Αγανακτώντας με τους αγανακτισμένους {πονούν ωρέ τα παλληκάρια;}

Ναι, άφησα ό,τι όμορφο έκανα, άφησα ό,τι όμορφο μου συμβαίνει, άφησα για λίγο αυτά που με υπερβολικό κόπο έχω κατακτήσει και κατέβηκα στην πλατεία Συντάγματος, χώθηκα ανάμεσα στο μεγάλο πλήθος έγινα για μια στιγμή ένα με τους πολλούς μόνο και μόνο για να έχω ίδια άποψη περί του τι συμβαίνει, τι γίνεται, γιατί γίνεται και πως γίνεται.

Είμαι κάθαρμα το ξέρετε και δεν λυπάμαι. Μου αρέσει να ρίχνω ξύδι στις πληγές και λάδι στην φωτιά όχι επειδή θέλω να εκδικηθώ για κάτι αλλά επειδή μέσ’ από τον πόνο του ξιδιού και μέσα από τις στάχτες της φωτιάς γεννιέται πάντα η ελπίδα. Έτσι λοιπόν ως κάθαρμα που είμαι χαμένος μέσα στο πλήθος έκανα μια ερώτηση που κανείς ούτε δημοσιογράφος ούτε πολιτικός ούτε κάποιος αγανακτισμένος έκανε (ή τουλάχιστον δεν έχω αντιληφθεί να έγινε). Ρώτησα λοιπόν τους διπλανούς μου το εξής απλό: «ας υποθέσουμε πως ΤΩΡΑ αυτή την στιγμή που μιλάμε, έβγαιναν και οι 300 βουλευτές στο προαύλιο και δήλωναν παραίτηση άπαντες. ΕΣΥ τι θα έκανες;» Η απαντήσεις που πήρα ήταν πολλές και διάφορες όλες όμως μπορούν να συμπυκνωθούν σ’ ένα μόνο φωνήεν. Ε;

Δεν είναι τυχαίο το σύνθημα που επικρατούσε. Άναρθρες κραυγές εεε οοο εεε οοο!

Ε λοιπόν αγανάκτησα κι άρχισα κι εγώ και φώναζα ΜΠΕΕΕ κι έτσι φωνάζοντας ΜΠΕΕ βρέθηκα σχεδόν πετώντας έξω από το πλήθος, πίσω και από τους άσχετους της πάνω πλευράς. Πάλι (εδώ γελάμε). Όμως εκτός από κάθαρμα είμαι και συμφεροντολόγος οπότε θέλοντας να εκμεταλλευτώ την μοναξιά μου ανέβηκα λίγο ψηλότερα έστριψα τσιγάρο και παρατηρούσα το πλήθος μέχρι αργά το βράδυ να το σκεφτώ το πράγμα. Ναι είναι κίνημα όπως κίνημα είναι κι όταν ξεκόβουν τα γίδια και τρέχουν τα μαντρόσκυλα και οι τσοπαναραίοι να τα μαζέψουν.

Ένα τρομαγμένο πλήθος ανθρώπων που έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη τους στον αρχηγό, έχοντας χάσει την βόλεψή τους, ξέκοψαν και διαμαρτύρονται. Οι ξεβολεμένοι διαμαρτυρόμενοι. Οι νέοι διαμαρτύρονται γιατί «δεν έχουν μέλλον», οι εργαζόμενοι διότι μειώνεται ο μισθός τους, οι απολυμένοι διότι απολύθηκαν, οι δημόσιοι υπάλληλοι επειδή δεν θα μπορούν να κάθονται και να πληρώνονται, οι χριστιανοί επειδή αποχριστιανοποιείται η πατρίς, οι μπάτσοι επειδή κουράστηκαν να δέρνουν πάνω χέρι κάτω χέρι και θέλουν αύξηση, οι νεόκοποι συνταξιούχοι ετών 40 επειδή μειώνεται η σύνταξη, οι συνταξιούχοι υπερήλικοι λάτρεις της κάλπης και των κομμάτων μέχρι χθες επειδή επίσης τους μειώνεται η σύνταξη, οι καθηγητάδες των πανεπιστημίων επειδή θα πρέπει κι αυτοί να αξιολογηθούν σαν κοινοί θνητοί (θυμήθηκαν… και την παιδεία μάλιστα έτσι στα ξαφνικά) οι γιατροί επειδή τα φακελάκια δεν τους πάνε με το ταχυδρομείο, οι ελεύθεροι επαγγελματίες επειδή η φοροδιαφυγή έγινε δυσκολότερη, οι δικηγόροι επειδή ανοίγουν οι λογαριασμοί τους, οι νταλικιέρηδες επειδή πλέον δεν έχουν αέρα να πουλήσουν, οι φαρμακοποιοί επειδή δεν θα έχουν μονοπώλιο τα φάρμακα, οι φαρμακοβιομήχανοι για την λίστα φαρμάκων, οι βιομήχανοι για τις υψηλές αποδοχές των εργαζόμενων δούλων τους, οι εργάτες για τις ψηλές εισφορές στο ΙΚΑ, οι συνδικαλιστές επειδή θα πρέπει να δουλέψουν, οι εργατοπατέρες επειδή θα πρέπει να απολογούνται, οι μανάδες για το μέλλον των παιδιών τους, οι ξανθιές για την κακή ποιότητα βαφών, οι μελαχρινές επειδή οι ξανθές είναι της μοδός, οι ψηλοί επειδή είναι οι δούλοι των κοντών, οι κοντοί επειδή υπάρχουν ψηλότεροι, οι δάσκαλοι επειδή θα έχουν πολλά παιδιά στην τάξη, οι ταξιτζήδες επειδή έτσι (αυτοί μάλλον δεν χρειάζονται καν λόγο), οι καταπατητές για την δημόσια περιουσία, οι εθνικιστές για την Μακεδονία, οι λαδέμποροι για την τιμή του λαδιού, οι αγρότες επειδή πρέπει να ασφαλίζουν τους εργάτες μετανάστες κι επειδή κόβονται οι επιδοτήσεις, οι στρατόκαυλοι επειδή δεν τους φτάνουν τα όπλα και οι σφαίρες, οι αναρχοφασίστες επειδή δεν πέφτουν μολότωφ, τα χρυσά αυγά επειδή δεν κρεμάμε τους μαύρους, οι τραπεζίτες επειδή θέλουν κι άλλα, οι δεξιοί επειδή δεν γίνεται μια χούντα να μας σώσει και οι αριστεροί επειδή δεν γίνεται μια επανάσταση εθνοσωτήρια και μπλα μπλα μπλα να ‘χαμε να λέγαμε.

Παρακολούθησα κι ένα μεγάλο μέρος της λαϊκής συνέλευσης που ακολούθησε. Εκεί ακούστηκαν και κάποιες ενδιαφέρουσες πλην όμως χιλιοειπωμένες απόψεις περιέργως όμως ο κόσμος δεν παρακολουθούσε. Βαριεστημάρα! Ήταν αναλογικά ελάχιστοι όσοι συμμετείχαν με λόγο και αν και ακούστηκαν (ξαναλέω) ενδιαφέρουσες χιλιοειπωμένες απόψεις που σε πολλές από αυτές συμφωνώ όπως η αλλαγή συντάγματος, ωστόσο αυτές δεν ήταν κοινής αποδοχής. Μόνο ένα (1) ήταν πράγματι το κοινό ζητούμενο. «Ξεβολευτήκαμε και θέλουμε να ξαναβολευτούμε δεν μας νοιάζει πως, βολέψτε μας πάλι». Ειλικρινά σας λέω αυτό είναι το πιο εύκολο να γίνει και αλήθεια σας λέω, θα γίνει. Ξεβολευόμαστε από την παρούσα κατάσταση για να βολευτούμε σε μιαν άλλη κι όταν με το καλό ξαναβολευτούμε στην καινούργια κατάσταση εεε οοο θα βρούμε τον τρόπο να ξαναγίνουμε όπως είμαστε, θα ξαναβρούμε τον εαυτό μας.

Είναι πραγματικά κρίμα που όλος αυτός ο κόσμος δεν έχει καταλάβει πως πρόοδος σημαίνει διαρκές ξεβόλεμα. Είναι κρίμα, είναι η έλλειψη παιδείας που οδηγεί στην άγνοια του ότι αν θέλουμε να έχουν μέλλον τα παιδιά μας τότε δεν πρέπει να ξαναβολευτούμε ποτέ, ούτε εμείς ούτε αυτά. Είναι κρίμα που δεν έχουν καταλάβει πως το μόνο αμετάβλητο είναι η μεταβλητότητα.

Το πρόβλημα λοιπόν είναι πως αν τα περισσότερα απ’ όσα άκουσα και είδα γίνουν πραγματικότητα τότε… εεε οοο δεν χρειάζεται να αλλάξουμε σχεδόν τίποτα! Ας μείνουν όλα όπως είναι (εδώ ξαναγελάμε). Η εικόνα που αποκόμισα ήταν ένα γενικό συναίσθημα «αχ τι ωραία που ήταν την περίοδο των ολυμπιακών αγώνων, τι ωραία που ήμασταν μέχρι χθες…»!

Όλος αυτός ο κόσμος που είδα χθες δεν θέλει άλλον τρόπο. Αυτό που θέλει είναι να επισκευάσει την ίδια μηχανή. Λίγο λάδωμα κάνα ρεκτιφιέ άντε και μερικές βελτιώσεις κι όλα καλά. Η καλύτερη λύση για όλους αυτούς θα ήταν η αλλαγή πολιτικών προσώπων, να αναλάβει κάποιος άλλος μεσσίας το ίδιο σύστημα. Κι αν αυτές είναι οι οδύνες ενός τοκετού τότε πάμε για τερατογέννεση ένα μωρό με δυο κεφάλια και δυο κεραμίδια στα δυό του τα φρύδια.

Όταν αγανακτισμένος πια σηκώθηκα να φύγω είχα «δει και το τι μέλλει γενέσθαι». Μαντική ανθρώπου φρονίμου εικασμός και ως εκ τούτου λέω ότι οι άρχοντες θα δώσουν κάποια ψίχουλα ακόμα δημοκρατίας και θα τα πάρουν όλα. Θα γίνουμε το σκληρότερο (αθηνο)συγκεντρωτικό καπιταλιστικό κράτος της Ε.Ε. μέσα σε μια δεκαετία με αντάλλαγμα λίγα ψίχουλα προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευόμενης δημοκρατίας και ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ…

ΥΓ. με δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας έχουμε ξεχρεώσει (διότι κακά τα ψέματα, δικό μας είναι το χρέος, εμείς τους ψηφίσαμε) και μας μένουν κι άλλα τόσα περίσσευμα και ούτε γάτα ούτε ζημιά κι όλα θα γίνουν όπως… χθες, εκτός αν… αλλά… δεν βαριέστε… θα περάσει κι αυτό. Ηρεμήστε, θα περάσει...

Για το ίδιο θέμα διαβάστε επίσης εδώ κι εδώ (κλικ)

 

Γράμμα στους αγανακτισμένους φίλους μου

Φίλοι μου, μαζευτήκατε πολλοί στο Σύνταγμα, στον Λευκό Πύργο, στην πλατεία Αγ. Γεωργίου και αλλού. Είδα τις αναρτήσεις , τα tweets, την αναμετάδοση από την τηλεόραση. Αρκετοί μου στείλατε μήνυμα να έρθω. Ας εξηγήσω λοιπόν, γιατί δεν το έκανα.
Οι μεγάλες κοινωνικές κινητοποιήσεις έχουν πάντα κάποιο λόγο που γίνονται και ένα στόχο που υπηρετούν. Οι τυνήσιοι μαζεύτηκαν στις πλατείες τους για να ρίξουν ένα δικτατορικό καθεστώς. Και πολλοί έχασαν τη ζωή τους γι αυτό .

Οι Ισπανοί, που τόσο θαυμάσατε, είχαν ένα μακρύ κατάλογο συγκεκριμένων αιτημάτων. Αναζητήστε τον! Εδώ, όσο κι αν έψαξα , δεν βρήκα τι ακριβώς ζητούσατε. Η Ελλάδα σήμερα αντιμετωπίζει μια πολύ μεγάλη κρίση. Ποιες είναι οι θέσεις σας; Είστε αγανακτισμένοι επειδή το Κράτος είναι υπερβολικά μεγάλο ή επειδή απολύει συμβασιούχους; Θέλετε να ψωνίζετε με το ευρώ περισσότερα από όσα μπορείτε σήμερα λόγω κρίσης να ψωνίζετε ή θέλετε τη δραχμή στο πορτοφόλι σας (κι ας μην υπάρχει τίποτα να ψωνίσετε;). Είστε αγανακτισμένοι επειδή υπάρχουν πολλοί μετανάστες στη χώρα ή τους θέλετε κι εκείνους δίπλα σας στην πλατεία;  Μπορώ να απαριθμήσω και πολλά άλλα ερωτήματα. Φοβάμαι πως οι απαντήσεις θα είναι πολύ διαφορετικές από τον καθένα σας. Όμως, εσείς δεν θέσατε καν  τις ερωτήσεις. Άλλος έγραψε στο facebook για την ηρωική Κερατέα που δείχνει το δρόμο, άλλος μίλησε για τη συγκίνηση που νιώθει, άλλος για το ελικόπτερο που πρέπει να πάρει τους υπουργούς.
Ξέρετε τι σκέφτομαι; Ότι χρησιμοποιήθηκε η τρομακτική πράγματι δύναμη των social media απλά για να εκφραστεί η απελπισία μιας γενιάς που δεν καταλαβαίνει τι της συμβαίνει. Κι αυτός δεν είναι λόγος ούτε για συγκίνηση, ούτε για πανηγυρισμούς. Οι περισσότεροι ένιωσαν προσβολή στο ελληνικό τους φιλότιμο γιατί οι ισπανοί είπαν ότι οι Έλληνες κοιμούνται… Εμένα αυτό σαν κίνητρο για μια μεγάλη κινητοποίηση, μου προκαλεί ντροπή!

Θα ερχόμουν κι εγώ αν… Αν κάποιος με καλούσε σε μια διαδήλωση-γιορτη γιατί επιτέλους μια γενιά απελευθερώνεται από την πίεση της μαμάς να πάει να γλύψει τον βουλευτή για μια 6μηνη σύμβαση! Τέρμα τα κρατικά φράγκα για ρουσφέτια- τέρμα κι ο εξευτελισμός!
Θα ερχόμουν αν κάποιος μου πρότεινε να πάμε να πιούμε όλοι μαζί γιατί γκρεμίζεται η Ελλάδα που αναπτύχθηκε με όραμα την οικοδομή! Γιατί επιτέλους καταλαβαίνουμε πως δουλείες θα υπάρχουν μόνο για όσους ασχοληθούν με τη βιολογική γεωργία, με τις Πηγές ενέργειας της χώρας, με τον ποιοτικό τουρισμό ή την καινοτομία που μπορεί να πουληθεί στο εξωτερικό.  Στην Ελλάδα σήμερα λόγω της κρίσης δεν χάνονται μόνο δουλειές . Συμβαίνουν κι αυτά!  Αυτό σας κάνει να αγανακτείτε;
Θα με πείτε τρελό! Ότι εδώ δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει  κι εγώ πανηγυρίζω και μιλάω για το μέλλον που μπορεί και να μην έρθει. Κάποιος έγγραψε στη σελίδα των Αγανακτισμένων ότι «αυτή είναι μόνο η αρχή». Εννοούσε η αρχή μιας διαμαρτυρίας δίχως τέλος; Εγω λέω πως αξίζει πολύ περισσότερο τον κόπο να είναι η αρχη μιας νέας εποχης. Δε δέχομαι  η νεα γενιά της Ελλάδας να  είναι  απελπισμένη. Αγανακτήσαμε- ας τελειώνουμε επιτέλους  μ αυτό. . Η επόμενη συγκέντρωση θαθελα να έχει ένα στόχο. Και όχι βέβαια  να μας δείξει η ισπανική τηλεόραση(!!). Αλλά να φωνάξουμε πως  θέλουμε να μείνουμε στην Ευρώπη και να τα ξαναφτιάξουμε όλα από την αρχή. Θαθελα μια πλατεία γεμάτη με ενημερωμένους συνειδητούς πολίτες που βλέπουν την Κριση να γκρεμίζει την Ελλάδα της αρπαχτής.
Και ειναι αποφασισμένοι να κάνουν και θυσίες , φτάνει να υπάρχει καθαρός στόχος. «Δεν έχουμε σχέση με κομματα» λέγατε στο facebook. Υποχρεώστε τα κόμματα να πάρουν ξεκάθαρη θέση για το τι πρέπει να γινει στο μέλλον , λέω εγω. Η ελάτε να φτιάξουμε τα δικά μας κόμματα.

Δεν ήρθα στις συγκεντρώσεις. Αλλά ζήλεψα το πλήθος! Πιστεύω πως είμαστε παρα πολλοι που  μας αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό που ζήσαμε τόσα χρόνια. Σταθείτε μια στιγμή. Σκεφτείτε ότι μέσα από την καταρρευση του παλιού  θα βγει το  καινούριο. Ένα πράγμα χρειάζεται. Να πάψουμε να καταριόμαστε  το παλιο και να επικεντρωθούμε στο καινούριο. Οσοι συμφωνείτε, ελάτε να ξεκαθαρίσουμε σε τι πιστεύουμε. . Και καλέστε με στην επόμενη συγκέντρωση. Όχι των απελπισμένων ! Αλλά αυτων που ονειρευονται, που αισιοδοξουν  και είναι αποφασισμένοι να πάμε μπροστά!. Με σαφεις επιλογες.
Να είστε σίγουροι ότι  θα έρθω!

*Ο Χάρης Γούλιος είναι επικοινωνιολόγος,  δ/ντης επικοινωνίας του MEGA

Protagon

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ Ή ΑΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

Η ρωμηοσύνη ως βυζαντινομεσαιωνική πολιτισμική τερατογένεση με διαρκές πρόβλημα ταυτότητας

Η ανεύρεση της πορείας ενός λαού στον ιστορικό χρόνο, μέσα από τα κάθε είδους ίχνη που αφήνει πίσω του, αποτελεί ένα γνωστικό αντικείμενο, το οποίο, εκτός της επιστημονικής αναζήτησης της αιτιότητας, ικανοποιεί και την απολύτως φυσιολογική ανθρώπινη ανάγκη να γνωρίζουμε (έστω κατά προσέγγιση) από πού προερχόμαστε. Βέβαια δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, να χρησιμοποιείται ο επιστημονικός μανδύας προκειμένου να στηριχθούν προκατασκευασμένα ιδεολογικά σχήματα και σκοπιμότητες. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις τέτοιας παραεπιστήμης (=ψευδοεπιστήμης) αποτελεί π.χ. η φυλετιστική θεωρία και τα αντίστοιχα εργαστηριακά «πειράματα» ναζιστών «επιστημόνων».

Σε αυτά τα πλαίσια, η ενασχόληση με την, διαμέσου «αιματολογικών παραγόντων», ιστορική συνέχεια (ή ασυνέχεια) των κατοίκων του ελλαδικού χώρου, αποτέλεσε ειδοποιό χαρακτηριστικό της αναζήτησης για μια «εθνική» ρωμαίικη ιδεολογία. Τόσο οι παραδοσιακοί εθνικόφρονες ελληνοχριστιανοί ρωμηοί, όσο και οι εξίσου εθνικόφρονες (όπως θα δούμε) μαρξιστορωμηοί (πασών των αιρέσεων) μοιράζονται, εκτός από την εναλλακτική εθνική ονομασία «ρωμηός», την ρατσιστική πεποίθηση ότι οι πολιτισμοί συνέχονται μέσω DNA (ή δεν συνέχονται, λόγω τής διακοπής τής μεταβίβασής του). Η κοινή τους αυτή πεποίθηση αποτέλεσε αφετηρία διαξιφισμών σχετικά με το ποιός από τους δύο σωβινισμούς μπορεί να συγκροτήσει (=χαλκεύσει) την «καλύτερη» εθνική ιδεολογία. Μια ιδεολογία, που, όπως όλες οι παρόμοιες, έχει σαν μοναδικό σκοπό τη διαιώνιση της απάτης του εθνοπατριωτισμού και την συνειδησιακή ενοποίηση του εθνικού ποιμνίου κάτω από τη γκλίτσα της άρχουσας ελίτ του.

Γι’ αυτόν τον λόγο η διάρρηξη της επιχειρούμενης σύνδεσης μεταξύ της «αιματολογικής» οπτικής και της συνέχειας (ή ασυνέχειας) των κατοίκων του ελλαδικού χώρου αποτελεί καίριο χτύπημα εναντίον των ιδεοληψιών που κατά καιρούς γεννοβολά, μέσα στον συμπλεγματικό πολιτισμικό απομονωτισμό της, η ρωμηοσύνη.

Η ενασχόληση με την αιματολογική «καθαρότητα» (ή μή καθαρότητα) ως κύρια έκφανση του νεοελληνικού σωβινισμού. Οι δύο όψεις («δεξιά» κι «αριστερή») του ρατσιστικού νομίσματος

Η ενασχόληση με την «καθαρότητα» (ή μή) του «εθνικού αίματος» και η αντίληψη ότι το «εθνικό αίμα» είναι ο αγωγός δια του οποίου εξασφαλίζεται κατεξοχήν η ιστορική συνέχεια ενός λαού και η μεταβίβαση των πολιτισμικών του χαρακτηριστικών, αποτέλεσε την εμμονή επάνω στην οποία στηρίχθηκε ο εθνικισμός στον 20^ο αιώνα κατά την μετάλλαξή του σε φασισμό. Ο νεοελληνικός εθνικισμός καλλιέργησε στο δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα την διαδεδομένη (και καταφανώς γελοία) πεποίθηση ότι οι σημερινοί κάτοικοι του ελλαδικού χώρου αποτελούν απευθείας απογόνους του Αχιλλέα και του Περικλή με… πνευματικά δικαιώματα επί του επιδραστικότερου πολιτισμού της ιστορίας και επίσης βιολογικούς δικαιούχους ιστορικής περιουσιότητας (πανομοιότυπης με την μάνα όλων των ρατσισμών, την ιουδαϊκή). Εν συνεχεία οι φασιστικές ιδεολογικές «σχολές» του μεσοπολέμου (χιτλερισμός, λενινοσταλινισμός κλπ.), όπως εκφράστηκαν στην Ελλάδα, κατέφυγαν εξίσου στην «αιματολογική» επιχειρηματολογία, είτε για να «αποδείξουν» την συνέχεια και την περιουσιότητα του ελληνικού λαού (βλ. το μεταξικό ιδεολόγημα περί δήθεν Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού κατά τα προπαγανδιστικά φασόν του γερμανικού «τρίτου Ράιχ»), είτε για να «αποδείξουν» την γονιδιακή ασυνέχειά του και την αναγκαιότητα αντικατάστασης της διαμορφωμένης φυλετιστικής εθνικής ιδεολογίας από μια δήθεν ευρυτέρων κριτηρίων -αλλά, εξίσου σωβινιστική (π.χ. Κ.Κ.Ε. και οι κατά παραγγελίαν γραφιάδες του, άλλοι απλοί αρθρογράφοι διαφόρων αριστερίστικων φυλλάδων κ.λπ.).

Ειδικά οι τελευταίοι αμφισβήτησαν την (πραγματική, ή φανταστική) βιολογική συνέχεια των κατοίκων του ελλαδικού χώρου για να αποδυναμώσουν το θεωρούμενο ως ισχυρότερο επιχείρημα της παραδοσιακής εθνικόφρονος προπαγάνδας. Θεώρησαν ότι ο νέα εθνική ιδεολογία, την οποία εκπονούσαν έπρεπε να στηριχθεί στη βάση των «διαχρονικών (=ταξικών) αγώνων του λαού για την κοινωνική του χειραφέτηση» και ότι ο φερόμενος ως ελληνικός λαός δεν μπορούσε να αναζητά τις ρίζες του στους θεωρούμενους ως φυλετιστές δουλοκτήτες αρχαίους (παρ΄ όλο που ο ίδιος ο Μαρξ στον τρίτο τόμο του Κεφαλαίου είχε επισημάνει ότι η παραγωγική βάση της αρχαίας Ελλάδας δεν ήταν η -ούτως ή άλλως περιορισμένη στην Ελλάδα- δουλεία αλλά η εργασία του ανεξάρτητου τεχνίτη και αγρότη). Οι αρχαίοι έλληνες θεωρήθηκαν από την αριστερορωμαίικη ιντελιγγέντσια ως… μια ενιαία κοινωνική τάξη εθνικιστών δουλοκτητών, που ζούσαν φιλοσοφώντας ξαπλωμένοι επάνω στην τάξη των δούλων (εικόνα που πάρθηκε κατ’ ευθείαν από τον χριστιανισμό) και οι οποίοι δεν παρείχαν… ηθικοπλαστικά παραδείγματα σοσιαλιστικού πατριωτισμού. Βέβαια με αυτόν τον τρόπο οι αριστερορωμηοί κοπτοράπτες παγιδευμένοι στην ίδια συλλογιστική, παραδεχόμενοι (παρά τούς περί τού αντιθέτου ισχυρισμούς τους) ότι τα βασικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά (ακόμα κι αν πρόκειται για την υποτιθέμενη δουλοκτητική παραγωγική βάση και τον «φυλετισμό» των αρχαίων) είναι πράγματα που μεταβιβάζονται (όταν μεταβιβάζονται) κατεξοχήν γονιδιακώς.

Επιπλέον οι μαρξιστορωμηοί κειμενογράφοι και προπαγανδιστές θεώρησαν ότι η προπαγάνδιση μιας «διεθνικής» καταγωγής των κατοίκων τού ελλαδικού χώρου, δημιουργούσε ευνοϊκή ψυχολογική προδιάθεση ώστε, να εξυπηρετήσει την κοινωνική αποδοχή ενός νεοεθνικιστικά διαστρεβλωμένου «προλεταριακού διεθνισμού».

Η κοινή ιδεολογική βάση της παραδοσιακής ρωμαίικης εθνικοφροσύνης και της δήθεν «διεθνιστικής» αντιπάλου της, αποκαλύφθηκε περίτρανα κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου και της λεγόμενης «εθνικής αντίστασης»: τόσο οι παραδοσιακοί εθνικόφρονες πατριώτες (π.χ. Ε.Δ.Ε.Σ.) όσο και οι δήθεν «διεθνιστές» σοσιαλπατριώτες (Ε.Α.Μ.) μιλούσαν την κοινή εθνικόφρονα γλώσσα του δήθεν «εθνικοαπελευθερωτικού» αγώνα. Οι ένθεν κακείθεν προπαγάνδες άντλησαν την «εγκυρότητά» τους από το ίδιο ιδεολογικό οπλοστάσιο: αυτό του εθνικισμού. Με αυτόν τον τρόπο ο θεωρητικά συνεπής (προς τις αρχικές σοσιαλιστικές θεωρίες) αυθεντικός διεθνιστικός αγώνας των απανταχού εκμεταλλευομένων για μετατροπή του διεθνούς ιμπεριαλιστικού πολέμου σε διεθνή κοινωνικό πόλεμο εναντίον των αφεντικών του πλανήτη παρεκτράπη με λεπτές θεωρητικές «χειρουργικές» σε «εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των λαών εναντίον του φασισμού». Και ενώ για το διεθνές εργατικό κίνημα η λέξη «πατριώτης» αποτελούσε μέχρι τότε υβριστικό χαρακτηρισμό, οι σοσιαλπατριώτες τη μετέτρεψαν σε τίτλο τιμής…

Είναι ενδεικτικό της τελικής ιδεολογικής σύγκλισής τους ότι ακόμα και οι μαρξιστορωμηοί αναγνώρισαν τελικά ως θεμελιώδες συστατικό και επίσημο φορέα της «εθνικής ιδεολογίας» τους την χριστιανορθόδοξη εκκλησία, δηλαδή τον ιστορικό ολετήρα και κάπηλο του ελληνικού πολιτισμού και θεματοφύλακα της ρωμηοσύνης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ταύτισης του παραδοσιακού ρωμαίικου και του μαρξιστορωμαίικου ιδεώδους, μπορεί να βρει ο ενδιαφερόμενος στον γνωστό «Λόγο στη Λαμία» του επίσης γνωστού Άρη Βελουχιώτη).

« Λένε, ότι ο κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησίες και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές, να χαλάσουν τις εκκλησίες, που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα; Μα γιατί; Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματός μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη» Και εδώ, λοιπόν, βλέπουμε φανερά, ότι αυτοί που μας κατηγορούν πως θέμε να διαλύσουμε την οικογένεια, δεν είναι άλλοι, παρά αυτοί οι ίδιοι, που την διαλύουν στην πραγματικότητα, ενώ εμείς επιδιώκουμε το στερέωμά της. Μας κατηγορούν, ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μιά και που οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιός είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σʼ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γιʼ αυτό δεν νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους ». ( Άρης Βελουχιώτης «Ο λόγος της Λαμίας», σελ. 23-26) Στον γνωστό Λόγο της Λαμίας ο Βελουχιώτης διατυπώνει τα θεμελιακά δόγματα του αριστερόστροφου ρωμαίικου σωβινισμού ως πιστού αντικαθρεπτίσματος της δεξιόστροφης εθνικοφροσύνης (την οποία υποτίθεται ότι πολεμάει) . Όπως εκεί, έτσι και εδώ τον λόγο έχει το σωβινιστικό ρωμηοτρίπτυχο Θρησκεία -Πατρίδα - Οικογένεια. Χαρακτηριστική είναι η εγκωμιαστική αναφορά του στην χριστιανορθόδοξη εκκλησία…

Ο ενδοεξουσιαστικός πόλεμος που ακολούθησε (και που εξωραϊστηκε ως «εμφύλιος») έγινε φυσικά πάλι στο όνομα του «έθνους» και του «εθνικού συμφέροντος», επικαλουμένων και από τις δύο εμπόλεμες «εθνικές ιδεολογίες».

Μια επιπλέον απόδειξη της ιδεολογικής σύγκλισης των δύο σωβινισμών είναι η απόδοση καλλιτεχνικών τιμών στην κοινή αγαπημένη τους Ρωμηοσύνη μέσα από τους ποιητές τούς οποίους έλεγχαν ιδεολογικά (βλ. χαρακτηριστικά το ομώνυμο «σουξέ» του αποκαλούμενου και «ποιητή της ρωμηοσύνης» Γιάννη Ρίτσου κ.λπ.).

Οι διαφορές τους είναι ανάξιες λόγου αφού και οι δύο υποστηρίζουν την πολιτισμική (=διαμέσου του χριστιανισμού) συνέχεια του «ελληνισμού» (όρος, από κάθε άποψη, ακατανόητος) και την καθοριστική σημασία του «αιματολογικού παράγοντα» στην ιστορική συνέχεια, ή ασυνέχεια ενός λαού.

Σήμερα τις απόψεις της αριστερορωμηοσύνης τις ασπάζονται όλοι οι «προδεφτικοί» ρωμηοί από τους νεοφιλελεύθερους νεοταξίτες μέχρι τους αναρχορωμηούς (=τοπική γραφική παραλλαγή του αναρχισμού που εκδηλώθηκε κατά την επανεμφάνισή του στην Ελλάδα, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης).

Μάλιστα σε πρόσφατη τηλεοπτική σειρά ιστορικού ντοκυμανταίρ νεοταξίτικου προσανατολισμού (κανάλι Σκάι) σχετικά με την επανάσταση του 1821 και τη δημιουργία τού νεοελληνικού κράτους, οι συντελεστές του μηρύκασαν την, βασισμένη στην «αιματολογία» (και γι’ αυτό ρατσιστική) ιδεοληψία περί «γονιδιακής» ασυνέχειας των κατοίκων του ελλαδικού χώρου, αλλά στο τέλος, σαν καλοί «προδεφτικοί» ρωμηοί άναψαν κι αυτοί το κεράκι τους στην χριστιανορθοδοξία, για την πολιτισμική συνέχεια που εξασφάλισε στους… γονιδιακώς «ασυνεχείς» έλληνες.

Το ευνόητο ερώτημα που προκύπτει προς όλους αυτούς τους σημερινούς νεοφιλελεύθερους, νεοταξίτες, αριστερορωμηούς, αναρχορωμηούς κλπ. έχει να κάνει με το τί θεωρούν τελικά ότι είναι αυτό, που τους διαφοροποιεί από την καταγέλαστη παραδοσιακή εθνικοφροσύνη; Γιατί, αν εδράζουν την πεποίθησή τους στην «αιματολογική» ασυνέχεια του ελληνικού λαού (= «οι σημερινοί κάτοικοι του ελλαδικού χώρου δεν αποτελούν από βιολογική άποψη απογόνους των αρχαίων ελλήνων και άρα πρέπει να αναζητήσουν άλλου είδους συλλογική ταυτότητα»), τότε ομολογούν ότι: στην περίπτωση που υπήρχε «αποδεδειγμένη» βιολογική συνέχεια ανάμεσα στους αρχαίους έλληνες και στους νεοέλληνες, οι τελευταίοι θα δικαιούντο να παριστάνουν τους ιστορικούς κληρονόμους του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και τον περιούσιο λαό. Αυτή και μόνον αυτή είναι η έσχατη προέκταση της συλλογιστικής τους, μέσω της οποίας καταδεικνύεται η μεθοδολογική ταυτότητά τους με τους δήθεν αντιπάλους τους.Για να το συμπυκνώσουμε σε απλή διαλογική μορφή:

-Παραδοσιακός εθνικόφρων δεξιορωμηός: «εμείς οι νεοέλληνες είμαστε απευθείας γονιδιακοί απόγονοι των αρχαίων ελλήνων και όλη η ανθρωπότητα μάς οφείλει αναγνώριση περιουσιότητας».

-«Προδεφτικός» ρωμηός (νεοταξίτης, νεοφιλελεύθερος, αριστερορωμηός, αναρχορωμηός κλπ.): «εσείς οι εθνικόφρονες είστε απόγονοι τούρκων, σλάβων, πιγκουίνων κλπ. και δεν έχετε καμία βιολογική σχέση με τους αρχαίους έλληνες (γιατί αν είχατε, τότε –λογική συνεπεία- θα είχατε κάθε δικαίωμα να πιστεύετε ότι είστε ο περιούσιος λαός)».

Η συντηρητική και η «προδεφτική» ρωμηοσύνη αλληλοσυμπληρώνονται ήδη από την κοινή ρατσιστική-φυλετιστική συλλογιστική αφετηρία τους.

Αν πραγματικά κάποιος δεν επιθυμεί να συσχετίζει το «αίμα» με την ιστορική συνέχεια (ή ασυνέχεια) οποιουδήποτε λαού, η πρέπουσα στάση του προς έναν «καθαρολόγο» του «εθνικού αίματος» είναι μία και μοναδική: να αρνηθεί κατηγορηματικά να συρθεί σε οποιαδήποτε συζήτηση που θα επιχειρηθεί με αυτό το ρατσιστικό ψευδοκριτήριο και να επιμείνει αδιάλλακτα στην διάρρηξη τής εν λόγω αιτιακής συσχέτισης.

Η απαρχή της «αιματολογικής» αναζήτησης και οι σημερινοί γραφικοί συνεχιστές της

α) Τα σλαβικά τοποπωνύμια

Την συζήτηση περί της φυλετικής συνέχειας (ή διακοπής) του ελληνικού λαού πυροδότησαν οι απόψεις του γνωστού αυστριακού Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ. Ο Φαλμεράυερ θεωρείται σήμερα από τους εθνολόγους μια επιστημονική παρέκκλιση του 19^ου αιώνα, δικαιολογημένη εν μέρει λόγω του εμβρυακού σταδίου που βρισκόταν τότε η εθνολογία. Επιπλέον έχει αποδειχτεί ότι αποτέλεσε κατά παραγγελίαν γραφιά και προπαγανδιστή της αυστροουγγρικής μοναρχίας και της εξωτερικής πολιτικής της (και άρα εκ προοιμίου αναξιόπιστο) .

Η «ανακάλυψή» του ότι αρκετά τοπωνύμια του ελλαδικού χώρου έχουν σλαβική προέλευση (πράγμα αληθές) τον οδήγησε (σκόπιμα;) σε σφάλματα λογικής, όπως ότι υπήρξε εκτεταμένη σλαβική διείσδυση στην Ελλάδα κατά τους πρώιμους μεσαιωνικούς χρόνους (6^ος αιώνας) και ότι οι σλάβοι εγκαταστάθηκαν έκτοτε στην Ελλάδα και δια της επιμειξίας τους με τους ντόπιους εξαφάνισαν το δήθεν «γνήσιο» αρχαίο ελληνικό αίμα. Όπως έχει γίνει σήμερα γνωστό, οι νομάδες (τότε) σλάβοι εγκαταστάθηκαν κυρίως σε εγκαταλειμμένες ορεινές περιοχές, ασχολούμενοι με την κτηνοτροφία και εξαφανίστηκαν από (εγκατέλειψαν;) τον ελλαδικό χώρο κατά τον 8^ο –9^ο περίπου αιώνα, στα πλαίσια ίσως των συχνών νομαδικών τους μετακινήσεων. Επρόκειτο για ολιγομελείς συγγενικές ομάδες («σόια» - οι σλάβοι ποτέ δεν δημιούργησαν πολυπληθέστερες αστικής μορφής οικήσεις) αλλά, με μεγάλη γεωγραφική διασπορά (εξ’ ου και τα πολλά τοπωνύμια), που δημιουργούν την απατηλή εντύπωση εκτεταμένης μεταναστευτικής εισβολής τους στον ελλαδικό χώρο. Ωστόσο κατά την (αποδεδειγμένη πλέον) εξαφάνιση (φυγή;) τους στον 9^ο αιώνα, το μόνο που άφησαν πίσω τους ήσαν κάμποσα τοπωνύμια, πράγμα που αποδεικνύει απλώς το πέρασμα ενός λαού και όχι απαραίτητα την μόνιμη εγκατάστασή του, ή την επιμειξία του με άλλους.

Πέραν του σαθρού επιχειρήματος των τοπωνυμίων, η σύγχρονη έρευνα (αλλά και η απλή εμπειρία) έχει δείξει ότι οι επιμειξίες λαών (και η «νόθευση» του «αγνού αρχαίου αίματός» τους) είναι μάλλον η εξαίρεση στην Ιστορία: οι λαοί δύσκολα έρχονται σε εκτεταμένες επιμειξίες λόγω πολλών παραγόντων που τους διατηρούν «στεγανοποιημένους» ακόμα και μετά από μακραίωνη συμβίωση. Τα παραδείγματα των βλάχων, των αρβανιτών, ή των αθιγγάνων, που παραμένουν διακριτές εθνοτικές ομάδες ακόμα και μετά από πολλούς αιώνες (συγ)κατοίκησής τους στον ελλαδικό χώρο, οδηγούν αβίαστα στο παραπάνω συμπέρασμα. Εκτεταμένη φυλετική (= «αιματολογική») ενοποίηση λαών μπορεί να υπάρξει μόνο σε περιβάλλον ισχυρής οικονομικής ομογενοποίησης, όπως σε μερικές σύγχρονες καπιταλιστικές χώρες, ή σε περιόδους βίαιων και εκτεταμένων πληθυσμιακών μετακινήσεων (π.χ. βόρεια Ευρώπη μεταξύ 5^ου και 9^ου αιώνα, αραβικές κατακτήσεις κλπ.), αν και πάλι όχι στον απόλυτο βαθμό που ισχυρίζονται οι «προδεφτικοί» θιασώτες τού «ακάθαρτου» και «αναμεμειγμένου» αίματος.

Σλαβικό μεσαιωνικό σπίτι. Σλάβοι νομάδες φέρεται να εποίκησαν την Ελλάδα κατά τον πρώιμο μεσαίωνα. Ωστόσο μετά από δύο αιώνες παραμονής, εξαφανίζονται μυστηριωδώς από τον ελλαδικό χώρο. Οι βυζαντινές πηγές δεν διαφωτίζουν (ως συνήθως) ιδιαιτέρως για το ζήτημα. Επικρατέστερες επιστημονικές υποθέσεις που έχουν διατυπωθεί, είναι είτε ότι διώχθηκαν μαζικά από τη βυζαντινή εξουσία μετά από εξέγερσή τους στην Πελοπόννησο (Πάτρα, αρχές του 9ου αιώνα), είτε ότι εγκατέλειψαν σταδιακά τον ελλαδικό χώρο στα πλαίσια των συχνών νομαδικών τους μετακινήσεων.

Παρά την απαξίωσή τους από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, οι απόψεις του Φαλμεράυερ βρήκαν διαρκή συγκινησιακή απήχηση στον αριστερόστροφο ρωμαίικο νεοπατριωτισμό (ως συνήθως ό,τι αποβάλλει πολιτισμικά η Δύση, στην καθυστερημένη χώρα της ρωμηοσύνης λατρεύεται με τιμές αρχηγού κράτους…). Στην πραγματικότητα ο Φαλμεράυερ σπάνια κατονομάζεται από τους γραφικούς σημερινούς πιστούς του (αφού λόγω της σημερινής επιστημονικής του απαξίωσης θα εκτίθεντο ανεπανόρθωτα όσοι θα τον υποστήριζαν ανοιχτά). Αλλά οι απόψεις του ανασύρονται ξανά και ξανά στην επιφάνεια μέσα από πλάγιες (=προπαγανδιστικές) οδούς. Έτσι επιχειρείται να παρουσιαστούν οι μή ελληνικής καταγωγής εθνοτικές μειονότητες των αρβανιτών ή των βλάχων ως απείρως πολυπληθέστερες των γηγενών. Επιστρατεύονται επίσης και άλλοι λαοί, αφρικάνοι, ασιάτες και ίσως κινέζοι, εσκιμώοι, αζτέκοι, λιλιπουπολίτες, αρειανοί κ.λπ. - ακόμα και τούρκοι(!)- που υποτίθεται ότι κατέκλυσαν τον ελλαδικό χώρο στις ιστοριογραφικώς νεφελώδεις μεσαιωνικές εποχές και έπειτα. Όλοι οι προαναφερθέντες φέρεται ότι έχουν απορροφήσει και επικαλύψει γονιδιακά τον φερόμενο ως εξαφανισμένο πλέον ελληνικό πληθυσμό με τρόπο ώστε, η γνωστή ρήση του Φαλμεράυερ ότι «δεν υπάρχει ούτε σταγόνα ελληνικού αίματος στους σημερινούς κατοίκους του ελλαδικού χώρου» να ξανάρχεται κουτοπόνηρα από το παράθυρο.

β) Οι βυζαντινοί χρονικογράφοι ως ιστορική «πηγή»

Η αριστερορωμαίικη προπαγανδιστική «εθνολογία» αντλεί τα επιχειρηματολογικά της πυροτεχνήματα κατά κύριο λόγο από τους παντελώς αναξιόπιστους βυζαντινούς χρονικογράφους (και όχι ιστοριογράφους), ή από αργόσχολους χομπίστες συγγραφείς ερασιτεχνικών «ιστοριών», όπως κάποιοι «λόγιοι» βυζαντινοί αυτοκράτορες και γραφειοκράτες (Κων/νος Πορφυρογέννητος, Άννα Κομνηνή κλπ.). Ο κάθε «προδεφτικός» ρωμηός (δικαιολογημένα ίσως απηυδισμένος από την παραδοσιακή φυλετιστική προπαγάνδα που υπέστη στο σχολείο) αρέσκεται στο να εντοπίζει ένα χωρίο ενός ασήμαντου βυζαντινού γραφιά, όπου αναφέρονται μερικές στάνες σλάβων σε μια βουνοκορφή, για να «ανακαλύψει» χαιρέκακα ότι όλη η Ελλάδα είχε εκσλαβιστεί από τον πρώιμο κιόλας μεσαίωνα

Πυροτεχνήματα που μπορεί να εντυπωσιάζουν, ή να «ψαρώνουν» τους αδαείς αλλά, όχι φυσικά τον ιστορικό επιστήμονα. Γιατί οι βυζαντινοί χρονικογράφοι (στην πλειοψηφία τους έμμισθοι αυλοκόλακες) αρέσκονταν ανέκαθεν να εκφράζονται πομπωδώς, να αναπαράγουν ανεξακρίβωτες δοξασίες, αντιφατικές και αλληλοαποκλειόμενες πληροφορίες, ή ακόμα και φαντασιοκοπίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ποτέ κανείς βυζαντινός χρονικογράφος δεν αναφέρει κάτι στοιχειωδώς μετρήσιμο και συγκεκριμένο, όπως τα χονδρικά έστω γεωγραφικά όρια επέκτασης των εισβολέων, ή κατά προσέγγιση έστω αριθμούς τόσο των εισβολέων, όσο και των υποτίθεται μαζικά θανατωθέντων ελληνικής καταγωγής υπηκόων της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Δεν είναι τυχαίο που με τέτοια «ιστοριογραφία» είμαστε μονίμως σε αβεβαιότητα σχετικά με τον μεσαίωνα (σε αντίθεση με την απείρως πιο έγκυρη ιστοριογραφικώς –αν και πολύ πιο απομακρυσμένη χρονικά- αρχαιότητα).

γ) Τα αρβανίτικης, βλάχικης κ.α. προέλευσης επώνυμα

Εδώ οι «προδεφτικοί» ρωμηοί έχουν ανακαλύψει πεδίον δόξης λαμπρόν. Είναι φυσικά αληθές ότι πάρα πολλά επώνυμα στην Ελλάδα είναι μή ελληνικής προέλευσης (συνήθως αρβανίτικα, τούρκικα, ή βλάχικα). Σημαίνει άραγε αυτό και αντίστοιχη εθνική καταγωγή των φορέων τους;

Είναι γνωστό ότι οι έλληνες δεν είχαν επώνυμα (σε αντίθεση π.χ. με τους ρωμαίους). Οι διάφοροι επωνυμικοί προσδιορισμοί τους (και όχι επώνυμα), προέρχονταν είτε από το πατρικό τους όνομα, είτε από τον τόπο καταγωγής τους (π.χ. Κίμων Μιλτιάδου, ή Θράσσυλος ο Φλυάσιος κλπ.) Επώνυμα άρχισαν να αποκτούν οι έλληνες στον προχωρημένο πλέον μεσαίωνα. Τα επώνυμα αυτά προέρχονταν κατά κύριο λόγο από επαγγελματικές ιδιότητες, ή από παρωνυμικούς χαρακτηρισμούς («παρατσούκλια») των φορέων τους. Ως προς αυτή την εξαπλούμενη νέα ονοματολογική πρακτική, τί άλλο θα μπορούσαν να κάνουν από το να υιοθετήσουν τις ανάλογες σημασίες του κόσμου τους; Λόγω της μή ελληνικής συνήθειας πρόσθεσης επωνύμου στο κύριο όνομα, είναι λογικότερο να υποθέσει κανείς ότι οι έλληνες δανείζονταν τις έτοιμες λύσεις των αρβανιτών, ή των βλάχων κλπ. (π.χ. Βηλαράς, εκ του βηλάρ = τόπι, δηλ. αυτός που εμπορεύεται υφάσματα / Καλέντζης = γανωτής / Γκριτζαλάς εκ του grizhele-a = η καρακάξα. Προφανώς, πρόκειται για παρωνύμιο που προήλθε από κάποιο χαρακτηριστικό τού φέροντος το όνομα).

Έλληνες που ζούσαν σε αρβανιτόφωνες περιοχές είναι πολύ πιθανό να έπαιρναν με τον καιρό αρβανιτογενή επώνυμα ελλείψει ελληνικών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τοπικά επώνυμα, όπως π.χ. «Αρβανίτης», «Ζέης» (από τη Ζέη Τεπελενίου), δεν αποκλείεται να δημιουργήθηκαν με τρόπο πανομοιότυπο με γνωστά μεταγενέστερα ελληνικά επώνυμα όπως το πασίγνωστο «Αμερικάνος» (θα ήταν τουλάχιστον ηλίθιο να συμπεράνει κάποιος μελλοντικός ιστορικός ότι το διαδεδομένο αυτό επώνυμο φανερώνει αμερικανική καταγωγή και, συνειρμικά, εισβολή αμερικανών στην Ελλάδα και πληθυσμιακή επιμειξία – τέτοιες διαπιστώσεις μόνο ένας αυτοδίδακτος «προδεφτικός» ερασιτέχνης μπορεί να κάνει) .

Οπωσδήποτε τα περισσότερα π.χ. αρβανίτκα επώνυμα θα πρέπει να προέρχονται από αντίστοιχη καταγωγή (δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά) αλλά, φυσικά δεν είναι ούτε τα μοναδικά, ούτε καν τα περισσότερα στην Ελλάδα, αφού οι έλληνες από κάποιο σημείο και μετά «μπήκαν στο νόημα» και άρχισαν να κατασκευάζουν τα δικά τους επώνυμα, π.χ. Χωραφάς, Αϊβαλιώτης, Αλογοσκούφης (παρωνυμικό) κλπ. Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις κατασκευής επωνύμων ακολουθήθηκε η απλούστερη (αρχαιο)ελληνική συνήθεια, ειδικά στους πόντιους έλληνες (π.χ. Διαμαντίδης, ο υιός του Διαμαντή), ή στην «εκσλαβισμένη» Πελοπόννησο (Αθανασόπουλος, ο υιός του Αθανασίου κ.λπ.)

Τα παραπάνω τα αναφέρουμε για να δείξουμε ότι η έρευνα των επωνύμων (και μάλιστα αυτών που προέρχονται από τη σκοτεινή μεσαιωνική περίοδο) δεν μπορεί να στηρίξει ασφαλείς πληθυσμιακές, ή εθνολογικές εκτιμήσεις. Η καταφυγή στην «επωνυμιολογία» και η εξαγωγή συμπερασμάτων «αιματολογικής» φύσεως είναι απλώς ένας συλλογιστικός ακροβατισμός, που στοχεύει στην πρόκληση εντυπώσεων στους αδαείς.

δ) Οι δημογραφικές πηγές και η ερασιτεχνική μεταχείρισή τους από τους νεόκοπους «προδεφτικούς» παραεπιστήμονες

Ένα άλλο επιχειρηματολογικό πυροτέχνημα των «προδεφτικών» ρωμηών (που μάλιστα αφήνει χάσκοντες τους αδαείς δεξιόστροφους εθνικόφρονες, που κατάγονται απ’ ευθείας… από τον Θεμιστοκλή και τον Σωκράτη) έχει να κάνει με την επίκληση δημογραφικών καταγραφών ερευνητών του 19^ου αιώνα, ή της τουρκοκρατίας, ή του ύστερου μεσαίωνα. Με αυτόν τον τρόπο, πενήντα βλαχόφωνα χωριά σε μια επαρχία νομό, ή τριάντα αλβανόφωνα σε μια άλλη, τα οποία αναφέρονται σε δημογραφικές καταγραφές του 19^ου αιώνα, ή σε βενετσιάνικα, ή οθωμανικά κατάστιχα αρκούν για να «αποδείξουν» την απόλυτη «αλλοίωση» και το «μπαστάρδεμα» του «καθαρού» αρχαιοελληνικού αίματος και την εξαφάνιση του ελληνικού πληθυσμού από τον ελλαδικό χώρο (παρεμπιπτόντως η ρατσιστική έκφραση «μπαστάρδεμα» χρησιμοποιείται συχνότατα από τους «προδεφτικούς» ρωμηούς, κάτι που αποδεικνύει την εξοικείωση και ταύτιση τους με την ορολογία των υποτιθεμένων αντιπάλων τους).

Τα συλλογιστικά σφάλματα, στα οποία υποπίπτουν επάνω στον ενθουσιασμό τους οι περιχαρείς «προδεφτικοί» είναι ίσως δύσκολο να τα αντιληφθεί ο αδαής αλλά, δεν μπορούν να ξεφύγουν ενός επιστήμονα δημογράφου. Κατ’ αρχήν, όπως γνωρίζει κάθε δημογράφος, τα δημογραφικά στοιχεία αντανακλούν απολύτως πρόσκαιρες και εφήμερες καταστάσεις: μια πενηντάδα αρβανίτικα χωριά που αναφέρονται σε μια περιοχή τον 19ο αιώνα δεν σημαίνει ότι ο πληθυσμός τους υπήρχε ανέκαθεν εκεί, ή ότι εξακολούθησε να υπάρχει μερικές δεκαετίες έστω από την καταγραφή τους, ή πολύ περισσότερο ότι εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα. Επιπλέον η ύπαρξη ενός πληθυσμού σε μια περιοχή, όπως είναι γνωστό, δεν σημαίνει απαραίτητα και την φυλετική επιμειξία του με τούς γύρω του (αντιθέτως η φυλετική επιμειξία –«μπαστάρδεμα» κατά τη ρατσιστική ορολογία των «προδεφτικών» ρωμιών- είναι, όπως είδαμε, η ιστορική εξαίρεση και συνήθως περιορίζεται σε κάποιες μεμονωμένες επιγαμίες, κυρίως για οικονομικούς λόγους, μεταξύ των πλουσιοτέρων στρωμάτων των εθνοτικών ομάδων – τα περί καθολικής επιμειξίας λόγω μαζικού και αδιάκοπου επί τέσσερεις αιώνες βιασμού των ελληνίδων από τους τούρκους, είναι συνειρμικές αστειότητες, που πηγάζουν από αναμάσημα της παραδοσιακής εθνικόφρονος μυθοποιίας: ούτε μαζικός βιασμός υπήρξε, ούτε καταλήγουν όλες οι γενετήσιες πράξεις σε τεκνοποίηση).

Επιπλέον τα δημογραφικά δεδομένα του ελλαδικού χώρου κατά τον 19^ο αιώνα, ή και παλαιότερα, που έχουμε στη διάθεσή μας είναι συχνά ελλιπή, ή αναξιόπιστα (βλ. την τότε ανυπαρξία ληξιαρχείων, ή υποθηκοφυλακείων, τη διαχρονική κουτοπονηριά του ρωμηού, που συχνά δηλώνει –και πολύ περισσότερο τότε- πλαστά στοιχεία διαμονής, ή καταγωγής για τις εκάστοτε μικροσυμφεροντολογικές επιδιώξεις του), ή αντιφάσκουν λόγω της ρευστότητας των πρώτων ελληνικών κρατικών συνόρων (1828-1922) και της επακόλουθης σχεδόν αδιάκοπης πληθυσμιακής κινητικότητας. Με άλλα λόγια μια διασπορά δεκάδων, ή και εκατοντάδων π.χ. αλβανόφωνων, ή βλαχόφωνων χωριών σε αντίστοιχους θύλακες στην επικράτεια, δεν σημαίνει ούτε επιμειξία με τους γύρω, αλλά ούτε καν αποτελεί αξιόπιστο δεδομένο για την άντληση συμπερασμάτων που θα βοηθούσαν στην εκπόνηση ενός, έστω και στοιχειώδους, «εθνοτικού» χάρτη όλης της χώρας ανά περίοδο (ειδικά οι αρβανίτικοι πληθυσμοί ήσαν σε συνεχή μετακίνηση, σε όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, με τρόπο που να μοιάζουν σαν πανταχού παρόντες και δεν άρχισαν να σταθεροποιούνται οικιστικά στην Ελλάδα πριν τα μέσα του 19^ου αιώνα). Τα ίδια ισχύουν φυσικά και για τους απογραφέντες τούρκους και χωριά που υπήρχαν στον ελλαδικό χώρο κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας: οι τουρκικοί πληθυσμοί, όχι μόνο δεν ήρθαν σε επιμειξία (λόγω πολλών αμοιβαίων συνειδησιακών, κοινωνικών, οικονομικών κλπ. εμποδίων) με τους υπόλοιπους κατοίκους αλλά, εγκατέλειψαν την επικράτεια τού νεοελληνικού κράτους ταυτόχρονα με την ίδρυσή του. Ο απλός λόγος είναι ότι οι μουσουλμάνοι στην οθωμανική αυτοκρατορία δεν πλήρωναν φόρους και γι’ αυτό δεν τους συνέφερε να παραμείνουν εντός των συνόρων του νεοελληνικού κράτους (γεγονός που καταρρίπτει και τις γνωστές φαντασιώσεις των αριστερορωμηών περί… λουμπενοποιημένων τούρκων που δήθεν πήραν μέρος στην ελληνική επανάσταση του 1821)..

Επιπλέον ο τρόπος που παρουσιάζουν τα δημογραφικά δεδομένα οι θιασώτες του «μπάσταρδου» αίματος, φανερώνει όχι μόνο τον ερασιτεχνισμό τους αλλά και την προκρούστεια μεροληψία τους. Ουδέποτε καταχωρούν τις πληροφορίες (που επιλεκτικά αντλούν) σε ειδικούς δημογραφικούς πίνακες και αναπτύγματα ώστε, να μπορεί να εξαχθεί (έστω και με απόκλιση) η διακύμανση στον χρόνο και η συγκρισιμότητα των εθνοτικών πληθυσμιακών μεγεθών σε μια περιοχή: π.χ. αραδιάζουν απλώς κάμποσα αρβανίτικα, βλάχικα, ή τούρκικα χωριά σε μια οθωμανική επαρχία, μαζί με τους δηλωθέντες ως πληθυσμούς τους, «ξεχνώντας» να αναφέρουν τα ελληνικά (και επιπλέον από μια τέτοια αποσπασματική τοπική «μαρτυρία» συμπερασματολογούν για τον εν γένει ελλαδικό χώρο).

Ένα απλό παράδειγμα του πώς «διαβάζουν» τα πληθυσμιακά, ή δημογραφικά στοιχεία της κάθε εποχής οι ανειδίκευτοι «μπασταρδολόγοι» του «εθνικού αίματος»: είναι σαν ένας ανειδίκευτος συγγραφέας του απώτερου μέλλοντος να εξάγει το συμπέρασμα ότι, από τους άνω του ενός εκατομμυρίου ασιάτες μετανάστες (Αφγανιστάν, Μπαγκλαντές κ.λπ.) που βρέθηκαν στην Ελλάδα στις πρώτες δεκαετίες του 21^ου αιώνα, «αλλοιώθηκε» το «εθνικό γονίδιο». Αυτό που δεν θα μπορεί όμως να καταλάβει ο ερασιτέχνης νεόκοπος «δημογράφος» του μέλλοντος θα είναι το ότι ο αριθμός αυτών των μεταναστών ήταν μεν περίπου σταθερός σαν αριθμός αλλά και συνεχώς ανανεούμενος σαν περιεχόμενο, αφού ειδικά αυτοί οι μετανάστες χρησιμοποιούν την Ελλάδα απλά ως πύλη εισόδου τους στην Ευρώπη και ως ενδιάμεσο σταθμό της τραγικής περιπλάνησής τους (και άρα δεν θα προλάβαιναν να «μπασταρδέψουν» το εντόπιο στοιχείο). Αυτού του είδους την πληροφόρηση δεν είναι δυνατόν να την αποκτήσει κανείς από μια απλή ανάγνωση των αριθμών αλλά, μόνο από την επιστημονική συστηματική (δηλ. μη ερασιτεχνική) ενασχόληση και εξοικείωση με το συγκεκριμένο αντικείμενο.

Ο ερασιτεχνισμός αφορά και στην κατά κόρον επίκληση ανεκδοτολογικών μαρτυριών και στην εξαγωγή από αυτές «εμβριθών» συμπερασμάτων (π.χ. «ο θείος ενός γνωστού μου, μού έλεγε ότι τού είχε πει ο προπαππούς του ότι κάποτε το χωριό του είχε διακόσιους αρβανίτες και εκατό τούρκους», ή «η κουμπάρα της πεθεράς της γυναίκας μου, μού είχε πει κάποτε ότι η θεία της γιαγιάς της τής είχε πει ότι το τάδε τοπωνύμιο προέρχεται από κάτι βλάχικες φαμίλιες που είχαν παλιά εκεί τη στάνη τους» κ.λπ.). Έχουμε περάσει πλέον στην περιοχή της γνωστής ρωμαίικης φαιδρότητας, όπου ο κάθε ρωμηός, δεξιός, αριστερός κλπ. υποβιβάζει την επιστημονική αναζήτηση της αιτιότητας των πραγμάτων στον μικρόκοσμο του χωριού του.

Από κάτι τέτοια «δεδομένα» οι γραφικοί επίγονοι του Φαλμεράυερ «συμπεραίνουν» την εξαφάνιση του ελληνικού λαού από τον χάρτη και την ιστορία.

Η σχέση εθνολογίας-γλωσσολογίας και οι αντιφάσεις των δοξασιών περί φυλετικής καθαρότητας, ή ασυνέχειας των κατοίκων του ελλαδικού χώρου. Ο κοινός μύθος περί «καθαρότητας» του αρχαίου ελληνικού «αίματος».

Κοινό αξίωμα των δύο «εθνικών» ιδεολογημάτων της ρωμηοσύνης αποτελεί η πεποίθηση ότι οι αρχαίοι έλληνες ήταν ένας «αιματολογικά καθαρός» λαός. Έτσι οι μεν προσπαθούν να αποδείξουν ότι οι σημερινοί κάτοικοι του ελλαδικού χώρου συνδέονται με «αιματολογικά αναλλοίωτο» τρόπο με τους «καθαρούς» αρχαίους, ενώ οι δε ότι οι σημερινοί κάτοικοι της χώρας είναι «νόθοι» και γι’ αυτό δεν δικαιούνται καν να χρησιμοποιούν τον εθνικό προσδιορισμό «έλληνας».

Για όσους δεν γνωρίζουν, ήδη από το δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα, η εθνολογία ουσιαστικά συγχωνεύτηκε με τη γλωσσολογία. Η επικρατούσα εθνολογική θεωρία της εποχής μας, περί ύπαρξης μιας ινδοευρωπαϊκής φυλής που εξαπλώθηκε και διακλαδίστηκε στην Ευρώπη και σε περιοχές της Ασίας, προέκυψε εξ΄ ολοκλήρου από τη γλωσσολογία και όχι, όπως θα νόμιζε κάποιος, από την εθνολογία. Οι γλωσσολόγοι αντιλήφθηκαν νωρίς τη σχέση και την κοινή ρίζα των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών και οδηγήθηκαν στην επιστημονική υπόθεση περί ύπαρξης κάποιας ινδοευρωπαϊκής πρωτογλώσσας. Έτσι ακόμα και η αμοιβαία θεωρούμενη (από δεξιορωμηούς και αριστερορωμηούς, αναρχορωμηούς κλπ.) ως «καθαρή» αρχαία ελληνική φυλή, δεν φαίνεται να προέκυψε παρά από μια προϊστορική επιμειξία μεταξύ ινδοευρωπαίων καυκασιανών φυλών μεταναστών και εγχωρίων προελληνικών. Η επιμειξία αυτή αν και έγινε προοδευτικά σε διάστημα χιλιετιών δεν είχε πανελλαδικό χαρακτήρα, αφού ακόμα και στην κλασική εποχή ανευρίσκονται θύλακες μη ελληνικών πληθυσμών στη χώρα (π.χ. στο βόρειο Αιγαίο ο Ηρόδοτος βρίσκει πανάρχαιους πελασγούς, ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα συναντάμε ακαρνάνες, αιτωλούς, μολοσσούς, θράκες, «προσέληνους» αρκάδες κ.λπ.).

Η οπτική των γλωσσολόγων υιοθετήθηκε σχεδόν αμέσως από την εθνολογία, η οποία με αυτόν τον τρόπο απεγκλωβίστηκε από την αδιέξοδη «αιματολογική» προσέγγιση της εποχής του Φαλμεράυερ. Έκτοτε η εθνολογία βαδίζει αξεχώριστα από την γλωσσολογία, ως εθνογλωσσολογία.

Κατά συνέπεια η ιστορική διαδρομή του ελληνικού λαού θεωρείται περίπου ταυτόσημη με την ιστορία της γλώσσας του (και όχι του «αίματός» του) και συγκεκριμένα με την γεωγραφική και χρονική έκταση όπου ομιλείτο αδιαλείπτως η ελληνική γλώσσα. Ως προς αυτό το ζήτημα, όσο κι αν ψάξει κανείς δεν θα βρει παγκοσμίως ούτε έναν ειδικό επιστήμονα που να μην υποστηρίζει όλες τις παρακάτω παραδοχές:

α) η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ να ομιλείται στον κυρίως ελλαδικό χώρο, εδώ και τουλάχιστον τέσσερεις χιλιάδες χρόνια.

β) η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί το κυρίαρχο (αν και όχι το μοναδικό) γλωσσικό ιδίωμα στον κυρίως ελλαδικό χώρο, εδώ και τουλάχιστον τέσσερεις χιλιάδες χρόνια

γ) η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί αντικείμενο λογοτεχνικής καλλιέργειας (βλ. δημοτική ποίηση) στον κυρίως ελλαδικό χώρο εδώ και τουλάχιστον τέσσερεις χιλιάδες χρόνια.

δ) λόγω των παραπάνω, η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί την επίσημη γλώσσα της δημόσιας διοίκησης (κατά διαστήματα εκ παραλλήλου με άλλες, όπως με τη λατινική, ή την τουρκική) εδώ και τουλάχιστον τέσσερεις χιλιάδες χρόνια.

Επιπλέον η συνεχής χρήση και η μαζική ανώνυμη λογοτεχνική καλλιέργεια της ελληνικής είχε σαν αποτέλεσμα ώστε, η νεώτερη ελληνική να μην διαφέρει σημαντικά από την αρχαία μορφή της. Διακεκριμένοι φιλόλογοι όπως ο Άρνολντ Τόυνμπη παρατήρησαν μάλιστα ότι τα νεώτερα και σύγχρονα ελληνικά (καθομιλουμένη) μοιάζουν πολύ περισσότερο με τα αρχαία, από ό,τι τα σύγχρονα αγγλικά, ή γερμανικά με τα αντίστοιχά τους μεσαιωνικά (βλ. Άρνολντ Τόυνμπη, Οι Έλληνες και οι κληρονομιές τους, εκδόσεις Καρδαμίτσα, Αθήνα 1992).

Με άλλα λόγια δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει στον ελλαδικό χώρο μια σαφώς πλειοψηφική πληθυσμιακή ομάδα η οποία κατανοούσε, μιλούσε και καλλιεργούσε ποιητικά την ελληνική. Η προέλευση αυτής της πληθυσμιακής ομάδας δεν θα μπορούσε να αναζητηθεί με λογικό τρόπο κάπου αλλού εκτός από τούς αρχαίους κατοίκους του ελλαδικού χώρου.

Αλλά ακόμα κι αν δεχτούμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ελλαδιτών που μιλούσαν τα ελληνικά δεν προήλθαν από τους αρχαίους έλληνες, τα ερωτήματα που ανακύπτουν για τους θιασώτες της ιστορικής εξαφάνισης του ελληνικού λαού είναι αμείλικτα:

-Πώς είναι δυνατόν να επιβιώσει μια γλώσσα χωρίς τον λαό που τη μιλά; Οι γλώσσες των σκυθών, ή των ούννων εξαφανίστηκαν ακριβώς επειδή αυτό συνέβη στους αντίστοιχους λαούς.

-Πώς έγινε και μετά από όλες αυτές τις υποτιθέμενες απανωτές εισβολές άλλων λαών, εποικήσεις της χώρας και γενοκτονίες του εντόπιου ελληνικού στοιχείου, τα ελληνικά, όχι απλώς δεν εξαφανίστηκαν ως γλώσσα (η γλώσσα είναι το πρώτο εθνολογικό χαρακτηριστικό που πλήττεται σε τέτοιες περιπτώσεις,) αλλά, δεν δείχνουν να επηρεάστηκαν σημαντικά; (οι λεκτικές ανταλλαγές και δάνεια –π.χ. λέξεις με αρβανίτικες ρίζες στην ελληνική- δεν έχουν να κάνουν με τη δομή της γλώσσας και δεν συνιστούν αλλοίωση της αλλά, συνέβαιναν ανέκαθεν - ακόμα και στην υποτίθεται άσπιλη γονιδιακώς αρχαία Ελλάδα, γνωστές λέξεις, όπως «θάλασσα» και «τυραννία» δεν είναι ελληνικές ).

-Πώς γίνεται και οι απόγονοι όλων αυτών των υποτιθεμένων εισβολέων μιλούν σήμερα μια μορφή της ελληνικής που μοιάζει να εξελίχθηκε με μάλλον φυσιολογικό και ομαλό τρόπο; Μήπως οι πρόγονοί τους… συνεννοήθηκαν να αφήσουν τις μητρικές γλώσσες τους και να αρχίσουν να μιλούν, ή να τραγουδούν στην ελληνική;

-Πώς γίνεται και η χριστιανορθόδοξη εκκλησία, αγνόησε τέτοιας έκτασης αλλόγλωσσα εισβαλλόντα ποίμνια και δεν μπήκε καν στον κόπο να μεταφράσει τα ιερά βιβλία της, π.χ. στα βλάχικα, ή στα αρβανίτικα, προκειμένου να τα προσηλυτίσει (προσφιλής τακτική της που την έχει εφαρμόσει συστηματικά επί αιώνες); Μήπως προτίμησε να … τους κάνει φροντιστήρια ελληνικών;

Συμπέρασμα: οι σημερινοί έλληνες δεν είναι «καθαροί», όχι γιατί από εδώ πέρασαν κατά τον μεσαίωνα διάφοροι πραγματικοί, ή φανταστικοί λαοί αλλά, γιατί ούτε οι αρχαίοι ήσαν «αιματολογικά καθαροί».

Περί εθνογλωσσοκαθάρσεων

Η στερεότυπη απάντηση των «προδεφτικών» ρωμηών είναι ότι το νεοελληνικό κράτος εφάρμοσε τακτικές μαζικής εθνοκάθαρσης και γλωσσοκάθαρσης προκειμένου να «αποκαθάρει» τη χώρα από το «ακάθαρτο» αίμα και τις «ακάθαρτες» διαλέκτους. Έτσι πάρα πολλοί άνθρωποι άλλων εθνοτικών ομάδων υποτίθεται ότι εξαναγκάστηκαν να ξεχάσουν τις γλώσσες τους και να μιλήσουν ελληνικά. Η συνεπής συλλογιστική προέκταση αυτής της πρότασης είναι ότι ένας (κατά τους «προδεφτικούς» ρωμηούς) εξαφανισμένος από αιώνες λαός …αναστήθηκε και επέβαλλε τη γλώσσα του σε εκατομμύρια επήλυδες και αλλόγλωσσους κατοίκους του ελλαδικού χώρου.

Φυσικά πρόκειται για άλλον έναν συλλογιστικό ακροβατισμό αφού, όπως μαρτυρούν κατηγορηματικά επιστημονικές πηγές (και όχι οι γενικώς κι αορίστως «περιηγητές») της περιόδου της επανάστασης του 1821, όπως ο γάλλος ιστορικός και φιλόλογος Φωριέλ, τα ελληνικά ήταν ήδη το απολύτως κυρίαρχο γλωσσικό ιδίωμα στην προεπαναστατική Ελλάδα (δηλαδή πολύ προτού το νεοελληνικό κράτος αρχίσει τις υποτιθέμενες μαζικές εθνογλωσσοκαθάρσεις του) αλλά και καλλιεργούνταν συστηματικά ως δημώδης ποιητική γλώσσα (από όπου και η σχετική επιστημονικώς υποδειγματική, ακόμα και μετά από διακόσια χρόνια, λαογραφική εργασία του Φωριέλ). Πέραν αυτού το νεοελληνικό κράτος δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει προεπαναστατικά ώστε να κάνει τις υποτιθέμενες μαζικές εθνογλωσσοκαθάρσεις του…

Σχετικά με τις γλωσσολογικές μαρτυρίες των υπολοίπων επιστημονικώς ανειδίκευτων περιηγητών, είναι γνωστό ότι προσφέρονται για κάθε είδους ερμηνεία. Είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι περιηγητές του ελλαδικού χώρου κατά την ύστερη τουρκοκρατία και κατά τα επαναστατικά χρόνια (συνήθως ιδεαλιστικά σκεπτόμενοι), εκπλήττονταν όταν δεν έβλεπαν έναν λαό ντυμένο με χλαμύδες να μιλάει την αττική διάλεκτο. Αντιθέτως έβλεπαν έναν λαό ρακένδυτο να μιλάει τα τοπικά (στην συντριπτική πλειοψηφία ελληνικά) ιδιώματά του, τα οποία οι αρχαιοθρεμμένοι περιηγητές περνούσαν για «ξένες» γλώσσες (άλλωστε και σήμερα ένας μή εντόπιος έλληνας ίσως δυσκολευτεί να καταλάβει την τοπική ομόγλωσση διάλεκτο μιας περιοχής, ενός νησιού κλπ.). Έτσι δεν είναι περίεργο που αρκετοί περιηγητές αναφέρουν ότι περνούσαν συχνά από περιοχές όπου δεν άκουγαν ελληνικά (χωρίς όμως να αναφέρουν, όπως θα όφειλαν, ποιά γλώσσα ήταν αυτή που άκουγαν). Από αυτές τις αφιλτράριστες και ανεπεξέργαστες «μαρτυρίες» οι «προδεφτικοί» ρωμηοί συμπεραίνουν την εξαφάνιση της ελληνικής στον ύστερο μεσαίωνα και στην τουρκοκρατία (και εφευρίσκουν την επαναφορά της στον 19^ου αιώνα, μέσω μιας ξαφνικής μαζικής γλωσσοκάθαρσης, που επιχειρήθηκε από ένα έθνος «ζόμπι») …

Επιπλέον λόγω της νεοελληνικής συνείδησης που οι ίδιοι επέλεξαν να υιοθετήσουν ήδη από την τουρκοκρατία (για ευνόητους λόγους κοινωνικής ένταξής τους στις ελληνόφωνες τοπικές κοινωνίες, που τους περιέβαλλαν και όχι επειδή υποχρεώθηκαν), ούτε οι βλάχοι, ούτε οι αρβανίτες υπήρχε λόγος να υποστούν εθνογλωσσοκαθάρσεις στα πλαίσια του νεοελληνικού κράτους.

Μάλιστα όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, σε συμφωνία με τη ρουμανική κυβέρνηση ανανέωσε το (από τουρκοκρατίας) επίσημο καθεστώς των βλάχων ως ρουμανογενούς μειονότητας (με δικά της σχολεία, ιδρύματα κλπ.), ήσαν οι ίδιοι οι βλάχοι της Ελλάδας που αντέδρασαν ως εθνικώς θιγμένοι, γιατί θεώρησαν ότι το ελληνικό κράτος τούς συμπεριφερόταν σαν να ήσαν μειονοτικοί πολίτες.

Η συντριπτική πλειοψηφία τόσο των βλάχων όσο και των αρβανιτών (σε αντίθεση με τους ελληνικής καταγωγής κατοίκους) ήσαν δίγλωσσοι, ήδη από την οθωμανική περίοδο, με μια εκ των δύο γλωσσών τους τα ελληνικά. Έτσι αποδεικνύεται ότι ακόμα και οι μεγαλύτερες πληθυσμιακά εθνοτικές μειονότητες του ελλαδικού χώρου ήσαν αναγκασμένες να λειτουργήσουν σε ένα ευρύτερο ελληνικό εθνοτικό περιβάλλον, το οποίο πληθυσμιακώς τις ξεπερνούσε κατά πολύ.

(σχετικά με τους βλάχους και την θέση τους στην τουρκοκρατία και στο ελληνικό κράτος βλ.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9)

Η δήθεν «απαγόρευση» των τοπικών γλωσσικών ιδιωμάτων (που κραδαίνεται από τους «προδεφτικούς» ρωμηούς ως απόδειξη εθνογλωσσοκάθαρσης) δεν αφορούσε φυσικά την κατ΄ ιδίαν εκφορά τους αλλά την αποκλειστική χρήση της ελληνικής ως γλώσσας της δημόσιας διοίκησης, της εκπαίδευσης κ.λπ. (π.χ. στα ελληνικά σχολεία, στα οποία από ένα σημείο και μετά φοιτούσαν και βλάχοι που αρνούνταν να πάνε σε ρουμανοβλάχικα σχολεία, δεν «επιτρεπόταν» η χρήση άλλων γλωσσών πλην της ελληνικής). Δεν υπάρχει ούτε ένας νόμος, ούτε ένα διάταγμα, ούτε μια οδηγία του υπουργείου παιδείας, (εκτός ίσως από κάποιες ανεπίσημες παρεμβάσεις διανοητικά καθυστερημένων εθνοφανατικών δασκάλων, παπάδων ή τοπικών διοικητών της χωροφυλακής, που φυσικά δεν στοιχειοθετούν «γλωσσοκάθαρση»), που να απαγόρευσε ποτέ τις διάφορες ντοπιολαλιές στην Ελλάδα.

Όπως παρατηρεί σχετικά με τη γλωσσική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων η καθηγήτρια κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο Αθήνας Άννα Φραγκουδάκη «μετά τούς Βαλκανικούς πολέμους η γλωσσική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων, όπως γράφει ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης (1916), εμποδίζει την ελληνική γλώσσα ν΄ αντικαταστήσει σε περιοχές τής ελληνικής Μακεδονίας τη βουλγαρική» (βλ. «Τι είν’ η πατρίδα μας; Εθνοκεντρισμός στην εκπαίδευση», συλλογική εργασία, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2010). Επίσης, στο ίδιο "η γλώσσα π.χ., σήμερα θεμελιακό διακριτικό τής ελληνικότητας, δεν αποτελεί μέχρι τη δεκαετία τού 1930-40 ούτε συστατικό ούτε τεκμήριο τού ανήκειν στο ελληνικό έθνος, αλλά αντιμετωπίζεται ως ιδιότητα επίκτητη, αποτέλεσμα ιστορικών συγκυριών. Η εθνικότητα δεν αντιφάσκει με το να είναι κανείς αλλόγλωσσος, αντίθετα μπορεί η άλλη γλώσσα ν΄ αποδεικνύει την ένταση και το βάθος τής ελληνικότητας, όπως συμβαίνει με τον μικρό βουλγαρόφωνο ήρωα τής Πηνελόπης Δέλτα στα «Μυστικά τού Βάλτου» (1937)".

Περισσότερη έφεση στις εθνοκαθάρσεις δείχνουν οι «προδεφτικοί» ρωμηοί, που «εξαφανίζουν» ταχυδακτυλουργικά ένα ολόκληρο έθνος από τη μεσαιωνική και νεώτερη ιστορία, παρά αυτοί τους οποίους κατηγορούν για τον ίδιο λόγο (δηλ. οι εξίσου γελοίοι υπερασπιστές της εθνοφυλετικής «καθαρότητας», που ισχυρίζονται ότι μπορούν να πάρουν πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης από τους ληξιάρχους της αρχαίας Αθήνας). Η έφεση των «προδεφτικών» ρωμηών στις εθνοκαθάρσεις μοιάζει κατά μακάβριο τρόπο με αυτή των βυζαντινομεσαιωνικών πνευματικών προγόνων τους, οι οποίοι είχαν εξαφανίσει επί αιώνες τον εθνολογικό προσδιορισμό «έλληνας» και τον είχαν υποκαταστήσει με την κωμική ονομασία «ρωμηός».

Η ιστορική συνέχεια, ή ασυνέχεια δεν μπορεί να ανιχνευθεί «αιματολογικά»

Η συνέχεια, ή η ασυνέχεια του ελληνικού –και κάθε- λαού δεν γίνεται να τεκμηριωθεί, ή να αντικρουστεί με δήθεν γονιδιακές προσεγγίσεις. Όποιος επιχειρήσει κάτι τέτοιο θα καταλήξει αργά ή γρήγορα στον διανοητικό υπόκοσμο του εθνικισμού, του πατριωτισμού, της εθνικοφροσύνης, του φασισμού, του ρατσισμού, ή των πανομοιότυπων «προδεφτικών» εκδοχών τους.

Η συνέχεια (ή η ασυνέχεια) του ελληνικού -και κάθε άλλου- λαού δεν μπορεί να νοείται με βιολογίστικο τρόπο. Στην περίπτωση των κατοίκων του ελλαδικού χώρου, η συνέχειά τους αποδεικνύεται μέσα από την αδιάκοπη χρήση και δημώδη ποιητική καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας. Φυσικά υπήρξαν και διεισδύσεις άλλων φύλων, κατά τον βυζαντινό μεσαίωνα (όπως άλλωστε και κατά την αρχαιότητα). Αλλά αυτοί οι λαοί, είτε ήσαν αριθμητικά αμελητέοι και ξέχασαν γρήγορα την καταγωγή τους προκειμένου να προσαρμοστούν στην κοινωνία που τους περιέβαλλε (η ιστορία έχει συχνά ξεχάσει και τα ονόματά τους), είτε λίγο αργότερα ξαναμετακινήθηκαν προς βορράν (όπως πιθανότατα οι σλάβοι), είτε σχημάτισαν -διακριτούς και σήμερα- εθνοτικούς θύλακες (όπως οι βλάχοι και οι αρβανίτες, ή όπως άλλες φυλετικές ομάδες στην ελληνική αρχαιότητα). Σε κάθε περίπτωση παρέμενε και στον βυζαντινό μεσαίωνα μια εμφανής πλειοψηφία απογόνων των αρχαίων ελλήνων, βυθισμένη στην ίδια οικτρή οικονομική και διανοητική κατάσταση με τους υπόλοιπους μεσαιωνικούς λαούς. Επί αιώνες, το μόνο που μπορούσαν να αφήνουν ως ίχνος του ιστορικού περάσματός τους, ήταν να μιλούν την προγονική γλώσσα τους και να φτιάχνουν ιαμβικούς στίχους σε αυτή (όπως άλλωστε έκαναν με τις δικές τους οι βλάχοι, οι αρβανίτες κ.λπ.).

Οι περισσότερες από τις μεγάλες μειονότητες του ελλαδικού χώρου (συγκεκριμένα οι αρβανίτες και οι βλάχοι) έζησαν ειρηνικά με τους προϋπάρχοντες ελληνόφωνους ντόπιους και όλοι μαζί έδεσαν έκτοτε τις ιστορικές μοίρες τους. Μάλιστα τόσο οι βλάχοι, όσο και οι αρβανίτες, έδωσαν την πληθυσμιακή τους αναλογία μεταξύ των εξεγερμένων και των οπλαρχηγών του 1821. Μετεπαναστατικά, τόσο οι βλάχοι, όσο και οι αρβανίτες δεν γκετοποιούνται αλλά, διασπείρονται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και σε όλες τις εκφάνσεις του νεοελληνικού βίου, από τους αποκαλούμενους εθνικούς ευεργέτες, μέχρι επιστήμονες, ελεύθερους επαγγελματίες, αγρότες, κτηνοτρόφους, ναυτικούς κ.λπ.

Αν τα έθνη είναι ανθρώπινα ρυάκια, ή ποτάμια στον χώρο και στον χρόνο, τότε μπορεί, είτε να εξαφανίζονται σε καταβόθρες, είτε να συνεχίζουν τη ροή τους δεχόμενα τα νερά μικροτέρων παραποτάμων πριν εκβάλλουν στην επικείμενη αεθνή θάλασσα (όπως είναι αναπόφευκτο να εξελιχθεί κάποτε η ανθρωπότητα). Επίσης τα μεγαλύτερα από αυτά μπορεί να αλλάζουν όνομα από περιοχή σε περιοχή (και το ελληνικό έθνος με τις πολλές μετονομασίες του –δαναοί, γραικοί, έλληνες, ρωμηοί κλπ.- είναι ένα από τα μεγαλύτερα «ποτάμια» που υπήρξαν ποτέ). Αλλά σε κάθε περίπτωση πρόκειται για το ίδιο ποτάμι.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν μπορούν να ληφθούν σοβαρά μεμονωμένοι ισχυρισμοί (συνήθως προερχόμενοι από εθνοπατριώτες και λοιπά ρατσιστοειδή και φασιστοειδή) περί …προσωπικής καταγωγής τους από τους αρχαίους έλληνες αλλά, σε ό,τι αφορά σε ένα συλλογικό επίπεδο, τέτοιες διαπιστώσεις δεν αντιβαίνουν στην επιστημονική εγκυρότητα. Το «εθνικό» ποτάμι κυλάει το ίδιο εδώ και, τουλάχιστον, τέσσερεις χιλιετίες και τα νερά των εισρευσάντων «παραποτάμων» δεν είναι ούτε πιο «καθαρά», ούτε πιο «βρώμικα». Όλοι πλέον είμαστε νερά του ίδιου αρχαίου ποταμού.

Το αντιεπιστημονικό δεν είναι να δεχθείς ότι οι σημερινοί κάτοικοι του ελλαδικού χώρου είναι σε γενικές γραμμές απόγονοι των αρχαίων (άλλωστε η εθνική καταγωγή, νοούμενη βιολογίστικα, είναι επουσιώδες κληρονομικό χαρακτηριστικό, σαν να λέμε «μελαχρινός», «ψηλός», κοντός» κλπ.) αλλά, να επικαλεστείς την όποια πραγματική, ή φανταστική βιολογική τους συνέχεια (ή ασυνέχεια) για να χαλκεύσεις μια «εθνοπατριωτική» ιδεολογία, χρήσιμη μόνο στους ιδιοκτήτες του «εθνικού» κοπαδιού.

Eurovision 2011: χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από την γραφική πολιτισμική καθημερινότητα των σημερινών καταπατητών του ελλαδικού χώρου, που παριστάνουν τους διεκδικητές αποκλειστικών πνευματικών δικαιωμάτων επί του ελληνικού πολιτισμού.

Η «εθνική υπερηφάνεια» ως εκδήλωση ψυχικής και διανοητικής μειονεξίας

Μπορούν λοιπόν οι σημερινοί κάτοικοι του ελλαδικού χώρου να υπερηφανεύονται για τους προγόνους τους;

Δεν ήταν αυτός ο στόχος του γράφοντος. Καθένας έχει δικαίωμα να υπερηφανεύεται, ή να ντρέπεται για ό,τι θεωρεί σημαντικό.

Βέβαια μπορούμε να επισημάνουμε ότι το να υπερηφανεύεται κάποιος για τους γονείς, ή τους προγόνους ισοδυναμεί με ομολογία του ότι ο ίδιος είναι ένα θλιβερό τίποτα. Και όσο πιο πολύ υπερηφανεύεται, τόσο πιο ασήμαντος φαίνεται. Με αυτόν τον τρόπο η εθνικιστική κομπορρημοσύνη των σημερινών (β)ρωμηών (που οι περισσότεροι δεν έχουν περάσει ποτέ ούτε απ’ έξω από ένα μουσείο) αποτελεί και το ευθέως ανάλογο τεκμήριο της ασημαντότητάς τους.

Αν είχαν κάτι σημαντικό να παρουσιάσουν, αν ήσαν λαός δημιουργικός με κουλτούρα υπευθυνότητας και ωριμότητας δεν θα είχαν κανένα λόγο να καταφεύγουν κάθε λίγο και λιγάκι στους προγόνους τους για να κρύψουν την πολιτισμική και ψυχική γύμνια τους.

Η ίδια η θλιβερή πολιτισμική κατάσταση στην οποία εκουσίως βρίσκονται αποτελεί την μεγαλύτερη απόδειξη ότι η (πραγματική, ή φανταστική) καταγωγή από σπουδαίους προγόνους δεν σε εξασφαλίζει από το να καταντήσεις τριτοκοσμικό πολιτισμικό απόβλητο. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται παρά για μια εθνικά συμπλεγματική αγέλη θρησκόληπτων υπερπατριωτών, υποκριτών «νοικοκυραίων», τουρκοτσιφτετελάδων επιδειξιών και περιβαλλοντοκτόνων καταπατητών, που συμπεριφέρονται σαν κακοπεσμένες μαρκησίες, μόνο και μόνο επειδή ανακάλυψαν στα σεντούκια της Ιστορίας κάποιους ξεχασμένους προγονικούς τίτλους ευγενείας. Η πολιτισμική τους υστέρηση και ασυνέχεια αποτελεί το χειροπιαστό αποτέλεσμα της ψευδούς συνείδησης που τους δημιούργησαν οι παντοειδείς κατασκευαστές «εθνικών» ιδεολογιών.

Από την άλλη, αν οι «προδεφτικοί» ρωμηοί, που υποτίθεται ότι χτυπούν την φυλετική αντίληψη περιουσιότητας (ενώ όπως αποδείξαμε την υιοθετούν στο ακέραιο αλλά, από… την «ανάποδη»), είχαν να προτάξουν κάτι περισσότερο από μια παιδαριώδη αντιδραστική θέση περί δήθεν ιστορικής εξαφάνισης του ελληνικού λαού (και μια εξίσου στηριγμένη σε ρατσιστικά «αιματολογικά» κριτήρια, «εθνική» ιδεολογία) θα εστίαζαν στο πώς θα μπορούσαν να απεγκλωβιστούν οι άνθρωποι από τις ιδεοληψίες τους (χωρίς να χρειαστεί να κατασκευάσουν άλλες κατ’ αντιστροφήν πανομοιότυπες). Προς το παρόν, το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να συμπληρώνουν το έργο της παραδοσιακής εθνικιστικής αποπολιτισμοποίησης, μετατρέποντας κάμποσους παραδοσιακούς δεξιορωμηούς σε σε δήθεν «ψαγμένους» και «απροκατάληπτους».

Σε κάθε περίπτωση η «ενασχόληση» με την συνέχεια ενός λαού ως διαδικασία που διεξάγεται (ή διακόπτεται) κατεξοχήν δια των «γονιδίων», έχει αφεθεί εκεί που της αξίζει δηλαδή, στους φασίστες, σωβινιστές και ρατσιστές κάθε πολιτικής προέλευσης.

Για την αποφυγή μιας τέτοιας παγίδας ο γράφων επιδίωξε να κινηθεί στο πνεύμα της επιστημονικής μεθοδολογίας και δεν επικαλέστηκε, όπως θα έγινε αντιληπτό, ανεκδοτολογικές μαρτυρίες και αμφίβολα «ποσοτικά» στοιχεία, από αυτά που συνήθως επικαλούνται με αποσπασματικό και αντιεπιστημονικό τρόπο οι τελευταίοι.

Θοδωρής Λαμπρόπουλος

Τα θετικά της πλατείας.

Έγραψα στο προηγούμενο τους λόγους για τους οποίους προτιμώ να μείνω στην παραλία αντί να κατέβω στην πλατεία και με ρώτησε ένας φίλος αν βρίσκω κάτι θετικό στην όλη κατάσταση. Ναι βρίσκω και αρκετά θετικά τα οποία όμως εμένα δεν μου αρκούν τουλάχιστον προς το παρόν. Η θέση μου είναι δεδομένη και την έχω γράψει σε διάφορα σημεία σε αυτό το ημερολόγιο, ναι βρίσκω θετικά βρίσκω βήματα προς τα εμπρός, οπωσδήποτε η όλη κατάσταση είναι πολύ καλύτερη από τις συνήθεις κομματικές και συνδικαλιστικές διαδηλώσεις που μέχρι πρόσφατα μονοπωλούσαν το σκηνικό. Ας συνοψίσω λοιπόν τι θετικό βλέπω εγώ.

Καταρχήν το πρώτο και κυριότερο θετικό είναι η απεμπλοκή του συγκεκριμένου πλήθους από τις μέχρι τώρα οποιεσδήποτε κομματικές ταυτότητες. Το πρώτο μεγάλο βήμα έγινε και για κοιτάτε πως έχει ο καιρός γυρίσματα. Αυτά για τα οποία κάποτε με χλεύαζαν να που ήρθε η ώρα σιγά σιγά να γίνουν πραγματικότητα. Οι ιδιώτες, τα πρόσωπα αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν ως πρόσωπα πια κι όχι ως μέλη κάποιας κομματικής ή όποιας άλλης στρούγκας και προς το παρόν δείχνουν να τα καταφέρνουν. Τούτο με κάνει χαρούμενο μου δίνει μια κάποια ελπίδα κι αν δεν μου αρκεί είναι διότι το βήμα έγινε μεν αλλά ακόμα όχι με την σταθερότητα που θα έπρεπε. Είναι ένα πρώτο δειλό βήμα, ένα μετέωρο βήμα που πρέπει αν θέλει να γίνει ταξίδι, ν’ αποκτήσει όραμα και σκοπό κι αιτήματα συγκεκριμένα. Είναι όμως αναντίρρητα ένα πρώτο βήμα προς θετική κατεύθυνση κι ως προς τούτο το χειροκροτώ και το επικροτώ. Πλέον έγινε κατανοητό πως δεν είναι απαραίτητο να ανήκουμε σε κάποιο μαντρί ή ιδεολογικό στρατόπεδο για να έχουμε λόγο κι άποψη ούτε είναι απαραίτητη η όποια συμμετοχή μας σε κόμματα για να ακουστεί η φωνή μας. Το μοναδικό απαραίτητο είναι να έχουμε κάτι να πούμε και τούτο φαίνεται πως άρχισε να γίνεται κατανοητό. Μένει μόνο να στοιχειοθετηθούν αυτά που όλοι μας ο καθένας έχουμε να πούμε. Ειδικά λοιπόν για την Ελλάδα τούτο το θεωρώ ιδιαιτέρως σημαντικό βήμα και κρίνω πως πρέπει να διαφυλαχτεί πάση θυσία ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να έχει μέλλον και να εξελιχθεί.

Το δεύτερο θετικό που βρίσκω είναι ο τρόπος που οργανώθηκε μέσω του ίντερνετ. Αυτό το τεχνολογικό μέσο εξελίσσεται όπως ήταν (τουλάχιστον από εμένα) αναμενόμενο σε εφιάλτη για την εξουσία. Έδωσε τον τρόπο για απρόσκοπτη και μαζική επικοινωνία κι αν μην τι άλλο την επικοινωνία την φοβούνται οι εξουσιαστές όσο τίποτ’ άλλο. Και το καλύτερο ακόμα είναι πως η εξέλιξη αυτή βρίσκεται μόνο στην αρχή. Το μέλλον προβλέπεται δύσκολο για τους εξουσιαστές κυρίως λόγω αυτού του τρόπου άμεσης επικοινωνίας που σπάει τα στεγανά επιτρέποντας την ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων και ιδεών. Όλος ο πλανήτης μια πλατεία, όλος ο κόσμος ένα σπίτι, όλες οι σκέψεις μια φωνή, τρόμος για τους λογοκριτές. Τρόμος δίχως όρια κι αυτό μου αρέσει όταν γίνεται αντιληπτό και χρησιμοποιείται αναλόγως. Πολύ μου αρέσει.

Το τρίτο θετικό είναι οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτές τις συγκεντρώσεις. Μέσα από μια πρωτόγνωρη για την χώρα μας δυνατότητα έκφρασης που δίνεται στον καθένα μας, μέσα από τον αποκλεισμό των αυθεντιών και των ποιμένων ακούστηκαν και συνεχίζουν να ακούγονται πολλά κι ενδιαφέροντα πράγματα με τα περισσότερα εκ των οποίων συμφωνώ έστω και αν δεν μου φτάνουν. Μου αρκούν όμως για αρχή κι έχω όλη την καλή διάθεση να περιμένω ώστε όλες αυτές οι σκέψεις να αποκρυσταλλωθούν να συγκεντρωθούν και να γίνουν απαιτήσεις. Όλο αυτό το πλήθος μου μαζεύεται κάθε μέρα μου έδειξε πως έχει διαλέξει τον δρόμο που θέλει να ακολουθήσουμε και τούτος είναι ο δρόμος του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Το βλέπω πως έχει απορριφθεί οριστικά και αμετάκλητα η δουλοπρέπεια της ανατολής, βλέπω με αγαλλίαση πως υπάρχει θέληση να φύγουμε μπροστά αλλά αυτό που δεν βλέπω είναι η θέληση για ξερίζωμα όλων αυτών που θέλουν να μας επαναφέρουν στο βυζάντιο και να μας κάνουν Αφγανιστάν. Με στεναχωρεί το γεγονός πως δεν βλέπω θέληση για ρήξη με ό,τι μας φρενάρει και μας ωθεί πως τα πίσω.

Ξέρω όμως πως αν αυτό το κίνημα (διότι περί κινήματος πολιτών πρόκειται) αν αποκτήσει συνείδηση τότε θα δεχτεί τα πυρά εκείνων που μας θέλουν τριτοκοσμικούς και αυτό που με στεναχωρεί είναι πως δεν είναι έτοιμοι να δεχτούν αυτά τα πυρά. Το γιατί δεν το ξέρω. Ίσως επειδή ελπίζουν πως όντας ειρηνικοί δεν θα δεχτούν επιθέσεις, ίσως πάλι επειδή δεν θέλουν μέσα από την ρήξη να αποκλείσουν κανέναν έστω και αν αυτός είναι σκοταδιστής όμως ομελέτα δεν γίνεται χωρίς να σπάσουν αυγά. Είναι κανόνας αυτός.

Το σύστημα θα δράσει με δύο πιθανούς τρόπους. Είτε θα σας αφήσει για πάντα εκεί στην πλατεία να διαμαρτύρεστε ειρηνικά ενώ αυτό θα συνεχίζει να κάνει την δουλειά του είτε θα βρεί μια αφορμή μια οποιαδήποτε ασήμαντη αφορμή για να ψεκάσει με εντομοκτόνα αν δει πως υπάρχει περίπτωση να εξελιχθεί αρνητικά (για το σύστημα). Και με λυπεί που το κίνημα δεν είναι έτοιμο να αποκρούσει αυτή την (αναμενόμενη) επίθεση. Αν πάλι το σύστημα δεν δράσει τότε οι διαδηλωτές θα το διαλύσουν από μόνοι τους, θα βαρεθούν και θα φύγουν απλώς διότι δεν υπάρχει συγκεκριμένος στόχος, απλώς διότι είναι μια διαμαρτυρία που δεν δίνει λύσεις.

Εν κατακλείδι, θα επαναλάβω αυτά που έγραψα και στο προηγούμενο κι εμμένω σ’ αυτά. Θα είμαι μαζί σας στον δρόμο στην πλατεία στο πεζοδρόμιο όταν θα αρχίσουν να ακούγονται συγκεκριμένες απαιτήσεις. Για να κατέβω να διαμαρτυρηθώ αποκλείεται, για να κατέβω ν’ απαιτήσω είναι δεδομένο αλλά και πάλι σας λέω: η απάντηση βρίσκεται στις κάλπες την ημέρα των εκλογών. Τότε είναι που πρέπει αντί στα εκλογικά κέντρα να βρεθούμε οι παρέες στις πλατείες. Τότε αν εκείνη την Κυριακή τα εκλογικά κέντρα μείνουν άδεια και γεμίσουν οι πλατείες τότε είναι που θα τους κόψει κρύος ιδρώτας. Μέχρι τότε συμπαραστέκομαι στηρίζω υποστηρίζω αλλά δεν ελπίζω. Και δεν ελπίζω διότι δεν έχω από κάπου να κρατηθώ. Δώστε μου ένα σημείο να κρατηθώ αν θέλετε να μετακινήσω τον κόσμο.

κι ένα τραγουδάκι που έτυχε να το μελετάω αυτές τις μέρες και σας το χαρίζω.

Ηρεμήστε, θα περάσει… θα παραμείνουμε ζωντόβολα.

Καμιά φορά κι ο τρόπος της ζωής μας μάς δημιουργεί κρίσεις. Τότε θέλουμε να τον αλλάξουμε, δεν μπορούμε, τρελαινόμαστε. Κάτι τέτοιο θα συνέβη και στον γιό σας.

- Μα γιατί; Γιατί ν’ αλλάξει τρόπο ζωής; Τι είχε η ζωή του;

- Γιατί… πώς να το κάνουμε μαντάμ, κάποια στιγμή όταν αντιληφθούμε όλοι μας πόσο αντιφατικός, πόσο αστείος είναι ο κόσμος μας, οι θέσεις μας, οι ιδέες μας…

- Με συγχωρείτε! Αστείος ο κόσμος μας;

- Αστείος γιατί…

- ΟΧΙ! Εγώ δεν τον βλέπω καθόλου αστείο, αντιθέτως μάλιστα!

- Το ξέρω. Αν τον βλέπατε τότε θα κινδυνεύατε κι εσείς!

- Πέστε μου… είναι πάρα πολύ σοβαρά; Λέτε…;

- Όχι τόσο. Ελπίζω μετά από μια μικρή θεραπεία ο γιός σας να βρει την μέση οδό όπως την βρήκαμε όλοι μας.

- Δηλαδή, τι εννοείτε; Ποια μέση οδό;

- Εννοώ κύριέ μου ότι σιγά σιγά θα καταλάβει ότι πρέπει να μπορούμε να σιχαινόμαστε τους άλλους και να τους βγάζουμε το καπέλο, και να τους αρνούμεθα και να υποτασσόμαστε σ’ αυτούς, να θέλουμε το καλό και να κάνουμε το κακό, ν’ αγαπάμε την Ιουλία και να παίρνουμε την Κούλα, να πιστεύουμε τους φίλους και να προδίδουμε τους φίλους, αυτό εννοώ, διαφορετικά δεν πρόκειται να επιβιώσει κανείς, θα τρελαθούμε όλοι, καταλάβατε;

- Δηλαδή γιατρέ μου, υπάρχει ελπίδα να συνέλθει;

- Να μείνετε ήσυχη. Η, ας πούμε τρέλα, του γιού σας είναι μια μορφή που θεραπεύεται συνήθως. Μη φοβάστε, θα συνέλθει. Θα ξαναγυρίσει στο γραφείο του, θα παντρευτεί την μνηστή του, θα κάνει παιδιά, θα τα βαφτίσει όπως τα βαφτίσατε κι εσείς, θα τα μεγαλώσει, όπως τα μεγαλώσατε κι εσείς, θα τα συμβουλεύει όπως τα… συμβουλεύατε κι εσείς, θα ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΕΙ όπως ΚΙ ΕΣΕΙΣ, όπως ΕΜΕΙΣ, όπως όλοι. Εκτός… αλλά… δεν βαριέστε… θα περάσει κι αυτό. Ηρεμήστε, θα περάσει...

Ετεροχρονισμένο ή αλλιώς, πως θα μείνουμε για πάντα χάλια.

Σήμερα λέει θα κατέβουν στις πλατείες οι αγανακτισμένοι. Δέχθηκα την ίδια πρόσκληση από πολλούς και με όλους τους πιθανούς τρόπους επικοινωνίας. Ειλικρινά έχω μείνει άναυδος. Όλοι εκείνοι που κατά καιρούς με καλούσαν να ψηφίσω, όλοι εκείνοι που με καλούσαν έστω να υποστηρίξω όλοι αυτοί με καλούν τώρα να κατέβω στην πλατεία και να διαδηλώσω ενάντια στα κόμματα που με καλούσαν να ψηφίσω και να υποστηρίξω. Πρόκειται αναρωτιέμαι, για σχιζοφρένεια ή απλά για εκτόνωση; Και αν είναι εκτόνωση γιατί δεν πάνε στο γήπεδο να δουν την αγαπημένη τους ομάδα; Τελικά συμπεραίνω πως δεν έχετε καταλάβει ούτε τι πρεσβεύω ούτε τι εννοώ με τα όσα γράφω και λέω. Δεν εξηγείται αλλιώς! Για να δείτε όμως ότι δεν είμαι εντελώς κακός και κάκιστος θα ξαναπώ άλλη μια φορά την γνώμη μου και όσοι θέλετε διαβάστε την, οι υπόλοιποι αγνοήστε με για το καλό σας.

Πάνε πολλά χρόνια που πολλοί πέθαναν κι έτρεχαν ποτάμια το αίμα για να έχουμε το δικαίωμα ψήφου. Δυστυχώς όλοι εμείς οι απόγονοι των θυσιασμένων απεμπολήσαμε αυτό μας το δικαίωμα και το απεμπολήσαμε όχι απέχοντας από την ψηφοφορία αλλά ψηφίζοντας. Μην σας φαίνεται αντιφατικό, δεν είναι καθόλου. Απεμπολήσαμε το δικαίωμα ψήφου άλλοι με αντάλλαγμα μια θέση στο δημόσιο, άλλοι για μια κομματική καρέκλα, άλλοι απλώς ψηφίζουν ό,τι ψήφιζε ο μπαμπάς τους κι άλλοι ψηφίζοντας στην τύχη ό,τι βρεθεί μπροστά τους έτσι απλώς για να λένε πως ψήφισαν. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις, όπως και αν ο καθένας απεμπόλησε αυτό το ματωβαμένο δικαίωμα το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και αν αναρωτηθείτε ποιο ρίξτε μια ματιά γύρω σας και θα καταλάβετε τι εννοώ. Εκλέγαμε τους ψεύτες τα λαμόγια τους ρουφιάνους τους εξουσιαστές τα καθάρματα και τους λαοπλάνους των οποίων τις πολιτικές πληρώνουμε σήμερα για να βγαίνουν και να μας λένε με στόμφο πως δεν έχουμε δικαίωμα ανάκλησης και πως πρέπει να υπακούμε διότι αυτοί «είναι εκλεγμένοι» ενώ εσύ ρε μαλάκα Κλείτορα ποιος είσαι; Ένα τίποτα, μια μονάδα μέσα στο πλήθος, ένας ακόμα περιθωριακός αναρχικός κυνικός ούτε καν χριστιανός που ούτε έχεις εκλεγεί ούτε εκπροσωπείς κανέναν. Βεβαίως έχουν δίκιο όταν μου το λένε και το δικαίωμα τους το έδωσαν οι ψηφοφόροι τους οπότε κάνω και γω την πάπια και περιμένω. Διότι ξέρω να περιμένω όπως επίσης γνωρίζω πως έχω δίκιο και είναι θέμα χρόνου να φανεί πως αυτοί και οι ψηφοφόροι τους έχουν το άδικο.

Για να μην τα πολυλογώ, τα έχω ξαναγράψει εδώ σ’ αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο άλλωστε, το θέμα είναι για ποιόν λόγο να βγώ στην πλατεία και με ποιους; Να διαμαρτυρηθώ για να συνεχίσουν οι παπάδες να χρυσοπληρώνονται; Να διαμαρτυρηθώ για να συνεχίσουν οι συνδικαλιστές να κοπροσκυλιάζουν ανενόχλητοι; Να διαμαρτυρηθώ για να μην κοπεί η σύνταξη του στρατιωτικού που είναι συνταξιούχος από τα σαρανταπέντε του χρόνια; Να διαμαρτυρηθώ για να μην απολυθούν τα εκατοντάδες χιλιάδες κοπρόσκυλα των δημοσίων υπαλλήλων; Να διαμαρτυρηθώ για να μείνουν όλα όπως είναι και να μην αλλάξει τίποτα; Για ποιον λόγο τελικά να κατέβω να διαμαρτυρηθώ; Μήπως να διαμαρτυρηθώ για να φύγει ο Παπαντρέου και να έρθει ο Σαμαράς όπως κάνουν οι Ισπανοί με τον Θαπατέρο; Γελοιότητες αγαπητοί.

Θα κατέβω στην πλατεία λοιπόν όταν τα αιτήματα θα είναι: Δήμευση των περιουσιών των πολιτικών (και των 300) και εξορία αυτών. Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας και υψηλότατη φορολογία στις τράπεζες ώστε να ξεχρεώσουμε εντός 24 ωρών. Κατάλυση του στρατεύματος ως έχει και μηδενισμός των στρατιωτικών δαπανών. Αλλαγή συντάγματος προς το δημοκρατικότερο και τέλος, οργάνωση της ελληνικής επικράτειας σε ομοσπονδία ή συνομοσπονδία ανεξάρτητων αυτόνομων και αυτοδιοικούμενων περιφερειών στα πρότυπα της Ελβετίας.

Μέχρι τότε βελάξτε όσο θέλετε, στην καλύτερη των περιπτώσεων απλώς θα αλλάξετε τα πρόσωπα των εξουσιαστών και σε τριάντα χρόνια θα είμαστε πάλι στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.

ΣΥΝ–Χρυσή αυγή. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος τελικά;

Για να μην νομίζουν κάποιοι πως όταν λέω ότι όλοι αυτοί βράζουν στο ίδιο καζάνι κάνω πλάκα ή προβοκάρω ή απλά λέω μπαρούφες δείτε και το εξής μοναδικό ανεπανάληπτο διαφωτιστικό βίντεο όπου ο ΣΥΝ παρεούλα με τα χρυσά αυγά ενάντιοι στην ύπαρξη των Ρομά στον Ασπρόπυργο γιατί λέει είναι παράνομοι και οι παράγκες αυθαίρετες! Όταν το καράβι βουλιάζει τα ποντίκια πηδάνε πρώτα!

Στους ομιλητές της συγκέντρωσης στα Νεόκτιστα Ασπροπύργου, στις 15 Μαΐου 2011, ο επικεφαλής του Ανεξάρτητου Ενωτικού Συνδυασµού «Ανθρώπινη Πόλη» Βαγγέλης Παπανικολάου που υποστήριξε ο Συνασπισμός και ο Ηλίας Κασιδιάρης της Χρυσής Αυγής, τον οποίο ευχαρίστησε δύο φορές θερμότατα ο νομικός σύμβουλος των κατοίκων Μιλτιάδης Αντωνίου Νικολαίδης.

Ας κάνει μια βολτουλα λοιπόν η πολεοδομία από τα νεόκτιστα Ασπροπύργου να δούμε πόσα από τα νόμιμα είναι αυθαίρετα και παράνομα και σε τι ποσοστό και κατά δεύτερον ας διαπιστώσουμε επιτέλους πως ΣΥΝ και χρυσά αυγά πάνε παρεούλα όπου τους συμφέρει. Επίσημα καλεσμένοι λοιπόν και ο ΣΥΝ και τα χρυσά αυγά από τους νοικοκυραίους των Νεόκτιστων Ασπροπύργου αγκαλίτσες και φιλάκια μεταξύ τους και όλα καλά σ' αυτή την χώρα όπου πλέον δεν μας τρώει το… σαράκι της διχόνοιας αφού τα βρήκαν μέχρι και ο ΣΥΝ με τα χρυσά αυγά εναντίον (ποιων άλλων) των εξαθλιωμένων ρομά! Διότι ο εξαθλιωμένος ο φτωχός και ο ανήμπορος είναι πάντα το πρώτο θύμα των νοικοκυραίων! Άχρηστοι οι Ρομά, βρωμιάρηδες οι Ρομά, παράνομοι, αυτοί φταίνε για τα τωρινά μας χάλια και όχι οι νοικοκυραίοι και οι εκλεγμένοι τους! Δεν μιλάνε για μόρφωση για σχολεία στους ρομά δεν μιλάνε για αλληλεγγύη βοήθεια ανθρωπισμό ποιότητα ζωής κλπ αηδίες. Η λύση που προτείνουν είναι το πογκρόμ. Το γεγονός επισημάνθηκε στα αρμόδια κεντρικά όργανα του Συνασπισμού που με τη σιωπή τους έδειξαν να αποδέχονται τη συμπαράταξη αυτη... Γι αυτό σας λέω, δεν υπάρχει σωτηρία! Το μόνο που μένει είναι η εμφάνιση ενός νέου Ουγκώ μιας και οι άθλιοι δεν έχουν ακόμα στον ήλιο μοίρα αλλά φευ μικροαστοί! Θα σας φάνε τα παιδιά σας, θα σας φάνε ζωντανούς! Συγχαρητήρια λοιπόν στον ΣΥΝ, πάω να ξεράσω!

Watch live streaming video from thriasioweb at livestream.com

κι εδώ ο σύνδεσμος των χρυσών αυγών με τις τυμπανοκρουσίες! Μπράβο ρε ΣΥΝ!!!  http://xryshaygh.wordpress.com/2011/05/16/%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%AE-%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B1/

Γάτες και άλλα ζώα…

Όλα τα ζώα τ’ αγαπώ αλλά έχω μια ιδιαίτερη προτίμηση στα πουλιά. Μ’ αρέσει το πρωί να ξυπνάω με τα κελαϊδίσματά τους και το απόγευμα να κλείνω την μέρα μου επίσης ακούγοντας τα τραγούδια τους. Μ’ αρέσει να τα βλέπω να βοσκάνε παιχνιδιάρικα σγαρλίζοντας το χώμα και τσιμπώντας σκουληκάκια. Δεν ξέρω γιατί αλλά μ’ αρέσει. Είχα όμως ένα μεγάλο πρόβλημα. Αν και διαθέτω αρκετά μεγάλο κήπο με πολλά ήδη χλωρίδας και άφθονα έντομα και ζουζούνια ωστόσο τα πουλιά μόνο από πολύ μακριά τα έβλεπα και τ’ άκουγα. Ο λόγος ήταν οι γάτες χωρίς όμως να φταίνε αυτές. Ο φταίχτης ήταν οι φιλόζωες κυρίες της γειτονιάς.

Αυτές λοιπόν οι κυρίες κάθε μέρα μα κάθε μέρα ανελλιπώς μαζεύονται αντί για καφεδάκι και ταΐζουν τις γάτες και όταν λέμε τις ταΐζουν μην φανταστείτε τίποτα λογικό. Τσουβάλια, ναι κυριολεκτικά τσουβάλια κάθε μέρα γατοτροφών με αποτέλεσμα αμέτρητες ποσότητες από αδέσποτες γάτες να τριγυρνούν εδώ κι εκεί αλλά ιδιαίτερα στον δικό μου κήπο που επειδή δεν τον έχω χέρσο ή με γκαζόν ή με τσιμέντα και γεμάτο χούμο οι γάτες τον βρίσκουν πολύ παιγνιδιάρικο και πολύ φυσικό για να παίζουν να κυνηγούν αλλά και να κοπρίζουν. Κι εδώ ήταν το μεγάλο μου πρόβλημα. Έχω στον κήπο κανα δυο μεριές που δεν τις πιάνει η βροχή τον χειμώνα, γύρω στα 10 τετραγωνικά μέτρα στεγνού αφράτου χώματος που είναι ιδανικό για να κοπρίζουν οι γάτες τον χειμώνα που όλα είναι βρεμένα ένα γύρω και ξέρετε πόσο απεχθάνονται το νερό και την λάσπη οι γάτες για να μην σας πω πως σχεδόν όλες μου οι γλάστρες βρωμοκοπούσαν απαίσια. Εκτός λοιπόν του ότι δεν πατούσε πουλί στον κήπο μου αφού αλώνιζαν οι γάτες, εκτός από τα ξεπουπουλιασμένα νεκρά πουλιά που έβρισκα κάθε τόσο, εκτός από τις χαλασμένες φωλιές και τα νεκρά πουλάκια ο κήπος μου βρώμαγε από τα κοπρίσματα των γατιών σε βαθμό απελπισίας να μην μπορώ να κάτσω ούτε στο μπαλκόνι.

Όταν είχα πρωτοέρθει να κατοικήσω εδώ πριν 15 και βάλε χρόνια είχα αρχίσει προσπάθειες για να ντοπιάσω πουλιά διαφόρων ειδών. Όταν λέω «ντοπιάσω» εννοώ πως τους είχα νερό τροφή και φωλιές εξασφαλισμένα σε μόνιμη βάση ώστε να γεννούν εδώ και να μένουν εδώ αλλά φευ είχα υπολογίσει χωρίς τις γάτες. Ο φυσικός κύκλος είχε διαταραχτεί ανεπανόρθωτα και ενώ αγαπώ τα πουλιά ζούσα στο βασίλειο της γάτας πατώντας στα σκατά τους και μυρίζοντας απαίσια όλος ο κήπος μου. Έπρεπε κατι να κάνω. Καταρχήν λοιπόν πήγα και βρήκα αυτές τις κυρίες και τους εξήγησα ευγενικά πως αφού θέλουν γάτες και τις ταΐζουν με τα τσουβάλια κάθε μέρα έπρεπε να αναλάβουν και την περαιτέρω φροντίδα τους ήτοι εμβολιασμούς και στείρωση ώστε να είναι ο πληθυσμός τους υγιής και ελεγχόμενος. Βεβαίως οι κυρίες μ’ έβρισαν και με αγνόησαν συνεχίζοντας τον χαβά τους. Εγώ κάθε άνοιξη με τις πρώτες ζέστες που δεν άντεχα πιά την βρώμα και την μπόχα αναγκαζόμουν να πετάω καροτσιές το χώμα όπου κόπριζαν οι γάτες. Κάθε χρόνο έφερνα ένα φορτηγάκι και πέταγα πολλά καρότσια χώμα μέχρι που η βρώμα όχι να εξαφανιστεί αλλά τουλάχιστον να μειωθεί σε ανεκτά επίπεδα. Φευ βαρέθηκα κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια από την μια οι κυρίες να ταΐζουν ανεξέλεγκτα τις γάτες και από την άλλη εγώ να καθαρίζω και να μην προλαβαίνω αφού τον δικό μου ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ κήπο προτιμούσαν για χέσιμο παιχνίδι γέννες και κυνήγι. Έπρεπε να κάνω κάτι αλλά τι; Πήγα και ξαναβρήκα τις γειτόνισσες να τους εξηγήσω πως δεν πάει άλλο το πράγμα μιλάμε για εκατοντάδες γάτες αμέτρητες γάτες! Γάτες παντού. Γάτες να πηδάνε στα μπαλκόνια, γάτες να γεννούν σε όλες τις μεριές γάτες να περνάνε μέχρι και από την κουζίνα μου, γάτες εδώ γάτες εκεί αμέτρητες γάτες παντού! Με ξαναέβρισαν οι κυρίες και ξαναφυγα αποφασισμένος όμως αυτή την φορά να λύσω το πρόβλημα. Κι άρχισαν τα αντίμετρα.

Καταρχήν κάλυψα τις μεριές με χώμα που έμεναν στεγνές τον χειμώνα με τα κλαδέματα από τις αναρριχώμενες τριανταφυλλιές που με τ’ αγκάθια τους απαγόρευαν την πρόσβαση στις γάτες. Κατά δεύτερον πήγα χωρίς να με δουν και έριξα σπόρους πολλούς σπόρους στους κήπους των κυριών αυτών από το φυτό γλήχωμα ένα φυτό που υπεραγαπούν οι γάτες και που δεν φεύγουν με τίποτα μακριά του. Επίσης τοποθέτησα ανάποδα χωνιά στους κορμούς των δέντρων και όπου αλλού μπορούσαν να ανέβουν γάτες και κάλυψα τους φράχτες με κισσό που απεχθάνονται και αγκαθωτές τρανταφυλλιές αγκινάρες μοκαβίλιες κλπ. Με λίγα λόγια μετέτρεψα τον κήπο μου από παράδεισο σε κόλαση για τα γατιά ενώ στην ζούλα μετέτρεψα τους κήπους των φιλόζωων κυριών από αδιάφορους για τις γάτες σε επίγειο παράδεισό τους με τα γληχώματα. Ήταν πια θέμα χρόνου και περίμενα τα αποτελέσματα της εκστρατείας μου με μεγάλο ενδιαφέρον. Οι γάτες ερχόντουσαν πια όλο και σπανιότερα στον κήπο μου ο οποίος σιγά σιγά άρχισε να γεμίζει από πολλών ειδών πουλιά. Άρχισαν όμως να έχουν πρόβλημα οι φιλόζωες. Τα πρώτα χρόνια γέλασα με την καρδιά μου όταν οι σύζυγοι των κυριών κουβαλούσαν καροτσιές τα κόπρανα και τα βρώμικα χώματα από τον κήπο τους κι ευχαριστιόμουν να τους βλέπω και να με βλέπουν που τους βλέπω γελώντας για την βρωμερή αγγαρία τους. Αυτό επαναλήφθηκε αρκετές χρονιές και κάθε χρόνο έβλεπα την απελπισία στα πρόσωπά τους και την σιχαμάρα από την βρώμα καθώς φτυάριζαν μεγάλες ποσότητες από τα στεγνά σημεία των κήπων τους.

Φέτος όμως το καταφχαριστήθηκα ιδιαίτερα καθώς άρχισαν και οι μεταξύ τους καυγάδες. Απηυδισμένοι σύζυγοι και τέκνα που δεν μπορούσαν ούτε στον κήπο να βγούν ούτε στο μπαλκόνι τους να καθίσουν από την βρώμα, εξαγριωμένοι οι ένοικοι των υπολοίπων διαμερισμάτων από την δυσοσμία άρχισαν οι καυγάδες τους οποίους καυγάδες καθόμουν και παρατηρούσα με ιδιαίτερη ευχαρίστηση. Για να μην σας τα πολυλογώ έφτασαν να καλέσουν και την αστυνομία και να βρίζονται συναμεταξύ τους οι ένοικοι τι θα γίνει πια με την απελπιστική δυσοσμία από τις γάτες! Τι θέλω να πω με όλο αυτό; Δύο πράγματα. Πρώτον, καλή η φιλοζωία αλλά όταν δεν διαταράσσει την φυσική ισορροπία και δεύτερον αν θέλετε να ξεφορτωθείτε τις γάτες κάντε τον κήπο σας δυσπρόσιτο γι αυτές. Φιλόζωος δεν είναι αυτός που έχει γάτα ή σκύλο.

Φιλόζωος είναι αυτός που σέβεται όλα τα ζωντανά της φύσης αλλιώς μπορεί να είναι γατολάγνος ή σκυλολάγνος ή ποντικολάγνος ή ή ή αλλά όχι φιλόζωος. Είναι δηλαδή γελοίο το φαινόμενο να έχεις κάνει τον «κήπο» σου πλατεία από μπετόν αρμέ και να θεωρείς πως είσαι φιλόζωος επειδή ταΐζεις γάτες ή να τον έχεις πνιγμένο στα φυτοφάρμακα αλλά να καμώνεσαι πως αγαπάς την φύση. Τέτοιες αντιφάσεις και αμετροέπειες δείχνουν το τεράστιο έλλειμμα παιδείας και γι αυτό φταίνε και κάποιες φιλοζωικές οργανώσεις που μοναδικό σκοπό έχουν την αγορά ζωοτροφών για να ταΐζουν τα αδέσποτα και μέχρι εκεί. Αμ δεν είναι έτσι αγαπητοί «φιλόζωοι» δεν είναι καθόλου έτσι. Δεν γίνεται να είσαι φιλόζωος με τις γάτες αλλά να ρίχνεις φόλες στα ποντίκια (ποντικοφάρμακο), δεν είναι οικολόγος αυτός που έχει λουλούδια στο βάζο του αλλά ραντίζει με χημικά τον κήπο του. Σε τελική ανάλυση η βιοποικιλότητα δεν είναι μόνο τα θηλαστικά αλλά και τα έντομα και τα πουλιά και όλα!

ΝΟΜΙΚΟΣ ΑΚΤΙΒΙΣΜΟΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΒΩΜΟ ΤΩΝ 12 ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΕΟΥΣ

Δεδομένης της "κακοδιαχείρισης" της ενημέρωσης της κοινωνίας για το Βωμό των 12 Θεών (παρουσιάστηκε από την συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ ως "μάχη πολυθεϊστών κατά μετακινούμενων πολιτών, κατά αρχαιολόγων και ΗΣΑΠ", ενημερώνουμε για το νομικό ακτιβισμό που έλαβε χώρα από την οργάνωσή μας, αλλά και από ομάδα ενεργών πολιτών (που ΔΕΝ αποτελούν θρησκευτική μειονότητα).

1. ΜΗΝΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΗ ΦΘΟΡΑ ΑΡΧΑΙΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ
Στις 4/3 η Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα – «πλειάδες» (ΜΚΟ) κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά κατά παντός υπευθύνου, μετά τη διαπίστωση ότι ξεκίνησαν εργασίες κατάχωσης σπουδαίων μνημείων της Αρχαίας Αθηναϊκής Αγοράς, με κυρίαρχο τον «ομφαλό» της, το Βωμό των 12 Θεών, χωρίς την απαιτούμενη άδεια.
Η μήνυση αυτή βρίσκεται σε στάδιο προκαταρκτικής εξέτασης, με εντολή του αρμόδιου Εισαγγελέα.
Υπάρχει η πληροφορία ότι υπήρξαν και μεταγενέστερες συναφείς μηνύσεις.

2. Αιτήσεις λήψης αντιγράφων του σχετικού φακέλου και αναφορές λόγω μη λήψης τους. Μέχρι και εισαγγελική παραγγελία λάβαμε προκειμένου να δώσει το ΥΠΠΟΤ τα σχετικά στοιχεία, η οποία, όμως, προσέκρουσε σε άρνηση εκτέλεσης.

3. Παράσταση ενώπιον του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ) στις 22/3/2011, κατά τη συζήτηση του θέματος της κατάχωσης ή μη του Βωμού των 12 Θεών.

4. ΑΙΤΗΣΗ ΛΗΨΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΡΟΥ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ (ΕΔΔΑ)
Παράλληλα, απευθυνθήκαμε (στις 14/4/2011) στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, από το οποίο ζητήσαμε τη λήψη σχετικού ασφαλιστικού μέτρου. Άνοιξε στο Δικαστήριο του Στρασβούργου ο σχετικός φάκελος (Koutra c. Grece)

5. ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ – ΔΙΚΕΣ ΣΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
Η Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα – «Πλειάδες» ήταν διάδικος σε όλες τις Δίκες με τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, παραστάθηκε δε με τους Δικηγόρους Αθηνών Ηλέκτρα Κούτρα (πρόεδρο) και Βασίλη Σωτηρόπουλο (νομικό της συνεργάτη), λαμβάνοντας ενεργά μέρος σε κάθε διαδικασία.
Τους αιτούντες πολίτες, υπερ των οποίων παρεμβήκαμε, εκπροσώπησε ο Δικηγόρος Αθηνών κ. Γιώργος Κόκκας.
ΔΙΚΗ ΤΗΣ 15ης/4: Έδωσε στους αιτούντες προσωρινή διαταγή περί μη κατάχωσης του Βωμού των 12 Θεών και του Ελέους, «περιφρουρώντας» την κατάσταση στην οποία βρισκόταν στις 12/4/11, όταν δηλαδή πολίτες και φορείς της κοινωνίας των πολιτών ζήτησαν προστασία από το φυσικό τους Δικαστή.
ΔΙΚΗ ΤΗΣ 26ης /4: Δεκτό το Αίτημα των πολιτών για αναβολή, προκειμένου να ενημερωθούν στοιχειωδώς για το περιεχόμενο της Αίτησης Ανάκλησης προσωρινής διαταγής
ΔΙΚΗ ΤΗΣ 27ης /4: «ΧΑΜΕΝΟΙ» ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ, Ο ΥΠ. ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΗΣΑΠ - «ΝΙΚΗΤΗΣ» Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΠΡΑΞΙΑ «ΑΚΤΩΡ – ΜΟΧΛΟΣ»
Ναι, πράγματι, δεν δικαιώθηκε ούτε ο ΗΣΑΠ, ούτε ο Υπουργός Πολιτισμού, ούτε το Δημόσιο, όπως εκπροσωπείται δια του Υπουργού Οικονομικών. Η αίτησή τους απορρίφθηκε για δεύτερη φορά. Δικαιώθηκε όμως η Κοινοπραξία «Άκτωρ» και «Μοχλός», που εκτελούσε το έργο. Ως προς αυτήν, στις 27/4 έπαψε να ισχύει η από 15/4 προσωρινή διαταγή (περί μη κατάχωσης του μνημείου) του αρμόδιου δικαστηρίου ασφαλιστικών μέτρων, γιατί «δεν είχε ακουστεί στο πρώτο δικαστήριο». Πώς έγινε αυτό; Ενώ είχε κληθεί ο Άκτωρ ως εταιρία, δεν είχε κληθεί ως κοινοπραξία με το Μοχλό (και ήταν φυσικό, αφού καμιά δημοσιότητα δεν υπήρχε, παρόλο που οφειλόταν να επιτραπεί έγκαιρα η πρόσβαση των πολιτών στο σχετικό φάκελο μετά από επανειλημμένες αιτήσεις τους). Το ότι είχε κληθεί ο Άκτωρ (στον οποίον, άλλωστε, κατακυρώθηκε το έργο) και το ότι τα γραφεία του, όπου οι πολίτες κοινοποίησαν, ήταν τα γραφεία ΚΑΙ της κοινοπραξίας, δεν φαίνεται να βάρυνε. ΄Ετσι, εκδόθηκαν την ίδια μέρα, από την ίδια Δικαστή, δυο αντιφατικές αποφάσεις. Έχαναν οι πολίτες, έχανε ο ΗΣΑΠ, έχανε το Υπ.Πολ., έχανε το Δημόσιο, αλλά κέρδιζε η κατασκευαστική κοινοπραξία. Όμως, για να συνεχίσει το έργο θα έπρεπε να έχει και αρχαιολόγο στον τόπο του Βωμού… Άρα οι πολίτες, παρότι τυπικά χαμένοι, είχαν και πάλι, στην ουσία, κερδίσει τη μάχη.

Μεταμεσονύκτια, την επομένη της ανάκλησης της προσωρινής διαταγής, πήγαν τρεις εργάτες να συνεχίσουν τις εργασίες. Χωρίς αρχαιολόγο –πράγμα που αφενός ήταν παράνομο, ως διακινδυνεύον το μνημείο, και αφετέρου καθιστούσε αυτομάτως και αυτοδικαίως άκυρη την Υπουργική Απόφαση που επέτρεπε την κατάχωση, η οποία, από τα ξημερώματα της 28ης Απριλίου, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι «καλύπτει» νομικά καμία εργασία (η έλλειψη παρουσίας αρχαιολόγου πιστοποιείται πλέον από δημόσιο έγγραφο – την καταγραφή συμβάντος του αρμόδιου ΑΤ Ακροπόλεως). Με άλλα λόγια, καμιά εργασία επί του Βωμού δεν εντάσσεται πλέον σε εγκεκριμένο νομοθετικό πλαίσιο και συνεπώς θα πρέπει να γίνει δεκτό ότι απαγορεύεται αυστηρά!
Ο εισαγγελέας άφησε το πρωί τους εργάτες ελεύθερους, «λόγω της ασάφειας της απόφασης του δικαστηρίου των ασφαλιστικών μέτρων».

ΔΙΚΗ ΤΗΣ 29ης /4:
Κατά της «ασαφούς» αυτής ανάκλησης της προσωρινής διαταγής, στράφηκαν ξανά οι πολίτες, ζητώντας από το Δικαστήριο την επαναφορά της ισχύος της προσωρινής διαταγής περί μη κατάχωσης, έως ότου εκδικαστούν τα ασφαλιστικά μέτρα των πολιτών (στις 2/8/11). Υπέρ των πολιτών παρενέβη το ΙΝΚΑ, επισημαίνοντας, μεταξύ άλλων, ότι «οι πολίτες – καταναλωτές δεν είναι εμπόρευμα». Η απόφαση εκδόθηκε τη Δευτέρα, 2 Μάη και έκανε δεκτή την αίτηση πολιτών και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, «ανακαλώντας την ανάκληση» που είχε πετύχει η εργολήπτρια κοινοπραξία κι απαγορεύοντας εκ νέου κάθε «μπάζωμα» του επιδίκου, ως την εκδίκαση της Αίτησης Ασφαλιστικών Μέτρων (που προσδιορίστηκε για τις 2 Αυγούστου του 2011).

HELLENIC ACTION FOR HUMAN RIGHTS - Pleiades

10 θέσεις υπέρ του φυσιοκρατικού ουμανισμού

Τελευταία συζητήθηκε αρκετές φορές σε διάφορους ιστότοπους ο κατάλληλος χαρακτηρισμός των άθεων-άθρησκων και η περιγραφή της κοσμοαντιλήψεώς τους. Πέρα από αυτά που γράφτηκαν, θα παραθέσω εδώ σε ελεύθερη απόδοση τις απόψεις που έχουν αποκρυσταλλώσει για λογαριασμό τους οι ομοϊδεάτες της γερμανικής Giordano-Bruno-Stiftung (GBS, Ίδρυμα Giordano Bruno), προσαρμοσμένες σε ορισμένα σημεία στα καθ' ημάς.

Σημ. Δεν συμφωνώ με όλα αλλά αξίζει για συζήτηση νομίζω.

1. Είναι το GBS ένα αθεϊστικό ίδρυμα;

Οι χαρακτηρισμοί άθεος, αθεϊστικός αποπνέουν οσμή «θειαφιού» και γι' αυτό είναι πάρα πολύ δημοφιλείς στους δημοσιογράφους. Στην πραγματικότητα είναι όμως τελείως ακατάλληλοι για να περιγράψουν με ακρίβεια τη φιλοσοφία του Ιδρύματος. Το GBS δεν εκφράζει μια μονοδιάστατη αθεϊστική αλλά μια φυσιοκρατική θέση, όπως κάνουν οι περισσότεροι επιστήμονες στις μέρες μας. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε την πεποίθηση ότι η φύση εξελίσσεται με σαφείς κανόνες και δεν είναι δυνατόν να παρέμβουν θεοί, πνεύματα, στοιχειά και δαίμονες στους φυσικούς νόμους. Αυτό έχει ως συνέπεια ότι, αν κάποιος ορίσει την έννοια «θεός» έτσι, ώστε να μη βρίσκεται σε αντίφαση με τους φυσικούς νόμους -άρα δεν γίνονται αποδεκτά θαύματα και ιδέες δημιουργίας-, τότε μπορεί καθένας να συνταιριάξει αυτό το θεό με τη φύση. Εννοείται ότι σε μια τέτοια περίπτωση αυτός ο θεός είναι περιττός και δεν προσφέρει οτιδήποτε στην κατανόηση του κόσμου και στην επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων.

2. Είναι το GBS εχθρικό προς τις θρησκείες;

Το Ίδρυμα παίρνει κριτική θέση προς τις θρησκείες, όχι εχθρική. Αντιλαμβανόμαστε τις θρησκείες ως κιβωτούς τοπικών και εποχικών πολιτισμών, οι οποίες μπορεί να περιλαμβάνουν, δίπλα σε ξεπερασμένες αξίες και ηθικολογίες, επίσης χρήσιμες πληροφορίες για την εποχή και τον τόπο, όταν και όπου αναπτύχθηκαν και διαδόθηκαν. Βέβαια, για να γίνει δυνατός ο διαχωρισμός αυτών των τυχόν χρήσιμων πληροφοριών από τις κατά καιρούς οπισθοδρομικές και συχνά εγκληματικές πρακτικές των θρησκειών και των μηχανισμών που τις εκπροσώπησαν διαχρονικά και τις εκπροσωπούν ακόμα, απαιτείται μια κριτική, ορθολογική και κοσμική αντίληψη για τη ζωή και τον κόσμο. Οι θρησκείες είναι ανθρώπινα επινοήματα, όπως τόσα άλλα, τα οποία προέκυψαν στην πορεία και την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Γι' αυτό πρέπει και οι θρησκευτικές γραφές να αντιμετωπίζονται με κριτικό πνεύμα, όπως και τα έργα όλων των αρχαίων φιλοσόφων, λαμβάνοντας ταυτόχρονα υπόψη ότι αυτά τα έργα υπερέχουν ηθικά και πνευματικά σε σύγκριση με τις «ιερές γραφές» των θρησκειών.

Το θεμελιώδες πρόβλημα των θρησκειών είναι ότι έχουν την τάση να θεωρούν ανθρώπινες ιδέες ως «άγιες», «αλάνθαστες» και «υποχρεωτικές», πράγμα που προκάλεσε αφόρητη καταπίεση και θάνατο σε μεμονωμένους ανθρώπους και λαούς. Ακόμα και σήμερα αποτελεί αυτή η ιεροεξεταστική αντίληψη μια απειλή για την κοινωνία και τη φιλειρηνική συμβίωση των ανθρώπων. Όσο αυτός ο κίνδυνος δεν έχει εξαλειφθεί, αποτελεί η κριτική αντιμετώπιση των θρησκειών ανυποχώρητη αξιωση του σύγχρονου διαφωτισμού.

3. Ταυτίζει το GBS θρησκεία με φονταμενταλισμό;

Οι άνθρωποι με φυσιοκρατικές αντιλήψεις διαφοροποιούν φονταμενταλιστές από διαφωτισμένους πιστούς. Στο χώρο του χριστιανισμού και εν μέρει του ιουδαϊσμού, μεγάλο τμήμα της ακαδημαϊκής θεολογίας πρεσβεύει μια θρησκεία χωρίς τις φοβίες της κόλασης και τα ανταλλάγματα του παραδείσου. Αυτές οι ελαφρύτερες εκδόσεις των θρησκειών γίνονται μεν ευκολότερα αποδεκτές ως αντικείμενο συζητήσεως, αλλά οι ίδιες δεν διαθέτουν λογική δομή και ιστορική στήριξη. Χωρίς κάποιες  δραστικές μεταφυσικές φοβέρες, χάνουν οι θρησκείες κάθε δυνατότητα επιρροής, πράγμα που φαίνεται, αφενός στην παρακμή των φιλελεύθερων θρησκευτικών ομάδων, όπως και στη συνεχή αύξηση των αδιάφορων για κάθε θρησκευτική ιδέα.

Ο λόγος για την απώλεια σημασίας της απελευθερωμένης θρησκευτικής πίστης σχετίζεται σημαντικά με τη διαπιστούμενη καθημερινά και διαχρονικά ασυμβατότητα μεταξύ της επιστημονικής γνώσης και της άκριτης πίστης. Έτσι μειώνεται μέχρις εξαφανίσεως το έδαφος, στο οποίο θα ήταν δυνατόν να συντηρηθεί κάποια απελευθερωμένη θρησκευτική πίστη, η οποία σημειωτέον περιορίζεται κυρίως στην Ευρώπη, ενώ σε άλλες περιοχές και κοινωνίες του κόσμου ευδοκιμούν, αφενός ο φονταμενταλισμός και αφετέρου η αποστασιοποίηση.

4. Το GBS έχει φονταμενταλιστική αντίληψη για την επιστήμη;

Η συχνά διατυπούμενη, κατά κανόνα παραπλανητική, κατηγορία της «αγιοποίησης» της επιστήμης από φυσιοκράτες περιέχει μία σοβαρή αντίφαση. Κι αυτό γιατί η επιστήμη είναι εξ ορισμού ανοιχτή σε κάθε αμφισβήτηση και τα αποτελέσματά της συχνά μεταβάλλονται και βελτιώνονται με απρόβλεπτο τρόπο. Η μεθοδολογία της κριτικής αμφισβήτησης δεν επιτρέπει τη δημιουργία «αμετάβλητων» και «αιώνιων» βεβαιοτήτων, ούτε και αποτελεί στόχο της διδασκαλίας επιστημονικών γνώσεων η παροχή «αδιαπραγμάτευτων» γεγονότων και παραδοχών. Εφόσον λοιπόν κάποιος περιχαρακώνεται δογματικά σε  συγκεκριμένα επιστημονικά αποτελέσματα, αφενός προδίδει τη μέθοδο της κριτικής αμφισβήτησης και αφετέρου, αργά ή γρήγορα, θα διαψευστεί από την ανάπτυξη νέων γνώσεων.

Πέρα από αυτό, το GBS δεν ισχυρίζεται ότι η επιστήμη αποτελεί το αντίστοιχο και ισοδύναμο της θρησκευτικής πίστης. Κι αυτό προκύπτει από τη σταθερή πεποίθηση ότι, όποιος διαθέτει επιστήμη, φιλοσοφία και τέχνη, δεν χρειάζεται τη θρησκεία! Αρκετά σημαντικά ερωτήματα της ζωής δεν είναι δυνατόν να απαντηθούν αποκλειστικά με επιστημονικά μέσα. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι αποκτάει εδώ η θρησκεία κάποιο πεδίο δραστηριοποίησης, αφού η φιλοσοφία οδηγεί στον ηθικό τομέα σε πολύ πιο πειστικά συμπεράσματα και η τέχνη είναι σε θέση να εκφράσει στον αισθητικό τομέα την ανθρώπινη δημιουργικότητα και να κωδικοποιήσει τις πνευματικές υπερβάσεις που εκδηλώνονται στην καθημερινή ζωή.  

5. Είναι το GBS εξ ίσου ιεραποστολικό όπως οι θρησκείες;

Εννοείται ότι στόχος του GBS είναι να ακουστεί από τους ανθρώπους. Θέλει να τους πείσει ότι είναι λογικό και προς συμφέρον τους να ενισχυθούν οι αξίες του ουμανισμού και του διαφωτισμού στην κοινωνία. Σε αντίθεση όμως με τις θρησκείες και ειδικότερα τον πάπα, το GBS δεν θεωρεί ότι κατέχει οποιαδήποτε μοναδική, διαχρονική και «σωτήρια» αλήθεια· πολύ αποδοτικότερα ακολουθεί την άποψη ότι, με βάση την κριτική αξιολόγηση, πρέπει να εγκαταλείπονται εσφαλμένες αντιλήψεις, εφόσον προκύψουν ισχυρά επιχειρήματα που συνηγορούν σ' αυτό.  

6. Πρέπει να διαθέτουμε σεβασμό για τις θρησκευτικές αντιλήψεις άλλων;

Ως ουμανιστές σεβόμαστε βεβαίως κάθε άνθρωπο πρωτίστως με αυτή την ιδιότητα του ανθρώπου. Όμως κάποιες αντιλήψεις δεν είναι δυνατόν να διεκδικούν σεβασμό, δεδομένου ότι η θρησκευτική αντίληψη πολλών ανθρώπων με βαθιά θρησκευτική πίστη περικλείει επίσης μισάνθρωπες και οπισθοδρομικές απόψεις και πρακτικές (π.χ. η υποτίμηση  γυναικών, ομοφυλόφιλων, αλλόθρησκων ή αλλοεθνών, η απαγόρευση προφυλακτικών), ή επίσης η παραδοχή ξεπερασμένων και αποδεδειγμένα λανθασμένων αντιλήψεων (π.χ. ότι το «σύμπαν» δημιουργήθηκε από τον θεό τους πριν από 6-7 χιλιάδες χρόνια).  Η αποδοχή και ο σεβασμός τέτοιων αντιλήψεων θα αποτελούσε προδοσία στον ουμανισμό και στο διαφωτισμό!

7. Μήπως είναι απαραίτητες οι θρησκείες για τη δημιουργία αξιών;

Αποτελεί αμετακίνητη ιστορική αλήθεια ότι τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου που απολαμβάνουμε στο σύγχρονο κράτος δικαίου δεν προέρχονται από τις θρησκείες και θεσπίστηκαν με σκληρό απελευθερωτικό αγώνα ενάντια στους φεουδαρχικούς και εκκλησιαστικούς μηχανισμούς. Πολλές σύγχρονες αξίες, όπως ο ορθολογισμός, η αυτοδιάθεση και η δημοκρατία, που διέπουν σήμερα τη ζωή μας και φαίνονται αυτονόητες πρακτικές, αναπτύχθηκαν ήδη με τον ελληνο-ρωμαϊκό πολιτισμό και καταπιέστηκαν μέχρις εξαφανίσεως επί 1000 χρόνια με την επιβολή του χριστιανισμού και τη συγκρότηση του εκκλησιαστικού μηχανισμού.

Έπρεπε να φτάσει η εποχή της Αναγέννησης για να ανακαλυφθούν τα χαμένα γραπτά της Αρχαιότητας και να επανέλθει στη συζήτηση των διανοουμένων ο ορθολογισμός και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η καθολική εκκλησία αποδέχτηκε τα «δικαιώματα του ανθρώπου» μόλις το 1961, ενώ η ορθόδοξη δεν τα αποδέχθηκε ποτέ· μέχρι πρόσφατα ο μακαρίτης Χριστόδουλος θεωρούσε τις (αδιευκρίνιστες) ελληνικές παραδόσεις πολύ σημαντικότερες έναντι των «ξενόφερτων», όπως έλεγε, δικαιωμάτων του ανθρώπου, τα οποία όμως μας εξασφαλίζουν την ελευθερία να μετακινούμαστε ελεύθερα, να εκφράζουμε αδέσμευτα τη γνώμη μας και να εκλέγουμε με προσωπικά κριτήρια τους εκπροσώπους της αρεσκείας μας. 

8. Θα κατέρρεε το σύστημα κοινωνικής βοήθειας χωρίς τη συμβολή της εκκλησίας;

Τα περισσότερα θρησκευτικά ιδρύματα και οι κοινωνικές δραστηριότητες χρηματοδοτούνται στο μεγαλύτερο βαθμό από το κράτος και εν μέρει από τις περιορισμένες εισφορές των πιστών. Από την περιουσία των εκκλησιών προέρχονται μόνο ελάχιστες εισφορές, οι οποίες αντισταθμίζονται όμως με πολύ υψηλότερες κρατικές και δημοτικές επιχορηγήσεις, των οποίων η διαχείριση δεν ελέγχεται. Έτσι προκύπτουν πολλαπλά φαινόμενα κακοδιαχείρησης - στην Ελλάδα χαρακτηριστικό είναι εκείνο με τα σάπια κοτόπουλα! Επιλέον δε, οι μισθοί κληρικών και ιεροψαλτών καταβάλλονται από το δημόσιο προϋπολογισμό, στον οποίο συμβάλλουν όμως και πολίτες που δεν ενδιαφέρονται για θρησκευτικά ζητήματα και είναι αντίθετοι με τις δραστηριότητες του εκκλησιαστικού μηχανισμού. Έτσι, ένας διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας θα απελευθέρωνε μεγάλα χρηματικά ποσά, με τα οποία θα ήταν δυνατόν να χρηματοδοτηθεί ένα ελεγχόμενο σύστημα παροχής κοινωνικής βοήθειας σε αναξιοπαθούντες πολίτες.

9. Ο ναζισμός και ο σταλινισμός δεν προκάλεσαν περισσότερα εγκλήματα από εκείνα των θρησκευτικών μηχανισμών;

Ναζισμός και ο σταλινισμός ήταν πολιτικές θρησκείες, οι οποίες είχαν όλα τα χαρακτηριστικά των συστημάτων τυφλής πίστης. Διέθεταν «προφήτες» υπεράνω κριτικής και σχολιασμού, διακήρυσσαν ότι έχουν αποκλειστική πρόσβαση σε «απόλυτες και αναλοίωτες διαχρονικές αλήθειες», τις οποίες ουδείς και ποτέ δεν επετράπη να αμφισβητήσει, έθεταν σε κυκλοφορία και για υποχρεωτική χρήση «ιερά συγγράμματα», τα οποία απαιτούσαν σεβασμό και συνεχή μελέτη, είχαν συγκροτήσει ιεραρχικά δομημένους μηχανισμούς με «ιερωμένους» κάθε βαθμίδας και αρμοδιότητας, απέκλειαν, καταδίκαζαν και εξόντωναν «αιρετικούς» και «αλλόπιστους». Λόγω της ομοιότητας και του ανταγωνισμού με τις πολιτικές θρησκείες, οι εκκλησιαστικοί μηχανισμοί δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τις δικτατορίες -με ελάχιστες αξιέπαινες προσωπικές εξαιρέσεις- και μετατράπηκαν σε στήριγμα αυτών των καθεστώτων, τα οποία εξασφάλισαν, αν όχι πάντα συμπαράσταση, τουλάχιστον την εκκλησιαστική ανοχή. Ειδικότερα στην Ελλάδα η επίσημη εκκλησία ταυτίστηκε με όλα τα δικτατορικά καθεστώτα και απέκτησε έτσι σημαντικά προνόμια, τα οποία οι μετέπειτα κυβερνήσεις δειλίασαν να περικόψουν.

10. Οι φυσιοκράτες επικαλούνται συχνά τα πορίσματα της «εξελικτικής επιστήμης», Μήπως αυτό οδηγεί στον κοινωνικό δαρβινισμό;

Οι ιδέες του Δαρβίνου προκάλεσαν επανάσταση στον τρόπο σκέψης των επιστημόνων και στην αντίληψή μας για τον κόσμο και τη ζωή. Είναι προφανές ότι καμιά ιδέα δεν μπορεί να αποκλείει αυτόματα ότι δεν θα γίνει αντικείμενο κατάχρησης. Ο αναφερόμενος κοινωνικός δαρβινισμός, τον οποίο ο ίδιος ο Δαρβίνος απέρριπτε, στηρίχθηκε σε διαστρεβλώσεις των φυσικών φαινομένων και των επιστημονικών πορισμάτων. Γιατί στη φύση δεν παρουσιάζονται μόνο φαινόμενα επιβολής μεμονωμένων συμφερόντων σε βάρον άλλων ανθρώπων, αλλά και φαινόμενα αλτρουισμού, αυτοθυσίας και αλληλεγγύης. Πέρα απ' αυτά, ο κοινωνικός δαρβινισμός συγχέει το βιολογικό αγώνα για επιβίωση στη φύση με τον αγώνα κοινωνικής επιβολής του ισχυρότερου, κάτι που είναι σε θέση να αντιμετωπίσει η οργανωμένη κοινωνία.  Η επιστήμη της εξέλιξης δεν υποκαθιστά το ρόλο της φιλοσοφίας, πώς θα έπρεπε να είναι η κοινωνία, αλλά εξηγεί μόνο πώς και γιατί λειτουργεί έτσι η φύση.

sfrang