Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

6 Μαΐου 2009

Ένα ανοιγόκλειμα του βλεφάρου.

Τα παιδιά μου μεγάλωσαν πια. Γίναν έφηβοι. Ο γιός μου έβγαλε μουστάκια, η κόρη μου βυζιά και ο δικός μου ο χρόνος στην ζυγαριά έφτασε κάπου στο μηδέν για να αρχίσει να γέρνει από την άλλη πλευρά, της απώλειας. Περίμενα καιρό πότε θα έρθει η ώρα που τα παιδιά δεν θα είναι πια παιδιά και θα με ρωτήσουν… Και σήμερα με ρώτησαν. Ο γιός μου πρώτος ξύνοντας τις πυκνά τριχωτές του γάμπες με ύφος που μου θύμισε χρόνια περασμένα όταν έβλεπα το αύριο με τα αθώα μάτια της νιότης. Εκείνα τα μάτια που το βάθος τους μετριέται με ωκεανούς και που η ζωή διαγράφεται μεγάλη προς το άγνωστο. Η ματιά του μου θύμισε εμένα όταν μπροστά μου ανοιγότανε το χάος δίχως παρελθόν και μόνο με μέλλον. Τότε που ακόμη η μνήμη ήτανε κοντή και ο άπλετος χώρος λουζότανε στο φως και πνιγόταν στα σκοτάδια ταυτόχρονα δίνοντας στην ζωή την τεράστια εκείνη ώθηση που σε κάνει να θέλεις να στύψεις την πέτρα και να βγάλει ζουμί.

-μπαμπά τι σκέφτεσαι για το μέλλον σου;

Αυτή ήταν η ερώτηση που πλέον έθεσε τα θεμέλια του διαχωρισμού των μελλόντων μας. Το παιδί δεν είναι πια παιδί, χαράζει σιγά σιγά την δική του πορεία. Το μέλλον μου και το μέλλον του. Ίσως να σκέφτηκε και σε υποστήριξη και θέλει να γνωρίζει. Σωστό είναι σκέφτηκα.

-Θα φύγω του απάντησα.

-Και που θα πας; Πετάχτηκε η κόρη μου. Το θηλυκό το μυαλό έχει πάντα ένα στόχο έναν σκοπό, και η κόρη μου τον έθετε με όλο εκείνο το μεγαλείο του αυθορμητισμού που κάνει τα μάτια να στρογγυλεύουν από την έκπληξη. 

Ο γιός μου πάλι κλασσικός ορθολογιστής αλλά το χέρι του έμεινε στην γάμπα χωρίς να την ξύνει πιά.

-τι εννοείς «θα φύγεις»;

-Θα φύγω και θα πάω στο πουθενά. Θα καβαλήσω ένα αυτοκινούμενο σπίτι και σαν την χελώνα θα γυρίζω τον κόσμο μέχρι που να μην μπορώ άλλο.

Τους φάνηκε περίεργο. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με απορία, μ’ εκείνη την απορία των εφήβων που το μυαλό τους αγωνίζεται να αποτινάξει την παιδικότητά του. Είναι σοβαρά τα πράγματα τώρα. Συζητάμε για το ζητούμενο της νιότης. Το μέλλον. Οι ερωτήσεις έγιναν βαθύτερες, αιχμηρότερες.

-και η μαμά;

Πρώτη η κόρη μου, το συναίσθημα, ο έρωτας ξέρει να ρωτάει πρώτος και να απαντάει τελευταίος.

-αν θέλει θα έρθει μαζί και αν δεν θέλει όχι, της απάντησα και ήταν η σειρά του γιού μου να… ξεσπαθώσει.

-κι αν θέλει αλλά δεν μπορεί; Κι εσύ αν θέλεις αλλά δεν μπορείς λόγω της δουλειάς σου για παράδειγμα; Και τι δουλειά θα κάνεις πως θα ζεις τριγυρνώντας από εδώ και από κει;

Το πράγμα είχε αρχίσει να δένει. Αβεβαιότητα. Ποιος νέος δεν την έχει; Ποιος νέος φυσιολογικός άνθρωπος δεν αναρωτιέται τι θα κάνει στην ζωή του; Πως θα ζήσει; Ξέρω πολύ καλά πως οι όποιες απαντήσεις μου θα χρησιμοποιηθούν σαν μπούσουλας, γνωρίζω πως ο δικός μου δρόμος στην ζωή θα γίνει παράδειγμα είτε προς μίμηση είτε προς αποφυγή για τα παιδιά μου. Όμως η αλήθεια δεν πρέπει να κρύβεται όποια και αν είναι και όταν αύριο θα πάρουν την ζωή στα χέρια τους εξ’ ολοκλήρου θα πρέπει να έχουν μάθει να είναι αυτάρκεις. Να στηρίζονται καταρχήν στις δικές τους δυνάμεις αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να κατανοήσουν πως η ζωή δεν έχει μονόδρομους. Το πώς θα ζήσει ο καθένας εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από αυτόν και οι επιλογές είναι πολλές καθεστηκυίες ή όχι.

