Ο Τέρι Τζόουνς, ο πάστορας από τη Φλόριδα που οργάνωσε το κάψιμο ενός Κορανίου στις 20 Μαρτίου, ήθελε να «ανάψει τα αίματα». Η αποστολή του εξετελέσθη. Ωστόσο, ίσως να ήθελε να εξηγήσει τις πράξεις του στην οικογένεια του Γιοακίμ Ντάνγκελ, του 33χρονου σουηδού που σφαγιάστηκε πριν μερικές ημέρες, κατά τη διάρκεια μιας ανθρωπιστικής αποστολής του ΟΗΕ στην πόλη Μαζάρ-ι-Σαρίφ του Αφγανιστάν, από αλλόφρονες Αφγανούς που είχαν δει ή ακούσει την κίνηση του Τζόουνς.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, όχι, ο Τζόουνς δεν έχει τίποτα απολύτως να εξηγήσει στην οικογένεια του Ντάνγκελ ή στην αντίστοιχη του έτερου μέλους του ΟΗΕ που σφαγιάστηκε μαζί με τον Σουηδό. Γιατί η δουλειά του Τζόουνς είναι να είναι ένας φανατικός ζηλωτής κι όχι κάποιος που θα δίνει εξηγήσεις.
Όχι πως ο αφγανικό όχλος ή οι υποκινητές του είναι άμοιροι ευθυνών. Κι όταν λέω «υποκινητές», εννοώ τον Αφγανό πρόεδρο Χαμίντ Καρζάι, έναν άνθρωπο που θα έκανε οτιδήποτε προκειμένου να κρύψει όλες τις πολιτικές του αδυναμίες. Εξίσου ηλίθιοι είναι οι ιμάμηδες στο Μαζάρ που επέλεξαν την Παρασκευή ως μέρα για να φουντώσουν τα αντιδυτικά πάθη στην περιοχή.
Όπως επισημαίνει η συνάδελφος μου, Λιζέτ Αλβαρέζ, ο αμετανόητος Τζόουνς θεωρεί πως το Ισλάμ και το Κοράνι κηρύττουν αποκλειστικά «θάνατο, βία και τρομοκρατία»- μια άποψη τοσο χαζή, σαν να πιστεύεις πως ο Χριστιανισμός αντικατοπτρίζεται εξολοκλήρου στον Ψαλμό 137 που λέει πως «τα μικρά του εχθρού πρέπει να πετροβολούνται».
Ο Τζόουνς δεν είναι μόνος του σε αυτήν την αντισλαμική εκστρατεία στις ΗΠΑ, γεγονός από μόνο του ανησυχητικό. Πέρασα λίγο καιρό πέρσι διπλα στον Πολ Μπλερ, έναν πάστορα μιας μικρής πόλης της Οκλαχόμα, μιας πολιτείας όπου η ισλαμοφοβία έχει αρχίσει να γιγαντώνεται. Μου ειχε πει πως «οι μουσουλμάνοι δεν εχουν έρθει εδώ για να συνυπάρξουν μαζί μας, αλλά για να μας κατακτήσουν».
Το ιδιο αυτό επικίνδυνο μήνυμα εξαπλώνεται αυτή τη στιγμή σε πολλές αμερικανικές εκκλησίες. Στις ΗΠΑ οι μουσουλμάνοι –το 1% του αμερικανικού πληθυσμού- αποτελούν τα θύματα στο 14% των περιπτώσεων θρησκευτικής βίας. Στην Ευρώπη, δεξιοί πολιτικοί υιοθετούν, μερικοί αρκετά επιτυχημένα, μια αντισλαμική δημαγωγία.
Οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι εχουν αρκετά πράγματα που μπορούν να κάνουν. Καταρχάς, να καταδικάσουν ανερυθρίαστα τη σφαγή στο Μαζάρ. Κατά δεύτερον, από την Αιγυπτο έως το Πακιστάν, οι μουσουλμάνοι να καταλάβουν πως ο ισλαμισμός, από τη στιγμή που αποτελεί πολιτική δύναμη, δεν γίνεται να βρίσκεται υπεράνω κριτικής.
Ο Τζόουνς, από την άλλη πλευρά, ζει σε μια χώρα, οι νόμοι της οποίας υποστηριζουν την βλακεία του. Γι’ αυτό και ήρθε η ώρα να εξετάσει πρωταρχικώς την ίδια του την συνείδηση και να αναρωτηθεί πως είναι δυνατόν η θρησκευτική πίστη να συμπορεύεται με το μίσος και τους φόνους;
Καταλαβαίνω για ποιους λόγους οι άνθρωποι στρέφονται στη θρησκεία: για το φόβο του θανάτου, ως καταφύγιο από τον πόνο, ακόμη και επειδή ένιωσαν κάποιου ειδους αποκάλυψη μέσα τους. Σίγουρα όμως, η θρησκεία δεν έχει κανένα απολύτως νόημα χωρίς έλεος και συγχώρεση και ασφαλώς οι έννοιες του μίσους και της δολοφονίας είναι το απόλυτο αντίθετο της. Τουλάχιστον, έτσι φαίνεται σε κάποιον που δεν πιστεύει.
Από τους New York Times, όπως μεταφράστηκε από το Βήμα Online, 06/04/2011
Πολύ ωραίο κείμενο. Η θρησκεία κι ο φανατισμός ευθύνονται για όλα...
ΑπάντησηΔιαγραφή