Εξανάγκασαν σε παραίτηση αντιδήμαρχο στη Νάουσα επειδή ο γιος του έγραψε ένα αιχμηρό άρθρο για την πόλη

ο νεαρός τόλμησε να κάνει αυτό που είχα κι εγώ τολμήσει κάποτε. Μίλησε!!! Μίλησε στην χώρα των γραικών κι αυτό είναι ανεπίτρεπτο κι επειδή δεν μπορούσαν να χτυπήσουν αμέσως αυτόν χτύπησαν εμμέσως μέσω του πατέρα του το οποίον κι εξανάγκασαν σε παραίτηση. Σιγά τα ωά θα μου πείτε! κλασσική περίπτωση ελλαδιστάν και πάλι καλά που δεν τον μαστίγωσαν στην πλατεία της Νάουσας να λέμε.

Για μένα όμως το κυρίως θέμα είναι άλλο. Ο νεαρός συγγράψας πέτυχε κι εμένα (στην παράγραφο με τα μαυρα, υπογραμμισμένα και πλάγια γράμματα) τον απηυδισμένο προδομένο και πληγωμένο που το μόνο που μου έμεινε ήταν να μην χάσω την δική μου “σπιρτάδα από το βλέμμα μου”. Πέτυχε κι εμένα που από ένα σημείο και μετά αντιλήφθηκα πως αν μπορώ να σώσω κάτι αυτό είναι μόνο η δική μου ζωή και αυτό χαριστικώς διότι αν ζούσα μέχρι και τα μέσα του προηγούμενου αιώνα δεν θα είχα καμία τύχη ούτε και σε αυτή την ιδιωτική μου ζωή.

Όμως δυστυχώς ο νεαρός μάλλον θα αντιμετωπίσει ό,τι αντιμετώπισα κι εγώ (ήδη άρχισε, με το “καλημέρα σας”) και ίσως φτάσει εδώ που είμαι εγώ τώρα. Όντας μεσήλικας πλέον εγώ κι έχοντας εξασφαλίσει την προσωπική μου ζωή, δεν μ’ ενδιαφέρει πλέον “να βρω και τους άλλους σαν κι εμένα”. Δεν μ’ ενδιαφέρει να εκδηλώσω καμιά συσσωρευμένη δημιουργία και η σιωπή μου δεν είναι πια οργισμένη. Οργισμένη ήταν μέχρι τα σαράντα μου, τώρα πια είναι χαιρέκακη. Εγώ πλέον έχοντας χωνέψει για τα καλά τον γραικυλισμό τους, αδιαφορώ και γι αυτούς και για τις πόλεις τους και για τα παιδιά τους. Αφού θέλουν να ζουν στα σκατά δικαίωμά τους! Εμένα μου έμεινε το “σπινθηροβόλο” βλέμμα μου και η αίσθηση ελευθερίας και ανεξαρτησίας πως μπορώ ανά πάσα στιγμή να κάνω αυτό που θέλω για μένα και την οικογένειά μου έστω και αν αυτό σημαίνει ότι ανα πάσα στιγμή μπορώ να εγκατασταθώ αλλού αφήνοντας το υπέροχο κλίμα, την λατρεμένη φύση αυτού του τόπου αλλά και τους σιχαμένους κατοίκους της πίσω μου.

Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μ’ ενδιαφέρει πια μια καλύτερη ελληνική κοινωνία και γιατί να μ’ ενδιαφέρει άλλωστε αφού δεν αρέσει στους περισσότερους. Εγώ έχω ήδη προγραμματίσει κι έχω αρχίσει να εκτελώ τα σχέδιά μου για την επόμενη εικοσαετία της ζωής μου και η ελλάδα δεν είναι καθόλου μα καθόλου μέσα σε αυτά τα σχέδια. Αντιθέτως απουσιάζει παραδειγματικά ως σαν να μην υπάρχει και μόνο σαν παρατηρητής εκ του μακρόθεν θα παρακολουθώ και κατα το μάλλον χαιρέκακα.

Θα μου πείτε και ίσως έχετε δίκιο, σιγά τα ωά και τι έγινε που δεν με νοιάζει, δεν έχασε δα η βενετιά βελόνι! Πράγματι, δεν είμαι κάτι το ιδιαίτερο για να στεναχωρηθεί κάποιος για την απουσία μου! Είμαι όμως κάτι! ειμαι εγώ, αυτάρκης ανεξάρτητος ανένταχτος και δημιουργικός και ναι μεν δεν θα χάσει η βενετιά βελόνι αλλά ούτε και θα το βρει ποτέ! Όπως και να ‘χει όμως εμένα το ίδιο μου κάνει πια! Δεν αξίζει ούτε στάλα ιδρώτα,ούτε δράμι φαιάς ουσίας το ποίμνιο του ελλαδιστάν. Είναι άξιο του κάθε Λιάπη του κάθε Παπανδρέου και του κάθε Τσίπρα. Αυτούς θέλει αυτούς θα έχει και η μόνη εναλλακτική του κακού είναι το χειρότερο των χρυσαυγουλων αφού ο χατζηέλληνας μόνο από το κακό στο χειρότερο ξέρει να πηγαίνει.

Προσωπικά λοιπόν αγαπητέ κύριε Βράντση δεν θα δώσω το παρόν. Δεν θα το δώσω διότι θα πρόκειται για μια ακόμα μπαμπεσιά των νεογραικών! Στο λέω μετα λόγου γνώσεως κι εκ πείρας! Οι γραικύλοι τώρα στα δύσκολα θα εκμεταλλευτούν τον όποιο ονειροπόλο καλοπροαίρετο μπας και “τους σώσει” με απώτερο όμως σκοπό να τον χρησιμοποιήσουν ως αποδιοπομπαίο τράγο! Ακόμα και αν ξαναβρεθεί κάποιος τέτοιος που λες, ακόμα και αν δεχτεί την αναληψη ευθύνης θα πέσουν να τον φάνε οι ίδιοι που τον επευφημούν όταν τους ξεβολέψει για να τα φτιάξει καλύτερα. Οι νεογραικύλοι δεν θέλουν καλύτερη ζωή! Εξιλαστήρια θύματα θέλουν κι αποδιοπομπαίους τράγους για να καλύπτουν τα δικά τους λάθη. Κι αφού θυσιάσουν το εξιλαστήριο θύμα θα ξαναγυρίσουν στον Λιάπη που τους κάνει τις δουλειές.

Αυτά και χαίρετε!       

 

Αναστάτωση που έχει ξεπεράσει τα όρια της Νάουσας έχει προκαλέσει η είδηση πως ο αντιδήμαρχος πολιτισμού, τουρισμού, παιδείας και αθλητισμού της αναγκάστηκε να παραιητηθεί μετά από πιέσεις που δέχθηκε. Είχε προηγηθεί η δημοσίευση άρθρου του γιου του όπου έγραφε πως δεν του αρέσει πια η πόλη που ζει.

Πρόκειται για το άρθρο που έγραψε ο Νίκος Βράτσης και στο οποίο εμμέσως αναφέρεται ο πατέρας του στη σχετική ανακοίνωση που εξέδωσε. Ακολουθεί το άρθρο όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νέοι Καιροί:
«Ξέρετε τι μεγάλο δυστύχημα είναι να μη σου αρέσει η πόλη που αγαπάς; Δυστυχώς εμένα μου συνέβη. Έχει πάψει να μου αρέσει αυτή η πόλη.
Δεν μου αρέσει γιατί όταν πηγαίνω στη βιβλιοθήκη της είμαι μονάχος.
Δεν μου αρέσει γιατί βλέπω αποτσίγαρα στους δρόμους πεταμένα, βλέπω τα εκπληκτικά φυσικά της τοπία βεβηλωμένα, βρώμικα.
Δεν μου αρέσει γιατί όποιον δημιουργικό άνθρωπο έχω συναντήσει, μοιάζει απαρηγόρητος, περιθωριοποιημένος και μόνος, βασανισμένος από τους κανίβαλους που πίνουν, δίχως να εκτιμούν, την φαιά του ουσία.
Δεν μου αρέσει γιατί βλέπω ανθρώπους υποταγμένους στα συντηρητικά βλέμματα , μιας συντηρητικής κοινωνίας. Ανθρώπους που κυνηγούν τα λάθος πράγματα, για να κερδίσουν την εκτίμηση λάθος ανθρώπων.
Δεν μου αρέσει γιατί οι πολιτικοί μας πατριάρχες, ζήτησαν ψήφο για την αξιοπρέπεια ενός τίτλου ή μιας θέσης. Aν ξεγυμνώσεις όμως τους ανθρώπους αυτούς απ' όλα τούτα τα αξιώματα, θα δεις ότι πολύ λίγοι θα έχουν εκείνη την ποιότητα της αξιοπρέπειας που δίνει η ελευθερία του να μην είσαι τίποτα.
Δεν μου αρέσει γιατί ο πολίτης της συνδέει την πολιτική με τους πολιτικούς.
Δεν μου αρέσει γιατί δεν βλέπω ανθρώπους να ονειρεύονται.
Και όσοι το έκαναν, έχασαν τη σπιρτάδα από τα μάτια τους, γιατί προτίμησαν τη σιωπή από τη μοναξιά.
Δεν μου αρέσει η θλίψη, η μιζέρια που αποπνέει αυτή η πόλη.
Eσύ, αλήθεια, δεν ταυτίζεσαι μαζί μου;
Ίσως είσαι απλά από αυτούς που έπαψαν να μάχονται. Εκείνους τους συμβιβασμένους που από καιρό γνωρίζουν τη θλιβερή κατάσταση μα αρνούνται να τη παραδεχτούν, γιατί δεν έχουν επιλογή. Νομίζοντας πως είναι φυλακισμένοι σε μια κόλαση που είναι αδύνατον να αλλάξει, προσπαθούν να σκαρφιστούν τρόπους για να αποσπάσουν την προσοχή τους. Αντί να παλέψουν για να αλλάξουν την πόλη αυτή, μεμψιμοιρούν ή απλά μεθούν και ταξιδεύουν σε απραγματοποίητους πόθους και απωθημένα θέλω. Ίσως έπαψες να νοιάζεσαι.
Ίσως είσαι από εκείνους τους δειλούς που αρνούνται να αγκαλιάσουν το νέο, γιατί φοβούνται την κοινωνική κατακραυγή. Γιατί ξέρουν πως ως κομμάτι του παλιού, ίσως δυσκολευθούν να βρουν μια θέση στο καινούριο όταν και αν αυτό εδραιωθεί. Ακόμα και η θέση του μεμψίμοιρου στην πόλη τούτη είναι μια θέση. Μια θέση, θα έλεγα, που έχει και μια αίγλη, διότι δίνει την εντύπωση πως ο αρνητισμός κρύβει και μια αντιπρόταση, η οποία όμως στην ουσία δεν υπάρχει. Στην πραγματικότητα η θέση σου είναι μια θέση δειλίας. Η δειλία της απάθειας. Διότι αν πάψει να υπάρχει αυτό για το οποίο παραπονιέσαι, θα χάσεις την ταυτότητά σου, θα χάσεις αυτό που σου δίνει νόημα.
Εκτός αν είσαι από κείνους που γνωρίζουν το κενό τους, μα δε ξέρουν πώς να το γεμίσουν. Σε σένα χρειάζεται ένας στόχος, και μια πελώρια προσπάθεια ώστε να σε κάνουμε να πιστέψεις στον εαυτό σου, να πιστέψεις πως είσαι ικανός να αλλάξεις, έστω λίγο, τα πράγματα. Αρκεί να προσπαθήσεις.

Ίσως είσαι από αυτούς που συνεχίζουν μονάχοι, μια μάχη σιωπηλή. Μα η μάχη που δίνεις είναι για να διατηρήσεις το όνειρό σου, τον πόθο σου και τη σπιρτάδα στο δικό σου βλέμμα. Έπαψες να μάχεσαι για μια αλλαγή συλλογική. Μετά από κάθε προσπάθεια συνάντησες την αδιαφορία, την προδοσία. Και πληγώθηκες. Οπισθοχώρησες στο προσωπικό, ιδιωτικό σου χώρο, για να τον σώσεις από τη φθορά. Εσύ σίγουρα τώρα που με διαβάζεις στον ζεστό, μοναχικό και ασφαλή σου χώρο, νιώθεις μια φλόγα που ανάβει τα σωθικά σου, κατανοώντας πως υπάρχουν και άλλοι σαν εσένα, και αναζητάς τώρα τρόπο να τους συναντήσεις για να σκαρφιστείτε μαζί τα παιχνιδίσματα που θα μπορούσαν να απελευθερώσουν την οργισμένη δημιουργία που συσσωρεύατε στην σιωπή της ιδιώτευσης.

Η μικρή εσωστρεφής μας πόλη είναι μια πόλη σκληρή. Πολύ σκληρή. Μια πόλη αυτάρεσκη και αλαζονική, που εγκλωβισμένη στον μικρόκοσμό της, νομίζει πως είναι ξεχωριστή. Δυστυχώς κάνει λάθος. Για να γίνει μια πόλη ξεχωριστή πρέπει να παλέψει. Και πάει καιρός που η πόλη αυτή έχει παρατήσει τα όπλα. Πάει καιρός που η πόλη αυτή έχει παραδοθεί, διολισθαίνοντας σε μονοπάτια που πολύ εύγλωττα απεικόνισε ο Λάνθιμος στον Κυνόδοντά του.
Ζητούνται, λοιπόν επικίνδυνοι άνθρωποι, να ταράξουν τη σιωπή. Ζητούνται άνθρωποι να βάλουν ένα μεγάλο στοίχημα. Να δώσουν μια μάχη ενάντια σε συντηρητικούς «ηγέτες» και συντηρητικούς πολίτες. Ενάντια σε μια βαθιά θεμελιωμένη λογική.
Επικίνδυνοι, ανικανοποίητοι με την υπάρχουσα σήψη και παρακμή, ονειροπόλοι, θρασύτατοι και αλλόφρονες, των οποίων η ψυχή και η σκέψη βράζει. Αυτούς έχει ανάγκη η πόλη.
Αυτοί πρέπει να δώσουν το παρόν. Απ' τους υπόλοιπους ζητώ απλά να μην σταθούν εμπόδιο.»

Στην ανακοίνωσή του ο Θωμάς Βράντσης αναφέρει:
«"Την 8/1/2014 υπέβαλα δήλωση παραίτησης προς τον Δήμαρχο Νάουσας από τη θέση του αντιδημάρχου πολιτισμού, αθλητισμού, τουρισμού και παιδείας την οποία κατείχα επί σχεδόν ένα έτος όπως επίσης και από κάθε άλλη θέση που κατείχα εκτός από αυτήν του δημοτικού συμβούλου.
Η δήλωση παραίτησης μου είναι, εκ των πραγμάτων και αποδεδειγμένα πλέον, μια κίνηση που έπρεπε να γίνει πολύ νωρίτερα, καθυστέρησα όμως να την πραγματοποιήσω ελπίζοντας πως η ειλικρινής αλλά και δύσκολη προσπάθεια μου να διαχωρίσω την προσωπική από την επαγγελματική - πολιτική μου ζωή θα εκτιμηθεί και θα ευοδωθεί. Δυστυχώς οι περιστάσεις πρόδωσαν την ελπίδα μου αυτή γι αυτό και αναγκάστηκα να παραιτηθώ.
Ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να βάλω φίμωτρο στις σκέψεις και τους προβληματισμούς των γύρω μου, ειδικά όταν πρόκειται για νέους ανθρώπους. Έχω μάθει ότι η κριτική, ειδικά όταν προέρχεται από κοντινούς ανθρώπους, είναι πάντα καλοπροαίρετη και εποικοδομητική. Στο σύστημα αξιών μου προτεραιότητα κατέχει η οικογένεια και έπονται οι εργασιακές σχέσεις, πόσο μάλλον οι πολιτικές. Είμαι περήφανος που τα μέλη της οικογένειας μου είναι ενεργά μέλη της τοπικής κοινωνίας, δραστήρια και έχουν το σθένος να εκφράζουν δημόσιο λόγο και δημόσια κριτική των κοινών και μόνο, καθώς ουδέποτε ασχολήθηκε κανείς με προσωπικά ζητήματα τρίτων, στα πλαίσια του γνωστού κουτσομπολιού. Εφόσον αυτή η στάση την οποία πάντα επικροτούσα και καλλιέργησα, αποτελεί τροχοπέδη στην ομαλή συνεργασία και δημιουργεί δυσαρέσκειες, το αποδέχομαι και αποχωρώ.
Από μέρους μου έκανα ότι ήταν δυνατόν να συνεχιστεί η συνεργασία μου με το Δήμο από τη θέση που κατείχα, δούλεψα σκληρά και προσπάθησα με τη στήριξη της οικογένειας μου να συνεχίσω τη θητεία μου. Πλέον δεν υπάρχει περιθώριο για περαιτέρω συνεργασία.
Ευχαριστώ πολύ όλους αυτούς με τους οποίους συνεργάστηκα το ανωτέρω χρονικό διάστημα και με βοήθησαν να ανταπεξέλθω στο έργο μου.»

Εξανάγκασαν σε παραίτηση αντιδήμαρχο στη Νάουσα επειδή ο γιος του έγραψε ένα αιχμηρό άρθρο για την πόλη [κείμενο] | iefimerida.gr