-θα ζήσω όπως ζουν όλοι οι νομάδες. Θα εργάζομαι όπου βρίσκω, ότι βρίσκω αν βρίσκω και όποτε βρίσκω. Άλλες φορές θα περνάω καλά και άλλες όχι όπως συμβαίνει έτσι και αλλιώς ότι και να αποφασίσει να κάνει ο άνθρωπος. Ποτέ κανείς δεν περνάει μόνο καλά ή μόνο κακά ότι και αν κάνει στην ζωή του. Η ζωή είναι ένα ταξίδι γεμάτο καλές και κακές εμπειρίες είτε είσαι δημόσιος υπάλληλος είτε περιπλανώμενος νομάς τσιγγάνος και γύφτος. Στην Κίνα θα μαζεύω ρύζι και στην Γεωργία σιτηρά. Ξέρω και τέχνες αρκετές να με βοηθήσουν…

Δεν περίμεναν μια τέτοια απάντηση, είναι γεγονός, για λίγο σκυθρώπιασαν, έψαχναν κάποιο λόγο που θα με ανάγκαζε να μην φύγω, να μείνω εδώ. Φαινότανε καθαρά στα πρόσωπά τους πως γι αυτά ήταν μια κάποια πρόσθετη αβεβαιότητα. «Ο πατέρας δεν θα είναι εδώ, θα λείπει» έλεγε το παιδικό τους μυαλό. Σε λίγο καιρό θα είναι το ίδιο αυτό μυαλό που θα τους λέει να φύγουν, να αποκοπούν από την οικογένεια, να πετάξουν στον κόσμο να ζήσουν την δική τους ζωή. Μα δεν το ξέρουν ακόμα, τους είναι ακόμα αδιανόητο και τα εμπόδια είναι βουνά τεράστια μπροστά τους, μπροστά στο άγνωστο αύριο. Η κόρη μου πήρε πάλι το λόγο. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να με δεσμεύσει και χρησιμοποιούσε όλες τις δυνάμεις της γι αυτό.

-και το σπίτι εδώ; Τι θα γίνει; Το σπίτι στο χωριό και το εξοχικό μας τι θα γίνουν;

-δικά σας είναι. Πάρτε τα και κάντε τα ότι θέλετε. Για σας τα έφτιαξα όχι για μένα. Δεν είναι δικά μου, δεν μου ανήκουν. Έφτιαξα φωλιές για να μεγαλώσω την οικογένειά μου μα τώρα που μεγαλώσατε εγώ δεν τα χρειάζομαι. Άχρηστα μου είναι. Αύριο εσείς θα τα χρειαζόσαστε περισσότερο από εμένα. Πάρτε και τα σπίτια πάρτε και τα χωράφια και κάντε ότι νομίζετε. Εγώ θα πάρω το καβούκι μου και θα φύγω.

Η ανακούφιση ήταν φανερή στα πρόσωπα και των δύο. Το ζυγίσανε το θέμα στα γρήγορα, τουλάχιστον θα είχαν σπίτι να μείνουν και φάνηκε αυτή η σκέψη τους. Τα παιδιά δεν είναι πια παιδιά και χάρηκαν που το σπίτι θα είναι δικό τους μόνο που ακόμα δεν γνωρίζουν τι ευθύνες έχει αυτό. Θα μάθουν όμως, ανάγκα όπως μάθαμε όλοι.

-και πότε σκοπεύεις να επιστρέψεις;

Ο γιός μου ήταν αυτός που ρώτησε για την επιστροφή. Την θεωρεί δεδομένη και δεν έχει άδικο.

-όταν γεράσω τόσο που δεν θα μπορώ άλλο να ταξιδεύω. Θα επιστρέψω στο χωριό μου εκεί όπου γεννήθηκα, για να πεθάνω κι εγώ όταν έρθει η ώρα μου.

-και αν χρειαστεί κάτι πως θα γίνει;

Και πάλι ο γιός μου παίζει στο μυαλό του με τις πιθανότητες και τις δυσκολίες. Μου αρέσει αυτό.

