ΤΟ ΒΗΜΑ - LE MONDE
Το γνωρίζουμε από τα απολυταρχικά καθεστώτα: οι γλώσσες κολλούν αρρώστιες που μπορεί να τις διαβρώσουν. Η «ισλαμοφοβία» ανήκει σ' αυτές τις τοξικές λέξεις που φέρνουν σύγχυση στο λεξιλόγιο. Τον όρο εισήγαγε η αποικιοκρατική Γαλλία στις αρχές του 20ού αιώνα για να προστατεύσει τους «αυτόχθονες υπηκόους» της και επανεμφανίστηκε μετά την ιρανική επανάσταση αλλά με άλλη έννοια: προσπάθησε να κάνει το ισλάμ υπεράνω κριτικής, με την απειλή διώξεων, με στόχο να το φθάσει στα επίπεδα του αντισημιτισμού. Εγινε το νέο εργαλείο διάδοσης του φονταμενταλισμού που προχωράει μασκαρεμένος, τυλιγμένος με τα πλεονεκτήματα του θύματος.
Η εξυπνάδα αυτού του εφευρήματος είναι ότι επαναφέρει τη βλασφημία. Συγχέει την μισαλλοδοξία, που είναι ποινικά κολάσιμη, με την ελεύθερη μελέτη μιας θρησκείας.
Από πότε μια θρησκεία συνιστά ράτσα; Από πότε είναι αδίκημα η κρίση; Εχουμε κάθε δικαίωμα να απεχθανόμαστε τη μια ή την άλλη θρησκεία και να το εκφράζουμε. Το ισλάμ είναι ένας οίκος διχασμένος ανάμεσα σε προοδευτικούς και παραδοσιακούς τους οποίους η ανάμνηση των περασμένων μεγαλείων γεμίζει με θλίψη και μίσος.
Η έννοια της «ισλαμοφοβίας» αποσκοπεί στο να εγείρει τις ενοχές των Δυτικών. Αλλά αποτελεί πριν απ' όλα εργαλείο εσωτερικής αστυνόμευσης των φιλελεύθερων μουσουλμάνων που τολμούν να επικρίνουν την πίστη τους. Τους καθιστά δακτυλοδεικτούμενους, εκθέτοντάς τους στην τιμωρία των ομοθρήσκων τους, τους παρουσιάζει σαν διαποτισμένους από την αποικιοκρατική ιδεολογία για να μπλοκάρει οποιαδήποτε ελπίδα για μετάλλαξη με την βοήθεια των χρήσιμων ηλιθίων της αριστεράς και της δεξιάς, σε επιφυλακή για τον εντοπισμό ενός νέου ρατσισμού και με την βεβαιότητα ότι το ισλάμ αποτελεί τον πιο πρόσφατο στόχο καταπίεσης.
Την τελευταία εικοσαετία παρατηρούμε ότι κατασκευάζεται ένα νέο αδίκημα έκφρασης. Στιγματίζει εκείνες τις νεαρές γυναίκες που επιθυμούν να πετάξουν τη μαντίλα, να παντρευτούν όποιον αγαπούν και όχι όποιον τους επιβάλλεται και κατακεραυνώνει τους Γάλλους, τους Γερμανούς, τους Αγγλους με βορειοαφρικανική, τουρκική ή αφρικανική καταγωγή που απαιτούν το δικαίωμα στην θρησκευτική αδιαφορία και επιθυμούν να ζήσουν την ζωή τους χωρίς να είναι υποταγμένοι στην κοινότητα καταγωγής τους. Εν ολίγοις, μεταθέτουμε το ζήτημα από το πνευματικό ή θεολογικό πεδίο στο ποινικό συνεπώς κάθε αντίρρηση, κοροϊδία ή απροθυμία επισείει ποινές.
Κατάφωρο παράδειγμα περί του αντιθέτου: ενώ οι χριστιανοί στη γη του ισλάμ υφίστανται διώξεις και σκοτωμούς και εξωθούνται στην φυγή, ο όρος «χριστιανοφοβία» δεν έχει καθιερωθεί ούτε θα καθιερωθεί ποτέ. Παράξενο που έχει διαφύγει της προσοχής: δυσκολευόμαστε να δούμε τον χριστιανισμό ως κάτι διαφορετικό από μια κατακτητική θρησκεία αν και σήμερα κατέχει την θέση του μάρτυρα, τουλάχιστον στη Μέση Ανατολή.
Στη Γαλλία, χώρα με αντικληρική παράδοση, μπορούμε να χλευάσουμε τον Μωυσή και τον Χριστό και να τους αναπαραστήσουμε στις πιο έκφυλες στάσεις αλλά δεν μας επιτρέπεται ποτέ να γελάσουμε με το ισλάμ. Μόνο αυτό εξαιρείται από τη μομφή, την κοροϊδία. Τι θράσος! Πόσο μάλλον που οι αντιθρησκευτικές ενέργειες στη Γαλλία αφορούν και χριστιανούς, ακόμη και αν αυξάνονται περισσότερο εκείνες εναντίον των εβραίων και των μουσουλμάνων.
Επειδή το λαϊκό γαλλικό κράτος θεωρεί ίσους τους μουσουλμάνους πολίτες του, ψήφισε τον νόμο για τη μαντίλα. Το ισλάμ ανήκει στο γαλλικό και ευρωπαϊκό τοπίο και με αυτή την έννοια έχει δικαίωμα στην λατρευτική ελευθερία, σε χώρους προσευχής σωστούς και σεβαστούς. Με τον όρο ότι και το ίδιο θα σέβεται τους κανόνες της δημοκρατίας, δεν θα διεκδικεί ένα ιδιαίτερο καθεστώς, ειδικά δικαιώματα, χωριστές πισίνες και γυμναστική για άντρες και γυναίκες, χωριστή διδασκαλία και κυλικεία, διάφορες εξαιρέσεις.
Το καλύτερο που μπορούμε να του ευχηθούμε δεν είναι η «φοβία» ή η «φιλία» αλλά η καλοπροαίρετη αδιαφορία μέσα σε μια πνευματική αγορά ανοιχτή σε όλα τα δόγματα. Αλλά οι φονταμενταλιστές δεν επιθυμούν αυτή την αδιαφορία. Αυτό θα σήμαινε ότι το ισλάμ είναι μια θρησκεία ανάμεσα σε πολλές, πράγμα απαράδεκτο στα μάτια τους. Δεν μπορεί να είναι ίση με τις άλλες γιατί είναι ανώτερη από όλες τους. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα!
*Ο κ. Pascal Bruckner είναι συγγραφέας και φιλόσοφος. Εχει συγγράψει, μεταξύ άλλων, το μυθιστόρημα «Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις. Διαβάζεις ένα διαδικτυακό προσωπικό ημερολόγιο του οποίου η ανάγνωση ΔΕΝ είναι υποχρεωτική. Βαριέμαι τ' ανούσια μπλα μπλα και δαγκώνω όταν μου χαλάνε την ησυχία. Θα μπορούσα να έχω κλείσει τον σχολιασμό αλλά ακόμα νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι που όντως έχουν κάτι να πουν κι εύχομαι να είσαι ένας από αυτούς αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες και γι αυτό σου λέω: Για να μην σε φάει η μαρμάγκα σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις, σαν να δίνεις εξετάσεις. Αλλιώς άστο καλύτερα!