Για την πατρίδα ναι, για την θρησκεία ναι, για τον γείτονα όχι…

Κι ενώ όλα σ’ αυτή την χώρα πάνε καλά ξαφνικά και από το πουθενά μας προέκυψε πρόβλημα με το νομοσχέδιο για την δωρεά οργάνων. Μέγα πρόβλημα! Διάβασα τις προάλλες κι ένα άρθρο του Δελαστίκ όπου πέρα από κακοήθεις συνομωσιολογίες το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στο ότι -λέει- μετά θάνατον το σώμα του νεκρού το κουφάρι δηλαδή, θα ανήκει στο κράτος. Κατά τον Δελαστίκ τούτο είναι πρόβλημα χωρίς όμως να μας εξηγεί το γιατί είναι πρόβλημα εκτός βεβαίως αν θεωρήσουμε ως εξήγηση τα σενάρια τρομολαγνείας που αναφέρει, που όμως δεν είναι τίποτα παραπάνω και τίποτα παρακάτω από σενάρια ενός αρρωστημένου μυαλού χαρακτηριστικό δείγμα της νεοελληνικής ρωμιοσύνης.

Κατά πως φαίνεται για όλους αυτούς των της ίδιας άποψης δεν είναι τρομακτικό πως άπαντες είμαστε στρατιώτες μελλοθάνατοι για το καλό της πατρίδας (αν χρειαστεί), δεν είναι τρομακτικό πως μέρος του πληθυσμού είναι έτοιμο να πεθάνει για κάποιον οποιοδήποτε θεό που μόνο στην φαντασία τους υπάρχει, ούτε όλοι αυτοί στεναχωριούνται αν το πτώμα του στρατιώτη όχι μόνο ακρωτηριαστεί αλλά το πιθανότερο δεν θα βρεθεί ποτέ. Εκεί δεν τίθεται θέμα διότι είναι για την πατρίδα ή την θρησκεία ενώ αν πρόκειται για τον γείτονα… έ όχι και να στερηθεί ο νεκρός τα νεφρά του για χάρη του γείτονα…!

«Χωρίς... μάτια, καρδιά, νεφρά, συκώτι ή οποιοδήποτε άλλο όργανο θα παραλαμβάνουν εμβρόντητοι τη σορό αποθανόντος σε κρατικό ή ιδιωτικό νοσοκομείο στο άμεσο μέλλον οι εμβρόντητοι συγγενείς του» γράφει ο Δελαστίκ αλλά δεν μας λέει για τους πολλούς εργάτες που σκοτώνονται σε εργατικά ατυχήματα, για τα θύματα των τροχαίων που τα μαζεύουν με το κουταλάκι, εκεί σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι συγγενείς των αποθανόντων γιατί δεν μένουν εμβρόντητοι; Κι επιτέλους πέρα από τις ανόητες ηθικολογίες δεν μας εξηγεί τι στον κόρακα τα θέλει τα μάτια τα νεφρά και τα συκώτια ο νεκρός ή ακόμα χειρότερα τι τα θέλουν οι συγγενείς του; Ας πάρουμε ένα κοινό παράδειγμα. Γίνεται ένα τροχαίο, ένας σκοτώνεται κι ένας τραυματίζεται σοβαρά και χρήζει μεταμόσχευσης ας πούμε νεφρών, με ποια λογική πρέπει να πεθάνουν και οι δύο κι όχι να πάρουμε τα νεφρά του νεκρού και να τα μεταμοσχεύσουμε στον τραυματισμένο; Σύμφωνα με την άποψη του Δελαστίκ πρέπει να πεθάνουν και οι δύο για να μην μείνουν εμβρόντητοι οι συγγενείς του νεκρού. Βγάλτε συμπέρασμα…

Ένας γνωστός μου σε συζήτηση που είχαμε επί τούτου μου έθεσε την διαφωνία του στηριζόμενος στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Ενοχλήθηκα λίγο διότι το βρίσκω υποκριτικό που ξαφνικά θυμηθήκαμε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης που μέχρι τώρα είχαμε ξεχάσει αλλά ακόμα κι έτσι το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης ισχύει για τους ζωντανούς και όχι για τους νεκρούς. Καταντάει παρωδία το θέμα αλλά έτσι όπως σκέφτονται μερικοί θα φτάσουμε στο σημείο εκείνο της ηλιθιότητας όπου οι νεκροί θα έχουν δικαίωμα αυτοδιάθεσης ενώ οι ζωντανοί όχι. Αλλιώς ας μου εξηγήσει κάποιος αυτό το περίφημο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης γιατί δεν ισχύει για τους ζωντανούς που δεν θέλουν να πάνε στον πόλεμο ή στον στρατό; Εκεί δεν υπάρχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης ή επειδή είναι για την… «μαμά πατρίδα» το ξεχνάμε; Και εν τέλει με αυτή την λογική μήπως θα πρέπει να πάρουμε σβάρνα τους τάφους στα νεκροταφεία και να ρωτάμε τους νεκρούς για το πώς θέλουν να αυτοδιατεθούν;

Για να μην το πολυλογούμε λοιπόν το θέμα το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο και η άρνηση δωρεάς οργάνων κρύβει πολλά περισσότερα απ’ όσα μια πρώτη ματιά δείχνει και για να το πω με μια πρόταση, είναι η ματαιοδοξία της πίστης σε μια μέλλουσα ζωή μετά θάνατον που μας μετατρέπει από ζώα κοινωνικά σε κτήνη δεισιδαιμονικά.