Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

30 Αυγούστου 2014

ο τζαζεμένος λάλησε!!!

άραγε γιατί ειδικά αυτό το κομμάτι αρέσει τρελά σε όλα τα ζωντανά της φύσης; Τζαζέψανε κι αυτά ή εγώ λάλησα εντελώς; Ιδού η απορία…. 

27 Αυγούστου 2014

εκεί στα όρη στα βουνά

βρήκα μία χασισιά έρημη και μόνη κι έκατσα από κάτω μέχρι που την ρούφηξα ΟΛΗ!!!! Ραντεβού μόλις… τελειώσει εντελώς!!! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα αυτά είναι τα “τυχερά” που λένε χαχαχαχα!!! Ευτυχώς που έχω και…. καλλίγραμμη παρέα χαχαχαχα!!!

14 Αυγούστου 2014

Λαέ της ελλάδας

δες αυτή την… ιστορία για να διαπιστώσεις πόσο μαλάκας είσαι κι αν ακόμα δεν κατάλαβες τότε οκ είσαι πιο μαλάκας κι από μαλάκας!!!

 

10 Αυγούστου 2014

στην Φάτα Μοργκάνα

Η πείνα μου είχε κολλήσει το στομάχι στην πλάτη. Περίμενα ακούνητος και το κορμί μου σαν εκκρεμές ταλαντευόταν μια δεξιά μια αριστερά με κίνηση αργή νωχελική αλλά πανίσχυρη κι αδυσώπητη που δεν συγχωρεί λάθη. Ταλαντευόμουν στον ίδιο ρυθμό με την ίδια ακριβώς άνεση που ταλαντευόταν κι ολόκληρος ο βυθός γύρω μου. κίνηση σαγηνευτική ερωτική, χάδι ερωτικό. Οι ήχοι ήταν μουσικές υπόκωφες υπερκόσμιες εξωπραγματικές και η δροσιά του νερού βοηθούσε το είναι μου να ξεχωρίζει από το μυαλό μου τόσο που σε κάποιες αναλαμπές συνειδητότητας σκέφτηκα πως βιώνω ασυνείδητα αυτή την φορά την τεχνική του γιαπωνέζικου σούμο “αλλού το μυαλό κι αλλού το σώμα”.

Δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν στον βυθό, σίγουρα ώρες, σχεδόν είχα χαθεί. Σχεδόν μ’ έπαιρνε η φάτα μοργκάνα και σιγά σιγά με τράβαγε στον κόσμο της και μου άρεσε. Μου άρεσε κι ας ήξερα πως αυτός ο δρόμος μπορεί και να μην έχει επιστροφή αλλά και που να επιστρέψω; σε ποιόν κόσμο;

Κι εκεί μέσα στο όνειρο ξαφνικά από την στροφή του βράχου εμφανίστηκε ο πόθος του στομαχιού μου. Του στομαχιού μου που αν δεν υπήρχε εγώ θα ήμουν ακόμα εκεί στον κόσμο της φάτα μοργκάνα. Το άδειο μου στομάχι έδωσε την εντολή, το υπόλοιπο σώμα υπάκουσε κι ήταν το θύραμα που είδε πρώτο το φως του ήλιου πριν από μένα κι ένας γλάρος ο φίλος μου μας χαιρέτησε μ’ ένα κρώξιμο όλο χάρη όταν μετά το καμακωμένο ψάρι βγήκε και στην επιφάνεια και το κεφάλι μου. Έκλεισα τα μάτια στο απότομο φως του ήλιου, το μυαλό μου δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από εκείνη την μαγευτική γωνιά του βυθού ήθελε να επιστρέψει αλλά καλό μου ημερολόγιο είναι πολλές οι φορές που τον πρώτο λόγο τον έχει το στομάχι.

φάτα Μοργκάνα, εμείς οι δύο έχουμε ένα ραντεβού! Κάποια στιγμή θα βρεθούμε θα δεις. Κάποια στιγμή τότε που θα αψηφήσω την δουλεία του στομάχου μου τότε φάτα μοργκάνα θα είμαι πια όλος δικός σου. Σ’ αγαπώ!!!           

 

5 Αυγούστου 2014

Aκριβώς όπως τα λέει!

 

Αποτελεί τη μεγαλύτερη φοβία των ανδρών. Μήπως τους κερατώσει η γκόμενα, η σύντροφος, η γυναίκα. Εφιάλτης κανονικός. Και κοινωνικός. Παιδιόθεν. Μεγαλώνετε, αγαπημένοι μου, με τον ισόβιο τρόμο που καταργεί (νομίζετε) την ανδρική σας υπόσταση: μήπως πάει με άλλον η γυναίκα σας. Κι ας είναι η γκόμενα που έχετε μόνο για ικανοποιήσετε το σεξουαλικό σας ένστικτο. Φοβάστε μην τύχει και σας παρατήσει γι' άλλον. Ενθουσιαστεί με άλλον. Εντυπωσιαστεί από άλλον.
Σκέψου, πότε τελικά κινδυνεύεις να σε παρατήσει η γυναίκα σου; Όποιας σχέσης, όποιας μορφής σχέσεως. Πότε θα λακίσει για κάποιον άλλο; Μήπως όταν της προσφέρει χρήματα; Μήπως όταν της προσφέρει κοινωνική θέση; Μήπως όταν της δώσει τρυφερότητα, στοργή, αγάπη; Μήπως όταν βρει σε κάποιον άλλο κάτι που θα την κολλήσει κοντά του;
Οι δύο πρώτες υποθέσεις είναι κλασσικές περιπτώσεις των γυναικών που δεν αξίζουν πεντάρα τσακιστή. Ξεπουλημένα θήλεα που είτε για σένα, είτε για κάποιον άλλο, θα θυσιάσουν και στιγμές και όνειρα και σχέσεις και ανθρώπους. Δεν τις πιάνεις εύκολα, γιατί είναι τα γεράκια της αρπαχτής. Αρπάζω από κάθε άνδρα αυτό που με συμφέρει: καλοπέραση, χλιδή, ψώνιο. Ποιος τάχα ασχολείται σοβαρά με δαύτες; Εκτός από τα θύματα, που δεν φιλτράρουν ό,τι βλέπουν, ασχολούνται μαζί τους μόνο κάτι σιχαμένοι, ξιπασμένοι άνδρες που γνωρίζουν πως χωρίς τα ποταπά εχέγγυά τους (αλλά τόσο σημαντικά για την υλιστική κοινωνία) δεν πιάνουν μία. Χρησιμοποιούν, λοιπόν, τα όπλα τους για να έχουν σκλάβους. Εν προκειμένω γκόμενες ανύπαρκτης αισθητικής (ψυχικής αισθητικής εννοώ). Έχουν πια ό,τι γουστάρουν για να πουλήσουν μούρη. Ο καθείς με τις απαιτήσεις του. Σε αυτές τις γυναίκες οι άνδρες,
ΑΝΔΡΕΣ, βάζουν ευθύς εξαρχής "χι".
Οι γυναίκες της τρίτης κατηγορίας σαφώς και είναι περισσότερο πιστές, αλλά και πάλι η όποια ανασφάλειά τους σε συνδυασμό με μια κακή συγκυρία, το κακό timing που λένε, ίσως και να τις απομακρύνει, μετά πολλών τύψεων και ενοχών, από τον σύντροφό τους. Συνήθως και πάλι υπάρχει μια προδιάθεση δεδομένου πως οι σχέσεις περνούν κρίσεις. Σημασία πάντως έχει πως είναι πιο… σίγουρες σύντροφοι, εκτός κι αν ερωτευθούν σφόδρα. Ή αν είναι θύματα κακοποίησης, λεκτικής ή σωματικής, και βρουν τον άνθρωπο που θα τους φερθεί με σεβασμό.
Η τελευταία περίπτωση είναι η πιο δύσκολη, αλλά ταυτόχρονα και η πιο ξεκάθαρη. Έχεις να κάνεις με τη γυναίκα που εμμένει στα δύσκολα, αλλά τόσο σημαντικά. Κολλάει. Σαν βδέλλα. Δεν έχει καμία σχέση με τα τσιμπούρια, τις ουρίτσες κ.λπ., που το έχουν πάρει εργολαβία το θέμα λόγω ανασφάλειας και ιδιοτέλειας. Πρόκειται για εκείνες που αναγνωρίζουν τη μαγεία του άνδρα. Είναι εκείνη που ο άνδρας της έχει γ@μήσει ο μυαλό. Αυτό δεν ξεπερνιέται. Δεν ακυρώνεται. Δεν ξεχνιέται. Ακόμα κι αν πρόκειται για γυναίκα που αρέσκεται στο φλερτ και στα ξενοπερπατήματα, πάλι σε αυτόν τον άνδρα θα γυρίσει. Σε κείνον που της πάει τη σκέψη παρακάτω, που μιλά και κρέμεται από τα χείλη του, που είναι καλλιεργημένος, ψαγμένος, περπατημένος, ευγενικός, τρυφερός, μη καταπιεστικός και σίγουρος για τον εαυτό του. Δεν παριστάνει το κοκόρι («έχω καλό πουλί, σ’ αρέσει και γι΄ αυτό μένεις μαζί μου»), δεν γκρινιάζει («πού ήσουν, με ποιον μιλούσες, ποιος ήταν αυτός, κλείσε τα φώτα, πάλι με γράφεις κ.λπ. κ.λπ.»), δίνει χώρο εξέλιξης στη γυναίκα δημιουργώντας τις προϋποθέσεις να γίνει καλύτερη.

