Επί 40 χρόνια προετοιμάζαμε τη νεολαία μας για να βολευτεί ή να ξενιτευτεί -

 

Την 1η Ιανουαρίου 1981 πανηγυρίσαμε για την προσχώρησή μας ως ισότιμο μέλος στην Ευρώπη των 10. 'Εκτοτε, η απερίγραπτη διαχείριση του Κοινοτικού χρήματος διέλυσε την κοινωνία και κατέστρεψε τη χώρα. Το φταίξιμο όλο δικό μας!

Για λόγους ψηφοθηρικούς όλα τα πολιτικά κόμματα υπέθαλψαν τη λαϊκή απαίτηση να νιώσουν όλοι, εδώ και τώρα, ότι ανήκουν στη μεσαία τάξη και επένδυσαν σ' αυτή. Τους πρόσφεραν  λοιπόν θέσεις στο Δημόσιο, μοίρασαν χρήματα και ίδρυσαν πολλά περιφερειακά ΑΕΙ και ΤΕΙ ώστε πολλοί απόφοιτοι να νιώσουν «επιστήμονες» και οι γονείς τους να αποβάλουν το κοινωνικό τους κόμπλεξ. Μετρούσε το «να νιώσουν», όχι το «να γίνουν» επιστήμονες. Εξ ού και  το χαμηλό επίπεδο των περισσότερων πτυχιούχων και το πλήθος των αιώνιων φοιτητών (με άφθονο χαρτζιλίκι)  που οι πολιτικοί επέτρεψαν  να υπάρχει και οι οποίοι στελεχώνουν συνήθως τις κομματικές νεολαίες ή στηρίζουν τις καφετέριες. Και το πτυχίο ήταν για τους περισσότερους απλά ένα κλειδί για διορισμό με καλύτερους όρους. Σπατάλη πόρων. Βαθμιαία προστέθηκαν και πανάκριβα μεταπτυχιακά, κυρίως στο εξωτερικό, που για τους πολλούς εξυπηρετούσε κυρίως ευνοϊκότερη πρόσληψη στο Δημόσιο. 

Η ίδρυση ΑΕΙ - ΤΕΙ χρησιμοποιήθηκε και ως μοχλός αποκέντρωσης ώστε το (Αθηναϊκό κυρίως) χρήμα να κυκλοφορεί σε όλη την επικράτεια (ενοίκια, ταβέρνες, σουπερμάρκετ, καφετέριες, μεταφορές κλπ.). Το πρόβλημα όμως είναι  ότι η υπερβολική διασπορά πανεπιστημιακών σχολών στο γεωγραφικό χώρο δεν εξασφαλίζει την κατάλληλη υποδομή ούτε σε ανθρώπινο αλλά ούτε και σε υλικοτεχνικό επίπεδο, πράγμα που μεταφράζεται σε χαμηλότερη στάθμη εκπαιδευτικών υπηρεσιών και πτυχιούχων. Κι επειδή όλες αυτές οι σχολές έπρεπε να «γεμίσουν» με σπουδαστές,  γίνονται δεκτοί και υποψήφιοι με απαράδεκτα χαμηλούς βαθμούς στις Πανελλήνιες εξετάσεις. 

Το Δημόσιο ως εργοδότης.

Ανέλαβε λοιπόν το Δημόσιο το ρόλο του εργοδότη ώστε να κρατούνται χαμηλά οι δείκτες της ανεργίας. Φωνές κάποιων ολίγων επώνυμων καθώς και μελέτες ερευνητικών κέντρων ότι κλείνουν οι επιχειρήσεις,  ότι παράγεται υπερπληθώρα αμφίβολης αξίας πτυχιούχων που η Οικονομία της χώρας θα αδυνατεί να απορροφήσει αγνοήθηκαν πλήρως. Ατελείωτες οι λίστες των υποψήφιων εκπαιδευτικών, ακόμη και 10 χρόνια αναμονή για τον πολυπόθητο διορισμό. Για 50 θέσεις στη ΔΕΗ ή στην Εθνική Τράπεζα, 10.000 οι ενδιαφερόμενοι!  Έτσι, στην πράξη, εκφυλίστηκαν θεσμοί όπως π.χ. το Εθνικό Σύστημα Υγείας σε σύστημα απασχόλησης γιατρών...

Με τόση ζήτηση για θέσεις εργασίας, ένα υγιές Δημόσιο θα είχε όλη την ευχέρεια να προσλαμβάνει μόνο τους καλύτερους, να τους επιμορφώνει,  να τους ανταμείβει καλά αλλά και να τους επιβάλλει αυστηρότατες ποινές όταν δεν εξυπηρετούν ή όταν «τα παίρνουν». Αυτό βέβαια προϋποθέτει πολιτική συναίνεση για ένα καλύτερο κράτος που να προσφέρει ποιοτικές υπηρεσίες στον πολίτη χωρίς να τον φορολογεί υπέρμετρα. Όμως, στην Ελλάδα οι λέξεις «διάλογος» και «συναίνεση» έχουν μόνο θεωρητική αξία. Τα κόμματα δεν έχουν καταλάβει ότι το μακροπρόθεσμο συμφέρον τους αλλά και των παιδιών μας (αν είναι να ζήσουν εδώ) έχει ως προϋπόθεση μια δίκαια κοινωνία και μια ισχυρή χώρα. Μια κοινωνία που να στηρίζεται στα πόδια της και να σχεδιάζει το μέλλον της χωρίς να παρασύρεται από εφήμερες υποσχέσεις. Δηλαδή πρωτίστως άνοδο του μορφωτικού επιπέδου, δηλαδή ΠΑΙΔΕΙΑ - όχι απλά εκπαίδευση. Αυτήν όμως την παιδεία φροντίσαμε με κάθε τρόπο να την υποβαθμίσουμε.

Ο ρόλος όλων των κομμάτων και κυρίως του συνδικαλισμού υπήρξε εν προκειμένω  καταστροφικός. Ο μεν συνδικαλισμός απαιτούσε είτε ταξική προνομιακή μεταχείριση (βλ. ΟΤΕ, ΔΕΗ, Υπ.Οικ. κλπ.) είτε την λαϊκίστικη και ισοπεδωτική χορήγηση των επιδομάτων στους πάντες. Οι δε πολιτικοί ενέδιδαν διότι (κυρίως στην επαρχία) ξέρουν ότι αν δεν διορίσουν δεν πρόκειται να επανεκλεγούν. (Δείτε την άμεση ερήμωση του ΠΑΣΟΚ όταν έγινε σαφές ότι οι διορισμοί πήραν τέλος).  Επειδή λοιπόν το Δημόσιο πιέστηκε να απορροφήσει τους πάντες, δεν είναι σε θέση να ανταμείψει σωστά τους ειδικούς και τους επιστήμονες και έτσι πέσαμε στα φακελάκια.  Αλλά και αυτά δεν πήγαιναν κατ’ ανάγκη στους ικανότερους αλλά κυρίως στους καπάτσους, στους συνδικαλιστές, στους διαπλεκόμενους και σε όσους μπορούν από τη θέση τους να εκβιάσουν τον πολίτη και την εκάστοτε κυβέρνηση. Στην ουσία λοιπόν επενδύαμε στην εκπαίδευση των παιδιών μας προετοιμάζοντάς τα είτε για πρόσληψη στο Δημόσιο με αποδοχές και εξέλιξη της μετριότητας είτε σε έναν κορεσμένο και πρόσφατα περιοριζόμενο ιδιωτικό τομέα είτε  για μετανάστευση. Και μένουν εδώ κατά κανόνα οι βολεμένοι, οι παγιδευμένοι και η μετριότητα, η οποία τορπιλίζει ο,τιδήποτε την ξεβολεύει  ή της επισημαίνει ως καθρέπτης αυτό που πραγματικά είναι.

Εκπατρισμός και Εκπαίδευση.

      Ακόμα λοιπόν και αν η κρίση αυτή δεν είχε ξεσπάσει, οι ικανοί και δραστήριοι θα μας έφευγαν για καλύτερους όρους εργασίας και για να ξεφύγουν από το ελληνικό μπάχαλο, κάτι που είχε ήδη αρχίσει να γίνεται. Κι επειδή το Δημόσιο συρρικνώνεται  τώρα κατ΄ επιταγήν  της Τρόικας, η φυγή έγινε μαζική αφού η Οικονομία δεν αφήνει ελπίδες αξιοπρεπούς  και δημιουργικής απασχόλησης ούτε στον ιδιωτικό τομέα για τους πτυχιούχους. Η διαδεδομένη εκμάθηση ξένων γλωσσών στην Ελλάδα και η δυνατότητα εργασίας σε άλλες χώρες της Ε.Ε. έκαναν αυτή τη φυγή πιο εύκολη.

Δεν χρειάζεται μελέτη για να εξηγηθεί το φαινόμενο ότι το 90% από τα διαφημιστικά φεϊγ βολάν για νέες επιχειρήσεις  αφορούν φαγάδικα. Αυτό είναι ενδεικτικό του πόσο ανίκανη ή απρόθυμη είναι η κοινωνία μας να υποστηρίξει την ίδρυση σοβαρών επιχειρήσεων ή άλλων παραγωγικών πρωτοβουλιών, όταν μάλιστα οι απόφοιτοι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης περισσεύουν και οι καλοί θα μπορούσαν και θα έπρεπε να αξιοποιηθούν εδώ.

Δυστυχώς όμως οι πολιτικοί δεν ασχολήθηκαν  ποτέ στα σοβαρά με τη σύνδεση της εκπαίδευσης με τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας ούτε με την ουσία της Δημόσιας Εκπαίδευσης που βρίσκεται στα Νηπιαγωγεία, στα Δημοτικά και στα Γυμνάσια και ΟΧΙ στα ΑΕΙ - ΤΕΙ, με τα οποία  όλοι καταπιάνονται  αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η  Βασική Εκπαίδευση δεν μαθαίνει τα παιδιά πώς να σκέπτονται ορθολογικά και υπεύθυνα, πώς να κάνουν διάλογο, πώς να συμβιβάζουν τις διαφωνίες τους και να συνεργάζονται για το καλό της ομάδας και πώς να γίνουν δημιουργικά ώστε να ανελιχθούν με βάση την εργασία  τους. Αντίθετα, τους οδηγεί στον ατομισμό  και στην παπαγαλία με λάθος ή και υποβολιμαία συγγράμματα που συνεχώς αλλάζουν και απηχούν τις απόψεις ετερόκλητων και μη αντικειμενικών συγγραφέων, συνήθως καθοδηγούμενων από οργανώσεις και κόμματα που ασκούν ακόμα και τρομοκρατία μέσω του συνδικαλισμού.

Τα κόμματα επέβαλλαν την εκπαιδευτική ύλη που τους συνέφερε με συνεχείς ανερμάτιστες αλλαγές στα εκπαιδευτικά προγράμματα και συγγράμματα. Μέγα μέρος των εκπαιδευτικών και των συνδικαλιστικών οργάνων τους έχουν απολέσει την αίσθηση της εκπαιδευτικής και παιδευτικής αποστολής τους αντικαθιστώντας τα είτε με αδιαφορία είτε με την προβολή ακραίων κοσμοθεωριών. Γενικότερα, το παράδειγμα της κάθε είδους ηγεσίας του τόπου υπήρξε κάκιστο.

Δυστυχώς οι ιθύνοντές μας αγαπούν τα πόστα και το χρήμα ή τις ιδέες τους περισσότερο από τον τόπο. Έτσι, μερίδα της ακαθοδήγητης πλέον νεολαίας μας ζεί στον κόσμο της και επιδιώκει να ηρωοποιηθεί μέσω της αντίδρασης προς ο,τιδήποτε αφού δεν έχει μάθει  να καταξιώνεται  μέσω της προσπάθειας και της δημιουργίας.  Κάθε χρόνο λοιπόν γίνονται τα ίδια και τα ίδια στην επέτειο του Πολυτεχνείου, φωτιές, ξύλο, κουκουλοφόροι, λεηλασίες κλπ. Βλέπουμε ότι ακόμα και η αντίδρασή τους στερείται φαντασίας και δημιουργικότητας ενώ ένας διαφορετικός και πιο ενδιαφέρων τρόπος διαμαρτυρίας, χωρίς βία και καταστροφές,  θα τύγχανε και της συμπαράστασης, ίσως  ακόμα και της κινητοποίησης της κοινωνίας.

Όταν προτείνεις κάτι για την Εκπαίδευση δέχεσαι τα πυρά των πονηρών και όσων δεν καταλαβαίνουν την ουσία του θέματος. Λένε:»Αυτά χρειάζονται 35 χρόνια για ν' αποδώσουν. Για ΤΩΡΑ έχεις κάτι να μας προτείνεις»;  Όμως, με τη νοοτροπία αυτή του "εδώ και τώρα" μας πήρε 35 χρόνια για να καταστρέψουμε την παιδεία, να υποβαθμίσουμε τη γλώσσα (το μόνο αποκλειστικό εθνικό γνώρισμα που μας έχει απομείνει) και να αποκτήσουμε και οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα. Υπάρχουν δε και πολλοί που προτείνουν περαιτέρω απλοποίηση και κουτσούρεμα της γλώσσας ώστε να μη δυσκολεύονται τάχα οι μετανάστες (μάλλον τη δική τους αδιαφορία και έλλειψη καλλιέργειας υποκρύπτουν). Κατά τα άλλα, τα blogs βρίθουν από ανορθογραφίες, ασυνταξίες και φραγκοχιώτικα  (greeklish).   

Επί 40 χρόνια προετοιμάζαμε τη νεολαία μας για να βολευτεί ή να ξενιτευτεί - γνώμες - Το Βήμα Online