Απεταξάμην τα χάλια μας

Κυκλοφορεί λοιπόν ένα κείμενο στο διαδίκτυο με τίτλο “Δεν απέχω, συμμετέχω: 10 επιχειρήματα κατά της αποχής” και βλέπω πως πολλοί το ασπάζονται. Το βρήκα στο ιστολόγιο του Αγησία και ξεκίνησα να γράφω σχόλιο αλλά μου βγήκε μεγάλο οπότε το βάζω εδώ. Ας πω κι εγώ τι σκέφτηκα όταν διάβασα τα δέκα επιχειρήματα. 

1.  Όλοι ίδιοι είναι και σιγά μην αλλάξει τίποτα.

Άρα ας ακολουθήσουμε το δρόμο της μοιρολατρίας κι ας ανεχθούμε τη διαφθορά, την ασυδοσία και την κοινωνική αδικία που μας ταλαιπωρούν τόσες δεκαετίες. Ας μην τολμήσουμε να κάνουμε τίποτα, γιατί είμαστε αδύναμοι, φοβισμένοι και απογοητευμένοι. Ας περιμένουμε παθητικά το επόμενο σκάνδαλο, το επόμενο ξεπούλημα, το επόμενο θύμα. Κι ας αρκεστούμε στο να γκρινιάζουμε μεταξύ μας, κατηγορώντας όλους τους άλλους που σκέφτονται ακριβώς όπως εμείς. Μ’ αυτόν τον τρόπο, τουλάχιστον θα είμαστε σίγουροι ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Ποτέ.

η αποχή δεν είναι μοιρολατρία, είναι διαμαρτυρία όπως διαμαρτυρία είναι και η κατάθεση του εκλογικού βιβλιαρίου. Κανένα από τα κόμματα δεν έκανε τίποτα. Ούτε η ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε ο ΣΥΝ ούτε το ΚΚΕ και φυσικά ούτε ο ΛΑΟΣ. Είχαν τόσα χρόνια δεκαετίες τώρα την δυνατότητα να κάνουν κάτι για το καλύτερο. Δεν έκαναν τίποτα ούτε οι κυβέρνηση ούτε η αντιπολίτευση. Γιατί λοιπόν να πάω να τους ψηφίσω αφού απλώς θα συνεχίσουν να τα τρώνε; Ή μήπως πρέπει τελικά να ενδώσω στο καθεστώς του ότι εγώ θα αποφασίζω με την ψήφο μου ποιοι θα με ληστεύουν; Τουλάχιστον απέχοντας διατηρώ την αξιοπρέπειά μου δεν επιλέγω τον δήμιο μου.

2.  Δεν θέλω να στηρίξω αυτό το πολιτικό σύστημα.

Η δυνατότητα ψήφου δεν στηρίζει το υπάρχον πολιτικό σύστημα, εκτός κι αν σκοπεύεις να επιλέξεις ένα από τα δύο κόμματα που παραδοσιακά εναλλάσσονται στην εξουσία. Αντιθέτως, η αποχή συντηρεί τις μέχρι τώρα ισορροπίες και ευνοεί τις παρατάξεις που έχουν χτίσει τη δύναμη τους στην πελατειακή λογική και την οπαδική νοοτροπία. Αν θέλεις λοιπόν να δεις τον δικομματισμό να θριαμβεύει για άλλη μια φορά, πήγαινε για μπάνιο. Διαφορετικά, κάνε την παρουσία σου αισθητή με την ψήφο σου και άλλαξε το πολιτικό τοπίο. Με λίγη καλή τύχη, ίσως καταφέρουμε να δούμε κάποια στιγμή και απλή αναλογική στις βουλευτικές εκλογές. Η ευκαιρία υπάρχει, στο χέρι μας είναι αν θα την αφήσουμε να πάει χαμένη.

Η ψήφος (και όχι η δυνατότητα ψήφου) στηρίζει το σύστημα ως έχει αφού οι υποψήφιοι είναι μέρος του συστήματος. Η αποχή δεν το στηρίζει. Δεν είναι μόνο τα δύο μεγάλα κόμματα μέρος του συστήματος αλλά όλα τα κόμματα. Τι όφελος θα έχω αν ψηφίσω ΣΥΝ; Τι έκανε τόσα χρόνια ο ΣΥΝ στην αντιπολίτευση; Ποιό όφελος είχα εγώ ο ψηφοφόρος από την ύπαρξη του ΚΚΕ στην βουλή; Αφού είναι ανίκανοι ως αντιπολίτευση γιατί θα είναι ικανοί ως κυβέρνηση; Συνθήματα φτιάχνω και μόνος μου δεν χρειάζεται αντιπολίτευση.

3.  Δεν υπάρχει κανένα πολιτικό κόμμα με το οποίο ταυτίζομαι απόλυτα.

Υπάρχουν δεκάδες πολιτικά κόμματα που καλύπτουν ένα τεράστιο εύρος ιδεολογίας και μεθοδολογίας. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει κάποιο που να θεωρείς ιδανικό, σίγουρα υπάρχει κάποιο με το οποίο συμφωνείς περισσότερο. Μπες στον κόπο να ψάξεις τις θέσεις τους αναλυτικά, ιδίως αυτές που αναφέρονται σε θέματα που σε αφορούν άμεσα. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι πρέπει να επιλέξεις να ανήκεις κάπου, ούτε ότι θα πρέπει να εμπιστευτείς τα πάντα σε πρόσωπα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Συμμετέχοντας σε εσωκομματικές διαδικασίες ή απλά ασκώντας πιέσεις σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, έχεις τη δυνατότητα να συνδιαμορφώσεις το κόμμα της επιλογής σου προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Και φυσικά, έχεις κάθε δικαίωμα να το απορρίψεις στις επόμενες εκλογές και να προτιμήσεις κάποιο άλλο.

Ναι έχουμε από Βεργή μέχρι Καρατζαφύρερ. Τι ωραίες επιλογές όλες τους μα την αλήθεια…! Το μη χείρον βέλτιστο είναι η λογική αυτού του επιχειρήματος πράγμα που εγώ δεν μπορώ να το δεχτώ. Η κλίμακα είναι από τον γελοίο γραφικό μέχρι τον λήσταρχο πρωθυπουργό. Η γκάμα είναι τόσο περιορισμένη που πραγματικά προτιμώ να πάω για ψάρεμα. Ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω από τα προσφερόμενα και πάω να ψαρέψω. Αν δε συμμετάσχω στις εσωκομματικές τους διεργασίες τότε μετά βεβαιότητας θα γίνω κι εγώ κομματόσκυλο όπως έγιναν και οι άλλοι. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει. Δεν είναι θέμα ταύτισης είναι θέμα επιλογής.

4.  Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να συμμετέχεις πέρα από το να επισκέπτεσαι την κάλπη κάθε τέσσερα χρόνια.

Και ποιος είπε ότι το ένα αναιρεί το άλλο; Από πού κι ως πού η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία αποκλείει τη συμμετοχή σε άλλου είδους δράσεις; Ή μήπως αν κάποιος πάει και ψηφίσει γίνεται αυτομάτως κομματικό στρατιωτάκι και του απαγορεύεται να στηρίζει δραστηριότητες που δεν εγκρίνει η ηγεσία της παράταξης του; Αυτά είναι αστεία πράγματα, όπως αστείο είναι και να νομίζει κανείς ότι όλες οι πορείες, όλες οι συνελεύσεις και όλες οι συλλογικές διεκδικήσεις μαζί μπορούν να υποκαταστήσουν το δημοκρατικό δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Το να αφιερώνει κάποιος χρόνο και ενέργεια από τη ζωή του για να ασχοληθεί με την πολιτική και μετά να φοβάται να πάει στις εκλογές να ψηφίσει ισοδυναμεί με κλωτσιά σε μία καρδάρα γεμάτη γάλα.

Το αναιρεί. Η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία αναιρεί το δικαίωμα εγώ να μπορώ να αναιρέσω την ψήφο μου. Γι αυτό και γεμίσαμε από ΘΑ. Διότι μετά την απομάκρυσνη εκ της κάλπης ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Κομματικό στρατιωτάκι μπορεί να μην γίνεται αλλά πως μετά θα τραβάει τα μαλλιά του είναι το πιθανότερο, όπως η εμπειρία διδάσκει. Το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι δεν αναιρείται με την αποχή απλώς δεν ξεφτιλίζεται. Παραμένει όμως δικαίωμα. Καλύτερα λοιπόν συμμετοχή σε όλα τ’ άλλα και ζυμώσεις μέχρι να κριθεί κάποιο κόμμα ως άξιο να κυβερνήσει.

5.  Η συνειδητή αποχή είναι πολιτική θέση.

Αόριστη και αόρατη, στο ίδιο ακριβώς τσουβάλι με την αποχή της άγνοιας και της αδιαφορίας. Χωρίς δυνατότητα να εκφράσει δημόσιο λόγο στο ευρύ κοινό. Χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση να προβεί σε αποτελεσματικές κοινωνικές δράσεις. Χωρίς εκπροσώπηση στη Βουλή, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα μέσα και στα θεσμικά όργανα. Και χωρίς πιθανότητα να παρέμβει στο εσωτερικό των πολιτικών παρατάξεων για να αλλάξει τις δομές και τη νοοτροπία τους. Ουσιαστικά, η “συνειδητή” αποχή το μόνο που κάνει είναι να φιμώνει την ιδεολογία από την οποία προέρχεται, επιτρέποντας να διαιωνίζονται τα αρνητικά στερεότυπα που προσάπτουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο όλοι όσοι έχουν συμφέρον από τη δαιμονοποίηση του.

Αόριστα και αόρατα είναι τα κόμματα που τρέχουν μια φορά στα τέσσερα χρόνια για να μαζέψουν καμιά ψήφο και μετά αράζουν και μασουλάνε στης βουλής τα έδρανα. Ότι έχει κατά καιρούς αλλάξει έχει αλλάξει επειδή ο κόσμος εξ ανάγκης κατέβηκε στους δρόμους ανεξαρτήτως κόμματος. Ο λαός δεν χρειάζεται δημοκρατική νομιμοποίηση διότι αυτός είναι η δημοκρατία και η δημοκρατία αποφάσισε αποχή. Αποχή όχι από την πολιτική αλλά αποχή από την μιζέρια της γκάμας που του προσφέρεται. Αν δεν είχε η αποχή αντίκρυσμα δεν θα έτσουζε τόσο ώστε να παρακαλάνε τα κόμματα για την συμμετοχή μου. Υπάρχουν επειδή υπάρχω ως ψηφοφόρος. Αν τα αγνοήσω απέχοντας απλώς θα πάψουν να υπάρχουν. Έτσι αλλάζουν οι νοοτροπίες και όχι ψηφίζοντας για να επιλέξω τον κλέφτη που θα με κλέψει. Είδατε κόμματα πως τώρα που απέχω αρχίσατε να ξύνετε την κούτρα σας και να αναρωτιέστε γατί και τι να θέλω; Αν θέλετε να ψηφίζω θα το κάνω συνειδητά. Αλλιώς απέχω και πάλι συνειδητά. Δείξτε αν μπορείτε πολιτικό έργο για να πάρετε ψήφο. Οι προκαταβολές και τα ρεβεσέδια τέλος. Αρκετά φάγατε.

6.  Είμαι οπαδός της αμεσοδημοκρατίας και δεν πιστεύω σε εκπροσώπους.

Ωραία, και πώς ακριβώς θα φτάσουμε κάποια στιγμή στην ουτοπία της αμεσοδημοκρατίας; Με επανάσταση; Ας είμαστε σοβαροί… Μέχρι να το επιτρέψουν οι τεχνολογικές και κοινωνικές εξελίξεις θα είμαστε αναγκασμένοι να συμβιβαζόμαστε σε εκδοχές του σημερινού μοντέλου. Με εκπροσώπους που – σε έναν ιδανικό κόσμο – θα έχουν τις ικανότητες και το ήθος να διαχειριστούν περίπλοκα ζητήματα που καμία μαζική συνέλευση δεν μπορεί να λύσει. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε την κλίμακα για την οποία συζητάμε. Η Ελλάδα έχει κάπου έντεκα εκατομμύρια πολίτες, η Ευρωπαϊκή Ένωση μισό δισεκατομμύριο. Χωρίς εκπροσώπους και φορείς δεν είναι εφικτό να λειτουργήσει το σύστημα. Και για να γίνει το σύστημα πιο δίκαιο και πιο αποτελεσματικό είναι απαραίτητες οι εκλογές. Η προοπτική να μην υπάρχει καθόλου σύστημα είναι απλά αφελής, εκτός αν κάποιος ονειρεύεται μία Ευρώπη που θα αποτελείται από εκατομμύρια ολιγομελή και αυτόνομα κοινόβια. Τελευταία φορά που συνέβη κάτι ανάλογο πάντως ήταν λίγο μετά την εποχή των παγετώνων.

καταρχήν η άμεση δημοκρατία έχει εκπροσώπους. Αντιπροσώπους δεν έχει όπως το σημερινό μας πολίτευμα της αντιπροσωπευόμενης δημοκρατίας. Κατά δεύτερον όποιος την θεωρεί ουτοπία αποκλείεται να καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Επαναστάσεις υπάρχουν πολλών ειδών και ναι με επανάσταση μόνο μπορεί να επιτευχθεί και το λέω σοβαρότατα. Οι εκλογές είναι πάντα απαραίτητες αλλά όχι κάθε τέσσερα πέντε χρόνια και χωρίς δικαίωμα ανάκλησης τους εκλεγμένου. Αυτό δεν είναι δημοκρατία είναι κοινοβουλευτισμός και χρειάζεται μια πολιτισμική επανάσταση που θα την ανατρέψει. Η επανάσταση αυτή έχει ήδη αρχίσει και μια βόλτα στις παραλίες την Κυριακή των εκλογών θα σας πείσει. Η τέλεια επανάσταση. Καθαρή και ήσυχη. Αναρχική. Αν δεν αλλάξουν τα κόμματα θα αλλάξουμε εμείς και τότε δεν θα μπορείτε να κάνετε τίποτα ω πολιτικοί.

7.  Καλύτερα να κάνουμε εκλογική απεργία για να ρίξουμε το σύστημα.

Αυτό δεν έχει γίνει ποτέ και πουθενά, κι ούτε πρόκειται. Μάλιστα, όσες φορές επιχειρήθηκε συντονισμένα είχε καταστροφικά αποτελέσματα. Όπως και να ‘χει, είτε το ποσοστό αποχής στις ευρωεκλογές φτάσει το 30% είτε το ξεπεράσει, σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να φτάσει στο σημείο να ακυρώσει την όλη διαδικασία. Ακόμα κι αν μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο στο μέλλον όμως, το μόνο που θα συνέβαινε θα ήταν να εκλείψει ο κοινοβουλευτισμός, ανοίγοντας το δρόμο σε αυτόκλητους “σωτήρες” να αντικαταστήσουν το δημοκρατικό πολίτευμα με τη δικτατορία της αρεσκείας τους. Θέλεις να συμβάλλεις σε μία τέτοια προοπτική;

τώρα πραγματικά φοβήθηκα. Ή Καραμανλής ή τανκς; Ο Γκάντι έδιωξε ολόκληρο στρατό απεργώντας και δεν θα διώξουμε εμείς τους πολιτικούς; Χμμ δεν νομίζω. Θεωρήστε κύριοι πολιτικοί πως έχετε πάρει ήδη πόδι. Διότι αν στο 30% αποχής βάζετε λυτούς και δεμένους να με κυνηγούν στην παραλία για να ψηφίσω τότε στο 60% αποχής τι θα κάνετε; Χούντα; Και πάλι δεν φοβάται ο λαός. Έχει περάσει πολλές χούντες θα περάσει και αυτή. Διότι μάλλον δεν έχετε αντιληφθεί πως το ότι απέχω και πάω για ψάρεμα σημαίνει πως είμαι αποφασισμένος να το τραβήξω στ’ άκρα. Διότι όχι ψήφο αλλά φτύσιμο θέλετε όμως για να ξεθυμάνω πάω καλύτερα παραλία να πάρω λίγο αέρα και σας αγνοώ. Ειρήνη να έχουμε πάνω απ’ όλα όμως όχι απειλές στον λαό. Αφήστε τον κόσμο στην παραλία και αν θέλετε ψήφο δείξτε έργο. Για απειλές δεν σας παίρνει.

8.  Αν υπήρχε ενωμένη και ισχυρή αριστερά θα πήγαινα να ψηφίσω.

Και πώς ακριβώς περιμένεις να υπάρξει όσο δεν ψηφίζεις; Σα να μην έφτανε το ανοιχτό τραύμα της μακρόχρονης διάσπασης, από τη στιγμή που αποφασίζεις να απέχεις συντηρείς τα μικροπολιτικά παιχνίδια, την ηττοπάθεια, την οπισθοδρόμηση, την πόλωση, τον παλαιοκομματισμό και τη μίζερη καθαρολογία των ευκαιριακών μικρομάγαζων. Το χειρότερο όμως είναι ότι άθελα σου ενισχύεις όλα τα κόμματα που βρίσκονται στον ιδεολογικό αντίποδα όσων πιστεύεις. Αν θέλεις μια καλύτερη και ενωμένη αριστερά λοιπόν, δεν έχεις παρά να ψηφίσεις το κομμάτι που θεωρείς περισσότερο υγιές και να βοηθήσεις να αναδειχτούν τα πρόσωπα που εμπιστεύεσαι περισσότερο. Κι αν δεν μπορείς να αποφασίσεις ποια αριστερά θέλεις, τουλάχιστον ψήφισε κάποιο μικρό και ανώδυνο κομμάτι της ώστε να αυξήσεις τη συνολική δυναμική της.

Και όταν σας ψήφιζα σας είδα πόσο ενωμένοι και ισχυροί ήσασταν. Όσο περισσότερο σας ψήφιζα τόσο περισσότερο τρωγόσασταν μεταξύ σας. Για να μην συνεχίσω λοιπόν να συντηρώ τα μικροπολιτικά παιχνίδια, την ηττοπάθεια, την οπισθοδρόμηση, την πόλωση, τον παλαιοκομματισμό και τη μίζερη καθαρολογία των ευκαιριακών μικρομάγαζων πάω παραλία σας λέω. Για να μην τα πάρω στο κρανίο και ξεπατώσω την πλατεία συντάγματος μαζί με την βουλή πάω παραλία και δεν θέλω να ψηφίσω ούτε το κάποιο μικρό ανώδυνο κομματάκι της αριστεράς και της δεξιάς. Ας μείνουν στην βουλή μόνο οι φασίστες στην τελική. Έτσι και αλλιώς πάμε για επανάσταση όπως ξαναείπα οπότε δεν έχει καμία σημασία. Και μόνο οι αριστεροί να μείνουν (λες και οι αριστεροί δεν είναι φασίστες) πάλι η επανάσταση γίνεται. Διότι σκοπός είναι να μην μείνει κανένας από αυτούς. Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα που λέει και το τραγούδι στην παραλία.

9.  Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες.

Κι αν η αποχή μπορούσε να απειλήσει το κατεστημένο δεν θα την συνιστούσαν τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης. Από την Αυριανή μέχρι τον Πρετεντέρη, κι από τον Παπαχελά μέχρι το Άλτερ, η καθεστωτική προπαγάνδα επιμένει να προωθεί την αποχή ως μορφή διαμαρτυρίας κατά του πολιτικού συστήματος. “Πηγαίνετε για μπάνιο”, “εκμεταλλευτείτε το τριήμερο”, “μαυρίστε τους κάνοντας ηλιοθεραπεία”. Οι στυλοβάτες της διαπλοκής γνωρίζουν πολύ καλά ότι κάθε χαμένη ψήφος συντηρεί τα ποσοστά των δύο μεγάλων κομμάτων. Θα τους κάνεις τη χάρη;

Τα μέσα μαζικής Εξημέρωσης δεν μπορούν να μην την αναφέρουν. Η δουλειά τους είναι να καταγράφουν την πραγματικότητα και η πραγματικότητα αυτή την στιγμή είναι στην παραλία. Για αρκετές δεκαετίες τα ΜΜΕ συνιστούσαν την συμμετοχή κόντρα στην λαϊκή βούληση και υπό την καθοδήγηση των κομμάτων σας. Άλλωστε τα περισσότερα από αυτά είναι επίσημα όργανα των κομμάτων. Αλλά αν τώρα που το πράγμα σας έχει ξεφύγει εντελώς δεν το καταγράψουν τότε δεν θα έχουν πιά λόγο ύπαρξης. Που σημαίνει αγαπητοί πως θα πάω παραλία και δεν θα πάρω ούτε εφημερίδα μαζί. Και προκειμένου τουλάχιστον να πάρω μια εφημερίδα (μήπως και δεν χαθεί ολοκληρωτικά ο έλεγχος) καταγράφουν και ακολουθούν την κίνηση. Αλλιώς θα τα πάρει και αυτά η μπόρα. Κατά τ’ άλλα πράγματι αν οι εκλογές (με την σημερινή τους μορφή) μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο τότε θα ήταν παράνομες. Ούτε τα πρόσωπα στην βουλή δεν μπορούν να αλλάξουν οι εκλογές πόσο μάλλον τον κόσμο. Αν θέλετε ψήφο αλλάξτε λοιπόν το σύστημα το εκλογικό όχι μόνο σε απλή αναλογική αλλά με δικαίωμα ανάκλησης και τακτικά δημοψηφίσματα. Τουλάχιστον αυτά γι αρχή και μέχρι να τα κάνετε θα είμαι παραλία.

 

10.  Δεν πιστεύω στην δημοκρατία.

Το μόνο σύστημα στο οποίο δεν έχουν οι πολίτες δικαίωμα ψήφου είναι η δικτατορία – του χουντικού, του μονάρχη ή του προλεταριάτου. Ακόμα και στην αναρχία, η έννοια της αμεσοδημοκρατίας στηρίζεται στις ομόφωνες αποφάσεις ενός συνόλου. Λυπάμαι που σου το λέω λοιπόν, αλλά αν δεν πιστεύεις στη δημοκρατία, όποια λέξη και να χρησιμοποιείς για να περιγράψεις τον εαυτό σου, είναι καιρός να παραδεχτείς ότι είσαι απλά άλλος ένας φασίστας.

Αυτό που έχουμε δεν λέγεται δημοκρατία.  Λέγεται προεδρευόμενη κοινοβουλευτική αντιπροσωπευόμενη δημοκρατία ή αλλιώς ρεπούμπλικα και είναι μια παραλλαγή της ρωμαϊκής συγκλήτου όπου κάθε τέσσερα χρόνια το ποίμνιο καλείται να αποφασίσει ποιός θα… αποφασίζει για τα επόμενα τέσσερα χρόνια οριστικώς και αμετακλήτως. Σε όποιον δεν αρέσει αυτό δεν είναι απαραίτητα φασίστας. Δημοκρατία δε έχει μόνο η ιδεολογία της αναρχίας όπου αποφασίζει το σύνολο των πολιτών για όλα όσα το αφορούν κι εμένα το αναρχικό μυαλό μου αποφάσισε βουρ για παραλία. Αυτή την φορά ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥΣ και όχι για το καλό μου. Διότι πήρε ανάποδες στροφές το μυαλό μου. Διατηρώ λοιπόν το δικαίωμα ψήφου για να ψηφίσω όποιον εγώ θέλω και όποτε εγώ θέλω όχι όποιον τα κόμματα θα μου υποδείξουν όποτε θέλουν αυτά. Διότι και αυτό φασισμός είναι αλλά έντεχνα κρυμμένος. Ας μείνουν λοιπόν να ψηφίσουν οι φασίστες μεταξύ τους, έτσι και αλλιώς είπαμε, η επανάσταση έχει ήδη αρχίσει και θα είναι μια τρομαχτικά ήσυχη επανάσταση.

ΥΣ φέτος για πρώτη φορά μάλλον θα μπεί και το κόμμα των οικολόγων πράσινων στην ευρωβουλή. Θα τους ψηφίσουν πολλοί από αυτούς που θα ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα ακλουθώντας τέτοιου είδους παροτρύνσεις. Αν οι οικολόγοι πράσινοι αποδειχθεί πως επίσης δεν κάνουν τίποτα (πολύ πιθανόν διότι το ίδιο το σύστημα δεν θα τους αφήσει ακόμα και αν θέλουν) τότε στις επόμενες εκλογές υπολογίστε και αυτών το ποσοστό στην παραλία.

Θεωρήστε το ως έσχατη ευκαιρία που δίνει ο λαός. Μετά δεν θα υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία για το σύστημα. 

Η πρώτη απόφαση ελληνικού Δικαστηρίου για blog

Επιβεβαιώθηκαν τα αυτονόητα. Άντε καιρός ήταν. Αν μη τι άλλο τώρα μπορούμε να λέμε την γνώμη μας και με την βούλα.

Το Μονομελές Πρωτοδικείο Ροδόπης εξέδωσε την πρώτη αναλυτική απόφαση για blog σε υπόθεση προσβολής προσωπικότητας.

Το Δικαστήριο:

-  δίνει έναν ορισμό για την έννοια και τη φύση των ιστολογίων, αναγνωρίζοντας την ελευθερία της έκφρασης που συνεπάγεται η διαδραστική τους φύση και η συνδιαμόρφωση του περιεχομένου τους από τους αναγνώστες με την ανάρτηση σχολίων.

