Πόλεμος, πόλεμος παντού! Μόνο μέσα μου επικρατεί γαλήνη κι Ειρήνη! Ίσως επειδή αποφεύγω τις συναναστροφές με το ανθρώπινο είδος αλλά σε κάθε επαφή μου μαζί του με κατακλύζει πόνος και δάκρυα μου έρχονται στα μάτια. Δεν κλαίω γι αυτούς που σκοτώνονται, κλαίω για μένα που βρέθηκα σ’ έναν τέτοιο κόσμο! ίσως η ύπαρξή μου έχει τελικά αυτόν κυρίως τον σκοπό, ίσως ζω για να ΜΑΘΩ πως η ζωή δεν είναι ιδιαίτερα εκτιμητέα σ’ αυτόν τον κόσμο κι ίσως κι εγώ να μην ανήκω σ’ αυτόν τον κόσμο, ίσως καταλάθος βρέθηκα εδώ ή επίτηδες για να μάθω. Να μάθω και να εμπεδώσω πως η επαφή με ανθρώπους είναι βρωμερή και λερώνει. Λερώνει πρώτα την ψυχή μετά το πνεύμα και τέλος νεκρώνει το σώμα.
Συνεχίστε ακάθεκτοι κι εγώ το ίδιο! Σας βλέπω τις γυναίκες να κλαίτε στις παραλίες και τους άντρες να κλαίτε στα βουνά. Μόνο οι αιθέρες μου έμειναν πιά αμόλυντοι για να μου θυμίζουν σε κάθε προσγείωση τι δεν είμαι. Και ο βυθός μου έμεινε καθαρός κι αυτός να μου θυμίζει τι συμβαίνει όταν βγάζω το κεφάλι μου από το νερό για μια οδυνηρή κάθε φορά ανάσα σαν η πρώτη του βρέφους κάθε φορά με δάκρυα. ΟΚ συνεχίστε ακάθεκτοι δεν σας ξέρω δεν με ξέρετε…. αλλά το μίσος σας κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα μας φέρει αντιμέτωπους και τότε θα νοιώσετε την νέμεση του Αγνώστου και την οργή του Κανένα. Συγνώμη πατέρα το ξέρω ότι σε πληγώνω αλλά δεν αξίζετε έλεος….
Ενταξει με κοψοχολιασε η σημειωση σου πριν απο τα σχολια , αλλα θα αψηφησω τον κινδυνο να με δαγκωσεις ετσι και δεν γουσταρεις το σχολιο μου...Αλλιως πως θα σου πω τις αποριες μου;Σταθηκα στο κειμενο αυτο γιατι βρηκα κατ' αρχην μια ομοιοτητα , δεν εχω σε μεγαλη υποληψη τον κοσμο γυρω μου , η σταση "της μισανοιχτης πορτας" ,ωστε να μπορω να την κλεισω αν χρειαστει , κυριαρχει μεσα μου.Εσυ φαινεται να κατεληξες στην " ερμητικα κλειστη πορτα ' , θαχεις τους λογους σου φανταζομαι. Η απορια μου εγκειται ομως στο πως εσυ μπορεις να εχεις μεσα σου γαληνη και ειρηνη οταν η επαφη με τον κοσμο σου προξενει τοσο εντονα αρνητικα συναισθηματα. Προσωπικα , δεν τη διαθετω αυτην τη γαληνη , ουτε οταν κοιταζω τον τρελλο κοσμο μας ουτε οταν κλεινω την πορτα. Λιγοι ανθρωποι που αξιζαν τον κοπο στη ζωη μου ειναι μια μαγια που κραταει ζωντανη την ελπιδα μου να βρω αυτους που θελω ναχω γυρω μου και κοντα μου. Ενα ειναι βεβαιο , δεν μπορω το μπατε σκυλοι αλεστε... Δευτερον , ακολουθωντας αυτη τη λειτουργια εχω σκεφτει απειρες φορες μηπως τελικα το λαθος ειμαι εγω...Μηπως η αισθηση του καθαρου η αμολυντου με μετατρεπει τελικα και σιγα σιγα σε μισανθρωπο , και το κυριοτερο μου στερει τη δυνατοτητα να χαρω με ενταση και παθος ολα αυτα που εχω αναγκη να γευτω.Χωρις περιστροφες , ο φοβος μιας υπετροφικης εγωπαθειας με κραταει σε αμφιβολια για να αποφασισω πως θα εξελιχτω μελλοντικα στην καρριερα και τη ζωη μου . Τελος να σου θυμισω οτι απειρα γεγονοτα στη ζωη εμειναν χωρις καν κοιταγμα απο τη Νεμεση , κι αυτο βιαζω τον εαυτο μου να το συνηθισει...Οχι να το αποδεχτει , να το συνηθισει...Κατεληξα να σου μιλαω για μενα , εχοντας παντα υποψη αυτα που διαβασα εδω...Συνεπως αν με κραξεις , δεν θαχες αλλη επιλογη...Ορεστης
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνεπώς η σημείωση πριν τα σχόλια λειτουργεί επαρκώς! Εκεί που είσαι ήμουνα. Βέβαια πάνε δεκαετίες από τότε που ήμουνα εκεί που είσαι αλλά ήμουνα. Δεν ξέρω τα βιώματά σου κι ως εκ τούτου μόνο για μένα μπορώ να πω σε σχέση με το ωραίο σχόλιό σου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα ως περιθωριακός και δακτυλοδεικτούμενος για κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικούς λόγους. Μέχρι ενός σημείου η «πόρτα» μου ήταν ανοιχτή για όλους πλην όμως όλων οι πόρτες ήταν κλειστές για μένα. Ευτυχώς (ή δυστυχώς δεν είναι εντελώς ξεκάθαρο αυτό για μένα) γεννήθηκα κάπως ζαβός, ας το πούμε έτσι, κι αυτό με βοήθησε να καταλάβω σχετικά γρήγορα πως οι πόρτες των άλλων ανοίγουν όταν εκείνοι οι άλλοι προσδοκούν από μένα όφελος και μάλιστα ανοίγουν διάπλατα αλλά μόνο όταν είναι να πάρουν. Όταν το αντιλήφθηκα αυτό ήταν που μισόκλεισα την δική μου πόρτα αφήνοντας να περάσουν κάποιοι ελάχιστοι μόνο που αγάπησαν εμένα κι όχι το όφελος που θα είχαν από εμένα κι αφού πέρασαν όσοι ήθελα να περάσουν μετά την σφράγισα όχι όμως ερμητικά πάντα αφήνω μια χαραμάδα, ένα ματάκι να βλέπω ποιος μου χτυπά την πόρτα αλλά μέχρι εκεί.
ΔιαγραφήΝαι πράγματι έφτασα και διατήρησα την γαλήνη μέσα μου και δεν μου την χαλάει η επαφή με τον κόσμο όποτε αυτή συμβαίνει κι ο λόγος είναι το είδος της επαφής που χρησιμοποιώ όπως και ο τρόπος αυτής της επαφής. Κι εξηγούμαι. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει επαφή με την κυριολεξία της λέξης. Αυτό που υπάρχει μοιάζει περισσότερο με «μια ματιά από ψηλά» και δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί επαφή. Για παράδειγμα έχω επαφή κάθε φορά που θα χρειαστώ αγορές οπότε πάω ψωνίζω -χαίρετε καλημέρα καλησπέρα, πόσο κάνει, 100, πάρτα ευχαριστώ κι αντίο. Βλέπω ακούω σωπαίνω ή ενίοτε βρίζω καυγαδίζω και φεύγω. Αυτή είναι η επαφή μου με τον κόσμο κι άντε και καμιά συναυλία και μέχρι εκεί. Αυτή την ας την πούμε επαφή την χρησιμοποιώ ως μέτρο. Είναι αυτή ακριβώς η επαφή που κάθε φορά με κάνει να κλαίω έτσι ώστε ν’ απολαμβάνω το γέλιο μου κατόπιν. Μέσω αυτής της επαφής βλέπω κάθε φορά τον κόσμο κι επιστρέφω κάθε φορά στην κοσμάρα μου ακόμα πιο γαλήνιος κι ευτυχής.
Κάποτε είχα κι εγώ σκεφτεί μήπως τελικά το λάθος είμαι εγώ αλλά αγαπητέ Ορέστη δες γύρω σου και πές μου ειλικρινά: βλέπεις κάτι άλλο εκτός από μισάνθρωπους τριγύρω; Ο ένας μισεί τον άλλο κι όλοι μισούν όλους άρα ποιος είναι πραγματικά ο μισάνθρωπος; Εγώ που ζω στην κοσμάρα μου ή αυτοί που τρώνε ο ένας τον άλλο;
Ούτε καθαρός είμαι ούτε αμόλυντος! Αυτά ξέχνα τα αγαπητέ. Δεν υπάρχει κανείς καθαρός κι αμόλυντος. Η διαφορά είναι πως εγώ επιλέγω κάθε φορά από τι θα βρωμίσω και σε πια μόλυνση θα κυλιστώ. Δεν είμαι λοιπόν ούτε καθαρός ούτε αμόλυντος κι ούτε γίνεται αυτό νομίζω. Απλά δεν αφήνω να με λερώσουν και να με μολύνουν οι άλλοι προτιμώντας να διαλέξω εγώ με τι θα μολυνθώ εξ’ ου και γνωστός παλιοχαρακτήρας.
Κι εγώ επίσης κάποιες φορές αναρωτήθηκα σφόδρα μήπως καταλήξω μισάνθρωπος αλλά ξαναλέω δες γύρω σου και πες μου αλήθεια, γίνεται περισσότερο μισάνθρωπος από τους μισάνθρωπους που κατακλύζουν τον κόσμο; Πόσο πιο μισάνθρωπος από αυτούς να γίνω όταν γύρω μου σφάζονται κλέβονται δέρνονται και βασανίζονται χωρίς λόγο στην ουσία. Δηλαδή αν ο κόσμος μας δεν είναι μισάνθρωπος τότε τι μπορεί να είναι; Κι εν τέλει αν εγώ είμαι μισάνθρωπος όλοι αυτοί οι μισάνθρωποι τι είναι;
συνεχίζω...
ΔιαγραφήΤα ίδια και με την εγωπάθεια. Ρίξτους μια ματιά Ορέστη. Κάτσε μια μέρα ψηλά και κοίτα τους παρατήρα τους προσεκτικά και τότε θα διαπιστώσεις πως αν μιλάμε για εγωπάθεια μόνο μέσα σ’ αυτή την βρωμερή ανθρώπινη κοινωνία θα την βρείς όπου όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά σκέφτονται τον εαυτούλη τους και μόνο τον εαυτούλη τους σε όλα μα όλα τα επίπεδα και τις εκφάνσεις. Θα σε φάνε στην δουλειά, θα σε ρίξουν στο ζύγι θα σε κλέψουν με την πρώτη ευκαιρία θα σε συκοφαντήσουν θα σε δείρουν θα σε φυλακίσουν θα σε ταπεινώσουν ακόμα ακόμα θα σ’ εξαφανίσουν αν κρίνουν πως τους συμφέρει και θα το κάνουν όχι μόνο χωρίς ενδοιασμό κι ανερυθρίαστα αλλά και με καμάρι πως τα κατάφεραν να σ’ εξοντώσουν αν κρίνουν πως έχουν όφελος. Και μετά εγώ τι; Θα πρέπει να σκεφτώ περί εγωπάθειας κι αν τυχών υποπέσω σ’ αυτήν; Μα εγώ είμαι που έκλεισα την πόρτα ακριβώς για να μην γίνω εγωπαθής σαν αυτούς κι εκείνους. Ω αγαπητέ, προσωπικά δεν κινδυνευω από αυτό. Το έχω κλείσει απ’ έξω και η ζωή που κάνω δεν ξέρει τι σημαίνει εγωπάθεια αφού δεν ασχολείται με ανθρώπους. Από κει και πέρα όμως κι επειδή ξέρω ποιος είμαι τι θέλω και πως θα το καταφέρω ναι, ίσως κάποιοι με θεωρήσουν εγωπαθή αλλά στην πραγματικότητα είναι τα δικά τους αισθήματα κατωτερότητας που δείχνουν στρεβλά εμένα σαν εγωπαθή και στην τελική αγαπητέ χέστηκα για το ποια γνώμη έχουν οι ηλίθιοι για μένα.
Δεν ξέρω τι έχεις ανάγκη να γευτείς. Εγώ αυτά που είχα ανάγκη τα βρήκα μακριά από τους ανθρώπους κι ανάμεσα στην φύση και το σύμπαν. Δεν είχα ανάγκη όμως ούτε από καριέρα ούτε από λεφτά ούτε από δόξα. Μόνο ειρήνη στο μυαλό μου και γαλήνη στην ψυχή μου ζητούσα και την βρήκα ανάμεσα στα πλάσματα και την ομορφιά της φύσης.
Μην περιμένεις την Νέμεση! Άδικα την περιμένεις! Αυτή έρχεται στην ώρα την δική της και για μια και μόνο φορά, ΑΠΑΞ!