Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

29 Δεκεμβρίου 2013

Το λένε «αλλαγή ενέργειας» κι επιβάλλεται.

Διάβασα ένα άρθρο του φίλου Δήμου στο ΤVXS κι έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό.

Δεν θέλω ν’ αρχίσω πάλι να βρίζω και να χτυπιέμαι, θα τα πω απλά και σύντομα χαζός δεν είναι ο Δήμος κι ελπίζω ότι θα καταλάβει αν ποτέ το διαβάσει.

Λοιπόν αγαπητοί μου, το ζητούμενο είναι η αλλαγή χρήσης ενέργειας. Υποχρεωτικά πρέπει να περάσουμε σε πιο φιλικές για το περιβάλλον χρήσεις κι ως εκ τούτου το πετρέλαιο απορρίπτεται πλέον. Το πρόβλημα ήταν πως αν έλεγαν ότι πρέπει να πετάξουμε τους παλιούς βρωμερούς καυστήρες πετρελαίου αντικαθιστώντας τους με καθαρότερες πηγές ενέργειας ουδείς πλην ίσως ελαχίστων δεν θα το έκανε είτε με δικαιολογία την έλλειψη χρημάτων είτε από απλή αδιαφορία και βόλεψη στο υπάρχον σύστημα. Η λύσεις ήταν είτε να εξαφανιστεί το πετρέλαιο είτε να γίνει πανάκριβο ώστε να συμφέρει η αλλαγή των λεβητοστασίων αντί της χρήσης πετρελαίου.

Φυσικά ήταν αναμενόενο ότι το πρόβλημα δεν θα λυνόταν από την μια μέρα στην άλλη, χρειάζεται χρόνος για ένα τέτοιο εγχείρημα και σε αυτόν τον ενδιάμεσο χρόνο θα έχουμε φαινόμενα όπως αυτό της κάπνας από ξυλόσομπες και τζάκια καθότι λύση προσωρινή. Πολλοί, πάρα πολλοί έχουν ήδη αλλάξει πηγές ενέργειας. Άλλοι φυσικό αέριο άλλοι πέλετς, άλλοι ηλεκτρικό και πολλές ακόμα λύσεις έχουν ήδη εγκατασταθεί ώστε μελλοντικά να μην έχουμε τα ντουμάνια που είχαμε ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ από την καύση πετρελαίου.

Βέβαια υπάρχει και η λύση που προτείνει ο Δήμος, τσάμπα ρεύμα, φτηνό πετρέλαιο συν επιδοτήσεις για μέρος της κοινωνίας (άνεργοι, ανάπηροι, συνταξιούχοι και σε εκείνους που δε χρησιμοποιούν πετρέλαιο) συν κοινωνικές παροχές για την προστασία ανέργων και φτωχών, μόνο που δεν μας λέει ο Δήμος που θα βρεθούν τα χρήματα για όλα αυτά όταν μιλάμε για τουλάχιστον τον μισό πληθυσμό της Ελλάδας!

όχι Δήμο!!! Η λύση είναι η αλλαγή ενέργειας και όχι ένα κράτος πατερούλης όπου οι μισοί θα εργάζονται για να κάθονται άνετα οι άλλοι μισοί. Αν Δήμε ισχύσουν τα όσα λες τότε σε 20 χρόνια θα είμαστε πάλι ένα κράτος τεμπέληδων, αναξιοπαθούντων πολύτεκνων ανάπηρων άνεργων φτωχών και συνταξιούχων που ζούμε από κοινωνικές παροχές με… δανεικά! Αν Δήμε ακολουθήσουμε τα όσα λες τότε σε μια δυο δεκαετίες θα ξαναπτωχευσουμε εις βάρος και πάλι των παιδιών μας. Οπότε Δήμε όπως καταλαβαίνεις, άστο καλύτερα. Είναι προτιμότερο να περάσουμε δύσκολα εμείς τώρα (φταίμε άλλωστε) και να εξασφαλίσουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας παρά να κάνουμε κι εμείς ό,τι οι πατεράδες μας, καλοπέραση τώρα εις βάρος των παιδιών μας αύριο.

24 Δεκεμβρίου 2013

Κάτσε στην πλατεία και παράτα με, μαλάκα.

 

Δεν ξέρω τι να πω! Θα το περιγράψω και γραπτώς μπας και μου ‘ρθει έμπνευση διότι ένας από τους τρείς μας είναι σίγουρα μαλάκας.

Κάθομαι μ’ έναν φίλο συριζαίο στην πλατεία για καφέ και τα λέμε. Αυτός λέει ότι θα σωθούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ κι εγώ του λέω πως θα έχουμε επανάληψη του 1982 κι εκεί που τα λέμε εμφανίζεται ένας κύριος και μας ζητάει ελεημοσύνη μυξοκλαίγοντας πως έχει οικογένεια κι ένα παιδάκι 7 ετών που κρυώνει όντας άστεγοι. Ο φίλο συριζαίος έβγαλε και του έδωσε πέντε ευρώ επισφραγίζοντας έτσι και την συζήτηση που είχαμε περί αλληλεγγύης. Εγώ πάλι λεφτά δεν έδωσα αλλά πρότεινα στον πένητα να του παραχωρήσω στέγη και τροφή γι αυτόν και την οικογένειά του με αντάλλαγμα 4 ώρες εργασίας στο οίκημά μου καθημερινά. Ε ρε το τι βρισίδι άκουσα! Πρώτος ο φίλος συριζαίος που με αποκάλεσε απατεώνα κι εκμεταλλευτή της φτώχειας του άλλου κι αμέσως με πήρε φαλάγγι και ο ζητιάνος με χίλια δυο κοσμητικά επίθετα όπως μαλάκα, καραγκιόζη, εκμεταλλευτή, τραπεζίτη, μουνόπανο, κλέφτη, καριόλη, κλπ.

Για να μην τους πλακώσω στις ψιλές και τους δυο σηκώθηκα κι έφυγα αλλά ακόμα αναρωτιέμαι… Δηλαδή τι ήθελαν; Να τους δώσω σπίτι τροφή θέρμανση φως νερό τηλέφωνο και να τον πληρώνω κι από πάνω; Ποιος είναι ο μαλάκας εν προκειμένω άραγε; Τι ακριβώς εννοούν όταν μιλούν περί αλληλεγγύης; Για ποιο λόγο ζητιανεύουν αν όχι για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες;

Δεν έχω βγάλει άκρη. Αν μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει έχει καλώς αλλιώς αν μου ξανατύχει τέτοια περίπτωση θα τις φάνε τις σφαλιάρες αφού το δικό μου μυαλό λέει πως εν προκειμένω το ζητούμενο δεν είναι η εξασφάλιση της ζωής αλλά η εξασφάλιση χρημάτων και μόνο χρημάτων οπότε κατά την γνώμη μου ο φτωχός ας κοιμηθεί στα παγκάκια και ο συριζαίος ας ψηφίσει Τσίπρα, άξιοι της μοίρας τους. Κάνω λάθος;

18 Δεκεμβρίου 2013

Ζήτω ο ΣΥΡΙΖΑ! Αποφάσισα να ψηφίσω.

σχεδόν μάζεψα όλα όσα ήθελα να μαζέψω με την ευκαιρία της κρίσης σαν το κοράκι αλλά βλέπω πολλούς ξαφνιασμένους βρε παιδάκι μου, έχουν μείνει με τα μάτια γουρλωμένα και το στόμα ανοιχτό! μα γιατί; Στις επόμενες εκλογές εγώ ο ουδεπόποτε έχων ψηφίσει θα πάω για πρώτη φορά να ψηφίσω, έτσι λέω. Διότι τώρα συμφέρει εμένα να ψηφίσω! Μάζεψα όλο το χρήμα ασφάλισα τα ευρουδάκια μου και τώρα θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ για να επιστρέψουμε στην δραχμή έτσι ώστε εγώ με τα ευρώ ν’ αγοράσω δυο τρία χωριά και να είμαι άρχοντας. Αριστερός άρχοντας! Αλλά και στο ευρώ να παραμείνουμε πάλι άρχοντας θα είμαι, λιγότερο αριστερός ίσως αφού θα πρέπει να κάνω πολλές δεξιές κωλοτούμπες αλλά πάντως αριστερός. Και θα φοράω και τραγιάσκα άμα λάχει προς απόδειξη της… αριστεροσύνης μου.  Έπρεπε να έρθει η τρόικα για να ξελασπώσω ρε, εγώ ο αριστερός άρχοντας! Έπρεπε να έρθει η τρόικα για να έχω κι εγώ επιτέλους κάτι να ψηφίσω! Ζήτω το έθνος! Ζήτω η τρόικα! κι από δω και στο εξής Ζήτω ο ΣΥΡΙΖΑ!

ΥΓ. χαχαχαχα παίζει να είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στην χώρα! 

ΥΓ2. στα δικά μου τα χωριά φτωχός δεν θα υπάρχει χαχαχαχαχαχα!

11 Δεκεμβρίου 2013

Προς Νίκο Γεωργιάδη, δημοσιογράφο της ATHENS VOICE

Όταν ο κάθε αδαής που έμαθε μια λεξούλα και την πιπιλάει σαν καραμέλα είτε ταιριάζει είτε όχι, όταν ο κάθε φανφάρας δεν ξέρει πώς να πει αυτό που θέλει να πει κι αφού δεν μπορεί ούτε να το ζωγραφίσει πετάει μια αρλούμπα που πολλοί θα δουν αλλά λίγοι θα την καταλάβουν, τότε εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα. Σε ποιους απευθύνεται; Μα σε ζώντα ζώα φυσικά, αγράμματα κι αμόρφωτα επίσης!

Καθόλου δεν μ’ ενδιαφέρει η «κίνηση των 58» μου είναι από αδιάφορη έως απεχθής αλλά μπροστά στον «αγώνα» του Νίκου Γεωργιάδη προς άγρα ποιμνίου γι αυτή την «νεα κίνηση» των παλιών πολιτικών τα παίρνω στο κρανίο.

Νικο Γεωργιάδη, άντε πρώτα να μάθεις τι εστί κυνισμός και μετά να γράψεις τι είναι κυνικό και τι όχι. Νίκο Γεωργιάδη είσαι αμόρφωτος εκ παρισίων, άλλος ένας ελληναράς ανάμεσα στους τόσους. Γλύψε και αποπροσανατόλισε, σίγουρα θ’ ανέβεις κι εσύ στην ιεραρχία ανεγκέφαλε ραγιά με το τούρκικο μουστάκι και την γαλλική τραγιάσκα, δυστυχισμένε ακόλουθε «αριστερών» ταγών.

Βάζω μόνο δυο αποσπάσματα του κατά τ’ άλλα αδιάφορου άρθρου και βγάλτε κι εσείς συμπέρασμα για το τι πα να πεί ασχετοσύνη.

Ο εξυπνακισμός συνήθως είναι ο παραδοσιακός σύντροφος της αμηχανίας. Η αμηχανία οδηγεί συνήθως στον κυνισμό. Και στις δύο περιπτώσεις υψώνεται ως ανάχωμα ευκαιρίας το … «χιούμορ».

Ηλίου φαεινότερη η αμηχανία, αν όχι η ελάχιστα κεκαλυμμένη κακία του διανοούμενου μπροστά στην προφανή απουσία του ιδίου και των συν αυτώ παραγόντων που επιστρατεύουν τον υπερχειλίζοντα κυνισμό τους για να συμπληρώσουν την πολιτική ανεπάρκεια.

http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%B9%CF%83%CE%B8%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%C2%AB58%C2%BB

Τα υπόλοιπα αδιάφορα μπορείτε αν θελετε να τα διαβάσετε στον σύνδεσμο αλλά προειδοποιώ, είναι παντελώς άχρηστα.

9 Δεκεμβρίου 2013

να χαίρεσαι να διαβάζεις. Εξαιρετικό άρθρο!

Ό,τι και να πουν από δω και πέρα, η αλήθεια είναι ότι το εξάμηνο στα πανεπιστήμια έχει ήδη χαθεί. Εντωμεταξύ ο υπουργός ψάχνει να βρει ευφάνταστους τρόπους για να επαναφέρει όσους έβγαλε σε διαθεσιμότητα, πίσω με νέους διορισμούς «εργαστηριακών» υπαλλήλων, οι διοικητικοί υπάλληλοι ικανοποιημένοι λένε να επιστρέψουν στις δουλειές τους αλλά δεν τους αφήνουν συνελεύσεις που αποφασίζουν «διά βοής» συνέχιση του αγώνα και ο πρύτανης δίνει παράσταση στο Παρίσι με έργο που έγραψε, σκηνοθέτησε και παίζει ο ίδιος ενώπιον 54 θεατών στο Ελληνικό Σπίτι.

Συγνώμη, οι φοιτητές πού βρίσκονται όλο αυτό τον καιρό; Έφτιαξαν σελίδα στο Facebook «Ανοιχτά Πανεπιστήμια» και έκαναν 29.000 like. Μετά, φαντάζομαι, θα έκαναν like και σε μια χαριτωμένη γατούλα που είχαμε ανεβάσει εμείς στο site και μετά, πιο ήσυχοι πια, θα τράβηξαν και μια πόζα «selfie» να ποστάρουν στο instagram.

Πού είναι εκείνες οι «μεγαλειώδεις διαδηλώσεις και καταλήψεις του ηρωικού φοιτητικού κινήματος»; Γιατί, αν 78.000 άνθρωποι ξυπνούσαν μια μέρα, πήγαιναν όλοι στο πανεπιστήμιό τους, έμπαιναν στις αίθουσες και έλεγαν κόψτε την πλάκα, εμείς θέλουμε να σπουδάσουμε, τότε κανείς δεν θα ’κανε τον ηθοποιό στο Παρίσι. Αλλά οι φοιτητές δυσκολεύονται να αντιληφθούν τη νέα πραγματικότητα. Όπως δυσκολεύεται όλη η κοινωνία μας. Μέχρι τώρα έκαναν διαδηλώσεις και καταλήψεις για να κλείσουν οι σχολές, πού να φανταστούν τώρα ότι το αίτημα που τους συμφέρει είναι να ανοίξουν; Έκλειναν τις σχολές για να μη χάνουν το χρόνο τους, έπαιρναν πτυχία χωρίς αντίκρισμα, τους ήταν αδιάφορο αφού με αυτά μοριοδοτούνταν για να μπουν στο Δημόσιο. Έκαναν «ηρωικούς αγώνες» για να περνάνε γρήγορα οι ανιαρές διαδικασίες μέχρι τη μοριοδότηση και για να εξοστρακίζουν τον πιθανό ανταγωνισμό από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Και, ξαφνικά, το έργο τελείωσε. Πρώτη φορά πρέπει να σκεφτούν τι στ’ αλήθεια είναι οι σπουδές και πώς πρέπει να γίνονται για το δικό τους συμφέρον.

Πάντα, από την αρχή αυτής της κρίσης, σε κάθε διαδήλωση, βλέποντας τα φλογερά νεανικά πρόσωπα που φώναζαν τα ίδια συνθήματα με τους υπόλοιπους, απορούσα. Μα, καλά, δεν καταλάβαιναν ότι διαδηλώνουν εναντίον των εαυτών τους; Δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να αντιληφθείς απλά πράγματα. Όχι στο ξεπούλημα του δημοσίου φώναζαν, για να μην κλείσει μια χρεοκοπημένη κρατική επιχείρηση. Ώστε να κλείσουν δεκάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις και να μη βρουν οι ίδιοι ποτέ δουλειά. Κάτω τα χέρια από τις πρόωρες συντάξεις, ώστε όταν έρθει η ώρα να μην υπάρχουν καν ταμεία για να πάρουν οι ίδιοι σύνταξη. Όχι στην αξιολόγηση, ώστε να χάσουν οι ίδιοι το πλεονέκτημα της πιο μορφωμένης γενιάς, υπέρ των κομματικών πελατών που καταλαμβάνουν τις θέσεις χωρίς προσόντα και μάχονται φυσικά κατά της οποιασδήποτε αξιολόγησης. Όχι στις περικοπές των συντάξεων, ώστε να πληρώνουν αυτοί με τις ασφαλιστικές εισφορές τους των 511 ευρώ μισθών τις συντάξεις των 3.000 στις ΔΕΚΟ.

Σ’ όλο τον κόσμο συμβαίνει αυτό, η γενιά των baby boomers που απόλαυσε τα μεταπολεμικά χρόνια της δυτικής ευδαιμονίας, τώρα που τα πράγματα στράβωσαν, αρνείται να αλλάξει τον τρόπο ζωής της και μεταφέρει το λογαριασμό στα παιδιά της. Όμως στην Ελλάδα το φαινόμενο έχει πάρει βρικολακικές διαστάσεις. Οι νέοι, παραδόξως, δεν φαίνονται να το καταλαβαίνουν. Ζαλισμένοι από την κυρίαρχη ρητορική, πειστική επειδή εκφέρεται από τα δεξιά ως τα αριστερά ίδια κι απαράλλαχτη, επαναλαμβάνουν και μάλιστα με μεγαλύτερη ορμή όσα στρέφονται εναντίον τους. Οι νέοι, οι νέοι αν είναι δυνατόν, καταφεύγουν πρώτοι σε ιδεολογικά ρεύματα των αρχών του προηγούμενου αιώνα, στο νεοφασισμό και το νεοσταλινισμό. Έπειτα, κάνουν like στο Facebook.

Κάποτε είχα γράψει μια πρόταση, που μόνο όταν την είδα τυπωμένη κατάλαβα τη σκληρότητά της: Μια κοινωνία φαίνεται αν είναι γερασμένη, όχι από τους γέρους της, αλλά από τους νέους της. Μια χρονιά, το έτος που έκανα μάθημα ήταν πιο ξύπνιο, με περισσότερη αυτοπεποίθηση από τα συνηθισμένα, κι έτσι είχαμε αναπτύξει μεγαλύτερη οικειότητα. Με κορόιδευαν όταν τους έλεγα τι μουσική ακούω, αυτό λέγεται παλιμπαιδισμός, κύριε. Κι εγώ τους πείραζα, ακούτε την ίδια μουσική με τους πατεράδες σας, πάτε στα ίδια μέρη με τους πατεράδες σας, έχετε τις ίδιες αξίες στη ζωή. Μια φορά είχαν απεργίες και διαδηλώσεις, με περίμεναν περήφανα να μου πουν πόσο άδικο είχα που τους υποτιμώ. Εγώ, εντωμεταξύ, είχα δει τα πανό στο προαύλιο, τα συνθήματα στις σκάλες ανεβαίνοντας, μπήκα μέσα γελώντας. Δεν είσαστε στα καλά σας, λέγανε. Με τίποτα δεν είσαι ευχαριστημένος, πριν μας έλεγες συμβιβασμένους, τώρα πάλι δεν σ’ αρέσει που αντιστεκόμαστε. Πώς να τους εξηγήσω ότι το φαινόμενο ήταν τρομακτικό, ότι νόμιζα πως ζω ταινία επιστημονικής φαντασίας, ότι όλα όσα έλεγαν ήταν λάθος γιατί τα ήξερα; Γιατί τα συνθήματα ήταν σαν να τα είχα γράψει εγώ πριν 30 χρόνια, στους ίδιους τοίχους, με τα ίδια λόγια στο μακρινό παρελθόν;

Η κυνική αλήθεια βέβαια είναι ότι οι νέοι ήξεραν τι έκαναν. Η εποχή της δανεικής ευδαιμονίας, για τους περισσότερους, ήταν πολύ βολική. Έμεναν με τη μαμά τους μέχρι τα 40, η ιδιοκατοίκηση ήταν η μεγαλύτερη της Ευρώπης, δεν πλήρωναν νοίκι, οι μισές οικογένειες είχαν ένα εξοχικό, άντε ένα ή δυο σπίτια στο χωριό, κάθε νοικοκυριό δυο αυτοκίνητα, τα βασικά ήταν λυμένα. Σπούδαζαν. Καλές Τέχνες. Ηθοποιοί, σκηνοθεσία, χορό, πολιτικές επιστήμες, Επικοινωνία. Η προηγούμενη γενιά του life style σπούδαζε μάρκετινγκ και διοίκηση επιχειρήσεων χωρίς επιχειρήσεις, αυτοί προχώρησαν ακόμα τη θεωρία, ασχολήθηκαν με την τέχνη. Που μια χαρά είναι, αρκεί να ξέρεις ότι ένας στους 100 ζει απ’ αυτό.

Όλες οι αυτάρεσκες θεωρίες της Δύσης, που νόμιζε ότι μια για πάντα ξεμπέρδεψε με τις υποχρεώσεις της αναγκαιότητας και πέρασε από την κοινωνία της εργασίας στην κοινωνία της ψυχαγωγίας, στην Ελλάδα έγιναν πραγματικότητα. Η φούσκα επέτρεπε τις ψευδαισθήσεις. Υπήρχαν νοικοκυριά που έπαιρναν μια σύνταξη της γιαγιάς, μια της μαμάς στα 42 ως μητέρα ανήλικου τέκνου, σε λίγο και μια σύνταξη του μπαμπά στα 55 από τη ΔΕΚΟ, ξαφνικά στο σπίτι μπορεί να έμπαιναν κάθε μήνα 4-5 χιλιάδες ευρώ. Ποιο σπίτι το ’80 είχε τέτοια άκοπα εισοδήματα; Τα παιδιά σπούδαζαν. Και σπούδαζαν. Τώρα με τις αναταράξεις πάλι στα πανεπιστήμια, που δημοσιεύτηκαν μερικά νούμερα, είδα έκπληκτος σχολές να δηλώνουν όσους προπτυχιακούς φοιτητές, άλλους τόσους σχεδόν μεταπτυχιακούς. Απίθανα πράγματα, κάποτε μεταπτυχιακό έκανε ένας στους 100, αυτός που ήθελε να κάνει πανεπιστημιακή καριέρα, να εξειδικευθεί σε έναν τομέα της επιστήμης. Πήγαινε στο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου, αφιερωνόταν. Τώρα έγιναν απλώς παράταση των σπουδών, καμουφλάζ της ανεργίας. Στη χώρα χωρίς επιχειρήσεις, χωρίς δουλειές, οι άνθρωποι έκαναν σπουδές για εργασίες που δεν υπάρχουν. Έπειτα ήρθε το απότομο ξύπνημα.

Λένε τώρα για την κρίση που έφερε την ανεργία των νέων. Ψέματα λένε. Γιατί και πριν την κρίση, η ανεργία των νέων ήταν 40%. Και αυτό δεν ήταν το χειρότερο, το χειρότερο ήταν ότι, από τους άλλους 60, οι 50 προσλαμβάνονταν στο Δημόσιο. Τα προβλήματα ήταν φανερά όλη τη δεκαετία του 2000, αλλά κανείς δεν ήθελε να τα δει. Όλα τα κάλυπτε η αγία ελληνική οικογένεια, το κουκούλι που φρόντιζε όλα τα μέλη του. Αλλά και τα ευνούχιζε. Γι’ αυτό, ξαφνικά, όλες οι ταινίες του νέου ελληνικού σινεμά δεν μιλάνε για την οικονομική κρίση αλλά για τη weird ελληνική οικογένεια. Κάποια σοβαρά προβλήματα είχε ο παράδεισος κάτω από τη δανεική ευδαιμονία.

Αυτό τον ιδεολογικό ευνουχισμό πρέπει να γκρεμίσουν τώρα οι φοιτητές, οι σημερινοί νέοι, και δεν είναι εύκολο. Κάποιες έρευνες κοινωνικών τάσεων λένε ότι ενώ οι μεγαλύτεροι έχουμε απομυθοποιήσει και ξεπεράσει σιγά-σιγά το μοντέλο του easy living των προηγούμενων χρόνων, οι νέοι όχι μόνο δεν έχουν γυρίσει την πλάτη στα «περνάτε καλααά; Μύκονοοοος», αλλά νιώθουν και οργή, νιώθουν θύματα μιας συνωμοσίας εναντίον τους, γιατί το πάρτι τελείωσε πριν καλά καλά το απολαύσουν. Είμαι σίγουρος ότι αυτό θα αλλάξει και θα αλλάξει όταν μεγαλώσουν οι σημερινοί 15ρηδες. Αυτοί που μεγαλώνουν μέσα στην κρίση και μαθαίνουν αυτά που ήξεραν οι πατεράδες τους, αλλά τα έχουν ξεχάσει: ότι η ζωή είναι σκληρή, ότι κανείς δεν σου χρωστάει τίποτα, ότι χρειάζεται δουλειά, σωστές επιλογές και προσπάθεια για να επιτύχεις οτιδήποτε.

Αλλά πρέπει αναγκαστικά η κοινωνία μας να περιμένει αυτή τη γενιά; Να χάσει, δηλαδή, μια δεκαετία; Οι σημερινοί 20άρηδες, 30άρηδες, από ποιον περιμένουν να προτείνει τις νέες ιδέες; Ως πότε θα επαναλαμβάνουν τα συνθήματα των γονιών τους;

6 Δεκεμβρίου 2013

να ένα ωραίο σχόλιο. Κάποιοι επιμένουν να βλέπουν…

Οταν εισαι μεγαλωμένος στο Κερατσίνι και με το που έπιασες μια δουλεια παιρνεις δάνειο για να αγοράσεις σπιτι 100 τ.μ. στου Παπάγου δεν ειναι χαμηλού ρισκου και δεν φταίει η τράπεζα.
Αν μετα απο 10 χρόνια δουλειας το μόνο που έχεις στην άκρη ειναι .... 5.000 σε καταναλωτικό δάνειο και αποφασιζεις να πάρεις στεγαστικό για να αγοράζεις σπίτι δεν φταιει κανένας άλλος.

Τα τελευταια 3 χρόνια ειναι πολλοι αυτοι που δεν πληρωνουν τη δόση του στεγαστικού τους. Οι τράπεζες κάνουν ρυθμίσεις αλλα πολλοι δεν πληρώνουν ούτε τις ρυθμίσεις.
Αλλα μένουν στα καινουρια σπίτια τους. Δωρεάν.
Κάποιοι απο αυτους έχουν δυσκολίες, άλλοι βλέποντας οτι δεν συμφέρει να ριξουν λεφτα στο δάνειό τους επιλέγουν να κρατήσουν τα μετρητά.

Κανένας όμως δεν ασχολείται με τον ακόμα πιο συντηρητικό εργαζόμενο που δεν ρισκαρε να πάρει δάνειο, μένει ακόμα στο νοίκι αλλα αν δεν πληρώσει το νοίκι θα μεινει στο δρόμο. Δεν ξέρω κανένα νοικάρη που να μένει δωρεάν στο σπιτι πάνω απο 6-7 μήνες.
Αλλα ο φτωχός νοικάρης που κινδυνεύει να μείνει στο δρόμο δεν απασχολεί κανένα, δεν πουλάει.
ΠΟυλάει η συμπονεια στους δανειολήπτες και μάλιστα στη γενικότητά τους στην οποία συμπεριλαμβάνεται και μεγάλος αριθμός λαμογιων.

Ας κάνω μια προσπάθεια να φανταστώ τους λόγους που η "συμπονοια" μας περιορίζεται στους δευτερους και όχι στους πρώτους.
-Αν πω "οχι στις κατασχέσεις", οι δανειολήπτες θα μπορούν να μένουν στα σπιτια τους δωρεάν και το κόστος θα το φορτωθούν οι πάντα κακές τράπεζες. Νομίζοντας φυσικά οτι δεν θα χρεωκοπήσουν, και οτι αν πάω να κάνω ανάληψη μετρητών θα μου δώσουν.

- Αν πω "οχι στις εξώσεις των νοικαρηδων" τοτε ο νοικάρης μου θα σταματήσει να μου δινει το νοικι και αυτο δεν το θέλω (προς θεου δηλαδη, ειπαμε συμπόνοια, αλλα όχι εις βάρος μου!!!!). Ασε που ακόμα και αν δεν εχω περιουσια να νοικιαζω, με το που πάω να πω κάτι τέτοιο, θα βρεθει δίπλα μου κάποιος φιλος ή συγγενής και θα μου ριξει καμια λεκτική σφαλιάρα να συνέλθω του στυλ "μην εισαι τζάμπα μάγκας με το εισόδημα που εχω για να μεγαλώσω τα παιδια μου"

Δανειολήπτης παίρνει δάνειο για να αγοράσει καινουριο σπίτι και το παλιό που ειχε το νοικιάζει.
- αν δεν πληρώσει ο νοικάρης του το νοίκι, του κάνει έξωση
- αν ο ιδιοκτήτης για 3 χρόνια δεν πληρώνει το δάνειο, δεν τρέχει κάστανο.

γαμάτο??????

Κι έτσι καταλήξαμε στο μη εύηχο συνθημα "οχι στους πλειστηριασμούς ωστε να μενουν τζαμπα οι δανειολήπτες, ναι στις εξωσεις γιατι στα φρύδια μας γράφουμε τους νοικάρηδες"

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails