Ποιός ανέστη;

Με πρήξανε πάλι αυτές τις μέρες. Ανέστη ο ένας ανέστη ο άλλος… βαρέθηκα να τους ακούω. Για τους χριστιανούς αναστήθηκε ο Χριστός για άλλους ο Μίθρας για κάποιους ο Άδωνης και πάει λέγοντας. Η αλήθεια είναι πως όλες οι θρησκείες έχουν κάποιον για να αναστήσουν. Παραπλανητικό κόλπο των θρησκειών. Παραπλανητικό διότι στρέφουν την σκέψη των ανθρώπων σε μια κάποια απροσδιόριστη ανάσταση κάποιων ανύπαρκτων θεών στερώντας την κατανόηση της ουσίας και την προαγωγή του πνεύματος προς όφελος της πίστης. Της όποιας πίστης. Είναι γνωστό πως η πίστη σε όλες τις περιπτώσεις σκοτώνει το πνεύμα εκτός αν σαν πνεύμα εννοείται η άβουλη αδρανής κατάσταση που οι θρησκείες επιθυμούν.

Ένα κλασσικό παράπτωμα (ας μου επιτραπεί ο όρος) των θρησκειών προς την επιβολή της πίστης είναι η εκμετάλλευση των τεχνών. Οι τέχνες καπηλεύτηκαν άγρια από τις θρησκείες για να υποτάξουν την ελευθερία οπτικής που τις διέπει στην υπηρεσία δογματικών και άρα αναπόδεικτων αξιών των λεγόμενων και θέσφατων.

Συνήθως δεν ανοίγω συζητήσεις με τους συνανθρώπους μου αν νοιώθω πως δεν έχω τίποτα να πω μαζί τους αλλά τις προάλλες (κατά την διάρκεια του ελληνικού πεσάχ) έτυχε να έχω μια συζήτηση όπου ρωτήθηκα ποια εν τέλει είναι η ανάσταση που εγώ πρεσβεύω αφού ναι μεν δέχομαι πως υπάρχει ανάσταση αλλά την επικεντρώνω αυστηρά στα φυσικά και δη αμέσως αντιληπτά όρια, του κόσμου μας μιλώντας για ανάσταση της φύσης, άνοιξη-άνοιγμα της φύσης μετά τον λήθαργο-θάνατο του χειμώνα. Πολύ σωστά ο συνομιλητής μου σημείωσε πως ακόμη και πριν τον χριστιανισμό λατρεύονταν η ανάσταση διάφορων θεών και μου επίστησε την προσοχή στην ανάσταση του Βάκχου στην λατρεία του ελληνικού πολιτισμού. Πήρε και ύφος ο συνομιλητής μου, ύφος χιλίων καρδιναλίων πως αφού και οι Έλληνες ανέσταιναν τον Βάκχο τότε πράγματι η ανάσταση εκ νεκρών έχει μια κάποια ισχύ και συνεπώς μόνο περί του ποιού θεού ανασταίνεται μπορούμε να συζητήσουμε και να διαφωνήσουμε και όχι περί ανάστασης.

Εδώ όμως είναι το παράπτωμα. Η οπτική του συνομιλητή μου περνούσε μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς της παιδείας του. Αν βγάλουμε αυτούς τους φακούς αφήνοντας όλα όπως ακριβώς είναι τότε η πραγματικότητα φαίνεται τόσο κοινή που αρνούμαστε να την δούμε κατάματα προτιμώντας τους παραμορφωτικούς φακούς μας.

Πράγματι οι Έλληνες εόρταζαν την ανάσταση του Βάκχου ο οποίος Βάκχος είναι η καλλιτεχνική-φαντασιακή απεικόνιση-έκφραση του αμπελιού. Θεός ο Διόνυσος του αμπελιού και του κρασιού και συνεπώς την ανάστασή του θα την δούμε στ’ αμπέλια και στους αμπελώνες σε όλο τους το μεγαλείο.

Αναφέρει λοιπόν η ελληνική μυθολογία πως ο Διόνυσος ή Βάκχος είναι γιός του Δία και της Περσεφόνης. Το τι συμβολίζουν στην μυθολογία-τέχνες ο Ζεύς-Δίας και η Περσεφόνη είναι επίσης γνωστό. Δεδομένου λοιπόν του συμβολισμού καλλιτεχνική αδεία, έχουμε στον μεν Δία την ζεύξη και την διάσπαση στην δε Περσεφόνη τον σπόρο {κόρη της Δή-μητρας (γης) που κατεβαίνει στα σκοτάδια του Άδη για να ξαναβγεί την Άνοιξη στο φως του ήλιου και ν’ ανθίσει ξανά η γη} που θα φυτρώσει. Μέχρι εδώ καμία ανάσταση νεκρού αφού ο σπόρος είναι γέννηση και όχι ανάσταση. Γεννητούρια είναι τ’ ανθεστήρια, για να ‘χουμε να λέμε….

Συνεχίζοντας ο μύθος αναφέρει πως η Ήρα, η γνωστή θεά σύμβολο της οικογένειας έστειλε τους Τιτάνες οι οποίοι συνέλαβαν τον Διόνυσο ο οποίος κατατεμαχίστηκε και μόνο η καρδιά του έμεινε. Ο οποιοσδήποτε αμπελοκαλλιεργητής θα έχει θέσει ήδη τον εαυτό του στην θέση των τιτάνων αναλογιζόμενος τον τεμαχισμό σε βαθμό ακρωτηριασμού, που υφίστανται τ’ αμπέλια με το λεγόμενο κλάδεμα. Τ’ αμπέλια πρέπει κυριολεκτικά να θανατωθούν και να μείνει μόνο η καρδιά τους για να αναστηθούν του χρόνου και να δώσουν καρπό, ήτοι ζωή.

 

Αναφέρεται επίσης ο Διόνυσος στην ελληνική μυθολογία ως εσταυρωμένος. Πράγματι έτσι είναι. Το αμπέλι χρειάζεται τον σταυρό του για να μπορέσει να αναστηθεί ωφελώντας τους ανθρώπους, δίνοντας δηλαδή καλύτερη και μεγαλύτερη παραγωγή. Πίσω από τους παραμορφωτικούς φακούς του χριστιανισμού τούτο εξελίσσεται σε κάποιο βασανιστήριο όπως συνηθίζονταν επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας δια της σταύρωσης να θανατώνονται οι κατάδικοι. Όμως η σταύρωση του Διόνυσου προηγείται κατά πολύ όλων τούτων αλλά ακολουθεί την εξέλιξη στην καλλιέργεια του αμπελιού και κατ’ επέκταση στην εξέλιξη της ιστορίας του Διόνυσου.

 

Έτσι πάνω στον σταυρό ανασταίνονται τ’ αμπέλια και οι άνθρωποι αυτό το γνωρίζουν εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια. Μπορεί σήμερα για εμάς αυτό να είναι πολύ κοινότυπο αλλά για τότε ήταν ζήτημα ευζωίας ολόκληρων των οίκων. Όταν τ’ αμπέλια μετά τον τεμαχισμό τους και την σταύρωσή τους ανασταίνονται ήταν (και είναι στην πραγματικότητα) για τους ανθρώπους τα καλύτερα ευαγγέλια. Μαζί με την φύση που αναγεννιέται, μαζί με την Περσεφόνη που λίγο καιρό πριν ανέβηκε στην μάνα της αναστήθηκε και η άμπελος. Η ζωή αρχίζει χαρούμενη ξανά τον αιώνιο κύκλο της και τούτα τα σημάδια χαράς εορτάζονταν και θα εορτάζονται παντοτινά από τους ανθρώπους για όσο υπάρχουν άνθρωποι. Η ανάσταση του Διόνυσου είναι κατά την γνώμη μου λοιπόν ένα πραγματικό γεγονός που συμβαίνει κάθε τέτοια εποχή σε όλους τους αμπελώνες και ναι παραδέχομαι πως την εορτάζω ιδιαίτερα τιμώντας την αναλόγως.

Τώρα βέβαια όλα αυτά είναι η δική μου οπτική, ίσως μέσα από τους δικούς μου παραμορφωτικούς φακούς αλλά από την άλλη… ότι φακούς και να φορέσω μόλις τους βγάζω βλέπω πάλι το αμπέλι να θανατώνεται από τους τιτάνες προμηθείς οίνου, για το καλό της Ήρας οικογένειας να σταυρώνεται και ν’ ανασταίνεται και πάλι με την δύναμη του Ζηνός, πείτε το φωτοσύνθεση ή όπως αλλιώς θέλετε από τις τόσες ενώσεις-ζεύξεις που γίνονται.

Η συζήτηση έκλεισε όταν ο συνομιλητής μου με αποκάλεσε «κυνικό για τις απόψεις μου» και «άθεο ειδωλολάτρη που λατρεύω αμπέλια», χωρίς να γνωρίζει πως παραδέχομαι εαυτόν ως τέτοιον, οπότε και τον καληνύχτισα και πήγα για ύπνο. Είχα δουλειά στ’ αμπέλι την άλλη μέρα με την αυγούλα, να βεβαιωθώ για την ανάστασή του να το φουσκώσω και μετά να πάω να δω τον κόσμο από ψηλά. Όπως κι έκανα.