-  αναγνωρίζει την αναλογική εφαρμογή του Νόμου περί Τύπου προκειμένου να καλυφθεί το "κενό νόμου" - χωρίς όμως να αναφέρεται στα κατώτατα όρια χρηματικής ικανοποίησης που ισχύουν για τις εφημερίδες και τη ραδιοτηλεόραση

-  αναγνωρίζει η ανωνυμία των μπλόγκερς δεν αναιρεί το χαρακτηρισμό του ιστολογίου ως ηλεκτρονικού εντύπου "διότι άλλωστε και στα γραπτά έντυπα παραδοσιακής μορφής είναι συνήθης η αρθρογραφία με ψευδώνυμο".

- κρίνει ότι η εταιρία που παρέχει τον διαδικτυακό χώρο δεν έχει ευθύνη.

- θεωρεί ότι μόνη η χρήση ενός υπαρκτού ονοματεπωνύμου ως υπογραφής  δεν αποτελεί πλήρη απόδειξη για την ταυτότητα του δράστη της προσβολής προσωπικότητας.

- αρνείται την διενέργεια τεχνικής πραγματογνωμοσύνης στο λάπτοπ του φερόμενου ως δράστη γιατί θεωρεί ότι κάτι τέτοιο είναι απρόσφορο αφού θα μπορούσε να είχε αλλάξει κάρτα μνήμης και σκληρό δίσκο

- αναμένει συμπλήρωση στοιχείων για την ταυτότητα του δράστη από το Τμήμα Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της Διεύθυνσης Ασφάλειας Θεσσαλονίκης (άγνωστο για ποιο λόγο, αφού είναι γνωστό ότι δεν επιτρέπεται άρση απορρήτου για προσβολές προσωπικότητας).

Η απόφαση δημοσιεύθηκε στο νομικό περιοδικό "Αρμενόπουλος" και ενημερώθηκα για αυτήν από το ιστολόγιο Information Law.

E-Lawyer

Διερωτώμαι…

Μετά την ανάγνωση του Αρχιμήδειου παλίμψηστου μας προέκυψε πως ο Αρχιμήδης γνώριζε τις πρακτικές του διαφορικού και του ολοκληρωτικού λογισμού και πως χρησιμοποιούσε την έννοια του απείρου με άνεση. Δεν μου προκαλεί έκπληξη το γεγονός ούτε θέλω να αρχίσω πάλι τα περί καταστροφών και οπισθοδρόμησης του πολιτισμού που επέφερε ο χριστιανικός μεσαίωνας. Δεν θέλω καν να αναφερθώ σε ποιο σημείο θα βρίσκονταν ο πολιτισμός σήμερα αν δεν τα είχε ξεπατώσει όλα ο άθλιος καλογερισμός. Δεν θέλω να το κάνω διότι ενώ είναι γεγονός θα περιοριζόταν σε υποθέσεις και δεν έχω όρεξη για υποθετικές κουβέντες. Ότι έγινε, έγινε και το ζητούμενο για μένα είναι να μάθουμε από αυτό το πάθημα για να μην ξαναπάθουμε.

Όμως σκέφτομαι κάτι άλλο. Η αποδείξεις των ανώτερων γνώσεων που είχαν από τότε και η ιστορική εξέλιξη της εξαφάνισης αυτών από τα ιερατεία και την εξουσία με κάνει να βγάζω ένα συμπέρασμα που καθόλου μα καθόλου δεν μου αρέσει.

Ας τα πάρω λοιπόν με την σειρά.

Ο ελληνικός πολιτισμός ως γνωστό έδωσε πρώτος στην ανθρωπότητα τις επιστήμες. Ήταν ο πρώτος που στηριζόμενος πάνω στις επιστημονικές αρχές έφτασε την γνώση σε ύψη δυσθεώρητα και πρωτοφανή για την τότε εποχή. Το πρόβλημα ήτανε λοιπόν η αφομοίωση της εκρηκτικής αυτής γνώσης από τον πολύ κόσμο. Σαφώς για πρώτη φορά δημιουργήθηκαν σχολές, ακαδημίες, λύκεια, αλλά ο απλός αγρότης για παράδειγμα δεν μπορούσε να έχει πρόσβαση σε αυτές. Από ένα σημείο όμως και μετά και αφού άρχισαν όλες εκείνες οι σχολές να παράγουν όλο και περισσότερους μορφωμένους ανθρώπους έφτασε στο σημείο όπου πλέον η γνώση άρχισε να διαχέεται σχεδόν παντού. Μπορεί ναι μεν η απομονωμένη κοινότητα των ορεινών περιοχών να μην είχε πρόσβαση στις σχολές απευθείας όμως οι δάσκαλοι είχαν κατακλύσει κυριολεκτικά τον ελλαδικό και όχι μόνο χώρο. Με λίγα λόγια άρχισε η γνώση να κυκλοφορεί ευρύτερα στον κόσμο και όλο και περισσότεροι μορφώνονταν. Αυτό όμως από ένα σημείο και μετά έγινε επικίνδυνο για την εξουσία και την δεισιδαιμονία. Είναι επίσης γνωστό πως όπου εδραιώνεται η γνώση υποχωρούν η εξουσίες . Έτσι λοιπόν έπρεπε να οπισθοχωρήσει η γνώση για να συνεχίσει να υπάρχει η εξουσία. Ένωσαν λοιπόν τις δυνάμεις τους η θρησκευτική και πολιτική εξουσία και κατάφεραν τότε να εξαφανίσουν την γνώση οδηγώντας την ανθρωπότητα στον μεσαίωνα.

Φτάσαμε λοιπόν στον διαφωτισμό όπου και πάλι η γνώση πήρε τα πρωτεία και άρχισε να πιέζει την εξουσία ώσπου ερχόμαστε στο σήμερα που ο πολιτισμός ακολουθώντας τα χνάρια του ελληνικού τρόπου όχι μόνο ανέπτυξε τις επιστήμες, τις τέχνες και τα γράμματα, αλλά ειδικά σήμερα με την βοήθεια της τεχνολογίας άρχισε να διαχέει όλες αυτές τις γνώσεις με απίστευτα γρήγορους ρυθμούς πρωτοφανείς και πάλι για την ανθρωπότητα προς όλους όσους ενδιαφέρονται, αλλά ταυτόχρονα κάνοντας και μέτοχους αυτής ακόμα και τους αδιάφορους. Είναι νομίζω εύκολο να γίνει κατανοητό πως όλη αυτή η ανάπτυξη θα γίνει και πάλι τροχοπέδη για την εξουσία της όποιας μορφής. Ε λοιπόν σε αυτό το σημείο νομίζω πως βρισκόμαστε σήμερα. Η γνώση έχει αρχίσει να πιέζει ασφυκτικά και πάλι την πολιτική και την θρησκευτική εξουσία. Είμαι της γνώμης πως για άλλη μια φορά αυτές οι εξουσίες θα συμμαχήσουν και θα γίνει μια προσπάθεια να επέλθει ένας νέος μεσαίωνας. Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν; Πως μπορούμε να αντιδράσουμε ώστε να μην επιτρέψουμε να συμβεί ξανά μια τέτοια συμφορά; Ποιο είναι το μάθημα που πρέπει να εφαρμόσουμε στην πράξη για να μην πάθουμε τα ίδια και χειρότερα; Διερωτώμαι…

Ελλαδιστάν ®

Επεισόδια με μουσουλμάνους που διαμαρτύρονται λόγω του ότι ένας αστυνομικός έσκισε το Κοράνι. Λάθος του αστυνομικού. Τους ξέρουμε τι ρατσιστικά κουμάσια είναι και πως αρέσκονται να κυκλοφορούν σαν σερίφηδες στην άγρια δύση. Αν θέλουμε να λεγόμαστε κράτος ανεξάρτητο η ανεξιθρησκία είναι αυτονόητη και ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει σε όποιον θεός θέλει ή να μην πιστεύει σε κανένα θεό. Αλλά το όργανο-αστυνόμος δεν έχει κανένα δικαίωμα να προσβάλει αλλά ούτε και να καταστρέφει την περιουσία κανενός. Αν ήθελε ο «κύριος» αστυνομικός να εκφράσει την δυσφορία του για το κοράνι ή για τον ισλαμισμό γενικότερα, θα μπορούσε να το κάνει ως πολίτης και μέσα στα πλαίσια του νόμου στο δικαίωμα γνώμης και άποψης και όχι εν ώρα υπηρεσίας και παράνομα. Αλλά λειτούργησε και αυτός ως φανατικός χριστιανορθόδοξος και όχι ως όργανο μιας ανεξίθρησκης δημοκρατίας.

Αλλά από την άλλη δεν μπορώ να ανεχτώ και τους ταλιμπάν μουσουλμάνους που τα έσπασαν για το κοράνι τους. Μπορούσαν και έχουν δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν αλλά όχι κι έτσι. Όχι να κατέβουν να τα σπάσουν για το κοράνι. Το επόμενο που θα κάνουν δηλαδή τι μπορεί να είναι; Να με δέρνουν όποτε ομιλώ για το γελοίο της θρησκείας τους; Την ίδια άποψη θα είχα και αν στην θέση των μουσουλμάνων ήτανε οι χριστιανοί. Ίδιοι ταλιμπαν είναι και αυτοί απλώς ονομάζουν αλλιώς τον… μοναδικό τους. Αυτά όμως είναι αίσχη. Οπωσδήποτε όχι στον θρησκευτικό ρατσισμό αλλά όχι υπέρ του ενός ή του άλλου. Διότι ούτε εγώ έχω το δικαίωμα να πάω σε μια εκκλησία και να σκίσω το ευαγγέλιό τους αλλά δεν θα επιτρέψω να μου αφαιρέσουν το δικαίωμα να αγοράσω όσες καινές διαθήκες θέλω και όσα κοράνια θέλω και να τα κάνω χαρτοπόλεμο. Σιγά δηλαδή μην βάλουμε και λογοκρισία για να μην στεναχωρηθούν οι μουσουλμάνοι και οι χριστιανοί φανατικοί ταλιμπαν.

Από την άλλη κάποιοι φανατικοί ρατσιστές χριστιανοί βρήκαν την ευκαιρία μπας και κάψουν κανα μετανάστη με τις ευλογίες του γιαχβέ. Με λίγα λόγια έχουμε σύγκρουση θρησκειών. Άθλια κατάσταση. Τριτοκοσμική. Σύγκρουση φανατικών μουσουλμάνων με φανατικούς χριστιανούς. «Ήρθαν σε μια χριστιανική χώρα» δήλωσε ο Καρατζαφύρερ. Όχι σε μια ανεξίθρησκη χώρα αλλά σε μια «χριστιανική χώρα». Με λίγα λόγια δεν μας έφταναν οι χριστιανοί ταλιμπάν τώρα θα ‘χουμε και τους μουσουλμάνους να τα σπάνε επειδή τους κυνηγάνε τα όργανα της τάξης του κατηχητικού. Για την ανεξιθρησκία και τ’ ανθρώπινα δικαιώματα ούτε κουβέντα. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί έχουμε τα χάλια που έχουμε...

η στάχτη και η κατά φύση χρήσεις αυτής

Η απομάκρυνση των ανθρώπων από την μάνα φύση και ο οικειοθελής εγκλεισμός τους μέσα στις τεράστιες παρά φύση μεγαλουπόλεις επέφερε πολλές αλλαγές τόσο στον τρόπο ζωής όσο και στον τρόπο σκέψης. Εκ πρώτης όψεως τούτες οι αλλαγές φαίνεται να περιορίζονται σε πράγματα και καταστάσεις που αφορούν την απολαβή εκ μέρους των ανθρώπων όλων εκείνων που η φύση του προσφέρει αλλά όντας διαβιών εντός των μεγαλουπόλεων τα έχει είτε απολέσει είτε ξεχάσει. Είναι κατά την γνώμη μου φυσικό αλλάζοντας ο τρόπος ζωής να αλλάζουν οι συνήθειες και οι συμπεριφορές αλλά αυτό που θεωρώ λανθασμένο είναι αυτή η αλλαγή να επιφέρει και χάσιμο της γνώσης που υπήρχε πριν. Διότι αυτή η γνώση έστω και αν δεν μας χρησιμεύει σε τίποτα πια παραμένει ωστόσο ο κρίκος της σύνδεσης αλλά και της ένδειξης της πορείας που ακολουθήθηκε διαχρονικά και μέχρι του παρόντος σημείου και ως τέτοια θα πρέπει να φυλάσσεται και να μεταδίδεται προκειμένου να αποφευχθούν συμπτώματα που η έλλειψη αυτού του κρίκου τα καθιστά από τραγικά εως γελοία καλύπτοντας όλο το φάσμα αυτού που ονομάζουμε ημιμάθεια.

