Καλωσορίσματα

Στο χωριό τους, ο θεός να τα κάνει χωριό ετούτα τα 30 καλύβια στο Κεφαλόβρυσο, δεν άκουγες άλλα ονόματα πάρεξ το Μητρ’σ, το Μητσ’ς το Δημη’ς, το Λάμπρ’ς.

Μέσα σε τούτη την άγρια βουνοθάλασσα, όπου ορθώνονται αθεόρατα και μαυριδερά κύματα οι κορυφές και χάσκουνε ακαταμέτρητοι γκρεμοί τα φαράγγια, μέσα σε τούτη την άγρια βουνοθάλασσα όπου μαυρολογάνε τα αδιαπέραστα στα δάση με τις βελανιδιές, με τις οξυές, με τον έλατο, με το πουρνάρι και με την φλαμουριά, μέσα σε τούτη την βουνοθάλασσα που ασπρολογάει πάνω ψηλά από τα χιόνια, κάτω χαμηλά από το άφρισμα των νεροσυρμών στις στενές ρεματαριές, μέσα σε τούτη την άγρια βουνοθάλασσα που ‘ναι λημέρι των αγριμιών του λύκου, του αγριογούρουνου, του ελαφιού και της αρκούδας, μέσα σε τούτη την άγρια βουνοθάλασσα όπου αν μπει ζωντανός δύσκολα ζωντανός να ξαναβγεί, γιατί μηδέ γιδόστρατο θα βρει, μηδέ και μονοπάτι, μόνο θα μπλεχτεί μες στους απάτητους σκοτεινούς πευκιάδες, μες στους βαθύσκιωτους υγρούς δρυμούς και θα δεθεί σαν σε δίχτυ μέσα στα βάτα και στ’ άλλα τα πηχτά χαμόκλαδα, μέσα σε τούτη την άγρια βουνοθάλασσα…

…όπου Τούρκου ποδάρι δεν κότησε ποτές να πατήσει, γιατί και ο βοριάς ακόμα κι αν ξεθαρρευτεί, χιμάει, μανίζει, μια, δυο, πέντε μέρες κι ύστερα χάνεται και αυτός, σβει καταπιωμένος από το δάσος, μέσα σε τούτη την άγρια βουνοθάλασσα…

….παν ν’ απολησμονήσουνε την γλώσσα τους ετούτα τα’ αγρίμια. Δεν έχουνε δα και τι να πούνε. Ίσα-ίσα ό,τι πρέπει για το βιοπόρεμα. Πιο πολύ μιλάνε με τα ζωντανά παρά αναμεταξύ τους... κανένας δεν είναι βαφτισμένος χριστιανός. Σαράντα χρόνια τώρα όσοι πέθαναν πήγαν αβάφτιστοι να τους φάνε τα σκουλήκια. Και τα ζευγάρια ζούνε αστεφάνωτα…

….μήτε που τους πολυνοιάζει που ζούνε αστεφάνωτοι με τις γυναίκες τους. Για τα παιδιά; Σάμπως Δεν τα ονοματίζουνε και μοναχοί τους; Βαφτίσια θένε;

…στα πιό πολλά καλύβια, ωστόσο το ‘χανε ξεχάσει κιόλα, το ότι ήτανε απόψε ιερωμένος στο χωριό. Κι αν έλεγε κανένας τίποτα γι αυτόν, μόνο περιγέλασμα ήταν.

-Ξέρεις τι άτιμοι που ‘νε τούτοι οι ρασοφορεμένοι; Ο θεός να σε φυλάει! Αγιογδύτες!

τ’ ακούνε τα παιδιά πάνω στο πρωτοΰπνι τους εκεί στην γωνίτσα του καλυβιού οπού ‘ναι πλαγιασμένα και λίγο λίγο ο φόβος που τα πλάκωσε όταν πρωτόδανε το πρωί τον καλόγερο να ‘ρχεται ροβολώντας τις ραχούλες, γίνεται γέλιο και περιφρόνεμα. Την άλλη αυγή σαν πήρε να χαράξει, πολλά παιδιά βιαστήκανε να συναχτούνε στο έβγα του χωριού, να δούνε τον παπά που θα φύγει. Τον αφήσανε και μάκρυνε κομμάτι κι ολομεμιάς απάνω απ’ το χωριό ξεσπάσανε άγρια ξεφωνητά και χοντρά χασκόγελα: παπά!… ω, παπά!… το νού σ’!… το νού σ’ μη σε πάρ’ ο κατήφορος!… ο κατήφορος!… θα σε βγάλ’ στου διαόλ’ το ρέεεμα! χα… χα… χα… ω, παπά!… ω, παπά!… ω, παπά!… 

(από το ιστορικό μυθιστόρημα «Οι Μαυρόλυκοι» του Θανάση Πετσάλη-Διομήδη. Το απόσπασμα αναφέρεται χρονολογικά περί το 1750)

Τότε ήταν η ανάγκη που έσπρωχνε τους ανθρώπους να ζούνε σαν τ’ αγρίμια μα ελεύθεροι. Και για να είναι ελεύθεροι ούτε Τούρκος ούτε παπάς έπρεπε να πατάει το ποδάρι του.

Τα χρόνια πέρασαν η χώρα, δόξα στην κλεφτουριά, λευτερώθηκε από τον Οθωμανό μα όχι και από τον παπά. Τούτη η σκλαβιά ακόμα μαστίζει τον έρμο τούτο τόπο. Τούτη η βδέλλα ακόμα ρουφάει το αίμα του κοσμάκη που βυθισμένος στην άγνοια παραδέχεται την εξουσία ενός ανύπαρκτου θεού μέσω όμως ενός υπαρκτού αντιπροσώπου που μόνη του έγνοια είναι να φάει, να φάει, να φάει… Τούτο το κρίμα δεν άφησε η ιστορία να τ’ αποτινάξουμε από πάνω μας. Τούτο το άδικο συνεχίζει ακόμα, δύο αιώνες σχεδόν μετά να κατατρώει της σάρκες της ελευθερίας που τόσο πόθησε κι έκλαψε τούτος ο λαός.

Μα να που σιγά σιγά τα σχολεία πιασαν τόπο. Να που σιγά σιγά τα κολλυβογράμματα γίναν επιστήμες όπως τους πρέπει και πια τα παιδιά δεν μαθαίνουν μήτε τους ψαλμούς μήτε τα τροπάρια. Προσπάθησαν οι παπάδες δεν λέω, προσπάθησαν κι ακόμα προσπαθούν με όλη την δύναμη που έχουν για να χωθούν μέσα στα σχολεία να τα κάνουν κατηχητικό, μα ο χρόνος άλλαξε ρότα πια και γι αυτούς μετράει ανάποδα. Κι όσο ανάποδα μετράει για αυτούς τόσο ίσια μετράει για όλους τους υπόλοιπους.

Είναι κοντά δύο δεκαετίες τώρα που οι Έλληνες μέσα από τα ψήγματα της δημοκρατίας που κατέκτησαν άρχισαν να βλέπουν τον κόσμο χωρίς παπά και χωρίς θεό. Είναι τα τελευταία χρόνια που άνθρωποι ,σπουδαγμένοι, ύψωσαν την φωνή της ελευθερίας του πνεύματος ενάντια στον σκοτεινό κατακτητή του. Τον θεό. Έναν θεό που φοβίζοντας απαιτεί από τους ανθρώπους να παραμείνουν στην σκλαβιά της αμάθειας και της πίστης. Έναν δήθεν θεό που απαιτεί να καλοζωούν οι παπάδες του στο σβέρκο το δικό μας. Μα να ήρθε η ώρα να αποτινάξουμε και τούτον τον ζυγό από το σβέρκο μας. Έλαμψαν οι επιστήμες, τα γράμματα, οι τέχνες κι όσο λάμπουν αυτά τόσο σβήνει το κακό παραμύθι του θεού τύραννου και δικαστή.

Τώρα που οι ρασοφόροι δεν έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στο… ποίμνιο, άρχισαν οι φωνές της ελευθερίας να γίνονται όλο και περισσότερες όλο και δυνατότερες. Άρχισε το πνευματικό φως να λάμπει και στην εδώ κοινωνία φέρνοντας στην πολύπαθη χώρα μας τον διαφωτισμό εκείνο που ποτέ δεν έγινε γιατί τον πνίξανε, τον έκαψαν, τον αφάνισαν πριν στεριώσει. Μα ο χρόνος είναι αμείλικτος και δεν χαρίζει κάστανα.

Πλέον δεν κρυβόμαστε στα ρουμάνια να σωθούμε όπως τότε. Πλέον δεν κινδυνεύουμε να απολησμονήσουμε την γλώσσα μας, την γλώσσα των ανθρώπων. Πλέον ακούγεται και ο δικός μας λόγος διότι έχουμε κι εμείς να πούμε και δεν είναι ανάγκη να κρυβόμαστε μην μας κάψουν ή μας δώσουν στον Οθωμανό κατακτητή. Αυτό το κέρδισε με το αίμα του ο πατέρας μου κι ας τον πολεμήσανε λυσσαλέα.  

Ανάμεσα σε όλες αυτές τις μοναχικές ως τώρα φωνές ήρθε πριν λίγες μέρες να ενωθεί άλλη μια, συλλογική ετούτη την φορά. Συλλογική όχι με την έννοια του ποιμνίου αλλά με την έννοια του ελεύθερου ανθρώπου, που φωνάζοντας τα ίδια με τον διπλανό του, αποφάσισε να το διαλαλεί ταυτόχρονα για ν’ ακούγεται δυνατότερα και συστηματικά, για να γίνει σχολείο να ακούσουν και να μάθουν και οι αμνοί πως πάει πια, το παραμύθι του θεού τελείωσε και πως ήρθε η ώρα να ζήσουμε χωρίς τον φόβο του, ελεύθεροι.

Ένα νέος ιστότοπος, ένα καινούργιο blog ήρθε να προσθέσει την συλλογική αυτή την φορά φωνή του ανάμεσα στις τόσες άλλες.

Αθεΐα ονομάζεται το blog και είμαι ένας από αυτούς που ενώνω την φωνή μου, την κραυγή μου, ν’ ακουστεί πως ο ανύπαρκτος θεός και οι ψεύτες άγιοι δεν έχουν καμιά δουλειά, μήτε μέσα στα σχολεία μας, μήτε μέσα στα σπίτια μας, μήτε μέσα στις ψυχές μας και στα μυαλά των παιδιών μας. Το σύνθημα εξακολουθεί να είναι το ίδιο όπως και τότε πριν δυό αιώνες, όπως πάντα, μόνο που τώρα στο τέλος δεν μπαίνει θαυμαστικό. Ερωτηματικό μπαίνει και ας απαντήσει ο καθένας για τον εαυτό του και τα παιδιά του: Λευτεριά ή θάνατος;

Είναι θέμα επιλογής και προσωπικά έχω επιλέξει να ζήσω λεύτερος, να λατρέψω την ζωή παρά να γίνω θανατολάγνος σκλάβος του φόβου τους, πιστό ποίμνιο, σαν και του λόγου τους.