Όταν πέθανε το πιάνο

οέμβριος του 1989. Ήταν ένα κρύο απόγευμα από εκείνα που μόνο οι παρέες μπορούν να ζεστάνουν. Είχαμε μαζευτεί στο σπίτι μου με κάποιους φίλους και ελλείψη θέρμανσης είπαμε να ζεσταθούμε λίγο πίνοντας μερικά ρακόμελα. Καλή παρέα ήμασταν, από εκείνες που λάμπουν για λίγο σαν διάττοντες αστέρες και μετά σβήνουν μέσα στην φλόγα τους. Το κρύο τσουχτερό μα τα ρακόμελα μας είχαν θεριέψει και πιάσαμε τα όργανα. Μην φανταστείτε πολλά πράγματα. Μια κιθάρα δυο βιολιά ένα κόντρα μπάσο και το πιάνο μου. Το αρχαίο εκείνο αυστριακό πιάνο του 19^ου αιώνα που μου είχε κάνει δώρο η καθηγήτρια της μουσικής που είχα ερωτευθεί κάποτε. Ήταν ένα αριστούργημα εκείνο το όργανο. Ένα αριστούργημα που πέθαινε από γηρατειά και ήταν ικανό πια να παίζει μόνο μετά από ειδικού τύπου πατέντες κάθε φορά. Εκείνο όμως το απόγευμα σαν από θαύμα όχι μόνο δεν χρειάστηκε καμιά πατέντα για να παίξει αλλά παραδόξως ο ήχος του έβγαινε αλάνθαστος και κρυστάλλινος λες και τ’ όργανο μόλις είχε κατασκευαστεί.
Ήταν αυτό το μικρό θαύμα και η επήρεια του ρακόμελου που μας ζέστανε και πιάσαμε να παίζουμε από νωρίς εκείνο το απόγευμα. Το κρύο είχε υποχωρήσει μπροστά στην κάψα μας και τα κορμιά μας μετά από λίγο άχνιζαν από τον ιδρώτα ζεσταίνοντας το δωμάτιο του πατρικού μου σπιτιού σε βαθμό που ανοίξαμε την μπαλκονόπορτα να μπει φρέσκος αέρας μέσα. Όμως δεν μας αρκούσε αυτό. Ο παγωμένος άνεμος μας αναζωογονούσε τόσο που σε μια κρίση αυθορμητισμού βγάλαμε σπρώχνοντας το γέρικο πιάνο έξω στην βεράντα και στήσαμε εκεί μεσα στο καταχείμωνο την πίστα μας. Πολύ γρήγορα ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται στην αρχή έξω από το κάγκελο της αυλής και αργότερα και μέσα στον κήπο χύμα από δω και από κει αψηφώντας και αυτοί μαζί μας το κρύο ενώ σύντομα έκαναν την εμφάνισή τους και τα πρώτα μπουκάλια οινοπνευματωδών περιφερόμενα από χέρι σε χέρι και από στόμα σε στόμα ως γνήσια θεία κοινωνία.
Θυμάμαι ακόμα κάποιες στιγμές που επαρμένος από την μουσική και το πιοτό ένοιωθα το δέρμα μου να καίει και το μυαλό μου να φεύγει από το κεφάλι μου με προορισμό στο απόλυτο πουθενά της ύπαρξης. Μέσα σε αυτήν την έκσταση κάποια στιγμή κοιτώντας τον κόσμο στον κήπο το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με αυτό μιας κοπελιάς κι έγινε εκείνη η στιγμή αιωνιότητα. Τα χέρια μου συνέχιζαν πότε να χτυπούν και πότε να χαϊδεύουν τις νότες, το μυαλό μου ήταν αλλού στο πουθενά αλλά τα μάτια μου έμειναν κολλημένα στα μάτια της αιθέριας εκείνης ύπαρξης. Είναι μερικές φορές που η στιγμή φαντάζει σαν αιωνιότητα κι έτσι ήταν και εκείνη η στιγμή.
Φορούσε κουκούλα είχε τα χέρια στις τσέπες του παλτού της και τυλιγμένο ένα κασκόλ στο πρόσωπο που άφηνε μόνο τα μάτια της να φαίνονται. Τι μάτια ω θεοί. Εκεί μέσα είδα για μια στιγμή τον κόσμο όλο. Μέσα σ’ εκείνα τα μάτια είδα εκείνη την στιγμή την γέννηση και τον θάνατο του σύμπαντος. Αστέρια μυριάδες να γεννιούνται και να πεθαίνουν. Θυμάμαι ακόμα την βύθιση που ένοιωσα όταν τράβηξε τα μάτια της από τα δικά μου κι έστρεψε το βλέμμα της στο κόσμο που στο μεταξύ χόρευε και τραγούδαγε μαζί μας κι έμεινε το δικό μου βλέμμα κενό να κοιτάζει στο άπειρο δίχως σκοπό δίχως αντικείμενο δίχως νόημα. Θυμάμαι το μαράζι που ένοιωσα όταν την είδα να κοιτάζει το ρολόι της και να μου γυρίζει την πλάτη κατευθυνόμενη προς την αυλόπορτα. Έπαιζα με τα πλήκτρα ζωντανεύοντας νότες μα δεν ακολουθούσα πιά το σύνολο. Ήμουν αλλού γι αλλού όταν τα δάχτυλά μου άρχισαν να παίζουν την bella donna των UFO ενώ ταυτόχρονα ένοιωσα ένα υγρό να με περιλούζει. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν ο ιδρώτας μου αλλά αμέσως μετά είδα τον γείτονά μου να λούζει μ’ ένα μπουκάλι ρακί το καπάκι του πιάνου κραυγάζοντας εβίβα. Σαν σε συνέχεια, σαν κάποιο αόρατο χέρι να με καθοδηγούσε συνεχίζοντας το παίξιμο με το αριστερό χέρι έπιασα τον αναπτήρα με το δεξί κι έβαλα φωτιά στο οινόπνευμα που χωρίς δεύτερη προσπάθεια άναψε κι έδωσε την φλόγα στο παλιό ξύλο και αυτό με την σειρά του σαν να την περίμενε από καιρό άναψε και άρχισε να καίγεται λυτρωτικά θαρρείς ενώ εγώ χτυπούσα το τελευταίο του κρεσέντο ανάμεσα σε ζητωκραυγές πανηγυρισμούς και εκστατικά χοροπηδητά.
Είδα για μια στιγμή την κοπελιά που ανέβηκε στο κάγκελο της μάντρας για να δει μα αμέσως μετά την έχασα μέσα από τις φλόγες που πια άρχισαν να θεριεύουν σβήνοντας το κρεσέντο όπως ποτέ δεν έχω ξανακούσει να σβήνει. Συνέχισα εκστασιασμένος κι εγώ και οι άλλοι μέχρι που η φωτιά μ’ έσπρωξε να φύγω από το κλαβιέ κουτρουβαλώντας μέχρι την μπαλκονόπορτα. Εκεί τελείωσε και για εμένα το γλέντι. Δεν θυμάμαι τι έγινε μετά. Ξύπνησα την άλλη μέρα στο κρεβάτι μου μάζεψα τ’ αποκαΐδια ήπια έναν καφέ πικρό και κίνησα για την δουλειά. Έτσι πέθανε το πρώτο μου πιάνο κι έτσι γεννήθηκε ο μεγάλος μου έρωτας. Την κοπέλα εκείνη την συνάντησα εντελώς τυχαία μερικούς μήνες μετά σ’ ένα αποκριάτικο πάρτι μασκέ και από τότε είμαστε μαζί. Και θα είμαστε όπως φαίνεται για πολύ ακόμα να καθόμαστε τις κρύες νύχτες μπροστά στο πιάνο μαζί με τα παιδιά μας αγκαλιασμένοι παίζοντας την μελωδία της ζωής.