Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

31 Μαρτίου 2011

Γιατί τα θρησκευτικά;

Δεδομένης της συγκυρίας η Αννα Διαμαντοπούλου είναι μία τυχερή πολιτικός. Πιθανότατα επειδή το δικαιούται. Διατηρεί ένα χαρτοφυλάκιο που επιτρέπει στον κάτοχό του να έχει όραμα. Την ώρα που ο υπουργός Υγείας βλέπει εφιάλτες, η υπουργός Παιδείας οφείλει να περιγράφει οράματα. Το όραμα της Αννας Διαμαντοπούλου για το νέο Λύκειο περιλαμβάνει και τη μορφή της Μεγαλόχαρης. Προς Θεού, όχι δακρυσμένη και παραπονούμενη όπως συνηθίζει να εμφανίζεται σε όνειρα και λερωμένα τζάμια. Η Μεγαλόχαρη χαμογελάει σαν τη Μόνα Λίζα. Αν το επέτρεπε η θέση Της, μπορεί και να έκλεινε το μάτι στην ιεραρχία. Αλλά δεν πειράζει, αυτό το κάνει η υπουργός. Το νέο Λύκειο, που θα παλιώσει κατά το 2040, έχει στις δύο πρώτες τάξεις του τα θρησκευτικά ως υποχρεωτικό μάθημα.

Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την πολιτική στην Ελλάδα σε υποχρεώνει να δεις την υπουργό με κατανόηση. Αν καταργείτο ο υποχρεωτικός χαρακτήρας των θρησκευτικών το Σύνταγμα θα μαύριζε από ράσα. Η ρήξη θα απαιτούσε πολιτικούς πόρους που δεν υπάρχουν, ενώ και η ίδια η υπουργός θα έθετε σε κίνδυνο ακόμα και την επανεκλογή της. Εν τέλει, αν το δεις με κυνισμό, θα πεις ότι η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να ασχοληθεί στη συγκεκριμένη στιγμή με τη θέση των θρησκευτικών στην εκπαίδευση. Εντάξει. Δεν αδικώ την υπουργό, απλώς πλέον έχω λιγότερες προσδοκίες από αυτήν. Αλλωστε το περίγραμμα όσων ανακοίνωσε είναι θετικό και επιχειρεί πραγματικά σύγχρονες τομές που δημιουργούν σκεπτόμενους μαθητές και όχι νευρωτικούς υποψηφίους. Αν ξεχάσουμε το θέμα των θρησκευτικών, η Αννα Διαμαντοπούλου μπορεί να εγγράψει ένα ενδιαφέρον κεφάλαιο στην πολιτική της βιογραφία.

Ισως βέβαια να κρύβει κάποιο ξόρκι στο μανίκι της και το περιεχόμενο του μαθήματος να αλλάξει, μετατρέποντας τα θρησκευτικά σε θρησκειολογία. Ομως, μεταξύ μας, ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να συμβεί ούτε και αυτό. Ακόμα και αν η εποχή μας ευνοεί τις ανατροπές, το μάθημα των θρησκευτικών βρίσκεται πίσω από μία γραμμή που το πολιτικό προσωπικό διστάζει να διαβεί. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι στα ελληνικά σχολεία μετά βίας διδάσκεται η δαρβινική θεωρία της εξέλιξης, καθώς πρόκειται για θέμα που ενοχλεί την Εκκλησία. Η μισή αμαρτία, λοιπόν, ας βαρύνει την υπουργό και η άλλη μισή όλους εμάς που, ως κοινωνία, φτιάχνουμε το σχολείο του 21ου αιώνα με υποχρεωτικό το μάθημα των θρησκευτικών. Κανένας γονιός δεν θα βγει στο δρόμο για τον Δαρβίνο. Χιλιάδες, όμως, θα έβγαιναν για τους ήρωες της Βίβλου.

Η υπουργός ίσως δεχθεί κριτική για την κατάργηση της Πληροφορικής από το Λύκειο. Θα ήταν άδικο. Ετσι όπως διδάσκεται η πληροφορική στα ελληνική σχολεία, η διατήρηση της στο Λύκειο θα αποτελούσε κατασπατάληση διδακτικών ωρών. Αν έχεις φτάσει στην εφηβεία χωρίς να γνωρίζεις πως να χρησιμοποιείς υπολογιστή, τότε το Λύκειο δεν έχει να σου προσφέρει κάτι και ίσως και εσύ να μην έχεις να προσφέρεις κάτι σε αυτό.

Αντιθέτως, πίσω από τη θριαμβολογία για την επικείμενη πάταξη της παραπαιδείας ίσως κρύβεται μία αντίφαση. Αν υποθέσουμε ότι αύριο δεν υφίσταται παραπαιδεία, τι θα κάνουν όλοι όσοι συντηρούνται από αυτήν; Πως θα ζήσουν οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί και οι φροντιστές; Εκτός και αν απορροφηθούν σε μοναστήρια που, λόγω υποχρεωτικής διδασκαλίας των θρησκευτικών, θα διατηρήσουν την ακμάζουσα λειτουργία τους. Αμην.

Γιατί τα θρησκευτικά; | Άρθρα | Protagon

29 Μαρτίου 2011

Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ -και η διεθνής αιθιοπική θρησκεία

Αυτές τις τελευταίες μέρες, ένα περίεργο πράμα, όλο και περισσότερο ακούω αναφορές στην "ελληνική εθνική θρησκεία", στους "θεούς των Ελλήνων", μη σου πω ότι έχω ακούσει και φράσεις για "Έλληνες θεούς".
Χωρίς να θέλω να φανώ υπερβολικός, ψυλιάζομαι ότι στο μυαλό κάποιων οι θεοί είχαν ως έδρα το βουνό Όλυμπος (κάπου λίγο έξω απ' το Λιτόχωρο, ας πούμε) και η επικράτεια της δράσης τους περιοριζόταν (επομένως συνεχίζει να περιορίζεται) από τα εκάστοτε ελληνικά σύνορα ή τα εκάστοτε ελληνικά συμφέροντα, ακολουθώντας τη λογική "πας μη Έλλην βάρβαρος".
Κοντολογίς, ψυλιάζομαι ότι στο μυαλό κάποιων, οι θεοί -λες και δεν έχουν άλλη δουλειά- υπάρχουν για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των Ελλήνων και για να κατατροπώνουν τους εχθρούς των Ελλήνων, διότι οι Έλληνες είναι το εκλεκτό γένος και μπλα-μπλα-μπλα.
Εν τω μεταξύ όλ' αυτά τα τελευταία χρόνια έχω φάει ένα σκάλωμα με τον Όμηρο και τα ομηρικά έπη. Τις προάλλες λοιπόν, εκεί που διάβαζα κάτι ραψωδίες απ' τα παλιά, είδα τον Όμηρο να έχει ξεσκιστεί στο γέλιο. Μιλάμε, τον είχε πιάσει ένα νευρικό γέλιο και δεν έλεγε να σοβαρευτεί. Με κοίταγε που σκεφτόμουν τον όρο "ελληνική εθνική θρησκεία" κι όσο με κοίταγε τόσο γέλαγε. Κι όσο σκεφτόμουν τον όρο "Έλληνες θεοί", τόσο ο Όμηρος χτυπιόταν από τα γέλια. Και ανάμεσα στα γέλια μονολογούσε: "Τζάμπα με διαβάζετε ρε μπαγάσηδες. Διαβάστε καμιά αθλητική φυλλάδα καλύτερα" και δως του να ξεκαρδίζεται στα γέλια.

 

 

Ο Όμηρος ενώ δαγκώνεται για να δείχνει σοβαρός

 

 

 

Διότι κοίτα να δεις τι γίνεται:
Στο ξεκίνημα της ομηρικής Ιλιάδας, ο Αχιλλέας (που ήταν γιός θεάς: της Θέτιδας) έχει πάρει ανάποδες με τον Αγαμέμνονα και τους Αχαιούς. Πάει λοιπόν ο Αχιλλέας στην πλαζ (μεγάλη υπόθεση η προσευχή στην πλαζ -αλλά ας μην ξεφεύγω από το θέμα) και ζητάει από τη θεά-μαμά του να ταπεινωθούν οι Αχαιοί. Η θεά-μαμά του, τον ακούει, σπεύδει να τον καθησυχάσει λέγοντάς του ότι θα πάει να βρει τον Δία και να του ζητήσει να γίνει η χάρη που της ζήτησε ο γιός της.
Ως εδώ όλα καλά.
Όμως η Θέτιδα συνεχίζει λέγοντας στον Αχιλλέα κάτι κουφό:
Ζεὺς γὰρ ἐς Ὠκεανὸν μετ᾿ ἀμύμονας Αἰθιοπῆας
χθιζὸς ἔϐη κατὰ δαῖτα, θεοὶ δ᾿ ἅμα πάντες ἕποντο·
δωδεκάτῃ δέ τοι αὖτις ἐλεύσεται Οὔλυμπον δέ,
(Ιλιάδα Α:422-425)
που πα να πει
ο Δίας στον Ωκεανό, που τον κάλεσαν οι θεϊκοί
Αιθίοπες πήγε χθες και όλοι οι θεοί μαζί του.
Και θα επιστρέψει στον Όλυμπο μετά από δώδεκα μέρες

Λέει η Θέτιδα, δηλαδή, ότι είναι αναγκασμένη να περιμένει μέχρι να επιστρέψει από το ταξίδι του ο Δίας, ο οποίος είχε ναυλώσει ένα τσάρτερ και μαζί με τους υπόλοιπους Ολύμπιους θεούς είχαν πάει στην Αιθιοπία όπου θα γινόντουσαν κάτι φοβερές εκατόμβες, πυροτεχνήματα, γλέντια, χοροί, θυσίες και γιορτές, κι όλα αυτά προς τιμή των Ολύμπιων θεών, οπότε δε μπορούσε να λείπουν τα τιμώμενα πρόσωπα. Η γιορτή των Αιθιόπων θα ήταν λαμπρή, εφόσον θα παρίσταντο οι ίδιοι οι Ολύμπιοι θεοί των Ελλήνων.

Τώρα βέβαια εσύ, αναγνώστη μου, θα αναρωτηθείς τι δουλειά έχουν οι θεοί των Ελλήνων στην Αιθιοπία.
Δεν ξέρω ρε φίλε, αλλά μάλλον δεν είναι θεοί μόνο των Ελλήνων, αλλιώς δεν εξηγείται το φαινόμενο:
Γενικά, οι θεοί φαίνονται ταξιδιάρηδες, όλο μεταξύ Ελλάδας, Αιθιοπίας, Ταυρίδας, Αιγύπτου και Υπερβορέας είναι -για να μην αναφέρω την Ατλαντίδα και χαθούμε τελείως. Γενικώς ταξίδευαν στην οικουμένη και πήγαιναν όπου τους καλούσαν οι λάτρεις τους..
Οπότε, ναι μεν είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου να τους φαντάζεσαι αραχτούς στον Όλυμπο να επιμελούνται τα ελληνικά συμφέροντα, και δικαίωμά σου να μιλάς για "θεούς των Ελλήνων", αλλά πολύ φοβάμαι πως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Φαίνεται πως υπήρχαν (επομένως φαίνεται πως υπάρχουν) και άλλοι -ορισμένοι εξ αυτών είναι αράπακλες- που είναι ομόθρησκοι με τους Έλληνες.
Η Ιλιάδα ξεκινάει με τους θεούς να πηγαίνουν στην Αιθιοπία για να παρευρεθούν σε κάτι εκδηλώσεις όπου οι Αιθίοπες τους τιμούν όλους μαζί, αλλά και η Οδύσσεια ξεκινάει με τους Αιθίοπες να διοργανώνουν γιορτή προς τιμήν του Ποσειδώνα κι αυτός να πηγαίνει στην Αιθιοπία για να παρευρεθεί.
Επομένως οι Έλληνες είχαν τους ίδιους θεούς με τους Αιθίοπες, εκατόμβες έκαναν προς τιμήν των θεών οι Έλληνες, εκατόμβες έκαναν και οι Αιθίοπες, οπότε Έλληνες και Αιθίοπες είχαν το ίδιο λατρευτικό τυπικό, την ίδια θρησκεία δηλαδή, η οποία μάλιστα γινόταν το ίδιο αποδεκτή από τους θεούς.
Για να μη σου πω ότι αν το σκεφτείς λογικά, η θρησκεία των Αιθιόπων άρεσε περισσότερο στους θεούς, αφού για χάρη της οι Ολύμπιοι έκαναν ολόκληρο ταξίδι για να πάνε στην Αιθιοπία. Δεν κάνεις ολόκληρο ταξίδι αν πιστεύεις πως αυτά που θα δεις εκεί είναι απλώς ισάξια όσων βλέπεις εδώ, ε?
Αν έχεις αρνί ψητό στο σπίτι, δεν πας στο εστιατόριο για να φας αρνί ψητό, έτσι δεν είναι? Μόνο για κάτι καλύτερο θα πας στο εστιατόριο, νομίζω.
Βέβαια δεν έχω υπάρξει θεός, οπότε ίσως και να κάνω λάθος σε αυτό που μόλις είπα.

Όπως και να 'χει, καλού-κακού όταν λες τη φράση "ελληνική εθνική θρησκεία" μην πολυτονίζεις το "εθνική" ή τουλάχιστον μην παίρνεις και όρκο πως η λέξη "εθνική" σημαίνει ότι αυτή η θρησκεία περιορίζεται στο "ελληνικό έθνος".
[Καλού-κακού να υπενθυμίσω πως έχουμε ξαναπεί εδώ μέσα ότι στη σωζόμενη ελληνική γραμματεία, ο όρος "ελληνικό έθνος" ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Ή, τεσπά, οι αρχαίοι Έλληνες (που ως γνωστόν μίλαγαν σπαστά ελληνικά - σε αντίθεση με μας που μιλάμε άπταιστα ελληνικά) τον απέφευγαν όπως ο διάολος το λιβάνι].
Λέγαμε λοιπόν ότι οι θεοί φαίνεται πως πάνε όπου τους καλέσουν.
Δεν τραβάνε κάνα ζόρι με τους Έλληνες ή τους Αιθίοπες.
Οι Αιθίοπες τους καλούσαν? Στους Αιθίοπες πήγαιναν. Δεν είχαν καμιά ιδιαίτερη προτίμηση στο ελληνικό έθνος οι θεοί.
Οπότε, αν εσύ έχεις κάποια ιδιαίτερη προτίμηση στο ελληνικό έθνος, ω αναγνώστα, παίζει το ενδεχόμενο να είσαι φάουλ στα μάτια των θεών, κι αυτά που ήξερες του στυλ "πας μη Έλλην βάρβαρος" ίσως πρέπει να τα ξανασκεφτείς, υπό την έννοια ότι οι θεοί δεν το βλέπουν έτσι το ζήτημα, και μου φαίνεται πως βρίσκει κακό μπελά όποιος λέει στους θεούς "καλά, τραγουδάτε τώρα, εγώ θα κάνω το δικό μου και δεν πα να χτυπιέστε χάμω εσείς, δεν ακούω τίποτα". Θα κάνεις το δικό σου βέβαια, αλλά εκείνοι θα συνεχίσουν να πηγαίνουν στην -όποια- Αιθιοπία και να γελάνε για την ξεροκεφαλιά σου καθώς θα ευφραίνονται με τις εκατόμβες που θα τους προσφέρουν οι -όποιοι- ψιλο-χοντρο-μελάχροινοι Αιθίοπες.
Για να μη σου πω δηλαδή ότι ενώ, βέβαια, θα ευφραίνονται και με τις δικές σου εκατόμβες (όταν έρθει η σειρά σου να τους τις προσφέρεις -διότι πιθανόν προηγούνται οι Αιθίοπες -ω, πόση εθνική ταπείνωση κρύβει η μοίρα μερικές φορές), ωστόσο θα στραβομουτσουνιάζουν κιόλας, θα σε κοιτάνε με οίκτο και θα μονολογούν "Μα καλά, μια χαρά παιδί δείχνει, πως στα κομμάτια μας βγήκε τόσο χοντροκέφαλος εθνικιστής και θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο απ' τους Αιθίοπες?"
Είναι λυπηρό, ξέρω, αλλά πρέπει να το πάρεις απόφαση, αναγνώστη μου, πως οι θεοί δεν είναι ούτε εθνικιστές ούτε ρατσιστές.
Όχι μόνο δεν είναι θεοί αποκλειστικά των Ελλήνων, αλλά δεν είναι ούτε καν θεοί αποκλειστικά των λευκών: Είναι θεοί και των έτσι που φοράνε κόκκαλα στη μύτη, ας πούμε.
Έτσι λέει ο Όμηρος, τουλάχιστον.
Θα μου πεις βέβαια, ότι ο Όμηρος μπορεί να ήταν ένας μαλάκας. Ένας αντεθνικός μπαγλαμάς. Ένας ροζ θολοκουλτουριάρης διεθνιστούλης. Ένας τενεκές. Ένας κοσμοπολίτης οπαδός της παγκοσμιοποίησης. Στην τελική ο Όμηρος μπορεί να ήταν ένας πράκτορας του Τζορτζ Σόρος, ένας αμερικανοεβραίος μασόνος εβδομηκοστού έβδομου βαθμού που ήθελε να προωθήσει μια παγκόσμια θρησκεία και τέτοια.
Πιθανόν, αλλά σκέψου ότι ο Όμηρος αποδεδειγμένα έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές Ελλήνων. Σκέψου λοιπόν ότι όσες γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν με τον Όμηρο, μεγαλούργησαν. Ενώ όσες γενιές Ελλήνων άρχισαν να αμφισβητούν τον Όμηρο ή μεγάλωσαν χωρίς τον Όμηρο, έφτιαξαν το σημερινό Ελλαδιστάν -πως λεγόταν αυτή η παλιά ταινία? "Γυναίκα, συρρίκνωσα τα παιδιά!" -ένα τέτοιο πράμα συμβαίνει όταν δεν υπάρχει σεβασμός στον Όμηρο.
Διαλέγεις και παίρνεις, λοιπόν, και επιλέγεις δρόμο και καλό αέρα στα πανιά σου, "λοιπόν θα πάω αριστερά και τράβα εσύ ευθεία, όχι πισωγυρίσματα, θέλουμε ευτυχία" που λέει και ο τρισμέγιστος αοιδός.

Από κει και πέρα, ανάλογα με την επιλογή σου, είτε θα απευθυνθείς στο θυμικό του έθνους επικαλούμενος τους θεούς των προγόνων - με τη διευκρίνιση πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν θεοί αλλά είναι απλά ένα εθνικό φολκλόρ απομεινάρι του παρελθόντος που απλώς πρέπει να το χρησιμοποιούμε για να τονώνεται το ηθικό του έθνους -μπας και πάρουμε την κόκκινη μηλιά ή μπας και κουνήσουμε την πράσινη αχλαδιά-
(και σου εύχομαι ολόψυχα καλή τύχη αν και δεν τη βλέπω να σου 'ρχεται, διότι ο άλλος -για παράδειγμα αυτός με την τρίαινα, που είναι ιδιαίτερα αυστηρός- θα θυμώσει και θα σου πει "και τι είμαι εγώ ορέ ζαγάρι? πιστεύεις ότι είμαι καραγκιοζάκι και ροζ διεθνιστούλης επειδή τραβιέμαι στην Αιθιοπία και στους Αιθίοπες που φοράνε χαλκάδες στη μύτη?" και ποιός είδε το θεό και δεν τονε φοβήθηκε, που λένε),
είτε θα απευθυνθείς στους καθ' ύλην αρμόδιους -ακολουθώντας τα αναχρονιστικά χνάρια του προαναφερθέντος ομηρικού Αχιλλέα ένα πράμα, οπότε η καλή τύχη είναι γκαραντί, υπό την έννοια ότι θα μείνεις στην ιστορία, διότι ο άλλος θα σου πει "χέϊ! ο αγώνας σου με αφορά: έχει σκοπό να με ευφράνει κι όχι απλώς να σε κάνει να φουσκώσεις από εθνικισμό, οπότε η αίτησή σου εγκρίνεται".
"Αυτάάάάάά" είπε σ' έναν ποιητή δικό μας και τράβηξε για το φεγγάρι ο Ντύλαν Τόμας...
που λέει και το τραγούδι του Νταλάρα.

prkls

28 Μαρτίου 2011

Άϊ στον κόρακα Θύμιο! (λίβελλος)

 

Θύμιος Καρακατσάνης (Σκηνοθέτης – ηθοποιός)

Η κρίση είναι απόρροια πολλών ανθρώπων που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο αρκετές δεκαετίες, και το μόνο που σκεφτόντουσαν ήταν πώς θα γίνουνε αρεστοί και πώς θα φύγουνε με κέρδος απ’ την εξουσία. Δόξα το θεό κερδίσανε! Και «ζήσαν αυτοί καλά και μεις χειρότερα». Από την άλλη ο λαός είναι σαν μωρό παιδί. Ο Αριστοφάνης στους «Ιππής» λέει: «όσο μεγαλώνει ο λαός τόσο πιο ηλίθιος γίνεται!». Ε, αυτό προσπαθούσε να πει ο Αριστοφάνης: «Μη μεγαλώνετε ηλίθια». Και τώρα που καταλάβαμε, ήρθαν οι κερδοσκόποι με ένα εργοστάσιο που βγάζει λεφτά, που θα παίρνουν τους τόκους κάθε μήνα -αλλά το κεφάλαιο θα παραμένει!- και θα γίνει αυτό που λέει ο Μίλερ: «Αποκλείεται να είσαι ελεύθερος άμα χρωστάς». Αυτό πάθαμε! Βέβαια με αυτές τις κρίσεις ξυπνάει ο πολίτης. Το κακό είναι πώς… θα ξυπνήσει. Αρχοντοηλίθιοι ήμασταν και παραμένουμε αλλά να φοβάσαι τον άνθρωπο που έχει ξεπεράσει τα όρια! Και νομίζω ότι είναι εποχή που τα όρια είναι ξεπερασμένα. Όταν η δημοκρατία είναι «δήθεν», γιατί τι δημοκρατία είναι αυτή που έχουμε; Δεν είναι δημοκρατία! Πέντε ηλίθιοι που σπούδασαν έξω και ήρθανε, αποφασίζουνε ποιους θα ψηφίσω; Είναι αντιπροσωπευτικό αυτό το σύστημα; Αρχίδια. Εγώ πάντα εκφράζομαι εντελώς λαϊκά και πιστεύω ότι ο λαός αυτός (εγώ δηλαδή και όλοι μας) έχει μια πιο ποιητική διάθεση να εκφραστεί. Και αυτή η ποιητική μας τρέλα και ο αυτοσαρκασμός μας είναι η μόνη μας διέξοδος...

Τι πρέπει να κάνουμε; | TVXS.gr

Θύμιος Καρακατσάνης: Τι πρέπει να κάνουμε. (ΔΕΡΑ 9.84 1446€/μήνα. Δεν έκανε τίποτα)

Είμαι κι εγώ λαϊκό παιδί και μου αρέσει κι μένα να εκφράζομαι λαϊκά. Η αλήθεια είναι πως σε είχα σε κάποια εκτίμηση αλλά Θύμιο το παράχεσες το πράγμα! Πριν μερικές βδομάδες σε βρήκα γραμμένο στα κατάστιχα του Δήμου Αθηναίων ως αργόσχολο αλλά καλοπληρωμένο συνεργάτη στο δημοτικό ραδιόφωνο κι έφριξα Θύμιο! Αυτό δεν το περίμενα από εσένα! Το περίμενα ως φυσικό επόμενο για κυράτσες τύπου Παναγιωταρέα αλλά από σένα Θύμιο δεν το περίμενα! Και πάει καλιά σου Θύμιο όταν έμαθα πως οι δημότες σε πληρώνουν με 1500 € τον μήνα για να μην κάνεις τίποτα σκέφτηκα, δεν μπορεί θα του έχει μείνει κάποιο ίχνος αξιοπρέπειας να βγει δημόσια να ζητήσει συγνώμη να δώσει και πέντε δέκα εκατό παραστάσεις δωρεάν με ελεύθερη είσοδο κάπως να ξεχρεώσει την ντροπή διότι δεν μπορεί, ο Θύμιος μπορεί να έκανε λάθος μπορεί να έπεσε θύμα της αγυρτείας που κλονίζει τούτο τον τόπο μπορεί μπορεί μπορεί… έψαχνα να σε δικαιολογήσω κι επειδή δικαιολογία δεν έβρισκα αποφάσισα να περιμένω, να μην μιλήσω μέχρι να πάρεις θέση για το θέμα.

Περίμενα από σένα τουλάχιστον να απολογηθείς να βγεις και να πεις συγνώμη λάθος και θα εργαστώ για να ξεπληρώσω, κι έτσι δεν μίλησα. Κακώς δεν μίλησα Θύμιο. Διότι εκτός από κλέφτης έχεις γίνει και ψωνάρα Θύμιο! Αντί συγνώμης μετά την αποκάλυψη της αργομισθίας σου πύκνωσαν οι εμφανίσεις σου στα ΜΜΕ όχι για να απολογηθείς αλλά για να μας πεις τι θα κάνουμε. Τι να μας πεις κι εσύ ρε Θύμιο…. Χέστα κι άστα! Σε είδα στον Λαζόπουλο να λες εξυπνάδες και σκεφτόμουν τι καλά που είναι να σου δίνουν για χρόνια τσάμπα 1500€ τον μήνα αλλά σήμερα σε είδα και στο TVXS όπου έχεις το θράσος (διότι περί θράσους πρόκειται) να βγεις να μας πεις τι να κάνουμε! Αίσχος ρε Θύμιο! Αίσχος! Εσύ τι έκανες Θύμιο; Τα ‘τρωγες ρε μαζί με τον Πάγκαλο τον δήμαρχο τον παπά και τον χωροφύλακα! Πόσα έχεις κλέψει συνολικά; Εκατό; Διακόσιες χιλιάδες; Τριακόσιες; Μακάρι και να ‘ξερες και συ καημένε πόσα έχεις φάει όλα αυτά τα χρόνια! Κι έχεις και την ξεδιαντροπιά να βγεις να μας πεις τι να κάνουμε; Τι να κάνουμε ρε θύμιο; Να κλέβουμε κι εμείς σαν κι εσένα; Η κρίση δεν είναι απόρροια μόνο αυτών που κυβέρνησαν! Είναι απόρροια ΚΑΙ αυτών που σαν κι εσένα μασούλισαν γερά από τα δημόσια ταμεία χωρίς να κάνουν τίποτα! Και καλά οι κερδοσκόποι είναι κλέφτες και απατεώνες, συμφωνώ! Εσύ τι είσαι Θύμιο; Ο μάγκας; Ο καλός; Ο τίμιος; Ο αδέκαστος; Ο ειλικρινής; Τι σκατά είσαι Θύμιο τελικά; Από πού αντλείς αυτό το θράσος εμ να μας κλέβεις εμ να μας συμβουλεύεις; Τσίπα δεν έχεις πάνω σου ρε; Εντάξει εγώ παραδέχομαι πως ίσως και να είμαι αρχοντοηλίθιος. Εσύ τι στον κόρακα είσαι, γιατί δεν μας λες; Λουφαδόρος; Αργόσχολος; Αργόμισθος; Ψεύτης; Ή μήπως τελικά δεν είσαι τίποτα άλλο παρά μισθωτός τσαούσης του κάθε δήμαρχου;

Τι να σου πω ρε Θύμιο… τι να σου πω…! Έχει στεγνώσει το στόμα μου ρε από την πικρίλα, δεν το περίμενα να γίνεις τέτοιος! Το θεωρώ προδοσία και νοιώθω προδομένος! Περίμενα να απολογηθείς να μου δώσεις έναυσμα να πιαστώ να κρατηθώ και να σε συγχωρέσω (χέστηκες βέβαια αν θα σε συγχωρέσω αλλά για μένα θα το έκανα όχι για σένα) και συ αντ’ αυτού βγαίνεις και μου λες πως φταίνε αυτοί που… σπούδασαν έξω! Τι λε ρε Θύμιο! Και που να σπούδαζαν μου λες; Στα δικά μας τα "πανεπιστήμια" που τα ακούει η υφήλιος και γελάει (εκτός αξιολόγησης τα πανεπιστήμιά μας παρακαλώ) ή στα δικά μας τα σχολεία που μάλλον ιεροδιδασκαλεία θυμίζουν περισσότερο παρά σχολεία. Που να σπουδάζαμε ρε Θύμιο; Στο κατηχητικό της αγίας τριάδας; Και τι να σπουδάζαμε ρε Θύμιο; Πώς να πληρωνόμαστε χωρίς να κάνουμε τίποτα; Όπως εσύ; Όπως οι παπάδες; Ή όπως οι πολιτικάντηδες του σιναφιού σου και μη;

Θα συμφωνήσω μαζί σου πως αυτό που έχουμε δεν είναι δημοκρατία αλλά πλέον αναρωτιέμαι εσύ τι είδους δημοκρατία να εννοείς; Ποιο το δίδαγμά σου πέρα από τα λόγια και τις μεγαλόσχημες αριστοφανικές παρόλες; Να γίνουμε όλοι σαν κι εσένα; Αργόμισθοι; Ψεύτες; Λουφαδόροι να μοιραζόμαστε τις λούφες όπως το ’21; Θύμιο μ’ αρέσει κι εμένα να τα λέω λαϊκά γι αυτό σου λέω, σάλτα και γαμήσου ρε Θύμιο μπας και ξελαμπικάρει το μυαλό σου κι άσε ρε τις νουθεσίες για το τι να κάνουμε! Εγώ θα σου πω τι να μην κάνουμε! Να μην κάνουμε αυτό που έκανες εσύ και οι όμοιοί σου! Αυτό και μόνο θα ήταν μια καλή αρχή! Ναι τα όρια είναι ξεπερασμένα καλά το λες, αλλά εσύ πρώτος και καλύτερος ξεπέρασες τα όρια. Κυρίως ξεπέρασες τα όρια της ανοχής μου! Μα τέτοια κοροϊδία; Να χέσω και την ποιητική σου διάθεση να χέσω και την ψήφο σου να χέσω και τον ανύπαρκτο αυτοσαρκασμό σου που παρεμπιπτόντως τώρα τον ξέχασες. Φαίνεται πως έχεις την απαίτηση μόνο από τους άλλους να αυτοσαρκάζονται. Για την πάρτη σου ούτε λόγος!

Πραγματικά μόνο μια διέξοδο έχουμε! Να διαγράψουμε όλους εσάς και να συνεχίσουμε χωρίς εσάς. Δεν διαγράφω το έργο σου αλλά ό,τι έκανες έκανες κι εσύ! Τραβήξου και άσε μας να συνεχίσουμε χωρίς εσένα και τους σαν κι εσένα. Ευχαριστούμε για τα όσα καλά έκανες (που έκανες κάποια είναι αλήθεια) αλλά στο μέλλον δεν έχεις θέση και αφού δεν έχεις σκοπό να απολογηθείς αλλά να βγαίνεις να μας νουθετείς κι από πάνω άντε και πάγαινε Θύμιο.

Και να σου δώσω και μια συμβουλή; Αντί μετά την ξευτίλα να βγαίνεις από δω κι από κει μπας και τα κουκουλώσεις λέγοντας τα δικά σου, κοίτα μαζέψου και κάνε τουμπεκί ή βγες να απολογηθείς δημόσια και δώσε και καμιά παράσταση τσάμπα για τον φτωχό κοσμάκη που δεν τα ‘παιρνε από κανένα δήμο για να καααάθεται (α ρε Φωτόπουλε)!

Αυτά είχα να σου πω, σαν επικήδειο. Διότι για μένα είσαι πια νεκρός. Αντίο Θύμιο!

27 Μαρτίου 2011

Ανάνευσις δασκάλων, κάταρσις συμβασιούχων, ανάπαλσις Αράβων

 

της Λώρη Κέζα

Το ένα τους βρωμάει, το άλλο τους ξινίζει. Οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί πάσχουν από το σύνδρομο της παρατεταμένης απόρριψης. Δεν έχει να κάνει με κόμματα, δεν έχει να κάνει με υπουργούς, δεν έχει να κάνει καν με την εκπαιδευτική διαδικασία. Η τελευταία ανάνευσις είχε αφορμή την πρόταση της κυρίας Αννας Διαμαντοπούλου να αναπληρωθούν οι ώρες που χάθηκαν στα σχολεία από τις απεργίες. Η υπουργός Παιδείας είναι υποψιασμένη: δεν έστειλε κάποια ντιρεκτίβα_ προς Θεού οι δάσκαλοι δεν σηκώνουν εντολές. Τους είπε με ήπιο τρόπο ότι θα πρέπει οι ίδιοι να βρουν τον τρόπο να συμπληρώσουν τα κενά. Ποιο είναι το σκεπτικό: τα παιδιά στο τέλος του χρόνου πρέπει να έχουν διδαχτεί συγκεκριμένη ύλη. Αν κάνουν μάθημα μέρα παρά μέρα (τη μια έχει απεργία, την επόμενη κατάληψη) τα παιδιά θα μείνουν ξύλα απελέκητα.

Οι συνδικαλιστές δάσκαλοι αντέδρασαν με τον συνήθη αντικοινωνικό τρόπο τους. Επέστρεψαν την επιστολή της υπουργού ως «απαράδεκτη», χρησιμοποιώντας την παιδαριώδη στρατηγική της μετατόπισης του θέματος. Λένε λοιπόν ότι χάνονται διδακτικές ώρες επειδή υπάρχουν κενά σε ορισμένα σχολεία. Κι επειδή χάνονται ώρες από την κακοδιαχείριση του προσωπικού, πρέπει να χαθούν κι άλλες, αναρίθμητες, από τις απεργίες, τις στάσεις και τις αντιστάσεις. Να σημειωθεί ότι οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν κανένα ηθικό πρόβλημα να χάσουν δυο μέρες μάθημα προκειμένου να κάνουν εκλογές για τα συνδικαλιστικά τους όργανα: δεν μπορούν να ψηφίσουν το απόγευμα. Επίσης απαιτούν όταν κάνουν κάποιο επιμορφωτικό σεμινάριο να γίνεται την ώρα της δουλειάς. Οι απαιτήσεις τους αφορούν πάντοτε το μικρό, το ατομικό. Ουδέποτε κατέθεσαν μια συγκροτημένη και ρεαλιστική πρόταση για την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης.

Οποτεδήποτε επιχειρήθηκε μια μεγάλη μεταρρύθμιση οι συνδικαλιστές των θρανίων αντέδρασαν βίαια. Να θυμηθούμε ως υπουργούς τον κ. Κοντογιαννόπουλο, τον κ. Αρσένη, την κυρία Γιαννάκου που διεξήγαγαν μάταιους αγώνες για μια γόνιμη συζήτηση. Οφείλουμε όμως να παραδεχτούμε ότι κατά την τελευταία εικοσαετία οι συνδικαλιστές παρέδωσαν καταπληκτικά μαθήματα περιφρόνησης του σχολείου. Είναι περήφανοι για το αγωνιστικό πνεύμα των μαθητών που κάνουν καταλήψεις: ουδέποτε εξέδωσαν ανακοίνωση που να καταδικάζει την απώλεια διδακτικών ωρών. Ουδέποτε εξέφρασαν αγωνία για το αν επιτελείται το έργο που έχουν αναλάβει. Μορφώνονται τα παιδιά στο δημόσιο σχολείο; Μαθαίνουν μια ξένη γλώσσα; Πετυχαίνουν στις εισαγωγικές στο πανεπιστήμιο αν αρκεστούν στο δωρεάν μάθημα; Όχι. Η απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης οδηγεί τα παιδιά στην παραπαιδεία.

Στα φροντιστήρια κανείς δεν απεργεί. Στα ιδιαίτερα κανείς δεν απέχει από τα καθήκοντά του. Το διαλυμένο σχολείο φουσκώνει τις τσέπες των εκπαιδευτικών του δημοσίου. Φτάσαμε στο σημείο να κάνουν ιδιαίτερα τα παιδιά του Δημοτικού. Δεν λέμε τίποτε καινούργιο_ όλα αυτά καταγράφονται σε αριθμούς κάθε χρόνο. Και δεν είναι θέμα Διαμαντοπούλου (οι υπουργοί έρχονται και παρέρχονται: τέσσερις έχουν περάσει από την Παιδεία σε τρία χρόνια). Δεν ξέρουμε πάντως αν οι εκπαιδευτικοί συμφωνούν με τους συνδικαλιστές τους. Αυτή είναι μια παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας: ασχολούνται με τα κοινά οι μηδενιστές και όσοι αδυνατούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα της κοινωνίας. Εκείνοι που βοηθούν τα παιδιά να ανθίσουν ασχολούνται με πιο δημιουργικές δραστηριότητες και κυρίως ασχολούνται με το μάθημά τους.  

ΤΟ ΒΗΜΑ

Και λίγα λέει. Αν αφαιρέσουμε τις όποιες λίγες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα τότε και λίγα λέει το δημοσίευμα. Η πραγματικότητα είναι απείρως χειρότερη. Σχεδόν κανένα σχολείο δεν λειτουργεί τουλάχιστον όχι ως χώρος εκπαίδευσης. Μάλλον καφενεία θυμίζουν τα περισσότερα παρά σχολικές μονάδες. Το μόνο που τηρούν οι κύριοι κύριοι δάσκαλοι και καθηγητές, το μόνο που τηρούν με νύχια και με δόντια είναι οι περιοδικοί εκκλησιασμοί του ανήλικου ποιμνίου και οι παρελάσεις. Τα μόνα που προσφέρουν από τα μοναδικά που δεν παραλείπουν είναι η πρωινή προσευχή οι αγιασμοί τα εμβατήρια και λοιπά τέτοια φαιδρά. Για εκπαίδευση ούτε λόγος. Μοναδική τους έννοια πως θα πάρουν το μηνιάτικο χωρίς να δουλέψουν. Εξαιρέσεις υπάρχουν, ναι, αλλά μόνο ως εξαιρέσεις όπως εξαιρέσεις είναι και οι ελάχιστοι εναπομείναντες μαθητές που θέλουν να πάνε σχολείο. Ο κανόνας το πλήθος της σημερινής μας νεολαίας δεν θέλει όχι να πάει αλλά ούτε να ακούει για σχολείο και χλευάζει τους καθηγητές και τους δασκάλους σε βαθμό που απορώ αν αυτοί οι άνθρωποι καθηγητές όντας τους έχει απομείνει μια ελάχιστη έστω δόση αξιοπρέπειας ώστε να παραιτηθούν μπροστά στον άκρατο χλευασμό των "μαθητών" τους. Αλλά όχι! Στερούμενοι αξιοπρέπειας το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πάρουν το μηνιάτικο και να φύγουν. Αυτό και τίποτα άλλο! Τίποτα απολύτως! Το δε καλύτερο είναι πως κουράζονται κιόλας λέει…. Είναι κουραστικό το τεμπελίκι όπως και να το κάνουμε! Βεβαίως είναι όλοι αυτοί μόνιμοι και ανεξέλεγκτοι, κανείς δεν μπορεί να τους απολύσει και κανείς δεν μπορεί να τους ελέγξει. Άλλη μια συντεχνία κατάντησαν και όχι συμπτωματικά. Αυτός ήταν και είναι ο σκοπός τους τον οποίο οφείλω να ομολογήσω τον πέτυχαν. Μια συντεχνία δασκάλων και καθηγητών για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Τις προάλλες συζητούσα με μια μητέρα έφηβων μαθητών όπως έφηβοι μαθητές είναι και τα δικά μου παιδιά. Είναι απίστευτο το ότι αν και τα δικά της παιδιά πάνε σε άλλο σχολείο οι καθηγητές εκεί χρησιμοποιούν τις ίδιες ακριβώς μεθόδους με τους καθηγητές των σχολείων που πάνε τα δικά μου παιδιά και μάλλον αυτό ισχύει ανά την επικράτεια. Πήγε λοιπόν η δύσμοιρη η μάνα στο σχολείο να πάρει τους βαθμούς των παιδιών και να ενημερωθεί από τους καθηγητές. Αυτό λοιπόν που της είπαν οι καθηγητές (το ίδιο που λένε σε όλους δηλαδή) ήταν πως τα παιδιά αδιαφορούν για τα μαθήματα και πως γενικώς είναι μια "κακή τάξη" μαθητών. Και το καλύτερο, επέρριψαν τις ευθύνες στους γονείς!!! Δηλαδή σαφέστατα της είπαν πως για την μαθητική τάξη είναι υπεύθυνοι οι γονείς αποποιούμενοι αυτοί οι καθηγητές ακόμα και την πρώτη βασική του ευθύνη, αυτής της τάξης. Καταντάει γελοίο αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Είναι γελοίο να φορτώνουμε τις ευθύνες μιας τάξης στα παιδιά και στους γονείς! Διότι αν είναι έτσι τότε ποιό το έργο των "διδασκόντων"; Αν δεν μπορούν να ελέγξουν την τάξη τους τότε ποιός ο σκοπός της ύπαρξής τους στα σχολεία; Το ξαναλέω καταντάει γελοίο αλλά η αλήθεια είναι πως αν μια τάξη είναι "κακή" τότε είναι κακός ο καθηγητής και μόνο αυτός! Η "καλή" και η "κακή" τάξη χαρακτηρίζει τους καθηγητές και όχι τους μαθητές ούτε (πόσο μάλλον) τους γονείς! Κακή τάξη σημαίνει κακός καθηγητής κακό σχολείο σημαίνει κακοί καθηγητές και κακή παιδεία σημαίνει άχρηστοι δάσκαλοι και όχι άχρηστοι μαθητές και γονείς! Δεν υπάρχει λέει σεβασμός πια. Οι μαθητές δεν σέβονται πια τους δασκάλους και γι αυτό φταίνε οι μαθητές! άκουσον άκουσον! Μα καλά κανείς από αυτούς δεν κάθισε να αναρωτηθεί περί σεβασμού και πως αυτός κατακτιέται και δεν επιβάλλεται; Δηλαδή άλλον τρόπο από την σφαλιάρα δεν έχουν; ή θα επιβάλλουν με σφαλιάρες τον σεβασμό όπως παλιά ή δεν θα υπάρχει σεβασμός όπως σήμερα; Καθίστε να αναρωτηθείτε κυρίες και κύριοι καθηγητές. Δεν σας έχει μείνει πιά τίποτα άλλο από το να καθίσετε έστω μια φορά στην ζωή σας να αναρωτηθείτε σοβαρά γιατί δεν σας σέβονται οι μαθητές σας!

(Ανά) θέμα δεύτερο:

Οι συμβασιούχοι του δήμου Αθηναίων έκαναν λέει κατάληψη του δημαρχείου διότι τους απολύει ο Δήμος. Θέλουν και αυτοί να γίνουν μόνιμοι και ανεξέλεγκτοι δημόσιοι υπάλληλοι να πληρώνονται κι ας μην δουλεύουν και βέβαια να πληρώνονται με δανεικά που θα ξεχρεώσουμε οι υπόλοιποι. Να χρεωθώ κι εγώ δηλαδή και τα παιδιά μου για να είναι μόνιμος δημόσιος υπάλληλος ο κύριος και η κυρία τάδε! Και βεβαίως ποιούς θα συμφωνούσε μαζί τους; Τα δύο βλακώδη άκρα και αντίθετα. Η δεξιά και η αριστερά αλλά να δω τον ναζιστή αυτό το βδέλυγμα τον Μιχαλολιάκο να λαϊκίζει ασκώντας αριστερίστικη ρητορική… ε αυτό κι αν είναι θαύμα!

Τελικά όσο περνάει ο καιρός αυτοί οι δεξιοί και οι αριστεροί όλο και περισσότερο συμφωνούν μεταξύ τους. Για μένα αυτό είναι ένα σαφές δείγμα πως αυτός ο κύκλος έκλεισε και κλείνοντας τα δύο του άκρα συναντιούνται. Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε είδα το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ να εφαρμόζει πολιτικές της πάλαι ποτέ ΝΔ η οποία με την σειρά της ασκεί ρητορική που αν την άκουγε ο Τοσίτσας ή ο Αβέρωφ θα έκαναν… χαρακίρι. Είδα τον Θεοδωράκη αγκαζέ με τον Μαρκεζίνη, τον Τσίπρα αγκαλιά με τον αρχιεπίσκοπο ε δεν μένει παρά να δω και την Παπαρήγα αγκαζέ με τον Μιχαλολιάκο! Όλο αυτό το μίζερο πια (τονίζω το ΠΙΑ) συνονθύλευμα του κατεστημένου όλοι αυτοί οι καθεστωτικοί αγκαζέ και αγκαλίτσες μπροστά στον κοινό κίνδυνο απώλειας της εξουσίας.  Ολέ και δεν θα μου μείνει άντερο από το γέλιο και την σιχαμάρα!        

Για να κλείσω το θέμα με τα της Ελλάδας (επειδή θέλω να πω δυο σκέψεις και για τις εξεγέρσεις στον Αραβικό κόσμο) είμαι της γνώμης πως αυτή την στιγμή με αφορμή (αλλά όχι με αιτία) την οικονομική κρίση τόσο την εγχώρια όσο και την παγκόσμια συντελείται στην χώρα μας μια πολιτισμική επανάσταση. Ο μέσος έλληνας και περισσότερο η νέες γενιές απορρίπτουν και σύντομα θα διαγράψουν πολλά από εκείνα που οι προηγούμενες γενιές λάτρεψαν επειδή έτσι έπρεπε. Τα τελευταία βυζαντινό-οθωμανικά μας κατάλοιπα λίαν συντόμως και πάντως σίγουρα εντός των επόμενων τριών γενιών θα εξαφανισθούν εξ' ολοκλήρου. Μας πήρε δυο αιώνες για να το καταφέρουμε αλλά έφτασε η ώρα! Αν με ρωτήσετε πως γίνεται αυτό αφού δεν έχουμε παιδεία θα σας απαντήσω πως παιδεία έχουμε. Σχολεία και καθηγητές δεν έχουμε! Αυτό μπορεί να ακούγεται από αντιφατικό έως φαιδρό αλλά αν δούμε προσεκτικότερα θα διαπιστώσουμε δύο παραμέτρους που καλύπτουν το κενό.

Πρώτον η γνώση πλέον είναι διάχυτη μέσω ιντερνέτ και τεχνολογικής εξέλιξης και ελεύθερα προσβάσιμη απ' όποιον θέλει. Τούτο σημαίνει πως η νεολαία μας μπορεί μεν να μην θέλει το σχολείο αλλά μαθαίνει πολλά περισσότερα απ' ό,τι το σχολείο διδάσκει. Μάλλον αυτός είναι κι άλλος ένας λόγος που τα παιδιά νοιώθουν πως δεν εξαρτιούνται από τον κάθε συντεχνιακό καθηγητή και δεν του οφείλουν κανένα σεβασμό επειδή αυτός ούτε τα διδάσκει αλλά και όσα τους διδάσκει είναι από στρεβλά και λειψά έως παραμύθια της Χαλιμάς. Φυσικό επόμενο να μην σέβονται τους καθηγητές τους όταν έχουν όλη την γνώση μπροστά τους και όλες τις απόψεις ώστε πλέον αναπτύσσουν κριτική σκέψη την οποία απεχθάνεται ο καθηγητής που έχει διδαχθεί και ξέρει να διδάσκει μόνο παπαγαλία.

Δεύτερον, η τρομακτική μείωση των αποστάσεων μας γέμισε εικόνες από άλλους κόσμους. Πλέον οι περισσότεροι έχουμε ταξιδέψει, το σεργιάνι μας στον κόσμο έπαψε να είναι δύο μέτρα γης όσο πιάνει ένα σπίτι και ο τοίχος μιας αυλής. Πλέον ταξιδεύουμε συχνά ακόμα κι για ασήμαντες αφορμές ή και απλά και μόνο για το κέφι μας και όποιος έχει δει την Βιέννη δεν είναι δυνατόν να του αρέσει η Αθήνα!

Από την άλλη η συνεχής έλευση μεταναστών από θεοκρατικά καθεστώτα τύπου Αφγανιστάν Πακιστάν Κουρδιστάν κλπ, από πρώην δικτατορίες του πάλαι ποτέ ανατολικού μπλοκ όπως Αλβανία Βουλγαρία Ρωσία κλπ καθώς και από χώρες της κεντρικής και νότιας Αφρικής που μαστίζονται από φτώχεια και εξαθλίωση, όλο αυτό το μεταναστευτικό ρεύμα μας δίνει εικόνες σύγκρισης. Ποιός λογικός άνθρωπος θα προτιμούσε να ζει στο Ζαΐρ αντί στην Ελβετία; Ποιος σώφρων άνθρωπος θα προτιμούσε να ζει σε θεοκρατικό καθεστώς τύπου Πακιστάν αντί στο Παρίσι; Αν σε αυτά συνυπολογίσουμε πως όλοι αυτοί οι μετανάστες απ' όπου και αν προέρχονται είναι ο ανθός της κάθε χώρας που εγκαταλείπουν τότε η σύγκριση αποκτά δυσθεώρητα μεγέθη διαφοράς και η ζυγαριά γέρνει απότομα προς την πολιτισμική επανάσταση.

Και μην μου πει κανείς πως δεν είναι οι μετανάστες ο ανθός των πατρίδων τους διότι αυτό το παραδέχονται ακόμα και οι εθνικιστές. Όσο μεγάλες και αν είναι οι παρωπίδες δεν μπορούμε παρά να δεχτούμε πως για να φύγουν από τις πατρίδες τους και τις οικογένειές τους σημαίνει πως δεν περνούσαν καλά. Οι φανατικοί μουσουλμάνοι δεν αφήνουν τα αγαπημένα τους θεοκρατικά καθεστώτα και οι χορτάτοι καθεστωτικοί του Ζαΐρ δεν εγκαταλείπουν την χώρα τους ούτε φεύγει από την πατρίδα του ο αγράμματος που δεν ξέρει ούτε την διπλανή του πόλη. Όλοι αυτοί που φεύγουν είναι αυτοί που θέλουν μια καλύτερη ζωή με περισσότερες ελευθερίες με ανθρώπινα δικαιώματα να ζήσουν σαν άνθρωποι. Αυτοί που έρχονται εδώ ως μετανάστες είναι οι έξυπνοι οι μορφωμένοι οι δημοκράτες οι άθεοι ή στην χειρότερη, εκείνοι που βάζουν τον θεό σε δεύτερη και τρίτη μοίρα κάτω από την ελευθερία και τ' ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτοί που έρχονται εδώ μετανάστες είναι ο ανθός των πατρίδων τους και πρέπει να είμαστε περήφανοι που τους δεχόμαστε (αντί να.. όπως συμβαίνει) όπως ο ανθός της δικής μας πατρίδας έφευγε στα τόσα και τόσα μεταναστευτικά κύματα και συνεχίζει ακόμα εν πολλοίς να φεύγει. Είναι άνθρωποι αξιοπρεπείς και περήφανοι, οι ταπεινοί δούλοι δεν εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους. Μένουν εκεί για πάντα ευτυχισμένοι στην δουλεία τους. Μόνο οι περήφανοι και αξιοπρεπείς άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να δεινοπαθήσουν για να ζήσουν καλύτερα αυτοί και τα παιδιά τους.

Θέμα τρίτο:

Τα ίδια πάνω κάτω αλλά σε διαφορετικές κλίμακες συμβαίνουν τώρα και στους Άραβες. Για την ακρίβεια είμαι της γνώμης πως οι άραβες βρίσκονται αυτή την στιγμή στην θέση περίπου που βρισκόμασταν εμείς κατά την επανάσταση του '21. Τυραννισμένοι από τα μεγάλα συμφέροντα της γεωπολιτικής των πετρελαίων και των πρώτων υλών των μεγάλων δυνάμεων, βασανισμένοι κι ανελεύθεροι από θεοκρατικά και δικτατορικά εγκάθετα καθεστώτα, με τον φόβο της πείνας εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και θύματα της αλλαγής του παγκόσμιου ενεργειακού χάρτη (αφού τα αποθέματα πετρελαίου μειώνονται δραματικά και ενεργοποιούνται πια τα έσχατα εφεδρικά κοιτάσματα της μεσογείου) συν του ότι λόγω του μεταναστευτικού που λέγαμε και της διάχυτης γνώσης βλέπουν οι άνθρωποι κι εκεί πως γίνεται και καλύτερα και σίγουρα πολύ πολύ καλύτερα απ' ό,τι βιώνουν τώρα. Οι μεγάλες δυνάμεις σε σύγκρουση συμφερόντων πλέον με τα δικά τους εγκάθετα και μέχρι χθες στην χειρότερη περίπτωση τουλάχιστον ανεκτά καθεστώτα θα πετάξουν το κόκκαλο παραχωρώντας κοινοβουλευτικές δημοκρατίες ελεγχόμενου δικομματισμού άντε να κάνουν και καμιά ναυμαχία τύπου Ναυαρίνο με κανα σκληρό όπως ο Καντάφι και θα επιβάλλουν τον νέο ενεργειακό χάρτη. Διότι Αγγλία και Γαλλία χωρίς τα πετρέλαια της Λιβύης δεν έχουν μέλλον όπως Ισραήλ και Γερμανία χωρίς τα πετρέλαια της μεσογείου επίσης δεν έχουν μέλλον. Αν συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως είδος στον πλανήτη σε δυο αιώνες οι άραβες θα βρίσκονται στην θέση που σήμερα βρισκόμαστε εμείς εδώ στην Ελλάδα.

Συμπέρασμα: Ουφ τα είπα και ξαλάφρωσα!     

24 Μαρτίου 2011

Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο και η αρχή της αναλογικότητας

Χθες το βράδυ βρέθηκα στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, το οποίο συνεδρίαζε για να γνωμοδοτήσει σχετικά με την κατάχωση ή μη του Βωμού του Δωδεκαθέου, ενόψει των έργων που αφορούν τον σιδηρόδρομο. Ήμουν με την πρόεδρο της Ελληνικής Δράσης για τα Ανθρώπινα Δικαιωμάτα, την Ηλέκτρα - Λήδα Κούτρα που είχε κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά προ ημερών για το θέμα και κάναμε σαφές ότι θα προχωρήσουμε την υπόθεση σε νομικό επίπεδο, μέχρι τέλους, δεδομένου ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ασχολείται πλέον και με περιβαλλοντικές υποθέσεις υπό το πρίσμα του άρθρου 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Σε νομικό επίπεδο, το θέμα αφορά το συνταγματικό δικαίωμα της πρόσβασης στα πολιτιστικά αγαθά (άρθρο 5 παρ. 1 Σ. σε συνδυασμό με το άρθρο 24 παρ. 1 Σ., άρθρο 8 ΕΣΔΑ), αφού το δικαίωμα απόλαυσης του Βωμού και των άλλων αρχαιοτήτων που βρίσκονται στο εν λόγω σημείο αποτελούν σημαντικά στοιχεία του πολιτιστικού περιβάλλοντος. Παράλληλα, ο Βωμός ως λατρευτική εγκατάσταση, μπορεί να αποτελέσει ένα σημείο ενάσκησης του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας (άρθρο 13 Σ., άρθρο 9 ΕΣΔΑ). Αυτά τα δικαιώματα βρίσκονται σε σχέση έντασης προς το γενικότερο δημόσιο συμφέρον των σιδηροδρομικών έργων. Η λύση της "κατάχωσης" συνιστά μια μορφή συντήρησης των αρχαιοτήτων (για τις μελλοντικές γενιές) προκειμένου να εξυπηρετηθεί το δημόσιο έργο, αποστερώντας όμως την σύγχρονες γενιές από το δικαίωμα πρόσβασης στο πολιτιστικό αγαθό. Και με αμφίβολα αποτελέσματα ως προς τη συντήρηση.

Από την παρουσίαση του θέματος που κάναμε στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο μου δόθηκε η εντύπωση ότι μέλη του Συμβουλίου αγνοούν την αρχή της αναλογικότητας. Μας είπαν ότι το μόνο που οφείλουν να λάβουν υπόψη τους είναι ο συγκεκριμένος νόμος περί προστασίας αρχαιοτήτων (Ν.3028/2002). Εμείς τους είπαμε ότι στην στάθμιση που θα πρέπει να κάνουν δεν μπορούν παρά να εκτιμήσουν εάν το μέτρο που προτείνεται (η κατάχωση) είναι αναγκαίο, πρόσφορο και με στενή έννοια αναλογικό ενόψει του γενικότερου σκοπού, χωρίς δηλαδή να καταπνίγεται ο πυρήνας κανενός δικαιώματος. Η αρχή της αναλογικότητας προβλέπεται εξάλλου στο άρθρο 25 του Συντάγματος, ενώ κατά την ειδικότερη έκφανσή της, η αρχή της αειφορίας (ή της "βιώσιμης ανάπτυξης") προβλέπεται στο άρθρο 24 του Συντάγματος, για την προστασία των πολιτιστικών αγαθών. Ο Ν.3028/2002 δεν εφαρμόζεται από μόνος του, αλλά υπό το φως και λαμβανομένων υπόψη των επιταγών του Συντάγματος. Αυτό θεωρώ ότι τώρα έγινε αντιληπτό από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, το οποίο δεν φάνηκε εξοικειωμένο με τη σχετική ανάλυση, μολονότι κατά το άρθρο 25 όλα τα κρατικά όργανα πρέπει να διευκολύνουν την ανεμπόδιση και αποτελεσματική άσκηση των συνταγματικών δικαιωμάτων. Επομένως στη γνωμοδότησή του θα πρέπει να μνημονεύει τις αρχές της αναλογικότητας και της αειφορίας.

Η εφαρμογή αυτών των αρχών, όπως έχει νομολογήσει το Συμβούλιο της Επικρατείας, δεν μπορεί να γίνει χωρίς να έχουν εκπονηθεί σχετικές μελέτες για την εκτίμηση των σχέσεων κόστους - οφέλους, κι αυτό όμως όχι μόνο προς μια πλευρά. Στην εισήγησή της η πρόεδρος της Ελληνικής Δράσης τόνισε ότι θα πρέπει να εκπονηθεί και μια μελέτη που να εξετάζει τα διαφυγόντα κέρδη από την μη αξιοποίηση των αποκαλυφθέντων μνημείων για το Ελληνικό Δημόσιο και τις χρήσεις που θα μπορούσαν να γίνουν για λόγους τουρισμού.

Ένα επιχείρημα που ακούστηκε από την εισηγήτρια του ΚΑΣ είναι ότι το έργο προϋπήρχε και ότι τα μνημεία δεν αποκαλύφθηκαν τώρα. Αυτό όμως δεν επαρκεί για να δικαιολογήσει τον περιορισμό του δικαιώματος πρόσβασης στα πολιτιστικά αγαθά, γιατί διαφορετικά δεν θα έπρεπε να γίνονται καν ανασκαφές. Εξάλλου, άλλο ήταν το συνταγματικό και ευρωπαϊκό πλαίσιο δικαιωμάτων πριν από 100 χρόνια κι άλλο σήμερα.

E-Lawyer

Δείτε επίσης:  Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα

19 Μαρτίου 2011

ΠΑΡΕΠΟΜΕΝΑ ΜΙΑΣ ΚΗΔΕΙΑΣ

 

  • Τα είδαμε τα στεφάνια στην κηδεία του Μανώλη Ρασούλη και ναι, υπήρχαν από μέρους της κυβερνήσεως, του Δήμου της Αθήνας (του νέου δημάρχου της πρωτεύουσας) και είπαμε όλοι: «Από στεφάνια καλά πάμε»!!!
  • Τι υπαινίσσομαι; πως για άλλη μια φορά, οι αρχές δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Πετάξανε ένα στεφάνι στον μακαρίτη και θεώρησαν πως έκαναν το καθήκον τους…
  • Τα πράγματα δεν είναι όμως έτσι. Μια σοβαρή πολιτεία στις περιπτώσεις τέτοιων επιφανών δημιουργών που έγραψαν ιστορία, είναι μικρόψυχο να μην καλύπτει λογικές συνθήκες ταφής που συνεπάγονται σε μια τέτοια περίπτωση.
  • Είναι ολίγον λογιστικό, ταμειακό, αριθμητικό, τεχνοκρατικό, το ξέρω, αλλά δεν θα κουραστούμε να διαλαλούμε πως ίσως είναι οι μοναδικές ευκαιρίες που μια κυβέρνηση, ένας Δήμος μπορεί να αποδείξει το ρόλο του και τη θεσμική του υπόσταση, σε τέτοιες ειδικές περιπτώσεις.
  • Ναι! όσο μακάβριο κι αν ακούγεται, ΚΑΙ στις κηδείες οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η αγάπη μένει, για να παραθέσω το στίχο του μακαρίτη Ρασούλη…
  • Οι οικείοι και οι φίλοι του γνωρίζουν πολύ καλά τι οικονομικό βάρος αντιμετωπίζεται στο σύνολο μιας κηδείας ή στο λεγόμενο «τελευταίο ταξίδι». Μια αλυσίδα από διαδικασίες προς το κράτος και την εκκλησία, προς τις μεταφορές, τους τάφους, τα σκαψίματα, τα παράβολα και όλα όσα χρειάζονται για να αναχωρήσει δια παντός κάποιος…
  • Ο Ρασούλης ποτέ δεν υπήρξε πλούσιος… Ζούσε λιτά, δίχως να ανοίξει ποτέ φτερά προς τον καταναλωτισμό και τη νεοπλουτίστικη αντίληψη ζωής, που άλλωστε την κατακεραύνωνε. Ζούσε μόνος και αυτό ήταν ίσως η κοσμοθεωρία του.
  • Ακριβώς γι αυτό τον λόγο, οι θεσμοί της δημόσιας διοίκησης της πρωτεύουσας, θα έπρεπε να δείξουν ένα ανθρώπινο πρόσωπο!
  • Ζητήθηκε από τον δήμο της Αθήνας να παραχωρήσει χώρο ταφής τιμής ένεκεν, ως οφείλει,  για να τιμήσει τέτοιους ανθρώπους και υπήρξε άρνηση (με τη σύμφωνη γνώμη του Κου Καμίνη).
  • Οι υπηρεσίες του Δήμου δεν ξέρω αν συνεδρίασαν μέσα στο Σαββατοκύριακο, πάντως η γραμματέας του δημάρχου μετέφερε πως ¨Η απόφαση του ΔΣ είναι να μη γίνει δεκτό αυτό το αίτημα…¨
  • Περίπου το ίδιο σκηνικό αδιαφορίας και στο γραφείο του κου Γερουλάνου.
  • Να θεωρήσουμε πως αυτά τα απαράδεκτα περιλαμβάνονται στα «νέα ήθη» και στη «νέα κατάσταση πραγμάτων του Δήμου και του ΥΠΠΟΤ»;
  • Πόσο πια μπορούμε να συνεχίζουμε να απορούμε για συμπεριφορές που αποδεικνύουν βρε αδερφέ πως, όντως, αυτό που εννοούμε θεσμοί-εξουσίες, έχουν τοποθετηθεί μακριά, πολύ μακριά από εμάς!
  • Δεν μας ξαφνιάζουν πλέον με τις αλλόκοτες αποφάσεις τους, έστω και αν ο «λαός» μαύρισε τους κακούς και έβγαλε τους καλούς…
  • Αυτοί οι «καλοί» σήμερα… δημαρχαίοι (και άλλοι) επιδεικνύουν μια σκληρότητα με αυτή την άρνηση, που τώρα εμείς οι υπόλοιποι θα πρέπει να επεξεργαστούμε και να τη χωνέψουμε για το μέλλον μας.
  • Πόσο οι δημοτικές και υπουργικές αρχές θα προφασιστούν πως η οικονομική κρίση και οι δείκτες δεν επέτρεψαν αυτή την παραχώρηση γης σε ένα τέκνο της χώρας που αφήνει ιστορία πίσω του;
  • Κι εμείς με τη σειρά μας, πόσο μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τους θεσμούς που επέδειξαν μικρότητα, αλλά και άγνοια μπροστά στο μέγεθος της απώλειας ενός τέτοιου πολίτη, που ομόρφαινε την καθημερινότητά μας και μας βοηθούσε με τα τραγούδια του να ξεπεράσουμε τη μιζέρια;
  • Η συμπεριφορά του δήμου, του δημάρχου και του υπουργείου, είναι αψυχολόγητη και μας κάνει να νιώθουμε αποστροφή!
  • Κρίμα…

Νότης Μαυρουδής

AEPI - ΕΠΙΣΤΟΛΗ - ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΝΟΤΗ ΜΑΥΡΟΥΔΗ

17 Μαρτίου 2011

Ένας μετανάστης

Έγραψε το εξής αληθινό:

Στην Ελλάδα κάποτε πληρώναμε ιατρόσημα για το ταμείο συντάξεως των γιατρών. Ιερόσημα για τις συντάξεις των παπάδων.Το 1963 αν θυμάμαι καλά όταν ήμουν gastarbeiter στην Γερμανία με στείλανε στο 2ο πάτωμα του κτιρίου του ηλεκτρικου σταθμου στον Πειραιά,για να βγάλω πιστοποιητικό από την εταιρεία πλοίων ότι δεν
χρωστάω φόρους για κανένα γιωτ ή σκαφίδι. Ο υπάλληλος σε μια τεράστια αποθήκη με κιτρινισμένα χαρτιά που μύριζε σαν καπνομάγαζο μου το έδωσε δίχως να ψάξει στα παλιόχαρτά του αφού με χρέωσε χαρτόσημο για το ΝΑΤ για την σύνταξη των ναυτικών. Όταν του είπα δεν θα ψάξει στα χαρτιά του για μένα, μου είπε μάλιστα οργισμένος, αν είχα γιώτ δεν θα πήγαινα στην Γερμανία gastarbeiter.Δημόσιες υπηρεσίες χρηματοδοτούν συνδικάτα που πολεμάνε το κράτος και τους πολίτες τους.Τελευταία μαθαίνω πως αν θέλεις να βάψεις μόνος σου το νεόκτιστο σπίτι σου πρέπει να πληρώσεις ανάλογα με τα τετραγωνικά μέτρα τα ένσημα του ΙΚΑ για την σύνταξη ενός μπογιατζή που δεν έκανε τίποτε. Τα λεφτά πάνε στα ταμεία από όπου τα αδειάζουν επίορκοι πολιτικοί και χρεώνουν κατόπιν την χώρα για να βρούνε λεφτά γιά συντάξεις.
Δεν φταίει ο Στρος Καν όταν λέει πως η χώρα βουλιάζει σε βαθειά σκατά, και συνεχίζει να βουλιάζει όλο και πιο βαθειά. Στην ξενιτειά πρόεδροι πρωθυπουργοί γερουσιαστές βουλευτές και λογιών λογιών κρατικοί λειτουργοί καθαιρούνται κλείνονται στις φυλακές και ξεφτιλίζονται. Στην Ελλάδα με την παραγραφή απολαμβάνουν τα κλοπιμαία και πουλάνε πατριωτισμό.
Παραγραφή, συνταγματικά κατοχυρωμένη, επινόηση αν δεν κάνω λάθος , του συντρόφου συναγωνιστή και συνταγματολόγου Βαγγέλη Βενιζέλου. Δεν υπάρχει σωτηρία. Ενας μετανάστης.

16 Μαρτίου 2011

Το ποδόσφαιρο είναι ένα υποκατάστατο της θρησκείας

"Το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία", αυτή είναι η θέση του δημοσιογράφου Stefan Rehder (Aachen). Ιδιαίτερα σημαντικοί φαίνονται οι παραλληλισμοί του ποδοσφαίρου και του καθολικισμού.

Κάθε εβδομάδα μεταφέρονται "πιστοί" με σημαίες και σύμβολα της ομάδας τους στους "ναούς" του ποδοσφαίρου, όπως ακριβώς συμβαίνει στις μετακινήσεις θρησκευομένων στους τόπους λατρείας "θαυματουργών" εικόνων της Παναγίας - από μία σχεδόν σε κάθε χώρα, στη Βαυαρία, στην Πολωνία, στη Γαλλία, στην Ισπανία και Πορτογαλία, στην Ελλάδα αλλά και στον δημοφιλέστερο όλων, τη Γουαδελούπη του Μεξικού με 20 εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως.

Το "ιερό χορτάρι" του γηπέδου στα θρυλικά στάδια της Βαρκελώνης, της Μαδρίτης, στου Μιλάνου ή του Μάντσεστερ προκαλεί στους οπαδούς των ομάδων την ίδια έκσταση με εκείνη που δημιουργείται σε πιστούς, όταν αντικρίζουν τις "θαυματουργές εικόνες". Στα καταστήματα των ομάδων (μπουτίκ) διακινούνται τεράστιες ποσότητες "ιερών αντικειμένων", όπως κασκόλ, φανέλες, μπάλες, τα ιερά σήματα της αγαπημένης ομάδας, ποτήρια, αναπτήρες, μολύβια κτλ. κτλ.
Η σωστή καθολική νοοτροπία προκύπτει όμως, όταν ο διαιτητής δείχνει "κόκκινη κάρτα". Αυτό αντιστοιχεί με τον αφορισμό στην εκκλησία, με τον οποίο ο πιστός αποκλείεται, για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα, από τη λατρεία. Μόνο που συχνά οι "αφορισμένοι" διασκεδάζουν με τον εκκλησιαστικό αποκλεισμό τους, ενώ οι ποδοσφαιριστές δείχνουν μεταμέλεια και, αφού ολοκληρωθεί η ποινή, επανέρχονται σαν υποδείγματα πειθαρχημένων. Ο λόγος για τη διαφορά είναι ότι στο ποδόσφαιρο ο αποκλεισμός σημαίνει οικονομικό κόστος, ενώ στην εκκλησία ένας αποκλεισμός (αφορισμός) μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία νέας εκκλησίας, πιο "αληθινής" και πιο κερδοφόρας... Ίσως όμως να ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αν οι επίσκοποι μπορούσαν να επιβάλλουν στους ασυνεπείς πιστούς και χρηματικές ποινές, όπως επέβαλαν στο μεσαίωνα φυλακίσεις και εκτελέσεις - πάνε αυτά τα μεγαλεία!
Οι ποδοσφαιριστές σταυροκοπιούνται εισερχόμενοι ή εξερχόμενοι από το γήπεδο, ενώ όταν πετυχαίνουν γκολ αναπέμπουν ευχαριστίες στο θεό και τους αγίους, οι οποίοι προφανώς υποστηρίζουν τη δική τους και όχι την αντίπαλη ομάδα. Η επίδειξη στους πιστούς ενός κυπέλλου που κατάκτηση η ομάδα μοιάζει με την επίδειξη της θαυματουργής εικόνας, η οποία οδηγεί τους πιστούς σε κραυγές και σταυροκοπήματα, αφού όλο το χρόνο υπέβαλαν τα σέβη τους και αυτοξεφτιλίζονταν και παρακαλούσαν για εξυπηρετήσεις μπροστά στις εικόνες και τώρα βλέπουν την απεικόνιση της λατρείας του.
Γράφει ο Rehder: "Κάθε θρησκεία που σέβεται τον εαυτό της έχει και μια ιεραποστολική συνιστώσα, να αυξήσει τους πιστούς και να εισπράξει περισσότερα στο ταμείο. Κι αυτό συμβαίνει στο ποδόσφαιρο, κάθε τετραετία που οργανώνονται πανευρωπαϊκά, παναμερικάνικα ή παγκόσμια πρωταθλήματα. Οι πιστοί (θεατές) αυξάνονται, οι διαφημίσεις δεκαπλασιάζονται και το χρήμα ρέει πλουσιοπάροχα για τη δόξα της αγίας μπάλας, κάτι σαν την παναγία τη θαυματουργό που πολλαπλασιάζει τον πλούτο στα μοναστήρια!"
Θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης, τι συμβαίνει με τους ηλικιωμένους, οι οποίοι χάνουν το ενδιαφέρον τους, είτε επειδή η ομάδα τους υποβιβάστηκε κατηγορίες, είτε επειδή έφυγαν οι "μεγάλοι" ποδοσφαιριστές και τώρα παίζουν παιδάκια με διαφορετικές συνήθειες και τεχνικές; Όλοι αυτοί επιστρέφουν στην αρχική θρησκεία, η οποία είναι ένα υποκατάστατο του ποδοσφαίρου!
Όμως, παρά τις ομοιότητες, η σύγκριση μεταξύ ποδοσφαίρου και θρησκείας δίνει προβάδισμα στο ποδόσφαιρο, όπως λέει ο Ισραηλινός ιστορικός Moshe Zimmermann. Βέβαια, λέει ο ιστορικός, οι θρησκείες έχουν θεό, αλλά αυτό ταιριάζει με το ποδόσφαιρο, αν περάσουμε στην πολυθεΐα. Ξέρουμε ότι "ο θεός λέγεται Μαραντόνα", ενώ άλλοι ορκίζονται στο "θεό Ζιζού", στον Ντρογκμπά ή σε άλλο συμπατριώτη τους ή ξένο.
Στο Ισραήλ ειδικότερα, όταν πέφτει κάποιο γκολ, οι οπαδοί της ομάδας φωνάζουν "Jesch Elohim – ο θεός είναι εδώ!" Επειδή όμως το ίδιο φωνάζουν και οι οπαδοί της αντίπαλης ομάδας, όταν βάλει αυτή γκολ, πρέπει να υποθέσουμε ότι υπάρχουν τουλάχιστον 2 θεοί, ένας για κάθε ομάδα... Κατά βάσιν είμαστε στη λαϊκή συνείδησή μας πολυθεϊστές, αφού οι απαιτήσεις μας από το θείο είναι πολλαπλές και αλληλοσυγκρουόμενες. Ποτέ δεν μπορεί (και δεν πρόκειται) να τις ικανοποιήσει ένας και μοναδικός θεός.
Αυτή η αντίληψη έχει και πολιτισμικά πλεονεκτήματα, λέει ο ιστορικός: Οι μονοθεϊστικές θρησκείες στηρίζονται στον αποκλεισμό, όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας, δεν είναι δυνατόν να είναι δύο μονοθεϊστικές θρησκείες ταυτόχρονα αληθινές. Γι' αυτό καλύφθηκαν διάφοροι κατακτητικοί πόλεμοι με την ευλογία των ιερέων, οι οποίοι εκπροσωπούν τον "αληθινό και μοναδικό" θεό τους. Στους πολυθεϊστές είναι αυτονόητο ότι μπορεί να έχουν όλοι δίκιο, βάζει γκολ ο "θεός Ρονάλντο", βάζει και ο "θεός Μέσι". Η λαϊκή συνείδηση το δέχεται αυτό!
Στο ερώτημα ότι και στο ποδόσφαιρο υπάρχει βία, απαντάει ο Zimmermann ότι υπάρχουν "ψευδείς" ποδοσφαιρόφιλοι, όπως υπάρχουν και "ψευδείς θεοί"! Καμιά φορά υπάρχουν σε συγκρούσεις οπαδών νεκροί και, φυσικά, κάθε περίπτωση είναι απορριπτέα. Σκεφτείτε όμως ότι σε θρησκευτικούς πολέμους έχουν σκοτωθεί εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Άρα η ποδοσφαιρική θρησκεία είναι προτιμότερη, γιατί έχει πολύ λιγότερα θύματα... Ως "θρησκείες" είναι βέβαια αμφότερες απορριπτέες!

sfrang

15 Μαρτίου 2011

Ρασούλης

 

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ

Ανήσυχος άνθρωπος. Εζησε την εποχή του θαρρείς και απαιτούσε λύτρα από αυτόν. Με τη δική του λογική, ακαταπόνητος και καταπονημένος ταυτόχρονα, είχε ένα δώρο σταλμένο από τον ουρανό. Ηξερε να μιλήσει απλά, να συμπιέσει κάτω από μια κοινοτοπία, μεταλλάσσοντας απλώς έναν τόνο, μια στίξη, ένα κλικ, ένα στιχάκι σε μια κοσμαγάπητη αρχή. Μέσα του υπήρχε μια μηχανή, μια γεννήτρια γνωμικών. Βοηθούσε και η φωνή του, αλλά και ο τρόπος που οργάνωνε τις νότες του. Ηταν υπάκουος στην προσωδία, σεβόταν περισσότερο το λόγο, τη μουσική την αισθανόταν υποτακτική του ανθρώπινου ύφους. Σε πιο έντονο βαθμό το έκανε ο Τζιμάκος. Αλλά τον Ρασούλη κανένας δε θα τον μπέρδευε με ένα μεταπολεμικό κομπέρ. Δεν είχε καμία διάθεση να σαρκάσει, να σατιρίσει. Πόναγε. Το «Πότε Βούδας, πότε Κούδας» και τα «Δήθεν» με πείθουν απόλυτα.

Φυσικά, ο Μανώλης Ρασούλης έζησε τον τεταραγμένο του βίο σε συνθήκες νεοελληνικής αναστάτωσης. Του ήταν αδύνατον να πράξει αυτό που κάλυπτε πάντα τους συνέλληνες: να φερμαριστεί στην κοινωνία ως πολιτειολόγος - μουσικοσυνθέτης, ως ζωγράφος - οδοντίατρος, ως μυαλοπώλης και πλασιέ μεταφυσικών εννοιών. Φλέρταρε με το βουδισμό, με τον ινδουισμό, έψαξε ρίζες μεταξύ Εβραίων και Κρητικών, του άρεσαν οι αναζητήσεις αλλά και οι επιθέσεις. Μόνο σε αυτό το τελευταίο, επειδή εύκολα συγχωρούσε εχθρούς και εύκολα θεωρούσε εχθρούς αυτούς που αδιαφορούσαν για την ύπαρξή του, βρήκε το μεγαλύτερο εμπόδιο του βίου του. Ηταν σχετικά ολιγογράφος κι έτσι οι κοινωνικοί του αντίπαλοι, σοφώς διευρυμένοι και άφθονοι, είχαν πάντα περισσότερους συμμάχους. Και καθώς ο ίδιος εύκολα κατέτασσε στους αντιπαλους του ακόμη και αυτούς που έκαναν ένα «κιχ» το οποίο δε σεβόταν ο ίδιος, τον άφησαν στον καταραμένο (στην Ελλαδα) χώρο του περιθωρίου. Περιθώριο στην Ελλαδα είναι αυτός που πεινάει ή κινδυνεύει να πεινάσει και ο περίγυρος σχολιάζει «καλά να πάθει». Ανευ λόγου. Οπως προικισμένος στην Ελλαδα είναι ο σαχλαμπίχλας που όλοι τον συγχωρούν, τον λυπούνται, λένε «το καημένο το παιδί, να το βοηθήσουμε». Πάλι άνευ λόγου.

Τελευταία φορά τον αντάμωσα στην εφημερίδα, τέλος του 2009. Μιλήσαμε καμιάν ώρα και ήταν πάντα ζωντανός, απαισιόδοξος, ορμητικός και αφανής. Ολα τα στοιχεία που συνήργησαν να πεθάνει μόνος και να τον βρουν μετά από μέρες. Πριν από ένα χρόνο, ανησυχώντας για την κατάσταση στη χώρα, κατέθεσε στο μπλογκ του αυτό το κείμενο: http://rasoulis.blogspot.com/2010/03/blog-post_05.html. Παραπέμπω να το διαβάσει όποιος επιθυμεί, επειδή περιέχει μερικές «ανάγωγες» λέξεις και κάποιος μπορεί να προσβληθεί. Ανευ λόγου.

Η δική του οδύσσεια δύσκολα θα βρεί τον Ομηρό της, επειδή θαρρεί κανένας πως την ιστορία του την έγραψε για να την καταλάβουν οι σύντροφοί του, που όμως είχαν γίνει γουρούνια στις κοιλάδες της Κίρκης. Την Κίρκη του αυτή φρόντισε και τη στόλισε αθυρόστομα και με γενναιότητα, αλλά αυτηνής τις μέρες ζούμε τώρα και πρέπει να φυλαγόμαστε, όσοι ζωντανοί.

Καληνύχτα, Μανώλη Ρασούλη. Σε λίγο μεγαλώνει ανυπόφορα το φεγγάρι -προλαβαίνεις να απορροφηθείς, όπως επιθυμούσες, από την αστρική ύλη

Agelioforos.gr

14 Μαρτίου 2011

Εδώ ήταν του Ρασούλη.

Καλό κατευόδιο κυρ Μανώλη.

Ενας μεγάλος αντιφατικός του νεοελληνικού πολιτισμού, συγκρουσιακός, ιδιόρρυθμος, επαναστάτης και διαρκώς επαναστατημένος, διανοητής, με μια σκέψη που μπορούσε να είναι στιβαρή και καίρια ή, αντίθετα, να καλπάζει προς την ουτοπία, φλερτάροντας με το παράλογο.

Ο Μανώλης Ρασούλης, εσαεί «αυτουργός» μεγάλων στιγμών του ελληνικού τραγουδιού. Ο Μανώλης Ρασούλης, εσαεί «αυτουργός» μεγάλων στιγμών του ελληνικού τραγουδιού. Ενας άνθρωπος με πλάγιο χιούμορ και ευθεία οργή. Μια αντισυμβατική, απρόβλεπτη, αιρετική προσωπικότητα, που αναθεωρούσε πρώτα τον εαυτό της, απομονωνόταν, έφευγε, επέστρεφε και με το ίδιο πάθος, μπορούσε να είναι «πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας».

Κυρίως, όμως, ο 66χρονος Μανώλης Ρασούλης, που βρέθηκε νεκρός χθες στο διαμέρισμά του στη Θεσσαλονίκη, ήταν ο δημιουργός που ξαναέδωσε στο στίχο την απλότητα της μεγάλης λαϊκής μαστοριάς, απλότητα που πόρρω απέχει από την απλοϊκότητα και την ευκολία. Ηταν δηλαδή ο στιχουργός που ξανάπιασε το νήμα από εκεί που το 'χαν αφήσει οι μεγάλοι του λαϊκού και του ρεμπέτικου. Και βέβαια, απ' το «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια» μέχρι τις «Νταλίκες» και πρωτίστως την κομβική για τη νεοελληνική μουσική ιστορία «Εκδίκηση της γυφτιάς», έφτιαξε τραγούδια που καθόρισαν τη μεταπολιτευτική αισθητική και συνδημιούργησαν το μεγάλο ρεύμα που αποκαλούμε «Σχολή της Θεσσαλονίκης».

Καθόρισε μια εποχή

Ελευθεροτυπία

11 Μαρτίου 2011

Βωμός των 12 Θεών, στην Αρχαία Αγορά: ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΑΧΩΣΗ ΖΗΤΟΥΝ ΟΙ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ

Βωμός των 12 Θεών, στην Αρχαία Αγορά: ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΑΧΩΣΗ ΖΗΤΟΥΝ ΟΙ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ 

Ανάδειξη και όχι κατάχωση ζητούν οι Οικολόγοι Πράσινοι για το Βωμό των Δώδεκα Θεών, που ήρθε στο φως με τα έργα ανακαίνισης της γραμμής των ΗΣΑΠ, στο ύψος της Αρχαίας Αγοράς. Ο βωμός αποτελούσε μνημείο ορόσημο για την Αρχαία Αθήνα, αφού θεωρούνταν το κέντρο της και ταυτόχρονα χώρος ασύλου για τους καταδιωκόμενους. Οι εργασίες απεκάλυψαν, εκτός από το βωμό, και άλλα σημαντικά ευρήματα που συμβάλλουν στην ανασύσταση της αρχαίας τοπογραφίας, τα οποία στα πλαίσια οργανωμένων πολιτικών θα μπορούσαν να δώσουν μακροπρόθεσμα οφέλη στην πόλη.

Αντί γι' αυτό παρακολουθούμε με θλίψη τις προθέσεις για εσπευσμένη  κατάχωση του μνημείου, της συνηθισμένης δηλαδή πρακτικής που εφαρμόζεται σωρηδόν εδώ και χρόνια για να δικαιολογήσει την «εχθρότητα» μας απέναντι στις αρχαιότητες, υποδηλώνοντας εν τέλει έλλειψη αξιών, στόχων και συνολικού προγραμματικού σχεδιασμού από μέρους της πολιτείας.

Η θεματική Ομάδα Πολιτισμού των Οικολόγων Πρασίνων ζητά την επιτόπου ανάδειξη του μνημείου, ενδεχομένως με ελάχιστη μετατόπιση αν κριθεί απολύτως απαραίτητο και επιστημονικά αποδεκτό. Παράλληλα κρίνει επιτακτική την εξάντληση κάθε νόμιμης διαδικασίας για τη διασφάλιση της προστασίας του και των όποιων δυνατοτήτων ανεύρεσης πόρων για την κατάλληλη ανάδειξή του. Ενδεχόμενη κατάχωση ενός μνημείου τέτοιας σημασίας θα ήταν προσβολή για την ίδια την χώρα και βάρβαρη συμπεριφορά στον πολιτιστικό μας πλούτο.

Για το ίδιο θέμα η εκπρόσωπος Τύπου των Οικολόγων Πρασίνων Ελεάννα Ιωαννίδου δήλωσε: Οι Οικολόγοι Πράσινοι θεωρούμε ότι η διατήρηση του πολιτιστικού μας πλούτου είναι απαραίτητη για την διάσωση της συλλογικής ιστορικής μας μνήμης. Ο Βωμός των 12 Θεών δεν ανήκει στον ΗΣΑΠ, αλλά στην πολιτιστική κληρονομιά όλων μας. Ούτε η κρίση μπορεί να λειτουργήσει ως άλλοθι για την αποδεδειγμένη κρατική αδιαφορία απέναντι στον πλούτο αυτό. Τώρα κατανοούμε γιατί η κυβέρνηση, αντί για πάρκο στο Ελληνικό, εξαγγέλλει την δημιουργία κτηρίου - συμβόλου της πόλης: τα αρχαία σύμβολα είναι ακριβά, ενώ τα νέα κερδοφόρα.

Οικολόγοι Πράσινοι

10 Μαρτίου 2011

Ο «Άσχημος»

Όλοι στην πολυκατοικία μας ξέραμε τον “Άσχημο”. Ήταν ο αλητόγατος της γειτονιάς. Tρία πράγματα του άρεσαν στη ζωή: Να καυγαδίζη, να τρώει σκουπίδια και -ας το πούμε έτσι- να αγαπάη.

Ο συνδυασμός αυτών των πραγμάτων με το γεγονός ότι έζησε όλη τη ζωή του στο δρόμο, είχαν επάνω του συγκεκριμένα αποτελέσματα. 

Πρώτα απ’ όλα ήταν μονόφθαλμος. Στο μέρος που έπρεπε να υπάρχη το ένα από τα μάτια του βρισκόταν ένα χάσκον κενό, ενώ εκεί που μάλλον βρισκόταν το δεύτερο φαινόταν κι αυτό σαν άδεια τρύπα. Από την ίδια πλευρά του χάσκοντος κενού στη θέση του ματιού έλλειπε και το αυτί. Τα αριστερό του πόδι φαίνεται ότι σε κάποια περασμένη εποχή είχε σπάσει άσχημα και είχε ξαναδέσει, σχηματίζοντας μια πολύ παράξενη γωνία για πόδι γάτου, έτσι που όταν περπατούσε έδινε την εντύπωση ότι μάλλον στρίβει παρά περπατά στην ευθεία. Όσο για την ουρά του, αυτή είχε χαθεί εδώ και πολύ καιρό αφήνοντας στη θέση που υπήρχε ένα υπόλειμμα που κουνιόταν διαρκώς.

Ο “Άσχημος” θα πρέπει κάποτε να ήταν από εκείνα τα γατιά με τις γκρίζες ραβδώσεις και ίχνη της αρχικής του γούνας διακρινόταν όπου δεν υπήρχαν ουλές, όπως π.χ. στο κεφάλι του, το λαιμό, στους ώμους ή ακόμα και στα πόδια. Κάθε φορά που κάποιος τον έβλεπε η αντίδραση ήταν πάντα η ίδια: “Άσχημος που είναι ο βρωμόγατος!”

Όλα τα παιδιά της γειτονιάς είχαν πάρει την εντολή απ’ τους γονείς τους να μην τον αγγίζουν με κανένα τρόπο, οι μεγάλοι του έριχναν πέτρες, αν έβρισκαν, ή ό,τιδήποτε άλλο μπορούσε να χρησιμοποιηθή για αυτό το σκοπό. Κάποιος του είχε κάποτε πετάξει ένα τηλεφωνικό κατάλογο, ενώ συνηθέστερο σπορ των γειτόνων ήταν να τον βάζουν στο σημάδι με τις σακούλες των σκουπιδιών. Άλλες φορές τον κατάβρεχαν με το λάστιχο απ’ τα μπαλκόνια, τον κλωτσούσαν τις πολύ σπάνιες φορές που προσπαθούσε να μπει σε κάποιο σπίτι, και μάλιστα ένας καλός και ευηπόληπτος οικογενειάρχης το βρήκε πολύ διασκεδαστικό να του κλείση το πόδι στην εξώπορτα της πολυκατοικίας μια φορά που ο γάτος αρνήθηκε ή καθυστέρησε να εγκαταλείψη τον κοινόχρηστο χώρο.

Σ’ αυτές τις εκδηλώσεις της ανθρώπινης… ανωτερότητας απέναντι στο ανυπεράσπιστο αδέσποτο ζώο, η αντίδραση του Άσχημου ήταν πάντα η ίδια. Αν τον κατάβρεχαν με το λάστιχο καθόταν ακίνητος στη θέση που βρισκόταν, αποδεχόμενος το μούσκεμα μέχρις ότου ο… πυροσβέστης να σκεφτή το λογαριασμό που θα πλήρωνε στην ΕΥΔΑΠ και να εγκαταλείψη την προσπάθεια του βασανισμού του αδέσποτου γάτου. Αν του πετούσαν κάτι κουλούριαζε το κατασημαδεμένο του σώμα και δεν κουνιόταν.

Κάθε φορά που έβλεπε τα παιδιά να παίζουν, έπαιρνε φόρα και έτρεχε νιαουρίζοντας δυνατά να τρίψη το κεφάλι του στα χέρια τους ή τα πόδια τους, εκλιπαρώντας λες λίγη στοργή. Κάποτε που κάποια γηραιά κυρία της γειτονιάς τον πήρε αγκαλιά, γιατί υπήρξε περίπτωση που συνέβη και αυτό το φαινόμενο, άπλωσε το πόδι του και έπαιζε με το σκουλαρίκι της, που κρεμόταν και άστραφτε αρκετά προκλητικά θα έλεγα, σαν μωρό.

Παρά τα όσα παθήματά του ο Άσχημος δεν έδειχνε να έχει συναίσθηση του κινδύνου κι έτσι κάποια μέρα σκέφτηκε να εκφράση τα αγνά του αισθήματα σε ένα λυκόσκυλο ενός γείτονα. Το σίγουρο είναι ότι το λυκόσκυλο δεν συμμεριζόταν τα ίδια αισθήματα με τον Άσχημο, που τον άρπαξε στην πανίχυρη σιαγόνα του και τον έσειε δυνατά. Άκουσα τα γατίσια ουρλιαχτά του μαζί με τα δυνατά γρυλίσματα του σκύλου απ’ το διαμέρισμά μου και έτρεξα στο παράθυρο να δω τι συμβαίνει. Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ καν και έτρεξα κατεβαίνοντας τις σκάλες ανά πέντε για να γλυτώσω τον άμοιρο γάτο. Ήδη το αφεντικό του σκύλου είχε κατορθώση να ελευθερώση το γατί από τις δαγκάνες του και έφευγε τρέχοντας τραβώντας το τέρας από το κολλάρο. Ο Άσχημος κοιτόταν στην άσφαλτο και ήταν προφανές ότι η θλιβερή του ζωή είχε φτάσει στο τέλος της.

Βρισκόταν πεσμένος μέσα σε ένα υγρό κύκλο. Τα πίσω πόδια του και το κάτω μέρος του κορμού του ήταν γυρισμένα αφύσικα και ένα μεγάλο σχίσιμο φάνταζε στο μέτωπό του. Τον σήκωσα με προσοχή, τον αγκάλιασα και προσπάθησα να τον μεταφέρω στο σπίτι. Άκουσα τη φωνούλα του να βγαίνει ξεψυχισμένα σαν αναστεναγμός, ενώ ταυτόχρονα ένοιωθα μια πολύ αδύναμη προσπάθειά του να κινηθή. “Πρέπει να τον πονάω πολύ”, σκέφτηκα. Εκεί ήταν που ένοιωσα κάτι στ’ αυτί μου.

Μέσα στους τρομερούς του πόνους και στην επιθανάτια αγωνία του, που ήταν περισσότερο από προφανής, προσπαθούσε να μου γλείψη το αυτί. Τον πλησίασα περισσότερο προς εμένα και όπως είχα πιάσει με το δεξί μου χέρι το κεφάλι του το έτριψε στην παλάμη μου, καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια. Έστριψε το μοναδικό του χρυσό μάτι προς το μέρος μου και άκουσα το γνωστό ήχο του γατίσιου γουργουρίσματος. Ακόμα και στο μεγαλύτερο πόνο, αυτό το κακάσχημο, τρομοκρατημένο γατί το μόνο που ζητούσε ήταν λίγη στοργή.

Εκείνη τη στιγμή ένοιωσα ότι ο Άσχημος ήταν το ομορφότερο, το πιο αξιαγάπητο πλάσμα που είδα ποτέ. Έστω και στην κατάσταση που βρισκόταν, όσο πόνο κι αν ένοιωθε δεν προσπάθησε να με γρατζουνίση ή να με δαγκώση, έστω να κάνη μια προσπάθεια να ξεφύγη από την αγκαλιά μου ή να μου αντισταθή με όποιοδήποτε τρόπο, όπως νόμιζα ότι θα ήταν η φυσική αντίδραση ενός ζώου. Με κοίταζε μόνο με εμπιστοσύνη, ελπίζοντας ότι θα κάνω κάτι να του απαλύνω τον πόνο.

Πέθανε στα χέρια μου πριν προλάβω να μπω στο σπίτι. Για πολύ ώρα κάθησα στα σκαλιά κρατώντας τον άψυχο σωμα του Άσχημου στην αγκαλιά μου με τη σκέψη πως ένα τρομαγμένο γατί μπορούσε να μου αλλάξη τόσο πολύ τη γνώμη για το τι σημαίνει αληθινή καθαρότητα πνεύματος, ώστε να αγαπά κανείς τόσο ειλικρινά και ολοκληρωτικά.

Ο Άσχημος μου έμαθε για την ανθρωπιά, την προσφορά και τη συμπάθεια περισσότερα από όσα χιλιάδες βιβλία, διαλέξεις ή τηλε-εκπομπές θα μπορούσαν να μου δείξουν και γι αυτό θα τον ευγνωμονώ πάντα. Αυτός ήταν τρομαγμένος εξωτερικά, εγώ ήμουν εσωτερικά και ήταν για μένα η ώριμη ώρα να προχωρήσω και να μάθω να αγαπώ βαθειά κι αληθινά.

Είχε έρθει η στιγμή να προσφέρω σε όλους τους γύρω μου αυτά που παρασυρμένος από τις προκαταλήψεις, οι οποίες συνοδεύουν απαραίτητα τις κοινωνικές συμβάσεις ή είναι αποτέλεσμα της συμπεριφοράς των άλλων, κρατούσα κρυφά κι απόκρυφα.

Πολλοί θέλουν να είναι πλούσιοι, επιτυχημένοι, αρεστοί, όμορφοι…

Σε ό,τι αφορούσε όμως εμένα, ήξερα ότι η προσπάθειά μου στο εξής θα ήταν να μοιάσω στον Άσχημο.

Λυκαονος Αναμοχλευσεις

6 Μαρτίου 2011

Η Σπίθα του Μίκη θα κάψει τους Ανθέλληνες

 

«Ω Αθήνα, πρώτη χώρα,
τι γαϊδάρους τρέφεις τώρα!»

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Εξ αρχής διευκρινίζω ομού μετά του αυθεντικού Ροϊδη πως : «το δίστιχον αυτό δεν μου φαίνεται σωστόν, πρώτον διότι δεν πρέπει να υβρίζωμεν κανένα, και δεύτερον διότι αντί γαϊδάρους έπρεπεν ο ποιητής να είπη προφήτας, θεοπνεύστους ανθρώπους, ικανούς να ομιλήσουν περί όλων των γνωστών πραγμάτων και πολλών άλλων ακόμη, κατόχους πάσης σοφίας». Αφού λοιπόν δηλώσω πως το παραπάνω δίστιχο δεν αφορά κανέναν από τους επώνυμους φίλους ή από τα στελέχη της «Σπίθας», αφορά μόνον τους Ανθέλληνας, επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω το επιτελείον της.

Διαβάζω από την «Αυγή» την ουδέτερη και ασχολίαστη είδηση για τη «Σπίθα» του τ.υπουργού (άνευ Χαρτοφυλακίου) της ΝΔ κ.Θεοδωράκη, κατά την πάγια τακτική της Αριστεράς, προς το μουσικοσυνθέτη: «Κάνετε πως δεν βλέπετε». Ομολογώ πως τα ονόματα με καθησύχασαν, γιατί αρχικά το μυαλό μου είχε πάει στη «Σπίθα» του μητροπολίτη Καντιώτη (φωτ. 1)

«Οι πρώτοι «Φίλοι της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών» είναι οι: Άννα Βαγενά (ηθοποιός), Ευθύμιος Βαρλάμης (ζωγράφος), Παντελής Βούλγαρης (σκηνοθέτης), Κώστας Γεωργουσόπουλος (κριτικός, συγγραφέας), Χρήστος Γιανναράς (ομ. καθηγητής φιλοσοφίας, συγγραφέας), Σπύρος Ευαγγελάτος (ακαδημαϊκός, σκηνοθέτης), Μιχάλης Κακογιάννης (σκηνοθέτης), Νέδα Κανελλοπούλου (καθηγήτρια πανεπιστημίου), Ερατοσθένης Καψωμένος (ομ. καθ. Φιλολογίας Παν/μίου Ιωαννίνων), Λουκιανός Κηλαϊδόνης (συνθέτης), Περικλής Νεάρχου (πρέσβης επί τιμή), Βούλα Πατουλίδου (ολυμπιονίκης), Σάκης Πεπονής (τ. Υπουργός), Δημήτριος Ρόκκος (ομ. καθηγητής του ΕΜΠ), Παναγιώτης Σγουρίδης (τ. αντιπρόεδρος της Βουλής), Σωτήρης Σόρογκας (ζωγράφος, ομ. καθηγ. Αρχιτεκτονικής Αθηνών), Αλέκος Φασιανός (ζωγράφος) και Διονύσης Χαριτόπουλος (συγγραφέας)».

Παραλείποντας ελαχίστους (4) τους οποίους θεωρώ ιδιαίτερα διάσημους, άρα περιττεύει κάθε παρουσίαση, σημειώνω για τους υπολοίπους τα παρακάτω, ελπίζοντας πως δεν αδικώ κανέναν μεταφέροντας εσφαλμένη πληροφορία και πάντα πρόθυμος να επανορθώσω αν χρειαστεί.

1. Άννα Βαγενά: Τέως υποψήφια βουλευτής ενιαίου Συνασπισμού (KΚΕ-ΕΑΡ), ακολούθως πολιτική φίλη Κ.Σημίτη, κρούει τελευταίως τον κώδωνα του κινδύνου για τους μετανάστες από το βήμα της κας Τατιάνας Στεφανίδου. Υπήρξε θαυμάστρια του Τρισμάκαρος Χουντόδουλου, υποδεχόμενη αυτόν μετά χειροφιλήματος και με το σύζυγό της επίσης μέλος της «Σπίθας» Λουκιανό Κηλαηδόνη, μετά φανών και λαμπάδων στο θέατρό της, το οποίον σήμερα δεινώς δοκιμάζεται κυκλωμένον από ορδάς λαθρομεταναστών.

2. Βούλα Πατουλίδου. Δηλωμένη πατριώτισσα («Για την Ελλάδα ρε γαμώτο») και τ.αργόμισθη του Δημοσίου. Έχασε την αργομισθία της μαζί με την ψυχραιμία της όταν πολιτεύτηκε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και θεώρησε πως της άξιζε καλύτερη σειρά. Ξεκατινιάστηκε άδικα με τον ΓΑΠ, αφού αποδείχτηκε πως τελικά θα εκλεγόταν βουλευτής.

3. Νέδα Κανελλοπούλου, κόρη του Αθανάσιου Κανελλόπουλου (ΝΔ). Η κα Κανελλοπούλου πιστεύει πως οι μετανάστες δεν δικαιούνται ψήφου στις δημοτικές εκλογές προνόμιο που «επιφυλάσσεται από το Σύνταγμα μόνο στους Έλληνες πολίτες»

4. Παντελής Βούλγαρης, τ.επισκέπτης του Καραμανλή Β΄, τον καιρό της ακμής του και θαυμαστής των καλλιτεχνικών του ανησυχιών: «Από την πλευρά του ο Παντελής Βούλγαρης, που ανέλαβε διευθυντής του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τόνισε πως ο Κώστας Καραμανλής είναι φίλος του Κινηματογράφου…».

5. Ευθ.Βαρλάμης: «Το Άγ.Όρος του Βαρλάμη:….To 2002 εντυπωσίασε τους Θεσσαλονικείς με τη μεγαλειώδη εικαστική συλλογή «Θεσσαλονίκη, η αδερφή του Μεγαλέξανδρου» ….Στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας παρουσιάστηκε στο Ζάππειο με την αιγίδα της Δημάρχου Αθηναίων και την υποστήριξη των υπουργείων Πολιτισμού και Υγείας η εντυπωσιακή καλλιτεχνική συλλογή «ΜΑΝΑ Ολυμπιάδα, Η Δύναμη της Αγάπης». Επίσης το 2004 εγκαινιάστηκε η εκκλησία του «Χαρμόσυνου Αγγέλματος» στο Waidhofen της Κ. Αυστρίας, ένα ποιητικό αρχιτεκτονικό έργο, που σχεδίασε και πραγμάτωσε ο Βαρλάμης για την τοπική ευαγγελική κοινότητα. Τον Ιανουάριο του 2005 εγκαινιάστηκε από τον πρωθυπουργό της Αυστρίας Dr. Wolfgang Schόssel και τον σεβ. Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.κ. Άνθιμο, στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Βιέννης η εικαστική του συλλογή με τον τίτλο “I Believe”…..Το 2006 και το 2007 παρουσιάστηκε στην Ελλάδα … το μοναδικό πολυθέαμα «Ο Μυστικός Κήπος – Η τέχνη της πίστης». ….».

6. Ερ. Καψωμένος: Καθηγητής που εκθέτει τις ανησυχίες του για έναν «εφικτό ελληνικό Διαφωτισμό» « στον εναλλακτικό χώρο πολιτικής και πολιτισμού του περιοδικού Άρδην και της εφημερίδας Ρήξη σήμερα, Δευτέρα, στις 19:00 το απόγευμα. Ομιλητές της εκδήλωσης είναι ο συγγραφέας Κώστας Ζουράρις, ο συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς, …….»

7. Σωτήρης Σόρογκας τ.υποψήφιος βουλευτής ΝΔ

8. Χρήστος Γιανναράς Θεολόγος, γνωστός και από τη χρέωση στον Κίσινγκερ μιας «ανθελληνικής δήλωσης», την οποία του αποδίδει διαρκώς και αμετανόητα η ελληνική Ακροδεξιά, την οποία δεν έκανε ποτέ και παρ’όλο που ήταν εμφανές πως τέτοια δήλωση θα ήταν έτσι κι αλλιώς αδιανόητη.

9. Αλέκος Φασιανός τ.υποψήφιος ευρωβουλευτής ΠΑΣΟΚ (στο ίδιο ψηφοδέλτιο με τον προπονητή των Ολυμπιονικών αρσιβαριστών κ.Χ.Ιακώβου)

10. Ο κ.Χαριτόπουλος που είχε προτείνει «Να κάνουμε ό,τι και οι αρχαίοι, να τους χτίσουμε μέσα…” σε εκπομπή του ραδιοφώνου του Σκάι για τους μετανάστες της Νομικής, ενώ ταυτόχρονα χαρακτήρισε τον ΣΥΝ «κοινωνική ενόχληση».

11. Ο κ.Περικλής Νεάρχου, που ανησυχεί σφόδρα για τη λαθρομετανάστευση και μεταξύ πολλών ενδιαφερόντων στο πνεύμα της φράσης που απομονώνω σημειώνει: «4. Καλός ως αρχή ο φράκτης των 12,5 χλμ., θα χρειαστεί όμως να επεκταθεί σε όλο το μήκος των συνόρων στον Έβρο….».
(Συγνώμη αλλά θα ψυχοπλακωθούμε κε Πρέσβη μου)

12. Το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ δίνει βροντερό παρόν δια του κ.Σγουρίδη, μελετητή του Βυζαντίου από την πρωτότυπον επιστημονικήν σκοπιά της συνεχείας της ελληνικής φυλής (sic) ο οποίος απεκάλυψεν εις την Βουλήν: «Παίζουν τη Θράκη …στα ζάρια”!». (Έχει επιτραπεί το μπαρμπούτι;)

13. Καταλήγω με τον καθηγητή κ.Ρόκο τον οποίο θυμάμαι να ανησυχεί με άλλους εκλεκτούς κυρίους (Ζουράρι, στρατηγό Αλευρομάγειρο, Αλ.Ζαρκάδα, αντιστράτηγο, Θ. Στοφορόπουλο, (ανησυχούντα για τα εθνικά θέματα πρέσβυ) και τους φίλους της «Σπίθας»: Χ.Γιανναρά Ερ.Καψωμένο, Δ.Ρόκο, Δ.Χαριτόπουλο, στην ευσεβή ιστοσελίδα «Η άλλη όψις»: «Όχι στην προκρούστεια κλίνη του σχεδίου Ανάν»

Να σημειώσω πως η κίνησις τρόπον τινά πλαισιούται φιλικώς και υπό των sir Βασιλείου Σπ. Μαρκεζίνη Στ.Παπαθεμελή και Κ.Ζουράρι (τ.υποψήφιο νομάρχη με ΝΔ).

Υ.Γ
Ομιλεί ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ (αγνοώ εις ποίον Πανεπιστήμιον) κ.Ζουράρις δια την «Σπίθαν»:

Ροΐδη Εμμονές

2 Μαρτίου 2011

Κογξ Ομ Παξ

Το σημερινό άρθρο βασίζεται σε ένα κεφάλαιο από το προηγούμενο βιβλίο μου, το “Γλώσσα μετ’ εμποδίων”. Εδώ το χτένισα λιγάκι και πρόσθεσα ένα ακόμα απόσπασμα βιβλίου που το βρήκα στο Διαδίκτυο. Ήθελα καιρό να το ανεβάσω, γιατί το αντίστοιχο άρθρο που έχω στον ιστότοπό μου ήταν πιο παλιό.

Όσοι ασχολούνται με τα ετυμολογικά, ξέρουν ότι το λάθος μπορεί θαυμάσια να γεννήσει νέες λέξεις –και εννοώ εδώ την παραδρομή του γραφιά ή την παρανάγνωση του κουρασμένου ή επιπόλαιου μελετητή. Τρανταχτό παράδειγμα η acne των αγγλοσαξόνων, που οφείλεται σε λάθος ανάγνωση του ελληνικού πρωτοτύπου ‘ακμή’ στο χειρόγραφο του Αέτιου, ή ακόμα ο ‘βασανίτης λίθος’ που έγινε basanites από τον Πλίνιο αλλά basaltes από τους γραφιάδες που αντέγραφαν το έργο, κι έτσι έγινε γνωστός διεθνώς (απ’ όπου και ‘βασάλτης’). Με τη σειρά μου, αν και δεν διεκδικώ τις δάφνες ότι το ανακάλυψα, ισχυρίζομαι ότι η υποτιθέμενη αρχαία φράση «Κογξ Ομ Παξ» οφείλεται κι αυτή σε λάθος ανάγνωση λήμματος από το λεξικό του Ησυχίου. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Αν βέβαια δεν έχετε εντρυφήσει σε αρχαιογνωστικά έως αρχαιολατρικά συγγράμματα κι αν δεν ασχολείστε με αποκρυφισμό ή μαγεία, πολύ πιθανό είναι να αγνοείτε την ύπαρξη της μυστηριακής φράσης «Κογξ Ομ Παξ» ή «Κονξ Ομ Παξ» την οποία (υποτίθεται ότι) εκφωνούσε ο ιεροφάντης στα Ελευσίνια Μυστήρια της αρχαιότητας. Κι εγώ την αγνοούσα· όταν την πρωτάκουσα πριν από καμιά δεκαριά χρόνια σε κάποια ιντερνετική συζήτηση, θεώρησα πως πρόκειται για εφεύρημα του ευφάνταστου συζητητή μου, αλλά ερευνώντας κάπως το ζήτημα είδα πως η φράση είναι πολύ γνωστή, και μάλιστα –κυρίως– εκτός Ελλάδος.

Για παράδειγμα, Konx Om Pax είναι ο τίτλος βιβλίου που έγραψε το 1907 ο  Aleister Crowley και που θεωρείται το «πιστεύω» ορισμένων μυστικιστικών ταγμάτων, ενώ επίσης Konx Om Pax ονόμασε ένα ορχηστρικό έργο του το 1969 ο σημαντικός συνθέτης Giacinto Scelsi.

Έμαθα ακόμα ότι, για τη σημασία της φράσης, δύο είναι οι επικρατέστερες εκδοχές, ότι δηλαδή σημαίνει «φύγε, ξένε, ύπαγε!» ή «άκου, βλέπε, σώπα». Όσο για την προέλευση της φράσης, ο και αρχαιογνώστης Γ. Γεωργαλάς (ναι, ο θεωρητικός της χούντας), γράφει:

Στα Ελευσίνια Μυστήρια έδιωχναν τους ξένους με την μυστηριακή φράση «Κονξ Ομ Πανξ». Οι Μάγια έλεγαν «Κόνεξ Όμον Πάνεξ». Οι Βραχμάνες στις Ινδίες έλεγαν «Κάνσκα Ομ Πάκσχα». Τις λέξεις αυτές επεχείρησαν ανεπιτυχώς να ερμηνεύσουν ως φοινικικές, εβραϊκές, αιγυπτιακές, σανσκριτικές. Στην πραγματικότητα είναι καθαρώς ελληνικές. (Γ.Κ. Γεωργαλάς, «Προϊστορική εξάπλωσις των Αιγαίων», εκδ. ΤΟΤΕ, 1996).

Να παρατηρήσω παρεμπιπτόντως ότι ενώ η «σωστή» εκδοχή της απόκρυφης φράσης είναι Κονξ Ομ Παξ, στην ελληνική βιβλιογραφία πολύ συχνή, ίσως επικρατέστερη, είναι η μορφή «Κονξ Ομ Πανξ», με ένα περίσσιο νι, όπως στον Γεωργαλά παραπάνω. Κάποιο σπασμένο τηλέφωνο πρέπει να έχει δουλέψει. Η αβλεψία του Γεωργαλά γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακή, αν δούμε ότι στη συνέχεια του άρθρου του συμβουλεύεται τον Ησύχιο και δίνει τη σωστή μορφή της λέξης, παξ, επισημαίνοντας και τα εξής, που είναι ολόσωστα: Ο σχολιαστής του Ησυχίου, Funger, παρατηρεί: «Η λέξις παξ, που σημαίνει σιωπή, είναι σαφώς ελληνική… όταν επέβαλλον σιωπή ή ήθελαν να υπογραμμίσουν τα λεχθέντα, έλεγαν παξ». Και ο Scaliger, αναφέρει ότι οι Έλληνες τελείωναν μια συνομιλία με τη λέξη παξ, την οποία χρησιμοποιούσαν επίσης οι παρόντες που δεν ήθελαν να λάβουν το λόγο.

Αλλά η φράση δεν είναι εφεύρεση του Γεωργαλά· και προπολεμικά ήταν γνωστή στην Ελλάδα· για παράδειγμα, ο Άγγελος Σικελιανός γνώριζε και τη φράση και τις θεωρίες για ινδική προέλευσή της και υποστήριζε ότι «θα ήταν τολμηρό να αναγάγουμε τα πάντα, λόγω τριών λέξεων, στην Ινδία», πιθανολογώντας ότι οι λέξεις αυτές ίσως εισήχθησαν στην Ελευσίνα σε ύστερη εποχή από Αλεξανδρινούς που θαύμαζαν την Ανατολή.

Για τη φράση ‘Κογξ Ομ Παξ’ (ή Πανξ στην ελληνική παραλλαγή) υπάρχουν λοιπόν άφθονες αναφορές στην παραεπιστημονική-αποκρυφιστική βιβλιογραφία και πάμπολλες προσπάθειες να δοθεί μια ετυμολογία, άλλοτε ελληνική και άλλοτε ανατολίτικη. Παρ’ όλ’ αυτά, κάτι δεν μου πήγαινε καλά: βλέπετε, κανείς από όσους ανέλυαν την ετυμολογία ή τη σημασία της φράσης δεν έδινε παραπομπή σε κείμενο αρχαίου συγγραφέα.   Σε τεύχος του Δαυλού, ο Αντ. Βασιλάκης περιγράφει καταλεπτώς την ιεροτελεστία στα Ελευσίνια Μυστήρια, μαζί με την εκφώνηση της φράσης ‘Κογξ Ομ Παξ’ από τον ιεροφάντη, και αναφέρει εκεί ως πηγή του τον Πορφύριο, ωστόσο χωρίς να προσδιορίζει στίχο έργου. Εγώ ανάτρεξα στα άπαντα του Πορφυρίου (στον Thesaurus Linguae Graecae), και η φράση αυτή δεν υπάρχει. Επικοινώνησα με τον συγγραφέα του άρθρου, ο οποίος παραδέχτηκε ότι δεν έχει κάνει αυτοψία στον Πορφύριο, απλώς μετέφερε απόσπασμα από το Οι μεγάλοι μύσται του Εντουάρ Συρέ, ένα αποκρυφιστικό μπεστ-σέλερ του 19ου αιώνα, όχι ιδιαίτερα έγκυρο θα έλεγα. Ο φίλος Φ. Μπουρλάς, στον οποίο οφείλω και πολλά από τα στοιχεία που προανάφερα, έψαξε το βιβλίο του Συρέ και δεν βρήκε (φυσικά!) καμιά παραπομπή σε συγκεκριμένο στίχο αρχαίου έργου.

Στον Συρέ υποψιάζομαι ότι στηρίζεται και η ακόλουθη γλαφυρή περιγραφή, από το βιβλίο «Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια» του Κωνσταντίνου Κουρτίδη – Εκδόσεις Ιδεοθέατρον, όπου στην σελίδα 145 υπάρχει ένα μακροσκελές δήθεν απόσπασμα του Πορφυρίου!

«Και τώρα ας αφήσωμεν να ομιλήση ο Πορφύριος. Ιδού πως διηγείται την υπερτάτην μύησιν της Ελευσίνος :
‘Στεφανωμένοι με μύρτα εισερχόμεθα μαζί με τους άλλους μύστας εις τον προθάλαμον του ναού – τυφλοί ακόμη – αλλ’ο ιεροφάντης, όστις είναι εις το εσωτερικόν, έρχεται μετ’ολίγον να μας ανοίξη τους οφθαλμούς…….(και μετά από 18(!) γραμμές καταλήγει). Αλλ’η τελευταία λέξις έχει προφερθεί : Κονξ Ομ Παξ.
Το τυπικόν των θρησκευτικών τελετών ετελείωσε και ημείς είμεθα παντοτινοί Επόπται
»

Λοιπόν; Μήπως υπήρξε προφορική μετάδοση από κάποιο υπόγειο ρεύμα που συνέχιζε τις ελευσίνιες τελετές επί Βυζαντίου προς τους πρωτο-μασόνους του 17ου αιώνα στη Δύση; Προφανώς δεν μπορούμε να αποκλείσουμε με απόλυτη βεβαιότητα ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά πρώτον καμιά απόδειξη δεν υπάρχει για κάτι τέτοιο, και η πιθανότητα να συνέβη είναι πολύ μικρή, μια και η απόσταση που πρέπει να γεφυρωθεί, γεωγραφικά αλλά και χρονικά, είναι τεράστια. Πάντως, το σίγουρο είναι, επαναλαμβάνω, ότι η φράση Κογξ Ομ Παξ δεν εμφανίζεται ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ κείμενο της αρχαίας γραμματείας και όσες περιγραφές διαβάζετε που την περιλαμβάνουν είναι πλαστές.

Πώς όμως τότε ξεπήδησε η φράση Κογξ Ομ Παξ τον 16ο αιώνα; Με παρθενογένεση; Από το μηδέν;

Ίσως όχι. Κατά τη γνώμη μου, η αλήθεια είναι πιο απλή και αρκετά αστεία. Τη βρήκα ψάχνοντας στην ελληνική μετάφραση του λεξικού Λίντελ Σκοτ, και πρώτος που την επισήμανε είναι ο Γερμανός λόγιος Λόμπεκ, στο έργο του Αγλαόφαμος (Aglaophamus), γραμμένο στα λατινικά περί το 1830.

Αν ανοίξουμε το λεξικό του Ησυχίου, στο γράμμα Κ, θα διαβάσουμε:

κογξ· ομοίως παξ· επιφώνημα τετελεσμένοις και της δικαστικής ψήφου
ήχος, ως ο της κλεψύδρας, παρά δε Αττικοίς βλοψ.

Αυτά, στις σημερινές εκδόσεις, όπου το κείμενο έχει διορθωθεί, κάτι που αποτελεί τρέχουσα πρακτική. Ειδικά στον Ησύχιο, πρέπει να ξέρουμε ότι το αρχαίο κείμενο σώζεται μόνο σε έναν χειρόγραφο κώδικα, που βρίσκεται σε κακή κατάσταση. Η πρώτη έκδοση έγινε τον 16ο αιώνα από τον Μάρκο Μουσούρο και φαίνεται ότι στην πρώτη έκδοση το παραπάνω λήμμα είχε ως εξής:

κογξ ομπαξ· επιφώνημα τετελεσμένοις και της δικαστικής ψήφου
ήχος, ως ο της κλεψύδρας, παρά δε Αττικοίς βλοψ.

Θυμίζω ότι ο Ησύχιος είναι λεξικό· αυτός είναι όλος κι όλος ο ορισμός που δίνει, χωρίς περαιτέρω επεξήγηση. Λέξη ‘όμπαξ’ δεν διασώζεται πουθενά αλλού, ενώ αντίθετα το ‘παξ’ απαντά μερικές φορές στη γραμματεία και υπάρχει και στον ίδιο τον Ησύχιο.

Ο Μέρσιος ή Meursius αν προτιμάτε είναι αυτός που επέσυρε πρώτος την προσοχή στη φράση «κογξ ομπαξ» (διότι έτσι τη διάβασε στον κώδικα της εποχής του), σε ένα έργο του για τα Ελευσίνια Μυστήρια

Πώς όμως ο Meursius συσχέτισε τη φράση αυτή (κογξ όμπαξ) με τα Ελευσίνια Μυστήρια; Στο κάτω-κάτω, ο Johannes van Meurs (1579-1639), Ολλανδός κλασικιστής, δεν ήταν κανένας τυχαίος λόγιος ούτε θα έβγαζε από το μυαλό του κάτι. Ας ξαναδιαβάσουμε τη φράση του Ησυχίου και θα μας λυθεί η απορία. Το ‘κογξ’, λέει ο Ησύχιος (το ‘κογξ όμπαξ’ διαβάζει ο Μέρσιος) είναι: επιφώνημα τετελεσμένοις και της δικαστικής ψήφου ήχος. Για το δεύτερο σκέλος, δεν υπάρχει πρόβλημα, είναι ο ήχος που κάνει το πετραδάκι όταν πέφτει στην κλεψύδρα. Όμως για το πρώτο; «Επιφώνημα τετελεσμένοις». Εγώ το ερμηνεύω αυτό ότι σημαίνει «επιφώνημα που το λέμε για να δηλώσουμε τετελεσμένες καταστάσεις, ότι τελείωσε κάτι». Παξ, τέρμα, μπάστα!

Μόνο που… μόνο που στα αρχαία ελληνικά, τελώ σημαίνει επίσης «μυώ κάποιον στα μυστήρια», και ‘τετελεσμένος’ είναι ο μυημένος. Λοιπόν, ο Μέρσιος διάβασε το «επιφώνημα τετελεσμένοις» και κατάλαβε «επιφώνημα προς τους μυημένους». Και με λίγη ή αρκετή φαντασία, είδε τον ιεροφάντη, στη λήξη των μυστηρίων, να αποπέμπει τους μυημένους με τα λόγια «Κογξ Όμπαξ». Και από εκεί ξεκίνησε η παρεξήγηση….

Τώρα, έχει δίκιο ο Μέρσιος όταν έτσι το ερμηνεύει ή έχω δίκιο εγώ; Εκείνος ήταν παιδί-θαύμα, στα δεκάξι του έγραψε σχόλια στην Κασσάνδρα του Λυκόφρονα, ήταν καθηγητής της αρχαίας ελληνικής. Ωστόσο, ήταν ως φαίνεται απρόσεχτος, διότι κι άλλες φορές τον έχουν πιάσει μεταγενέστεροι λόγιοι να μην έχει καταλάβει καλά κάποιο απόσπασμα. Ας μας δώσει τη λύση ο Ησύχιος, στο λήμμα ‘παξ’. Διαβάζουμε εκεί ότι ‘παξ’ σημαίνει «υπόδημα ευυπόδητον ή τέλος έχειν». Δηλαδή ότι σημαίνει δύο πράγματα, ή ένα ευκολοφόρετο υπόδημα ή ότι κάτι πάει πια, τελείωσε. Άλλωστε το ίδιο λένε και οι σχολιαστές του Ησυχίου που είδαμε πιο πάνω να τους παραθέτει ο Γεωργαλάς: όταν επέβαλλον σιωπή ή ήθελαν να υπογραμμίσουν τα λεχθέντα, έλεγαν παξ … οι Έλληνες τελείωναν μια συνομιλία με τη λέξη παξ, την οποία χρησιμοποιούσαν επίσης οι παρόντες που δεν ήθελαν να λάβουν το λόγο.

Νομίζω ότι το λήμμα ‘παξ’ σε συνδυασμό με το λήμμα ‘κογξ’ δίνουν σαφώς την απάντηση –δεν υπάρχει καμιά σχέση με τα Μυστήρια. Το τετελεσμένοις πρέπει να διαβαστεί ότι σημαίνει «τα τετελεσμένα, αυτά που έχουν τελειώσει» και όχι «οι τετελεσμένοι, αυτοί που έχουν μυηθεί».

Την εξήγηση του Μέρσιου ωστόσο τη δέχτηκαν οι επόμενοι, και πάνω της βασίστηκε όλος ο μύθος. Κάποιοι, ακόμα πιο ευφάνταστοι από τον Μέρσιο, όπως ο Συρέ, «είδαν» (φαντάστηκαν) ολόκληρη την τελετή, τον ιεροφάντη να αποπέμπει τους μυημένους εκφωνώντας τα λόγια αυτά. Άλλοι έψαξαν να βρουν την καταγωγή της μυστηριώδους αυτής φράσης στο Θιβέτ ή στην Ινδία ή στην Αίγυπτο. Ακόμα και στοχαστές ολκής, όπως ο φιλόσοφος Ιμμάνουελ Καντ! Στο έργο του Για την αιώνια ειρήνη, που εκδόθηκε το 1795, ο Καντ εξετάζει σε ένα σημείο τα κράτη της Άπω Ανατολής, και όταν αναφέρεται στην Κίνα, βάζει μια εκτενή υποσημείωση, όπου κάνει λόγο και για τις αρχαίες επαφές μεταξύ Ευρώπης και Θιβέτ. Υποστηρίζει λοιπόν ο Καντ ότι: «ίσως η αρχαία αλλά ως τώρα κρυμμένη σχέση μεταξύ Ευρώπης και Θιβέτ να μπορεί να εξηγηθεί από αυτό που έχει καταγράψει ο Ησύχιος ως κραυγή του ιεροφάντη Κονξ Όμπαξ (Konx Ompax)». Και προχωρεί ακάθεκτος ο Καντ και ετυμολογεί το Κονξ και το Ομπαξ με βάση ένα θιβετιανό γλωσσάρι που είχε εκδοθεί τότε ως «ιερό ουράνιο σοφό». Εξαιτίας της επίδρασης του Καντ και άλλων, η «μαγική φράση» χωρίζεται από Konx Ompax σε Konx Om Pax, λόγω της ύπαρξης του ινδικού Ομ, και αυτή είναι η μορφή με την οποία διαδίδεται στο εξής στη Δύση.

Θα μου πείτε: δεν είναι αλαζονικό να πιστεύεις ότι λόγιοι και φιλόσοφοι σαν τον Καντ ή τον Μέρσιο ή τους επόμενους έπεσαν έξω και μόνο εσύ κατέχεις την αλήθεια; Κάτι τέτοιο φυσικά θα ήταν τερατώδες, αλλά δυστυχώς ήδη από τότε υπήρχαν πολλοί που επισήμαιναν ότι, ρε παιδιά, κάποιο λάκκο έχει η φάβα· αλλά, όπως έχω ξαναγράψει, οι περισσότεροι προτιμάμε να ακούμε το ωραίο και όχι το αληθινό.

Τι θέλω να πω; Για παράδειγμα, ο αββάς Ιωάννης-Ιάκωβος  Μπαρτελεμί (1716-1795), στον οποίο άλλωστε παραπέμπει ο Καντ, στο έργο του Ταξίδι του Ανάχαρση του νεότερου στην Ελλάδα, που είναι μια μυθιστορηματική αλλά άριστα τεκμηριωμένη αναπαράσταση της καθημερινής ζωής των Αθηναίων της κλασικής εποχής, λέει καθαρά ότι ο Μέρσιος έχει ερμηνεύσει «δημιουργικά» τον Ησύχιο, ο οποίος απλώς μιλάει για επιφώνημα προς μυημένους. Δηλαδή, αν και μεταφράζει τον Ησύχιο όπως και ο Μέρσιος (κατ’ εμέ, λανθασμένα), τουλάχιστον επισημαίνει ότι είναι εύρημα του Μέρσιου η σκηνή όπου ο ιεροφάντης αποπέμπει με τα λόγια αυτά τους συγκεντρωμένους στο τέλος της τελετής.

Αργότερα, το 1829, ο Γερμανός κλασικιστής Κρίστιαν Άουγκουστ Λόμπεκ στο έργο του Αγλαόφαμος, που είναι γραμμένο στα λατινικά και έχει ως αντικείμενο τα μυστήρια στην αρχαιότητα, απορρίπτει κατηγορηματικά την ερμηνεία του Μέρσιου και κάνει πρώτος την υπόθεση ότι το μυστηριώδες ‘ομπαξ’ δεν είναι τίποτε άλλο παρά το «ομοίως παξ», που κάποιος αντιγραφέας θα το συντόμεψε σε «ομ. παξ» και κάποιος άλλος, κουρασμένος, δεν θα είδε την τελεία και θα το έκανε «ομπαξ».

Η διόρθωση είναι εύλογη. Ωστόσο, είτε επειδή ο Λόμπεκ έγραφε στα λατινικά και η διόρθωση αυτή ήταν χωμένη σε ένα σύγγραμμα με 1.500 πυκνές σελίδες, είτε επειδή, όπως είπαμε, δεν είναι αρεστό να γκρεμίζει κανείς ωραίους μύθους, οι επόμενοι μελετητές της φράσης αυτής, αποκρυφιστές ως επί το πλείστον, αγνόησαν την πρόταση του Λόμπεκ και προσπάθησαν απλώς να βρουν ετυμολογία της (ανύπαρκτης) φράσης ‘κογξ όμπαξ’, άλλος ψάχνοντας στην Αίγυπτο και άλλος στην Ινδία ή την Άπω Ανατολή, μερικοί φτάνοντας μάλιστα ίσαμε τους Ίνκας. Ήδη από την εποχή του Καντ, το Ομ είχε χωριστεί από το Παξ στα περισσότερα κείμενα που γράφονταν γι’ αυτή τη φράση. Όταν πια έφτασε ο Crowley το 1907 και τη χρησιμοποίησε για τίτλο του έργου του, η φράση Konx Om Pax απέκτησε αυθύπαρκτη εγκυρότητα και τράβηξε το δρόμο της. Στην πορεία, φτάνοντας στη χώρα μας, το ‘παξ’ απέκτησε (άγνωστο πώς, ίσως επειδή είναι πιο εύηχο με το νι) κι ένα επιπλέον νι κι έγινε ‘πανξ’ και τη φράση την υιοθέτησαν σαν σύνθημά τους διάφοροι ελληνοτέτοιοι και την κοτσάρουν κάτω από τις περισπούδαστες μπαρούφες τους μαζί με άλλα ελληνεμπορικά συνθήματα, όπως Εσετ’ ήμαρ και Ο καιρός γαρ εγγύς, πράγμα που είναι εξαίσια ειρωνεία αν σκεφτούμε ότι η πραγματική σημασία των λέξεων ‘κογξ’ και ‘παξ’ ήταν «φτάνει! σιωπή!».

Όμως, ενώ οι αποκρυφιστές δεν θέλησαν να δεχτούν τη διόρθωση του Λόμπεκ, οι φιλόλογοι τη δέχτηκαν. Στη στερεότυπη έκδοση του Ησυχίου που κυκλοφορεί στις μέρες μας, το σχετικό λήμμα γράφει «ομοίως παξ», όχι «όμπαξ». Και το λεξικό του Λίντελ Σκοτ δέχεται τη διόρθωση του Λόμπεκ.

Επομένως, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν έχουμε καμιά μυστηριακή φράση, καμιά κραυγή του ιεροφάντη, καμιά ινδική ή αιγυπτιακή επιρροή. Τι έχουμε;

Κογκς! ο ήχος που κάνει το πετραδάκι όταν πέφτει στην κλεψύδρα.

Μπλοψ! ο ήχος της σταγόνας στην κλεψύδρα. Παξ = σιωπή, ησυχία!

Τόσο απλό…

Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία

Συμφωνώ απόλυτα!

1 Μαρτίου 2011

Φράκο ή φουστανέλα;

Tου Θανου Bερεμη*

Πρέπει να ομολογήσω ότι πολλά από τα σχόλια που γράφτηκαν από πολέμιους της τηλεοπτικής σειράς του «1821» με εντυπωσίασαν με την οξύτητά τους και ενίοτε με την παραποίηση του θεάματος. Ανάλογα με ξάφνιασαν οι διαστρεβλώσεις επιστολογράφων, όπως εκείνη που δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία» της περασμένης εβδομάδας, η οποία μου απέδωσε –μηδέποτε υπάρξασα– ομιλία σε πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως, όπου φέρομαι ειπών σε τουρκικό κοινό ότι οι Ελληνες διέπραξαν γενοκτονίες και όχι οι Τούρκοι. Το πάθος του συγγραφέα της επιστολής προφανώς ξεπέρασε τη στοιχειώδη ευθυκρισία. Ή ακόμα το παραλήρημα επιστολογράφου της Πελοποννήσου, ο οποίος διατρέχει αιώνες ιστορίας σαν να είναι ημέρες και καταλήγει στη γνωστή πλέον επωδό του ενόχου για όλες τις αμαρτίες, ΕΛΙΑΜΕΠ. Για τους μηδέποτε αναγνώσαντες οτιδήποτε κυκλοφόρησε από το Ιδρυμα αυτό και τα κατά καιρούς μέλη του Δ.Σ., το ΕΛΙΑΜΕΠ αποτελεί μόνιμο στόχο εκτόνωσης.

Η συζήτηση που ακολούθησε την προβολή του τέταρτου επεισοδίου της σειράς, στις 15 Φεβρουαρίου, υπήρξε για μένα αποκαλυπτική. Η άποψη του Στέλιου Ράμφου είναι ότι οι Νεοέλληνες αντιλαμβάνονται την ταυτότητά τους ως αποτέλεσμα αναφοράς στο συλλογικό τους παρελθόν και ότι αυτό καθιστά προβληματική τη σχέση τους με τον παρόντα χρόνο. Ας μου συγχωρήσει ο κ. Ράμφος τούτη την απόπειρα ερμηνείας της σκέψης του.

Η αντίληψη ενός επαναλαμβανόμενου, σαν τις εποχές, χρόνου εξομοιώνει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ο καθηλωμένος αυτός χρόνος στερεί τα άτομα από τη δυνατότητα διαχείρισης του παρόντος και τον σχεδιασμό του μέλλοντος. Ετσι επανέρχονται συνεχώς στην αρχική πράξη γέννησης της συλλογικής τους συνείδησης, η οποία συνιστά αμετακίνητη αλήθεια που ουδείς έχει δικαίωμα να αναθεωρήσει. Το ιστορικό παρελθόν, όπως τους δόθηκε από το σχολείο, έγινε πηγή ανατροφοδότησης που δεν επιδέχεται αλλαγές. Ο κ. Ράμφος τοποθέτησε μεγάλο μέρος του ελληνικού προβλήματος εκσυγχρονισμού στην αντίφαση ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, τους οποίους υιοθετήσαμε στην Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου χάρη στους Φαναριώτες πολιτικούς, και στην έλλειψη της εσωτερικής διεργασίας, που θα επέτρεπε την αφομοίωση των επείσακτων ιδεών. Το νέο κράτος που εισάγεται στην Επίδαυρο σαν ένδυμα από τη Γαλλία, δεν καλύπτει απόλυτα την ντόπια φορεσιά μας από μέσα. Με άλλα λόγια, η ψυχή των περισσότερων δεν συγχρονίστηκε με τους ξένους θεσμούς που επικάθησαν στην κοινωνία. Ο Στέλιος Ράμφος αποδίδει την ασύμπτωτη σχέση με επιλογές του Βυζαντίου όταν προτιμήθηκε το «τουρκικό φακιόλι από την παπική τιάρα». Ο Σωτήρης Ριζάς επισήμανε ότι η επιλογή επιβλήθηκε μάλλον από τη στρατιωτική ισχύ του κατακτητή. Ωστόσο, η επιλογή εκείνη, αλλά και άλλες παλαιότερες, διαμορφώνουν μια αντίληψη ταυτότητας που βρίσκει στην αέναη συλλογική ζωή τα πρότυπα για τη διαμόρφωση της σημερινής μας αυτοσυνειδησίας. Ετσι η έννοια της ατομικότητας και της ατομικής ευθύνης που λανθάνει, διαχέεται στην αδιάκοπη ανακύκλωση της συλλογικότητας της οικογένειας, της φυλής και της ιστορίας. Οι προτεραιότητες αυτές άλλωστε υπονομεύουν την αξιοκρατία στις δημόσιες επιλογές και τη λειτουργία των νόμων γενικότερα. Η έννοια του απρόσωπου χειραφετημένου πολίτη δεν είναι δυνατό να αποκτήσει οντότητα στην κοινότητα αυτή.

Η εξαιρετική ανάλυση του κ. Ράμφου με βοήθησε να κατανοήσω το πάθος των επικριτών της σειράς και των συζητήσεων που ακολουθούν. Είναι φανερό ότι η σειρά αυτή απέδειξε ότι το διακύβευμα δεν είναι απλώς η ορθότητα ή μη της ερμηνείας των γεγονότων μιας άλλης εποχής, ούτε η κολακευτική ή μη παρουσίασή τους, αλλά η ίδια η αμφισβήτηση μιας παγιωμένης αλήθειας, με κεφαλαίο Α, όπως διαμορφώθηκε από την πρωτοβάθμια κιόλας εκπαίδευση.

Η αναψηλάφηση των ιερών και οσίων της Ιστορίας αποτελεί για πολλούς άμεση απειλή αμφισβήτησης της αντίληψης που διατηρούν για τον ίδιο τους τον εαυτό και την ψυχή τους. Αντιλαμβανόμαστε έτσι ότι η εκπομπή αυτή άθελά της θέτει επί τάπητος, όχι μόνο την ιστορία του 1821, αλλά προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία υπέρβασης της καθηλωμένης συνείδησής μας. Και αν δεν αλλάξει η συνείδηση του κάθε πολίτη, η κάθοδός μας θα συνεχίζεται.

* Ο κ. Θάνος Βερέμης είναι αντιπρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ.

kathimerini.gr | Φράκο ή φουστανέλα;

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails