Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

31 Δεκεμβρίου 2009

Εκτός πραγματικότητας

ektos pragmatikotitas Καθόμασταν προχθές η ομήγυρη και κουβεντιάζαμε κουτσοπίνοντας μετά από ένα ακόμα λουκούλλειο γεύμα όπως συνηθίζουμε, οπότε σε κάποιο σημείο της κουβέντας γυρίζει ο καρδιακός μου («καρδιακό» λέμε στην πατρίδα μου τον καλό φίλο που είναι σαν αδερφός) και μου λέει με ύφος βαρβάτο: Κλείτορα επιμένεις να είσαι εκτός πραγματικότητας. Μάλιστα. Συνεχίζω να είμαι εκτός πραγματικότητας και ο φίλος μου συνεχίζει να το διαπιστώνει επί δυόμιση δεκαετίες τώρα. Ποσώς με απασχολεί αν το να βρίσκομαι εκτός πραγματικότητας είναι κατανοητό ή ακόμα και κοινωνικώς αποδεκτό. Όλα τούτα επηρεάζουν όσους ζουν εντός πραγματικότητας και συνεπώς εμένα με αφήνουν αδιάφορο. Θέλω όμως πλέον να έχω γραμμένα και στο χαρτί αυτά που λέω με τους φίλους μου εδώ και πολλά χρόνια εξ’ ου και προέκυψε ετούτο το κείμενο.

Πράγματι λοιπόν είμαι εκτός πραγματικότητας. Ζω εντός της αλλά είμαι εκτός της. Τούτο ακούγεται ολίγον τι κι εξηγούμαι. Στην πραγματικότητα συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν και που όλοι μας γνωρίζουμε και βιώνουμε. Εκτός πραγματικότητας συμβαίνουν ακριβώς τα ίδια με μόνη διαφορά πως αλλάζει η θέση του παρατηρητή. Εγώ ο παρατηρητής εν προκειμένω, κατανοώ καλύτερα τι ακριβώς συμβαίνει όταν απομακρυνθώ από αυτό και το δω απ’ έξω σφαιρικά και χωρίς να με επηρεάζει στο ελάχιστο ή έστω να μ’ επηρεάζει όσο το δυνατόν λιγότερο. Είναι μάλιστα τόσο διαφορετική η οπτική ενός εξωτερικού παρατηρητή που πολλές φορές και σε πολλές περιπτώσεις η θέαση ενός που είναι εντός πραγματικότητας με κάποιον που είναι εκτός πραγματικότητας απέχει παρασάγγας ή ακόμα είναι κι εντελώς διαφορετική. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι που μεταξύ των δύο παρατηρητών ακούγονται τα λόγια τα βαρβάτα. «Είσαι εκτός πραγματικότητας».

Ναι είμαι κι επειδή ακριβώς είμαι βλέπω τα πράγματα όπως δεν μπορεί να τα δει κάποιος που δεν είναι εκτός πραγματικότητας. Διότι η πραγματικότητα είναι πολύ μεγαλύτερη και πολυπλοκότερη απ’ όσο εμείς μπορούμε άμεσα να αντιληφθούμε. Ο στρατιώτης για παράδειγμα γνωρίζει τι κάνει ο διπλανός του αλλά δεν μπορεί να γνωρίζει τι γίνεται σε όλο το μέτωπο. Αυτό το γνωρίζει μόνο ο στρατηγός που όμως είναι εκτός μάχης. Όπως ακριβώς ο στρατηγός δεν γνωρίζει τι κάνει ο κάθε στρατιώτης ανά πάσα στιγμή και δεν τον ενδιαφέρει ούτε τον επηρεάζει άμεσα αν τραυματίστηκε ο διπλανός του έτσι και ο εκτός πραγματικότητας δεν ενδιαφέρεται ούτε επηρεάζεται αν η μάνα του πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής της για τέλη κυκλοφορίας ενός σαράβαλου που πάει μόνο σούπερ μάρκετ. Για τους ανθρώπους λοιπόν που είναι εκτός πραγματικότητας τα πράγματα έχουν και μια άλλη οπτική πολύ σφαιρικότερη.

Παιδιόθεν είχα αυτή την τάση να είμαι εκτός πραγματικότητας. Έβαζα τον εαυτό μου έξω από το σπίτι, έξω από την πόλη, ακόμα κι έξω από τον πλανήτη και καθόμουν εκεί στο απώτερο διάστημα μια φατσούλα παραξενεμένη να βλέπω τον κόσμο και πότε να γελάω, πότε να κλαίω, πότε να θυμώνω, να αναρωτιέμαι, να διαμαρτύρομαι και όλα όσα γενικώς συμβαίνουν εντός πραγματικότητας, μόνο που εμένα μου συνέβαιναν και στην εκτός. Πολύ σωστά βέβαια τίθεται εδώ το ερώτημα. Μα καλά αφού τα ίδια είναι τότε γιατί όλο αυτό το ταξίδι για να βγεις εκτός πραγματικότητας; Διότι φίλοι μου ναι μεν είναι τα ίδια αλλά όχι ακριβώς τα ίδια. Ο άνθρωπος που μπορεί να είναι εκτός πραγματικότητας και να περιφέρει την φατσούλα του από δω και από κει μπορεί να θυμώσει, να χαρεί, να λυπηθεί, να κλάψει και να γελάσει με μια ολόκληρη πόλη, χώρα, ακόμα και μ’ ολόκληρο τον πλανήτη αλλά σπανίως θα τσακωθεί με τον γείτονά του. Ο άνθρωπος που είναι εκτός πραγματικότητας ουδέποτε θα κουτσομπολέψει και ουδεπόποτε θα γίνει οπαδός ποδοσφαιρικής ομάδας ή ψηφοφόρος κόμματος. Οι άνθρωποι που είναι εκτός πραγματικότητας βουτάνε (κυριολεκτικά) εντός πραγματικότητας μόνο αν κρίνουν πως κάτι αξίζει τον κόπο. Δεν είναι η πραγματικότητα που δεν τους αρέσει. Η πραγματικότητα είναι αυτή που είναι. Τους εκτός πραγματικότητας δεν μας αρέσουν οι παρωπίδες που η εντός πραγματικότητας θέαση επιβάλει. Μην ξεχνάμε πως όλες οι εξουσίες το πρώτο πράγμα που θέλουν να ελέγχουν είναι η ενημέρωση ώστε να έχουν τον έλεγχο του μικρόκοσμου. Το δεύτερο που οι εξουσίες απαιτούν να ελέγχουν είναι η παιδεία ώστε να μην διδαχθούν τα στρατιωτάκια τι εστί μέτωπο και το τρίτο την ενέργεια ώστε να είναι ελεγχόμενες και οι δυνατότητες.

Γι αυτά και γι αυτά λοιπόν λέω σε όλους όπως λέω και στον καρδιακό μου φίλο. Μην παρεξηγάτε όσους βρισκόμαστε εκτός πραγματικότητας και δώστε λίγη σημασία σε αυτά που λένε. Αν δεν είχαν κάτι να πουν θα προτιμούσαν να παραμείνουν εκτός πραγματικότητας για πάντα, να είστε βέβαιοι γι αυτό. Από την στιγμή όμως που βρίσκονται εντός της πραγματικότητας σημαίνει πως κάτι έχουν να πουν. Ας τους ακούσουμε, δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε και κυρίως ας ακούσουμε τα παιδιά. Αυτά είναι εκ φύσεως μονίμως εκτός πραγματικότητας και μπορεί μεν να μην έχουν αναπτύξει πλήρως την λογική αλλά έχουν μια σφαιρική οπτική άλλο πράγμα!Ας αφουγκραστούμε την ζωή με τα δικά τους μάτια και ας την ρυθμίσουμε με την δική μας λογική. Την κοινή λογική.

Μακρολόγησα. Σας χαιρετώ, εύχομαι σε όλους δημιουργικό και με υγεία το νέο έτος και πάω να ετοιμαστώ. Σε λίγο θα μαζευτούμε πάλι η παρέα θα κάτσουμε ο καθένας μας πάνω σ’ ένα αστέρι και όλοι μαζί* θα ταξιδέψουμε στους γαλαξίες της σκέψης και του Λόγου.

*Σημ. Μετά το φουρνιστό και μαριναρισμένο σε μέλι κατσικάκι.

30 Δεκεμβρίου 2009

Ανθρώπους ψάχνω…

clip_image002

Μέρες που ‘ναι ο καθένας έχει και τον πόνο του. Μέρες που ‘ναι ο καθένας εκφράζει και τις ανησυχίες του, τους προβληματισμούς του, τα αισθήματά του σε ότι αγαπά περισσότερο. Με λίγα λόγια καθένας τούτες τις γιορτινές μέρες του χειμερινού ηλιοστασίου και της πρωτοχρονιάς φανερώνει τις ελπίδες του και ευαισθησίες του.

Δυστυχώς ανήκω σ’ εκείνους τους άτυχους που αγωνίζονται σ’ ένα εχθρικό ανθρωποκεντρικό περιβάλλον για το δικαίωμα στο αυτονόητο. Για τον έρωτα προς την μάνα φύση.

Φευ εδώ και δύο χρόνια γίνεται από τον ΑΡΚΤΟΥΡΟ συλλογή υπογραφών για την κατάργηση της βαρβαρότητας, της διαστροφής των τσίρκων. Φευ εδώ και δύο χρόνια οι υπογραφές που μαζεύτηκαν είναι ελάχιστες σχεδόν μηδαμινές. Ποιός σκάει την σήμερον ημέρα για τα βασανιστήρια (κατ’ επάγγελμα) που άγρια ζώα υφίστανται για να διασκεδάζουν τα τέκνα τους τα κτήνη των ανθρώπων; Ουδείς πλην ελαχίστων.

Θέλω να παρακαλέσω. Το ξέρω πως δεν συνηθίζω να παρακαλάω αλλά αυτή την φορά θα το κάνω. Ικετεύω, όσοι από εσάς έχετε μέσα σας λίγο ακόμα από την χαρά που μας δίνει η ζωή, βάλτε μια υπογραφή μήπως και γλυτώσουμε από την ιερά εξέταση πλάσματα που δεν φταίνε σε τίποτα και που η δική μας διαστροφή τους είναι άγνωστη. Βάλτε μια υπογραφή και τιμήστε την ανθρωπιά. Όσοι ακόμα έχετε...

Ανακοίνωση τύπου

Θεσσαλονίκη, 08.10.2007

ΕΛΛΑΔΑ, χώρα ελεύθερη από τσίρκο με ζώα

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων συνεχίζοντας τη δράση για τα άγρια ζώα σε αιχμαλωσία και αφού το φαινόμενο της αρκούδας χορεύτριας έχει λυθεί με τη λειτουργία του Καταφυγίου της Αρκούδας στο Νυμφαίο της Φλώρινας, ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ καταθέτει επιστολή σε όλους του αρμόδιους κρατικούς φορείς με το αίτημα η Ελλάδα να ανακηρυχθεί χώρα ελεύθερη από τσίρκο με ζώα.

Πλήρης φάκελος της πρότασής μας κατατίθεται στα Υπουργείς ΠΕΧΩΔΕ, Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Πολιτισμού και Παιδείας.

Για το ίδιο ζήτημα, την προσεχή Τρίτη εκπρόσωποι του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ θα μεταβούν στις Βρυξέλλες σε συνάντηση εργασίας με τους Ευρωβουλευτές για την κατάργηση άγριων ζώων σε αιχμαλωσία, στο πλαίσιο της συμμετοχής μας στο Δίκτυο ENDCAP*.

Καλούμε τους πολίτες να υποστηρίξουν την πρωτοβουλία αυτή.

 

Υπογράψτε στη σελίδα www.arcturos.wordpress.com και οι υπογραφές όλων μας θα κατατεθούν στην Ευρωβουλή αλλά και στους αρμόδιους φορείς της χώρας, ως μέσο πίεσης για την ενδυνάμωση του αιτήματός μας.

Οι υπογραφές που συνεχίζουν να συγκεντρώνονται θα κατατεθούν στο Δήμο Πολίχνης, Θεσσαλονίκης, που φιλοξενεί το Τσίρκο MEDRANO με σκοπό τη διακοπή των παραστάσεών του.

Η προσπάθεια συγκέντρωσης υπογραφών θα συνεχιστεί με απώτερο σκοπό η Ελλάδα να γίνει χώρα ελεύθερη από τσίρκο με ζώα.

Ακόμη, καλούμε τους πολίτες, γονείς και εκπαιδευτικούς να μην επισκέπτονται τσίρκο με ζώα ακόμη κι αν έχουν δωρεάν εισιτήρια. Δεν είναι διασκέδαση. Πρόκειται για παραστάσεις πόνου και εξευτελισμού. Τα παιδιά μας δικαιούνται ψυχαγωγίας στη φύση και περιβαλλοντικής αγωγής και όχι ψευδείς εικόνες εγκλεισμού και άσκοπης επίδειξης της άγριας ζωής.

Εκδρομές σε κοντινά και μακρινά δάση προσφέρουν βιωματική προσέγγιση για τη φύση και καλλιεργούν την αγάπη για το περιβάλλον.

Με την πεποίθηση ότι η άγρια ζωή είναι κομμάτι της ζωής μας υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα της προστασίας και διατήρησης της άγριας ζωής στο φυσικό της βιότοπο, ενάντια σε οποιαδήποτε ανθρώπινη συμπεριφορά εκμετάλλευσης των άγριων ζώων και αντιπροτείνουμε το καθεστώς διαβίωσης σε ημιελεύθερο περιβάλλον για άγρια ζώα που δεν μπορούν να επιστρέψουν στο φυσικό τους χώρο διαβίωσης.

Με την παράκληση να δημοσιευθεί-μεταδοθεί

Για τον ΑΡΚΤΟΥΡΟ

Βάσω Πετρίδου

Επικοινωνία/ευαισθητοποίηση κοινού

2310 555920

vpetridou@arcturos.gr

18 Δεκεμβρίου 2009

Τα… “ανέκδοτα” του μητροπολίτη Καλαβρύτων

Όταν η διαστροφή δεν έχει όρια τότε λέμε πως ο χριστιανισμός έχει εκδηλωθεί σε όλο του το μεγαλείο. Εδώ και καιρό παρακολουθώ το μπλογκ του παπαχωροφύλακα άγιου Αμβρόσιου του μέγα. Σήμερα λοιπόν το άρθρο του έχει τίτλο «ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΛΙΓΗ ΧΑΛΑΡΩΣΗ» και είπα να κάνω μια ανάγνωση για να δω πως χαλαρώνουν οι χριστιανοί άγιοι. Δεδομένου δε πως ο άγιος αυτός άνθρωπος έχει εντάξει το εν λόγω άρθρο στην κατηγορία «ΑΝΕΚΔΟΤΑ» ήμουν περίεργος για το τι είδους ανέκδοτο μπορεί να πει ένας λοβοτομημένος σαν του λόγου του. Διαβάστε λοιπόν κατ’ αρχήν το… χριστιανικό του ανέκδοτο.

Ενώ ένας άνδρας γυάλιζε το νέο αυτοκίνητό του, ο ηλικίας 4 ετών γιος του, πήρε μια πέτρα και γρατσούνισε με γραμμές ένα μέρος του αυτοκινήτου.

Στο θυμό του απάνω, ο άνδρας αυτός πήρε το χέρι του παιδιού του και χρησιμοποιώντας ένα γαλλικό κλειδί, το χτύπησε πολλές φορές ..

Στο νοσοκομείο, το παιδί έχασε όλα τα δάχτυλά του λόγω των πολλαπλών σπασιμάτων.

Όταν το παιδί είδε τον πατέρα του ..... με παραπονεμένα μάτια γεμάτα πόνο τον ρώτησε:

"Μπαμπά.. πότε τα δάχτυλά μου θα μεγαλώσουν πάλι ? "

Ο πατέρας βουβός, πήγε πίσω στο αυτοκίνητό του και το κλώτσησε πολλές φορές, σκεπτόμενος αυτό που έκανε.

Βρισκόμενος μπροστά στο αυτοκίνητο του και βλέποντας ξανά τώρα τις γρατζουνιές, αντιλήφθηκε ότι το παιδί του είχε γράψει με την πέτρα 'ΜΠΑΜΠΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ".

Την επόμενη ημέρα ο άνδρας αυτός αυτοκτόνησε ....

Σκεφθήτε:

Ο θυμός και η αγάπη δεν έχουν κανένα όριο.

Επιλέξτε τα τελευταία για να έχετε μιαν όμορφη, καλή ζωή ....

Τα πράγματα υπάρχουν για να χρησιμοποιούνται,

ενώ οι άνθρωποι είναι να για να αγαπηθούν.

Προσέξτε τις σκέψεις σας, γίνονται λέξεις.

Προσέξτε τις λέξεις σας, γίνονται ενέργειες.

Προσέξτε τις ενέργειές σας , γίνονται συνήθειες.

Προσέξτε τις συνήθειές σας που γίνονται χαρακτήρας.

Προσέξτε το χαρακτήρα σας , γίνεται το πεπρωμένο σας.

Σήμερα εορτάζει ο άγιος της συγγνώμης, ο Άγιος Διονύσιος. Συγχώρεσε και απέκρυψε τον φονηά του αδελφού του! Εὐχαριστώ θερμά τον αγαπητό μας συνεργάτη κ. Δ.Μ. για την επιλογή του παραπάνω μηνύματος.

+ Ο Καλαβρύτων & Αιγιαλείας Αμβρόσιος

Αίγιον, 17 Δεκεμβρίου 2009

Ομολογώ πως δεν γέλασα. Ίσως να φταίει επειδή δεν είμαι χριστιανός. Ίσως μόνο οι χριστιανοί να γελούν με τέτοιου είδους «ανέκδοτα». Κατά την γνώμη μου αυτή η ανάρτηση όχι μόνο ανέκδοτο δεν είναι αλλά τουναντίον πρόκειται για διαστροφική φαντασία άρρωστου μυαλού. Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θα μπορούσε να γελάσει με αυτή την διαστροφή; Αναμφίβολα ουδείς εκτός αν είναι χριστιανός. Διότι ως γνωστό ανέκαθεν οι χριστιανοί γελούν καίγοντας ανθρώπους ξεκοιλιάζοντας μανάδες και ανασκολοπίζοντας βρέφη και παιδιά. Είναι ο δικός τους τρόπος για να περνούν καλά αλλιώς δεν έχει νόημα γι αυτούς η ζωή.

Σαφώς το διαστροφικό αυτό τερατούργημα της άρρωστης φαντασίας του παπα-χωροφύλακα που το θεωρεί ανέκδοτο δεν είναι παρά ένας ακόμα μύθος με στόχο το θυμικό του ποιμνίου του που όντας ανίκανο να επεξεργαστεί λογικά μια πληροφορία θα περιοριστεί στο συμπέρασμα «πόσο καλοί είμαστε εμείς οι χριστιανοί». Γιατί όμως λέω πως είναι μύθος; Διότι κατά πρώτον δεν είναι δυνατόν ένα τετράχρονο νήπιο να γνωρίζει γραφή και ανάγνωση σε σημείου μάλιστα να γράφει «ΜΠΑΜΠΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ» όπως ο πανγελοιότατος αναφέρει. Κατά δεύτερον αν πράγματι είχε συμβεί τέτοιο περιστατικό θα είχε αυτεπάγγελτα επέμβει ο εισαγγελέας αμέσως μετά την διακόμηση του νήπιου στο νοσοκομείο.

Κατόπιν λοιπόν της αναφοράς στο φρικιαστικό αυτό «ανέκδοτο» ο διαστροφικός ποιμένας σε μια εκδήλωση σοφίας δίνει και τις απαραίτητες συμβουλές προς το ποίμνιο. Ας τις δούμε μία μία για να καταλάβουμε που αποσκοπεί.

1) Ο θυμός και η αγάπη δεν έχουν κανένα όριο.

Λάθος. Ίσως να μην έχουν κανένα όριο για την δική σου διαστροφή κυριε μητροπολίτη. Για την κοινωνία όμως υπάρχουν και ηθικά και κυρίως νομικά όρια. Στα οποία όρια βεβαίως εμπίπτεις κι εσύ παπα-χωροφύλακα σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει. Τόσο τα εγκλήματα ερωτικού πάθους όσο και τα εγκλήματα λόγω θυμού τιμωρούνται από τον ποινικό κώδικα και όχι από τον ψευτο-θεό σου.

2) Επιλέξτε τα τελευταία για να έχετε μιαν όμορφη, καλή ζωή ....

Λάθος. Μια καλή ζωή απαιτεί σωστή διαχείρηση όλων των συναισθημάτων και όχι απώλεια κάποιων εξ’ αυτών. Δεν είμαστε πρόβατα οι άνθρωποι όσο και αν αυτό δεν σου αρέσει παπά.

3) Τα πράγματα υπάρχουν για να χρησιμοποιούνται

Να χρησιμοποιούνται όπως το γαλλικό κλειδί που αναφέρεις και όπως οι αίθουσες βασανιστηρίων που συνηθίζατε να τιμάτε έως ότου ο ανθρώπινος νόμος σας το απαγόρεψε;

4) ενώ οι άνθρωποι είναι να για να αγαπηθούν.

Ενώ όλα τ’ άλλα σ’ αυτόν τον κόσμο δεν είναι για ν’ αγαπηθούν αλλά για να… τι; Ο ήλιος ο ουρανός η θάλλασα η χλωρίδα και η πανίδα δεν είναι για να αγαπηθούν έτσι παπά; Δεν σ’ ενδιαφέρει για αυτά. Αρκεί ο ψεύτικος παράδεισος η ψεύτικη κόλαση και ο ψεύτικος θεός σου για να ακυρώσουν τον κόσμο. Νομίζεις παπά. Νομίζεις.

5) Προσέξτε τις σκέψεις σας, γίνονται λέξεις.

Μεγάλο πρόβλημα αυτό για σένα ε παπά; Μεγάλο πρόβλημα οι σκέψεις που πρέπει να τις προσέχουμε. Αμ δε! Σε γελάσανε. Τελείωσαν οι εποχές που καίγατε τους ανθρώπους επειδή σκέφτονταν.

6) Προσέξτε τις λέξεις σας, γίνονται ενέργειες.

Επίσης τελείωσαν οι εποχές της λογοκρισίας σας. Πλέον έχουμε δικαίωμα να σας αγνοούμε να σας κρίνουμε και να λέμε την γνώμη μας ελεύθερα. Δεν έχεις έλεγχο ΟΥΤΕ στις λέξεις μας.

7) Προσέξτε τις ενέργειές σας , γίνονται συνήθειες.

Οι ενέργειές μας είναι ελευθερες και δεσμέυονται μόνο από το αστικό και ποινικό δίκαιο. Συνεπώς ότι πρέπει να προσέξουμε εμπεριέχεται γραπτώς στους νόμους των ανθρώπων. Για περεταίρω έλεγχο μην ψάχνεις. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα παπα-φασίστα.

8) Προσέξτε τις συνήθειές σας που γίνονται χαρακτήρας.

Και λοιπόν; Ποιος είσαι εσύ ρε που θα μιλήσεις για χαρακτήρα και συνήθειες; Ποιος είσαι εσύ ΡΕ τραγόπαπα που θα βάλεις όριο στις συνήθειες του καθένα; Φασίστα χριστιανέ! Πάνε ΡΕ τραγόπαπα πέρασαν οι εποχές που καίγατε τους ανθρώπους επειδή δεν σας άρεσε ο χαρακτήρας τους. Πέρασαν για πάντα οι εποχές που αποφασίζατε εσείς για το ποιες συνήθειες δικαιούμασταν να έχουμε και ποιες όχι.

9) Προσέξτε το χαρακτήρα σας , γίνεται το πεπρωμένο σας.

Να και οι μοιρολατρίες στο τέλος. Να και ο φόβος του αγνώστου που ήρθε στο καπάκι για να φοβίσει και να περιορίσει το ποίμνιο. Α ρε τσαρλατάνε φτύσιμο που θες…

Αντί επιλόγου, να πας να γλύψεις το πτώμα του Διονύση και έχε υπ’ όψιν σου πως αν έκανε σήμερα ότι έκανε τότε θα είχε μπει στην φυλακή για υπόθαλψη εγκληματία. Ο άγιος…!

Αυτά για σήμερα τραγόπαπα κι επειδή με τσάντισες άγαρμπα με τα κωλο-ανέκδοτά σου θα σου πω κι εγώ ένα αναλόγου υφής. Από τούδε και στο εξής θα σε σχολιάζω ανελλιπώς. Θα γίνω η σκιά σου και θα σε ξεσκονίσω για να μάθει ο κόσμος την διαστροφή που πρεσβεύεις. Η μοναδική σου λύση πλέον για να με ξεφορτωθείς είναι να κλείσεις το μπλογκ σου και να πας να πεις τις αηδίες σου από τον άμβωνα και εν μέσω του ποιμνίου σου. Έξω από εκεί είναι ο πραγματικός κόσμος και θα τ’ ακούσεις και από την καλή και από την ανάποδη. Τραγόπαπα.

ΥΓ. έχω κρατήσει και φωτογραφία του κειμένου σου. Ξέρω πόσο εύκολα αλλάζεις τα θέσφατα που μας τσαμπουνάς οπότε το παρόν ακόμα και αν το αλλάξεις ή το διαγράψεις θα το αναρτήσω σε φωτογραφία.

16 Δεκεμβρίου 2009

Ο Αριστοτέλης Καλέντζης στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ

 

 

Υπάρχουν πρόσωπα που απολαμβάνουν μια "τυχαία" ασυλία από τη συλλογική μνήμη των ΜΜΕ κι ενίοτε η στιγμή της θεαματικής ανάδυσής τους συμπίπτει με ιστορικά γεγονότα και επετείους κατ' αποκοπή με το σκοτεινό παρελθόν τους. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είδαμε πριν λίγες μέρες, για την ακρίβεια την επομένη της επετείου για το Πολυτεχνείο, να φιλοξενείται δίπλα στα ρεπορτάζ - της έγκριτης κατά τα άλλα - εφημερίδας "ΤΑ ΝΕΑ" για την πορεία και τις μαζικές συλλήψεις, ένα όχι και τόσο ξεχασμένο πρόσωπο από το παρελθόν σε ένα εντελώς διαφορετικό ρόλο από αυτό που γνωρίζουμε.
Ο Αριστοτέλης Καλέντζης.
Σήμερα, κατά τον ΔΟΛ, είναι καθηγητής ιππασίας, αρχαιολόγος και ιδιοκτήτης ενός ιστοτόπου για την έφιππη τοξοβολία.
Το δημοσίευμα των ΝΕΩΝ μπορείτε να το δείτε κι εδώ.

Το ίδιο το άθλημα δεν είναι κάτι κακό, για τα ελληνικά δεδομένα είναι πρωτότυπο κι όποιος έχει τα φράγκα ασχολείται καθώς είναι ακριβό χόμπι. Βέβαια η έφιππη τοξοβολία είναι απόγονος εκείνων των τρομερών καβαλάρηδων του Αττίλα και του Τζέγκινς Χαν και δεν είναι σύμπτωση ότι καλλιεργείται ιδιαίτερα στην Ουγγαρία, οι Ούγγροι κατά μεγάλο ποσοστό έχουν μογγολική καταγωγή.
Το πρόβλημα όμως είναι πως μια μεγάλη εφημερίδα έπεσε στο ατόπημα να παρουσιάσει σχεδόν καθαγιασμένο έναν ακροδεξιό καταδικασμένο για σωρεία βομβιστικών επιθέσεων, από την πτώση της χούντας μέχρι τη σύλληψή του τον Φεβρουάριο του 1977. Όμως, η ιστορική μνήμη είναι αδυσώπητη και θα κάνουμε μια μικρή αναδρομή στην ιστορία του Καλέντζη και τις σημερινές του διαπλοκές με τον εθνικιστικό χώρο.
Ο Αριστοτέλης Καλέντζης ήταν ηγετική φυσιογνωμία του εθνικιστικού χώρου και θεωρούνταν ότι μπορούσε να συνασπίσει τις πολλές διαφορετικές νεοφασιστικές ομάδες κάτω από την αρχηγία του. Την εποχή αμέσως μετά την μεταπολίτευση συστάθηκαν τουλάχιστον δέκα "αναγνωρισμένες" ομάδες τραμπούκων που η καθεμία συναγωνιζόταν την άλλη σε "έργα". Μεταξύ των κατορθωμάτων τους ήταν οι βομβιστικές επιθέσεις σε γραφεία κομμάτων, κυρίως του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού, σε εφημερίδες και περιοδικά (Αυγή, ΑΝΤΙ), σε βιβλιοπωλεία του αριστερού χώρου αλλά και σε κινηματογράφους. Μάλιστα, όταν δεν βάζανε βόμβες στους κινηματογράφους, πέταγαν χειροβομβίδες ανάμεσα στους θεατές. Η τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή πίεσε την Αστυνομία για να προβεί σε συλλήψεις βομβιστών ενώ παράλληλα αντιμετώπιζε κι άλλο μεγαλύτερο πρόβλημα: την ανάδυση της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη.
Τον Φεβρουάριο του 1977 συλλαμβάνονται τελικά για να παραπεμφθούν σχετικά γρήγορα σε δίκη ο Αρ. Καλέντζης, ο Κωνστ. Πλεύρης, ο Αργ. Κακκαβάς, ο Δημ. Μπάμπαλης, ο Ευγγ. Χρηστάκης και ο Δημ. Ηλιόπουλος με βαριές κατηγορίες.
Όμως κάπου εδώ τα μπλέκουν οι υπηρεσίες και ο Τύπος της εποχής. Κι αυτό γιατί στο σπίτι του Καλέντζη, εκτός από πυροβόλα όπλα, εκρηκτικά και χειροβομβίδες βρέθηκε κι ένας πολύγραφος (γραφομηχανή) ο οποίος συνδέθηκε, προφανώς για προπαγανδιστικούς λόγους, με τον πολύγραφο των προκηρύξεων της 17Ν. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στην υπόθεση της σύλληψης είναι ο ρόλος του Κωνσταντίνου Πλεύρη και φαίνεται πως αυτός ήταν ο καταδότης του Καλέντζη. Διαβάστε το παράθεμα από τον Ιό της Ελευθεροτυπίας (23/06/1996):

Τις βαρύτερες κατηγορίες κατά του Κώστα Πλεύρη τις έχει ξεστομίσει ένας ομοϊδεάτης του, ο νεοφασίστας Αριστοτέλης Καλέντζης. Ο Πλεύρης, σύμφωνα με τον Καλέντζη είναι "χαζοχαφιές της ΚΥΠ", "αργυρώνητος απατεωνίσκος", "χαφιές της πεντάρας", "σεσημασμένος ρουφιάνος". Οι δυο άνδρες βρέθηκαν μαζί στο εδώλιο του κατηγορουμένου στις 5 Οκτωβρίου 1977. Ο Καλέντζης αντιμετώπιζε την κατηγορία του βομβιστή, ενώ ο Πλεύρης κατηγορούνταν ως ηθικός αυτουργός. Τελικά ο Πλεύρης αθωώθηκε, ενώ ο Καλέντζης καταδικάστηκε σε δώδεκα χρόνια φυλακή.
Από τη φυλακή της Αλικαρνασσού ο Καλέντζης καταγγέλλει τον Πλεύρη, στο βιβλίο "Δημοκρατία 80, Κάτεργο", πεισμένος ότι αυτός τον κάρφωσε. Ο Πλεύρης υποβάλλει μήνυση κατά του Καλέντζη για συκοφαντική δυσφήμηση, αρνούμενος κατηγορηματικά "ότι υπήρξα χαφιές της ΚΥΠ και κατέδιδα νέους εθνικιστάς". Από τις φυλακές της Κέρκυρας, πλέον, ο Καλέντζης εκδίδει νέα μπροσούρα με τίτλο "Η Μαύρη Βίβλος του Κώστα Πλεύρη". Επιμένει στους χαρακτηρισμούς και δημοσιεύει τις καταθέσεις του Πλεύρη στον ανακριτή Γυφτάκη. Σε μια απ' αυτές, ο Πλεύρης, ο οποίος δήλωνε "επιχειρηματίας", ανέφερε: "Δεν γνωρίζω αν τα όπλα τα οποία ευρέθησαν εις την οικίαν του Χρηστάκη ανήκουν πράγματι εις τον Καλέντζην, ο τελευταίος δεν ήτο ποτέ μέλος της 4ης Αυγούστου, διεφώνει δε πάντοτε μαζί μου, ως προς την μεθοδολογίαν δια την επικράτησιν των ιδεών του πατριωτισμού. Αν υπάρχουν όπλα, ως με ρωτάτε, εις οικίας μελών της 4ης Αυγούστου, δεν γνωρίζω, πλην όμως το αποκλείω. Κατά μήνα Οκτώβριον 1976 υπέβαλα εις την Γεν. Ασφάλειαν Αθηνών έγγραφον αναφοράν, παραδοθείσαν εις χείρας του Διοικητού αυτής Καραθανάσην, προ αυτού δε παραδοθείσαν εις τον αστυνόμον Γουρνιά ουδόλως ενεργήσαντα, εις την οποίαν ανέφερα ότι οι Μιχαλολιάκος, Καλέντζης, Γιαννόπουλος, Γερονικολάου είχον συγκροτήσει ομάδα τελείως άσχετον με το κόμμα της 4ης Αυγούστου, η οποία θα προέβαινε εις εκνόμους ενεργείας. Επίσης ανέφερα ότι ο Καλέντζης έκρυβε όπλα και θα πρέπει να είχε τοποθετήση ταύτα εις το σημείο εις το οποίο είχε κρύψει τον πολύγραφο. Σημειωτέον ότι υπέδειξα εις τούτους, δηλ. την ασφάλεια και τον τρόπον εντοπίσεως του πολυγράφου."
Φυσικά δεν είναι δυνατόν να βγάλει κανείς ασφαλή συμπεράσματα από τους ανταγωνισμούς και τις εσωτερικές έριδες των νεοφασιστών. Πάντως οι καταγγελίες του Καλέντζη επιβεβαιώνονται από τον γνωστό δημοσιογράφο Γιώργο Τράγκα, ο οποίος στο βιβλίο του "Κορυδαλλός 1975-79" υποστηρίζει ότι "ο Πλεύρης, που μετά τη μεταπολίτευση αντιμετώπισε τον ανταγωνισμό και την επιρροή του Καλέντζη στα στελέχη της '4ης Αυγούστου', ήταν ο πρώτος που ανάφερε στην Υπηρεσία Πληροφοριών της Γενικής Ασφαλείας Αθηνών και στον τότε διοικητή της Καραθανάση, την ύπαρξη του οπλοστάσιου του νεαρού νεοφασίστα. Το 'κάρφωμα' του Καλέντζη από τον Πλεύρη αναφέρεται σε διοικητική εξέταση που διενεργήθηκε σε βάρος αστυνομικού 'για απόκρυψι πληροφοριών Εθνικής Ασφαλείας'".
Στο βιβλίο του ο Γιώργος Τράγκας παρέθετε αποσπάσματα από το προσωπικό ημερολόγιο του διευθυντή των φυλακών Κορυδαλλού Ιωάννη Παπαθανασίου. Οι διατυπώσεις του διευθυντή -ο οποίος υπήρξε κατά τον Γιάννη Κάτρη "ένας συντηρητικός, υπηρεσιακός, δεξιός, έντιμος, ανώτερος δημόσιος υπάλληλος"- δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τη σχέση του Πλεύρη με τους ανακριτές του Καλέντζη: "10 Μαρτίου 1977: Σήμερα στις 11:30 το πρωί ήλθε στη φυλακή ο ανακριτής κ. Γυφτάκης, ο οποίος πήρε τις καταθέσεις των κρατουμένων Αριστ. Καλέντζη, Αναργ. Κακκαβά και Πέτρου Μπάμπαλη. Ο ανακριτής συνοδευόταν από ένα συνταγματάρχη της ΚΥΠ κι έναν ανθυπασπιστή, που τοποθέτησαν μικρόφωνα στο αρχιφυλακείο, προκειμένου να παρακολουθήσουν τη συνομιλία μεταξύ Καλέντζη και του ιδιώτη Κώστα Πλεύρη (πρώην αρχηγός της '4ης Αυγούστου"). Ο Πλεύρης εισήλθε στη φυλακή ύστερα από εντολή του ανακριτή. Η συνομιλία Καλέντζη-Πλεύρη τελείωσε γύρω στις 3 μμ. Ο κ. Γυφτάκης μου είπε ότι για όλα αυτά υπήρχε έγκριση του Υπουργείου Δικαιοσύνης."

Για τη γραφομηχανή, αλλά κυρίως για το γενικότερο κλίμα της εποχής, ας αφήσουμε να μιλήσει η προκήρυξη της 17 Νοέμβρη, δύο μήνες μετά τη σύλληψη του Καλέντζη (Απρίλης του 1977, πηγή Βικιθήκη):

[...] Ο φασιστικός μηχανισμός είναι απαραίτητος για να μπορούν τα κόμματα του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας να κυριαρχούν στο πολιτικό πλάνο. Και γι' αυτό και σήμερα η Δεξιά δεν έκανε κάθαρση. Κι ο φασιστικός κρατικός μηχανισμός επεμβαίνει και θα συνεχίσει να επεμβαίνει με δύο τρόπους. Απ' τη μια παραμένει δίπλα στο κοινοβούλιο και επεμβαίνει παράλληλα με τη λειτουργία του κι απ' την άλλη θα χρησιμοποιήσει χτύπημα ευρύτερης κλίμακας τύπου πραξικοπήματος ή στρατιωτικού νόμου. Έτσι σήμερα χρησιμοποιεί τους νεοφασίστες και τις βόμβες τους, τα τροχαία, τα δακρυγόνα, κρανοφόρους για "αποσταθεροποίηση" αλλά για το αντίθετο, για να τρομοκρατήσει κι εκφοβίσει το λαό. Για να τον αποπροσανατολίσει δείχνοντας στο πρόσωπο των αστείων Καλέντζη ή Κακκαβά το φασιστικό κίνδυνο. Για να παρουσιαστεί έτσι ο Καραμανλής σα Δημοκρατία που χτυπάει τους φασίστες και ανοίξει έτσι το δρόμο σε συλλήψεις αριστερών. Για να ξανακάνει το σύνθημα "Καραμανλής ή τα τανκς" επίκαιρο με τη καραμέλα της "αποσταθεροποίησης". Και γι' αυτο δεν κρατιώνται ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα, για να καταλαβαίνουν καλά οι μάζες τις συνδέσεις με το κρατικό μηχανισμό. [...] Η θέση που πήραν τα δυο ΚΚ η "17 Νοέμβρη" δεν υπάρχει αλλά είναι προβοκατορική φασιστική που εξυπηρετεί τους "σκοτεινούς κύκλους της ανωμαλίας" δείχνει και κάτι άλλο. Ότι και τα δυο χρησιμοποιούν σταλινικές μέθοδες. Γιατί η αντιμετώπιση μιας τάσης μέσα στο λαϊκό κίνημα όχι με πολιτικό διάλογο και κριτική αλλά με ψέμματα, διαστρέβλωση, λάσπη και κατασυκοφάντηση είναι ένα απ' τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του σταλινισμού. Και αυτό που είναι καινούργιο είναι ότι στη πρώτη γραμμή αυτής της λασπολογίας βρίσκεται το ΚΚΕ εσωτερικού και η "Αυγή". Μέχρι τώρα πάσχιζαν να μας πείσουν ότι είναι υπέρ της επίλυσης των διαφορών μέσα στο κίνημα με δημοκρατικό διάλογο, με συζήτηση με πολιτική κριτική. Και τι βλέπουμε; Ότι όλα αυτά είναι παχιές κουβέντες, κοροϊδία κι ότι παραμένουν ακόμα πιο σταλινικοί απ' τους άλλους. Γιατί τι άλλο είναι η καμπάνια της "Αυγής" με πυχιαίους τίτλους, δίνοντας τη γραμμή και στις άλλες εφημερίδες, για να πειστεί ο λαός ότι δεν υπάρχει επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη; "Απεγνωσμένη προσπάθεια της Λιμπερασιόν να αποδοθεί η εκτέλεση σε αριστεριστές". Γλωσσολογική δήθεν ανάλυση που δεν διστάζει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αποκλείεται να έγραψαν το κείμενο αριστεροί. Πιο πρόσφατα, ξανά, ρίχνουν τη γραμμή: εξετάζονται Καλέντζης, Κακαβάς για την εκτέλεση Μαλλιού. Και μεις δεν πρόκειται να συζητήσουμε τα επιχειρήματα τους, γιατί το επίπεδο τους είναι τέτοιο που σημαίνει αναγκαστικά ότι θεωρούν τους αναγνώστες τους ηλίθιους, που καταπίνουν όποια βλακεία τους αραδιάζουν π.χ. μας αποδίδουν τη λέξη "τσαμπουκάς" που μέσα στο κείμενο είναι μέσα σε εισαγωγικά και αναφέρεται σε δήλωση των φασιστών και συγκεκριμμένα του Λεονάρδου. Λένε ότι βρέθηκε πολύγραφος του Καλέντζη. Το κείμενο της 17 Νοέμβρη ήταν πολυγραφημένο, άρα αυτός θάτανε. Κι ο Τσαπούρης είναι σκληρός κι ικανός για όλα, άρα αυτός θα εκτέλεσε το Μάλλιο, κτλ. Και η μπουρδολογία τελειωμό δεν έχει. [...]

Φαίνονται από τα παραπάνω η σύγχυση και η βιασύνη της τότε κυβέρνησης να φέρει άμεσα αποτελέσματα στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας επειδή τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου έρχονταν οι εκλογές. Δεν είναι όμως περίεργο που ακόμα και τα αριστερά κόμματα, μέσω των έντυπων οργάνων τους, είχαν ανοχή σε όλη αυτή την παραπληροφόρηση για ένα βασικό λόγο, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής νομιμοποίησε τα κομμουνιστικά κόμματα εισάγοντάς τα στο Κοινοβούλιο και αυτά δεν έπαιρναν το ρίσκο να παραδεχτούν ανοιχτά πως η 17Ν είχε αριστερίστικες καταβολές.
Το 1989, ο Αριστοτέλης Καλέντζης αποφυλακίζεται μετά την πλήρη έκτιση της ποινής και, παρά τις προσπάθειες παλιών συναγωνιστών του, αρνείται να μπει στο παιχνίδι της πολιτικής. Σε αυτή την απόφαση ίσως παίζει ρόλο η επίγνωση πως ο εθνικιστικός χώρος άλλαξε άρδην από την εποχή της πρώτης κυβέρνησης Καραμανλή και δεν υπήρχαν πλέον πολλά περιθώρια για να επιστρέψει, ήδη οι πλευρικοί είχαν καταλάβει πόστα-κλειδιά στον μόνιμα διαιρεμένο ακροδεξιό χώρο. Διαβάζουμε επίσης πως ο Καλέντζης εργάστηκε στην συνέχεια (σ.σ. μετά την αποφυλάκιση) σε επιχειρήσεις ενός παλαιού Χίτη, και ως δημοσιογράφος στην «ελεύθερη ώρα» το πρώτο διάστημα. (Επί πολλά χρόνια ήταν ακόμα και μέσα στην φυλακή, ανταποκριτής σε Γερμανικά έντυπα). Φαινομενικά, ο Καλέντζης έχει παραιτηθεί από τον εθνικιστικό χώρο και από το παρελθόν του και το δηλώνει πρόσφατα σε συνέντευξή του στον Μαύρο Κρίνο:

ΜΚ : Τα βιβλία σου που μπορεί κάποιος να τα βρει ; Υπάρχει κάποια σκέψη για επανέκδοση παλαιότερων κειμένων ή κάποια μελλοντική έκδοση νέου βιβλίου ;
Αρ. Καλ : Ο σημερινός άνθρωπος, δούλος των αντι-φυσικών επιλογών του, αυτο-υποχρεώνεται σε αποπληρωμή πλαστικών τραπεζικών καρτών και παρα-δανείων, οπότε ο χρόνος του για διάβασμα εκ των πραγμάτων περιορίζεται. Ας μη του προσθέτουμε επιπλέον «προβλήματα»…

Αλλά μόνο φαινομενικά καθώς αρθρογραφεί πια τακτικά στον Μαύρο Κρίνο, συνεισφέροντας περισσότερο στο θεωρητικό υπόβαθρο για την ανάδειξη μιας νόθας στρασσερικής ιδεολογίας πασπαλισμένη με μπόλικη εξύμνηση στην πολιτική ανυπακοή, ενδεδυμένη στον προσεταιρισμό του ακραίου επιθετικού αναρχικού χώρου ως δεξαμενή μελλοντικών μελών του Μαύρου Κρίνου και ραφιναρισμένη θεωρητικολογία από τα μπαγιάτικα κιτάπια του εθνικοσοσιαλιστικού λόγου. Ο δημοσιογράφος Τάκης Καμπύλης, σε άρθρο του στην Καθημερινή, αναφέρει πως ο Μαύρος Κρίνος είναι μία από τις κύριες ύποπτες ομάδες ακροδεξιών που συμμετείχαν στις πρόσφατες ρατσιστικές επιθέσεις σε καταστήματα μεταναστών στο Νέο Κόσμο.
Οι σχέσεις του Καλέντζη με τη σύγχρονη ακροδεξιά δείχνουν να περνάνε από φάσεις αγάπης και μίσους. Θεωρείται βέβαιο πως δεν έχει καλές σχέσεις με την Χρυσή Αυγή του Μιχαλολιάκου αλλά από την άλλη, η εμφάνιση του όνοματός του σε διάφορα φόρουμ φανερώνει ένα στοιχειώδη σεβασμό προς το άτομό του από τους εθνικιστές μέλη των φόρουμ, φτάνοντας στο σημείο να θεωρείται "δάσκαλος" του μεταπολιτευτικού εθνικιστικού κινήματος.
Η έρευνα στο ελληνικό internet έδειξε πως ο Αριστοτέλης Καλέντζης, τουλάχιστον στα φανερά, κινείται σήμερα και στους κύκλους των δωδεκαθεϊστών συμμετέχοντας σε ιεροπραξίες και εκδηλώσεις. Η ιδιαίτερη ονομαστική αναφορά σε ευχαριστίες από την Νεολαία του ΥΣΕΕ στα Θερμοπύλεια 2009 δείχνει πως είναι αποδεκτός στους χώρους αυτούς, εκτός του ΥΣΕΕ φαίνεται πως τον γνωρίζουν και τον αποδέχονται και οι συνδιοργανωτές Ελληνική Εταιρεία Αρχαιοφίλων, ο Τοξόλυρος, το άγημα Κορύβαντες, η ομάδα Πυθέας (παράρτημα του metafysiko.gr) αλλά και ο Μιχάλης Καλόπουλος, η Μαρία Τζάνη, ο Βλάσης Ρασσιάς κ.α.
Ο "συγγραφέας" Αριστοτέλης Καλέντζης έχει ένα ιδιαίτερα πομπώδες και επιτηδευμένο ύφος κάτι που του δίνει την αύρα ενός διανοούμενου εθνικοσοσιαλιστή αλλά στην πραγματικότητα είναι επιδέξιος στον... κενό λόγο. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το άρθρο του "Με τους σκύμνους της Λευκής Πάτρας: Ο Εθνικοσοσιαλισμός και η Νεότητα" φανερώνει κραυγαλέα την έλλειψη στοιχειώδους κοινωνικής ευαισθησίας και το ρηχό προπαγανδιστικό λόγο, που υιοθετεί απλοϊκά όσο και πιασάρικα μεταφορικά σχήματα για να περάσει τη σκληρή ιδεολογία του:

Υπάρχουν και οι θετικώς, οι ευλόγως, εξεγειρόμενοι - υπάρχουν και κάποια ... παιδιά τα οποία, ασχέτως αν φαινομενικώς ουδέποτε κατωχύρωσαν την αιτία της όποιας επανάστασής τους, παραληρούν στο άκουσμα μιας υψίσυχνης μελωδίας κινητήρος πολυκίλυνδρης μοτοσυκλέτας. Αυτά τα παιδιά που με μια νευρώδη αναστροφή της δεξιάς μανίλιας του δικύκλου τους κάνουν την εξάτμιση τους να εκπυρσοκροτεί θρυμματίζοντας το παραμορφωτικό τζάμι του αστοσυντηρητισμού των γεννητόρων τους. Σε τούτη την προσέγγιση της μόνης διαμαρτυρίας που ακόμα κι αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφεύρουν οι κοινωνίες, της διαμαρτυρίας των Νέων, δεν θα μπορούσαμε ως Εθνικοσοσιαλιστές να έχουμε για ορμητήριο την πρόθεση που αναβρύζει από το στέρφο ρωγοβύζι του αμπελοφιλοσόφου ηθικολόγου - αντιθέτως, ως άλλoτε ή και νυν συνηλικιώτες δεν μας κινεί τιποτ’ άλλο παρά το καθήκον ενδοστροφικής αυτοκριτικής των υπάρξεων μας.

Όπως παρατηρεί εύστοχα ο Ιός (17/01/1999), παρουσιάζοντας παλιότερα κείμενα του Καλέντζη με εξεζητημένη χρήση της γλώσσας, κύριο χαρακτηριστικό της γραφής του Καλέντζη η επιτηδευμένη καλλιέπεια, η σκόπιμη κατάχρηση αρχαϊσμών και λόγιων λέξεων, με πλήρη όμως υποταγή στους γραμματικούς κανόνες της δημοτικής. [...] Από την άποψη αυτή, ο Αριστοτέλης Καλέντζης μπορεί να θεωρηθεί πρωτοπόρος. Υιοθέτησε, δηλαδή, από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας, τη λεγόμενη "λεξικογραφή", δηλαδή τη συγγραφή κειμένων που απαιτούν από τον αναγνώστη (αλλά κυρίως το συγγραφέα) τη χρήση λεξικού, για την κατανόηση (ή τη σύνταξη) κάθε πρότασης. Αυτή η γραφή (και απαγγελία) έχει γίνει πολύ της μόδας στα σημερινά μέσα ενημέρωσης, ακόμα και τα ηλεκτρονικά. Ακούς ή διαβάζεις τη χειρότερη κοινοτοπία επενδυμένη με λέξεις ομηρικές. Ισως η "ελληνοπρέπεια" που αποπνέει αυτό το λεξιλόγιο να θεωρείται ικανό άλλοθι για τη διατύπωση οποιουδήποτε συλλογισμού, ακόμα και του πιο βάρβαρου ή του πιο κενού.
ΥΓ. Προφανώς ο Αριστοτέλης Καλέντζης δεν αγνοεί το Jugle Report οπότε θα θέλαμε να του απευθύνουμε μια παράκληση. Μπορεί να μας στείλει το βιβλίο του "Δημοκρατία 80, Κάτεργο" σε pdf; Το είδαμε σε ένα ποστ στον ΜΚ μόνο που δεν είναι πλέον διαθέσιμο. Και τη "Μαύρη Βίβλο του Κώστα Πλεύρη"...
Πρόσθετα λινκ
Εκτός των αναγραφόμενων λινκ στο ποστ προς διάφορες ιστοσελίδες και μπλογκ, ενδιαφέρον έχουν και τα παρακάτω:
Συνέντευξη στο περιοδικό «Αντίδοτο», Οκτώβρης 1988
Συνέντευξη στο περιοδικό B&H HELLAS, αναπαραγωγή στο μπλογκ του Άρη Δεσλή
Η συνέντευξη που εγκαινίασε τη συνεργασία του Μαύρου Κρίνου με τον Αρ. Καλέντζη
Εξωκοινοβουλευτική Εθνικιστική Δεξιά - αν και αρκετά λειψή εκεί που "στρογγυλεύει" τα κακώς κείμενα της ακροδεξιάς, παραμένει σημαντικό ενημερωτικό βοήθημα
Ελληνική Εφιπποτοξική Εταιρεία
η ιστοσελίδα του "αρχαιολόγου" και "καθηγητή ιππασίας" Αριστοτέλη Καλέντζη
HELLENIC HORSEBACK ARCHERY
το προφίλ του στο YouTube
Βίντεο
Το συλλεκτικό βίντεο της εκπομπής MADE IN GREECE με τη Σεμίνα Διγενή, σε πέντε μέρη στο YouTube. Μοναδικό ντοκουμέντο!
http://www.youtube.com/watch?v=dLMD0EukpBs
http://www.youtube.com/watch?v=bKmpMsgjN2I
http://www.youtube.com/watch?v=Mme9FenhkE0
http://www.youtube.com/watch?v=qSCPPYRdIZw
http://www.youtube.com/watch?v=Z1WjPM5HfWY

Ο Αριστοτέλης Καλέντζης στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ

3 Δεκεμβρίου 2009

Έλλειψη

Της σκιάς του κεραυνού

Της ζέστης του χιονιού

Δίψα στην βροχή

Σκέπασμα ο βράχος

Πόρτα ο άνεμος

Κρύσταλλα οι ήχοι

Φως το σκοτάδι

Ζωντανό το χνώτο

Νεκρά δέντρα

Άσπρη γη

Μαύρος ουρανός

Σκιές της σκιάς

Τροφική ατροφία

Αργή ζωή

Γρήγορος θάνατος.

 

Φεύγω εγώ,

πάω εκεί

που αυτά είναι αλήθεια,

να βρω τον χειμώνα

που οι άνθρωποι φοβούνται,

κι όταν γυρίσω,

θα είμαι πάλι ζωντανός.

Είμαι καλά, ευχαριστώ.

Ίσως εγώ

Από κείνη τη μέρα

Πολύ πιο μπροστά

Πάνω σ’ ένα γιοφύρι

Καθώς θα με κρεμάσουνε

Ένα πρωινό

Τον ίσκιο μου θ’ αμολύσω

Στην άσφαλτο επάνω.

 

Ίσως εγώ

Από κείνη την μέρα

Πολύ κατοπινά

Θ’ αποζήσω

Όμοια με τα ίχνη

Λευκής γενειάδας

Στο ξουρισμένο σαγόνι μου.

 

Κι ίσως εγώ

Από κείνη την μέρα

Πολύ πιο κατοπινά σαν αποζήσω,

Ακουμπισμένος στους τοίχους,

Στις γωνιές των πλατειών της πόλης,

Θα παίζω το βιολί μου

Για τους γερόντους

Που θα ‘χουν ζήσει σαν κι εμένανε

Απ’ τον υστερνό αγώνα.

 

Γύρω μας

Οι φεγγοβόλες στράτες

Μιας περασμένης νύχτας

Και τα βήματα των νέων ανθρώπων

Που καινούργια τραγούδια

Θα λένε.

 

Του Ναζίμ Χικμέτ το ποίημα σε μετάφραση του δάσκαλου και φίλου Μιχάλη Σταφυλά. Μην με ρωτάτε πως το θυμήθηκα, καλύτερα να μην ξέρετε. Άλλωστε όπως είπε και ο Βολταίρος με το στόμα του Καντίντ: «Οι ατομικές δυστυχίες συνθέτουν την ευτυχία του συνόλου. Όσο περισσότερες είναι οι περιπτώσεις ατομικής δυστυχίας, τόσο βαδίζουν καλύτερα τα πράγματα για το σύνολο».

Και δυστυχώς είμαι καλά, πολύ καλά, ευχαριστώ.

26 Νοεμβρίου 2009

Για τις μπούρδες περί “μακεδονικού αγώνα”

Επειδή σήμερα μου τα έπρηξε ένας με τον μακεδονικό αγώνα είπα να ανεβάσω το κάτωθι. Δεν είναι πλήρες, υπάρχουν και άλλα πολλά που μπορούν να γραφτούν όμως το αφιέρωμα αυτό είναι αρκετό για ν’ αποκτήσει ο μέσος αναγνώστης μια σφαιρική άποψη που καμία σχέση δεν έχει με ότι διδάσκουν στα σχολεία.   
Μέχρι τα πρώτα μετα- πολεμικά χρόνια ο λεγόμενος «Μακεδονικός Αγώνας» ελάχιστα είχε απασχολήσει την Ελληνική ιστοριογραφία· γενιές Ελλήνων μάθαιναν κάποιες ιστορίες μόνο από τα μυθιστορήματα της Πη- νελόπης Δέλτα.

Εκτιμώντας όμως, μετά το 1946-49, ότι το θέμα προσφερόταν για προπα-γανδιστική αξιοποίηση και στο πλαίσιο του ψυχροπολεμικού κλίματος της εποχής, ο Μακεδονικός Αγώνας εντάχθηκε στην επίσημη εθνική Ιστορία. Έτσι σήμερα θεωρείται από το νεοελληνικό κατεστημένο ως ένας ηρωικός αγώνας, ένας απελευθερωτικός πόλεμος των Ελληνικών πληθυσμών της Μακεδονίας κατά το διάστημα 1904-08, κάτι σαν δεύτερο «μικρό ʼ21».

Εξετάζοντας όμως σε βάθος τα ιστορικά στοιχεία και τα κείμενα των ίδιων των μακεδονομάχων προκύπτει, ότι η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Ο δήθεν ηρωικός αυτός αγώνας υπάρχει μόνο στα βιβλία ορισμένων νεοελλήνων ιστορικών. Εκείνο, που στην πραγματικότητα συνέβη μόνο αισθήματα ντροπής και θλίψης μπορεί να μας γεμίσει.

....Οι μακεδονομάχοι δεν είχαν σκοπό την απελευθέρωση των Ελλήνων της Μακεδονίας από τον Οθωμανικό ζυγό (τα σύνορα της Ελλάδας τότε έφταναν ως τη Θεσσαλία), ούτε απέβλεπαν στην κατοχή συγκεκριμένων εδαφών, αλλά στην επαναφορά των Μακεδονικών πληθυσμών στο Πατριαρχείο της Κωνσταν-τινούπολης δεδομένου, ότι οι Βούλγαροι είχαν αποσχισθεί ιδρύοντας δική τους Εκκλησία, την Εξαρχία, στην οποία είχαν υπαχθεί τότε πολλοί Μακεδόνες. Στην Τουρκοκρατούμενη Μακεδονία αντί Ελλάδα και Βουλγαρία να πολεμούν τον κοινό εχθρό, τους Τούρκους, χρηματοδοτούσαν συμμορίες από Έλληνες ή Βούλγαρους αντίστοιχα, που ανταγωνίζονταν στο ποιός θα τρομοκρατούσε περισσότερα χωριά, ώστε να δηλώσουν υποταγή είτε στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, είτε στη Βουλγαρική Εξαρχία.

Ο Παύλος Μελάς περιγράφει χαρακτηριστικά: «Τότε, αποτεινόμενος προς όλους, απήτησα όπως εντός δέκα ημερών επιτροπή από αυτούς τους δύο και τρεις άλλους μεταβή εις την Μητρόπολιν, δηλώση υποταγήν εις τον Μητροπολίτην, ζητήση την επάνοδον του ιερέως και την ανοικοδόμησιν του καέντος Ελληνικού σχολείου. Μου το υπεσχέθησαν, τους έβαλα και ωρκίσθηκαν εις την εικόνα που έλαβα πρό τινος, ότι θα είναι πιστοί εις την Ορθοδοξίαν και ότι θα αποκρούουν τους Βουλγάρους και τας προτάσεις των. Εγώ δε τους υπεσχέθην, ότι θα περιπολώ εδώ δια να τους προστατεύω· αλλʼ άν κανείς παραβή τον όρκον, τον οποίον εκουσίως έδωκε, τότε πλέον δεν θα υπάρξη οίκτος διʼ αυτόν.» (Ναταλίας Μελά, Παύλος Μελάς, έκδ. «Σύλλογος προς διάδοσιν Ελληνικών Γραμμάτων», «Δωδώνη», Αθήνα-Γιάννινα, 1992, σελ. 386).
Το Ελληνικό εθνικιστικό παρακράτος στην αρχή, αλλά και το ίδιο το Ελληνικό κράτος στη συνέχεια συμμάχησαν άτυπα με τις Οθωμανικές αρχές. Λεφτά και όπλα διατέθηκαν άφθονα για τη συγκρότηση και αποστολή σε Μακεδονικά εδάφη -όχι τακτικού στρατού, αλλά- μισθοφορικών ομάδων, των οποίων ο αριθμός έφτασε συνολικά τους 2.000 περίπου άνδρες. Υπό την ηγεσία Ελλήνων ληστών, εξαγορασμένων Βουλγάρων ληστών ή/και Ελλήνων υπαξιωματικών - αξιωματικών δεν πολέμησαν σε μάχες ούτε με Βούλγαρους (εκτός από μικροσυμπλοκές δεν καταγράφηκε ούτε μιά μάχη με τη συμβατική της έννοια) ούτε με Τούρκους, με τους οποίους εξ άλλου συνεργάζονταν. ΄Εσπερναν τη φρίκη και το θάνατο στήνοντας ενέδρες, κόβοντας κεφάλια και δολοφονώντας μαφιόζικα εν ψυχρώ. Έμπαιναν στα εξαρχικά χωριά και τρομοκρατούσαν τους κατοίκους σφάζοντας και πλιατσι- κολογώντας, ώστε να τους υποχρεώσουν να επανέλθουν υπό το Πατριαρχείο ανταγωνιζόμενοι παρόμοιες ενέργειες, που γίνονταν κι από τη Βουλγαρική πλευρά στα πατριαρχικά χωριά (οι οποίες είναι λίγο-πολύ γνωστές, καθʼ ότι έχουν ήδη κατά κόρον παρουσιασθεί από νεοέλληνες ιστοριογράφους, οι οποίοι όμως παράλληλα αποκρύπτουν ή εξωραΐζουν τις αντίστοιχες Ελληνικές). Οι πράξεις τρομοκρατίας και αντεκδίκησης ήταν καθημερινό φαινόμενο.

* * *
..Στις σελίδες που ακολουθούν με βάση κυρίως τα δημοσιευμένα απομνημονεύματα και ημερολόγια των ίδιων των Ελλήνων μακεδονομάχων παρουσιάζεται η πραγματική φύση του Μακεδονικού Αγώνα, τον οποίο οι διαχρονικοί εθνικιστικοί κύκλοι έχουν μυθοποιήσει και χρησιμοποιούν κατά το δοκούν μέχρι και σήμερα.

Στην ουσία πρόκειται για ένα πέρασμα από το μύθο στην Ιστορία...


....Το Αφιέρωμα ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ: ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΟ... ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ περιλαμβάνει τα παρακάτω κεφάλαια:
,
...Α. Η κατάσταση στη Μακεδονία τέλη 19ου - αρχές 20ου αιώνα (εθνότητες, γλώσσες, παιδεία, ανταγωνισμοί μεταξύ των Εκκλησιών).
.
...Β. Μεγαλοϊδεατισμοί (Εθνική Εταιρεία - ατυχής πόλεμος 1897, Μακεδονικό Κομιτάτο).
.
...Γ. Συνεργασίες: Εκκλησίας - Τούρκων, μακεδονομάχων - Τούρκων
.
...Δ. Οι "αγαθουργοί κακούργοι" (Μαφία έμμισθων ληστών τρομοκρατεί τα Μακεδονικά χωριά)
.
...Ε. Αποκεφαλισμοί, μαφιόζικες δολοφονίες, μακελειά. (Η πραγματική δράση των μακεδονομάχων)
.
...Στ. Από τον Βασ. Βουλγαροκτόνο, στο μητροπολίτη - κυνηγό κεφαλών (Βίος και πολιτεία των Γερμανού Καραβαγγέλη, Ίωνα Δραγούμη)
...
...Ζ. Παύλος Μελάς: Ένας "ήρωας", που δεν πολέμησε ποτέ!
.
...Η. Αποτέλεσμα Μακεδονικού Αγώνα: Απολύτως κανένα! (Αποτίμηση της τετραετούς τρομοκρατίας, του πλιάτσικου και του λουτρού αθώου αίματος)
.
Ελεύθερη Έρευνα

25 Νοεμβρίου 2009

“Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ” ΤΕΥΧΟΣ 10

Το 10ο τεύχος του τριμηνιαίου φιλοσοφικού περιοδικού Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ θα κυκλοφορήσει κατά τις αρχές Δεκεμβρίου. Περιεχόμενα του τεύχους:

Σημείωμα του Εκδότη...Ηδονήν παρασκευάζειν

Μάριος Βερέττας Ποιος τελικά είναι Έλληνας;

Χρήστος Γιαπιτζάκης Ο Επικούρειος Πρόγονος της Δαρβινικής Θεωρίας της Εξέλιξης

Γιάννης Λάζαρης Η Ιερά Εξέταση του Γρηγόριου του Ε’

Tάκης Παναγιωτόπουλος “Περί Φύσεως” του Λουκρήτιου - Η περιπέτεια ενός χειρογράφου

Θεόδωρος Α. Λαμπρόπουλος Αθεΐα, η μεγαλύτερη και πιο αποσιωπημένη κατάκτηση του ελληνικού πνεύματος

Γιάννης Βαρκάς Αρχές της κυνικής φιλοσοφίας

Γεώργιος Καπλάνης Η φαντασιοπληξία ως φιλοσοφικό υπόβαθρο της πολιτικής

Δημήτρης Δημητριάδης Ο συλλογισμός του Αριστοτέλη ή μήπως του μπογιατζή ο κόπανος;

Γεώργιος Αγρόδιος Ύπαρξη (ποίημα)

Αναστάσιος Β. Κοβάτσης Η Επικούρεια φιλοσοφία για την «Ελεύθερη βούληση του ανθρώπου»

Γεώργιος Γραμματικάκης Ένας παράδοξος αγγελιαφόρος του Σύμπαντος

Σωκράτης Γκίκας Η αντιβιολογική θεώρηση του θανάτου

Χρήστος Γιαπιτζάκης Διαφορές και ομοιότητες των δύο φύλων

Στέλιος Γ. Φραγκόπουλος Ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός

“Ιερόν Πηδάλιον” Περί Μαλακίας

Επικούρεια Βιβλιογραφία

Επικούρειες Ιστοσελίδες

24 Νοεμβρίου 2009

Αυτο-οργανωθείτε, ώρα για δράση.

Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι που φαίνεται ποιός πραγματικά λειτουργεί και ποιός όχι. Είναι κατάλληλη η στιγμή, ας το εκμεταλλευτούμε.

Από δελτίο τύπου του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι, πληροφορήθηκα ότι έγινε και στην Ελλάδα αίτηση από μητέρα για κατάργηση της προσευχής και των θρησκευτικών συμβόλων στο σχολειο όπου φοιτά το παιδί της, διότι αυτά περιορίζουν την θρησκευτική του ελευθερία. Κατόπιν τούτου ήρθα σε επαφή με το ΕΠΣΕ και ενημερώθηκα για τον τρόπο με τον οποίο μπορεί καθένας να κάνει την ίδια κίνηση, με τον ελάχιστο δυνατό κόπο και αναστάτωση.
Οι αιτήσεις μπορούν να γίνουν με εξουσιοδότηση προς το ΕΠΣΕ και μπορούν να απευθύνονται στον Συνήγορο του Πολίτη. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι κίνησης για τους οποίους μπορείτε να ενημερωθείτε απευθείας από το ΕΠΣΕ, ο παραπάνω ωστόσο είναι ο απλούστερος και ασφαλέστερος. Το ΕΠΣΕ θα σας στείλει τα σχετικά έγγραφα και θα αναλάβει να σας ενημερώνει για τις κινήσεις που θα ακολουθήσουν.
Τα προσωπικά στοιχεία των αιτούντων είναι εμπιστευτικά και δεν θα δημοσιοποιηθούν. Ο Συνήγορος του Πολίτη κινεί την υπόθεση ερχόμενος σε επαφή με το Υπουργείο Παιδείας. Ειδικά σε ό,τι αφορά την προστασία των προσωπικών στοιχείων ανηλίκων ο νόμος είναι πολύ αυστηρός. Επομένως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας ως προς αυτό.
Οι κινήσεις μπορούν να γίνουν όλες μέσω fax και δι' αλληλογραφίας, επομένως δεν χρειάζεται να αφιερώσει κανείς χρόνο σε μετακινήσεις.
Όσο περισσότερα άτομα καταθέσουν τέτοιες αιτήσεις, τόσο μεγαλύτερη πιθανότητα υπάρχει να έχουν αποτέλεσμα.
Όποιος ενδιαφέρεται να κάνει την κίνηση ας έρθει σε επαφή με το office@greekhelsinki.gr για να τον κατευθύνουν.
Από πλευράς μου θέλω να παροτρύνω όσους γονείς έχουν παιδιά σε σχολική ηλικία, κι επομένως νομιμοποιούνται να κάνουν μια τέτοια κίνηση, να ενημερωθούν και να προχωρήσουν, εφόσον το επιθυμούν. Όσο περισσότερες τέτοιες αιτήσεις δεχτεί ο Συνήγορος του Πολίτη, τόσο το καλύτερο, διότι θα μπορέσει να κινήσει συλλογικά την υπόθεση κι ενδεχομένως να την γενικεύσει σε όλα τα σχολεία.
Ένα μικρό σπρώξιμο από τον καθένα μας μπορεί να μετακινήσει βουνά.

Αόρατη Μελάνη: Πρόσκληση για δράση: αιτήσεις κατάργησης προσευχής και θρησκευτικών συμβόλων

18 Νοεμβρίου 2009

μετά τον πρωθυπουργό τώρα και ο πρύτανης αντεξουσιαστής;

Όταν σας λέω πως αυτοί εκεί μέσα στο indymedia είναι ρουφιάνοι, κάποιοι μου λέτε μακακίες. Πάρτε τώρα και την απόδειξη δια στόματος… Πρύτανη. 

Σε δηλώσεις του στον ραδιοφωνικό σταθμό ΘΕΜΑ 989, o κ. Μουτζούρης δήλωσε αποφασισμένος να μη διακόψει τη μετάδοση της ιστοσελίδας, ακόμα και αν καταδικαστεί. Ξεκαθάρισε ότι είναι υπέρμαχος της ελευθερίας της έκφρασης και στηλίτευσε την υποκρισία, όπως χαρακτηριστικά είπε, καθώς αποκάλυψε ότι οι αστυνομικές αρχές πολλές φορές του έχουν εκμυστηρευτεί ότι χρησιμοποιούν την εν λόγω ιστοσελίδα ως πηγή πληροφόρησης.

ΠΡΕΖΑ TV ©

Όταν σας λέω πως πίσω από τους τραμπούκους με τις μολότωφ που τα ΜΜΕ ονομάζουν αναρχικούς δεν κρύβονται παρά προβοκατοράκια ξεσηκώνεστε που σας θίγω τους… “αγωνιστές”. Ρε πάρτε το χαμπάρι, η έκφραση “οργανωμένος αναρχικός” μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει στους όντως αναρχικούς. Όλοι αυτοί οι… οργανωμένοι δύο πράγματα πέτυχαν μέχρι τώρα. Να ακούει ο κόσμος αναρχικό και να φοβάται αντί να χαίρεται και να ανανεώνει τον στόλο της η ελληνική αστυνομία. Α! τρία πράγματα, σόρυ το ξέχασα, ενισχύουν και τις ασφαλιστικές όταν περνούν δυσκολίες. Έχουν πια ασφαλιστεί και τα τζάμια των φωταγωγών στην Αθήνα.

Εγώ κουφάλες… (στην γενιά του πολυτεχνείου που σήμερα κυβερνά)

Εγώ κουφάλες ούτε θα κουρευτώ ούτε θα ξυριστώ. Εγώ κουφάλες δεν θα γίνω αυτό που εσείς θέλετε. Εγώ κουφάλες θα φοράω κουκούλα και σκισμένο τζιν όποτε γουστάρω. Εγώ κουφάλες την έχω χεσμένη την ταυτότητα που μου δώσατε. Εγώ κουφάλες δεν θέλω να την σβήσω την φλόγα. Εγώ κουφάλες να την φουντώσω θέλω. Εγώ κουφάλες δεν θα συμβιβαστώ. Εγώ κουφάλες δεν είμαι η γενιά του πολυτεχνείου. Εγώ κουφάλες είμαι η γενιά του πεζοδρομίου. Εγώ κουφάλες δεν πάω πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία. Εγώ κουφάλες δεν περιμένω την συντονιστική επιτροπή με τα τσιράκια σας για να μου δώσει έγκριση. Εγώ κουφάλες δεν αρκούμαι στην δήθεν δημοκρατία που μου πουλάτε. Εγώ κουφάλες δεν φαίνομαι. Εγώ κουφάλες δεν προδίδω την ελευθερία μου για τα βουλευτικά σας αξιώματα. Εγώ κουφάλες δεν θα γίνω ποτέ ο «καλός πολίτης». Εγώ κουφάλες θα σας κλέψω όσα μου κλέψατε. Εγώ κουφάλες θα γκρεμίσω όσα χτίσατε πάνω στα πτώματα των αγώνων. Εγώ κουφάλες δεν περιμένω την επέτειο του πολυτεχνείου. Εγώ κουφάλες έχω κάθε μέρα επέτειο. Εγώ κουφάλες δεν θα πάψω να γελώ. Εγώ κουφάλες δεν θα περιμένω να πεινάσω. Εγώ κουφάλες δεν θα προσκυνήσω. Εγώ κουφάλες δεν περιμένω τον παράδεισο. Εγώ κουφάλες δεν θα κάνω ότι λάχει για να ζήσω. Εγώ κουφάλες δεν θα πω ευχαριστώ για το κόκκαλο που μου πετάτε. Εγώ κουφάλες δεν θα ναρκωθώ. Εγώ κουφάλες δεν θα στρατευθώ. Εγώ κουφάλες δεν θα ακούσω τα λογύδριά σας. Εγώ κουφάλες δεν θα χάψω το παραμύθι σας. Εγώ κουφάλες δεν διαβάζω τις εφημερίδες σας. Εγώ κουφάλες δεν θα γίνω κρέας στις μηχανές σας. Εγώ κουφάλες δεν θα κρυφτώ. Εγώ κουφάλες δεν θα φοβηθώ. Εγώ κουφάλες δεν θα τρέξω να σωθώ. Εγώ κουφάλες δεν θα πάψω να πολεμώ. Εγώ κουφάλες το ‘χω κρεμασμένο το τομάρι μου. Εγώ κουφάλες. Εγώ. Το παιδί του Πανός. Μόνος εναντίων όλων σας.

Εμένα οι φίλοι μου είναι…,

ΥΣ. Χθες στην «επέτειο» του πολυτεχνείου, κάθε «εγώ» ειπώθηκε σε κάποιον από «αυτούς» που ήταν εκεί. Και ήταν εκεί ένα συνονθύλευμα βολεμένων νοικοκυραίων, δημοσίων υπαλλήλων, επαγγελματιών επαναστατών, σκουληκόμορφων συνδικαλιστών, «αγωνιστών» πολιτικών, συμβιβασμένων εφήβων και αηδιαστικών παπάδων.

13 Νοεμβρίου 2009

Όταν πέθανε το πιάνο

οέμβριος του 1989. Ήταν ένα κρύο απόγευμα από εκείνα που μόνο οι παρέες μπορούν να ζεστάνουν. Είχαμε μαζευτεί στο σπίτι μου με κάποιους φίλους και ελλείψη θέρμανσης είπαμε να ζεσταθούμε λίγο πίνοντας μερικά ρακόμελα. Καλή παρέα ήμασταν, από εκείνες που λάμπουν για λίγο σαν διάττοντες αστέρες και μετά σβήνουν μέσα στην φλόγα τους. Το κρύο τσουχτερό μα τα ρακόμελα μας είχαν θεριέψει και πιάσαμε τα όργανα. Μην φανταστείτε πολλά πράγματα. Μια κιθάρα δυο βιολιά ένα κόντρα μπάσο και το πιάνο μου. Το αρχαίο εκείνο αυστριακό πιάνο του 19ου αιώνα που μου είχε κάνει δώρο η καθηγήτρια της μουσικής που είχα ερωτευθεί κάποτε. Ήταν ένα αριστούργημα εκείνο το όργανο. Ένα αριστούργημα που πέθαινε από γηρατειά και ήταν ικανό πια να παίζει μόνο μετά από ειδικού τύπου πατέντες κάθε φορά. Εκείνο όμως το απόγευμα σαν από θαύμα όχι μόνο δεν χρειάστηκε καμιά πατέντα για να παίξει αλλά παραδόξως ο ήχος του έβγαινε αλάνθαστος και κρυστάλλινος λες και τ’ όργανο μόλις είχε κατασκευαστεί.
Ήταν αυτό το μικρό θαύμα και η επήρεια του ρακόμελου που μας ζέστανε και πιάσαμε να παίζουμε από νωρίς εκείνο το απόγευμα. Το κρύο είχε υποχωρήσει μπροστά στην κάψα μας και τα κορμιά μας μετά από λίγο άχνιζαν από τον ιδρώτα ζεσταίνοντας το δωμάτιο του πατρικού μου σπιτιού σε βαθμό που ανοίξαμε την μπαλκονόπορτα να μπει φρέσκος αέρας μέσα. Όμως δεν μας αρκούσε αυτό. Ο παγωμένος άνεμος μας αναζωογονούσε τόσο που σε μια κρίση αυθορμητισμού βγάλαμε σπρώχνοντας το γέρικο πιάνο έξω στην βεράντα και στήσαμε εκεί μεσα στο καταχείμωνο την πίστα μας. Πολύ γρήγορα ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται στην αρχή έξω από το κάγκελο της αυλής και αργότερα και μέσα στον κήπο χύμα από δω και από κει αψηφώντας και αυτοί μαζί μας το κρύο ενώ σύντομα έκαναν την εμφάνισή τους και τα πρώτα μπουκάλια οινοπνευματωδών περιφερόμενα από χέρι σε χέρι και από στόμα σε στόμα ως γνήσια θεία κοινωνία.
Θυμάμαι ακόμα κάποιες στιγμές που επαρμένος από την μουσική και το πιοτό ένοιωθα το δέρμα μου να καίει και το μυαλό μου να φεύγει από το κεφάλι μου με προορισμό στο απόλυτο πουθενά της ύπαρξης. Μέσα σε αυτήν την έκσταση κάποια στιγμή κοιτώντας τον κόσμο στον κήπο το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με αυτό μιας κοπελιάς κι έγινε εκείνη η στιγμή αιωνιότητα. Τα χέρια μου συνέχιζαν πότε να χτυπούν και πότε να χαϊδεύουν τις νότες, το μυαλό μου ήταν αλλού στο πουθενά αλλά τα μάτια μου έμειναν κολλημένα στα μάτια της αιθέριας εκείνης ύπαρξης. Είναι μερικές φορές που η στιγμή φαντάζει σαν αιωνιότητα κι έτσι ήταν και εκείνη η στιγμή.
Φορούσε κουκούλα είχε τα χέρια στις τσέπες του παλτού της και τυλιγμένο ένα κασκόλ στο πρόσωπο που άφηνε μόνο τα μάτια της να φαίνονται. Τι μάτια ω θεοί. Εκεί μέσα είδα για μια στιγμή τον κόσμο όλο. Μέσα σ’ εκείνα τα μάτια είδα εκείνη την στιγμή την γέννηση και τον θάνατο του σύμπαντος. Αστέρια μυριάδες να γεννιούνται και να πεθαίνουν. Θυμάμαι ακόμα την βύθιση που ένοιωσα όταν τράβηξε τα μάτια της από τα δικά μου κι έστρεψε το βλέμμα της στο κόσμο που στο μεταξύ χόρευε και τραγούδαγε μαζί μας κι έμεινε το δικό μου βλέμμα κενό να κοιτάζει στο άπειρο δίχως σκοπό δίχως αντικείμενο δίχως νόημα. Θυμάμαι το μαράζι που ένοιωσα όταν την είδα να κοιτάζει το ρολόι της και να μου γυρίζει την πλάτη κατευθυνόμενη προς την αυλόπορτα. Έπαιζα με τα πλήκτρα ζωντανεύοντας νότες μα δεν ακολουθούσα πιά το σύνολο. Ήμουν αλλού γι αλλού όταν τα δάχτυλά μου άρχισαν να παίζουν την bella donna των UFO ενώ ταυτόχρονα ένοιωσα ένα υγρό να με περιλούζει. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν ο ιδρώτας μου αλλά αμέσως μετά είδα τον γείτονά μου να λούζει μ’ ένα μπουκάλι ρακί το καπάκι του πιάνου κραυγάζοντας εβίβα. Σαν σε συνέχεια, σαν κάποιο αόρατο χέρι να με καθοδηγούσε συνεχίζοντας το παίξιμο με το αριστερό χέρι έπιασα τον αναπτήρα με το δεξί κι έβαλα φωτιά στο οινόπνευμα που χωρίς δεύτερη προσπάθεια άναψε κι έδωσε την φλόγα στο παλιό ξύλο και αυτό με την σειρά του σαν να την περίμενε από καιρό άναψε και άρχισε να καίγεται λυτρωτικά θαρρείς ενώ εγώ χτυπούσα το τελευταίο του κρεσέντο ανάμεσα σε ζητωκραυγές πανηγυρισμούς και εκστατικά χοροπηδητά.
Είδα για μια στιγμή την κοπελιά που ανέβηκε στο κάγκελο της μάντρας για να δει μα αμέσως μετά την έχασα μέσα από τις φλόγες που πια άρχισαν να θεριεύουν σβήνοντας το κρεσέντο όπως ποτέ δεν έχω ξανακούσει να σβήνει. Συνέχισα εκστασιασμένος κι εγώ και οι άλλοι μέχρι που η φωτιά μ’ έσπρωξε να φύγω από το κλαβιέ κουτρουβαλώντας μέχρι την μπαλκονόπορτα. Εκεί τελείωσε και για εμένα το γλέντι. Δεν θυμάμαι τι έγινε μετά. Ξύπνησα την άλλη μέρα στο κρεβάτι μου μάζεψα τ’ αποκαΐδια ήπια έναν καφέ πικρό και κίνησα για την δουλειά. Έτσι πέθανε το πρώτο μου πιάνο κι έτσι γεννήθηκε ο μεγάλος μου έρωτας. Την κοπέλα εκείνη την συνάντησα εντελώς τυχαία μερικούς μήνες μετά σ’ ένα αποκριάτικο πάρτι μασκέ και από τότε είμαστε μαζί. Και θα είμαστε όπως φαίνεται για πολύ ακόμα να καθόμαστε τις κρύες νύχτες μπροστά στο πιάνο μαζί με τα παιδιά μας αγκαλιασμένοι παίζοντας την μελωδία της ζωής.

12 Νοεμβρίου 2009

Καλό… Δεκέμβρη!

Ουφ επιτέλους έβαλα μια τάξη στην αταξία και μπορώ να πω πως ναι μεν κουράστηκα αλλά τελείωσα με τις εκκρεμότητες του 2009. Σε άφησα λίγο μόνο σου ημερολογιάκι μου αλλά είναι επειδή στον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο που μου έμενε είχα τόσα μα τόσα πολλά κι όμορφα να κάνω που για σένα δυστυχώς δεν έμενε χρόνος. Από δω και πέρα όμως θα έχουμε ημερολογιάκι μου περισσότερη επικοινωνία. Για να δούμε λοιπόν τι έγινε όλες αυτές τις μέρες που σ’ εγκατέλειψα στον μικρό μας κόσμο.

Το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβέρνηση και ο κόσμος άρχισε να ελπίζει. Τώρα τι στο καλό ελπίζουν από το ΠΑΣΟΚ δεν μπορώ να καταλάβω. Οπότε δεν μένει παρά να περιμένω λίγο μέχρι που να σβήσει η ελπίδα και να κυριεύσει πάλι η απελπισία. Διότι έτσι θα γίνει. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για την φτωχή μας χώρα. Είναι τόσο δύσκολα που πλέον πρέπει να μας ξανακλέψουν μέσω της φορολογίας αυτή την φορά, για να βγάλουν αυτά που μας έκλεψαν… άνευ φορολογίας. Με λίγα λόγια μας καταλήστεψαν τόσο καιρό και τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε αυτά που μας έκλεψαν. Μου θυμίζει ελληνική αστυνομία ένα πράγμα που τους καλείς στο σπίτι σου για να δηλώσεις διάρρηξη και μετά πρέπει να πληρώσεις και μπογιατζή αφού στο κάνουν οι μπάτσοι σε μαύρο χάλι. Καλύτερα δηλαδή να μην καλέσεις την αστυνομία αλλιώς δεν θα κλαίς μόνο τα κλεμμένα αλλά και την επισκευή του σπιτιού. Τόσο καλά.

Μιας και είπα αστυνομία θυμήθηκα τον νέο υπουργό δημόσιας τάξης. Η κοινωνία είναι καζάνι που βράζει και αυτός έχει έννοια πως θα τραβήξει την βαλβίδα για να ανακουφίσει την πίεση να μην σκάσει το καζάνι. Μόνο που δεν θα τα καταφέρεις κύριε υπουργέ μας. Δεν θα τα καταφέρεις γιατί η πίεση έχει ανέβει πολύ και μαζί με τους ατμούς πετάγονται και καυτές σταγόνες κοινωνικής αγανάκτησης, που η άχρηστη μπατσονομία σου είναι ανίκανη να διαχειριστεί. Καταλαβαίνω την ανησυχία σου μήπως έχουμε πάλι την εκτόνωση της βαλβίδας ασφαλείας του Δεκέμβρη ή και νωρίτερα αλλά δεν σε βλέπω να την γλυτώνεις έτσι όπως πάτε. Τα πράγματα έχουν σφίξει τόσο που μόνο αν σβήσετε την φωτιά που καίει έχετε πιθανότητα να την γλυτώσετε. Μόνο που για να σβήσει η φωτιά πρέπει να επιστρέψετε όλοι οι πολιτικάντηδες όλα όσα κλέψατε από την μεταπολίτευση και μετά αλλά ξέρω πως δεν πρόκειται να το κάνετε. Συνεπώς δεν έχετε παρά να περιμένετε πότε εμείς ο λαός θα σας δημεύσουμε τις κλεμμένες σας περιουσίες για να τελειώνουμε κάνοντας μια μεταπολίτευση της μεταπολίτευσης. Διότι έτσι θα γίνει αργά ή γρήγορα, θυμήσου το.

Μέχρι τότε παρατηρώ μειδιάζοντας πως χαϊδεύετε την βαλβίδα με τ’ όνομα «περιουσία εκκλησίας» και τάχα μου τάχα μου αφήνετε λίγο ατμό να βγεί από το καζάνι κάνοντας πως την φορολογείτε. Με περνάτε για ηλίθιο καθώς φαίνεται αν νομίζετε πως με μερικά τσουφ από την φορολόγηση της εκκλησίας θα γλυτώσετε το καζάνι. Καταρχήν η περιουσία αυτή είναι επίσης κλεμμένη από τον ελληνικό λαό διότι εγώ ούτε από χρυσόβουλα καταλαβαίνω, ούτε από φιρμάνια, ούτε από δωρεές. Δεν μ’ ενδιαφέρει αν τα είχαν οι παπάδες καλά ούτε με τον βυζαντινό ούτε με τον Οθωμανό κατακτητή και οι παππούδες μου τα κτήματα που άφηναν στην ενορία του χωριού ήταν για να μην τους τα πάρει ο τούρκος, αφού είχατε συμφωνία πως μόνο την περιουσία των παπάδων δεν θα πειράξει. Σας τα έγραφαν οι ραγιάδες με την προϋπόθεση πως όταν απελευθερωθούμε από τον Οθωμανό αυτά θα επιστραφούν. Άρα λοιπόν τι κάνετε; Θα φορολογήσετε ελαφρώς αυτά που μας έχει κλέψει η εκκλησία; Για να τα κατοχυρώσουν άλλη μια φορά;

Δυστυχώς για εσάς, κύριοι κύριοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι μας, η βαλβίδα της εκκλησίας έχει αχρηστευθεί. Όσο και να το παίζετε πια αυτό το χαρτί άχρηστο είναι. Το αχρηστέψαμε εμείς από μέσα. Την βουλώσαμε αυτή την βαλβίδα και είναι άχρηστη. Απαιτήσαμε περισσότερη ελευθερία και δικαιοσύνη και τα καταφέραμε. Θα γνωρίζετε βέβαια για την απόφαση του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου για αποκαθήλωση των χριστιανικών συμβόλων από δημόσια κτήρια ε; Ήρθε η ώρα που ο χριστός σας και η παναγία σας παίρνουν την άγουσα ή τον πούλο όπως το λέμε στο χωριό μου. Κάποτε έλεγα πως θα ‘ρθει ο καιρός που η αστυνομία θα μας προστατεύει από την εκκλησία όπως είναι το σωστό και να που έρχεται. Όπου να ‘ναι τελειώνουμε και μ’ αυτό και πάμε στο επόμενο που είναι η δήμευση της κλεμμένης περιουσίας. Αδίκως δε προσπαθείτε να βουλώσετε στόματα. Το έμαθα πως δωροδοκήσατε τα ΜΜΕ χαρίζοντάς τους ένα κτήριο στο κέντρο των Αθηνών για να στεγάσουν την ΕΣΗΕΑ τους αλλά πλέον στην εποχή που ζούμε δεν εξαρτιόμαστε και τόσο από τα ΜΜΕ. Βασικά δηλαδή χεσμένα τα έχουμε πιά. Ας είναι καλά η εποχή της πληροφορικής οπότε και την μισή πόλη να τους χαρίσετε πάλι δεν την γλυτώνετε.

Τι άλλο έγινε αυτές τις μέρες…; Να θυμηθώ…. Α ναι! Στη ΝΔ σφάζονται για την αρχηγία. Θα μου πεις αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Ναι αλλά βλέπω και τον πτωματολάγνο Καρατζαφύρερ που μαζεύει τα πτώματα να τα κάνει… αγίους. Φαίνεται πως τελικά η δεξιά διασπάστηκε πριν το κέντρο. Θα κυβερνήσει το ΠΑΣΟΚ για δυο τρείς τετραετίες ακόμα και μετά πάμε για κυβερνήσεις συνασπισμού. Μετά κι από εκεί… το χάος αλλά και μέχρι τότε θα έχει ενδιαφέρον η κατάσταση. Διότι τα καλύτερα (ή τα χειρότερα ανάλογα την οπτική) έπονται.

Για το τέλος κάτι που αφορά αυτό εδώ το blog. Κάποιος άγνωστος σ’ εμένα, αλλά καλή του ώρα, πρότεινε την δημοσίευσή μου “θέλω να γεράσω” στον διαγωνισμό που οργανώνει η LG. Έτσι χθες έλαβα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο ένα μήνυμα που μου ανακοίνωνε αυτή την υποψηφιότητα στον τομέα “τεχνολογία”. Όποιος θέλει συμμετέχει.

LG_728X90

29 Οκτωβρίου 2009

Χρόνια πολλά κορόϊδα.

Διαβάστε μια άποψη που με βρίσκει εν πολλοίς σύμφωνο. Δίνω μόνο ένα μικρό δείγμα. Όποιος ενδιαφέρεται για περαιτέρω ας ακολουθήσει τον σύνδεσμο.

Αλλά ειδικά στην περίπτωση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η βρετανική παρέμβαση υπήρξε η πλέον εξόφθαλμη και πιεστική (τουλάχιστον για όποιους δεν τρέφουν γραφικές αυταπάτες περί μιας Ελλάδος «πτωχής πλην τιμίας», που αντιστάθηκε στον Άξονα γιατί …«έτσι κάνουν οι Έλληνες» και άλλα φαιδρά). Γιατί, αν υποθέσουμε ότι το νεοελληνικό κρατίδιο (και όχι ο νεοελληνικός λαός) είχε κάποιο συμφέρον να εμπλακεί στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, ή στη Μικρά Ασία, ωστόσο το 1940 δεν υπήρχε απολύτως κανένας λόγος πολεμικής εμπλοκής του. Ούτε τα εγχώρια αφεντικά (πολιτικάντηδες κλήρος, εικονικοί ψευτοβιομήχανοι, παρασιτικοί μεσάζοντες και λοιποί μεταλλαγμένοι πρώην τουρκοκοτσαμπασήδες) της νεοελλάδας είχαν κάποιες βλέψεις από αυτόν τον πόλεμο (οι «σύμμαχοί» τους άλλωστε -και ειδικά οι θαλασσοκράτορες Βρετανοί- τούς είχαν κόψει τον επεκτατικό τους «αέρα» το 1922), αλλά ούτε και ο ελληνικός λαός είχε να περιμένει κάτι ο,τιδήποτε θετικό από έναν πόλεμο.

Παρ’ όλα αυτά το νεοελληνικό κρατίδιο εισήλθε στον πόλεμο με φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, σαν να επρόκειτο για δική του υπόθεση. Για τη στάση του αυτή επικαλέστηκε διάφορες αστείες δικαιολογίες, οι οποίες έχουν σαν κοινό σημείο τό ότι όλες τους ήσαν (και παραμένουν και σήμερα) παρμένες από την πολεμική προπαγάνδα της εποχής: Ο πόλεμος καθαγιάστηκε σαν «πατριωτικός», σαν «άμυνα της πατρίδας», ή σαν «αντιφασιστικός αγώνας» κ.α. Είναι ευνόητο, ότι αν αυτές οι αιτιάσεις αποδειχθούν (όπως θα επιδιώξουμε στη συνέχεια) ωραιοποιήσεις προορισμένες για τα αφελή σφάγια, που θα ντυθούνε στο χακί, τότε το μοναδικό συμπέρασμα, που οδηγείται κάποιος είναι ότι: Η Ελλάδα θα έπρεπε να αποφύγει με κάθε τρόπο την εμπλοκή της στον πόλεμο, είτε επιδιώκοντας σοβαρά μια πειστική και ξεκάθαρη ουδετερότητα, ή, αν αυτό δεν γινόταν εφικτό, μή δεχόμενη να πολεμήσει με κανένα τρόπο.

 

Οι μύθοι της προπαγάνδας

Οι αιτιάσεις, που προέβαλε το κρατίδιο, για να σύρει στον πόλεμο τον λαό, που κατέχει, είναι δύο ειδών:

α. Αρχικά, μια αιτίαση, υποτίθεται, «ευνόητη», σύμφωνα με την οποία η είσοδος στον πόλεμο παρουσιάζεται σαν περίπου αναπόφευκτη (συνήθης και διαχρονικά δοκιμασμένη μέθοδος όλων των εξουσιών να παρουσιάζουν σαν αναπόφευκτο αυτό που έχουν ύπουλα μεθοδεύσει), αφού η «κακή» Ιταλία μας επιτέθηκε και εμείς έπρεπε να «αμυνθούμε»,

β. μεταγενέστερα, μια αιτίαση «υπερβατική» και θεμελιωμένη σε μιά «πολιτική» θεώρηση επιπέδου νεοελληνικού καφενείου, σύμφωνα με την οποία ο πόλεμος δεν ήταν μόνο πατριωτικοαμυντικός αλλά και …διεθνοποιημένος αντιφασιστικός. Αυτή η αιτίαση «ανακαλύφθηκε» πολύ αργότερα τής έναρξης των εχθροπραξιών με την Ιταλία (στην πραγματικότητα εισήχθη από το ιδεολογικό προπαγανδιστικό οπλοστάσιο των συμμάχων).

Στα περί δήθεν αμυντικού πολέμου από πλευράς Ελλάδος θα πρέπει να υπενθυμισθεί, ότι ειδικά στη φλεγόμενη Μεσόγειο, υπήρξαν οι σθεναρές ουδετερότητες τής (φασιστικής!) Ισπανίας και, κυρίως, της γειτονικής και ίσης στρατηγικής σημασίας, Τουρκίας. Τί εμπόδιζε την Ελλάδα να πράξει το ίδιο, αλλά αντιθέτως προκάλεσε δήθεν την εναντίον της επίθεση και δήθεν την ανάγκασε να αμυνθεί; «Η στρατηγική σημασία της» λέει η νεοελληνική σχολική και δημοσιογραφική προπαγάνδα. Ωστόσο, οι ίδιοι λόγοι, που κατέστησαν δυνατή την τουρκική ουδετερότητα θα μπορούσαν ενδεχομένως να ισχύσουν και για μια ανάλογη ελληνική. Γιατί δεν εξηγείται το πώς μια χώρα, λόγω της υποτιθέμενης στρατηγικής της σημασίας (όπως μας λένε ότι είχε η Ελλάδα), να σύρεται σε έναν πόλεμο «παρά την φιλειρηνική θέλησή της», ενώ η αμέσως διπλανή της εξακολουθεί να διατελεί σαν να βρίσκεται εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από αυτόν. Προφανώς:

- Ή η Ελλάδα δεν είχε στρατηγική σημασία τόσο μεγάλη, ώστε να θεωρηθεί αναπόφευκτη η είσοδός της στον συγκεκριμένο πόλεμο,

- ή, αν η Ελλάδα είχε την τεράστια στρατηγική σημασία, που μας παρουσιάζουν, τότε η εξ ίσου τεράστιας στρατηγικής σημασίας Τουρκία αφέθηκε, τόσο από τους Συμμάχους, όσο και από τον Άξονα, στρατηγικώς ανεκμετάλλευτη.

Το δεύτερο είναι αστείο και μόνο να το σκέφτεται κάποιος, οπότε καταλήγουμε αβίαστα, στο ότι: Το 1940 η Ελλάδα δεν είχε καμία στρατηγική σημασία, τέτοια που να καθιστά αναπόφευκτο το σύρσιμό της από την μία ή από την άλλη εμπόλεμη πλευρά.

Η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο μόνο και μόνο, γιατί η Βρετανία σκόπευε να την χρησιμοποιήσει σαν αεροπορική και ναυτική βάση στη Μεσόγειο. Τής δόθηκε έτσι μιά στρατηγική σημασία, που (όπως και η Τουρκία) δεν την διέθετε αφ’ εαυτής. Αυτή ήταν η αιτία, που κατέστησε την Ελλάδα στόχο του Άξονα και ειδικά της Γερμανίας. Αλλά η Βρετανία δεν είχε καμμία δύναμη επιβολής στην περίπτωση, που η Ελλάδα αρνούνταν αυτό τον ρόλο. Ήταν ήδη σε δυσχερή θέση σε όλα τα αποικιοκρατικά της μέτωπα: στην Ευρώπη, στην Βόρειο Αφρική, στην Άπω Ανατολή, παντού. Ωστόσο, το νεοελληνικό κρατίδιο δέχτηκε να παίξει τον ρόλο, που ήθελαν οι προτέκτορές του μόνο και μόνο επειδή έχει μάθει να λειτουργεί με τα αντανακλαστικά του πιστού μαντρόσκυλου. Δείχνοντας δηλαδή δουλική χαμέρπεια στους πάτρωνές του και στυγνότητα στους υπηκόους του, τους οποίους θα έστελνε αδίστακτα στο σφαγείο. Ένα γνήσιο δημιούργημα της αποικιοκρατίας…

Οι συνεχείς διπλωματικές επαφές με τους Βρετανούς τις παραμονές του πολέμου, η -έκδηλη σαν κοινό μυστικό- θέληση των Βρετανών να χρησιμοποιήσουν την «σύμμαχό» τους Ελλάδα σαν στρατιωτική βάση, η αστεία και κατάφωρη διπροσωπία της ελληνικής κυβέρνησης, που διακήρυττε τις φιλειρηνικές της διαθέσεις και την «ουδετερότητά» της δεν έπειθαν κανέναν, εκτός από τον -ως συνήθως- εύπιστο λαό.

 

Τα περί δήθεν διεθνούς «αντιφασιστικού» πολέμου είναι αρκετά ευκολότερο να τα καταρρίψει κάποιος. Ως γνωστόν μια Ελλάδα φασιστοκρατούμενη, υπό τον δικτάτορα και πίθηκο του φασισμού Μεταξά δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι πολεμά τον φασισμό. Παρ’ όλα αυτά, η προπαγάνδα τής μεταγενέστερης αυτοαποκαλούμενης «Εθνικής Αντίστασης» εισηγήθηκε την αιτίαση του πολέμου ως δήθεν «αντιφασιστικού». Αυτό το φαεινό προπαγανδιστικό εύρημα χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από το νεοελληνικό εθνοκράτος (το οποίο έχει πλέον αναγνωρίσει την «Εθνική Αντίσταση» ως έναν από τους θεμελιώδεις μύθους του). Μάλιστα στο προπαγανδιστικό αυτό εύρημα δόθηκε «αναδρομική» εξηγητική ισχύς, έτσι ώστε η είσοδος της χώρας στον πόλεμο να ερμηνεύεται ως οφειλόμενη σε μια δήθεν εξ’ αρχής αντιφασιστική στάση, παρά την ύπαρξη, κατά το πρώτο έτος του πολέμου, μιας εγχώριας φασιστικής δικτατορίας.

Στην πραγματικότητα, τα περί «αντιφασιστικού» αγώνα δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια περαιτέρω θεωρητικοποίηση και ωραιοποίηση του πολέμου. Η ωραιοποίηση αυτή, όπως άλλωστε αποδείχθηκε και από την μεταπολεμική σύρραξη των «αντιστασιακών» νεοελληνικών στρατών (στην πραγματικότητα πρόκειται για συμμοριτοπόλεμο ελεγχόμενο από ξενοκίνητες «εθνικόφρονες», ή σταλινικές ηγεσίες/συμμορίες, ο οποίος καταχρηστικά και κατ’ ευφημισμόν ωραιοποιήθηκε ως «εμφύλιος»), είχε σαν μοναδικό σκοπό να προετοιμάσει την εδραίωση των διαφαινομένων συμμαχικών μεταπολεμικών καθεστώτων και το εκ νέου μοίρασμα του πλανήτη (αφού, από το 1942 η ήττα της Γερμανίας θεωρείτο αναμενόμενη). Αυτή ήταν στην πραγματικότητα η αποστολή των κατά τόπους «εθνικών αντιστάσεων» στις κατεχόμενες από τον Άξονα χώρες(3).

Αλλά η επινόηση του δήθεν «αντιφασιστικού» χαρακτήρα του πολέμου είχε και μια πολύ σπουδαιότερη αποστολή: να αποτρέψει τον νεοελληνικό και τους άλλους λαούς, όπου κι αν χρησιμοποιήθηκε, από το να εκμεταλλευθούν την πολεμική αναμπουμπούλα για να εξεγερθούν εναντίον των ομοεθνών αφεντικών τους. Ας μην ξεχνάμε, ότι ο μεσοπόλεμος υπήρξε μια περίοδος πλήρης κοινωνικών εκρήξεων, (στη Γερμανία το 1923, στη «σοβιετική» Ρωσία, όπου συνέβησαν επανειλημμένες εργατικές -αλλά όχι και φιλοτσαρικές- εξεγέρσεις εναντίον του «εργατικού κράτους», στην Ισπανία το 1936-1939 κ.λπ.). Μερικές από αυτές εκδηλώθηκαν ως κοινωνικές συνέπειες του Α’ παγκοσμίου πολέμου. Μάλιστα το πρόσφατο παράδειγμα της συντριβής της Ισπανικής επανάστασης από τη συμπαιγνία όλων των ισχυρών κυβερνήσεων, «δημοκρατικών», «εργατικών» και φασιστικών αποδεικνύει, ότι αυτό που ανησυχούσε περισσότερο τους εξουσιαστές του πλανήτη ήταν να μην προκληθεί γενικευμένη διεθνής επαναστατική ανάφλεξη, την στιγμή, που απεργάζονταν τον δικό τους πόλεμο για την αναδιανομή του κόσμου(4). Το ενδεχόμενο να μετατραπεί ο παγκόσμιος πόλεμος μεταξύ των αφεντικών του πλανήτη σε παγκόσμιο κοινωνικό πόλεμο, δηλαδή σε μια περίπου παγκόσμια επανάσταση των λαών εναντίον των κυριάρχων τους αποτελούσε και τον κυριότερο φόβο όλων των εξουσιαστών της εποχής. Πόσο μάλλον όταν είχαν περάσει μόλις είκοσι χρόνια από τον προηγούμενο παγκόσμιο πόλεμο και η σιωπηρή ανοχή των μελλοθανάτων λαών, που προορίζονταν να σταλούν για μια ακόμη φορά στο σφαγείο, θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να φτάσει στα όριά της.

Ακόμα και μια μόνο κοινωνική εξέγερση σε κάποια χώρα του συμμαχικού συνασπισμού (είτε «ελεύθερη», είτε κατεχόμενη, π.χ. στην μονίμως «άτακτη» Γαλλία, ή στην φρεσκοεξεγερμένη Ρωσία), τόν απειλούσε με στρατιωτική κατάρρευση (το πρόβλημα είναι τόσο παληό, που το είχε επισημάνει και ο Πλάτων: πρόκειται απλώς για τον προαιώνιο φόβο των κυριάρχων να μην εκδηλωθεί ανταρσία των κοινωνικώς δυσαρεστημένων σε περίπτωση πολέμου(5)). Γι’ αυτό η επίκληση από τις συμμαχικές κυβερνήσεις τών αντιφασιστικών αισθημάτων των λαών τους είναι εμετικά υποκριτική: λίγους μόνο μήνες πριν το ξέσπασμα του πολέμου οι ίδιες αυτές «δημοκρατικές» κυβερνήσεις είχαν χαρίσει τη νίκη στον ισπανικό φασισμό. Η προπαγανδιστική απάτη του «αντιφασιστικού» πολέμου χρησιμοποιήθηκε από όλους τους συμμάχους ανεξαρτήτως των άλλων διαφορών τους και πέτυχε να παροχετεύσει την κοινωνική δυσαρέσκεια και υποψία για τον πόλεμο, σε ανώδυνα για την εξουσία ιδεολογικά κανάλια. Έτσι οι λαοί προσέφεραν με περισσότερη προθυμία τον αυχένα τους στα τσεκούρια των δημίων, πιστεύοντας αφελώς, ότι αγωνίζονται για «υψηλά» ιδεώδη.

Freeinquiry.gr-Ελεύθερη Έρευνα

27 Οκτωβρίου 2009

Θέλω να γεράσω…

…φυσιολογικά. Όχι πως μ’ αρέσουν τα γηρατειά. Γενικό σακάτεμα είναι και συνειδητή αναμονή θανάτου αλλά ούτε ο χειμώνας μου αρέσει πλην όμως δεν σκέφτομαι να τον εξαφανίσω επειδή δεν μπορώ το κρύο. Θέλω να γεράσω φυσιολογικά, να προλάβω πριν πεθάνω να δω τα μέλη μου να κρεμάνε, τις ρυτίδες ν’ αυλακώνουν το πρόσωπό μου, τα μαλλιά μου ν’ ασπρίζουν και τις αισθήσεις μου να υποτονούν. Θέλω να είμαι από εκείνους τους τυχερούς που θα προλάβουν να βιώσουν τα γεράματα ως μια φυσιολογική διαδικασία του αιώνιου κύκλου της ζωής και του θανάτου. Αρνούμαι να μετασκευαστώ σε βιομηχανικό προϊόν.Σιχαίνομαι την ιδέα πως στα ογδόντα μου θα κυκλοφορώ με μεταλλικό χέρι, πλαστικό πόδι, κεραμικό εγκέφαλο, ηλεκτρική καρδιά, ημισυνθετική ουρήθρα, γαλβανιζέ νεφρό, σιλικονούχο πνεύμονα και πτυσσόμενο πέος. Θέλω όταν πεθάνω να καώ στον κλίβανο και να σκορπιστεί η στάχτη μου στο χωράφι που έσπερνα ζωντανός και στ’ αμπέλι που τρυγούσα και όχι να ανακυκλωθώ στο χυτήριο για να φτιαχτούν κατσαρόλες και πλαστικά παιχνίδια. Δεν μ’ αρέσουν τα γηρατειά αλλά δεν τα φοβάμαι. Δεν μου αρέσει ο θάνατος αλλά δεν τον φοβάμαι. Έτσι έμαθα. Προτιμώ να πηγαίνω στον γιατρό παρά στο συνεργείο έστω και αν ζήσω πενήντα κι εκατό χρόνια… λιγότερα. Γεννήθηκα έφτασα στην ακμή μου και θέλω να βιώσω και την παρακμή μου φυσιολογικά και να πεθάνω όπως γεννήθηκα. Άνθρωπος όχι μηχανή. Καλές οι μηχανές για όσο με εξυπηρετούν αλλά αν είναι να γίνω μηχανή καλύτερα να λείπει το βύσσινο. Οι μηχανές δεν ζουν κι εγώ θέλω να ζήσω. Οι μηχανές δεν πεθαίνουν κι εγώ θέλω να πεθάνω. Φυσιολογικά ως άνθρωπος.    
Για αιωνόβιους με σώματα πενηντάχρονων, χάρη στην επιστημονική πρόοδο, κάνει λόγο βρετανική επιστημονική έρευνα.

Απώτερος στόχος του Ινστιτούτου είναι η επίτευξη «50 αποδοτικών χρόνων ζωής μετά την ηλικία των 50» - και για αυτό έχουν δαπανηθεί 50 εκατομμύρια λίρες μέσα σε διάστημα πέντε ετών. Σε πρώτη φάση, ο σκοπός του Ινστιτούτου είναι η δημιουργία βιώσιμων μοσχευμάτων, τα οποία θα διαρκούν για όλη τη ζωή του λήπτη- γοφούς, γόνατα, βαλβίδες καρδιάς θα αποτελέσουν τα πρώτα δείγματα, καθώς σταδιακά η επιστήμη θα βρίσκεται σε θέση να αντικαταστήσει όλο και περισσότερα τμήματα του ανθρωπίνου σώματος.
Ήδη, το Ινστιτούτο έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα εμφύτευμα γοφού του οποίου η διάρκεια ζωής του θα είναι αντίστοιχη αυτού που το φέρει, εν αντιθέσει με τα 20 χρόνια που αποτελούσαν τη συνήθη διάρκεια αυτών που χρησιμοποιούνται σήμερα. Είναι κατασκευασμένο από κράμα κοβαλτίου- χρωμίου και κεραμικού, που εκτιμάται ότι είναι αρκετά ανθεκτικό για να αντέξει τα 100 εκατομμύρια βήματα που υπολογίζονται ως ο μέσος όρος των βημάτων που θα κάνει ένας άνθρωπος από τα 50 μέχρι τα 100 του, σύμφωνα πάντα με τον καθηγητή Τζων Φίσερ, ένα εκ των ενεργών μελών του Ινστιτούτου.
Σε άλλο επίπεδο, η συνάδελφός του, Αϊλήν Ίνγκαμ και η ομάδα της εργάζονται πάνω σε μεθόδους αυτοβελτίωσης/ αυτοεπισκευής του σώματος: στο επίκεντρο της έρευνας βρίσκεται η δημιουργία μεταμοσχεύσιμων ιστών, και μετέπειρα ολόκληρων οργάνων, τα οποία το σώμα θα μπορεί να ενσωματώσει εύκολα- εξαφανίζοντας έτσι τον κίνδυνο της απόρριψης από τον οργανισμό, που συνόδευε κλασικά μία μεταμόσχευση. Μέχρι τώρα, έχουν καταφέρει να δημιουργήσει καρδιακές βαλβίδες.
Όπως είπε η καθηγήτρια Κριστίνα Ντόιλ της Xeno Medical, εταιρείας ιατρικών συσκευών η οποία δραστηριοποιείται επίσης στο χώρο, το «Άγιο Δισκοπότηρο» αυτού του ερευνητικού τομέα είναι η εξάλειψη της εξάρτησης από όργανα δοτών. «Σε εκείνο το σημείο θα μας οδηγήσει εν τέλει η τεχνολογία» είπε σχετικά, συμπληρώνοντας ότι «η ανάπτυξη τεχνολογίας που θα εξαφανίζει τον ιστό του δότη (εξαλείφοντας έτσι τον κίνδυνο απόρριψης μοσχευμάτων) θα κρατήσει 30-50 χρόνια. Κάθε όργανο θα πρέπει να σχεδιάζεται και να δοκιμάζεται ξεχωριστά».
http://www.kathimerini.gr/ με πληροφορίες από BBC
LG_728X90
Κάποιος άγνωστος σ’ εμένα, αλλά καλή του ώρα, πρότεινε την δημοσίευσή μου “θέλω να γεράσω” στον διαγωνισμό που οργανώνει η LG. Έτσι χθες έλαβα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο ένα μήνυμα που μου ανακοίνωνε αυτή την υποψηφιότητα στον τομέα “τεχνολογία”. Όποιος θέλει συμμετέχει.

26 Οκτωβρίου 2009

Τον αδελφό μου τον σκότωσαν στην αστυνομία

Τι να κάνω; Ας μου πει κάποιος τι να κάνω εκτός από το να φτύνω τους μπάτσους που έτσι και αλλιώς το κάνω. Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά στην χώρα μου. Δεν είναι δυνατόν! Δεν το ανέχομαι!!!! Τι να κάνω; να φυλάω σκοπιά έξω από τα σπίτια των μεταναστών; Τι να κάνω γαμώ το κέρατό μου;;;;;;;;

«Ούτε καν τον γνώρισα όταν τον πρωτοείδα. Τον είχα πεθυμήσει πολύ! Ήταν το είδωλό μου. Και τον είδα να τον σακατεύουν μπροστά στα μάτια μου. Εκείνο το βράδυ ο Μοχάμεντ είχε κουραστεί πολύ. Μαζί είχαμε πάει στην οικοδομή. Εμείς θέλαμε να μείνουμε κι άλλο το βράδυ. Μιλούσαμε και γελούσαμε. Εκείνος ήθελε να κοιμηθεί. Ξάπλωσε κατά τις δώδεκα η ώρα και αμέσως έκλεισαν τα μάτια του.

Εκεί, κοντά στη μία και μισή, ενώ είχαμε αφήσει την πόρτα μισάνοιχτη για να φύγει ο καπνός, σταμάτησαν με θόρυβο αυτοκίνητα. Με κουκούλες και κράνη μπήκαν μέσα αρκετοί άνθρωποι. Δεν καταλαβαίνω ελληνικά για να ξέρω τι είπαν. Μετά έμαθα πως ζητούσαν εκείνον. Χωρίς να μιλήσουν, έσβησαν το φως μας και άρχισαν να μας χτυπούν αδιάκριτα. Με κλωτσιές και μπουνιές. Ο αδελφός μου ξύπνησε μέσα σε εφιάλτη. Κανένας μας δεν ήξερε τι είχε γίνει.

Αφού άναψαν το φως, ρώτησαν ποιος από μας έχει ένα κομμένο δάχτυλο. Δάχτυλο κομμένο είχε ο αδελφός μου, που είχε ένα ατύχημα στη δουλειά του. Αφού τους είπε πως είναι εκείνος, τον έριξαν κάτω με κλωτσιές και μπουνιές, τον γύρισαν μπρούμυτα και του έβαλαν χειροπέδες. Από το πόδι τον τράβηξαν μέχρι έξω στο αυτοκίνητο. Το κεφάλι του χτύπησε αρκετές φορές στο τσιμέντο και στις σκάλες. Ένας από αυτούς γύρισε, μας διέταξε να κατεβάσουμε τα κεφάλια μας και μας είπε να μην βλέπουμε, αλλά και να μην πούμε τίποτα.

…Δεν κοιμηθήκαμε το βράδυ. Ούτε την επομένη, ούτε όμως και την μεθεπομένη μπορούσαμε. Δεν ξέραμε καν πού τον έχουν τον αδελφό μου.

Τον κράτησαν τέσσερις μέρες στο κρατητήριο κι εκεί τον βασάνισαν φρικτά. Ο ίδιος μάς είπε ότι τον κρατούσαν δεμένο πισθάγκωνα όλες τις ημέρες. Τον κρατούσαν κρεμασμένο με τα χέρια πίσω. Του έκαναν ηλεκτροσόκ και αυτό εύκολα μπορούσε να το δει ο καθένας. Τα χέρια του και τα πόδια του είχαν όλα τα σημάδια της φρίκης των βασανιστηρίων. Τον είδε κι ένας συμπατριώτης μας με τα μάτια του».

Εκεί παρεμβαίνει ο Πακιστανός που έχει δει τον Μοχάμεντ στο τμήμα: “Τον είδα με τα μάτια μου. Μια μέρα που τον σέρνανε σχεδόν από τους ώμους και εκείνος απλά ακουμπούσε τα πόδια στο έδαφος. Ήταν ένα κουρέλι, δεν έμοιαζε με άνθρωπο. Με είχαν στο απέναντι κρατητήριο. Τον ρωτούσαν για κάποιον άλλον κι εκείνος δεν απαντούσε. Μάλλον, έτσι όπως τον είδα, δεν μπορούσε κιόλας. Τον είχαν καθισμένο σε μια καρέκλα και το κεφάλι του έγερνε από την άλλη. Απλά ανέπνεε. Δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν μαζί του και τον πήραν, σχεδόν σερνόμενο, και τον έβαλαν στο κελί του”.

« Ο Δρόμος με τις Φάμπρικες | Rruga e Fabrikave

21 Οκτωβρίου 2009

Περί ταυτότητας και άλλων δαιμονίων

 

Τι είναι λοιπόν αυτό που μας δίνει ταυτότητα, αφού προφανώς όλα αυτά δεν είναι παρά δευτερεύοντα χαρακτηριστικά που μπορούν αν ανιχνευτούν σε οποιοδήποτε κομμάτι της κοινωνίας;
Νομίζω πως αυτό που μας δίνει ταυτότητα πέρα από κάθε αμφιβολία είναι η ΠΙΣΤΗ στην θρησκεία των προγόνων μας. Και μην ακούσω τα γνωστά σχόλια για την λέξη πίστη, συνήθως απλά δείχνουν την έλλειψη ταυτότητας για την οποία μιλάω.

Λατρευτική Κοινότητα « Λ Α Β Ρ Υ Σ »

Από την μια θλίψη στην άλλη. Θ’ ακούσεις φίλε μου Πανδίων και τα γνωστά σχόλια και τ’ άγνωστα σχολιανά. Για ποιά ακριβώς πίστη μιλάς; Για ποιά θρησκεία; Σε τι με καλείς να πιστέψω; μπορείς να μου το από δείξεις; Αν όμως φαίνεται δεν χρήζει πίστης. Αν φαίνεται δεν χρειάζεται θρησκεία. Ξεκολλάτε με τις θρησκείες.

Δεν λείπει η ταυτότητα. Αυτή υπάρχει. Εμείς αρνούμαστε αυτή μας την ταυτότητα ακολουθόντας τις θρησκείες. Δεν πρόκειται για άγνοια ταυτότητας αλλά άρνηση αυτής. Και εντάξει, συμφωνώ πως έχει κάθε δικαίωμα όποιος θέλει να αρνείται αυτή την ταυτότητα αλλά το να κάνει πως την αγνοεί είναι αστείο τουλάχιστον. Διότι αν θέλει να την αγνοεί τότε συμβαδίζει με τους συνήθεις διώκτες αυτής έστω δια της σιωπής του.

Αν τώρα αναρωτιέστε γιατί αρνιόμαστε την ταυτότητά μας, πολύ ευχαρίστως να σας πω. Διότι είμαστε ξένοι με τους θεούς. Δεν τους γνωρίζουμε δεν τους αντιλαμβανόμαστε ως έχουν και ενώ είναι μπροστά μας τους αγνοούμε. Τους πατάμε και δεν γυρίζουμε καν να τους κοιτάξουμε. Διότι η παιδεία μας έχει φορέσει παρωπίδες κι εμείς δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να τις βγάλουμε. Διότι αν τις βγάλουμε φοβόμαστε μήπως η πραγματικότητα είναι τόσο απλή που θα σκοτώσει τ’ όνειρο που μας φύτεψαν στο κεφάλι. Αρνούμαστε να δούμε τον θεό στο δέντρο διότι τότε θα νοιώσουμε πόσο μικροί είμαστε στην πραγματικότητα. Αρνούμαστε να δεχτούμε το θεϊκό άγγιγμα του ήλιου διότι τότε θα πάψουμε να είμαστε οι… εκλεκτοί του παραμυθιού και γι αυτό κάνουμε πως το αγνοούμε και το λέμε… ηλιοθεραπεία. Διότι αν πούμε την ανάσα μας τελετή και ιεροπραξία τότε θα ξυπνήσουν οι δαίμονες και η μαμά μας είπε πως αυτό είναι κακό. Πολύ κακό. Φόβος ανθρώπων που ούτε την τροφή τους δεν είναι ικανοί να θυσιάσουν στην πραγματικότητα κι έτσι έγινε ο χασάπης ιερέας και το σούπερ μάρκετ ναός. Ναός ανθρώπων παρασιτικών χωρίς ταυτότητα χωρίς παρελθόν και μέλλον. Μακριά από την πραγματικότητα, μακριά από τους θεούς. Ένα χαμένο μυαλό στο υπερπέραν κάποιου άλλου κόσμου. Νοητού με φορά αντίστροφη, μηδενιστική.

Εύχομαι να βρείτε την ταυτότητα που ζητάτε. Μέχρι τότε πάρτε ένα δείγμα της δικής μου και αν σας αρέσει κάτι… ελεύθερη είναι, κρατήστε ότι θέλετε.

Πήγαινε στην διεύθυνση http://www.gfcdigital.gr/gfc/index.html?locale=el# πάνω δεξιά έχει το ψηφιακό αρχείο με αλφαβητική σειρά. Επέλεξε το γράμμα Ε και δες αποσπάσματα από το ντοκιμαντέρ του Σταύρου Ιωάννου, “Έστιν ουν τραγωδία”. Μετά συζητάμε με όποιον θέλει για την δική μου ταυτότητα και τι σημαίνει αυτή.   

Κατέστρεψαν Βελανιδιά 1600 ετών!!!

Είμαι έξω φρενών. Με το ζόρι κρατιέμαι να μην κάνω κακό. Τα πράγματα έχουν πλέον ξεφύγει από κάθε λογική και νοιώθω πως μ’ εγκαταλείπει και η δική μου και αυτό είναι πολύ άσχημο.
Διάβασα σήμερα στο μπλογκ της ομάδας Παυσανίας πως μια από τις τελευταίες στην Αττική βελανιδιές θανατώθηκε επειδή ενοχλούσε τα… κεραμίδια της παρακείμενης παναγίας.
Αντιγράφω καταρχήν την καταγγελία και παρακάτω θα σας πω.
Κείμενο Ευρύνοος
Στην περιοχή Εννέα πύργοι στα Καλύβια Θορικού Αττικής, υπάρχει η εκκλησία της Παναγίας Μεσοσπορίτισσας.. η οποία είναι του 12ου αιώνα και είναι χαρακτηρισμένο Βυζαντινό μνημείο.. Απέναντι στην εκκλησία βρίσκεται ένας κορμός βελανιδιάς, ακέφαλος πλέον.. "κάποιοι" φρόντισαν να της στερήσουν την Ζωή.. δυστυχώς η Παιδεία έχει λείψει πλέον στις μέρες μας.. αυτό το Ιερό Δένδρο χρονολογείται απο το 400 μ.χ βέβαια ακόμη και το ταμπελάκι που το έγραφε, οι ίδιοι "κάποιοι" φρόντισαν να εξαφανιστεί..
δέν γνώριζαν όμως ότι "κάποιοι άλλοι" είχαν στα χέρια τους φωτογραφίες απο παλαιότερες εξορμήσεις τους.. είχα φωτογραφήσει το Ιερό Δένδρο εγώ ο ίδιος.. εδώ βλέπουμε τον ναό της Παναγίας πρίν απο περίπου 7-8 χρόνια υπο την σκιά της Βελανιδιάς..

κι εδώ η πανέμορφη Βελανιδιά όταν ήταν ζωντανή.. πρίν απο λίγα μόλις χρόνια.. και ψάχνοντας στο διαδίκτυο κάντε ένα κλίκ ΕΔΩ να δείτε απο το επίσημο site του Δήμου Καλυβίων στην φωτό, τις φυλλωσιές της, να σκιάζουν την εκκλησία.. πόσο να φωνάξει κανείς; ΕΔΩ ΕΓΙΝΕ ΕΓΚΛΗΜΑ.. ΔΕΝΔΡΟ 1600 ΕΤΩΝ!!! φτάσαμε στην σύγχρονη εποχή των "πολιτισμένων" βαρβάρων και καταστρέφουμε, ότι η Φύση φρόντιζε τόσους αιώνες!! ΝΤΡΟΠΗ ΑΝΘΡΩΠΟΙ! ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ.. ΤΙ ΑΛΛΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.. ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΑ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΑ? πρέπει να γίνει κάτι.. είναι κρίμα αυτό να περάσει ατιμώρητο.. μία ψυχή γηραιότατη με παρουσία 1600 ετών πάνω στην Γή μας.. έχει ζήσει όσα δέν μπορούμε κάν να φανταστούμε εμείς οι άνθρωποι..
δέν το βλέπω να απαγορεύονται τα "σκυλιά".. ζούν και βασιλεύουν.. άλλο "ωραίο"..



ναί.. μην ξεχάσουμε να "διασκεδάσουμε".. αυτό είναι πιά το μόνο που αναζητά ο σύγχρονος άνθρωπος ε; η διασκέδαση; το πανηγύρι; ο χαβαλές; ε λοιπόν όχι.. κάποιοι δέν αρκούνται σε αυτά μόνο.. http://paysanias.blogspot.com/ αυτό δέν θα περάσει έτσι.. θα ξεκινήσουμε έρευνα και άμεσα καταγγελίες.. οι υπεύθυνοι θα τιμωρηθούν..
 
 συγνώμη Κυρά μου.. το δάκρυ μου δικό σου.. δέν ξέρουν τί κάνουν οι άνθρωποι πλέον..
οι πέτρες έχουν περισσότερη αξία απο τις ψυχές σήμερα..

Αυτή λοιπόν η ιερή βελανιδιά των 1600 ετών μπορούσε να ζήσει άλλα 3500 χρόνια τουλάχιστον. Κάτω από αυτή την βελανιδιά χιλιάδες χρόνια μαζευόντουσαν οι γεωργοί και οι αγρότες μια δυό φορές τον χρόνο στην σπορά και στον θερισμό και δόξαζαν την μάνα γη για όσα μας προσφέρει. Στην σκιά αυτής της βελανιδιάς υπήρχε βωμός της Δήμητρας μέχρι που οι εγκληματίες τον κουκούλωσαν χτίζοντας απάνω του το έκτρωμα της χριστιανικής παναγίας στην προσπάθειά τους να ξεχαστεί η ζωοδότρα δύναμη της γης. Έμεινε όμως η βελανιδιά φυσικό μνημείο ιερό δέντρο που όμως με την ζωή του δημιουργούσε προβλήματα. Τι είδους προβλήματα; Τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι μη φοβούμενοι πια τις πυρές των ιεροεξεταστών του χριστιανισμού άρχισαν πάλι δειλά δειλά να μαζεύονται κάτω από αυτό το ιερό δέντρο δοξάζοντας την ομορφιά της φύσης. Κανείς απ’ όσους μαζεύονταν εκεί δεν ενδιαφερόταν για την παρακείμενη εκκλησία. Αδιαφορούσαν σαν να μην υπάρχει και όλη τους η χαρά εστιαζόταν στο ιερό αυτό δέντρο. Οι παππάδες παραπονιόντουσαν πως πάει εκεί ο κόσμος αλλά δεν μπαίνει στην εκκλησία να ανάψει ένα κερί να αφήσει μερικά ευρώ. Θύμωναν οι παπάδες που όλοι αδιαφορούσαν για τον θεός τους και γλεντούσαν τραγουδούσαν και χόρευαν κάτω από αυτή την βελανιδιά τραγουδώντας τα κάλλη της και την ιερότητά της. Πολλές φορές πήγαιναν οι παπάδες εκεί όποτε έβλεπαν κόσμο μαζεμένο και τους έδιωχναν με την παρατήρηση πως δεν είναι σωστό να περιφρονούν την παναγία για χάρη μιας βελανιδιάς. Θύμωναν ξεθύμωναν ο κόσμος τα ίδια, μαζευόταν στην βελανιδιά από κάτω και γλεντούσε αδιαφορώντας για την παναγία δίπλα. Μέχρι που οι παπάδες δεν άντεξαν άλλο αυτή την περιφρόνηση της παναγίας τους και με δικαιολογία πως τα κλαριά της βελανιδιάς με τον αέρα χαλούσαν τα… κεραμίδια έπιασαν και την έκοψαν. Θανάτωσαν μια θεά, ένα φυσικό μνημείο 1600 ετών επειδή λέει με τον αέρα τους χάλαγε τα κεραμίδια. Λες και τους είπε κανείς να πάνε κάτω από την βελανιδιά να στήσουν εκκλησία. Αλλά βλέπετε έπρεπε να θαφτεί και ο βωμός και τώρα με τον θάνατο και της βελανιδιάς ολοκλήρωσαν το σιχαμερό υβριστικό έργο τους. Σίγουρα τώρα θα κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια τα καθάρματα. Σκοτώνουν τους δικούς μου θεούς για να υπάρχει μόνο ο δικός τους ο ανύπαρκτος. Δεν φτάνει που κατέκαψαν τα δάση τώρα κυνηγάνε και τα δέντρα τα μοναχικά μέχρι που να μην μείνει κανένα. Η βελανιδιά αυτή ήταν παιδί μιας άλλης που ζούσε στις πλαγιές του Λύκαιου όρους όπου υπήρχε μέχρι τον τέταρτο μ.χ.χ. το μεγαλύτερο και ιερότερο δάσος με βελανιδιές ώσπου το κατέκαψαν οι χριστιανοί τον τέταρτο αιώνα για να αποδείξουν λέει πως δεν είναι ιερό το δάσος και πως δεν κατοικούν εκεί θεοί. Από τότε μέχρι σήμερα οι πλαγιές του Λύκαιου είναι γυμνές και μόνο σκόρπια ανά την επικράτεια υπάρχουν κάποιοι απόγονοι εκείνων των δέντρων από βελανίδια που με πόνο ψυχής διέσωσαν κάποιοι ευσεβείς τότε.
Την παναγία σας και τον χριστό σας καθάρματα.

ΟΜΑΔΑ ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ: Κατέστρεψαν Βελανιδιά 1600 ετών!!!

10 Οκτωβρίου 2009

Φιλανθρωπίες δήθεν.

Αμα σας ξαναπούν για το… φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας θυμηθείτε αυτό. Πάει το ποίμνιο βελάζοντας και τους αφήνει λεφτά για φιλανθρωπικό έργο και αυτοί τα ξοδεύουν αλλάζοντας σαλόνια αγοράζοντας αυτοκίνητα και πληρώνοντας υπηρέτες και μερσεντές. Θέλουν και υπηρέτες και λιμουζίνες τα χριστιανικά κοπρόσκυλα!!!!! 

Συνολικά 1.275.170 ευρώ

Ο Αρχιεπίσκοπος αναφέρει πως «συνολικώς για λογαριασμό της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών εισεπράχθησαν 1.222.623,82 ευρώ, ενώ επιπλέον 52.546,50 εισεπράχθησαν για λογαριασμό της Αποστολικής Διακονίας, που απεδόθησαν. Συνολικώς εισεπράχθησαν από τους Ι. Ναούς 1.275.170,32 ευρώ». Και περιγράφει πού διατέθηκαν τα έσοδα από τις εισφορές των ναών. «Τα ανωτέρω χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για να καλυφθούν τα βασικά έξοδα λειτουργίας της Ι. Αρχιεπισκοπής και των υπηρεσιών της. Ετσι, κατεβλήθη η μισθοδοσία του προσωπικού (394.280 ευρώ), εργοδοτικές εισφορές (56.618,82 ), έξοδα διοικήσεως (99.684), έξοδα λειτουργίας γραφείων (201.887) και έξοδα συντηρήσεως κτιρίων-επίπλων (302.833). Επίσης διατέθησαν 29.131 ευρώ για συντήρηση τροχοφόρων, και 52.546,50 ευρώ στην Αποστολική Διακονία. Μετά την αφαίρεση των ανωτέρω εξόδων, προκύπτει υπόλοιπο 138.420 ευρώ. Εξ αυτών 50.000 ευρώ θα διατεθούν στο ίδρυμα «Μ. Κόκκορη», 50.000 θα διατεθούν για τις κατασκηνώσεις της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών, ενώ τα υπόλοιπα θα διατεθούν για την κατασκευή ειδικών αναβατήρων ώστε άτομα με ειδικές ανάγκες να έχουν πρόσβαση στο γραφείο του Αρχιεπισκόπου». Δηλαδή για τους «αναβατήρες» το προβλεπόμενο ποσό ήταν 38.420 ευρώ!

Προορίζονταν για κοινωνικά έργα

Από τον συνοδευτικό πίνακα προκύπτει πως τα έσοδα της Αρχιεπισκοπής από τους ναούς της, τα οποία δαπανήθηκαν για την κάλυψη των λειτουργικών αναγκών της, προήλθαν κυρίως από εισφορές που θεωρητικώς προορίζονται για το κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο της.

Συγκεκριμένα, η Αρχιεπισκοπή εισέπραξε για αγαθοεργίες 65.925 ευρώ, για υποτροφίες 68.085 ευρώ, για ενίσχυση των ιδρυμάτων της 66.915 ευρώ, για το πνευματικό έργο 66.705 ευρώ, για τον αντιαιρετικό αγώνα 62.415 ευρώ, για τις κατασκηνώσεις της 107.133, για το Ταμείο Ευποιΐας 70.957, για το ίδρυμα Διακονία 66.995 ευρώ, για το Κέντρο Στήριξης Οικογένειας 37.590 και για τη συντήρηση των αυτοκινήτων της 64.960 ευρώ.

Εξαίρεση αποτελούν οι τακτικές εισφορές του 7% επί των εσόδων των ναών για τη συντήρηση του Αρχιεπισκοπικού Μεγάρου (423.844,86 ευρώ) και του 2% επί των εσόδων για την απόσβεση (!) του Αρχιεπισκοπικού Οικήματος (121.098,96 ευρώ).

kathimerini.gr | Φιλανθρωπίες που έγιναν... αναβατήρες

7 Οκτωβρίου 2009

Ελέω θεού. Φτου.

Αϊντε Παπα-νδρέου. Καλή αρχή. Καλά ξεκινάς. Προσκύνησες, ορκίστηκες στον γιαχβέ, πήρες την έγκριση και τώρα είσαι πρωθυπουργός… ελέω θεού. Σοσιαλιστάρα μου εσύ… φτου να μην σε ματιάσω βρε. Με το καλημέρα μας ανακοίνωσες τι μέλλει γενέσθαι αλλά δεν θα σου περάσει έτσι εύκολα. Την είδες την αποχή που είναι; Ε στις επόμενες σε βλέπω μαζί με τον Καραμάν αλή.  

ΜΙΑ ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΧΩΡΑ...

    

Στη νεοελλάδα, το βυζαντινό αυτό απολίθωμα, για να αναλάβει ο πρωθυπουργός πρέπει να ορκισθεί πρώτα κι οπωσδήποτε να υπογράψει ο εκπρόσωπος της θρησκευτικής Εξουσίας το σχετικό Πρωτόκολλο Ορκωμοσίας.

 

Ο βυζαντινός μεσαίωνας επιβιώνει ακμαιότατος: Ιερείς με χρυσοποίκιλτα άμφια, ευαγγέλια, ψαλμωδίες, κεριά, λιβάνια κ.τ.λ., ενώ ο ευσεβής νέος πρωθυπουργός μας σταυροκοπιέται με κατάνυξη...

Ο νέος πρωθυπουργός περικυκλωμένος από ρασοφόρους. Παρατηρείστε σε πρώτο πλάνο τον καπνό από τα λιβάνια.

     Τριτοκοσμικές εικόνες, που δεν αρμόζουν στον πολιτισμένο κόσμο.

Ελεύθερη Έρευνα

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails