Έγραψα στο προηγούμενο τους λόγους για τους οποίους προτιμώ να μείνω στην παραλία αντί να κατέβω στην πλατεία και με ρώτησε ένας φίλος αν βρίσκω κάτι θετικό στην όλη κατάσταση. Ναι βρίσκω και αρκετά θετικά τα οποία όμως εμένα δεν μου αρκούν τουλάχιστον προς το παρόν. Η θέση μου είναι δεδομένη και την έχω γράψει σε διάφορα σημεία σε αυτό το ημερολόγιο, ναι βρίσκω θετικά βρίσκω βήματα προς τα εμπρός, οπωσδήποτε η όλη κατάσταση είναι πολύ καλύτερη από τις συνήθεις κομματικές και συνδικαλιστικές διαδηλώσεις που μέχρι πρόσφατα μονοπωλούσαν το σκηνικό. Ας συνοψίσω λοιπόν τι θετικό βλέπω εγώ.
Καταρχήν το πρώτο και κυριότερο θετικό είναι η απεμπλοκή του συγκεκριμένου πλήθους από τις μέχρι τώρα οποιεσδήποτε κομματικές ταυτότητες. Το πρώτο μεγάλο βήμα έγινε και για κοιτάτε πως έχει ο καιρός γυρίσματα. Αυτά για τα οποία κάποτε με χλεύαζαν να που ήρθε η ώρα σιγά σιγά να γίνουν πραγματικότητα. Οι ιδιώτες, τα πρόσωπα αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν ως πρόσωπα πια κι όχι ως μέλη κάποιας κομματικής ή όποιας άλλης στρούγκας και προς το παρόν δείχνουν να τα καταφέρνουν. Τούτο με κάνει χαρούμενο μου δίνει μια κάποια ελπίδα κι αν δεν μου αρκεί είναι διότι το βήμα έγινε μεν αλλά ακόμα όχι με την σταθερότητα που θα έπρεπε. Είναι ένα πρώτο δειλό βήμα, ένα μετέωρο βήμα που πρέπει αν θέλει να γίνει ταξίδι, ν’ αποκτήσει όραμα και σκοπό κι αιτήματα συγκεκριμένα. Είναι όμως αναντίρρητα ένα πρώτο βήμα προς θετική κατεύθυνση κι ως προς τούτο το χειροκροτώ και το επικροτώ. Πλέον έγινε κατανοητό πως δεν είναι απαραίτητο να ανήκουμε σε κάποιο μαντρί ή ιδεολογικό στρατόπεδο για να έχουμε λόγο κι άποψη ούτε είναι απαραίτητη η όποια συμμετοχή μας σε κόμματα για να ακουστεί η φωνή μας. Το μοναδικό απαραίτητο είναι να έχουμε κάτι να πούμε και τούτο φαίνεται πως άρχισε να γίνεται κατανοητό. Μένει μόνο να στοιχειοθετηθούν αυτά που όλοι μας ο καθένας έχουμε να πούμε. Ειδικά λοιπόν για την Ελλάδα τούτο το θεωρώ ιδιαιτέρως σημαντικό βήμα και κρίνω πως πρέπει να διαφυλαχτεί πάση θυσία ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να έχει μέλλον και να εξελιχθεί.
Το δεύτερο θετικό που βρίσκω είναι ο τρόπος που οργανώθηκε μέσω του ίντερνετ. Αυτό το τεχνολογικό μέσο εξελίσσεται όπως ήταν (τουλάχιστον από εμένα) αναμενόμενο σε εφιάλτη για την εξουσία. Έδωσε τον τρόπο για απρόσκοπτη και μαζική επικοινωνία κι αν μην τι άλλο την επικοινωνία την φοβούνται οι εξουσιαστές όσο τίποτ’ άλλο. Και το καλύτερο ακόμα είναι πως η εξέλιξη αυτή βρίσκεται μόνο στην αρχή. Το μέλλον προβλέπεται δύσκολο για τους εξουσιαστές κυρίως λόγω αυτού του τρόπου άμεσης επικοινωνίας που σπάει τα στεγανά επιτρέποντας την ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων και ιδεών. Όλος ο πλανήτης μια πλατεία, όλος ο κόσμος ένα σπίτι, όλες οι σκέψεις μια φωνή, τρόμος για τους λογοκριτές. Τρόμος δίχως όρια κι αυτό μου αρέσει όταν γίνεται αντιληπτό και χρησιμοποιείται αναλόγως. Πολύ μου αρέσει.
Το τρίτο θετικό είναι οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτές τις συγκεντρώσεις. Μέσα από μια πρωτόγνωρη για την χώρα μας δυνατότητα έκφρασης που δίνεται στον καθένα μας, μέσα από τον αποκλεισμό των αυθεντιών και των ποιμένων ακούστηκαν και συνεχίζουν να ακούγονται πολλά κι ενδιαφέροντα πράγματα με τα περισσότερα εκ των οποίων συμφωνώ έστω και αν δεν μου φτάνουν. Μου αρκούν όμως για αρχή κι έχω όλη την καλή διάθεση να περιμένω ώστε όλες αυτές οι σκέψεις να αποκρυσταλλωθούν να συγκεντρωθούν και να γίνουν απαιτήσεις. Όλο αυτό το πλήθος μου μαζεύεται κάθε μέρα μου έδειξε πως έχει διαλέξει τον δρόμο που θέλει να ακολουθήσουμε και τούτος είναι ο δρόμος του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Το βλέπω πως έχει απορριφθεί οριστικά και αμετάκλητα η δουλοπρέπεια της ανατολής, βλέπω με αγαλλίαση πως υπάρχει θέληση να φύγουμε μπροστά αλλά αυτό που δεν βλέπω είναι η θέληση για ξερίζωμα όλων αυτών που θέλουν να μας επαναφέρουν στο βυζάντιο και να μας κάνουν Αφγανιστάν. Με στεναχωρεί το γεγονός πως δεν βλέπω θέληση για ρήξη με ό,τι μας φρενάρει και μας ωθεί πως τα πίσω.
Ξέρω όμως πως αν αυτό το κίνημα (διότι περί κινήματος πολιτών πρόκειται) αν αποκτήσει συνείδηση τότε θα δεχτεί τα πυρά εκείνων που μας θέλουν τριτοκοσμικούς και αυτό που με στεναχωρεί είναι πως δεν είναι έτοιμοι να δεχτούν αυτά τα πυρά. Το γιατί δεν το ξέρω. Ίσως επειδή ελπίζουν πως όντας ειρηνικοί δεν θα δεχτούν επιθέσεις, ίσως πάλι επειδή δεν θέλουν μέσα από την ρήξη να αποκλείσουν κανέναν έστω και αν αυτός είναι σκοταδιστής όμως ομελέτα δεν γίνεται χωρίς να σπάσουν αυγά. Είναι κανόνας αυτός.
Το σύστημα θα δράσει με δύο πιθανούς τρόπους. Είτε θα σας αφήσει για πάντα εκεί στην πλατεία να διαμαρτύρεστε ειρηνικά ενώ αυτό θα συνεχίζει να κάνει την δουλειά του είτε θα βρεί μια αφορμή μια οποιαδήποτε ασήμαντη αφορμή για να ψεκάσει με εντομοκτόνα αν δει πως υπάρχει περίπτωση να εξελιχθεί αρνητικά (για το σύστημα). Και με λυπεί που το κίνημα δεν είναι έτοιμο να αποκρούσει αυτή την (αναμενόμενη) επίθεση. Αν πάλι το σύστημα δεν δράσει τότε οι διαδηλωτές θα το διαλύσουν από μόνοι τους, θα βαρεθούν και θα φύγουν απλώς διότι δεν υπάρχει συγκεκριμένος στόχος, απλώς διότι είναι μια διαμαρτυρία που δεν δίνει λύσεις.
Εν κατακλείδι, θα επαναλάβω αυτά που έγραψα και στο προηγούμενο κι εμμένω σ’ αυτά. Θα είμαι μαζί σας στον δρόμο στην πλατεία στο πεζοδρόμιο όταν θα αρχίσουν να ακούγονται συγκεκριμένες απαιτήσεις. Για να κατέβω να διαμαρτυρηθώ αποκλείεται, για να κατέβω ν’ απαιτήσω είναι δεδομένο αλλά και πάλι σας λέω: η απάντηση βρίσκεται στις κάλπες την ημέρα των εκλογών. Τότε είναι που πρέπει αντί στα εκλογικά κέντρα να βρεθούμε οι παρέες στις πλατείες. Τότε αν εκείνη την Κυριακή τα εκλογικά κέντρα μείνουν άδεια και γεμίσουν οι πλατείες τότε είναι που θα τους κόψει κρύος ιδρώτας. Μέχρι τότε συμπαραστέκομαι στηρίζω υποστηρίζω αλλά δεν ελπίζω. Και δεν ελπίζω διότι δεν έχω από κάπου να κρατηθώ. Δώστε μου ένα σημείο να κρατηθώ αν θέλετε να μετακινήσω τον κόσμο.
κι ένα τραγουδάκι που έτυχε να το μελετάω αυτές τις μέρες και σας το χαρίζω.
Συμφωνώ με τα θετικά που αναφέρεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά, κατέβηκα μια φορά στο Σύνταγμα και δεν πρόκειται να ξαναπάω.
Ο λόγος;
Με απωθούν οι σημαίες, όχι μόνο οι κομματικές αλλά και οι εθνικές (μάλιστα αυτές οι τελευταίες ακόμα περισσότερο).
Τί θελουν δηλαδή να δηλώσουν αυτοί που τυλίγονται με ελληνικές σημαίες, ή τις ανεμίζουν;
Εθνική υπερηφάνεια; Oι ...άνεργοι και τα κορόιδα;
Ή μήπως ... εθνική ενότητα; Με ποιόν; Με τους εργολάβους, τους πολιτικούς, τους παπάδες, τους δημοσιογράφους, τα λαμόγια;
Δεν υπάρχει ποτέ η παραμικρή περίπτωση να πάψω να πιστεύω ότι ο πατριωτισμός και οι λογικές παραφυάδες του (εθνική "υπερηφάνεια", εθνική "ενότητα" κλπ.) είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων και το τελικό κουτόχορτο που ταϊζουν το κοινωνικό κοπάδι.
Όσα συμβολίζει αυτό το κωλόπανο, είναι ακριβώς αυτά που μας οδήγησαν σε αυτή την παρακμή.
Σε περίπτωση δε "εθνικού" πολέμου, θα κάνω τα πάντα για να τον μετατρέψω σε κοινωνικό (βλ. εμφύλιο). Το πρώτο που μου έρχεται στον νού είναι να πυροβολήσω εναντίον ελλήνων (όποιων κρίνω εγώ), ή να ρίξω χώμα στα ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων του στρατού, ή να βάλω λεπτό χαλίκι στις κάνες των κανονιών.
Γαμώ την ελλάδα σας και όλες τις πατρίδες.
Σκατά στους πατριώτες.
Θοδωρής Λαμπρόπουλος
Εθνοπροδότης
Καλημέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήγενικότερα συμφωνώ με την προσέγγισή σου όσον αφορά τους στόχους. Αυτοί λοιπόν τίθενται κάθε βράδυ στη λαϊκή συνέλευση της πλατείας. Αυτό που έχουν πει κάποιοι και που συμφωνώ 100%, είναι ότι πρέπει να τεθούν πολιτικοί στόχοι, ένας κάθε φορά. Να ανεβαίνουμε ένα σκαλί κάθε φορά. Εάν δεν γίνει αυτό έστω και αν “φωνάζουμε” ως αγανακτισμένοι πολίτες, μπροστά από τη βουλή, ή συζητάμε ως βαθιά πολιτικοποιημένοι στην λαϊκή συνέλευση της πλατείας κάθε βράδυ στις 21:00, τότε θα επέλθει όντως η κούραση και η απογοήτευση του μεγαλύτερου όγκου των πολιτών. Η “δύναμη των κομμάτων” σε σχέση με το κίνημα ή τα κινήματα γενικότερα είναι ότι έχουν πολιτικούς στόχους, είτε ξεκάθαρους, είτε σκοτεινούς, είτε οτιδήποτε... Όμως έχουν πολιτική ατζέντα με κάποιους στόχους, και κινητοποιούν τους οπαδούς τους προς συγκεκριμένη κάθε φορά κατεύθυνση. Για να χτυπηθεί το κίνημα μαζί τους και να επιβιώσει θα πρέπει να αναμετρηθεί στα ίσα. Πολιτικοί και Οικονομικοί στόχοι. Ο κόσμος καλώς ή κακώς θέλει πάντα ανέξοδα και άμεσα απτά αποτελέσματα κάτι το οποίο είναι 99 στις 100 φόρες ανέφικτο να συμβεί. Πρέπει λοιπόν να δοθεί όραμα και στόχος για τη ζωή του, και αυτό γίνεται με μικρούς κοντινούς και εφικτούς στόχους. Ο Μπενζαμέν Κονστάν έλεγε (σε ελεύθερη απόδοση), ότι ο πολίτης επιθυμεί από το κράτος (σύστημα) να του διαφυλάσσει τις προσωπικές του απολαύσεις, την προσωπική του ευημερία, (ό,ποια και σε ό,ποιο βαθμό είναι αυτή). Αυτό το βασικό χαρακτηριστικό δεν πρέπει να το ξεχνάμε αλλά και ούτε να το υποτιμάμε διότι ο κόσμος επιθυμεί την ηρεμία, την ησυχία, την ασφάλεια, και την ευημερία, και αυτό μπορεί κάποιος να του το “πουλήσει”, και αυτός (ο κόσμος) με τη σειρά του, είναι πάντα έτοιμος ως “καταναλωτής” να το αγοράσει. Το κίνημα θα πρέπει να “διδάξει” ή να δώσει την κατεύθυνση ότι όλα αυτά δεν πουλιούνται αλλά δημιουργούνται, και βιώνονται ελεύθερα από τον καθένα ξεχωριστά και από όλους μαζί.
Αγαπητέ Κλείτωρ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρέθηκα εδώ τυχαία από ένα link που βρήκα στα feeds του FB και νοιώθω την ανάγκη να σχολιάσω κάτι.
Γράφεις: "Μέχρι τότε συμπαραστέκομαι στηρίζω υποστηρίζω αλλά δεν ελπίζω. Και δεν ελπίζω διότι δεν έχω από κάπου να κρατηθώ. Δώστε μου ένα σημείο να κρατηθώ αν θέλετε να μετακινήσω τον κόσμο."
Μα σε ποιούς απευθύνεσαι; Από ποιόν περιμένεις να σου δώσει ένα σημείο να κρατηθείς; Περιμένεις και εσύ από τους άλλους; Χώσου και βοήθησε να αλλάξουν τα πράγματα. Μπες π.χ. στις ομάδες εργασίας, φτιάξε ΕΣΥ το σημείο από όπου θα κρατηθείς. Γιατί περιμένεις "άλλοι" να δηλώσουν τι απαιτούν για να δεις αν συμφωνείς; Ποιοί είναι οι άλλοι; Εμείς είμαστε. Αυτό είναι το μήνυμα της πλατείας.
Φιλικά, Λέα
Αγαπητή Λέα, ευχαριστώ την τύχη μου, πολύ ωραίο το σχόλιό σου. Απευθύνομαι στην κοινωνία ολόκληρη και στον καθένα ξεχωριστά. Δεν περιμένω από κανέναν να μου δώσει αν δεν θέλει. Αυτό που περιμένω (και που ζητώ) είναι να μην μου γκρεμίζουν αυτό που χτίζω και υπ’ αυτή την έννοια λέω «δώστε μου ένα σημείο» και ξέρω πολύ καλά τι λέω βασιζόμενος στις εμπειρίες μου που μάλλον είναι διαφορετικές από τις δικές σου. Είμαι ήδη χωμένος βαθιά χωμένος θέλω να νομίζω αλλά δεν έχω πρόβλημα να χωθώ και παραπέρα πλην όμως για ν’ αλλάξουν τα πράγματα δεν αρκώ εγώ μόνος μου. Δεν είμαι αυθεντία δεν είμαι σωτήρας δεν είμαι μεσσίας δεν είμαι τίποτα αλλά έχω πιά συνηθίσει να χτίζω και να μου γκρεμίζουν επειδή αυτό που χτίζω εγώ ξεβολεύει τα συμφέροντα άλλων. Γι αυτό και δεν έχω πολλές επιλογές ή μάλλον για να ακριβολογώ έχω μόνο μία επιλογή και αυτή είναι να περιμένω να συμφωνήσω εγώ με τους υπόλοιπους (όπου) αφού αυτοί δεν συμφωνούν μαζί μου. Το μήνυμα της πλατείας όπως εγώ μέχρι τώρα το αντιλαμβάνομαι αυτό ακριβώς μου λέει. «φτιάξε εσύ αυτό που θέλουν οι άλλοι» αλλά εν προκειμένω οι άλλοι δεν ξέρουν τι θέλουν τουλάχιστον όχι ακόμα κι όσοι ξέρουν ξεβολεύονται με αυτό που εγώ φτιάχνω, οπότε τι μου μένει; Συν τοις άλλοις προσμέτρησε σε παρακαλώ πως δεν έχω καμιά διάθεση να το παίξω ήρωας. Δεν έχω καμιά διάθεση να ξαναπροπηλακιστώ από παπάδες και ποίμνιο κι από κομματόσκυλα. Δεν έχω καμιά διάθεση να εξοστρακιστώ από πανεπιστημιακές αυθεντίες και από «αγωνιστές» του προηγούμενου αιώνα. Ήδη σ’ αυτή την πλατεία που λες στην πρώτη μου επαφή, βρέθηκα σχεδόν πετώντας στην άκρη μόνο και μόνο επειδή τόλμησα να βελάξω φανερά, επειδή τόλμησα αντί να μουτζώνω τους εκλεγμένους να μουτζώνω τους εκλέκτορες. Έχω αναλάβει τις ευθύνες μου, ξέρω που φταίω κι εγώ αλλά δεν έχω καμιά διάθεση να επιβάλω αυτογνωσία και στους άλλους. Αν το καταφέρουν από μόνοι τους όπως πρέπει και οφείλουν τότε έχει καλώς κι εγώ μαζί τους αλλιώς… όχι, δεν είμαι μεσσίας εγώ. Ούτε διαφωτιστής ούτε κομματάρχης ούτε μιλώ εξ έδρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλικά, Κλείτωρ.