-καταρχήν θα είμαστε σε τακτική επικοινωνία αφού πλέον ζούμε στον αιώνα των επικοινωνιών και πολύ εύκολα θα μπορούμε να τα λέμε μεταξύ μας όποτε θέλουμε. Αν πάλι χρειαστεί για κάποιον πολύ πολύ σημαντικό λόγο να είμαι εδώ, θα πάρω το αεροπλάνο και σε μερικές ώρες έφτασα.

Αυτό τους άρεσε πολύ. Πάρα πολύ. Έφεξαν τα πρόσωπά τους. Η δύναμη του πατέρα θα είναι γρήγορα κοντά τους αν χρειαστεί. Ανακούφιση. Μια ανακούφιση που εγώ δεν την είχα και χαίρομαι που μπορώ να τους την δώσω. Τώρα έχουν και την ελευθερία τους και την σιγουριά μιας βοήθειας αν χρειαστεί.

Η κόρη μου πλησίασε και χαϊδεύοντάς μου τα γένια μου είπε με ύφος γυναίκας ερωτευμένης

-μέχρι να φύγεις έχουμε καιρό ακόμα, έτσι μπαμπά;

-ναι κόρη μου, έχουμε καιρό ακόμα…

είπε το στόμα μου, μα το μυαλό μου σκεφτόταν πόσο γρήγορα περνάει αυτός ο καιρός. Πότε ήταν μωρά και πότε έγιναν έφηβοι; Σαν μια στιγμή μου φαίνεται. Θυμήθηκα τα λόγια του παππού μου όταν έφηβος κι εγώ είχα ρωτήσει τον ενενηντάχρονο τότε γέρο, «παππού τι είναι η ζωή»; «ένα ανοιγόκλειμα του βλεφάρου γιέ μου» ήταν η απάντησή του. Ένα ανοιγόκλειμα του βλεφάρου...

Ήταν ώρα για αγκαλιές και φιλάκια με τα παιδιά που δεν είναι πια παιδιά. Ο ομφάλιος λώρος με την οικογένεια έχει κοπεί και μόνο μια μικρή ουλή έμεινε πια να τον θυμίζει. Ομφαλός.

Άνοιξα τον ενισχυτή, σύνδεσα τ’ όργανο και τραγουδήσαμε ένα παλιό καλό τραγούδι μέχρι να έρθει η ώρα για φαΐ, ως οικογένεια όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι, όπως κάθε μέρα εδώ και δυό δεκαετίες κοντά.

16 σχόλια:

  1. Ωραίο το κειμενάκιον!
    Το απέλαυσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. χαίρομαι διότι κι εγώ το απολαμβάνω, ζωντανό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλά, λέγε τώρα ό,τι σου αρέσει και για όσο μπορείς... Γιατί όταν σκάσει μύτη το πρώτο εγγόνι θα σου πω εγώ πώς θα γυρίσεις πίσω τρέχοντας.
    Χαζοπαππού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. άσε φίλε, τα ίδια μου λέγαν πως όταν θα κάνω παιδιά θα είμαι χαζομπαμπάς αλλά να δεις τι έκπληξη που δεν ήμουν άσε που σε κάποιους κακοφάνηκε κιόλας! Εγώ εγγόνια δεν μεγαλώνω πάει και τελείωσε. Αν θέλουν παιδιά ας αναλάβουν τις ευθύνες τους όπως έκανα κι εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ...TΣ,ΤΣ.ΤΣΚ,ΤΣΚ!!.Ω!ΟΜ-ΦΑΛΟΣ-ΚΟΠΙΕΣ!!.Π.ΣΞΝ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @π.σξν. κάτι θέλεις να πεις αλλά δεν καταλαβαίνω τι. Τι πα να πει " τσ τσ τσκ τσκ ομ-φαλός-κόπιες"; Τι γλώσσα είναι αυτή; Κορακίστικα; Μήπως αν το ζωγράφιζες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν θα βοηθήσεις τα παιδιά ωρε; τσκ τσκ τσκ
    Βέβαια κάτσε να δούμε αν θα φύγεις πρώτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Χα χα Πολύκαρπε, μακάρι να ξεκινούσα κι εγώ όπως ξεκινούν αυτά. Με τα σπίτια τους τις δουλειές τους και όλα. Τι παραπάνω δηλαδή;
    Αν θα φύγω; Γιατί όχι; Υλικοτεχνικά πάντως είμαι έτοιμος και μόνο ο χρόνος με περιορίζει αλλά που θα πάει; Έρχεται! Υγεία μόνο να έχουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. "ο δικός μου ο χρόνος στην ζυγαριά έφτασε κάπου στο μηδέν για να αρχίσει να γέρνει από την άλλη πλευρά, της απώλειας". Αυτό το "απώλειας" είναι μεστό "αισιοδοξίας και ελπίδας". Μπράβω μεγάλε, προχώρα εσύ μπροστά και εμείς ακολουθούμε, ο δρόμος σου είναι ο δρόμος της "χαράς", όχι σαν το δρόμο των χριστιανών που ζουν με "απελπησία" γιατί δε φοβούνται το θάνατο, επειδή πιστεύουν (πρόβλημά τους βέβαια) ότιθα ζουν αιώνια! Μα είναι πράγματα αυτά, είναι πρέπον να υπάρχει στην ψυχή του ανθρώπου ελπίδα! Είμαστε πεντε - έξι που έχουμε την ίδια με εσένα "αισιόδοξη" αντίληψη για τη ζωή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ανώνυμε χαχαχαχα τελικά πράγματι η βλακεία είναι ανίκητη. Μπήκες να γράψεις καμιά εξυπνάδα αλλά μόνο μπαρούφες κατάφερες. Αστα βρε είναι δύσκολα θέματα αυτά για σένα, μην ασχολείσαι και πάθεις και τίποτα.
    Πάντως μια κι έκανες τον κόπο να γράψεις τις ανορθογραφίες σου ας σου πω δυό πράγματα έτσι για την πλάκα. Έχεις αναρωτηθεί για την κλίμακα νέος μεσήλικας υπερήλικας; Ε γι αυτήν μιλάω και ναι είμαι αισιόδοξος πως θα γεράσω.
    Ο δρόμος μου είναι δρόμος μου και ακολουθητές παρατρεχάμενους δεν θέλω. Συνέχισε ν’ ακολουθάς τον τσοπάνη σου, εγώ τσοπάνης δεν είμαι και δεν σε θέλω πίσω μου ούτε εσένα ούτε 5-6 ούτε κανέναν. Πήξαμε σε ηλίθιους σαν εσένα που ψάχνουν τσοπάνη ν’ ακολουθήσουν. Ουστ ρε! Ξουτ! Αντιληπτό;
    Οι χριστιανοί βλάκα φοβούνται τον θάνατο περισσότερο από όλους διότι πιστεύουν πως θα κριθούν από τον γιαχβέ μετά θάνατον. Βέβαια ηλίθιε αλλιώς σου τα έμαθαν στο σχολείο, πως οι χριστιανοί δεν φοβούνται τον θάνατο αλλά είναι επειδή ήθελαν να παραμείνεις ηλίθιος.
    Η ελπίδα ηλίθιε πεθαίνει τελευταία αλλά όποιος ελπίζει πως δεν θα γεράσει και δεν θ’ απολέσει την νιότη του τότε είναι ηλίθιος και δεν έχει καμιά ελπίδα να μην είναι τέτοιος.
    Κατάλαβες λοιπόν βλάκα πως δεν κατάλαβες τίποτα από αυτά που διάβασες; Μάζεψε λοιπόν τις βλακείες και τα σκατά που ήρθες ν’ αφήσεις εδώ. Θα σε σεβόμουν αν ήσουν απλώς ένας ακόμα βλάκας και ήθελες να έχεις άποψη βλακώδη έστω, αλλά τους εξυπνάκηδες ηλίθιους δεν τους σέβομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. στο εύχομαι old biker και καλή τύχη να 'χεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλό το όνειρο της θερινής νυκτός!
    Ανακουφίζουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Χειμώνας ήταν, πριν 25 χρόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ρεμάλι, δεν σε είδα στα Αττικά ΔΙΟΝΥΣΙΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις. Διαβάζεις ένα διαδικτυακό προσωπικό ημερολόγιο του οποίου η ανάγνωση ΔΕΝ είναι υποχρεωτική. Βαριέμαι τ' ανούσια μπλα μπλα και δαγκώνω όταν μου χαλάνε την ησυχία. Θα μπορούσα να έχω κλείσει τον σχολιασμό αλλά ακόμα νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι που όντως έχουν κάτι να πουν κι εύχομαι να είσαι ένας από αυτούς αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες και γι αυτό σου λέω: Για να μην σε φάει η μαρμάγκα σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις, σαν να δίνεις εξετάσεις. Αλλιώς άστο καλύτερα!

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails