Ο μεγαλύτερος καραγκιόζης V

προηγούμενα Ι, ΙΙ, ΙΙΙ, ΙV
Έφτασα αισίως στο πέμπτο μέρος αυτού του μικρού αφιερώματος στον Αλέξανδρο του Φιλίππου. Δεν ξέρω αν πράγματι του άξιζε τέτοια ενασχόληση εκ μέρους μου. Η αλήθεια είναι πως δεν θα το έκανα, ίσως να μην ασχολιόμουν ποτέ μαζί του σε αυτό το προσωπικό ημερολόγιο αν δεν γινόταν εκείνη η ψηφοφορία για τον μεγαλύτερο Έλληνα. Οι απόψεις μου περί Αλέξανδρου είναι κατασταλαγμένες και δύσκολα, πολύ δύσκολα θ’ αλλάξει η γνώμη μου επί τούτου αν δεν προκύψουν νέα ιστορικά δεδομένα πράγμα αμφίβολο. Κατανοώ τις όποιες αντιδράσεις και διαφωνίες υπάρχουν. Είναι και φυσικό και θεμιτό να υπάρχουν διαφωνίες όπως συμβαίνει με όλους εκείνους που για τον άλφα ή τον βήτα λόγο πέρασαν στην ιστορία. Όμως είμαι πάντα της άποψης πως πρέπει ν’ ακούγονται όλες οι απόψεις και η δική μου άποψη εμμένει σταθερά πως ο Αλέξανδρος δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο απ’ ότι ήταν ο Χίτλερ και ο Βοναπάρτης, ο Κωνσταντίνος και ο Θεοδόσιος, ο Κάρολος και ο Φρειδερίκος, ο Πέτρος και η Αικατερίνη. Όλοι αυτοί αποκαλούνται “μεγάλοι” ενώ στην πραγματικότητα είναι μικροί, πολύ μικροί, τόσο που έπρεπε να παραποιηθεί η ιστορία για να…. μεγαλώσουν.
Θα μπορούσα να γράφω μέρες ολόκληρες, σελίδες επί σελίδων για τα εγκλήματα αυτουνού που κάποιοι τον έχουν ακόμα για θεό τους. Άλλωστε αυτό ήθελε κι εκείνος γι αυτό και αυτοανακηρύχθηκε θεός. Μέσα στην όλη ψυχοπάθεια που τον κατείχε, μέσα στην δοξολαγνεία που τον τύλιγε το να απαιτεί ως άλλος ανατολίτης ηγεμόνας να λατρεύεται σαν θεός ήταν το επιστέγασμα της βλακείας και το κλειδί που άνοιξε τα μάτια σε όσους μπορούσαν να δουν τι εστί Αλέξανδρος.
Κλείνοντας λοιπόν αυτό το μικρό αφιέρωμα θα σταθώ στα σημεία που τέθηκαν ως σχόλια στις προηγούμενες αναρτήσεις.
α) ειπώθηκε πως ο Αλέξανδρος επανέφερε και εγκαθίδρυσε απ’ όπου κατέκτησε το δημοκρατικό πολίτευμα. Φυσικά αυτό είναι ψεύδος και αρκεί μια απλή ανάγνωση της ιστορίας για να καταδείξει πως στις κατακτημένες πόλεις η εξουσία ήταν είτε στην μακεδονική φρουρά είτε στους εγκάθετους του Αλέξανδρου. Άλλωστε αν δεν κινδύνευε η δημοκρατία τότε δεν θα υπήρχε ο Δημοσθένης και τόσοι άλλοι. Ο Αλέξανδρος ηρωοποιήθηκε από τους ρωμαίους διότι η ιστορία του ταίριαζε απόλυτα με το ρωμαϊκό ιδεώδες. Ήταν ας πούμε ο δάσκαλος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, της pax romana και ως εκ τούτου έπρεπε να τιμηθεί όσο το δυνατόν αφού και οι Ρωμαίοι τα ίδια ιδανικά είχαν. Όλος ο κόσμος υπό έναν αυτοκράτορα. Ο δε Αρριανός γράφοντας την ιστορία του μερικούς αιώνες αργότερα καταντάει γλοιώδης με τα όσα κοσμητικά επίθετα αποδίδει στον Αλέξανδρο. Το ίδιο και ο Πλούταρχος και όσοι άλλοι ιστορικοί λάτρεις του ρωμαϊκού status.
β) το ψέμα περί ένωσης των ελληνικών πόλεων είναι το ευκολότερο για να καταρριφτεί. Οι ελληνικές πόλεις χάσανε την έως τότε αυτοτέλειά τους και γίνανε υπόδουλες στον στρατό του Αλέξανδρου. Όποια διαφωνούσε απλώς εξαφανιζόταν από τον χάρτη.
γ) λένε πως ο Αλέξανδρος έγινε δεκτός απ’ όπου πέρασε αλλά οι μαρτυρίες άλλα λένε. Δεκάδες οι γενοκτονίες απ’ όπου πέρναγε ο Αλέξανδρος. Ο άνθρωπος δεν έκανε τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο απ’ ότι έκαναν οι μετά από αυτόν κατακτητές αυτοκράτορες. Συμφωνώ πως ήταν ο πρώτος διδάξας αλλά αυτό μάλλον συνηγορεί περί των όσων υποστηρίζω. Σε τι διαφέρει δηλαδή ο Αλέξανδρος από τον Τζέκινς Χαν και τον Ταμερλάνο; Σε τίποτα απολύτως πλην της πρωτιάς στα μαζικά εγκλήματα πολέμου.
δ) η λεγόμενη ελληνιστική εποχή που ακολούθησε τον θάνατο (μάλλον από το πολύ πιοτό) του Αλέξανδρου ίσως σε κάποιους φαίνεται ως πολύ καλή εποχή αλλά εγώ δεν θα ήθελα να ζούσα σε αυτή. Οι δηώσεις συνέχισαν με απίστευτη ένταση και οι πόλεμοι μεταξύ των διαδόχων είχαν την ίδια εγκληματική μορφή του πρώτου διδάξαντα. Και πάλι θα μπορούσα να γράφω μέρες για το τι… ωραία περνούσε ο κόσμος τότε αλλά δεν χρειάζεται ούτε έχω τον χρόνο για κάτι τέτοιο. Όποιος ενδιαφέρεται δεν έχει παρά να διαβάσει το προαναφερθέν βιβλίο όπου θα βρει συγκεντρωμένα πολλά από τα εγκλήματα της ελληνιστικής εποχής που διόλου δεν διαφέρουν από τα εγκλήματα των τόσων και τόσων απεχθών “μεγάλων” της ιστορίας. 
Και μετά από όλα αυτά μπαίνει το ερώτημα. Γιατί μας τον παρουσιάζουν τον Αλέξανδρο τόσο μα τόσο εξιδανικευμένα; Η απάντηση είναι απλή. Βολεύει το σύστημα της εξουσίας. Πάντα ήταν και συνεχίζει να είναι ζητούμενο των αρχόντων η πλήρης υποταγή της ανθρωπότητας σε αυτούς και ο Αλέξανδρος δίνει τον τρόπο τον άμεσο και με το λιγότερο οικονομικό κόστος. Όλοι το ίδιο έκαναν. “Σφάχτε όποιον είναι αντίθετος και ληστέψτε τα πάντα στον διάβα σας. Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμιά αξία μπροστά στην δύναμη της εξουσίας”. Αυτό είναι το μάθημα που θέλουν να εμπεδώσουμε και φροντίζουν με κάθε τρόπο να το θυμόμαστε αυτό. Γι αυτό ο μέθυσος, ψυχοπαθής, δολοφόνος, ανθέλληνας, φαυλεπίφαυλος, ανήθικος, αγροίκος, δοξομανής, υπερφίαλος, διεφθαρμένος, φρενοβλαβής ιμπεριαλιστής Αλέξανδρος παρουσιάζεται ως μέγας. Τι άλλο θα περίμενε κανείς από ένα ιμπεριαλιστικό σύστημα των ίδιων αξιών με αυτόν;