ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΤΩΡΑ Η «ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ;»

 

Ο αρχιτέκτων που σχεδίασε το κτίριο της εεδε (Ελληνική Εταιρεία Διοίκησης Επιχειρήσεων) στην άσημη οδό Ιακωβάτων στα Πατήσια είμαι βέβαιος πως δεν στόχευε σε τίποτα υψηλό ως προς την τέχνη και ούτε περίμενε πως θα έρχονταν κάποια στιγμή αυτό το αδιάφορο κατασκεύασμα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Έτσι άχρωμο και ψυχρό στέγαζε μια παντελώς αδιάφορη ως προς το ρόλο της υπηρεσία του Δημοσίου μέχρι που μια στιγμή στα σκαλιά της εισόδου του συνέβη το απροσδόκητο. Ένας νεαρός Αφγανός, ο πρόσφυγας Χαμιντουλάν Ναζαφί ο οποίος είχε βγει τη νύχτα, όπως τα θηρία, με την μητέρα του Φριστά και την μικρή του αδερφή Ζαχρά σε αναζήτηση τροφής όχι στο δάσος, αλλά στους κάδους των απορριμμάτων, έπιασε μια βόμβα που ήταν κρυμμένη σε μια παρατημένη από κάποιον τσάντα και από την έκρηξή της διαμελίστηκε επιτόπου. Η αδερφή του δέχτηκε τόσα θραύσματα στα μάτια της που κινδυνεύει να χάσει το φως της ενώ η μητέρα νοσηλεύεται ακόμη με βαρύ σοκ στο νοσοκομείο.
Εξαιτίας αυτού του τραγικού γεγονότος λοιπόν για πρώτη φορά στη λειτουργία του βγήκε από την αφάνεια αυτό το κτίριο και για λίγες ώρες έγινε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος των ΜΜΕ και των περίεργων που έσπευσαν εκεί να δουν από κοντά την τραγωδία. Το πώς έγιναν όλα αυτά τα ακούσαμε από τα ΜΜΕ, όπως ακούσαμε πάλι και μια σειρά διαμαρτυριών από φορείς, ενώσεις, ομάδες, κόμματα και πολιτικούς. Ακούσαμε πάλι πως η Πολιτεία ανακοίνωσε αμέσως το ενδιαφέρον της για τη χαροκαμένη οικογένεια των Αφγανών καθώς επίσης πως ορισμένες ομάδες συμπολιτών μας πήραν πρωτοβουλίες για την ανακούφιση της και οι οποίες βρίσκονται αυτές τις ημέρες σε εξέλιξη και θα πραγματοποιηθούν μετά το Πάσχα.
Ως εκεί έφτασαν όλα όσα σχετίζονται με την περίπτωση και η είδηση πολύ σύντομα άρχισε να υποβαθμίζεται και μέχρι το απόγευμα φαντάζομαι δεν ακούγεται πλέον. Όχι για να μη χαλάσει το κλίμα της ούτως ή άλλως πένθιμης και οικονομικά δύσπραγης εβδομάδας που διανύουμε αλλά γιατί μάλλον βρήκε την κοινωνία μας ανέτοιμη όχι μόνο να κατανοήσει την σημασία του πρώτου τυφλού χτυπήματος τρομοκρατών με θύμα ένα άσχετο άτομο αλλά γιατί αυτό δεν ήταν από τους δικούς μας, αλλά ένας άμοιρος ξένος. Ένας άσημος, ένα πρόσωπο από το σωρό των χιλιάδων αθλίων που κανένας δεν τον νοιάστηκε όσο ζούσε και έψαχνε τους κάδους να χορτάσει, φαίνεται πως είναι πολύ βαριά περίπτωση για το στομάχι των «ευαίσθητων» κατά τα άλλα πολιτικών ή των πρωταγωνιστών των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας επί παντός του επιστητού και οπωσδήποτε γι’ αυτούς ωφελίμου.
Κι έτσι αφού δεν υπήρξε οργανωμένη αντίδραση με τις γνωστές σε όλους συνέπειες στην πόλη και τη λειτουργία της από κανένα χώρο, πολιτικό ή κοινωνικό, οι προβολείς της δημοσιότητας απομακρύνθηκαν σιγά – σιγά από το γεγονός και η είσοδος του κτιρίου απέκτησε την καθημερινή της αδιαφορία. Πιθανόν τη στιγμή αυτή που διαβάζεται αυτή τη σημείωση, να έχουν σκουπίσει και τα λίγα λουλούδια που άφησαν κάποιοι συμπολίτες στο σημείο που διαμελίστηκε ο Χαμιντουλάν. Κι αν δεν βρεθεί κάποιος ή κάποιοι να στήσουν εκεί μια πλάκα έστω που να λέει τι έγινε, είναι βέβαιο πως τοι γεγονός θα ξεχαστεί μέσα στο μήνα και ό μη γένοιτο, θα το θυμηθούν τα ΜΜΕ και οι αναλυτές μόνο όταν το επόμενο θύμα της τυφλής βίας που έρπει στην πόλη είναι Έλληνας και τότε θα ξεσηκωθούν πάλι οι «ευαίσθητοι».

actimon

Αρχές της κυνικής φιλοσοφίας III

Διαβάστε εδώ το πρώτο και το δεύτερο μέρος.                                      Δημοσιεύτηκε στο τεύχος Ι του περιοδικού “Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ” Αναδημοσίευση με την άδεια του εκδότη.

Ένας αέναος κύκλος.

Στην φιλοσοφία των κυνικών όλα είναι ένας αέναος κύκλος όπου το ένα επηρεάζει το άλλο και αντίστροφα χωρίς αρχή και τέλος, ακολουθώντας πάντα τον φυσικό τρόπο. Ο πολίτης διαμορφώνει την κοινωνία λιτή και αυτάρκη. Η κοινωνία με την σειρά της διαμορφώνει το περιβάλλον λιτό και αυτάρκη και αυτό με την σειρά του επιστρέφει με λιτότητα την αυτάρκεια στον πολίτη. Οι εξουσίες, οι πάσης φύσεως εξουσίες και οι όποιες περαιτέρω ομαδοποιήσεις μόνο ως τροχοπέδη μπορούν να λειτουργήσουν σπάζοντας την ροή του φυσικού κύκλου και για αυτό άλλωστε υπάρχουν. Υπάρχουν δούλοι επειδή υπάρχουν αφεντικά αλλά καμία ανάγκη δεν επιβάλει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Απλώς επειδή κάποιος επιθυμεί να είναι αφέντης καταπατά το φυσικό δικαίωμα κάποιου άλλου καθιστώντας τον δούλο και πάει λέγοντας. Αν όμως η διαμάχη των ανθρώπων περιορίζεται στις επιθυμίες τότε οι ανάγκες παραμερίζονται οπότε έχουμε κοινωνία ανελεύθερη και τούτο είναι ο εφιάλτης των κυνικών. Δεν είναι ανάγκη να είσαι δούλος για να μην είσαι ελεύθερος. Αρκεί να μην μπορείς να καλύψεις τις ανάγκες σου και τότε πραγματικά δεν είσαι ελεύθερος και τούτο είναι παρά φύση. Συνεπώς οιαδήποτε επιθυμία πέραν της ανάγκης για αυτάρκεια καταντάει εξουσιαστική κι εμείς δούλοι των επιθυμιών είτε των δικών μας είτε κάποιου άλλου. Άλλωστε αν κάποιος είναι δούλος λίγη σημασία έχει τίνος δούλος είναι. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο πως σήμερα πολλοί άνθρωποι δηλώνουν ακόμα και δούλοι του… θεού. Κι εδώ πάμε σ’ ένα άλλο μεγάλο θέμα που φέρνει στην αντίπαλη παράταξη τους κυνικούς με μεγάλο πλήθος της κοινωνίας.

Θεός είναι ότι φαίνεται.

Για τους κυνικούς θεός δεν είναι τίποτα παραπάνω και τίποτα παρακάτω από αυτό που λέει η ίδια η λέξη. Θεός είναι ότι φαίνεται. Ότι δηλαδή μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας. Ο πιστός που πάει και προσκυνάει το άγαλμα, ο λατρευτής που απλώς περιορίζεται σε ανούσιες τελετές, ο θρησκευτής που προσευχόμενος ζητιανεύει, ο νικημένος που ικετεύει, ο δεισιδαίμων που ορίζεται από την σκιά του, όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι ακόμα που δεν είναι του παρόντος να απαριθμήσω, όλοι τούτοι δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά δούλοι ανελεύθεροι σκλάβοι της στραβωμάρας που τους δέρνει συνήθως λόγω απαιδευσιάς.

Ο ελεύθερος άνθρωπος (όπως και ο κυνικός) δεν θα δει σ’ ένα άγαλμα τίποτα παραπάνω από αυτό που φαίνεται και αν αυτό που φαίνεται είναι ωραίο τότε θα θαυμάσει το κάλλος. Γιατί ποιος είναι αυτός που δεν λατρεύει το ωραίο; Ο κυνικός δεν έχει ανάγκη προσευχών διότι δεν έχει τίποτα για να ευχηθεί αφού αρκείται στην κάλυψη των αναγκών του και μόνο. Ούτε την κατασκευή του αγάλματος θεωρεί αναγκαία αφού το κάλλος είναι έτσι και αλλιώς παντού γύρω μας. Άλλωστε για να το πω κυνικά, στα χίλια αγάλματα που φτιάχνονται το ένα θα είναι πραγματικά καλό και πάλι ίσως, ενώ αντίθετα σ’ ένα δάσος για παράδειγμα το κάθε τι από μόνο του είναι ωραίο και όλα μαζί ως δάσος, πάλι ωραίο είναι. Γι αυτό για την κυνική οπτική οι τέχνες δεν είναι τίποτα παρά πάνω από μια διαρκής ανώφελη στην ουσία προσπάθεια των ανθρώπων να μιμηθούν σε ομορφιά την φύση γύρω τους. Ανώφελη όμως διότι ακόμα και να τα καταφέρουν σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις αυτό το ωραίο, μόνο οι ίδιοι οι άνθρωποι μπορούν να το απολαύσουν και κανένας και τίποτ’ άλλο. Διότι ποτέ ο αυτάρκης ωραίος κότσυφας που ζει στο ωραίο δέντρο μέσα στο ωραίο δάσος με τα ωραία λουλούδια και τα υπέροχα χρώματα και αρώματα δεν θα χρειαστεί και δεν θα καταλάβει την ωραιότητα του ωραιότερου καλλιτεχνικού έργου. Αυτό μόνο τους ανθρώπους μπορεί να ωφελήσει (τις σπάνιες φορές που θα συμβεί αυτό) αν ωφελήσει και πουθενά αλλού δεν χρησιμεύει. Από την στιγμή όμως που το καλλιτέχνημα ωφελεί μόνο τους ανθρώπους και μάλιστα χωρίς να προσφέρει αυτάρκεια τότε αυτό δεν είναι ανάγκη αλλά επιθυμία και ως τέτοια δεν είναι αναγκαία.

Οι θεοί ούτε ακούν ούτε βλέπουν.

Η συνειδητοποίηση εκ μέρους των κυνικών πως οι θεοί ούτε ακούν ούτε βλέπουν ούτε συνδιαλέγονται οδήγησε τους αγνώμονες σε μια έκρηξη ηττοπάθειας καθιστώντας τους ακόμα πιο τυφλούς απ’ ότι ήδη ήταν. Η έλλειψη της λιτότητας που διακατέχει το σύνολο το κάνει αδιάφορο στην λατρεία του ήλιου, που δεν απαιτεί τίποτα παραπάνω από το να λιάσω λίγο το κορμί μου. Γίνεται ακατανόητη σε όσους είναι δούλοι της επιθυμίας τους για κάτι παραπάνω πέρα από τα όσα απλόχερα ήδη μας χαρίζει η φύση και ο κόσμος. Αρέσκονται οι απαίδευτοι να ζητούν από τον ήλιο χρήματα και από το φεγγάρι υγεία λες και είναι ο ήλιος νομισματοκοπείο και το φεγγάρι ο γιατρός. Αρέσκονται οι μέσα στην τύφλα τους να φτιάχνουν πομπές αναζητώντας αυτό που δεν βλέπουν και κλείνοντας τα μάτια για να μην βλέπουν αυτό που ήδη έχουν. Κάνουν οι δεισιδαίμονες τον θεό άφαντο και μετά τον ψάχνουν να τον βρουν και φυσικά ένας κυνικός δεν μπορεί παρά να βάλει τα γέλια με όλη αυτή την παράλογη κατάσταση. Οργίζονται οι τελετάρχες σκίζουν τα ιμάτιά τους οι ιερείς που ο κυνικός αντί ν’ ακούει αυτούς και να προσφέρει θυσίες προτιμά να μαζεύει ήλιο απλώνοντας το κορμί του κατάχαμα γυμνό είτε να μαζεύει δροσιά βρέχοντας τα πόδια του στ’ αυλάκι. Διότι θεωρούν πως κατέχουν την έννοια της τελετής όταν ταυτόχρονα αγνοούν πως η μεγαλύτερη τελετή είναι η ίδια μας η ζωή. Φυσικό επόμενο γι αυτούς τους ανθρώπους είναι η απλή μίμηση πραγμάτων που δεν καταλαβαίνουν. Μιμούνται τελετουργικά την ζωή όταν την ίδια στιγμή αγνοούν πως η ίδια η ζωή η κάθε στιγμή της είναι και μια τελετή. Φταίνε άραγε οι κυνικοί λοιπόν που σαρκάζουν τις μιμητικές παραδόσεις όντων που δεν είναι ικανά να καταλάβουν τι μιμούνται; Οι άνθρωποι με τις επιθυμίες ως στόχο ζωής δεν μπορούν να λατρέψουν την αναπνοή τους αναζητώντας την υγεία, ούτε να λατρέψουν το δέντρο αναζητώντας την αυτάρκεια, παρά θεωρούν πως πέρα από αυτά υπάρχουν κι άλλα κι έτσι φεύγουν οι περισσότεροι από αυτόν τον κόσμο χωρίς να έχουν στην πραγματικότητα απολαύει τίποτα απ’ όλα όσα φαίνονται. Κατηγορούν τους κυνικούς πως είναι άθεοι ενώ στην πραγματικότητα οι άθεοι είναι αυτοί οι ίδιοι όχι μόνο διότι ποτέ δεν βλέπου αυτό που φαίνεται αλλά κυρίως διότι το ψάχνουν αλλού. Ο κυνικός λατρεύει την ζωή ενώ αυτοί ούτε ξέρουν τι λατρεύουν στην πραγματικότητα. Κι έτσι πεθαίνουν οι μεν με την πίστη οι δε με την απόλαυση και ας μην έχουν τον θεό τους. Διότι στην πραγματικότητα κανένας θεός τίποτα από αυτά που φαίνονται δεν ανήκει σε κανέναν. Ο κόσμος είναι για όλους μας και ανήκει σε όλους μας το ίδιο όπως όλοι μας ανήκουμε σε αυτόν. Στην πραγματικότητα πολύ λίγα είναι τα πράγματα που οι άνθρωποι ορίζουμε σε αυτόν τον κόσμο. Τόσο λίγα που βλακωδώς δημιουργούμε κι άλλα νομίζοντας πως δημιουργούμε ορισμούς ενώ αυτό που στην πραγματικότητα δημιουργούμε είναι περιορισμούς και μάλιστα ανούσιους. Γελούν και σαρκάζουν οι κυνικοί όταν βλέπουν τους ανθρώπους αφού χορτάσουν να σκοτώνονται κατόπιν μεταξύ τους για τα σύνορα για τις σημαίες και για άλλους τέτοιους βλακώδεις αυτό-περιορισμούς. Σαρκάζουν οι κυνικοί τους τυφλούς που μέσα στην στραβωμάρα τους αγωνίζονται επί ματαίω να οριοθετήσουν σύνορα και αυτά όλο ν’ αλλάζουν από τον διπλανό, τον εχθρό που επίσης θέλει να κάνει το ίδιο. Για τους κυνικούς σύνορα δεν υπάρχουν ούτε έθνη υπάρχουν ούτε κράτη ούτε πατρίδες και όλα τούτα δεν είναι τίποτα παραπάνω από άχρηστοι αυτό-περιορισμοί που μόνοι μας θέσαμε. Οι άνθρωποι από μόνοι τους βάζουν τα χέρια τους και βγάζουν τα μάτια τους θέτοντας αυτού του είδους τους ηλίθιους αυτοπεριορισμούς. Κανένας σε αυτό τον πλανήτη δεν έχει ούτε περισσότερες ούτε λιγότερες ανάγκες από τον άλλο, ούτε υπάρχει τίποτα το φυσιολογικό στην χάραξη συνόρων και στην δημιουργία εθνών κρατών. Όλα αυτά δεν έχουν καμία ανταπόδοση σε κανέναν απολύτως πλην βεβαίως των εξουσιαστών οι οποίοι και εκμεταλλεύονται για τον εαυτό τους και την εξουσία τους τον φυσικό και ανθρώπινο πλούτο της περιοχής που δήθεν ορίζουν. Ούτε είναι τα σύνορα και οι σημαίες δημιούργημα της λογικής.

Ο πόνος είναι φυσικός.

Είναι γνωστό πως όλα ή πολλά από τα προηγούμενα δημιουργούν πόνο σε κάποιους. Ανέκαθεν οι κυνικοί πονούσαν. Πονούσαν και τους άλλους και τους εαυτούς τους. Ειδικά τους εαυτούς τους. Όμως είναι φυσικό πράγμα ο πόνος και δεν πρέπει να τον φοβόμαστε. Όποιος δεν έχει πονέσει στην ζωή του είναι επικίνδυνος και ικανός να προκαλέσει τον μέγιστο πόνο στους δίπλα του ακριβώς επειδή δεν έχει το μέτρο. Ο άνθρωπος που βιώνει τον πόνο ξέρει τι είναι και δεν τον προκαλεί. Ακόμα όμως και στην περίπτωση που τον προκαλέσει δεν θα χάσει το μέτρο. Τότε λέμε πως παιδεύει. Κακά τα ψέματα η ζωή ένας παιδεμός είναι μια συνεχής εκπαίδευση όπου όλοι μας διακαώς προσπαθούμε να μην πονέσουμε, να μην κρυώσουμε και να μην πεινάσουμε. Όμως ποτέ δεν τα καταφέρνουμε εντελώς κι έτσι είμαστε διαρκώς σε εγρήγορση ώστε να προλάβουμε. Τούτη όμως η διαρκής εγρήγορση μας απορροφά σε βαθμό που δεν ασχολούμαστε με τίποτ’ άλλο και αυτό είναι ένα είδος δουλείας. Άλλος ένας φόβος πάνω στους ήδη υπάρχοντες. Για τους κυνικούς και αυτός πρέπει να εκλείψει. Αυτός που φοβάται τον πόνο φοβάται και την ζωή. Δεν γίνεται να φοβάσαι το ένα χωρίς να φοβάσαι και το άλλο αφού η ζωή είναι που φέρνει τον πόνο. Αναπόφευκτος. Συνεπώς ως αναπόφευκτο πρέπει τουλάχιστον να τον εκμεταλλευτούμε. Όταν όμως λέμε εκμετάλλευση δεν εννοούμε τον διεστραμμένο τρόπο των ανθρώπων που δεν πόνεσαν ποτέ οι ίδιοι ήτοι των βασανιστών, αλλά παίρνοντας μαθήματα από τον πόνο της ζωής που ο καθένας μας έτσι και αλλιώς κάποια στιγμή βιώνει. Το παθαίνουμε που το παθαίνουμε ας μάθουμε από αυτό. Πονάμε που πονάμε ας μην το αφήσουμε τουλάχιστον να περάσει ανεκμετάλλευτο. Διότι όποιος πει πως δεν πόνεσε ποτέ στην ζωή του λέει ψέματα αλλά πόσοι έμαθαν μέσα από αυτόν τον πόνο;

Οι σκέψεις δεν έχουν τελειωμό.

Κάπου εδώ λέω να σταματήσω. Τούτες και κείνες οι σκέψεις δεν έχουν τελειωμό, δεν έχουν αρχή και τέλος. Σαν την λερναία Ύδρα, ένα κεφάλι κόβεις δύο ξεφυτρώνουν και ο καθένας μας σαν άλλος Ηρακλής καλείται να προλάβει να τα καυτηριάσει πράγμα δύσκολο, πολύ δύσκολο όταν αυτά τα κεφάλια είναι γεννήματα δικά μας, του μυαλού μας, ο εαυτός μας, εμείς. Προσπάθησα μέσα σε λίγες σελίδες να δώσω μια γενική οπτική του πως θεωρώ εγώ ως συμπαθών την κυνική φιλοσοφία τα πράγματα. Αυτό δεν σημαίνει πως ότι γράφω είναι θέσφατο ή δόγμα. Είναι μόνο οι προσωπικές μου απόψεις και κάλλιστα μπορούν να διαφέρουν ακόμα και άλλων κυνικών. Κανένα πρόβλημα για μένα. Κανένα διότι δεν με φοβίζει η εξέλιξη και ξέρω πως η διαφορετικότητα θα δώσει στο τέλος την καλύτερη δυνατή σύνθεση. Η κυνική φιλοσοφία δεν έχει στεγανά και είναι ήδη πλημμυρισμένη από ιδέες και απόψεις που δεν συμφωνούν πάντα μεταξύ τους. Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να την χρεώσει κάτι που δεν της ανήκει. Και αυτό που της ανήκει είναι κατά φύση. Όσο κι αν πονάει.

Ζήτω το έθνος – Στρατοκαύλοι όλων των χωρών ενωθείτε!

 

Η εικόνα σοκάρει, προκαλεί αηδία, αλλά και οργή. Στελέχη και έφεδροι των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και συγκεκριμένα της Ομάδας Υποβρυχίων Καταστροφών (ΟΥΚ) παρελαύνουν στην οδό Πανεπιστημίου, φωνάζοντας συνθήματα όπως:

«Ελληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε, γουρούνι Αλβανέ».

«Θα γίνει μακελειό, μετά θα εκδικηθώ, όταν θα προσκυνήσετε σημαία και σταυρό».

«Τους λένε "Σκοπιανούς", τους λένε Αλβανούς, τα ρούχα μου θα ράψω με δέρματ' απ' αυτούς».

Το θέμα ανέδειξε η “Ελευθεροτυπία” και ο συνάδελφος Γιάννης Αγγελίδης, που βρισκόταν εκεί. Ο ίδιος τράβηξε και το video που αναδημοσιεύουμε – και μπορείτε επίσης να το δείτε στο www.enet.gr, το επίσημο site της “Ελευθεροτυπίας”.

Από το πρωί, έχει γίνει χαμός στο Facebook – από σχόλια και διαμαρτυρίες πολιτών, ενώ φτιάχτηκε ΚΑΙ group με τίτλο «Κύριε Βενιζέλε, τα μάθατε τα νέα;». Βρείτε το εδώ:

http://www.facebook.com/group.php?gid=102780813095868&ref=share

Μέχρι στιγμής, ο υπουργός Άμυνας κάνει την ΠΑΠΙΑ, αν και ήδη έχει δεχθεί δεκάδες e-mails διαμαρτυρίας και γνωρίζει το περιστατικό.

Αν είναι να επιλέξει κάποια υπεκφυγή του τύπου «διατάξαμε ΕΔΕ» ή «θα γίνει έρευνα», καλύτερα να μην το κάνει καθόλου.

Είναι εύκολο, πανεύκολο για τον ίδιο τον υπουργό Άμυνας να μάθει αμέσως ποιος ήταν ο επικεφαλής του τμήματος των ΟΥΚ που παρέλασε προχθές και να τον ξηλώσει, αυτόν και τους λεβέντες ΟΥΚάφρους του, με τις στεντόριες φωνές.

ΟΧΙ ΑΥΡΙΟ. ΟΥΤΕ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ. ΤΩΡΑ.

 

Αρχές της κυνικής φιλοσοφίας II

Διαβάστε εδώ το πρώτο μέρος.                                                                    Δημοσιεύτηκε στο τεύχος Ι του περιοδικού “Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ” Αναδημοσίευση με την άδεια του εκδότη.

Όχι στην αχαλίνωτη ανάπτυξη.

Έχει γραφτεί πως ο κυνισμός είναι ενάντιος στην ανάπτυξη του πολιτισμού και της τεχνολογίας. Δεν είναι όμως καθόλου έτσι. Στην πραγματικότητα ο κυνισμός είναι αντίθετος στην αχαλίνωτη ανάπτυξη και όχι γενικώς στην ανάπτυξη. Θεωρεί πως η όποια ανάπτυξη θα πρέπει να εφαρμόζεται με κριτήριο την γενικότερη αποδοχή και προσφορά στην φύση και όχι στηριζόμενη αποκλειστικά στην ευμάρεια και τον ωφελιμισμό μας. Με την λογική πως αυτό που ωφελεί τους ανθρώπους δεν είναι απαραίτητα ωφέλιμο και στην φύση θέτει κριτήριο χρηστικότητας τον απαράβατο όρο του αέναου κύκλου της ζωής. Αυτός και μόνο ο όρος είναι αρκετός νομίζω για να αντιληφθούμε πως οι κυνικοί ήταν ανέκαθεν και θα είναι αντιπαθείς και μισητοί πολλές φορές από το σύστημα εξουσίας (το όποιο σύστημα) και πλουτισμού, αφού είναι ουκ ολίγες οι περιπτώσεις που έρχεται σε ανοιχτή σύγκρουση με αυτό διατρανώνοντας την προαναφερθείσα λογική και καθιστώντας την ως τροχοπέδη στην απληστία που διακατέχει τις κοινωνίες. Δεν είναι τυχαίο, δεν είναι καθόλου τυχαίο πως οι κυνικοί πέρασαν στην ιστορία για την αντισυμβατικότητά τους. Δεν είναι τυχαίο πως σήμερα όταν λέμε πως κάποιος είναι κυνικός εννοούμε πως χλευάζει βρίζει και μεμψιμοιρεί την κοινωνία. Πρόκειται ουσιαστικά (όλη αυτή η εικόνα που έχει δοθεί) για μια μέσω στρέβλωσης αντίδραση του συστήματος ενάντια στην κυνική σκέψη. Ναι είναι γεγονός πως εμείς οι κυνικοί δαγκώνουμε. Δαγκώνουμε και τους φίλους και τους εχθρούς μα περισσότερο δαγκώνουμε τους αμέτοχους, τους ουδέτερους, τους αναξιοπαθούντες. Ενώ όμως όλοι στέκονται στο δάγκωμα κανείς μα κανείς δεν αναρωτιέται το γιατί οι κυνικοί δαγκώνουν. Επιχειρώντας μια πλήρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας τα θύματα της χλεύης των κυνικών καλύπτονται κάτω από τις πληγές τους περιφέροντάς τες στην αγορά και παρουσιάζοντας τον εαυτό τους ως θύματα ενώ η πραγματικότητα είναι εντελώς ανάποδη. Αναρωτιούνται δηλαδή γιατί δέχτηκαν τις δαγκωματιές αλλά δεν αναρωτιούνται τι έκαναν και προκάλεσαν αυτές. Κάνουν πως αγνοούν την αιτία και στέκονται στις αφορμές παραπλανώντας πρώτα απ’ όλα τον ίδιο τους τον εαυτό. Συνηθίζουμε για παράδειγμα να λέμε πως κάποιος μίλησε κυνικά όταν λέει την ωμή αλήθεια. Ενώ αν έλεγε ψέματα δεν θα μίλαγε κυνικά. Εμμέσως πλην σαφώς δηλαδή θεωρούμε τον φιλαλήθη κυνικό και άρα κακό περίεργο τραχύ και λοιπά ωραία κι έτσι καλό και άριστος είναι ο ψεύτης. Το περίεργο, η στρέβλωση είναι πως δεν θεωρεί κανείς υπεύθυνη για όλα αυτά την αλήθεια, αλλά αυτόν που την είπε. Κυνικός όποιος λέει την αλήθεια λοιπόν έστω αν μέσα μας όλοι γνωρίζουμε πως δεν φταίει ο κυνικός που αυτή είναι η αλήθεια.

Ο Κέρβερος του πολιτισμού.

Η σκέψη των κυνικών λειτουργεί σαν ο Κέρβερος του πολιτισμού κι έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Όσο δεν φταίει ο κέρβερος αν κάποιος μπει στα χωράφια του, άλλο τόσο δεν φταίει και ο κυνικός αν με τον τρόπο του κάποιος προσβάλει την φύση του και κατ’ επέκταση την φυσική ροή των πραγμάτων. Είναι αρχή της κυνικής φιλοσοφίας πως οι άνθρωποι δεν έχουν μεγαλύτερες ανάγκες από τα υπόλοιπα όντα τούτου του πλανήτη. Έχουν περισσότερα θέλω και όχι περισσότερες ανάγκες και είναι ο κυνισμός αυτός που περιορίζει τα θέλω μέχρι εκεί που δεν θα βλάπτουν τις ανάγκες του φυσικού συνόλου. Προσοχή, όχι τις ανάγκες του ανθρώπινου κοινωνικού συνόλου αλλά τις ανάγκες του φυσικού συνόλου. Στον κυνικό τρόπο σκέψης ο κόσμος μας δεν είναι ανθρωποκεντρικός. Ούτε καν θα πρέπει να στοχεύει προς εκεί. Ο άνθρωπος έχει την θέση του μέσα σε αυτόν τον κόσμο αλλά δεν υπάρχει ο κόσμος για να ευνοεί αποκλειστικά τον άνθρωπο παρά μόνο ως μέρος του όλου. Οι επιθυμίες των ανθρώπων δεν μπορούν και δεν έχουν δικαίωμα να είναι ανώτερες της ανάγκης των άλλων υπάρξεων. Ναι στις επιθυμίες αλλά όχι ανεξέλεγκτα και εφ’ όσον έχουν καλυφθεί πρώτα οι ανάγκες τόσο των ανθρώπων όσο και της φύσης γενικότερα. Είναι αδιανόητο οι επιθυμίες των ανθρώπων να θεωρούνται ανώτερες των φυσικών αναγκών και πέρα από αδιανόητο είναι υβριστικό, ανίερο και μιαρό να θεωρούμε πως οι επιθυμίες μας είναι ανάγκες. Ακόμα και στην περίπτωση που οι άνθρωποι καλύψουν όλες τους τις ανάγκες πολύ λίγο δικαιούνται να κυνηγήσουν τις επιθυμίες τους αν πρώτιστα δεν φροντίσουν και τις ανάγκες του κόσμου. Αλλά ακόμα και στην υποθετική περίπτωση όπου οι ανάγκες όλων των όντων έχουν καλυφθεί ακόμα και τότε οι επιθυμίες των ανθρώπων πρέπει πρώτα να περνάνε από το κόσκινο της ανταποδοτικότητας προς την μάνα φύση και κατόπιν να εφαρμόζονται. θα μπορούσαμε να πούμε πως ο κυνισμός είναι το πρώτο ολιστικό φιλοσοφικό ρεύμα που παρουσιάστηκε και ίσως το μοναδικό που εξακολουθεί να υπάρχει αυτούσιο χωρίς να μεταβάλει τις αρχές και τις αξίες του. Πλούτος, εξουσία και ανεξέλεγκτη τεχνολογική ανάπτυξη είναι επιθυμίες που πρέπει να αποφεύγονται αφού δεν ορίζουν το σύνολο αλλά αφορούν αποκλειστικά τις κοινωνίες των ανθρώπων.

Εδώ όμως αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα. Αφού η κοινωνία πρέπει να είναι φυσιολατρική λειτουργώντας σε σχέση με την φύση, σημαίνει πως αυτό που πρέπει καταρχήν να οριστεί είναι η ίδια η κοινωνία.

Οι κυνικοί δεν είναι αντικοινωνικοί.

Οι κυνικοί αν και θα μπορούσαν, ποτέ δεν απομονώθηκαν από την κοινωνία. Ενώ η φιλοσοφία τους είναι απολύτως φυσιολατρική ωστόσο αυτοί οι ίδιοι ζούσαν περιφέρονταν και βίωναν τις αγορές ζώντας μαζί με τους ανθρώπους αντί να προτιμήσουν μια φυσική σπηλιά μακριά από τις πόλεις ή έστω μέσα σ’ ένα απομονωμένο χώρο εντός της πόλης. Τούτο σαφώς αποτελεί μια ισχυρή απάντηση σε όσους κατηγορούν τους κυνικούς για αντικοινωνικότητα. Αν ήταν αντικοινωνικοί θα μπορούσαν να απέχουν των αγορών όπως επίσης αν ήταν αναχωρητές θα μπορούσαν να ζουν μακριά από τους ανθρώπους. Ζώντας όμως μέσα στην πόλη αποδεικνύουν πως ούτε το ένα είναι, ούτε το άλλο. Διότι η κοινωνίες των ανθρώπων είναι και αυτές μέρος του όλου και ως τέτοιο θα πρέπει να λειτουργούν συνειδητά και όχι η συνείδηση να σταματά στο αποκλειστικό κριτήριο του ωφελιμισμού. Αυτό όμως που δεν κάνουν οι κυνικοί επισείοντας το μένος πολλές φορές της πόλης, είναι πως δεν συμβιβάζονται. Όχι τουλάχιστον μέχρι κάποιος λογικά να αναιρέσει τα επιχειρήματά τους. Όχι μέχρι κάποιος να τους αποδείξει πως υπάρχει κάτι λογικά φυσικότερο. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει η λογική μας να είναι πλήρης αρετών.

Για τους κυνικούς κοινωνία χωρίς αρετές είναι κοινωνία πάρα φύση. Αυτό διότι οι αρετές δεν είναι κάτι που έρχεται σαν θεία φώτιση. Κανείς δεν γεννιέται ενάρετος αλλά διδάσκεται αυτές. Για τους κυνικούς οι αρετές είναι μάθημα και μάλιστα το πρώτο τη τάξη. Ίσως σωστά να αναρωτηθεί κάποιος ποιες είναι αυτές οι αρετές αφού καθένας μπορεί να ορίζει ως αρετή ότι του αρέσει. Όχι, οι αρετές δεν είναι κάτι το υποκειμενικό. Αντιθέτως είναι χειροπιαστές, πραγματικές, εφαρμόσιμες και κυρίως κοινώς αποδεκτές. Το σημαντικότερο όμως είναι πως είναι διδακτέες. Ουσιαστικά με αυτή την θεώρηση οι κυνικοί ήταν οι πρώτοι που έθεσαν την παιδεία στο ανώτατο σκαλοπάτι του κοινωνικού γίγνεσθαι απαξιώνοντας την εξειδίκευση στον αποκλειστικά επαγγελματικό τομέα και πάντως εκτός βασικής παιδείας. Ήταν επίσης οι πρώτοι που διατράνωσαν έμπρακτα πως η παιδεία ανήκει σε όλους τους ανθρώπους χωρίς εξαιρέσεις και άνευ χρηματικού ανταλλάγματος. Η παιδεία κατά τους κυνικούς είναι το πρώτο ζητούμενο μιας κοινωνίας που θέλει να έχει μέλλον και όλα εξαρτιούνται είτε άμεσα είτε έμμεσα από αυτή, η οποία μάλιστα δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να περιορίζεται αλλά ανήκει σε όλους χωρίς εξαιρέσεις. Πρέπει να δίδεται από όλους προς όλους ελεύθερα και χωρίς διακρίσεις. Για τους κυνικούς περισσότερο από οποιουσδήποτε άλλους κάθε στιγμή που ζούμε είναι και ένα παιδευτικό μάθημα. Αν μπορούσαμε όλοι να κατανοήσουμε όλες μας τις στιγμές μία προς μία τότε τα όποια σχολεία θα ήταν άχρηστα. Το μεγαλύτερο σχολείο για τους κυνικούς είναι η ζωή. Όλα τα υπόλοιπα είναι χρήσιμα μόνο για να μάθει κάποιος κάποια τέχνη και τεχνική. Για τους κυνικούς κανείς δεν γεννιέται σοφός όλοι όμως μέσω της παιδείας μπορούν να γίνουν σοφότεροι, άλλος πολύ κι άλλος λιγότερο και άπαντες δικαιούνται του αγαθού της παιδείας χωρίς κανέναν μα κανένα απολύτως περιορισμό. Το πόσο πολύ και πόσο λίγο εξαρτάται από το πρόσωπο που θα δεχτεί την παιδεία. Κι εδώ πάμε σ’ ένα άλλο σημαντικό θέμα. Αυτό του προσώπου και της ατομικότητας.

Η ατομικότητα.

Για την φιλοσοφία των κυνικών η ατομικότητα είναι το άλφα και το ωμέγα. Από κει ξεκινούν κι εκεί τελειώνουν όλα. Το πρόσωπο, το άτομο είναι ο πυρήνας των κοινωνιών και όσο πιο ελεύθερο είναι το άτομο τόσο πιο ελεύθερη είναι και η κοινωνία του. Μια αγαθή κοινωνία δεν είναι τίποτα παραπάνω από το αποτέλεσμα ενός συνόλου αγαθών προσώπων και το αντίθετο. Συνεπώς όλη η βαρύτητα, όλη η προσοχή πρέπει να δοθεί στα πρόσωπα που απαρτίζουν τις κοινωνίες αν θέλουμε να ακολουθήσουμε την οδό της λογικής και όχι του παραλόγου. Διότι είναι παντελώς παράλογο να προσπαθούμε να ορίσουμε μέσω της κοινωνίας τον άνθρωπο όταν η κοινωνία δεν είναι τίποτα περισσότερο από το σύνολο των διαφορετικών ανθρώπων που την απαρτίζουν. Καταλαβαίνετε βέβαια πως αυτή η σκέψη είναι αντιπαθέστατη στα συστήματα αφού απλά τους αφαιρεί την δυνατότητα ελέγχου τόσο επί προσωπικού όσο κατ’ επέκταση και των κοινωνιών. Αν δε συνδυαστεί και με τα όσα περί παιδείας αναφέρθηκαν τότε μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε γιατί οι κυνικοί δικαίως ονομάστηκαν ως οι πρώτοι αναρχικοί αντεξουσιαστές κι επίσης εύκολα γίνεται κατανοητό γιατί οι εξουσίες καυτηριάζουν τους κυνικούς και όχι τα λεγόμενά τους, τις αλήθειες δηλαδή που αυτοί πρεσβεύουν.

Η εικόνα που δίνει η κυνική φιλοσοφία βλέποντάς την ολιστικά δίνει άλλο ένα φαινόμενο που νομίζω πως πρέπει να εξηγηθεί είτε διότι αυτό συκοφαντήθηκε είτε διότι διαστρεβλώθηκε και αναπαράγεται παραμορφωμένο. Βλέπουμε λοιπόν πως ενώ σε ότι αφορά τα κοινωνικά και πολιτικά θέματα ο κυνισμός δίνει πλήρη και απόλυτη ελευθερία ωστόσο σε ότι αφορά το άτομο θέτει ιδιαίτερα δύσκολους και σκληρούς ηθικούς περιορισμούς. Ακριβώς επειδή θεωρεί την κοινωνία ως αποτέλεσμα σκοπός της είναι να διαπαιδαγωγήσει το άτομο όχι μέσα από κλειστά καλούπια στοχευόμενης διαπαιδαγώγησης ούτε μέσω της καταπίεσης των ενστίκτων αλλά μέσα από την προσωπική αναζήτηση του καθένα. Απαιτεί για παράδειγμα την αυστηρή λιτότητα και είναι πολλοί (οι περισσότεροι) αυτοί που κατηγορούν τους κυνικούς γι αυτή την εμμονή τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν λανθασμένα αυτή την απαίτηση για λιτότητα ως αντισυμβατική για το ευ ζην πλην όμως κανείς από αυτούς δεν ασχολείται με τους λόγους για τους οποίους τίθεται ως ζητούμενο. Όλοι μας βλέπουμε την δυσκολία που επιφέρει τούτη η μέθοδος αλλά όμως παραβλέπουμε πως αυτή στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου δύσκολο να επιτευχθεί αν συμβαδίσει με το άλλο μεγάλο ζητούμενο που είναι η αυτάρκεια. Λιτότητα σε επίπεδο αυτάρκειας ζητάει η κυνική σκέψη και όχι λιτότητα σε βαθμό πενίας έτσι ξερά. Καταλήγει δηλαδή πάλι στο επίπεδο του προσώπου όπου η αυτάρκεια διαφέρει από πρόσωπο σε πρόσωπο. Άλλες οι ανάγκες αυτάρκειας ενός γονιού και άλλες οι ανάγκες αυτάρκειας ενός που δεν έχει οικογένεια. Οτιδήποτε δεν εξαρτάται αποκλειστικά από το πρόσωπο, θέτει και τους ανάλογους περιορισμούς και τα διάφορα πρέπει τα οποία συνειδητά ο καθένας μας καλείται αν θέλει να επιλέξει. Η αυτάρκεια λοιπόν του προσώπου εξαρτάται από τις αποφάσεις που αυτό έχει πάρει και σε αυτό το σημείο εισέρχεται με όλη του την δύναμη το κατά φύση ή για να ακριβολογώ η παιδεία του κατά φύση ζην. Οι επιθυμίες δεν ορίζονται από την φύση ως ανάγκες και δεν είναι υποχρεωτικές για την αυτάρκεια. Σαφώς υπάρχουν διάφορα επίπεδα για να είναι κάποιος αυτάρκης ωστόσο αυτά τα επίπεδα ορίζονται φυσικώ τω τρόπω και ουδεμία σχέση έχουν με τις επιθυμίες. Τροφή στέγη κι ελευθερία βούλησης μπορούν να δώσουν αυτάρκεια αλλά προϋποθέτουν λιτότητα άλλως δεν θα είναι ανταποδοτικά. Είναι ένα μεγάλο μάθημα αυτό ενάντια στην απληστία των ανθρώπων η οποία ανέκαθεν γι λόγους συμφέροντος διδάσκεται. Ποιος όμως μπορεί να το ακολουθήσει; Πόσοι είναι αυτοί που αισθάνονται αυτάρκεις έχοντας ένα σπίτι ή ακόμα και αν δεν έχουν ένα σπίτι; Διότι για τον κυνικό είτε έχει σπίτι είτε ζει στο πιθάρι είναι το ίδιο και το αυτό αρκεί να έχει να φάει και να μην βρέχεται. Ο κυνικός με την ίδια άνεση που μπορεί να ζήσει μέσα σ’ ένα παλάτι μπορεί να ζήσει και σε μια τρώγλη αλλά με μια ουσιώδη διαφορά. Αν έχει ένα παλάτι δεν θα το κρατήσει για τον εαυτό του. Θ’ ανοίξει τις πόρτες και θα το γεμίσει κόσμο καλύπτοντας την ανάγκη αυτάρκειας και των άλλων. Διότι μια αυτάρκης κοινωνία απαιτεί αυτάρκεις πολίτες.

συνεχίζεται>>>

Παρελάσεις

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από μέλη του ΦΙ.Π.ΠΑ.Κ. (Φιλειρηνικό Προοδευτικό Παλλαϊκό Κίνημα) και περιέχει ορισμένες παρατηρήσεις και προβληματισμούς σχετικά με τις παρελάσεις.
Όλοι θυμόμαστε από την παιδική μας ηλικία ότι συμμετείχαμε στις προετοιμασίες του σχολείου μας για τις μαθητικές παρελάσεις. Κάποιοι από μας μάλιστα, έχουμε πάρει μέρος σε μία ή και περισσότερες παρελάσεις. Στα παιδικά μας μάτια, η συμμετοχή στις παρελάσεις έμοιαζε αυτονόητη. Σχεδόν κανένας από μας όμως δεν είχε προβληματιστεί πάνω στο ποιος είναι ο χαρακτήρας των παρελάσεων, ποιο σκοπό εξυπηρετούν και αν ωφελούν τους μαθητές. Έχουμε όμως την ευκαιρία να προβληματιστούμε έστω και τώρα.
Οι παρελάσεις είναι μια από τις εντυπωσιακές φιέστες που διοργανώνει το ελληνικό κράτος. Ο χαρακτήρας τους είναι έντονα στρατοκρατικός (μιλιταριστικός). Οι μαθητές που παρελαύνουν έχουν ομοιόμορφη εμφάνιση και πανομοιότυπο ύφος. Περπατούν συντεταγμένα και με στρατιωτικό βηματισμό. Οι κινήσεις του σώματός τους είναι τόσο συντονισμένες που μοιάζουν με κουρδιστά στρατιωτάκια. Οι περισσότεροι από μας γνωρίζουμε ότι η συμμετοχή των μαθητών στις παρελάσεις είναι υποχρεωτική. Πόσοι όμως γνωρίζουμε την ιστορία αυτού του θεσμού ;

Η πρώτη επίσημη μαθητική παρέλαση έγινε το Μάρτιο του 1936. Το θεσμό αυτό, τον εμπνεύστηκε και τον επέβαλε η δικτατορία του Μεταξά. Ο Μεταξάς είχε εντυπωσιαστεί από την ομοιομορφία της χιτλερικής νεολαίας και αποφάσισε να την επιβάλει στην ελληνική νεολαία θέλοντας να μετατρέψει τα σχολεία σε στρατόπεδα και τους μαθητές σε στρατιωτάκια. Θυμίζουμε ότι το 1936 ο Μεταξάς ίδρυσε την ΕΟΝ (νεολαιίστικη φασιστική οργάνωση), στην οποία ήταν όλοι οι μαθητές υποχρεωμένοι να εγγραφούν. Οι παρελαύνοντες μαθητές ήταν υποχρεωμένοι να υμνούν τον κυβερνητικό επίτροπο της ΕΟΝ και να χαιρετούν φασιστικά το δικτάτορα. Όλες οι επόμενες κυβερνήσεις διατήρησαν αυτό το μιλιταριστικό θεσμό μέχρι σήμερα.

Οι περισσότεροι από εμάς πηγαίνουμε στην παρέλαση, παρακολουθούμε το θέαμα εκστασιασμένοι και χειροκροτάμε. Ο κόσμος που κατεβαίνει στις παρελάσεις έχει την αίσθηση ότι συμμετέχει σε ένα πανηγύρι, αλλά ξεχνάει ότι το πανηγύρι αυτό γίνεται μπροστά σε όπλα που φτιάχτηκαν για να σκοτώνουν ανθρώπους. Όλα όσα παρακολουθούμε εκείνη την ώρα, μας φαίνονται τόσο φυσιολογικά που δεν μπαίνουμε στον κόπο να προβληματιστούμε και να τους ασκήσουμε κριτική. Οι μαθητές περπατάνε σαν κουρδιστά και άβουλα στρατιωτάκια, το ένα πίσω απ’ το άλλο. Η προσπάθεια να επιβληθεί η ψυχολογία της μαζικής πειθαρχίας είναι αρκετά εμφανής. Εμφανής είναι και η ομοιομορφία στην ενδυμασία και στις κινήσεις των μαθητών.

Η «αρετή» της υποταγής (του συνόλου) προωθείται με τον καλύτερο τρόπο. Ο σεβασμός της διαφορετικότητας και της πολυπολιτισμικότητας απουσιάζει από την παρέλαση. Τη θέση του έχει πάρει η εθνικιστική μονοπολιτισμικότητα. Οι διαφορετικοί απορρίπτονται ή γίνεται προσπάθεια αφομοίωσής τους με άκομψο και άγαρμπο τρόπο.
Οι στρατιωτικές παρελάσεις εκτός των άλλων, έχουν σημαντικό οικονομικό κόστος στο ελληνικό Δημόσιο. Στο σημείο αυτό, θα ήταν καλό να προβληματιστούμε σχετικά με το ποιοι παίρνουν μέρος στις παρελάσεις. Μπορούν να πάρουν μέρος όλοι οι μαθητές ή μήπως αποκλείονται κάποιοι; Για να βρούμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα παραθέσουμε ένα απόσπασμα από την απόφαση Γ4/150/24.2.2000 που είχε υπογράψει ο Υφυπουργός Παιδείας Ι. Ανθόπουλος και αφορά «τη σύνθεση των τμημάτων παρέλασης και τον τρόπο επιλογής σημαιοφόρων και παραστατών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης». Σύμφωνα με αυτή, «Οι μαθητές ή σπουδαστές που θα μετέχουν στα τμήματα της παρέλασης θα επιλέγονται από τους οικείους καθηγητές Φυσικής Αγωγής από εκείνους τους μαθητές που έχουν άρτια εμφάνιση, παράστημα (…)». Οι υπόλοιποι, όπως καταλαβαίνετε, απορρίπτονται. Το Υπουργείο Παιδείας δηλαδή, θεωρεί ότι όσοι δεν έχουν αξιόλογη εμφάνιση, υψηλούς βαθμούς και ικανοποιητικό παράστημα πρέπει να απορρίπτονται.

Για τα σχολεία, οι παρελάσεις είναι ένας πολύ σημαντικός θεσμός. Γι’ αυτό και δίνουν μεγάλη βαρύτητα στο αν οι μαθητές τους θα παρελάσουν με ικανοποιητικό τρόπο και αν θα αφήσουν καλές εντυπώσεις στους θεατές. Για να πετύχουν το αποτέλεσμα που επιθυμούν, ξοδεύουν πολλές ώρες διδασκαλίας κάνοντας προετοιμασία για την παρέλαση υπό την καθοδήγηση του γυμναστή και υπό τους ήχους στρατιωτικών εμβατηρίων. Μέσα από τις παρελάσεις, το σχολείο περνάει στους μαθητές την απόλυτη πειθαρχία και την υποταγή. Τους επιβάλλει την υπακοή σε εντολές και διαταγές. Η υπακοή στις εντολές του εντολοδότη θεωρείται αρετή και επιβραβεύεται. Όσο περισσότερο μοιάζουν οι μαθητές με καλοκουρδισμένα στρατιωτάκια, τόσο πιο ικανοποιημένο είναι το σχολείο και ευχαριστημένο με την εικόνα του προς τα έξω.
Μάλλον είναι καιρός να αναρωτηθούμε τι σχολείο θέλουμε. Θέλουμε ένα σχολείο δημιουργίας υποταγμένων συνειδήσεων και ανελεύθερων ανθρώπων που υπακούνε αδιαμαρτύρητα στους εντολοδότες τους ή ένα σχολείο όπου οι μαθητές αντιμετωπίζουν τα πάντα με κριτική διάθεση, εκφράζουν τις απόψεις τους ελεύθερα χωρίς να τιμωρούνται και έχουν δικαίωμα να αρνηθούν να κάνουν πράγματα που δεν τους εκφράζουν;

Οι μαθητές (αλλά και οι καθηγητές) που αρνήθηκαν κατά καιρούς να παρελάσουν, καταγγέλλοντας το μιλιταριστικό και αυταρχικό χαρακτήρα των παρελάσεων, τιμωρήθηκαν με διάφορες ποινές (π.χ. αποβολή). Ο Θεόδωρος και η Σωτηρία Νικολαϊδη τιμωρήθηκαν με 3μερη αποβολή από το συμβούλιο των καθηγητών του γυμνασίου Χέρσου Κιλκίς επειδή δεν συμμετείχαν στον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου 1988. Η μαθήτρια Βικτωρία Βαλσαμή, που αρνήθηκε να παρελάσει στις 28-10-1992 για ιδεολογικούς λόγους, τιμωρήθηκε με μονοήμερη αποβολή. Το 1994 τιμωρήθηκαν μαθητές στην Καστοριά, την Κομοτηνή κ.α. Το 1995 τιμωρήθηκαν με μονοήμερη αποβολή 3 μαθητές από το Γυμνάσιο Σκάλας. Η καθηγήτρια Φραντζέσκα Ρωμανού που αρνήθηκε να παρελάσει στις 28-10-2001 για ιδεολογικούς λόγους, αντιμετώπισε πειθαρχική δίωξη. Στην απολογία της υποστήριξε ότι πέρα από την παρέλαση «υπάρχουν ένα σωρό άλλοι τρόποι για να καταλάβουν και να νοιώσουν τα παιδιά τη σημασία και την αξία της κάθε επετείου». Τελικά της επιβλήθηκε χρηματικό πρόστιμο.

Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταγγέλλουν το μιλιταριστικό θεσμό των μαθητικών παρελάσεων και απέχουν από αυτές. Καταγγέλλουν την προσπάθεια του κράτους να συνδέσει το σχολείο με τα εθνικιστικά και φιλοπόλεμα κηρύγματα του παρελθόντος και να μετατρέψει τους μαθητές σε υπάκουα στρατιωτάκια. Ο αριθμός των ανθρώπων που εναντιώνονται στην ισοπεδωτική ομοιομορφία και την άβουλη υπακοή των μαθητών σε παραγγέλματα, που καλλιεργούνται μέσα από αυτό τον αναχρονιστικό θεσμό, αυξάνεται σημαντικά. Πρόσφατο παράδειγμα είναι η Κ. Μαρίνη, μαθήτρια ενός γυμνασίου της Θεσσαλονίκης, που δήλωσε ότι δεν θα παρελάσει στις 28-10-2005. Το κείμενο της Πρωτοβουλίας Εκπαιδευτικών Αχαΐας ενάντια στις μαθητικές παρελάσεις υπογράφουν πολλοί εκπαιδευτικοί των 3 βαθμίδων, οι φοιτητικοί σύλλογοι Πολιτικών Μηχανικών και Μηχανολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών κ.α. Θέση κατά των μαθητικών παρελάσεων έχει πάρει μεταξύ άλλων και ο Ενωτικός Ανοιχτός Συνδυασμός Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Καλλιθέας – Μοσχάτου, ο Γρηγόρης Καλομοίρης (που διετέλεσε πρόεδρος της ΟΛΜΕ), ο Νίκος Δήμου, η Ένωση Πολιτών για την Οικολογία και το Περιβάλλον Ηλείας (ΕΠΟΠ), οι Οικολόγοι Πράσινοι, η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, η Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Παιδαγωγικού (Ε.Π.Π.) κ.α.

Καταγγέλλουμε το μιλιταριστικό και αντιπαιδαγωγικό χαρακτήρα των μαθητικών παρελάσεων. Ζητάμε να σταματήσει το κράτος να τιμωρεί με διάφορες ποινές όσους δεν επιθυμούν να συμμετάσχουν σε αυτές για ιδεολογικούς λόγους.
ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ.
ΚΑΝΕΝΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΗΣ ΦΙΕΣΤΑΣ.
ΕΝΑΝΤΙΩΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΣΕ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ.
ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙΑ.

Αρχές της κυνικής φιλοσοφίας

Δημοσιεύτηκε στο τεύχος Ι του περιοδικού “Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ” Αναδημοσίευση με την άδεια του εκδότη.

                                                                                                                                                  Είναι σπάνιο ένας κυνικός να γράφει για τον κυνισμό. Οι κυνικοί ποτέ δεν φημίζονταν για την πολυγραφότητά τους.

Αν και μία από τα μακροβιότερες φιλοσοφικές σχολές ωστόσο δεν έχει να παρουσιάσει πολλά γραπτά κείμενα.

Τούτο συμβαίνει διότι ο κυνισμός δεν ήταν ούτε είναι από εκείνα τα φιλοσοφικά ρεύματα που λειτουργούν απλώς αποτυπώνοντας τις σκέψεις τις αρχές και τις αξίες σ’ ένα χαρτί.

Ο κυνισμός δεν είναι απλή φιλοσοφία. Είναι για την ακρίβεια ένας φιλοσοφικός τρόπος ζωής.

Ασχολείται κυρίως με το πώς η σκέψη θα περάσει σε πρακτικό επίπεδο διότι αυτό κυρίως είναι που τον ενδιαφέρει. Είναι καλό να αναπτύσσεται η σκέψη και να προχωρά σε δρόμους άγνωστους αλλά είναι καλύτερο τούτοι οι δρόμοι να έχουν αντίκρισμα στην καθημερινότητα του ανθρώπου. Αν δεν υπάρχει αυτό το αντίκρισμα, αν η σκέψη δεν μπορεί να είναι άμεσα εφαρμόσιμη επί του καθημερινού βίου τότε όσο καλή και να είναι όσο πρωτοποριακή και να φαίνεται η προσφορά της στο γίγνεσθαι είναι τόσο μικρή που την καθιστά ανίκανη να επηρεάσει τις ζωές μας και σε πολλές περιπτώσεις την καθιστά επικίνδυνη. Τούτο διότι η σκέψη είναι εύπλαστη και υποκειμενική υπό την έννοια πως ο καθένας μπορεί στο μυαλό του να την διαμορφώσει όπως αυτός νομίζει ή καλύτερα όπως αυτός την αντιλαμβάνεται. Αντίθετα η σκέψη που έχει άμεση επίδραση στην καθημερινότητα ακριβώς λόγω αυτής της πρακτικότητας είναι δύσκολο να επιφέρει δυστυχείς καταστάσεις αφού κανείς μα κανείς άνθρωπος δεν σκέφτεται να πράξει για το πώς θα δυστυχήσει. Σαφώς και άλλες αξιολογότατες φιλοσοφικές σχολές μπορούν να υπερηφανεύονται επί του πρακτέου υπάρχει όμως μια διαφορά. Η κυνική φιλοσοφία δεν ίδρυσε ποτές κτηριακές υποδομές δεν ζήτησε ποτέ χρήματα για να διδάξει και δεν έκανε επιλογή μεταξύ των ανθρώπων που θα διδαχθούν.

Απολύτως ελεύθερος.

Οποιοσδήποτε είναι απολύτως ελεύθερος να επιλέξει την κυνική φιλοσοφία με όποιο τρόπο αυτός θέλει, χωρίς περιορισμούς χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς δάσκαλο χωρίς χρήματα ανεξαρτήτως χρώματος ράτσας φυλής έθνους θρησκείας και ιδεολογίας. Αρκεί η θέληση και αφού καταφέρει να μπει τότε θα καταλάβει πως όσοι δεν θέλουν είναι επειδή κάτι φοβούνται. Και είναι αλήθεια πως έχουν κάθε λόγο να φοβούνται αφού έχουν αρχής εξ’ αρχής ν’ αντιμετωπίσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Ένας πόλεμος σε διαρκή ανάπαυλα είναι η φιλοσοφία των κυνικών. Ένας διαρκής αδυσώπητος πόλεμος εναντίων του ίδιου μας του εαυτού χωρίς νικητή και νικημένο που τελειώνει μόνο με τον θάνατο. Όταν ένας κυνικός βλέπει τον εαυτό του τότε του είναι κατόπιν αδύνατον να μην σαρκάζει την κοινωνία όλη ως έχει. Διότι ο εαυτός μας είναι η κοινωνία μας που μέσα της ζούμε. Στην πραγματικότητα όλοι περίπου τα ίδια είμαστε σε πολλούς τομείς αλλά οι περισσότεροι αρνούμαστε να τα δούμε καν, πόσο μάλιστα να τα καυτηριάσουμε.

Ελάχιστες αρχές.

Δεν είναι πολλές οι αρχές που διέπουν τον κυνικό τρόπο ζωής. Αντιθέτως είναι ελάχιστες. Τόσο ελάχιστες που προκαλούν κάποιες φορές θυμηδία σε όσους αρέσκονται να περιπλέκουν πράγματα και καταστάσεις. Ολόκληρη η κυνική φιλοσοφία θα μπορούσε να περιοριστεί σε μια μόνο πρόταση. Κατά φύση ζην. Τούτη η μικρή προτασούλα μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται απλοϊκή και λίγη, στην πραγματικότητα όμως περικλείει μέσα της τα πάντα σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Πολλές φορές έχει ακουστεί πως δεν μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν σαν τα ζώα όπως και τα ζώα δεν μπορούν να ζήσουν όπως οι άνθρωποι. Αυτό φαίνεται σαν όρος αληθής δεν είναι όμως. Δεν είναι διότι παραβλέπει το ουσιώδες, πως δηλαδή και οι άνθρωποι είναι ζώα. Διαφορετικά μεν από τ’ άλλα αλλά πάντως ζώα. Ανήκουμε ως είδος κι εμείς στο ζωικό βασίλειο, κατατασσόμαστε στην πανίδα τούτου του πανέμορφου πλανήτη και οι σταθερές που επηρεάζουν τα υπόλοιπα ζώα επηρεάζουν κι εμάς. Εκεί λοιπόν που πρέπει να εστιάσουμε και δεν το κάνουμε είναι στην διαφορετικότητα. Αυτό που ξεχωρίζει εμάς είναι η λογική. Σ’ όλα τ’ άλλα είμαστε ίδιοι όμως το παραβλέπουμε και αυτό είναι ανήθικο. Πολλά ζώα έχουν πανίσχυρη όσφρηση αλλά κανένα είδος δεν θέλησε να εξαφανίσει τον άνθρωπο που δεν μπορεί να μυρίσει. Αυτό το ουσιώδες τείνει να ξεχαστεί όσο ο πολιτισμός αναπτύσσεται κάνοντας μας να νομίζουμε πως είμαστε κάποιο ανώτερο ον αντί του διαφορετικού που είναι το ορθό. Όσο και να θέλουμε όσο και να προσπαθήσουμε όσο και να αναπτύξουμε τον πολιτισμό μας δεν γίνεται να αποκοπούμε από την φύση μας παρά μόνο με οδυνηρά έως καταστρεπτικά μέχρι αφανισμού για εμάς αποτελέσματα. Είναι πλάνη να νομίζουμε πως μπορούμε να λειτουργήσουμε ασχέτως των φυσικών νόμων και δομών και τούτο ειδικά σήμερα που ο πολιτισμός έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη φαίνεται όλο και περισσότερο στα προβλήματα που δημιουργήσαμε τόσο στο οικοσύστημα όσο κυρίως σ’ εμάς τους ίδιους. Θα μπορούσαμε να πούμε και δεν θα ήταν λάθος μια τέτοια σκέψη, πως ο κυνισμός είναι το μέτρο που προσπαθεί να συγκεράσει τον ανθρώπινο πολιτισμό με την φυσική εξέλιξη. Αυτή επί της ουσίας είναι η εργασία του κυνισμού. Το πώς δηλαδή η ανάγκη ανάπτυξης του ανθρώπινου πολιτισμού θα είναι παράλληλη και σύμφωνη με την ανάγκη εξέλιξης του φυσικού κόσμου. Το πώς αυτές οι δύο ανάγκες θα λειτουργήσουν χωρίς η μία να προσπαθεί να αναιρέσει την άλλη είναι κατά τους κυνικούς όχι μόνο ζητούμενο αλλά ο δρόμος που θα μας δώσει την εξέλιξη εκείνη που δεν θα έχει ημερομηνία λήξης.

Τα όρια της εξέλιξης.

Το ζωικό βασίλειο (μέρος του οποίου όπως προείπα είμαστε και οι άνθρωποι) εξελίσσεται και αυτό πολλές φορές εις βάρος του ευρύτερου φυσικού συνόλου αλλά όμως αυτή η εξέλιξη είναι ασυνείδητη και μέχρι του σημείου όπου μπορεί να γίνει ανεκτή. Πέραν του οριακού αυτού σημείου η ανάπτυξη σταματά με τρόπο βίαιο και καθοριστικό, πολλές φορές δε με τεράστια μείωση πληθυσμού ούτως ώστε τούτος να καταστεί ακίνδυνος για το φυσικό σύνολο. Η διαφορά όμως του ανθρώπου από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο είναι πως οι άνθρωποι εξελίσσονται πλέον συνειδητά και όχι ασυνείδητα και ως εκ τούτου θα πρέπει να φροντίσουν ώστε η δική τους ανάπτυξη να μην φτάσει ποτέ στο όριο της καταστροφής. Είμαστε το μοναδικό είδος πάνω στον πλανήτη που ξέρουμε πως κάποια στιγμή θα πεθάνουμε και αυτό είναι που καλείται ο κυνισμός να βοηθήσει να εκμεταλλευτούμε. Διότι για τον κυνισμό η γνώση της θνητότητας είναι προτέρημα που θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε δημιουργικά εν γνώση μας πως αφού εμείς θα εκλείψουμε ας αφήσουμε πίσω μας κάτι καλύτερο από αυτό που βρήκαμε. Γι αυτό τον λόγο είναι που ο κυνικός δεν ασχολείται με τον θάνατο. Όλοι μια μέρα θα πεθάνουμε. Το θέμα είναι μέχρι τότε τι κάνουμε. Σκεφτείτε πως κανένα άλλο όν δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Κανένα όν δεν μπορεί ν’ αποφασίσει τι θέλει να κάνει στην ζωή του. Κι όμως αυτό το πλεονέκτημα μένει έμενε και θα μένει πάντα ανεκμετάλλευτο από τους ανθρώπους. Κάναμε κάνουμε και μάλλον θα συνεχίσουμε να κάνουμε ότι μας λένε και όχι ότι θέλουμε και το ουσιαστικότερο, δεν καταλαβαίνουμε τι κάνουμε και δεν ξέρουμε τι θέλουμε.

συνεχίζεται>>>

Η Τζούλια και ο μητροπολίτης...

 

Στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ δημοσίευσε η δημοσιογράφος και συγγραφέας κ. Έλενα Ακρίτα ένα άρθρο, στο οποίο μας κακολογούσε, ως λαό, επειδή "όλοι γνωρίζουν την Τζούλια και ελάχιστοι τους πραγματικά αξιόλογους ανθρώπους αυτού του τόπου..." και ένας από αυτούς τους αξιόλογους είναι, λέει, ο μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος Χατζηνικολάου.

Προχθές δημοσίευσε ΤΟ ΒΗΜΑ μια συνέντευξη με την κ. Ακρίτα πάνω στο ίδιο θέμα και άλλα ειδικότερα θέματα των δραστηριοτήτων της. Θεώρησα κατόπιν αυτού σκόπιμο να γράψω μια (ανοικτή) επιστολή στην κ. Ακρίτα για την κοροϊδία που υφιστάμεθα από κυβερνώντες και ρασοφόρους, μήπως και δεν τα έχει πληροφορηθεί... Ίσως γνωρίσει επιτέλους και το συγκεκριμένο μητροπολίτη!

Κυρία Ακρίτα μου,

Δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, δεν σας έχω ξαναγράψει, σας γνωρίζω μόνο ως δημοσιογράφο και συγγραφέα, αλλά και ως θυγατέρα των λαμπρών γονέων σας.

Σας γράφω το παρόν μετά από τη δημόσια αναφορά σας (ΝΕΑ, 20/3/2010) ότι διαβάσατε (στο Internet υποθέτω) για τον μητροπολίτη Μεσογαίας και τον θαυμάσατε που παραχώρησε το μηνιαίο μισθό του στο κράτος, για να καλυφθούν τα χρέη των 300-400 δισεκ. ευρώ ή, μάλλον, για να δώσει ένα μήνυμα (σε ποιους άραγε;) ότι πρέπει να συνδράμουν όλοι την πατρίδα σ’ αυτή την κρίσιμη κατάσταση.

Να σας μαρτυρήσω ότι από πολύ μικρός θυμάμαι τον Παπάγο στο ραδιόφωνο που έλεγε για “αυτή την κρίσιμη εποχή που περνάει η πατρίδα μας...” και ήλπιζα έκτοτε ότι θα ξεπεραστεί κάποτε η καταραμένη “κρίση”. Δεν ήξερα τότε ποια κρίση ήταν και γιατί… Μετά κατάλαβα το δούλεμα γιατί από τότε, κάθε πρωθυπουργός μίλαγε για την “κρίσιμη εποχή” και πάντα διαπίστωνα ότι έπρεπε να φορτωθώ τη λύση άλλης μιας κρίσης, για την οποία δεν ήμουν εγώ υπεύθυνος, ούτε τα αδέλφια μου, ούτε οι άλλοι συγγενείς, ούτε οι γείτονες και οι φίλοι. Μας καλούσαν όμως να βοηθήσουμε να ξεπεραστεί η κρίση, την οποία άλλοι και συνεχώς δημιουργούσαν ή προέβαλαν…

Αν θυμάστε, στα τέλη της δεκαετίας του 1970 κήρυξε ο υπουργός Συντονισμού κ. Μητσοτάκης τη λιτότητα, περιορισμός στους μισθούς, περιορισμός στις προσλήψεις κ.ο.κ. και έβλεπα -και βλέπαμε όλοι- να αυξάνονται διαρκώς επιλεκτικά και υπερβολικά κάποιοι μισθοί, να προσλαμβάνονται επιλεκτικά κάποιοι στο Δημόσιο… Και όλο νέα λιτότητα, με κάθε νέα κυβέρνηση, χωρίς να έχουμε φταίξει εμείς σε τίποτα, εμείς πληρώναμε όμως πάντα!

Το τελευταίο αποκορύφωμα αυτής της υποκριτικής και παραπλανητικής πολιτικής ήρθε το περασμένο φθινόπωρο, όταν αποκαλύπτεται αυτό που ξέραμε όλοι μας, ότι το κράτος είναι καταχρεωμένο και ταυτόχρονα ότι κάποιοι είχαν “κόψει” για λογαριασμό τους -συνάδελφοί σας, στην ΕΡΤ- τεράστιους μισθούς, χωρίς να προσφέρουν κάτι, χωρίς να τους χρειάζονται ουσιαστικά για να ζήσουν καλά, έτσι από απληστία, αφού είχαν δεύτερους και τρίτους μισθούς ή συντάξεις! Αυτό το μοτίβο επαναλαμβάνεται εδώ και 4-5 δεκαετίες και, όπως μου λένε οι παλαιότεροι, είναι το ίδιο εδώ και 8-10 δεκαετίες…

Κάθε φορά σε τέτοιες κρίσεις, πετάγεται λοιπόν απρόσκλητος ένας ήρωας και “θυσιάζεται” ή “θυσιάζει” κάτι για την πατρίδα, μάλλον για παραδειγματισμό δικό μας… Τώρα είναι ο μητροπολίτης Μεσογαίας που τον ανακαλύψατε μάλλον αργά. Ξέρετε κάτι, κυρία Ακρίτα μου, ο κ. Νικόλαος παίζει με τον καημό μας, γιατί δεν αρκεί να “θυσιάζεις” κάτι απρόσκλητος, ακόμα και τον εαυτό σου, δεν αναδεικνύεσαι και δεν εξαγνίζεσαι -εφόσον αυτό επιδιώκεις- αν είσαι φορέας οπισθοδρομικότητας.

Ο κ. Χατζηνικολάου που σπούδασε Φυσική και διετέλεσε ακαδημαϊκός δάσκαλος αυτού του επιστημονικού αντικειμένου έχει 2 εκκρεμότητες:

1. 1. Πρώτα πρέπει να αποφασίσει αν ισχύει το ηλιοκεντρικό σύστημα και η Γη είναι σφαιρική, όπως δέχεται και αποδεικνύει η επιστήμη, ή ισχύει το γεωκεντρικό σύστημα και η Γη είναι επίπεδη, όπως προκύπτει από τις “ιερές γραφές”. Γι’ αυτή τη σχιζοφρένειά του, τις εργάσιμες ημέρες να στηρίζει το ηλιοκεντρικό σύστημα και τις Κυριακές το γεωκεντρικό, πρέπει να δώσει κάποια εξήγηση ο κ. Νικόλαος, διαφορετικά συμπεραίνω ότι προσπαθεί να μας ξεγελάσει όλους!
2. 2. Στη συνέχεια πρέπει να εξηγήσει, πώς και γιατί έφερε πριν από 1-2 χρόνια από τη Ρωσία το πτώμα ενός “αγίου” και κάλεσε τους μαθητές να το προσκυνήσουν. Έστειλε εγκύκλιο μάλιστα στα σχολεία και έγραψε ότι “θα ωφεληθείτε αφάνταστα” προσκυνώντας ένα πτώμα (Ελευθεροτυπία, 24/9/2008). Αντιλαμβάνεστε σε ποια χώρα με πόσες παράλληλες κοινωνίες δίπλα μας ζούμε! Περιέφερε δε το πτώμα στις περιοχές των Ρωσοπόντιων στην Αττική, επειδή ο “άγιος” ήταν ρώσικης καταγωγής και προέλευσης και έβαλε ο μητροπολίτης στη σειρά γυναικούλες με μαντήλια, γέροντες με ρόζους στα χέρια και παιδάκια που δεν πρόλαβαν ακόμα να ενταχθούν στις συμμορίες του Μενιδίου ή της Ζοφριάς, να προσκυνήσουν ένα πτώμα, γιατί οι θεοί και οι δαίμονες αποτελούν πλέον τη μόνη ελπίδα αυτών των ανθρώπων. Όλα αυτά δε με το παγκάρι  έτοιμο να δεχτεί τους οβολούς τού -κυριολεκτικά- ποιμνίου!

Είμαι απόλυτα βέβαιος, κυρία Ακρίτα μου, ότι καταλαβαίνετε ως ευφυέστατος άνθρωπος την άβυσσο μεταξύ, αφενός των στόχων και μεθόδων της Φυσικής και της επιστήμης γενικότερα  και, αφετέρου, της “ωφέλειας” που φέρνει ένα πτώμα!

Μα, αν μπορούσε ένα πτώμα να φέρει τη λύση των προβλημάτων μας, τί τη χρειαζόμαστε τη Φυσική και τις επιστήμες; Ας σταματήσουμε να πηγαίνουμε τότε στα σχολεία, ας καταργήσουμε τα νοσοκομεία και ας αφιερωθούμε στα ιερά πτώματα που θα μας λύσουν τα ιαματικά, διατροφικά, μορφωτικά κ.ά. προβλήματά μας. Βέβαια, το Μεσαίωνα και πριν που δεν υπήρχε Ιατρική και πέθαιναν οι άνθρωποι από τις επιδημίες σαν τις μύγες κατά εκατομμύρια, πάλι δεν είχαν βοηθήσει οι προσευχές και οι παρακλήσεις, πάλι δεν έκαναν τα ιερά πτώματα κανένα θαύμα, αλλά ποιος τα ξέρει αυτά; Στην κουτσή εκπαίδευσή μας προτεραιότητα έχουν η Παναγίτσα που πολέμησε στα τείχη τους εχθρούς μας (χριστιανοί κι αυτοί, συχνά δε ορθόδοξοι!) και ο Χριστούλης που τον επιβάλλουν στην κοινωνία, επειδή θυσιάστηκε για μας, λένε, χωρίς να του το έχει ζητήσει κανένας!

Ο κ. Νικόλαος Μεσογαίας δεν περιορίζεται όμως μόνο στη μεταφορά ιερών πτωμάτων, έχει κι άλλες κοινωφελείς  δραστηριότητες: μαζεύει 1-2 ημέρες κάθε μήνα τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια της μητροπόλεώς του στην Παλλήνη και τα ευλογεί - ναι, αυτός ο μελετητής της επιστήμης και της τεχνολογίας, τα ραντίζει με νεράκι για να συγκαλύψει ο οδηγός την ανεπάρκειά του στην ικανότητα οδήγησης, ίσως και την εξαγορά της άδειας οδήγησης με κάποια λαδώματα  (Ελευθεροτυπία, 24/06/2006)…

Η Παναγίτσα δεν προστατεύει αυτούς που πρέπει, τους πεζούς που είναι και τα συνηθέστερα θύματα των τροχαίων, αλλά αυτούς που είναι οπαδοί της και έχουν πληρώσει για να ευλογηθεί το αμάξι τους – αλλιώς γιατί να ευλογούνται τα μηχανήματα; Κάτι σαν τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό που συμπαρίστανται στους χουλιγκάνους τους.

Με αυτή ακριβώς τη λογική προσεύχονται και ορκίζονται όλοι οι μαφιόζοι της Νέας Υόρκης (Ιταλοί και Ιρλανδοί καθολικοί απαξάπαντες!) στον “αληθινό θεό” και τους συγγενείς του, μητέρα, ξαδέλφια, μαθητές και φίλους του… Θα έχετε δει το φιλμ με τον Ντε Νίρο ο οποίος, μεγαλο-μαφιόζος πλέον, αναπολεί τη νεανική γκανγκστερική ζωή του και μονολογεί: “Το Σάββατο πήγαινα στην εξομολόγηση, την Κυριακή κοινωνούσα και τη Δευτέρα έπιανα πάλι τη σκληρή δουλειά… Είναι ωραίο να είσαι χριστιανός!” Αυτό το χριστιανισμό των αλληλοεξυπηρετήσεων προβάλλει ο φυσιοκράτης από σπουδές αλλά θεοκράτης εξ επαγγέλματος μητροπολίτης κι ας μην το δηλώνει!

Ο κ. Χατζηνικολάου τα ξέρει αυτά και πολύ καλά, αλλά τα αποσιωπά, μάλλον τα θεωρεί ασήμαντα, περιθωριακά, γιατί δεν πιστεύω ότι θέλει να μας κοροϊδέψει! 
Αυτός ασχολείται με άλλο θέμα, με το προσωπικό μεγαλείο του! Όταν του απονεμήθηκε ο τίτλος του επίτιμου διδάκτορα από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας, που αναφέρατε, εκστόμισε εκείνο το μνημειώδες λογύδριο (BHMA, 12/2/2009):

«Σε μια χρονική συγκυρία παγκοσμίου εκφυλισμού των πολιτικών ιδεολογιών, γενικευμένης κατάρρευσης του χρηματοοικονομικού μας ειδώλου, απροσδόκητου κλονισμού της τεχνολογικής και επιστημονικής μας έπαρσης στη Γενεύη, ανεπίστροφης καταστροφής του φυσικού μας περιβάλλοντος σε κάθε γωνιά της γης και αλόγιστης εκδαπάνησης του φυσικού μας πλούτου, σε μια περίοδο που τα ανθρώπινα δικαιώματα επιστρατεύονται για να καταργήσουν τα αιώνια “δικαιώματα” του Θεού και να αμφισβητήσουν τις παγκόσμιες ηθικές, κοινωνικές και λογικές σταθερές, σε μια εποχή πλήρους ανατροπής του διαχρονικού συστήματος των αξιών, νοσηρής προβολής των ανθρώπινων επιτευγμάτων και ταυτόχρονης περιπλοκής των διαπολιτισμικών επικοινωνιακών μηχανισμών, σε μια στιγμή που η έννοια της κοινωνίας αποτελεί άγνωστη εμπειρία και ο περί Θεού λόγος στερείται θεολογίας, το Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας της ιστορικής Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών μού κάνει την τιμή να με αναγορεύσει διδάκτορά του»!

Ο κόσμος υποβαθμίζεται και χάνεται, η επιστήμη και η τεχνολογία παραπαίουν (στη Γενεύη), οι παγκόσμιες σταθερές ανατρέπονται, αλλά υπάρχει σημείο αναστροφής, το “μη παρέκει”: Το καταπέτασμα σχίζεται, ο ουρανός αστράφτει και βροντάει, η ελπίδα γεμίζει τους απελπισμένους, απ’ άκρη σ’ άκρη στον πλανήτη, η Θεολογική Σχολή βραβεύει τον αυτάρεσκο οπισθοδρομικό κ. Νικόλαο! Με τέτοιο θεϊκό μεγαλείο, τι  να τα κάνει τα 2.000 ψωροευρώ ο μητροπολίτης, αφού ζει και τρέφεται με τη θεϊκή εύνοια…

Τα σέβη μου κυρία Ακρίτα και κάνετε μεγάλο λάθος, 
αν νομίζετε ότι ασχολούμαστε με την όποια Τζούλια
και αγνοούμε το συγκεκριμένο μητροπολίτη!

sfrang2 - Στ. Φραγκόπουλος, St. Frangopoulos

ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ

 Χρεωκοπία της Νεοελλάδας:

Ανεξάρτητη από διεθνή κρίση ή επιθέσεις στο ευρώ

Πατριωτισμός:

Το τελευταίο καταφύγιο των -νεοελλήνων- απατεώνων

Στα πλαίσια της απελπισμένης αναζήτησης εξωτερικών εχθρών, στους οποίους να μπορούν να καταλογιστούν διάφορα «σπασμένα», η σημερινή νεοελληνική κυβέρνηση έχει εστιάσει τις -προπαγανδιστικές- προσπάθειές της σε ένα φαντασιώδες υβρίδιο φτιαγμένο από «διεθνή οικονομική κρίση», «κερδοσκοπικές επιθέσεις στο ευρώ» και … «κακούς Γερμανούς», που δεν μας αφήνουν να δανειστούμε για να ξελασπώσουμε.

Βέβαια, ο προφανής στόχος της κυβέρνησης είναι να δημιουργηθεί μέσα στο μυαλό των υπηκόων ένας αχταρμάς θολούρας και παρερμηνείας. Γιατί, ασχέτως τού σημερινού συγκυριακού και μόνον συσχετισμού τους, άλλο πράγμα είναι η οικονομική κρίση, άλλο η  επίθεση διεθνών κερδοσκόπων εναντίον του ευρώ και άλλο οι «κακοί Γερμανοί». Αυτό που πρέπει πάση θυσία να αποκρυφθεί είναι οι αποκλειστικές ευθύνες της Νεοελλάδας για την σημερινή κοινωνική (και όχι απλώς οικονομική) της χρεωκοπία.

Μιά ανασκόπηση της πολύ πρόσφατης νεοελληνικής οικονομικής ιστορίας

Αυτό που δεν λένε στο ρωμιό οι ταγοί του είναι, ότι για τη σημερινή αδιέξοδη κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας δεν φταίει ούτε η διεθνής οικονομική κρίση, ούτε οι επιθέσεις των κερδοσκόπων στο ευρώ, ούτε οι κακοί Γερμανοί, που δεν μας δανείζουν, αλλά ότι η χώρα οδηγήθηκε αυτοβούλως σε αυτή την κατάσταση εντελώς ανεξάρτητα από τις παραπάνω  εκ τού πονηρού παρουσιαζόμενες ως αιτίες.

Και ιδού πώς:

Επί τρείς δεκαετίες ύπαρξής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση (και ειδικά στις δεκαετίες του 1980 και 1990) η Νεοελλάδα δέχτηκε έναν πακτωλό χρηματικών επιδοτήσεων, επιχορηγήσεων, ενισχύσεων, χρηματικών πακέτων, κεφαλαίων κ.λπ. από τα διάφορα ευρωπαϊκά κοινοτικά ταμεία. Τέτοιες κολοσσιαίες ποσότητες χρήματος δεν είχαν εισρεύσει ποτέ στο νεοελληνικό κράτος. Πρέπει επίσης να επισημανθεί, ότι τα χρήματα αυτά δόθηκαν δωρεάν με μόνη «υποχρέωση» της Νεοελλάδας να τα χρησιμοποιήσει  για να φτιάξει υποδομές σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας, π.χ. ασφαλείς δημόσιους αυτοκινητοδρόμους και λιμάνια, σοβαρό δημόσιο σύστημα υγείας, αποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες κ.λπ..

Τεράστιες ποσότητες χρημάτων χαρίστηκαν επίσης (μέσω κρατικών διόδων) σε ιδιώτες, που θεωρήθηκε, ότι εκπλήρωναν προδιαγραφές σοβαρών επενδυτών, ώστε να δημιουργηθούν γερές βάσεις για μια αγροτική και βιομηχανική παραγωγή σύγχρονου τύπου. Οι λίγο μεγαλύτεροι θα θυμούνται την καταναλωτική (αλλά όχι και παραγωγική) ευμάρεια, ειδικά της δεκαετίας του 1980. Θα θυμούνται μια άλλη Νεοελλάδα, η οποία (σε αντίθεση με τη σημερινή) έδινε την εντύπωση, ότι κολυμπούσε στο χρήμα και στην ευθυμία.

Το πρόβλημα με όλα αυτά τα μυθώδη χρηματικά πακέτα, που χορηγήθηκαν στη Νεοελλάδα είναι, ότι η διαμοίρασή τους και ο τρόπος διαχείρισής τους δεν έγιναν  από τους χορηγούς τους (δηλαδή από την τότε Ε.Ο.Κ.), αλλά (σύμφωνα με το στερεότυπο των αφελών κουτόφραγκων, που τους εξαπατά ο κάθε κουτοπόνηρος νεοέλληνας ταξιτζής), χωρίς να προσπαθήσει η Ε.Ο.Κ. να αποσπάσει καμμία εγγύηση για τον τρόπο διαχείρισής τους, δόθηκαν εν λευκώ στο νεοελληνικό κρατίδιο (ένα εγγενώς παραδομένο στην απόλυτη διαφθορά νεοβυζαντινό απολειφάδι - βλ. Διαφθορά - διαπλοκή: Από το Βυζάντιο... στο Βατοπέδι).

Το αναμενόμενο αποτέλεσμα ήταν, ότι:

α. Τα χρήματα που προορίζονταν για την ενίσχυση των ιδιωτικών επενδύσεων  δόθηκαν σε «ημετέρους» με ανύπαρκτη επενδυτική διάθεση, οι οποίοι (σαν γνήσια ελλαδίτικα βλαχαδερά) «επένδυσαν» μέχρι την τελευταία δεκάρα στην προσωπική τους νεόπλουτη κατανάλωση αγοράζοντας Mercedes, φτιάχνοντας δύο και τρία εξοχικά σπίτια (κατά προτίμηση με πισίνα), ή φυγαδεύοντας το «παραδάκι» σε ελβετικές τράπεζες κ.λπ. (υπολογίζεται ότι, μόνο το 1/40 των ευρωπαϊκών επιχορηγήσεων προς νεοέλληνες ιδιώτες διατέθηκε τελικά σε  επενδυτικές δραστηριότητες…).

β. Tα χρήματα που προορίζονταν για την τεχνική αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα (π.χ. την δημιουργία ενός σύγχρονου φοροελεγκτικού μηχανισμού, από τον οποίο δεν θα μπορούσε εύκολα να ξεφύγει κάποιος)  και για την δραστική αναβάθμιση των παρεχομένων υπηρεσιών, κατασπαταλήθηκαν σε παχυλά επιδόματα διευθυντών, υποδιευθυντών, γραμματέων, συνδικαλιστών (και στις γκόμενες όλων αυτών), σε αγορές υπερπολυτελών αυτοκινήτων για τα πρωτοκλασάτα στελέχη υπουργείων και άλλων δημοσίων οργανισμών, σε «λαδώματα» και «μίζες»  πολιτικών κάθε φορά που γνωστοί τους μεγαλοεργολάβοι  επρόκειτο να αναλάβουν (με «αδιάβλητους» φυσικά διαγωνισμούς…) δημόσια «έργα» (π.χ. εθνικοί δρόμοι επικίνδυνα ελεεινής ποιότητας, ή άχρηστα, αλλά υπερτιμολογημένα φτηνιάρικα «έργα» ενός εντελώς επιφανειακού και βιτρινοειδούς «εξευρωπαϊσμού» της χώρας), σε διάφορες υπερτιμολογήσεις, σε δήθεν χρηματοδότηση εικονικών επιμορφωτικών δραστηριοτήτων (ψευδοσεμιναρίων με εντυπωσιακούς τίτλους, για να «ψαρώνουν» οι αφελείς Ευρωπαίοι) και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

γ. Oι εγχώριοι αγρότες (οι πραγματικοί και όχι του Κολωνακίου), έρμαια και τότε, όπως σήμερα, των παρασιτικών χονδρεμπόρων μεσαζόντων, αποκοιμήθηκαν κυριολεκτικά με τις αγροτικές ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και δεν έφτιαξαν υποδομές, ώστε να ανταγωνιστούν και να ξεριζώσουν το κοινωνικοοικονομικό καρκίνωμα της χονδρεμπορικής μεσιτείας αγροτικών προϊόντων (βλ. π.χ. καρτέλ γαλακτοκομικών κ.ά.), που τούς πατάει σαν μπότα στο πρόσωπο, ώστε να «παίζουν στα ίσα» τους αγρότες της Γαλλίας, της Ολλανδίας κ.ά..

Να επισημάνουμε επίσης, ότι ακόμα και η εκκλησία (ναι, αυτή η ίδια ορθόδοξη εκκλησία, που από τις παραμονές του 1821 αφόριζε τους Ευρωπαίους ως άθεους και ως…Διαφωτιστές!) καταχράστηκε μπόλικο ευρωπαϊκό χρήμα χάρις στην προνομιακή θέση που έχει κατακτήσει στην εθνική οικονομία: απολαμβάνοντας ένα επίτηδες θολό ημιδημόσιο / ημιιδιωτικό καθεστώς και υφαρπάζοντας ευρωπαϊκό χρήμα, π.χ. τόσο για «συντήρηση μνημείων», όσο και για τις «ιερές» επιχειρηματικές της δραστηριότητες.

Στη συνέχεια, η παρασιτική νεοελληνική «αστική» τάξη νεοφεουδαρχών / νεοκοτσαμπασήδων (επίγονοι των παρασιτικών φεουδαρχών του Βυζαντίου και μετέπειτα κοτσαμπασήδων της Τουρκοκρατίας, μαζί με τους παρατρεχάμενούς τους πολιτικάντηδες / νεοφαναριώτες - βλ. Διαφθορά - διαπλοκή: Από το Βυζάντιο... στο Βατοπέδι) σκέφτηκε, ότι αν έμπαινε και στην Ο.Ν.Ε. (Οικονομική και Νομισματική Ενοποίηση) θα μπορούσε να καλύπτει κάτω από τη σκέπη ενός ισχυρού κοινού νομίσματος τις κουτοπονηριές της.

Για την ακρίβεια δεν χρειαζόταν να μπεί η χώρα σε ολόκληρη την Ο.Ν.Ε. αλλά, μόνο στην… Ν.Ε.. Με άλλα λόγια δεν υπήρχε λόγος να συγκλίνει οικονομικά η Νεοελλάδα με τη Βόρεια και Δυτική Ευρώπη, π.χ. να αποκτήσει υπολογίσιμη αγροτική παραγωγή, ή σοβαρές βιομηχανικές προδιαγραφές (άλλωστε η δυνατότητα σύγκλισης είχε πάψει να υφίσταται, αφού, όπως είδαμε, τα χρήματα, που είχαν δωρισθεί γι΄ αυτούς τους σκοπούς, είχαν προ πολλού κάνει φτερά).

Το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα ανοιγόταν στα εγχώρια λαμόγια ως πεδίο δόξης λαμπρόν. Αρκούσε απλώς να (ξανα)εξαπατηθούν οι «κουτόφραγκοι» με μερικές «δημιουργικές» λογιστικές τρίπλες (εθνικό σπορ) από αυτές, στις οποίες ειδικεύεται και ο τελευταίος νεοέλληνας φοροφυγάς. Εξυφάνθηκε φυσικά και η κατάλληλη διαπλοκή (το έτερο εθνικό σπορ) με κάποιους διεθνείς «οίκους», ώστε να αποκτηθούν διεθνή εχέγγυα και η εξαπάτηση να γίνει πειστικότερη.  Έτσι η Νεοελλάδα απέκτησε ένα «σκληρό» νόμισμα, για να μπορούν οι εγχώριοι απατεώνες (ψευτοβιομήχανοι, μεγαλέμποροι / μεσάζοντες, καρτέλ κ.λπ.) να διασπείρουν  το ρίσκο των «εργασιών» τους, να τις κάνουν πιο νομιμοφανείς και να παριστάνουν διεθνώς τους αξιοσέβαστους «επιχειρηματίες» (που όμως οι επιχειρήσεις τους, είτε παρασιτοζωούν εις βάρος της κοινωνίας κερδοσκοπώντας και φοροδιαφεύγοντας αγρίως, είτε είναι εικονικές και για ξέπλυμα χρήματος -σε καμμία περίπτωση πάντως δεν πρόκειται για επιχειρήσεις που παράγουν πραγματικά).

Επίσης, σε μια οικονομία που δεν έχει συγκλίνει ουσιαστικά (παρά μόνον πλασματικά-λογιστικά) με τις ευρωπαϊκές, η εισαγωγή του ευρώ άνοιξε (όπως ξέρουμε πλέον) την κοινωνία ως ξέφραγο αμπέλι στους εγχώριους κερδοσκόπους (π.χ. καρτέλ των σούπερ μάρκετς), με τις ευλογίες φυσικά όλων των εγχωρίων κυβερνήσεων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την άγρια λεηλασία τής (ήδη χαμηλής σε σχέση με την υπόλοιπη Ε.Ε.) εγχώριας αγοραστικής δύναμης, άρα και την γενικότερη παρασιτική απομύζηση / εξασθένιση της κοινωνίας.

Η κατασπατάληση του ευρωπαϊκού πλούτου που χορηγήθηκε στην Νεοελλάδα, σε συνδυασμό με την παροιμιώδη διαφθορά και ωμότητα τών εγχωρίων νεοφεουδαρχών και νεοφαναριωτών (π.χ. το άδειασμα του αποθεματικού των ασφαλιστικών ταμείων, το οποίο διασκορπίστηκε σε διάφορους εσωτερικούς δανεισμούς / αλχημείες, ή «επενδύθηκε» -και εξαφανίστηκε- στο …χρηματιστήριο, με αποτέλεσμα οι νεοέλληνες να φορτωθούν κάμποσα επιπλέον χρόνια εργασίας και χαράς, μέχρι να -και αν- πάρουν σύνταξη), ή με την εκτεταμένη και κοινωνικώς αποδεκτή φοροδιαφυγή τών περισσοτέρων μή μισθωτών, έγραψαν προοδευτικά το χρονικό μιας προαναγγελθείσας πτώχευσης.

Η γύμνια της (β)ρωμιοσύνης

Βέβαια, μιά του κλέφτη, δυό του κλέφτη, με αφορμή την διεθνή οικονομική κρίση και τις επιθέσεις των κερδοσκόπων στο ευρώ, φάνηκε η  γύμνια της ρωμιοσύνης, της «οικονομίας» της, των επιχειρηματικών και συναλλακτικών ηθών της, αλλά και γενικότερα των ηθών της. Οι κουτόφραγκοι «ξύπνησαν», κατάλαβαν, ότι τόσον καιρό που αυτοί έχτιζαν τις σύγχρονες οικονομίες τους, οι ρωμηοί αγόραζαν (με ευρωπαϊκό χρήμα) Mercedes και αλληλοδωροδοκούνταν. Kαι αποφάσισαν, ότι δεν θα στηρίξουν με περαιτέρω «χορηγίες» την αντιπαραγωγική, παρασιτική και δικαίως πτωχευμένη βδέλλα της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Κι όπως πολύ σωστά υποδεικνύουν, «είναι καιρός, η Ελλάδα να αρχίσει να τα καταφέρνει μόνη της».

Σήμερα η χώρα της ρωμιοσύνης έχει απωλέσει την διεθνή αξιοπιστία της (η οποία, εδώ που τα λέμε, δεν ήταν ποτέ ιδιαιτέρως εμφανής: όπως γνωρίζουν οι φοιτητές Οικονομικής Ιστορίας, ο νεοελληνικός δανεισμός από άλλες χώρες έχει μια ιστορία σχεδόν δύο αιώνων και πάντοτε τα δάνεια κατέληγαν σε ιδιωτικές τσέπες…).

Μάλιστα πρέπει να ευχόμαστε να μην δανείσει κανείς στην Νεοελλάδα, γιατί είναι εκ των προτέρων γνωστό (και στους «κουτόφραγκους» πλέον) σε ποιών τις τσέπες θα καταλήξουν τα δάνεια ισχυροποιώντας τους ακόμα περισσότερο ως αμετανόητους διαπλεκομένους και παρασιτικούς δυνάστες της κοινωνίας. Όπως -πρέπει να- είναι εκ των προτέρων γνωστό στους δυναστευόμενους (που η κυβέρνηση επικαλείται συμφεροντολογικά τον πατριωτισμό τους), ότι ακόμα και με δανειακή ενίσχυση της χώρας, τα νεοφεουδαρχικά οικονομικά μέτρα που πάρθηκαν (π.χ. περικοπή ενός, ή δύο μηνιαίων μισθών και συντάξεων, παράταση του πολυετούς διαστήματος υποαμειβόμενης εργασιακής δουλείας, απελευθέρωση απολύσεων κ.λπ.), ασχέτως της «αποτελεσματικότητάς» τους, θα παραμείνουν μόνιμα.

Σήμερα οι λέξεις « Έλληνας» και «απατεώνας» θεωρούνται εύλογα συνώνυμες.

Η αμετανόητα χουντόφιλη ελληνική αστυνομία έχει καταγγελθεί επανειλημμένα, ότι συνεργάζεται με… έγκριτους πατριώτες (όπως τα μέλη της φασιστικής «Χρυσής Αυγής»), για την πάταξη τών θεωρουμένων ως αντεθνικών στοιχείων. Εδώ, αστυνομικοί (συνεπικουρούμενοι πιθανότατα από «αγανακτισμένους πατριώτες») «σωφρονίζουν» ένα νεαρό διαδηλωτή, διασαλευτή της έννομης «τάξης» (τών εγχωρίων διαπλεκομένων, που πλούτισαν πτωχεύοντας τη χώρα), ο οποίος δεν έχει πειστεί για την αναγκαιότητα της εθνικοπατριωτικής ομόνοιας (και της ομαλής διαιώνισης τής εγχώριας οικονομικής κακουργηματικότητας). Παραπλεύρως μια νοικοκυρά παρακολουθεί παθητικά κατά τον χαρακτηριστικό νεοελληνικό τρόπο. (Φωτογραφία από τις ταραχές του Δεκεμβρίου 2009 στην Αθήνα.)

Αν τα αμύθητα εκείνα ποσά, που επί είκοσι και πλέον έτη  χαρίστηκαν στην εθνική οικονομία είχαν επενδυθεί στο κοντινό Μέλλον και όχι στο μεγάλο φαγοπότι μιάς διαπλεκόμενης κοινωνικής μειοψηφίας αρπακτικών (κατά φαντασίαν «βιομήχανοι», πολιτικοί, εργολάβοι, συνδικαλιστές και διάφοροι επιτήδειοι «επενδυτές», αεριτζήδες και «πελάτες»), σήμερα δεν θα ακούγονταν αυτές οι μυξοπαρθενίστικες δικαιολογίες για «κερδοσκόπους», που δήθεν έχουν βάλει στο μάτι την «μικρά πλην τιμία Ελλάδα», ή για τους «κακούς» κοινοτικούς εταίρους μας, οι οποίοι δήθεν μάς «αδειάζουν».   Επίσης, ο άνθρωπος που παριστάνει τον πρωθυπουργό δεν θα τολμούσε να σείει το σκιάχτρο τής «απώλειας της εθνικής κυριαρχίας», αφού αυτή θα ήταν γερά θεμελιωμένη σε μια πραγματική  παραγωγική οικονομία.

(Παρεμπιπτόντως δεν βρέθηκε κανείς… πατριώτης, με στοιχειώδη ιστορική γνώση, για να εξηγήσει σε αυτόν τον ατάλαντο γόνο της κληρονομικής πρωθυπουργίας ότι, οι κυβερνήσεις που διατελούν σε καθεστώς μερικής ή ολικής απώλειας της εθνικής κυριαρχίας είναι ιστορικώς καταχωρημένες ως δωσίλογες κυβερνήσεις; Kαι ότι από τη στιγμή που ομολογεί, για λογαριασμό της  χώρας «του», απώλεια  εθνικής κυριαρχίας και παρʼ όλα αυτά παραμένει στην πρωθυπουργία, είναι πρωθυπουργός μιας δωσίλογης κυβέρνησης και αρχιδωσίλογος;).

Οι αιτίες λοιπόν της σύγχρονης νεοελληνικής μιζέριας και διεθνούς διασυρμού της είναι αποκλειστικά εσωτερικές.

Ακόμα και εν μέσω διεθνούς οικονομικής κρίσης και με μπαράζ κερδοσκοπικών νομισματικών επιθέσεων η Νεοελλάδα θα μπορούσε να ανταπεξέλεθει χωρίς σοβαρό κοινωνικό κόστος αν είχε φροντίσει να δημιουργήσει στέρεες οικονομικές βάσεις τότε, που τής παρεχόταν άφθονο ευρωπαϊκό χρήμα. Από την άλλη, αφού δεν φρόντισε να αξιοποιήσει ορθολογικά τον ευρωπαϊκό χρηματικό πακτωλό, η γύμνια της αργά ή γρήγορα θα απεκαλύπτετο σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια, ακόμα και χωρίς τη διεθνή οικονομική κρίση,  ή τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, ή τους «κακούς» Γερμανούς.

Πατριωτισμός: Το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων

Σε αυτή τη δύσκολη για τα εγχώρια λαμόγια περίοδο, ο πατριωτισμός δικαιολογεί τη φήμη του ως «το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων» (όπως με διαχρονική ευστοχία τον αποκάλεσε ο μεγάλος Άγγλος συγγραφέας του 18^ου αιώνα, Samuel Johnson). Για να κάνουμε και ένα λογοπαίγνιο, αυτοί που κόπτονται περισσότερο υπέρ του πατριωτισμού είναι πάντα και οι μεγαλύτεροι παρτη-ώτες.

Προκειμένου να εκτονώσουν ανέξοδα την ενδεχόμενη οργή όσων π.χ. δεν τούς παρέχεται η δυνατότητα να φοροδιαφεύγουν (ώστε οι τελευταίοι να συνεχίσουν να αποτελούν τα κορόιδα / φορολογικούς στυλοβάτες της «πατρίδας» ξεχρεώνοντας τίς ρεμούλες των οικονομικών και πολιτικών ταγών τους), επινοούνται οι «κακοί» Ευρωπαίοι, που δεν στηρίζουν την «συγκινητική» εθνική προσπάθεια, για δήθεν ειλικρινή, αυτή τη φορά, εθνική οικονομική ανάκαμψη. Επιχειρείται η δακρύβρεχτη θυματοποίηση της Νεοελλάδας, ώστε να φανεί, ότι πληρώνει μόνη της το τίμημα των κερδοσκοπικών επιθέσεων που δέχεται το ευρωπαϊκό νόμισμα, αντιστεκόμενη ηρωικά για… λογαριασμό όλου τού ευρωπαϊκού κόσμου (ανομολόγητος παραλληλισμός με την μικρή «ηρωική» Ελλάδα, η οποία, ως αποικιοκρατικό υποχείριο των Άγγλων, ενεπλάκη στον αδιάφορο γι΄ αυτήν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο - βλ. 28 Οκτωβρίου 1940: Μιά ''εθνική'' επέτειος ντροπής).

«Έκαστος τόπος έχει την πληγή του· η Αγγλία την ομίχλη, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τον πατριωτισμόν». (Εμμ. Ροΐδης - βλ. Πατριωτισμός: Η πληγή της Ελλάδας).

Μάλιστα θα μπορούσαμε να πούμε, ότι ο πατριωτισμός προς τα έξω, ως επινόηση ανυπάρκτων αντιπάλων, δεν είναι παρά το ανάλογο τού γνωστού «διαίρει και βασίλευε», που εφαρμόζεται στο εσωτερικό της χώρας. Σύμφωνα με το «διαίρει και βασίλευε», επινοούνται διάφοροι εσωτερικοί εχθροί (π.χ. οι δήθεν προνομιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι - στην πλειοψηφία τους οι χειρότερα αμειβόμενοι στην Ε.Ε.), ώστε ο συμπλεγματικός όχλος να φθονεί αυτό, που θα έπρεπε αυτονόητα να ισχύει για όλους (π.χ. διασφαλισμένες αμοιβές και εργασιακή σταθερότητα ). Έτσι, αντί να επιχειρεί να καθιερώσει την όποια εργασιακή ποιότητα του δημόσιου τομέα στον άγριο ιδιωτικό (και δεν αναφερόμαστε βέβαια στα προκλητικά προνόμια ορισμένων μόνο «clubs» δημοσίων υπαλλήλων), «διεκδικεί» ισοπεδωτική εξίσωση προς τα κάτω (δηλ. συνολική εργασιακή απαξίωση του δημόσιου τομέα), βγάζοντας τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια, αφού αν καταρρεύσει εργασιακά το Δημόσιο, θα επέλθει η καθολική εργασιακή βαρβαρότητα σε όλη την κοινωνία (κάτι που το είδαμε να επαληθεύεται με την κατάργηση του 14^ου μισθού στο Δημόσιο, η οποία έχει αρχίσει ήδη να επεκτείνεται και στον ιδιωτικό τομέα).

Άλλοι εσωτερικοί «εχθροί» που έχουν επινοηθεί είναι οι λεγόμενοι «κουκουλοφόροι», ή «μπαχαλάκηδες» (τών διαφόρων εκτονωτικού χαρακτήρα στημένων ψευτοδιαδηλώσεων), χαρακτηρισμοί, που ταιριάζουν βέβαια πολύ καλύτερα στους διαπλεκόμενους πολιτικάντηδες, νεοφεουδάρχες κ.ά., που κουκουλώνουν και παραγράφουν τα διάφορα οικονομικά σκάνδαλα, ή που κατάντησαν κυριολεκτικά μπάχαλο το άλλοτε εύρωστο δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Επίσης έχουν επινοηθεί και διάφοροι μή προσωποποιημένοι εχθροί, όπως η «αποσταθεροποίηση» και η κοινωνική «ανωμαλία».

Φυσικά πρόκειται για σκιάχτρα προορισμένα να τρομάζουν τους αφελείς (λες και κινδυνεύει η κοινωνία από μερικές σπασμένες προσόψεις υπουργείων, ή από μερικά γιαούρτια εναντίον εργατοπατέρων, ή από μερικές βόμβες μολότωφ, που θα πέσουν στο προαύλιο του άντρου της πατριωτικής διαπλοκής, τη Βουλή). Είναι πλέον φανερό πού στοχεύει (και ποιών το βόλεμα διαιωνίζει) η κοινωνική «σταθερότητα» και «ομαλότητα» των διαπλεκομένων κουκουλοπολιτικάντηδων, κουκουλοεπιχειρηματιών, κουκουλορασοφόρων και λοιπών μπαχαλάκηδων. Μια μικρή μόνο περίοδος γενικευμένων ταραχών και κοινωνικής «ανωμαλίας» θα ήταν αρκετή για να αποσταθεροποιήσει την εξουσία τους και να τους αναγκάσει (προκειμένου να αποφύγουν τα χειρότερα) να βάλουν επιτέλους βαθιά το χέρι στην τσέπη (ώστε να αποκατασταθεί η φορολογική, δημοσιονομική, εργασιακή, ασφαλιστική κ.λπ. ομαλότητα στη χώρα).

Γι΄ αυτού του είδους τις απλές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις (που είναι κανόνας σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο) -και όχι επαναστάσεις- δεν χρειάζονται ούτε κομματικοί «καθοδηγητές», ούτε «στρατηγικός σχεδιασμός», ούτε… «κοινωνικό όραμα». Το μόνο που χρειάζεται είναι οι άνθρωποι να πιστέψουν συλλογικά στον εαυτό τους και στις δυνάμεις τους. Όπως δεν σταματούσε να επαναλαμβάνει ο Κορνήλιος Καστοριάδης, οι κυρίαρχοι είναι τέτοιοι μόνο και μόνο γιατί εμείς πρώτοι έχουμε πιστέψει στην παντοδυναμία τους και στη δική μας αδυναμία.

Τη διατήρηση της συνεχούς συλλογικής φοβίας απέναντι σε όλους τους παραπάνω δήθεν εσωτερικούς «εχθρούς» έχει αναλάβει, για λογαριασμό των εγχωρίων αφεντικών, η εμετικότερη ίσως φάρα της Νεοελλάδας, δηλ. οι διάφοροι προκλητικώς αμειβόμενοι εφημεριδογράφοι και τηλεδημοσιογράφοι.

Κατ΄ αυτό τον τρόπο οι πραγματικοί εχθροί της κοινωνίας δηλαδή οι εσωτερικοί, κατορθώνουν να διώχνουν από πάνω τους την προσοχή και να την κατευθύνουν σε άσχετους. «Πατριωτισμός» προς τα έξω, «διαίρει και βασίλευε» στο εσωτερικό. Αυτή είναι η ρωμιοσύνη των χαλβάδων: εύκολη σε ανέξοδους λεονταρισμούς προς άλλους λαούς (βλ. Γερμανούς), αλλά και «εθνικώς συσπειρωμένη» νοικοκυρά, όταν αντί να αντιδράσει τόσο βίαια, όσο της φέρονται οι ταγοί της (που τής κόβουν ετσιθελικά ένα-δύο μισθούς και της προσθέτουν κάμποσα χρόνια δουλειάς), παραμένει «καθωσπρέπει» και, μάλιστα, κάνει και… «κήρυγμα» στην εξαγριωμένη νεολαία της (άλλος κατασκευασμένος «εχθρός»), επειδή «δεν έχει αξίες» (δηλαδή δεν έχει φάει το πατριωτικό κουτόχορτο και ενίοτε απαντά με βία στη βία της εξουσίας).

Όσο για τις εγκωμιαζόμενες ως κόσμιες αντιδράσεις του μισθωτού, ή συνταξιούχου, ή άνεργου νεοέλληνα απέναντι στην συνθλιπτική πίεση, που δέχεται το ήδη άθλιο βιοτικό του επίπεδο (εδώ και χρόνια το χαμηλότερο στην Ε.Ε.), παραμένουν απολύτως δρομολογημένες. Από τα λαμόγια εξυμνείται η «ωριμότητά» του να υπομείνει αγόγγυστα την αιματηρότερη (από ιδρύσεως νεοελληνικού κράτους) ένδεια για χάρη της «πατρίδας» (και της τριακονταετούς ευρωκοινοτικής «μπάζας» των εντιμοτάτων ταγών της). Ενώ, είναι άξιο παρατήρησης, ότι ούτε οι πιο λάβροι υπερασπιστές των «λαϊκών κατακτήσεων», δηλαδή τα κόμματα της αριστεράς, δεν «ακουμπούν» την Εκκλησία Α.Ε., τον αισχροκερδέστερο και παρασιτικώτερο οργανισμό της χώρας (αλλά ούτε και τις Π.Α.Ε. τής μόνιμης φοροασυλίας και εισφοροδιαφυγής - φαίνεται, ότι οι μαθητευόμενοι αριστεροί πολιτικάντηδες έχουν εμπεδώσει, ότι δεν πρέπει να θίξουν τις «ιερές αγελάδες» του νεοέλληνα, τη θρησκεία και το ποδόσφαιρο). Ενώ «καταδικάζουν» όποιον απλώς ανεβάσει τους τόνους της αντίδρασης (βλ. «γιαούρτωμα» του προέδρου της ΓΣΕΕ, ενός εξ΄ ορισμού υποκριτή εργατοπατέρα, αφού είναι ταυτόχρονα σημαίνον μέλος του κόμματος που κυβερνά και μελλοντικός βουλευτής του…), δέσμιοι τού κοινοβουλευτικού τους «προφίλ», και φοβούμενοι μήπως χάσουν τον έλεγχο επάνω στα προβατάκια, που με τόσο κόπο κρατούν στις στρούγκες τους.

Ο «πατριωτισμός» δεν έχει φυσικά καμμία σχέση με τη φιλοπατρία των αρχαίων Ελλήνων, στην οποία τόν έχουν εντέχνως προσκολλήσει: «Σε πλήρη αντίθεση με τον σημερινό αγελαίο, ποδοσφαιρικού επιπέδου, πατριωτισμό (ο οποίος είναι πάντα δρομολογημένος να στρέφεται εναντίον αντιπάλων / φαντασμάτων), η φιλοπατρία  των αρχαίων δεν δίσταζε να τσακίσει κυριολεκτικά (με εξορίες, δημεύσεις αλλά και φυσική εξόντωση)  κάθε εχθρό τής κοινωνικής δικαιοσύνης και ευημερίας, με πρώτους και κυριότερους τους “ομοαίματους” εσωτερικούς» (βλ. Η έννοια της πατρίδας και ο ιδεολογικός ευτελισμός της, βλ. επίσης Αριστοτέλους Πολιτικά - περί στάσεων, όπου πραγματεύεται, χωρίς πατριωτική σεμνοτυφία, το φαινόμενο των κοινωνικών συγκρούσεων στην αρχαία Ελλάδα).

* * *

Πιστεύουμε, ότι όσοι κάτοικοι αυτής τη χώρας δεν έχουν υποστεί μόνιμη εγκεφαλική βλάβη από τις απανωτές, μαζικά χορηγούμενες, ενέσεις πατριωτισμού, θα πάψουν να σκιαμαχούν εναντίον εχθρών - φαντασμάτων και θα στρέψουν την οργή τους εκεί ακριβώς από όπου οι ταγοί τους προσπαθούν να τους αποτρέψουν.

Θεόδωρος Α. Λαμπρόπουλος

(Ένας ουδέποτε διαπλεχθείς ή "επιδοτηθείς" ή... πατριώτης)

“ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ” Ανθολόγιο αντιχριστιανικών κειμένων

Μόλις τελείωσα την ανάγνωση του ανθολογίου αντιχριστιανικών κειμένων «ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ» της Ανθούλας Χατζηγεωργίου. Είχα και συζήτηση με κάποιους φίλους επί τούτου οπότε και μεταφέρω εδώ τις απόψεις μου.

Γενικά μιλώντας καταρχήν, το βιβλίο είναι αυτό ακριβώς που προσδιορίζεται . Πρόκειται πράγματι για ανθολόγιο, πράγμα που σημαίνει πως τα κείμενα και οι συγγραφείς επιλέχθηκαν με αποκλειστικό κριτήριο τον αντιχριστιανισμό τους και επί τούτου χρήζουν συγχαρητήρια στην σταχυολόγο. Το να μπορεί ένας δημιουργός ανθολογίου να ταιριάξει διάφορους συγγραφείς που πολλές φορές δεν έχουν καμία σχέση ο ένας με τον άλλον, ούτε ιδεολογική, ούτε κοινωνική, ούτε καν ιστορική και γλωσσική, είναι πράγμα δύσκολο και χαρακτηριστικό των καλών ανθολογίων. Το να μπορεί ένας συγγραφέας να επιλέγει κείμενα παραμερίζοντας τις όποιες προσωπικές του αντιλήψεις και απόψεις ενώ παράλληλα διατηρεί την ικανότητα εντοπισμού κοινών σημείων μεταξύ ετερόδοξων πηγών, σημαίνει αναμφίβολα μεθοδικότητα, κόπο, χρόνο, οξυδέρκεια και βάσανο.

Σε αυτό το ανθολόγιο συνυπάρχουν πενήντα τρείς δημιουργοί σε πολύ περισσότερα αποσπάσματα επιλεγμένα και σταχυολογημένα με μοναδικό χαρακτηριστικό τους την αντιεκκλησιαστική και αντιχριστιανική τους ρητορική. Από τους πενήντα τρεις εμένα μου άρεσαν οι τριάντα πέντε, όμως σίγουρα και οι υπόλοιποι θα αρέσουν σε κάποιους άλλους στους οποίους δεν θ’ αρέσουν ίσως αυτοί που άρεσαν σε μένα. Έτσι είναι τ’ ανθολόγια. Μαζοχίζομαι με τον Ιεροδιάκονο αλλά τρελαίνομαι για Πανούση, βαριέμαι τον Μισύρη αλλά την βρίσκω με Ροίδη και Λασκαράτο, μου είναι βαρετός ο Καλόπουλος αλλά ευχαριστιέμαι τον Ευαγγέλου, απεχθάνομαι τον Λιαντίνη αλλά λατρεύω τον Σιμόπουλο. Αυτή όμως η εναλλαγή γίνεται πάντα επί κοινών σημείων και τούτο αξίζει τον κόπο και είναι άλλωστε το ζητούμενο ενός ανθολογίου. Νομίζω.

Οπωσδήποτε δεν είναι πλήρες. Οπωσδήποτε υπάρχουν και άλλοι δημιουργοί και άλλα κείμενα με τον αυτό προσανατολισμό και μάλλον θα χρειαστεί και δεύτερος τόμος αν θέλουμε να μιλήσουμε για ένα πλήρες έργο. Είναι όμως χρήσιμο αφού τα αποσπάσματα των έργων έχουν επιλεχθεί με ιδιαίτερη προσοχή ώστε το ανθολόγιο να μπορεί να χρησιμέυσει είτε σαν εργαλείο όπου εύκολα μπορούμε να ανατρέξουμε είτε ως δώρο. Γιατί λέω ως δώρο; Διότι μπορεί να δωριστεί σε ανθρώπους που δεν έχουν ασχοληθεί με το θέμα αγνοώντας το πόσοι έχουν κατά καιρούς καυτηριάσει την χριστιανική θρησκεία, χωρίς όμως να θιχτούν προσωπικά και ιδεολογικά οι ίδιοι αφού σε αυτό το βιβλίο θα βρουν από δεξιούς έως αριστερούς και αναρχικούς συγγραφείς και από χριστιανούς πιστούς, με θάρρος όμως της γνώμης τους, έως άθεους που ακούν για υπερόντα και παθαίνουν, όπως κι εγώ, αναφυλαξία αλλά που όλοι κάτι έχουν να πουν για την σαπίλα της εκκλησίας και την αθλιότητα του χριστιανικού δόγματος. Με λίγα λόγια, με αυτή την ποικιλία όλοι θα μείνουν ευχαριστημένοι. Ειδικότερα συνυπάρχουν θαυμάσια οι εξής παντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους:

Αλεξάκης Β., Αντωνιάδης Α., Βάρναλης Κ., Βεργίδης Ν., Βερέττας Μ., Βιζυηνός Γ., Γκίκας Σ., Δήμου Ν., Ευαγγέλου Ι., Ζωγράφου Λ., Θεοδωρίδης Χαρ., Ιεροδιάκονος Γ., Καζαντζάκης Ν., Καλόπουλος Ν., Καρανικόλας Γ., Κόκκινος Ν., Κολώνιας Ι., Κορνάρος Θ., Κουτούζης Ν., Κούτουλας Δ., Κρεββατάς Δ., Κυριακάκης Κ., Λάζαρης Ι., Λασκαράτος Α., Λεκατσάς Π., Λιαντίνης Δ., Μάρας Θ., Μισύρης Β., Μουστάκης Γ., Παλαμάς Κ., Πανούσης Τ., Ραφαηλίδης Β., Ροϊδης Ε., Σιάμος Ν., Σιμόπουλος Κ., Σκαρίμπας Γ., Σουρής Γ., Σταγάκης Μ., Σταματόπουλος Τ., Τσακαλίας Α., Τσέλιος Α., Τσιφόρος Ν., Φραγκόπουλος Θ., Φώτης Γ., Χαλιβελάκης Δ.

Ίσως τούτη η ανθολογιακή συνύπαρξη, σκέφτομαι, να είναι και ένα ακόμα δείγμα του πως τελικά όλοι πλην μόνο των φανατικών, μπορούμε να συνυπάρξουμε δημιουργικά αρκέι να βρούμε τα κοινά μας σημεία. Αυτό νομίζω είναι και το κρυφό νόημα του παρόντος βιβλίου. Η κοινωνική δημιουργική συνύπαρξη ανθρώπων και ιδεών εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους που όμως όλοι αποποιούνται του φανατισμού και των ακραίων καταστάσεων, δηλαδή του χριστιανισμού συν τοις άλλοις. Τελειώνοντας την ανάγνωση μου έμεινε η γεύση (η γνωστή στην προσωπική μου πνευματική «κουζίνα» αλλά άγνωστη σε πολλούς) πως σημασία δεν έχει ούτε αν πιστεύει κάποιος σε κάποιον θεό ούτε σε ποιόν αλλά η επιβολή αυτής της όποιας πίστης ή απιστίας. Για να το πω πιο απλά, το δίδαγμα είναι πως ο καθένας μπορεί και δικαιούται να πιστεύει ή να μην πιστεύει αλλά κανείς δεν δικαιούται να επιβάλλει και πόσο μάλιστα μέσω απάτης. Θα μου πείτε, αντιχριστιανικό το δίδαγμα…! Ναι, πράγματι. Όπως και το ανθολόγιο.

Διάβασα λοιπόν πολλά και διάφορα κείμενα όλα αντιχριστιανικά και κριτικά απέναντι στον χριστιανισμό αλλά κανένα όμως πολεμοχαρές. Η όποια αντιπαλότητα σε αυτό το ανθολόγιο υπάρχει σε επίπεδο ιδεολογικό πολιτικοκοινωνικό και φιλοσοφικό. Πάσης φύσεως πολεμικές ιαχές και γκαρίσματα διαφόρων φανατικών αντιχριστιανών εκλείπουν από τα επιλεχθέντα κείμενα παντελώς, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο την σωστή διάσταση στο πρόβλημα. Ως κεντρική ιδέα θα μπορούσα να εκφράσω την γενική εικόνα ως: «δεν με νοιάζει τι είσαι αρκεί να μην με κλέβεις να μην μου επιβάλλεσαι και να μην με εξαπατάς» και τούτο μάλιστα εκτός της πληρότητας του κοινωνικού και ιστορικού φάσματος των ανθολογημένων συγγραφέων τονίζεται και υποσυνείδητα στο βιβλίο όταν ο αναγνώστης ακολουθώντας την γλωσσική εξέλιξη της ιστορίας από τις αρχές του 18^ου αιώνα έως σήμερα παρατηρεί πως πάνω κάτω όλοι τα ίδια έλεγαν και λένε αλλά ο καθένας με το ύφος τόσο το προσωπικό όσο και της εποχής του και φυσικά αντλώντας ο καθένας τα δικά του επιχειρήματα από μια δεξαμενή που φαίνεται πως είναι αστέρευτη σε τέτοια.

Το βιβλίο μπορείτε να το προμηθευτείτε από τις εκδόσεις ΒΕΡΕΤΤΑ

Μαλώστε την Ελλάδα, αλλά σεβαστείτε την.

Δεν θα μπορούσα να τα πω καλύτερα. Μπράβο του. Εύγε του! 

 του Μαρκ Μαζάουερ* (Financial Times, 9/3/2010)

Η συμπόνια για τους Έλληνες βρίσκεται σε ανεπάρκεια. Αλλά οι ευρωπαίοι εταίροι τους πρέπει να δείξουν μεγαλύτερη ανταπόκριση κι αυτό απαιτεί να έρθουν σε επαφή με τις βαθύτερες ρίζες της ελληνικής περιπλοκής. Δεν αναφέρομαι στον ευρύτερα διαδεδομένο ισχυρισμό ότι η Ελλάδα είναι κατά συρροήν ασυνεπής. Η δημοσίευση της έρευνας (του Κένεθ Ρογκόφ από το Χάρβαρντ) πάνω στην οποία βασίστηκε αυτή η ιδέα, υπαινίσσεται ότι το ποιόν της Ελλάδας τα τελευταία 100 χρόνια δεν είναι εντυπωσιακό. (Η μόνη περίπτωση που δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στον 20ο αιώνα ήταν το 1931-32, μια εποχή όπου δεν ήταν η μόνη που αντιμετώπισε δυσκολίες).

Η μόνη σταθερά στην σύγχρονη ελληνική ιστορία είναι ο ακραίος βαθμός της ξένης επέμβασης στα εσωτερικά της. Ο πρώτος βασιλιάς της Ελλάδας (ένα Βαυαρός) της είχε επιβληθεί, ενώ τα πρώτα της πολιτικά κόμματα πήραν το όνομα τους απλώς από τις τρεις δυνάμεις που είχαν αναμειχθεί περισσότερο στα θέματα της. Η αγριότητα της ναζιστικής κατοχής -με δεκάδες χιλιάδες να πεθαίνουν από λιμό σε ένα μόνο χειμώνα και εκατοντάδες χωριά καμμένα- ήταν η πιο ακραία του πολέμου.

Ακόμη πιο συνηθισμένη, αλλά λιγότερο γνωστή, είναι η έκταση στην οποία πρώτα οι Βρετανοί και μετά οι Αμερικάνοι προσπάθησαν να ελέγξουν τα ελληνικά υπουργεία, τις υπηρεσίες πληροφοριών, τον στρατό και τη βασιλική αυλή μέσω διπλωματών, αποστολών και συμβούλων. Το άγγιγμα αυτού που οι Έλληνες ονομάζουν "ξένος δάκτυλος" έγινε αισθητό μέχρι και τη δικτατορία του 1967. Ένας τρόπος για να κατανοήσουμε την εδραίωση της δημοκρατίας, όπως συνέβη μετά την κατάρρευση του καθεστώτος το 1974, είναι σαν να προσπαθούμε να αποκαταστήσουμε την αυτονομία σε μια χώρα που την έχει γνωρίσει ελάχιστα.

Αυτή η διαδικασία απέδωσε καλύτερα απ' ότι θα μπορούσε κανείς να περιμένει. Για περισσότερα από 20 χρόνια, ένα είδος δικομματικού συστήματος είχε λειτουργήσει ομαλά και ο στρατός είχε περιθωριοποιηθεί ως πολιτικός παράγοντας: οι κινδυνολογίες των τελευταίων εβδομάδων για την επιστροφή των τανκς δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με σοβαρότητα.

Η ειρωνεία ωστόσο είναι ότι η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ταυτόχρονα βοηθήσει και δημιουργήσει προβλήματα. Ανέβασε το βιοτικό επίπεδο και ομαλοποίησε την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Αλλά η εισροή κεφαλαίων επέτρεψε στους Έλληνες να αγνοήσουν δομικά οικονομικά προβλήματα. Η ξένη βοήθεια δεν ήταν από μόνη πρόβλημα: στα τέλη της δεκαετίας του '40 η Ελλάδα πήρε το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν μερίδιο από το Σχέδιο Μάρσαλ από κάθε άλλον στην Ευρώπη, η παραγωγικότητά της εκτοξεύθηκε, η παραγωγή επεκτάθηκε και η ανάπτυξη εκτινάχθηκε. Αλλά στις αρχές της δεκαετίας του '80 το εργατικό κόστος και τα ξένα χρέη άρχισαν να ανεβαίνουν κατακόρυφα. Μεταξύ 1979 και '85-το συνολικό χρέος ανέβηκε από 8 σε 42 τοις εκατό του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος. Το πραγματικό πρόβλημα του χρέους για την Ελλάδα είναι σχετικά πρόσφατο και συνδεδεμένο με την ενσωμάτωση της στην Ευρώπη.

Η εγκαθίδρυση της δημοκρατίας μετά το 1974 χρησίμευσε για να υπογραμμίσει την αχίλλειο πτέρνα του ελληνικού κράτους -τη χρόνια στενότητα του δημοσιονομικού δυναμικού της. Από τη μακρινή εποχή της ανεξαρτησίας του 1830, τα δημόσια οικονομικά έχουν βασιστεί στην υψηλή έμμεση φορολογία, σε ασύλληπτα αθέατα κέρδη και προσφυγή σε δανεισμό. Θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε τα βουνά γι' αυτό, ή την εμπειρία της οθωμανικής κυριαρχίας. Αλλά με λίγες αξιέπαινες εξαιρέσεις, οι πολιτικοί εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν τις προσλήψεις στον δημόσιο τομέα σαν δανεικό δίχτυ ευημερίας και μέσο χειραγώγησης. Τα πλουσιοπάροχα ευρωπαϊκά κεφάλαια ενεργοποίησαν έναν διακεκομμένο κύκλο δανείων που έκανε τις ελληνικές κυβερνήσεις να τρέχουν ασθμαίνουσες στην Ευρώπη για έκτακτη βοήθεια, επιβάλλοντας δρακόντεια μέτρα σταθεροποίησης σε αντάλλαγμα και χαλαρώνοντας τα λουριά όταν αυξανόταν η πίεση της εκλογικής αναμέτρησης.

Αυτή τη φορά η κατάσταση γύρισε μπούμερανγκ. Αλλά η πολιτική αμφισβήτηση είναι τεράστια και όσοι διαμαρτύρονται στην Ελλάδα εναντίον των προγραμματισμένων περικοπών έχουν να επικαλεστούν από ιστορική άποψη μια μεγαλειώδη σειρά αναμνήσεων. Για να αναφερθούμε στην πιο λεπτή απ' αυτές, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θεόδωρος Πάγκαλος αναρωτήθηκε πώς οι Γερμανοί μπορούν να κάνουν ηθικοπλαστικό κήρυγμα στους Έλληνες, ενώ αποφεύγουν την ιστορική ευθύνη να αποζημιώσουν τη χώρα για τις καταστροφές του πολέμου. (Θα μπορούσε εξίσου να αναφέρει ότι η περιορισμένη αποζημίωση που πληρώθηκε πριν 50 χρόνια, ήταν μέρος μιας συμφωνίας με τη Βόννη, μέσω της οποίας διέφυγαν της δικαιοσύνης ναζί εγκληματίες πολέμου που είχαν επικηρυχτεί στην Ελλάδα). Η πικρία είναι πραγματική, ακόμη κι αν το επιχείρημα και η επιλογή της χρονικής στιγμής δεν είναι πειστικά.

Αυτή η κρίση έχει πλήξει άσχημα την εικόνα της Ευρώπης σε αυτή τη χώρα που ήταν παραδοσιακά, ανέκαθεν ταγμένη υπέρ της Ευρώπης. Στην τρέχουσα οικονομική παραζάλη η Ευρώπη έφτασε να εξομοιώνεται όχι με την κοινωνική αγορά, τη δικαιοσύνη, τη δημοκρατία ή την ειρήνη, αλλά με την προάσπιση του ενιαίου νομίσματος και το αυστηρό αποπληθωριστικό καθεστώς που το στηρίζει. Οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι μπορεί να πρέπει να συνηθίσουν να πληρώνουν με περικοπές και να έχουν έναν μακρύτερο εργασιακό βίο. Αλλά η κυβέρνηση έχει περισσότερες πιθανότητες να τους κάνει να το δεχτούν, αν η Ευρώπη πάψει να φαίνεται σαν την τελευταία μεγάλη δύναμη που προσπαθεί να ελέγξει τη μοίρα της Ελλάδας. Στο παρελθόν η υπόσχεση της ένταξης στην Ε.Ε. βοήθησε τη δημοκρατία να εμπεδωθεί πρώτη ανάμεσα στο νότιο χείλος της Ευρώπης και μετά στην πρώην κομμουνιστική Ανατολή. Αλλά αν δεν θέλουμε να υποσκάψουμε την πολιτική αυτονομία σ' αυτές τις χώρες με τους πειθαρχικούς κανόνες του ευρώ, θα πρέπει να βρεθεί μια πιο αλληλέγγυα προσέγγιση για την υπεράσπιση της.

*Ο Μάρκ Μαζάουερ είναι βρετανός ιστορικός και δημοσιογράφος, ιδιαίτερα γνωστός στη χώρα μας για την ενασχόληση του με τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, αλλά και για τις φιλελληνικές διαθέσεις του. Διδάσκει στο πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης και αρθρογραφεί στους Financial Times.

ethnos.gr