ο μέσος έλληνας είναι εντελώς μαλάκας κατα πως διδάχθηκε.

Διάβασα το κάτωθι κι έφριξα! Πόσο μαλάκας είναι ο έλληνας μα τον Δία; Τα θέματα του κειμένου συνοψίζονται ως εξής.

Θέμα πρώτο. Η δασκάλα που πνίγηκε είναι κρίμα διότι ήταν δασκάλα. Αν ήταν ΄κάτι άλλο δεν θα ήταν και τόσο σημαντική η απώλεια. Θέμα δευτερον, η δασκάλα που πνίγηκε έπαιρνε μισθό 700 ευρώ και πνίγηκε για 700 ευρώ πράγμα άδικο. Αν έπαιρνε 7000 ευρώ θα ήταν πολύ πιο μικρό το κακό του πνιγμού της. θέμα τρίτο, η δασκάλα που πνίγηκε στην Ρόδο ήταν από την Εύβοια ενώ αν ήταν από την Ρόδο το θέμα θα ήταν έλασσον. Θέμα τέταρτο, για τον πνιγμό της δασκάλας φταίει το κράτος. Δεν φταίνε οι κάτοικοι που έχτιζαν όπου τους καύλωνε κλείνοντας τα ρέματα! Τρία ρέματα είχε κάποτε η Ιαλυσός. Από τα τρία και τα τρία μπαζώθηκαν αλλά δεν φταίνε οι κάτοικοι, το κράτος φταίει. Αν το κράτος δεν τους άφηνε να μπαζώσουν και να χτίσουν πάλι το κράτος θα έφταιγε. Θέμα τέταρτον, οι δάσκαλοι στην ελλάδα κάνουν πολύ καλά την δουλειά τους. Την κάνουν τόσο καλά που οι μαθητές τους βγαίνουν φωστήρες γι αυτό αν ρωτήσεις έναν οποιοδήποτε μαθητή γνωρίζει άριστα και ιστορία και μαθηματικά και γλώσσα και μουσική και χορό και τέχνες διότι οι δάσκαλοι κάνουν πολύ καλά την δουλεία τους έστω κι αν το κράτος τους εμποδίζει. Το δούλεμα και η μαλακία πάει σύννεφο, αυτό καταλαβαίνω εγώ. Διότι όχι μόνο δεν διδάσκουν, όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται, όχι μόνο είναι οι ίδιοι άσχετοι με το αντικείμενο της διδασκαλίας τους αλλά η αλήθεια είναι ότι οι δάσκαλοι πάνε στα σχολεία μόνο για τον μισθό και μόνο για τον μισθό. Θέμα πέμπτο, μαζευτηκαν οι δάσκαλοι στην κόρινθο  να λύσουν τα προβλήματα της παιδείας. Ξέρετε τι αποφάσισαν; Ξέρει κανείς τι θα κάνουν; Άκουσε κάποιος κάτι για κάποια απόφαση και τρόπο υλοποίησής της; Μπα!! Το μόνο που κατάφερα όπως λέει και το άρθρο ήταν να φτιάξουν διακόσιοες ομάδες συζήτησης με διακόσια διαφορετικά θέματα κι άπειρους τρόπους επίλυσής τους και σταμάτησαν εκεί. Μισοδουλειές ως συνήθως! Το μόνο λέει που ακούστηκε ήταν η…. αγωνία τους (χαχαχαχα θα πεθάνω στα γέλια) και τώρα το κράτος πρέπει λέει ν’ ακούσει την αγωνία τους. Εμ βέβαια! Αφού στα προβλήματα τελικά δεν κατόρθωσαν οι διακόσιες ομάδες συζήτησης να εστιάσουν, λύσεις δεν συζήτησαν καν για να βρουν κι αφού μετά το πέρας της συζήτησης το μοναδικό θέμα που τέθηκε ήταν αυτό του μισθολογίου (όπως συνήθως από τότε που θυμάμαι) και πόση αύξηση θέλουν να πάρουν, η συζήτηση έκλεισε και οι σοφοί δάσκαλοι επέστρεψαν λέει στους αγαπημένους τους μαθητές για να δώσουν την μάχη της γνώσης του πόση αύξηση θα πάρουν κι “έχουν το νού τους στο παιδί γιατί αν δεν πνίξουν το παιδί υπάρχει ελπίδα” να πάρουν αύξηση.

Κύριοι κύριοι καθηγητάδες δάσκαλοι και προφέσορες της επετηρίδας και του ανάλογου χρώματος γραβάτας, αν πράγματι θέλετε να κάνετε καλό στα παιδιά παραιτηθείτε σύσσωμοι. Είστε παντελώς ανάξιοι για οτιδήποτε πέραν της είσπραξης του μηνιάτικου μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει.   Και μην σκάτε τόοοσο για τα παιδιά, γκρικλισ και προπαίδεια μπορούν να μάθουν και χωρίς εσάς.  

Η Ρόδος και η Κόρινθος δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Νησί των ιπποτών η πρωτεύουσα των Δωδεκανήσων, ψυχρή, μελαγχολική και άχαρη η πρωτεύουσα της Κορινθίας, ιδανικό τοπίο για ταινία του αείμνηστου Αγγελόπουλου. Ωστόσο το σαββατοκύριακο, που πέρασε κάτι έφερε κοντά αυτές τις δύο πόλεις. Τις ένωσε ένα αόρατο νήμα. Ο θάνατος και η ελπίδα.
Στη Ρόδο, η πρωτοφανής θεομηνία που σάρωσε το νησί, άφησε πίσω της νεκρούς. Ανάμεσά τους μια δασκάλα 27 ετών και ένας καθηγητής Αγγλικών, αγνοούμενος μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές.

Και στην Κόρινθο, τις ίδιες πάνω κάτω ώρες, εκατοντάδες συνάδελφοί τους, δάσκαλοι, καθηγητές και μάχιμα στελέχη της εκπαίδευσης έστυβαν το μυαλό τους, κατέθεταν σκέψεις, προβληματισμούς και αγωνίες για το μέλλον της παιδείας, στο 1ο Πανελλήνιο συνέδριο των σχολικών συμβούλων. 

Θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει και τι σχέση μπορεί να έχει ο θάνατος μιας δασκάλας σε μια θεομηνία, με ένα εκπαιδευτικό συνέδριο; Φαινομενικά καμία. Ή ακόμα: υπάρχει κάτι, ο,τιδήποτε, που μπορεί να συγκριθεί με τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου; Ασφαλώς όχι. Τότε, προς τι αυτή η υπέρβαση, αυτή η υπερβολή;

Γιατί πίσω από την τραγωδία στη Ρόδο και το συνέδριο στην Κόρινθο, υπάρχουν πολλοί συμβολισμοί και αρκετές αλήθειες. Και στις δύο περιπτώσεις για παράδειγμα,  θύματα και πρωταγωνιστές, είναι δάσκαλοι και καθηγητές. Είναι αυτοί στους οποίους, ως κοινωνία, αναθέτουμε την εκπαίδευση των παιδιών μας και μετά τους αφήνουμε στην τύχη τους.  Το επίσημο κράτος εκκωφαντικά απόν. Στη Ρόδο, κανείς δεν φρόντισε, χρόνια τώρα, να φτιάξει το δρόμο προς το αεροδρόμιο, από τον οποίο περνούν τα εκατομμύρια των τουριστών, που πλημμυρίζουν και πλουτίζουν το νησί. Εκεί στα …μπαζωμένα ρέματα της Ρόδου έχασε τη ζωή της η δασκάλα Αναστασία Κατσαρού. Όπως λένε όσοι τη γνώριζαν, στους λίγους μήνες που δίδασκε ως αποσπασμένη στο νησί, πρόλαβε να αφήσει το αποτύπωμά της στο σχολείο της και να αναπτύξει δράσεις και παρεμβάσεις στην τοπική κοινωνία. Ήταν μια δασκάλα των 700 ευρώ, που βρέθηκε στο νησί, μακριά από συγγενείς και φίλους και  αγωνιζόταν να μορφώσει τα παιδιά της Ρόδου. Όπως κάνουν και χιλιάδες άλλοι συνάδελφοί της σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Μόνοι και αβοήθητοι. Όπως ένιωθαν και οι εκατοντάδες, επίσης χαμηλόμισθοι, δάσκαλοι και καθηγητές στο Συνέδριο των Σχολικών Συμβούλων στην Κόρινθο. Εκεί - με απούσα την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας- χτυπούσε και πάλλονταν για  δύο ημέρες, από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, η καρδιά, η ψυχή και το μυαλό της εκπαίδευσης. Σε νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια.  Έτυχε να ζήσω από κοντά αυτόν τον παλμό και ομολογώ έμεινα άφωνος. Πριν από όλα με τον πλούτο και την ποικιλία των προτάσεων, των σκέψεων και των ιδεών, και το επίπεδο των προβληματισμών, που κατατέθηκαν.

Περισσότερες από 250 εισηγήσεις, δεκάδες στρογγυλά τραπέζια και ανοιχτές συνεδρίες έκαναν φύλλο και φτερό κάθε πρόβλημα, μικρό ή μεγάλο, που απασχολεί το ελληνικό σχολείο στον 21ο αιώνα.  Από τις σύγχρονες διδακτικές πρακτικές σε κάθε μάθημα και τα νέα επιστημονικά ρεύματα στην εκπαίδευση μέχρι τη μάθηση μέσα από την τέχνη, το ρόλο των νέων τεχνολογιών και βεβαίως τον ρόλο των ίδιων των δασκάλων και των σχολικών συμβούλων. Ακούστηκαν πολλά αυτό το διήμερο στην Κόρινθο. Σημαντικά ή λιγότερο σημαντικά. Ακούστηκαν και υπερβολές. Κυρίως όμως ακούστηκε η αγωνία των ανθρώπων, που υπηρετούν την εκπαίδευση, μέσα στις τραγικά δύσκολες συνθήκες, που προκαλεί η κρίση. Και καλό θα ήταν η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να σπεύσει – έστω και εκ των υστέρων – να ακούσει αυτή την αγωνία, να αφουγκραστεί τις ανησυχίες των εκπαιδευτικών και να πράξει τα δέοντα. Έτσι κι αλλιώς αυτοί θα συνεχίσουν να κάνουν αυτό που δεν πρόλαβε η Αναστασία της Ρόδου. Να δίνουν τη μάχη της γνώσης  κάθε μέρα στα σχολεία με τους μαθητές τους. Γιατί έχουν στο νου τους το παιδί και βλέπουν πως «αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».

Ο Γιάννης Κουτσοκώστας είναι δημοσιογράφος