Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

31 Αυγούστου 2011

«Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ»

kipos17ExofylloΚυκλοφόρησε ανανεωμένο το νέο τεύχος του περιοδικού «Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ» με θέματα φιλοσοφίας, ιστορίας, επιστήμης αλλά και επικαιρότητας και σάτιρας.


ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ τεύχους 17

Σημείωμα του Εκδότη...  Το τρίμηνο που πέρασε                     

Ανθούλα Χατζηγεωργίου  Επικούρεια Φιλοσοφία: Θεωρία ή πράξη; 

Δημήτρης Ποταμιάνος  Στον Κήπο…

Κωνσταντίνος Χατζηγώγος  Κάποιος στρεβλώνει τον Επίκουρο 

Δημήτρης Δημητριάδης Τερτυλλιανός ή μήπως Λουκρήτιος;

Λεωνίδας Αλεξανδρίδης  Σκοπός της φιλοσοφίας και της ηθικής θεωρίας κατά τον Επίκουρο        

 

- ΑΦΙΕΡΩΜΑ -

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ   ο ριζοσπάστης ιστορικός     

Μάριος Βερέττας  Η Αθηνά                    

Κωνσταντίνος Μαντάς  Ελληνο-ρωμαϊκός πολιτισμός     

Δημήτρης Επικούρης  Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας 

Διαδικτυακό Παραμύθι  Η μικρή άσπρη κλώσα   

Μάριος Βερέττας  Μορντεχάι Βανούνου 

                               Φουλάν Ντέβι 

                               Ηλιακή Ώθηση 

                               Γιάννης Γαΐτης 

                               Οι φονιάδεςνεοναζιστές 

Μανώλης Σταγάκης   Το μαντηλάκι

Ανώνυμο Δημώδες Η Αγία Ηγουμένη  

Βιβλιοπαρουσίαση  

 

Εκδόσεις: «ΒΕΡΕΤΤΑ»

www.verettasbooks.gr

τηλ: 2241072648

28 Αυγούστου 2011

Ο τιποτένιος

Δεν είμαι ούτε κάποιος ούτε κάτι και ούτε θέλω να είμαι. Αν θέλετε να ξέρετε ποιος και τι είμαι πολύ ευχαρίστως να σας πω. Είμαι λοιπόν ο τρελός της γειτονιάς, ο γύφτος της πόλης, ο πούστης της παρέας, ο μετανάστης γείτονας, ο μαύρος βρωμιάρης, ο κίτρινος μαλάκας, ο μπατήρης άνεργος, ο ανήθικος, ο ζητιάνος, ο ανίκανος, ο τεμπέλης, ο ψεύτης, ο κλέφτης, ο φονιάς, ο άθεος, ο αθεόφοβος, ο αντίχριστος, ο πουτανιάρης, ο γκομενιάρης, ο τζογαδόρος, ο πρεζάκιας, ο χασικλής, ο υβριστής, ο χλεμπονιάρης, η κότα, ο δειλός, ο ανώμαλος, ο αφύσικος, το τσουτσέκι ο κερατάς, ο ανθέλληνας, ο προδότης, ο επίορκος, ο αλήτης, ο χλιμίτζουρας, το κατακάθι, το απόβρασμα και ό,τι άλλο θέλετε να είμαι. Αν οπωσδήποτε χρειάζεστε ταμπέλες μια τέτοια να μου βάλετε.

Τα πράγματα είναι απλά. Είμαι όλα αυτά και πολλά ακόμα πολύ «χειρότερα» και πολύ «καλύτερα». Όποιος όμως με πλησιάζει ως τέτοιον, ως απόκληρο να με πλησιάζει. Όποιος με πλησιάζει σαν κάτι άλλο τότε δεν τον πλησιάζω εγώ. Ξέρω καλά τους ανθρώπους, τους έχω ζήσει στο πετσί μου. Βρικόλακες σχεδόν όλοι πλην των εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, πλησιάζουν μόνο για να ρουφήξουν ότι βρούν κι αν δεν βρουν τίποτα ή αν δεν τους αρέσει αυτό που βρίσκουν την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Ακόμα και οι αυτοαποκαλούμενοι περιθωριακοί ακόμα κι αυτοί απλώς αρέσκονται να πλησιάζουν το περιθώριο αλλά δυστυχώς γι αυτούς ούτε του περιθωρίου είμαι. Είμαι και εξωπεριθωριακός αφού το λεγόμενο περιθώριο δεν είναι παρά άλλη μια ανθρώπινη αγέλη με μόνη τους διαφορά στα ζητούμενα. Ε λοιπόν εγώ δεν έχω ούτε ζητούμενα. Τι να ρουφήξει κάποιος απ’ όλα τα παραπάνω άλλωστε; Είμαι λοιπόν ο ζητιάνος που δεν ζητιανεύει τίποτα και από κανέναν. Μαζεύω ό,τι τύχει να βρεθεί μπροστά μου. Είμαι ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου. Μπορείτε να δεχτείτε έναν τέτοιον; Έχω δικαίωμα να υπάρχω αφού είμαι ο χειρότερος των χειρότερων; Δέχεστε τον ξεβράκωτο; Έχω δικαίωμα να μην έχω κανόνες άλλων πλην των δικών μου;

Έτσι είναι η κοινωνία. Ξεχωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με το πόσο αποδέχονται τους κανόνες της και αναλόγως τους τιμά ή τους φυλακίζει, αλλά συμβαίνει όμως όλοι οι άνθρωποι να είναι δημιουργήματα της κοινωνίας. Η κοινωνία έχει φτιάξει τον επιστήμονα η κοινωνία και τον δολοφόνο πράγμα όμως που σημαίνει πως όταν φυλακίζει τον δολοφόνο φυλακίζει η κοινωνία ένα μέρος του εαυτού της που η ίδια δεν αποδέχεται. Αλλά αφού δεν τον αποδέχεται τότε γιατί τον δημιουργεί; Μήπως ακριβώς για να τον φυλακίσει; Ή μήπως τον δημιουργεί για να τον χρησιμοποιήσει σαν παράδειγμα προς αποφυγή όπως αντίστοιχα δημιουργεί τον καθωσπρέπει για παράδειγμα προς μίμηση; Η κοινωνία αρέσκεται να δείχνει με το δάχτυλο κι εγώ έχω γίνει δακτυλοδεικτούμενος και για «καλό» και για «κακό». Μ’ έχουν δείξει ως πρότυπο και μ’ έχουν δείξει και προς αποφυγή κι όταν τους χτύπησε συναγερμό η αντίφαση και προσπάθησαν να με καλουπώσουν (με πρώτους τους γονείς μου και τους δασκάλους μου), όταν απαίτησαν από μένα να επιλέξω αν θα με δείχνουν σαν «τον καλό ή τον κακό» εγώ κοίταξα το δάχτυλο της κοινωνίας. Ήταν το ίδιο δάχτυλο που έδειχνε και με τους δύο τρόπους. Ήταν το ίδιο δάχτυλο που την μια μ’ έλεγε μεγάλο και την άλλη απόβρασμα ανάλογα με τα γούστα του και με το αν ακολουθούσα τις επιταγές του. Ε λοιπόν για να ξέρετε, εγώ προτίμησα να δαγκώσω το δάχτυλο. Εκεί που μ’ έδειχνε το πλησίασα και χρακ του έδωσα μια δαγκωνιά και το ‘κοψα το μάσησα το κατάπια το χώνεψα το ‘χεσα και το ‘θαψα. Τέτοιος είμαι.

Τίμημα; Ω ναι βεβαίως! Με μεγάλη μου ευχαρίστηση πλήρωσα το ανάλογο τίμημα. Ποιο είναι αυτό; Μα το είπα στην αρχή αρχή. Δεν είμαι κάποιος και δεν είμαι κάτι. Είμαι ένα τίποτα. Ούτε καλό ούτε κακό. Βασικά δηλαδή δεν είμαι για τους άλλους. Για μένα είμαι και θα γίνω ακόμα πολλά πράγματα (άμα θέλω) αλλά για όλους (σχεδόν) τους άλλους είμαι ένα τίποτα και πιστέψτε με έτσι θέλω να παραμείνω. Διότι το τίποτα μου δίνει την ευχέρεια να είμαι αυτό που ακριβώς θέλω εγώ, που αφού για τους άλλους είναι τίποτα σημαίνει πως δεν έχουν κάτι για ν’ ασχοληθούν αφού δεν τους δίνω τίποτα. Στην πραγματικότητα τους δίνω πολλά αλλά αυτοί δεν μπορούν να τ’ αντιληφθούν και νομίζουν πως δεν είναι τίποτα αλλά μ’ αρέσει αυτό. Πολύ μ’ αρέσει. Διότι νομίζοντας πως έχουν ν’ ασχοληθούν μ’ ένα τίποτα εγώ παίζω στα σβέρκα τους όποτε θέλω χωρίς να παίρνουν χαμπάρι… τίποτα. Ναι, αυτή είναι η αλήθεια. Χρησιμοποιώ την κοινωνία χωρίς αυτή να το αντιλαμβάνεται παρά μόνο ίσως καμιά φορά, σπάνια, από τ’ αποτελέσματα. Αποτελέσματα που βέβαια έχουν προέλθει από το.. τίποτα. Είναι ώρες ώρες δε που νοιώθω σαν θεός αφού με το τίποτα εγώ ο τιποτένιος φτιάχνω κόσμους ολόκληρους που μέσα τους κινούνται όλοι και όλα τριγύρω και το καλύτερο είναι πως ευχαριστούν τον… θεό! Δηλαδή, εμένα; Δεν σας κάνω πλάκα! Μόλις προχθές κάποιος «έπαιζε» με κάτι που εγώ είχα «δημιουργήσει» κι αναφωνούσε καταϊδρωμένος «σ’ ευχαριστώ θεέ μου, τι θα έκανα χωρίς αυτό…» και τον έβλεπα και γελούσα σκεπτόμενος πως εγώ το είχα «φτιάξει αυτό» και καθώς γελούσα γύρισε ο τύπος και με ρώτησε «τι γελάς ρε μαλάκα, που το βρίσκεις το αστείο»; Κι άντε τώρα εγώ να εξηγήσω πως δεν τρέχει… τίποτα που γελάω και να μην δίνει σημασία σε μαλάκες σαν κι εμένα. Φυσικά δεν του εξήγησα τίποτα διότι αν του εξηγούσα έστω και λίγο τότε θα χανόταν το τίποτα και αυτός θα είχε κάτι και αφού θα είχε κάτι τότε θα ξεφύτρωνε πάλι εκείνο το γαμημένο το δάχτυλο που έχεσα κάποτε, οπότε γύρισα πλάτη και τον άφησα να ευχαριστεί τον… θεό του.

Θα μπορούσα ν’ αναφέρω πολλά τέτοια παραδείγματα αλλά και πάλι δεν θα το κάνω διότι απλά θα χαθεί το τίποτα και για μένα το τίποτα είναι ο θησαυρός μου. Αν δεν ήμουν ένας τιποτένιος τότε αναμφισβήτητα θα ήμουν κάτι αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερη φρίκη από αυτή. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το είναι κάποιος κάτι. Διότι όποιος είναι κάτι είναι τελειωμένος. Είναι αυτό το κάτι και πάει και τελείωσε. Δεν είναι όλα, δεν είναι πολλά, δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο, δεν μπορεί να δημιουργήσει τίποτα πέρα από εκείνο το κάτι που με κόπο νομίζει πως απέκτησε κι έγινε κάποιος. Κάπως έτσι σχεδόν όλοι νομίζουν πως κάτι είναι. Κάπως έτσι οι περισσότεροι νομίζουν πως είναι κάποιοι. Κάποιοι με ονοματεπώνυμο που κάνουν κάτι. Ε λοιπόν εγώ δεν είμαι τίποτα! Είμαι ένας τιποτένιος που δεν κάνει κάτι. Μόνο κάνει. Κι αν αναρωτηθεί κανείς τι κάνω, η απάντηση είναι τίποτα. Διότι αν έκανα κάτι όπως αυτοί τότε δεν θα έκανα τίποτα. Όπως ακριβώς αυτοί που νομίζουν πως κάτι κάνουν. Τι κάνουν λοιπόν ο τρελός της γειτονιάς, ο γύφτος της πόλης, ο πούστης της παρέας, ο μετανάστης γείτονας, ο μαύρος βρωμιάρης, ο κίτρινος μαλάκας, ο μπατήρης άνεργος, ο ανήθικος, ο ζητιάνος, ο ανίκανος, ο τεμπέλης, ο ψεύτης, ο κλέφτης, ο φονιάς, ο άθεος, ο αθεόφοβος, ο αντίχριστος, ο πουτανιάρης, ο γκομενιάρης, ο τζογαδόρος, ο πρεζάκιας, ο χασικλής, ο υβριστής, ο χλεμπονιάρης, η κότα, ο δειλός, ο ανώμαλος, ο αφύσικος, το τσουτσέκι ο κερατάς, ο ανθέλληνας, ο προδότης, ο επίορκος κλπ; Κάνουν κάτι όλοι αυτοί ή δεν κάνουν τίποτα; Κι αν κάνουν τι ακριβώς κάνουν; Ε λοιπόν κυρίες και κύριοι αυτή την φορά θα σας πω κάτι κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Όλοι αυτοί είναι που κάνουν το σημαντικότερο. Όλοι αυτοί οι καθένας μόνος του και όλοι μαζί είναι που κάνουν ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΑ! Αν δεν υπήρχαν αυτοί δεν θα υπήρχε η ιστορία. Όλοι οι υπόλοιποι απλώς κουλαντρίζουν την υπάρξή τους με μέτρο το τίποτα των «τιποτένιων». Η κοινωνία είναι φτιαγμένη για να μην είναι κι αυτό που είναι προκύπτει ως ακούσιο αποτέλεσμα του τι δεν θέλει να είναι. Και το καλύτερο απ’ όλα είναι πως ελάχιστοι το ξέρουν. Αν το ήξεραν όλοι ο κόσμος μας θα ήταν πολύ διαφορετικός. Διότι αν δεν υπήρχαν πεινασμένοι δεν θα υπήρχαν ούτε χορτάτοι. Χορταίνουμε επειδή δεν θέλουμε να πεινάσουμε. Είμαστε κάτι για να μην είμαστε τίποτα. Είμαστε κάποιοι για να μην είμαστε ο κανένας. Όμως ας μην γελιόμαστε, μόνο σε σύγκριση με τον κανέναν είμαστε κάποιοι και μόνο σε σύγκριση με το τίποτα είμαστε κάτι. Αυτά.

26 Αυγούστου 2011

Πρόσκληση σε βιασμό

 

Στις αρχές του 2011 ένας αστυνομικός στο Τορόντο συνέστησε στις νεαρές φοιτήτριες να αποφεύγουν να ντύνονται σαν πόρνες για να μη γίνουν θύματα σεξουαλικής επίθεσης. Πολλοί θεώρησαν προσβλητική αυτή τη σύσταση και μέσω των ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης εξαπλώθηκε η αντίδραση σε πολλές πόλεις του κόσμου και γεννήθηκε το κίνημα “Slutwalks”.

Στις 13 Αυγούστου οι Slutwalks έκαναν πορεία στην Ουάσιγκτον κατά της σεξουαλικής βίας και κατά της συνήθειας να ρίχνουν το φταίξιμο στα θύματα. Πάνω από χίλια άτομα πήραν μέρος, νέοι, μεγάλοι, γυναίκες, άντρες, γονείς με τα παιδιά τους, ετεροφυλόφιλοι, ομοφυλόφιλοι. Πολλοί ήταν ντυμένοι προκλητικά, όπως η Tracy Regal που φορούσε μαύρο, στενό, σούπερ μίνι φόρεμα, ψηλοτάκουνες μπότες και είχε πολύ έντονο μακιγιάζ. Στο πέτο της μια ετικέτα έγραφε: «Είμαι καθηγήτρια, όχι πόρνη».

«Είμαστε εδώ για να αποδείξουμε ότι δεν έχει σημασία πώς φαινόμαστε. Δεν επιδιώκουμε να γίνουμε θύματα», είπε η Tracy. Άλλες πρόσθεσαν: «Το γεγονός ότι έχουμε αυτή την εμφάνιση, επειδή έτσι μας αρέσει, δεν μας μετατρέπει σε αντικείμενα, ώστε κάποιος να έρθει και να μας αφαιρέσει τη βούληση. Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για σεξουαλική επίθεση».

http://www.elmundo.es/america/2011/08/13/estados_unidos/1313267670.html

Ασφαλώς. Καμιά δικαιολογία δεν υπάρχει για τις σεξουαλικές επιθέσεις που υφίστανται οι γυναίκες παντού στον κόσμο. Αλλά, αν κυκλοφορούμε με σούπερ μίνι στενά φορέματα, ψηλοτάκουνες μπότες, έντονο μακιγιάζ και φανταχτερά κοσμήματα, άντε μετά να πείσουμε το βιαστή μας ότι είμαστε καθηγήτριες και διδάσκουμε  Αριστοτέλη στο κολλέγιο.

Γιατί οι γυναίκες ντύνονται προκλητικά; Επειδή έτσι θέλει η μόδα, είναι η αυτονόητη απάντηση. Και γιατί θέλει η μόδα να ντύνονται προκλητικά οι γυναίκες; Εδώ οι απαντήσεις ποικίλλουν:

Επειδή σήμερα η γυναίκα είναι απελευθερωμένη. (Ναι, αλλά γιατί τότε δεν ντύνονται προκλητικά και οι άντρες;)

Επειδή σήμερα οι άντρες δεν είναι σεξουαλικά πεινασμένοι και πρέπει να τονώσουμε κάπως το ενδιαφέρον τους.

Επειδή παραδοσιακά η γυναίκα προκαλεί και προσκαλεί τον άντρα.

Στο παιχνίδι των δύο φύλων η γυναίκα έχει αναλάβει έναν ύπουλα παθητικό ρόλο προσκαλώντας και προκαλώντας τον άντρα με διάφορους σιωπηλούς τρόπους, με το βλέμμα, το χαμόγελο, τις κινήσεις του σώματος κι ακόμα με το μακιγιάζ, την κόμμωση και το ντύσιμό της. Το νόημα όλων αυτών είναι μια  σαφής πρόσκληση: «Έλα!».

Θεωρητικά η πρόσκληση απευθύνεται σε όλους τους άντρες, στην πράξη όμως η γυναίκα ενδιαφέρεται να εντοπίσει και τελικά να επιλέξει αυτόν που της αρέσει και της ταιριάζει. Ο άντρας από τη μεριά του με τον παραδοσιακό ρόλο του ενεργητικού αρσενικού θα ανταποκριθεί στο κάλεσμα ελπίζοντας να είναι  αυτός ο εκλεκτός. Κατά κανόνα το πλησίασμα γίνεται με λόγια, με υπονοούμενα, με εύγλωττες ματιές και χαμόγελα. Αν όλα πάνε καλά, ακολουθεί το ζευγάρωμα. Αν όχι, όλα σταματούν σ’ αυτό σημείο και η γυναίκα και ο άντρας στρέφονται προς άλλους υποψήφιους. Το παιχνίδι αυτό παίζεται εδώ και χιλιάδες χρόνια και από ένστικτο πια οι γυναίκες και οι άντρες αναλαμβάνουν το ρόλο τους, χωρίς κανείς να τους τον έχει διδάξει από πριν.

Στην εποχή μας οι γυναίκες έχουν γίνει πάντως πιο επιθετικές. Αυτό είναι ένα πρόβλημα, επειδή μια επιθετική γυναίκα αφαιρεί από τον άντρα το πλεονέκτημά του, δηλαδή την πρωτοβουλία και την ενεργητική δράση. Και καθώς σήμερα τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον, οι νεαροί άντρες συχνά σαστίζουν και δεν ξέρουν πώς να φερθούν. Πρόκειται για μια μεταβατική, υποθέτω,  κατάσταση και κάποια στιγμή τα δύο φύλα θα σταθεροποιηθούν στους νέους τους ρόλους και όλα θα ταχτοποιηθούν.

Παρά την εξέλιξη όμως αυτή που φαίνεται να έχει μετακινήσει κάπως τη γυναίκα από τον παραδοσιακό της ρόλο, εξακολουθούν να ισχύουν δύο παραδοσιακές συνήθειες:

α)Το ντύσιμο των γυναικών που γίνεται όλο και πιο προκλητικό και

β)οι βιασμοί των γυναικών.

Ένα προκλητικό ντύσιμο δεν έχει άλλο σκοπό από το να προκαλέσει, νομίζω ότι αυτό είναι σαφές. Μια και οι άντρες εμφανίζονται σήμερα διστακτικοί και αμήχανοι, καλό είναι να τους κινήσουμε το ενδιαφέρον αποκαλύπτοντάς τους το σώμα μας λίγο περισσότερο. Μια γυμνή πλάτη, ένα βαθύ ντεκολτέ, μια κοντή φούστα είναι ό,τι πρέπει για να τραβήξει πάνω μας τα αντρικά βλέμματα.

Δυστυχώς οι άντρες που καρφώνουν πάνω μας τα μάτια τους δεν είναι όλοι το ίδιο ψύχραιμοι και δεν διαθέτουν όλοι την κοινή λογική που λέει «κοιτάτε, αλλά μην αγγίζετε». Αρκετοί από αυτούς  -που προφανώς δεν ανήκουν στους σαστισμένους και αμήχανους-  παρερμηνεύουν ένα τέτοιο ντύσιμο και η δική τους λογική λέει: «Αυτή τα θέλει».

Αρκετές φορές πράγματι αυτή τα θέλει. Άλλες φορές δεν τα θέλει ακριβώς, απλά ακολουθεί τη μόδα και χαίρεται να προσελκύει τα αντρικά βλέμματα. Γυναίκες με υπερβολικά τολμηρό ντύσιμο τάχα αγανακτούν, όταν οι άντρες τις κοιτάζουν επίμονα. «Τι κοιτάζει έτσι αυτός; Δεν έχει ξαναδεί γυναίκα;» λένε στην παρέα τους. Όμως ξέρουν πολύ καλά γιατί συμβαίνει αυτό και κατά βάθος νιώθουν πολύ κολακευμένες.

Υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο συμπεριφορές, στις γυναίκες που απλώς κολακεύονται να τις κοιτάζουν και στις γυναίκες που πράγματι τα θέλουν. Κάποιοι άντρες ωστόσο δεν μπορούν να διακρίνουν τη διαφορά. Γίνονται τότε επιθετικοί και ενοχλητικοί και οι γυναίκες  -με το μισό κορμί τους έξω-  απορούν και δυσανασχετούν..

Όμως κάτι τέτοιο θα έπρεπε να το περιμένουν. Δεν κυκλοφορούμε σε ένα κόσμο ανηδονικών αντρών. Πολλοί από αυτούς έχουν παραμείνει στον παραδοσιακό ρόλο του κυνηγού και αυτοί θα αναλάβουν αμέσως πρωτοβουλίες. Η άρνηση της γυναίκας δεν θα τους αποθαρρύνει. «Τα θέλει», σκέφτονται, «αλλά κάνει τώρα τα νάζια της». Κάποιοι που δεν είναι και πολύ στα καλά τους ενδέχεται να προχωρήσουν ακόμα περισσότερο. Θα επιχειρήσουν να απομονώσουν τη γυναίκα και να τη βιάσουν. Αργότερα στο δικαστήριο θα δικαιολογηθούν ότι η γυναίκα τούς είχε προκαλέσει, το ίδιο θα υποστηρίξουν και οι συνήγοροί τους.

Ο βιασμός φυσικά δεν δικαιολογείται με τίποτε και πρέπει να τιμωρείται παραδειγματικά, αλλά εδώ το θέμα μας δεν είναι ο βιαστής, είναι η γυναίκα που άθελά της προκαλεί το ενδιαφέρον του βιαστή.

Μια γυναίκα έχει το δικαίωμα να ντύνεται, όπως της αρέσει, αρκεί να μην προσβάλει το δημόσιο αίσθημα. Η μόδα μπορεί να είναι προκλητική, αλλά δεν προσβάλλει το δημόσιο αίσθημα και οι γυναίκες την ακολουθούμε γιατί πιστεύουμε ότι έτσι γινόμαστε πιο ελκυστικές. Με το προκλητικό ντύσιμο όμως τραβάμε και την προσοχή των ανώμαλων, ας μην το ξεχνάμε αυτό.

Μια γυναίκα έχει το δικαίωμα να πιει το ποτό της με κάποιον που γνώρισε πριν λίγα λεπτά. Αν είναι προκλητικά ντυμένη, μάλλον του έχει στείλει σήμα ότι είναι εύκολη. Μπορεί να μην είναι, αλλά ο μελλοντικός βιαστής θα μείνει στην αρχική εντύπωση, ας μην το ξεχνάμε κι αυτό.

Μια γυναίκα έχει το δικαίωμα να δεχτεί την πρόσκληση κάποιου να πάνε στο σπίτι του και έχει το δικαίωμα επίσης να αλλάξει γνώμη την τελευταία στιγμή και να μη θέλει να κάνει σεξ μαζί του. Ο φυσιολογικός άντρας θα το δεχτεί αυτό, όσο κι αν δεν του αρέσει. Ο υποψήφιος βιαστής  όμως θα εκμανεί με την άρνησή της και θα τη βιάσει, ας μην το ξεχνάμε ούτε κι αυτό.

Σε ένα κόσμο που δεν είναι αγγελικός, που κυκλοφορούν κάθε λογής προβληματικοί άνθρωποι, που ακόμα η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο ηδονής, το προκλητικό ντύσιμο είναι τελικά ένα κάλεσμα που μπορεί καμιά φορά να μη μας βγει σε καλό. Είναι σαν να έχουμε διάπλατες τις πόρτες του σπιτιού μας με όλα τα αγαθά του Θεού σε κοινή θέα και μετά να διαμαρτυρόμαστε, επειδή μπήκαν μέσα κλέφτες και μας έκλεψαν.

Καίτη Βασιλάκου

Να πω την προσωπική μου άποψη ως άντρας; Καταρχήν μου αρέσει πολύ που οι γυναίκες μπορουν να ντύνονται όπως θέλουν και μου αρέσει να ντύνονται προκλητικά όταν βέβαια έχουν το κατάλληλο σώμα που πράγματι να προκαλεί. Είμαι επίσης της άποψης πως και οι γυναίκες κυνηγούν τους άντρες και δεν περιορίζονται να κουνούν τον θάμνο αλλά κυριολεκτικά κυνηγούν το θύμα τους και κάνουν ότι τους είναι δυνατόν για να το θηρευσουν. Το προκλητικό ντύσιμο κατά την γνώμη μου δεν είναι κούνημα του θάμνου αλλά ο κράχτης η σφυρίχτρα εκείνη που προσελκύσει τα υποψήφια θύματα από τα οποία η γυναίκα θα επιλέξει όποιο της αρέσει και θα το ντουφεκίσει όπως ακριβώς κάνει κάθε κυνηγός που στήνει παγάνα ή καρτέρι και κάθε ψαροντουφεκάς που επιλέγει ποιο ψάρι θα καμακώσει. Το αν τελικά θα θηρευσει η γυναίκα το καλό θήραμα ή αν θ’ αστοχήσει και θα πετύχει κάποιο καχεκτικό αρρωστιάρικο διπλανό εξαρτάται από το πόσο καλή κυνηγός είναι τι είδους δόλωμα χρησιμοποιεί και άρα τι είδους θηραματα θα προσελκύσει αλλά και από το πλήθος των θηραμάτων και την τύχη. Κι εμείς οι άντρες επίσης προκαλούμε και με το ντύσιμο και με το κορμί μας το οποίο επίσης επιδεικνύουμε και γυμνάζουμε και καλλωπίζουμε κλπ κλπ ώστε να προσελκύσουμε τις γυναίκες γύρω μας όπως επίσης κι εμείς οι άντρες πολλές φορές πέφτουμε θύματα βιασμού από ξαναμμένες γυναίκες που έτυχε ή επιδιώξαμε να πέσουμε στην παγίδα τους ή απλώς επίσης προσελκύσαμε το λάθος θήραμα με το δικό μας λάθος δόλωμα. Για να το πω πιο απλά όταν δολώνεις σκέτο ψωμί και ψαρευεις στον αφρό ε, μην περιμένεις να πιάσεις λαυράκι! Το πολύ καλά σκατοφάγο κεφαλόπουλο και πάλι καλά να λες. Η πείρα μου λέει ότι ένας άντρας που δεν θα γυρίσει καν να κοιτάξει μια προκλητικά ντυμένη γυναίκα έχει τις περισσότερες πιθανότητες να γαμηθεί μαζί της διότι είναι η υπέρτατη προσβολή στο κυνηγετικό εγώ μιας γυναίκας να μην γυρίζεις να την κοιτάξεις ακόμα και προκλητικά ντυμένη και τούτο οι γυναίκες δεν το ανέχονται με τίποτα (στην ελληνική μυθολογία η Άρτεμις είναι η γυναίκα κυνηγός). Το θύμα άντρας πρέπει να υποκύψει οπωσδήποτε στην παγίδα και αν κάτι τέτοιο δεν συμβεί τότε ουαί κι αλίμονο στο αρσενικό εκείνο. Παιχνίδι εξουσίας γαρ όπου δυστυχώς οι γυναίκες που δεν έχουν τι άλλο να χρησιμοποιήσουν χρησιμοποιούν την γύμνια τους και την πρόκληση. Διότι κακά τα ψέματα η γυναίκα και ο άντρας που έχει προσωπικότητα δεν χρειάζεται ούτε έχει ανάγκη να βγάλει τον κώλο της-του έξω για να θηρεύσει. Στην περίπτωση δε όπου ο άντρας επιμένει να μην γυρίζει να την κοιτάξει τότε υπόκειται ο άντρας σε βιασμό προσωπικότητας χαρακτηριζόμενος ως μαλάκας ανίκανος μικροτσουτσουνος ομοφυλόφιλος (αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί κάτι κακό) κλπ ωραία που πιστέψτε με είναι αν όχι το ίδιο πάντως πολύ οδυνηρά (ειδικά σε βάθος χρόνου). Είμαι λοιπόν της άποψης πως τα ίδια ισχύουν και για τα δύο φύλα και από κει και πέρα είναι θέμα προσωπικότητας το αν θα ψαρεψει κάποια-ος σε καθαρά νερά οπότε και θα φάει νόστιμο γλυκό ψαράκι ή αν θα ρίξει τα δίχτυα του στον βούρκο οπότε θα φάει βουρκόψαρο ή γλαρόσουπα. Τα ξέκολα είτε αρσενικά είτε θηλυκά θα προ(σ)καλέσουν και το ανάλογο θήραμα και είναι κανόνας απαράβατος πως ο-η ψαράς που κυνηγάει σκορπίνες και σμέρνες κινδυνεύει να πληγωθεί πολύ άσχημα σε σχέση με τον ψαρά που κυνηγάει τσιπούρες και γόπες γι αυτό λοιπόν αυτή-ος που ψαρεύουν σκορπίνες ή αυτός-η που κυνηγούν αγριογούρουνα θα πρέπει να λαμβάνουν και τ’ απαραίτητα μέτρα προστασίας διότι άλλο το κυνήγι του αγριογούρουνου κι άλλο του λαγού. Το αγριογούρουνο ανα πάσα στιγμή μπορεί να επιτεθεί και να σκοτώσει ενώ ο λαγός επ’ ουδενί! Συμπέρασμα δικό μου: Όποιος-α ντύνεται ή γδύνεται ιδιαζόντως προκλητικά συμπεριφέρεται όπως ο οδηγός που τρέχει με χίλια και τρακάρει. Ε δεν φταίει πάντα η κακή ποιότητα του οδοστρώματος ούτε η λάθος τοποθέτηση της κολώνας τα οπόια πράγματι μπορεί να είναι και το οδόστρωμα χάλια και η κολώνα λάθος τοποθετημένη αλλά… έτρεχες και με χίλια όμως. Ξέρετε φίλοι μου, δεν είναι όλα τέλεια ούτε είμαστε όλοι τέλειοι υπάρχουν πολλοί γύρω μας που έχουμε διάφορα προβλήματα και ο σώφρων άνθρωπος οφείλει να το γνωρίζει αυτό και να μην περιμένει πάντα τις τέλειες αντιδράσεις απ’ όλους ανεξαιρέτως. Είναι ωραίο να προκαλούμε αλλά όχι την τύχη μας κι αν το κάνουμε ας έχουμε επίγνωση πως προκαλούμε την τύχη μας (κι εγώ την προκαλώ όταν κρέμομαι από βράχια και πηδώ από αεροπλάνα παίζοντας με τα κλάσματα του δευτερολέπτου και με την σωστή κίνηση στην σωστή στιγμή αλλά αν τσακιστώ ευθύνη δεν έχει κανείς παρά μόνο εγώ και όχι ο κατασκευαστής των σχοινιών ούτε ο πιλότος). Είναι εξωφρενικά παράλογο να τις προκαλείς όλες για να σε γαμήσει μόνο μία και μου έχει τύχει αρκετές φορές ν’ ακούσω το περίφημο ¨μα εγώ γι άλλη πήγαινα¨! Εμ μεγάλε αφού πήγαινες για άλλη γιατί τις προκαλούσες όλες; Ε; ΥΓ. προσωπικά έχω λύσει το πρόβλημα απλώς με το να μην τσιμπάω στην όποια κωλοπρόκληση αλλά εγώ είμαι έτσι κι αλλιώς γνωστός μαλάκας ανίκανος ψωνάρα δειλός (ναι ναι το έχω ακούσει και αυτό) μαμόθρευτος μαμάκιας και γκέι κι όλα αυτά επειδή δεν τσιμπάω. Αν όμως τσίμπαγα κάθε φορά ίσως τώρα να ήμουν βιαστής οπότε…

25 Αυγούστου 2011

Σημειώσεις για τους Τσιγγάνους (Γύφτους)

Τα σύνορα έθεσαν φραγμό στη μετανάστευσή τους, τα σύγχρονα κράτη τούς επέβαλαν τη νομιμότητά τους, η βιομηχανική ανάπτυξη έσβησε τη μαστοριά και τις τέχνες τους, παντού η κυρίαρχη εθνική κουλτούρα προσπαθεί να αλώσει τις χιλιόχρονες πολιτισμικές αξίες τους. Πλησιάζουν ίσως στο τέλος της μοναχικής τους πορείας, αυτοί οι μελαψοί αλλόγλωσσοι νομάδες που απλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη, διαδίδοντας μύθους για την προέλευση και τον προορισμό τους, που πότε σαν οργανοπαίκτες, χαλκιάδες, καλαθοπλέχτες, αρκουδιάρηδες και άλλοτε σαν μάγοι, ζητιάνοι ή αλαφροχέρηδες, ξεχώριζαν ως περίεργο πλήθος από τις χώρες που περνούσαν. Στη Δύση τους είπαν Tsiganes, Gitans, Zigeuners, Gipsies, Bohemiens, Gitanos. Σαν γύφτους και Κατσίβελους τους γνωρίσαμε στην Ελλάδα [Σιναπίδης 1953 και 1955]. Πρόκειται για τους Ρομ, όπως οι ίδιοι ονομάζονται. Τώρα που χάνουν σταδιακά την πολιτισμική τους ταυτότητα, σε μια αναγκαστικά περιθωριακή ενσωμάτωση, είναι πλέον γνωστά μερικά γεγονότα ικανά να σκιαγραφήσουν την ιστορική διαδρομή τους.

Είναι πιθανόν ο λαός εκείνος που για άγνωστους λόγους, γύρω στο 900 μ.Χ., επέλεξε την έξοδο από την πατρική του γη Ινδία, σε μια φυγή προς την Περσία, την Αρμενία και το Βυζάντιο, να είχε κάτι από τον τρόπο ζωής των Γκαντουλίγια Λοχάρ, των περιπλανώμενων με τις βοϊδάμαξες σιδεράδων του σημερινού Ρατζαστάν [Foletier]. Μπορεί ακόμη να είχε συγγένεια με τους 12.000 Τζατ μουσικούς που φτάσανε στην Περσία στα μέσα του 10ου αιώνα [M’Bow] ή τους ακροβάτες Λορς που γύριζαν στη Συρία και την Αίγυπτο το 14ο αιώνα.

Σίγουρο ωστόσο είναι ότι από τη σφαίρα αυτών των υποθέσεων, περνάμε στις πρώτες ιστορικές μαρτυρίες με ένα γεωργιανό κείμενο του 1068 μ.Χ., το “βίο του Αγίου Γεωργίου του Αθωνίτη”. Εδώ πρωτοσυναντάμε τους Adsincani, διαβόητους κακούργους (Maleficiis Famosi), απόγονους του μάγου Σίμωνα, οι οποίοι εντυπωσίασαν το έτος 1059 μ.Χ. τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Μονομάχο, εξολοθρεύοντας με φαρμακωμένο κρέας άγρια θηρία που κατέστρεφαν τη θήρα του βασιλικού άλσους. Οι “Αθίγγανοι” ξαναεμφανίζονται σε σχόλιο του Θεόδωρου Βαλσαμώνα (+ 1024) σαν σατανικά άτομα ισχυριζόμενα την πρόβλεψη του μέλλοντος, σε επιστολή του πατριάρχη Αθανασίου 1ου (1289 – 1293 και 1303 – 1309) ως δάσκαλοι διαβολικών πραγμάτων, σε πραγματεία του Ιωσήφ Βρυέννιου (1340 – 1431) συσχετιζόμενοι με μάγους, προφήτες και γόητες.

Το όνομα της θρησκευτικής αίρεσης των Αθιγγάνων φαίνεται πως χρησιμοποιήθηκε από τους βυζαντινούς λόγιους αντί του δημώδους και αγνώστου ετυμολογίας Ατζίγγανοι. Με υβριστική σημασία απαντάται το τελευταίο σε δύο σατυρικά ποιήματα του 14ου αιώνα: “Κορμοφηκάρα, παίγνιον των μωροατζιγγάνων”, “αλλ’ είσαι ψεματάρισσα, κλέπτρια και τζιγκάνα” [Παιδιόφραστος διήγησις των τετραπόδων ζώων, στίχοι 846, 285] και “ατζίγγανε, μαυρότεχνε, εμέν τα συντυχαίνεις;” [Ο Πουλολόγος, στίχος 127].

Σαν μέλη της φυλής Χαμ παρουσιάζονται στην Κρήτη, σύμφωνα με περιγραφή φραγκισκανού μοναχού προσκυνητή του 1322. Γυρίζουν στο νησί, δίχως να μένουν σε έναν τόπο περισσότερο από τριάντα ημέρες. Ζουν σε μαύρα μικρά χαμηλά και στενόμακρα αντίσκηνα, τα δε μέρη που κατασκηνώνουν δεν πλησιάζονται από τη βρόμα [Liégeois και Foletier].

Με το όνομα Romniti και εγκαταστημένοι εκτός των τειχών της Μεθώνης, αναφέρονται από περιηγητή του 1384. Την ίδια εποχή βρίσκονται στην περιοχή του Ναυπλίου. Οι Βενετσιάνοι τους έχουν παραχωρήσει προνόμια. Έχουν δικό τους αρχηγό, τον Johanes Cinganus, κάτοχο του τίτλου Drugarus Acinganorum. Ο συγγραφέας του έργου Επιδημία Μάζαρι εν Άιδου, γράφοντας το 1415 “εν Πελοποννήσω οικεί αναμίξ γένη πολιτευόμενα πάμπολλα”, σημειώνει εκτός των άλλων και τους Αιγύπτιους. Οι Αιγύπτιοι της Επιδημίας ή Μικροί Αιγύπτιοι σύμφωνα με τον ταξιδιώτη Harff (1497), προέρχονται από τη χώρα του Gyppe, τη λεγόμενη Tzingania, σαράντα μίλια μακριά της Μεθώνης [Soulis]. Από το ψευδές Αιγύπτιος θα προκύψει στο μέλλον το νεοελληνικό Γύφτος.

Feudum Acinganorum υπάρχει στην Κέρκυρα από το 1381 τουλάχιστον. Διατηρείται μέχρι το 19ο αιώνα, είναι πλούσιο σε έσοδα και ο βαρόνος του διαθέτει σχεδόν απόλυτη πολιτική και δικαστική εξουσία πάνω στους δουλοπάροικους. Τσιγγάνοι σιδεράδες δουλεύουν στη Ζάκυνθο το 1518, με τον ίδιο τρόπο όπως και στη Μεθώνη [Liégeois και Soulis]. Οι Cinquanes της Κύπρου, οι πρόγονοι των Κιλίντζιρων, διακρίνονται το 1580 στη χειρομαντεία και τη νεκρομαντεία [Κύρρης και Μένανδρος].

Για αρκετούς από τους Ρομ, η Ελλάδα θεωρείται κατάλληλος τόπος εγκατάστασης (με την έννοια της εποχικής μετανάστευσης εντός του συγκεκριμένου χώρου), άλλοι όμως, οι περισσότεροι, διασκορπίζονται στα Βαλκάνια και την υπόλοιπη Ευρώπη. Οι ιστορικές πηγές σημειώνουν τη διαδρομή τους:

Δύο άτομα της φυλής αιτούνται στη Δημοκρατία της Ραγούζας το 1362 επιστροφή καταθέσεων από έναν τραπεζίτη. Σαράντα οικογένειες δίνονται σκλάβοι το 1370 σε μοναστήρι της Βλαχίας. Στα δικαστικά χρονικά του Ζάγκρεμπ το 1378 και στο βιβλίο θανατικών καταδικών της Βοημίας του 1399 καταγράφονται για παρανομίες. Την προσφορά τροφίμων και χρημάτων χωρικών της Τρανσυλβανίας δέχονται 120 σύντροφοι του Emaus d’ Egypte το 1416. Την Ουγγαρία, Γερμανία και Ελβετία διασχίζουν το 1418 εφοδιασμένοι με επιστολές προστασίας του αυτοκράτορα Σιγισμόνδου. Στη Γαλλία, στον Άγιο Λαυρέντιο κοντά στον ποταμό Σάο, ο τοπικός πληθυσμός εντυπωσιάζεται το 1419 με αυτούς τους ανθρώπους “που τρέχουν στους κάμπους σαν τα αγρίμια”. Ταραχή προκαλούν στη Μπολόνια το 1422 οι γυναίκες της ομάδας του δούκα Αντρέα. Κυκλοφορούν με πουκαμίσες, ελάχιστα καλυμμένες και χρυσούς κρίκους στα αυτιά. Στις επόμενες περιπλανήσεις τους ο δούκας δείχνει στις αρχές συστατικό γράμμα με τη βούλα του Πάπα Μαρτίνου V. Αν και η επίσκεψη στο Βατικανό μάλλον δεν έγινε ποτέ, το πλαστό έγγραφο έκανε ευκολότερο το δρόμο τους. Ένας άλλος “ευγενής”, ο ντον Τζοάν της Μικρής Αιγύπτου εξασφαλίζει για τους πιστούς του το 1425, διαβατήριο από το βασιλιά Αλφόνσο V. Η τσιγγάνικη πορεία συνεχίζεται: Πολωνία (1428), Ρωσία (1501), Σκοτία και Δανία (1505), Σουηδία (1512), Αγγλία (1514), Φιλανδία (1515), Νορβηγία (1544) [Okely, Liégeois, Soulis, Foletier].

Ο γύφτικος μύθος της αιγυπτιακής καταγωγής τους, που διέδιδαν σκόπιμα οι “μετανοημένοι ειδωλολάτρες - ευλαβείς χριστιανοί προσκυνητές” του μεσαίωνα, αμφισβητήθηκε σοβαρά μόνο στα τέλη του 18ου αιώνα. Η τιμή ανήκει στον Ούγγρο Stephan Valyi που υπέθεσε πρώτος την ινδική τους προέλευση. Στην κατεύθυνση αυτή προσανατολίστηκαν οι εργασίες των γλωσσολόγων Rudiger, Grellmann, Bryant, Pott κ.ά. δίνοντας οριστική απάντηση στο πρόβλημα της κοιτίδας [Grellmann και Pott].

Η ρομάνι τσιμπ, η γλώσσα των Ρομ,[ii] άσχετη με την αραβική και επομένως την μητέρα Αίγυπτο [πρβλ. Μπίρης 1942 και 1954] είναι θυγατρική της σανσκριτικής και συγγενής των νεοϊνδικών Χιντί και Παντζάμπι [Buck και Coulson]. Υπάρχουν σε αυτή λέξεις με περσική, αρμενική, ελληνική, σλαβική, ρουμάνικη, ουγγρική και γερμανική ρίζα. Ο αριθμός των δάνειων λέξεων είναι ανάλογος με το χρόνο παραμονής τους στις διάφορες χώρες. Με βάση την κοινή ρομάνι δημιουργήθηκαν στη συνέχεια επτά διάλεκτοι,[iii] ορισμένες των οποίων δεν έχουν ερευνηθεί εκτενώς [Liégeois και Soravia].

Τα τουρκογύφτικα των οικισμών Εϊβάν Σεράι και Σουλού Κουλέ της Κωνσταντινούπολης μελετήθηκαν το 1857 – 1870 από το γιατρό Αλέξανδρο Πασπάτη [Πασπάτης και Paspati]. Δύο μεικτές συνθηματικές ελληνογύφτικες διαλέκτους[iv] εξετάζουν τρία κείμενα: Αυτά των Χρίστου Σούλη (1929) και Αναστασίου Ευθυμίου (1954), παρουσιάζουν μικρά γλωσσάρια των Ρόμκα της Ηπείρου [Σούλης και Ευθυμίου], ενώ ένα του Μανόλη Τριανταφυλλίδη (1923) ακροθιγώς αναφέρεται στα Ντόρτικα της Ευρυτανίας [Τριανταφυλλίδης].

Είναι η παράδοση των Τσιγγάνων που διατήρησε το νομαδισμό ή τα επαγγέλματα που ασκούσαν επέβαλαν τον πλάνητα βίο; Οι απομονωμένοι μεταξύ τους οικισμοί της προβιομηχανικής κοινωνίας με την κλειστή οικονομία τους, περιοδικά χρειάζονταν τις υπηρεσίες τεχνιτών και γυρολόγων που αδυνατούσαν μονίμως να συντηρήσουν. Έτσι σαν περαστικοί σιδεράδες, γανωτζήδες, καρεκλάδες, παλιατζήδες, πραματευτάδες, έμποροι χαλιών και αλόγων, σαν εποχικοί εργάτες σε αγροτικές εργασίες κι ακόμα σαν εξορκιστές – πνευματιστές, παρασκευαστές μαγικών φίλτρων και φυλαχτών ή μουσικοί στα πανηγύρια, έκαναν τη σύντομη παρουσία τους επιθυμητή. Από την άλλη η ροπή τους στη ζητιανιά και στις μικροκλοπές, έργο κυρίως των παιδιών και των γυναικών, συντηρούσε την επιφυλακτικότητα των χωρικών, που πολλές φορές γινόταν απροκάλυπτη εχθρότητα απέναντι στους αλλόκοτους ξένους [Charlemagne, Tomka, Γιαννακόπουλος]. Η καθημερινή ζωή των Γύφτων, η συναλλαγή και η επαφή τους με τους πάση φύσεως αλλόφυλους (τους γκατζέ ή μπελαμέ), αναπαρήγαγε τις πατρικές τέχνες και τους ξανάδενε με τις παραδόσεις.

Βέβαια ήταν η φαινομενική ελευθεριότητα της εξωτικά ντυμένης Γύφτισσας, η κοινοβιακή ζωή του τσαντιριού, η επιφανειακή αποδοχή των τοπικών θρησκευτικών δοξασιών, η εμμονή σε παγανιστικές λατρείες και μαγγανείες, η υπέρμετρη πονηριά, η απειθαρχία στους ισχυρούς και άλλα πολλά τα οποία μεγάλωναν το χάσμα των δύο πλευρών [Grande, Γιαννακόπουλος].

Στο τέλος, τα όρια συνύπαρξης και ανοχής στένεψαν ιδιαίτερα για τον ασθενέστερο της αναγκαστικής γειτονίας. Η σύγχρονη οικονομία κατέστρεψε τη χειροτεχνία, ο πολιτισμός της βιομηχανικής κοινωνίας απέρριψε την κουλτούρα της άμαξας και του αντίσκηνου, το εθνικό ευρωπαϊκό κράτος υποχρέωσε τους Τσιγγάνους σε άρνηση του εθιμικού τους δικαίου. Η σύσταση του Ρομάνο Κογκρέσο και της συνεργαζόμενης με την Ουνέσκο Εταιρείας Τσιγγάνικων Σπουδών, μοιάζει να είναι η ύστατη προσπάθεια λίγων διανοουμένων για τη διάσωση της τσιγγανότητας, σε ένα κόσμο που ραγδαία μεταβάλλεται.

Στη βαλκανική, οι μετακινήσεις τους περιορίστηκαν μετά τους πολέμους του 1912 – 1922 και τη διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Με την “ανταλλαγή” των πληθυσμών, εντός των ελληνικών συνόρων (με εξαίρεση τη Δυτική Θράκη) παρέμειναν όσοι αληθώς ή ψευδώς δήλωσαν ορθόδοξοι Έλληνες [Ανδριώτης, Δαλέζιος, Καλονάρος, Σκαλιέρης]. Ομάδες και φάρες με διακριτικά ονόματα όπως Λαουτάρηδες, Χαντάρουρα, Μπράχοι, Καλπαζάνοι, Ζάπαρι, Φιτσίρα, Φιλιπίτζοι κ.ά. χάραξαν τα νέα ετήσια δρομολόγια βάση της προσφοράς αγροτικής εργασίας ή εγκαταστάθηκαν σε παραπήγματα στις παρυφές των πόλεων [Αναγνωστόπουλος, Φαλτάιτς 1931 και 1935, Γιαννακόπουλος, Θεοδωράκη].

Το ελληνικό κράτος προσπάθησε να κρύψει στις απογραφές τον πραγματικό αριθμό τους. Το 1928 κατέγραψε 4.998 άτομα που μιλούσαν την αθιγγανική (από αυτούς οι 3.853 ήταν ορθόδοξοι χριστιανοί και οι 1.130 μουσουλμάνοι). Το 1940 εμφανίζει να μιλούν την τσιγγάνικη γλώσσα 8.141 άτομα, τα οποία τα μειώνει σε 7.429 το 1951. Σήμερα πανεπιστημιακές ερευνητικές ομάδες κάνουν λόγο για κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες Τσιγγάνων που ζουν στην Ελλάδα, διεσπαρμένοι σε όλη τη χώρα.[v

Lithoksou.net

22 Αυγούστου 2011

Είναι ο Άρειος Πάγος εκκλησιαστικό δικαστήριο;

Άλλη μια καταδίκη της Ελλάδας στο ΕΔΑΔ-Τα ρεζιλίκια του ελληνικού Τύπου

Διαβάστε το [1 του 2008]

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,

Τo “Ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων” δικαίωσε τον υιοθετημένο γιό ελληνοαμερικανού επισκόπου, στον οποίο το ελληνικό δικαστικό σύστημα αρνήθηκε το δικαίωμα της υιοθεσίας. Είναι χαρακτηριστικό πως το Ανώτατο Δικαστήριο αρνήθηκε να εφαρμόσει την ελληνική νομοθεσία προτιμώντας να κρίνει με βάση τους ανατολικορωμαϊκούς εκκλησιαστικούς κανόνες του 7ου και του 9ου αιώνα. Ο επίσκοπος ήταν ο κατά κόσμον Μιχάλης Νεγρεπόντης πρώην χωρεπίσκοπος Παμφίλου  και από το 1979 έως το 1995 Επίσκοπος Ντητρόιτ με το όνομα Τιμόθεος (φωτ.). Παραιτήθηκε (1995) και πέθανε (1998) όχι κοντά στο ποίμνιό του όπως θα όφειλε, αλλά στην Αθήνα, όπου είχε αποσυρθεί. Ο μακαρίτης είχε (κατά την «Ελευθεροτυπία») τεράστια περιουσία στην Πάρο, η οποία θέλω να ελπίζω (λόγω και του αριστοκρατικού του επωνύμου) πως αποκτήθηκε (κατ’εξαίρεσιν για τους επισκόπους που προέρχονται κατά κανόνα πεινασμένοι από λαϊκά στρώματα) από οικογενειακή κληρονομιά (όχι πως αυτό τον απαλλάσσει από την βαριά αμαρτία της μη διάθεσής της στους φτωχούς) και όχι από ληστεία του Φιλόπτωχου Ταμείου. Όπως συνηθίζεται (θυμάμαι και την περίπτωση του χωρεπισκόπου Αυλώνος Παντελεήμονος 1985, που είχε κληροδοτήσει την περιουσία του σε μια κυρία, κατά της οποίας προσέφυγαν οι ευλαβείς συγγενείς του), οι ευσεβείς συγγενείς του επισκόπου θεώρησαν (σε αντίθεση με το Ευαγγέλιο και με την αποστολική παράδοση των έγγαμων επισκόπων που η Εκκλησία τα έχει ποδοπατήσει) πως ένας επίσκοπος δεν δικαιούται να έχει (ούτε θετό) γιό και πως η περιουσία του τους ανήκε. Υψηλοί δικαστές λοιπόν υιοθετώντας όλο το υποκριτικό και σαθρό οπλοστάσιο του πατριάρχη Βοργία και του μητροπολίτη Ρασπούτιν, περιφρονώντας και τους νόμους του Κράτους και την ευαγγελική και αποστολική διδασκαλία, έκριναν με βάση το δίκαιο του Αλβανού φονιά αγίου Ιουστινιανού (συζύγου της  αρχιπόρνης του Ιππόδρομου αγ.Θεοδώρας) που θέσπισε την αγαμία των επισκόπων. Κι αν έστω στο Ελλαδιστάν αποφασίζουν τα δικαστήρια με βάσει θρησκευτικούς Κανόνες, τότε γιατί δεν κατάσχουν την επισκοπική περιουσία αφού ο επίσκοπος ως μοναχός δεν δικαιούται να την έχει; Φοβάμαι πως αυτή η απόφαση δεν τιμά τον Άρειο Πάγο ούτε το Εφετείο. Δεν μπορεί ανώτεροι και ανώτατοι δικαστές να περιφρονούν τους Νόμους του Κράτους επικαλούμενοι αντιχριστιανικούς βυζαντινούς Κανόνες. Αγνοούν πως στη χριστιανική Εκκλησία κατά τον Απ.Παύλο «δει τον επίσκοπον είναι μιας γυναικός άνδρα»; Αγνοούν πως οι επίσκοποι δεν δικαιούνται να έχουν περιουσία ««έχοντες διατροφάς και σκεπάσματα, τούτοις αρκεσθησόμενοι»; Επιλέγουν τους ιερούς Κανόνες που θέλουν; Με τι μέτρο έκριναν; Είναι πιο βυζαντινοί και από την Εκκλησία; Η ίδια η Εκκλησία δεν κάλεσε τον επίσκοπο σε απολογία για την υιοθεσία. Η Σύνοδος του Τρούλλου το 692, νομιμοποίησε την αυθαίρετη απόφαση του Ιουστινιανού να είναι άγαμος ο επίσκοπος αλλά δέχθηκε πως μπορεί να είναι και χήρος ή σύζυγος καλόγριας που αποσύρθηκε εκούσια σε μοναστήρι. Η ιδιότητα του οικογενειάρχη-πατέρα λοιπόν και του επίσκοπου δεν είναι ασυμβίβαστες. Οι άγιοι Λουκάς της Κριμαίας και Σπυρίδων Τριμυθούντος ήταν χήροι με παιδιά. Και σήμερα υπάρχουν χήροι επίσκοποι με παιδιά όπως οι Αλβανοί Φιλομηλίου Ηλίας και Βοστώνης Νίκων. Αν ο επίσκοπος αποφάσιζε να παντρευτεί με τον Ν.1250/1982 θα είχαν το δικαίωμα τα πολιτικά δικαστήρια να τον εμποδίσουν; Αν ο επίσκοπος αποκτούσε εξώγαμο ή από πολιτικό γάμο τέκνο θα είχε δικαίωμα ο Α.Π. να του στερήσει τον πατέρα του και τα εξ αυτού δικαιώματά του; Αυτά είναι αστεία πράγματα, για να μην πω γελοία.

Πως μπορεί το Εφετείο να εκφράζεται με σκεπτικό που λες και γράφτηκε από τον μητροπολίτη Τριφυλίας τον μακάριο Στέφανο: «ο νόμος απαγορεύει στους ιερωμένους να κάνουν νομικές πράξεις όπως υιοθεσίες, δεν συνάδουν με το μοναστηριακό βίο και είναι αντίθετες στη δημόσια ελληνική πρακτική». Ελπίζω η πολλά υποσχόμενη νέα πρόεδρος του Αρείου Πάγου (επιτέλους μια γυναίκα!) θα κάνει σαφές στη διάρκεια της θητείας της πως  τα δικαστήρια πρέπει να δικάζουν σύμφωνα με τους νόμους και όχι κατά τα γούστα του αρχιεπισκόπου Μπέμπα Μπλανς, του αρχιμανδρίτη Γιοσάκη και του μητροπολίτη Σουλτάνα του Αιγαίου. Είχαμε έγκαιρα προειδοποιήσει πως η Ελλάδα θα υποστεί (και θα χρεωθεί οικονομικά) αυτό το ρεζιλίκι ενός Αρείου Πάγου ο οποίος θέλει ορθόδοξο ναό στον περίβολό του και μιας Δικαιοσύνης που διαπλέκεται επικίνδυνα με τη διεφθαρμένη Ανατολική Εκκλησία.

Πατριωτικό και δίκαιο είναι λοιπόν να προβλέψει ο Νομοθέτης πως το πρόστιμο στο μέλλον θα πληρώνουν οι δικαστές, που κακοδίκησαν (το θύμα ζητά από την Ελλάδα, 2.066.186,97 ευρώ αποζημίωση, για την οποία το ΕΔΑΔ επιφυλάχθηκε να μιλήσει στο εγγύς μέλλον), είτε από άγνοια και ανεπάρκεια, είτε συνειδητά (π.χ. χάριν της Εκκλησίας, η οποία ακόμη και σήμερα μπορεί να ασελγεί στη Δικαιοσύνη ατιμώρητη γιατί βέβαια το ιερό παραδικαστικό δεν συγκροτήθηκε με μοναδικό μέλος τον πανοσιολογιότατο Γιοσάκη, ούτε ήταν νομίζω ανύπαρκτο όπως αποφάνθηκε η αδέκαστη Δικαιοσύνη μας).

Στην «Ελευθεροτυπία» και στο «Έθνος» που δημοσίευσαν την είδηση, υπάρχουν τρία σοβαρά λάθη:

Ο επίσκοπος υποβιβάζεται σε ιερέα, και μάλιστα με το επώνυμο Νεγρεπόντης Γιαννίτσης ενώ το δεύτερο επώνυμο ανήκει μόνο στον υιοθετημένο.

Ο Άρειος Πάγος αποενοχοποιείται και εμφανίζεται ότι δικαίωσε τον υιοθετημένο, όπως γράφουν με σχεδόν ταυτόσημη φρασεολογία (αντέγραψαν από την ίδια πηγή;) και οι δυο εφημερίδες (!): «Ο Άρειος Πάγος το 2008 ωστόσο αναίρεσε την απόφαση του Εφετείου ισχυριζόμενος ότι δεν υπάρχει ελληνικός νόμος που να απαγορεύει στους μοναχούς να υιοθετούν, παρά μόνο άγραφοι κανόνες. Το 2008 ο ενάγων προσέφυγε στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η προσφυγή του εκδικάστηκε σήμερα, με καταδικαστική για την Ελλάδα απόφαση».

Νομίζω πως πρέπει να συνέβη ακριβώς το αντίθετο και γιατί η ίδια η Ελευθεροτυπία είχε γράψει (25/07/2008), χωρίς να διαψευστεί, πως η ολομέλεια του Α.Π είχε απορρίψει την υιοθεσία και γιατί (προφανέστατα) προς τι η προσφυγή στην Ευρώπη, την ίδια μάλιστα χρονιά, αν ο προσφεύγων που αδικήθηκε κατάφωρα από το Εφετείο, είχε δικαιωθεί από τον Α.Π. στην Ελλάδα; Εκτός κι αν ο Α.Π πρόλαβε και αυτοαναιρέθηκε προ του επαπειλούμενου κάζου λόγω της προσφυγής. Αλλά πως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο;

Άλλωστε, όταν απογοητευμένος από τις εγγενείς αδυναμίες του ελληνικού Τύπου κατέφυγα για την απόφαση του ΕΔΑΔ στο «Ινστιτούτο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Κάτω Χωρών»: είδα πως εκεί  αναγράφεται επί λέξει για το ΕΔΑΔ:

«The Court observed that the texts on which the Court of Cassation (σημ.Λασκ.=Άρειος Παγος), sitting as a full court, had relied were all ecclesiastical in nature and dated back to the seventh and ninth centuries. However, national legislation had been passed in 1982 recognising the right of monks to marry and there was no domestic legislation refusing them the right to adopt. In today’s case, the adoption order had been obtained in 1984, when the applicant was already of age. It was valid for 24 years, and the adoptive father had expressed his wish to have a legitimate son who would inherit his property»

Με λίγα λόγια καταγγέλλεται ο Α.Π. πως  παρανόμησε, παραβιάζοντας νόμο του κράτους (1982 που επιτρέπει το αυτονόητο, τον γάμο των μοναχών) και έβγαλε απόφαση με βάση εκκλησιαστικούς κανόνες των 7ου και 9ου αι., περιφρονώντας και τη σαφή βούληση του διαθέτη που ήταν σε ισχύ από το 1984 και για 24 χρόνια. Είναι να απορείς λοιπόν, που είδαν το «Έθνος» και η «Ελευθεροτυπία» πως ο Άρειος Πάγος είχε δικαιώσει τον αδικημένο από το Εφετείο, ο οποίος μάλιστα προσέφυγε στο ΕΔΑΔ (διαμαρτυρόμενος διότι δικαιώθηκε και απαιτώντας να αδικηθεί;).

Κύριε Ροΐδη,
Νομίζω πως η αντίληψη ότι ο μητροπολίτης Παγκαριουπόλεως και Πορνογραφίας Πανιερότατος Ντωντώ ο Α΄, δεν δικαιούται (με τη βούλα μάλιστα του Ανωτάτου Δικαστηρίου (το οποίο λειτουργεί ως Ιερά Σύνοδος;) να παντρευτεί ή να αποκτήσει (ούτε με υιοθεσία) παιδί και πως μόνη διέξοδός του είναι να προσλάβει για αρχιδιάκο του τον  αδελφό Κωλοσούζα, πρέπει να καταπολεμηθεί γιατί έχει κι αυτή συνεισφέρει τα μέγιστα στη διαφθορά της νεοελληνικής κοινωνίας. Επίσης η νομοθεσία που ορίζει πως ο κλέφτης των παγκαριών (πορνο)μητροπολίτης Αρκτικής Πανελεήμων Πανάρετος ο 69ος, καθαιρείται με απόφαση του Α.Π στην οποία η Ιερά Σύνοδος των ομοίων του οφείλει να υπακούσει τυφλά, αν
και αρνείται να τον δικάσει, δεν ταιριάζει σε χώρα της ΕΕ.

Ροΐδη Εμμονές

19 Αυγούστου 2011

Η πουτανίτσα, το μπουρδέλο και ο πρύτανης

Μπορντέλο το [bordélo] & μπουρδέλο το [burδélo] : (λαϊκ.) οίκος ανοχής, πορνείο. Φράση: είναι / έγινε κάτι μπουρδέλο, επικρατεί σ΄ αυτό μεγάλη ακαταστασία (Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας)

Για καθηγητής Φιλοσοφίας, ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόσης Πελεγρίνης φαίνεται πως δεν τα πάει και πολύ καλά με τις αφηρημένες έννοιες. Ψιλοκουμπούρας. Και δεν μιλάμε για δύσκολες έννοιες, όπως η Ελευθερία, ή η ελευθερία της έκφρασης και τα όρια τους. Ο κύριος Πελεγρίνης  ζορίζεται με έννοιες που μαθαίνουμε στο Δημοτικό. Όπως η μεταφορά ή η παρομοίωση. Άλλο το μεταφορικά, άλλο το κυριολεκτικά. Κατανοητό, κύριε πρύτανη;
Για όσους δεν το γνωρίζουν, το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά και ο κύριος Πελεγρίνης προσωπικά, κατέθεσαν αγωγή κατά της εφημερίδας «Τα Νέα» και του σκιτσογράφου Δημήτρη Χαντζόπουλου για
μία γελοιογραφία  που χαρακτήριζε μπουρδέλο το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σύμφωνα με το Παρόν της Κυριακής που ανέδειξε το θέμα, για τον κύριο Πελεγρίνη ο χαρακτηρισμός ως μπουρδέλου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών συνιστά «βαρύτατη προσβολή της φήμης και του κύρους» του Πανεπιστημίου, αλλά και του ιδίου. Δηλαδή, επειδή κατά τον πρύτανη του, το Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν είναι μπουρδέλο (και ο ίδιος δεν είναι τσατσά), ζητούνται 500 χιλιάδες ευρώ για την αποκατάσταση της προκληθείσας ηθικής βλάβης.
Για να βάλουμε τα πράγματα σε μία τάξη: οι περισσότεροι συμφωνούν πως η Ελλάδα χρεοκόπησε γιατί ήταν ένα μπουρδέλο. Πολλοί Έλληνες χρεοκοπούν καθημερινά ή χάνουν τη δουλειά τους γιατί ζουν σε ένα μπουρδέλο. Το ελληνικό πολιτικό και μιντιακό σύστημα είναι ένα μπουρδέλο. Το ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι ένα μπουρδέλο. Ωστόσο, ο νούμερο ένα πνευματικός ταγός της χώρας δεν καταλαβαίνει πως όταν λέμε μπουρδέλο μπορεί να μην το εννοούμε κυριολεκτικά αλλά μεταφορικά; Ο καθηγητής Φιλοσοφίας δεν μπορεί να αντιληφθεί πως δεν υπονοεί κανείς πως ο κύριος πρύτανης εκδίδει το κορμί του ή φοιτήτριες για χρήματα αλλά πως το μπουρδέλο λέγεται για να εκφράσει, λαϊκά ή χυδαία, αναλόγως πως το βλέπει ο καθένας, την ακαταστασία και της ανοργανωσιά του ελληνικού Πανεπιστημίου; 
Ως απόφοιτος του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, μπορώ να βεβαιώσω από την εμπειρία μου πως το Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι πράγματι μπουρδέλο. Ανοργάνωτο και ακατάστατο. Μπορεί να κάνω λάθος. Δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι πως ο αξιότιμος κύριος πρύτανης, αντί να ασχολείται με τη βελτίωση του ελληνικού Πανεπιστημίου, κι αντί να υπερασπίζεται με πάθος την ελευθερία της έκφρασης, οξυγόνο της ακαδημαϊκής ζωής, αδυνατεί ακόμη και να κατανοήσει την μεταφορική έννοια μιας λέξης. Ή χειρότερα, δεν ανέχεται την κριτική. Αν έτσι νομίζει πως υπερασπίζεται το ελληνικό Πανεπιστήμιο, πολύ καλά. Ας μου κάνει κι εμένα αγωγή.

ΥΓ. Σε συνέντευξη του, συμπτωματικά πάλι στο «Παρόν» της περασμένης Κυριακής, ο Χρήστος Χωμενίδης βλέπει την Ελλάδα σαν μία «ευφυή και ευλύγιστη πουτανίτσα που εκμεταλλευόταν  τους προστάτες της όσο την εκμεταλλεύονταν κι εκείνοι», αλλά που δυστυχώς μοιάζει να γέρασε και δεν περνάει πια η μπογιά της. Τι εννοεί ο συγγραφεύς; Μιλάει κυριολεκτικά ή μεταφορικά; (σσσσς, μην πείτε την απάντηση, ο πρύτανης Πελεγρίνης γράφει και κρίνεται…)

Protagon

17 Αυγούστου 2011

Ανασκό(λο)πηση

Οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι βλέποντας πως το Ελλαδιστάν τελείωσε κι άρχισε το ζητούμενο να είναι η Ελλάδα, βλέποντας πως ο λόγος τους πια δεν περνάει, βλέποντας πως πιά δεν μπορούν να έχουν ούτε χίτες ούτε ΜΑΥδες για να τους ξαμολάνε νύχτα στα χωριά να σφάζουν κόσμο, βλέποντας πως η προπαγάνδα τους πάει από το κακό στο χειρότερο, βλέποντας πως χάνουν την εξουσία ζωής και θανάτου μας, βλέποντας πως η καταραμένη δημοκρατία αντί να περιορίζεται όλο και ζητά ν' αυξάνεται, βλέποντας πως πλέον το ζητούμενο είναι ο δυτικός πολιτισμός και όχι το βυζάντιο, βλέποντας όλα αυτά κι άλλα πολλά αποφάσισαν ν' αλλάξουν τακτική και να κάνουν για μια ακόμα φορά αυτό που πάντα έκαναν. Να μας διχάσουν και είτε να περάσει το δικό τους είτε να οδηγηθούμε σ' άλλον έναν εμφύλιο μπας και παραμείνουμε χώρα δοσίλογων. Ας τα πάρω όμως με την σειρά.

Επεισόδιο πρώτο: Ο χουντικός πάπαρδος πρώην χωροφύλακας, δηλωμένος κομμουνιστοφάγος,  αυτό το απόβρασμα της κοινωνίας, η βδέλλα η ντυμένη στα χρυσά, ο μητροπολίτης Αμβρόσιος Λενής θα πάει λέει να επισκεφτεί τον άλλον όμοιό του εκείνο το κάθαρμα τον Ντερτιλή στις φυλακές. Έγραψε μάλιστα κι επιστολή προς το υπουργείο όπου εκθειάζει τον δολοφόνο σαν παράδειγμα προς μίμηση. 

Επεισόδιο δεύτερο: Ο Δήμαρχος Γλυφάδας σε αγαστή συνεργασία με τον εκεί πάπαρδο μητροπολίτη αποφάσισαν και διέταξαν την καταπάτηση αναδασωτέας περιοχής στον Υμηττό για να γίνει νεκροταφείο. Αφού λοιπόν αποφάσισαν και διέταξαν πήγαν εκεί έφραξαν τον χώρο στήσανε στα γρήγορα και μια προκάτ εκκλησία παράχωσαν στα γρήγορα κι οκτώ πτώματα (νεομάρτυρες της ορθοδοξίας μάλλον οι αποθανόντες) και θεώρησαν πως αφού αυτοί είναι η εξουσία το πράγμα τελείωσε. αντέδρασε λέει το υπουργείο και θα τα κατεδαφίσει όλα αλλά εγώ έχω τις αμφιβολίες μου αν δεν το δω με τα μάτια μου. Διότι ο ναΐσκος που τοποθετήθηκε με άδεια της ναοδομίας (μην ξεχνάμε πως η εκκλησία έχει την δική της… πολεοδομία που την λένε ναοδομία κι είναι υπεράνω των νόμων κι εκτός ελέγχου του κράτους) αλλά και οι ενταφιασμένοι είναι ασύνηθες κι εκτός ηθών του ελλαδιστάν να γκρεμιστούν και να μετακινηθούν. Ακόμα όμως και στην περίπτωση που ισχύσει ο νόμος και η λογική και τελικά κατεδαφιστεί το νεκροταφείο η πράξη δημάρχου και μητροπολίτη δίνει το στίγμα των προθέσεων και του τρόπου αντίληψης των πραγμάτων. Κοτζαμπάσηδες με όλη την σημασία της λέξης.

Επεισόδιο τρίτο: Από το όλον δεν θα μπορούσε να λείπει κι ο έτερος πάπαρδος ο Άνθιμος Διονύσιος Ρούσας ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ απαειλεί ευθέως πως θα μαζέψει 50 πούλμαν φανατισμένο ποίμνιο φασιστών και θα πάει να κάνει γυαλιά καρφιά έναν ραδιοφωνικό σταθμό επειδή λέει τον έχουν μακεδόνες. Ενώ οι έλληνες που έχουν ραδιοφωνικούς σταθμούς στα πέρατα του κόσμου που κι ελληνικά μιλάνε και αναμεταδώσεις ελληνικών καναλιών κάνουν και γλέντια διοργανώνουν και παρελάσεις κι εθνικές γιορτές, αυτούς όλους εκεί στα πέρατα του κόσμου σε χώρες ξένες μακρυνές κανείς δεν τους πειράζει και κανείς δεν τους πείραξε. Μόνο εδώ στο ελλαδιστάν κατα τον Ρούσα οι άνθρωποι δεν έχουν ανθρώπινα δικαιώματα παρ' εκτός αν το εγκρίνει η αυτού μεγαλειότης του  ο… Ρούσας! Ποιός;! Ο Ρούσας!!! Αυτός ο γλοιώδης φασίστας τραγόπαπας! Θαυμάστε θράσος που έχει το υποκείμενο… (για πλήρη ενημέρωση επί του θέματος διαβάστε εδώ)

Επεισόδιο τέταρτο: Και μέσα σ' όλα αυτά κι αφού κανόνισε με το παπαδοπαίδι τον Βενιζέλο να μην πληρώσει τίποτα η εκκλησία για το χρέος ούτε να μειωθούν οι μισθοί των παπάδων αλλά ούτε να μειωθούν οι παπάδες και κυρίως να μην γίνει θέμα εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας, δηλαδή με λίγα λόγια η εκκλησία στην απ' έξω και λουσμένη στα χρυσά όπως πάντα, βγαίνει λοιπόν και ο αρχιπάπαρδος ο Ιερώνυμος Ιωάννης Λιάπης να δηλώσει πως «H Ευρώπη μάς θέλει αιχμάλωτους για να μας βοηθήσει». Ούτε λίγο ούτε πολύ δηλαδή μας λέει πως η Ε.Ε. άλλη σκοτούρα δεν έχει από το πως να αιχμαλωτίσει εμάς τους… ελεύθερους για να μας βοηθήσει μετά εμάς τους… αυτάρκεις. Ονειρεύεται βυζάντιο κι αυτός με την αφεντομουτσουνάρα του ελέω θεού αυτοκράτορα και κατα τ' άλλα φταίμε όλοι εκτός από την εκκλησία η οποία κατά τα λεγόμενά του για το μοναδικό πράγμα που φταίει είναι πως  "Η Εκκλησία έκανε λιγότερα από όσα μπορούσε"! Δηλαδή τι άλλο θα μπορούσε να κάνει; Μάζεψε όλο το χρήμα μάζεψε όλη την γη αλλά θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμα και σε εμφύλιο πόλεμο προκειμένου να ξαναγίνουμε βυζάντιο ή έστω μέρος της νεο-οθωμανικής αυτοκρατορίας του Νταβούτογλου. Παλιά τους τέχνη κόσκινο αρκεί να μην χάσουν τα λεφτά και την εξουσία οι αιώνιοι προδότες δοσίλογοι.

Συμπέρασμα: και μετά απ' όλα αυτά τα επεισόδια της βυζαντινής… λάμψης έρχομαι τώρα εγώ κι αναρωτιέμαι. Μα καλά ένας (1) εισαγγελέας δεν υπάρχει σ' αυτή την χώρα; ένας (1) εισαγγελέας που να μην είναι φασίστας και να προασπίσει το σύνταγμα και τους νόμους της ελλάδας δεν υπάρχει σε αυτή την χώρα; ΕΝΑΣ! Δηλαδή τι ακριβώς περιμένουν οι εισαγγελείς για να εμφανιστούν από την αταραξία τους; τι περιμένουν; Να κατέβει ο Άνθιμος με 50 πούλμαν σχιζοφρενών καλογέρων να σκοτώνουν κόσμο με γυαλιά και καρφιά; Να κάνει χούντα ο Αμβρόσιος με τον Ντερτιλή πρωθυπουργό; Τι ακριβώς περιμένουν οι εισαγγελείς για να επέμβουν; Να έχουμε νεκρούς; Γιατί δεν μπουζουριάζουν στο διπλανό του Ντερτιλή κελί και τον Άνθιμο και τον Αμβρόσιο αφού τόσο τους αρέσει η παρέα του; Γιατί δεν συμμαζεύουν τον Ιερώνυμο να τον υποχρεώσουν να περιοριστεί στις ψαλμωδίες του; Γιατί δεν δικάζουν τον δήμαρχο και τον μητροπολίτη Γλυφάδας όπως θα έκαναν για κάθε υπήκοο αυτής της χώρας; Γιατί κυρίες και κύριοι εισαγγελείς αδρανείτε; Που το πάτε το πράγμα;  

 

 

 

15 Αυγούστου 2011

Εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς;

Οι 2.000 «πλεονάζοντες» ιερείς και το τέρας του Δημοσίου

Του Κωνσταντινου Zουλα

«Εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς;» Αν είχε χιούμορ το υπουργείο Παιδείας θα μπορούσε κάλλιστα να δώσει αυτόν τον τίτλο στο δελτίο Τύπου που εξέδωσε προχθές και αφορούσε τον αριθμό των ιερέων που λειτουργούν στην Ελλάδα. Διότι από τα στοιχεία που δημοσιοποίησε ανέκυψε το εξής απίστευτο: Ενώ οι «οργανικές» θέσεις ιερέων στην Ελλάδα είναι περίπου 8.300, το υπουργείο διαπίστωσε έπειτα από σύντομη έρευνα ότι οι διορισμένοι κληρικοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι 10.368 (με στοιχεία της 31/12/2010). Πού ακριβώς λειτουργούν οι 2.000 «πλεονάζοντες» ιερείς ουδείς το ξέρει, παρότι, όπως συνάγεται από την ανακοίνωση, μισθοδοτούνται κανονικά...

Το πιο αστείο (ή μάλλον το τραγικότερο) είναι ότι η σχετική αποκάλυψη προέκυψε τυχαία ύστερα από μια επιθετική ερώτηση δύο βουλευτών του ΛΑΟΣ στο υπουργείο Παιδείας. Ξέρετε γιατί εγκαλούσαν την κ. Αννα Διαμαντοπούλου; Γιατί, κατά την άποψή τους, λόγω του περιορισμού των προσλήψεων στο Δημόσιο, ερημώνουν οι εκκλησίες της χώρας. Πού να ’ξεραν βέβαια ότι έμελλε να αποδειχθεί πως η Ελλάδα έχει τούτη τη στιγμή 2.000 ιερείς που της... περισσεύουν.

Η σχετική είδηση, ωστόσο, που παραδόξως πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων είναι μια μικρή λεπτομέρεια στο χάος που επικρατεί στην προσπάθεια της κυβέρνησης να περιστείλει τις δαπάνες και το προσωπικό του δημόσιου τομέα. Χάος που δεν προκύπτει μόνον από τις απίστευτες στρεβλώσεις του κρατικού μηχανισμού, αλλά και λόγω της νοοτροπίας των πολιτικών μας οι οποίοι ακόμη και σήμερα αδυνατούν να επιβάλουν τις αναγκαίες περιστολές.

kathimerini.gr

 

Δελτίο Τύπου 04/08/2011

Απάντηση της Υπουργού Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, Άννας Διαμαντοπούλου, σε ερώτηση του Βουλευτή Γρηγορίου Αποστολάκου, στη Βουλή, σχετικά με τον περιορισμό στη χειροτονία- τοποθέτηση ιερέων

Η Υπουργός Παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου, απαντώντας στη Βουλή σχετικά με τον περιορισμό στη χειροτονία- τοποθέτηση ιερέων, διευκρίνισε ότι το θέμα του διορισμού των εφημέριων κατ΄ εξαίρεση του μέτρου 1 προς 5 εξετάστηκε από την Επιτροπή Διαλόγου Εκκλησίας- Κράτους και αποφασίστηκε για το 2011 ο διορισμός 100 εφημερίων για την Εκκλησία της Ελλάδος. Σε αυτούς περιλαμβάνονται και οι διορισμοί νέων διακόνων που έγιναν το πρώτο τρίμηνο του έτους, καθώς και ο διορισμός 9 εφημέριων για την Εκκλησία της Κρήτης και 6 εφημέριων για την Εκκλησία της Δωδεκανήσου και την Πατριαρχική Εξαρχία Πάτμου.

Οι υπηρετούντες κληρικοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας έως 31/12/2010 είναι 10.368 εκ των οποίων 9.117 της Εκκλησίας της Ελλάδος, 1.007 της Εκκλησίας της Κρήτης, 228 των Μητροπόλεων Δωδεκανήσου και 16 της Εξαρχίας Πάτμου.

Με βάση αυτά τα στοιχεία προκύπτει ότι σήμερα υπηρετεί πολλαπλάσιος αριθμός των προβλεπόμενων θέσεων εφημέριων.

Σε κάθε περίπτωση, στο πλαίσιο της λειτουργίας της κυβερνητικής επιτροπής διαλόγου μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους, παρέχεται η δυνατότητα να συζητηθούν όλα τα θέματα που αφορούν στην Εκκλησία, στα οποία περιλαμβάνεται και το εν λόγω θέμα.

13 Αυγούστου 2011

Ποίημα - πρόκληση του Ταρίκ Αλί προς τους ισλαμιστές της Αιγύπτου - κόσμος

Ποίημα - πρόκληση του Ταρίκ Αλί προς τους ισλαμιστές της Αιγύπτου

Ο βρετανοπακιστανός διανοούμενος της Αριστεράς απευθύνει ερωτήματα στη Μουσουλμανική Αδελφότητα

Ποίημα - πρόκληση του Ταρίκ Αλί προς τους ισλαμιστές της Αιγύπτου

Ο διάσημος βρετανοπακιστανός διανοούμενος της Αριστεράς Ταρίκ Αλί έγραψε ένα ποίημα απευθυνόμενος στους φανατικούς ισλαμιστές της Αιγύπτου, ορισμένοι από τους οποίους είχαν ξανασυγκεντρωθεί τις τελευταίες εβδομάδες στην πλατεία Ταχρίρ του Καίρου. Οι αιγυπτιακές Αρχές τους διέλυσαν σήμερα χωρίς εκτεταμμένη χρήση βίας. Το ποίημα δημοσιεύθηκε λίγο πριν από την σημερινή εξέλιξη και έχει τίλο «Μερικές ερωτήσεις για τους μουσουλμάνους αδελφούς της πλατείας Ταχρίρ την 29η Ιουλίου».

«Απευθύνω αυτό το ποίημα στους μουσουλμάνους αδελφούς που διαδήλωσαν στην πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου μετά την προσευχή της Παρασκευής 29 Ιουλίου», γράφει ο Αλί, ιστορικός, μυθιστοριογράφος, πολιτικός ακτιβιστής, κινηματογραφιστής, «ψυχή» της επιθεώρησης New Left Review. Ακολουθεί ολόκληρο το ποίημα.

Μερικές ερωτήσεις για τους μουσουλμάνους αδελφούς της πλατείας Ταχρίρ την 29η Ιουλίου

Η υπομονή εξαντλήθηκε

Βγήκατε μέσα από τις σκιές

Να μας πείτε τι απαγορευόταν και γιατί.

Μιλήσατε δυνατά και καθαρά,

Κάθε ψαλμός σας κι ένα μαστίγωμα:

Ο Αλλάχ είναι Μεγάλος!

Οι νόμοι του Θεού υπερβαίνουν την δημοκρατία!

Οι αριστεροί φιλελεύθεροι και οι υλιστές είναι μιάσματα της κοινωνίας!

Οι χριστιανοί κόπτες επίσης!

Και όσες γυναίκες δεν κουκουλώνονται!

Και οι αριστεριστές, οι παγιδευμένοι στη λάθος πλευρά της ιστορίας,

με την στείρα οργή και λίγοι !

Εμείς, οι Αδελφοί εκπροσωπούμε το θέλημα του Θεού!

Μα ποιός σας το είπε;

Και γιατί τον πιστέψατε;

Ηταν άραγε θέλημα Θεού οι ηγέτες σας να συμμαχήσουν με τον Μουμπάρακ;

Και οι εχθροί σας στην Αίγυπτο που ισχυρίζονται ότι κι αυτοί εκπροσωπούν το θέλημά Του ;

Και οι θορυβώδεις σας γείτονες, που τον καθένα τον οδηγούν οι ιεροκήρυκες;

Οι Σουλτάνοι του Άμπου Ντάμπι και του Ριάντ;

Οι Αγιατολάχ της Κομ και της Καρμπάλα;

Οι πολέμαρχοι στο όνομα του Θεού του Λευκού Οίκου;

Ο Πάπας στο Βατικανό;

Οι ραβίνοι των συναγωγών της Ιερουσαλήμ;

Και ο δικός τους Θεός είναι μέγας, έτσι δεν είναι;

Η Βίβλος μας διδάσκει πως υπάρχει μόνο ένας Θεός,

Παντοδύναμος, αδιαίρετος, «ος τα πανθ' ορά».

Γιατί λοιπόν Αυτός μιλάει σε τόσες διαφορετικές γλώσσες και φωνές;

Μήπως προσπαθεί να μας ευχαριστήσει όλους ταυτόχρονα;

Μαζί και το Ισραήλ και την Παλαιστίνη;

Μαζί και τον τύραννο και τον τυραννισμένο;

Αφήστε τον Θεό στην άκρη για μια στιγμή,

Και πείτε μας: σε τί άλλο πιστεύετε;

Πώς θα αντιμετωπίσετε τους εκμεταλλευτές μας;

Ξεκινώντας απ' αυτούς του σιναφιού σας;

Μήπως ο ήλιος ανήκει αποκλειστικά σε σας;

Ο Θεός σας είναι νεοφιλελεύθερος;

Οι φτωχοί πρέπει να κρατιούνται στη ζωή από φιλανθρωπίες για πάντα;

Γιατί να απελπίζεται ο λαός μας;

Για πόσο καιρό εσείς θα αλυσοδένετε τις ελευθερίες του;

Με ποιού το μέρος είστε τελικά;

Ταρίκ Αλί

31 Ιουλίου 2011

ΤΟ ΒΗΜΑ

11 Αυγούστου 2011

Δεν βοηθά ούτε την κυβέρνηση ούτε την Εκκλησία

Tου Διονυση Γουσετη / diongus@otenet. gr

Περπατώντας σε δρόμο της Αγγλίας βλέπω ξαφνικά μια εκκλησία με την ένδειξη «Πωλείται». Ξαφνιασμένος, ρωτάω τον Εγγλέζο φίλο. Εκείνος μου απαντά ατάραχος: «Δεν υπάρχουν χρήματα για τη λειτουργία της». Στη συνέχεια έμαθα ότι παντού στην Ευρώπη η εκκλησία χρηματοδοτείται όχι από το κράτος, αλλά από τους πιστούς. Παντού, εκτός από τα καθ’ ημάς Βαλκάνια.

Ο υπουργός Οικονομικών, κ. Βενιζέλος, είναι έξυπνος πολιτικός, που ξέρει να ελίσσεται. Απόδειξη ότι, ενώ πέρυσι καταδίκαζε την προσφυγή στο ΔΝΤ και προτιμούσε δάνειο από τις αγορές -αν και το επιτόκιο ήταν μεγαλύτερο- τώρα διαπραγματεύεται με το ΔΝΤ. Γνωρίζει, λοιπόν, ότι δεν βοηθά τη δημοτικότητα της κυβέρνησης η συνέχιση του καθεστώτος να καλύπτεται εξ ολοκλήρου η μισθοδοσία και οι συντάξεις των κληρικών, ύψους περίπου 255 εκατ. ευρώ τον χρόνο, από τον κρατικό προϋπολογισμό, όταν χρειάστηκε να περικοπούν μισθοί και συντάξεις και να ληφθούν μέτρα που οδηγούν σε εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα. Ούτε την Εκκλησία βοηθά αυτή η απόφαση Βενιζέλου - Αρχιεπισκόπου. Η οχύρωση πίσω από μια σύμβαση που υπέγραψε το κράτος το 1952 δεν πείθει. Και ο ισχυρισμός του Αρχιεπισκόπου ότι η εκκλησία δεν έχει λεφτά, δεν συνοδεύτηκε από τη διαβεβαίωση πως, μόλις αποδεσμευτούν με το καλό τα ακίνητά της, θα αναλάβει το κόστος της μισθοδοσίας. Ομοίως, δεν βοηθά ούτε την κυβέρνηση ούτε την Εκκλησία η εξαίρεση της ακίνητης περιουσίας της από τις απαιτούμενες ιδιωτικοποιήσεις για τη συλλογή των 50 δισ. ευρώ του μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Το επιχείρημα της Εκκλησίας ότι έχει ήδη παραχωρήσει στο κράτος το μεγαλύτερο ποσοστό της ακίνητης περιουσίας της δεν ικανοποιεί, αφού το σύνολο των ακινήτων που σήμερα κατέχει -130 είναι μόνο τα δεσμευμένα από το κράτος- συνιστά μια κολοσσιαία περιουσία που ούτε η ίδια γνωρίζει το ακριβές μέγεθός της.

Ο κ. Βενιζέλος δεν έκρυψε ποτέ την ιδεολογική και πολιτική σχέση του με την Εκκλησία. Την ανέδειξε στο θέμα του χωρισμού της από το κράτος, στην υποστήριξη του θρησκεύματος στις ταυτότητες, στην άρση της υποστήριξης του υπουργείου του (Πολιτισμού) στην ταινία «Μέγας Αλέξανδρος» επειδή ασχολούνταν και με τις σεξουαλικές προτιμήσεις του στρατηλάτη, στη λογοκρισία «άσεμνου» πίνακα από έκθεση που ο ίδιος είχε οργανώσει κ. ά. Θα πρέπει, όμως, να αναλογιστεί αν η σχέση αυτή, πελατειακή προφανώς, θα του αποφέρει πλέον τα εκλογικά οφέλη που του απέφερε παλαιότερα ή αν οι καιροί άλλαξαν και πιθανόν η Εκκλησία να γίνει στα μάτια των πολιτών κάτι σαν τους υπαλλήλους της Βουλής με τις παχυλές αμοιβές ή και τους ίδιους τους βουλευτές. Τότε κι αυτός θα γίνει το μαύρο πρόβατο. Επίσης, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είναι γνωστός για τη σύνεση και τη μετριοπάθειά του. Απέχει ως αντίληψη από τον άγιο Κοζάνης που μας βεβαίωσε ότι το Μνημόνιο υπογράφτηκε για να… πληγεί η Ορθοδοξία! Θα πρέπει κι αυτός να αναλογιστεί μήπως σε στιγμές σαν κι αυτή η Εκκλησία δεν ωφελείται από την αποθησαύριση τόσο, όσο βλάπτεται από τη συνέχιση αυτών των πελατειακών σχέσεων, τις οποίες άλλωστε καταδικάζει.

kathimerini.gr

10 Αυγούστου 2011

AEI: Επιτυχίες εκτός Ελλάδας, απαξίωση εντός Ελλάδας, του Γιώργου Αγγελόπουλου {το κείμενο δικό του οι φωτογραφίες δικές μου}

SAMSUNG DIGITAL CAMERAΠώς να εξηγήσουμε τις επιτυχίες των ελληνικών ΑΕΙ στα διεθνή συστήματα αξιολόγησης; Πώς συνάδουν οι διεθνείς επιτυχίες των ΑΕΙ με την απαξίωσή τους στο εσωτερικό της χώρας;

Δημοσιεύτηκε στην Αυγή, 24 Ιουλίου 2011

H εικόνα των ελληνικών πανεπιστημίων στο εξωτερικό είναι πολύ διαφορετική από την προσπάθεια απαξίωσής τους που προωθείται στο εσωτερικό. Στις διεθνείς αξιολογήσεις που επιχειρούν, καλώς ή κακώς, να παρουσιαστούν ως ενδεικτική εικόνα των διαφόρων συστημάτων εκπαίδευσης, διαπιστώνουμε ότι τα πανεπιστήμια Αθηνών και Θεσσαλονίκης καθώς και το Μετσόβιο Πολυτεχνείο σταθερά βελτιώνουν τη θέση τους. Το Πανεπιστήμιο Αθηνών σταθερά κατατάσσεται ανάμεσα στα 200-300 παγκοσμίως καλύτερα ΑΕΙ. Πέντε ελληνικά πανεπιστήμια (Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Μετσόβιο, Πάτρας και Κρήτης) κατατάχθηκαν το 2010 στις πρώτες 200 παγκοσμίως θέσεις ορισμένων κλάδων. Τα πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης, Κρήτης και το Μετσόβιο κατατάσσονται στις πρώτες 51 παγκοσμίως θέσεις για τους κλάδους των ηλεκτρολόγων μηχανικών, πολιτικών μηχανικών και μηχανολόγων μηχανικών.

-----1~1Tο «μερίδιο» των διεθνών επιστημονικών δημοσιεύσεων που παράγονται στην Ελλάδα υπερδιπλασιάστηκε στην περίοδο 1993-2008, προσομοιάζοντας αυτό της Δανίας, της Φιλανδίας και της Αυστρίας. H Ελλάδα καταγράφει συντελεστή μεταβολής (αύξησης) των επιστημονικών δημοσιεύσεων υπερδιπλάσιο του μέσου όρου των χωρών μελών της ΕΕ και του ΟΟΣΑ (ΕΚΤ & ΕΙΕ 2010). Ο δείκτης αριθμού δημοσιεύσεων σε σχέση με τον πληθυσμό τοποθετεί τη χώρα μας 17η μεταξύ των χωρών-μελών του ΟΟΣΑ ξεπερνώντας χώρες όπως η Ιαπωνία και η Ισπανία (2007). Ο «συντελεστής απήχησης» των προερχόμενων από την Ελλάδα επιστημονικών δημοσιεύσεων βελτιώνεται στην ίδια περίοδο από 0,52% σε 0,73%. Το 81% των δημοσιεύσεων προέρχεται από τα πανεπιστήμια (Τhomson Reuters NSI & ΝCR).

8D3C4A167916F19DC4740F77ED20D7A3Σε σύνολο 235 χωρών, η Ελλάδα κατατάχθηκε το 2009 στην 26η παγκοσμίως θέση αναφορικά με την παραγωγή «επιστημονικού έργου», ξεπερνώντας χώρες με πολύ πιο ανεπτυγμένα συστήματα Ανώτατης Eκπαίδευσης όπως η Νορβηγία, η Αυστρία, η Δανία, η Νέα Ζηλανδία, το Μεξικό κ.ά. (SCImago Scopus 2009). Οι απόφοιτοι ελληνικών πανεπιστημίων διακρίνονται στην κατάκτηση των πιο ανταγωνιστικών παγκοσμίως υποτροφιών. Το Μετσόβιο κατέχει την έκτη θέση πανευρωπαϊκά ανάμεσα σε όλους τους φορείς έρευνας στους επιστημονικούς κλάδους που θεραπεύει, όσον αφορά τις επιτυχίες του στα έξι Προγράμματα-Πλαίσιο. Η Ελλάδα είναι ένατη ανάμεσα στις 27 χώρες της Ε.Ε. σε αριθμό συμμετεχόντων και σε χρηματοδότηση από το 7ο Πρόγραμμα Πλαίσιο για την έρευνα και πετυχαίνει τη μέγιστη αναλογία χρημάτων ανά ερευνητή συγκριτικά με τις άλλες χώρες της Ε.Ε. στα ευρωπαϊκά προγράμματα (Nature, 9/4/2009).

AEI_540_355Προχωρώντας περαιτέρω την παράθεση των διεθνώς διαθέσιμων στοιχείων, διαπιστώνουμε ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις επί διετία δεν κάλυπταν τις συνδρομές των διεθνών επιστημονικών περιοδικών. Η έρευνα χρηματοδοτούνταν το 2009 με 0,5% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος ευρωπαϊκός όρος υπερέβαινε το 2%. Οι αμοιβές των πανεπιστημιακών υπολείπονται των αποδοχών των πανεπιστημιακών στις περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης και αντιστοιχούν στο 40% των αντίστοιχων αμοιβών στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου. Οι ετήσιες ανά φοιτητή κρατικές δαπάνες υπολείπονται, εδώ και μια επταετία (ΟΟΣΑ 2005), του μέσου όρου δαπανών στις χώρες του ΟΟΣΑ και πλησιάζουν αυτές της Ινδίας…

Αρνητικές πτυχές της ανώτατης εκπαίδευση: ψέματα και αλήθειες

FD35015EFB3A547154CC2CD50F332D22Η συμπλήρωση των δεινών της Ανώτατης Εκπαίδευσης μπορεί να γίνει ανατρέχοντας στον ελληνικό Τύπο αλλά και στις δηλώσεις της πολιτικής μας ηγεσίας. Πληθώρα άρθρων αναφέρονται στις πελατειακές σχέσεις, στην αναξιοκρατία και στη νομοθέτηση αντιφατικών και «φωτογραφικών» προβλέψεων που αφορούν την ακαδημαϊκή κοινότητα. Αρκετά άρθρα αναφέρονται στους βανδαλισμούς στα ΑΕΙ, αλλά αδυνατούν να εξηγήσουν τις αιτίες τους και αρκούνται απλώς σε καταγγελίες ή προτάσεις κατασταλτικών μέτρων. Συχνές είναι οι αναφορές στο υψηλό κόστος λειτουργίας των ΑΕΙ και στο «χαμηλό επίπεδο σπουδών και έρευνας». Η κατανόηση των αρνητικών πτυχών της Ανώτατης Εκπαίδευσης οφείλει να λάβει υπόψη της τη διάκριση ψεύδους και αλήθειας.

foitites_panepistimio_533_355Το κόστος λειτουργίας των ΑΕΙ υπολείπεται του αντίστοιχου κόστους στις περισσότερες χώρες της ευρωζώνης. Οι πελατειακές σχέσεις, η αναξιοκρατία και οι «φωτογραφικές» νομικές προβλέψεις συνιστούν απόρροια συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών των ασκούντων τη νομοθετική εξουσία που συναλλάσσονται με μειοψηφίες του διδακτικού προσωπικού και με τους δυνητικά ισχυρότερους μηχανισμούς επιρροής των φοιτητών (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ). Έτσι προέκυψε, για παράδειγμα, η μη στάθμιση της συμμετοχής στις εκλογές διοικητικών οργάνων των ΑΕΙ, η εκτίναξη των λειτουργικών εξόδων καθαριότητας και φύλαξης λόγω απαγόρευσης της αυτεπιστασίας τους από τα ΑΕΙ, η παραίτηση του Γενικού Γραμματέα Έρευνας και Τεχνολογίας που κατήγγειλε την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας για καθυστέρηση ερευνητικών χρηματοδοτήσεων 1 δισ. ευρώ διαθέσιμων ευρωπαϊκών πόρων και την «υποτίμηση της σημασίας να δοθούν στα πανεπιστήμια με αξιοκρατικά κριτήρια και πλήρη διαφάνεια»…

greek-university-political-parties-public-university-asylo-katargisi-asylouΠώς μπορούμε όμως να εξηγήσουμε τις επιτυχίες των ελληνικών ΑΕΙ στα διεθνή συστήματα αξιολόγησης, δεδομένων των τριτοκοσμικών χρηματοδοτήσεων, των παρεμβάσεων της πολιτικής εξουσίας, των πελατειακών δικτύων, της αδιέξοδης βίας; Επιπλέον, πώς συνάδουν οι διεθνείς επιτυχίες των ΑΕΙ με την απαξίωσή τους στο εσωτερικό της χώρας και τις κατηγορίες περί «χαμηλού επιπέδου σπουδών και έρευνας»; Θέτοντας αυτά τα ερωτήματα, δεν επιδιώκουμε να παρουσιάσουμε μια ωραιοποιημένη εικόνα των πανεπιστημίων μας. Ευελπιστούμε να συνεισφέρουμε στην κατανόηση των επιτυχιών των ελληνικών ΑΕΙ στα διεθνή συστήματα αξιολόγησης αλλά και στον αναστοχασμό για το τι, εν τέλει, μπορεί να θεωρείται ως «επιτυχία» της ανώτατης εκπαίδευσης.

Δείκτες και κριτήρια αξιολόγησης

1530893Για να κατανοήσουμε τις επιτυχίες στα διεθνή συστήματα αξιολόγησης, πρέπει να λάβουμε υπόψη τους δείκτες που χρησιμοποιούνται ως κριτήρια αξιολόγησης («διεθνείς» δημοσιεύσεις, «απήχησή» τους, αναλογία πανεπιστημιακών προς φοιτητές κλπ.). Οι εν λόγω δείκτες, πολλαπλασιαζόμενοι με συντελεστές βαρύτητας, αθροίζονται για να παράγουν ένα «αντικειμενικό» τελικό βαθμολογικό αποτέλεσμα. Οι δείκτες και οι συντελεστές βαρύτητας επιλέγονται από τους φορείς αξιολόγησης. Παρόλο που αυτά τα μεθοδολογικά δεδομένα ποικίλουν στις διάφορες αξιολογήσεις, η μεγέθυνση των πανεπιστημίων στην Ελλάδα την τελευταία δεκαπενταετία είχε ως συνέπεια την αύξηση της παραγωγής «επιστημονικού έργου». Το γεγονός αυτό επηρέασε θετικά τη συνολική αξιολόγηση της ελληνικής Ανώτατης Εκπαίδευσης. Η μεγέθυνση βέβαια δεν θα ήταν επαρκής αν τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας δεν ήταν ποιοτικά άξια να παράγουν έργο διεθνών προδιαγραφών.

nomikiΤο ζητούμενο, εν τέλει, είναι να κατανοήσουμε τους παράγοντες που συντελούν στην ύπαρξη ποιοτικά αξιόλογων μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας. Η σχετική συζήτηση υπερβαίνει τις προτεραιότητες του παρόντος άρθρου και οφείλει να λάβει υπόψη της ευρύτερες διεργασίες στην ελληνική κοινωνία. Διεργασίες που συνδέονται με την αξία της ακαδημαϊκής γνώσης, το υψηλό επίπεδο σπουδών ορισμένων πανεπιστημιακών Τμημάτων, τη σχέση των ακαδημαϊκών θέσεων με την κοινωνική κινητικότητα, την ένταση μεταφοράς της επιστημονικής γνώσης από το εξωτερικό (η γενιά της επιστροφής μετά το 1974, ο ρόλος της ομογένειας και των υποτροφιών, μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό και τα δίκτυα συνεργασιών που δημιουργούνται κλπ.).

panepistimio_909796508Οι επιτυχίες μπορεί ακόμα να σημαίνουν ότι η ακαδημαϊκή κοινότητα έξυπνα χρησιμοποιεί τους κανόνες του «πολιτισμού της αξιολόγησης». Οι πανεπιστημιακοί, οι ερευνητές των δημόσιων ιδρυμάτων και οι υποψήφιοι διδάκτορες --κατηγορίες που «παράγουν» επιστημονικό έργο στη χώρα μας-- έχουν κατανοήσει το πλαίσιο λειτουργίας των διεθνών συστημάτων αξιολόγησης. Τέλος, στις εν λόγω επιτυχίες σίγουρα συντελεί και η ανάπτυξη των υποδομών (βιβλιοθήκες, εργαστήρια, τεχνογνωσία διοικητικού προσωπικού κλπ.). Η ανάπτυξη αυτή υπολείπεται της αντίστοιχης άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά προσφέρει δυνατότητες που ήταν ανύπαρκτες πριν από μια εικοσαετία.

Κριτικές των ελληνικών πανεπιστημίων από διαφορετικές αφετηρίες

__1_~1Πώς όμως συνάδουν οι διεθνείς επιτυχίες των ΑΕΙ με την απαξίωσή τους στο εσωτερικό της χώρας; Οι ιδεολογικές και πολιτικές παραδοχές των συστημάτων αξιολόγησης των πανεπιστημίων εντάσσονται σε μια νεοφιλελεύθερη αντίληψη που ποσοτικοποιεί το «προϊόν» που παράγουν τα πανεπιστήμια και κρίνει τη συμβολή του με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Η σχετική με τις διεθνείς αξιολογήσεις αναφορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης Πανεπιστημίων χαρακτηρίζει υποτιμητικά τις πληροφορίες που αυτές παρέχουν ως «business-like» (ΕUA 2011). Το παράδοξο όμως είναι ότι οι πλέον απαξιωτικές κριτικές της ελληνικής ανώτατης εκπαίδευσης προέρχονται από διανοούμενους που εντάσσονται στο ίδιο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο που διέπει τις παραδοχές των διεθνών συστημάτων αξιολόγησης! Αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι οι εν λόγω διανοούμενοι αγνοούν τα αποτελέσματα πληθώρας διεθνών αξιολογήσεων των ελληνικών ΑΕΙ. Η αντίφαση αυτή ίσως να οφείλεται στο ότι η πλειονότητα των συγκεκριμένων κριτικών, όπως επισήμανε και ο Κ. Τσουκαλάς, «δεν επιδιώκει καν την άρση ή άμβλυνση των δυσλειτουργιών μιας “ανίατης” δημόσιας εκπαίδευσης μέσα από επιμέρους αλλαγές και μεταρρυθμίσεις», αλλά την πλήρη αντικατάστασή της από την «ιδέα της ιδιωτικής εκπαίδευσης».

48fwtografia0022Υπάρχουν βέβαια και πολλές κριτικές της ελληνικής ανώτατης εκπαίδευσης που εκκινούν από τις ιδεολογικοπολιτικές αρχές που ενέπνευσαν τη δημιουργία του ευρωπαϊκού universitas. Οι βασικές κοινές παραδοχές αυτών των κριτικών τονίζουν τον ρόλο της γνώσης ως δημόσιου αγαθού και τον ρόλο των πανεπιστημίων ως αυτόνομων θεσμών προαγωγής της επιστήμης, εκπαίδευσης πολιτών, αναπαραγωγής του πολιτισμού, ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής. Οι κριτικές αυτές εστιάζονται σε παθογένειες που αίρουν τον δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου και το απροϋπόθετο της επιστημονικής γνώσης (μηχανισμοί ιδιοποίησης και εξάρτησης του πανεπιστημίου).

vandalismoiΟι επιτυχίες των ελληνικών πανεπιστημίων στα διεθνή συστήματα αξιολόγησης της ανώτατης εκπαίδευσης βρίσκονται εκτός του ενδιαφέροντος αυτών των κριτικών. Αυτό εξηγείται δεδομένου του ότι η θεώρηση της γνώσης ως αγοραίου και ποσοτικά μετρήσιμου «προϊόντος» αντιβαίνει με τις βασικές παραδοχές του ευρωπαϊκού universitas. Oι κριτικές αυτές επισημαίνουν τα μεθοδολογικά κενά των διεθνών αξιολογήσεων, τον αφελή θετικισμό τους, την εμμονή στην ιεράρχηση και κατάταξη των εκπαιδευτικών θεσμών, αλλά και τον πολιτισμικό φετιχισμό στην «ποιότητα» και στην ποσοτικοποίηση της που συνιστά «ομότροπη λειτουργία προς την επιμέτρηση της ακροαματικότητας των τηλεοπτικών εκπομπών» - όπως εύστοχα παρατήρησε ο Παναγιώτης Νούτσος. Υπ’ αυτή την έννοια, εύστοχα γίνονται παραλληλισμοί ανάμεσα στο ρόλους των φορέων διεθνών ακαδημαϊκών αξιολογήσεων και των οίκων αξιολόγησης των εθνικών οικονομιών. Κοινωνός μιας τέτοιας κριτικής αντίληψης φαίνεται να είναι και η Ευρωπαϊκή Ένωση Πανεπιστημίων, που επισημαίνει ότι «προς το παρόν είναι δύσκολο να υποστηρίξουμε ότι τα οφέλη που παρέχονται από τις πληροφορίες των διεθνών συστημάτων αξιολόγησης είναι μεγαλύτερα από τα αρνητικές επιδράσεις των “ανεπιθύμητων συνεπειών” των αξιολογήσεων» (ΕUA 2011: 68). Ταυτόχρονα όμως οι εμπνεόμενες από τις αρχές του ευρωπαϊκού universitas κριτικές δεν έχουν να επιδείξουν μια εναλλακτική διαδικασία έκθεσης των θετικών επιτευγμάτων των ελληνικών ΑΕΙ.

foitites_panepistimio_533_355Αυτό που τελικά συμβαίνει είναι ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια απαξιώνονται εντός Ελλάδας από κριτικές που εκκινούν από διαφορετικές αφετηρίες και που σπάνια τονίζουν τα θετικά επιτεύγματα της Ανώτατης Εκπαίδευσης - με όποιο τρόπο και βάσει των όποιων κριτηρίων αυτά μπορούν να διαγνωστούν. Κοινό χαρακτηριστικό των περισσότερων κριτικών είναι ότι ανάγουν τα αρνητικά φαινόμενα που εμφανίζονται σε μεμονωμένα πλαίσια ως την αντιπροσωπευτική εικόνα των ΑΕΙ. Μεγάλα πανεπιστήμια με υποδομές και παράδοση 175 ετών λειτουργίας στοιχίζονται με πανεπιστήμια που ιδρύθηκαν προ τριετίας. Αξιόλογα πανεπιστημιακά Τμήματα κατηγοριοποιούνται μαζί με Τμήματα «τιποτολογίας». Σ’ αυτή την τάση αρνητικής γενίκευσης συντελεί και η αυξημένη θεατότητα των θεσμικών παρεκτροπών στα ΑΕΙ. Η πανεπιστημιακή διοίκηση είναι, εξαιτίας του Ν. 1268/82, περισσότερο «διάφανη» από κάθε άλλο διοικητικό μηχανισμό του κράτους (π.χ. τοπική αυτοδιοίκηση, υπουργεία). Επιπλέον, οι σχέσεις αρκετών πανεπιστημιακών με τα ΜΜΕ προσφέρουν τη δυνατότητα δημοσιοποίησης των θεσμικών ατοπημάτων, δημοσιοποίηση που επιπλέον συστηματικά προωθείται από κυβερνητικές πηγές.

Κριτήρια αξιολόγησης: ένα βαθύτατα πολιτικό ζήτημα

katastrofi3Οι επιτυχίες των ελληνικών ΑΕΙ στα διεθνή συστήματα αξιολόγησης αναδεικνύουν το βαθύτατα πολιτικό ζήτημα των κριτηρίων αξιολόγησης της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Επιπλέον, αποδεικνύουν ότι οι κριτικές των ελληνικών πανεπιστημίων που εκκινούν από τη θεώρηση της εκπαίδευσης ως αγοραίας διαδικασίας συνιστούν απλώς και μόνο μια ιδεολογική εμμονή. Εμμονή που επιδιώκει τη μετάβαση από τη χρόνια προσπάθεια ιδιοποίησης των ΑΕΙ στην ιδιωτικοποίηση τους. Για όσους εκκινούν από τις αρχές του ευρωπαϊκού universitas επείγει η ανάγκη έκθεσης των επιτευγμάτων των ελληνικών ΑΕΙ στην ελληνική κοινωνία. Επιτευγμάτων που αφορούν τη συμβολή των πανεπιστημίων στην προαγωγή της επιστήμης, στη διάχυση της γνώσης ως δημόσιου αγαθού, στη βελτίωση του επιπέδου εκπαίδευσης όσων κατοικούν στην Ελλάδα, στην ανάπτυξη της κοινωνικής συνοχής, στην κοινωνικοποίηση κριτικά σκεπτόμενων ενεργών πολιτών, στην οικονομική ανάπτυξη και στην καλλιέργεια του πολιτισμού.

F_ekloges08_814350240*Ο Γιώργος Αγγελόπουλος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

 

 

 

 

 

TVXS.gr

Σ.Σ. Διαβάσατε το κείμενο είδατε και τις εικόνες, ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του…

9 Αυγούστου 2011

Παρέμβαση του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου για τον επαναπατρισμό κεφαλαίων

και αφού τα πήρε όλα γη, ύδωρ, χρήμα, μισθούς, συντάξεις, χρυσό κλπ  να τι θα δώσει η εκκλησία πλέον της φασολάδας στους λιμοκτονούντες! Ευχολόγια δεήσεις και… προτροπές! Δηλαδή εμείς θα τους πληρώνουμε θα τους δίνουμε γη και ύδωρ θα μας παίρνουν ό,τι έχουμε και δεν έχουμε και αυτοί θα προσεύχονται για μας και θα νουθετούν τους… άλλους!  Ψηφίστε ζώα! ψηφίστε κι εκκλησιαστείτε! 

Να σταθούν οι επιχειρηματίες της χώρας αρωγοί και προστάτες για την αναζωογόνηση της οικονομίας της πατρίδας ζητεί με ανοιχτή επιστολή του ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος.

«Χρήματα και καταθέσεις μετακινούνται στο εξωτερικό, ενώ η ανάγκη είναι να βρίσκονται εδώ, ή ακόμα και να επαναπατρισθούν» αναφέρει ο κ. Ιερώνυμος.

Στην επιστολή του ο αρχιεπίσκοπος επικαλείται τα αισθήματα φιλοπατρίας, γενναιοδωρίας, αλλά και της αυταπάρνησης και καλεί τους επιχειρηματίες να προστρέξουν στο πλευρό του ελληνικού λαού.

Ολόκληρη η επιστολή του Αρχιεπισκοπου είναι η εξής :

«Σε εποχή κρίσεως, δοκιμασιών και εθνικών περιπετειών, οι δυσκολίες, οι ταλαιπωρίες και τα βάσανα των ανθρώπων μεγενθύνονται και φανερώνουν τις διαστάσεις του δράματος που διέρχεται ο τόπος. Όμως στις δύσκολες περιστάσεις είναι που αναδεικνύονται με λαμπρότητα αρετές όπως η φιλοπατρία, η γενναιοδωρία, η αυταπάρνηση και η μεγαλοθυμία.

«Τις σελίδες της νεότερης ιστορίας μας κοσμούν εικόνες ηρώων, εθνομαρτύρων, μεγάλων πολιτικών και εκκλησιαστικών ανδρών αλλά και των μεγάλων ευεργετών που στήριξαν την Πατρίδα σε δύσκολες ώρες οικονομικά και δια της επιρροής τους σε έθνη και προσωπικότητες ανά την οικουμένη. Δεν πρέπει, επίσης, να λησμονούμε ότι μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η Εκκλησία προσέφερε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας της συμβάλλοντας ουσιαστικά στην ανασύσταση και την επιβίωση της πατρίδας, ανεξαρτήτως αν κάποιοι σήμερα δεν το αναγνωρίζουν η τεχνηέντως διαστρεβλώνουν την Ιστορία.

«Σήμερα είμαστε και πάλι πρόθυμοι για όλα, αρκεί η Πολιτεία να μας το επιτρέψει σύμφωνα με όσα ήδη συζητούμε και προτείνουμε προς υλοποίηση.

«Με αυτά τα δεδομένα παίρνω το θάρρος να απευθυνθώ και προς Εσάς. Στις μέρες μας, καλούμαστε και πάλι, ο καθένας από τη θέση του και αναλόγως των δυνάμεών του, να αποδείξουμε έμπρακτα τη φιλοπατρία και την ευαισθησία στο κάλεσμα της ιστορικής ευθύνης.

Επιτρέψτε μου λοιπόν, από τη θέση μου ως Αρχιεπισκόπου, με βαθειά ανησυχία για το μέλλον του λαού μας, να απευθυνθώ στην αγάπη σας, στην ευαισθησία σας και στο ενδιαφέρον σας για τον τόπο μας. Επιτρέψτε μου να σας προσκαλέσω και να σας παρακαλέσω να σταθείτε αρωγοί και προστάτες στην αναζωογόνηση της ασθμαίνουσας και αιμορραγούσης οικονομίας της Πατρίδας μας. Εσείς γνωρίζετε καλύτερα πώς να κινηθείτε και τι πρέπει να πράξετε.

«Εμείς, απλώς, παρατηρούμε με πόση οδύνη και αγωνία ο λαός μας πληροφορείται ότι χρήματα και καταθέσεις μετακινούνται στο εξωτερικό, ενώ η ανάγκη είναι να βρίσκονται εδώ ή ακόμα και να επαναπατρισθούν.

«Επιχειρήσεις κλείνουν, μεταφέρονται σε άλλες χώρες και οι επενδύσεις και τα έργα σταματούν, κάνοντας την ανεργία να καλπάζει, τους νεότερους να ξενιτεύονται και την αβεβαιότητα να δηλητηριάζει την ελπίδα και το κουράγιο των Ελλήνων.

«Πιστεύουμε ότι σε όλα αυτά τα τραγικά μπορείτε να έχετε καίρια διορθωτική παρέμβαση και ανατρεπτική συμβολή. Θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω πως σε ό,τι και όπου η Εκκλησία μπορεί να βοηθήσει θα είμεθα πρόθυμοι και παρόντες. Εύχομαι και προσεύχομαι η παράκλησή μου να βρει ώτα ευήκοα και καρδιές ανοικτές και είμαι βέβαιος όχι μόνο ότι ο Θεός θα σας ανταμείψει αλλά και ότι κάποιοι από εσάς θα προσθέσουν τα ονόματά τους στους κρίκους της χρυσής αλυσίδας των μεγάλων εθνικών μας ευεργετών. Με αισθήματα ελπίδας και ευγνωμοσύνης, διάπυρος προς Θεόν ευχέτης».

Παρέμβαση του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου για τον επαναπατρισμό κεφαλαίων

7 Αυγούστου 2011

Δίνουν δωρεάν γή στούς παπάδες!

Προς κυβέρνηση και ψηφοφόρους! Μην ξεχάσετε να τους δώσετε και την βουλή! ¨η έχουμε θεοκρατία ή δεν έχουμε! Κι εσείς ψηφοφόροι ποίμνιο μην ξεχάσετε να ψηφίσετε και να περνάτε τακτικά από τις ενορίες ν' αφήνετε τον οβολόν σας! Ζώα!!!

ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!!
Με περίσσια υποκρισία και πασοκική διγλωσσία, ο ΥΠΕΘΑ έρχεται να εκμεταλλευτεί τον κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα που επιβάλλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, της οποίας αποτελεί «πρώτο βιολί», σε αγαστή συνεργασία με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, προκειμένου να προωθήσει τα σχέδια της άρον άρον παραχώρησης δημοσίας περιουσίας σε ιδιώτες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, με πρόσχημα το «φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας» δίνεται το εναρκτήριο λάκτισμα της εφαρμογής των κοινών πλάνων Βενιζέλου-Μπεγλίτη για το ξεπούλημα των στρατοπέδων στο ιδιωτικό κεφάλαιο, που λαχταρά να εκμεταλλευτεί εμπορικά και τουριστικά τα φιλέτα γης που βρίσκονται σε περιοχές απίστευτου φυσικού κάλλους ή στην περιφέρεια αστικών κέντρων.
Η κυβέρνηση λοιπόν του ΠΑΣΟΚ που ξεπουλά τα πάντα σε ελληνικό και ξένο κεφάλαιο νομιμοποιώντας τη φοροδιαφυγή των μεγαλοκαρχαριών (εφοπλιστές, Εκκλησία, τραπεζών, μιντιαρχών κλπ) επιβάλλοντας το Αφορολόγητο τους. Η κυβέρνηση που διέλυσε το όποιο κράτος πρόνοιας, ιδιωτικοποιώντας και εμπορευματοποιώντας κάθε κοινωνικό αγαθό, έρχεται σήμερα, δια στόματος Π.Μπεγλίτη να κάνει τις εξής προκλητικές δηλώσεις: "Βρισκόμαστε σε δύσκολους καιρούς και χρειάζεται να δουλέψουμε σε στενή συνεργασία για να βοηθήσουμε να εμπεδωθεί ένα αίσθημα κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, να συμβάλουμε στην λειτουργία αποτελεσματικών δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης. Το κάνετε με επιτυχία. Προσπαθούμε και εμείς από την πλευρά μας να ανταποκριθούμε σ' αυτή την αποστολή", δήλωσε ο ΥΕΘΑ και πρόσθεσε: Μετά την παραχώρηση τον περασμένο Δεκέμβρη του 2010, της αποθήκης στο στρατόπεδο «Καποτά», στην περιοχή του Μενιδίου, το οποίο αξιοποιεί η Αρχιεπισκοπή για τα συσσίτια του προγράμματος Αγάπη, τώρα μαζί με τον συνάδελφό μου κ. Σπηλιόπουλο, θέλουμε να σας ενημερώσουμε ότι το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, αποφάσισε την παραχώρηση μιας μεγάλης έκτασης, στο ανενεργό στρατόπεδο «Λιόση», ώστε να αξιοποιηθεί από την Αρχιεπισκοπή, με στόχο την υλοποίηση του κοινωνικού σας προγράμματος για την κατασκευή προνοιακών υποδομών για τους συνανθρώπους μας που πάσχουν από Alzheimer και για τα παιδιά μας που έχουν νοητική υστέρηση. Περνώντας στο τυπικό κομμάτι, θα ήθελα εκ μέρους της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας να σας παραδώσω το παραχωρητήριο του στρατοπέδου, ώστε να ξεκινήσουν όλες οι αναγκαίες διαδικασίες, προκειμένου να υλοποιηθεί το σχέδιό σας, το όραμά σας. Εύχομαι καλή δύναμη.  Είμαστε δίπλα σας για να σας βοηθήσουμε να λυθούν προβλήματα. Γνωρίζω ότι υπάρχουν πάντα γραφειοκρατικές δυσκολίες, όμως Μακαριότατε, θα σας βοηθήσουμε σε ότι χρειαστείτε.
Τα ερωτήματα προκύπτουν αβίαστα:
Πρώτον: έχει ανάγκη η Εκκλησία να της παραχωρηθεί και άλλη δωρεάν δημόσια γη; Δεν της φτάνει η απέραντη και ανυπολόγιστη Εκκλησιαστική περιουσία, όπου σημαντικό τμήμα είναι οι τεράστιες εκτάσεις γης, που για ιστορικούς λόγους οι Ιεράρχες καπηλεύτηκαν και ποτέ δεν θεώρησαν σκόπιμο να επιστρέψουν στην κοινωνία;
Δεύτερον, τι σημαίνει «Φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας»; Η Εκκλησία είναι ένας Οργανισμός με κυρίαρχη την πνευματική διάσταση, που όμως αποκαλύπτεται πλήρως αναμεμειγμένος στις πιο σκοτεινές πτυχές των επίγειων. Ως ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης γης της Ελλάδας και με πολύ μεγάλη ιδιοκτησία ακινήτων, παραμένει Αφορολόγητος, ενώ επιπλέον έχει φορτώσει μεγάλο μέρος των λειτουργικών του εξόδων στο δοκιμαζόμενο φορολογούμενο, τον συνήθης ύποπτο εργαζόμενο και συνταξιούχο.
Συμμετείχε και συμμετέχει σε σκάνδαλα εκμετάλλευσης της γης, ήταν βασική συνιστώσα στο κουκουλωμένο οικονομικό και περιβαντολλογικό έγκλημα του Βατοπεδίου, ενώ σε αγαστή συνεργασία με το ιδιωτικό κεφάλαιο και την κυβέρνηση επιχειρεί ξανά να λυμανθεί τη κοινωνική περιουσία.
Η ακόρεστη δίψα των Ιεραρχών για κέρδος, δόξα και πολιτική δύναμη εκπροσωπήθηκε στο παρελθόν από τον πρώην Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, αλλά σήμερα στο πρόσωπο του Ιερώνυμου βρίσκει έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων και αντίστοιχα μεγάλων προσδοκιών αφαίμαξης της δημόσιας περιουσίας. Ο μεγαλοϊδεατισμός της Εκκλησίας την έφερε στο Χρηματιστήριο, την οδήγησε να συνεργαστεί με την Ε.Ε. εκμεταλλευόμενη κονδύλια, ενώ ως επιχειρηματίας ενορχηστρώνει τα επενδυτικά της σχέδια εις βάρος του λαού και της φύσης. Ποιος ξεχνά την εισβολή της Εκκλησίας στον Υμηττό για να φτιάξει ξενώνες και Συνεδριακό Κέντρο!
Τέλος, ποιος έχει ανάγκη το «φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας»; Στην πραγματικότητα πρόκειται απλώς για τον φερετζέ ενός  τεράστιου δικτύου Διαπλοκής και Διαφθοράς που με πρόσχημα την κοινωνική προσφορά έρχεται να νομιμοποιήσει στη μέση συνείδηση όσα παραπάνω καταγγέλλονται: Αφορολόγητο, παπαδίστικο REAL ESTATE, εκμετάλλευση της περιουσίας που ανήκει στο λαό μας, βάρβαρα επιχειρηματικά σχέδια που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από την ακόρεστη δίψα του κάθε επιχειρηματία για κέρδος.
Ουσιαστικά, ο Ιερώνυμος φέρνει το «Χρηστός Ξανασταυρώνεται» στην εποχή του Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού και λειτουργεί με τους Νόμους της Δικτατορίας της Αγοράς. Απαιτούμε τον πλήρη Διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους. Αρνούμαστε τους παραπάνω σχεδιασμούς και καλούμε σε εγρήγορση τις τοπικές κοινωνίες. Τα στρατόπεδα δεν είναι ιδιοκτησία του Στρατού, αποτελούν βίαιη αφαίρεση δημόσιας περιουσίας από το λαό μας σε εποχές ακραίας κρατικής καταπίεσης, που οι όποιοι αμυντικοί σχεδιασμοί είχαν τελείως διαφορετικές προτεραιότητες και θα πρέπει να επιστραφούν άμεσα στο λαό για να συμβάλλουν στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής μας ως χώροι πράσινου, αθλητισμού και ψυχαγωγίας
Η Εκκλησία αποδεικνύεται ένας μηχανισμός που στέκει πάντα στο πλευρό του αστικού καθεστώτος εξουσίας και αμείβεται για αυτό. Κοινωνική Απαίτηση η Φορολόγηση της Αμύθητης Εκκλησιαστικής Περιουσίας και η Δήμευση αυτής. Στις δύσκολες στιγμές που περνά ο λαός μας οι ίδιοι οι πιστοί θα πρέπει να απαιτήσουν όχι μόνο η Εκκλησία να συμβάλλει στην αντιμετώπιση της κρίσης, που και η ίδια αποτελεί πτυχή του Σκανδάλου και της εκμετάλλευσης του λαού μας, αλλά να σταθούν και οι ίδιοι εμπόδιο στα νέα σχέδια λεηλασίας της κοινωνικής περιουσίας, που από κοινού επεξεργάζονται και υλοποιούν κυβέρνηση-Ιεράρχες-Επιχειρηματίες.
Τέλος, δεν έχουμε ανάγκη την Φιλανθρωπία των εκμεταλλευτών μας (μεγαλοκυράδες αδίστακτων επιχειρηματιών, Εκκλησία κλπ.), ούτε τις χορηγίες τους που συγκαλύπτουν και ωραιοποιούν την λεηλασία των εργασιακών δικαιωμάτων και της κοινωνικής περιουσίας. Απαιτούμε την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών και κοινωνικών αναγκών.
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ.   diktiospartakos.blogspot.com
πηγη  ΠΡΕΖΑ TV

Δίνουν δωρεάν γή στούς παπάδες!

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails