Ο βασιλικός, ο αγιασμός και οι μπαρούφες του μητροπολίτη Καλαβρύτων.

Ξεδιαντροπιάς μητροπολίτη συνέχεια.

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο διαδικτυακό περιοδικό «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΕΥΝΑ» ο Ίων Δημόφιλος αναφέρει πολύ σωστά πως το ότι ο αγιασμός διατηρείται περισσότερο από το κοινό νερό οφείλεται στις αντισηπτικές ιδιότητες του βασιλικού που βουτάνε μέσα και όχι σε κάποιο θαύμα όπως διατείνονται οι παπάδες.

Βγαίνει λοιπόν ο τραγόπαπας Καλαβρύτων στο μπλογκ και εξανίσταται βρίζοντας πως είμαστε ηλίθιοι όσοι έχουμε τέτοιες επιστημονικές απόψεις και με θράσος περίσσιο παραδέχεται πως τα ζητήματα πίστης δεν επιδέχονται λέει λογικής επεξεργασίας και συνεπώς (συμπεραίνω εγώ) είναι όντως παράλογα.

Έχει δε και… αποδείξεις για τα λεγόμενά του ο παπα-χωροφύλακας. Η απόδειξη λοιπόν είναι πως δεν χρησιμοποιούν στον αγιασμό μόνο βασιλικό αλλά και δεντρολίβανο και οποιοδήποτε άλλο πράσινο φυτό. Ρωτάω τώρα εγώ. Έχετε δει ποτέ παπά να ραντίζει με ραδίκια; Έχετε δει ποτέ παπά να κάνει αγιασμό με βλίτα με πικρουλίθρες με μαργαρίτες και με ζοχούς; Έχει κανείς δει ποτέ παπά να ραντίζει με οποιαδήποτε άλλη πρασινάδα όπως λέει; Με βούρλα, με σπανάκι, λάπαθα, άνηθο, μαϊντανό, κρεμμυδάκια κλπ; Οπωσδήποτε όχι. Πράγματι όταν δεν υπάρχει βασιλικός χρησιμοποιούν δεντρολίβανο το οποίο όμως έχει επίσης αντισηπτικές ιδιότητες. Το κυρίως όμως φυτό που χρησιμοποιούν είναι ο βασιλικός.

Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά για να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Ξεκινάμε με τον βασιλικό.

Φυτό της ανατολής το έφερε από τις Ινδίες όπου ήταν ιερό φυτό αφιερωμένο στον Κρίσνα και τον Βισνού, ο Αλέξανδρος ο στρατηλάτης. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν εκτιμούσαν το φυτό καθώς πίστευαν ότι οι σκορπιοί προτιμούσαν να φωλιάζουν κάτω από τις γλάστρες του και ότι η έντονη μυρωδιά του ήταν είδος κατάρας. Τον θεωρούσαν λοιπόν σημάδι θανάτου. Τον χρησιμοποιούσαν σαν επίθεμα μετά από δάγκωμα εντόμου, σκορπιού ή και φιδιού. Αντίθετα οι Ρωμαίοι το θεωρούσαν ερωτικό φίλτρο, σημάδι αγάπης και φυλακτό. Οι Αιγύπτιοι τον χρησιμοποιούσαν μαζί με άλλα φυτά στις ταριχεύσεις λόγω ακριβώς των αντισηπτικών του ιδιοτήτων. Ο Διοσκουρίδης το συνιστούσε για τη δυσουρία, την ουρική επίσχεση και για πολλές άλλες αρρώστιες. Οι δραστικές του ουσίες είναι η ελαιορητίνη, η εστραγόλη, η Κινεόλη, καμφορά, λιναρόλη και η τανίνη. Χρησιμοποιείται κατά κόρον στην ομοιοπαθητική, έχει ιδιότητες τονωτικές, σπασμολυτικές, εμμηναγωγικές, και αντισηπτικές.

Είναι γνωστό πως βάζοντας βασιλικούς στα παράθυρα ησυχάζουμε από τις μύγες και εδώ είναι το μυστικό της χρήσης του από τον χριστιανισμό. Μπορεί ίσως να σας φαίνεται παράξενο αλλά οι παπάδες χρησιμοποιούν τον βασιλικό για τον ίδιο λόγο που τον βάζουμε κι εμείς στα παράθυρα των σπιτιών μας, για τις μύγες. Οι πρώτοι χριστιανοί ως νεκρολάτρες συνήθιζαν να μαζεύονται στις κατακόμβες σε υπόγεια νεκροταφεία δηλαδή κι εκεί μέσα στο σκοτάδι και την αποπνικτική ατμόσφαιρα δίπλα σε σάπια πτώματα έκαναν τις τελετές τους. Αργότερα όταν ανέλαβαν εξουσία βγήκαν από τις κατακόμβες και έφτιαξαν τους ναούς τους οι οποίοι όμως είναι επίσης ανήλιαγοι μη αεριζόμενοι και περιέχοντες λείψανα νεκρών. Με λίγα λόγια και στις δύο περιπτώσεις τόσο δηλαδή οι κατακόμβες όσο και οι χριστιανικοί ναοί είναι εκτός των χριστιανών ιδανικός τόπος και για τις μύγες που ως γνωστό αρέσκονται σε σημεία σκοτεινά ανήλιαγα με ελάχιστα έως καθόλου ρεύματα αέρα όπου και βρίσκουν την τροφή τους ήτοι σάπιους οργανισμούς (πτώματα) και βρωμιές γενικώς. Από την εποχή λοιπόν στις κατακόμβες οι χριστιανοί κράτησαν τρία πράγματα για τους ναούς τους. Τα πτώματα τα κεριά και τον βασιλικό. Τα πτώματα τα κράτησαν λόγω της νεκρολαγνείας τους τα κεριά λόγω του σκότους και τον βασιλικό επειδή ακριβώς έχει την ιδιότητα να διώχνει τις μύγες που όπως προείπα αρέσκονται να συχνάζουν στα ίδια ανήλιαγα με βρώμικο αέρα και εν μέσω πτωμάτων μέρη με τους χριστιανούς. Αυτός λοιπόν είναι ο λόγος που ραντίζουν με βασιλικό, για να διώχνουν τις μύγες και κανένας μα κανένας άλλος. Τα υπόλοιπα περί πίστης που δεν επιδέχεται λογικής ανάλυσης είναι φούμαρα για το ποίμνιο και ουδεμία αξία έχουν. Είναι ακριβώς οι αντισηπτικές ιδιότητες του βασιλικού που διατηρούν το νερό περισσότερο και όχι οι μπούρδες περί πίστης. Δεν είναι δε τυχαίο πως στον μεσαίωνα οι μύγες θεωρούνταν θεϊκή τιμωρία. Όταν κατέκλυζαν τις καλλιέργειες ράντιζαν τους αγρούς με αγιασμό. Αν δεν έφευγαν, το εκκλησιαστικό δικαστήριο τις καταδίκαζε και συχνά τις αφόριζε ως όργανο του Διαβόλου. Οι μύγες λοιπόν το πρόβλημα που έχουν τις ίδιες συνήθειες με τους χριστιανούς κι έπρεπε να διώχνονται με χρήση του γνωστού από τότε μυγο-απωθητικού βασιλικού. Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για το δεντρολίβανο (περιέχει επίσης καμφορά τανίνη και κινεόλη) που όμως είναι λιγότερο μυγο-απωθητικό από τον βασιλικό λόγω μικτότερης ποσότητας ελαίων και το χρησιμοποιούν μόνο ελλείψη βασιλικού. Αλλιώς ας μας εξηγήσει ο παπα-χωροφύλακας γιατί δεν κάνουν αγιασμό και με πράσα. Δεν είναι πράσινα αυτά;

Για τα ξεματιάσματα και τους δαιμονισμένους δε που αναφέρει ο τραγόπαπας καλαβρύτων να πω επίσης πως ο βασιλικός είναι γνωστό πως θεραπεύει και προλαμβάνει τις ασθένειες νεύρων την πνευματική υπερκόπωση την αδύνατη μνήμη την μελαγχολία τους νευρικούς πονοκεφάλους το άγχος την νευρική αϋπνία τις ζαλάδες και τον βήχα του κοκίτη. Επίσης κάνει καλό στην δυσπεψία την δυσκοιλιότητα τους γαστρικούς σπασμούς την γαστρίτιδα και τις εντερικές διαταραχές. Α, και μία συμβουλή. Φάε πολύ βασιλικό τραγόπαπα, επιφέρει λήθαργο σε μεγάλες ποσότητες.

ΥΓ Παπα-χωροφύλακα σου είπα και άλλη φορά πως εδώ είναι ο πραγματικός κόσμος και όχι ο άμβωνας της ενορίας σου όπου μπορείς να αραδιάζεις τις μπούρδες σου χωρίς αντίλογο. Αυτές τις βλακείες και τις μπαρούφες να πας να τις πεις από άμβωνος στο ποίμνιο αν δεν θέλεις ν’ ακούσεις και την φωνή της λογικής. Α και που ‘σαι τραγόπαπα… πες μας και για τα λιβάνια πως είναι θέμα πίστης και όχι μαστούρας (καναβινόλες) για να ‘χω να σου σούρνω ανεγκέφαλε ψεύτη.

Πάρε τώρα κι ένα τραγουδάκι που σου ταιριάζει γάντι.

 

Το άσμα είχα χρόνια να το ακούσω και το βρήκα στο μπλογκ του φίλτατου prkls.