Σκοτώνετε αυτό που αγαπάτε, αλλά όταν το καταλάβετε θα είναι αργά.

Κι εκεί μαζευτήκαμε, στο κατώι του Γιάννη εκεί που μαζευόμαστε αφού μας κόψαν οι μπάτσοι το φουμάρισμα στα μαγαζιά, εκεί μαζευτήκαμε και φέτος. Στο κατώι με την στόφα στην μέση ένα μικρό τραπέζι με πέντε καρέκλες και χτισμένοι σοφάδες ένα γύρω στους τοίχους τους καλυμμένους με κουβέρτες και υφαντά. Καλό κρασί καλοί μεζέδες καλή παρέα πιάσαμε τα όργανα από το σωρό στην γωνία αλλά σήμερα ήταν διαφορετικά. Είχαμε φαίνεται όρεξη για γλέντι ελληνικό, φάνηκε το πράγμα όταν πιάσαμε να θυμόμαστε όλοι τα παιδικά μας χρόνια και πόσο δύσκολα ήταν τότε. Μπουζούκια και μπαγλαμάδες, λαούτα και κανονάκια βρέθηκαν σαν από μόνα τους στα χέρια μας κι άρχισαν σαν μόνα τους να παίζουν μόλις ο Διόνυσος έδωσε το σήμα.

Ο κόσμος μαζευτηκε, ανοίξανε τις πόρτες οι γείτονες, βγήκαν στα παράθυρα, γέμισε η καλυμμένη πυλωτή του διπλανού και χαμπάρι δεν θα παίρναμε αν οι ρεφενέδες δεν μας χτύπαγαν την πόρτα.

Στο αριστερό χέρι κράταγε μια πιατέλα με κεφτεδάκια και τυροπιτάκια και στο δεξί του που κρεμόταν κρατούσε μια μπουκάλα κρασί, κόκκινο διαμάντι αλλά αυτό που με σοκάρισε ήταν τα βουρκωμένα μάτια του. Ξαναπαίξτε το – ξαναπείτε το σας εκλιπαρώ! Ήταν ο γείτονας και ήταν το «χάθηκε το φεγγάρι». Απίθωσε τους ρεφενέδες στην πόρτα και γύρισε να φύγει σκουπίζοντας με την ανάστροφη του χεριού του τα βουρκωμένα μάτια του.

Α ρε ελληναράδες, σας μισώ τόσο όσο και σας αγαπώ και σας λυπάμαι τόσο όσο σας χαίρομαι. Α ρε ελληναράδες, δεν φταίτε εσείς ρε, θύματα είστε κι εσείς. Θύματα της παιδείας σας κι εκείνου του γαμημένου καθωσπρεπισμού που σας έμαθαν.

Δικό σας!!! Έτσι κι αλλιώς, όλο δικό σας!!!