Αφορμής δοθείσης λοιπόν είχα χθες μια συζήτηση με τον Μάριο Βερέττα περί… στάχτης. Συζητούσαμε για την περίπτωση ορισμένων γραφικών ημίτρελλων που κυκλοφορούν με ένα βαζάκι στάχτης, αποκαΐδια τάχα μου κάπoiου πτώματος το οποίο οι εν λόγω διεστραμμένοι (διότι περί διαστροφής πρόκειται) περιφέρουν ως τα «άγια των αγίων τους» προσκυνώντας το και τιμώντας το ως να επρόκειτο για κάτι το ουσιώδες αναγκαίο. Πάνω στην συζήτηση λοιπόν μου ζήτησε ο Μάριος μιας κι εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα όχι στην μεγαλούπολη αλλά σε φυσικό περιβάλλον, να του αναφέρω τις παραδοσιακές χρήσεις της στάχτης αφού ως γνωστόν σε μια φυσική διαβίωση τίποτα δεν πάει χαμένο και σκουπίδια δεν υπάρχουν. Είναι γεγονός πως παλιότερα όταν ακόμα οι άνθρωποι ζούσαν εντός του φυσικού τους περιβάλλοντος είχαν (και σε πολλά μέρη έχουν ακόμα) μεγάλες ποσότητες στάχτης συνήθως από την καύση της εστίας. Μιλάμε για βουνά στάχτης που κάθε κοινότητα παρήγαγε.

Στην αρχή μου φάνηκε παράδοξο, μα για στάχτες θα μιλάμε τώρα; Κι όμως μου υπέδειξε πως αυτή η άγνοια είναι ίσως η αιτία της διαστροφής της πραγματικότητας και μ’ έβαλε να αραδιάζω τις χρήσεις της στάχτης γελώντας τρανταχτά σε κάθε μία από αυτές. Διότι πράγματι είναι πολλές και μόνο η… σταχτολατρεία δεν είναι ανάμεσα σε αυτές. Διότι τι ποιο διαστροφικό τι ποιο εμετικό, τι ποιο αφύσικο από τον να λατρεύει ένας άνθρωπος την στάχτη και μάλιστα από ένα λείψανο; Εντάξει λατρεύουν και οι χριστιανοί τα λείψανα και τα κόκκαλα αλλά αυτών η θρησκεία είναι έτσι και αλλιώς διεστραμμένη και κατοχυρωμένη ως τέτοια αλλά άνθρωποι που θέλουν να λέγονται ελεύθεροι και λογικοί δεν είναι δυνατόν να λατρεύουν στάχτες ακόμα και αν αυτές είναι αποτέλεσμα καύσης του γονιού τους του ίδιου. Μιαρά πράγματα που μόνο μιαρά μυαλά μπορούν να σκεφτούν και συνήθως τέτοια μυαλά είναι καταρχήν αποκομμένα από το φυσικό περιβάλλον με αποτέλεσμα όπως ανέφερα και παραπάνω να οδηγούνται λόγω ακριβώς αυτής της αποκοπής τους, στην διαστροφή.

“Βάλτα ρε κάτω και γράψτα να μάθει ο κόσμος σε τι χρησιμεύει στην πραγματικότητα η στάχτη μπας και ξεκολλήσουν οι ηλίθιοι” ήταν η προτροπή του Μάριου κι έτσι αποφάσισα να το κάνω.

Κυρίες και κύριοι, αγαπητό μου ημερολόγιο, το σημερινό θέμα έχει τίτλο: «η στάχτη και η κατά φύση χρήσεις αυτής»

1. Αλισίβα. Μακράν το καλύτερο απορρυπαντικό που επινόησε ποτέ ο άνθρωπος. Καθαρίζει λευκαίνει και απολυμαίνει σε βάθος. Κάνει τα πιάτα σας να τρίζουν από καθαριότητα και όχι μόνο τα πιάτα. Καθαρίζει τα πάντα. Ακόμα και τους πιο δύσκολους λεκέδες. Βράστε την στάχτη με νερό και τρίψτε με αυτό οτιδήποτε θέλετε να καθαρίσετε. Θα εκπλαγείτε από το αποτέλεσμα. Καθαρίζει ακόμα και τις σκουριές που έχουν ποτίσει στα μάρμαρα. Απίστευτη καθαριότητα και υγιεινή.

2. την χρησιμοποιούμε στην παρασκευή μουσταλευριάς αλλά και στην ζαχαροπλαστική γενικότερα. Η νοστιμότερη και υγιεινότερη μουσταλευριά εμπεριέχει στην συνταγή ικανή ποσότητα στάχτης. Εκτός από την υπέροχη γεύση και την βελούδινη υφή που της δίνει καθαρίζει και το άντερο από τους παθογόνους μικροοργανισμούς. Στάχτη επίσης χρησιμοποιούμε στην παρασκευή ψωμιού. Κάνει την διαφορά.

3. Ρίξτε την στον κήπο σας. Αφρατεύει το χώμα ταΐζει τα φυτά και περιορίζει αισθητά την ύπαρξη και αναπαραγωγή όλων των βλαπτικών εντόμων και ζιζανίων. Επίσης δεσμεύεται διοξείδιο του άνθρακα από τους μικροοργανισμούς μέσα στο χώμα η ανάπτυξη των οποίων ενισχύεται από τη στάχτη και η γη γίνεται πιο εύφορη.

4. διώχνει τις ενοχλητικές μυρμηγκοφωλιές χωρίς να σκοτώνει τα μυρμήγκια. Ρίξτε στην είσοδο της μυρμηγκοφωλιάς που εμφανίστηκε σε λάθος σημείο μερικές χούφτες στάχτη. Τα μυρμήγκια δεν μπορούν ούτε να την περάσουν ούτε να την μεταφέρουν με αποτέλεσμα να μεταφέρουν την είσοδο της φωλιάς τους αλλού. Εκεί που δεν θα σας ενοχλεί.

5. σκορπίστε στάχτη στις γωνίες και στα σκοτεινά σημεία της αποθήκης σας ή του κελαριού σας. Τυχόν κατσαρίδες και παρόμοια απεχθή έντομα καθώς και ποντίκια και άλλα τρωκτικά θα μετοικήσουν όσο πιο μακριά γίνεται και δεν θα ξαναεμφανιστούν όσο υπάρχει στάχτη.

6 . Έπιασε το παιδί σας ψείρες στο σχολείο; Γέμισε ο σκύλος σας τσιμπούρια και ψύλλους; Πιάσατε μουνόψειρες; Στάχτη! Το καλύτερο αντιπαρασιτικό. Ίσως για μερικές ώρες το παιδί σας και ο σκύλος σας να φαντάζουν σαν γέροι αλλά τα παράσιτα απλώς θα εξαφανιστούν. Ανακατέψτε την στάχτη με ξύδι μέχρι που να γίνει πηχτή λάσπη και αλείψτε το τριχωτό.

7. σας βγήκε το κρασί θολό στο γιοματάρι; Έχει το νερό της πηγής κυπρίνους; Γέμισε άλατα το πηγαδίσιο; Περάστε τα μέσα από στάχτη να φιλτραριστούν. Θα εκπλαγείτε με την διάυγεια και την καθαρότητα που τους δίνει χωρίς να τα επηρεάζει ούτε στο ελάχιστο.

8. Κιτρίνισαν τα δόντια σας και το ‘χετε μαράζι; Τρίψτε τα με στάχτη. Σαν του μωρού θα γίνουνε.

9. Μαζεύετε τα χειμωνιάτικα ρούχα γιατί ήρθε καλοκαίρι αλλά σας ανησυχεί ο σκόρος; Πασπαλίστε τα με στάχτη και ξεχάστε τον σκόρο. Μετά καθαρίζουν με ένα απλό τίναγμα και έχουν μια γυαλάδα άλλο πράγμα. Βάλτε και λίγο λεβάντα στην κασέλα και ησυχάστε για χρόνια και χρόνια ακόμα και αν την κασέλα την ανοίξει το εγγόνι σας μετά πενήντα χρόνια τα ρούχα θα είναι άθικτα.

10. Λεκιαστήκατε την ώρα που τρώγατε; Βάλτε πάνω λίγο στάχτη και μετά από πέντε λεπτά τρίψτε τον λεκέ με ψίχα ψωμιού. Πάει ο λεκές ως δια μαγείας.

11. την φτιάχνουμε και σαπούνι αλλά η συνταγή περιττεύει αφού κανείς σας δεν θα κάτσει να φτιάξει σαπούνι

12. Χτυπήσατε; Ματώσατε; Διαλύστε λίγο πράσινο σαπούνι μέσα στην αλισίβα και πλένετε με αυτό την πληγή χωρίς να την ξεπλύνετε μετά. Είναι απίστευτη η ταχύτητα επούλωσης.

13. Κορίτσια! Αν θέλετε να μην… γεράσετε ποτέ (λέμε τώρα) να λούζεστε με ξυδόνερο και να μπανιαρίζεστε με αλισίβα. Σας υπόσχομαι πως δεν θα χρειαστείτε ποτέ λίφτινγκ.

14. είστε στην κατασκήνωση και δεν έχετε που να διατηρήσετε τα φρέσκα φρούτα; Σκάψτε έναν λάκκο γεμίστε τον με στάχτη και τοποθετήστε τα φρούτα έτσι ώστε να μην έρχονται σε επαφή το ένα με το άλλο αλλά ούτε και με το χώμα. Σκεπάστε τον λάκκο και αφήστε τα. Διατηρούνται έως δύο χρόνια εντελώς μα εντελώς ανέπαφα όπως την στιγμή που τα βάλατε.

15. θέλετε να διατηρήσετε την πυτιά που πήζετε τυρί; Βάλτε την μέσα σε ένα κέρατο απογεμίστε το με στάχτη σφραγίστε με λάσπη και κρεμάστε το σε ένα δέντρο. Η πυτιά δεν θα χαλάσει ποτέ!

16. Παλιά οι σιδηρουργοί για να σκληραίνει το σίδερο το έσβηναν μέσα σε ένα μίγμα από αίμα και στάχτη. Ήταν το πρώτο είδος ατσαλιού.

17. Στο μουνούχισμα (ευνουχισμός) των γουρουνιών και των τράγων μετά την αφαίρεση των όρχεων καλύπτουμε την πληγή με στάχτη για να μην μολυνθεί αλλά και να επουλωθεί γρηγορότερα.

Αυτά τα λίγα γνωρίζω για τις χρήσεις της στάχτης. Είμαι βέβαιος πως θα υπάρχουν και άλλες που εγώ δεν γνωρίζω οπότε με ευχαρίστηση περιμένω να μου τις πείτε. Το γεγονός είναι ένα. Μην αφήνετε να σας ρίχνουν την στάχτη στα μάτια. Είναι το μοναδικό επώδυνο που προκαλεί και το χρησιμοποιούν οι αγύρτες για να τυφλώνουν τον κόσμο. Όποιος πραγματικά θέλει να λατρέψει την στάχτη δεν έχει παρά να εφαρμόσει τις προαναφερθείσες χρήσεις. Θεωρείστε το ως ιεροπραξία και αφήστε την διαστροφή για όσους δεν έχουν ιδέα τι εστί μάνα φύση.

ΥΣ τα πολύ παλιά τα χρόνια όσοι είχαν βαρύ πένθος ή πήγαιναν ικέτες στον βωμό αλείφονταν με στάχτη ως ένδειξη πένθους και καθαρμού. Το γιατί μάλλον το έχετε ήδη καταλάβει από τις συνταγές που σας έδωσα παραπάνω.

Κυνήγι δημοκρατικών ξεκίνησε ο ΛΑ.Ο.Σ.

Κάθισα λοιπόν σήμερα το απόγευμα στο μπαλκόνι μου να απολάυσω την άνοιξη και να διαβάσω τις εφημερίδες μπαλκονάτα έξω που ο χειμώνας μου το είχε στερήσει. τα συνηθισμένα διάβαζα απο δω και από κει, εκλογές μίζες δημοσκοπήσεις φρου φρου και αρώματα… τα κλασσικά στις εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας. Τα προσπέρασα αδιάφορα και βαριεστημένος και πέρασα στο δεύτερο επίπεδο του τοπικού τύπου. Πάντα έχει ενδιαφέρον ο τοπικός τύπος, είναι πολλές φορές πιο κοντά στην καθημερινότητα των ανθρώπων και δίνει συνήθως μια πληρέστερη εικόνα των τοπικών κοινωνιών. Κι έτσι όπως ξεφύλλιζα τα πρωτοσέλιδα πέφτω πάνω σ’ ένα άρθρο που μου κίνησε το ενδιαφέρον. Ο κ. Πολατίδης βουλευτής Σερρών του ΛΑ.Ο.Σ έκανε μια φασιστική επίδειξη κοτζαμπασισμού που σίγουρα θα του δώσει τα εύσημα και τα παράσημα του Καρατζαφύρερ.

    Βουλευτής Σερρών ΛΑ.Ο.Σ.- Ηλίας Πολατίδης:
«Η ηγεσία της συντεχνίας θεωρεί ότι το σχολείο είναι τσιφλίκι του κάθε καθηγητή» ο οποίος μπορεί να εξυβρίζει τον οιοδήποτε άνευ αντιλόγου
«Για τα ψευδή, ανυπόστατα και συκοφαντικά που αναφέρει ανακοίνωση της ΕΛΜΕ Σερρών και της ΟΛΜΕ εις βάρος μου επιφυλάσσομαι να ασκήσω όλα τα νόμιμα δικαιώματά μου»
Σέρρες 19/05/2009
    Εξαιτίας καταγγελίας της ΟΛΜΕ που είναι αντιγραφή αντίστοιχης της ΕΛΜΕ Σερρών και που αναφέρεται με συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς στο πρόσωπό μου και διαστρεβλώνει πλήρως την αλήθεια οφείλω να αναφερθώ στα γεγονότα σχετικά με την συμπεριφορά καθηγήτριας του 3ου Γυμνασίου Σερρών.
Μέχρι σήμερα απέφυγα να το κάνω παρ’ όλες τις προκλήσεις από την πλευρά της ΕΛΜΕ Σερρών σεβόμενος την διαδικασία της προκαταρκτικής εξετάσεως που διενεργεί η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Σερρών.
Μετά από καταγγελίες γονέων του 3ου Γυμνασίου Σερρών, πληροφορήθηκα ότι η καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας που δίδασκε το μάθημα της Ιστορίας στην Γ’ Γυμνασίου αναφέρθηκε στο κόμμα του ΛΑΟΣ, λέγοντας ότι είναι κόμμα του κεφαλαίου, ότι τα συνθήματα που λέει εναντίον του κεφαλαίου δεν τα πιστεύει αλλά προσπαθεί να εξαπατήσει τον λαό όπως ο Χίτλερ και να μην πιστεύουν ούτε τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ, ούτε τα τοπικά στελέχη διότι είναι ψεύτες και άλλες ανυπόστατες συκοφαντίες.
    Επικοινώνησα με τον πρόεδρο της Νομαρχιακής Επιτροπής Σερρών του ΛΑΟΣ διότι εγώ ήμουν στην Αθήνα. Του ζήτησα να επικοινωνήσει με τον διευθυντή του 3ου Γυμνασίου Σερρών και να ελέγξει εάν αληθεύουν οι καταγγελίες.
    Την  Τρίτη 31/3/09 επικοινώνησε με τον κ. Διευθυντή και του ανέφερε τις καταγγελίες. Σε σύντομο χρονικό διάστημα( 15-20 λεπτά) ο διευθυντής κάλεσε τον πρόεδρο της Ν.Ε. από το τηλέφωνο του σχολείου και του έδωσε να μιλήσει με την καταγγελλόμενη καθηγήτρια. Η καθηγήτρια δεν αρνήθηκε ότι ανέφερε στην αίθουσα όσα καταγγέλθησαν αλλά υπερασπίσθηκε την ορθότητά τους .
    Τις επόμενες ημέρες υπήρξαν καταγγελίες από γονείς ότι κατόπιν της τηλεφωνικής αυτής συνομιλίας υπήρξαν απειλές στα παιδιά ότι “Τώρα θα δούν τι σημαίνει φασισμός” και ότι αν δεν ομολογήσουν ποιά ήταν αυτά που έκαναν την καταγγελία θα κατεβάσει τους βαθμούς σε όλη την τάξη.
    Τις νέες καταγγελίες μετέφερα εγώ ο ίδιος τηλεφωνικώς στον διευθυντή το Σάββατο 4/4/09. Ο Διευθυντής με προσεκάλεσε να συζητήσουμε το θέμα στο γραφείο του στο σχολείο μαζί με την καθηγήτρια .
    Την Δευτέρα 6/4/09 και ώρα 8.15 π.μ. συνοδευόμενος από τον πρόεδρο της Ν.Ε. του ΛΑΟΣ  επισκέφθηκα το 3ο Γυμνάσιο. Εκεί είχα συνομιλία με τον διευθυντή ενώ η καθηγήτρια απουσίαζε. Ο Διευθυντής την κάλεσε στο τηλέφωνο και αυτή ζήτησε να μιλήσει σε μένα. Μου ανέφερε σε ιδιαιτέρως θρασύ τόνο ότι δεν απαντάει παρά μόνο σε γραπτές καταγγελίες από δημόσια αρχή και όχι σε κόμματα. Πριν προλάβω να της υπενθυμίσω ότι ομιλεί σε βουλευτή αλλά και ότι είναι υποχρεωμένη να απαντά σε οποιονδήποτε Έλληνα φορολογούμενο ο οποίος  πληρώνει τον μισθό της από το υστέρημά του, έκλεισε το τηλέφωνο.
Ο Διευθυντής αρνούμενος να πιστέψει ότι μου έκλεισε το τηλέφωνο την κάλεσε και πάλι και αυτή το επιβεβαίωσε.
    Την κ. Καθηγήτρια δεν την γνωρίζω ούτε κατ’ όψιν μέχρι σήμερα.
    Για να καταδείξω την γελοιότητα των καταγγελιών της ΟΛΜΕ μένω μόνο στο γεγονός ότι χαρακτηρίζουν φασιστική εισβολή την συνομιλία ενός βουλευτή με τον διευθυντή ενός σχολείου εντός του γραφείου του μετά από πρόσκληση του τελευταίου.
    Από όλη την ανακοίνωση φαίνεται ότι η ηγεσία της συντεχνίας θεωρεί ότι το σχολείο είναι τσιφλίκι του κάθε καθηγητή ο οποίος μπορεί να εξυβρίζει τον οιοδήποτε άνευ αντιλόγου.
    Εάν η συμπεριφορά της καθηγήτριας είναι σύμφωνη με τους νόμους και τους κανονισμούς τι ακριβώς φοβάται η καθηγήτρια, η ΕΛΜΕ Σερρών και η ΟΛΜΕ.
Για τα ψευδή, ανυπόστατα και συκοφαντικά που αναφέρει ανακοίνωση της ΕΛΜΕ Σερρών και της ΟΛΜΕ εις βάρος μου επιφυλάσσομαι να ασκήσω όλα τα νόμιμα δικαιώματά μου. 
       Ηλίας Πολατίδης
       Βουλευτής Σερρών ΛΑ.Ο.Σ.

Κύριε φασίστα του φασιστικού-νεοναζιστικού ΛΑ.Ο.Σ. μήπως νομίζετε πως ζούμε στην εποχή του Μεταξά όπου μπαίνατε μέσα στα σχολεία και εκτελούσατε επιτόπου όποιον άτυχο σας είχαν ρουφιανέψει οι σπιούνοι σας; Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που έκανα. Άλλωστε η καθηγήτρια παραδέχτηκε πως πράγματι είπε στα παιδιά την αλήθεια, περί φασιστικού ΛΑ.Ο.Σ. δηλαδή. Θα μπορούσε να την κατηγορήσει κάποιος αν έλεγε ψέματα πως δηλαδή ο ΛΑ.Ο.Σ. είναι ένα δημοκρατικό κόμμα προοδευτικών αντιλήψεων και μπλα μπλα μπλα μπαρούφες οι οποίες βέβαια θα άρεσαν στον κ. Πολατίδη και ας ήταν και ψέματα. Δεν έβρισε εσένα φασίστα η καθηγήτρια ω βολευτή, για το κόμμα σου είπε μόνο πως είναι φασιστικό και έχει απόλυτο δίκιο. Αλλά είναι και το άλλο. Ποιός σου είπε εσένα φασιστάκο πως επιδή είσαι βουλευτής έχεις δικαίωμα να επεμβαίνεις στα σχολεία; Δεν υπάρχουν αρμόδια όργανα επί τούτου; Μόνο οι φασίστες και οι παπάδες έχετε κάνει τα σχολεία ξέφραγα αμπέλια και νομίζετε πως έχετε κάθε δικαίωμα να επεμβαινετε όπου σας γουστάρει και σας κάνει κέφι. Φασίστες, ε φασίστες. Πάνε ρε οι εποχές που ξέρατε. Βολευτήτε με ένα 4% ηλιθίων σαν και του λόγου σας και άντε στην γωνιά σας να πείτε ότι γουστάρετε.

Είχε και συνέχεια όμως η αρθρογραφία στην ίδια εφημερίδα και σε διπλανή στήλη για το ίδιο θεμα όπου η κ. Αριάδνη Παπαφωτίου βέζει τα πράγματα στην θέση τους.

•    Διαβάζοντας την καταγγελία της ΟΛΜΕ (δείτε σε άλλη στήλη) κατά του βουλευτή Σερρών του ΛΑΟΣ Ηλία Πολατίδη, μπήκα σε σκέψεις για πολλά πράγματα που αφορούν:
•    κατά πρώτον στην λειτουργία και δικαιοδοσία ενός βουλευτή,
•    κατά δεύτερον στον τρόπο που μία υπηρεσία ερευνά θέματα που αφορούν υπαλλήλους της,
•    και τρίτον στο εάν υπάρχουν αφενός όρια στην έκφραση προσωπικής γνώμης του καθηγητή κατά τη διάρκεια παράδοσης του μαθήματός του, αλλά αφετέρου και μηχανισμοί προστασίας του στην περίπτωση αβάσιμων ή ανώνυμων κατηγοριών.
•    Μίλησα χθες το απόγευμα τηλεφωνικά με τα δύο κεντρικά πρόσωπα, από το σύνολο των εμπλεκόμενων στην υπόθεση. Σας μεταφέρω τους ισχυρισμούς τους έτσι όπως μου τους διατύπωσαν συζητώντας μαζί μου το θέμα.
•    Ηλίας Πολατίδης Βουλευτής Σερρών ΛΑΟΣ: «Δεν εισέβαλα στο 3ο Γυμνάσιο, αλλά πήγα προσκεκλημένος για πρωινό καφέ από τον Γυμνασιάρχη. Την προηγουμένη του τηλεφώνησα ζητώντας να συναντηθώ με την καθηγήτρια για την οποία μας έγινε ανώνυμη καταγγελία ότι χαρακτήρισε φασιστικό το κόμμα μας, διδάσκοντας Ιστορία σε Τμήμα της Γ` Γυμνασίου.
•    Τελικά και επειδή η καθηγήτρια απουσίαζε την ώρα που πήγα, μίλησα τηλεφωνικά μαζί της από το γραφείο του Γυμνασιάρχη. Δεν αρνήθηκε ότι μίλησε μέσα στην Τάξη με αυτόν τον τρόπο για το κόμμα μας, και μου έκλεισε στο τέλος το τηλέφωνο.
•    Έκανα καταγγελία στον Προϊστάμενο Β/θμιας Σερρών και ξεκίνησε προκαταρκτική. Περίμενα τα αποτελέσματά της για να μιλήσω δημόσια. Στην ΟΛΜΕ απευθύνθηκε η ίδια για συνδικαλιστική προστασία, μάλλον βλέποντας πως τα πράγματα δεν είναι καλά γι` αυτήν .
•    Μου μετέφεραν επιπλέον πως απείλησε τα παιδιά της Τάξης να της αποκαλύψουν ποιό έκανε την καταγγελία, διότι ειδάλλως, θα τους κατέβαζε τους βαθμούς».
•    Β.Ε. Καθηγήτρια Γαλλικών- διδασκαλίας Ιστορίας: «Δίδαξα στην Γ` Τάξη το κεφάλαιο της Ιστορίας που αφορά στον Φασισμό, και ό,τι αναφέρεται στο βιβλίο σχετικά με το Χιτλερικό και το κόμμα του Μουσολίνι.
•    Τα παιδιά είχαν απορίες για το πώς ένας λαός μπορεί να εκλέγει κόμματα που ονομάζονται εθνικο-σοσιαλιστικά όπως του Χίτλερ, που όμως μετά κυβερνούν φασιστικά.
•    Συζητήσαμε για τον χαρακτηρισμό των κομμάτων ανάλογα με τη θέση που κάθονται στα έδρανα της Βουλής: ΠΑΣΟΚ κεντροαριστερά, ΝΔ κεντροδεξιά, ΚΚΕ και ΣΥΝ αριστερά και ΛΑΟΣ άκρα δεξιά.
•    Όταν ενημέρωσα για τις εξελίξεις τους μαθητές μου, μου ζήτησαν οι ίδιοι να επιβεβαιώσουν το τι ειπώθηκε μέσα στην Τάξη, αν και δεν θέλω να μπλέξω τα παιδιά στην ιστορία αυτή.
•    Ο Βουλευτής μιλώντας μου με απαράδεκτα έντονο τρόπο στο τηλέφωνο, μου ζήτησε να απολογηθώ για την διδασκαλία μου. Του είπα ότι θα έπρεπε να γνωρίζει την εξουσία που εκπροσωπεί και τα όριά της και του έκλεισα το τηλέφωνο. Είχε προηγηθεί τηλεφωνική επικοινωνία με επίσης απαράδεκτους χαρακτηρισμούς στο πρόσωπό μου, από στέλεχος του ΛΑΟΣ Σερρών.
•    Δεν απείλησα κανέναν μαθητή με τους βαθμούς. Κάνω τις συνήθεις συστάσεις για αύξηση των προσπαθειών τους, καθημερινά.
•    Είμαι στην εκπαίδευση 15 χρόνια, ήμουν Πρόεδρος της ΕΛΜΕ Λήμνου πριν έρθω στις Σέρρες και διδάσκω Ιστορία πάνω από 10 χρόνια.
•    Θεωρώ πως ο Βουλευτής δεν έκανε καταγγελία αλλά αναφορά καταγγελίας ανωνύμου. Είναι διαφορετικά πράγματα κι έτσι έπρεπε να αντιμετωπιστούν από τη Δ/νση Β/θμιας. Περιμένω κι εγώ το πόρισμα».
Αριάδνη Παπαφωτίου

Εδώ ο φασίστας βουλευτής δίνει πραγματικό ρεσιτάλ ναζισμού. Πήγε λέει συνοδεία μάλιστα για… πρωινό καφέ στο γυμνάσιο. Δεν με λες ρε μεγάλε, το συνηθίζεις αυτό με τους πρωινούς καφέδες στα γυμνάσια; Καφενεία είναι ρε τα γυμνάσια και τα λύκεια; Σαχλαμάρα;! Καλά σου έκανε και στο έκλεισε το τηλέφωνο ρε και άμα έχεις πρόβλημα να φωνάξεις τον Πλεύρη γκεστάπο του Καρατζαφύρερ σου γελοίε. Και γιατί δεν λες ποιοι είναι αυτοί που σου έκαναν την καταγγελία; Και γιατί την έκαναν σε σένα και όχι στους αρμόδιους; Κεχαγιά στα σχολεία σε βάλανε φασίστα; Πολύ καλά σου έκανε η καθηγήτρια (πες τα χρυσόστομη) και στο έκλεισε κατάμουτρα το τηλέφωνο, σιγά το πρόσωπο δηλαδή, και έχει δίκιο εσύ δεν έκανες καμιά καταγγελία αλλά αναφορά ανωνύμων καταγγελιών που λόγω του γνωστού φασιστικού ήθους του κόμματός σου αλλά και των γκεμπελικών μεθόδων που ως γνωστό εφαρμόζει αυτές οι ανώνυμες καταγγελίες δεν είναι παρά κοινές συκοφαντίες. Απλώς η καθηγήτρια είπε την κοινή αλήθεια και εσύ ως γνήσιος φασίστας κοιτάς πως να την τιμωρήσεις να την φιμώσεις. Για παραδειγματισμό μάλλον, έτσι δεν είναι;

Το συμπέρασμα όμως αγαπητό μου ημερολογιάκι είναι πως τα πρωτοπαλίκαρα του φασίστα Καρατζαφύρερ έχουν ξαμοληθεί να φιμώσουν και να τρομοκρατήσουν όποιον τολμάει να πει την αλήθεια. Γνωστή θα μου πείτε η μέθοδος. Ναι αλλά καλό θα ήταν να γίνει ευρύτερα γνωστή. Ειδικά όταν πρόκειται για τα παιδιά μας.

ΥΒΡΙΣ-ΑΤΗ-ΝΕΜΕΣΙΣ

θέλω να ασχοληθώ λίγο με αυτές τις τρείς έννοιες και ειδικότερα με την αλληλουχία που αυτές εκφράζουν και πως αυτή η αλληλουχία λειτουργεί. θέλω να αποκρυσταλλώσω τις σκέψεις μου στο παρόν σημείο που βρίσκομαι για να μπορώ μελλοντικά να συγκρίνω, στην δια βίου μου προσπάθεια συνειδητής εξέλιξης. Είναι αυτές οι έννοιες κατά την γνώμη μου θεμελιώδεις και υπεράνω νομιζόμενων διέποντας το είναι απ’ άκρο σ’ άκρο, σε βαθμό που τις περισσότερες φορές όταν πλέον γίνονται αντιληπτές, να είναι πολύ αργά. Και δεν είναι οι ίδιες αυτές καθαυτές που γίνονται αντιληπτές (πως θα μπορούσε να γίνει αυτό άλλωστε) αλλά τα χρονικά αποτελέσματα αυτής ακριβώς της αλληλουχίας, που ως αποτελέσματα δεν μπορούν παρά να είναι εφαρμόσιμα χωρίς να μπορούν να επιδεχτούν ούτε αναίρεσης ούτε εξαίρεσης.

Όμως όταν αποφασίζω να ασχοληθώ με τέτοιες έννοιες αρχετυπικές, δεν μπορώ παρά να επικαλεστώ τις Μούσες πριν όπως μου έμαθε ο μέγας Όμηρος. Δεν γίνεται να κάνω αλλιώς όταν λογίζομαι για πράγματα που δεν μπορώ να επηρεάσω και το παρελθόν κανείς δεν μπορεί να το επηρεάσει αν και πολλοί προσπάθησαν.

Επικαλούμαι λοιπόν ένα ποίημα του Γιάννη Σχίζα από το περιοδικό «ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ» τεύχος 13, Απρίλιος - Ιούνιος 1984 και το θυμήθηκα μέρες που είναι, βλέποντας την μόνιμη και διαρκή πορεία από το κακό στο χειρότερο της φλύαρης μοναξιάς των ψώνιων που μας περιστοιχίζουν. Από εμένα προς τους ανόητους φαφλατάδες ανηλεώς, με την ευχή να απολαύσουν την μοναξιά της ανυπαρξίας τους μέσα στο ψέμα που έθεσαν σαν αλήθεια.

Θεωρήστε το ως πρόλογο της δικής μου α-λήθειας επί τούτου.  

ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ

Εσείς που γράφετε για ν’ αποχτήσετε

Τον επιφανή χαρακτηρισμό του Δημόσιου προσώπου

Του γνωστού ενώπιον αγνώστων, του ονομαστού ενώπιον ανωνύμων,

Κατρακυλάτε ακόμη πιο κάτω και από την μοναξιά σας.

Κι αν ακόμη καταξιώνεστε θορυβωδώς

Κι αν ακόμη σας λένε γεια σου Νίκο ή Κώστα

Έτσι για να φανούν οικείοι με μια διασημότητα,

κι αν οι μετοχές σας ανεβαίνουν στο χρηματιστήριο προσωπικοτήτων

Κι αν ξεχειλίζετε από γόητρο και κύρος

Κι αν σας ανοίγουν πόρτες, κι αν σας βρίσκουν αινιγματικό

Είτε θετικό, είτε με φαντασία, με πρωτοτυπία, με πάθος

Κι αν σας ερμηνεύουν, σας σχολιάζουν, σας δείχνουν

Σας αναλύουν, σας αποκρυπτογραφούν, σας μελετούν

Σας τιμούν, σας αναγνωρίζουν, σας χειροκροτούν

Κι αν ακόμη βυθιζόσαστε σε οράματα υστεροφημίας

Θα κατρακυλάτε απ’ την μοναξιά που περνάνε οι μοναχικοί άνθρωποι

Στην φλύαρη μοναξιά των πολλών ανθρώπων

Θα κατρακυλάτε απ’ το κακό στο χειρότερο.

Ο ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΑΔΑ

Το θέμα της έκθεσης των φετινών πανελληνίων εξετάσεων:

«Η μάχη του ανθρώπου δεν θα χαθεί ενόσω θα υπάρχει καταφυγή του Λόγου, το βιβλίο.
Συχνά παρατηρείται πολλοί μαθητές να καταστρέφουν τα σχολικά τους βιβλία στα προαύλια των σχολείων κατά το τέλος του σχολικού έτους. Σε άρθρο που θα δημοσιευθεί στη σχολική σας εφημερίδα να αιτιολογήσετε το παραπάνω φαινόμενο και να αναφερθείτε στους τρόπους που θα συμβάλουν στην αρμονική συνύπαρξη του βιβλίου με τα ηλεκτρονικά μέσα πληροφόρησης και γνώσης.»

Σύμφωνα με τα όσα είναι γραμμένα στα εκάστοτε αναλυτικά προγράμματα διδασκαλίας, σκοπός του μαθήματος της έκθεσης είναι κυρίως το να καλλιεργήσουν οι μαθητές την εκφραστική και τη συλλογιστική τους ικανότητα.

Ωστόσο και εδώ (όπως και στη διδασκαλία των μαθηματικών, των αρχαίων και νέων ελληνικών κ.λπ.) αυτό που τελικά διαιωνίζεται είναι μια στείρα, ετοιματζίδικη και αποθαρρυντικά δύσχρηστη «γνώση», η οποία δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο δημιουργικής εμπέδωσής της και έμπρακτης δικαίωσης-χρησιμότητάς της. Η σχολική εκπαίδευση στην νεοελλάδα διαιώνιζε ανέκαθεν τον βυζαντινό σχολαστικισμό. Γι’ αυτό και η φυσιολογική απέχθεια των περισσοτέρων νεοελλήνων μαθητών για τα μαθηματικά, ή τα αρχαία ελληνικά, τις δύο θεμελιώδεις συνιστώσες τόσο του αρχαίου ελληνικού, όσο και του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού (αλλά και η απέχθεια για το ίδιο το σχολείο, κάτι που εκφράζεται «εθιμοτυπικά» κάθε τέλος σχολικής χρονιάς με το, σχεδόν τελετουργικό, κάψιμο των καταθλιπτικών νεοελληνικών σχολικών εγχειριδίων –και όχι «βιβλίων»). Αν και στην πραγματικότητα δεν πρόκειται περί απέχθειας για τα μαθήματα καθαυτά αλλά, για τον αντιμαθησιακό και αντιδημιουργικό τρόπο με τον οποίο διδάσκονται: δεν είναι τυχαίο ότι οι νεοέλληνες έφηβοι δείχνονται απείρως πιο δημιουργικοί εκτός σχολείου (π.χ. σε ό,τι έχει να κάνει με Η/Υ, ή με άλλη εξωσχολική μόρφωση, πληροφόρηση, βιβλία κλπ.), κάτι που επαληθεύει ότι το πρόβλημα είναι με το σχολείο και όχι με τα παιδιά μας.

Ειδικά για το μάθημα της έκθεσης, η θεματολογία του είναι για γέλια. Για άλλη μια φορά με το θέμα των φετινών πανελληνίων εξετάσεων επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά ότι, αυτό που ζητείται από τους μαθητές δεν είναι ούτε η καλλιέργεια της εκφραστικής τους ικανότητας, ούτε η δόμηση μιας στοιχειωδώς στέρεης συλλογιστικής και επιχειρηματολογίας. Αυτό που ζητείται από τους μαθητές είναι απλώς η καταγραφή στο χαρτί, απόψεων που προϊδεάζονται ύπουλα από το εκάστοτε δοθέν θέμα. «Απόψεων» που υποτίθεται ότι οι μαθητές πρέπει να δομήσουν και να εκφράσουν ελεύθερα αφού θα πρόκειται για τις «δικές» τους. Ωστόσο αυτό δεν διαφέρει από την κατά παραγγελίαν αρθρογραφία των δημοσιογραφίσκων του ημερήσιου τύπου, οι οποίοι πληρώνονται για να γράφουν ό,τι θέλει ο εκδότης και η «γραμμή» της εφημερίδας.

Επιπλέον στο μάθημα της έκθεσης προϋποτίθεται βλακωδώς ότι οι μαθητές θα έχουν ήδη γνώση των –συνήθως «κοινωνικών» και «φιλοσοφικών»- ζητημάτων που τούς δίνονται για να αναπτύξουν. Στην πραγματικότητα βέβαια, τα θέματα που τούς δίνονται αντανακλούν απλώς την πνευματική ανεπάρκεια και την επιδερμική αντίληψη των βυζαντινά σχολαστικών νεοελλήνων φιλολόγων, για την κοινωνία και για τα προβλήματα που θέτει η ζωή. Γιατί μόνο ένας άσχετος θα αντιπαρέθετε τον έντυπο λόγο με τον ηλεκτρονικό: κανείς από αυτούς που αναζητούν πραγματικά τη γνώση δεν έκανε ποτέ τέτοια διάκριση, αφού όλοι οι απλώς νοήμονες και σχετικοί γνωρίζουν ότι το ποιοτικό έντυπο, είτε σε χαρτί, είτε σε άλλη μορφή (δηλ. αυτό που έχει πραγματικά κάτι να πεί) δεν θα πεθάνει ποτέ αλλά, θα παραμείνει ως η κατεξοχήν επίσημη μορφή μετάδοσης κάθε φερέγγυας γνώσης. Ενώ είναι κοινό μυστικό πλέον ότι οι μόνοι που κινδυνεύουν από το διαδίκτυο είναι οι κοτσαμπασήδες και οι χειραγωγοί της «ενημέρωσης», (τους ευχόμαστε από τώρα καλό επιχειρηματικό κατευόδιο).

Δεν μπορείς να ζητάς από εφήβους να προτείνουν «οπτικές» και «λύσεις» για κοινωνικά φαινόμενα και προβλήματα (για τα οποία μάλιστα δεν φέρουν την παραμικρή ευθύνη και ως προς τα οποία επίτηδες δεν τούς έχει παρασχεθεί η παραμικρή πνευματική, ή ψυχική προετοιμασία). Και μάλιστα να το κάνεις υπό την μορφή μιας άνανδρης και υποβολιμαίας πρακτικής του τύπου «διατυπώστε την άποψή σας για το τάδε ζήτημα» κλπ. την στιγμή που ήδη από την πρώτη λέξη του δοθέντος θέματος έχεις ήδη δρομολογήσει τί πρέπει να γραφεί για να μην βγούν οι εξεταζόμενοι «εκτός θέματος» (και εκτός «γραμμής», εκτός κοινωνικώς επιβαλλόμενης αντίληψης, εκτός μαντριού κλπ).

Η έκφραση και η συλλογιστική ικανότητα των εφήβων θα καλλιεργείτο πραγματικά αν τους επέτρεπε το εκπαιδευτικό σύστημα να γράψουν γι’ αυτά που ξέρουν και που ζούν. Γιατί το «μάθημα» της έκθεσης (δηλ. της γραπτής έκφρασης) είναι πάνω από όλα μια μορφή ψυχοθεραπείας για τον μαθητή. Ας ζητηθεί έστω μία δοκιμαστική φορά να εκφραστούν τα παιδιά για κάτι που γνωρίζουν βιωματικά και για κάτι που ζουν καθημερινά. Ας τους ζητηθεί να μιλήσουν για τις αγωνίες τους και για την ψυχοφθόρα τρεχάλα στα «φροντιστήρια» (σε αντίθεση με την ξενοιασιά των υπολοίπων ευρωπαίων συμμαθητών τους, οι οποίοι μετά το πέρας του σχολικού ωραρίου χαίρονται την εφηβεία τους), για την αβεβαιότητα που τα έχουν βυθίσει και για το μέλλον τους όπως το προαισθάνονται (σε αντίθεση με την έλλειψη άγχους των υπολοίπων ευρωπαίων συμμαθητών τους, οι οποίοι ξέρουν ότι θα ζήσουν μια ζωή σχετικά συμβατή με τα όνειρά τους). Ας τους ζητήσουν να μιλήσουν για το τί νιώθουν ότι τούς λείπει, για το πώς βλέπουν τον κόσμο, για τον έρωτα (ένα θέμα που σταθερά απουσιάζει από την βυζαντινά σχολαστική νεοελληνική εκπαίδευση), για τα όνειρά τους, για το τί θεωρούν ως περιορισμό στην ανάπτυξή τους και για το τί θα έκαναν αν δεν είχαν τέτοιους περιορισμούς. Τέλος, θα μπορούσαν να τους ρωτήσουν γιατί βγήκαν στους δρόμους τον περασμένο Δεκέμβρη (ορίστε ένα πραγματικά επίκαιρο ζήτημα).

Μόνο έτσι τα παιδιά θα «σκάψουν» μέσα τους και μόνο έτσι θα αναπτύξουν γνήσια, πηγαία και πρωτότυπη έκφραση και συνεπή με το εαυτό της συλλογιστική. Όχι με στημένη θεματολογία και υποβολιμαία επιχειρηματολογία, η οποία θα προέρχεται από την αναπαραγωγή των απόψεων του καθωσπρεπισμού, της δημοσιογραφικής υποκρισίας και μιας δήθεν κοσμιότητας.

Ή μήπως οι υποκριτές ταγοί των χρηστών ηθών και της σχολικής εκπαίδευσης φοβούνται μήπως ακουστούν τίποτε πικρές αλήθειες από τα παιδιά; Και μήπως, εκτός από τα «βιβλία» που καίγονται λυτρωτικά κάθε τέλος σχολικής χρονιάς, καεί και η γούνα τους;

Θεόδωρος Α. Λαμπρόπουλος

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΕΥΝΑ

Έχει δίκιο ο κ. Λαμπρόπουλος. Το μάθημα της έκθεσης αντί να εκφράζει τους μαθητές περιορίζεται να εκφράζει το εκάστοτε κατεστημένο. Έτσι λειτουργεί το εκπαιδευτικό μας σύστημα γενικότερα. Δεν παράγει κριτική σκέψη αλλά αναμασάει τις εκάστοτε άνωθεν εντολές απαιτώντας από τους μαθητές να ασπαστούν μια άποψη που ίσως δεν τους εκφράζει. Αναρωτιούνται δήθεν οι συμβουλάτορες γιατί οι μαθητές καίνε τα βιβλία τους στο τέλος κάθε σχολικής περιόδου. Μα είναι απλό. Tα καίνε διότι είναι άχρηστα και αν ακόμα δεν είναι άχρηστα τα βιβλία είναι άχρηστη η μέθοδος διδασκαλίας τους. Tα σχολεία μας δεν διδάσκουν. Πλύση εγκεφάλου κάνουν και αρκούνται στην στείρα παπαγαλία βαθμολογώντας την με άριστα. Άριστος μαθητής είναι ο ικανός να απομνημονεύσει μεγάλο όγκο πληροφοριών που δεν θα τις χρησιμοποιήσει για εξαγωγή συμπερασμάτων πλην εκείνων που του έχουν δοθεί ήδη.

“Ελεύθερη έρευνα” & Νίκος Βεργίδης

Λοιπόν συστήνω ανεπιφύλακτα πλέον (αφού έχει ανέβει εδώ και αρκετό καιρό και με σεβαστό αριθμό δημοσιεύσεων ώστε να μπορώ να έχω μια γενική εικόνα), την κάτωθι ιστοσελίδα-ηλεκτρονικό περιοδικό όπου μπορείτε να βρείτε πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις και αρκετή τροφή για σκέψη προς την αποβυζαντινοποίηση της Ελλάδας. Είτε συμφωνεί κάποιος είτε διαφωνεί με κάποια από τα κείμενα που με καταιγιστικό ρυθμό δημοσιεύονται στο εν λόγω διαδικτυακό περιοδικό, έχει πάντα το προνόμιο της ευρύτερης οπτικής. Είναι γνωστό πως πετυχημένο θεωρείται ένα περιοδικό που δίνει νέες πάντα οπτικές γωνίες, βοηθώντας τους αναγνώστες του στην διαμόρφωση ασφαλούς κρίσης στα θέματα που αυτό καταπιάνεται και ομολογουμένως η “ελεύθερη έρευνα” το καταφέρνει αυτό πολύ καλά. Βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα εκεί και αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που γράφω το παρόν κείμενο. Διότι θα φέρω εδώ κάποια κείμενα προς συζήτηση είτε επειδή συμφωνώ, είτε επειδή διαφωνώ, είτε επειδή προσαυξάνω, αλλά γενικώς επειδή θέλω να εκφέρω γνώμη σε κάποια από αυτά που γράφονται εκεί.

Τις προάλλες λοιπόν δημοσιεύτηκε ένα άρθρο του κ. Στάθη Νελλόπουλου για τον Νίκο Βεργίδη (Διονύσιος Κατσαρός) και πραγματικά εξεπλάγην διότι τον νόμιζα ξεχασμένο από τον κόσμο. Τον είχα διαβάσει πριν 20 χρόνια και όντως έχει σκέψη πρωτοποριακή και άκρως ερευνητική μόνο που κατά την γνώμη μου κάποιες φορές παρασύρεται σε βαθμό συνομωσιολογίας. Το καλό με τα βιβλία του όμως είναι πως καταφέρνει να δείξει έναν τρόπο σκέψης χωρίς καμία σχεδόν παρωπίδα σε σημείο που καλύπτεται τόσο η φωτεινή όσο και η σκοτεινή πλευρά, τόσο δηλαδή η γνωστή όσο και η άγνωστη ιστορία, αρκετά για να διευρυνθεί αναλόγως και η οπτική του αναγνώστη.

Εκεί που θα διαφωνήσω είναι πως αντίθετα με την δική του άποψη είμαι της γνώμης πως πολλές φορές τα ιστορικά πρόσωπα δεν είναι αυτόβουλα αλλά γίνονται πιόνια της εξέλιξης χωρίς να μπορούν να κάνουν ούτε μπρός ούτε πίσω. Υπό μία έννοια θα μπορούσε να πει κανείς πως γίνονται έρμαια των αποτελεσμάτων που οι δικές τους πράξεις δημιούργησαν, αλλά ακόμα κι έτσι βρίσκονται στην θέση όπου δεν μπορούν να αντιδράσουν και μένουν να παρασύρονται από την ιστορία. Συνήθως αν όχι πάντα, τούτο οδηγεί στην απώλεια της εξουσίας εκ μέρους τους αλλά όχι μόνο. Το σημαντικότερο είναι πως χάνουν πλήρως και το έλεγχο μετάβασης αυτής της εξουσίας με αποτέλεσμα να επικρατούν χαοτικές καταστάσεις με την εξέλιξη να τίθεται ως φυσική πλέον επιλογή.

Με λίγα λόγια νομίζω πως ΚΑΙ η ιστορική εξέλιξη πολλές φορές ξεπερνάει τα ανθρώπινα δεδομένα της λογικής και λειτουργεί σε καταστάσεις χαοτικές όπου κάθε πρόβλεψη όπως και κάθε προσπάθεια τοποθέτησης είναι αδύνατον να προσδιορισθεί. Τούτο αν ειδωθεί υπό το πρίσμα της λογικής πολλές φορές οδηγεί σε σενάρια συνομωσιολογικά και γίνεται αυτό ακριβώς επειδή η λογική δεν μπορεί να απαντήσει οπότε έρχεται η συνομωσιολογία να δώσει υποθετικές ως επί το πλείστο, απαντήσεις.

€κλογές

Επειδή λόγω των επικείμενων Ευρωεκλογών γνωστοί και άγνωστοι "υποψήφιοι" ευρωβουλευτές καθώς από τα μεγάλα αρχιδιεφθαρμένα κόμματα (συμμορίες λωποδυτών) ή τα μισοδιαλυμένα κομματίδια  βάλθηκαν να μας βομβαρδίζουν με μπροσούρες και μηνύματα που απαριθμούν τη δράση, τα προγράμματα και τα προσόντα τους, προκειμένου να εκμαιεύσουν την ψήφο μας,  εγώ, ένας απλός πολίτης τούτης της δύστυχης χώρας, τους δηλώνω ότι τους θεωρώ όλους ύποπτους. Τι θέλουν ακριβώς; Να κυβερνήσουν την Ευρώπη; Να εισπράξουν την ευρωβουλευτική αποζημίωση; Ή να καταμετρήσουν την "πολιτική" τους δύναμη σε ψήφους; Ερμηνεύοντας λοιπόν το επικούρειο ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ (που σημαίνει ζήσε ήρεμα στην αφάνεια) τους δηλώνω ότι δεν με αγγίζουν όλα αυτά. Δεν μ' ενδιαφέρει ούτε ο ρόλος του κυβερνήτη, ούτε του κυβερνόμενου. Δεν μ' ενδιαφέρει η απαρίθμηση των οπαδών και των ψήφων. Δεν μ' ενδιαφέρει πόσοι είμαστε αλλά ποιοι είμαστε. Λίγοι και καλοί φτάνουν και περισσεύουν. Μια ανθισμένη τριανταφυλλιά είναι σημαντικότερη από το οποιοδήποτε αξίωμα. Το χαμόγελο ενός παιδιού αξίζει περισσότερο από κάθε βουλευτηλίκι . Δυό μεζέδες, ένα ποτήρι κρασί και μια καλή παρέα (προπάντων) είναι χίλιες φορές καλύτερα πράγματα από το ευρωκοινοβούλιο. Δεν θα ψηφίσω λοιπόν. Θα πάω για μπάνιο. ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΩ ΤΟ ΚΟΠΡΟΣΚΥΛΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΣΠΡΑΤΤΕΙ ΔΗΘΕΝ ΩΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΜΟΥ ΣΤΗΝΕΥΡΏΠΗ ΤΟΝ ΠΑΧΥΛΟ ΕΥΡΩΜΙΣΘΟ...

