Είμαι καλά, ευχαριστώ.

Ίσως εγώ

Από κείνη τη μέρα

Πολύ πιο μπροστά

Πάνω σ’ ένα γιοφύρι

Καθώς θα με κρεμάσουνε

Ένα πρωινό

Τον ίσκιο μου θ’ αμολύσω

Στην άσφαλτο επάνω.

 

Ίσως εγώ

Από κείνη την μέρα

Πολύ κατοπινά

Θ’ αποζήσω

Όμοια με τα ίχνη

Λευκής γενειάδας

Στο ξουρισμένο σαγόνι μου.

 

Κι ίσως εγώ

Από κείνη την μέρα

Πολύ πιο κατοπινά σαν αποζήσω,

Ακουμπισμένος στους τοίχους,

Στις γωνιές των πλατειών της πόλης,

Θα παίζω το βιολί μου

Για τους γερόντους

Που θα ‘χουν ζήσει σαν κι εμένανε

Απ’ τον υστερνό αγώνα.

 

Γύρω μας

Οι φεγγοβόλες στράτες

Μιας περασμένης νύχτας

Και τα βήματα των νέων ανθρώπων

Που καινούργια τραγούδια

Θα λένε.

 

Του Ναζίμ Χικμέτ το ποίημα σε μετάφραση του δάσκαλου και φίλου Μιχάλη Σταφυλά. Μην με ρωτάτε πως το θυμήθηκα, καλύτερα να μην ξέρετε. Άλλωστε όπως είπε και ο Βολταίρος με το στόμα του Καντίντ: «Οι ατομικές δυστυχίες συνθέτουν την ευτυχία του συνόλου. Όσο περισσότερες είναι οι περιπτώσεις ατομικής δυστυχίας, τόσο βαδίζουν καλύτερα τα πράγματα για το σύνολο».

Και δυστυχώς είμαι καλά, πολύ καλά, ευχαριστώ.