να σου παίζω τραγουδάκια….

“τοίχο τοίχο μην σε πετύχω” είπαν στην σκιά και γέλασε!

ο κύβος ερρίφθη

το πήρα απόφαση. Ελπίζω να μην μάθετε ποτέ τίποτα γι αυτό αλλά αν μάθετε τότε κακό του κεφαλιού σας.-

 

Ξεύρεις τήν χώραν πού ἀνθεῖ φαιδρά πορτοκαλέα/ πού κοκκινίζ’ ἡ σταφυλή/ και θάλλει ἡ ἐλαία;

 

Ας φανταστούμε ότι δεν είμαστε κομπάρσοι και παρατηρητές των γεγονότων σε αυτή τη χώρα, αλλά ότι είμαστε θεατές μιας ταινίας των αδελφών Φαρέλι. Τα εν λόγω αδέρφια, γυρίζουν τις πιο χοντροκομμένες κωμωδίες του αμερικάνικου σινεμά. Η υπόθεση της ταινίας έχει ως εξής:

Ένας ταλαντούχος και επιτυχημένος κωμικός ηθοποιός εκλέγεται βουλευτής με ένα κόμμα, το οποίο πιστεύει ακράδαντα ότι κάποιος ψεκάζει τους πολίτες της χώρας με αεροπλάνα με διάφορα χημικά για να αποβλακώνονται. Ο κωμικός, όποτε δεν πηγαίνει στη Βουλή και τα τηλεοπτικά πάνελ, παίζει στο θέατρο κανονικά, κάνει γυρίσματα σε τηλεοπτικές σειρές και περιοδεύει με θιάσους σε όλη τη χώρα. Ταυτόχρονα, διατηρεί σχέσεις με έναν ανεπάγγελτο παράγοντα, τον οποίο δανείζει διάφορα ποσά με τόκο. Ο παράγοντας δεν του τα επιστρέφει, και ο κωμικός του λέει ότι είναι στριμωγμένος οικονομικά, παρ' όλες τις δουλειές που κάνει, το θέατρο και την πολιτική, για να του δίνει ο άλλος κάποια έστω μικροποσά. Ο παράγοντας τώρα, αρχίζει να βολιδοσκοπεί τον δανειστή του, για να τον «λαδώσει», εξ ονόματος κάποιων άλλων, για να ψηφίσει σε μια κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή. Ο κωμικός βουλευτής τσιμπάει, κάνει τέλος πάντων ότι τον ενδιαφέρει και αρχίζουν να συναντιούνται μιλώντας σα λιμενεργάτες του παλιού καιρού, ενώ ταυτόχρονα και ο κωμικός βουλευτής και ο παράγοντας μαγνητοσκοπούν και ηχογραφούν ο ένας τον άλλον.

Κάποια στιγμή, ο κωμικός βουλευτής τον καταγγέλει στην αστυνομία ότι θέλει να τον λαδώσει, η ασφάλεια «παγιδεύει» τον χώρο του επόμενου ραντεβού τους, αλλά ο παράγοντας αυτή τη φορά δεν έρχεται. Η αστυνομία εν τω μεταξύ δεν γνωρίζει ποιον πάει να παγιδεύσει, καθώς ο κωμικός βουλευτής δεν τους λέει το όνομα του παράγοντα, αλλά μπροστά στο καθήκον, η αστυνομία καλωδιώνει τον χώρο του ραντεβού στα κουτουρού. Μετά τη μη εμφάνιση του παράγοντα, αστυνομία και κωμικός βουλευτής το διαλύουν, αλλά ο βουλευτής παίρνει τις μαγνητοσκοπήσεις που έχει κάνει, τις πηγαίνει σε έναν συνάδελφό του, κωμικός κι αυτός και ταλαντούχος, που έχει μια εκπομπή όπου κάνει πολιτικά κυρήγματα, ο οποίος και τις μοντάρει, έτσι ώστε ο ήχος να έχει και μια εικόνα, αλλά η εικόνα είναι από ξεχωριστή μαγνητοσκόπηση από τον ήχο. Ο κωμικός βουλευτής παίρνει τις κασέτες και πάει σπίτι του. Ο κωμικός μοντέρ όμως, βγαίνει σε πρωινή εκπομπή δημοσιογραφικής ψυχαγωγίας και λέει ότι κάποιος πήγε να εξαγοράσει τον κωμικό βουλευτή. Οπότε και ο τελευταίος, παίρνει τον αρχηγό του κόμματός του και βγαίνουν μαζί και καταγγέλουν συνωμοσία. Η αντιπολίτευση, που είναι η μόνη που δεν γέλασε με αυτήν την καταγγελία, τη θεωρεί σοβαρή και λέει ότι αυτός που έλεγε για τους ψεκασμούς, ναι μεν δεν είχε δίκιο για τους ψεκασμούς, αλλά τώρα έχει, γιατί ο κωμικός βουλευτής με το βαμμένο μαλλί είναι τίμιος και βγάζει το ψωμί του με γυρίσματα, θέατρα και το βουλευτικό του μισθό μόνο και όχι με δωροδοκίες, γι’ αυτό και είναι στριμωγμένος οικονομικά. Ο παράγοντας συλλαμβάνεται, αλλά αποδεικνύεται ότι είναι φίλος και συνεργάτης και του κωμικού βουλευτή και του προέδρου του. Ο παράγοντας λέει ότι τον δοκίμαζε τον βουλευτή για να δείξει ότι είναι φιλάργυρος και Σκρουτζ, ο κωμικός μοντέρ εξαφανίζεται με ένα κότερο, ο πρωθυπουργός τους κάνει μήνυση και ο κωμικός βουλευτής βγαίνει και λέει ότι του έδινε του παράγοντα και λεφτά για να παίξει στο χρηματιστήριο, γιατί αυτός βοηθάει όποιον τίμιο θέλει να παίξει στο χρηματιστήριο να προκόψει και να βγάλει ψωμάκι για τη φαμελιά του. Την άλλη μέρα όμως ο εισαγγελέας τους στέλνει στο διάολο, ο κωμικός βουλευτής βγαίνει και λέει ότι ο παράγοντας του έλεγε σημεία και τέρατα, ότι τα παίρνουν κι άλλοι και εκεί να δείτε αλλού λαδώματα, όχι που πιάσανε αυτόνα ότι και καλά τα παίρνει, αυτός έκανε ότι τα παίρνει για να δοκιμάσει με τη σειρά του τον παράγοντα που τον δοκίμαζε ενώ ταυτόχρονα του έπαιρνε λεφτά για να αγοράζει μετοχές στο χρηματιστήριο του Τόκιο.

Το ζήτημα είναι ότι αν όλο αυτό το κάνανε όντως ταινία, θα βγάζανε πολλά και τίμια λεφτά όλοι αυτοί και θα τους λέγανε όλοι μπράβο και συγχαρητήρια, είστε θεότρελοι αλλά κάνατε μια φοβερή κωμωδία, ενώ τώρα γελάνε όλοι τζάμπα και αυτοί οι κακομοίρηδες δεν παίρνουν φράγκο.

Συμπέρασμα: Τα λεφτά πολλοί εμίσησαν, τα πολλά λεφτά ουδείς.

Εν τω μεταξύ, τις τέσσερις μέρες που γυριζόταν η ταινία, πέρασε ένα νομοσχέδιο που ενταφιάζει την προστασία των δασών, με σαράντα τροπολογίες τσόντα από δω κι από κει, κι άλλο ένα νομοσχέδιο με άλλες εκατόν είκοσι τροπολογίες, για τις οποίες ελάχιστα μάθαμε και ακούσαμε από τα κανάλια.

Παρ' όλα αυτά, καλές γιορτές!

Ο πρόεδρος, ο ηλίθιος, ο πανηλίθιος και ένα σκάνδαλο | ΕΛΛΑΔΑ | Protagon

Ξενοφών Ζολώτας: «Αυτοί οι δύο θα χρεοκοπήσουν τη χώρα»

ένα ακόμα καλό της κρίσης είναι πως όλο και περισσότερο έχουν αρχίσει (τονίζω το “αρχίσει”) ν’ ακούγονται αλήθειες που μέχρι χθες ήταν “ανθελληνικές”.

Ήταν 3 Ιανουαρίου 1990, αργά το βράδυ και ενώ οι διάδρομοι της Βουλής ήσαν σχεδόν άδειοι, στο γραφείο του πρωθυπουργού της οικουμενικής κυβέρνησης Καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα επικρατούσε μια απίστευτη ένταση και υπερκινητικότητα. Το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών (Κωνστ. Μητσοτάκης, Ανδρέας Παπανδρέου, Χαρίλαος Φλωράκης - πρόεδρος Συνασπισμού της Αριστεράς) δεν ενέκρινε το έκτακτο σχέδιο 10 σημείων που πρότεινε ο κ. Καθηγητής και η χώρα κινδύνευε με άμεση χρεοκοπία και στάση πληρωμών.

Το ήξεραν ή το υποψιάζονταν ελάχιστοι και η καθημερινότητα στην χειμωνιάτικη Αθήνα ήταν απολύτως ομαλή παρά τις γνωστές και οικείες έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις. Άλλωστε παντού στον δυτικό κόσμο η πτώση του τείχους του Βερολίνου, η διάλυση του υπαρκτού σοσιαλισμού και το άνοιγμα των βόρειων συνόρων της χώρας είχαν προκαλέσει μια γενικευμένη αίσθηση αισιοδοξίας.
Στην Ελλάδα είχαν προηγηθεί δύο εκλογικές αναμετρήσεις με την πρώτη να οδηγεί στην συγκρότηση της κυβέρνησης Τζαννετάκη με συνεργασία ΝΔ-Συνασπισμού και η δεύτερη στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα. Ήταν μια κυβέρνηση γέφυρα που θα οδηγούσε την χώρα ομαλά στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση μέσα όμως από ένα σχέδιο συναινετικής Εθνικής Ανασυγκρότησης που θα οδηγούσε τη χώρα σε μια νέα πορεία. Γι’αυτό ο Ζολώτας αποφάσισε ως πρωθυπουργός να συγκροτήσει την περίφημη τότε άγνωστη σήμερα Επιτροπή Αγγελόπουλου (Άγγελος Αγγελόπουλος, Καθηγητής Οικονομίας, νεανικός φίλος του Ξ. Ζολώτα, υπουργός της «Κυβέρνησης του  Βουνού» ΠΕΕΑ και της Κυβέρνησης Εθν. Ενότητας τον Οκτώβριο Δεκέμβριο 1944).
Στόχος του ήταν να πείσει επιτέλους όλα τα πολιτικά κόμματα να συμφωνήσουν σε ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα που συμπύκνωνε την έμμονη ιδέα του Καθηγητή από το 1924, όταν έγινε - ο νεότερος στη ιστορία - Καθηγητής Οικονομικών. Νομισματική σταθερότητα μαζί με γρήγορη οικονομική ανάπτυξη και εκβιομηχάνιση. Κάτι που το κατόρθωσε προσωρινά ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας την περίοδο 1955-1967, όταν η Ελλάδα σημείωσε ποσοστά ανάπτυξης του ΑΕΠ με τον «ιαπωνικό» ρυθμό  του 6-7% ετησίως. Σε στενή συνεργασία και με την υποστήριξη του Κων. Καραμανλή που έγινε πρωθυπουργός το 1955, προώθησε ένα επιτυχημένο μείγμα κρατικής παρέμβασης και αγοράς που μόνον η Ιαπωνία και η Νότιος Κορέα κατόρθωσαν να επιτύχουν.
Αυτό ήταν το όραμα Ζολώτα. Βιομηχανία τύπου Νότιας Κορέας (το 1960 ήταν φτωχότερη από την Ελλάδα) δημοκρατία αναπτυγμένης χώρας και στόχευση στην καρδιά της Ευρώπης. Αν και δεν εξέφραζε ποτέ ανοικτά τις πολιτικές του προτιμήσεις και τηρούσε με θρησκευτική ευλάβεια την αμερόληπτη ουδετερότητα που του επέβαλλε η θέση του ως Διοικητή της ΤτΕ και ο δυναμικά μειλίχιος χαρακτήρας του, δεν ανήκε ποτέ στην Δεξιά Παράταξη. Ήταν πάντοτε ένας κεντρώος της σύνθεσης.
Έκανα αυτή την παρενθετική παρέμβαση του κεντρικού αφηγηματικού νήματος του άρθρου για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι η εξαιρετική έκθεση για το έργο και την ζωή του Ξενοφώντα Ζολώτα που εγκαινιάστηκε προχθές στο νέο κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ) στην οδό Αμερικής και θα διαρκέσει αρκετούς μήνες. Προτείνω σε όλους και ιδίως στους νεότερους που μάλλον δεν ξέρουν καν της ύπαρξή του να την επισκεφτούν. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο Έλληνα οικονομολόγο και - για μένα - τον πιο συνειδητό Έλληνα πρωθυπουργό που προσέγγισε την έννοια του «Δημόσιου Συμφέροντος» περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.
Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει και αυτός με την επικαιρότητα των πιο σκληρών πλευρών της ιστορίας μας.  Με αφορμή τα 70 χρόνια από τα Δεκεμβριανά του 1944 και την συζήτηση που άνοιξε θα πρέπει να εξεταστεί και η προσπάθεια ενός τρίτου, σοσιαλιστικού και δημοκρατικού πόλου που συνετρίβη πρόωρα μέσα στην μέγγενη του εμφύλιου πολέμου που ακολούθησε. Άλλωστε ο Ξεν. Ζολώτας θεωρούσε ιδανικό οικονομικό σύστημα και για την Ελλάδα – με σταδιακά βήματα και εφόσον το επέτρεπαν οι συνθήκες – τον «Δημιουργικό Σοσιαλισμό» (βλέπε βιβλίο του με τον ίδιο τίτλο το 1943) που θα ήταν μια σύνθεση φιλελεύθερης (όχι αρρύθμιστης ή όπως λέμε σήμερα νεοφιλελεύθερης) αγοράς με ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος και γι’αυτό μαζί με τον Άγγελο Αγγελόπουλο ίδρυσαν κατά την διάρκεια της Κατοχής το 1942 τον όμιλο Σοσιαλιστική Ένωση (στην οποία από πρόταση της Ιωάννας Τσάτσου συμμετείχε για λίγο και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής).
Ο τρίτος λόγος και πιο σημαντικός ακολουθεί. Ας ξαναγυρίσουμε  λοιπόν στην αρχή της ιστορίας.
«Είναι καλοί άνθρωποι αλλά είναι άρπαγες του κράτους»
Όταν στις 23 Νοεμβρίου 1989 ο Καθηγητής Ζολώτας ανέλαβε  ύστερα από ομόφωνα πρόταση των κομμάτων την πρωθυπουργία της οικουμενικής Κυβέρνησης, τα οικονομικά στοιχεία που του δόθηκαν ήταν από ασαφή έως θολά. Σίγουρα πολύ χειρότερα απ' ότι του είχαν ειπωθεί. Είχε προηγηθεί η τρίμηνη θητεία της κυβέρνησης Τζαννετάκη, ένα καθεστώς ημικυβερνησίας. Υπουργός Οικονομικών ήταν ο Αντ. Σαμαράς με βασική καινοτομία της υπουργίας του την εισαγωγή των αφορολόγητων κόκκινων πινακίδων αυτοκινήτων ΑΜΟ που πλημμύρισαν τη χώρα, παρότι προορίζονταν αρχικά για τους εργαζόμενους στο εξωτερικό (βλ άρθρο ΑΔ Παπαγιαννίδη στον Οικ. Ταχυδρόμο Σεπτ 1999). Μεταπήδησε στην συνέχεια και στην οικουμενική ως υπουργός Εξωτερικών. Την ίδια θέση διατήρησε και στην κυβέρνηση Μητσοτάκη που ήλθε στην εξουσία τον Απρίλιο του 1990, όταν έγινε ο «μοιραίος» άνθρωπος για την εμπλοκή στο Σκοπιανό αλλά και για την πτώση της κυβέρνησης της ΝΔ το 1993. Και μετά ήλθε πάλι στην εξουσία ο ΑΓ Παπανδρέου και πάλι τα γνωστά. Στην Ελλάδα ένας κλειστός αριθμός ατόμων επανέρχονται εναλλάξ στην εξουσία.
Γενικά η κυβέρνηση Τζαννετάκη - όπως και όλες οι προηγουμένως -  δεν παρέδωσε τίποτα. Όταν ο πρωθυπουργός μου ζήτησε να βρω τα αρχεία αποφάσεων και ομιλιών για να τα συμβουλευτεί, οι δέκα, προϋπάρχουσες, κυρίες γραμματείς του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού - «τρελάθηκα» με τον αριθμό - με κοίταξαν με απορία. «Ποια αρχεία, δεν υπάρχουν αρχεία» μου είπε η προϊσταμένη. «Τα παίρνουν όλα οι Πρωθυπουργοί στο σπίτι τους». Τρελάθηκα για δεύτερη φορά αλλά όπως αποδείχτηκε ήμουν απλά στον πρόλογο. (Τελικά το 2002 ψηφίσθηκε νόμος για τα Αρχεία του Πρωθυπουργού με πρωτοβουλία του καθηγητή Γιώργου Παπαδημητρίου, νομικού συμβούλου επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη, αλλά μάλλον δεν εφαρμόζεται πλήρως ακόμη. Ίσως το 2050). Όταν  μετέφερα το νέο στον Καθηγητή Ζολώτα, παρότι τυπικά το θέμα ήταν ήσσονος σημασίας για την εποχή, εξερράγη. «Είμαι 86 ετών. Έχω γράψει  40 βιβλία αλλά μόνο τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω τις βαθιές παθογένειες της χώρας. Είναι θαύμα που επιβιώνει αυτό το κράτος» Και ήταν μόνο  η αρχή.
Στις 3 Ιανουαρίου του 1990 η κατάσταση στα δημοσιονομικά πράγματα έτεινε να γίνει απελπιστική. Το ΑΕΠ της χώρας σε ευρώ ήταν περίπου στα 70 δις (σήμερα είναι 184 δις) ενώ το Δημόσιο χρέος ακόμη ήταν μόνο στο 70% με ραγδαία όμως αυξητική τάση (σήμερα είναι ως γνωστόν στο 176% του ΑΕΠ). Ο πληθωρισμός γύρω στο 15% (σήμερα έχουμε αρνητικό πληθωρισμό ή αποπληθωρισμό) τα επιτόκια εσωτερικού στο 24% το δημόσιο έλλειμμα κτύπαγε το 13% (όπως το 2009) και περίπου στο 10-12% ήταν το έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου πληρωμών. Είχαν αρχίσει σταδιακά εξαγωγές κεφαλαίων με ταξίδια στην Ελβετία κα το κυριότερο κινδυνεύαμε με αθέτηση  διεθνών πληρωμών και με μη πληρωμή μισθών και συντάξεων. Ουσιαστικά υπήρχε διορία 2 ή 3 ήμερών πριν το πρόβλημα πάρει μεγάλες διαστάσεις και υπήρχε ο άμεσος κίνδυνος γενικευμένης ανησυχίας των πολιτών για την «υγεία» και την ισοτιμία της δραχμής. (Αποκτήσαμε τελικά το 2001 το ευρώ αλλά ήδη είχαν ξεπροβάλλει τα τρία περίφημα κριτήρια του Μάαστριχτ που θεσπίστηκαν το 1993.)
Με δεδομένη την άρνηση των τριών πολιτικών αρχηγών να συναινέσουν στα 10 έκτακτα μέτρα Ζολώτα, το μόνο που έμενε ήταν η έκτακτη σύναψη Syndicated Loan από Διεθνείς Τράπεζες (η αγορά Ομολόγων δεν ήταν τότε πολύ αναπτυγμένη). Πράγμα ιδιαιτέρως δύσκολο να πραγματοποιηθεί σε ένα λογικό και μη αστρονομικό επιτόκιο.
Όταν μπήκα στο γραφείo του καθηγητή Ζολώτα στο ισόγειο της Βουλής, τον είδα για μια και μόνη φορά στην 18χρονης γνωριμίας μας (τον γνώρισα το 1986 όταν έκανα μαζί του μια συνέντευξη εφ’όλης της ύλης για τα 70 χρόνια του ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ) να κάθεται «σε αναμμένα κάρβουνα».  Είχε μπροστά του δυο μεγάλα καλογραμμένα λογιστικά φύλλα κάτι σαν έσοδα - έξοδα υποχρεώσεις του κράτους και δίπλα κράταγε σημειώσεις με συνεχείς αναπροσαρμογές. Είχε έρθει για δεύτερη φορά ένας παλιός μαθητής του από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους με άλλα δυο λογιστικά τεφτέρια υπό μάλης. Τηλεφώνησε στον από χρόνια στενότερο συνεργάτη του Ν.Α. από την Τράπεζα της Ελλάδας «Μόνο σε αυτούς του δύο έχω εμπιστοσύνη για την αξιοπιστία των στοιχείων. Είναι οι μόνοι που δεν μου πασάρουν "αλλοιωμένα" στοιχεία για τις πραγματικές υποχρεώσεις του κράτους». «Μα κύριε Καθηγητά του αντέτεινα αυτά δεν είναι επίσημα στοιχεία. Είστε Πρωθυπουργός της χώρας θα έπρεπε να είχατε σε πέντε λεπτά τα πραγματικά μεγέθη του Κράτους».
«Παιδί μου, είπε (προσφιλής προσφώνηση του Καθηγητή στους στενούς του συνεργάτες ανεξαρτήτως ηλικίας) δεν υπάρχει πλέον ενιαίο κράτος στην Ελλάδα. Το κράτος είναι κάτι σαν αδειανό πουκάμισο για τα μάτια του κόσμου. Γνωρίζω από παλιά τον Ανδρέα και τον Μητσοτάκη και είναι καλοί άνθρωποι ως άτομα. Αλλά με τα κόμματά τους έχουν γίνει άρπαγες του κράτους που το λαφυραγωγούν εναλλάξ. Έχουν φτιάξει δύο παράλληλους κομματικούς μηχανισμούς υποκαθιστώντας το επίσημο κράτος. Συγκρούονται αδυσώπητα αλλά ξέρουν ότι είναι μια ο ένας μια ο άλλος. Και κρατάνε τις κρίσιμες πληροφορίες μόνο για τον εαυτό τους.  Οι της ΝΔ δραματοποιούν τα στοιχεία προς το χειρότερο γιατί θέλουν άμεσα εκλογές, οι του ΠΑΣΟΚ κάνουν το ακριβώς αντίθετο γιατί δεν θέλουν τώρα εκλογές και είναι ικανοί μέσα στην αδιάφορη ανευθυνότητά τους να καταγγέλλουν ο ένας τον άλλο δημοσίως και να εκθέτουν τη χώρα διεθνώς. Να το θυμάσαι ότι αυτό οι δύο σε πέντε σε δέκα ίσως και λίγο περισσότερα χρόνια θα χρεοκοπήσουν την Ελλάδα».
«Το δράμα», συνέχισε «η τραγωδία είναι ότι αυτός που είναι ο πιο λογικός αυτός που με στηρίζει περισσότερο στο Συμβούλιο Αρχηγών που είναι αυτός που έχουμε τις μεγαλύτερες διαφορές. Ο Χαρίλαος Φλωράκης ίσως επειδή έζησε την άγρια εποχή του εμφύλιου δείχνει την μεγαλύτερη ευαισθησία για την κρισιμότητα της κατάστασης. Αλλά και αυτός δεν μπορεί να τα πει δημοσίως. Τις προάλλες μου είπε: «Ξενοφώντα αν σε στηρίξω δημοσίως θα με φάνε οι δικοί μου». Ίσως τελικά να μας σώσει η Ευρώπη με τις νέες Συνθήκες αλλά με διαλυμένο και αρπακτικό κράτος η ιδιωτική οικονομία θα μείνει απροστάτευτη και θα καταστραφεί μέσα στον θυελλώδη ανταγωνισμό».
Συγκρουσιακή λαφυραγώγηση εναλλάξ και ΜΝΗΜΟΝΙΟ
Σοφά, προφητικά λόγια ενός ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ  Έλληνα που δυστυχώς αποδείχτηκαν στο σύνολο τους αληθινά. Δεκατέσσερα χρόνια μετά, το 2004 ο Γ. Αλογοσκούφης καταγγέλλει ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή την προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ότι έκρυβε ελλείμματα κάτω από το χαλί. Πρώτη διεθνής δυσφήμηση της χώρας. Το 2009 ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ως υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου καταγγέλλει τον Γ Αλογοσκούφη (και  Γ Παπαθανασίου) ότι και αυτοί με την σειρά τους έκρυβαν το κολοσσιαία δημόσιο έλλειμμα στο 13,5% του ΑΕΠ. Τα στοιχεία ήσαν αληθινά αλλά πρέπει να δούμε τον «φαύλο κύκλο» και των δυο μαζί στο ίδιο πλαίσιο. Είναι οι δυο όψεις της ίδιας συγκρουσιακής λαφυραγώγησης του κράτους εναλλάξ που έλεγε κι ο καθηγητής Ζολώτας. Δεύτερη διεθνής δυσφήμηση της χώρας. Μετά πανικός, μερική χρεοκοπία, αποκλεισμός από τις αγορές, ΜΝΗΜΟΝΙΟ. Όσοι έζησαν από κοντά και μέσα στο εσωτερικό της τότε κεντρικής εξουσίας περιγράφουν μια εικόνα απίστευτης σύγχυσης, πρωτοφανούς ερασιτεχνισμού και τσαπατσουλιάς και δυστυχώς δεν υπήρχε ένας Ζολώτας με μαεστρικές κινήσεις να σώσει την χώρα όπως το έκανε το 1990.
Ο Α Σαμαράς και η ΝΔ ήταν κατά του Μνημονίου μέχρι το 2012. Μετά ανέλαβε την εξουσία μαζί με το ΠΑΣΟΚ και έγινε υπέρ αναφανδόν. Συνεχίσθηκε η ίδια παράλογη υφεσιακή περιοριστική πολιτική σε καθεστώς αποπληθωρισμού που στραγγάλισε την ιδιωτική οικονομία και η οποία είναι ομόρροπη μόνο με τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά της Γερμανίας και των χωρών του Βορρά. Ακολούθησαν θυελλώδεις, σπασμωδικές δήθεν «αλλαγές», μαζική περικοπή εισοδημάτων και υπερφορολόγηση που αφορούσαν μόνον τους «πολλούς άλλους», αλλά όχι το κομματικό τους δυναμικό μαζί με τις οικογένειές τους. Σύμφωνα με ορισμένες αδημοσίευτες έρευνες, το ποσοστό ανεργίας τους ανέρχεται μόνο στο 4-5% ενώ το συνολικό είναι 27%.
Αυτό φαίνεται λογικό γιατί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (περίπου 6000 στελέχη και 150.000 μέλη) έχουν γίνει τα τελευταία 20 χρόνια αποκλειστικοί «ιδιοκτήτες» του ελληνικού κράτους.  Έχουν «αποικιοποιήσει» το κράτος.  Σε συνδυασμό με προσωρινά ευνοϊκές γι αυτούς ευρωπαϊκές συμμαχίες και μαζί με το 20% των πιο πλούσιων Ελλήνων που έχουν πληγεί λίγο η καθόλου από την κρίση είχαν συγκροτήσει ένα σκληρό μπλοκ εξουσίας που μοιάζει με στάσιμη ολιγαρχία και ελέγχει το σύνολο σχεδόν των επικοινωνιακών διαύλων της χώρας. Αποτελούν ένα είδος «vested interests» (καθεστωτικά συμφέροντα) που υπονομεύουν την παραγωγικότητα του κράτους, την κοινωνική κινητικότητα και την επιχειρηματική ανανέωση. Γιατί να δουλέψει κάποιος περισσότερο και πιο παραγωγικά όταν ξέρει ότι ο κομματικός θα πάρει όλα τα εύσημα  και τις θέσεις έτσι κι αλλιώς; Γιατί να δεχτεί κάποιος αξιολόγηση όταν ξέρει ότι την αξιολόγηση την ελέγχει ο μηχανισμός ΝΔ - ΠΑΣΟΚ;
Η Ελληνική Δημοκρατία που δημιουργήθηκε με τόσες προσδοκίες το 1974 πρέπει να βρει με άψογες δημοκρατικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες ένα τρόπο να απελευθερώσει το Ελληνικό κράτος από την «αποκλειστική ιδιοκτησία» τους προσπαθώντας επιτέλους να του δώσει δίκαιες «απρόσωπες» δομές σε κοινό κτήμα έτσι ώστε κανένας να μην μπορεί να γίνει μόνιμα αποκλειστικός κυρίαρχος. Ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος στην καρδιά του πρέπει να παραμένει πάντοτε ένας «κενός χώρος» με προσωρινή καθοδήγηση αυτών που επιλέγουν οι πολίτες. Χωρίς να είναι ιδιοκτησία κανενός. Αυτή είναι η μία και μόνη κεφαλαιώδης «Διαρθρωτική Αλλαγή» η  πιο σημαντική μεταρρύθμιση που πρέπει να γίνει και είναι πολύ πιο σημαντική από οποιαδήποτε εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ για τις επιμέρους αγορές ή την ασφαλιστική μεταρρύθμιση των ταμείων.
Για να κλείσουμε εαυτό το μακροσκελές και βιωματικό άρθρο που είναι αφιερωμένο στα 10 χρόνια από το θάνατο του Καθηγητή Ζολώτα (πέθανε πλήρης ημερών το 2004 σε ηλικία 100 ετών) να πούμε ότι την 3 Ιανουαρίου 1990 μέσα σε λίγες ώρες με απανωτές, συντονισμένες κινήσεις ο πρωθυπουργός Ζολώτας έσωσε την χώρα από μια άτακτη   χρεοκοπία. Με τηλεφωνικές επικοινωνίες με 3 κεντρικούς τραπεζίτες, τον Ζακ Ντελόρ, τον Μίνω Ζομπανάκη και ιδίως με τον τότε Διοικητή της ΤτΕ Γ. Χαλικιά για την αποτροπή οποιασδήποτε ανησυχίας του κοινού για την δραχμή και την κινητοποίηση του προσωπικού με εποπτεία των τραπεζών (τότε δεν υπήρχαν online συστήματα και πολλά ΑΤΜ) και ιδίως  με την σύναψη δολλαριακού δάνειου με το υψηλό επιτόκιο 10,4% (πληρώσαμε παραπάνω αλλά σώθηκε προσωρινά η χώρα) η απειλή χρεοκοπίας απεχώρησε από το προσκήνιο.
Οι εκλογές έγιναν ομαλά στις 8 Απριλίου 1990 και εξελέγη πρωθυπουργός ο Κων Μητσοτάκης. Εκείνη την ημέρα αφού ψήφισε στο εκλογικό κέντρο κοντά στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου κάτσαμε σε ένα καφενεδάκι για έναν ήρεμο καφέ. Ήταν εύθυμος, σφύριζε με τον δικό του μελωδικό σκοπό, κάπνισε το καθιερωμένο τσιγάρο Benson Royal των 100 εκατοστών με τον καφέ - χωρίς ποτέ να κατεβάζει τον καπνό - σχολίαζε και συζήταγε με δεκάδες θαμώνες που του μιλούσαν με σεβασμό. Ήταν 87 ετών και ένιωθε πενηντάρης. «Έκανα το καθήκον μου και παρέδωσα την χώρα χωρίς κανένα επιπλέον πρόβλημα. Θα μπορούσα να κάνω πολλά ακόμη αν με άφηναν και αν είχα χρόνο. Αλλά αυτός ο Μητσοτάκης βιαζότανε να πάρει την εξουσία και απέσυρε τους υπουργούς του πρόωρα. Τι να κάνουμε αυτά έχει η ζωή και  η πολιτική. Αλλά μην ξεχάσεις ότι σου είπα την πρώτη ημέρα που σε διόρισα στο γραφείο μου. Ό,τι είδες, ό,τι ακούσεις, ό,τι σου είπα θα τα ξεχάσεις. Τουλάχιστον για 20 χρόνια. Έως τότε θα έχουμε ίσως διορθωθεί και άλλωστε μάλλον και οι τέσσερις μας στο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών θα έχουμε αποδημήσει εις Κύριον».
Μόνο μια αστοχία πρόβλεψης. Ο Κων. Μητσοτάκης ζει και βασιλεύει κα είναι πλέον ο μόνος εν ζωή πολύπειρος πρώην πρωθυπουργός. Λίγα χρόνια μετά  ρώτησα τον Κων. Μητσοτάκη ποια είναι η γνώμη του για τον Ξενοφώντα Ζολώτα. «Ο Ξενοφών Ζολώτας είναι ένας πεπεισμένος κρατιστής. Γι’αυτό διαφωνούσαμε τόσο συχνά». Ναι αλλά τι είδους κρατιστής; ¨Ένα τέτοιο δημιουργικό κρατιστή με μετριοπαθείς φιλελεύθερες απόψεις και πίστη στον δημιουργικό Σοσιαλισμό που συνδυάζει το κράτος με την αγορά και την επιχειρηματική καινοτομία μάλλον χρειάζεται ακόμη και σήμερα η χώρα, 110 χρόνια μετά τη γέννησή του.
Περικλής Βασιλόπουλος
Δημοσιογράφος, Αντιπρόεδρος της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Διατέλεσε Διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα (1989-90)

Ξενοφών Ζολώτας: «Αυτοί οι δύο θα χρεοκοπήσουν τη χώρα» | TVXS - TV Χωρίς Σύνορα

Μόνο η αλήθεια είναι επαναστατική

 

Πρέπει πάντα να προσπαθείς να σώζεις μια ζωή.

- Δεν μπορείς όμως να υπερασπίζεσαι τη ζωή απειλώντας με θάνατο τους άλλους.

- Θυμόμαστε ακόμα τον Μάη του ’68 ή το «φράουλες και αίμα» των αντιπολεμικών διαδηλώσεων του ’67 για το Βιετνάμ, επειδή ήταν μοναδικές στιγμές. Στιγμιαίες εκρήξεις στο χρόνο που συμπύκνωναν την επιθυμία των νέων για μια άλλη εξέλιξη, λιγότερο συντηρητική και υποκριτική.

- Δεν υπάρχει τίποτα επαναστατικό στην επανάληψη. Δεν μπορεί ποτέ η ρουτίνα να είναι εξεγερσιακή. Δεν υπάρχει τίποτα αντιεξουσιαστικό σε προκαθορισμένα ραντεβού και επετειακές συγκρούσεις. Η εξέγερση δεν δίνει ραντεβού κάθε 17 Νοέμβρη, κάθε 6 Δεκέμβρη, κάθε εθνική παρέλαση, κάθε Φλεβάρη στα αγροτικά μπλόκα της εθνικής οδού, κάθε Οκτώβρη στις σχολικές καταλήψεις, κάθε γιορτές στα σκουπίδια των απορριμματοφόρων, κάθε καλοκαίρι στα αποκλεισμένα λιμάνια, κάθε Κυριακή στην Ερμού.

- Συστηματικό είναι μόνο το σύστημα.

- Το σύνθημα «εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία» το έφτιαξαν αυτοί που δεν ήταν στο Πολυτεχνείο το ’73. Το Πολυτεχνείο έγινε ακριβώς για να μη χρειάζεται η χώρα μας άλλα Πολυτεχνεία.

- Τα συνθήματα από τον παρισινό Μάη κι από το αμερικάνικο «καλοκαίρι της αγάπης» επηρέασαν τη ζωή μας τον επόμενο μισό αιώνα. Άλλαξαν τη γλώσσα μας, τις σχέσεις των δύο φύλων, τη σεξουαλικότητα, τα τραγούδια μας, τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία. Τη δημοσιογραφία, τη διαφήμιση, την επικοινωνία. Άλλαξαν τον Λόγο της Δύσης. Ούτε μισό σύνθημα δεν έχει μείνει από τόσα χρόνια συγκρούσεων. Μόνο στατιστικοί αριθμοί. Τόσοι τόνοι πέτρες, τόσες σπασμένες βιτρίνες.

- Η θυματοποίηση, ο μιζεραμπιλισμός, η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων, η κατασκευή εξωτερικών εχθρών, ήταν πάντα η μέθοδος του κυρίαρχου συστήματος για να αποκρύψει τις εσωτερικές συγκρούσεις και αντιθέσεις.

-Η «λατρεία να μισούμε το κράτος» δείχνει κοινωνία καθηλωμένη στην παιδική ηλικία, στην πελατειακή οργάνωση της οικονομίας. Που περιμένει τα πάντα από το κράτος και το κόμμα-πατερούλη και το μισεί όταν αυτό δεν ανταποκρίνεται.

- Η τυφλή εκτόνωση της καταπιεσμένης οργής δεν είναι απελευθερωτική. Απελευθερωτικό είναι μόνο ό,τι εμπεριέχει δημιουργία. Η αδιέξοδη οργή είναι καλομαθημένη αντίδραση. Γιατί δεν με φροντίζετε πια; Θα σας τιμωρήσω.

- Η επαναστατική οργή αλλάζει τα πάντα, δημιουργεί καινούργια υποδείγματα. Καινούργιες γλώσσες, καινούργια τραγούδια, καινούργιες δουλειές, καινούργιες σχέσεις. Τόσα χρόνια «αγώνων», τίποτα καινούργιο δεν έχει φανεί σ’ αυτή τη χώρα.

- Η αδιέξοδη οργή επαναλαμβάνει και διασώζει τα παλιά αδιέξοδα.

- Η τέχνη δεν είναι ποτέ προοδευτική, αν επαναλαμβάνει την κυρίαρχη ιδεολογία. Η ανατρεπτική τέχνη δεν κολακεύει το κοινό της, δεν επιβεβαιώνει τα στερεότυπά του. Τα ανατρέπει. Το ξεβολεύει. Το βάζει να σκεφτεί, να αντιμετωπίσει τον εαυτό του. Προοδευτική τέχνη είναι αυτή που μας αναγκάζει να κοιτάξουμε στον καθρέφτη. Όχι αυτή που μας δείχνει με το δάχτυλο εχθρούς.

- Όταν όλοι, δεξιοί κι αριστεροί, φασίστες και τρομοκράτες, παπάδες και αναρχικοί, λένε τα ίδια πράγματα, δεν μπορεί να έχουν όλοι δίκιο. Κάπου αλλού κρύβεται η αλήθεια.

-Δεν θα λύσουμε τα οικονομικά μας προβλήματα αν δεν λύσουμε πρώτα τα πολιτικά. Και δεν θα λύσουμε τα πολιτικά αν δεν ξεκινήσουμε από τα προβλήματα δημοκρατίας. Σ’ αυτή τη χώρα υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν καν τι σημαίνει δημοκρατία.

- Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα αν δεν αλλάξουμε τον εαυτό μας. Αν δεν παραδεχτούμε τα λάθη μας. Όποιοι μας λένε πράγματα που ξέρουμε, δεν είναι φίλοι μας. Μόνο όσοι μας ξεβολεύουν, όσοι λένε σκληρές αλήθειες, ενδιαφέρονται για μας.

- Η Ελλάδα θα αλλάξει όταν οι Έλληνες πιστέψουμε ότι μπορούμε. Όταν πιστέψουμε στις δικές μας δυνάμεις. Όσο φοβόμαστε ότι δεν θα τα καταφέρουμε, όσο φοβόμαστε το μέλλον, θα βρίσκουμε κάθε δικαιολογία για να μείνουμε ίδιοι, σε ένα αδύνατο και μίζερο παρελθόν. Όταν μια μέρα πούμε, σιγά το πράγμα, τι έγινε, αύριο ξεκινάμε, δώσε μου 2-3 χρόνια και θα σου φτιάξω την καλύτερη Αθήνα, τις καλύτερες πόλεις, τα καλύτερα μαγαζιά, τις καλύτερες επιχειρήσεις, τις καλύτερες παραλίες, τότε θα καταλάβουμε ότι όλα αυτά, τρόικες, μνημόνια, χρέη, δεν είναι τίποτα, είναι φαντάσματα του παρελθόντος.

- Οι Κύπριοι έχουν ξεχάσει ότι είναι σε μνημόνια. Χθες όμως μια φίλη μου από την Αυστρία μού είπε ότι το παιδί της διάλεξε να σπουδάσει σε κυπριακό πανεπιστήμιο.

- Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που νομίζουν ότι η ζωή τούς χρωστάει. Κανείς άνθρωπος που αγωνίστηκε στη ζωή του δεν το πιστεύει αυτό.

- Στη ζωή έχουμε δικαιώματα επειδή αναλαμβάνουμε υποχρεώσεις. Αυτές οι υποχρεώσεις είναι που νομιμοποιούν τα δικαιώματα. Έχεις ακούσει ποτέ κανέναν να σου μιλάει για υποχρεώσεις;

- Οι επιλογές μας έχουν κόστος. Μερικοί είναι τόσο προστατευμένοι, ώστε πέφτουν από τα σύννεφα μόλις το αντιλαμβάνονται αυτό.

- Η κοινωνία είμαστε εμείς. Οι άνθρωποι γύρω μας. Τα εκατομμύρια διαφορετικές περιπτώσεις. Δεν είμαστε μόνοι μας. Εμείς αποτελούμε αυτό που αγαπάμε ή μισούμε να είμαστε. Κι εμείς μόνο μπορούμε να το αλλάξουμε.

- Όταν ακούς κάποιον να σου μιλάει με παραδείγματα από το παρελθόν, για τη Θάτσερ, τον Εμφύλιο, τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, το Πολυτεχνείο, την Κατοχή, την Αποστασία, αυτό θέλει να επαναλάβει. Σ’ αυτό είναι καθηλωμένος.

- Τίποτε απ’ όσα έγιναν πριν 30-40-70 χρόνια δεν νομιμοποιεί όσα συμβαίνουν σήμερα. Ο ανθρώπινος πολιτισμός συνεχώς ανακαλύπτει, αναδιασκευάζει την πορεία του. Η ζωή είναι πολύτιμη, γιατί μόνο αν υπάρχει μπορεί να αλλάξει.

- Η βία των τζιχαντιστών προκαλεί φρίκη όχι γιατί είναι των εχθρών. Αλλά γιατί επιστρέφει τον πολιτισμό σ’ ένα μεσαίωνα που έχει ξεπεράσει.

- Η διαιώνιση της πολιτικής βίας στην ελληνική δημοκρατία δεν είναι θέμα ριζοσπαστισμού. Είναι πρόβλημα καθυστέρησης.

- Οι μισές αλήθειες είναι τα χειρότερα ψέματα. Εδώ που έχουμε φτάσει, μπλοκαρισμένοι σ’ ένα μόνιμο αδιέξοδο, δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να πουν όλοι την αλήθεια. Όλη την αλήθεια.

- Μόνο η αλήθεια είναι επαναστατική. Μόνο η γνώση είναι απελευθερωτική. Αν δεν συγκεντρωθεί τώρα μια κρίσιμη μάζα υποψιασμένων πολιτών, η κοινωνία μας θα παρακμάσει με εκρήξεις κρότου-λάμψης μέχρι το τελικό σκοτάδι.

the paper - Edito 508 | www.athensvoice.gr

Επί 40 χρόνια προετοιμάζαμε τη νεολαία μας για να βολευτεί ή να ξενιτευτεί -

 

Την 1η Ιανουαρίου 1981 πανηγυρίσαμε για την προσχώρησή μας ως ισότιμο μέλος στην Ευρώπη των 10. 'Εκτοτε, η απερίγραπτη διαχείριση του Κοινοτικού χρήματος διέλυσε την κοινωνία και κατέστρεψε τη χώρα. Το φταίξιμο όλο δικό μας!

Για λόγους ψηφοθηρικούς όλα τα πολιτικά κόμματα υπέθαλψαν τη λαϊκή απαίτηση να νιώσουν όλοι, εδώ και τώρα, ότι ανήκουν στη μεσαία τάξη και επένδυσαν σ' αυτή. Τους πρόσφεραν  λοιπόν θέσεις στο Δημόσιο, μοίρασαν χρήματα και ίδρυσαν πολλά περιφερειακά ΑΕΙ και ΤΕΙ ώστε πολλοί απόφοιτοι να νιώσουν «επιστήμονες» και οι γονείς τους να αποβάλουν το κοινωνικό τους κόμπλεξ. Μετρούσε το «να νιώσουν», όχι το «να γίνουν» επιστήμονες. Εξ ού και  το χαμηλό επίπεδο των περισσότερων πτυχιούχων και το πλήθος των αιώνιων φοιτητών (με άφθονο χαρτζιλίκι)  που οι πολιτικοί επέτρεψαν  να υπάρχει και οι οποίοι στελεχώνουν συνήθως τις κομματικές νεολαίες ή στηρίζουν τις καφετέριες. Και το πτυχίο ήταν για τους περισσότερους απλά ένα κλειδί για διορισμό με καλύτερους όρους. Σπατάλη πόρων. Βαθμιαία προστέθηκαν και πανάκριβα μεταπτυχιακά, κυρίως στο εξωτερικό, που για τους πολλούς εξυπηρετούσε κυρίως ευνοϊκότερη πρόσληψη στο Δημόσιο. 

Η ίδρυση ΑΕΙ - ΤΕΙ χρησιμοποιήθηκε και ως μοχλός αποκέντρωσης ώστε το (Αθηναϊκό κυρίως) χρήμα να κυκλοφορεί σε όλη την επικράτεια (ενοίκια, ταβέρνες, σουπερμάρκετ, καφετέριες, μεταφορές κλπ.). Το πρόβλημα όμως είναι  ότι η υπερβολική διασπορά πανεπιστημιακών σχολών στο γεωγραφικό χώρο δεν εξασφαλίζει την κατάλληλη υποδομή ούτε σε ανθρώπινο αλλά ούτε και σε υλικοτεχνικό επίπεδο, πράγμα που μεταφράζεται σε χαμηλότερη στάθμη εκπαιδευτικών υπηρεσιών και πτυχιούχων. Κι επειδή όλες αυτές οι σχολές έπρεπε να «γεμίσουν» με σπουδαστές,  γίνονται δεκτοί και υποψήφιοι με απαράδεκτα χαμηλούς βαθμούς στις Πανελλήνιες εξετάσεις. 

Το Δημόσιο ως εργοδότης.

Ανέλαβε λοιπόν το Δημόσιο το ρόλο του εργοδότη ώστε να κρατούνται χαμηλά οι δείκτες της ανεργίας. Φωνές κάποιων ολίγων επώνυμων καθώς και μελέτες ερευνητικών κέντρων ότι κλείνουν οι επιχειρήσεις,  ότι παράγεται υπερπληθώρα αμφίβολης αξίας πτυχιούχων που η Οικονομία της χώρας θα αδυνατεί να απορροφήσει αγνοήθηκαν πλήρως. Ατελείωτες οι λίστες των υποψήφιων εκπαιδευτικών, ακόμη και 10 χρόνια αναμονή για τον πολυπόθητο διορισμό. Για 50 θέσεις στη ΔΕΗ ή στην Εθνική Τράπεζα, 10.000 οι ενδιαφερόμενοι!  Έτσι, στην πράξη, εκφυλίστηκαν θεσμοί όπως π.χ. το Εθνικό Σύστημα Υγείας σε σύστημα απασχόλησης γιατρών...

Με τόση ζήτηση για θέσεις εργασίας, ένα υγιές Δημόσιο θα είχε όλη την ευχέρεια να προσλαμβάνει μόνο τους καλύτερους, να τους επιμορφώνει,  να τους ανταμείβει καλά αλλά και να τους επιβάλλει αυστηρότατες ποινές όταν δεν εξυπηρετούν ή όταν «τα παίρνουν». Αυτό βέβαια προϋποθέτει πολιτική συναίνεση για ένα καλύτερο κράτος που να προσφέρει ποιοτικές υπηρεσίες στον πολίτη χωρίς να τον φορολογεί υπέρμετρα. Όμως, στην Ελλάδα οι λέξεις «διάλογος» και «συναίνεση» έχουν μόνο θεωρητική αξία. Τα κόμματα δεν έχουν καταλάβει ότι το μακροπρόθεσμο συμφέρον τους αλλά και των παιδιών μας (αν είναι να ζήσουν εδώ) έχει ως προϋπόθεση μια δίκαια κοινωνία και μια ισχυρή χώρα. Μια κοινωνία που να στηρίζεται στα πόδια της και να σχεδιάζει το μέλλον της χωρίς να παρασύρεται από εφήμερες υποσχέσεις. Δηλαδή πρωτίστως άνοδο του μορφωτικού επιπέδου, δηλαδή ΠΑΙΔΕΙΑ - όχι απλά εκπαίδευση. Αυτήν όμως την παιδεία φροντίσαμε με κάθε τρόπο να την υποβαθμίσουμε.

Ο ρόλος όλων των κομμάτων και κυρίως του συνδικαλισμού υπήρξε εν προκειμένω  καταστροφικός. Ο μεν συνδικαλισμός απαιτούσε είτε ταξική προνομιακή μεταχείριση (βλ. ΟΤΕ, ΔΕΗ, Υπ.Οικ. κλπ.) είτε την λαϊκίστικη και ισοπεδωτική χορήγηση των επιδομάτων στους πάντες. Οι δε πολιτικοί ενέδιδαν διότι (κυρίως στην επαρχία) ξέρουν ότι αν δεν διορίσουν δεν πρόκειται να επανεκλεγούν. (Δείτε την άμεση ερήμωση του ΠΑΣΟΚ όταν έγινε σαφές ότι οι διορισμοί πήραν τέλος).  Επειδή λοιπόν το Δημόσιο πιέστηκε να απορροφήσει τους πάντες, δεν είναι σε θέση να ανταμείψει σωστά τους ειδικούς και τους επιστήμονες και έτσι πέσαμε στα φακελάκια.  Αλλά και αυτά δεν πήγαιναν κατ’ ανάγκη στους ικανότερους αλλά κυρίως στους καπάτσους, στους συνδικαλιστές, στους διαπλεκόμενους και σε όσους μπορούν από τη θέση τους να εκβιάσουν τον πολίτη και την εκάστοτε κυβέρνηση. Στην ουσία λοιπόν επενδύαμε στην εκπαίδευση των παιδιών μας προετοιμάζοντάς τα είτε για πρόσληψη στο Δημόσιο με αποδοχές και εξέλιξη της μετριότητας είτε σε έναν κορεσμένο και πρόσφατα περιοριζόμενο ιδιωτικό τομέα είτε  για μετανάστευση. Και μένουν εδώ κατά κανόνα οι βολεμένοι, οι παγιδευμένοι και η μετριότητα, η οποία τορπιλίζει ο,τιδήποτε την ξεβολεύει  ή της επισημαίνει ως καθρέπτης αυτό που πραγματικά είναι.

Εκπατρισμός και Εκπαίδευση.

      Ακόμα λοιπόν και αν η κρίση αυτή δεν είχε ξεσπάσει, οι ικανοί και δραστήριοι θα μας έφευγαν για καλύτερους όρους εργασίας και για να ξεφύγουν από το ελληνικό μπάχαλο, κάτι που είχε ήδη αρχίσει να γίνεται. Κι επειδή το Δημόσιο συρρικνώνεται  τώρα κατ΄ επιταγήν  της Τρόικας, η φυγή έγινε μαζική αφού η Οικονομία δεν αφήνει ελπίδες αξιοπρεπούς  και δημιουργικής απασχόλησης ούτε στον ιδιωτικό τομέα για τους πτυχιούχους. Η διαδεδομένη εκμάθηση ξένων γλωσσών στην Ελλάδα και η δυνατότητα εργασίας σε άλλες χώρες της Ε.Ε. έκαναν αυτή τη φυγή πιο εύκολη.

Δεν χρειάζεται μελέτη για να εξηγηθεί το φαινόμενο ότι το 90% από τα διαφημιστικά φεϊγ βολάν για νέες επιχειρήσεις  αφορούν φαγάδικα. Αυτό είναι ενδεικτικό του πόσο ανίκανη ή απρόθυμη είναι η κοινωνία μας να υποστηρίξει την ίδρυση σοβαρών επιχειρήσεων ή άλλων παραγωγικών πρωτοβουλιών, όταν μάλιστα οι απόφοιτοι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης περισσεύουν και οι καλοί θα μπορούσαν και θα έπρεπε να αξιοποιηθούν εδώ.

Δυστυχώς όμως οι πολιτικοί δεν ασχολήθηκαν  ποτέ στα σοβαρά με τη σύνδεση της εκπαίδευσης με τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας ούτε με την ουσία της Δημόσιας Εκπαίδευσης που βρίσκεται στα Νηπιαγωγεία, στα Δημοτικά και στα Γυμνάσια και ΟΧΙ στα ΑΕΙ - ΤΕΙ, με τα οποία  όλοι καταπιάνονται  αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η  Βασική Εκπαίδευση δεν μαθαίνει τα παιδιά πώς να σκέπτονται ορθολογικά και υπεύθυνα, πώς να κάνουν διάλογο, πώς να συμβιβάζουν τις διαφωνίες τους και να συνεργάζονται για το καλό της ομάδας και πώς να γίνουν δημιουργικά ώστε να ανελιχθούν με βάση την εργασία  τους. Αντίθετα, τους οδηγεί στον ατομισμό  και στην παπαγαλία με λάθος ή και υποβολιμαία συγγράμματα που συνεχώς αλλάζουν και απηχούν τις απόψεις ετερόκλητων και μη αντικειμενικών συγγραφέων, συνήθως καθοδηγούμενων από οργανώσεις και κόμματα που ασκούν ακόμα και τρομοκρατία μέσω του συνδικαλισμού.

Τα κόμματα επέβαλλαν την εκπαιδευτική ύλη που τους συνέφερε με συνεχείς ανερμάτιστες αλλαγές στα εκπαιδευτικά προγράμματα και συγγράμματα. Μέγα μέρος των εκπαιδευτικών και των συνδικαλιστικών οργάνων τους έχουν απολέσει την αίσθηση της εκπαιδευτικής και παιδευτικής αποστολής τους αντικαθιστώντας τα είτε με αδιαφορία είτε με την προβολή ακραίων κοσμοθεωριών. Γενικότερα, το παράδειγμα της κάθε είδους ηγεσίας του τόπου υπήρξε κάκιστο.

Δυστυχώς οι ιθύνοντές μας αγαπούν τα πόστα και το χρήμα ή τις ιδέες τους περισσότερο από τον τόπο. Έτσι, μερίδα της ακαθοδήγητης πλέον νεολαίας μας ζεί στον κόσμο της και επιδιώκει να ηρωοποιηθεί μέσω της αντίδρασης προς ο,τιδήποτε αφού δεν έχει μάθει  να καταξιώνεται  μέσω της προσπάθειας και της δημιουργίας.  Κάθε χρόνο λοιπόν γίνονται τα ίδια και τα ίδια στην επέτειο του Πολυτεχνείου, φωτιές, ξύλο, κουκουλοφόροι, λεηλασίες κλπ. Βλέπουμε ότι ακόμα και η αντίδρασή τους στερείται φαντασίας και δημιουργικότητας ενώ ένας διαφορετικός και πιο ενδιαφέρων τρόπος διαμαρτυρίας, χωρίς βία και καταστροφές,  θα τύγχανε και της συμπαράστασης, ίσως  ακόμα και της κινητοποίησης της κοινωνίας.

Όταν προτείνεις κάτι για την Εκπαίδευση δέχεσαι τα πυρά των πονηρών και όσων δεν καταλαβαίνουν την ουσία του θέματος. Λένε:»Αυτά χρειάζονται 35 χρόνια για ν' αποδώσουν. Για ΤΩΡΑ έχεις κάτι να μας προτείνεις»;  Όμως, με τη νοοτροπία αυτή του "εδώ και τώρα" μας πήρε 35 χρόνια για να καταστρέψουμε την παιδεία, να υποβαθμίσουμε τη γλώσσα (το μόνο αποκλειστικό εθνικό γνώρισμα που μας έχει απομείνει) και να αποκτήσουμε και οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα. Υπάρχουν δε και πολλοί που προτείνουν περαιτέρω απλοποίηση και κουτσούρεμα της γλώσσας ώστε να μη δυσκολεύονται τάχα οι μετανάστες (μάλλον τη δική τους αδιαφορία και έλλειψη καλλιέργειας υποκρύπτουν). Κατά τα άλλα, τα blogs βρίθουν από ανορθογραφίες, ασυνταξίες και φραγκοχιώτικα  (greeklish).   

Επί 40 χρόνια προετοιμάζαμε τη νεολαία μας για να βολευτεί ή να ξενιτευτεί - γνώμες - Το Βήμα Online

Για μια «αριστερή» αστυνομία… τον Αρκουδέα θέλουμε!

 

Η ιστορία επαναλαμβάνεται (στην προκειμένη περίπτωση) μόνο σαν φάρσα. Μία από τις υποσχέσεις που έδινε, λίγο πριν κατακτήσει την εξουσία, εκεί περί το 1980, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ότι θα καταργούσε τα λαομίσητα (από τότε) ΜΑΤ. Τότε ήταν «τα ΜΑΤ της Δεξιάς».

Φυσικά, ουδέποτε τα κατάργησε. Ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός το επέβαλε. «Τα ΜΑΤ της Δεξιάς» έγιναν «ΜΑΤ της Αλλαγής». Αλλά έδερναν το ίδιο, τα ίδια δακρυγόνα πετούσαν. Πώς αλλιώς θα γινόταν, όταν οι «γνωστοί άγνωστοι», κουκουλοφόροι και μη, έχουν αναγάγει σε επιστήμη την κατασκευή και εκτόξευση μολότοφ και λοιπών ροδοπετάλων;

Τα τελευταία χρόνια, κάθε φορά που έχουμε επεισόδια και σπασίματα με πρωταγωνιστές αντιεξουσιαστές και ΜΑΤ, βουλευτές και άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλουν σωρηδόν την «αστυνομική βία και αυθαιρεσία» (ένα παράδειγμα εδώ).

Βεβαίως, είναι πολύ μακριά η εποχή που ο Αλέξης Τσίπρας υποσχόταν ότι θα καταργήσει τα ΜΑΤ (εδώ). Από το 2012, που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, έγινε πολύ προσεκτικός. Κάποιοι το επαναφέρουν για «συζήτηση» στο πλαίσιο του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν προχωράει.

Γι’ αυτό θα είχε ενδιαφέρον να μας έλεγε κάποια στιγμή ο Τσίπρας, τώρα που είναι στον προθάλαμο της εξουσίας: η δική του κυβέρνηση θα καταργήσει τα ΜΑΤ; Και ποιους αστυνομικούς θα στέλνει να αντιμετωπίσουν όσους σπάνε και καίνε μαγαζιά; Τροχονόμους με πηλίκια; Κι όταν οι απέναντι θα τους πετάνε μολότοφ και κοτρώνες, με τι θα απαντούν; Θα σφυρίζουν με τις σφυρίκτρες για να τους τρομάζουν;

Όπως και το παλαιό ΠΑΣΟΚ, έτσι και ο (εν τινι μέτρω διάδοχός του) ΣΥΡΙΖΑ  πάσχει από ιδεοληψίες και από αφόρητη ελαφρότητα. Ο περίφημος «εκδημοκρατισμός της Αστυνομίας» και η πρόταση για «έλεγχο από διακομματική επιτροπή της Βουλής» δεν πρόκειται να λύσει το πραγματικό πρόβλημα. Στην πρώτη διαδήλωση, που θα γίνει μετά την ανάληψη της εξουσίας από κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, θα γίνει το μεγάλο τεστ που θα την προσγειώσει απότομα. Όταν οι αντιεξουσιαστές θα αρχίσουν να σπάνε, ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι υποχρεωμένος θα διαλέξει: θα τους αφήσει να τα κάνουν όλα λίμπα ή θα στείλει τα ΜΑΤ να τους συγκρατήσουν;

Και προσοχή: οι ομάδες αυτές που πετάνε μολότοφ και σπάνε δεν είναι «προβοκάτορες», όπως θέλει η συνήθης αριστερή μυωπική ανάλυση. Έχουν άλλη αντίληψη. Και δεν θα γουστάρουν καθόλου ούτε το αριστερό κράτος. Να το καταστρέψουν θέλουν.

Να μην υπάρχουν, λοιπόν, αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε, θα κληθεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα «διαδηλώσεις-σπασίματα-ΜΑΤ». Εκτός αν εξακολουθεί να πιστεύει ότι με το που θα αλλάξει η κυβέρνηση, όλοι θα γίνουν Παναγίες.

Για μια «αριστερή» αστυνομία… | ΕΛΛΑΔΑ | Protagon

όλοι στον αγώνα!

λευτεριά στους φραπέδες! ζήτω οι αγωνιστές που σπάσανε τους καναπέδες!!! Ψωμί μπριζόλα κοκα κολα!!!!

Η καταρρακτώδης βροχή έκανε τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Μιχελογιαννάκη να αφήσει το sleeping bag και τις τέντες στην πλατεία Συντάγματος, να σταματήσει -για λίγο όπως είπε ο ίδιος- την απεργία πείνας και να πάει για καφέ.

Οπως φαίνεται και στις φωτογραφίες ο κ.Μιχελογιαννάκης έκανε ένα διάλειμμα από την απεργία πείνας και πήγε μέχρι την καφετέρια «Εθνικόν» για να πιεί τον καφέ του.

Η βροχή έδιωξε τον Μιχελογιαννάκη -Αφησε την απεργία πείνας και πήγε για καφέ [εικόνες] | iefimerida.gr

Οι φιλάνθρωποι της Εκκλησίας και οι αλληλέγγυοι της Αριστεράς

οι τζάμπα μάγκες!

 

Μία από τις σημαντικές διαφορές μεταξύ της Εκκλησίας και της Αριστεράς, είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τη βοήθεια προς τους συνανθρώπους.

Η Εκκλησία, έχει επιλέξει τη φιλανθρωπία: ζητά από τους ανθρώπους να βοηθούν ο ένας το άλλον καλλιεργώντας τη μοιρολατρία με το γνωστό «έχει ο θεός».

Σήμερα, ειδικά στην Ελλάδα, η διοικούσα Εκκλησία αυτό το κάνει με τον θεό να υποκαθίσταται από διάφορους επώνυμους χορηγούς (τρανταχτή περίπτωση ήταν οι Λ. Λαυρεντιάδης και Π. Κυριακίδης) που προσφέρουν από το… υστέρημά τους, για τους δικούς τους λόγους, στα περίφημα συσσίτια που διοργανώνονται σε εγκαταστάσεις του Δήμου Αθηναίων. Τα συσσίτια, τα φαγητά των οποίων προέρχονται από κέτερινγκ και κοστολογούνται προς 0,80€ ανά γεύμα, πληρώνουν κατά καιρούς διάφοροι χορηγοί, όπως π.χ. ο ΟΠΑΠ, το Πατριαρχείο Μόσχας ή η Μονή Βατοπεδίου. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Η Αριστερά, στον αντίποδα της φιλανθρωπίας, πάντα επέλεγε την αλληλεγγύη. Δηλαδή, μια συλλογική πράξη που παραπέμπει στην αυτοοργάνωση των πολιτών. Οι πολλοί να βοηθούν εκείνους που έχουν ανάγκη. Και η βοήθεια είναι πολλών ειδών, αποκλείει όμως τη φιλανθρωπία των χορηγών που ό,τι κάνουν, το κάνουν για να ωφεληθούν στο τέλος οι ίδιοι.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, από τη θέση του υποψήφιου δημάρχου Αθηναίων είχε ασκήσει κριτική στην πολιτική της φιλανθρωπίας «μέσων χορηγιών», όπως έλεγε, τασσόμενος υπέρ ενός μοντέλου αλληλεγγύης που θα ενεργοποιεί όλες τις κοινωνικές δυνάμεις».

Αυτές τις μέρες, η φιλανθρωπία της Εκκλησίας ενώνει τις δυνάμεις της με την αλληλεγγύη της Αριστεράς. Είναι συνδιοργανωτές, μαζί με άλλους, μιας πρωτοβουλίας για τους πρόσφυγες από το Κομπάνι που βρίσκονται στο έλεος των επιθέσεων των τζιχαντιστών.

Από την πλευρά της Εκκλησίας της φιλανθρωπίας των χορηγών, πρωτοστατεί η ΜΚΟ «Αποστολή» και από την Αριστερά της αλληλεγγύης ο ραδιοφωνικός σταθμός του ΣΥΡΙΖΑ, «Στο Κόκκινο». Σε αυτούς προστίθενται η ΑΔΕΔΥ, το ΚΕΘΕΑ και κάποιες άλλες οργανώσεις.

Όλοι αυτοί, όμως, τι κάνουν; Η «Αποστολή» συγκεντρώνει τα αναγκαία με τη βοήθεια των χορηγών. Μικρών και ισχυρών. Η Εκκλησία δεν βάζει κάτι από τα δικά της. Μόνο των άλλων. Από την άλλη, οι υπόλοιποι λειτουργούν ως «μεταπράτες» της ευαισθησίας των πολιτών που θα προσφέρουν κάτι από το υστέρημά τους.

Επί της ουσίας, και οι μεν και οι δε, λειτουργούν ως ενδιάμεσοι μεταξύ εκείνων που είναι ή θέλουν να δείχνουν ότι είναι ευαίσθητοι στα προβλήματα των ανθρώπων.

Η διαφορά τους είναι ότι οι μεν επικαλούνται τον θεό και οι δε την αλληλεγγύη προς τους ανθρώπους. Και το ένα και το άλλο, δεν κοστίζουν τίποτα.

Οι φιλάνθρωποι της Εκκλησίας και οι αλληλέγγυοι της Αριστεράς | ΕΛΛΑΔΑ | Protagon

Κρυμμένη στο πατάρι με τις βαλίτσες

 

Γεννήθηκα το 1987 στο Symi της Ουκρανίας, από μητέρα Ιστορικό-Κοινωνιολόγο και πατέρα εφοριακό. Κάποια χρόνια αργότερα η Σοβιετική Ένωση διασπάστηκε. Όλοι οι ακαδημαϊκοί έχασαν τις θέσεις τους γιατί θεωρήθηκε ότι υποσκάπτουν το νέο καθεστώς. Έτσι το 1993 η μητέρα μου πήρε εμένα και τον αδελφό μου και έφυγε μακριά από ένα κακοποιητικό οικογενειακό περιβάλλον και ένα κακοποιητικό καθεστώς που την ωθούσε στην ένδεια. Διασχίζοντας τις πόλεις και τις χώρες, διάφοροι ελεγκτές μπήκαν στο τρένο. Όταν πλησίαζαν στο βαγόνι μας, η μητέρα μου συνήθιζε να με κρύβει στο πατάρι με τις βαλίτσες, παιχνίδι το λέγαμε και μου άρεσε. Κάπως έτσι φτάσαμε στην Ελλάδα. Πέρασαν τα χρόνια, έμαθα ελληνικά, πήγα σχολείο, έκανα φίλους, ερωτεύτηκα και μίσησα. Ενσωματώθηκα πλήρως, θα έλεγε κανείς, στην ελληνική κοινωνία. Έφτασα σε τέτοιο σημείο που όταν με ρωτούσαν «Από πού είσαι;» απαντούσα «Από την Καλαμάτα» και όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Το καλοκαίρι του 2003 κάλεσαν την μητέρα μου να ορκιστεί, καθώς μετά από χρόνια ταλαιπωρίας και μεγάλα χρηματικά ποσά, είχε βγει η ελληνική ιθαγένεια. Τη θυμάμαι να λέει στο τηλέφωνο «Σας ευχαριστώ πολύ αλλά δεν μου χρειάζεται πια γιατί πεθαίνω». Έπειτα από δυο μέρες η μητέρα μου πέθανε, και εγώ απέμεινα, μέσα στην οργισμένη εφηβεία μου, μπροστά σε μια στοίβα χαρτιά να αναρωτιέμαι, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, τι είναι η visa, η πράσινη κάρτα, τα ένσημα, η θεώρηση εισόδου; Ψάξε-ψάξε βρήκα την απάντηση, δεν ήταν παιχνίδι το πατάρι με τις βαλίτσες, απλά δεν είχα μπει ποτέ επίσημα στη χώρα, ήμουν «λαθρομετανάστης». Το πραγματικό παιχνίδι τώρα ξεκινούσε.

Παράτησα το σχολείο και έπιασα δουλειά. Βρήκα τζιμάνι δικηγόρο και με ό,τι είχα στα χεριά μου έπρεπε να βγάλω άδεια παραμονής. Ξεκίνησα με έναν νόμο περί οικογενειακής συνένωσης και αποθανόντα κηδεμόνα, τον οποίο και παρουσίασα στη δικηγόρο μου, που συμφώνησε ότι μας κάνει. Η αίτησή μου ήταν υπό εξέταση για 2 χρόνια, δεν απαντήθηκε ποτέ. Έψαξα για άλλη οδό. Συμφώνησα με τον εξαφανισμένο έλληνα πατριό μου να με υιοθετήσει, τα έξοδα δικά μου εννοείται. Βρήκα άλλον δικηγόρο. Όλο όριζε δικάσιμους και όλο κάτι του έλειπε και το αναβάλλαμε. Περνούσε ο χρόνος, χρήματα ο δικηγόρος, χρήματα το ινστιτούτο μεταφράσεων, χρήματα και το δικαστήριο (από ό,τι μου έλεγε ο δικηγόρος). Στην τελευταία ακύρωση της διαδικασίας πήρα τηλέφωνο στα δικαστήρια και έδωσα τα ονόματά μας, προφανώς και δεν είχε οριστεί ποτέ τίποτα. Η απάντηση του πατριού μου: «Γίνονται και αυτά». Η απάντηση του δικηγόρου: «Και τι θα μου κάνεις;». Προφανώς και δεν μπορούσα να του κάνω τίποτα. Με τούτα και με εκείνα ενηλικιώθηκα. Βρήκα άλλον δικηγόρο. Γνωστό από το φιλικό μου περιβάλλον. Μου έβγαλε την πολυπόθητη μπλε βεβαίωση, ίσχυε για ένα χρόνο, μεγάλη χαρά. Όταν έληξε, πήγα στην περιφέρεια, με υπερχειλίζουσα  αυτοπεποίθηση, για να ανανεώσω.

«Αυτό είναι πλαστό κυρία μου, ή το πετάτε και φεύγετε ή καλώ την αστυνομία». Έπαθα σοκ.
«Και τι θα κάνω;» ρώτησα.
«Να πάτε στη χώρα σας».
«Μα δεν έχω πού να πάω», απολογήθηκα σαν κουτάβι που το μαλώνουν.
«Τότε παντρέψου και κάνε παιδί, εύκολο είναι».

Κάπως έτσι ναυάγησε και αυτό. Έκτοτε βρήκα διάφορους δικηγόρους. Άλλοι με ρώτησαν αν είμαι διάσημη, άλλοι αν είμαι αθλήτρια, άλλοι μου έταξαν παραθυράκια στον νόμο, όλα με το αζημίωτο φυσικά. Και περνούσαν τα χρόνια.

Πώς ζούσα όλα αυτά τα χρόνια; Κρυμμένη στο πατάρι με τις βαλίτσες. Δούλευα από δεκαπέντε χρονών και δεν είχα ούτε ένα ένσημο. Κανένας εργοδότης δεν ήθελε να σπαταλήσει τα λεφτά του για τα ένσημά μου, από την άλλη δεν ήθελαν να έχουν και προβλήματα με τον νόμο. Όταν ερχόταν ο έλεγχος, έτρεχα να γράψω το όνομα μου στο βιβλίο προσωπικού, για τις δικές μου ανάγκες ούτε λόγος. Συνέχιζα να ζω παράνομη. Πωρωμένοι αστυνομικοί με έδιωχναν από τα νησιά που δούλευα, ή άλλοτε μου τη χάριζαν γιατί είμαι «όμορφη και φαίνομαι καλό κορίτσι». Έμαθα να αποφεύγω τις νάρκες όσο μπορούσα. Δεν έκανα παρέα με ξένους. Δεν πήγαινα στις πορείες. Έμενα μακριά από όλων των ειδών τους ελεγκτές, ακόμα και λεωφορείου. Μακριά από ενοικιάσεις, συμβόλαια, καταθέσεις τραπεζών, λογαριασμούς στο όνομα μου, και βασικότερο από όλα μακριά από τα ταξίδια στο εξωτερικό. Μακριά από τη φυσιολογική ζωή που έκαναν όλοι οι φίλοι μου.

«Είναι απαράδεκτο αυτό που συμβαίνει, κάντε κάτι» είπε η φίλη μου, δικηγόρος κι αυτή, μια μέρα στο υπουργείο εσωτερικών, όπου με είχε σύρει. Τους έδειξα τη στοίβα με ό,τι είχα και δεν είχα από χαρτιά. Βρήκαν τυχαία και εκείνη την αρχική μου αίτηση που είχα κάνει στα 16 μου. Δεν προχώρησε γιατί κανείς δεν υπέγραφε, μου είπαν. Η υπάλληλος μας είπε να περιμένουμε στον διάδρομο. Μιάμιση ώρα αργότερα, η φίλη μου είχε ήδη φύγει, η υπάλληλος με βρήκε στο διάδρομο να κλαίω με λυγμούς. Πήρε το διαβατήριο που κρατούσα στα χέρια μου και μου κόλλησε κάτι, «Καλώς ήρθες στην Ελλάδα» μου είπε. Μόλις είχα λάβει νόμιμη άδεια παραμονής, «Για εξαιρετικούς λογούς». Γύρος παιχνιδιού, δεύτερος.  

Άρχισα να ανανεώνω κάθε χρόνο για λόγους σπουδών, καθώς ήδη φοιτούσα σε κολέγιο. Έπρεπε όμως να δουλεύω κιόλας, αλλά ο νόμος λέει να διαλέξεις ένα από τα δύο. Την πρώτη φορά δέχτηκαν και τα δύο, το επόμενο έτος δεν το δέχτηκαν, το μεθεπόμενο δεν ήταν σίγουροι, καθώς οι υπάλληλοι άλλαζαν με απίστευτες ταχύτητες. Παράβολα, ένσημα, αναμονή σε ατέλειωτες ουρές, προσφώνηση πάντα στον ενικό με απαξιωτικό και ενοχλημένο ύφος. Λίστες αναμονής που κρατιόνταν από τις τρεις τα μεσάνυχτα, από τύπους που φοβόσουν να πλησιάσεις. Από τύπους που ήθελαν 20ευρα για να γράψεις το όνομά σου στους πρώτους 100, που εντελώς τυχαία ήταν γραμμένοι όλοι με τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα. Δικηγόροι που περνούσαν χωρίς σειρά και ψώνιζαν 50ευρα για να σε περάσουν μαζί τους. Και αφού περίμενα στις ατέλειωτες ουρές για μια ερώτηση, ρωτούσα ταυτόχρονα και τον εαυτό μου «Γιατί τα κάνω όλα αυτά, γιατί ήρθαμε εδώ, γιατί τόση ταλαιπωρία;». Μετά γυρνούσα στους φίλους μου και καταλάβαινα γιατί. Για μια θέση σε αυτήν την κοινωνία, ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπώ.

Εάν δεν γνώριζα τυχαία την Όλγα, αυτή η ιστορία θα έμενε κρυμμένη μαζί μου στο πατάρι, και την ευχαριστώ. Δεν γράφω τα παραπάνω με θυμό ή κάποιο φυλετικό μίσος, αλλά με την ελπίδα να προοδεύσει ο τόπος που με μεγάλωσε. Όλα όσα αναφέρω έγιναν από Έλληνες πολίτες, όπως γίνονται και από Ουκρανούς πολίτες προς τους δικούς τους μετανάστες, λαμόγια υπάρχουν σε κάθε έθνος. Δεν παίρνουμε τις δουλειές σας, ούτε βγάζουμε τα χρήματα της χώρας έξω από τα σύνορα. Κάποια δημόσια ταμεία έχουν σωθεί αποκλειστικά από τις καταβολές αλλοδαπών. Δεν έχουμε έρθει για να σκοτώσουμε, αλλά για να γίνουμε γιατροί, μάγειρες, καλλιτέχνες, δικηγόροι, ταμίες, χτίστες, οδηγοί, φωτογράφοι, ζαχαροπλάστες, υδραυλικοί, πωλητές η ψυχολόγοι, όπως και εσείς. Έχουμε έρθει ή μας έχουν φέρει για να ζήσουμε. Να ζήσουμε κάτω από τον ίδιο ουρανό που ζούμε όλοι, άσπροι, μαύροι, πράσινοι ή μπλε

Κρυμμένη στο πατάρι με τις βαλίτσες | ΕΛΛΑΔΑ | Protagon

Οι «Μεγάλοι», οι «Εβραίοι», οι «Τράπεζες»…

 

Κουβεντιάζεις κανονικά, με έναν άγνωστό σου. Η κουβέντα κυλάει ομαλά - μιλάτε για τη λιτότητα, το χαμηλό επίπεδο των μισθών και των συντάξεων, την ανασφάλεια, την ανησυχία πως δεν έχουμε αγγίξει πάτο, ότι η κατηφόρα έχει ακόμη πολύ δρόμο. Και ξαφνικά, σου κάνει μια στριφογυριστή - «δεν έχουμε σωτηρία μαντάμ» σου λέει, «γιατί έτσι το αποφάσισαν». «Ποιοι;» ρωτάς. «Οι μεγάλοι!» σου λέει κι εκεί τελειώνουν όλα.

Οι «μεγάλοι» έχουν διάφορες ταυτότητες - έχω ακούσει, ότι είναι οι «εβραίοι» αυτοί που εξακολουθούν να ρυθμίζουν την τάξη του κόσμου. Άλλοι με έχουν διαβεβαιώσει ότι είναι ο Ρότσιλντ ο απόλυτος άρχων του κόσμου, που μάλιστα μένει μέσα στο άλσος Συγγρού. Κάποιοι μιλούν αόριστα για τις «Τράπεζες» που σε μυστικές συναντήσεις τους ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις, άλλοι πιστεύουν ότι είναι οι Αμερικανοί αυτοί που «ελέγχουν» τα πυρηνικά όλου του κόσμου και άλλοι τέλος, απρόσωπα (σχεδόν μεταφυσικά), αποδίδουν στους «μεγάλους του πλανήτη» τον κακό μας τον καιρό - «υπάρχει σχέδιο» σε βεβαιώνουν με απόλυτη σιγουριά.

Η συνισταμένη αυτών των θεωριών είναι πως η κατάσταση ήταν αναπόφευκτη και είναι αναπότρεπτη. Η κρίση δεν αποτελεί λογική συνέπεια της κατασπατάλησης πόρων και αγαθών, ή έστω απόρροια της παγκοσμιοποίησης, αλλά ήταν εντολή ενός «κέντρου εξουσίας». Η διαχείριση της κρίσης εξάλλου δεν μπορεί να είναι καλή, αφού αποτελεί μέρος του καταστροφικού σχεδίου. Και φυσικά, δεν υπάρχει διέξοδος - αφού «τα αφεντικά του κόσμου σε πατάνε κάτω!».

Από κοντά αναπτύσσονται κι άλλες θεωρίες, όταν σε βλέπουν να ταξιδεύεις σε πελάγη «άγνοιας». «Καλά, δεν το ξέρετε ότι ο Πρίσλεϊ ζει;» σου λένε. Κι εκεί πάνω αρχίζουν και σου αραδιάζουν απίστευτες λεπτομέρειες - ότι η κηδεία έγινε βιαστικά, ότι δεν υπήρξαν φωτογραφίες, ότι εκείνη τη μέρα κάποιος «φτυστός ο Πρίσλεϊ» έβγαλε ένα εισιτήριο με το όνομα που χρησιμοποιούσε ο Έλβις όταν ήθελε να κυκλοφορεί ινκόγνιτο κ.λπ. κ.λπ. Επίσης, είναι «πασίγνωστο» πως στις 11 Σεπτεμβρίου, στα 3.000 θύματα «δεν υπήρχε ούτε ένας εβραίος!». Η προσελήνωση του Άρμστρονγκ το ΄69 εξάλλου ήταν «πλαστή», «ένα κόλπο των Αμερικανών ήταν για να τη βγουν στους Ρώσους και σκηνοθετήθηκε στην έρημο της Νεβάδας», διότι «δεν σας παραξένεψε ότι κυμάτιζε η αμερικανική σημαία, ενώ στη σελήνη δεν υπάρχει βαρύτητα»; Με τούτα και με κείνα, φτάνουμε λοιπόν στην οικονομική κρίση, η οποία «σχεδιάστηκε από τους μεγάλους για να αρπάξουν τις οικονομίες του κόσμου»… Και βεβαίως, υπάρχει και το κερασάκι - ο ψεκασμός, που γίνεται από τα αεροπλάνα με ουσίες που νεκρώνουν σταδιακά τις εγκεφαλικές μας λειτουργίες. Και βέβαια, «με χημικές ουσίες» σκοτώνουν οι Αμερικανοί τους ηγέτες της Λατινικής Αμερικής. Ένας-ένας βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα με καρκίνους που έσπειραν οι Αμερικανοί, «έχουν αυτοί τον τρόπο τους»…

Θα μου πείτε: «καμμένα μυαλά, τι ασχολείσαι; Πάντα υπήρχαν, πάντα θα υπάρχουν». Ναι, κάποιοι είναι «καμμένα μυαλά», είναι ανίατες περιπτώσεις. Όμως, στην έκταση που απλώνεται αυτό το φαινόμενο (στα καφενεία, τα κομμωτήρια, τα ταξί, το διαδίκτυο), όχι, δεν πιστεύω ότι πρόκειται για «καμμένα» μυαλά - νομίζω πως είναι οκνηρά μυαλά, που δεν θέλουν να μπουν στην περιπέτεια της αναζήτησης και της κρίσης. Που βολεύονται με τη θεολογική κουλτούρα του «υπέρτερου όντος». Που, δια της φυγής στο υπερπέραν, δικαιολογούν την αδράνειά τους, την απραξία τους, τελικά την αδιαφορία τους. Που, από απόγνωση ίσως και έλλειψη εμπιστοσύνης σε υπαρκτά πρόσωπα και θεσμούς, καταφεύγουν στο ανύπαρκτο - που είναι πανίσχυρο, αθάνατο και αόρατο. Και αυτή η «κουλτούρα», που απλώνεται σαν τα μανιτάρια μετά τη βροχή, είναι επικίνδυνη - γιατί είναι ελκυστική, έχει μυστήριο και δεν αντικρούεται εύκολα. Πώς να παλέψεις με φαντάσματα;

Οι «Μεγάλοι», οι «Εβραίοι», οι «Τράπεζες»… | ΕΛΛΑΔΑ | Protagon

Σύροι πρόσφυγες ζητούν άσυλο στο Σύνταγμα

η λύση πάντα υπάρχει αλλά δεν υπάρχει θέληση. ενα οργανωμένο κι ανθρώπινο κράτος θα τους εξασφάλιζε εύκολα στέγη τροφή και θέρμανση για τον χειμώνα και για δύο χρόνια μέχρι να συμμαζευτούν οι άνθρωποι να ζήσουν οι οικογένειές τους ανθρώπινα!

Ίμερα (εγκαταλειμμένο χωριό)

Η παλιά ονομασία των Ιμέρων ήταν Σαλτικλή. Κατοικούνταν μόνο από Μουσουλμάνους, αλλά με την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922, εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από τα Ίμερα της Τραπεζούντας, οι οποίοι και έδωσαν το νέο όνομα στον οικισμό, σύμφωνα με το διάταγμα της 21-3-1928, με ΦΕΚ Α 81/1928. Επισκεφτήκαμε το χωριό στις 15 Γενάρη του 2000. Απόσταση 10΄, πολύ καλού δρόμου, απ΄ τους Τοξότες. Η θέα της διαδρομής φανταστική – βλέπεις τους μαιάνδρους του Νέστου και τη Θάσο.

Ο μοναδικός κεντρικός δρόμος, σε οδηγεί σε μια τεράστια πηγή για τα ζώα. Σπίτια δεξιά κι αριστερά, πετρόκτιστα και εγκαταλειμένα. Σπίτια καλοκατασκευασμένα, μαρτυρούν ότι εκεί, πριν από κάποια χρόνια, το χωριό ευημερούσε. Σήμερα, μόνο μια οικογένεια ζει: η Νατάσσα με τους γονείς της και τα ζώα.

Πέτρινα δρομάκια σε οδηγούν στα εγκαταλειμένα σπίτια. Ανοίγουμε τις ξύλινες πόρτες και το τρίξιμό τους αντηχεί στην ερημιά. Περπατάμε και τα βήματά μας ακούγονται στα γύρω βουνά.

Πηγή: topeiros.gr

Ο Νίκος δεν είναι τέρας ούτε τρομοκράτης

αλλά είναι θρασύς, τους εκνευρίζει σε μια εποχή που μπάτσοι και κατήδες έχουν θυμώσει που τους κόψαν τον μισθό και διψάνε για αίμα. Με λύπη μου σας λέω πως (ΚΑΙ) αυτό το παιδί είναι ήδη νεκρό. Θυσία των εξουσιαστών προς τέρψη μπάτσων και δικαστών.

Γράψε κάτι για τον Νίκο, δεν είναι αυτό το τέρας που περιγράφουν κάποιοι...». Δυο ημέρες γυρίζει στο μυαλό μου αυτή η φράση από το SMS που ήρθε από το εξωτερικό. Ανήκει σε μια παιδική του φίλη. «Πόσο παιδική;», θα πείτε. Ο Νίκος, είναι μόνο είκοσι χρονών. Πορεύτηκαν μαζί από τα πρώτα τους χρόνια και μέχρι την εφηβεία. Στα καλύτερά τους χρόνια, τότε που όλα τα παιδιά ανοίγονται στον κόσμο.

Τώρα λοιπόν που η σκόνη έκατσε, έστω προσωρινά, να σας γράψω δυο λόγια για τον Νίκο. Δυο μόνο, για ένα από τα τέσσερα παιδιά που κατηγορούνται για ληστεία στην Κοζάνη. Ένα από τα παιδιά των σοκαριστικών φωτογραφιών που έδωσε η αστυνομία στην δημοσιότητα. Με έντονα τα ίχνη βασανισμού και ας λέει ο,τι θέλει ο Δένδιας.

Ο Νίκος, ήταν σαν όλα τα παιδιά, τα παιδιά μας. Είχε τις παρέες του, τους φίλους του, την ομάδα του, τις ανησυχίες του. Δεν ήταν ιδιόμορφος, δεν ξεχώριζε με αρνητικό πρόσημο. Ο Νίκος ήταν ένα από τα χιλιάδες παιδιά, που αμφισβητούν, οργίζονται, ερωτεύονται, ανησυχούν, ονειρεύονται. Δεν χρειάζονται άλλες περιγραφές της ιδιωτικότητάς του, αρκετό διασυρμό θα υποστεί το επόμενο διάστημα. Και αυτός και η οικογένειά του.

Ο Νίκος, έπαψε να είναι σαν τα παιδιά μας, ένα παγωμένο βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 2008. Όταν είδε τον κολλητό του φίλο να πέφτει πλάι του νεκρός από την σφαίρα του Κορκονέα. Από τότε, ο Νίκος δεν ήταν σαν όλα τα παιδιά. Απομονώθηκε, απομακρύνθηκε, οι φίλοι τον έβλεπαν λιγότερο. Όπως φάνηκε αργότερα, αναζήτησε άλλους δρόμους, άλλες διεξόδους για να διοχετεύσει όλο αυτό που είχε εισπράξει στα 16 του χρόνια. Και δεν ήταν λίγο ε;

Δεν είμαι ψυχολόγος, δεν παριστάνω τον ερμηνευτή συμπεριφορών, δεν είμαι ο ειδικός. Απλά, γράφω αυτό που γνωρίζω. Ναι, ο Νίκος δεν είναι το τέρας που περιγράφουν κάποιοι...

Ο Νίκος δεν είναι τέρας | ΠΡΟΣΩΠΑ | Protagon

Φτιάχνει κόμμα ο Μπαλτάκος: Θα λέγεται «Ρίζες»

έχω μια απορία! Γιατί αυτός ο φασίστας έχει δικαίωμα (:!) να φτιάξει κόμμα “μαζί με τις Ένοπλες Δυνάμεις, την Αστυνομία και την Εκκλησία” αλλά εγώ δεν δικαιούμαι να φτιάξω κόμμα εναντίον των ενόπλων δυνάμεων της αστυνομίας και της εκκλησίας;

Και το όνομα αυτού... Ρίζες. Η μ;iα είδηση που έβγαλε τη Δευτέρα ο Τάκης Μπαλτάκος είναι ότι ιδρύει κόμμα. Η δεύτερη ότι το όνομά του θα είναι «Ρίζες».

Μιλώντας στην πρωινή εκπομπή του τηλεοπτικού σταθμού Star, o πρώην γενικός γραμματέας της κυβέρνησης έκανε λόγο για ένα κόμμα που θα καλύψει το κενό στοn χώρο της Δεξιάς. Όπως τόνισε, το νέο κόμμα θα το φτιάξει μαζί με τις Ένοπλες Δυνάμεις, την Αστυνομία και την Εκκλησία. Κατονόμασε μάλιστα τους κ.κ. Ζώη και Καπερνάρο ως συμφωνούντες με την κίνηση αυτή. Ο κ. Μπαλτάκος κατέκρινε επίσης την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας, που, σύμφωνα με την άποψή του, παρεκκλίνει από τις αρχές της λαϊκής Δεξιάς.

Ερωτήθηκε επίσης για τον λόγο που στήνεται αυτό το καινούριο κόμμα και εξήγησε ότι τα κόμματα που εκπροσωπούν τη δεξιά πτέρυγα στην Ελλάδα έχουν αποτύχει να εκφράσουν πλατιά κομμάτια των ψηφοφόρων της Δεξιάς.

Φτιάχνει κόμμα ο Μπαλτάκος: Θα λέγεται «Ρίζες» -Κατονόμασε και συμπαθούντες | iefimerida.gr

προς μισθωτούς ψυχοπονιάρηδες επαγγελματίες της φρίκης.

Πρώτη φορά ακούω πρεζάκι που… αυτοκτονεί!!! Κάποιοι ή δεν ξέρουν τι είναι πρέζα ή μας κοροιδευουν μέσα στα μούτρα μας. Το πρεζάκι καλό μου ημερολόγιο είναι νεκρό πολύ καιρό πριν γίνει πρεζάκι. Είναι νεκρό από την στιγμή που αποφάσισε να γίνει πρεζάκι. Ναι ναι, καλά κατάλαβες. Η πρέζα είναι θέμα επιλογής, καθαρά θέμα επιλογής και οπωσδήποτε καθένας έχει το δικαίωμα της επιλογής για τον εαυτό του. Αλλά μόνο για τον εαυτό του. Είναι αρρώστια η πρέζα, αρρώστια που οδηγεί κατευθείαν στο θάνατο αλλά μπορεί να γίνει κι έγκλημα. Έγκλημα όταν πχ δίνεις πρέζα σε άλλον χωρίς αυτός να το ξέρει για να τον κάνεις κι αυτόν πρεζάκια να γίνεις το βαποράκι του κι έτσι να εξασφαλίσεις κι εσύ την δόση σου. Διότι αν δεν ήταν έγκλημα τότε η χαρά του πραζάκια θα ήταν να είμαστε όλοι πρεζάκηδες κι ο πρεζάκιας του λυκείου ή του φουρνου να έριχνε πρέζα αντί για ζάχαρη άχνη στους λουκουμάδες που πουλάει. Φρίκη; Για ποιόν; Πάντως όχι για τον πρεζάκια που ως άρρωστος δεν έχει ούτε ηθικούς ούτε νομικούς ούτε κανενός άλλου είδους φραγμούς. Διότι απλά είναι άρρωστος, δεν έχει συναίσθηση για τίποτα!

Ο οροθετικός είναι επίσης άρρωστος. Έχει όμως (σε αντίθεση με τον πρεζάκια) συναίσθηση. Ξέρει ότι δεν θα δώσει αίμα για μετάγγιση, ξέρει ότι δεν θα συνουσιαστεί παρά μόνο με επίσης οροθετικό. Τι θα έλεγες ημερολογιάκι μου για κάποιον που ενώ γνωρίζει πως είναι οροθετικός αρέσκεται να πασαλείβει με το αίμα του όποιον βρει μπροστά του; Έγκλημα! Ναι είναι έγκλημα.

Αυτοκτόνησε λένε η κοπέλλα που και πρεζάκι ήταν και οροθετική ήταν αλλά πούλαγε το κορμί της στέλνοντας εν αγνοία τους κι άλλους στον αγύριστο μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει την πρέζα της. Αμ δεν αυτοκτόνησε σούργελα! Ο θάνατος του πρεζάκια από υπερβολική δόση είναι τόσο αναμενόμενος που με κανέναν τρόπο δεν ονομάζεται αυτοκτονία. Για τον πρεζάκια ο θάνατος από την πρέζα είναι ένας φυσιολογικός θάνατος.

Η κοπέλα αυτή ναι μεν ως πρεζάκι δεν είχε συναίσθηση αλλά ήταν εγκληματίας και μάλιστα εγκληματίας του χειρίστου είδους. Όπως άλλοι βάζουν βόμβα στο μετρό ή ρίχνουν αρσενικό στην λίμνη του μαραθώνα έτσι ακριβώς κι αυτή εγκληματίας που έστελνε στον αγύριστο διάφορους ανυποψίαστους μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει την πρέζα της.

Και βγαίνουν τώρα οι κάθε είδους δήθεν ψυχοπονιάρηδες ηθικοπλάστες της συμφοράς και για να δικαιολογήσουν τον μισθό τους (την πρέζα τους- χρήμα δηλαδή) τσαμπουνάνε πως τάχα μου τάχα μου η νεαρά «αυτοκτόνησε επειδή δεν άντεξε την δημοσιοποίηση της φωτογραφίας της» που σκοπό είχε να μην θρηνήσουμε ανυποψίαστα θύματα από τον θάνατο που απλόχερα μοίραζε. Δηλαδή μας λένε τα έμμισθα σούργελα πως το πρεζάκι ένοιωθε άσχημα και γι αυτό πήρε υπερβολική δόση! Μα για πόσο μαλάκα με περνάνε; Το πρεζάκι το ένοιαξε η φωτογραφία του στις εφημερίδες; Το πρεζάκι; Ρε είτε δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει πρέζα είτε μας την διαφημίζουν για να γίνουμε εμείς πρεζάκηδες και να έχουν αυτοί δουλειά! Διότι το πρεζάκι ημερολογιάκι μου δεν έχει αισθήματα. Του τα έχει εξαφανίσει η πρέζα για αυτό το λέμε και πρεζάκι. Το πρεζάκι καλό μου ημεολόγιο θα σκοτώσει ακόμα και την μάνα του και το παιδί του ακόμα για να βρεί λίγη πρέζα για σήμερα κι αυριο όταν πάλι θα χρειάζεται την επόμενη δόση πρέζας πάλι θα σκοτώσει (αν μπορεί) χωρίς ενδοιασμούς. Δεν υπάρχουν ενδοιασμοί για το πρεζάκι, μόνο η πρέζα υπάρχει. Μεγάλη αρρώστια!

Αν λυπήθηκα για κάτι ήταν που έγινε πρεζάκι. Από κει και πέρα δεν υπάρχει επιστροφή και είτε θα φτιάξουμε νοσοκομεία για πρεζάκηδες όπου θα μπορούν να βρίσκουν νόμιμα την δόση τους είτε θα πρέπει να προφυλαχτούμε κι εμείς από τους πρεζάκηδες που λόγω της αρρώστιας τους δεν έχουν απολύτως κανέναν ενδοιασμό ακόμα και για το χειρότερο έγκλημα. Αυτή είναι η αλήθεια.

Διαβάστε τώρα και το σούργελο την δήθεν ψυχοπονιάρα σύμφωνα με την οποία το οροθετικό πρεζάκι έπρεπε να αφεθεί να εργάζεται σαν πόρνη χωρίς να ξέρει κανένας τίποτα ώστε να στείλει πελατεία στα νεκροταφεία αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία για το σούργελο έχει να μην… παρεξηγηθεί το πρεζάκι και πάρει υπερβολική δόση. Αει στο διάολο…

Παγκόσμια ημέρα για το AIDS η 1η Δεκεμβρίου. Τραγική ειρωνεία, η Κατερίνα προχθές «έφυγε» για άλλα ταξίδια. Με ευωδιές και καθαρές μυρωδιές. Χωρίς σαπίλα και ναρκωτικά. Η Κατερίνα ήταν μία από τις οροθετικές κοπέλες που, με απόφαση του τότε υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου, το πρόσωπό της κρεμάστηκε στα μανταλάκια. Ήταν μία από τις κοπέλες που πουλούσαν το κορμί τους, για τον δαίμονα που τους έτρωγε την ψυχή. Και με πολιτική απόφαση είδε το πρόσωπό της παντού. «Έχεις πάει μαζί της, οικογενειάρχη; Είναι οροθετική, ψάξου και εσύ». Αηδία.

«Εδώ έχουμε δολοφονία» μου είπε μία φίλη. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Κανένας δεν ξέρει πώς θα τελείωνε τη ζωή του αυτό το κορίτσι. Όμως έτσι όπως έγιναν τα πράγματα, έχεις το δικαίωμα να φωνάζεις για έναν θάνατο που επισπεύτηκε. Για έναν θάνατο που έχει λερώσει χέρια και ψάχνει αυτουργούς. Αναπάντητο θα μείνει το ερώτημα. Και δυστυχώς θα ξεχαστεί, εκτός και αν έρχεται συχνά να πέφτει ως σκιά στα πρόσωπα ορισμένων.

Έλα, δικηγόρε του διαβόλου, και πες μου: «θα πέθαινε έτσι κι αλλιώς». Μα, καημένε, δεν έχεις μάθει τι σημαίνει επιλογή; Αυτή διάλεξε τον θάνατο και όχι ο θάνατος εκείνη. Λες και ξέρει κανείς από σας να μου πει πώς είναι να κάνεις χρήση ναρκωτικών, να είσαι οροθετικός και να σε διαπομπεύουν, να σε σέρνουν στη αρένα δεμένη σε ένα άρμα.

Εγώ, λοιπόν, πιστεύω ότι τη σκότωσαν οι αμφιβολίες. Τα ύποπτα βλέμματα. Η απαξίωση. Ο οίκτος.
Η Κατερίνα βρήκε απέναντί της ένα σύστημα και τους ανθρώπους που το εκπροσωπούν, το κατευθύνουν. Η Κατερίνα τι είχε; Ακόμα και αν της είχε μείνει κάτι, το διέγραψαν με ένα στίγμα. Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να βαδίσει στη ζωή με τόσες αλυσίδες στα πόδια και ένα στίγμα στο πρόσωπο; Της αφαίρεσαν την ελπίδα. Το δικαίωμα στην ευκαιρία. Στη δεύτερη ζωή που όλοι νομίζουμε ότι μπορούμε να έχουμε και ας είναι πλάνη αυτό.

Κοιμήσου, Κατερίνα, εκεί που πήγες είναι καλύτερα. Και άσε τις Ερινύες να απαντήσουν στην ύβρι, στην ασχήμια, στην ευθύνη.

H αυτοκτονία της Κατερίνας | ΕΛΛΑΔΑ | Protagon

και τώρα σούργελα λουστείτε και την κυνική αλήθεια μπας και καταλάβετε τι σημαίνει πρέζα!!!

Αν δεν το είχα ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά από τα χείλη γνωστού λοιμωξιολόγου, δεν θα το πίστευα. Αγόρια και κορίτσια, χρήστες ναρκωτικών, μολύνονται επίτηδες από τον ιό HIV για να εισπράττουν ένα επίδομα 700 ευρώ το οποίο δίνεται στους οροθετικούς.
Για να είμαι ειλικρινής δεν γνώριζα για την ύπαρξη αυτού του επιδόματος και τις προϋποθέσεις που χρειάζεται κάποιος οροθετικός για να το εισπράξει. Και ξεπερνούσε τα όρια της φαντασίας μου η πιθανότητα κάποιος άνθρωπος να υπογράφει οικειοθελώς συμβόλαιο συνύπαρξης με μια ανίατη, προς το παρόν, νόσο για οποιοδήποτε χρηματικό ποσό.
Κι όμως… Όχι μόνο συμβαίνει, αλλά οι επιστήμονες εκφράζουν φόβους ότι η δραματική αύξηση κρουσμάτων του ιού του AIDS μεταξύ των τοξικομανών οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό σε αυτούς τους απελπισμένους ανθρώπους. Που το θολωμένο μυαλό τους δεν μπορεί να σκεφτεί άλλο τρόπο για να βρεθούν χρήματα για τη δόση τους. Και που έτσι κι αλλιώς ακροβατούν μεταξύ ζωής και θανάτου.

HIV για τη δόση τους | ΕΛΛΑΔΑ | Protagon