Μάριος Βερέττας

Εγώ έτσι και αλλιώς δεν πάω να ψηφίσω ποτέ κανέναν από αυτούς. Ο λόγος δεν είναι πως απεμπολώ το δικαίωμα ψήφου που με τόσους αγώνες κερδήθηκε. Όχι καθόλου δεν είναι αυτός ο λόγος. Ίσα ίσα το αντίθετο συμβαίνει. Επειδή έχω το δικαίωμα να ψηφίζω όποιον θέλω αρνούμαι να ψηφίσω αυτούς που μου δίνουν ως υποψήφιους όταν ειδικά αυτοί όλοι δεν με εκφράζουν. Σαφώς αν υπάρξει κάτι ή κάποιος που με εκφράζει και θα τον στηρίξω και θα τον ψηφίσω, αλλά μέχρι να υπάρξει τέτοιος εγώ δεν ψηφίζω κανένα από αυτά τα κοπρόσκυλα επαγγελματίες πολιτικούς για να παίρνουν μίζες έξτρα από αυτά που νομίμως (αν και απαράδεκτα) αποκομίζουν.

Σαφώς μια βόλτα στην φύση (από τις πολλές που συνηθίζω) θα είναι για μένα απολύτως καλύτερη και ουσιωδέστερη αλλά όχι μόνο για μένα. ελπίζω η αποχή να φτάσει σε ύψη δυσθεώρητα για τους πολιτικάντηδες μήπως επιτέλους πάρουν το μήνυμα και σηκωθούν να φύγουν αν και δεν το νομίζω κάτι τέτοιο αφού δεν πρόκειται να αφήσουν την μάσα για κανέναν λόγο.

Ένα ανοιγόκλειμα του βλεφάρου.

Τα παιδιά μου μεγάλωσαν πια. Γίναν έφηβοι. Ο γιός μου έβγαλε μουστάκια, η κόρη μου βυζιά και ο δικός μου ο χρόνος στην ζυγαριά έφτασε κάπου στο μηδέν για να αρχίσει να γέρνει από την άλλη πλευρά, της απώλειας. Περίμενα καιρό πότε θα έρθει η ώρα που τα παιδιά δεν θα είναι πια παιδιά και θα με ρωτήσουν… Και σήμερα με ρώτησαν. Ο γιός μου πρώτος ξύνοντας τις πυκνά τριχωτές του γάμπες με ύφος που μου θύμισε χρόνια περασμένα όταν έβλεπα το αύριο με τα αθώα μάτια της νιότης. Εκείνα τα μάτια που το βάθος τους μετριέται με ωκεανούς και που η ζωή διαγράφεται μεγάλη προς το άγνωστο. Η ματιά του μου θύμισε εμένα όταν μπροστά μου ανοιγότανε το χάος δίχως παρελθόν και μόνο με μέλλον. Τότε που ακόμη η μνήμη ήτανε κοντή και ο άπλετος χώρος λουζότανε στο φως και πνιγόταν στα σκοτάδια ταυτόχρονα δίνοντας στην ζωή την τεράστια εκείνη ώθηση που σε κάνει να θέλεις να στύψεις την πέτρα και να βγάλει ζουμί.

-μπαμπά τι σκέφτεσαι για το μέλλον σου;

Αυτή ήταν η ερώτηση που πλέον έθεσε τα θεμέλια του διαχωρισμού των μελλόντων μας. Το παιδί δεν είναι πια παιδί, χαράζει σιγά σιγά την δική του πορεία. Το μέλλον μου και το μέλλον του. Ίσως να σκέφτηκε και σε υποστήριξη και θέλει να γνωρίζει. Σωστό είναι σκέφτηκα.

-Θα φύγω του απάντησα.

-Και που θα πας; Πετάχτηκε η κόρη μου. Το θηλυκό το μυαλό έχει πάντα ένα στόχο έναν σκοπό, και η κόρη μου τον έθετε με όλο εκείνο το μεγαλείο του αυθορμητισμού που κάνει τα μάτια να στρογγυλεύουν από την έκπληξη. 

Ο γιός μου πάλι κλασσικός ορθολογιστής αλλά το χέρι του έμεινε στην γάμπα χωρίς να την ξύνει πιά.

-τι εννοείς «θα φύγεις»;

-Θα φύγω και θα πάω στο πουθενά. Θα καβαλήσω ένα αυτοκινούμενο σπίτι και σαν την χελώνα θα γυρίζω τον κόσμο μέχρι που να μην μπορώ άλλο.

Τους φάνηκε περίεργο. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με απορία, μ’ εκείνη την απορία των εφήβων που το μυαλό τους αγωνίζεται να αποτινάξει την παιδικότητά του. Είναι σοβαρά τα πράγματα τώρα. Συζητάμε για το ζητούμενο της νιότης. Το μέλλον. Οι ερωτήσεις έγιναν βαθύτερες, αιχμηρότερες.

-και η μαμά;

Πρώτη η κόρη μου, το συναίσθημα, ο έρωτας ξέρει να ρωτάει πρώτος και να απαντάει τελευταίος.

-αν θέλει θα έρθει μαζί και αν δεν θέλει όχι, της απάντησα και ήταν η σειρά του γιού μου να… ξεσπαθώσει.

-κι αν θέλει αλλά δεν μπορεί; Κι εσύ αν θέλεις αλλά δεν μπορείς λόγω της δουλειάς σου για παράδειγμα; Και τι δουλειά θα κάνεις πως θα ζεις τριγυρνώντας από εδώ και από κει;

Το πράγμα είχε αρχίσει να δένει. Αβεβαιότητα. Ποιος νέος δεν την έχει; Ποιος νέος φυσιολογικός άνθρωπος δεν αναρωτιέται τι θα κάνει στην ζωή του; Πως θα ζήσει; Ξέρω πολύ καλά πως οι όποιες απαντήσεις μου θα χρησιμοποιηθούν σαν μπούσουλας, γνωρίζω πως ο δικός μου δρόμος στην ζωή θα γίνει παράδειγμα είτε προς μίμηση είτε προς αποφυγή για τα παιδιά μου. Όμως η αλήθεια δεν πρέπει να κρύβεται όποια και αν είναι και όταν αύριο θα πάρουν την ζωή στα χέρια τους εξ’ ολοκλήρου θα πρέπει να έχουν μάθει να είναι αυτάρκεις. Να στηρίζονται καταρχήν στις δικές τους δυνάμεις αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να κατανοήσουν πως η ζωή δεν έχει μονόδρομους. Το πώς θα ζήσει ο καθένας εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από αυτόν και οι επιλογές είναι πολλές καθεστηκυίες ή όχι.

-θα ζήσω όπως ζουν όλοι οι νομάδες. Θα εργάζομαι όπου βρίσκω, ότι βρίσκω αν βρίσκω και όποτε βρίσκω. Άλλες φορές θα περνάω καλά και άλλες όχι όπως συμβαίνει έτσι και αλλιώς ότι και να αποφασίσει να κάνει ο άνθρωπος. Ποτέ κανείς δεν περνάει μόνο καλά ή μόνο κακά ότι και αν κάνει στην ζωή του. Η ζωή είναι ένα ταξίδι γεμάτο καλές και κακές εμπειρίες είτε είσαι δημόσιος υπάλληλος είτε περιπλανώμενος νομάς τσιγγάνος και γύφτος. Στην Κίνα θα μαζεύω ρύζι και στην Γεωργία σιτηρά. Ξέρω και τέχνες αρκετές να με βοηθήσουν…

Δεν περίμεναν μια τέτοια απάντηση, είναι γεγονός, για λίγο σκυθρώπιασαν, έψαχναν κάποιο λόγο που θα με ανάγκαζε να μην φύγω, να μείνω εδώ. Φαινότανε καθαρά στα πρόσωπά τους πως γι αυτά ήταν μια κάποια πρόσθετη αβεβαιότητα. «Ο πατέρας δεν θα είναι εδώ, θα λείπει» έλεγε το παιδικό τους μυαλό. Σε λίγο καιρό θα είναι το ίδιο αυτό μυαλό που θα τους λέει να φύγουν, να αποκοπούν από την οικογένεια, να πετάξουν στον κόσμο να ζήσουν την δική τους ζωή. Μα δεν το ξέρουν ακόμα, τους είναι ακόμα αδιανόητο και τα εμπόδια είναι βουνά τεράστια μπροστά τους, μπροστά στο άγνωστο αύριο. Η κόρη μου πήρε πάλι το λόγο. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να με δεσμεύσει και χρησιμοποιούσε όλες τις δυνάμεις της γι αυτό.

-και το σπίτι εδώ; Τι θα γίνει; Το σπίτι στο χωριό και το εξοχικό μας τι θα γίνουν;

-δικά σας είναι. Πάρτε τα και κάντε τα ότι θέλετε. Για σας τα έφτιαξα όχι για μένα. Δεν είναι δικά μου, δεν μου ανήκουν. Έφτιαξα φωλιές για να μεγαλώσω την οικογένειά μου μα τώρα που μεγαλώσατε εγώ δεν τα χρειάζομαι. Άχρηστα μου είναι. Αύριο εσείς θα τα χρειαζόσαστε περισσότερο από εμένα. Πάρτε και τα σπίτια πάρτε και τα χωράφια και κάντε ότι νομίζετε. Εγώ θα πάρω το καβούκι μου και θα φύγω.

Η ανακούφιση ήταν φανερή στα πρόσωπα και των δύο. Το ζυγίσανε το θέμα στα γρήγορα, τουλάχιστον θα είχαν σπίτι να μείνουν και φάνηκε αυτή η σκέψη τους. Τα παιδιά δεν είναι πια παιδιά και χάρηκαν που το σπίτι θα είναι δικό τους μόνο που ακόμα δεν γνωρίζουν τι ευθύνες έχει αυτό. Θα μάθουν όμως, ανάγκα όπως μάθαμε όλοι.

-και πότε σκοπεύεις να επιστρέψεις;

Ο γιός μου ήταν αυτός που ρώτησε για την επιστροφή. Την θεωρεί δεδομένη και δεν έχει άδικο.

-όταν γεράσω τόσο που δεν θα μπορώ άλλο να ταξιδεύω. Θα επιστρέψω στο χωριό μου εκεί όπου γεννήθηκα, για να πεθάνω κι εγώ όταν έρθει η ώρα μου.

-και αν χρειαστεί κάτι πως θα γίνει;

Και πάλι ο γιός μου παίζει στο μυαλό του με τις πιθανότητες και τις δυσκολίες. Μου αρέσει αυτό.

-καταρχήν θα είμαστε σε τακτική επικοινωνία αφού πλέον ζούμε στον αιώνα των επικοινωνιών και πολύ εύκολα θα μπορούμε να τα λέμε μεταξύ μας όποτε θέλουμε. Αν πάλι χρειαστεί για κάποιον πολύ πολύ σημαντικό λόγο να είμαι εδώ, θα πάρω το αεροπλάνο και σε μερικές ώρες έφτασα.

Αυτό τους άρεσε πολύ. Πάρα πολύ. Έφεξαν τα πρόσωπά τους. Η δύναμη του πατέρα θα είναι γρήγορα κοντά τους αν χρειαστεί. Ανακούφιση. Μια ανακούφιση που εγώ δεν την είχα και χαίρομαι που μπορώ να τους την δώσω. Τώρα έχουν και την ελευθερία τους και την σιγουριά μιας βοήθειας αν χρειαστεί.

Η κόρη μου πλησίασε και χαϊδεύοντάς μου τα γένια μου είπε με ύφος γυναίκας ερωτευμένης

-μέχρι να φύγεις έχουμε καιρό ακόμα, έτσι μπαμπά;

-ναι κόρη μου, έχουμε καιρό ακόμα…

είπε το στόμα μου, μα το μυαλό μου σκεφτόταν πόσο γρήγορα περνάει αυτός ο καιρός. Πότε ήταν μωρά και πότε έγιναν έφηβοι; Σαν μια στιγμή μου φαίνεται. Θυμήθηκα τα λόγια του παππού μου όταν έφηβος κι εγώ είχα ρωτήσει τον ενενηντάχρονο τότε γέρο, «παππού τι είναι η ζωή»; «ένα ανοιγόκλειμα του βλεφάρου γιέ μου» ήταν η απάντησή του. Ένα ανοιγόκλειμα του βλεφάρου...

Ήταν ώρα για αγκαλιές και φιλάκια με τα παιδιά που δεν είναι πια παιδιά. Ο ομφάλιος λώρος με την οικογένεια έχει κοπεί και μόνο μια μικρή ουλή έμεινε πια να τον θυμίζει. Ομφαλός.

Άνοιξα τον ενισχυτή, σύνδεσα τ’ όργανο και τραγουδήσαμε ένα παλιό καλό τραγούδι μέχρι να έρθει η ώρα για φαΐ, ως οικογένεια όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι, όπως κάθε μέρα εδώ και δυό δεκαετίες κοντά.