Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

27 Φεβρουαρίου 2014

▶ R.I.P. Paco de Lucia

Φεύγουν όλοι!!! Ο ένας μετά τον άλλο!! Κοντεύει να καταντήσει το ιστολόγιο γραφείο μνημόσυνων όμως εγώ άλλο καταλαβαίνω! Ένας ακόμα κύκλος έκλεισε! Ένας ακόμα κύκλος ανοίγει! Το παλιό πέθανε, όσο καλό κι ήταν, όσο κακό κι αν έκανε τελείωσε! Άντε να δούμε το νέο να γεννιέται!

Αντίο Μεγάλε Πάκο, γονιμοποίησες και δεν θα ξεχαστείς! 

23 Φεβρουαρίου 2014

Αντίο Σάκη…

Το ξέραμε καιρό τώρα ότι θα φύγεις αλλά μου στοίχισε σύντροφε! Μόλις το έμαθα εδώ στην κοσμάρα μου πως άφησες τον κόσμο τούτο…

Ευχαριστώ Σάκη Μπουλά για τις στιγμές που μου χάρισες! Έφυγες όπως ήθελες να φύγεις, το ‘ξερες ότι το ‘πινες και σ’ έπινε αλλά σου άρεσε! Ας είναι, δικαίωμα! Αντίο κι ευχαριστώ… θα σε θυμάμαι…

 

12 Φεβρουαρίου 2014

Πραγματικός πιστός ή το σύνδρομο κομματικού του υποτελούς

 

Του Χρήστου Ιακώβου

Ένα από τα βιβλία που το πέρασμα του χρόνου τούς προσθέτει αξία είναι το κλασικό πλέον σύγγραμμα του Έρικ Χόφφερ (1902-1983), «The True Believer. Thoughts on the nature of Mass Movements». Πρωτοκυκλοφόρησε το 1951 στις ΗΠΑ ενώ στην Ελλάδα κυκλοφόρησε μεταφρασμένο με τον τίτλο «Ο Πραγματικός Πιστός» το 1969.

Αν και ο Χόφφερ δεν διέθετε καμία ακαδημαϊκή μόρφωση, εντούτοις κατόρθωσε να αναδειχθεί σε ένα από τους μεγάλους της αμερικανικής διανόησης. Προτού καθιερωθεί ως διανοούμενος εργάστηκε για χρόνια ως λιμενεργάτης. Συστηματικώς απέφυγε στη ζωή του να φορέσει την ταμπέλλα κάποιου συστήματος ή κάποιας οργάνωσης. Σε ηλικία επτά ετών έχασε το φως του για να το ξαναβρεί ανεξήγητα στα δεκαπέντε του. Ήταν από τους πρώτους που μελέτησε το φαινόμενο του φανατισμού, επικεντρώνοντας την έρευνά του στην έλλειψη αυτοπεποίθησης.

Ο Χόφφερ διαπραγματεύτηκε συστηματικώς τους λόγους που οδηγούν ένα άνθρωπο να ενταχθεί σε μία ομάδα και να προσηλωθεί με παράλογη αφοσίωση στο σκοπό της, ιδιαίτερα αν αυτή η ομάδα είναι πολιτικό κόμμα. Τι είναι αυτό που εξαναγκάζει ένα άνθρωπο, πέρα από κάθε λογική πολλές φορές, να απολυτοποιήσει μία πολιτική ιδεολογία ή ένα πολιτικό κόμμα; Πως μπορεί ένα κατά τα άλλα λογικό άτομο να ερωτευθεί με τόσο πάθος μια φαντασίωση, ώστε ακόμα και όταν αυτή έχει αποκαλυφθεί εκ των γεγονότων αυτό να αγκυλώνεται ακόμη περισσότερο πάνω της; Για πολλούς ανθρώπους η ανάγκη να πιστέψουν, ορισμένες φορές υπερβαίνει την ικανότητα τους να σκεφτούν λογικά για τα δεδομένα -υπέρ και κατά- που αφορούν στην πίστη αυτή.

Όπως αναφέρει ο Χόφερ, «Η πίστη σε μια ιερή υπόθεση είναι σε μεγάλο βαθμό υποκατάστατο για τη χαμένη αυτοπεποίθηση. Όσο μικρότερη ιδέα μπορεί να έχει ένας άνθρωπος για τον εαυτό του, τόση μεγαλύτερη προθυμία δείχνει για να αποδίδει στο κόμμα του ιερή του υπόθεση, απόλυτη τελειότητα.» Κατά συνέπεια, η ανάγκη να πιστέψουμε σε ψεύτικα θαύματα αψηφά μονίμως τον ορθολογισμό.

Eric-Hoffer-biblio02-09february2014

Ο πραγματικός πιστός είναι εξ ορισμού παραληρηματικός, με την ψυχιατρική έννοια του όρου: μπορεί δηλαδή να πιστεύει αυτό που είναι λάθος και είναι ανίκανο να πειστεί από αποδείξεις και επιχειρήματα πως οι ιδέες του, οι απόψεις του, οι εκτιμήσεις του είναι λανθασμένες.

Ο Χόφφερ χαρακτηριστικώς αναφέρει «Όσο λιγότερο μπορεί ένα άτομο να αξιώσει διάκριση για τον εαυτό του, τόσο περισσότερο έτοιμο είναι να αξιώσει όλες τις διακρίσεις για το έθνος του, τη θρησκεία του, τη φυλή του ή τον ιερό σκοπό του…Ένα άτομο είναι πιθανό να κοιτάει τη δουλειά του όταν η δουλειά του αξίζει κοίταγμα. Αν όχι, τότε ξεχνιέται από τις ανούσιες υποθέσεις του με το να κοιτάει τη δουλειά των άλλων…».

«Ο φανατικός είναι συνεχώς ελλιπής και ανασφαλής. Δεν μπορεί να παράγει αυτοεπιβεβαίωση μέσα απ’ τις δικές του δυνάμεις -μέσα από τον απορριπτέο εαυτό του- αλλά τη βρίσκει μόνο με το να αγκυλώνεται παθιασμένα σε οποιαδήποτε στήριγμα τύχει να αγκαλιάσει». Αυτή η παθιασμένη αγκύλωση είναι η ουσία της τυφλής κομματικής προσήλωσης στην οποία βλέπει την πηγή όλης της αρετής και της δύναμης. Εύκολα βλέπει τον εαυτό του ως τον υποστηρικτή και τον υπερασπιστή του ιερού σκοπού που έχει γαντζώσει. Και είναι έτοιμος να θυσιάσει ακόμη και τη ζωή του.

Απαραίτητη προϋπόθεση βεβαίως για την επιβεβαίωση της κομματικής πίστης είναι το ότι πάντοτε θα υπάρχει κάποιος διάβολος για να λειτουργεί ως το αρνητικό άλλοθι των εμμονών, των ματαιοδοξιών και των ψυχώσεων. Το αντίπαλο δέος.

Όσο περισσότερο ο πραγματικός πιστός (κομματικό άτομο) είναι βυθισμένος στον κομματισμό, όσο βαθύτερα δηλαδή ευρίσκεται στη διαβάθμιση του αντικειμενικού ή υποκειμενικού εκ-κομματισμού, όσον περισσότερο είναι ριζωμένος με σταθερούς δεσμούς σε τοπικές και κεντρικές επιτροπές, άλλο τόσο περισσότερο ίσταται εκτός της κοινωνίας. Συνεπώς άλλο τόσο μεγαλυτέρα είναι η ψυχική προδιάθεση και η δυνατότητα απώλειας της ορθολογικής σκέψης, άρα η τάση προς μαζοποίηση του ατόμου πλέον αυξάνεται, και ταυτοχρόνως, ως συγκοινωνούντα δοχεία, αυξάνεται και ο βαθμός μαζοποίησης του πολιτικού βίου.

Κατά την κομματική ψυχολογία οι ανερχόμενοι κομματικοί πιστοί θα πρέπει να περάσουν τις εξετάσεις στον κομματικό στίβο, ήτοι να αποδεικνύουν μονίμως στους κομματικώς ανωτέρους την κατωτερότητά τους. Αυτό είναι εκ της κομματικής λογικής αναγκαίο αφού για να νομιμοποιηθεί εσωκομματικώς η «ορθή» ή «ευφυής» σκέψη των ανωτέρων θα πρέπει να συντρέχει προς αυτό η χρησιμότητα των κατωτέρων, πλειστάκις απρόσιτη εις παν τι ορθολογικό. Διαφορετικά δεν είχαν αξία οι εσωκομματικές διαβαθμίσεις, με άλλα λόγια θα ήσαν όλοι ίσοι, δηλαδή ηλίθιοι.

Πραγματικός πιστός ή το σύνδρομο κομματικού του υποτελούς | Mignatiou.com

11 Φεβρουαρίου 2014

Όλη η Ελλάδα μια φυλακή. Και μετά τι;

Αυτά τα γράφει ένας δεξιός δημοσιογράφος! Δεν κάνω πλάκα καλό μου ημερολογιάκι! Αυτή είναι η καλύτερη περίοδο της εν ελλάδι ζωής μου! ‘Ολο το  ελλαδιστάν, όλα τα λαμόγια φυλακή! Δεν υπάρχει λέμε!!! Θυμάμαι κάποτε όταν έλεγα πως θα πάνε φυλακή πως θα τους δημευτούν τα σπίτια και οι περιουσίες αντί απαντήσεως με ρώταγαν με εκείνο το σοφιστικέ λαμογίστικο ύφάκι “σιγά ρε, άμα είναι έτσι θα πρέπει να πάμε όλοι φυλακή; δεν χωράμε” κι έκλειναν την… απάντηση μ’ εκείνο το ηχηρό γέλιο του λαμόγιου στο λημέρι του!

Χαχαχαχαχα τώρα γελάω εγώ με το υφάκι του του κυνικού χαιρέκακου όταν βλέπω τον δεξιό να αναλύει αποδεχόμενος τον Μάρξ και τον Έγκελς, φοβούμενος ότι όλη η ελλάδα θα γίνει μια φυλακή την ίδια στιγμή που βολεμένοι κι αβόλευτοι έχουν λαλήσει βλέποντας το (ελληνικό) σύμπαν να γκρεμίζεται γύρω τους!!!

Η κεντρική ιδέα του άρθρου κατ’ εμέ είναι η εξής: “Είμαστε σχεδόν όλοι λαμόγια οκ το παραδεχόμαστε και θα προσπαθήσουμε να πάψουμε τις λαμογιές αλλά μην μας βάλετε όλους φυλακή για τις λαμογιές που ήδη έχουμε κάνει γιατί θα ξεσηκωθούμε όλα τα λαμόγια”.

Οι υπογραμμίσεις δικές μου.

 

Με αφορμή την καταιγίδα των δικαστικών εξελίξεων του τελευταίου διαστήματος που δημιουργούν ποσοτική έκρηξη συλλήψεων και αποκαλύψεων σε σχέση με τον πραγματικό χρόνο διάπραξης των σκανδάλων που βρίσκονται υπό δικαστική διερεύνηση δεν θα πρέπει να μείνουμε μόνο στο ανάθεμα… του παρελθόντος.     

Η μέχρι σήμερα ατιμωρησία, η ασυλία και η «απουσία» της δικαιοσύνης  οδήγησαν τη χώρα στην απαξίωση και στην οικονομική καταστροφή. Οι διεφθαρμένοι δεν κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου να λογοδοτήσουν  για τις πράξεις τους και κατάφεραν να επιβληθούν σε έναν λαό που δεν του δόθηκε η απαιτούμενη παιδεία.

Λαμόγια, διαφθορά, μίζες, νεποτισμός, υπεξαίρεση χρημάτων όλα στον αέρα! Η Ελλάδα μια φυλακή! Καλά όλα αυτά αλλά πρέπει να προσέχουμε πολύ σε ποιο χρονικό σημείο και από ποιους παρουσιάζονται. Παραδείγματος χάρη είναι παραπλανητικό και λάθος να πιστεύουμε ότι με αναθέματα εναντίον των «διεφθαρμένων πολιτικών» θα επέλθει η λύτρωση και η έξοδος από την κρίση.

Η ατιμωρησία έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη διαιώνιση και στη διόγκωση του φαινομένου. Χωρίς παιδεία ένα λαός γαλουχήθηκε με  το δίλημμα: ή θα είσαι λαμόγιο ή κορόιδο! Η ατιμωρησία προέρχεται, πρωτίστως, από την περιθωριοποίηση της δικαιοσύνης με αποτέλεσμα την καθυστέρηση απονομής της δικαιοσύνης. Αυτό το γεγονός οδήγησε στην εμπέδωση του αισθήματος της αναξιοπιστίας τους κράτους.

Nα καταλάβουμε ότι κάποια στιγμή πρέπει να αφήσουμε σε δεύτερο πλάνο την οργή και να  αρχίσουμε να βλέπουμε το αύριο. Και αυτό θα γίνει μόνο με καλύτερες επιλογές στο μέλλον.

Ό Έγκελς υποστηρίζει ότι στη διαλεκτική εξέλιξη οι ποσοτικές αλλαγές μεταβάλλονται σε αλλαγές ποιοτικές. Η ποσότητα των σκανδάλων δεν είναι σε καθόλου καλή αναλογία με τον χρόνο. Για σκεφτείτε, αν η κάθε υπόθεση δικαζόταν στην ώρα της ποια θα ήταν η ποιοτική αλλαγή της χώρας;

Εν τέλει ισχύει αυτό που λέει ο Μαρξ,  ότι «η ποσοτική συσσώρευση φέρνει την ποιοτική αλλαγή»…  Ωστόσο πρέπει να προβληματιστούμε μήπως γίνεται κατάχρηση του μεγέθους της ποσοτικής συσσώρευσης που θα οδηγήσει μόνο σε κοινωνικές αναταραχές;

Θα καταφέρουμε να βάλουμε όλοι πλάτη για να αναγεννήσουμε την Ελλάδα; Ή ο ατμός θα σκάσει το καζάνι; Και πόσες γενιές, αντέχει αυτή χώρα, να μείνουν στον πάγο;  

Στην ανθρώπινη ιστορία οι κοινωνίες πήγαν μπροστά, εμείς θα μείνουμε προσκολλημένοι στο χθες…  Η Αναγέννηση άλλωστε ήρθε μέσα από τρομερές πολεμικές συγκρούσεις και κοινωνικές αναταραχές…  

Όλη η Ελλάδα μια φυλακή. Και μετά τι; - Newpost.gr

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails