Ο φασισμός του πλούτου.

Φαινόμενο τόσο καθημερινό που αδυνατούμε να το αναγνωρίσουμε για να το μελετήσουμε. Κι όμως. Ο φασισμός του πλούτου είναι κυρίαρχος και δεν εξαρτάται (ο πλούτος) από τους πλούσιους. Υπάρχει κι επιβάλλεται καταρχήν σαν ιδέα. Υπάρχει ο πλούτος ως ιδέα; Αμε!!! Από τόσο παλιά που έχει καταστεί ανάγκη! Πρώτος προσπάθησε να το κωδικοποιήσει ο μέγιστος Αριστοφάνης στο ομώνυμο έργο του. ¨ήταν ο πλούτος που στην τελική νίκησε ακόμα και τους θεούς και για να νικήσει κάτι τους θεούς πρέπει να είναι φτιαγμένο από τα ίδια υλικά, ιδέες. Ο πλούτος καλό μου ημερολογιάκι, ο πλούτος δεν είναι μόνο τα χρήματα αλλά κατά την εποχή και ο πλούτος της. Για παράδειγμα, τι να τα κάνεις τα λεφτά στην πείνα; Σε εποχές πενίας πλούσιος είναι αυτός που έχει να φάει και του περισσεύει κιόλας κι όχι αυτός που έχει χρήματα. Είναι άυλο πράγμα ο πλούτος. Είναι μια ιδέα μια πίστη ανάλογη της εποχής και ζητούμενο του πλούτου είναι η έννοια του περισσεύματος. Ας΄χετως του τι κατά εποχή χρήζει περίσσιας.

Η ιδέα αυτή επιβάλλεται αυτόματα κι από μόνη της. Ουσιαστικά δεν έχει ανάγκη κάποιος ή έστω κάτι για να στηριχτεί ώστε να επιβληθεί! Επιβάλλεται ιδεατά, (γίνεται ιδεοληψία;) κι επιβαλλόμενη προσπαθεί μέσω της περίσσιας να επιβληθεί της έλλειψης. Της όποιας κατά καιρούς έλλειψης. Ας δούμε ένα παράδειγμα για την καταγραφή. Ας δούμε τον σημερινό πλουσιότερο άνθρωπο του κόσμου. Τι είναι αυτός; Πλούσιος. Γιατί είναι πλούσιος; Διότι έχει τα περισσότερα χρήματα και συνεπώς του περισσεύουν τα περισσότερα χρήματα. Είναι ευτυχής; Έχει καλύψει ο πλούσιος όλες τις ανάγκες του και με το παραπάνω επειδή είναι πλούσιος; Όχι απαραίτητα. Πλούσιος δεν σημαίνει ούτε ευτυχισμένος ούτε υγιής ακόμα και ούτε πως μπορεί να φάει ό,τι θέλει δεν σημαίνει.

Σε ποιόν ανήκουν τα λεφτά των πλούσιων; Σε κανέναν! Ο πλούσιος μπορεί να έχει όσα λεφτά θέλει αλλά αυτά δεν του ανήκουν. Στην πραγματικότητα αυτός ανήκει σε αυτά. Εργάζονται γι αυτόν τον πλούτο χιλιάδες οικογένειες, παίζονται ζωές υπολήψεις ακόμη και κράτη και εθνότητες ακόμη ακόμη και θεοί. Ο πλούσιος καλό μου ημερολόγιο δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτα άλλο από έναν ακόμη που μπήκε στον κύκλο του χρήματος και τίποτα παραπάνω.

Κι αφού τα λεφτά (ο σημερινός πλούτος είπαμε) δεν ανήκουν σε κανέναν τότε σε ποιόν «ανήκουν» πως υπάρχουν; Πάντα υπήρχαν αλλά δεν ήταν πάντα πλούτος το χρήμα. Ανήκουν στον εαυτό τους ή για να το πω σωστότερα, στην ιδέα του πλούτου όπως αυτή έχει σήμερα. Κάποτε πλούσιοι ονομάζονταν όσοι είχαν γαίες, άλλοτε πάλι σε άλλες εποχές πλούσιοι ονομάζονταν όσοι είχαν χρυσό, πετρέλαιο, μάρμαρο, λάδι, έναν τίτλο, νερό, πέτρες, κλπ κλπ. Υπήρχαν ακόμα κι εποχές όπου πλούσιος θεωρούνταν αυτός που απλώς δεν χρειαζόταν να δουλέψει.

Αλλά για να τονιστεί ακόμα παραπάνω το πόσο ο πλούτος είναι ιδεολογία-ιδεοληψία και τίποτα παραπάνω ας αναλογιστούμε: ποιος δεν θεωρεί πλούτο την υγεία; Την γνώση;

Ο πλούτος λοιπόν στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα αίσθημα υπεροχής που σού δίνει δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των άλλων και αυτό το αίσθημα υπεροχής το δίνει η περίσσια του ζητούμενου της κάθε εποχής. Το να έχεις το περισσότερο από αυτό που θέλουν όλοι, ακόμα και οι θεοί!

Κι έτσι καλό μου ημερολογιάκι ερχόμαστε στον τελευταίο κορυφαίο λάτρη του πλούτου τον Άνταμ Σμιθ και την περίφημη θεωρία του όπου ζητά την χρέωση του οξυγόνου που αναπνέουμε έτσι ώστε πλούσιος θα είναι αυτός που έχει όσο αέρα θέλει (θα μπορεί ακόμα και να τρέχει και να λαχανιάζει ένα πράγμα) ο δε φτωχός θα πηγαίνει από ασφυξία όπως πεθαίνουν σήμερα για τροφή και νερό. Θα είναι το αίσθημα της υπεροχής που νοιώθουν τα ζώα όταν θα πληρώνουν τον λογαριασμό αναπνοής έναντι εκείνων που δεν θα μπορούν να τον πληρώσουν όπως δηλαδή νοιώθει σήμερα εκείνος που έχει να φάει έναντι εκείνου που δεν έχει.

Αυτό όλο καλό μου ημερολογιάκι δεν είναι κάτι φυσικό αλλά κάτι αφύσικο ή μάλλον για να ακριβολογώ, είναι ο φασισμός του πλούτου.