Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

30 Ιανουαρίου 2010

Εκατοντάδες άτομα δηλητηριάστηκαν από αγιασμό

Λοιπόν; Τι έχει να μας πει ο επί τούτου ο πανβλακιώτατος μητροπολίτης Αμβρόσιος που μας τσαμπουνάει (κλικ) αρλούμπες περί θαύματος  του αγιασμού και πως δεν χαλάει ποτέ και πως με χάρη θεού δεν χαλάει ο αγιασμός και μπλα μπλα μπλα βλακείες; Τι έχει τώρα να πει; Πως δεν ήταν καλός ο… παπάς και γι αυτό χάλασε ο αγιασμός και δηλητηριάστηκε ο κόσμος;

Δεν έχουν και βασιλικό στην Βαϊκάλη να έβαζε μέσα ρε γμτ…. χαχαχαχαχα 

Περισσότεροι από 200 άνθρωποι υπέστησαν σοβαρή δηλητηρίαση μετά την κατανάλωση αγιασμού που είχαν πάρει από την εκκλησία κατά τον εορτασμό των Θεοφανείων στο Ιρκούτσκ, στη Σιβηρία, ανακοίνωσαν σήμερα οι αρχές.

Συνολικά 269 κρούσματα "σοβαρής εντερικής λοίμωξης", εκ των οποίων 156 αφορούσαν παιδιά, καταγράφηκαν τις τελευταίες ημέρες σε συνοικία της πόλης αυτής, η οποία βρίσκεται κοντά στη λίμνη Βαϊκάλη, διευκρινίζει σε ανακοίνωσή της η περιφερειακή υπηρεσία των ρωσικών υγειονομικών αρχών (Rospotrebnadzor). Μέχρι σήμερα εξακολουθούν να νοσηλεύονται 125 άνθρωποι, προσθέτει η Rospotrebnadzor. Η ρωσική ορθόδοξη εκκλησία εορτάζει τα Θεοφάνεια στις 19 Ιανουαρίου.

Πολλοί πιστοί φυλάνε τον αγιασμό αυτόν, στον οποίο αποδίδουν θεραπευτικές ιδιότητες, καθ'όλη τη διάρκεια της χρονιάς.

ethnos.gr

29 Ιανουαρίου 2010

Ψάχνουν το Θεό μακριά από τη θρησκεία

Η ΕΥΗΜΕΡΙΑ... ΤΟΥΣ ΕΒΓΑΛΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ

Οσο πιο καλά περνάς τόσο λιγότερο πιστεύεις...

Πίστη στον Θεό και κοινωνική ευημερία δεν πάνε μαζί. Και όχι μόνο δεν πάνε μαζί, αλλά κινούνται αντιστρόφως ανάλογα. Οσο ισχυρότερη είναι η μία, τόσο πιο αδύναμη είναι η άλλη και τούμπαλιν.

Αυτό είναι το πόρισμα έρευνας με τον τίτλο «Η χρόνια συνάρτηση της λαϊκής θρησκευτικότητας προς δυσλειτουργικές ψυχοκοινωνικές συνθήκες», η οποία δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην ψηφιακή επιθεώρηση «Εξελικτική Ψυχολογία» ( www.epjournal.net).

Αφού πρώτα έβαλε στη «ζυγαριά» τα δεδομένα 17 ανεπτυγμένων χωρών (Ιαπωνίας, Αυστραλίας, Καναδά, Νέας Ζηλανδίας, ΗΠΑ και 12 ευρωπαϊκών κρατών), ο συντάκτης της έκθεσης, ο Αμερικανός παλαιοντολόγος Γκρέγκορι Πολ, διαπίστωσε πως η κοινωνική ευημερία είναι μεγαλύτερη στις κοινωνίες που το θρησκευτικό αίσθημα είναι μικρότερο.

Πιο συγκεκριμένα, από τη μια μεριά της ερευνητικής πλάστιγγας ο Πολ έβαλε 25 «μέτρα» κοινωνικοοικονομικής σταθερότητας (ποσοστά εγκληματικότητας, αυτοκτονιών, κρατικής διαφθοράς, ανεργίας, διαζυγίων κ.ά.) και από την άλλη εννέα «σταθμά» θρησκευτικότητας (συχνότητα επισκέψεων στην εκκλησία, ποσοστό πίστης στη μετά θάνατον ζωή, βαθμός αποδοχής της θεωρίας της εξέλιξης κ.ά.).

Τα «ζύγισε» και είδε πως: οι χώρες που «σκαρφάλωσαν» υψηλότερα στην κλίμακα της κοινωνικής ευημερίας (Δανία, Σουηδία, Νορβηγία) «τερμάτισαν» χαμηλότερα στην κλίμακα της θρησκευτικότητας, ενώ αντιστρόφως οι κοινωνίες που αποδείχτηκαν λιγότερο ευημερούσες (ΗΠΑ, Ιρλανδία, Ιταλία) διακρίθηκαν ως οι περισσότερο θρησκευόμενες.

Οι έρευνες
Με τα παραπάνω στοιχεία φέρεται να συμφωνούν και οι έρευνες του Αμερικανού ακαδημαϊκού Φιλ Τσούκερμαν, κοινωνιολόγου στο κολέγιο «Pitzer» της Καλιφόρνια και συγγραφέα δύο βιβλίων με θέμα τη σχέση μεταξύ ευτυχίας και πίστης. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ωστόσο, ο Γκρέγκορι Πολ έσπευσε να ξεκαθαρίσει πως η παραπάνω αντιστοιχία (ή μάλλον αναντιστοιχία) μεταξύ κοινωνικής ευημερίας και θρησκευτικής πίστης αποτελεί απλώς καταγραφή ενός γεγονότος και όχι νομοτελειακή εξήγηση.

Από μόνα τους τα στατιστικά στοιχεία αδυνατούν να απαντήσουν στο ερώτημα εάν η κοινωνική ευημερία οδήγησε στην αποδυνάμωση της θρησκείας ή το ανάποδο (εάν δηλαδή η έλλειψη θρησκευτικού αισθήματος είχε ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη κοινωνική ανάπτυξη).

Ο συντάκτης της έρευνας, ωστόσο, εκβιάζει ένα συμπέρασμα: η θρησκεία, λέει, είναι μηχανισμός ο οποίος βοηθά τον άνθρωπο να αντεπεξέλθει στις καθημερινές του ανησυχίες και ανασφάλειες. Οταν οι εν λόγω σκοτούρες φθίνουν (όπως συμβαίνει στο πλαίσιο ενός ευνομούμενου κράτους πρόνοιας), μαζί τους φθίνει και η ανάγκη πρόσδεσης των πολιτών στο άρμα του Θεού.

v4.ethnos.gr - Ψάχνουν το Θεό μακριά από τη θρησκεία - ειδησεις , κοσμος

28 Ιανουαρίου 2010

Αγ.Aμβροσίου και Αντωνίου του Έλληνος: «Υπέρ Έθνους»

 

«Κινδυνεύει η καθαρότητα της φυλής»

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Ο μπλόγκερ Αμβρόσιος του Αιγίου ξαναχτύπησε:
ΔΙΑΦΩΝΩ ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕΤΩΣ!
ΔΙΑΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΩΣ!
«Το θέμα της απονομής της ελληνικής ιθαγένειας κατέστη ήδη ένα από τα καυτά ζητήματα της επικαιρότητος. Πολλά λέγονται και ακόμη περισσότερα γράφονται στις ημέρες αυτές. Υπάρχει πολλή σύγχυση, η οποία επιτείνεται από το γεγονός, ότι ο κ. Πρωθυπουργός κάλεσε τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο στο Υπουργικό Συμβούλιο κατά τη Συνεδρία εκείνη, κατά την οποία αναγγέλθηκε η σχετική Απόφαση της Κυβερνήσεως. Μια απόφαση, η οποία κατά τη γνώμη μας, υπήρξε πρόχειρη και αβασάνιστη! Μια απόφαση, η οποία δυναμιτίζει την εθνική μας συνοχή και την καθαρότητα της φυλής μας..».

Η καθαρότης της φυλής μας, ανωτέρας ποιότητος και αυτής της καθαρότητος της χιτλερικής φυλής, τεκμηριούται από βιολογικάς μελέτας ειδικών. Σλάβοι, Αλβανοί, Τούρκοι, Φράγκοι, Ενετοί, Ρωμαίοι, Βλάχοι, Εβραίοι, Σουηδέζαι τουρίστριαι της δεκαετίας του ’70 και αμερικανίδες φεμινίστριαι μητέρες πρωθυπουργών, δεν κατάφεραν με τας δολίας επιμιξίας των να αλλοιώσουν το DNA του Πλάτωνος και του Μεγαλέξαντρου τα οποία έχουν ανιχνευθεί ιστολογικώς εις τα μέλη της Νεολαίας «Λάος», όπως αποδεικνύεται και από τις ευγενικές τους φυσιογνωμίες, οι οποίες ταυτόχρονα επιβεβαιώνουν και τη θεωρία του Δαρβίνου.

Ο κ.Αμβρόσιος ασχημονεί. Έχοντας απασχολήσει κατά καιρούς τον Τύπο με την υπόθεση της διαθήκης Μερτικοπούλου, με το περίεργο ξενοδοχείο «Σήμαντρον» που προκάλεσε επιτέλους την επέμβαση της Πολεοδομίας
«Ενα πολυτελέστατο ξενοδοχείο πέντε αστέρων, με σουίτες, πισίνες και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. Το ξενοδοχείο, που κόστισε περίπου 4.000.000 ευρώ κατασκεύασε η εταιρεία «Μετόχι Α.Ε.»,
με τους ύμνους του στους βασανιστές της Χούντας (φωτ.), ο πρώην αξιωματικός θρησκευτικού της Χωροφυλακής και μέλος της αντικομουνιστικής παρακρατικής «Χρυσοπηγής», έχει εξασφαλίσει ασυλία.
«Συμπαραστάτες σε όλες τις δραστηριότητες του (νόμιμες και παράνομες) είναι το 90% του τοπικού τύπου αλλά και οι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες με τον δήμαρχο Αιγίου να ξεχωρίζει για την εξόφθαλμα προκλητική στήριξη που του προσφέρει.
Ο τοπικός τύπος, με μια δυο εξαιρέσεις, έχει καταστεί υποχείριο του, μιας και είναι βασικός αιματοδοτης του μέσω διαφημίσεων σε ένα ούτως η άλλως στενό οικονομικό περιβάλλον
».

Τον κ.Αμβρόσιο στηρίζουν και άλλοι μητροπολίτες όπως ο ομοφυλοφιλοφάγος Σεραφείμ και ο Μακεδονομάχος Άνθιμος, περιφρονώντας κατάφωρα τις σαφέστατες εντολές του λαθρομετανάστη στην Αίγυπτο θεού τους, που απαιτεί να θεωρούν τους «ξένους» ως αδελφούς του και απειλεί με τις φωτιές της Κόλασης όσους παραβούν αυτήν την εντολή του.
«ξένος ήμην και ου συνηγάγετέ με…εφ΄ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε…εφ΄ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αώνιον»

Ο Ιερώνυμος παίζει σε δυο ταμπλώ, παριστάνοντας από τη μια το μέλος του υπουργικού συμβουλίου στη γνωστή επικοινωνιακή φαρσοκωμωδία του αδιόρθωτου ΓΑΠ και κάνοντας την πάπια στα κηρύγματα μίσους των εθνικιστών μητροπολιτών. Ταυτόχρονα εξουδετερώνει τον «αντιρατσιστή» αρχιμανδρίτη Προκόπιο του Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών που η μωροφιλοδοξία του τσίμπησε αμέσως και εγκατέλειψε τα δύστυχα παιδιά του μόλις του πέταξε ένα κοκκαλάκι, την ανύπαρκτη επισκοπή Κερνίτσης στην ορεινή σατραπεία των Καλαβρύτων, που στην πράξη σημαίνει καμαριέρης του Αμβρόσιου.

Μαζί με τους μητροπολίτες συστρατεύονται τα κομάντος του Λάος και ο Μακεδονομάχος Αντώνιος Σαμαράς, παλιός συγκάτοικος του ΓΑΠ (φωτ.), που δεν έχει απουσιάσει από κανένα εθνικό προσκλητήριο. Aυτός που η παράταξή του και ο μέντοράς του Ευ.Αβέρωφ φιλούσανε το χέρι της Γερμανίδας Φρειδερίκης που κυβερνούσε από τις κουϊντες του Τατοϊου, ενοχλούνται από την ιθαγένεια του 18χρονου Αλβανού που φοίτησε σε ελληνικό σχολείο:
«Κάποιοι προσπαθούν να απαγορεύσουν την έννοια του έθνους… Να αποδομήσουν τον πατριωτισμό… Προσπαθούν να κάνουν τον ελληνικό λαό να ξεχάσει την ταυτότητά του και την Ιστορία του! Αυτά τα σοβαρά είπε μεταξύ άλλων εξίσου σοβαρών ο Αντώνης Σαμαράς, σε βαρυσήμαντη ομιλία στη χρυσή νεολαία του κόμματός του……Ο Αντώνης Σαμαράς έκανε μεν τις καταγγελίες του, έσπευσε όμως και να καθησυχάσει τα παιδιά της ΟΝΝΕΔ, που προς στιγμήν ανησύχησαν. Διευκρίνισε ότι ο ελληνικός λαός συσπειρώνεται ακόμα περισσότερο γύρω από τα ιδανικά του μπροστά σε τέτοιες προσπάθειες. Πράγμα που έγινε δεκτό με ανακούφιση από ένα ιδιαίτερα μαχητικό και ενθουσιώδες ακροατήριο, που απάντησε στον αρχηγό του με το εμπνευσμένο σύνθημα «Αντώνη γερά και χρόνια σου πολλά», καθόσον η καταγγελία συνέπεσε με την ονομαστική του εορτή. Χρόνια πολλά κι από μας στον νέο αγωνιστή υπέρ της εθνικής ορθοδοξίας και κατά των αιρετικών, λοιπόν, στον οποίο μπορούμε να επαναλάβουμε από το απολυτίκιον του συνονόματού του αγίου: της ερήμου γέγονας οικιστής και την οικουμένην εστήριξας ευχαίς σου, διό πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών. Αμήν Αντώνιε…».
(«Σώσον Αντώνιε».-Αυγή19/01/2010)

Αυτοί που πλαστογράφησαν την Ιστορία στα σχολικά βιβλία, κάνοντάς την φτηνιάρικη προπαγάνδα, αποσιωπώντας κάθε τι που δεν συμφέρει την αιμοβόρα Εκκλησία τους και το φαντασιακό τους ανώτερο Έθνος που έχει πάντα δίκιο, αυτοί που ηρωοποιήσανε τον Σταυρωτή ιμπεριαλιστή Μεγαλέξανδρο, τον καραγκιοζομπερντέ της Αγίας Λαύρας και του Κρυφού Σχολειού, αυτοί που θάψανε το έπος της Εθνικής Αντίστασης, μιλάνε για Ιστορία. Tην ώρα που τα Βαλκάνια χρειάζονται ειρήνη και συνεργασία, στρώνουν το χαλί σε τυφλούς εθνικισμούς, αδιέξοδους και επικίνδυνους για να στηρίξουν τον ανούσιο αντιπολιτευτικό τους λόγο, που μη έχοντας πραγματικές διαφορές με την κυβέρνηση, μεταφέρει το πεδίο των αντιπαραθέσεων στο χώρο της πατριδοκαπηλείας, έχοντας εξασφαλίσει το ευρύ ακροατήριο όσων γνωρίζουν την ιστορία μας μόνο από τα σχολικά βιβλία και την εθνική διαπαιδαγώγηση του παπά, του χωροφύλακα και του δεκανέα.
Σώπαινε κυρά Δέσποινα…Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα΄ναι.

