Έρως ανίκατε...

Στη γλώσσα μας η διάκριση είναι σαφής: άλλος ο έρωτας , άλλη η αγάπη.

Στην καθημερινότητά μας ωστόσο συγχέουμε τις δύο έννοιες και λέμε  «σ’ αγαπώ» σ’ αυτόν, με τον οποίο είμαστε ερωτευμένοι, «σ’ αγαπώ» λέμε και στο παιδί μας, το ίδιο και στον καλό μας φίλο, το ίδιο λέμε και στο σκυλάκι μας, την ώρα που παίζουμε μαζί του.

Το να λέμε «σ’ αγαπώ» σ’ αυτόν που ο έρωτάς του μας κάνει να χάνουμε τον κόσμο, είναι γλωσσικό ατύχημα κατά τη γνώμη μου. Δεν ξέρω πώς κατέληξε αυτό το ρήμα να εκτοπίσει το αρχαίο ρήμα «εράω/ ερώ» που σήμαινε επιθυμώ, ποθώ κάτι με μανία, ενώ το «αγαπάω/αγαπώ» σήμαινε είμαι ευχαριστημένος με κάποιον, τον αγαπώ τρυφερά και «αγάπη» σήμαινε ψυχική κλίση και συγγένεια. Είχαμε επίσης και το ρήμα «φιλέω/φιλώ» που σήμαινε περίπου ό,τι και το αγαπώ όχι όμως ό,τι και το ερώ.

Από αυτά τα τρία ρήματα, ερώ, αγαπώ, φιλώ, προέκυψαν μερικές  λέξεις  που προκάλεσαν τη σημερινή μας σύγχυση.

Αγάπη, αγαπημένος, αγαπητικός.

Έρωτας, εραστής, ερωμένος, ερωτικός.

Φιλία, φίλος, φιλί.

Υποπτεύομαι ότι αυτή τη σύγχυση την επέτεινε η χριστιανική αντίληψη περί του πώς πρέπει να νιώθουμε τον ερωτικό πόθο για τον άλλον. Πρέπει αυτός ο πόθος να είναι εξαγνισμένος από καθετί το ποταπό (την πρόσκαιρη δηλαδή σωματική ικανοποίηση) και αναμεμιγμένος (νοθευμένος, θα έλεγα εγώ) με αγάπη, δηλαδή με ανιδιοτελή συναισθήματα τρυφερότητας, φιλίας, εκτίμησης, σεβασμού.

Με αυτά τα ανιδιοτελή συναισθήματα στήνεται πράγματι ένα γερό σπιτικό,ο γάμος έχει πολλές εγγυήσεις επιβίωσης και η οικογένεια που θα προκύψει, θα είναι δεμένη με τους ισχυρούς δεσμούς της αγάπης. Έρωτα όμως δεν θα έχει. Αλλά οι πρώτοι χριστιανοί, αυτοί που καθόρισαν τις αξίες της χριστιανικής κοινωνίας, δεν συμπαθούσαν τον έρωτα, δηλαδή τον ερωτικό πόθο και μάλιστα τον εκτός γάμου και γι αυτό προσπάθησαν  να τον εκτρέψουν από την αρχική του σημασία  και να τον εξαϋλώσουν μιλώντας ακόμα και για τον έρωτα που νιώθει ο πιστός για το Θεό. (Δυσκολεύομαι πολύ να το φανταστώ αυτό. Τέλος πάντων).

Με τέτοιες διαστρεβλώσεις όμως το μόνο που πέτυχαν ήταν να αλλοιώσουν τις έννοιες των λέξεων. Ο ίδιος ο έρωτας δεν διαστρεβλώθηκε. Παραμένει κυρίαρχος στις ζωές των ανθρώπων είτε έχει το αρχαίο του όνομα είτε το χριστιανικό βαφτιστικό του.

Ο αυθεντικός έρωτας δεν είναι ανιδιοτελής. Είναι αφόρητα και τυραννικά κτητικός και συνοδεύεται από σκοτεινά συναισθήματα όπως η ζήλεια και το πάθος. Είναι παράλογος και εγωιστικός. Θέλει να γίνει το δικό του και δεν τον νοιάζει μακάρι να γκρεμιστεί ο κόσμος όλος. Κι αν μείνει ανεκπλήρωτος, αν περιφρονηθεί και απορριφθεί, τότε μόνο ίσως ο θάνατος μπορεί να απαλύνει τον πόνο του.

Η Μήδεια σκοτώνει τα παιδιά της, ακόμα και το ισχυρό μητρικό φίλτρο εκμηδενίζεται μπροστά του.  Η Φαίδρα τρελαίνεται από τον περιφρονημένο πόθο της και οδηγεί τον Ιππόλυτο στο θάνατο, έπειτα αυτοκτονεί κι εκείνη. Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα προτιμούν να πεθάνουν, αφού δεν μπορούν να ζήσουν μαζί. Η Άννα Καρένινα διαλύει την οικογένειά της και αργότερα πέφτει στις ράγες του τρένου και δίνει τέρμα στη δυστυχισμένη ζωή της.  Η Κάρμεν (όπως και η δική μας Στέλλα) πληρώνει με τη ζωή της την ανταρσία της, όταν αρνείται να γίνει κτήμα του εραστή της.

Αυτά στη λογοτεχνία. Στην πραγματική ζωή το τραγικό συμπλέκεται με το απεχθές και το ειδεχθές. Άγρια εγκλήματα πάθους έρχονται κάθε τόσο στη δημοσιότητα, όπου κυρίως ο δράστης είναι άντρας και θύμα η γυναίκα που ερωτεύτηκε κι εκείνη δεν ανταπέδωσε ή τον εγκατέλειψε ή ίσως δεν του έμεινε πιστή. Μερικές φορές ο δράστης αυτοκτονεί μετά το έγκλημα. Σίγουρα εδώ ο νους έχει σαλέψει από το ερωτικό πάθος.

Είναι τόσο δυνατή αυτή η φυσική ορμή που θρονιασμένη μέσα μας μάς διαφεντεύει, ώστε  ακόμα κι όταν περάσει η νεότητα που είναι ο φυσικός της χώρος,  αυτή εξακολουθεί να μας ζαλίζει και να μας παίρνει το μυαλό. Σεβάσμιοι ηλικιωμένοι άνθρωποι μπορεί να γίνουν ο περίγελως της κοινωνίας με τα ερωτικά καμώματά τους ή προχωρούν σε βίαιες πράξεις που καταστρέφουν τα αναμάρτητα και ειρηνικά τέλη τους.  Από την εποχή του Αριστοφάνη ακόμα είναι αντικείμενο σάτιρας οι ξεδοντιασμένες  γερόντισσες που γραπώνουν νεαρούς.

Κι ακόμα πιο πέρα: ο ερωτικός πόθος σαν ποταμός τρέχει μέσα μας ορμητικά κι αν βρει εμπόδια, ανοίγει παράξενους δρόμους και μας υποχρεώνει να τους ακολουθήσουμε, δρόμους που μπορεί να μας προκαλέσουν ντροπή, ενοχές και κοινωνικό στιγματισμό. Μα αυτό δεν είναι πια έρωτας, θα πουν μερικοί. Κι όμως είναι. Είναι η ίδια τυφλή και φοβερή δύναμη που μας κάνει να λατρεύουμε τον αγαπημένο μας ή να κακοποιούμε σεξουαλικά παιδιά ή να ανοίγουμε την καπαρντίνα μας και να σοκάρουμε ανύποπτες περαστικές. Ποια sites έχουν τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα στο διαδίκτυο;  Όχι βέβαια όσα ασχολούνται με την κουλτούρα.

Πάνω σ’ αυτή την αχαλίνωτη φυσική δύναμη ο πολιτισμός έχει τελικά πολύ μικρή επιρροή. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Ο πολιτισμός παίρνει μια συγκεκριμένη κλίση, επειδή ο έρωτας είναι πάνω από αυτόν, επειδή πάνω από τον πολιτισμό είναι οι θεμελιώδεις νόμοι της φύσης, αυτός της επιβίωσης και αυτός της αναπαραγωγής.

Γι αυτό ο πολιτισμός φοβήθηκε τον έρωτα και τον ασυγκράτητο παραλογισμό του και προσπάθησε να τον διοχετεύσει στα δικά του κανάλια με σκοπό να τον κάνει λιγότερο επικίνδυνο. Μια λύση σχετικά καλή ήταν να μαντρωθεί η γυναίκα και να μεταβληθεί σε εργαλείο αναπαραγωγής ή ηδονής.

Ως τίμια γυναίκα θα παρέμενε αγνή μέχρι το γάμο. Μετά το γάμο, που γινόταν νωρίς-νωρίς, πριν αρχίσει να νιώθει έρωτες, θα γινόταν μητέρα και θα ασχολούνταν με τα παιδιά της. Αν μεσολαβούσε κανένα  παρατράγουδο, θα το πλήρωνε με τη ζωή της κι έτσι οι υπόλοιπες θα παρέμεναν φρόνιμες. Μια τέτοια τακτοποίηση των γυναικών όμως δεν ήταν εκατό τοις εκατό εγγύηση ότι ταχτοποιήθηκε και ο έρωτας. Καλού κακού ελήφθησαν και επιπρόσθετα μέτρα. Φόνοι για λόγους τιμής που το εθιμικό δίκαιο επιβραβεύει. Θάνατος δια λιθοβολισμού της μοιχαλίδας. Κλειτοριδεκτομή για να  μην έχει κέντρο η γυναικεία ηδονή. Ρούχα φαρδιά και πέπλα που κρύβουν τη γυναικεία σάρκα από την κορφή ως τα νύχια. Έξοδος από το σπίτι μόνο με συνοδεία και σε ειδικές περιπτώσεις. Τα αρσενικά που κυκλοφορούν ελεύθερα στους δρόμους  δεν ερεθίζονται, βλέπουν μόνο κάτι κουκουλωμένα πλάσματα βουβά και φοβισμένα.

Επειδή όμως ο έρωτας είναι πληθωρικός και αχόρταγος και εύκολα μπορεί να σπάσει τα δεσμά του γάμου, έπρεπε να υπάρχουν και οι άλλες γυναίκες, οι γυναίκες της ηδονής. Σε αυτές μπορούσε να ξοδευτεί το ερωτικό περίσσευμα και η κοινωνία να μη συγκλονιστεί και να μην κινδυνέψει. Ο πάνδημος έρωτας έγινε θεσμός και κανείς ενάρετος, κανείς χριστιανός, κανείς ανηδονικός και ανέραστος δεν μπόρεσε να τον καταργήσει.

Με τον τρόπο αυτό οι περασμένες κοινωνίες προσπάθησαν να χειραγωγήσουν αυτή την άγρια δύναμη που κρύβεται μέσα σε κάθε ζωντανό πλάσμα. Λίγο πολύ τα κατάφεραν, αν και δράματα πρέπει να ξέσπαγαν κάθε τόσο, σπιτικά να διαλύονταν, αυτοκτονίες και φονικά να συνέβαιναν, τρέλες κάθε λογής να γίνονταν.

Ο έρωτας ωστόσο παντοδύναμος. Και όταν παρεμβάλλονταν εμπόδια και δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί, όπως απαιτούσε η φύση, γινόταν η αιτία τραγικών γεγονότων ή σε ευτυχέστερες περιπτώσεις γινόταν αφορμή για τέχνη, άλλο μεγάλο κανάλι αυτό για να διοχετευθούν οι εντάσεις του. Έρωτες καταδικασμένοι να μην ευοδωθούν ποτέ μεταμορφώνονταν σε μουσική και τραγούδι, σε ποίηση, σε ζωγραφική, αργότερα σε θέατρο και μυθιστόρημα.

Πολιτισμός και έρωτας σφιχταγκαλιάστηκαν, αν και το ένα αντιπαθούσε το άλλο. Αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά, έπρεπε να συνυπάρξουν, να βρουν τρόπους να συνεννοηθούν. Έτσι μέσω της τέχνης ο έρωτας καθαγιάζεται, περνά ένα νέο εξαγνισμό μετά το χριστιανικό, και γίνεται κι αυτός αξία. Η κοινωνία μας σήμερα τον θεωρεί αξία, μπορεί τώρα να σταθεί δίπλα στις άλλες αξίες, όπως αυτές της φιλοπατρίας, της φιλανθρωπίας, της αγάπης, της φιλίας. Πρέπει όμως να έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: να είναι ένας έρωτας πιστός, αφοσιωμένος και μονογαμικός, όχι μόνο σαρκικός αλλά και πνευματικός, να υπάρχει κοινωνία ψυχών, να εκδηλώνει ευγενικά συναισθήματα και οπωσδήποτε να μην έχει στοιχεία διαστροφής, σαδομαζοχισμό ή φετιχισμό ή εφαψιομανία ή άλλα τέτοια παράξενα πράγματα.

Και η γυναίκα από ερωτικό αντικείμενο  γίνεται τώρα ερωτικό υποκείμενο. Έχει φτάσει η εποχή που θα βγει από το σπίτι και θα πάρει μια θέση ισότιμη με τον άντρα. Ανάμεσα στα άλλα προνόμια που θα αποχτήσει, θα μπορεί  να ερωτευτεί φανερά και να διεκδικήσει τον αγαπημένο της. Θα τον ζωγραφίσει, θα του γράψει ποιήματα, θα τον τραγουδήσει, θα τον βάλει στα μυθιστορήματα που θα γράψει. Κι αν τον κατακτήσει, θα τον φέρει στο κρεβάτι της και θα τον χαρεί, όσο καιρό ο έρωτάς της γι αυτόν θα την καίει.

Και ενώ τα αρχαία κανάλια που είχε επινοήσει η κοινωνία για να διοχετεύει τις ερωτικές εντάσεις, αχρηστεύονται σιγά-σιγά, εμφανίζεται ο Φρόιντ και μια ολόκληρη επιστήμη, η ψυχιατρική, στρέφεται προς τον έρωτα και προσπαθεί να τον ερμηνεύσει. Δεν μας λέει όμορφα πράγματα. Πολλές φορές μας κάνει και ντρεπόμαστε. Άλλοτε μας τρομάζει. Κυρίως όμως μας εξηγεί ότι ο έρωτας είναι μια αρχέγονη, ασίγαστη και κυρίαρχη δύναμη που μας υποτάσσει όλους στην εξουσία της και που για τους απείθαρχους φυλάει τιμωρίες τρομερές.

Έτσι ο έρωτας έχει δυο όψεις τελικά: Με τη μία είναι αξία, είναι ομορφιά, είναι ευτυχία, είναι ο παράδεισος, είναι η τέχνη, είναι η ίδια η ζωή. Με την άλλη είναι  σκοτεινή δύναμη, είναι τυραννία, είναι κόλαση, είναι ψυχική αρρώστια, είναι ο φόνος και ο θάνατος. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την εξουσία του. Και όποιος το κάνει, το πληρώνει πολύ ακριβά.

Όμως ο έρωτας παρά τις άλλες ιδιότητές του τις ακατανίκητες, έχει μια εγγενή αδυναμία: δεν μπορεί να κρατήσει πολύ. Όταν ενσκήψει, είναι σαν τη θύελλα. Όταν η θύελλα περάσει, δεν έχει απομείνει τίποτα εκτός απ’ την ανάμνησή της.

Καμιά φορά μένει και κάτι άλλο. Είναι αυτό για το οποίο  γίνεται όλη αυτή η φασαρία, όλο αυτό το ξόδεμα της ύπαρξής μας, όλη αυτή η ευτυχία και η δυστυχία που εξουσιάζουν τη ζωή μας. Είναι αυτό που μέρα νύχτα σιγοψιθυρίζει η φύση μέσα μας:

«Κάνε κι εσύ ένα παιδί».

Καίτη Βασιλάκου

Οι βωµοί και το παγκάρι

Ριχάρδος Σωμερίτης

Ωραία λοιπόν...Η Ορθόδοξη Εκκλησία «που στάθηκε πάντα κοντά στον λαό» θα παραµείνει χώρια και µακριά από τις θυσίες του. Το κράτος θα συνεχίσει να µισθοδοτεί τον κλήρο της,περιλαµβανοµένων και όσων νέων θα προσληφθούν (κουβέντα, φυσικά,για απολύσεις...), αλλά δεν θα προχωρήσει σε καµία πραγµατική φορολόγηση της περιουσίας και των εσόδων της. Και δεν θα εκποιηθεί κανένα περιουσιακό στοιχείο από τα τόσα αχρησιµοποίητα και µη «φιλέτα»που διαθέτει για να µειωθεί το εθνικό χρέος.
Αυτά προσυπέγραψε τις προάλλες, περιχαρής µάλιστα, ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος _ που πρέπει να τρέµει τον Ανθιµο της Θεσσαλονίκης περισσότερο και απότην τρόικα _ ύστερα από µια προσωπική συνεργασία του µε τον Αρχιεπίσκοπο. Που υποσχέθηκε µεγαλύτερη κοινωνική προσφορά της Εκκλησίας. Με πιο απλά λόγια: ένα βελτιωµένο (ίσως)
πινάκιο φακής στα όποια συσσίτια. Ο καθένας µπορεί να καταλάβει ότι η κυβέρνηση, που δεν µπορεί εύκολα να τα βγάλει πέρα, ταυτόχρονα, µε τους ιδιοκτήτες ταξί, µε την ΠΝΟ, µε τους πανεπιστηµιακούς, µε τους συνδικαλιστές της ∆ΕΗ, µε τους εκπροσώπους κάθε λογής συντεχνιών, µε τους «Αγανακτισµένους» που οργίζονται µόνο το βραδάκι, µε το που πέφτει ο ήλιος, ενώ πριν το Σύνταγµα είναι ο παράδεισος κάθε παρεµπορίου, µε τουςκουκουλοφόρους και µε πολλούςάλλους, δεν µπορεί να τα βγάλει πέρα και µε τους παπάδες. Αυτό µόνο ο Σηµίτης το πέτυχε, µε τις ταυτότητες.
Αν ήταν συνεπής µε όσα διατείνεται ότι πιστεύει η Ορθόδοξη Εκκλησία, θα έπρεπε να είναι το στήριγµα του λαού και να συµµερίζεται τις τύχες και τους πόνους του. Πέρα από τα µεγάλα λόγια, δενσυµβαίνει όµως κάτι τέτοιο. Και αυτό είναι προκλητικό. Κυρίως που ορισµένοι εφηµέριοι (αλλά και Μητροπολίτες)
δεν διστάζουν να λαϊκίζουν ασύστολα από άµβωνος και να δηλώνουν και αυτοί «αγανακτισµένοι» (π.χ. ο εκ γενετής αγανακτισµένος Ανθιµος), µερικοί µάλιστα µε το ύφος του δήθεν οσιοµάρτυρα διωκόµενου από την «ξενόδουλη» εξουσία.
Η αλήθεια είναι ότιη Πολιτεία έχει αποδεχθεί σιωπηρά µια πολύ παράδοξη και συνταγµατικά ανορθόδοξη (!) κατάσταση: δεν προχωρεί στον χωρισµό της από την Εκκλησία, της επιτρέπει να παρεµβαίνει πολύ συχνά σε θέµατα πολιτικής, όπως η Παιδεία, αλλά ταυτόχρονα της αναγνωρίζει ένα καθεστώς «ετεροδικίας» και «ετερονοµίας» που θυµίζει λεόντειο εταιρεία. Ή πιο απλά: «τα δικά σου δικά µου και τα δικά µου δικά µου»: Για ποιον λόγο το καθεστώς της τεράστιας εκκλησιαστικής περιουσίας είναι από κάθε άποψη τόσο διαφορετικό από το καθεστώς της περιουσίας του κάθε πολίτη και της κάθε συλλογικότητας,κυρίως όταν το Κράτος (εµείς όλοι) καλείται να µισθοδοτεί τους λειτουργούς της; Ολα αυτά είναι πονηρά, χαµερπή, τιποτένια. Και δεν αρµόζουν σε κανέναν.

ΤΟ ΒΗΜΑ  10/7/11

Ανάθεμα στους κεχαγιάδες.

Σε πείσμα όλων εκείνων που φύτρωσαν εκεί που έχεσαν οι επαναστάτες τελικά δεν θα πτωχεύσουμε. Οκ αυτό το ήξερα όπως ξέρω ότι θα αντιδράσουν όλες οι δυνάμεις του σκότους σ’ αυτόν τον τόπο. Είναι εκείνες οι ίδιες σκοτεινές δυνάμεις που παραμένουν φανατικά προσηλωμένες στο ερώτημα εκείνο του 14ου μ.χ.χ. αιώνα και προτιμούν βεβαίως να γίνουμε υπανάπτυκτη ασιατική χώρα παρά ευρώπη. Το καλό για μένα (κακό γι αυτούς) είναι πως σήμερα δεν υπάρχει κερκόπορτα για να την ανοίξουν παραδίδοντας την χώρα στην ασιατική δεισιδαιμονία. Ας πω όμως τα πράγματα με τα’ όνομά τους έτσι για να ξέρουμε όλοι για ποιο πράγμα ακριβώς μιλάω. Το σάπιο συνονθύλευμα αυτών που θα ήθελαν να γίνουμε Ιρακ (ή να παραμείνουμε ελλαδιστάν) είναι όλοι εκείνοι που είχαν βολευτεί τόσα και τόσα χρόνια στις πλάτες μας και στα σβέρκα μας. Είναι οι συντεχνιακές ομάδες όπως αυτή των ταξιτζήδων, των φορτηγατζήδων, των παπάδων, των καρτέλ, των ναυτεργατών και λοιπών αποβρασμάτων της κοινωνίας που νομίζουν πως με τον τραμπουκισμό τους μπορούν να ελέγχουν εις αεί όλους τους υπόλοιπους. Μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα και ως απάντηση στην ερώτηση «γιατί σιωπούν οι διανοούμενοι» ήρθε και η… «ανακοίνωση-απόφαση» της εγχώριας «ακαδημαϊκής κοινότητας» που ούτε λίγο ούτε πολύ λέει ότι δεν θα εφαρμόσει νόμο που δεν την συμφέρει συντεχνιακά και θα κλείσει λέει και το πανεπιστήμιο γιατί έτσι. Αυτοί είναι λοιπόν η «ακαδημαϊκή» κοινότητα που τόσα χρόνια δίδασκε τα παιδιά μας και αυτά είναι που δίδασκε οπότε ας μην απορούμε γιατί ο μέσος έλληνας πολίτης καταστρατηγεί κάθε έννοια δικαίου όταν δεν τον συμφέρει! Διότι έτσι διδάχθηκε πως πρέπει να κάνει.

Ήρθε όμως με το πλήρωμα του χρόνου η εποχή της κρισάρας. Ήρθε ο καιρός που θα ξεχωρίσουν (για μια ακόμα φορά) τα πίτουρα από το κριθάρι. Θα νικήσει ο πολιτισμός οι τέχνες τα γράμματα και η οικολογία όσο κι αν τ’ αποβράσματα γκαρίζουν σε ομάδες των χιλίων των διςχιλίων και των δεκαχιλίων. Η Ελλάδα μέσα στα επόμενα τριάντα χρόνια θα καλύψει την διαδρομή των 100 ετών που υπολείπεται των άλλων πολιτισμένων χωρών και σ’ όποιον δεν αρέσει επειδή του χαλά την πιάτσα του κοτζαμπασισμού να τα μαζέψει και να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια προς το πρότυπό του της γειτονικής Τουρκίας. Αν δεν κάνω λάθος είναι η πρώτη φορά στην ιστορία μας που από την χώρα θα φύγουν (ή θέλουν να φύγουν) οι συντηρητικοί σκοταδιστές και θα μείνουμε οι τωόντι προοδευτικοί για ν’ αλλάξουμε την χώρα προς το καλύτερο αυτή την φορά.

Και η αριστερά; Ποια αριστερά; Αν εξαιρέσει κανείς κάποιους λίγους, ελάχιστους, αριστερά σήμερα δεν υπάρχει. Αυτή για άλλη μια φορά προδίδει κάθε έννοια προόδου καταντώντας βασιλικότερη του βασιλέως. Βέβαια ούτε στο ΠΑΣΟΚ ούτε στον Παπανδρέου ανήκουν τα εύσημα αν και πρέπει να παραδεχτώ πως ο ΓΑΠ σε σύγκριση με τον προκάτοχό του έτρεξε και δούλεψε απείρως περισσότερο. Αυτό όμως δεν αλλάζει την πραγματικότητα πως δηλαδή ό κεντρικός έλεγχος πέρασε κι επισήμως πλέον στα χέρια της Ε.Ε. και ορθώς διότι το πολιτικό μας σύστημα μέχρι χθες έπλεε σε πλήρη σύμπνοια και συνεργασία με όλα αυτά τ’ αποβράσματα. Και μην μου πει κανείς (σαν την Παπαρήγα ας πούμε) πως αδικούνται οι συντεχνίτες χάνοντας χρήματα όπως είπε για τους ταξιτζήδες. Οι ταξιτζήδες (όπως και οι φορτηγατζήδες) πρώην ρουφιάνοι της χούντας από την οποία πήραν τσάμπα και βερεσέ τις άδειες ώστε να κυκλοφορούν στους δρόμους και να ρουφιανεύουν έφτασαν να πουλάνε αέρα τις άδειες που πήραν τσάμπα (με αντάλλαγμα την ρουφιανιά) και να πλουτίζουν εις βάρος όλων των υπολοίπων. Ποίοι; ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ! Εδώ και δέκα χρόνια έχει που τους έλεγε η Ε.Ε. κι ενημέρωνε και ειδοποιούσε πως τα επαγγέλματα θ’ ανοίξουν αλλά αυτοί συνέχιζαν απτόητοι να μεταπωλούν αέρα στηριζόμενοι στον τραμπουκισμό τους και μόνο στον τραμπουκισμό τους πως δηλαδή αν απειληθεί το ρουφιανιλίκι τους θα κλείσουν το δικό μου μαγαζί και όλων των άλλων τις εργασίες. Ξέρετε πως άλλαζαν χέρια οι άδειες φορτηγών και ταξί την τελευταία δεκαετία; Πήγαινε στον μαντρά (επάγγελμα κι αυτό… αίσχος!) ο ανυποψίαστος βλάξ ν’ αγοράσει μια άδεια κι αν ρωτούσε –μήπως ρε παιδιά ανοίξει τελικά το επάγγελμα και χάσω το σπίτι μου;- έπαιρνε την απάντηση από τον μαντρά –έλα ρε να ‘ουμ δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, ξέρεις ρε ποίοι είμαστε εμείς να ‘ούμ; Εμείς ρε μαλάκα ανεβοκατεβάζουμε κυβερνήσεις, θα κλείσει η Ελλάδα ρε μαλάκα άμα μας πειράξουν να ‘ούμ, σκάσε τώρα τα διακόσια χιλιάρικα να ‘ουμ για να πάρεις την άδεια (σ.σ. του πατέρα μου του ρουφιάνου της χούντας που την πήρε τσάμπα μόνο με το ρουφιανιλίκι) και μην ανησυχείς ρε μαλάκα, εμείς κάνουμε κουμάντο εδώ να ‘ουμ!- έτσι αγαπητοί μου πουλιόντουσαν μέχρι χθες οι άδειες των ταξί των φορτηγών και όχι μόνο! Τραμπούκοι κεχαγιάδες πάρτε το χαμπάρι! Οι καιροί σας έλαβαν τέλος! Η ιστορία θα σας γράψει ως τ’ αποβράσματα που καταληστέψατε τον τόπο με σημαία σας την ρουφιανιά τον τραμπουκισμό και την τσάμπα μαγκιά σας!

ΥΓ. για το τι μέλλει γενέσθαι στην χώρα έχω γράψει εδώ (κλικ).

Τσαρλς Τίλλυ: Η μαζική κουλτούρα απειλή για τη δημοκρατία

Tι είναι άραγε δημοκρατία σήμερα; Ποιο καθεστώς θεωρείται δημοκρατικό; Είναι τα κοινοβουλευτικά συστήματα δημοκρατικά ή μήπως η άμεση δημοκρατία- που έχει γίνει προσφάτως της μόδας στις πλατείες των «Αγανακτισμένων»- είναι η κορυφή της δημοκρατίας; Είναι άραγε εφικτή μια δημοκρατία ικανοποιητική σήμερα; Δύο διαφορετικοί στοχαστές συναντώνται σε αυτά τα ερωτήματα, ο Τσαρλς Τίλλυ και ο Ραφαέλε Σιμόνε. Ο Τσαρλς Τίλλυ μελετώντας επί χρόνια τα καθεστώτα πολλών χωρών κατέληξε στο συμπέρασμα ότι σημασία δεν έχει ο τίτλος του καθεστώτος αλλά οι σχέσεις πολίτη και κράτους. Κατά τον Τίλλυ «δημοκρατία είναι εκείνο το πολιτικό καθεστώς όπου οι σχέσεις ανάμεσα στο κράτος και στους πολίτες διέπονται από ευρεία,ισότιμη,ασφαλή (δηλαδή προστατευμένη) και αμοιβαίως δεσμευτική διαβούλευση». Οι εξιδανικευμένες περιπτώσεις της άμεσης δημοκρατίας δύσκολα ικανοποιούν αυτά τα στοιχεία, αυτά υπάρχουν περισσότερο στις περίπλοκες δυτικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Αυτή όμως η διαβούλευση, λέει ο Σιμόνε, κινδυνεύει από ένα τέρας που κυοφορήσαμε και κανείς, ούτε η Αριστερά, δεν μπόρεσε να αντιληφθεί. Το «μειλίχιο τέρας» του Σιμόνε, που είναι η σύγχρονη «δεσποτική κουλτούρα», απειλεί τη δημοκρατία της διαβούλευσης του Τίλλυ.
Δημοκρατία δεν είναι για τον Τίλλυ ένας ιδανικός στόχος ούτε, πολύ περισσότερο, μια ιδεολογική αφετηρία, αλλά ένα καθεστώς συνεχούς διαβούλευσης. Η δημοκρατία είναι ένας κινούμενος στόχος προς τον οποίο κατευθύνονται ή απομακρύνονται τα καθεστώτα. Οι προδιαγραφές για τη δημοκρατία που θέτει ο Τίλλυ μπορεί να μας εκπλήξουν. Για παράδειγμα, συγκρίνει το καθεστώς του Καζακστάν με αυτό της Τζαμάικας. Το μεν πρώτο έχει στα λόγια ένα πολύ δημοκρατικό Σύνταγμα, στο οποίο όλα τα άρθρα του διακηρύσσουν ότι προφυλάσσουν τους πολίτες. Αντιθέτως, η Τζαμάικα έχει ένα κοινοβουλευτικό καθεστώς υπό βρετανικό έλεγχο και σαφώς, θεωρητικά τουλάχιστον, είναι λιγότερο δημοκρατικό. Και όμως, η οργάνωση Freedom Ηouse που αξιολογεί τις δημοκρατικές επιδόσεις των χωρών δίνει στο Καζακστάν τον βαθμό 7 (πολύ χαμηλό) με άριστα το 1, ενώ στην Τζαμάικα δίνει τον βαθμό 2 (πολύ υψηλό), μιας και εκτιμά ότι σε αυτή τη χώρα τα πολιτικά δικαιώματα προστατεύονται, οι πολιτικές ελευθερίες είναι ουσιαστικές και ο λαός της Τζαμάικας μπορεί να αλλάξει την κυβέρνησή του όποτε θέλει, ενώ ο λαός του Καζακστάν έχει φαλκιδευμένη από τον Ναζαρμπάγεφ δημοκρατία, τα πολιτικά δικαιώματα υπάρχουν μόνο τύποις και η αντιπολίτευση δεν θα μπορέσει ποτέ, υπό αυτό το καθεστώς, να έλθει στην εξουσία.

Πότε επιτυγχάνει ο εκδημοκρατισμός ενός συστήματος

Τρεις είναι κατά τον Τίλλυ οι διαδικασίες που εξασφαλίζουν πορεία προς τη δημοκρατία: τα δίκτυα εμπιστοσύνης, η κατηγορική ανισότητα και τα αυτόνομα κέντρα εξουσίας. Τα δίκτυα εμπιστοσύνης είναι οι πάσης φύσεως ομαδοποιήσεις σε μια κοινωνία, από τις θρησκευτικές ομαδοποιήσεις ως τις συνωμοτικές οργανώσεις. Αν αυτά τα δίκτυα ενσωματώνονται στο πολιτικό σύστημα, τότε ο εκδημοκρατισμός είναι εφικτός. Η κατηγορική ανισότητα αφορά όλες εκείνες τις διαφοροποιήσεις και ταυτότητες που οφείλονται σε διαφορετικό φύλο, φυλή, θρησκεία, τάξη, κάστα κτλ. Αν αυτές οι ανισότητες εκφράζονται στη δημοκρατία με διαφορετικά δικαιώματα και υποχρεώσεις, τότε ο εκδημοκρατισμός είναι αδύνατος. Θα αναρωτηθεί κάποιος πώς μπορούν να εξαλειφθούν αυτές οι ανισότητες σε ένα σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα. Ο Τίλλυ λέει ότι οι ανισότητες αυτές δεν εξαλείφονται αλλά, επειδή στις σύγχρονες κοινωνίες οι ιδιότητες του πολίτη, του εργαζομένου και του καταναλωτή συμπίπτουν, αυτό αποτελεί μια αναγκαία (αλλά όχι ικανή) πίεση προς σύγκλιση των ανισοτήτων και τελικώς πίεση προς τον εκδημοκρατισμό. Τέλος, στα αυτόνομα κέντρα εξουσίας κατά τον Τίλλυ περιλαμβάνονται όλοι εκείνοι οι φορείς εξουσίας που δρουν πέραν του θεσμικού πλαισίου, τουτέστιν οι παραστρατιωτικές και παραθρησκευτικές οργανώσεις, πολιτικές φατρίες, επιχειρηματικά παράκεντρα κ.ά. Αν η εξουσία αυτών περισταλεί ή απαλειφθεί, τότε ο εκδημοκρατισμός έχει σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας.

Ούτε Μαρξ ούτε «θεός»

Ο Τσαρλς Τίλλυ δεν ταυτίστηκε με κανέναν από τους μεγάλους «θεούς» της Κοινωνιολογίας (Μαρξ, Βέμπερ, Πάρσονς ή Ντυρκέμ), αλλά παρέμεινε ένας ανεξάρτητος κοινωνιολόγος που το μόνο ενδιαφέρον του ήταν η πραγματική δημοκρατία και όχι η θεωρία για τη δημοκρατία. Ο Τσαρλς Τίλλυ γεννήθηκε το 1929 στην κωμόπολη Λομβαρδία της Πολιτείας του Ιλινόι. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο της Υόρκης του Ιλινόι, στην Οξφόρδη, στο Γαλλικό Καθολικό Πανεπιστήμιο της Ανζέ και στο Χάρβαρντ, όπου έγραψε τη διδακτορική διατριβή του. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του εργάστηκε σε αρκετές δουλειές αποκτώντας την αναγκαία εμπειρία που θα του χρησίμευε στην επιστημονική και πολιτική του δραστηριότητα. Δούλεψε ως καθαριστής κτιρίων, οικοδόμος, εφημεριδοπώλης, νυχτοφύλακας, ακόμη και ως ερευνητής σε ψυχιατρικό νοσοκομείο.
Δίδαξε στα πανεπιστήμια Delaware, Ηarvard, MIT, Toronto, Μichigan, καθώς και στη Νέα Σχολή για την Κοινωνική Ερευνα της Νέας Υόρκης. Από το 1996 είναι διακεκριμένος καθηγητής Κοινωνικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης και μέλος του διδακτικούερευνητικού προσωπικού των τμημάτων Κοινωνιολογίας και Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα εξής σημαντικά βιβλία του:
«Εξαναγκασμός, κεφάλαιο και ευρωπαϊκά κράτη, 990-1992 μ.Χ.»(Κυρομάνος, 2008), «Οι ευρωπαϊκές επαναστάσεις, 1492- 1992» (Ελληνικά Γράμματα, 2001),«Η εργασία στον καπιταλισμό»(Καστανιώτης), «Κοινωνικά κινήματα, 1768- 2004» (Σαββάλας).

Γιατί η Αριστερά δεν συγκινεί πια

Ο Ραφαέλε Σιμόνε αναρωτιέται γιατί η Αριστερά δεν συγκινεί πια, γιατί δεν εκφράζει τους λαϊκούς ανθρώπους και δεν εκπροσωπεί αυτή την καλύτερη, την «πλέρια»- όπως θα έλεγαν οι παλαιοκομμουνιστές - δημοκρατία. Η απάντησή του στηρίζεται σε τέσσερις βασικές παραδοχές. Η πρώτη λέει ότι η εργατική τάξη ως οικουμενική τάξη, ως τάξη δηλαδή που εκπροσωπεί και τα συμφέροντα των υπολοίπων τάξεων, έχει διαλυθεί. Οχι ότι δεν υπάρχει αλλά έχει διαλυθεί ως υποκείμενο των αλλαγών, έχει χάσει τον ιστορικό προορισμό της. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι οι ίδιοι οι αριστεροί έχουν αλλάξει. Ο κόσμος της Αριστεράς είναι οι υπάλληλοι γραφείων, μικρομεσαίοι, διπλωματούχοι και κάτοχοι πανεπιστημιακών τίτλων, καθώς και διάσπαρτα τμήματα της μεγαλοαστικής τάξης. Κανείς από αυτούς δεν μπορεί να ισχυριστεί στα γεράματά του ότι δούλεψε σκληρά. Τέλος, οι νέοι έχουν εξαφανιστεί. Ο Σιμόνε εκτιμά ότι οι νέοι οργανώνονται πια ή στους εξτρεμιστές, δεξιούς ή αριστερούς, ή στα πολιτικά κόμματα για λόγους καριέρας. Οργανώσεις, κινήματα ή πολιτιστικές ενώσεις νεολαίας έχουν εκλείψει, όπως τουλάχιστον τα γνωρίζαμε ως τις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90. Οι νέες τεχνολογίες πλούτισαν τις νέες γενιές με γνώσεις δυσανάλογες με τις γειτονικές τους γενιές, με αποτέλεσμα οι «νέοι» να μην αισθάνονται την ανάγκη συνομιλίας με τους «γέρους». Αυτή η αυτάρκεια της νέας γενιάς είναι η δημιουργός αιτία του σημερινού, εντελώς διαφορετικού από παλιά, χάσματος γενεών. Και φθάνουμε στον τέταρτο λόγο της απομάκρυνσης- κατά τον Σιμόνε- της Αριστεράς από την κοινωνία. Πρόκειται για το «μειλίχιο τέρας», όπως ονομάζει ο συγγραφέας την πολιτιστική θύελλα που προέκυψε τα τελευταία χρόνια και άλλαξε τις συνειδήσεις του κόσμου, διαμορφώνοντας τον λαό σε μάζα.

Ποιο είναι το «μειλίχιο τέρας»

«Το μειλίχιο τέρας» είναι ένα πρότυπο παγκόσμιας κουλτούρας με δεσποτικό χαρακτήρα. Είναι ένα σύστημα που διοικείται από πολυεθνικά συγκροτήματα και παγκόσμια κέντρα χρηματοπιστωτικής εξουσίας, και είναι επικεντρωμένο στην κατανάλωση, στην παντοκρατορία των μέσων ενημέρωσης και entertainment, στις συνεχείς επικλήσεις της λαϊκής βούλησης και σε μια γενικευμένη ανάγκη για θρησκεία και πνευματικότητα. O Σιμόνε δεν είναι ο πρώτος που διαπιστώνει αυτή την παντοδυναμία της κουλτούρας. Ο Αλέξις ντε Τοκβίλ στο έργο του«Η δημοκρατία στην Αμερική»είχε μιλήσει για την πιθανή εμφάνιση ενός «δεσποτισμού του μέλλοντος». Ενός σύγχρονου απόλυτου μονάρχη, μιας φιγούρας που θα διέθετε απόλυτη εξουσία, η οποία δεν θα είχε παρατηρηθεί ποτέ ξανά στους προηγούμενους αιώνες,«ικανή να στέκεται δίπλα σε κάθε άνθρωπο και να τον κατευθύνει».Μάλιστα ο Τοκβίλ έλεγε ότι δεν γνωρίζει πώς να ονομάσει αυτό το φαινόμενο, καθώς οι όροι «δεσποτισμός» και «τυραννία» δεν είναι κατάλληλοι, αφού ο νέος δεσποτισμός θα είναι πιο εκτεταμένος και πιο ήπιος και θα υποβάθμιζε τους ανθρώπους χωρίς να τους βασανίζει. Κάπου εδώ ο Σιμόνε συναντά τον Τσαρλς Τίλλυ, μιας και το φαινόμενο της δεσποτικής κουλτούρας αφαιρεί από τον μέσο άνθρωπο τη συνειδητή πράξη και στην ουσία υπονομεύει τη δημοκρατία της διαβούλευσης. Γιατί, όπως λέει ο Αλέξις ντε Τοκβίλ, η νέα εξουσία «καθιστά λιγότερο χρήσιμη και πιο σπάνια τη χρησιμοποίηση της ελεύθερης βούλησης, δεν συντρίβει τη θέληση αλλά τη μαλακώνει, τη λυγίζει, σπανίως την κατευθύνει σε δράση, αλλά ενοχλεί, καταπιέζει, εκνευρίζει, καταπραΰνει, αποβλακώνει, και τελικά οδηγεί κάθε έθνος να γίνει ένα κοπάδι από φοβισμένα, εργατικά πρόβατα που βοσκός τους είναι η κυβέρνηση».Τις απόψεις του Ντε Τοκβίλ συναντάμε με διαφορετικές μορφές και στον συντηρητικό ισπανό φιλόσοφο Ορτέγκα Υ Γκασέτ στο κλασικό έργο του«Η εξέγερση των μαζών», στον Πιερ Πάολο Παζολίνι στο έργο του«Καλλιέργεια και κοινωνικοποίηση», στον Γκυ ντε Μπορ («Η κοινωνία του θεάματος»), αλλά και στον δικό μας Παναγιώτη Κονδύλη στο κλασικό, πια, έργο του «Η παρακμή του αστικού πολιτισμού».Το «μειλίχιο τέρας» διαμορφώνει τους όρους της Νέας Δεξιάς, ρυμουλκεί την κοινωνία πίσω από ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς όπου οι πολίτες απαθείς σύρονται ερήμην τους σε μια κοινωνική απαξίωση

ΤΟ ΒΗΜΑ 10/7/11

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ "ΠΛΕΙΑΔΩΝ" ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΙΣΕΣ ΑΠΕΛΑΣΕΙΣ-ΕΞΠΡΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν στα σημερινά ΜΜΕ, οι απελάσεις των μεταναστών που στερούνται νομιμοποιητικών εγγράφων ("παράνομων μεταναστών", κατά τα ΜΜΕ) θα γίνονται "με διαδικασίες - εξπρές" -τούτο δε αποδίδεται στην "εναρμόνιση της νομοθεσίας με την Κοινοτική Οδηγία 2008/115/ΕΚ, μετά και την ισχύ του ν. 3907/2011" -η οποία εναρμόνιση, ας σημειώσουμε, έγινε πλημμελώς και εκπρόθεσμα, ως συνήθως...
Όπως αναφέρει ο υπουργός Εσωτερικών Χάρης Καστανίδης σε σχετική του εγκύκλιο, την οποίαν δυστυχώς πληροφορούμαστε αποσπασματικά οι πολίτες από την ειδησεογραφία και όχι από τον διαδικτυακό τόπο του Υπουργείου, "θεσπίζεται μία εναρμονισμένη, σε επίπεδο κρατών μελών της ΕΕ, διαδικασία επιστροφής του παρανόμως διαμένοντος υπηκόου τρίτης χώρας, προκειμένου να σταματήσει η παράνομη παραμονή τους", αναδιατυπώνεται το περιεχόμενο του όρου "παράνομη παραμονή", καθορίζονται οι ενέργειες που θ' ακολουθούν οι αρμόδιες υπηρεσίες (για κάθε παράνομα διαμένοντα υπήκοο τρίτης χώρας οι αρμόδιες υπηρεσίες θα πρέπει να εκδώσουν "απόφαση επιστροφής", με την οποία θα κηρύσσεται ως παράνομη η παραμονή υπηκόου τρίτης χώρας και θα του επιβάλλεται η υποχρέωση επιστροφής: α)στη χώρα καταγωγής του, β)σε χώρα διέλευσης, και γ)σε άλλη τρίτη χώρα, στην οποία θα αποφασίζει εθελοντικά να επιστρέψει και στην οποία γίνεται δεκτός), καθορίζονται δε και τα στάδια της επιστροφής του παρανόμως διαμένοντος υπηκόου τρίτης χώρας (είτε με την οικιοθελή συμμόρφωσή του, η οποία θα τεκμαίρεται εφόσον ο αλλοδαπός επιστρέψει εντός της ταχθείσας προθεσμίας, είτε, σε περίπτωση μη συμμόρφωσης εντός της προθεσμίας οικιοθελούς αναχώρησης, με την εκτέλεση της "απόφασης επιστροφής" με αναγκαστική απομάκρυνση).
Τέλος, με την εγκύκλιο γεννάται η υποχρέωση των αρμόδιων αρχών να εκδίδουν "αποφάσεις επιστροφής" για τους υπηκόους τρίτων χωρών που διαμένουν παράνομα στην ελληνική επικράτεια "ανεξαρτήτως εάν εισήλθαν και διέμεναν παράνομα ή κατέστησαν παρανόμως διαμένοντες στη χώρα".
Η Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα εκφράζει την έντονη ανησυχία της για το τι θα σημαίνει στην πράξη αυτή η ρύθμιση για τον ενσωματωμένο μεταναστευτικό πληθυσμό που επλήγη από την κρίση και εξέπεσε της νομιμότητας διαμονής του, αλλά και για τον προσφυγικό πληθυσμό, ο οποίος αντιμετωπίζεται, λόγω παράνομης και υπαίτιας συμπεριφοράς της πολιτείας, ως μεταναστευτικός πληθυσμός.
Επισημαίνουμε δε το αυτονόητο: ότι οι Ενωσιακές νομοθετικές επιταγές, όπως οι Οδηγίες, ΔΕΝ ενσωματώνονται με... εγκυκλίους.
Δηλώνουμε δημόσια ότι είμαστε σε επιφυλακή εν σχέσει με τη σχεδιαζόμενη "εκκαθάριση" πληθυσμών και αναμένουμε την εξέλιξη με έντονο ενδιαφέρον.

HELLENIC ACTION FOR HUMAN RIGHTS - Pleiades

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ - ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΩΜΟ ΤΩΝ 12 ΘΕΩΝ

Στην ερώτηση που κατέθεσε ο Ευρωβουλευτής Μιχάλης Τρεμόπουλος στην Ευρωβουλή, σχετικά με την απόφαση κατάχωσης του υψίστης πολιτιστικής σημασίας Βωμού των 12 Θεών και του Ελέους στην Αγορά των Αθηνών, η Κομισιόν απαντά:

1. Οι ελληνικές αρχές υπέβαλαν στην Επιτροπή αίτηση συγχρηματοδότησης μεγάλου έργου για τη γραμμή του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου Κηφισιά-Πειραιάς (ΗΣΑΠ). Σύμφωνα με τις κανονιστικές διατάξεις των διαρθρωτικών ταμείων για τα μεγάλα έργα, οι υπηρεσίες της Επιτροπής εξετάζουν την αίτηση αυτή την περίοδο.

2. Η Επιτροπή υπενθυμίζει στον κ. βουλευτή ότι ο πολιτισμός είναι αρμοδιότητα των κρατών μελών τα οποία είναι υπεύθυνα για την εκτέλεση σχετικών συμβάσεων και εθνικών κανόνων. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έλαβε η Επιτροπή από το ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, δρομολογεί μελέτη για την υιοθέτηση μέτρων και την μόνιμη εκκένωση του αρχαιολογικού χώρου από τις γραμμές του ΗΣΑΠ.

3. Με βάση τους σχετικούς κανόνες για τα μεγάλα έργα, η Επιτροπή θα εξετάσει αίτημα των ελληνικών αρχών για την τροποποίηση του σχεδίου και την ανακατασκευή της γραμμής με τρόπο ώστε να προστατευτεί το μνημείο.

 
Η ερώτηση του Ευρωβουλευτή κ. Τρεμόπουλου είχε ως εξής:
1. Συγχρηματοδοτείται με ευρωπαϊκούς πόρους η ανακατασκευή της γραμμής 1 του μετρό, στο τμήμα που περιλαμβάνει τη διέλευσή της από την αρχαία αγορά;
2. Τηρούνται στο συγκεκριμένο έργο οι ευρωπαϊκοί κανονισμοί και οι συμβάσεις για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς;
3. Είναι επιλέξιμες για ευρωπαϊκή συγχρηματοδότηση οι επιπλέον δαπάνες που θα απαιτούνταν για συνδυασμό της ανακατασκευής της γραμμής με παράλληλη ανάδειξη του μνημείου;

HELLENIC ACTION FOR HUMAN RIGHTS

Τα δίκτυα εξουσίας και η βία

Πολλοί, κυρίως ξένοι, προσπαθούν, μάταια,  να δώσουν λογική εξήγηση στην άρνησή μας να κάνουμε όσα επιβάλλει η αντιμετώπιση ελλειμμάτων και χρέους. Ακόμη περισσότερο ακατανόητος είναι ο τρόπος αντίδρασής μας.

Κυβερνήσεις και θεσμοί προσπαθούν να βοηθήσουν, όπως έδειξε η πρόσφατη εμπειρία του κ. Σαμαρά. Χώρες, όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα, με πολύ διαφορετικό τρόπο. Όλοι κάνουν λάθη που προσπαθούν να διορθώσουν, κάτι ευκολότερο στο πλαίσιο μίας «οικογένειας», όπως η Ευρωζώνη. Μόνο η Ελλάδα «αντιστέκεται» σαν κάποιον που προσπαθεί να βουτήξει και πολεμάει όσους πάνε να τον κρατήσουν.

Ο Απ. Δοξιάδης εντοπίζει την αιτία στα βάθη της ιστορίας και στα τρία κακά της μοίρας μας, δηλαδή την απέχθεια προς το Κράτος, την πεποίθηση πώς για όλα φταίνε οι κακοί ξένοι και  στη σχέση αγάπης -μίσους που έχουμε για τον πλούτο, τον οποίο επιζητούμε ακόμα και παράνομα, αλλά θεωρούμε αποτέλεσμα κλεψιάς για τους άλλους. Σωστή η ανάλυση, αλλά δεν χρειάζεται να ψάχνουμε για ερμηνείες, όταν υπάρχουν κοντινές μνήμες και εξηγήσεις που έχουμε ζήσει από κοντά.

Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης σε σχέση με την προδικτατορική Ελλάδα χαρακτηρίζεται από δύο αλλαγές  στη σχέση της κοινωνίας με την υλική ευμάρεια,. Η πρώτη αλλαγή, η κοινωνιολογική, είναι αντίδραση στην 7ετία. Μαζί με τη Δημοκρατία, μία νέα μικροαστική τάξη «ποτίσθηκε» με την αίσθηση της διεκδίκησης και του δικαιώματος.

Ο Βέγγος του 1960, έγινε ο μικροαστός «κολλητός» του κλεπτοκράτη συνδικαλιστή και του χειριστή κάθε είδους πολιτικής εξουσίας. Πρωτοπόρησε το ΠΑΣΟΚ, αλλά η ΝΔ, ιδιαίτερα στη δεύτερη κυβερνητική θητεία, έδειξε ότι ήταν καλός μαθητής. Η δεύτερη αλλαγή ήταν ηθική, καθώς Δίκτυα κλεπτοκρατών, διαχειρίστηκαν €150 δις σε «πακέτα» και επιδοτήσεις και €350 δις σε κρατικά δάνεια μετά το 1981.

Εκατομμύρια καλοπέρασαν και κάποιοι πλούτισαν, χωρίς προσόντα και άκοπα, χάρις στη σχέση τους με τους χειριστές της πολιτικής εξουσίας. Ο θρίαμβος του κιτς βλαχομπαρόκ και του life style της 10ετίας του 1990 κορυφώθηκε με το «ρεσάλτο» του Χρηματιστηρίου. Ίσως η μοναδική μέχρι σήμερα περίπτωση που οι Έλληνες ομονόησαν σε ένα όνειρο , μία «αφήγηση», τον άκοπο πλουτισμό. Ναι, μαζί τα φάγαμε,  αλλά τώρα τέλειωσαν.

Το 1820 ο Μπαλζάκ στους «Χωριάτες» περιέγραψε τον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας στη Γαλλία μετά το 1789.  Περιγράφει πώς η κεντρική εξουσία στο Παρίσι δημιούργησε δίκτυα επιρροής και διασύνδεσης, από πάνω προς τα κάτω, φτάνοντας μέχρι και τον τελευταίο τοπικό αξιωματούχο. Τα δίκτυα αυτά σαρώθηκαν με τις εξεγέρσεις του 1848. 

Στην Ελλάδα, μετά το 1980, έγινε το ίδιο, αλλά από κάτω προς τα πάνω, αφού η Δημοκρατία έχει άλλες  απαιτήσεις από τη Μοναρχία. Έτσι, έχουμε ανταλλαγή υποστήριξης για κυβέρνηση και υπουργούς με εισοδήματα και εργασιακή ασφάλεια για τους «υπηκόους». Ιμάντες μεταφοράς, ή «διαχειριστές» ήταν συνδικαλιστές, τοπικοί και κομματικοί παράγοντες μέσα από δίκτυα κολλητών τα οποία οι ίδιοι κατασκεύαζαν.

Το κράτος διορίζει με «καταλόγους» και η ΑΔΕΔΥ εκλέγει κυβερνήσεις και Υπουργούς. Τα πακέτα και τα δάνεια λιπαίνουν τα γρανάζια και εξασφαλίζουν τη λειτουργία πράσινων και γαλάζιων (εκλογικών και όχι μόνο) μηχανών. Τώρα τα κονδύλια τέλειωσαν, αν και πολλά ακούγονται για το ΕΣΠΑ.

Οι χειριστές των δικτύων βγάλανε τα λεφτά τους έξω για να αγοράσουν μετά φτηνά σε δραχμές. Τα δίκτυα εξουσίας πεθαίνουν, καθώς οι ιμάντες κόβονται ένας - ένας με κάθε ΔΕΚΟ που ιδιωτικοποιείται. Η ανοχή των μικροαστών που έπαιζαν στο κυβερνητικό παιγνίδι, δηλαδή των ωφελημένων της κομματοκρατίας, τελειώνει, καθώς τελειώνουν τα ανταλλάγματα. Τα δίκτυα δεν σκέφτονται ορθολογικά και αντιδρούν με θυμό.

Το αποτέλεσμα είναι τα «δεν πληρώνω», οι «αγανακτισμένοι», και, τελικά οι προπηλακισμοί. Το ΠΑΣΟΚ λαθεύει ψάχνοντας μόνο στο ΣΥΡΙΖΑ αυτούς που υπονομεύουν τη Δημοκρατία. Θα πρέπει να ψάξει κυρίως στο τέρας που εξέθρεψε και τώρα ψάχνει για τροφή εκεί που δεν υπάρχει.

Ο Θ. Πάγκαλος προκαλεί πολύ και συχνά. Αυτό, όμως, που φοβίζει είναι ότι σχεδόν πάντα έχει δίκιο. Το τελευταίο για τα τανκς ερμηνεύθηκε ιδιοτελώς από τους φλούφληδες της αριστεράς που τσιρίζουν για τη Δημοκρατία ακόμη και όταν οι ίδιοι την κατακρεουργούν. Ο κ. Πάγκαλος, όμως, φοβάται αυτό που θα συμβεί τη μέρα που θα κλείσουν οι τράπεζες. Τότε τη δημοκρατία δεν θα την απειλεί ο … Στρατός, αλλά οι ορδές των σημερινών «αγανακτισμένων» μαζί με τους νοικοκυραίους και τους μπαχαλάκηδες, τα «ορφανά» των δικτύων εξουσίας και τους απολυμένους stagiers.

Και οι τράπεζες θα κλείσουν για ένα και μόνο λόγο. Γιατί το ΠΑΜΕ θέλει να ρημάξει τον Τουρισμό, γιατί ο κ. Σαμαράς θέλει … αναδιαπραγμάτευση, γιατί η εφοριακοί θέλουν τη μίζα τους, γιατί κάποιοι Υπουργοί κατέβασαν τα μολύβια και γιατί κανείς μας δεν θέλει να δουλέψει. Ναι, αλλά δεν μπορεί όλη τη δουλειά να την κάνει ο Σόϊμπλε, ο Ρεν και η Τρόικα. Μήπως να κάνουμε κάτι και εμείς, με πρώτο τον κ. Παπουτσή;;; Ίσως έτσι να προστατέψει τη Δημοκρατία και μαζί και την οικογένειά του. 

Ο κ. Λυκούργος Λιαρόπουλος είναι καθηγητής του  Πανεπιστημίου Αθηνών

ΤΟ ΒΗΜΑ

Εποικισμοί στη Μακεδονία

Του MORE SOKOL

Οι –όπου γης- εθνικιστές, και ειδικά των Βαλκανίων, αρέσκονται να “ταξιδεύουν” χιλιάδες έτη πίσω στο χρόνο αναζητώντας ένδοξους προγόνους προκειμένου κρύψουν την ανασφάλειά τους, να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους και να θεμελιώσουν παράλογα δικαιώματα “ιδιοκτησίας” στην ιστορία σήμερα. Οι γραφικότεροι από αυτούς είναι οι αρχαιόπληκτοι εθνικιστές.

Βασικό γνώρισμα των αρχαιόπληκτων εθνικιστών είναι ότι έχουν πλήρη άγνοια της πρόσφατης ιστορίας των, μόλις, τελευταίων 200 - 300 ετών της περιοχής των Βαλκανίων, παρά την ομολογουμένως εξαιρετική τους ικανότητα να εκτελούν κωμικά μακροβούτια σε “βάθος” 2.000 – 3.000 ετών ανάμεσα σε αρχαίες ασπίδες, τόξα, βέλη, σάρισες και επιγραφές ψάχνωντας να βρουν απαντήσεις σε σύγχρονα ζητήματα.

Για να μάθουμε, λοιπόν, κρίσιμες και σημαντικές λεπτομέρειες από το πρόσφατο παρελθόν της ευρύτερης περιοχής θεώρησα χρήσιμο να σας καταθέσω ορισμένες σκέψεις μου με αφορμή ένα απόσπασμα, σχετικό με τους εποικισμούς που έλαβαν χώρα στην περιοχή της Μακεδονίας κατά τον 20ο αιώνα, από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Βακαλόπουλου ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ Θεσ/νικη 1992.

Στο 11^ο κεφάλαιο του βιβλίου και στο 11β (σελ. 526-543) γίνεται παρουσίαση του θεσμικού προγράμματος εκτουρκισμού των εθνικών μειονοτήτων της Μακεδονίας, εκ μέρους των Νεότουρκων, στις αρχές του 20^ου αιώνα. Σε αυτό το κεφάλαιο μαθαίνουμε πως οι Νεότουρκοι ξεκίνησαν ήδη από το 1909 μια σειρά νομοθετικών μέτρων ενίσχυσης της παρουσίας Μουσουλμανικών πληθυσμών σε βάρος των Χριστιανικών στην Μακεδονία.

Αυτή η πολιτική εξόντωσης ή/και αφομοίωσης προκάλεσε την συνεργασία των Χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (του Οικουμενικού Πατριάρχη Ιωακείμ Γ, του Έξαρχου της Βουλγαρίας και του Πατριάρχη των Γρηγοριανών Αρμενίων) οι οποίοι με κοινό τους υπόμνημα διαμαρτυρήθηκαν σθεναρά προς τη Πύλη (σελ.527).

Ταυτόχρονα, συνεχιζόταν ένας αγώνας επικράτησης ανάμεσα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Βουλγαρική Εξαρχία στα εκκλησιαστικά και εκπαιδευτικά ιδρύματα όλης της Μακεδονίας, με διαιτητή τον Οθωμανό ο οποίος έξυπνα διατηρούσε διχασμένο το ποίμνιο των Χριστιανών ήδη από το 1870 όταν ιδρύθηκε η Βουλγαρική Εξαρχία.

Παράλληλα, οι Νεότουρκοι στα πλαίσια του προγράμματος εκτουρκισμού των εθνικών μειονοτήτων της Μακεδονίας, έφεραν προς ψήφιση νόμους για το καθεστώς που θα ίσχυε σε εκκλησίες,  σχολεία, στράτευση των Χριστιανών με σκοπό την υποχρεωτική εκμάθηση της Τουρκικής ως εθνικής γλώσσας στη λειτουργία των δικαστηρίων και των συμβουλίων στα σαντζάκια, τα βιλαέτια κ.α.

Όλα τα παραπάνω –όπως μας τα μεταφέρει ο κ. Βακαλόπουλος- εκτός από την διαίρεση των Χριστιανών απέβλεπαν και στον εκτουρκισμό των εθνικών μειονοτήτων. Το σημαντικότερο όμως μέτρο –κατά την γνώμη μου– που εφαρμόστηκε για την εδραίωση της κυριαρχίας τους ήταν ο ΕΠΙΚΟΙΣΜΟΣ της Μακεδονίας με μουσουλμανικούς πληθυσμούς.

Διαβάζουμε στη σελ. 539 του εν λόγω βιβλίου: «Κύριος στόχος των Νεότουρκων υπήρξε τώρα η οριστική επίλυση του Μακεδονικού ζητήματος. Μάλιστα, μετά την υπογραφή του αυστροτουρκικού πρωτοκόλλου και την παραίτηση της Τουρκίας από τα κυριαρχικά της δικαιώματα στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, το Νεοτουρκικό κομιτάτο (σημ.επιτροπή) “Ένωση και Πρόοδος” εξέταζε τη δυνατότητα μαζικής μετανάστευσης, των συμπαγών μουσουλμανικών πληθυσμών των δύο παραπάνω επαρχιών (σημ. Βοσνίας και Ερζεγοβίνης), στη Μακεδονία και την εγκατάστασή τους σε παραμεθόριες περιοχές κυρίως στα σύνορα προς την Βουλγαρία και την Ελλάδα».

Και στη σελ. 540: «Ύστερα από αλλεπάλληλες διαβουλεύσεις η επιτροπή αποφάσισε, ανάμεσα σ’ άλλα, να υποχρεωθούν οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί να συνδράμουν τους ομόδοξούς τους και να προκληθεί αθρόα μετανάστευση συμπαγών μουσουλμανικών πληθυσμών (περίπου 1.200.000 κατοίκων) όχι μόνο από την Βοσνία και την Ερζεγοβίνη, αλλά και από την Βουλγαρία, την Σερβία και την Τουρκία κυρίως προς την Μακεδονια, για να γίνει αισθητή η αριθμητική υπεροχή του μουσουλμανικού στοιχείου, να εξαναγκασθεί κάθε Τούρκος γαιοκτήμονας της Μακεδονίας ν’ αντικαταστήσει τους καλλιεργητές του με μουσουλμάνους μετανάστες, να παραχωρηθούν σ’ αυτούς οι δημόσιες γαίες ή να διανεμηθούν αγροτικές εκτάσεις.

Έτσι, το πρόγραμμα της εθνολογικής αλλοίωσης του μακεδονικού χώρου άρχισε από τα μέσα περίπου του 1910 να έχει θλιβερές επιπτώσεις για το χειστιανικό στοιχείο της Μακεδονίας. Τον Δεκέμβριο του 1919 είχαν ήδη εγκατασταθεί στο βιλαέτι της Θεσσαλονίκης 2.300 μουσουλμανικές οικογένειες (οι επωνομαζόμενοι “Muhadjirs”)… Η σπουδαιότερη εγκατάσταση Βόσνιων μεταναστών έγινε στον καζά Κατερίνης, στο Ελευθεροχώρι 1.200 οικογένειες … ενώ άλλοι μουσουλμάνοι εγκαταστάθηκαν στο Αρκουδοχώρι Βέροιας, στο Γιουντζιλάρ (Κύμηνα) Θεσ/νικης, στο Κουτούκερι Βοδενών, στο Γκιούλμπασή, στο Πετρίτσι, στο Κριβολάκ, στα Βασιλικά Θεσ/νικης ... »

Αυτά τα ενδιαφέροντα –ανάμεσα σε πολλά άλλα- γράφει ο κ. Βακαλόπουλος στο προαναφερθέν βιβλίο του. Κάθε καλόπιστος αναγνώστης αντιλαμβάνεται τον πλήρη σχεδιασμό για εκτουρκισμό της Μακεδονίας εκ μέρους των Νεότουρκων το 1910. Τελικά το σχέδιο εκτουρκισμού δεν ολοκληρώθηκε εξαιτίας του Α’ Βαλκανικού Πολέμου ο οποίος ξέσπασε δύο χρόνια αργότερα, το 1912.

Αναρωτηθείτε, λοιπόν, ποιά θα ήταν η κατάσταση σήμερα στον ευρύτερο μακεδονικό χώρο, εάν αυτό το σχέδιο εποικισμού είχε ξεκινήσει όχι το 1910 αλλά το 1850, οπότε θα είχαν μπροστά τους 60 ολόκληρα χρόνια (μέχρι το 1910) για την ολοκλήρωσή του; Ποιά θα ήταν η εθνολογική σύνθεση της Μακεδονίας σήμερα το 2011;

Όμως ας αφήσουμε τα “εαν”, άλλωστε με τα “εαν” δεν γράφεται η ιστορία, κι ας εξετάσουμε με ρεαλισμό τα όσα, τελικά, έγιναν.

Κατ' αρχάς διαπιστώνουμε, από τα παραπάνω, πως αυτός που είχε στα χέρια του την εξουσία “έφτιαχνε” την σύνθεση του πληθυσμού στη Μακεδονία κατά το δοκούν μέσω εποικισμών. Είναι προφανές ότι η “συνταγή” του εποικισμού με την μετακίνηση πληθυσμών -βίαιη ή μη- ήταν γνωστή από παλιά. Απλά ο κάθε “μάγειρας” αποφάσιζε τι "φαΐ" θα έφτιαχνε και πως θα το "σερβίριζε".

Μήπως έτσι, με εποικισμούς, δεν φτιάχτηκαν τα περισσότερα εθνικά κράτη στη περιοχή μας μετά το 1912; Έτσι δεν οικοδομήθηκε η Τουρκία; η Βουλγαρία; η Σερβία; η Ελλάδα;

Τυχαία, άραγε, ξεριζώθηκαν οι Χριστιανοί από την Τουρκία και οι Μουσουλμάνοι από την Μακεδονία;

Οι εποικισμοί μέσω ανταλλαγής πληθυσμών μετά 1922 οδήγησαν στην προσφυγιά τουρκόφωνους χριστιανούς στην Ελλάδα και μακεδονόφωνους μουσουλμάνους στην Τουρκία. Όλοι τους υποχρεώθηκαν στη βάσανο αλλαγής της μητρικής τους γλώσσας

Το σχέδιο εποικισμού της Μακεδονίας που δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν οι Νεότουρκοι το 1910 το πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό οι Έλληνες τα επόμενα χρόνια. Από την επαύριον της λήξης των Βαλκανικών πολέμων η χώρα μας, η Ελλάδα, επιδόθηκε σε έναν συνεχή εποικισμό κυρίως των επαρχιών των Νέων Χωρών (Βόρεια Ελλάδα) τις οποίες προσάρτησε το 1912.

Αυτός ο εποικισμός συνεχίστηκε μέχρι το πρόσφατο παρελθόν όχι μόνον στον ελλαδικό χώρο (κλικ εδώ) αλλά και στην Κύπρο (κλικ εδώ και εδώ) με την γνωστή διαδικασία “ελληνοποίησης” κατοίκων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι μέχρι και σήμερα ακολουθούνται οι ίδιες λογικές εποικισμού κι ας μη βιαστούν κάποιοι να μας χαρακτηρίσουν υπερβολικούς, ούτε να τους ενοχλεί ο όρος “εποικισμός”. Ομολογουμένως πρόκειται για διαχρονικό σχέδιο εποικισμού.

Δεν μπορεί να χρησιμοποιούν στην Ελλάδα τον όρο “εποικισμό” με αρνητική έννοια όταν το κάνουν άλλες χώρες ενώ όταν κάνει τα ίδια η πατρίδα μας τον μετατρέπουν στον ηπιότερο όρο “παλιννόστηση”. Περί εποικισμού πρόκειται, νέτα σκέτα. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι για τις ανάγκες του εποικισμού μετά το 1922 είχε συσταθεί επισήμως από το ελληνικό κράτος ειδική διεύθυνση με την επωνυμία "Γενική Διεύθυνση Εποικισμού Μακεδονίας-Θράκης".

Για όσους ενδιαφέρονται να μελετήσουν περαιτέρω και σε βάθος το μακρόπνοο ελληνικό σχέδιο εποικισμού ειδικά των “ευαίσθητων” περιοχών καταθέτουμε στη κρίση τους απόσπασμα από επιστολή ντοκουμέντο, καθώς, και άρθρο εφημερίδας στα οποία αποτυπώνονται οι σκέψεις και τα σχέδια του Ελ. Βενιζέλου για εποικισμό του ελλαδικού χώρου ήδη από το 1914, αρκετά χρόνια πριν το 1922 όταν άρχισε να εφαρμόζεται. Τα βρήκαμε στο βιβλίο του Γεωργίου Πετσίβα «Ο νέος Μακεδονικός Αγών» Αθήνα 2008 σελ. ιθ.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΣ.

Σε επιστολή που έστειλε ο Ελευθέριος Βενιζέλος στο Ρουμάνο πολιτικό Ιονέσκου στο τέλος του 1914, προβλέποντας φαίνεται τις ανακατατάξεις που θα σημειωθούν στην περιοχή από τον μεγάλο πόλεμο στην Ευρώπη , υπογράμμιζε: «…ένεκα της διασποράς των εν Τουρκία ζώντων εκατομμυρίων Ελλήνων. Ο εθνικός όγκος των Βουλγάρων είναι μικρότερος των 5.000.000 ψυχών. Ο Ελληνικός εθνικός όγκος είναι μεγαλύτερος κατά 70%. Δια τον μείζονα τούτον εθνικόν όγκον , όστις μοιραίως είναι προορισμένος να συγκεντρωθεί εντός των ορίων του ελευθέρου βασιλείου, αξιούμεν έδαφος το οποίον να μην είναι μικρότερον του Βουλγαρικού» [Ιστορικό Αρχείο Ελευθερίου Βενιζέλου Ι/35/1.]

Λίγα χρόνια αργότερα μετά το τέλος του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και την έκρηξη της Σοβιετικής επανάστασης διαβάζουμε στην εφημερίδα “Ελεύθερος Τύπος” της 5-7-1920 σελ.3 στήλη 5^η: « Ο κ. Υπουργός της Συγκοινωνίας συνειργάσθη χθες μετά του κ. Υπουργού της Περιθάλψεως επί του ζητήματος της εγκαταστάσεως των Καυκασίων προσφύγων εν Μακεδονία».

Ας ξαναδιαβάσουμε την σκέψη του Βενιζέλου

‘’Δια τον μείζονα τούτον εθνικόν όγκον , όστις μοιραίως είναι προορισμένος να συγκεντρωθεί εντός των ορίων του ελευθέρου βασιλείου ‘’

Εύλογα προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα:

- Αλήθεια, πως από το 1914 ο Εθνάρχης προέβλεπε την Μικρασιατική καταστροφή;

- Πώς, από το 1920, υπήρχαν προγράμματα ‘εγκατάστασης Καυκασίων εν Μακεδονία’;

- Τυχαία άραγε βάδιζε προς Άγκυρα ο Ελληνικός Στρατός;

- Τυχαία ο Βενιζέλος ζήτησε από τον Κεμάλ η “ανταλλαγή” πληθυσμών να είναι υποχρεωτική;

- Τυχαία πρότεινε “τον σφαγέα” Κεμάλ για Νόμπελ ειρήνης το 1930;

- Τυχαία μεγάλο τμήμα των Χριστιανών της Μικράς Ασίας και το σύνολο σχεδόν των Ποντίων οδηγήθηκε στη Μακεδονία;

- Τυχαία υπογράφτηκε με Βουλγαρία συνθήκη για οικονομική αποζημίωση των “ανταλλαγέντων” που κράτησε μέχρι το 1930 περίπου;

- Τυχαία η “διασπορά” του μεγαλύτερου μέρους των προσφύγων στους ευαίσθητους νομούς της Βόρειας Ελλάδος;

- Τυχαία και η δημιουργία “μικτών” χωριών;

- Τυχαία η διανομή γαιών και η πολιτική (τίτλων) της ΔΑΠ σε βάρος των γηγενών κατοίκων;

- Τυχαία άραγε γαλουχείται η τρίτη και τέταρτη γενιά προσφύγων στην Μακεδονία με απόψεις αποκλειστικών απογόνων του Μεγαλέξανδρου έτοιμων να την υπερασπιστούν από άλλους απόγονους –που και αυτοί γαλουχούνται σαν οριντζινάλ;

ΤΥΧΑΙΑ; ΟΧΙ βέβαια! Και σχεδιασμοί υπήρξαν και εποικισμοί υπήρξαν με κύριο στόχο την αλλοίωση και αραίωση των γηγενών Μακεδόνων.

Πιστεύω πως πρέπει με ψυχραιμία να δούμε τα ιστορικά πρόσφατα γεγονότα και να σκεφτούμε πως κάθε άνθρωπος που σήμερα ζει και εργάζεται στη Μακεδονία είναι απόγονος όχι των Μεγαλέκων αλλά των πατεράδων μας των παππούδων μας και των προπαππούδων μας που σ’ αυτό το κομμάτι των Βαλκανίων έζησαν μεγάλες αλλαγές, πολέμους, ανακατατάξεις. Πλήρωσαν βαρύ τίμημα ΑΠΑΝΤΕΣ. Οι μυλόπετρες της Ιστορίας άλεσαν ανθρώπους, χωριά, πολιτισμούς.

Είναι κρίμα που σήμερα στη πατρίδα μας- δυστυχώς και στις γειτονικές χώρες- οι Εθνικιστικές κορώνες είναι στα χείλη θεσμικών παραγόντων (Υπουργών, Βουλευτών, Μητροπολιτών, δημοσιογράφων, καθηγητάδων) οι οποίοι συντηρούνται από μεγάλα λόγια, από αρχαιοπληξία και θεωρίες συνομωσίας.

Κάθε άνθρωπος, κάθε λαός όμως έχει την ιστορία του έτσι όπως την διαμόρφωσαν και την επέβαλαν οι δυνατοί και έτσι όπως μπόρεσε να σταθεί καθένας στα πόδια του. Χρειάζεται σεβασμός, γνώση και σκέψη για να μην βρίσκουν φιλικά ώτα οι κραυγές των αρχαιόπληκτων εθνικιστών.

MORE SOKOL, SOLUN 17/05/2011.

Macedonian Abecedar - Μακεδονικό Αναγνωστικό

Κάθε θαύμα τρεις μέρες, το μεγάλο τέσσερις "κύριε" Βενιζέλο.

Και πήγε λέει και προσκύνησε ο υπουργός ο Βενιζέλος στην ιερά σύνοδο όπου λέει τα μιλήσανε και τα συμφωνήσανε. Τι μιλήσανε και τι συμφωνήσανε με λίγα λόγια; Συμφώνησαν λοιπόν πως όλοι θα πεινάσουμε όλοι θα πληρώσουμε πλην της εκκλησίας οπότε η εικόνα που σκοπεύουν να δημιουργήσουν είναι η εξής: εμείς θα πεινάσουμε τα παιδιά μας θα μεταναστεύσουν και η καθημερινότητά μας θα περιοριστεί σε απλά πράγματα. Θα ξυπνάμε το πρωί με τις καμπάνες των ιερών ναών θα πηγαίνουμε θα προσκυνάμε, θα παίρνουμε αντίδωρο εν είδη πρωινού, μετά θα κατεβαίνουμε στο Σύνταγμα θα τρώμε ένα χέρι ξύλο από τους μπάτσους και κατά το απογευματάκι θα πιάνουμε θέση στην ουρά για το συσσίτιο της εκκλησίας, μια φασολάδα για μεσημεριανό ίσα για να μας κρατήσει ζωντανούς. Κατόπιν θα πηγαίνουμε στον εσπερινό όπου θ’ ακούμε το κήρυγμα της αγάπης από χρυσοποίκιλτους παπάδες και μετά όσοι αντέχουν ακόμα θα παραμένουν και σε ολονυχτίες (κερδίζουν και δεύτερο αντίδωρο) όπου θα ψέλνουν την δέηση του Άνθιμου προς τον θεό προκειμένου να σωθεί η πατρίς και την επόμενη μέρα πάλι φτου κι από την αρχή. Ενίοτε στα μεσοδιαστήματα θα μας φέρνουν και κανα κόκκαλο αγίου κάποια νεκροκεφαλή κανα χέρι κανα πόδι αγιασμένα τα οποία θα τα γλύφουμε για να μυρίσουμε και λίγο κρέας κι έχει ο θεός…

Βεβαίως θα υπάρχει και η τάξη των προνομιούχων ήτοι όσοι από εμάς έχουμε κανα χωραφάκι ή κάνα σπιτάκι θα μπορούμε να το παραχωρούμε στην εκκλησία για να μην μας το δημεύσει η τράπεζα με αντάλλαγμα να μπορούμε να κλειστούμε σε μοναστήρι με εξασφαλισμένη δια βίου τροφή και στέγη. Όπως ακριβώς δηλαδή συνέβαινε κι επί τουρκοκρατίας όπου για να γλυτώσουν τα χωράφια από την δήμευση του Οθωμανού έπρεπε να τα χαρίσουν στην εκκλησία για το καλό του έθνους! Το μόνο που θ’ αλλάξει θα είναι πως αντί Οθωμανό θα έχουμε τον τραπεζίτη. Οκ όλα καλά και πατροπαράδοτα δηλαδή!

Έτσι λέει λοιπόν τα μίλησαν και τα συμφώνησαν και τα κανόνισαν οι Βενιζέλος με τον Ιερώνυμο και την ιερά σύνοδο κι αφού πήρε η υπουργάρα μας την ευλογία των παπάδων ξεκίνησε με βήμα ταχύ να πάει στην Ευρώπη και να τους ανακοινώσει πως λύθηκε το πρόβλημα, βρέθηκε η λύση, ενωμένη η χώρα, συστράτευση, πολιτικοί και παπάδες δηλαδή, τα συμφώνησαν και ουδέν πρόβλημα πλέον. Και τι άραγε περιμένει ν’ ακούσει από τους Ευρωπαίους; Οι πληροφορίες μου λένε πως θα πέσει πολύ γέλιο στην Ε.Ε. μόλις ακούσουν τα… συμφωνηθέντα μεταξύ υπουργού κι εκκλησίας. Σε τηλεφώνημα δε που είχα έμαθα πως στις Βρυξέλλες ετοιμάζουν φατούρο στον Βενιζέλο άμα την ανακοινώση των… συμφωνηθέντων! Διότι για να το μεταφέρω όπως μου ειπώθηκε, "ενώ η Ε.Ε. προσπαθεί με νύχια και με δόντια να σπρώξει την Ελλάδα στο 20^ο αιώνα (καθότι ως γνωστόν είμαστε εκατό χρόνια πίσω) ο Βενιζέλος με την εκκλησία προτείνουν σαν λύση την επιστροφή της Ελλάδας στον 18^ο αιώνα κι αν γίνεται κι ακόμα πιο πίσω".

Φατούρο λοιπόν του ετοιμάζουν του χοντρού στην τρόϊκα αλλά ακόμα δεν το ξέρει. Το υποψιάζεται όμως το μαύρο κοράκι ο Ιερώνυμος και γι αυτό στην δήλωσή του κράτησε πισινή. Είπε δηλαδή πως «εν καιρώ κι εφόσον στην πράξη γίνουν τα όσα συμφωνήθηκαν» (κλικ να δείτε το βίντεο) μόνο τότε η εκκλησία θα μοιράζει φασολάδες. Αλλιώς ξεχάστε και τις φασολάδες των συσσιτίων και τα αντίδωρα και όλα, που να πάτε να ψοφήσετε όλοι κι αγανακτήστε όσο θέλετε αλλά όχι με την εκκλησία διότι δεν φταίει αυτή. Αυτή ακολουθώντας πιστά τα όσα είπε ο ραβίνος Ιησούς δέχεται μεν να βοηθήσει μοιράζοντας φασολάδες αλλά υπό όρους. Έτσι δεν είπε κι ο χριστός τους; Αγαπάτε αλλήλους υπό όρους. Ο έχων δύο να δίνει το ένα υπό όρους. Ελεήστε τους φτωχούς υπό όρους δεν είπε; Άρα λοιπόν έχουν απόλυτο δίκιο και ορθώς πράττουν οι τραγόπαπες και θέτουν όρους. Διότι ο θεός τους αφού τα πάντα εν σοφία εποίησε τότε εμείς πρέπει να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα και τους όρους και ό,τι άλλο κατεβάσει η γκλάβα των αγίων πατέρων ημών. Η οποία άγια γκλάβα είναι τόσο σοφή που ωρύεται μεν για το αυτοδιοίκητο της εκκλησίας αλλά μόνο αυτοδιοίκητο. Κατά τ’ άλλα, όλα τ’ άλλα είναι ετερο-μισθοδοτούμενο ετερο-συντηρούμενο κι ετερο-υπάρχων κι όπου «ετερο» βάλτε το κράτος και την φορολογική του δήλωση ο καθένας μας για να δείτε πόσα τους πληρώνουμε κάθε χρόνο για μια φασολάδα κι ένα αντίδωρο ο καθένας μας.

Θα γίνει λοιπόν μεγάλη πλάκα στην Ευρώπη μόλις ο Βενιζέλος τους ανακοινώσει τα συμφωνηθέντα κι εγώ επειδή τέτοιες πλάκες δεν τις χάνω με τίποτα θα φροντίσω να δω την φατσούλα του υπουργού μας (του εκλεγμένου υπουργού μας) μόλις αρχίσουν να πέφτουν οι καρπαζιές για αφορολόγητο για εκκλησιαστική περιουσία για μισθοδοσία κοπριτοπαπάδων (και πάλι οι πληροφορίες μου λένε πως θα τεθεί στον υπουργό το ερώτημα "ποιο είναι το εργασιακό αντικείμενο των παπάδων για να πρέπει να πληρώνονται") και περιμένω ο Βενιζέλος να τους βγάλει τίποτις οθωμανικά φιρμάνια και βυζαντινά χρυσόβουλα για να τους πείσει κι εγώ αυτό δεν θέλω να το χάσω με τίποτα!!!

Διότι αυτό που ακόμα δεν έχουν αντιληφθεί εδώ στο ελλαδιστάν είναι πως πολιτική και οικονομική εξουσία έχουν πλέον περάσει κι επίσημα στον έλεγχο της Ε.Ε. και ουδέν γίνεται αν αυτοί δεν συμφωνήσουν κι άσε τον Βενιζέλο και τον Ιερώνυμο να λένε ό,τι θέλουν. Το πολύ πολύ δικαιούνται να κατέβουν Σύνταγμα μαζί με τους υπόλοιπους αγανακτισμένους ελληναράδες ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, ψευτογιατρούς, δεητζήδες, οτετζήδες, καραβανάδες ελληνοπετρελαιάδες με δεκαεφτά μισθούς και λοιπά παρασιτικά αποβράσματα και να φασκελώνουν προς όλες τις κατευθύνσεις (αυτό με τους αγανακτισμένους πρόλαβα ευτυχώς και το είδα στην ζωή μου κι ειλικρινά πολύ το απόλαυσα).

Για να τα πω λοιπόν και λίγο σφαιρικότερα τα πράγματα: Θα γίνουμε κράτος πολιτισμένο ευρωπαϊκό είτε το θέλουμε είτε όχι. Με το στανιό μεν αλλά θα γίνουμε. Κι επειδή την έχουμε δει και πολύ ανάδελφοι και μοναδικοί να ουμ, το πράγμα θα επανεξεταστεί από την αρχή (ήταν εξαιρετικό συνέδριο να σας πληροφορήσω) για να καταλάβουμε πως ούτε μοναδικοί είμαστε ούτε ανάδελφοι είμαστε ούτε ο θεός μας έσωσε από την σκλαβιά ούτε είμαστε κατι τις το ιδιαίτερο αλλά μάλλον είμαστε το πλέον καθυστερημένο κράτος της Ε.Ε. και γι αυτό η ακαδημαϊκή κοινότητα (η παγκόσμια βέβαια αφού ελληνική επί της ουσίας ούτε υπήρχε ποτέ ούτε υπάρχει) ξεκίνησε τον διαφωτισμό επανεξετάζοντας την διδαχθείσα σχέση του αρχαιοελληνικού παρελθόντος με τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό όπως αυτή μας διδάχτηκε ήτοι για να το πω με απλά λόγια, παραμύθια τέλος. Το παιδί (ελλάς) μεγάλωσε και πρέπει να μάθει την αλήθεια, πράγμα που σημαίνει πως ο διαφωτισμός που ποτέ (λόγω εκκλησίας) δεν έγινε στην Ελλάδα ήρθε η ώρα να γίνει. Νοιώθω δε πολύ τυχερός που θα ζήσω να το δω κι αυτό! Νοιώθω να εκπληρώνω την υπόσχεση που έδωσα στους νεκρούς προδομένους προγόνους μου πως θα αγωνιστώ για να δω την μέρα που ο σκοταδισμός θα εκλείψει υποχωρώντας άτακτα μπροστά στο φως της γνώσης.

Για όλους τους υπόλοιπους, για το ποίμνιο που ακόμα βελάζει τρέχοντας αλαφιασμένο δεξιά κι αριστερά σε πλατείες και σοκάκια χωρίς να καταλαβαίνουν από που τους ήρθε αυτό το κακό και που μέχρι χθες νόμιζαν πως στην κάλπη ρίχνουμε αιτήσεις πρόσληψης κι έχει ο θεός, σε όλους αυτούς λοιπόν ένα έχω να πω. Είστε τυχεροί αλλά δεν το καταλαβαίνετε, ζώα!

ΥΓ. προσωπικά πολύ θα ήθελα να μας δω όλους σε πτώχευση, να ψωμολυσσάμε να ψοφάμε στους δρόμους από την πείνα και να περνάει το κάρο της… δημαρχίας να μας μαζεύει διότι αυτό μας αξίζει τέτοια ζώντα ζώα που είμαστε αλλά είπαμε, τυχεροί που οι εταίροι μας είναι ελεήμονες όταν τους συμφέρει (όπως Ναβαρίνο) αλλιώς αν περιμέναμε από τον χριστό σας την παναγία σας και τους αγίους σας όλους… χεστήκαμε που κλάναμε!

Διατελών εν πλήρη εγρήγορση, Κλείτωρ.

Κι ένα τραγουδάκι για την μελαχρινή θεά με τις βυζάρες (μην ξεχνιόμαστε) από δίπλα που μ’ έφτιαξε όσο ετοίμαζα την δημοσίευση…

 

 

 

Η πατρίς ευγνωμονούσα

Και να του το είχαν στείλει το ενημερωτικό σημείωμα άλλη χρονιά, δεν το είχε προσέξει. Φέτος, πάντως, το εκκαθαριστικό συνοδευόταν από μια σελίδα με την οποία η πατρίς ευγνωμονούσα τού εξηγούσε ευρώ προς ευρώ ποια ήταν η συνεισφορά του στον κρατικό προϋπολογισμό με τους φόρους που πλήρωσε για τα «κεκτημένα» του 2010. Το εθνόσημο πάνω πάνω, Ελληνική Δημοκρατία αμέσως έπειτα και βέβαια ο αποστολέας: Υπουργείο Οικονομικών. Σαν μισθωτός, και να το ’θελε ακόμα, παρασυρμένος από το βολικό δόγμα «εμένα θα πιάσουν κορόιδο;», δεν θα μπορούσε να κρύψει τίποτα. Και τα δελτία παροχής που κόβει μια στο τόσο για σχετικές δουλειές, κι αυτά, στον δικό του εργασιακό χώρο, είναι υποχρεωτικά· ούτε εκεί μπορείς να πεις ψέματα, αν σου το επέτρεπε η φορολογική του συνείδηση.

Τα ποσά της συνεισφοράς του καταγράφονται σε πίνακα, από τα μεγαλύτερα προς τα μικρότερα. Μια δεκαπεντάδα εισφορών. Με κορυφαία την «Κοινωνική Ασφάλιση και τις Συντάξεις». Σωστά. Επειτα οι «Τόκοι» και τρίτη η «Υγεία και Κοινωνική Αλληλεγγύη». Εδώ ακριβώς αρχίζουν οι ευφημισμοί και τα... καλολογικά στοιχεία. Για την Υγεία του ούτε θυμάται πόσα δαπάνησε τα τελευταία χρόνια, σαν άνθρωπος που υπόκειται κι αυτός στη φθορά, σε εξωνοσοκομειακές εξετάσεις, διότι τα μηχανήματα στα νοσοκομεία είναι χαλασμένα ή δεν έχουν ειδικευμένο χειριστή. Οσο για την «Κοινωνική Αλληλεγγύη», χαρά του και καμάρι του να την προσφέρει, τώρα που το κοινωνικό κράτος αυτοκαταλύεται για να συμμορφωθεί με όσα συμβαίνουν διεθνώς. Αλλά από πού ακριβώς κρατάει η σκούφια της νομιμότητας του καινούργιου κεφαλικού φόρου, που προσχηματικά αποκαλείται «εισφορά αλληλεγγύης»;

Εβδομη στην κάρπωση των φόρων η «Αμυνα» με μερίδιο εξαπλάσιο από του Πολιτισμού. Και πάλι σωστά και δίκαια. Δίχως αλλεπάλληλες αγορές οπλικών συστημάτων, οι μίζες θα ήταν αστείες και οι έμποροι σύμμαχοί μας δεν θα μας υποστήριζαν με το τωρινό τους πάθος. Για να μη δημιουργούνται ωστόσο ψευδαισθήσεις, ο Πολιτισμός δεν παίρνει μόνος το μερίδιό του. Το μοιράζεται, κατά τη σχετική εγγραφή, με τη Θρησκεία και τον Αθλητισμό. Τη θρησκεία; Ποια θρησκεία; Την ορθόδοξη χριστιανική, ποια άλλη. Μα τότε, την Εκκλησία θα εννοούν ότι χρηματοδοτούμε, με τους ιερείς και τους μητροπολίτες της, κι όχι κάποιον διαθρησκειακό διάλογο.

Προτελευταίο το κονδύλι υπέρ Δικαιοσύνης, για έξοδα μνημοσύνου προφανώς, και τελευταίο για το Περιβάλλον. Κι αυτό σωστό, αφού για την προστασία του φροντίζει ήδη το κράτος και δεν χρειάζονται οι φόροι μας. Μήπως αυτό ακριβώς το νόημα δεν είχε η μετακίνηση του κ. Παπακωνσταντίνου στο υπουργείο Περιβάλλοντος; Την ακόμα πιο αποτελεσματική υπεράσπιση των αυθαιρέτων και της δόμησης σε περιοχές Natura, όπως ακριβώς επιτάσσει η μακρά φιλοπεριβαλλοντική μας παράδοση, κοινωνική και πολιτειακή;

Καθημερινή 23-06-11

Tου Παντελη Μπουκαλα