Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.

28 Ιανουαρίου 2014

Ένα μυθιστόρημα χωρίς τέλος, ούτε αρχή.

Μια στιγμή μέσα στον χρόνο ένα βιβλίο για το οποίο περίμενα πρώτα να το χωνέψω καλά και μετά να εκφέρω γνώμη. Ο λόγος για τον οποίο το έκανα αυτό είναι διττός. Καταρχήν έπρεπε εγώ να απομακρυνθώ από εμένα κι εμμέσως και από τον συγγραφέα που τυχαίνει να γνωρίζω ευτυχώς αλλά όχι μόνο. Στην δεύτερη ανάγνωση συνειδητοποίησα επαρκώς ότι είναι πολύ καλό για να το κρίνω μόνο σαν μέσος έλληνας αναγνώστης. Το έργο εμπεριέχει τρείς τουλάχιστον κουλτούρες και θα το αδικούσα αν το έκρινα αποκλειστικά με την ελληνική αναγνωστική οπτική έστω και αν το έναυσμα της συγγραφής του είναι ΚΑΙ η Ελλάδα.

Κατά δεύτερον η θεματολογία του είναι ευρύτατη. Από την πολιτική την οικογένεια και την κοινωνιολογία έως την φιλοσοφία την μουσική και τις διακοπές! Ίσως μάλιστα αυτό το μεγάλο εύρος να είναι και το τρωτό του σημείο αφού ενώ ξεκινάει αριστουργηματικά με πλοκή που πραγματικά καθηλώνει στην πορεία αναλώνεται σε σκέψεις σωστές μεν κι απαραίτητες αλλά τόσο πολύ αναλυμένες που σαν να προσπαθεί να δώσει την τροφή έτοιμη στον αναγνώστη, μασημένη. Σαν να μην θέλει να διδάξει ψάρεμα αλλά να τραπεζώσει με τα καλύτερα μεν φαγητά αλλά χωρίς την γνώση του ψαρέματος. όσοι έχουν ήδη κάνει τέτοιες σκέψεις θα πηδήξουν παραγράφους (ομολογώ ότι στην δευτερη ανάγνωση το έκανα) κι όσοι πάλι δεν αρέσκονται ή δεν μπορούν τέτοιες σκέψεις πάλι θα πηδήξουν παραγράφους που είναι ακατανόητες για το μέσο έλληνα αναγνώστη.

Πέρα όμως από όλα αυτά θα σας πω τι μου έχει μείνει από αυτό το βιβλίο γιατί η αλήθεια είναι ότι όλοι όσοι το διαβάσουν κάτι θα αποκομίσουν και διαβάζεται εύκολα, ρέει ο λόγος άνετα δεν κουράζει. Ακόμα και αυτοί που θα παραλείψουν παραγράφους θα έχουν αποκομίσει κάτι και ίσως αργότερα κάποιοι το ξαναδιαβάσουν ακριβώς για τις παραγράφους που παρέλειψαν.

Αυτό που άφησε σ’ εμένα ήταν καταρχήν η αίσθηση ότι έπρεπε να συνοδεύεται από CD με τις μουσικές επιλογές που αναφέρει. Διαβάζοντάς το, από ένα σημείο και μετά ένοιωσα την ανάγκη ν’ ακούω ταυτόχρονα τα τραγούδια που αναφέρονται πράγμα το οποίο έπραξα μερικώς κατά την πρώτη ανάγνωση κι οργανωμένα στην δεύτερη και πιστέψτε με ήταν καταπληκτικό! Μόνο έτσι μπόρεσα νομίζω να έχω την πλήρη εικόνα του έργου από την πλευρά του αναγνώστη.

Στο μυαλό μου έχει μείνει μια αδυσώπητη οργή, η οργή της γνώσης που ψάχνει τρόπο να εκδηλωθεί ελεγχόμενα κι όταν λέω ελεγχόμενα δεν εννοώ αυτό που εννοούν οι ψυχολόγοι με την εκτόνωση αλλά αυτό που εννοούν οι φιλόσοφοι, να εκδηλωθεί δηλαδή στοχευμένα κι όχι τυφλά. Εκείνη η σκηνή στο αρχαίο θέατρο δίνει νομίζω μια δραματική απάντηση επ’ αυτού στην σύγκρουση μεταξύ του θέλω και του μπορώ. Αυτός που θέλει δεν υπολογίζει το κόστος, σε αντίθεση με αυτόν που μπορεί κι επειδή ακριβώς ξέρει ότι μπορεί αρνείται να δεχτεί το κόστος.

Το καταστάλαγμα όμως είναι όλο το ζουμί. Είτε έτσι είτε αλλιώς η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας rock καταστάσεις και πολλές φορές το σωστό είναι λάθος και το λάθος σωστό κι αν για κάτι σίγουρα θα μετανιώσουμε θα είναι γι αυτά που δεν κάναμε.

Διαβάστε το, IT'S NOT ONLY ROCK AND ROLL κι ας λέγεται έτσι…

17 Ιανουαρίου 2014

Είναι το μνημόνιο, ηλίθιε!

Μ’ αρέσει που όλο και συχνότερα διαβάζω τέτοια! Οι υπογραμμίσεις δικές μου!

Δύο είναι τα μείζονα στοιχεία της τρέχουσας ανθηρής επικαιρότητας. Η θεαματική κινητικότητα στο πεδίο της αντιμετώπισης της διαφθοράς και οι απολογιστικές ανακοινώσεις γύρω από τα αποτελέσματα της «μνημονιακής» προσπάθειας της χώρας. Πιστεύουμε ότι κακώς δεν συνδέονται τα δύο αυτά θέματα, που ο κόσμος θεωρεί άσχετα μεταξύ τους. Εδώ θα προσπαθήσουμε να αποκαταστήσουμε αυτό το λάθος.

Πράματα και θάματα γίνονται λοιπόν εσχάτως, μια που μέρος –τουλάχιστον– της Δικαιοσύνης άρχισε να ξυπνά. Λέγεται ότι γκρεμίζεται το σύστημα. Εδώ ας κρατήσουμε μικρό καλάθι. Όχι γιατί φοβόμαστε πως η Δικαιοσύνη θα κωλώσει και δεν θα προχωρήσει το δύσκολο έργο της. Απλώς καλό είναι να μην τρελαινόμαστε. Κανένα σύστημα δεν θα γκρεμιστεί, εφόσον δεν ορίσουμε πρώτα επακριβώς την ταυτότητά του.

Έχουμε ισχυρές ενδείξεις ότι πλέον οι αντιστάσεις του τέρατος αδυνατίζουν. Έτσι εσχάτως η Δικαιοσύνη άρχισε να πιάνει στο στόχαστρό της και την κεφαλή του, κάτι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό. Το σώμα του θηριώδους τέρατος, όμως, δεν είναι αυτή η μικρή κεφαλή, δηλαδή ο Φρανκενστάιν που σχεδίασε το τέρας! Όπως θα δούμε αργότερα, το βάρος της κεφαλής σε υλική ζημία είναι ελάχιστο ως προς το βάρος της συνολικής ζημίας που απέφερε όλο το τέρας…

Ας ξετυλίξουμε το κουβάρι από μιαν αρχή. Τη νύχτα της περασμένης Δευτέρας είχαμε σε παράλληλη εξέλιξη δύο ενημερωτικές τηλεοπτικές εκπομπές, εξαιρετικά αποκαλυπτικές (είτε διά πράξεων είτε διά παραλείψεων) του τι συμβαίνει στην κοινωνία μας. Στη μία, εν μέσω μιας βαρετής κουβέντας βγήκε στο τέλος ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Γιάννης Δρόσος και μάρκαρε με μια σπουδαία διαπίστωση. «Αν δεν είχαμε φτάσει στην πτώχευση, τώρα δεν θα προχωρούσε η Δικαιοσύνη!».

Στη δεύτερη εκπομπή, γνωστό ανερχόμενο τηλεδικείο, καλεσμένοι από το «κοινό», που σήκωναν το δάχτυλο απειλητικά προς τους χλωμούς και κάθιδρους πολιτικούς, έκαναν δηλώσεις. Έλεγαν ότι «κάποιοι αυτοκτόνησαν, για τα λεφτά που έφαγαν οι κλέφτες πολιτικοί». Μίλαγαν για Γουδιά και γουδοχέρια, για κρεμάλες και μαχαίρια και την Άρτα φοβερίζαν. Τρεις από αυτούς δήλωσαν συνταξιούχοι. Ο κύριος Τ.Β. 55 ετών, ο κύριος Δ.Λ. 56 ετών και ένας τρίτος κύριος, επίσης συνταξιούχος, 48 ετών. Δεν τους πέρασε από το μυαλό, ούτε κανενός άλλου εκεί μέσα, δημοσιογράφου ή πολιτικού, ότι αυτοί οι τρεις αριθμοί, 48, 55, 56, αυτές οι τρεις ηλικίες συνταξιούχων, αποκάλυπταν το πώς χρεωκοπήσαμε, ανεξάρτητα από τα «κλεμμένα» των πολιτικών. Και ότι πάλι εδώ ισχύει η γνωστή ρουμελιώτικη παροιμία «γάτος γαμεί και γάτος σκούζει».

Γενικά, θα λέγαμε ότι κάτι τέτοια τηλεδικεία διαμορφώνουν και συντηρούν σε άψογη κατάσταση τον οχλοτάπητα, πάνω στον οποίο έρχονται οι λαϊκιστές για να παίξουν μπάλα. Όπου όλα είναι ταιριαστά. Ο μεν οχλοτάπητας ζητάει κρεμάλες και οι λαϊκιστές ζητάνε «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά». Από δω και πέρα κουνάμε μαντήλια στο έθνος. Και δεν είμαστε τόσο αισιόδοξοι, όσο αρκετοί σοβαροί αναλυτές (εντυπωσιασμένοι από τα φλας) που διαλαλούν ότι γκρεμίζεται το σύστημα.

Πάμε ξανά πίσω στην πικρή δήλωση του συνταγματολόγου, που πέρασε απαρατήρητη. Παίρνουμε τη σκυτάλη και την πάμε παραπέρα. Δεν μας οδήγησε ευθέως η χρεωκοπία, λοιπόν, στον σημερινό αποφασιστικό ρυθμό της Δικαιοσύνης. Αλλά, θα δείξουμε στη συνέχεια ότι είναι το Μνημόνιο που έφερε αυτή τη διαφαινόμενη υπό εκκόλαψη «επανάσταση των δικαστών», αν δεν είναι πρώιμο ακόμα να μιλάμε για κάτι τέτοιο.

Ισχυριζόμαστε, λοιπόν, ότι δεν ήρθε ξεκούδουνα η ζέση κάποιων δικαστών, που φέρνουν τώρα τον κόσμο άνω κάτω. Τόσα χρόνια ακούγονταν πράματα και θάματα, αλλά ποτέ δεν είχε τολμήσει εισαγγελέας να βγει μπροστά και να πει «τι είν’ τούτου;». Εμείς από εδώ πολλές φορές, ως και προσφάτως, γκρινιάζαμε ότι κάποιος πρέπει να κάνει poke στη δικαιοσύνη…

Δεν γινόταν τίποτε, λοιπόν, ως τώρα, γιατί όλοι μαζί οι τσιφτετέλληνες ήμασταν γορδίως δεσμευμένοι μεταξύ μας. Γιατί ήμασταν συμπλόκως διαπλεγμένοι με ψιλό βελονάκι στο κέντημα μιας απίστευτης συνενοχής, κατά το «ηγεσίες και παλικάρια, γίναμε μαλλιά κουβάρια». Και γιατί αυτό ακριβώς ήταν το μεγάλο μυστικό του μνημονίου, που αρχίζει δειλά-δειλά να λύνει το γόρδιο δεσμό.

Ήταν το κοκό της χρηματοδότησης του ασύδοτου πάρτι μας, της κραιπάλης που απαιτούσαμε με τσαμπουκά και θράσος (ενίοτε και με τραμπουκά) να συνεχιστεί. Αυτό ήταν, κυρίες και κύριοι, που μας ανάγκασε να υποστούμε τη βάσανο του εκβιασμού των δανειστών. Οπότε, οι κουτόφραγκοι μας το ξεκαθάρισαν. Θέλετε κι άλλα λεφτά, ενώ ήδη τα προηγούμενα που παίρνατε πάνε για δανεικά και αγύριστα; Ωραία! Θα σας δώσουμε κι άλλα, μόνο εάν εξυγιανθείτε! Και δεν θα σας τα δώσουμε για την ψυχή των (υποτιθέμενων) προγόνων σας! Αλλά γιατί θέλουμε να σωθείτε, ώστε να μην παρασυρθούμε και εμείς στη ρουφήχτρα που σας τραβάει κάτω, κατά πάτο.

Και θα ελέγχουμε, για κάθε δόση που θα παίρνετε, ότι κάνατε κάποιο θετικό βήμα προς την εξυγίανση. Αυτή ήταν η αρχή πάνω στην οποία βασίστηκε το Μνημόνιο, η συμφωνία δηλαδή που κάναμε με τους δανειστές για ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ να μας δίνουν τα δανεικά, ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΓΑΝΕ. Και ήταν αυτό μια εξαιρετικά λογική βάση συμφωνίας. Γιατί είχαμε ήδη χρεωκοπήσει ηθικά και μετά οικονομικά, από τα αδιέξοδα που μηχανεύτηκε η ξελιγωμένη βλακεία μας. Και η εξυγίανση ήταν όρος επιβίωσης για την κοινωνία μας. Ήταν όμως και όρος διασφάλισης για τους δανειστές. Αφού από το νοικοκυρεμένο οφειλέτη παίρνεις πίσω τα δανεικά, από τον ρέμπελο δεν τα παίρνεις. Απλά πράματα.

Δηλαδή, αυτό το σκεπτικό του μνημονίου είχε μέσα του μια win win situation, από την οποία όλες οι πλευρές θα έβγαιναν κερδισμένες. Και οι μόνοι που από την πρώτη στιγμή (έκαναν πως) δεν αντιλήφθηκαν κάτι τέτοιο και το πολέμησαν λυσσαλέα, ονομάζοντάς το νεοφιλελεύθερη κατοχή, ήταν οι λεγόμενοι «αντιμνημονιακοί» (χε, χε)… Αυτή είναι με λίγα η διαβόητη «αντιμνημονιακή» απάτη, που σύντομα η Ιστορία θα την στείλει άπατη, αλλά τότε θα είναι αργά. Πόσο αργά, θα το δούμε, αφού ακόμα είναι ανοιχτό.

Και αυτός ο εκβιασμός των δανειστών ότι θα μας χρηματοδοτήσουν μόνο υπό τον όρο της εξυγίανσης, άρχισε σιγά σιγά να δουλεύει… Δραματικά αργά, βέβαια, αφού δεν συντονιστήκαμε μαζί τους, αλλά αυτά θα τα πούμε στη συνέχεια. Έτσι, εσχάτως άρχισαν οι ρυθμοί να γίνονται ταχύτεροι, σε όλους τους ορόφους, σε όλα τα πεδία της σήψης. Και εδώ πήραν πρωτοβουλίες οι δικαστές που λέγαμε και ελπίζουμε τώρα να μην τους σταματάει τίποτε, γιατί έχουν μπροστά τους μαραθώνιο. Όχι μόνο για να στείλουν στη φυλακή κάποιους μεγαλόσχημους απατεώνες. Αλλά, κυρίως για να διαλύσουν το πλαίσιο που συντηρεί το παλαιό σάπιο στάτους της κοινωνίας μας, έτσι ώστε να αρχίσει να γεννιέται το καινούργιο.

Δεν ξηλώνεται, λοιπόν, δραματικά το πουλλόβερ μόνο με δύο τρία μεγαλολαμόγια στη φυλακή. Η εκδημοκρατισμένη διαφθορά, που περιγράψαμε πρόπερσι, ήταν σχεδόν καθολική. Το πουλλόβερ είναι θεόρατο, για να χωράει το διεθνώς ανεπανάληπτο φρούτο της συνένοχης μπανανολαϊκισμένης εξωτικής κοινωνίας μας. Ο Άκης και άλλοι κάθιδροι σήμερα μεγαλοκαρχαρίες, που τώρα ευτυχώς βρίσκονται κοντά στην απόχη του μπόγια, δεν ήταν παρά η μικρή κεφαλή ενός τέρατος με θεόρατο σώμα. Του Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους (θυμάστε το Π.Ι.ΠΑ.). ΤΟΥ Συστήματος, της Κοινωνίας των Δύο Τρίτων, που ζούσε εις βάρος του εξαθλιωμένου ενός τρίτου (το οποίο ζούσε για να βρει και αυτό κάποτε μια θέση στην από κει πλευρά…).

Η σωματική, ανατομική διάρθρωση του τέρατος, το οποίο δεν είναι οι «κλέφτες πολιτικοί που έκαναν κάποιους να αυτοκτονήσουν», αλλά κάτι πιο σύνθετο, ήταν η εξής απλή. Πολιτική ηγεσία, παρασιτική μεγαλοεπιχειρηματικότητα, δημόσια διοίκηση ιδιωτικής στόχευσης, λοιπή συνένοχη κοινωνία με το συνδικαλιταριάτο της και με τα ούλα της. Όλοι αυτοί, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, συναποτελούσαν ΤΟ Σύστημα, το πεντάστερο Π.Ι.ΠΑ. Και ζούσαν απομυζώντας τους ξεχασμένους από το θεό υπόλοιπους. Όσο το απόλυτα αντιπαραγωγικό αντιδημιουργικό αεροπλανάκι μεγάλωνε, οι ξεχασμένοι λιγόστευαν. Ώσπου έσκασε η φούσκα. Και τώρα έρχεται ο κ. Τσιτραγκολιάκος και υπόσχεται να διασώσει ΤΟ Σύστημα με ένα νόμο-ένα άρθρο και με στεντόρειο διαπρύσιο λόγο κατά των στρατευμάτων κατοχής: «Κάτω τα χέρια από το Π.Ι.ΠΑ.!»…

Το «μαζί τα φάγαμε» ήταν σωστό, αν και ημιτελές. Στο πλήρες του θα έπρεπε να εκφέρεται αλλιώς. «Μαζί τα φάγαμε. Εμείς οι σχεδιαστές, οι από πάνω, φάγαμε τα πολλά. Και σεις τα κορόιδα, οι πολλοί από κάτω, φάγατε τα ψίχουλα. Μάλιστα γι’ αυτά τα λίγα ψίχουλα γίνατε το άλλοθί μας, οι συνένοχοί μας. Έτσι ώστε, διά βίου, εμείς στην πρώτη θέση, σας είχαμε πλέον δεμένους πίσω στη σκευοφόρο του τραίνου, για να τρώτε τα δόλια ψίχουλά σας. Και να κάνετε μόκο για όσα πράματα και θάματα θα βλέπατε, ελπίζοντας να αναδειχθείτε άξιοι να περάσετε κάποτε και σεις στις πιο μπροστά θέσεις. Και αυτό ας το πούμε: το Ελληνικό Όνειρο, πολύ ανώτερο από το αντίστοιχο Αμερικάνικο»…

Αν, λοιπόν, τώρα έχουμε δειλά δειλά τα γεννητούρια του καινούργιου, είναι θλιβερό ότι αυτό συμβαίνει μόνο υπό την πίεση του Μνημονίου. Εξίσου θλιβερό είναι ότι αυτοί που φέρονται ως εμβρυουλκοί αυτού του καινούργιου, δεν είναι άλλοι από τους γονείς και κηδεμόνες/διαμορφωτές του παλιού, οι δύο νυν κυβερνητικοί εταίροι του Παλαιού Δικομματισμού. Και ακόμα πιο θλιβερό είναι κυρίως ότι αυτοί που πολεμούν λυσσαλέα τη γέννηση του καινούργιου είναι οι λεγόμενοι «αντιμνημονιακοί» (χε, χε). Δηλαδή οι δυνάμεις του αλλόκοτου επικοινωνιακού συστήματος που λέγεται ανεξυριζαυγιτισμός και στη συνέχεια του δώσαμε τη συμβολική επωνυμία «Τσιτραγκολιάκος».

Όσοι λένε δηλαδή: «Βία είναι τα μνημόνια που προκαλούν αυτοκτονίες». Και κρύβουν ότι αυτές τις απέφερε η καθολική ηθική, πολιτική και κοινωνική χρεωκοπία, που ολοκληρώθηκαν στην οικονομική χρεωκοπία, μήτρα της δυστυχίας και των αδιεξόδων. Και ότι δεν έφεραν αυτοκτονίες τα μνημόνια. Αυτοί οι ίδιοι «αντιμνημονιακοί», μάλιστα, ζητούν την ψήφο του λαού για να διώξουν τους ψεκαστές που μας κλέψανε την πατρίδα και θα επιδιώξουν να την ανακαταλάβουν.

Και αυτοί, λοιπόν, οι «αντιμνημονιακοί», πολεμάνε λυσσαλέα το καινούργιο. Αυτό που θα έπρεπε να φέρει μια ανατρεπτική, ουσιωδώς αντισυστημική Αριστερά, κόντρα στο παλιό, ΣΤΟ Σύστημα, που λογικά θα προσπαθούσε να διασώσει μια συντηρητική Δεξιά. Γι’ αυτό δεν λένε ότι το παλιό είναι το πελατειακό παρακράτος, το οποίο στηρίζουν με νύχια και με δόντια. Και για να δώσουν υπόσταση στην παράλογη εξωτικότητά τους, εφηύραν ως εχθρό, ως παλιό, το μνημόνιο.

Λένε μάλιστα ότι ο παλαιοδικομματισμός έφερε τη διαφθορά. Λάθος! Την έφεραν ο λαϊκισμός και ο παρασιτικός πελατειασμός, των οποίων ο κ. Τσιτραγκολιάκος είναι σήμερα θεματοφύλακας και τους έχει κορόνα στην κεφαλή του. Και οι οποίοι ακριβώς βρίσκονται στο στόχαστρο του μνημονίου, για το win win του τόπου και των δανειστών. Και ψιτ! Μην ξεχνάει κανείς, ότι ο λεγάμενος κύριος Άκης, όταν πρωτοεμφανίστηκε, άγνωστος και νεόκοπος στην πολιτική πιάτσα της Μεταπολίτευσης, είχε ένα εξαιρετικό μόττο. Νέοι ηθικοί πολιτικοί, για να φύγουν οι διεφθαρμένοι παλαιοπολιτικοί.

city news and voices - Είναι το Μνημόνιο, ηλίθιε! | www.athensvoice.gr

16 Ιανουαρίου 2014

“για τον άρρενα (λέει) τα πράγματα είναι πιο απλά ως προς την εξήγησή τους” ουφφφ….ευτυχώς!

 

Δεν αρέσει σε όλες, αλλά σε αρκετές, ίσως μάλιστα σε πολλές και σίγουρα σε περισσότερες απ' όσες θα πίστευε κανείς και απ' όσες θα το παραδέχονταν ανοικτά.

Σε παλαιότερες φαλλοκρατικές εποχές και λαούς προηγούμενων αιώνων, σε ανατολή και δύση, μέχρι σχετικά πρόσφατα, αποτελούσε προνόμιο των αρχόντων κυρίων, των δεσποτών και της βιτσιόζικης επιθυμίας τους για κυριαρχία.

Σήμερα, η πρακτική του πυγοραπίσματος έχει μετουσιωθεί σε ευρέως διαδεδομένη πρακτική κατά μίμηση της ανθίζουσας μαζικής βιομηχανίας της πορνογραφίας και της εικονογραφίας της που θέλει την ερωτική συνεύρεση δέσμια ενός βαρετού γραμμικού τελετουργικού: ξεγύμνωμα, πυγοράπισμα, στοματικό αμφοτέρωθεν, εκ νέου πυγοράπισμα, διείσδυση σε ιεραποστολική στάση, διείσδυση σε πλάγια στάση, διείσδυση με εκείνη από πάνω υποκείμενη σε ανά τακτά διαστήματα πυγοράπισμα, εκείνη στα τέσσερα υποκείμενη σε εκτενές πυγοράπισμα, τέλος εκείνη γονυκλινής και εκείνος όρθιος με το πρόσφορο να ρέει.

Τι κάνει, λοιπόν, αυτή την τόσο διαδεδομένη πρακτική τόσο θελκτική για τους εμπλεκόμενους και ιδιαιτέρως για το θηλυκό αντισυμβαλλόμενο μέρος – μια και για τον άρρενα τα πράγματα είναι πιο απλά ως προς την εξήγησή τους;

Η επιστήμη αποφαίνεται:

Πρώτον, στην «πυγή» (αρχαία ορολογική εκδοχή των γλουτών) συγκεντρώνονται ευάριθμες δέσμες νευρικών απολήξεων που καθιστούν την όποια – κατά προτίμηση δριμεία και τσουχτερή – επαφή άκρως διεγερτική.

Δεύτερον, το οπίσθιο μέρος της γυναικείας λεκάνης, αποτελούμενη από μεγάλη μάζα σαρκός και ανθεκτική επιδερμίδα υποδέχεται καλύτερα τον πόνο από οποιοδήποτε άλλο σημείο του σώματος.

Τρίτον, ανταποκρίνεται στην αρχέγονη ζωική φύση που θέλει τον άνδρα ενστικτωδώς εξουσιαστικό και κατακτητή και τη γυναίκα τρόπαιο προς κατάκτηση. Όχι βέβαια ότι δεν υπάρχουν και εξαιρέσεις στον κανόνα με αντιστροφή των γενετήσιων ρόλων.

Τέταρτον, το πυγοράπισμα μας επιστρέφει ασυνείδητα στη διεστραμμένη εποχή των παιδικών μας χρόνων, όπου η τιμωρία υπό τη μορφή φυσικής βίας με ράπισμα στα οπίσθια ξυπνά μνήμες ενοχής ανάμεικτης με απόλαυση (εκατό και κάτι χρόνια ψυχανάλυσης έχουν αποδείξει επαρκώς τη σύνδεση των δύο).

Πέμπτον, ανταποκρίνεται στη φαντασίωση όλων των καλών κοριτσιών – που μεγάλωσαν με πιάνο και γαλλικά – ότι κρύβουν μέσα τους ένα «κακό κορίτσι». Και τι άλλο μπορεί να επιβεβαιώσει καλύτερα τη φαντασίωση τους και την «κακότητά» τους από την απειλή μιας επερχόμενης τιμωρίας;

Έκτον, ο ήχος του ραπίσματος δημιουργεί ένα επιπλέον ερέθισμα, ακουστικό αυτή τη φορά, το οποίο δημιουργεί ένα ολόκληρο κολασμένο ηχητικό περιβάλλον: το θηλυκό που υπόκειται στο πυγοράπισμα δεν υφίσταται απλά την πράξη, αλλά «την ακούει» κιόλας, με τη διπλή σημασία του ρήματος.

Πώς πρέπει, όμως, να εκτελείται το σωστό πυγοράπισμα;

Καθώς περνάει από μπροστά σας, κάνοντας δουλειές, γραπώστε τη και ξαπλώστε τη στα πόδια σας. Εγκλωβίστε το κορμί της, κρατώντας το με το ένα χέρι σφιχτά από τη μέση, ενώ με το άλλο σηκώστε τη φούστα. Να είστε ήρεμος και αποφασιστικός, με το βλέμμα άτεγκτα, αλλά νηφάλια καρφωμένο στο βλέμμα της.

Μαλάξτε απαλά το σημείο που θα υποστεί την τιμωρία και σε ανύποπτο χρόνο ρίξτε το πρώτο χαστούκι με τρόπο ώστε να ακουστεί πεντακάθαρα και η κυρία σας να λάβει το μήνυμα.

Να είστε τρυφερά σκληρός και σκληρά τρυφερός. Το μέτρο είναι το παν. Τόσο όσο...

Για κάθε χαριτωμένο σφάλμα που κάνει εις το εξής (αργοπορία σε ραντεβού, καυγαδάκι κ.ο.κ.) προειδοποιήστε τη με το βλέμμα σας ότι επίκειται να πέσει πέλεκυς. Θα την κάνει να αισθανθεί κακό κορίτσι και δεν θα βλέπει την ώρα να υποστεί το τρυφερό μένος σας.

Ενδείκνυται το ράπισμα να γίνεται με κατεβασμένο το κυλοτάκι, αλλά επ' αυτού και των προεκτάσεών του δεν μπορούμε να πούμε πολλά πράγματα εδώ.

Βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει. Όσο φεμινίστρια ή αντιδραστική κι αν είναι σιγά-σιγά η μεταστροφή της θα είναι πανηγυρική.

Σημαντικό: όλα γίνονται για το παιχνίδι και την απόλαυση, οπότε μην το παρακάνετε με τον πόνο, εκτός κι αν σας το ζητήσει εκείνη κι εφόσον σας θέλγει κι εσάς η εν λόγω προοπτική.

Γιατί οι γυναίκες βρίσκουν το πυγοράπισμα – κοινώς χαστούκια στα οπίσθια – διεγερτικό [βίντεο] | iefimerida.gr

14 Ιανουαρίου 2014

Εξανάγκασαν σε παραίτηση αντιδήμαρχο στη Νάουσα επειδή ο γιος του έγραψε ένα αιχμηρό άρθρο για την πόλη

ο νεαρός τόλμησε να κάνει αυτό που είχα κι εγώ τολμήσει κάποτε. Μίλησε!!! Μίλησε στην χώρα των γραικών κι αυτό είναι ανεπίτρεπτο κι επειδή δεν μπορούσαν να χτυπήσουν αμέσως αυτόν χτύπησαν εμμέσως μέσω του πατέρα του το οποίον κι εξανάγκασαν σε παραίτηση. Σιγά τα ωά θα μου πείτε! κλασσική περίπτωση ελλαδιστάν και πάλι καλά που δεν τον μαστίγωσαν στην πλατεία της Νάουσας να λέμε.

Για μένα όμως το κυρίως θέμα είναι άλλο. Ο νεαρός συγγράψας πέτυχε κι εμένα (στην παράγραφο με τα μαυρα, υπογραμμισμένα και πλάγια γράμματα) τον απηυδισμένο προδομένο και πληγωμένο που το μόνο που μου έμεινε ήταν να μην χάσω την δική μου “σπιρτάδα από το βλέμμα μου”. Πέτυχε κι εμένα που από ένα σημείο και μετά αντιλήφθηκα πως αν μπορώ να σώσω κάτι αυτό είναι μόνο η δική μου ζωή και αυτό χαριστικώς διότι αν ζούσα μέχρι και τα μέσα του προηγούμενου αιώνα δεν θα είχα καμία τύχη ούτε και σε αυτή την ιδιωτική μου ζωή.

Όμως δυστυχώς ο νεαρός μάλλον θα αντιμετωπίσει ό,τι αντιμετώπισα κι εγώ (ήδη άρχισε, με το “καλημέρα σας”) και ίσως φτάσει εδώ που είμαι εγώ τώρα. Όντας μεσήλικας πλέον εγώ κι έχοντας εξασφαλίσει την προσωπική μου ζωή, δεν μ’ ενδιαφέρει πλέον “να βρω και τους άλλους σαν κι εμένα”. Δεν μ’ ενδιαφέρει να εκδηλώσω καμιά συσσωρευμένη δημιουργία και η σιωπή μου δεν είναι πια οργισμένη. Οργισμένη ήταν μέχρι τα σαράντα μου, τώρα πια είναι χαιρέκακη. Εγώ πλέον έχοντας χωνέψει για τα καλά τον γραικυλισμό τους, αδιαφορώ και γι αυτούς και για τις πόλεις τους και για τα παιδιά τους. Αφού θέλουν να ζουν στα σκατά δικαίωμά τους! Εμένα μου έμεινε το “σπινθηροβόλο” βλέμμα μου και η αίσθηση ελευθερίας και ανεξαρτησίας πως μπορώ ανά πάσα στιγμή να κάνω αυτό που θέλω για μένα και την οικογένειά μου έστω και αν αυτό σημαίνει ότι ανα πάσα στιγμή μπορώ να εγκατασταθώ αλλού αφήνοντας το υπέροχο κλίμα, την λατρεμένη φύση αυτού του τόπου αλλά και τους σιχαμένους κατοίκους της πίσω μου.

Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μ’ ενδιαφέρει πια μια καλύτερη ελληνική κοινωνία και γιατί να μ’ ενδιαφέρει άλλωστε αφού δεν αρέσει στους περισσότερους. Εγώ έχω ήδη προγραμματίσει κι έχω αρχίσει να εκτελώ τα σχέδιά μου για την επόμενη εικοσαετία της ζωής μου και η ελλάδα δεν είναι καθόλου μα καθόλου μέσα σε αυτά τα σχέδια. Αντιθέτως απουσιάζει παραδειγματικά ως σαν να μην υπάρχει και μόνο σαν παρατηρητής εκ του μακρόθεν θα παρακολουθώ και κατα το μάλλον χαιρέκακα.

Θα μου πείτε και ίσως έχετε δίκιο, σιγά τα ωά και τι έγινε που δεν με νοιάζει, δεν έχασε δα η βενετιά βελόνι! Πράγματι, δεν είμαι κάτι το ιδιαίτερο για να στεναχωρηθεί κάποιος για την απουσία μου! Είμαι όμως κάτι! ειμαι εγώ, αυτάρκης ανεξάρτητος ανένταχτος και δημιουργικός και ναι μεν δεν θα χάσει η βενετιά βελόνι αλλά ούτε και θα το βρει ποτέ! Όπως και να ‘χει όμως εμένα το ίδιο μου κάνει πια! Δεν αξίζει ούτε στάλα ιδρώτα,ούτε δράμι φαιάς ουσίας το ποίμνιο του ελλαδιστάν. Είναι άξιο του κάθε Λιάπη του κάθε Παπανδρέου και του κάθε Τσίπρα. Αυτούς θέλει αυτούς θα έχει και η μόνη εναλλακτική του κακού είναι το χειρότερο των χρυσαυγουλων αφού ο χατζηέλληνας μόνο από το κακό στο χειρότερο ξέρει να πηγαίνει.

Προσωπικά λοιπόν αγαπητέ κύριε Βράντση δεν θα δώσω το παρόν. Δεν θα το δώσω διότι θα πρόκειται για μια ακόμα μπαμπεσιά των νεογραικών! Στο λέω μετα λόγου γνώσεως κι εκ πείρας! Οι γραικύλοι τώρα στα δύσκολα θα εκμεταλλευτούν τον όποιο ονειροπόλο καλοπροαίρετο μπας και “τους σώσει” με απώτερο όμως σκοπό να τον χρησιμοποιήσουν ως αποδιοπομπαίο τράγο! Ακόμα και αν ξαναβρεθεί κάποιος τέτοιος που λες, ακόμα και αν δεχτεί την αναληψη ευθύνης θα πέσουν να τον φάνε οι ίδιοι που τον επευφημούν όταν τους ξεβολέψει για να τα φτιάξει καλύτερα. Οι νεογραικύλοι δεν θέλουν καλύτερη ζωή! Εξιλαστήρια θύματα θέλουν κι αποδιοπομπαίους τράγους για να καλύπτουν τα δικά τους λάθη. Κι αφού θυσιάσουν το εξιλαστήριο θύμα θα ξαναγυρίσουν στον Λιάπη που τους κάνει τις δουλειές.

Αυτά και χαίρετε!       

 

Αναστάτωση που έχει ξεπεράσει τα όρια της Νάουσας έχει προκαλέσει η είδηση πως ο αντιδήμαρχος πολιτισμού, τουρισμού, παιδείας και αθλητισμού της αναγκάστηκε να παραιητηθεί μετά από πιέσεις που δέχθηκε. Είχε προηγηθεί η δημοσίευση άρθρου του γιου του όπου έγραφε πως δεν του αρέσει πια η πόλη που ζει.

Πρόκειται για το άρθρο που έγραψε ο Νίκος Βράτσης και στο οποίο εμμέσως αναφέρεται ο πατέρας του στη σχετική ανακοίνωση που εξέδωσε. Ακολουθεί το άρθρο όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νέοι Καιροί:
«Ξέρετε τι μεγάλο δυστύχημα είναι να μη σου αρέσει η πόλη που αγαπάς; Δυστυχώς εμένα μου συνέβη. Έχει πάψει να μου αρέσει αυτή η πόλη.
Δεν μου αρέσει γιατί όταν πηγαίνω στη βιβλιοθήκη της είμαι μονάχος.
Δεν μου αρέσει γιατί βλέπω αποτσίγαρα στους δρόμους πεταμένα, βλέπω τα εκπληκτικά φυσικά της τοπία βεβηλωμένα, βρώμικα.
Δεν μου αρέσει γιατί όποιον δημιουργικό άνθρωπο έχω συναντήσει, μοιάζει απαρηγόρητος, περιθωριοποιημένος και μόνος, βασανισμένος από τους κανίβαλους που πίνουν, δίχως να εκτιμούν, την φαιά του ουσία.
Δεν μου αρέσει γιατί βλέπω ανθρώπους υποταγμένους στα συντηρητικά βλέμματα , μιας συντηρητικής κοινωνίας. Ανθρώπους που κυνηγούν τα λάθος πράγματα, για να κερδίσουν την εκτίμηση λάθος ανθρώπων.
Δεν μου αρέσει γιατί οι πολιτικοί μας πατριάρχες, ζήτησαν ψήφο για την αξιοπρέπεια ενός τίτλου ή μιας θέσης. Aν ξεγυμνώσεις όμως τους ανθρώπους αυτούς απ' όλα τούτα τα αξιώματα, θα δεις ότι πολύ λίγοι θα έχουν εκείνη την ποιότητα της αξιοπρέπειας που δίνει η ελευθερία του να μην είσαι τίποτα.
Δεν μου αρέσει γιατί ο πολίτης της συνδέει την πολιτική με τους πολιτικούς.
Δεν μου αρέσει γιατί δεν βλέπω ανθρώπους να ονειρεύονται.
Και όσοι το έκαναν, έχασαν τη σπιρτάδα από τα μάτια τους, γιατί προτίμησαν τη σιωπή από τη μοναξιά.
Δεν μου αρέσει η θλίψη, η μιζέρια που αποπνέει αυτή η πόλη.
Eσύ, αλήθεια, δεν ταυτίζεσαι μαζί μου;
Ίσως είσαι απλά από αυτούς που έπαψαν να μάχονται. Εκείνους τους συμβιβασμένους που από καιρό γνωρίζουν τη θλιβερή κατάσταση μα αρνούνται να τη παραδεχτούν, γιατί δεν έχουν επιλογή. Νομίζοντας πως είναι φυλακισμένοι σε μια κόλαση που είναι αδύνατον να αλλάξει, προσπαθούν να σκαρφιστούν τρόπους για να αποσπάσουν την προσοχή τους. Αντί να παλέψουν για να αλλάξουν την πόλη αυτή, μεμψιμοιρούν ή απλά μεθούν και ταξιδεύουν σε απραγματοποίητους πόθους και απωθημένα θέλω. Ίσως έπαψες να νοιάζεσαι.
Ίσως είσαι από εκείνους τους δειλούς που αρνούνται να αγκαλιάσουν το νέο, γιατί φοβούνται την κοινωνική κατακραυγή. Γιατί ξέρουν πως ως κομμάτι του παλιού, ίσως δυσκολευθούν να βρουν μια θέση στο καινούριο όταν και αν αυτό εδραιωθεί. Ακόμα και η θέση του μεμψίμοιρου στην πόλη τούτη είναι μια θέση. Μια θέση, θα έλεγα, που έχει και μια αίγλη, διότι δίνει την εντύπωση πως ο αρνητισμός κρύβει και μια αντιπρόταση, η οποία όμως στην ουσία δεν υπάρχει. Στην πραγματικότητα η θέση σου είναι μια θέση δειλίας. Η δειλία της απάθειας. Διότι αν πάψει να υπάρχει αυτό για το οποίο παραπονιέσαι, θα χάσεις την ταυτότητά σου, θα χάσεις αυτό που σου δίνει νόημα.
Εκτός αν είσαι από κείνους που γνωρίζουν το κενό τους, μα δε ξέρουν πώς να το γεμίσουν. Σε σένα χρειάζεται ένας στόχος, και μια πελώρια προσπάθεια ώστε να σε κάνουμε να πιστέψεις στον εαυτό σου, να πιστέψεις πως είσαι ικανός να αλλάξεις, έστω λίγο, τα πράγματα. Αρκεί να προσπαθήσεις.


Ίσως είσαι από αυτούς που συνεχίζουν μονάχοι, μια μάχη σιωπηλή. Μα η μάχη που δίνεις είναι για να διατηρήσεις το όνειρό σου, τον πόθο σου και τη σπιρτάδα στο δικό σου βλέμμα. Έπαψες να μάχεσαι για μια αλλαγή συλλογική. Μετά από κάθε προσπάθεια συνάντησες την αδιαφορία, την προδοσία. Και πληγώθηκες. Οπισθοχώρησες στο προσωπικό, ιδιωτικό σου χώρο, για να τον σώσεις από τη φθορά. Εσύ σίγουρα τώρα που με διαβάζεις στον ζεστό, μοναχικό και ασφαλή σου χώρο, νιώθεις μια φλόγα που ανάβει τα σωθικά σου, κατανοώντας πως υπάρχουν και άλλοι σαν εσένα, και αναζητάς τώρα τρόπο να τους συναντήσεις για να σκαρφιστείτε μαζί τα παιχνιδίσματα που θα μπορούσαν να απελευθερώσουν την οργισμένη δημιουργία που συσσωρεύατε στην σιωπή της ιδιώτευσης.


Η μικρή εσωστρεφής μας πόλη είναι μια πόλη σκληρή. Πολύ σκληρή. Μια πόλη αυτάρεσκη και αλαζονική, που εγκλωβισμένη στον μικρόκοσμό της, νομίζει πως είναι ξεχωριστή. Δυστυχώς κάνει λάθος. Για να γίνει μια πόλη ξεχωριστή πρέπει να παλέψει. Και πάει καιρός που η πόλη αυτή έχει παρατήσει τα όπλα. Πάει καιρός που η πόλη αυτή έχει παραδοθεί, διολισθαίνοντας σε μονοπάτια που πολύ εύγλωττα απεικόνισε ο Λάνθιμος στον Κυνόδοντά του.
Ζητούνται, λοιπόν επικίνδυνοι άνθρωποι, να ταράξουν τη σιωπή. Ζητούνται άνθρωποι να βάλουν ένα μεγάλο στοίχημα. Να δώσουν μια μάχη ενάντια σε συντηρητικούς «ηγέτες» και συντηρητικούς πολίτες. Ενάντια σε μια βαθιά θεμελιωμένη λογική.
Επικίνδυνοι, ανικανοποίητοι με την υπάρχουσα σήψη και παρακμή, ονειροπόλοι, θρασύτατοι και αλλόφρονες, των οποίων η ψυχή και η σκέψη βράζει. Αυτούς έχει ανάγκη η πόλη.
Αυτοί πρέπει να δώσουν το παρόν. Απ' τους υπόλοιπους ζητώ απλά να μην σταθούν εμπόδιο.»

Στην ανακοίνωσή του ο Θωμάς Βράντσης αναφέρει:
«"Την 8/1/2014 υπέβαλα δήλωση παραίτησης προς τον Δήμαρχο Νάουσας από τη θέση του αντιδημάρχου πολιτισμού, αθλητισμού, τουρισμού και παιδείας την οποία κατείχα επί σχεδόν ένα έτος όπως επίσης και από κάθε άλλη θέση που κατείχα εκτός από αυτήν του δημοτικού συμβούλου.
Η δήλωση παραίτησης μου είναι, εκ των πραγμάτων και αποδεδειγμένα πλέον, μια κίνηση που έπρεπε να γίνει πολύ νωρίτερα, καθυστέρησα όμως να την πραγματοποιήσω ελπίζοντας πως η ειλικρινής αλλά και δύσκολη προσπάθεια μου να διαχωρίσω την προσωπική από την επαγγελματική - πολιτική μου ζωή θα εκτιμηθεί και θα ευοδωθεί. Δυστυχώς οι περιστάσεις πρόδωσαν την ελπίδα μου αυτή γι αυτό και αναγκάστηκα να παραιτηθώ.
Ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να βάλω φίμωτρο στις σκέψεις και τους προβληματισμούς των γύρω μου, ειδικά όταν πρόκειται για νέους ανθρώπους. Έχω μάθει ότι η κριτική, ειδικά όταν προέρχεται από κοντινούς ανθρώπους, είναι πάντα καλοπροαίρετη και εποικοδομητική. Στο σύστημα αξιών μου προτεραιότητα κατέχει η οικογένεια και έπονται οι εργασιακές σχέσεις, πόσο μάλλον οι πολιτικές. Είμαι περήφανος που τα μέλη της οικογένειας μου είναι ενεργά μέλη της τοπικής κοινωνίας, δραστήρια και έχουν το σθένος να εκφράζουν δημόσιο λόγο και δημόσια κριτική των κοινών και μόνο, καθώς ουδέποτε ασχολήθηκε κανείς με προσωπικά ζητήματα τρίτων, στα πλαίσια του γνωστού κουτσομπολιού. Εφόσον αυτή η στάση την οποία πάντα επικροτούσα και καλλιέργησα, αποτελεί τροχοπέδη στην ομαλή συνεργασία και δημιουργεί δυσαρέσκειες, το αποδέχομαι και αποχωρώ.
Από μέρους μου έκανα ότι ήταν δυνατόν να συνεχιστεί η συνεργασία μου με το Δήμο από τη θέση που κατείχα, δούλεψα σκληρά και προσπάθησα με τη στήριξη της οικογένειας μου να συνεχίσω τη θητεία μου. Πλέον δεν υπάρχει περιθώριο για περαιτέρω συνεργασία.
Ευχαριστώ πολύ όλους αυτούς με τους οποίους συνεργάστηκα το ανωτέρω χρονικό διάστημα και με βοήθησαν να ανταπεξέλθω στο έργο μου.»

Εξανάγκασαν σε παραίτηση αντιδήμαρχο στη Νάουσα επειδή ο γιος του έγραψε ένα αιχμηρό άρθρο για την πόλη [κείμενο] | iefimerida.gr

12 Ιανουαρίου 2014

«Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να αναλάβουν τα κρίσιμα υπουργεία οι Ευρωπαίοι»

 

ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ

Αιρετικός στην τέχνη του, κοσμοπολίτης στη ζωή και τη δουλειά του, τολμηρός στις πολιτικές του επισημάνσεις, ανεβάζει σε λίγες μέρες στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών τον «Φάουστ» του Γκέτε με τον Ακύλλα Καραζήση

Της Εφης Μαρίνου

«Αχ… Σπούδασα φιλοσοφία, ιατρική, νομική και δυστυχώς θεολογία, με επιμέλεια μοναδική. Και να ’μαι τώρα, παρά τον ζήλο, μωρός σαν της οξιάς το ξύλο»… Μ’ αυτό το «αχ» του Φάουστ ξεκινά ο 19ος αιώνας… Είναι η στιγμή που ο ήρωας του Γκέτε καταλαβαίνει πως ό,τι αναζητεί δεν βρίσκεται στη γνώση. Στρέφεται στην εμπειρία που του υπόσχεται ο διάβολος. Και του πουλάει την ψυχή του.

΄……………………………………………………………………………………………………………………………………………….

• Δεν σας λείπει το δικό σας θέατρο, το «Θησείο»;

«Δεν μου αρέσει να βιδώνομαι κάπου. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν στο δικό μου θέατρο αλλά εγώ θέλω να τα κάνω. Ετσι παίρνω μια απόσταση από τον χώρο για να μπορώ να τον ξαναδώ. Το “Θησείο” είναι τόπος λατρευτός, η βάση μου, με κυρίαρχο το εργαστηριακό αίσθημα. Το μόνο που με αγχώνει είναι η κατάσταση που επικρατεί στον πολιτισμό».

• Τι εννοείτε;

«Δεν υπάρχει πια υπουργείο Πολιτισμού, κυριολεκτώ. Πρέπει να μετονομαστεί σε υπουργείο Δυσμενούς Μετάθεσης. Εκεί στέλνουν τα κόμματα κάποιους για να τους δώσουν τέλος πάντων κατιτίς… Και είναι κυρίως άνθρωποι θλιβερά άσχετοι. Το μόνο που παπαγαλίζουν είναι βερμπαλιστικά κλισέ, ατάκες κενού περιεχομένου του είδους “ο πολιτισμός είναι μεγάλο κεφάλαιο”… Δεν νοιάζονται ποιος διευθύνει αυτό το πόστο αφού το θεωρούν περιττό… Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, απλώς συνηθίσαμε και η διαπίστωση δεν προκαλεί πια φρίκη. Δυστυχώς μέσα στην κακοδαιμονία της κρίσης δεν σταθήκαμε λίγο τυχεροί. Η τρόικα, αν θεωρήσουμε ότι επιχειρεί αναγκαστικά μια προσπάθεια δημοσιονομικού συμμαζέματος, εδώ δεν επεμβαίνει. Δηλαδή η ελπίδα της μη επιστροφής στην τερατώδη γραφειοκρατία, που έφερε ώς εδώ τη χώρα, στον πολιτισμό δεν υπάρχει».

• Ισως γιατί επικρατεί η πλάνη ότι οι τέχνες φέρουν την ιδιότυπη πολυτέλεια να είναι αυθύπαρκτες…

«Θυμάμαι συζητήσεις τις καλές εποχές -τότε που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα- για το αν χρειάζεται γενικώς η τέχνη… Οτι οι καλλιτέχνες δημιουργούν εκ του μη όντος, άρα δεν χρειάζονται χρήματα. Σχέδια για “άυλο πολιτισμό” κι άλλες τέτοιες ιδεαλιστικές και μεταφυσικές αρλούμπες. Δεν έριξαν μια ματιά στην ιστορία του πολιτισμού, ούτε από την πλευρά του φιλελευθερισμού αλλά ούτε και του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, που ήταν αιχμή του δόρατος. Ομολογώ ότι μόνο ο Βουλγαράκης έκανε τέσσερα-πέντε χρήσιμα πράγματα. Πέρα από κρίσιμες επιλογές στο Φεστιβάλ και το Εθνικό Θέατρο, ίδρυσε το ΕΚΕΘΕΧ, που όσο λειτούργησε προσπάθησε να δημιουργήσει θύλακες. Αν βελτιωνόταν και συνέχιζε την πορεία του, το υπουργείο δεν θα είχε την εικόνα on-off σε κάθε αλλαγή κυβέρνησης. Δεν θα σταματούσαν τα πάντα για να έρθει ο νέος υπουργός, να ενημερωθεί και φτου κι απ’ την αρχή. Για να κάνει τι; Να κάθεται άπραγος στον θώκο. Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζει τα πάντα ο υπουργός. Αρκεί να έχει την ευφυΐα να ακούει, να αφουγκράζεται, να σκέφτεται γύρω από πολύ σοβαρά εθνικά πράγματα».

• Τι υποκαθιστά τη μαύρη τρύπα του πολιτισμού;

«Η αναρχική ελληνική δημιουργία. Αυτά τα πυροτεχνήματα από ζωντανά παλλόμενα κύτταρα, που όμως θα έπρεπε να ενσωματωθούν σε μια πολιτισμική πολιτική ώστε να αναζωογονηθούν, να συνδεθούν σ’ ένα σύστημα γενικότερης λειτουργίας. Για μένα πολιτισμός σημαίνει ανάπτυξη. Υπάρχουν χώρες με ισχυρό πολιτιστικό τουρισμό κι ας μην έχουν προϊόν υψηλού επιπέδου. Αυτό όμως προϋποθέτει πολιτιστική διαχείριση. Εδώ τρομάξαμε να κρατήσουμε στο Φεστιβάλ έναν άνθρωπο σαν τον Γ. Λούκο. Και ακούσαμε τον ανεκδιήγητο Τζαβάρα να νίπτει τα χείρας του λέγοντας “εγώ είδα φως και μπήκα”. Σκέψου ότι μέχρι και ο Λιάπης πέρασε απ’ αυτό το πολύπαθο υπουργείο»…

• Η προσήλωση στη δουλειά εκτοπίζει το συναίσθημα οργής για τα πολιτικά σκάνδαλα που αποκαλύπτονται συνεχώς;

«Οργίζομαι, αλλά προσπαθώ να συγκρατούμαι. Ακούω ότι αν πέσει η τιμή του πετρελαίου, οι πλούσιοι θα αρχίσουν να θερμαίνουν τις πισίνες τους και αναρωτιέμαι πώς συνέλαβε αυτό το “επιχείρημα” ο υπουργός Οικονομικών… Πρέπει να γίνει επανεκκίνηση. Ενα μανιφέστο άρνησης όλων. Στο μηδέν. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα να περάσει η διακυβέρνηση της χώρας, τουλάχιστον τα κρίσιμα υπουργεία, στην Ευρώπη. Δεν θέλω να βλέπω κανέναν από όλους αυτούς που αποφασίζουν ξανά για την τύχη μας. Η τεράστια ανηθικότητα της πολιτικής, οι απάτες, η καταλήστευση και κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος είναι ένα ατελείωτο γαϊτανάκι. Μαθαίνουμε ελάχιστα και από σπόντα».

• Τι μπορεί να κάνει ο πολίτης;

«Ατομικές “Οκτωβριανές” επαναστάσεις. Ο καθένας στον τομέα του να διεκδικεί σεβασμό για τον εαυτό του και για τον άλλον. Οι ιδεολογίες έχουν πεθάνει. Ο “υπαρκτός” σοσιαλισμός κατέστρεψε τα τελευταία προπύργια πολιτικής ουτοπίας. Μας απέμεινε η εξατομικευμένη ευθύνη, μήπως γίνει και συλλογική συνείδηση. Προσωπικά φέρομαι με τον τρόπο που θα ήθελα να μου φέρονται. Διεκδικώ τον σεβασμό, την ευγένεια, τη συνεννόηση. Θυμάμαι μια ιστορία που μου διηγήθηκε Ελληνας φορτηγατζής στη Γερμανία. Οδηγούσε στην εθνική οδό και αφηρημένος πέταξε ένα πακέτο από το παράθυρο. Μετά από αρκετά χιλιόμετρα τον σταμάτησαν και τον ανάγκασαν να επιστρέψει για να πετάξει το σκουπίδι εκεί που έπρεπε. Τέτοια πράγματα οφείλει να ελέγχει το πολιτικό σύστημα, η ίδια η δημοκρατία. Να σε υποχρεώσει να δείξεις σεβασμό».

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Το άθλιο αλισβερίσι του συνδικαλισμού

• Διδάσκετε στο Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη. Πώς βλέπετε τους νέους;

«Βιώνουν την απόλυτα ψευδή ελευθεριότητα καταργώντας τις συνθήκες. Ομως χωρίς όρια, κι αυτό το διδάσκει η τέχνη πολύ καθαρά, δεν πας πουθενά. Δεν κινείσαι, κάνεις κύκλους στο ίδιο σημείο. Μόνο με περιορισμούς οδηγείσαι στην ελευθερία. Στη χώρα μας έχουν καταργηθεί όλων των ειδών οι συνθήκες. Η ευθύνη της Αριστεράς είναι μεγάλη. Μετέφερε τόσα χρόνια στις κυβερνήσεις τη βαθιά μετεμφυλιακή ενοχή και εκείνες έπεφταν στην παγίδα για να την εξαργυρώσουν. Υποχωρούσαν σε τυφλές διεκδικήσεις, με αποτέλεσμα ο συνδικαλισμός να γίνει επάγγελμα με μισθούς, εφάπαξ, δεν ξέρω μήπως χορηγούνταν και συντάξεις… Κι ύστερα θεωρητικοποιούν ιδεολογικά αυτό το αίσχος λέγοντας: “Δεν πειράζει, λεφτά του καπιταλισμού είναι”. Ενα άθλιο αλισβερίσι που διέβρωσε όλο το πολιτικό φάσμα».

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

για ολόκληρη την συνέντευξη κάντε κλίκ εδώ

10 Ιανουαρίου 2014

Έλλην υδραυλικός!

Το προπέρσινο καλοκαίρι, αρχές καλοκαιριού χρειάστηκε να κάνω μια ανακαίνιση μιας και η κόρη μου μεγάλωσε κι αυτή κι έγινε γυναίκα με τα ούλα της οπότε έπρεπε να σουλουπωθεί αναλόγως και ο χώρος της. Μέσα λοιπόν στην όλη φασαρία έπρεπε να μεταφερθεί κι ένα σώμα καλοριφέρ κι έτσι πήγα να βρω υδραυλικό για να κάνει την δουλειά. Πήγα στο μαγαζί με τους υδραυλικούς και βρίσκω εκεί έναν να ‘ρθει να δει και να μου πει τι χρειάζεται. Ήρθε είδε και απεφάνθη, 150€ για δύο άτομα και μια ώρα δουλειά και χωρίς απόδειξη λέει αλλιώς συν 13%! Φυσικά δεν δέχτηκα αυτό το εξωφρενικό νούμερο και πήγα σε άλλο μαγαζί να βρω άλλον υδραυλικό κι εκεί βρήκα τον απέναντι γείτονα υδραυλικός και αυτός που μέχρι πρότινος δούλευε μόνος αλλά λόγω κρίσης ξέμεινε από δουλειές κι έτσι πήγε κι έπιασε πόστο στο μαγαζί με τα υδραυλικά μπας και βγάλει καμιά δουλειά, έτσι μου είπε. Τον βρήκα λοιπόν τα είπαμε και κανονίσαμε να περάσει να τα δει και να δούμε τα θα κάνουμε. Αμ δε! «θα σε πάρω τηλέφωνο» μου είπε «να κανονίσουμε πότε ακριβώς θα περάσω» κι ακόμα περιμένω τηλέφωνο!

Στο σπίτι μου τα φτιάχνω όλα μόνος μου, κυριολεκτικά όλα, δεν είναι δα και καμιά επιστήμη αλλά εν προκειμένω δεν είχα φλόγιστρο να κάνω την δουλειά μέχρι που δεν με πήρε τηλέφωνο ο γειτονας υδραυλικός οπότε τα πήρα στο κρανίο αγόρασα φλόγιστρο με 50€ κι έκανα την δουλειά μόνος μου και όπως ακριβώς την ήθελα και χεσμένο τον έχω τον υδραυλικό.

Πέρασε ο καιρός ήρθαν τα χιόνια η κρίση χειροτέρεψε η ανεργία βάρεσε τον γείτονα υδραυλικό κατακέφαλα, η εφορία το ίδιο κι αποφάσισε να δουλέψει. Έβαλε πινακίδα μοίρασε καρτούλες πούλησε το αυτοκίνητο (ή του το πήρε καμιά τράπεζα, δεν ξέρω) και πήρε ένα μικρό σαραβαλάκι να κάνει την δουλειά του μέχρι που προχθές ήμουν κάτω στον κήπο και άλλαζα έναν χαλασμένο σωλήνα όταν με είδε την ώρα που πάρκαρε απ’ έξω με ρώτησε τι κάνω του απάντησα ότι φτιάχνω τα υδραυλικά, μου ανταπάντησε με ύφος «άμα γίνατε όλοι υδραυλικοί εμείς πως θα ζήσουμε» τον σκυλόβρισα κι έφυγε, πήγε να τσακωθεί με την γυναίκα του. Συμπέρασμα: Έλλην υδραυλικός σημαίνει ότι ζητάει όσα χρήματα θέλει, πάει για δουλειά αν θέλει κι επιλεκτικά σε όποια θέλει και αν καταλάβει ότι δεν τον έχουν ανάγκη θυμώνει κιόλας.

Δηλαδή σύμφωνα με την λογική του έλληνα υδραυλικού πρέπει να τον έχουμε τόσο πολύ ανάγκη που και θα πληρώσουμε τα εξωφρενικά που ζητάει και θα τον παρακαλάμε γονατιστοί να έρθει να κάνει την δουλειά!

Βρε δεν πα να γαμηθείτε! Πενήντα ευρώ το φλόγιστρο, έκανα την δουλειά μου και μου ‘μεινε και το εργαλείο για μελλοντική χρήση. Άντε μαλάκα υδραυλικέ, ελληναρά που νομίζεις ότι επειδή ξέρεις να κολλάς σωλήνες θα πέσουμε να σε παρακαλάμε και να σε χρυσοπληρώνουμε, μαλάκα ε μαλάκα!

ΥΓ. Το σημειώνω διότι σήμερα με ξύπνησε από τον ύπνο του δικαίου γιατί τσακωνόταν στο αμάξι τηλεφωνικά με μια τράπεζα… ένα οικόπεδο… 20.000 ευρώ και με ξύπνησε ο μαλάκας που εμ χρωστάει εμ διάλεγε και δουλειές η ψωνάρα! Όταν τον ξαναδώ θα του το πω, ή βάλε μυαλό ή πάρε τ’ αρχίδια μου κι ελπίζω να καταλάβει ποιος έχει ανάγκη ποιόν σ’ αυτήν την κοινωνία. Ίσως έτσι καταλάβει ότι δεν πας σ’ έναν αυτάρκη να του πουλήσεις ανάγκες αλλά κι αν δεν καταλάβει… στ’ αρχίδια μου και πάλι, εγώ φλόγιστρο έχω…

7 Ιανουαρίου 2014

Σκοτώνετε αυτό που αγαπάτε, αλλά όταν το καταλάβετε θα είναι αργά.

Κι εκεί μαζευτήκαμε, στο κατώι του Γιάννη εκεί που μαζευόμαστε αφού μας κόψαν οι μπάτσοι το φουμάρισμα στα μαγαζιά, εκεί μαζευτήκαμε και φέτος. Στο κατώι με την στόφα στην μέση ένα μικρό τραπέζι με πέντε καρέκλες και χτισμένοι σοφάδες ένα γύρω στους τοίχους τους καλυμμένους με κουβέρτες και υφαντά. Καλό κρασί καλοί μεζέδες καλή παρέα πιάσαμε τα όργανα από το σωρό στην γωνία αλλά σήμερα ήταν διαφορετικά. Είχαμε φαίνεται όρεξη για γλέντι ελληνικό, φάνηκε το πράγμα όταν πιάσαμε να θυμόμαστε όλοι τα παιδικά μας χρόνια και πόσο δύσκολα ήταν τότε. Μπουζούκια και μπαγλαμάδες, λαούτα και κανονάκια βρέθηκαν σαν από μόνα τους στα χέρια μας κι άρχισαν σαν μόνα τους να παίζουν μόλις ο Διόνυσος έδωσε το σήμα.

Ο κόσμος μαζευτηκε, ανοίξανε τις πόρτες οι γείτονες, βγήκαν στα παράθυρα, γέμισε η καλυμμένη πυλωτή του διπλανού και χαμπάρι δεν θα παίρναμε αν οι ρεφενέδες δεν μας χτύπαγαν την πόρτα.

Στο αριστερό χέρι κράταγε μια πιατέλα με κεφτεδάκια και τυροπιτάκια και στο δεξί του που κρεμόταν κρατούσε μια μπουκάλα κρασί, κόκκινο διαμάντι αλλά αυτό που με σοκάρισε ήταν τα βουρκωμένα μάτια του. Ξαναπαίξτε το – ξαναπείτε το σας εκλιπαρώ! Ήταν ο γείτονας και ήταν το «χάθηκε το φεγγάρι». Απίθωσε τους ρεφενέδες στην πόρτα και γύρισε να φύγει σκουπίζοντας με την ανάστροφη του χεριού του τα βουρκωμένα μάτια του.

Α ρε ελληναράδες, σας μισώ τόσο όσο και σας αγαπώ και σας λυπάμαι τόσο όσο σας χαίρομαι. Α ρε ελληναράδες, δεν φταίτε εσείς ρε, θύματα είστε κι εσείς. Θύματα της παιδείας σας κι εκείνου του γαμημένου καθωσπρεπισμού που σας έμαθαν.

Δικό σας!!! Έτσι κι αλλιώς, όλο δικό σας!!!

3 Ιανουαρίου 2014

«είχαμε τους ζωόφιλους αποκτήσαμε και κηπουρούς»!

Επιτρέψτε μου να ζητήσω την γνώμη σας για λογαριασμό ενός φίλου, πού μου είπε την ιστορία του και ζήτησε την γνώμη μου, σαν περισσότερο ασχολουμένου με θέματα οικολογίας…

Ο ίδιος βρίσκεται σε ένα δίλλημα και δυστυχώς, όταν μου είπε την ιστορία του, ούτε εγώ έχω την δυνατότητα να τον συμβουλέψω …αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Πριν μερικά χρόνια ό φίλος λοιπόν αυτός, αγόρασε ένα σπίτι στα βόρεια προάστια με σκοπό να προσφέρει στα παιδιά του μια πιο φυσική ζωή, με περισσότερους ανοιχτούς χώρους και ένα μικρό κηπάκι…

Δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να αγοράσει οικόπεδο και ανεξάρτητη μονοκατοικία και έτσι αγόρασε μια μεζονέτα κτισμένη σε ένα συγκρότημα κατοικιών. Εμπρός και πίσω είχε από ένα μικρό κηπάκι, γύρω στα 25 τετραγωνικά , που όμως με χαρά διαμορφώσανε και φυτέψανε και καμαρώνανε να το βλέπουν με τα χρόνια να ωριμάζει. Δεξιά και αριστερά ακουμπούσανε σε άλλα σπίτια και άλλα κηπάκια, αλλά αναγνώριζαν ότι και αυτό πού είχαν ήταν σημαντικό σε σχέση με το διαμέρισμα πού ζούσαν νωρίτερα..

Οι άσπροι μεγάλοι τοίχοι της μπροστινής και της πίσω πλευράς μάζευαν κρύο τον χειμώνα και ζέστη το καλοκαίρι και με την αντηλιά σε στράβωναν όταν καθόσουνα στο κηπάκι. Έψαξαν, ρώτησαν, διάβασαν και έμαθαν ότι υπάρχει η δυνατότητα ακόμα και για ένα σπίτι πού δεν είναι σχεδιασμένο να είναι βιοκλιματικό, να είναι πιο φιλικό με το περιβάλλον, με τρόπο πού θέλει ελάχιστα χρήματα και πολύ υπομονή..

Αν οι μεγάλες επιφάνειες των τοίχων «ντυθούν» με ορισμένα αναρριχητικά φυτά, τα οφέλη μπορεί να είναι πολλαπλά. Υπάρχει ένα φυτό , το σβάιτζ, το οποίο έχει την δυνατότητα να αναρριχάται χωρίς υποστηρίγματα πάνω στον τοίχο, μπορεί να φτάσει σε αρκετά μεγάλο ύψος ώστε να καλύψει όλο το ύψος μιας μονοκατοικίας δύο- τριών ορόφων. Έχει παχύ πράσινο φύλλωμα το καλοκαίρι και μειώνει δραστικά την θερμοκρασία του σπιτιού, σε σημείο να μην απαιτείται κλιματισμός και τον χειμώνα «ρίχνει» τα φύλλα του με αποτέλεσμα να αφήνει το ήλιο να ζεσταίνει τον τοίχο και να μην κρατά υγρασία. Επιπλέον σπάει την άχαρη ασπράδα με τα κλαδιά πού ταξιδεύουν στον τοίχο τον χειμώνα και προσφέρει μια όμορφη πρασινάδα το καλοκαίρι, χωρίς να απαιτεί χρήση ζωτικού χώρου πού τόσο λείπει…

Φύτεψε λοιπόν ο φίλος μια ρίζα σβάιτζ εμπρός και μια πίσω και περίμεναν πολλά χρόνια να μεγαλώσει και να απολαύσουν τα δώρα του…

Όταν έφτασε ο καιρός τα φυτά να «ντύσουν» πλέον όλο τον τοίχο, πριν προλάβουν να χαρούν .… άρχισαν τα προβλήματα…

Έρχεται μια μέρα ο γείτονας, πού τα σπίτια τους ακουμπάνε στο πλάι…

« Το φυτό σου έχει αρχίσει να προχωράει στον τοίχο μου…»

«Ωραία ,» λέει ο φίλος… «Σε λίγο καιρό θα έχετε και σεις την δροσιά του και την ομορφιά του…» και κάνει και το χωρατό « δεν θα σας ζητήσω ανταμοιβή για να το χαίρεστε και εσείς»

«Δεν κατάλαβες… Με ενοχλεί…»

Εμβρόντητος ο φίλος απαντά … «Ε… αφού σε ενοχλεί ότι έρχεται προς την πλευρά σου κόβε το..»

Πέρασε αρκετός καιρός και ο γείτονας δεν έκανε τίποτε για να περιορίσει το φυτό, ψυχράνθηκαν οι σχέσεις, έφυγε ο φίλος διακοπές και όταν γύρισε, αντί για καλωσορίσματα, ο γείτονας τον « άρπαξε από την μούρη»…

- Τι θα γίνει με το φυτό! Μου καταστρέφει τον τοίχο..

- Σου είπα ότι έρχεται από σένα κόφτο.

- Να το κόψεις εσύ, δικό σου είναι εσύ να το περιορίσεις….

Πήρε ανάποδες ο φίλος…. αλλά δεν είπε τίποτα…

Τι θα πει δικό μου, σκέφτηκε. Το φυτό είναι της φύσης . Εγώ απλά το φύτεψα κάποτε. Σαν τον πεύκο πού φύτεψε πριν σαράντα τόσα χρόνια ο μακαρίτης ο παππούς μου στα όρια του οικοπέδου στο εξοχικό… Έχει γούστο να ‘ρθει και εκεί ο γείτονας να μου ζητάει να μαζεύω τις πευκοβελόνες πού πέφτουν στο οικόπεδό του, ή να μου ζητήσει να μην περνούν τα κλαδιά του πεύκου τα όρια των οικοπέδων…

Και οι συκιές στο άλλο όριο… έχει γούστο να ‘ρθει και εκείνος ο γείτονας να μου ζητάει τα ρέστα γιατί τα σύκα που πέφτουν του χαλάνε τα πλακάκια… αμάν ξέχασα...και τα άλλα δένδρα πού είναι κοντά στα όρια… λες να ‘ρθουν οι γείτονες και από εκεί να μου ζητάνε να περιορίσω τις ρίζες γιατί τους ενοχλούν για τον ένα και τον άλλο λόγο… Συμφορά μου… Θα με αναγκάσουν να αποστειρώσω τον χώρο γύρω μου..θα με αναγκάσουν να ζω στην «καθαρή» έρημο πού ζούνε και αυτοί πού η χρησιμότητα του κήπου είναι να βολεύονται τα θηριώδη κλιματιστικά μηχανήματα…

Έφερε ο φίλος συνεργείο με σκάλες, έκοψε τις κλιματσίδες πού πήγαιναν κατά τον τοίχο του γείτονα… Οι σχέσεις ψυχράνθηκαν ακόμα περισσότερο …ένα καλημέρα κάπου κάπου το μούγκριζαν, άν έπεφταν μούρη με μούρη… αλλιώς έκαναν πώς δεν έβλεπαν ο ένας τον άλλο…

Όμως τα φυτά ανέπτυξαν το γενετικό τους κώδικα, πολύ πριν εμείς κόψουμε την γη σε ιδιοκτησίες και οικόπεδα και δεν έχουν μέσα στο DNA τους την πρόβλεψη να αναγνωρίζουν τα όρια της ιδιοκτησίας του «ιδιοκτήτη» τους… εδώ που τα λέμε δεν έχουν ιδιοκτήτη …ακόμα και η έννοια της ιδιοκτησίας τα αφήνει παγερά αδιάφορα….

Έτσι το φυτό, πιστό στις γενετικές του οδηγίες και αδιάφορο για τις δικές μας μικρότητες, ξανααπλώθηκε προς τον τοίχο του γείτονα, εκείνος πάλι δεν έκανε τίποτα να το περιορίσει και όταν απλώθηκε αρκετά… ξανακτύπησε..

- Τι θα γίνει με το φυτό ΣΟΥ…

- Τι θές να γίνει… μου αρέσει και το θέλω...Ότι βγαίνει από την πλευρά σου κόβε το..

- - Δεν είναι δική μου υποχρέωση να το περιορίσω… ούτε μπορώ να ανεβαίνω σε σκάλες ή να πληρώνω μεροκάματα… Μου καταστρέφει το σπίτι μου..αφού ακόμα και όταν το έκοψες ξαναήρθε πρέπει να το βγάλεις… Θέλω να βάψω τον τοίχο και θα πληρώσω παραπάνω για να βγάλω τα υπολείμματα του φυτού… και αν δεν το βγάλεις και ξανανέβει θα έχουμε άσκημα ξεμπερδέματα…. Και τέλος πάντων ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΟΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ και αυτός δεν είναι τρόπος να συνυπάρχει κάποιος με άλλους…

Προβληματίστηκε ο φίλος μου, τον πάτησε εκεί πού πονάει. Θεωρούσε πάντα ότι οι ενέργειές του και ο τρόπος πού ζει και δρα βοηθάει να υπάρχει ένα καλύτερο μέλλον ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ..Και για τους γείτονες. Όταν πηγαίνει με το ποδήλατο στην δουλειά του όποτε μπορεί, αντί με το αμάξι του, θεωρεί ότι οι άλλοι αναγνωρίζουν στη κίνηση του αυτή και το όφελος πού προσφέρει σε όλους.

Ε… όχι και να είμαι εγώ ο κακός γείτονας…

Έτσι σκέφτεται σοβαρά να κόψει, με πόνο ψυχής τα όμορφα σβάιτζ και να βάλει και μερικά κλιματιστικά, για να μπορεί να σταθεί στο εκτεθειμένο στον ήλιο σπίτι του το καλοκαίρι…

Με την αντηλιά δεν μπορεί να κάνει τίποτε, γιατί ο κανονισμός λέει ότι μόνο άσπρο μπορεί να το ξαναβάψει… θα πάρει και αυτός ένα ζευγάρι ¨επώνυμα¨ γυαλιά ηλίου, ή θα πάψει να κάθεται έξω… με τόση αντηλιά και με το κλιματιστικό μέσα το κηπάκι δεν θα είναι πια δροσερό…

Και ξέρει βέβαια ότι θα είναι πλέον κακός γείτονας ,για όλους τους κατοίκους του λεκανοπεδίου και της γής ολόκληρης, αφού θα καταναλώνει παραπάνω φυσικούς πόρους και θα ρυπαίνει με αέρια θερμοκηπίου για να κλιματίζει το σπίτι του, και …και …και

Αλλά όλοι αυτοί οι πολλοί, δεν του δημιουργούν πρόβλημα και εντάσεις κάθε τόσο…

Ο διπλανός πάντως θα θεωρήσει ότι έκανε ένα βήμα για να γίνει «καλός γείτονας», και ίσως και να σταματήσει να τον ενοχλεί..αν δεν συνεχίσει να «τρώγεται με τα ρούχα» του και να τον ενοχλούν όλα…

Αυτή είναι η ιστορία πού μου διηγήθηκε ο φίλος , φανερά προβληματισμένος, και ζήτησε την γνώμη μου… αλλά δεν ξέρω τι να του πω…

Ετσι, επειδή ξέρω ότι εδώ διαβάζουν πολλοί , πολύ πιο έμπειροι από εμένα και πιθανώς και κάποιοι πού ξέρουν και από νόμους και διατάξεις, γιατί το πράγμα μπορεί να φτάσει και εκεί για τον φίλο μου, θεώρησα καλό να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία και να παρακαλέσω για την εμπεριστατωμένη γνώμη σας…

Ευχαριστώ εκ των προτέρων, και για λογαριασμό του φίλου μου…

Αυτό καλό μου ημερολόγιο είναι ένα κείμενο που βρήκα εδώ (κλικ) ενώ έψαχνα στον γούγλη για μια περίεργη ποικιλία καρύδια που θέλω να φυτέψω με σχετικά προβληματικές ρίζες που ναι μεν σπάνε βράχια αλλά γκρεμίζουν και μάντρες καλύβες και σπίτια. Για να μην το πολυλογώ το θέμα διάβασα το κείμενο και δεν μου έμεινε άντερο από τα γέλια!!! Έβαλα κι ένα grand marnier με τριμμένο πάγο και μια φέτα πορτοκάλι και το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα, λύθηκα από τα γέλια. Αγαπητό μου ημερολογιάκι αυτό είναι σενάριο για καταπληκτική κωμωδία που θα είχε τίτλο «είχαμε τους ζωόφιλους αποκτήσαμε και κηπουρούς»! Το μεγαλείο της γελοιότητας (με την καλή την έννοια) οι ιεροί γελωτοποιοί σε πλήρη δόξα και τι δεν θα έδινα να είμαι στον απέναντι κήπο και να τους βλέπω να τσακώνονται για το αναρριχητικό στην μεσοτοιχία χαχαχαχα! Και στο τέλος (αν πάτε να διαβάσετε) αφού υπήρξαν προτάσεις όπως να βαφτούν οι τοίχοι με… καραβόχρωμα (χαχαχαχα δεν αντέχω λέμε!!!) την πλήρωσε το σβάιτζ το οποίο κι έκοψαν. Πονάει κεφάλι κόψει κεφάλι χαχαχα τύφλα να ‘χει ο Σαρλό!

Κι όλα αυτά διότι οι άνθρωποι είναι άσχετοι όχι μόνο από κηπουρική αλλά ούτε καν την φυσική ιστορία του δημοτικού δηλαδή! Αν αυτός που το φύτεψε αγαπούσε έστω λίγο την φύση θα μιλούσε με το φυτό αντί με τον άλλο τον αγράμματο ελληναρά γείτονα και δεν θα υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα αλλά είπαμε… θεωρούμε την φύση άλογη απλά και μόνο επειδή είμαστε ηλίθιοι.

Σημειώνω λοιπόν πως έχει το πράγμα για να φανεί και το γελοίο της υπόθεσης. Το σβάιτζ είναι ένα εξαιρετικό αναρριχώμενο φυτό που δεν ριζώνει στις επιφάνειες που καλύπτει στηριζόμενο σε μικρές πολύ μικρές βεντούζες που απλώνει τακτικά ανά πεντάδες σαν το χταπόδι ένα πράγμα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν εισχωρεί στην πέτρα όπως ο κισσός και δεν την καταστρέφει αλλά ούτε χρειάζεται δεσίματα όπως η βοκαμβίλια συν του ότι αυτές οι μικρές βεντούζες είναι ξερές-νεκρές και ούτε ο ασβέστης δεν τις επηρεάζει, βεντουζάρουν κυριολεκτικά παντού αρκεί να μην είναι σαθρό.

Το φύλλωμά του είναι πυκνό μετατρέποντας το σπίτι σε δροσερή σπηλιά το καλοκαίρι αλλά ως φυλλοβόλο το αφήνει να λιάζεται και να στεγνώνει όλο τον χειμώνα. Τα δε πεσμένα φύλλα του αν δεν ,μαζευτούν κόκκινα καθώς πέφτουν το φθινόπωρο, γίνονται μέσα σ’ έναν μήνα καταπληκτικό λίπασμα για τον κήπο χωρίς να επηρεάζουν ιδιαίτερα την οξύτητα του εδάφους. Το καλύτερο όμως είναι πως όχι μόνο δεν μαζεύει τα κουνούπια αλλά τ’ απωθεί κιόλας! Είναι τέτοια η απόσταση του φυλλώματος από τον τοίχο (περίπου 10-15 εκατοστά) που ο αέρας κυκλοφορεί ελεύθερα από κάτω πράγμα ανυπόφορο για τα κουνούπια αλλά και γενικά τα έντομα πλην μελισσών στο ψιλό ψιλό υπόλευκο λουλουδάκι του, δεν κάθονται στα φύλλα του. Ούτε καν οι ακρίδες δεν τα τρώνε οπότε συμπεραίνω πως μάλλον έχουν κάποιο δηλητήριο αλλά το γεγονός παραμένει, διώχνει τα έντομα και δεν τ’ αφήνει να περάσουν ούτε το παράθυρο. Το μοναδικό ελάττωμα σ’ αυτό το φυτό εφόσον χρησιμοποιηθεί για κάλυψη τοίχου, είναι πως χρειάζεται οπωσδήποτε ανάποδο χωνί ενάμισι μέτρο πάνω από την ρίζα αλλιώς γίνεται… διάδρομος απογείωσης για τα ποντίκια αχρηστεύοντας την γάτα. Ούτε και τα ποντίκια όμως φωλιάζουν πάνω του ή κοντά του, απλώς απογειώνονται!

Και πάμε τώρα στο πρόβλημα με τους δύο κωμικούς των βορείων προαστίων που δεν πληρώνουν γεωπόνο.

Όπως όλα τα φυτά έτσι και το σβάιτζ ακολουθεί πορεία ανατολική νοτιοανατολική και όπως όλα τα αναρριχώμενα, ανοδική. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το συνορεύων ανατολικό σπίτι θα ντυθεί πριν ακόμα και από το δικό μας εκτός και αν το φυτέψουμε στην δυτική πλευρά του σπιτιού ή την βορειοδυτική, πράγμα το οποίο συστήνεται αλλά όχι σε όλες τις περιπτώσεις. Αν τώρα θέλουμε να του ανακόψουμε την πορεία προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση για οποιοδήποτε λόγο τότε ΔΕΝ ΤΟ ΚΛΑΔΕΥΟΥΜΕ!!! Κι εδώ είναι το μυστικό. ‘Οταν κλαδεύουμε ένα αναρριχώμενο σαν το σβάιτζ τότε το φυτό καταλαβαίνει ατύχημα και όχι ανάγκη αλλαγής κατεύθυνσης. Για το φυτό όλα πήγαιναν καλά μέχρι την στιγμή που ξαφνικά κλαδεύτηκε κι έχασε ένα κομμάτι του. Μέχρι τότε όμως όλα πήγαιναν καλά οπότε αυτό θα συνεχίσει προς τα εκεί βγάζοντας νέα κλαδιά και περισσότερα κάθε φόρα μέχρι να περάσει με τις ιδανικές συνθήκες. Το φυτό αντιλαμβάνεται το κλάδεμα ως ατύχημα, μ’ έφαγε μια κατσίκα, μ’ έκοψε ένας βράχος που έπεσε κλπ και συνεχίζει να προσπαθεί ακάθεκτο κι άσε τον άσχετο των βορείων προαστίων να προσπαθεί να μαζέψει τ’ ασυμμάζευτα. Αν θέλουμε να οδηγήσουμε ένα φυτό πρέπει να του δώσουμε να καταλάβει ότι προς τα εκεί που πάει οι συνθήκες δεν το ευνοούν.

Τι κάνουμε λοιπόν στο σβάιτζ; Απλά τραβάμε και ξεκολλάμε (όχι κόβουμε!) μια δυο φορές τον χρόνο και για δυο τρία χρόνια τις άκρες του φυτού προς τα εκεί που δεν θέλουμε να πάει. Τις τραβάμε τις ξεκολλάμε στα 20 εκατοστά και τις αφήνουμε να κρέμονται χωρίς να τις κόψουμε. Το φυτό έτσι καταλαβαίνει ότι προς τα εκεί δεν έχει που να πιαστεί και ψάχνει άλλο δρόμο από αλλού. Μετά από κανα μήνα οι άκρες που ξεκολλήσαμε ξεραίνονται και τότε ό,τι ξερό κρέμεται το κόβουμε προσέχοντας όμως να αφήσουμε δυο τρία εκατοστά ξερό μην κόψουμε ποτέ μέχρι το πράσινο αλλιώς θα ξαναδώσει μαρς! Τόσο απλά!

Αναγνώστες

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...

Tσαρλς Μπουκόφσκι

Related Posts with Thumbnails