Υ.Γ.
Συναφές και το:
Αμβροσίου και Αδώνιδος «Κατά ομοφυλοφίλων»

Ροΐδη Εμμονές

27 Ιανουαρίου 2010

Αναρωτιέμαι ώρες ώρες…

Αφού ο κόσμος δεν είναι γραμμικός αλλά σπειροειδής σε ποιο βαθμό μπορούν να ισχύσουν ιδέες που ίσχυαν έπαψαν να ισχύουν και επανέρχονται σε ισχύ;

Για παράδειγμα: Είχε πει πολύ πολύ παλιά ο Δημόκριτος αν δεν απατώμαι, πως είναι σφάλμα να κάνουμε παιδιά. Εξετάζοντας την τότε ιστορική περίοδο αυτή ήταν μια βάσιμη άποψη που όμως μετέπειτα (στην εξέλιξη) κατέστη αβάσιμη, αλλά να που σήμερα είμαστε τόσοι πολλοί σε αυτόν τον πλανήτη που είτε μας αρέσει είτε όχι η σκέψη του τίθεται ξανά. Πως όμως τίθεται; Δεν ζούμε στο τότε αλλά στο σήμερα που έχει απίστευτες εξελικτικές διαφορές. Ουφ θα καταλήξω πάλι (!!!) στο ότι έχουν αφήσει τον κόσμο αγράμματο και πεινασμένο ακριβώς για να μην σκέφτεται τέτοια πράγματα αλλιώς πως θα είχαν κρεας για τις μηχανές τους; Και πάλι όμως μένει το ερώτημα σε ποιο βαθμό μπορεί να επαν-ισχύσει κάτι κι ελπίζω ειλικρινά κι εύχομαι να μην είναι στον μέγιστο βαθμό της Ανάγκης.

Ο υποκριτής Ιερώνυμος στα «γκέτο» της Αθήνας

Διαχειρίζεται δισεκατομμύρια ευρώ, ζει λουσμένος στα χρυσάφια, κατέχει την μισή ελληνική επικράτεια και μοιράζει παρηγοριά στους άρρωστους μέχρι να βγει η ψυχή τους.

Φυσικά οι παρηγοριές είναι τσάμπα δεν στοιχίζουν τίποτα ε Ιερώνυμε; Ακόμα και στην χειρότερη για σένα περίπτωση το πολύ πολύ να πάρεις λεφτά από το ελληνικό δημόσιο για να στήσεις κάποιο ίδρυμα επιδοτούμενο λειτουργικά πάλι από το δημόσιο και το ποίμνιο ε Ιερώνυμε; Άντε να τους κάνεις την χάρη να τους φιλοξενήσεις… δωρεάν περιοριζόμενος να πάρεις μόνο την σύνταξή τους και κάνα χωραφάκι αν έχουν κάνα οικοπεδάκι… ε Ιερώνυμε;

Αλλά βέβαια τι ανάγκη έχετε εσείς οι παπάδες. Δημόσιοι υπάλληλοι είστε μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει σας πληρώνουμε το μηνιάτικο, συν τα τυχερά, κάτι κηδείες, κάτι γάμοι, κάτι βαφτίσια, κάνα μνημόσυνο, τίποτις ευχέλαια, τρισάγια και αγιασμούς, μια χαρά καλοπερνάτε ε Ιερώνυμε; Τεμπελίκι όλη μέρα μεροκάματο ούτε που γνωρίζετε τι σημαίνει ο ιδρώτας σας είναι άγνωστη λέξη μόνο κανα κυριε ελέησον κάθε πρωί και όλα καλά όλα ανθηρά ε Ιερώνυμε;

Και που και που κοντά στα χριστούγεννα και το πάσχα κάνετε και καμιά βόλτα να μοιράσετε τσάμπα παρηγοριές ε Ιερώνυμε;  Υποκριτές, πλησιάζει η ώρα που θα σας ξουρίζουν στις πλατείες όλοι αυτοί οι απαρηγόρητοι που από πάππου προς πάππου μοχθούν, ιδρώνουν, πεινάνε και διψάνε. Πλησιάζει ω υποκριτές η ώρα που όλα εκείνα που σας άφησαν οι παππούδες μας να τα φυλάτε για “όταν το γένος ελευθερωθεί” και που εσείς τα καπηλευτήκατε, πλησιάζει η ώρα λέω να σας τα πάρουμε πίσω, αφού εσείς δεν τα επιστρέφετε. Πλησιάζει η ώρα υποκριτή Ιερώνυμε που τα χρυσόβουλα και τα φιρμάνια σου δεν θα αξίζουν ούτε για προσάναμα στο τζάκι. Τότε κι εγώ θα σας μοιράζω παρηγοριά ω Ιερώνυμε. Να δω τι θα την κάνετε….

…Μαζί με τον γνωστό και αφοσιωμένο Βλάση, ο Προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας παραπάνω από τρεις φορές μέσα σε 1,5 χρόνο διέσχισε δρόμους στο κέντρο της πόλης, οι οποίοι το βράδυ μετατρέπονται σε «γκέτο» απροσπέλαστα για τον απλό διαβάτη.

Εκδιδόμενες γυναίκες, άστεγοι, τοξικομανείς, περιφερόμενοι λαθρομετανάστες, η «σκοτεινή» εικόνα της νυχτερινής Αθήνας στην πλατεία Θεάτρου, τη Σοφοκλέους, την Ευριπίδου, την πλατεία Ομονοίας. Ο Προκαθήμενος δεν μένει πάντα προστατευμένος πίσω από το τζάμι του υπηρεσιακού αυτοκινήτου της Αρχιεπισκοπής.

…Ηταν πριν από λίγους μήνες, όταν οι ενορίτες που περίμεναν να φάνε πρόσεξαν έναν ιερέα να παρίσταται στην τραπεζαρία που γίνεται η διανομή. Οταν ξανακοίταξαν παραξενεμένοι, αφού δεν ήταν ο γνωστός τους εφημέριος, είδαν έκπληκτοι τον Αρχιεπίσκοπο. Κάθισε μαζί τους, μοιράστηκε το φαγητό τους και άκουσε για τη φτώχεια και όσα τους οδήγησαν να ζουν με τη βοήθεια της Εκκλησίας. Εφυγε σκεπτικός και λυπημένος...

…Η διαδρομή ήταν γνώριμη αλλά αυτή τη φορά είχε πολλές στάσεις. Την Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009 μαζί με τον διευθυντή της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Αλληλεγγύη», Κωστή Δήμτσα, ξεκίνησαν μετά τις 23:00 από την πλατεία Κλαυθμώνος.

Εκεί που τις νύχτες τα παγκάκια έχουν «ενοίκους». Μοίρασαν δώρα σ’ αυτούς που δεν περίμεναν από κανέναν να τους θυμηθεί. Κάποιοι, μισοκοιμισμένοι, εξαθλιωμένοι, τυλιγμένοι σε κουρέλια για να ζεσταθούν στη χειμωνιάτικη νύχτα, δεν καταλάβαιναν καν αν ονειρεύονται ή αν ζουν πραγματικά τη στιγμή. Πήγαν στην Ομόνοια, στην πλατεία Θεάτρου, στην Ευριπίδου, στη Σοφοκλέους. Εδωσαν ρούχα, κουβέρτες, τρόφιμα. Μίλησαν, παρηγόρησαν, άκουσαν.

Ο Αρχιεπίσκοπος συγκινήθηκε όταν είδε ότι ακόμα και στο προσωπικό μαρτύριο υπάρχει ανθρωπιά: κάποιοι έσπευσαν άμεσα να μοιραστούν τα τρόφιμα με τους διπλανούς τους.

…Σε μια από τις μεγαλύτερες ενορίες της Αρχιεπισκοπής, πέρυσι τον Απρίλιο εμφανίστηκε ένα πρωί ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Κυριολεκτικά είχε πάει για «επιθεώρηση εργασιών». Πλησίον του μεγάλου ναού της Αγίας Σοφίας Ψυχικού είχε ξεκινήσει η ανέγερση στέγης γερόντων, με σεβαστά ποσά και κονδύλια. Ο Αρχιεπίσκοπος είχε έρθει να δει αν η πρόοδος των εργασιών ήταν συμβατή με τις δαπάνες. Μίλησε με τον π. Χριστόδουλο, έναν από τους εφημέριους του ναού, είδε το κτίσμα, τα σχέδια, μίλησε με τους υπεύθυνους της οικοδομής, ευχήθηκε καλή αποπεράτωση και επέστρεψε στην Αρχιεπισκοπή.

ethnos.gr

26 Ιανουαρίου 2010

gripe sheet

Μετά από κάθε πτήση οι πιλότοι συμπληρώνουν μια φόρμα που ονομάζουν "gripe sheet"
στην οποία καταγράφονται τα προβλήματα που παρατηρήθηκαν κατά την πτήση, έτσι
ώστε οι μηχανικοί να τα διορθώσουν. Οι μηχανικοί διαβάζουν αυτή την
λίστα, διορθώνουν το πρόβλημα και καταγράφουν στο κάτω μισό της φόρμας
ποιες ενέργειες έγιναν σχετικά με το πρόβλημα αυτό. Πριν από την επόμενη
πτήση οι πιλότοι συμβουλεύονται την φόρμα για να δουν αν το πρόβλημα έχει
αντιμετωπιστεί. Το κακό είναι ότι οι μηχανικοί εδάφους διαθέτουν πολύ
χιούμορ. Ακολουθεί μια λίστα με σφάλματα που έχουν παρατηρηθεί
κατά την πτήση και έχουν καταγράφει από τους πιλότους μίας αεροπορικής
εταιρείας καθώς και η λύση που έχει δοθεί από τους μηχανικούς εδάφους.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η εν λόγω εταιρεία είναι η μοναδική μεγάλη
αεροπορική εταιρεία που δεν έχει ατυχήματα στο ενεργητικό της.


-Π: Το πρόβλημα όπως καταγράφηκε από τον πιλότο.
-Λ: Η λύση που δόθηκε από τον μηχανικό.
---------------------------------------------
-Π: Ο κυρίως αριστερός τροχός σχεδόν θέλει αντικατάσταση.
-Λ: Ο κυρίως αριστερός τροχός σχεδόν αντικαταστάθηκε.

-Π: Η δοκιμαστική πτήση ήταν Ο.Κ., εκτός από το σύστημα αυτόματης προσγείωσης που ήταν κάπως απότομο.
-Λ: Σύστημα αυτόματης προσγείωσης δεν έχει εγκατασταθεί σε αυτό το αεροσκάφος.


-Π: Κάτι χαλαρό στο πιλοτήριο.
-Λ: Κάτι σφίχτηκε στο πιλοτήριο.


-Π: Ψόφια έντομα στο παρμπρίζ.
-Λ: Ζωντανά έντομα στην πίσω μεριά.


-Π: Ο αυτόματος πιλότος σε κατάσταση διατήρησης ύψους προκαλεί κάθοδο 200 πόδων το λεπτό.
-Λ: Δεν μπορούμε να αναπαράγουμε το πρόβλημα στο έδαφος.


-Π: Ενδείξεις διαρροής στο δεξιό κυρίως σύστημα προσγείωσης.
-Λ: Οι ενδείξεις αφαιρέθηκαν.


-Π: Τα επίπεδα θορύβου του DMA είναι απίστευτα υψηλά.
-Λ: Ο θόρυβος του DMA ρυθμίστηκε σε πιο πιστευτά επίπεδα.


-Π: Οι ασφάλειες τριβής προκαλούν κόλλημα του λεβιέ ισχύος.
-Λ: Γι' αυτό είναι εκεί.


-Π: Το IFF δεν λειτουργεί.
-Λ: Το IFF ποτέ δεν λειτουργεί σε κατάσταση 'OFF'..


-Π: Υποψιάζομαι ότι υπάρχει ράγισμα στο παρμπρίζ.
-Λ: Υποψιάζομαι ότι έχεις δίκιο.

-Π: Η μηχανή Νο3 λείπει.
-Λ: Η μηχανή βρέθηκε στο δεξί φτερό μετά από σύντομη έρευνα.

-Π: Το αεροσκάφος συμπεριφέρεται κάπως αστεία.
-Λ: Προειδοποιήσαμε το αεροσκάφος να σοβαρευτεί.

-Π: Το ραντάρ βουίζει.
-Λ: Το ραντάρ επαναπρογραμματίστηκε με μουσική.

-Π: Ποντίκι στο πιλοτήριο
-Λ: Εγκαταστάθηκε γάτα.

-Π: Θόρυβος προερχόμενος κάτω από τον πίνακα οργάνων. Μοιάζει σαν ένας νάνος να βαράει κάτι με το σφυρί του.
-Λ: Πήραμε το σφυρί από το νάνο.

-Π: Η ραδιοπυξίδα αρνείται να συνεργαστεί με το GPRS.
-Λ: Της έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις

Βουλώστε το

Κάποια στιγμή πρέπει κάτι να γίνει με όλους αυτούς τους αγροτοπατέρες και δεν είναι άμοιροι ευθυνών οι αγρότες.

Λοιπόν νομίζω ότι είπατε αρκετά. Ή μάλλον νομίζω ότι είπατε αυτά που ήθελαν άλλοι να πείτε. Εγκλωβισμένοι στην απίστευτη ράτσα των κομματόσκυλων, χωρίς κανέναν ενδοιασμό αλλά και χωρίς καμία γνώση επί του θέματος, παίρνετε λεξούλες από πληρωμένα ανθρωπάκια της εκάστοτε εξουσίας, αλλά όλων των προσβαλλόμενων κομμάτων, και τις παπαγαλίζετε. Γράφοντας και εκφράζοντας όλο το μένος έναντι της τάξης των αγροτών, το μόνο που κάνετε είναι να βγάζετε τις μάσκες ενός συστήματος που έφερε την αγροτική κοινωνία σε αυτό ακριβώς το σημείο που είναι σήμερα. Στο τέλμα. Ακόμη δεν έχετε μάθει να ξεχωρίζετε τι είναι αγρότης και τι είναι αγροτοπατέρας. Ακόμη δεν έχετε μάθει να ξεχωρίζετε την λάσπη από την στέρνα, γιατί ούτε λάσπη έχετε δει αλλά ούτε και στέρνα.

Όταν το επιτελείο του συστήματος δίνει εντολή στον πρόεδρο κάθε Αγροτικού Συνεταιρισμού να κατεβάσει τις «ψήφους» (όπως στα προσωπικά τους τηλέφωνα λέγονται οι αγρότες) στο δρόμο, η είδηση που φθάνει σε σας είναι ότι οι αγρότες χορτάτοι, κάνουν τσαμπουκά. Η είδηση όμως που φθάνει στα αφτιά των αγροτών είναι ότι τα λεφτά ήρθαν αλλά ποτέ δεν τα πήραμε στα χέρια μας. Και γιατί δεν τα πήραν στα χέρια τους; Διότι τα Δ.Σ των Συνεταιρισμών σε όλη την Ελλάδα και με το μέγα κομματικό όργανο που λέγεται ΠΑΣΕΓΕΣ βάζουν υπογραφές σε κλειστά υπουργικά γραφεία και μοιράζουν τον παρά σε λογαριασμούς. Τα λεφτά έφυγαν από τα χέρια τους μόνο στα χαρτιά. Οι αγροτοπατέρες που πολλοί συχνά έχουν άμεση σχέση με την τράπεζα των Αγροτών, κρατούν στα χέρια τους και κάποια άλλα χαρτιά: Τους τίτλους ιδιοκτησίας σπιτιών, αγροτικών μηχανημάτων και κτημάτων άλλοτε με νόμιμους και άλλοτε με μαφιόζικους τρόπους.

Ως πιόνια στα χέρια όλων αυτών, οι αγρότες κλείνουν τον δρόμο, με διαταγή πάντα του ανωτάτου οργάνου τους. Φωνάζουν κατά εντολή αλλά για τους δικούς τους λόγους, τους πραγματικούς. Είναι οι φωνές αυτές που λόγω του κομματικού σας DNA δε μπορείτε να ακούσετε. Η λέξη «βοήθεια» που βγαίνει κάθε φορά από το στόμα τους στις εθνικές οδούς δεν είναι για την ποσόστωση, ούτε για τις αποζημιώσεις. Είναι για να σας πουν ότι το παιχνίδι, που είναι στημένο 30 χρόνια στις πλάτες, στον ιδρώτα και στα χέρια τους είναι μεγάλο και πολλών εκατομμυρίων. Ότι, όταν ο αγροτοπατέρας κλείνει συμφωνίες με τους μεσάζοντες, οι μίζες είναι μεγαλύτερες από την σοδειά όλων των αγροτών.
Βουλώστε το λοιπόν, εφόσον δεν μπορείτε να σκεφθείτε. Και κάθε φορά που αντί να βιάζεστε να πάτε στην δουλειά σας, στο σπίτι, στον γκόμενο ή σε διακοπές βγείτε και πιείτε έναν καφέ μαζί τους. Κάντε ένα τσιγάρο και ακούστε αυτά που δεν πρόκειται ποτέ να ακούσετε από κανέναν μεταφορέα ειδήσεων και από καμία κατευθυνόμενη εφημερίδα. Βουλώστε το και ακούστε έστω για μία φορά.

Simple Man: Βουλώστε το

25 Ιανουαρίου 2010

Ο θάνατος του ζεϊμπέκικου

snowterain Κρύο χιόνι παγωνιά αναμμένο το τζάκι να πυρώνει με την κοκορόσουπα ν’ αχνίζει στην χύτρα τι άλλο να κάνουμε δυο ζευγάρια παρέα το ρίξαμε στα ρακόμελα μέχρι που έπεσε η φαϊνή ιδέα. «ρε δεν κατεβαίνουμε στο χάνι, Σαββάτο σήμερα θα έχει κόσμο και μεζέ καλό». Χωρίς δεύτερη σκέψη καβαλήσαμε τ’ όχημα και πήραμε δρόμο για το χάνι στον κάμπο. Όταν φτάσαμε είχε ήδη αρκετό κόσμο. Πιάσαμε τραπέζι ανάμεσα παράθυρο και τζάκι και το στρώσαμε στο φαγοπότι. Γύρω μας πρωτευουσιάνοι γουικέντηδες, ζευγάρια και οικογένειες που βγήκαν να ξεσκάσουν σαν άνθρωποι καμιά πενηνταριά νοματαίοι και, πρέπει να ‘μασταν. Ζεστή η ατμόσφαιρα κρασιά μεζέδες και ρακές να πηγαινοέρχονται κάποια στιγμή άναψε το κέφι και στήθηκε ο χορός.

Χοροί κυκλικοί με την φωτιά στην μέση, χοροί ελληνικοί, εξώστρεφοι, με φούρλες και καμώματα, με γέλια και νάζι, χοροί που λατρεύουν την βροχή και τον ήλιο, που δοξάζουν την φύση και τους κύκλους της. Χοροί που με τους αριστερόστροφους κύκλους τους ακολουθούν την κίνηση της γης σαν να δίνουν φόρα στην ζωή να πάει παραπέρα. Από μικρός μου άρεσε κι έμαθα να χορεύω. Είχα δασκάλους άξιους βουνίσιους και θαλασσινούς, καμπίσιους και νομάδες που μ’ έμαθαν πρώτα την ψυχή του κάθε χορού και μετά τα βήματά του. Διότι ο βηματισμός είναι το πρώτο που φαίνεται αλλά το τελευταίο που εκδηλώνεται. Ο χορευτής που ξέρει να χορεύει λίγο νοιάζεται για τα βήματα. Αυτά έρχονται από μόνα τους αρκεί να ξέρεις «το πνεύμα» του χορού και να βάζεις την ψυχή σου μέσα και τότε το σώμα απλώς ακολουθεί σαν αυτόματο.

Έτσι κουτσοπίνοντας και κουτσοτρώγοντας, τραγουδώντας και χορεύοντας περνούσαν οι ώρες μέχρι που πήρε πιά να νυχτώνει για τα καλά, όμως ο κράσος στα κεφάλια μας στιγμή δεν μας άφηνε να σταθούμε και δώσ’ του χορό και δώσ’ του τραγούδι. Κάποια στιγμή λοιπόν πλησιάζει μια κυρία μεσόκοπη και τροφαντή τον γιό του κάπελα που είχε την μουσική επιμέλεια κάτι του ψιθύρισε τσιμπώντας του το μάγουλο κι έπιασε πόστο στην μέση του χορού μέχρι που ακούστηκαν οι πρώτες νότες της παραγγελιάς της. Ζεϊμπέκικος.

Μεμιάς όλες σχεδόν οι γυναίκες βρέθηκαν μπουλούκι στην μέση και οι άντρες πέριξ στα γόνατα να βαράνε παλαμάκια. Η κυρία που έδωσε την παραγγελιά στην μέση να μου θυμίζει φώκια έξω από το νερό ανάμεσα στο υπόλοιπο θηλυκό μπουλούκι που όλο μαζί όπως το έβλεπα περισσότερο μου έκανε με πάτημα σταφυλιών παρά για χορό και μάλιστα ζεϊμπέκικο. Και οι άντρε πάντα στα γόνατα να βαράνε παλαμάκια.

zeimpekiko_1 Ζεϊμπέκικο μ’ έμαθε ο μακαρίτης ο κυρ Κώστας. Παλιός ρεμπέτης περιπλανώμενος με τον αραμπά μανάβης στο επάγγελμα, φίλος του Μάρκου Βαμβακάρη, μικρασιάτης πρόσφυγας, άνθρωπος του μόχθου και του πόνου, είχε τον ζεϊμπέκικο στο αίμα του και παρηγοριά του. Όταν του ζήτησα να μου μάθει να τον χορεύω η πρώτη κουβέντα που μου είπε ήταν πως τον ζεϊμπέκικο δεν τον μαθαίνει κανείς αλλά τον βιώνει. Υποχωρώντας μπροστά στην επιμονή μου δέχτηκε τελικά κι έτσι ευτύχησα να μάθω ζεϊμπέκικο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο μάθημα. Έστρωσε τον ταβλά αγκινάρα κ-κιόφυλλα (φύλλα από κουκιά) και ρακί πιάσαμε ριζά μια ελιά από κάτου και μια ολόκληρη μέρα καθόταν και μού ‘λεγε για τον χορό αυτό.

Ζεϊμπέκικος: αρχαίος χορός της Θράκης που οι ζεϊμπέκηδες τον μετέφεραν στην μικρά ασία και από εκεί επέστρεψε μαζί με τους μικρασιάτες πρόσφυγες. Χορός κατ’ εξοχήν ανδρικός πολεμικός συνεπακόλουθος της ήττας. Όταν ένας άνδρας χορεύει ζεϊμπέκικο έχει ήδη χάσει την μάχη οι συμπολεμιστές του είναι πια νεκροί και αυτός ο μόνος ζωντανός μάχεται να παραμείνει ζωντανός. Για τον χορευτή που χορεύει ζεϊμπέκικο δεν υπάρχουν άλλοι. Είναι μόνος του ηττημένος πονεμένος χωρίς δυνάμεις παραπαίει και παραπατά χάνει τον ρυθμό της ζωής και τον ξαναβρίσκει χτυπά απελπισμένα στα τυφλά εκλιπαρεί και οδύρεται είναι ζαλισμένος χαμένος λαβωμένος μόνος κι έρημος μα συνεχίζει. Όταν κάποιος χορεύει ζεϊμπέκικο δεν έχει πιά τίποτ’ άλλο να χάσει είναι ήδη νεκρός ψυχορραγεί και αυτό το ψυχορράγημα είναι οι κινήσεις του σώματος. Δεν υπάρχουν βήματα δεν υπάρχει αρχή μέση και τέλος δεν υπάρχει σχέδιο. Το σώμα αγωνίζεται να επιβιώσει όπως όπως. Πέφτει και ξανασηκώνεται γονατίζει και τρικλίζει στρίβει στα τυφλά έχει χάσει την αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Γυρίζει ο χορευτής γύρω από τον εαυτό του κυκλωμένος από εχθρούς πόνους και βάσανα που τον χτυπούν από παντού. Πολεμάει για να ζήσει κι ας είναι ήδη νεκρός. Κάποιες φορές χτυπά το χέρι του στο πάτωμα όπως χτυπά ο νεκρός την πόρτα του Άδη. Ν’ ανοίξει να μπει να ησυχάσει. Αυτά μου έδινε ο κυρ Κώστας και πιάνοντας μια αράχνη που είχε στήσει τον ιστό της στα σκέρβελα της ρίζας που καθόμασταν της έκοψε τα πόδια με τον σουγιά και μ’ έβαλε να τα παρατηρώ. «τα βλέπεις»; μου ‘λεγε «τα βλέπεις τα ποδάρια πως κουνιούνται ακόμα κι ας είναι η αράχνη νεκρή; Ε αυτός είναι ο ζεϊμπέκικος κι όπως κάθε ποδάρι έχει τον δικό του διαφορετικό σπασμό έτσι και κάθε χορευτής έχει τον δικό του τρόπο τις δικές του κινήσεις» Ο χορός των νεκρών, ο χορός των χαμένων, ο χορός των πονεμένων. Ο χορός των μόνων όπως μόνοι είμαστε όλοι μπροστά στον πόνο και στον θάνατο.

Υπάρχουν δυό ειδών ζεϊμπέκικοι. Ο ένας είναι ο πεταχτός και τον χορεύουν οι νέοι. Ο άλλος είναι ο αργός ο βαρύς κι ασήκωτος, τον λένε γιουρούκικο και τον χορεύουν οι έμπειροι οι μάγκες. Ο πεταχτός έχει σάλτα και πηδήματα και πολεμάει από το στήθος κι απάνω. Στον πεταχτό δε ανήκουν και τα χτυπήματα της φτέρνας κίνηση που υποδηλώνει ότι ο χορευτής-πολεμιστής αντέχει ακόμα και στέκεται στα πόδια του και πως όσο οι φτέρνες του είναι αλάβωτες αυτός δεν πέφτει. Θυμήθηκε κανείς τον Αχιλλέα μήπως;;; Αντίθετα ο γιουρούκικος ζεϊμπέκικος είναι σέρτικος, ο χορευτής είναι σχεδόν ακίνητος και περιστρέφεται πολεμώντας χαμηλά, στην κοιλιά και κάτω. Μου λεγε ο κυρ Κώστας πως παλιά οι παππούδες του χρησιμοποιούσαν τον ζεϊμπέκικο σε επιδείξεις οπλομαχητικής με μαχαίρι.( Εδώ αξίζει να σημειώσω πως ο κυρ Κώστας ήταν αυτό που λέμε μαχαιράς και είχε πάντα πάνω του μια μικρή φαλτσέτα που δεν την αποχωριζόταν ποτέ και για κανένα λόγο).

Η ιεροτελεστία τώρα του ζεϊμπέκικου ξεκινάει πολύ πριν. Δεν νοείται είναι νόμος απαράβατος για να χορέψει κανείς τον χορό αυτό να έχει πρώτα το κεφάλι του «γεμάτο» να έχει πιει δηλαδή αρκετά. «χωρίς θεία κοινωνία ζεϊμπέκικος δεν γίνεται» μου έλεγε ο κυρ Κώστας όπου ως θεία κοινωνία εννοούσε βέβαια την πόση μιας τουλάχιστον τρίλιτρης νταμιτζάνας κρασιού. «Η ζαλάδα της μάχης δεν διαφέρει γιέ μου από την ζαλάδα του κρασιού κι ο ζεϊμπέκικος είναι μάχη» μου ‘λεγε. Πιές για να χορέψεις και μην χορέψεις αν δεν πιείς, νόμος. Ένας άλλος νόμος του ζεϊμπέκικου είναι πως δεν χορεύεται ποτέ στο χώμα. Ο ζεϊμπέκικος χορεύεται στο πλακόστρωτο, στα μαρμαρένια αλώνια, στην πλατεία του χωριού και στην αυλή του χάρου. Ζεϊμπέκικος δεν χορεύεται στα οικογενειακά γλέντια στις χαρές και στα πανηγύρια παρ’ εκτός ως εξαίρεση αν ένας κάποιος θέλει να εκφράσει τον δικό του τον προσωπικό του πόνο ικετεύοντας εν μέσω της κοινότητας. Δεν είναι χορός της χαράς είναι χορός χθόνιος του θανάτου και του πόνου. Δεν δημιουργεί ατμόσφαιρα μόνο εκφράζει το συναίσθημα του χορευτή. Δεν εκφράζει το σύνολο εκφράζει μόνο τον πόνο του ενός που κάθε φορά χορεύει. Τον χορευτή που χορεύει ζεϊμπέκικο δεν τον ενοχλεί κανείς. Εκείνη την ώρα αυτός είναι ο ιερέας της ζωής του και ο ελάχιστος σεβασμός απαγορεύει γονατιστούς τριγύρω να του βαράνε παλαμάκια. Για να μην πω για κάτι κουτσαβάκικες γελοιότητες με κρασοπότηρα στο κεφάλι και για… διαλλείματα προς πόση.

Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα να κάνω την θεωρία πράξη μ’ έβαλε ο κυρ Κώστας στην αυλή μ’ έκανε στουπί στο μεθύσι σηκώθηκε τρικλίζοντας κι αυτός μέτρησε τέσσερα επί τέσσερα βήματα οριοθέτησε τις γωνίες με βασιλικούς στην γλάστρα μου χάρισε ένα μαντήλι που ‘χε φέρει από την πατρίδα του μου το φόρεσε στο λαιμό και μ’ έβαλε να χορέψω. «κλαψε και χόρεψε τώρα που είσαι νιός και όλα τα μπορείς» μου είπε και αφού στραγγίξαμε άλλη μια φορά τα ποτήρια μπήκα στον χορό. Εκεί σ’ εκείνη την αυλή με τα ζουμπούλια τους βασιλικούς τις λεβάντες και τους πανσέδες μια φορά την εβδομάδα επί ένα ολόκληρο καλοκαίρι μάθαινα ζεϊμπέκικο. Στο τραπέζι ο κυρ Κώστας και ο πατέρας μου να κερνάνε και να πίνουν ο μεν πατέρας μου γελώντας τρανταχτά πως πάταγα σταφύλια ο δε κυρ Κώστας να χύνει το κρασί «σπονδή στ’ αγύριστο κεφάλι μου» όπως έλεγε αλλά στην πραγματικότητα για να χάσουμε το μέτρημα του πόσο ήπιε όπως του έλεγα. Μια φορά μάλιστα θυμάμαι εκεί που χόρευα «τα δυο σου χέρια πήρανε βεργούλες και με δείρανε» (μόλις είχα φάει μια γερή χυλόπιτα χαχα) μου έπεσε από την τσέπη ένα κέρμα κι έσκυψα ο νέος να το μαζέψω αλλά αμέσως πετάχτηκε ο κυρ Κώστας έδωσε μια κλωτσιά στο νόμισμα και με στριφογύρισε από τον ώμο «ρε αν η γκόμενα δεν άξιζε μία προς τι το ζεϊμπέκικο»; «στον πόλεμο θα έσκυβες να πιάσεις το κέρμα αν σου έπεφτε»; «ρε όταν πεθάνω εσύ θα σκέφτεσαι τις τσέπες σου»;

Έτσι λοιπόν τον έμαθα τον ζεϊμπέκικο και να που τώρα εικοσιπέντε χρόνια μετά στο χάνι τούτο εν μέσω κεφιού και γλεντιού να βλέπω ένα μπουλούκι γυναίκες να ξευτιλίζουν τον ζεϊμπέκικο κουνώντας τα βυζιά τους για να κάνουν κέφι κι ένα μάτσο ανδρείκελα γονατιστά να τους βαράνε παλαμάκια.

Δεν θα ξεχάσω τα λόγια που μου είχε πει ο μακαρίτης όταν τον ρώτησα αν οι γυναίκες δικαιούνται και μπορούν να χορέψουν ζεϊμπέκικο. Ναι-μου απάντησε- και μπορούν και δικαιούνται, όταν δεν έχει μείνει πια κανένας άντρας. Μόνο τότε, όταν δεν έχει μείνει κανένας άντρας. Βαριές κουβέντες και προφητικές μου έλεγε ο κυρ Κώστας αλλά τότε εγώ δεν το ήξερα ακόμα. Λίγο αργότερα όταν ο γιός του κάπελα έβαλε τσιφτετέλια το σκηνικό άλλαξε εντελώς. Ένα μάτσο ανδρείκελα να κουνάνε τις σαπιοκοιλιές τους χορεύοντας… τσιφτετέλι και από κάτω το άλλο μάτσο από ανδρόγυνες να χτυπάνε… παλαμάκια. Αίσχος!

Προχθές το βράδυ, εκεί στο χάνι, αργά στο τέλος, χόρεψα κι εγώ έναν ζεϊμπέκικο στον σηκωμό να φύγω. Τον χόρεψα κλαίγοντας για τον ζεϊμπέκικο που πέθανε. Τον χόρεψα κλαίγοντας για τις γυναίκες που έμειναν χωρίς άντρες. Τον χόρεψα για τους άντρες που έμειναν χωρίς γυναίκες. Τον χόρεψα ικετεύοντας για τα παιδιά που ποτέ δεν θα μάθουν τι είναι ο ζεϊμπέκικος. Τον χόρεψα και εισέπραξα… χειροκρότημα… τι ντροπή… εγώ να πονάω και αυτοί να με χειροκροτούν… σαδιστές, υβριστές, ανάγωγοι.

ΥΓ. βέβαια είδα και άλλα κουλά στον χορό όπως για παράδειγμα τσάμικο να τον σέρνει γυναίκα και οι άντρες να ακολουθάν από πίσω, είδα καλαματιανό να… σέρνεται και συρτό να.. ίπταται αλλά γι αυτά ίσως κάποια άλλη φορά να γράψω κάτι.

Yποθέσεις: «Τι είν’ η πατρίδα μας » - ξανά

Tου Παντελη Μπουκαλα

Θυμόμαστε - δεν θυμόμαστε ότι το ποίημα είναι του Ιωάννη Πολέμη, μπερδεύουμε - δεν μπερδεύουμε τα «άσπαρτα» βουνά με τα «άπαρτα», που μάλλον μας ακούγονται πιο ηρωικά (εδώ μπερδεύουμε, με πρώτον και στομφωδέστερο τον κ. Καρατζαφέρη, την «κόψη του σπαθιού την τρομερή» με την «όψη που με βία μετράει τη γη»), το σίγουρο είναι πως οι στίχοι «Τι είν’ η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι; / Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;» κ.τ.λ. κ.τ.λ., διεκδικούν τα πρωτεία της φήμης από ένα άλλο ποίημα του ίδιου ποιητή που συνεχίζει να πυροδοτεί συζητήσεις, εκείνο για το «Κρυφό Σχολειό». «Τι είν’ η πατρίδα μας», ακριβώς, τιτλοφορούνταν ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1997, με τον υπότιτλο «Εθνοκεντρισμός στην εκπαίδευση», την επιμέλεια της Αννας Φραγκουδάκη και της Θάλειας Δραγώνα και τη συμβολή άλλων πέντε κοινωνικών επιστημόνων.

Για δώδεκα χρόνια το βιβλίο αφορούσε τους κοινωνιολόγους, τους εκπαιδευτικούς κι όσους ακόμα νοιάζονται για το πώς σχηματίζεται η εικόνα του «άλλου», άρα και του εαυτού μας, μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία. Οταν όμως η κ. Δραγώνα έγινε ειδική γραμματέας του υπουργείου Παιδείας, ανέλαβαν δράση οι πολιτικάντες (ο κ. Καρατζαφέρης, ο κ. Γεωργιάδης, που αντιπροτείνει ως εθνικώς πρέπον το εγχειρίδιο ενός χουντικού - εθνικοσοσιαλιστή, ο κ. Τραγάκης της συρόμενης Ν.Δ.), με τη συνεπικουρία εφημερίδων (κυρίως κυριακάτικων) ειδικευμένων στην αγοραία και αγρίως λαϊκιστική «εθνική κατήχηση», και διαφόρων Ενώσεων Αποστράτων (εκείνο το «ένας λοχίας μάς χρειάζεται», δεν λέει ακόμα να φύγει από το μυαλό ορισμένων). Εκοψαν κι έραψαν όλοι τούτοι, που βέβαια δεν μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν το καταραμένο βιβλίο ή έστω να το ξεφυλλίσουν (ας είναι καλά τα γκαιμπελικά μπλογκ των αγρυπνούντων ελληνοφυλάκων), κατασκεύασαν φράσεις και τις φόρτωσαν στην πένα των συγγραφέων, έγινε και «διαδήλωση» από το ΛΑΟΣ και τη «Χρυσή Αυγή», με αίτημα «Εξω οι ανθέλληνες από το υπουργείο Παιδείας», όπου «ανθέλληνες» είναι όσοι δυσκολεύονται να συμφωνήσουν πως είμαστε λαός περιούσιος με ιστορία δεκαπέντε χιλιάδων χρόνων και βάλε, άρχοντες της οικουμένης εκ κληρονομίας, αποικιστές του σύμπαντος ήδη από τον καιρό των προσωκρατικών κ.τ.λ. Γνωστά είναι όλα τούτα και, αν εξαιρεθεί η «πορεία διαμαρτυρίας», έχουν ξαναγίνει, εις βάρος του «Εβραίου» κ. Χρήστου Ροζάκη παλαιότερα, της κ. Ρεπούση έπειτα, του πανεπιστημιακού κ. Κόκκινου προ μηνών. Γνωστό είναι επίσης ότι ο εθνικισμός, όταν μάλιστα τρέφεται από εθνικοσοσιαλιστικές «ιδέες» και απολήγει αφεύκτως σε ρατσιστικές κραυγές, δεν είναι απλώς κακέκτυπο του πατριωτισμού, είναι τυχοδιωκτική καπηλεία του και βαρύτατη προσβολή του. Δεν έχει δα κανένας την υποχρέωση να «απολογηθεί» για τη φιλοπατρία του στον κ. Πλεύρη ή πάλι στον κ. Ψωμιάδη ή τον μητροπολίτη Ανθιμο.

Τυπικά οι λαοί που έχουν ανάγκη, αλλά και χρέος, να αναρωτιούνται «τι είν’ η πατρίδα τους» είναι όσοι βρίσκονται στα πρώτα στάδια της εθνογένεσής τους και κάποιος τρόπος πρέπει να βρεθεί για να συμπλεύσει ο νους και η καρδιά τους στη σύνταξη των πρώτων κεφαλαίων του εθνοαφηγήματός τους – κομμάτι δύσκολο βέβαια γιατί τα θερμά αισθήματα συνήθως λογοκρίνουν ή πνίγουν την ψύχραιμη σκέψη. Τυπικά και πάλι, εμείς, περίπου διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821, δεν έχουμε λόγους να μπλέκουμε με το ερώτημα «τι είν’ η πατρίδα μας» και τι εμείς. Ο χρόνος έκανε τη δουλειά του, στρογγύλεψε τα πράγματα, άμβλυνε τς αντιθέσεις, έκοψε τις αιχμές, τακτοποίησε τις αντιφάσεις, έδωσε υλική υπόσταση ακόμα και σε θρύλους, μας παρέδωσε με λίγα λόγια μια στρωμένη και ορθή Εθνική Ιστορία, επίσημη, για σχολική, στρατιωτική και εν γένει κρατική χρήση. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι κάθε λίγο και λιγάκι πέφτουμε σε καβγά για το ποια πρέπει να είναι η διεθνής ονομασία της χώρας μας, Hellas ή Greece, καβγάς που ανακαλεί, έστω κι αν ενίοτε δεν τη γνωρίζει, την προ δύο αιώνων αντιμαχία των λογίων για το πώς ταιριάζει να ονομαζόμαστε, Ελληνες, Γραικοί ή Ρωμιοί, φανερώνει ότι όσα μετράμε σαν λυμένα και αυτονόητα, ίσως δεν είναι· ότι δηλαδή η ιδεολογική σύγκρουση με αντικείμενο τον αυτοπροσδιορισμό μας είναι άπαυτη.

Δεν εννοούμε και δεν ζούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο τις κρίσιμες λέξεις, «Ελληνες», «ελληνισμός», «πατρίδα», «πατριωτισμός». Ποτέ δεν τους αποδώσαμε την ίδια σημασία, ούτε καν όταν ο τόπος ταλανιζόταν υπό ξένο ζυγό ή τον σκίαζε τυραννία εσωτερική· ο επίσημος εθνικός μας αυτοπροσδιορισμός προϋπέθετε τον πόλεμο τόσο εναντίον των εξωτερικών εχθρών (οι οποίοι και χαρακτηρίζονταν κατώτεροι, αν όχι βάρβαροι) όσο και εναντίον των «εσωτερικών», οι οποίοι, σαν νοσούντες, αποκόπτονταν από τον υγιή εθνικό κορμό με διατάγματα, ιδιώνυμα, εκτοπισμούς, φυλακίσεις. Για να μη βγαίνουμε έξω από την Ιστορία γλιστρώντας προς τις βολικές περιοχές της μεταφυσικής και της υπερβατικότητας, οφείλουμε να μη λησμονούμε πως δεν έλειψαν ποτέ όσοι, βέβαιοι ότι τυγχάνουν οι μόνοι φορείς των γνήσιων γονιδίων και οι αυθεντικοί εκφραστές της ελληνικότητας, κήρυσσαν «βδελυρούς», «μιάσματα» ή «εθνοπροδότες» τους άλλους, τους αντιπάλους τους στο πεδίο της πολιτικής και της ιδεολογίας. Κι αν δεν τους έστελναν πάντοτε σε νησιωτικούς «Παρθενώνες» προς σωφρονισμό, φρόντιζαν, ακόμα και σε καιρούς δημοκρατίας, όπως σήμερα, να βάζουν μπροστά τη μηχανή του στιγματισμού και του αποκλεισμού: «εκάς οι βέβηλοι», εκάς οι μαγαρισμένοι και μαγαρίζοντες, τα μισαδάκια της ελληνικότητας... Η ελληνομετρία διατηρεί αμείωτους τους οπαδούς της, αφού πάντοτε ξεφυτρώνουν όλο επιθετικότητα οι «γνήσιοι» και «καθαροί»· και ευτυχώς που πια, οδηγημένοι και από τον Καβάφη, ξέρουμε τι να υποθέτουμε όταν ακούμε για «το χρέος προς την πατρίδα και άλλα ηχηρά παρόμοια».

Και μιας και βρισκόμαστε στον χώρο της ποίησης, ας πω και τούτο: Τιμώ τον Διονύσιο Σολωμό και τον Κωστή Παλαμά ως εθνικούς ποιητές (και) για λόγους για τους οποίους κάποιοι θα είχαν ίσως την όρεξη να τους αναθεματίσουν σαν ανθέλληνες ή, τέλος πάντων, σαν ενδοτικούς «θολοκουλτουριάρηδες». Τον μεν Ζακύνθιο για το υψηλό εκείνο «o altra cosa» («ή κάτι άλλο») που πρόσθεσε, μέσα σε παρένθεση, στη γνωστότατη (αλλά φαλκιδευμένα μνημονευόμενη) προτροπή του: «Κλείσε στην ψυχή σου την Ελλάδα (o altra cosa) και θα αισθανθείς μέσα σου να λαχταρίζει κάθε είδος μεγαλείου». Τον δε Μεσολογγίτη για τον συντονισμό του με το ρεύμα της πραγματικής και όχι της μυθοπλασμένης Ιστορίας, όπως την αποκαλύπτουν οι εξής οχληροί για τους γαλαζοαίματους στίχοι του: «Στο αίμα μου κρατώ κι από μια στάλα / ξένες κι οχτρές κάθε λογής πατρίδες. / Και βουργάρα η ψυχή μου και τουρκάλα». Παραδόξως, ακόμα δεν έχει κηρυχθεί εκστρατεία αναδρομικής διόρθωσης επί το εθνοπρεπέστερον του σολωμικού και του παλαμικού έργου. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά

kathimerini.gr

24 Ιανουαρίου 2010

Ενεργοποιείται ο «αστυνομικός της γειτονιάς»

Ξεκινά ο θεσμός του αστυνομικού της γειτονιάς, σε 18 περιοχές του Λεκανοπεδίου, με 114 άτομα προσωπικό.Οι αστυνομικοί θα είναι ένστολοι με μοτοσυκλέτα και θα βρίσκονται στις γειτονιές πρωί και βράδυ.104 αστυνομικοί θα στελεχώνουν τον θεσμό στην υπόλοιπη Ελλάδα.Μιλώντας στο ΣΚΑΪ ο ταξίαρχος Σταύρος Διαμαντάκος διευθυντής γενικής αστυνόμευσης του αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ είπε ότι ο θεσμός εισάγει μια νέα φιλοσοφία δράσης. Πρόσθεσε ότι στηρίζεται στην συνεργασία της τοπικής κοινωνίας με την αστυνομία. Ανέφερε ότι ο θεσμός αποσκοπεί στην πρόληψη και μείωση της εγκληματικότητας.                                                                kathimerini.gr

επιτέλους, καιρός ήταν. Να ξυπνάω το πρωί να ανοίγω το παράθυρο και να βλέπω στην γωνία τον μπάτσο της γειτονιάς ξενύχτη να κοιμάται όρθιος (δεν ξέρουν να κάνουν τίποτ’ άλλο έτσι κι αλλιώς) στην γωνία κάτω από το φως της κολώνας ακριβώς εκεί που καθημερινά κατουράει ο σκύλος της γειτόνισσας.

Ζήτημα πρώτο: που θα κατουράει πλέον ο σκύλος της γειτόνισσας;

Ζήτημα δεύτερο: Αν του λέω καλημέρα θα θεωρείται εξύβριση αρχής και διατάραξη κοινής ησυχίας;

23 Ιανουαρίου 2010

Γίναμε καλλιεργητές για ένα καλό μεθύσι

Κρύα μπίρα. Το αλκοόλ έδωσε το αρχικό κίνητρο στον  άνθρωπο για να καλλιεργήσει τη γη, υποστηρίζει επιστήμονας

ΜΕΘΥΣΙΑ, γλέντια και χανγκ όβερ μάς έρχονται συνήθως στο μυαλό όταν σκεπτόμαστε το αλκοόλ. Θα μπορούσε, όμως, να συνδέεται και με τη γένεση του ανθρώπινου πολιτισμού;
Σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Πάτρικ ΜακΓκόβερν, η απάντηση είναι «ναι», καθώς στο αλκοόλ πρέπει να αναζητηθεί η απόφαση του ανθρώπου να αρχίσει να καλλιεργεί τη γη. «Το αλκοόλ έδωσε το αρχικό κίνητρο», δηλώνει ο Πάτρικ ΜακΓκόβερν, αρχαιολόγος της μοριακής βιολογίας στο Πανεπιστήμιο Ρennsylvania Μuseum. Ως ένας από τους κορυφαίους ειδικούς στη μελέτη των αρχαίων αλκοολούχων ποτών, ο ΜακΓκόβερν βρήκε ενδείξεις ότι ο άνθρωπος έφτιαξε τα πρώτα αλκοολούχα πριν από 9.000 χρόνια. Το πιο παλιό δείγμα, που χρονολογείται από το 7000 π.Χ., περιλαμβάνει κεραμικά θραύσματα, τα οποία βρέθηκαν σε ένα νεολιθικό χωριό στην Κίνα. Εξετάζοντας τα θραύσματα, ο αρχαιολόγος ανακάλυψε ίχνη τρυγικού οξέος.
Οι παραγωγοί αυτού του αρχαίου ποτού πρέπει να χρησιμοποίησαν μια πρωτόγονη διαδικασία ζύμωσης και συγκεκριμένα τα δόντια τους και το σάλιο τους: πρέπει να μασούσαν άγριο ρύζι μετατρέποντας το άμυλο σε μαλτόζη, την οποία ανακάτευαν με ένα μείγμα μελιού, αγριοστάφυλων και μπερκιάς. Ανάλογα δείγματα που έχουν βρεθεί στην Αφρική και το Μεξικό οδήγησαν τον ΜακΓκόβερν στο συμπέρασμα ότι το αλκοόλ είχε διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο στην εξέλιξη του πρωτόγονου ανθρώπου. Ο ΜακΓκόβερν πιθανολογεί ότι φαγώθηκε τυχαία ένας σπόρος που ζυμώθηκε πέφτοντας σε νερό. Αυτοί που δοκίμασαν, «έφτιαξαν κεφάλι» από αυτές τις σταγόνες αλκοολούχων χυμών, με αποτέλεσμα να αναρωτηθούν πώς θα μπορούσαν να έχουν κι άλλες. Εάν είναι αληθής αυτή η υπόθεση, οι πρώτοι γεωργοί πρέπει να ήταν κανονικοί ζυθοποιοί.

TA NEA

Πολύ πιθανό. Πάρα πολύ πιθανό. Διότι για να φτάσεις σε σημείο να αρχίσεις να σκάβεις στα καλά του καθουμένου φυτεύοντας σπόρους θα πρέπει να υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος και το “φτιάξιμο του κεφαλιού” είναι σίγουρα σοβαρότατος λόγος.

22 Ιανουαρίου 2010

Apocalyptica

Ένα αγαπημένο μουσικό σχήμα: Ακούστε τους, μελετήστε τους. Αξίζουν, είναι πολύ πολύ καλοί. Βιρτουόζοι και βιτσιόζοι όπως γουστάρω τους καλλιτέχνες. Apocalyptica 

21 Ιανουαρίου 2010

Losing the Internet as We Know It

Ο καπιταλισμός χτυπά και το ιντερνέτ. Ομολογουμένως ίσως να άργησε κιόλας. Από καιρό το περίμενα κι αναρωτιόμουν “μα πως αυτά τα καθάρματα δεν έχουν ακόμα πέσει πάνω στην ελευθερία του ιντερνέτ να την κατασπαράξουν”; Φαίνεται πως η ιδιότητα του ιντερνέτ να λειτουργεί ταυτόχρονα σε όλο τον πλανήτη ξάφνιασε τα αντανακλαστικά του καπιταλισμού που είχε συνηθίσει να στηρίζεται σε κρατικές οικονομίες και γι αυτό η καθυστέρηση.

Το αστείο όμως της όλης υπόθεσης (εξ’ ου και η αναδημοσίευση) είναι πως κανείς δεν έχει πάρει χαμπάρι τι γίνεται. Ίσως αύριο πάρουμε μια επιστολή (και χάρη θα μας κάνουν) που να μας ανακοινώνει πως η ελευθερία της έκφρασής μας τελείωσε όπως την ξέρουμε αλλά ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου που με όπλο την ελευθερία του ιντερνέτ ο καθένας μας έχει φωνή . Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που μέσω του ιντερνέτ επανήλθε η φυσική τάξη δίνοντας ίσες σε όλους ευκαιρίες. Έτριξαν οι καρέκλες πολλών με το ιντερνέτ και την ελευθερία επικοινωνίας που αυτό εκφράζει και τώρα οι εξουσίες κρίνουν πως πρέπει να το ελέγξουν πριν αυτό τις καταπιεί. Μπορούμε ν’ αντιδράσουμε σε αυτή την παγκόσμια φίμωση που θέλουν να μας επιβάλουν και πως;

Γνώμη μου είναι πως τελικά θα καταφέρουν μέχρι κάποιου βαθμού να μας φιμώσουν αλλά μακροπρόθεσμα θα είναι αυτή η φίμωση που θα επιφέρει την ρήξη. Το λέω αυτό δεδομένου ότι οι άνθρωποι παραμένουμε ελάχιστα σοφοί αντιδρώντας σίγουρα μόνο αφού έχουμε υποστεί τις συνέπειες. Για άλλη μια φορά θα πάθουμε για να μάθουμε. Δυστυχώς.

Σημ. ακολουθεί κείμενο στην αμερικανική με λεπτομέρειες και χρήσιμες υπερσυνδέσεις. Βαριέμαι να το μεταφράσω αλλά είναι σε απλή γλώσσα γραμμένο και οι αυτόματοι μεταφραστές δίνουν κατανοητό αποτέλεσμα.  

How much have you already used the Internet today?

We don't think twice about how much we rely on the Internet. Imagine not being able to map directions on Google or check the weather online. A business that doesn't have a Web site? Forgettable. Or rather, unsearchable. Remember when we didn't have e-mail? Would you want to go back to those Dark Ages? Me neither.

The Internet is in the very fabric of how we communicate, learn, shop, conduct business, organize, innovate and engage. If we lost it, we'd be lost.

But did you know that we're at risk of losing the Internet as we know it? Millions of Americans don't know that a battle over the future of the Internet is being played out right now in Washington. How it ends will have deep repercussions for decades to come.

On one side are public interest and consumer groups, small businesses, Internet entrepreneurs, librarians, civil libertarians and civil rights groups who want to preserve the Internet as it is - the last remaining open communications platform where anyone with access and a computer can create and consume online content.

Right now a film student in Idaho can upload a video the same way a Hollywood movie studio can. A small upstart company can launch a brilliant idea that challenges the Fortune 500. An independent journalist can break a story without waiting for a newspaper to run or print it.

The principle of "Network Neutrality" is what makes this open communications possible. Net Neutrality is what allows us to go wherever we want online. Our relationship with the phone and cable companies stops when we pay for our Internet service. These companies can not block, control or interfere with what we search for or create online; nor can they prioritize some content over others -making the Hollywood video load faster than the kid's video in Idaho.

On the other side are the Internet service providers, who want to dismantle Net Neutrality. Not only do they want to provide Internet service, but they want to be able to charge users to prioritize their content, effectively giving themselves the ability to choose which content on the Web loads fast, slow or not at all. The film student, the small entrepreneur, and the independent journalist will be lost in the ether, unable to compete with other, more established companies who can pay for a spot in the fast lane.

Gone is the level playing field. Gone is the multitude of voices on the Web. Gone is the Internet as we know it - unless we act now.

The Federal Communications Commission is crafting new Net Neutrality rules right now. The public has until Thursday at midnight to tell the FCC what we value about the Internet, and why we want the agency to create a strong Net Neutrality rule to protect it.

I'm filing my comments today, and I have to admit, it's a little tough -- not because I'm at a loss for words, but because there's so much to say.

I'm filing because:

  • An open Internet gives me freedom of expression - freedom to write and share my views and the freedom to find alternative viewpoints;
  • I want other, smarter people to come up with the next Google, the next YouTube, the next Web application that I can't even imagine;
  • I want to read about people and cultures that are different from me;
  • Mainstream media make me scream expletives, and I use the Internet to find alternative sources of news and information;
  • I want to e-mail my boyfriend a link to a picture that reminds me of our last vacation;
  • Net Neutrality means I don't need anyone's permission to create my own videos, and media execs aren't determining what's funny - we are;
  • I come up with potential million-dollar ideas all the time, and some day, I just might start my own business;
  • An open Internet feeds the activist in me, allowing me to engage with my community and organize for social change online;
  • It's winter and I'd rather shop online, only I still want to support a local business;
  • I needed advice on how to prime and paint a room, and found a video online that taught me how to do it; and,
  • I don't want to be censored.

This is why I'm filing. Why are you? If you care about how the Internet impacts and boosts your life, and if you care about how the Internet could evolve in years to come, it's essential that you tell the FCC by Thursday.

Megan Tady: Losing the Internet as We Know It

20 Ιανουαρίου 2010

ΕΝΩΣΗ ΟΥΜΑΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε.)

email: enooume@gmail.com ιστοσελίδα: www.fbook.me/enooume

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
20 Ιανουαρίου 2010
Ευρωπαίοι Αριστεροί – Πράσινοι -Φιλελεύθεροι για αφαίρεση θρησκευτικών συμβόλων
Η Ένωση Ουμανιστών Ελλάδας (ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε.) ενημερώνει την ελληνική κοινή γνώμη πως σήμερα 20 Ιανουαρίου 2010 είχε προγραμματισθεί ψηφοφορία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (ΕΚ) για το θέμα των θρησκευτικών συμβόλων μετά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) στην υπόθεση Lautsi κατά Ιταλίας. Για την ψηφοφορία αυτή είχαν κατατεθεί ψηφίσματα από τις πολιτικές ομάδες. Τελικά, τη Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010, η πλειοψηφία των ευρωβουλευτών αποφάσισε να μη γίνει ψηφοφορία. Κατά πληροφορίες ένας λόγος της ματαίωσης ήταν η διαπίστωση πως το ΕΚ δεν έχει αρμοδιότητα για αυτό το θέμα όταν υπάρχει η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης η οποία έχει αρμοδιότητα για το ΕΔΔΑ. Ένας δεύτερος λόγος φέρεται να είναι πως τα σχέδια ψηφίσματος υπέρ της ελευθερίας των κρατών μελών να εκθέτουν δημοσίως οιοδήποτε θρησκευτικό σύμβολο δημιούργησαν προβλήματα στις ομάδες που τα υπέβαλαν υπό την επίδραση των Ιταλών μελών τους, καθώς ευρωβουλευτές από χώρες ή/και κόμματα με εκκοσμικευμένη παράδοση είχαν δηλώσει πως θα καταψηφίσουν το ψήφισμα της ομάδας τους. Τα ψηφίσματα αυτά, που επισυνάπτονται, είχαν κατατεθεί κατά τη σύνοδο του Δεκεμβρίου 2009, όταν έγινε σχετική συζήτηση στην Ολομέλεια, στις 15 Δεκεμβρίου 2009 και μια πρώτη απόπειρα ψηφοφορίας –που ματαιώθηκε- στις 17 Δεκεμβρίου 2009.
Η Ένωση Ουμανιστών Ελλάδας (ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε.), όπως και η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Ουμανιστών (EHF) με την οποία η ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε. συνεργάζεται, υποστηρίζουν το κοινό ψήφισμα της Ομάδας των Πρασίνων/Ευρωπαϊκής Ελεύθερης Συμμαχίας (Verts/ALE) και της Συνομοσπονδιακής Ομάδας της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς/Αριστεράς των Πρασίνων των Βορείων Χωρών (GUE/NGL) που υπογράφουν έξη ευρωβουλευτές μεταξύ των οποίων και ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νικόλαος Χουντής καθώς και το ψήφισμα της Ομάδας της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη (ALDE). Στα δύο αυτά ψηφίσματα εκδηλώνεται η αντίθεση στην υποχρεωτική επίδειξη θρησκευτικών συμβόλων σε χώρους που χρησιμοποιούνται από τις δημόσιες αρχές, όπως ακριβώς αποφάνθηκε και το ΕΔΔΑ. Η ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε. συμμερίζεται επίσης την επίσημη διαμαρτυρία της EHF προς την Ομάδα της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (S & D) για το σχέδιο ψηφίσματος υπέρ της ελευθερίας των κρατών μελών να εκθέτουν δημοσίως οιοδήποτε θρησκευτικό σύμβολο (http://www.humanistfederation.eu/index.php?option=com_content&view=article&id=277#EHF).
Η Ένωση Ουμανιστών Ελλάδας (ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε.) είναι Ένωση Προσώπων που ιδρύθηκε τον Ιανουάριο 2010, έχει μέχρι τώρα 48 μέλη, και έχει ως στόχους την προώθηση μιας εκκοσμικευμένης και ανθρωπιστικής θεώρησης των πολιτιστικών, κοινωνικών και ηθικών αξιών και να εργαστεί για την κοινωνική και πολιτιστική πρόοδο. Για την επίτευξη αυτών των σκοπών, η ένωση σκοπεύει συγκεκριμένα να δημοσιεύει δηλώσεις για θέματα που έχουν σχέση με τους σκοπούς της, να παρέχει πληροφορίες προς το κοινό σχετικά με τα δικαιώματά του, να παρεμβαίνει ενώπιον των διοικητικών και δικαστικών αρχών για την προώθηση των αρχών της εκκοσμικευμένης κοινωνίας και των συνεπακόλουθων ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, να οργανώνει εκπαιδευτικές, επιστημονικές και πολιτιστικές δράσεις, να προτείνει νομοθετικές πρωτοβουλίες που μπορούν να διευκολύνουν την ανάπτυξη και την προώθηση των στόχων της, και να προωθεί τη θέση εθελοντικών οργανώσεων που αναπτύσσουν τους ίδιους στόχους. Την προσωρινή γραμματεία της ΕΝΩ.ΟΥΜ.Ε. έχουν αναλάβει ο Παναγιώτης Δημητράς, ο Νίκος Θεοδώρου, η Ελεάννα Ιωαννίδου και ο Γιώργος Σαρηγιαννίδης.

"Με το ποδηλατάκι, θα πάμε στον Γιωργάκη.

podilates giorgakis Αυτό που ξεκίνησε ως μακρινό στοίχημα- να πάει η ποδηλατοδρομία ως την πρωθυπουργική κατοικία- πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία. Η κύρια διαδρομή της ποδηλατοδρομίας είχε εντυπωσιακή συμμετοχή, παρά το τσουχτερό κρύο (1500-2000 ποδήλατα), ενώ στο τέλος, περίπου 300 ποδήλατα τράβηξαν την ανηφόρα της λεωφόρου Κηφισίας, διέτρεξαν όλο το μήκος του υπό κατασκευή διαδημοτικού ποδηλατοδρόμου, και, μετά από μια απαραίτητη στάση ανεφοδιασμού στην Κηφισιά, έφθασαν μπροστά από το σπίτι του πρωθυπουργού, στο Καστρί.
Ούτε το χιονόνερο, ούτε τα 50 και πλέον χιλιόμετρα της συνολικής διαδρομής δεν μας πτόησαν, προκειμένου να δείξουμε ότι με το ποδήλατο πάει κανείς παντού- ακόμα και στο σπίτι του πρωθυπουργού.
Όταν οι περισσότεροι είχαμε αποχωρήσει, εμφανίστηκε ένας άνδρας της ασφάλειας και είπε ότι ο πρωθυπουργός θα μας δεχθεί.

Τι έγινε μετά; Δεν ξέρουμε, είχαμε ήδη φύγει!

Τα νέα της ποδηλατοπορείας | Ποδήλατα στους δρόμους, στα τραίνα, στο Μετρό!

Έτσι πρέπει…!

19 Ιανουαρίου 2010

Παγκόσμιο Έτος Βιοποικιλότητας το 2010

clipboard03-6-thumb-large Αν έλεγα στον προπάππο μου πως θα του πούλαγα το νερό σε μπουκαλάκι του μισού λίτρου θα με κρέμαγε ανάποδα στην καρυδιά από κάτω. Να που τώρα ο ΟΗΕ μας προειδοποιεί πως τα εγγόνια μας θα πληρώνουν και τον αέρα που αναπνέουν. Α ρε Άνταμ Σμιθ…

 

Ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών ανακήρυξε το 2010 Παγκόσμιο Έτος Βιοποικιλότητας, σε μια προσπάθεια αφύπνισης για την αναγκαιότητα της προστασίας των οικοσυστημάτων.

Ο ΟΗΕ υπογραμμίζει ότι με την εξαφάνιση φυσικών συστημάτων, όπως τα δάση και οι υγρότοποι, η ανθρωπότητα χάνει σταδιακά υπηρεσίες που σήμερα παρέχονται δωρεάν, όπως ο καθαρισμός του αέρα και των υδάτων, η προστασία από τα ακραία καιρικά φαινόμενα και η παροχή υλικών για στέγαση και θέρμανση.

Ελευθεροτυπία

18 Ιανουαρίου 2010

Μείναμε με τα εμβόλια στο χέρι

Είδαν λοιπόν την οικονομική κρίση οι φαρμακευτικές και έλαβαν τα μέτρα τους μη την πατήσουν όπως οι άλλες πολυεθνικές. Εφεύραν μια φοβερή και τρομερή επιδημία, τρομοκράτησαν, πήραν τις παραγγελίες τους και πληρώστε τώρα ηλίθιοι.

Έτσι είναι, το πιο ακριβοπληρωμένο “προϊόν” ανά τους αιώνες είναι ο φόβος.

Εμβόλια να... φάνε και οι κότες διαθέτει πλέον η χώρα. Μετά την άρνηση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού να εμβολιαστεί διαθέτουμε ένα «χρυσό απόθεμα» ακόμη και για τα δισέγγονά μας. Δυστυχώς δεν θα μπορέσουν να τα χρησιμοποιήσουν, αφού οι παρτίδες που έχουμε παραγγείλει και πληρώσει στο μεγαλύτερο μέρος, λήγουν το 2011.

Εως τότε όμως οι 3,3 εκατ. δόσεις -ήτοι πάνω από 23 εκατ. ευρώ- θα... σκονίζονται στα ψυγεία του Κεντρικού Εργαστηρίου Δημόσιας Υγείας (ΚΕΔΥ) στη Βάρη και στα ράφια των νοσοκομείων. Ολα αυτά εάν δεν υποχρεωθούμε να παραλάβουμε και τις υπόλοιπες 12,5 εκατ. δόσεις που ο Δ. Αβραμόπουλος είχε σπεύσει να παραγγείλει λίγο πριν από τις εκλογές.

Η ηγεσία του υπουργείου Υγείας προσπαθεί το τελευταίο διάστημα να διασώσει μερικά εκατομμύρια ευρώ ακυρώνοντας μέρος αυτής της παραγγελίας. Πράγμα όχι ιδιαίτερα εύκολο, αφού οι φαρμακευτικές εταιρείες προτιμούν το stock να ανήκει σε... μας παρά σε εκείνες.

Ελευθεροτυπία

17 Ιανουαρίου 2010

Η ελληνικότητα κινδυνεύει από εμάς

ContentSegment_13493603$W1000_H0_R0_P0_S1_V1$Jpg Κάθε κάποια χρόνια, δεν μπορώ να προσδιορίσω πόσα ακριβώς, συμβαίνουν αλλαγές στην ταυτότητα ενός τόπου. Ομως, συνήθως, οι αλλαγές αυτές δεν επηρεάζουν σε βάθος την ουσία της ταυτότητας.

Ετσι και οι αλλαγές που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, είτε ενδογενώς στην Ελλάδα, είτε εκείνες που είναι αποτέλεσμα εξωτερικών μεταβολών, δεν επηρεάζουν την ουσία της ελληνικής ταυτότητας, όσο κι αν τώρα που τις βιώνουμε μπορεί να μας φαίνεται αλλιώς. Οι αρχαίοι Ελληνες φορούσαν χιτώνες, οι αγωνιστές του ΄21 φουστανέλες, εμείς, σήμερα, φοράμε παντελόνια ευρωπαϊκού τύπου, αλλά δεν αλλάζουμε. Και δεν αλλάζουμε, επειδή ζούμε κάτω από το ίδιο φως, στο ίδιο κλίμα, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, χαιρόμαστε την ίδια φύση, κάνουμε τις ίδιες χειρονομίες. Τελικά, η ελληνικότητα γεννιέται κυρίως από τον τόπο που ζούμε και καθορίζεται από αυτόν και από τη γλώσσα, και γι΄ αυτό αργά ή γρήγορα θα ενταχθούν σε αυτή την ελληνικότητα κι όσοι ξένοι έρχονται να ζήσουν σε αυτόν τον τόπο.

Πολλοί, που αγνοούν εντελώς την καθοριστική σημασία όλων αυτών, πιστεύουν αντίθετα ότι η ελληνικότητα βρίσκεται στην παράδοση που απειλείται από τις αλλαγές. Τους διαφεύγει ότι και η ίδια η παράδοση κα θορίζεται από τον τόπο και από το φως του. Αλλά, κυρίως, κάνουν το μεγάλο λάθος να ταυτίζουν τη διατήρηση της ελληνικότητας με τη μίμηση του παρελθόντος. Κι αυτό είναι ένα έγκλημα, που γεννά τέρατα. Η μίμηση του παρελθόντος, του αρχαίου, του βυζαντινού ή όποιου άλλου, είναι κάτι κακό και επικίνδυνο που κλείνει τη σκέψη μας, μας στερεί κάθε δυνατότητα να ανανεώσουμε κι εμείς την ελληνική ταυτότητα και να την παραδώσουμε ανανεωμένη στους επόμενους. Το παρελθόν μάς βοηθά όταν μαθαίνουμε από αυτό, όχι όταν το αντιγράφουμε.
Το ίδιο κακό γίνεται κι όταν αντιγράφουμε ξένα στοιχεία, όπως έκαναν οι έλληνες ζωγράφοι του 19ου αιώνα που πήγαν στο Μόναχο. Ζωγράφιζαν ελληνικά θέματα, αλλά σαν Γερμανοί. Αλλά το γερμανικό φως, ή μάλλον η γερμανική καταχνιά, που έμαθε τους Γερμανούς να φτιάχνουν αριστουργήματα, δεν έχει καμιά σχέση με το φως της Ελλάδας. Το ίδιο κι οι σκιές. Και, ξαφνικά, ανάμεσα στους γερμανοσπουδαγμένους «λόγιους» έλληνες ζωγράφους, από το πουθενά, ξεπετάχτηκε ένας Θεόφιλος, ένας ξυπόλυτος με μια λερή φουστανέλα, που εξέφρασε την αληθινή ελληνικότητα όσο κανένας άλλος... Εγώ, δουλεύοντας πάνω στη σκληρή αντίθεση της σκιάς και του φωτός του ελληνικού, συνεχίζω ακριβώς αυτή την παράδοση με νέο τρόπο. Κι έτσι σε όλον τον κόσμο άνθρωποι μου λένε ότι νιώθουν μέσα από τα έργα μου τη συνέχεια με τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, χωρίς να ξέρουν το γιατί...
fasianos- aiolos Σήμερα, την ελληνικότητα τη βλέπω ακόμα και στα αυθαίρετα. Στα σπίτια που χτίζονταν μέσα σε ένα βράδυ όπως όπως, με ό,τι ταπεινά υλικά υπήρχαν διαθέσιμα εκείνη τη στιγμή. Αντίθετα, δεν τη βλέπω καθόλου σε τερατώδη κτίρια στη Μύκονο ή σε άλλα νησιά, που μπορεί να κρατούν το λευκό χρώμα ή την πέτρα, αλλά που οι διαστάσεις, οι αναλογίες και οι όγκοι τους δεν έχουν καμιά σχέση με την αληθινή αρχιτεκτονική εκείνης της γης και την προσβάλλουν.

Το Αιγαίο, που τώρα όλοι μιλούν γι΄ αυτό, δεν το ξέραμε, ο Ελύτης μάς το ΄μαθε, αλλά δεν το καταλάβαμε.
Ελληνικότητα δεν είναι να πηγαίνεις και να αντιγράφεις το παρελθόν σου. Ελληνικότητα είναι να μαθαίνεις από όλα αυτά, να τα κουβαλάς μέσα σου και να τα ξέρεις, αλλά, όπως ο Οδυσσέας, να κάνεις αυτό που αυτός εδώ ο τόπος σού ζητά. Να παίρνεις το ελληνικό και να το κάνεις παγκόσμιο. Εγώ τουλάχιστον αυτό προσπάθησα να κάνω όλα αυτά τα χρόνια. Και το είδα να γίνεται. Η αρχή της Οδύσσειας είναι η ελληνικότητα. Και γι΄ αυτό δεν κινδυνεύει από όλες τις αλλαγές. Αν κινδυνεύει η ελληνικότητα, κινδυνεύει μόνο από εμάς τους ίδιους...
Ο κ. Αλέκος Φασιανός είναι ζωγράφος.

TO BHMA

14 Ιανουαρίου 2010

AVATAR, οι τρεις ανατροπές του μέλλοντος κόσμου μας.

AvatarMoviePoster Πήγα και είδα το AVATAR. Δεν θα κάνω μακροσκελή ανάλυση. Ήδη έχουν γραφτεί αρκετά γι αυτή την ταινία. Θέλω όμως να εκφράσω μερικές γενικές σκέψεις και κάποια συμπεράσματα από την δική μου οπτική γωνία.

Τεχνικά μιλώντας καταρχήν, το έργο μου έδωσε μια εκτίμηση για τον μελλοντικό κινηματογράφο όπου η διαδραστικότητα θα έχει τον πρώτο λόγο. Πρέπει σιγά σιγά να αρχίσουμε να ξεχνάμε τον κινηματογράφο όπως τον γνωρίζουμε. Πολύ σύντομα η πρόταση «πάω κινηματογράφο να δω την τάδε ταινία» θα περάσει στην ιστορία και στα μουσεία. Πολύ σύντομα η έννοια του θεατή θα περάσει στην λήθη δίνοντας την θέση της στην έννοια του συμμέτοχου. Πολύ σύντομα δεν θα πηγαίνουμε ως θεατές για να δούμε αλλά ως υποκείμενα για να συμμετέχουμε στην όποια ταινία. Ναι θεωρώ πως το συγκεκριμένο έργο μπορεί να θεωρηθεί ο πρόδρομος, το γονιμοποιημένο ωάριο του διαδραστικού κινηματογράφου όπου θα συμμετέχουν όλες μας οι αισθήσεις αντί μόνο της όρασης και της ακοής και αν δεν το εφάρμοσε πλήρως η συγκεκριμένη ταινία ευθύνεται ο ανεπαρκής τεχνικός εξοπλισμός των αιθουσών και όχι η ταινία αυτή καθ’ αυτή που οπωσδήποτε δίνει όλες τις προϋποθέσεις ενός τέτοιου εγχειρήματος.

Θεματολογικά, θεωρώ επίτευγμα πως επιτέλους έπαψε το ανθρώπινο είδος να είναι «οι καλοί». Λέω επιτέλους διότι θεωρώ πως ούτε είμαστε οι καλοί ούτε αξίζουμε τέτοια ψευδή περιαυτολογία. Επιτέλους λοιπόν βρέθηκαν (έστω και στο φανταστικό επίπεδο) κάποιοι καλύτεροι κι ας μην είναι άνθρωποι. Στο εν λόγω έργο οι έρωτες τα μίση και τα πάθη, οι σχέσεις και οι συνθήκες διατηρούν μεν τα ανθρώπινα συστατικά τους αλλά πάνε κι ένα βήμα παραπέρα δίνοντας σε αυτά και μια διαφορετική οπτική που ξεφεύγει από τα στενά γήινα πρότυπα ή μάλλον για να ακριβολογώ επαναφέρει τα ορθά γήινα αρχέτυπα ως αυτά έχουν εκ φύσεως μάλλον παρά αποκλειστικά εξ’ ανθρώπου. Για μένα αυτό είναι ένα απτό δείγμα της παύσης του ανθρωποκεντρικού μοντέλου όπως μέχρι σήμερα το γνωρίζουμε και της έναρξης του ολιστικού μοντέλου όπως αυτό θα αναγκαστούμε να το βιώσουμε.

Εννοιολογικά, το έργο ήρθε και κούμπωσε στην ιδεολογία μου όπως το κουμπί στην κατάλληλη κουμπότρυπα. Τολμώ να πω πως συγκινήθηκα αντιλαμβανόμενος πως η δική μου θέαση του κόσμου είναι πλέον ίδια με την θέαση πολλών άλλων. Πραγματικά βγαίνοντας από την κινηματογραφική αίθουσα αισθανόμουν πολύ λιγότερο μόνος απ’ ότι μπαίνοντας σ’ αυτή. Ένας ύμνος στην ιερότητα του φυσικού περιβάλλοντος είναι αυτή η ταινία. Ένας ύμνος που άργησε αλλά ομολογουμένως ήρθε πολύ δυνατά και με τις καλύτερες των προϋποθέσεων αν κρίνω από την μεγάλη της αποδοχή εκ μέρους του κοινού. Ως πανθεϊστής μιλώντας διαπίστωσα όχι μια θεοποίηση της φύσης αλλά μια ιεροποίηση, μια συνειδητοποίηση της άμεσης εξάρτησης και της αμέριστης προσφοράς και δυνατοτήτων που έχουμε (ή που θα έχουμε) συμβιώνοντας και όχι επιβιώνοντας εντός της μάνας γης. Με εξέπληξε η αντιληπτικότητα της νέας γενιάς όταν μετά την ταινία έπιασα την κουβέντα σε παρακείμενο καφέ με έφηβους, οι οποίοι σχεδόν ζητωκραύγασαν συμφωνώντας μαζί μου πως το συμπέρασμα είναι ότι «μέχρι σήμερα επιβιώναμε στο φυσικό περιβάλλον συμβιώνοντας με τους ανθρώπους αλλά από αύριο καλούμαστε να επιβιώσουμε στο ανθρώπινο περιβάλλον συμβιώνοντας με την φύση».

Αυτό εμένα μου είναι αρκετό για αρχή και εκμυστηρεύομαι πως χθες το βράδυ κοιμήθηκα με μια ανακούφιση και ελπίδα πως ακόμα δεν χάθηκε τίποτα, πως ακόμα υπάρχει ελπίδα αρκεί να γρηγορούμε.

11 Ιανουαρίου 2010

Ο βασιλικός, ο αγιασμός και οι μπαρούφες του μητροπολίτη Καλαβρύτων.

Ξεδιαντροπιάς μητροπολίτη συνέχεια.

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο διαδικτυακό περιοδικό «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΕΥΝΑ» ο Ίων Δημόφιλος αναφέρει πολύ σωστά πως το ότι ο αγιασμός διατηρείται περισσότερο από το κοινό νερό οφείλεται στις αντισηπτικές ιδιότητες του βασιλικού που βουτάνε μέσα και όχι σε κάποιο θαύμα όπως διατείνονται οι παπάδες.

Βγαίνει λοιπόν ο τραγόπαπας Καλαβρύτων στο μπλογκ και εξανίσταται βρίζοντας πως είμαστε ηλίθιοι όσοι έχουμε τέτοιες επιστημονικές απόψεις και με θράσος περίσσιο παραδέχεται πως τα ζητήματα πίστης δεν επιδέχονται λέει λογικής επεξεργασίας και συνεπώς (συμπεραίνω εγώ) είναι όντως παράλογα.

Έχει δε και… αποδείξεις για τα λεγόμενά του ο παπα-χωροφύλακας. Η απόδειξη λοιπόν είναι πως δεν χρησιμοποιούν στον αγιασμό μόνο βασιλικό αλλά και δεντρολίβανο και οποιοδήποτε άλλο πράσινο φυτό. Ρωτάω τώρα εγώ. Έχετε δει ποτέ παπά να ραντίζει με ραδίκια; Έχετε δει ποτέ παπά να κάνει αγιασμό με βλίτα με πικρουλίθρες με μαργαρίτες και με ζοχούς; Έχει κανείς δει ποτέ παπά να ραντίζει με οποιαδήποτε άλλη πρασινάδα όπως λέει; Με βούρλα, με σπανάκι, λάπαθα, άνηθο, μαϊντανό, κρεμμυδάκια κλπ; Οπωσδήποτε όχι. Πράγματι όταν δεν υπάρχει βασιλικός χρησιμοποιούν δεντρολίβανο το οποίο όμως έχει επίσης αντισηπτικές ιδιότητες. Το κυρίως όμως φυτό που χρησιμοποιούν είναι ο βασιλικός.

Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά για να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Ξεκινάμε με τον βασιλικό.

Φυτό της ανατολής το έφερε από τις Ινδίες όπου ήταν ιερό φυτό αφιερωμένο στον Κρίσνα και τον Βισνού, ο Αλέξανδρος ο στρατηλάτης. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν εκτιμούσαν το φυτό καθώς πίστευαν ότι οι σκορπιοί προτιμούσαν να φωλιάζουν κάτω από τις γλάστρες του και ότι η έντονη μυρωδιά του ήταν είδος κατάρας. Τον θεωρούσαν λοιπόν σημάδι θανάτου. Τον χρησιμοποιούσαν σαν επίθεμα μετά από δάγκωμα εντόμου, σκορπιού ή και φιδιού. Αντίθετα οι Ρωμαίοι το θεωρούσαν ερωτικό φίλτρο, σημάδι αγάπης και φυλακτό. Οι Αιγύπτιοι τον χρησιμοποιούσαν μαζί με άλλα φυτά στις ταριχεύσεις λόγω ακριβώς των αντισηπτικών του ιδιοτήτων. Ο Διοσκουρίδης το συνιστούσε για τη δυσουρία, την ουρική επίσχεση και για πολλές άλλες αρρώστιες. Οι δραστικές του ουσίες είναι η ελαιορητίνη, η εστραγόλη, η Κινεόλη, καμφορά, λιναρόλη και η τανίνη. Χρησιμοποιείται κατά κόρον στην ομοιοπαθητική, έχει ιδιότητες τονωτικές, σπασμολυτικές, εμμηναγωγικές, και αντισηπτικές.

Είναι γνωστό πως βάζοντας βασιλικούς στα παράθυρα ησυχάζουμε από τις μύγες και εδώ είναι το μυστικό της χρήσης του από τον χριστιανισμό. Μπορεί ίσως να σας φαίνεται παράξενο αλλά οι παπάδες χρησιμοποιούν τον βασιλικό για τον ίδιο λόγο που τον βάζουμε κι εμείς στα παράθυρα των σπιτιών μας, για τις μύγες. Οι πρώτοι χριστιανοί ως νεκρολάτρες συνήθιζαν να μαζεύονται στις κατακόμβες σε υπόγεια νεκροταφεία δηλαδή κι εκεί μέσα στο σκοτάδι και την αποπνικτική ατμόσφαιρα δίπλα σε σάπια πτώματα έκαναν τις τελετές τους. Αργότερα όταν ανέλαβαν εξουσία βγήκαν από τις κατακόμβες και έφτιαξαν τους ναούς τους οι οποίοι όμως είναι επίσης ανήλιαγοι μη αεριζόμενοι και περιέχοντες λείψανα νεκρών. Με λίγα λόγια και στις δύο περιπτώσεις τόσο δηλαδή οι κατακόμβες όσο και οι χριστιανικοί ναοί είναι εκτός των χριστιανών ιδανικός τόπος και για τις μύγες που ως γνωστό αρέσκονται σε σημεία σκοτεινά ανήλιαγα με ελάχιστα έως καθόλου ρεύματα αέρα όπου και βρίσκουν την τροφή τους ήτοι σάπιους οργανισμούς (πτώματα) και βρωμιές γενικώς. Από την εποχή λοιπόν στις κατακόμβες οι χριστιανοί κράτησαν τρία πράγματα για τους ναούς τους. Τα πτώματα τα κεριά και τον βασιλικό. Τα πτώματα τα κράτησαν λόγω της νεκρολαγνείας τους τα κεριά λόγω του σκότους και τον βασιλικό επειδή ακριβώς έχει την ιδιότητα να διώχνει τις μύγες που όπως προείπα αρέσκονται να συχνάζουν στα ίδια ανήλιαγα με βρώμικο αέρα και εν μέσω πτωμάτων μέρη με τους χριστιανούς. Αυτός λοιπόν είναι ο λόγος που ραντίζουν με βασιλικό, για να διώχνουν τις μύγες και κανένας μα κανένας άλλος. Τα υπόλοιπα περί πίστης που δεν επιδέχεται λογικής ανάλυσης είναι φούμαρα για το ποίμνιο και ουδεμία αξία έχουν. Είναι ακριβώς οι αντισηπτικές ιδιότητες του βασιλικού που διατηρούν το νερό περισσότερο και όχι οι μπούρδες περί πίστης. Δεν είναι δε τυχαίο πως στον μεσαίωνα οι μύγες θεωρούνταν θεϊκή τιμωρία. Όταν κατέκλυζαν τις καλλιέργειες ράντιζαν τους αγρούς με αγιασμό. Αν δεν έφευγαν, το εκκλησιαστικό δικαστήριο τις καταδίκαζε και συχνά τις αφόριζε ως όργανο του Διαβόλου. Οι μύγες λοιπόν το πρόβλημα που έχουν τις ίδιες συνήθειες με τους χριστιανούς κι έπρεπε να διώχνονται με χρήση του γνωστού από τότε μυγο-απωθητικού βασιλικού. Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για το δεντρολίβανο (περιέχει επίσης καμφορά τανίνη και κινεόλη) που όμως είναι λιγότερο μυγο-απωθητικό από τον βασιλικό λόγω μικτότερης ποσότητας ελαίων και το χρησιμοποιούν μόνο ελλείψη βασιλικού. Αλλιώς ας μας εξηγήσει ο παπα-χωροφύλακας γιατί δεν κάνουν αγιασμό και με πράσα. Δεν είναι πράσινα αυτά;

Για τα ξεματιάσματα και τους δαιμονισμένους δε που αναφέρει ο τραγόπαπας καλαβρύτων να πω επίσης πως ο βασιλικός είναι γνωστό πως θεραπεύει και προλαμβάνει τις ασθένειες νεύρων την πνευματική υπερκόπωση την αδύνατη μνήμη την μελαγχολία τους νευρικούς πονοκεφάλους το άγχος την νευρική αϋπνία τις ζαλάδες και τον βήχα του κοκίτη. Επίσης κάνει καλό στην δυσπεψία την δυσκοιλιότητα τους γαστρικούς σπασμούς την γαστρίτιδα και τις εντερικές διαταραχές. Α, και μία συμβουλή. Φάε πολύ βασιλικό τραγόπαπα, επιφέρει λήθαργο σε μεγάλες ποσότητες.

ΥΓ Παπα-χωροφύλακα σου είπα και άλλη φορά πως εδώ είναι ο πραγματικός κόσμος και όχι ο άμβωνας της ενορίας σου όπου μπορείς να αραδιάζεις τις μπούρδες σου χωρίς αντίλογο. Αυτές τις βλακείες και τις μπαρούφες να πας να τις πεις από άμβωνος στο ποίμνιο αν δεν θέλεις ν’ ακούσεις και την φωνή της λογικής. Α και που ‘σαι τραγόπαπα… πες μας και για τα λιβάνια πως είναι θέμα πίστης και όχι μαστούρας (καναβινόλες) για να ‘χω να σου σούρνω ανεγκέφαλε ψεύτη.

Πάρε τώρα κι ένα τραγουδάκι που σου ταιριάζει γάντι.

 

Το άσμα είχα χρόνια να το ακούσω και το βρήκα στο μπλογκ του φίλτατου prkls.

8 Ιανουαρίου 2010

Χάρμα οφθαλμών

Μου τα έστειλε το βρομιστεράκι. Είχα καιρό να δω φωτογραφίες που πραγματικά μου αρέσουν. Έχω ξαναπεί για την σχέση μου με την φωτογραφία και πραγματικά σε αυτές τις φωτογραφίες βρήκα την αποθέωση της στιγμής σε μια εικόνα και ζήλεψα που δεν ήμουν εκεί να το γευτώ όλο. Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι κι εγώ τον κόσμο σε στιγμιαίες εικόνες. Απολαύστε τις.

Ο Clark Little είναι ο Νο 1 φωτογράφος του σερφ. Έχει αφιερώσει τη ζωή του στο να φωτογραφίζει τα κύματα και έχει εκδώσει μία επιλογή των καλύτερων φωτογραφιών της καριέρας του. Άξιος.

(κλικ στις φωτογραφίες)

Sun ... glints off wave
Clark Little/SWNS

!cid_1_2277856108@web53011_mail_re2_yahoo

Sand ... in surf
Clark Little/SWNS

!cid_2_2277856109@web53011_mail_re2_yahoo

Tubular ... shining
Clark Little/SWNS

!cid_3_2277856109@web53011_mail_re2_yahoo 

Beach ... surf crashes down
Clark Little/SWNS

!cid_4_2277856109@web53011_mail_re2_yahoo

Molten ... liquid gold
Clark Little/SWNS

!cid_5_2277856109@web53011_mail_re2_yahoo White ... tumultuous water

!cid_6_2277856109@web53011_mail_re2_yahoo 

Splash ... stunning shot
Clark Little/SWNS

!cid_7_2277856109@web53011_mail_re2_yahoo

Red ... mysterious shot
Clark Little/SWNS

!cid_8_2277856109@web53011_mail_re2_yahoo

Break ... wave crashes down
Clark Little/SWNS

!cid_9_2277856109@web53011_mail_re2_yahoo !cid_10_2277856109@web53011_mail_re2_yahoo

6 Ιανουαρίου 2010

Αιτήματα απομάκρυνσης θρησκευτικών συμβόλων, κατάργησης προσευχής & εκκλησιασμού

Το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) γνωστοποιεί πως τέσσερις γονείς (τρεις Έλληνες πολίτες και ένας αλλοδαπός) έχουν υποβάλει μέσω του ΕΠΣΕ αναφορές στο Συνήγορο του Πολίτη για να διαμεσολαβήσει ώστε να αφαιρεθούν τα θρησκευτικά σύμβολα από τις τάξεις και να καταργηθεί η πρωινή προσευχή και ο εκκλησιασμός σε ώρες σχολείου από τα σχολεία όπου φοιτούν τα παιδιά τους στην Περιφέρεια της Πρωτεύουσας και στη Θεσσαλονίκη.

Το αίτημα υποβλήθηκε με βάση την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για την αφαίρεση θρησκευτικών συμβόλων από σχολείο στην Ιταλία, στην υπόθεση Lautsi v. Italy (προσφυγή 30814/06 – απόφαση 3 Νοεμβρίου 2009), στην οποία το ΕΠΣΕ είχε κάνει παρέμβαση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) ως τρίτος. Παράλληλα, βασίστηκε και στην ερμηνεία του Συντάγματος που έχει κάνει ο Καθηγητής Πανεπιστημίου Μιχάλης Σταθόπουλος.

apomakrynsh thriskeftikon simvolon Ένας εκ των τεσσάρων είμαι κι εγώ. Να πω καταρχήν πως λυπάμαι που είμαστε μόνο τέσσερις αλλά δεν περίμενα περισσότερους. Είναι γεγονός πως στα λόγια είμαστε καλοί φαφλατάδες αλλά όταν έρχεται η ώρα των έργων και των υπογραφών τότε ξυπνάει μέσα μας ο ραγιαδισμός φωνάζοντας από την μέσα μεριά των αυτιών μας: “γιατί να βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα”; ή ακόμα χειρότερα σε κάποιους φωνάζει μέσα τους ο κεχαγιάς κοτζαμπάσης: “έτσι τα βρήκαμε έτσι θα τ’ αφήσουμε”. Σε κάποιες δε περιπτώσεις φωνάζει μέσα μας ο φόβος: “θα στιγματιστούν τα παιδιά μας”. Κατανοητές εκ μέρους μου όλες αυτές οι σκέψεις. Δεν αρκούν δύο αιώνες για να αποτινάξουν από μέσα μας δεκαέξι προηγούμενους αιώνες σκλαβιάς. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, όπως πολύ ορθά λέει και ο ποιητής.

Στην ενημέρωση λοιπόν που είχα από το Ε.Π.Σ.Ε. πληροφορήθηκα και για το κάτωθι κείμενο με το οποίο συμφωνώ μέχρι κεραίας και ως εκ τούτου το προσυπογράφω.

Ένας από τους προσφεύγοντες γονείς, ο συγγραφέας και εκδότης Θανάσης Τριαρίδης, δημοσιοποίησε την ενέργειά του και ανέλυσε τη θέση του σε άρθρο που επισυνάπτεται.

Στις 28/12/2009 υπέγραψα, με την ιδιότητα του γονιού δύο παιδιών που πηγαίνουν στο δημοτικό σχολείο αλλά και με την ιδιότητα του πολίτη, μία επιστολή/έκκληση προς τον Συνήγορο του Πολίτη (και δι’ αυτού προς τον Υπουργό Παιδείας) προκειμένου να απομακρυνθούν όλα τα δημόσια εκτεθειμένα θρησκευτικά σύμβολα από το σχολείο των παιδιών μου, να μην υπάρχει οποιαδήποτε μορφή ομαδικής θρησκευτικής προσευχής σε αυτό και να σταματήσει η οποιαδήποτε μορφή εκκλησιασμού (ή άλλης ιερουργίας) κατά την ώρα του σχολείου. Θεωρώ πως ήδη καθυστέρησα αδικαιολόγητα γι’ αυτή την έκκληση: εδώ και χρόνια είναι προφανές για μένα πως η ύπαρξη θρησκευτικών συμβόλων στα σχολεία (και σε κάθε άλλο χώρο δημόσιου χαρακτήρα), η σχολική προσευχή, ο ομαδικός εκκλησιασμός κατά την ώρα του σχολείου καθώς και η κάθε μορφή προσηλυτισμού μέσα στην υποχρεωτική εκπαίδευση ανηλίκων (δηλαδή το μάθημα των Θρησκευτικών όπως διαχρονικά διδάσκεται) συνιστούν μια βαθιά προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και παραβιάζουν ευθέως βάναυσα το στοιχειώδες και θεμελιακό ανθρώπινο δικαίωμα για ελευθερία της συνείδησης (: άρα και της θρησκευτικής συνείδησης).

Πολλοί από τους αναγνώστες των βιβλίων μου θα θεωρήσουν τούτη την έκκληση ως αυτονόητη συνέχεια της εκπεφρασμένης από χρόνια θέσης ενάντια στις θρησκείες, σε κάθε είδους καθολική πίστη, ενάντια ακόμη και στη μεταφυσική έννοια ενός παντοδύναμου παντεπόπτη «Θεού»/«Ανώτερης Δύναμης» που εποπτεύει-ελέγχει-υποτάσσει τους «αδύναμους»-«ατελείς»-«ανεπαρκείς»-«αμαρτωλούς» ανθρώπους στην ισχύ της τάξης του. Κάνουν λάθος: οι αντιθρησκευτικές θέσεις μου βεβαίως και ισχύουν – μα θα υπέγραφα την ίδια έκκληση ακόμη κι αν ήμουν βαθιά θρησκευόμενος· ίσως τότε μάλιστα να ήμουν ακόμη πιο ενοχλημένος, καθώς θα ένιωθα πως η πίστη μου θα υπαγόταν στην απανθρωπιά της υποχρεωτικής εκπαιδευτικής κανονικότητας και θα ευτελιζόταν σε διατακτική τελετουργία…

Εξηγούμαι: πράγματι εδώ και χρόνια έχω χαρακτηρίσει τις θρησκείες φιλοσοφικά συστήματα που σκλαβώνουν τους ανθρώπους υπάγοντάς τους σε μια τελετουργία θανάτου, μίσους και απανθρωπιάς (καθώς λογαριάζουν την αγάπη και το μίσος ως προαποφασισμένες διαταγές και όχι ως ανθρώπινες εκδοχές). Επίσης έχω χαρακτηρίσει τον «παντεπόπτη»/«ελεγκτή»/«τιμωρό Θεό» ως το φριχτότερο από τα τέρατα που έχει επινοήσει ο νους του ανθρώπου – πολύ χειρότερο από την κάθε Λερναία Ύδρα και τον κάθε σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι. Θεωρώ όλα τα «Ιερά Βιβλία» όλων των θρησκειών εξαγγελίες διαχρονικών και εξακολουθητικών φόνων – που σκλαβώνουν τους ανθρώπους στον τρόμο του επικείμενου αφανισμού τους. Κι όσο μπορώ να αντιληφθώ την ανθρώπινη ιστορία, βλέπω πως όλες θρησκείες που κυριάρχησαν ιστορικά (με προεξάρχοντα τον Χριστιανισμό) αιματοκύλισαν και αιματοκυλίζουν την ανθρωπότητα επιχειρώντας να επιβληθούν ως ή μία και αναμφισβήτητη αλήθεια.

Αυτές ωστόσο είναι οι δικές μου απόψεις – και εκφράζουν μονάχα εμένα και την (παροντική – γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξει ή και να μεταστραφεί) οπτική μου για τον κόσμο. Υπάρχουν εκατομμύρια (για να είμαι ακριβέστερος: δισεκατομμύρια) συμπολίτες μου στο μεγάλο παγκόσμιο χωριό που έχουν τη δική τους οπτική – η οποία, ως ανθρώπινη έκφραση, είναι εξίσου σημαντική με τη δική μου. Αυτοί οι άνθρωποι θρησκεύονται σε έναν ή και περισσότερους θεούς, σε άυλα πνεύματα ή υλικά σημεία, έχουν τόπους λατρείας και ιερά κείμενα, τελετουργίες και παραδόσεις: έτσι κατανοούν την ύπαρξή τους, τη φθορά, την αγάπη, το μίσος, τον έρωτα, την ανθρώπινη κατάσταση εν γένει. Κι έχω πολλές φορές γράψει πως θα κατέβαινα στο δρόμο για να υπερασπιστώ την ελευθερία τούτης της έκφρασης (δηλαδή: κάθε απόχρωσης του χριστιανισμού, του μωαμεθανισμού, του ιουδαϊσμού του βουδισμού, του κομφουκιανισμού, του παγανισμού, του σαμανισμού, του σατανισμού, του πολυθεϊσμού, του δωδεκαθεϊσμού ή οποιασδήποτε άλλης θρησκευτικής εκδοχής). Γιατί, φυσικά, ο απόλυτος σεβασμός στην πίστη του άλλου είναι η βασική προϋπόθεση για να ζητήσει κανείς τον αντίστοιχο απόλυτο σεβασμό στη δική του αθεΐα/απιστία/αγνωστικισμό (ή όπως αλλιώς θέλει να το ονομάσει ο καθένας).

Ο απόλυτης σεβασμός σε κάθε πίστη (άρα και στην απιστία) προϋποθέτει και την πολιτική, πολιτειακή και εκπαιδευτική ανεξιθρησκία. Δυστυχώς τούτη η ανεξιθρησκία δεν είναι εμπεδωμένη θεσμικά στο βαθύτατα αναχρονιστικό σε σχέση με τις άλλες κοινωνίες της Δύσης ελληνικό κράτος. Το άρθρο 3 του Συντάγματος (περί επικρατούσας θρησκείας στην Ελλάδα) είναι προφανέστατα αντισυνταγματικό, ένα δημοκρατικό κενό και μια πολιτειακή ντροπή για όλους μας (όπως πολιτειακή ντροπή είναι η ύπουλη συνταγματική απαγόρευση του προσηλυτισμού του άρθρου 13 σε μια κοινωνία με θεσμικά επικρατούσα θρησκεία). Και σε ολόκληρη τη διακλάδωση του ελληνικού θεσμικού οικοδομήματος βλέπουμε εκφάνσεις μιας αποκρουστικής θεοκρατίας βαθιά ριζωμένης μέσα στον κυρίαρχο ανορθολογισμό: το μάθημα των «Θρησκευτικών» (που είναι ένα μάθημα θρησκευτικού μίσους), τα θρησκευτικά σύμβολα στα σχολεία, στα δικαστήρια και σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, η θρησκειοποιημένη εκπαίδευση εν γένει, η δημόσια ομαδική προσευχή, οι θρησκευτικές αργίες, η υπαγωγή της περιουσίας της κυρίαρχης εκκλησίας σε ένα διαρκές καθεστώς παρακρατικής ανομίας είναι μονάχα μερικά παραδείγματα αυτής της θεσμικής εκτροπής από τα ανθρώπινα δικαιώματα και το δημοκρατικό πολίτευμα.

Η αναγκαιότητα της ανεξίθρησκης εκπαίδευσης στην Ελλάδα υποστηρίχτηκε με λειψά επιχειρήματα – ακριβώς γιατί η ελληνική κοινωνία είδε διαχρονικά τη συζήτηση αυτή ως ύποπτη και απειλητική για την αυτοκατάφασή της. Έτσι, η μόνη υπέρ της ανεξιθρησκίας επιχειρηματολογία που μπόρεσε κάπως να γίνει ανεκτή είναι η ακόλουθη: η ανεξίθρησκη εκπαίδευση είναι απαραίτητη προϋπόθεση δημοκρατίας, καθώς στα ελληνικά σχολεία (και τα τελευταία χρόνια σε μεγαλύτερο ποσοστό από ποτέ) συγκεντρώνονται παιδιά των οποίων οι γονείς ανήκουν σε διαφορετικά θρησκευτικά δόγματα από αυτό της κυρίαρχης ορθόδοξης χριστιανικής πίστης ή και γονιών που είναι άθεοι. Όλα αυτά τα παιδιά βρίσκονται σε ένα προφανές αδιέξοδο βλέποντας μιαν άλλη από την οικεία σε αυτά πίστη να είναι κυρίαρχη μέσα στις σχολικές αίθουσες και να επιβάλλει με περίπου διατακτικό τρόπο την τελετουργία της. Ποιο σχολείο μπορεί να διδάξει την αξία του αλληλοσεβασμού και της αλληλεγγύης υπό αυτήν τη συνθήκη;

Η σκέψη αυτή είναι φυσικά απολύτως ορθή στην ακολουθία της – μα μου αφήνει ένα μεγάλο κενό στην εκκίνησή της. Προσωπικά ζυγώνω την ανεξιθρησκία μέσα από μια διαφορετική αφετηρία. Δεν θεωρώ πως ένα παιδί εντάσσεται αυτόματα και αυτονόητα στην όποια θρησκεία του γονιού του – με τον ίδιο τρόπο που δεν θεωρώ πως τα δικά μου παιδιά συμμερίζονται αυτονόητα τη δική μου αθεΐα. Τα παιδιά είναι παιδιά: μια αξία πολύ μεγαλύτερη από τις πίστεις μας, τις απόψεις μας, την όποια οπτική μας για τον κόσμο. Αν κάτι μάς έχει δώσει ως πολιτισμική κληρονομιά η Δύση, είναι η πεποίθηση πως αυτά τα παιδιά (και όλα τα παιδιά του κόσμου) έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν τη ζωή τους και τους όρους της, τον μεταφυσικό και φυσικό αυτοπροσδιορισμό τους. Ως εκ τούτου, όλα τα παιδιά (ακόμη και αυτά των οποίων οι γονείς πιστεύουν στο κυρίαρχο θρησκευτικό δόγμα – και όλα τα υπόλοιπα βέβαια) δικαιούνται να μεγαλώνουν δίχως να τους επιβάλλονται μεταφυσικές τελετουργίες, επικλήσεις και προσευχές, ιερά βιβλία και σύμβολα θρησκειών που δεν επέλεξαν τα ίδια. Η εκπαιδευτική ανεξιθρησκία είναι μια αξία που οφείλουμε να γυρέψουμε όλοι, πιστοί και άθεοι, με την ίδια ένταση για τα παιδιά μας ως θεμελιακή προστασία της ίδιας τής πίστης ή της απιστίας μας – ακριβώς γιατί η οποιασδήποτε μορφής πίστη και οποιασδήποτε μορφής αθεΐα μπορεί να δικαιωθεί εσωτερικά όχι όταν επιβάλλεται σε ανήλικα παιδιά ως παρωπίδα τρόμου αλλά όταν την επιλέγει αυτόβουλα ο κάθε άνθρωπος, ως ενήλικο υποκείμενο, εφόσον το θέλει, όπως το θέλει, για όσο το θέλει, επειδή το θέλει. Η εκπαιδευτική ανεξιθρησκία είναι κάτι πολύ περισσότερο από αίτημα όσων είμαστε άθεοι: είναι όρος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας όλων μας.

Σύμφωνα με αυτήν τη συλλογιστική, ανάμεσα στους πρώτους που θα αποφάσιζαν να γυρέψουν την απομάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων από τα σχολεία και την κατάργηση της ομαδικής σχολικής προσευχής και του σχολικού εκκλησιασμού θα έπρεπε κάθε φορά να είναι οι ίδιοι οι γνήσια πιστοί του κυρίαρχου δόγματος (εν προκειμένω στην Ελλάδα οι ορθόδοξοι χριστιανοί) – ακριβώς γιατί θα ήθελαν (επιτέλους) να προστατεύσουν τη ζωτική (για τους ίδιους) πίστη τους από τη διαρκή μετατροπή της σε μια απαίσια διατακτική διαδικασία. Εξάλλου, η ίδια ανάγκη προστασίας του μεταφυσικού πυρήνα της όποιας αλήθειας τους θα έπρεπε για τους γνήσια πιστούς να καθιστά επιτακτική ανάγκη τη συνολική αποθρησκειοποίηση του κράτους, την κατάργηση του μαθήματος των «Θρησκευτικών», την κατάργηση κάθε θεσμού ή παράδοσης που εγκλωβίζει ένα παιδί μέσα σε μια πίστη που δεν έχει επιλέξει το ίδιο: προφανές παράδειγμα ο νηπιοβαπτισμός, που μπορεί να μην είναι (πια) θεσμική υποχρέωση, μα είναι ένας ανεπανόρθωτος ευτελισμός της όποιας πίστης των γονιών που αποφασίζουν για λογαριασμό των μωρών τους σε ποιον και σε τι αυτά θα πιστεύουν.

Και εδώ μια προσωπική παρένθεση, ίσως για να υπενθυμίσω πόσο ανάπηρος, πόσο λειψός μπορεί να είναι κάποιος που συχνά ακούγεται ως «τιμητής». Αν κάποιος πιστός νηπιοβαπτίζοντας τα παιδιά του εκφυλίζει την πίστη του, εκείνος που δεν πιστεύει μα συμμετέχει σε αυτήν τη διαδικασία λογαριάζοντάς την γραφική παράδοση και κοινωνική εκδήλωση ή απλώς αδρανώντας, εκφυλίζει τον ίδιο του τον εαυτό. Από αυτήν τη δεύτερη ντροπή, αλίμονο, δεν εξαιρούμαι. Κι ίσως γι’ αυτό έχω επιπλέον λόγους να ξέρω πως κάποτε η αδράνεια, η αβελτηρία, ο θαμπός φόρτος της καθημερινότητας είναι απλοϊκές δικαιολογίες υποταγής.

Μπορεί κανείς να ρωτήσει: Σε μια χώρα με όλα θεσμικά προβλήματα ανεξιθρησκίας που καταγράφτηκαν παραπάνω (αρχής γενομένης μάλιστα από το ίδιο το Σύνταγμα), η απομάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων από τα σχολεία και η κατάργηση της σχολικής προσευχής και του σχολικού εκκλησιασμού είναι πρώτη προτεραιότητα; Απαντώ κατ’ ανάγκη περιφραστικά: δεν πιστεύω σε καμιά αλλαγή που θα συμβεί διαμιάς όταν κάποιος χτυπήσει τα χέρια του ή προφέρει (σαν τον Αλή Μπαμπά) μια μυστική φράση – όσοι προσδοκούν τέτοιες πολιτικές μεταβολές προκαλούν τη βαθιά θλίψη μου και την έντονη καχυποψία μου (καθώς ο επίπεδος κόσμος που ευαγγελίζονται είναι συνήθως πολύ κτηνωδέστερος από τον υπάρχοντα). Πιστεύω πως μπορούμε, ως κοινωνικό σύνολο (: ως παγκόσμια κοινότητα), να βαδίσουμε σε έναν δρόμο λίγο πιο ανθρώπινο (και κατ’ επέκταση: όλο και πιο ανθρώπινο) κάνοντας κάθε φορά μικρά βήματα που προϋποθέτουν απερίγραπτο υλικό και πνευματικό μόχθο και ανυπολόγιστα φορτία ανοχής, δοτικότητας, αγάπης και θυσίας. Έτσι, έχω (πια) μάθει να μην περιφρονώ τα μικρά βήματα – και επομένως, ναι, η απομάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων από τα ελληνικά σχολεία και η κατάργηση της ομαδικής δημόσιας προσευχής και του σχολικού εκκλησιασμού θα είναι για την ελληνική κοινωνία μικρά βήματα και συνάμα μεγάλα άλματα – χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν πρέπει να συνοδευτούν με διαρκή πνευματική και υλική προσπάθεια για τη συνταγματική αναθεώρηση των άρθρων 3 και 13, την κατάργηση του μαθήματος των «Θρησκευτικών» και την ανάκληση όλων των θεσμικών δικαιωματικών παραβιάσεων που προανέφερα (και ακόμη, με διαρκή πνευματική και υλική προσπάθεια για την κατάργηση των στρατών, των συνόρων, των εθνικών κρατών και κάθε άλλης μηχανής φόνου, τρόμου και ρατσισμού).

Για όλους αυτούς τους λόγους έστειλα στον Συνήγορο του Πολίτη την επιστολή/έκκληση για την απομάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων από τα σχολεία και την κατάργηση της ομαδικής προσευχής και του εκκλησιασμού σε αυτά. Γιατί λογαριάζω ως πρώτη και βασική προϋπόθεση για τη ζητούμενη ανθρωπιά το σεβασμό του καθενός ανθρώπου προς τον διπλανό του και προς όλη την ανθρωπότητα – και γιατί νιώθω πως τούτος ο αλληλοσεβασμός δίχως ανεξιθρησκία όχι μόνο δεν είναι εφικτός αλλά δεν είναι καν ορατός. Και γιατί θέλω τα παιδιά μου να πιστέψουν ή να απορρίψουν ελεύθερα σε όποιον/όποια/ό,τι θέλουν, για όσο το θέλουν, όπως το θέλουν, επειδή το θέλουν – χωρίς να παρέμβει διατακτικά στην επιλογή τους καμιά κυρίαρχη πλειοψηφία, καμία επικρατούσα θρησκεία, κανένας φάρος/ποιμένας/καθοδηγητής – κανένας απολύτως, που σημαίνει ούτε κι εγώ.

Θανάσης Τριαρίδης, Δεκέμβριος 2009

Φυσικά η πρόσκληση είναι ανοιχτή και ισχύει ακόμα για όποιον ενδιαφέρεται.

Όποιος γονιός ανήλικου/ης μαθητή/τριας θέλει να απευθύνει αντίστοιχη επιστολή/έκκληση προς τον Συνήγορο του Πολίτη για απομάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων από τις σχολικές αίθουσες και κατάργηση της ομαδικής προσευχής και του σχολικού εκκλησιασμού, μπορεί να απευθυνθεί στο Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι: office@greekhelsinki.gr)

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails