Τεχνικά μιλώντας καταρχήν, το έργο μου έδωσε μια εκτίμηση για τον μελλοντικό κινηματογράφο όπου η διαδραστικότητα θα έχει τον πρώτο λόγο. Πρέπει σιγά σιγά να αρχίσουμε να ξεχνάμε τον κινηματογράφο όπως τον γνωρίζουμε. Πολύ σύντομα η πρόταση «πάω κινηματογράφο να δω την τάδε ταινία» θα περάσει στην ιστορία και στα μουσεία. Πολύ σύντομα η έννοια του θεατή θα περάσει στην λήθη δίνοντας την θέση της στην έννοια του συμμέτοχου. Πολύ σύντομα δεν θα πηγαίνουμε ως θεατές για να δούμε αλλά ως υποκείμενα για να συμμετέχουμε στην όποια ταινία. Ναι θεωρώ πως το συγκεκριμένο έργο μπορεί να θεωρηθεί ο πρόδρομος, το γονιμοποιημένο ωάριο του διαδραστικού κινηματογράφου όπου θα συμμετέχουν όλες μας οι αισθήσεις αντί μόνο της όρασης και της ακοής και αν δεν το εφάρμοσε πλήρως η συγκεκριμένη ταινία ευθύνεται ο ανεπαρκής τεχνικός εξοπλισμός των αιθουσών και όχι η ταινία αυτή καθ’ αυτή που οπωσδήποτε δίνει όλες τις προϋποθέσεις ενός τέτοιου εγχειρήματος.
Θεματολογικά, θεωρώ επίτευγμα πως επιτέλους έπαψε το ανθρώπινο είδος να είναι «οι καλοί». Λέω επιτέλους διότι θεωρώ πως ούτε είμαστε οι καλοί ούτε αξίζουμε τέτοια ψευδή περιαυτολογία. Επιτέλους λοιπόν βρέθηκαν (έστω και στο φανταστικό επίπεδο) κάποιοι καλύτεροι κι ας μην είναι άνθρωποι. Στο εν λόγω έργο οι έρωτες τα μίση και τα πάθη, οι σχέσεις και οι συνθήκες διατηρούν μεν τα ανθρώπινα συστατικά τους αλλά πάνε κι ένα βήμα παραπέρα δίνοντας σε αυτά και μια διαφορετική οπτική που ξεφεύγει από τα στενά γήινα πρότυπα ή μάλλον για να ακριβολογώ επαναφέρει τα ορθά γήινα αρχέτυπα ως αυτά έχουν εκ φύσεως μάλλον παρά αποκλειστικά εξ’ ανθρώπου. Για μένα αυτό είναι ένα απτό δείγμα της παύσης του ανθρωποκεντρικού μοντέλου όπως μέχρι σήμερα το γνωρίζουμε και της έναρξης του ολιστικού μοντέλου όπως αυτό θα αναγκαστούμε να το βιώσουμε.
Εννοιολογικά, το έργο ήρθε και κούμπωσε στην ιδεολογία μου όπως το κουμπί στην κατάλληλη κουμπότρυπα. Τολμώ να πω πως συγκινήθηκα αντιλαμβανόμενος πως η δική μου θέαση του κόσμου είναι πλέον ίδια με την θέαση πολλών άλλων. Πραγματικά βγαίνοντας από την κινηματογραφική αίθουσα αισθανόμουν πολύ λιγότερο μόνος απ’ ότι μπαίνοντας σ’ αυτή. Ένας ύμνος στην ιερότητα του φυσικού περιβάλλοντος είναι αυτή η ταινία. Ένας ύμνος που άργησε αλλά ομολογουμένως ήρθε πολύ δυνατά και με τις καλύτερες των προϋποθέσεων αν κρίνω από την μεγάλη της αποδοχή εκ μέρους του κοινού. Ως πανθεϊστής μιλώντας διαπίστωσα όχι μια θεοποίηση της φύσης αλλά μια ιεροποίηση, μια συνειδητοποίηση της άμεσης εξάρτησης και της αμέριστης προσφοράς και δυνατοτήτων που έχουμε (ή που θα έχουμε) συμβιώνοντας και όχι επιβιώνοντας εντός της μάνας γης. Με εξέπληξε η αντιληπτικότητα της νέας γενιάς όταν μετά την ταινία έπιασα την κουβέντα σε παρακείμενο καφέ με έφηβους, οι οποίοι σχεδόν ζητωκραύγασαν συμφωνώντας μαζί μου πως το συμπέρασμα είναι ότι «μέχρι σήμερα επιβιώναμε στο φυσικό περιβάλλον συμβιώνοντας με τους ανθρώπους αλλά από αύριο καλούμαστε να επιβιώσουμε στο ανθρώπινο περιβάλλον συμβιώνοντας με την φύση».
Αυτό εμένα μου είναι αρκετό για αρχή και εκμυστηρεύομαι πως χθες το βράδυ κοιμήθηκα με μια ανακούφιση και ελπίδα πως ακόμα δεν χάθηκε τίποτα, πως ακόμα υπάρχει ελπίδα αρκεί να γρηγορούμε.
Ακριβώς το ίδιο ένιωσα και εγώ για την ιερότητα της φύσης. Μου έχει μείνει αυτή η εικόνα στο μυαλό με τις χιλιάδες λαμπερές διασυνδέσεις των δέντρων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως σε πολλές ταινίες το ανθρώπινο είδος δεν είναι το καλό. Σε πολλές άλλες είναι ουδέτερη η θέση. Δυστυχώς, δεν έχω δει ακόμα την ταινία (λόγω φόρτου εργασίας ακι μωρού). Θέλω να τη δω και μάλλον με βλέπω τελικά να περιμένων το DVD.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν την εχω δει, αλλα καποια απο τα μηνυματα της για το μελλον του πλανητη δεν ειναι κατι το καινουργιο. Hδη ο John Carpenter απο το 1984 με τη ταινια του 'Starman',(Jeff Bridges, Karen Allen,)που φυσικα δεν συγκρινεται οσον αφορα τα εφφε κλπ, (ως παλαιοτερη τεχνικη), οσον αφορα, ομως, τα οικολογικα μηνυματα ειχε αρχισει να λεει το αυτονοητο: ''H Φυση ειναι μοναδικη και πρεπει να διατηρηθει παση θυσια, ενω ο ανθρωπος ειναι τελικα ενα ηλιθιο ον, που το μονο που κανει ειναι να καταστρεφει τη μαγεια αυτη''!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλη και χρησιμη ειναι η ελπιδα, αλλα για την Ελλαδα οπου η οικολογια (δυστυχως) δεν θεωρειται ακομη top priority των κυβερνησεων, πιστευω οτι χρειαζεται ακομη περισσοτερη πιεση στους πολιτικους για να σωσουμε ο τι ΔΕΝ εχει ακομα καει....
Με έκανες να πάω να το δω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο Κλείτωρ. Επιτέλους διαβάζω μια κριτική για το Avatar χωρίς κόμπλεξ και παρωπίδες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλοί νομίζω τελικά ότι βλέπουν, διαβάζουν και ακούν όχι για να απολάυσουν, αλλά για σου πουν μετά ότι έχουν δει και κάτι καλύτερο από αυτό.
@Greek Rider, και μόνο το ότι το σπίτι τους ήταν ΖΩΝΤΑΝΟ τα λέει όλα. Καμία σχέση με τα σπίτια των ανθρώπων που είναι νεκρά. Οι περισσότεροι απο εμάς έχουμε μέσα μας το αρχέτυπο του ζωντανού σπιτιού από τότε που κατοικούσαμε σε σπηλιές και δέντρα αλλά τα σπίτια μας τα φτιάχνουμε σκοτώνοντας-καταστρέφοντας και το χειρότερο χωρίς να αντιπροσφέρουμε για την θυσία αυτή.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Δείμε, όχι όπως σε αυτή την ταινία και οπωσδήποτε όχι με αυτόν τον τρόπο όπου στην πραγματικότητα δεν πρόκειται καν για "καλό" "κακό" αλλά μάλλον περί σωστού και λάθους βιώσιμου ή όχι. Δεν είναι τυχαίο πως ο πρωταγωνιστής δεν είναι άνθρωπος αλλά ναβι-άνθρωπος ένα νέος είδος δηλαδή από την μίξη ανθρώπου ναβι.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Elva, στο starman ήταν αυτός ο ξένος που έκρινε μεν αλλά δεν έδινε εικόνα του δικού του κόσμου. Ήταν δηλαδή έργο κριτικό ενώ το avatar δημιουργικό. Δίνει την άλλη άποψη, φανταστικά μεν αλλά την δίνει, περνάει το μήνυμα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ΟΧΙΑ, ευχαριστώ αλλά δεν μου είπες, σου άρεσε;
ΑπάντησηΔιαγραφή@Kameleon οι πολλοί αρέσκονται γενικότερα να συγκρίνουν με το παρελθόν. Εγώ συγκρίνω βέβαια με το παρελθόν αλλά αρέσκομαι να συγκρίνω και με το μέλλον όπως εγώ τουλάχιστον θα το ήθελα.
ΑπάντησηΔιαγραφή