Ένα μυθιστόρημα χωρίς τέλος, ούτε αρχή.

Μια στιγμή μέσα στον χρόνο ένα βιβλίο για το οποίο περίμενα πρώτα να το χωνέψω καλά και μετά να εκφέρω γνώμη. Ο λόγος για τον οποίο το έκανα αυτό είναι διττός. Καταρχήν έπρεπε εγώ να απομακρυνθώ από εμένα κι εμμέσως και από τον συγγραφέα που τυχαίνει να γνωρίζω ευτυχώς αλλά όχι μόνο. Στην δεύτερη ανάγνωση συνειδητοποίησα επαρκώς ότι είναι πολύ καλό για να το κρίνω μόνο σαν μέσος έλληνας αναγνώστης. Το έργο εμπεριέχει τρείς τουλάχιστον κουλτούρες και θα το αδικούσα αν το έκρινα αποκλειστικά με την ελληνική αναγνωστική οπτική έστω και αν το έναυσμα της συγγραφής του είναι ΚΑΙ η Ελλάδα.

Κατά δεύτερον η θεματολογία του είναι ευρύτατη. Από την πολιτική την οικογένεια και την κοινωνιολογία έως την φιλοσοφία την μουσική και τις διακοπές! Ίσως μάλιστα αυτό το μεγάλο εύρος να είναι και το τρωτό του σημείο αφού ενώ ξεκινάει αριστουργηματικά με πλοκή που πραγματικά καθηλώνει στην πορεία αναλώνεται σε σκέψεις σωστές μεν κι απαραίτητες αλλά τόσο πολύ αναλυμένες που σαν να προσπαθεί να δώσει την τροφή έτοιμη στον αναγνώστη, μασημένη. Σαν να μην θέλει να διδάξει ψάρεμα αλλά να τραπεζώσει με τα καλύτερα μεν φαγητά αλλά χωρίς την γνώση του ψαρέματος. όσοι έχουν ήδη κάνει τέτοιες σκέψεις θα πηδήξουν παραγράφους (ομολογώ ότι στην δευτερη ανάγνωση το έκανα) κι όσοι πάλι δεν αρέσκονται ή δεν μπορούν τέτοιες σκέψεις πάλι θα πηδήξουν παραγράφους που είναι ακατανόητες για το μέσο έλληνα αναγνώστη.

Πέρα όμως από όλα αυτά θα σας πω τι μου έχει μείνει από αυτό το βιβλίο γιατί η αλήθεια είναι ότι όλοι όσοι το διαβάσουν κάτι θα αποκομίσουν και διαβάζεται εύκολα, ρέει ο λόγος άνετα δεν κουράζει. Ακόμα και αυτοί που θα παραλείψουν παραγράφους θα έχουν αποκομίσει κάτι και ίσως αργότερα κάποιοι το ξαναδιαβάσουν ακριβώς για τις παραγράφους που παρέλειψαν.

Αυτό που άφησε σ’ εμένα ήταν καταρχήν η αίσθηση ότι έπρεπε να συνοδεύεται από CD με τις μουσικές επιλογές που αναφέρει. Διαβάζοντάς το, από ένα σημείο και μετά ένοιωσα την ανάγκη ν’ ακούω ταυτόχρονα τα τραγούδια που αναφέρονται πράγμα το οποίο έπραξα μερικώς κατά την πρώτη ανάγνωση κι οργανωμένα στην δεύτερη και πιστέψτε με ήταν καταπληκτικό! Μόνο έτσι μπόρεσα νομίζω να έχω την πλήρη εικόνα του έργου από την πλευρά του αναγνώστη.

Στο μυαλό μου έχει μείνει μια αδυσώπητη οργή, η οργή της γνώσης που ψάχνει τρόπο να εκδηλωθεί ελεγχόμενα κι όταν λέω ελεγχόμενα δεν εννοώ αυτό που εννοούν οι ψυχολόγοι με την εκτόνωση αλλά αυτό που εννοούν οι φιλόσοφοι, να εκδηλωθεί δηλαδή στοχευμένα κι όχι τυφλά. Εκείνη η σκηνή στο αρχαίο θέατρο δίνει νομίζω μια δραματική απάντηση επ’ αυτού στην σύγκρουση μεταξύ του θέλω και του μπορώ. Αυτός που θέλει δεν υπολογίζει το κόστος, σε αντίθεση με αυτόν που μπορεί κι επειδή ακριβώς ξέρει ότι μπορεί αρνείται να δεχτεί το κόστος.

Το καταστάλαγμα όμως είναι όλο το ζουμί. Είτε έτσι είτε αλλιώς η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας rock καταστάσεις και πολλές φορές το σωστό είναι λάθος και το λάθος σωστό κι αν για κάτι σίγουρα θα μετανιώσουμε θα είναι γι αυτά που δεν κάναμε.

Διαβάστε το, IT'S NOT ONLY ROCK AND ROLL κι ας λέγεται έτσι…