HELLO, GOODBYE (ένα μη αποχαιρετιστήριο σημείωμα)

                                                                         ΤΟΥ ΔΙΟΔΟΤΟΥ

Όπως αναγγέλεται στο εξώφυλλο του τρέχοντος τεύχους του Δαυλού (τ. 319, Δεκέμβριος 2008) «αναστέλλεται η έκδοση του Δαυλού», μετά από 27 χρόνια μηνιαίας κυκλοφορίας. Τούς λόγους (οι οποίοι δεν είναι οικονομικοί) μπορεί κάποιος να τούς διαβάσει στο ίδιο το περιοδικό. Ωστόσο, όποιοι κι αν θα ήσαν αυτοί, πάντα υπάρχουν κάποιοι λόγοι για να σταματήσει να εκδίδεται ένα περιοδικό. Απλώς και μόνο, επειδή τίποτα δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Και στο κάτω – κάτω ο Δαυλός δεν είχε την υποχρέωση να συνεχίσει …μέχρι να «σώσει» την Ελλάδα. Το αίσθημα «ιερής αποστολής» ανέκαθεν διακατείχε μόνο τους κάθε είδους Ταλιμπάν, γραφικούς, εθνοσωτήρες, ιδεολογικούς εργολάβους κ.α.. Και ο Δαυλός επιδίωξε όσο κανείς, να μείνει μακριά από την νοοτροπία των σωτηροαπατεώνων, ή των γραφικών.

Κατά τη γνώμη μου, ο Δαυλός ήρθε για να θέσει στην νεοελληνική κοινωνία κάποια ζητήματα, που αφορούν στον ιστορικό και πολιτισμικό προσανατολισμό της. (τουλάχιστον αυτό αντελήφθην από τα σχολικά μου χρόνια, εκεί στις αρχές της δεκαετία τού ’80, όταν άρχισα να τον διαβάζω). Ο προσανατολισμός αυτός είχε να κάνει (κατά τη γνώμη μου πάντα) με την αποβυζαντινοποίηση της χώρας, δηλ. την ουσιαστική (και όχι μόνο την τύποις) έξοδό της από τον ελληνοχριστιανικό Μεσαίωνα, τον απεγκλωβισμό της από τον ρωμηοσυνικό τριτοκοσμισμό (που η νεοελλάδα νομίζει ότι αποκρύπτει πίσω από ανεκδιήγητες δυτικοφανείς «μόστρες»), την ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ (και όχι την ετοιματζίδικη συνταγή) εκείνων τών, κατεξοχήν ψυχοπνευματικών, προϋποθέσεων, οι οποίες όταν περνούν στη συλλογική νοοτροπία, δημιουργούν τό εκάστοτε κοινωνικό και πολιτισμικό άλμα. Χωρίς να το διατυμπανίσει ποτέ, ο Δαυλός αποτέλεσε την μοναδική (δυστυχώς), στην μετεπαναστατική Ελλάδα, αναλαμπή τού ανεκπλήρωτου Νεοελληνικού Διαφωτισμού.

Αντίπαλος κάθε έννοιας ιερατείου, φιλοξενούσε μονίμως στις σελίδες του διαφορετικές -και συχνά αντικρουόμενες- απόψεις, με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί από τους μπερδεμένους και αφελείς, πότε για … ανυπαρξία «ενιαίας» γραμμής, πότε για έλλειψη… «επίσημης» άποψης, πότε για «φασισμό», πότε για «αριστερισμό» και πότε για κυνήγι εμπορικότητας (μιλάμε για ένα περιοδικό, που ποτέ δεν δημοσίευσε διαφημίσεις!).

Φυσικά ο Δαυλός έκανε και λάθη. Τα λάθη, στα οποία εκτίθενται συνήθως οι αληθινοί αναζητητές και πρωτοπόροι. Περιττό να πω ότι, πολλά κείμενά του τά έβρισκα τόσο αντιεπιστημονικά, όσο επιστημονικά έβρισκα ορισμένα άλλα.

Π.χ. στα πλαίσια της πολυφωνίας του, φιλοξενήθηκαν στις σελίδες του ακόμα και οι εν σπέρματι απόψεις όλων σχεδόν τών μετέπειτα πρωταγωνιστών και κομπάρσων τού σύγχρονου («χλαμυδοφόρου») γραφικού νεοελληνικού φολκλόρ. Οι οποίοι μεταλλάχθηκαν στους εθνικιστές, ή νεοφασίστες, που λυμαίνονται τον χώρο της «ελληνικότητας». Αυτό το φολκλόρ (που παραπέμπει εξώφθαλμα στο cargo cult τών Παπούα της Μελανησίας) αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, παραπροϊόν της πνευματικής ζύμωσης, που προκάλεσε το περιοδικό. Και είναι κάτι από το οποίο ο Δαυλός έσπευσε γενναιότατα να αποστασιοποιηθεί με εκείνο το –διάσημο πιά- εκδοτικό σημείωμα («Όταν το Ελληνικό Πνεύμα γίνεται... Θεοκρατία και η Ελλάδα... Κόμμα!», τ. 301, Απρίλιος 2007, http://www.davlos.gr/pdf/07-03-07.doc). Λέω «γενναιότατα» γιατί η κατάδειξη της «ελληνοπρεπούς» γραφικότητας και γελοιότητας, αντενδείκνυται από «επικοινωνιακής» πλευράς, όπως γνωρίζουν καλά οι ελλαδέμποροι εκδότες, θρησκευτικοί ποιμένες και κομματάρχες. Αλλά, το ξεμπρόστιασμα τής βυζαντινοθρεμμένης νεοελληνικής υποκρισίας και μαϊμουδιάς (τμήμα της οποίας αποτελεί και ο «χώρος» των αποκαλουμένων «ελληνοπρεπών») ήταν ανέκαθεν σημείο αιχμής για τον Δαυλό και για όσους από τους αναγνώστες του τόν κατανοούσαν. Γιατί, ο Δαυλός μπορεί – κατά γενική ομολογία- να δημιούργησε μια νέα πνευματική κατάσταση, αλλά ουδέποτε επιχείρησε να την χειραγωγήσει, αντιμετωπίζοντάς την ως εμπορική αγορά, ή ως ιδεολογικοθρησκευτική στρούγκα, της οποίας θα κρατούσε το «κόπυράιτ». Γι’ αυτό δεν χαρίστηκε ποτέ σε κανέναν βυζαντινοθρεμμένο «ελληνοπρεπή», ακόμα κι αν αυτός βρίσκονταν στο αναγνωστικό του κοινό. Ο Δαυλός ήταν πάντα ένα έντυπο που διάλεγε τους αναγνώστες του και όχι το αντίστροφο.

Ήταν τιμή μου που συμπορεύθηκα στη διαδρομή του Δαυλού, αρχικά σαν αναγνώστης και εν συνεχεία σαν συντάκτης του. Άλλωστε όλοι οι συντάκτες του Δαυλού, αρχικά υπήρξαν αναγνώστες του. Αυτό είναι κάτι σπάνιο, που φανερώνει μια διαρκώς ανανεώσιμη και γονιμοποιό σχέση και καταργεί τούς διαχωρισμένους ρόλους τού παθητικού αναγνώστη και τού πνευματικού «καθοδηγητή». Αν και στην πραγματικότητα το βαθύτερο κίνητρό μου δεν ήταν τόσο το να συμμετάσχω στην προσπάθεια του Δαυλού, όσο το να τού ανταποδώσω ό,τι τού όφειλα: όταν έστειλα το πρώτο μου άρθρο στον Δαυλό, το έκανα από ένα αίσθημα προσωπικής οφειλής προς αυτόν. Και ήταν ακόμα μεγαλύτερη τιμή μου, που βρέθηκα να είμαι κι εγώ, στο αποχαιρετιστήριο τεύχος του.

Ο Δαυλός άναψε μια φωτιά, που εδώ και 27 χρόνια ζεσταίνει, φωτίζει και «πυρπολεί». Αλλά η κατάσταση που δημιούργησε –με τα προϊόντα της και τα παραπροϊόντα της- έχει κλείσει τον κύκλο της. Ωστόσο, το αν και τί κατάφερε ο Δαυλός είναι, νομίζω, ένα ηλίθιο ερώτημα. Το ζήτημα είναι τί θα καταφέρουμε, όσοι ενδιαφερόμαστε, από εδώ και πέρα. Θα κρατήσουμε τον δαυλό-σκυτάλη αναμμένο; Και με ποιόν τρόπο; Καθ’ ότι συνταγές γι’ αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν.

Διάλεξα τον τίτλο ενός γνωστού τραγουδιού των Beatles για να μιλήσω για την αναστολή της έκδοσης του «Δαυλού». Αλλά, τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσα να έχω διαλέξει και το αντίθετο, το Goodbye And Hello του Tim Buckley –το ίδιο θα ήταν. Και ο νοών νοείτο….

ΥΓ. Η διακοπή της έκδοσης του Δαυλού δεν σημαίνει και διακοπή της κυκλοφορίας του: «Ανακοινώνεται ότι από 1/1/2009 στην ιστοσελίδα του "Δαυλού" ( http://www.davlos.gr ) εισάγονται και είναι προσβάσιμα όλα ανεξαιρέτως τα άρθρα, οι έρευνες, οι αναλύσεις, οι ειδήσεις, η γενική κριτική, τα σχόλια, οι συνεντεύξεις, οι διάλογοι, ακόμη και οι επιστολές, τα οποία έχουν δημοσιευθή από το πρώτο τεύχος του Ιανουαρίου του 1982 μέχρι και το παρόν 319^ο τελευταίο τεύχος του Δεκεμβρίου του 2008, όπως τέλος και τα σημαντικώτερα βιβλία, που έχουμε εκδώσει. Η πρόσβαση είναι ελεύθερη και δωρεάν. Υπάρχει θεματικό ευρετήριο, ώστε οι επισκέπτες πολύ εύκολα να βρίσκουν και να διαβάζουν τα κείμενα που τους ενδιαφέρουν. Πρόκειται για το Ψηφιακό Μουσείο "Ο Δαυλός", το οποίο θα είναι πάντοτε ανοικτό για πολλά χρόνια σε κάθε επισκέπτη και γενικά σ' όσους ενδιαφέρονται να μυηθούν στον ιδιαίτερο τρόπο σκέψης με τον οποίο ειδώθηκε και αρθρώθηκε σε λόγο η πραγματικότητα στην Ιστορία, τη Γλώσσα, τον Πολιτισμό, την Πολιτική, την Θεοκρατία, το τραγελαφικό ιδεολόγημα "Ελληνοχριστιανισμός", την Ελλάδα, την Ελληνικότητα και τον Κόσμο από το περιοδικό "Δαυλός" στα 27 ακριβώς χρόνια που κυκλοφορούσε» (από εδώ: www.davlos.gr )

Αναδιοργάνωση ληστρικών επιδρομών του δημόσιου ταμείου

Η άτιμη φάρα των Φαναριωτών καλεί τον Εφραίμ της άτιμης φάρας των Αθωνιτών όχι βέβαια για να απολογηθεί αφού όπως λένε δεν κατηγορείται για τίποτα ο άνθρωπος απλώς την δουλειά του έκανε και μας έκλεβε. Γιατί τον καλούν λοιπόν; Για να μάθουν τι συμβαίνει όπως λένε; Μα αφού τα ΜΜΕ και η δικαιοσύνη έχουν επιληφθεί του θέματος και όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει, συνεπώς δεν τον καλούν γι αυτό.

Γιατί τον καλούν; Μα κατά πρώτο για να τους πεί που έγινε το... λάθος και έμαθε ολόκληρος ο πλανήτης τις βρωμιές του και κατά δεύτερο για να συνεννοηθούν για τα… περαιτέρω. Με ποιό τρόπο δηλαδή θα συνεχίσουν να μας κλέβουν ανενόχλητοι μετά το… προβληματάκι που παρουσιάστηκε.

Ο δε πατριάρχης αφού ντερλίκωσε με τον υπουργό παιδείας (ο οποίος κατόπιν ξέρασε την απαλλαγή απο τα θρησκευτικά στα σχολεία) σίγουρος πλέον για την διατήρηση του ποιμνίου απείλησε με καταστροφή(!) του γένους αν ακυρωθούν τα χρυσόβουλα. Θεωρεί ο  τεμπέλης πως το γένος είναι αυτός και οι όμοιοι του στα Ιεροσόλυμα, αλλά δεν μας λέει πόσους φόρους πληρώνουμε όλοι μας κάθε χρόνο για να συντηρούνται και οι εκεί κηφήνες σαν του λόγου του. Ούτε μας λέει γιατί θα καταστραφούμε αν ακυρωθούν τα χρυσόβουλα; Μήπως θα κηρύξει πόλεμο το πατριαρχείο;

 

Στο Φανάρι φτάνει αύριο ο ηγούμενος της Μονής Βατοπεδίου Εφραίμ προκειμένου να ενημερώσει τη Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που συνεδριάζει από χθες για τις ανταλλαγές ακινήτων με τη λίμνη Βιστονίδα.
Εκείνο που διεμήνυαν χθες πηγές του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι πως ο ηγούμενος Εφραίμ κλήθηκε, για να ενημερώσει για όσα έχουν συμβεί και όχι να απολογηθεί, αφού δεν κατηγορείται, όπως τόνιζαν, για κάτι.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι στην πρόσφατη επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην Αθήνα και στη συνάντηση που είχε με τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, από εκκλησιαστικές πηγές έγινε γνωστό ότι το θέμα της Μονής Βατοπεδίου δεν συζητήθηκε. Αντίθετα, σε δημόσια εμφάνισή του ο Βαρθολομαίος, με αφορμή το γεύμα που παραχώρησε προς τιμήν του ο υπουργός Παιδείας Ευριπίδης Στυλιανίδης στις 15 Νοεμβρίου, αναφέρθηκε στο θέμα των χρυσόβουλων, τονίζοντας ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αμφισβητηθούν. Είπε χαρακτηριστικά ότι θα υπάρξουν «οδυνηρές και καταστρεπτικές συνέπειες για το γένος» αν τα χρυσόβουλα αμφισβητηθούν.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης και ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος είναι σε πλήρη συνεννόηση για το θέμα, που έχει εκτός της πολιτικής και εκκλησιαστική διάσταση.

Ελευθεροτυπία - Φανάρι καλεί Εφραίμ

Η επανάστασις επέτυχε και επιζεί

Καταγγελία δοσμένη αριστοτεχνικά στο παρακάτω κείμενο που αλίευσα στην μπλογκόσφαιρα, είναι η βλακεία που μας δέρνει. Δεκαοχτώ αιώνες σκλαβιάς δεν λένε να ξεκολλήσουν από το πετσί μας. Γι αυτό και έχουμε όλο αυτόν τον τραγέλαφο να μας κυκλώνει.  Λίγοι εδώ, λίγοι εκεί, κάποιοι ταξιτζήδες, κάποιοι οικοδόμοι, κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι, η χούντα είναι ακόμα δίπλα μας, μέσα μας.

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!

Το πρωί της 25 Νοεμβρίου του 2005, κατέβαινα με ένα ταξί τη Βουλιαγμένης για να παραλάβω το καινούριο μου αυτοκίνητο. Είχα περάσει ένα χρόνο χωρίς αμάξι, με αποτέλεσμα να κυκλοφορώ αρκετά με ταξί και συχνά έπιανα την κουβέντα με τους ταξιτζήδες. Εκείνος ο διάλογος όμως της τελευταίας κούρσας με έκανε να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα που ήταν χρόνια μέσα στα μούτρα μου και δεν τα έβλεπα.
Ο διάλογος με τον γύρω στα 55 με 60 οδηγό, είχε ξεκινήσει με αφορμή κάτι έργα που γίνονταν εκείνη την περίοδο στη Βουλιαγμένης και είχαν σαν αποτέλεσμα να έχουν μειωθεί κάποιες λωρίδες από την κίνηση. Έλεγε τα γνωστά περί αληταράδων, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να ενοχλούν τον κόσμο, χωρίς να προσφέρουν τίποτα και διάφορες γκρίνιες. Εγώ πάλι που είχα το μυαλό μου στο ότι δεν θα ξαναείχα σχέσεις για αρκετό καιρό με την κίτρινη φυλή λόγω του καινούριου τουτού, προσπαθούσα να τον ηρεμίσω λέγοντάς κάτι χαριτωμένα μεν, χωρίς καθόλου νόημα για το δικό του σκεπτικό και για το θέμα στο οποίο προσπαθούσε να καταλήξει δε, περί του ότι και τα έργα χρειάζονται και ότι κάτι καλό θα γίνει, ενώ η ενόχληση είναι προσωρινή και διάφορα τέτοια. Αυτός αρνούνταν πεισματικά να δεχτεί το οτιδήποτε θετικό με εντελώς αστήριχτα επιχειρήματα τύπου "γιατί, πότε έγινε κάτι της προκοπής για να γίνει και τώρα;" και διάφορα άλλα.
Αργότερα, το γύρισε στο αφού τελειώσουν τα έργα και ότι θα τα παρατήσουν όλα χάλια, με το δρόμο γεμάτο τρύπες και λοιπά, και πριν προλάβω να του πω άσε πρώτα να τελειώσει το έργο και το συζητάμε μετά, αλλά έχοντας καταφέρει να δημιουργήσει εικόνα απόλυτου χάους και κυρίως ασυδοσίας, μου πετάει την επωδό των μισών και πλέον ελληνικών συζητήσεων: "Αυτά, ρε φίλε, επί Παπαδόπουλου δεν γινόντουσαν, τότε υπήρχε μία τάξη"!
Το αν υπήρχε ή όχι τάξη επί Παπαδόπουλου στο συγκεκριμένο θέμα -αν δηλαδή οι εργάτες δημοσίων έργων έκλειναν τις τρύπες τελειώνοντας το έργο- δεν το γνωρίζω, αλλά, τελικά, δεν έχει και σημασία. Ο τύπος εννοούσε τελείως άλλο πράγμα από αυτό που τελικά είπε. Άλλη ήταν η τάξη που του έλειπε.
Όταν το 1967 ο ανωτέρω συνταγματάρχης και η παρέα του κατέλυσαν το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία, η κατάσταση στη χώρα μας δεν ήταν η καλύτερη δυνατή, αλλά δεν ήταν και στα χειρότερά της. Ήδη από το 1963 με την κατάκτηση του βραβείου νόμπελ από τον Γιώργο Σεφέρη είχε αρχίσει κάτι να αλλάζει. Η Αθήνα είχε άρχιζε να αποκτά μία έφεση στις τέχνες και τα γράμματα, να γνωρίζει κάποιους ποιητές, Έλληνες και ξένους, και να ασχολείται κατά τι παραπάνω με την μόρφωση και την παιδεία. Αυτό, βέβαια, είχε σαν αποτέλεσμα και το να πλησιάσει ιδεολογικά την, κοσμοπολίτικη τότε, αριστερά. Γενικώς κυκλοφορούσαν αρκετοί ελευθεριάζοντες.
Σε ένα ντοκιμαντέρ που είχα δει κάποτε στη ΝΕΤ, ο δημοσιογράφος είχε ασχοληθεί με το πολιτιστικό έγκλημα της χούντας. Έλεγε για το κιτς που επικράτησε, για τη φίμωση ανθρώπων που είχαν ανακαλύψει κάτι παραπάνω από το αρνί το Πάσχα και γενικώς για το πόσο πίσω μας πήγε πολιτιστικά αυτή η επταετία των στρατιωτικών. Σκεφτόμουν όμως εγώ τότε, γιατί ύστερα από τόση καταπίεση και μάλιστα πάνω στην πιο ακμαία φάση -μόλις αρχίσαμε να έχουμε την επαφή- δεν μας βγήκε εκατό φορές πιο δημιουργικά μετά την πτώση; Και αφού είχαμε κάνει τόσα άλματα, πως καταφέραμε να αντέξουμε επτά χρόνια;
Ο Νίκος Δήμου έγραφε κάποτε ότι η μαύρη μέρα της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας δεν ήταν η 21η Απριλίου αλλά η 22η. Αντιγράφω από το βιβλίο "Οι Δρόμοι μου":
"Την άλλη μέρα το πρωί σηκώθηκα χαράματα και πήρα τους δρόμους. «Δεν μπορεί», σκεπτόμουν «από κάπου θα ξεκινήσει η αντίδραση». Οραματιζόμουν ποτάμια λαού να κατηφορίζουν προς το Σύνταγμα σε μία έστω σιωπηλή διαδήλωση διαμαρτυρίας.
Τίποτα. Οι οικοδόμοι, οι μαχητικοί οικοδόμοι που έκαναν τις κυβερνήσεις να τρέμουν, ήταν πρώτοι και καλύτεροι στις δουλειές τους. Οι φίλοι, που τους τηλεφώνησα από το γραφείο, ήταν όλοι στο «περίμενε» και στο «άσε να δούμε». Ήταν ο αιφνιδιασμός, ήταν η κούραση από τις συνεχείς πολιτικές διαμάχες, ήταν η έλλειψη δημοκρατικής παιδείας και ανακλαστικών; Ένιωσα μία πικρή γεύση απογοήτευσης".
Αλλά μήπως και επταετής παραμονή της χούντας στην εξουσία, ήταν αποτέλεσμα σκληρής διακυβέρνησης, η οποία απέτρεψε το όποιο αντιστασιακό κίνημα; Η χούντα στην Ελλάδα, παρ' ότι δεν ήταν αγία, οπωσδήποτε ήταν light σε σχέση με εκείνη του Φράνκο στην Ισπανία ή ακόμα και του Κάστρο στην Κούβα και σε θύματα αλλά και σε βασανισμούς. Χωρίς να υποτιμώ νεκρούς ή βασανισμένους έχουν υπάρξει και χειρότερα.
Ακόμα και το ξεκίνημα της πτώσης της -και όχι η πραγματική της πτώση, όπως νόμιζα μέχρι πριν από μερικά χρόνια- με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας μαζικής εκδήλωσης, παρά μονάχα κάποιων φοιτητών, που κλείστηκαν στο ίδρυμα κατά λάθος, μετά από ένα λάθος συναγερμό στη Νομική. Βέβαια όποιον και να ρωτήσεις σήμερα, θα σου πει ότι ήταν μέσα εκείνο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου, σε σημείο που το Πολυτεχνείο να φαντάζει σαν να έχει μεγαλύτερο campus και από το πανεπιστήμιο του Michigan.
Η πραγματικότητα όμως, περιγράφεται κάπως σε μια ταινία με τον Κώστα Βουτσά -δυστυχώς μου διαφεύγει ο τίτλος- στην οποία αυτός έχει ένα μικρό μαγαζάκι και ο αδερφός του είναι αντιστασιακός. Αυτός παίζει ένα φοβισμένο ανθρωπάκι που θέλει απλώς να κάνει τη δουλειά του και δεν τον ενοχλεί τίποτα. Μέχρι που τη νύχτα του Πολυτεχνείου, αναγκάζεται να βγει έξω επειδή έχει μείνει μόνος του και τρώει μια σφαίρα στον κώλο. Αυτό τον έκανε αντιστασιακό;
Όμως σαν το χαρακτήρα που έπαιξε ο Κώστας Βουτσάς ήταν οι Έλληνες στην καλύτερη περίπτωση. Φοβισμένα και αμόρφωτα ανθρωπάκια, που είχαν έρθει στην Αθήνα ελπίζοντας σε ένα κομμάτι ψωμί και δεν τους ενδιέφερε τίποτα άλλο. Η όλη εξέλιξη και η πρόοδος, ήταν για αυτούς τρομακτικά πράγματα, που δεν τα σήκωναν. Άλλωστε και ο δικτάτωρ ήταν σαφής: Δεν κινδυνεύει κανείς που κοιτάει τη δουλειά του και δεν ενοχλεί.
"Τι πάει να πει ελευθερία λόγου και κουραφέξαλα. Εγώ κάνω τη δουλειά μου"; Αυτό ήταν και είναι το μόνο άγχος στην Ελλάδα και οι συνταγματάρχες το είχαν αφουγκραστεί πολύ καλά. Ο Έλληνας θέλει πολύ συγκεκριμένα πράγματα για να είναι ευτυχής. Θέλει μια θέση στο δημόσιο και ένα σπίτι. Η κυβέρνηση που θα του τα εξασφαλίσει αυτά θα του λείπει για μια ζωή έτσι και πέσει και ας έχει καταστρέψει εν τω μεταξύ το σύμπαν. "Με την ελευθερία γεμίζει το στομάχι"; "Και τι σε νοιάζει εσένα; Άσε τον κόσμο να καίγεται". "Τι δουλειά έχουμε εμείς με τους κομμουνιστές";
Αυτή την αίσθηση της ασφάλειας έδωσε ο Παπαδόπουλος και κατάφερε να παραμείνει εφτά χρόνια. Ο μέσος Έλληνας δεν ενδιαφέρεται για πολλά πολλά, ούτε και ανέχεται περίεργες συμπεριφορές. "Και τι έγινε άμα δεν σε αφήνει να έχεις μακριά μαλλιά, να κουρευτείς. Είναι αυτός λόγος για να επαναστατήσεις"; "Και τι έγινε που δεν μπορείς να πεις δημόσια τη γνώμη σου; Κράτα τη για την πάρτη σου". "Και γιατί να βάλεις κοντή φούστα";
Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Δε νομίζω να κατάφερε ποτέ σύνθημα στην Ελλάδα να ενώσει τόσους πολλούς ανθρώπους όσο αυτό. Όλα τα άλλα είναι επικίνδυνα και πρέπει να παταχθούν.
Και βέβαια το εθνικό σπορ του κουτσομπολιού, έγινε καθήκον. Είδες κάτι; Πες το μας και καθαρίζουμε εμείς. Το κάνεις που το κάνεις με το γείτονα, το φίλο, τον πελάτη, γιατί να μην ωφελήσεις και την πατρίδα σου; Στην ταινία "Θα σε κάνω βασίλισσα" ο Θανάσης Βέγγος λέει μια πολύ χαρακτηριστική ατάκα στον υπάλληλό του. Ο τελευταίος τον έχει δει να φοράει το ψεύτικο μουστάκι και ο Βέγγος, για να μην γίνει ρεζίλι αφού το έχει βάλει για το θείο της γυναίκας του που τον νομίζει νεκρό, του λέει ότι έχει πρόβλημα με τα πολιτικά. Οπότε εκείνος νομίζει ότι είναι αριστερός και εκδηλώνεται. Του λέει λοιπόν ο Βέγγος: "Α, ρε λαγό που έβγαλε η μουστάκα. Έτσι να τελειώσω με το θείο ρε Γεράσιμε και σου τάζω ένα καρφί, να, σα λαμπάδα".
Για τον περισσότερο κόσμο μόνο κατ' ευφημισμόν ήταν χούντα. Ένιωθαν ασφάλεια -τώρα με τον Παπαδόπουλο δεν κουνιέται κανένας. Παράδεισος. Είχαν διώξει μακριά το φάντασμα του κομμουνισμού και είχαν αφοσιωθεί στο γνωστό τρίπτυχο, κάτι για το οποίο ήταν σίγουροι ότι ήταν σωστό, αφού έτσι έκαναν και οι παππούδες τους. Είχαν αποδεχτεί τόσο πολύ την έννοια του ρουφιάνου, που το θεωρούσαν φυσιολογικό. Όλοι σήμερα λένε ότι δεν τολμούσες να μιλήσεις γιατί δεν ήξερες ποιος ήταν ο διπλανός. Πως τυχαίνει ρε παιδί μου να μην μου έχει πει ποτέ κανένας "εγώ έδινα κόσμο";
Με τη χούντα, η επαρχιώτικη νοοτροπία της μη προόδου αλλά της πεπατημένης των προγόνων, σταμάτησε να δυσφορεί με την εξέλιξη που ελάμβανε χώρα και, ουσιαστικά, ήρθε στην εξουσία. Με τον Παπαδόπουλο -άνθρωπο καθαρά επαρχιώτη και "επαρχιώτη"- ηγέτη, είχαν πάρει το αίμα τους πίσω. Δεν υπήρχε τώρα τίποτα που να τους ενοχλεί και ό,τι δεν καταλάβαιναν, ήταν σίγουρα κάτι που έπρεπε να παταχθεί.
Όταν η δικτατορία ανετράπη και το Πολυτεχνείο έγινε η κολυμπήθρα του Σιλωάμ για όλες τις τυχών ενοχές, φάνηκε και το πραγματικό μας πρόσωπο. Ο πολιτισμός μας περιορίστηκε στην παραγωγή σκυλάδικων της εθνικής, ελαφρολαϊκών και, αργότερα, βιντεοταινιών. Η πολυπόθητη και άρτι επανακτηθείσα ελευθερία του λόγου και της σκέψης δεν κατάφερε ποτέ να δημιουργήσει ένα κλίμα σαν και εκείνο που άφησε με την έλευση της χούντας. Τα σποραδικά δείγματα ποιότητας ήταν ανάλογα με τον αριθμό των ανθρώπων που πραγματικά ήθελαν την ανατροπή. Οι μαχητικοί οικοδόμοι που έκαναν τις κυβερνήσεις να τρέμουν βολευόντουσαν καλύτερα με την τάξη που αποζητούσε ο ταξιτζής, παρά με τα κόκκινα πανό στο Σύνταγμα.
Οι συνταγματάρχες, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, νίκησαν. Το βλέπεις στο ύφος αρκετών ανθρώπων, μάλιστα ανθρώπων που έζησαν την επταετία, όταν γίνεται κάποια αναφορά στο πως θα τιμωρούνταν κάποιος για κάτι έστω και ελαφράς απόκλισης, αν ήταν "στα πράγματα" ο Παπαδόπουλος. Τους βλέπεις να φουσκώνουν από χαρά, σκεπτόμενοι να τραβάνε οι μπάτσοι έναν μακρυμάλλη από τα μαλλιά σέρνοντας στην γενική ασφάλεια, σκεπτόμενοι έναν πατέρα να μπορεί να χαστουκίσει στο δρόμο την κόρη του για δύο πόντους λιγότερους στη φούστα της σε όποια ηλικία και αν είναι, σκεπτόμενοι την πολυπόθητη τάξη που είχε επιβάλλει ο Παπαδόπουλος.
Η ξεκάθαρη επιτυχία της χούντας φαίνεται και από άλλες, λιγότερο εμφανείς, καταστάσεις. Από την ανοχή σε φασιστικές συμπεριφορές, από τη στήριξη της αστυνομίας σε ακροδεξιές οργανώσεις, από την είσοδο του ΛΑΟΣ στη βουλή, από την προβολή του κάθε Πλεύρη και Γεωργιάδη. Και κυρίως από τη σιωπή σε κατάφορες αδικίες, όπως στην περίπτωση της απόσυρσης του βιβλίου της Έρσης Σωτηροπούλου από τις σχολικές βιβλιοθήκες. Διαβάστε απόφαση δικαστή, προσέξτε επιχειρήματα (δεν σχολιάζω την ορθογραφία) και πείτε μου σε ποια δημοκρατική χώρα του κόσμου θα άφηναν αυτόν τον άνθρωπο στη θέση του.
Η μόνη επανάστασις του Παπαδόπουλου ήταν ότι κατάφερε να μη γίνει ποτέ καμία πραγματική επανάσταση. Και σε αυτό κερδίζει μέχρι και σήμερα και θα κερδίζει όσο κάποιοι νοσταλγούν την τάξη που τους παρείχε και ξεσπάνε σε φανταστικές λακκούβες.

aggelos-x-aggelos:

Εκ του ταχυδρομείου

έλαβα την κάτωθι επώνυμη επιστολή την οποία θα σχολιάσω κατόπιν.

Γειά σου Κλείτωρα,

Κάποτε συνομιλούσαμε στο 12830 (και ίσως να βριστήκαμε κιόλας). Υπέγραφα με το όνομα Καλλίμαχος (από Θεσσαλονίκη).

Η ιστοσελίδα σου είναι πολύ ενδιαφέρουσα και χαίρομαι να την παρακολουθώ. Παρ' όλο που διαφωνώ σε ορισμένα ζητήματα.

Το πρόβλημά μου είναι οτι χάνομαι στην ιστοσελίδα σου, δεν ξέρω από που θα μεταβώ σε τι κλπ, αλλά το κυριώτερο οτι δεν ξέρω πως να στείλω μήνυμα. Πρέπει να εγγραφώ πρώτα;

Γι' αυτό σου στέλνω δύο μηνύματα με την παράκληση , αν δεν σε βάζω σε μεγάλο κόπο, να τα δημοσιεύσεις.

 

1ο Μήνυμα

Διόδοτε, αν και διαφωνώ σε πολλά μαζί σου, διαβάζω τα γραφόμενά σου και τα βρίσκω εξαιρετικά. Πολύ καλές αναλύσεις.

Καλλίμαχος

 

2ο Μήνυμα

Γειά σου Κλείτωρα.

Στον σχολιασμό του κανονισμού του ΥΣΕΕ που έκανες ενώ πιάνεις την τραγικότητα του πράγματος, σταματάς εκεί που πρέπει να αρχίσει κάποια ανάλυση.

 

Ας δούμε τα στοιχεία:

1)"Στο ΥΣΕΕ ως «ΠΟΛΙΤΕΣ» (ή «ΟΜΟΙΟΙ») θεωρούνται τα καταστατικά μέλη και κάθε άλλο οικονομικά αρωγό μέλος που οικειοθελώς έχει «ΠΟΛΙΤΟΓΡΑΦΗΣΕΙ» τον εαυτό του ως «ΜΕΛΟΣ ΔΡΑΣΗΣ»"

Πόσες κατηγορίες "Ομοίων" βλέπετε εδώ;

Πρόκειται γιά δύο κατηγορίες:

α) Τα καταστατικά μέλη ΚΑΙ β) τα "μέλη δράσης".

Και εξηγώ: Τα καταστατικά μέλη είναι τα μέλη της Αστικής Εταιρίας που εμφανίστηκαν στο Πρωτοδικείο και περιλαμβάνονται στο καταστατικό. Αυτά μπορεί να είναι πχ 3 εταιρικά μέλη. Γιά να ληφθεί νόμιμη απόφαση της οργάνωσης αυτής , χρειάζεται η πλειοψηφία των καταστατικών - ιδρυτικών μελών. Δηλαδή να αποφασίσουν με πλειοψηφία 2-1, κοντολογίς χρειάζονται 2 άτομα.

Αν όμως "πολιτογραφήσουν" 10 νέους "ομοίους" (μέλη δράσης), τοτε η οργάνωση στο σύνολό της θα εχει συνολικά 13 ομοίους, αλλά δικαίωμα να αποφασίζουν δεν έχουν και οι 13, αλλά μόνο οι 2.

Με άλλα λόγια 2 άτομα θα κατευθύνουν ένα κοπάδι 13 ατόμων (σε μία προκαθορισμένη από άλλους πορεία, δηλαδή δεν μιλάμε γιά 2 τσομπάνηδες αλλά γιά 2 τσομπανόσκυλα). Τα 2 αυτά άτομα θα είναι πιό όμοια από τα άλλα όμοια 11 άτομα.

2) Οι νομικές οντότητες (αστικές εταιρίες) όμως είναι ισότιμες μεταξύ τους;

Προσέξτε:

Η Αστική Εταιρία ΥΣΕΕ (που εδρεύει στην Αθήνα) μπορεί να διαγράφει οποιαδήποτε άλλη με σύμφωνη γνώμη άλλων δύο Αστικών Εταιριών. Με άλλα λόγια 6 ομοιοι (2 από κάθε εταιρία που δημιουργούν την πλειοψηφία 2-1), μπορούν να διαγράψουν πχ 10 άλλες εταιρίες. Αυτές οι 10 εταιρίες μπορεί να έχουν από 10 μέλη η κάθε μία (10Χ10=100). Δηλαδή 6 άτομα (όμοιοι) μπορούν να διαγράψουν 100 άτομα (ομοίους). [αλλά οι 100 όμοιοι δεν μπορούν να διαγράψουν τους 6 όμοιους!!!] Τα 6 αυτά άτομα μπορεί να είμαστε εγώ, η γυναίκα μου ή η φιλενάδα μου, ο μπατζανάκης μου και κάτι υπάλληλοί μου.

Αρα οι όμοιοι δεν είναι καν 2 κατηγορίες. Οχι αγαπητοί φίλοι, είναι 3 κατηγορίες (μέχρι στιγμής): α) εκείνοι που ψηφίζουν και διαγράφουν, β) εκείνοι που ψηφίζουν αλλά δεν διαγράφουν και γ) εκείνοι που ούτε ψηφίζουν αλλά ούτε και διαγράφουν. Δηλαδή έχουμε "όμοιους", "πιό όμοιους" και "πολύ πιό όμοιους".

Ομως ανάμεσα στους παραπάνω (α) ομοίους και (β) ομοίους υπάρχει το κοινό στοιχείο οτι και οι δύο κατηγορίες ψηφίζουν. Είναι άραγε όμοιοι τουλάχιστον ως προς αυτό; Γιά να δούμε:

3) Ο δημοκρατικός οργασμός δεν σταματάει εδώ.

Είπαμε οτι η Αστική Εταιρία ΥΣΕΕ (που εδρεύει στην Αθήνα) μπορεί να διαγράφει οποιαδήποτε άλλη (με σύμφωνη γνώμη κλπ) "όταν αποδειχθεί εκτροπή από τους σκοπούς του ΟΛΟΥ".

Ποιός όμως καθορίζει τους σκοπούς του ΟΛΟΥ;

Απάντηση: το αρχικό καταστατικό της Αστικής Εταιρίας ΥΣΕΕ (της Αθήνας δηλ.), στο οποίο δεσμεύονται και ορκίζονται κλπ.

Δηλαδή;

Δηλαδή (και) η "ΠΛΗΡΗΣ ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ".

Και φτάνουμε σιγά - σιγά στον πυρήνα της υπόθεσης.

Γιατί από την σκοπιά του Ηράκλειτου αυτό είναι αδύνατο να γίνει.

Γιατί η ΠΛΗΡΗΣ περιγραφή της πολιτιστικής ταυτότητας είναι αδύνατο να γίνει.

Γιατί δεν καθορίζεται σε ποιά εποχή θα ψάξουμε να βρούμε αυτή την πολιτιστική ταυτότητα.

Γιατί δεν καθορίζεται σε ποιά μεριά θα την ψάξουμε, μήπως θα ψάξουμε την πολιτιστική ταυτότητα των Μακεδόνων ή των Κυπρίων;

Γιατί πως θα καταλάβουμε οτι έγινε πλήρης παλινόρθωση; Αν στην τηλεόραση συνεχίζουν να μιλάν αστρολόγοι γιά τα ζώδια, θα έχει γίνει;

Γιατί αν υπάρχουν 20.000 Ιεχωβάδες, θα έχει γίνει πλήρης παλινόρθωση; Αν υπάρχουν 3 Ιεχωβάδες και 5 βουδιστές, θα είναι πλήρης ή ελλιπής η παλινόρθωση;

Γιατί, γιατί, γιατί, . . .

.Γιατί ο παραπάνω σκοπός είναι τόσο θολός και ανέφικτος που επιδέχεται κάθε αυθαίρετη ερμηνία.

Εδώ ο σκοπός χάνεται και στην θέση του μπαίνει η εξουσία αυτού που έχει το δικαίωμα να δόσει όποιο περιεχόμενο θέλει στον σκοπό. Η ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Γιατί όταν ο πιστός θρησκευόμενος λέει οτι υπακούει στα λόγια του Θεού, στην ουσία υπακούει σ' αυτόν που του μεταφέρει τα λόγια του Θεού και που φυσικά του πουλάει ότι θέλει.

Εδώ φτάσαμε στο κρίσιμο ερώτημα: Αν το ΟΛΟΝ των Ελλήνων Εθνικών αποτελείται πχ από 30.000 άτομα, ποίος θα βεβαιώσει οτι έχουν επιτευχθεί οι σκοποί; Μήπως τα 30.000 άτομα;

Απάντηση: Οχι βέβαια, δεν προβλέπεται τέτοιο πράγμα από τον κανονισμό.

Θα αποφασίσουμε εγώ και ο μπατζανάκης μου, που είμαστε τα 2 από τα 3 μέλη της Αστικής Εταιρίας που εδρεύει στην Αθήνα..

Που η ψήφος μας είναι πιό ψήφος από την ψήφο των άλλων ομοίων.

Κατακαημένη Ελλάδα.

Καλλίμαχος

Αγαπητέ Καλλίμαχε, καταρχήν χαίρομαι που σου αρέσει η σελίδα μου και ακόμη περισσότερο χαίρομαι που δεν συμφωνούμε σε όλα. Τούτο προάγει τον διάλογο που κάποιοι τόσο φοβούνται.

Πράγματι σε θυμάμαι από το άλσος του 12830 όπου είχαμε εποικοδομητικές συζητήσεις έστω και αν σε κάποια σημεία διαφωνούσαμε αν και δεν θυμάμαι να βριστήκαμε. Καταλαβαίνω πως πλέον δεν συμμετέχεις στο εν λόγω άλσος όπως κι εγώ επίσης και μάλιστα κάποια στιγμή (σύντομα) θα γράψω εδώ τους λόγους που αποχώρησα από εκεί. Δεν θα το έκανα αλλά μάλλον πρέπει για να μπουν κάποια πράγματα στην θέση τους. Δημόσια. Τέλος πάντων, άλλη συζήτηση αυτή γι’ άλλη ώρα.

Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς πως χάνεσαι στην σελίδα μου, θα ήθελα αν μπορούσες να μου εξηγήσεις λίγο καλύτερα για να διορθώσω τυχόν προβλήματα. Μέχρι χθες πράγματι έπρεπε να είσαι εγγεγραμμένος για να αφήσεις μήνυμα αφού πέρασαν από εδώ οι βάρβαροι και έπρεπε να λάβω τα μέτρα μου, αλλά από σήμερα μπορείς να γράψεις και ως ανώνυμος αν θες. Διατηρώ μόνο την προέγκριση σχολίων για να έχω την ησυχία μου.

Αναφέρεσαι λοιπόν στην δημοσίευση «μα σώνει πια…» και ναι έχεις δίκιο ανέπτυξα την τραγικότητα του θέματος χωρίς να αναλύσω ενδελεχώς τα σημαινόμενα. Αυτό έγινε για δύο λόγους: α) η έλλειψη χρόνου με περιορίζει στα απολύτως απαραίτητα και β) η αηδία ήταν τόσο μεγάλη που προτίμησα να το αποφύγω όπως το μουρουνόλαδο.

Βλέπω όμως πως συν τω χρόνω ήρθε και η περαιτέρω ανάλυση (εκ μέρους σου) πράγμα για το οποίο οφείλω να σε ευχαριστήσω. Πράγματι όπως ακριβώς τα λες έχουν τα πράγματα. Σύμφωνα με το δήθεν ελληνικός έθος και ήθος που δήθεν εκφράζουν οι φασίστες (οι δήθεν δημοκρατικοί) στην εν λόγω στρούγκα του ΥΣΕΕ η εξουσία (;) είναι στα χέρια ελαχίστων. Αυτός άλλωστε ήταν και ο σκοπός τους που πλέον δεν μπορούν να κρύψουν (αν και επί χρόνια τον έκρυβαν αρκετά καλά).

Αφού λοιπόν το προβοκατόρικο κόμμα (ΕΑΡ) απέτυχε παταγωδώς (πράγμα αναμενόμενο εκ μέρους μου όπως μπορείς να δεις εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ) και αφού το μαγαζί, η στρούγκα ουσιαστικά διαλύθηκε φάνηκε και ο πραγματικός ο κατάπτυστος σκοπός των ποιμένων. Οι κύριοι κύριοι του ΥΣΕΕ (και όχι μόνο) ένα και μόνο ένα σκοπό έχουν. Να διαλύσουν τον πανθεϊσμό να τον ξεφτιλίσουν πριν στεριώσει για καλά σε τούτο τον πολύπαθο τόπο. Γι αυτό και προσπαθούν να συνδέσουν την Ελλάδα τον πανθεϊσμό και τους ανθρώπους που τον ασπάζονται με ότι χειρότερο. Φασισμός, μασονία, μυστικές υπηρεσίες και λοιπά τέτοια βδελύγματα έρχονται να καλυφτούν κάτω από χλαμύδες σπαθάκια σουγιάδες και περικεφαλαίες διαστημόπλοια και γαλαξιακούς πολέμους.

Αυτό όμως όσο είμαι ζωντανός δεν θα το επιτρέψω και ας μου ρίξουν όση λάσπη θέλουν.

ΥΣ. Ο Διόδοτος είναι ένα λαμπρό μυαλό που κάποιοι φροντίζουν να μην ακούγεται από φόβο μην τους ξεπουπουλιάσει. Γι αυτούς τους λόγους έχει περίοπτη θέση σε αυτό το μπλογκ. Διότι εδώ ακούγεται ελεύθερα η γνώμη όλων όσων μπορούν και θέλουν να σκέπτονται.

ΥΣ 2 Να περνάς τακτικά όχι για λόγους δημοσιότητας, μια χαρά αναγνωσιμότητα έχω που πολλοί ιστότοποι θα ζήλευαν αλλά επειδή έχω κι άλλα πολλά να πω που δεν ακούγονται στις στρούγκες. Κάθε πράγμα στον καιρό του όμως, οπότε ανέμενε.