Είναι ανίατη αυτή η περίπτωση κολλήματος και υποταγής. Υπέροχης υποταγής. Εκούσιας υποταγής που γράφει με την πιο φιλελεύθερη πένα. Δεν πολεμείται. Το να της φτιάξει ο άλλος το μυαλό και η ίδια να γνωρίζει πως δύσκολα θα επαναληφθεί κάτι τέτοιο, είναι η ισχυρότερη χειροπέδα για να κρατήσεις κοντά σου μια γυναίκα. Ο άνδρας αυτός δεν κινδυνεύει από κανέναν άλλο. Άσε που δεν χαραμίζει τον εαυτό του σε σκέψεις ανασφαλείς για το αν θα το σκάσει η γκόμενα. Είναι υπεράνω, γιατί διαθέτει μυαλό υπέρ άνω. Είναι μέντορας, είναι δάσκαλος, είναι εραστής και φίλος.
Ίσως γι' αυτόν τον λόγο και να επιβιώνουν κάποιες σχέσεις, χωρίς να κλείνει ο κύκλος τους.
Ο κύκλος των εραστών, αν δεν στηρίζεται στο «fuck the mind», θα κλείσει. Αν στηρίζεται και στην τροφή του μυαλού, ανοίγει και αγκαλιάζει τους δύο, επιβιώνει. Ίσως ακόμα και οι γυναίκες των πρώτων κατηγοριών του άρθρου, να έβλεπαν τη ζωή αλλιώς, αν κάποιος μάγκας τους γ@μούσε τη σκέψη. Θα μου πεις: μήπως υπερβάλλεις; Μάλλον όχι, αν σκεφτεί κανείς πως οι σχέσεις που έγραψαν ιστορία ήταν αυτές που συνέδεαν ανθρώπους με πολύ ανοιχτή ματιά και πλατιά σκέψη. Είναι το καλύτερο εξαρτησιογόνο. Παντός καιρού, χρόνου, τόπου. Όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε πως κάπου αλλού παίζεται το παιχνίδι - στο σεξ, στο χιούμορ, στη συντροφικότητα, στα παιδιά, στους κοινούς φίλους - τελικά η δύναμη και η διάρκεια ενός ισόβιου δεσμού έχει να κάνει με το μυαλό. Το άλφα και το ωμέγα της ύπαρξής μας. Που εν συνεχεία βελτιώνει και το σεξ και το χιούμορ και τη συντροφικότητα και ό,τι άλλο είναι σημαντικό για τη σχέση.
Θες να έχεις μια γυναίκα για πάντα κοντά σου; Φτιάξ’ την στο μυαλό. Δεν θα σου φύγει ποτέ. Αφού πρώτα φτιάξεις το δικό σου. Γιατί το ζόρι ξεκινά από το πώς ο άνδρας θέλει να δει τον εαυτό του. Ως θάλασσα ή ως πισίνα.

Yπάρχει πιστή γυναίκα; | SEX | Protagon

1 Αυγούστου 2014

μπριζόλα με τα αίματα;!

Όποιος νομίζει πως θα με ταΐσει μπριζόλα με τα αίματα είναι γελασμένος.- Εγώ κρέας ωμό δεν τρώω που να μην φάω ποτέ καλύτερα κι αμα θέλω γεύση αίματος μπλιαχ θα προτιμούσα να χαρακωθώ και να βυζαίνω το δικό μου αλλά ούτε η γεύση του αίματος μου αρέσει κι επειδή ακριβώς δεν μου αρέσει η αιματίλα γενικώς, δεν μου αρέσει ούτε το μισοψημένο που έχει γίνει της μόδας για να μην κουραστούν οι… μεγιστοτέτοιοι σεφ! Σ’ όποιον πάλι του αρέσει η «βελούδινη υφή με την πλούσια γευση βελουδένια, υγρή και μαλακή γεύση του κρέατος» έχω να τον ενημερώσω πως ΑΝ ψηθεί σωστά και πλούσια γευση έχει χωρίς αιματίλα και βελουδένια υφή και η υγρή και μαλακότερη! Όποιος δεν τα ξέρει αυτά απλά δεν έχει φάει ΠΟΤΕ σωστά ψημένο κρέας κι αν πάλι έχει φάει σωστά ψημένο αλλά και πάλι προτιμάει την αιματίλα τότε του προτείνω να πάει να τον κοιτάξει κανας γιατρός.

Πως ξεκίνησε η… μόδα; Οι αμερικάνοι όταν λένε BBQ εννοούν κρέας ψημένο όχι στα κάρβουνα αλλά στην φλόγα ήτοι απέξω καμένο κι από μέσα ωμό! Καμιά σχέση το αμερικάνικο bbq με το γνωστό μας ψήσιμο στα κάρβουνα. Οι δε βορειο-ευρωπαίοι (κι όχι μόνο) άρχισαν να ψήνουν την τροφή τους χιλιετίες αργότερα απ’ ότι άλλοι λαοί και δεν τους είναι απεχθής η ωμοφαγία. {Σημ. Στον αντίποδα βρίσκονται οι ινδοί που τα τρώνε σάπια και παραψημένα} Αυτό εκμεταλλευόμενοι οι σύγχρονοι σεφ (γιατί μάγειρες και ψήστες δεν τους λές) αντί να πρέπει να μάθουν πως ψήνεται σωστά το κρέας και μετά καθημερινές δοκιμές γιατί κάθε παρτίδα είναι άλλα ζώα άλλα κρέατα και το ψήσιμο είναι «προσωπικό», πρέπει να ψηθεί το κάθε κομμάτι μόνο του με τον δικό του μοναδικό τρόπο ακόμα κι αν είναι κομμένα ομοιόμορφα. Αντί λοιπόν οι σεφ να μάθουν να ψήνουν μας πασάρουν τα κρέατα μισοψημένα και ξεμπερδεύουν! Και το κερασάκι στην τούρτα ή το μηλαράκι στο γουρούνι, να είναι λέει σιτεμένο πολύ (α ρε ινδοί) ώστε να μην έχουν πρόβλημα με τα ψυγεία τους οι σεφ και βέβαια ούτε λέξη περί πτωμαΐνης! Και μετά να καμαρώνουν οι άσχετοι μοδάτοι τάχα μου πως ξέρουν να… τρώνε κρέας! Αμ οι σκύλοι να δείς…

ΥΓ. τα κόκκινα λέει που βλέπετε ΔΕΝ είναι αίματα! Ληγμένα πίνει;

Υπάρχουν οι vegan, υπάρχουν οι vegetarian, υπάρχουν κι αυτοί που τα τρώνε ΟΛΑ ωμά (ναι, και το κρέας) και υπάρχουν και οι παμφάγοι. Σε αντίθεση με τις τρεις πρώτες ομάδες, που ξέρουν τι θέλουν και πώς να το αποκτήσουν, έχοντας και μία ιδεολογική βάση για να το στηρίξουν, οι παμφάγοι, που είναι και η πλειοψηφία, είναι η ομάδα που της λείπει περισσότερο η αυτοπεποίθηση.

Τι εννοώ: ότι μεταξύ μερικών κύκλων το να δηλώνεις ότι απολαμβάνεις το κρέας συνοδεύεται από μία ενοχή σχεδόν θρησκευτικής φύσης. Δεν είναι της μόδας να τρως πεθαμένα πράγματα, κι ας είναι μία πρακτική χιλιάδων ετών. Οπότε τρώμε μεν κρέας, μας αρέσει και πολύ, αλλά το παραδεχόμαστε μεταξύ μας με χαμηλωμένη φωνή, σα να λέμε ότι που και που πηγαίνουμε σε οίκους ανοχής ή κατεβάζουμε παράνομα μουσική.

Δε θέλω να ανοίξω πόλεμο μεταξύ των φυλών που τρώνε ή δεν τρώνε το ένα και το άλλο και το παράλλο, όχι γιατί δεν θα είχε πλάκα, αλλά γιατί θα μου ανέβαζε το αίμα στο κεφάλι. Αυτό που θέλω είναι να παρακινήσω αυτούς που έτσι κι αλλιώς τρώνε κρέας, να το παραδεχτούν στους εαυτούς τους και να μη ντρέπονται πια. Δεν είναι αυτοί υπεύθυνοι για την τρύπα του όζοντος ούτε για την παγκόσμια πείνα- ή, τουλάχιστον, όχι περισσότερο υπεύθυνοι από τους υπόλοιπους.

 

Magnify Image

Αν δεν σου αρέσει η βελουδένια, υγρή και μαλακή γεύση του κρέατος, τότε μην τρως κρέας...

Ναι, τα καημένα τα ζώα που δολοφονούνται με απάνθρωπες συνθήκες. Αν δεν υπήρχαμε όμως εμείς που τα τρώμε, δε θα υπήρχαν κι αυτά τα ζώα. Αφού κάνουμε που κάνουμε αυτή τη θυσία κατά την οποία ο πιο δυνατός τρώει τον πιο αδύναμο, το ελάχιστο που πρέπει να κάνουμε είναι να τιμήσουμε αυτή την τροφή όπως της αξίζει, γνωρίζοντας από πού προέρχεται και να την φάμε με τις τιμές που της αρμόζει.

Η αρμόδια υπηρεσία που ασχολείται με αυτά τα πράγματα (θα το μετέφραζα ως το υπουργείο Γεωργίας) της Αμερικής, με την οποία ορίζεται η νέα, χαμηλότερη θερμοκρασία στην οποία είναι ασφαλής για να μαγειρευτεί και να καταναλωθεί το χοιρινό. Η νέα θερμοκρασία είναι 62 βαθμοί Κελσίου εσωτερικά, ενώ πριν ήταν περίπου 71 βαθμοί. Χαρά στα twitter διάσημων σεφ, οι οποίοι επέμεναν χρόνια ότι και το χοιρινό είναι νοστιμότερο αν μαγειρευτεί λιγότερο και επίσης ασφαλές. Επιτέλους το υπουργείο συμφώνησε στο θέμα της ασφάλειας και τους έδωσε την άδεια να μαγειρεύουν έτσι και στα εστιατόριά τους.(O Michael Symon έγραψε «μακάρι να το έριχναν άλλους 10 βαθμούς!»)

Τι σχέση έχει το ένα θέμα με το άλλο; Στο δικό μου μυαλό έχει. Η Ελλάδα βρίθει από κρεατοφάγους οι οποίοι όμως δεν σέβονται το κρέας, κι αυτοί που θέλουν να το σεβαστούν, δεν ξέρουν πώς να το φάνε. Διορθώστε με αν έχω λάθος αντίληψη, αλλά τρώμε το κρέας υπερβολικά λεπτά κομμένο και ψημένο μέχρι που να γίνει πικρό και σιγουρευτούμε ότι αν το κόψουμε δεν θα τρέξει ούτε σταγόνα υγρού.

Το θέμα του ψησίματος είναι υποκειμενικό στις λεπτομέρειες, θέλεις τόσα χιλιοστά κρούστας ή τόσα; Σχετικά με τη γεύση όμως δεν υπάρχει υποκειμενικότητα: όσο το ψήνεις, φεύγουν οι χυμοί, όσο φεύγουν οι χυμοί, φεύγει και η γεύση. Δεν είπαμε να το φας όπως έρχεται από τον χασάπη: χρειάζεται η θερμοκρασία για να αποκτήσει ωραίο περίβλημα και να ζεσταθεί μέχρι μέσα- ως εκεί όμως. Αν δεν σου αρέσει η βελουδένια, υγρή και μαλακή γεύση του κρέατος, τότε μην τρως κρέας.

Μα ωμό έχει τόσες αρρώστιες!

Όταν η μπριζόλα ψηθεί γύρω γύρω σε ψηλή θερμοκρασία ο κίνδυνος εξαλείφεται και το εσωτερικό -που είναι έτσι κι αλλιώς ασφαλές- παραμένει και ζουμερό...

Πάντα υπάρχει κίνδυνος μόλυνσης, ακόμα κι αν τρώτε μόνο λαχανικά. Εξαρτάται για τι μιλάμε: στα πουλερικά υπάρχει ο κίνδυνος της σαλμονέλας, οπότε σ'αυτή την περίπτωση ναι, είναι σημαντικό να είναι ψημένα μέχρι μέσα. Εξίσου σημαντικό είναι όμως πως έχει διαχειριστεί το θέμα κοτόπουλο αυτός που το μαγείρεψε. Είναι απολύτως σημαντικό να μην έχει ακουμπήσει ΤΙΠΟΤΑ με τα χέρια του αφού έπιασε το ωμό κοτόπουλο, κι όταν λέμε τίποτα, εννοούμε και τη βρύση, και το μαχαίρι, και τον πάγκο, και όλα- πρέπει αμέσως μετά να έχει πλύνει τα χέρια του με σαπούνι. Αν δεν τρώτε μέτρια ψημένη μπριζόλα επειδή φοβόσαστε τα μικρόβια στις ξένες κουζίνες, ξεχάστε και το κοτόπουλο. Και τα αβγά.

Το χοιρινό έχει τον κίνδυνο της trichinosis (που δεν έχω ιδέα πως είναι στα ελληνικά) οπότε γι' αυτό υπήρχε οδηγία για υψηλές θερμοκρασίες (η οποίες χαμήλωσαν πρόσφατα στην Αμερική).

Στην περίπτωση του κιμά η επιφάνεια που έρχεται σε επαφή με τον αέρα είναι πολύ μεγάλη και βρίσκεται κι εντός, άρα και το μπιφτέκι πρέπει να είναι ψημένο μέχρι μέσα. Όταν λέμε «μέχρι μέσα» εννοούμε ότι εσωτερικά πρέπει να είναι καυτό αλλά όχι αγνώριστο και αν δεν είναι ζουμερό, σημαίνει ότι είτε ήταν ακατάλληλο το κομμάτι από το οποίο έγινε ο κιμάς, ή ήταν λεπτό για την θερμοκρασία ή παραψήθηκε. (Είπαμε, στο ζουμί είναι η γεύση, όπως σε όλες τις τροφές και φυσικά και στα λαχανικά. Για τον ίδιο λόγο όταν βράζουμε λαχανικά η γεύση πάει στο νερό που πετάμε, το σπανάκι αποκτά γεύση οπλισμένου σκυροδέματος, το λάχανο διαλύεται σε αηδιαστικό πολτό.)

Ό,τι και να φάτε, πρέπει να σκεφτείτε αν εμπιστεύεστε το μάγειρα, το εστιατόριο, το σούπερ μάρκετ, τον ίδιο σας τον εαυτό...

Στην περίπτωση της βοδινής μπριζόλας η επικίνδυνη επιφάνεια είναι αυτή που έρχεται σε επαφή με τον αέρα, οπότε και πάλι παίζουν ρόλο οι συνθήκες υγιεινής του εστιατορίου (ή του σπιτιού). Όταν ψηθεί γύρω γύρω όμως σε ψηλή θερμοκρασία αυτός ο κίνδυνος εξαλείφεται και το εσωτερικό -που είναι έτσι κι αλλιώς ασφαλές- παραμένει και ζουμερό.

Οπότε καταλαβαίνετε ότι αν είσαστε παρανοϊκοί με την καθαριότητα και την ασφάλεια, μπορείτε να την επεκτείνετε πολύ εύκολα και στο κοτόπουλο που τρώτε έξω (πόσες φορές έχω ακούσει «δεν τρώω έξω κιμά, γιατί δεν ξέρω τι βάζουν μέσα»), τρώγοντας κοτόπουλο. Επίσης μπορείτε να ανησυχήσετε και για τα λουκάνικα που αγοράζετε, για τις πάστες, για τις τυρόπιτες από αλυσίδες, και τα λοιπά, και τα λοιπά, και τα λοιπά. Ό,τι και να φάτε, πρέπει να σκεφτείτε αν εμπιστεύεστε το μάγειρα, το εστιατόριο, το σούπερ μάρκετ, τον ίδιο σας τον εαυτό. Αλλιώς θα έρθω σπίτια σας να ανοίξω τα ψυγεία σας να δω πως έχετε αποθηκεύσει τα φαγητά σας.

Αυτό που βλέπεις δεν είναι αίμα...

Magnify Image

Ό,τι πολύτιμο υπάρχει στο κρέας, ο σίδηρος και το ποτάσιο βρίσκεται στο υγρό που μένει μετά το ελαφρύ ψήσιμο...

Υπάρχουν αυτοί που μπροστά στην φρίκη του σωστά ψημένου κρέατος λένε «το αίμα είναι το καλύτερο» αλλά, παιδιά, ΔΕΝ είναι αίμα.

Βέβαια, πριν αρχίσω την ανάλυση, να υπενθυμίσω ότι όντως αυτό κάποτε ήταν μέρος ενός ζωντανού οργανισμού ο οποίος και βέβαια είχε αίμα, κι έτρεχε, κι έτρωγε...το ίδιο ισχύει και για τα μαριδάκια που τρώμε με τις χούφτες επιτελώντας κανονική γενοκτονία. Αν το κόψουμε και το σκεπάσουμε και το παραψήσουμε σε σημείο μη αναγνωρίσιμο, δεν θα γίνει λιγότερο πρώην ζωντανός οργανισμός. Οπότε αφού κάνουμε αυτό το κακό, ας το κάνουμε έτσι ώστε να ωφεληθούμε όσο το περισσότερο γίνεται.

Μία καλή μπριζόλα πρώτα-πρώτα δεν θα έπρεπε να έχει καθόλου αίμα ακόμα και στην ωμή της κατάσταση. Δεν σας έχει κάνει εντύπωση που δεν υπάρχει αίμα και στο ωμό κοτόπουλο; Το αίμα φεύγει κατά τη διαδικασία που αποφεύγουμε να σκεφτούμε και μένει ελάχιστο στα σημεία που ενώνονται οι μυς με τα κόκαλα.

Το κρέας που τρώμε είναι οι μυς των ζώων. Το αίμα, το οποίο τους τροφοδοτεί με οξυγόνο, κινείται μέσα στις αρτηρίες. Αυτό στραγγίζει μετά τη σφαγή. Τους μυς αποτελούν τα αρκετά ελαστικά μυϊκά ινίδια που περιβάλλονται από ένα ομοιογενές σκουρόχρωμο πλέγμα, το σαρκόπλασμα. Αυτό το πλέγμα είναι που δημιουργεί το υγρό που μένει μετά το ελαφρύ ψήσιμο. Και αυτό το υγρό είναι που έχει μέσα του νοστιμιά, που στις ιδανικές συνθήκες και στο σωστό ψήσιμο, δεν χύνεται μέσα στο πιάτο, αλλά παραμένει μέσα στη μπριζόλα, ώστε να παραμένει ζουμερή και μαλακή και ηδονική στη γεύση.

Επίσης, όλα τα θρεπτικά συστατικά βρίσκονται εκεί. Ό,τι πολύτιμο υπάρχει στο κρέας, ο σίδηρος και το ποτάσιο και ό,τι άλλο είναι δύσκολο να βρεθεί σε άλλες τροφές, υπάρχει μέσα σ'αυτό που οι περισσότεροι Έλληνες σιχαίνονται και παραψήνουν τις μπριζόλες ώστε να μείνει το στεγνό και άχρωμο και άγευστο –και άχρηστο τελικά- κομμάτι κρέατος. Ε, σ'αυτή την περίπτωση, όντως τσάμπα θανατώθηκε ένας ζωντανός οργανισμός.

Και κάτι που διάβασα (αδύνατον να θυμηθώ που) και μου άρεσε πολύ: όλες οι τροφές μπορούν να γίνουν αηδιαστικές αν περιγραφούν με τα κατάλληλα λόγια. Ένα μήλο είναι το όργανο αναπαραγωγής ενός φυτού.

Oι Έλληνες παραψήνουν τις μπριζόλες και τότε όντως τσάμπα θανατώθηκε ένας ζωντανός οργανισμός...

Υστερόγραφο: Ένας επιπλέον λόγος που το κρέας είναι σκληρό στην Ελλάδα, ακόμα κι αν έχει ψηθεί σωστά, είναι ότι δεν είναι σιτεμένο. Υπάρχει μία εντύπωση ότι το φρέσκο κρέας είναι καλό όπως είναι καλό και η φρέσκια ντομάτα. Όμως δεν είναι καθόλου έτσι: στην αρχή είναι ιδιαίτερα σκληρό και το σίτεμα γίνεται για να μαλακώσει ξανά. Αυτό αρχίζει να συμβαίνει μετά από τρεις μέρες, και για τις συνθήκες και χρόνους σιτέματος υπάρχουν διάφορες σχολές που αντιμάχονται μεταξύ τους.

Κάποτε ρώτησα τον πατέρα μου «γιατί οι Έλληνες δεν έχουν μάθει να σιτεύουν το κρέας τους» και μου είπε «γιατί δεν είχαν πολύ». Μου φάνηκε πολύ σοφή και σωστή απάντηση. Αποκτήσαμε κρέας τις τελευταίες δεκαετίες και μετά από τη βιαστική υπερκατανάλωση λόγω μεγάλης πείνας περάσαμε στις ενοχές των νέων που λυπούνται τα ζώα, ή αηδιάζουν με το ίδιο το κρέας, αποτέλεσμα της αποξένωσης με τη φύση και τις απανταχού –και πάλι αμερικανικές- μόδες. Εν τω μεταξύ προσπεράσαμε το στάδιο του πειραματισμού και του σεβασμού, που θα οδηγούσε στο μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα. Αυτό δεν το έχουμε πάθει μόνο στο κρέας.

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails