Αγανακτώντας με τους αγανακτισμένους {πονούν ωρέ τα παλληκάρια;}

Ναι, άφησα ό,τι όμορφο έκανα, άφησα ό,τι όμορφο μου συμβαίνει, άφησα για λίγο αυτά που με υπερβολικό κόπο έχω κατακτήσει και κατέβηκα στην πλατεία Συντάγματος, χώθηκα ανάμεσα στο μεγάλο πλήθος έγινα για μια στιγμή ένα με τους πολλούς μόνο και μόνο για να έχω ίδια άποψη περί του τι συμβαίνει, τι γίνεται, γιατί γίνεται και πως γίνεται.

Είμαι κάθαρμα το ξέρετε και δεν λυπάμαι. Μου αρέσει να ρίχνω ξύδι στις πληγές και λάδι στην φωτιά όχι επειδή θέλω να εκδικηθώ για κάτι αλλά επειδή μέσ’ από τον πόνο του ξιδιού και μέσα από τις στάχτες της φωτιάς γεννιέται πάντα η ελπίδα. Έτσι λοιπόν ως κάθαρμα που είμαι χαμένος μέσα στο πλήθος έκανα μια ερώτηση που κανείς ούτε δημοσιογράφος ούτε πολιτικός ούτε κάποιος αγανακτισμένος έκανε (ή τουλάχιστον δεν έχω αντιληφθεί να έγινε). Ρώτησα λοιπόν τους διπλανούς μου το εξής απλό: «ας υποθέσουμε πως ΤΩΡΑ αυτή την στιγμή που μιλάμε, έβγαιναν και οι 300 βουλευτές στο προαύλιο και δήλωναν παραίτηση άπαντες. ΕΣΥ τι θα έκανες;» Η απαντήσεις που πήρα ήταν πολλές και διάφορες όλες όμως μπορούν να συμπυκνωθούν σ’ ένα μόνο φωνήεν. Ε;

Δεν είναι τυχαίο το σύνθημα που επικρατούσε. Άναρθρες κραυγές εεε οοο εεε οοο!

Ε λοιπόν αγανάκτησα κι άρχισα κι εγώ και φώναζα ΜΠΕΕΕ κι έτσι φωνάζοντας ΜΠΕΕ βρέθηκα σχεδόν πετώντας έξω από το πλήθος, πίσω και από τους άσχετους της πάνω πλευράς. Πάλι (εδώ γελάμε). Όμως εκτός από κάθαρμα είμαι και συμφεροντολόγος οπότε θέλοντας να εκμεταλλευτώ την μοναξιά μου ανέβηκα λίγο ψηλότερα έστριψα τσιγάρο και παρατηρούσα το πλήθος μέχρι αργά το βράδυ να το σκεφτώ το πράγμα. Ναι είναι κίνημα όπως κίνημα είναι κι όταν ξεκόβουν τα γίδια και τρέχουν τα μαντρόσκυλα και οι τσοπαναραίοι να τα μαζέψουν.

Ένα τρομαγμένο πλήθος ανθρώπων που έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη τους στον αρχηγό, έχοντας χάσει την βόλεψή τους, ξέκοψαν και διαμαρτύρονται. Οι ξεβολεμένοι διαμαρτυρόμενοι. Οι νέοι διαμαρτύρονται γιατί «δεν έχουν μέλλον», οι εργαζόμενοι διότι μειώνεται ο μισθός τους, οι απολυμένοι διότι απολύθηκαν, οι δημόσιοι υπάλληλοι επειδή δεν θα μπορούν να κάθονται και να πληρώνονται, οι χριστιανοί επειδή αποχριστιανοποιείται η πατρίς, οι μπάτσοι επειδή κουράστηκαν να δέρνουν πάνω χέρι κάτω χέρι και θέλουν αύξηση, οι νεόκοποι συνταξιούχοι ετών 40 επειδή μειώνεται η σύνταξη, οι συνταξιούχοι υπερήλικοι λάτρεις της κάλπης και των κομμάτων μέχρι χθες επειδή επίσης τους μειώνεται η σύνταξη, οι καθηγητάδες των πανεπιστημίων επειδή θα πρέπει κι αυτοί να αξιολογηθούν σαν κοινοί θνητοί (θυμήθηκαν… και την παιδεία μάλιστα έτσι στα ξαφνικά) οι γιατροί επειδή τα φακελάκια δεν τους πάνε με το ταχυδρομείο, οι ελεύθεροι επαγγελματίες επειδή η φοροδιαφυγή έγινε δυσκολότερη, οι δικηγόροι επειδή ανοίγουν οι λογαριασμοί τους, οι νταλικιέρηδες επειδή πλέον δεν έχουν αέρα να πουλήσουν, οι φαρμακοποιοί επειδή δεν θα έχουν μονοπώλιο τα φάρμακα, οι φαρμακοβιομήχανοι για την λίστα φαρμάκων, οι βιομήχανοι για τις υψηλές αποδοχές των εργαζόμενων δούλων τους, οι εργάτες για τις ψηλές εισφορές στο ΙΚΑ, οι συνδικαλιστές επειδή θα πρέπει να δουλέψουν, οι εργατοπατέρες επειδή θα πρέπει να απολογούνται, οι μανάδες για το μέλλον των παιδιών τους, οι ξανθιές για την κακή ποιότητα βαφών, οι μελαχρινές επειδή οι ξανθές είναι της μοδός, οι ψηλοί επειδή είναι οι δούλοι των κοντών, οι κοντοί επειδή υπάρχουν ψηλότεροι, οι δάσκαλοι επειδή θα έχουν πολλά παιδιά στην τάξη, οι ταξιτζήδες επειδή έτσι (αυτοί μάλλον δεν χρειάζονται καν λόγο), οι καταπατητές για την δημόσια περιουσία, οι εθνικιστές για την Μακεδονία, οι λαδέμποροι για την τιμή του λαδιού, οι αγρότες επειδή πρέπει να ασφαλίζουν τους εργάτες μετανάστες κι επειδή κόβονται οι επιδοτήσεις, οι στρατόκαυλοι επειδή δεν τους φτάνουν τα όπλα και οι σφαίρες, οι αναρχοφασίστες επειδή δεν πέφτουν μολότωφ, τα χρυσά αυγά επειδή δεν κρεμάμε τους μαύρους, οι τραπεζίτες επειδή θέλουν κι άλλα, οι δεξιοί επειδή δεν γίνεται μια χούντα να μας σώσει και οι αριστεροί επειδή δεν γίνεται μια επανάσταση εθνοσωτήρια και μπλα μπλα μπλα να ‘χαμε να λέγαμε.

Παρακολούθησα κι ένα μεγάλο μέρος της λαϊκής συνέλευσης που ακολούθησε. Εκεί ακούστηκαν και κάποιες ενδιαφέρουσες πλην όμως χιλιοειπωμένες απόψεις περιέργως όμως ο κόσμος δεν παρακολουθούσε. Βαριεστημάρα! Ήταν αναλογικά ελάχιστοι όσοι συμμετείχαν με λόγο και αν και ακούστηκαν (ξαναλέω) ενδιαφέρουσες χιλιοειπωμένες απόψεις που σε πολλές από αυτές συμφωνώ όπως η αλλαγή συντάγματος, ωστόσο αυτές δεν ήταν κοινής αποδοχής. Μόνο ένα (1) ήταν πράγματι το κοινό ζητούμενο. «Ξεβολευτήκαμε και θέλουμε να ξαναβολευτούμε δεν μας νοιάζει πως, βολέψτε μας πάλι». Ειλικρινά σας λέω αυτό είναι το πιο εύκολο να γίνει και αλήθεια σας λέω, θα γίνει. Ξεβολευόμαστε από την παρούσα κατάσταση για να βολευτούμε σε μιαν άλλη κι όταν με το καλό ξαναβολευτούμε στην καινούργια κατάσταση εεε οοο θα βρούμε τον τρόπο να ξαναγίνουμε όπως είμαστε, θα ξαναβρούμε τον εαυτό μας.

Είναι πραγματικά κρίμα που όλος αυτός ο κόσμος δεν έχει καταλάβει πως πρόοδος σημαίνει διαρκές ξεβόλεμα. Είναι κρίμα, είναι η έλλειψη παιδείας που οδηγεί στην άγνοια του ότι αν θέλουμε να έχουν μέλλον τα παιδιά μας τότε δεν πρέπει να ξαναβολευτούμε ποτέ, ούτε εμείς ούτε αυτά. Είναι κρίμα που δεν έχουν καταλάβει πως το μόνο αμετάβλητο είναι η μεταβλητότητα.

Το πρόβλημα λοιπόν είναι πως αν τα περισσότερα απ’ όσα άκουσα και είδα γίνουν πραγματικότητα τότε… εεε οοο δεν χρειάζεται να αλλάξουμε σχεδόν τίποτα! Ας μείνουν όλα όπως είναι (εδώ ξαναγελάμε). Η εικόνα που αποκόμισα ήταν ένα γενικό συναίσθημα «αχ τι ωραία που ήταν την περίοδο των ολυμπιακών αγώνων, τι ωραία που ήμασταν μέχρι χθες…»!

Όλος αυτός ο κόσμος που είδα χθες δεν θέλει άλλον τρόπο. Αυτό που θέλει είναι να επισκευάσει την ίδια μηχανή. Λίγο λάδωμα κάνα ρεκτιφιέ άντε και μερικές βελτιώσεις κι όλα καλά. Η καλύτερη λύση για όλους αυτούς θα ήταν η αλλαγή πολιτικών προσώπων, να αναλάβει κάποιος άλλος μεσσίας το ίδιο σύστημα. Κι αν αυτές είναι οι οδύνες ενός τοκετού τότε πάμε για τερατογέννεση ένα μωρό με δυο κεφάλια και δυο κεραμίδια στα δυό του τα φρύδια.

Όταν αγανακτισμένος πια σηκώθηκα να φύγω είχα «δει και το τι μέλλει γενέσθαι». Μαντική ανθρώπου φρονίμου εικασμός και ως εκ τούτου λέω ότι οι άρχοντες θα δώσουν κάποια ψίχουλα ακόμα δημοκρατίας και θα τα πάρουν όλα. Θα γίνουμε το σκληρότερο (αθηνο)συγκεντρωτικό καπιταλιστικό κράτος της Ε.Ε. μέσα σε μια δεκαετία με αντάλλαγμα λίγα ψίχουλα προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευόμενης δημοκρατίας και ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ…

ΥΓ. με δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας έχουμε ξεχρεώσει (διότι κακά τα ψέματα, δικό μας είναι το χρέος, εμείς τους ψηφίσαμε) και μας μένουν κι άλλα τόσα περίσσευμα και ούτε γάτα ούτε ζημιά κι όλα θα γίνουν όπως… χθες, εκτός αν… αλλά… δεν βαριέστε… θα περάσει κι αυτό. Ηρεμήστε, θα περάσει...

Για το ίδιο θέμα διαβάστε επίσης εδώ κι εδώ (κλικ)