Ο μεγαλύτερος καραγκιόζης V

προηγούμενα Ι, ΙΙ, ΙΙΙ, ΙV
Έφτασα αισίως στο πέμπτο μέρος αυτού του μικρού αφιερώματος στον Αλέξανδρο του Φιλίππου. Δεν ξέρω αν πράγματι του άξιζε τέτοια ενασχόληση εκ μέρους μου. Η αλήθεια είναι πως δεν θα το έκανα, ίσως να μην ασχολιόμουν ποτέ μαζί του σε αυτό το προσωπικό ημερολόγιο αν δεν γινόταν εκείνη η ψηφοφορία για τον μεγαλύτερο Έλληνα. Οι απόψεις μου περί Αλέξανδρου είναι κατασταλαγμένες και δύσκολα, πολύ δύσκολα θ’ αλλάξει η γνώμη μου επί τούτου αν δεν προκύψουν νέα ιστορικά δεδομένα πράγμα αμφίβολο. Κατανοώ τις όποιες αντιδράσεις και διαφωνίες υπάρχουν. Είναι και φυσικό και θεμιτό να υπάρχουν διαφωνίες όπως συμβαίνει με όλους εκείνους που για τον άλφα ή τον βήτα λόγο πέρασαν στην ιστορία. Όμως είμαι πάντα της άποψης πως πρέπει ν’ ακούγονται όλες οι απόψεις και η δική μου άποψη εμμένει σταθερά πως ο Αλέξανδρος δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο απ’ ότι ήταν ο Χίτλερ και ο Βοναπάρτης, ο Κωνσταντίνος και ο Θεοδόσιος, ο Κάρολος και ο Φρειδερίκος, ο Πέτρος και η Αικατερίνη. Όλοι αυτοί αποκαλούνται “μεγάλοι” ενώ στην πραγματικότητα είναι μικροί, πολύ μικροί, τόσο που έπρεπε να παραποιηθεί η ιστορία για να…. μεγαλώσουν.
Θα μπορούσα να γράφω μέρες ολόκληρες, σελίδες επί σελίδων για τα εγκλήματα αυτουνού που κάποιοι τον έχουν ακόμα για θεό τους. Άλλωστε αυτό ήθελε κι εκείνος γι αυτό και αυτοανακηρύχθηκε θεός. Μέσα στην όλη ψυχοπάθεια που τον κατείχε, μέσα στην δοξολαγνεία που τον τύλιγε το να απαιτεί ως άλλος ανατολίτης ηγεμόνας να λατρεύεται σαν θεός ήταν το επιστέγασμα της βλακείας και το κλειδί που άνοιξε τα μάτια σε όσους μπορούσαν να δουν τι εστί Αλέξανδρος.
Κλείνοντας λοιπόν αυτό το μικρό αφιέρωμα θα σταθώ στα σημεία που τέθηκαν ως σχόλια στις προηγούμενες αναρτήσεις.
α) ειπώθηκε πως ο Αλέξανδρος επανέφερε και εγκαθίδρυσε απ’ όπου κατέκτησε το δημοκρατικό πολίτευμα. Φυσικά αυτό είναι ψεύδος και αρκεί μια απλή ανάγνωση της ιστορίας για να καταδείξει πως στις κατακτημένες πόλεις η εξουσία ήταν είτε στην μακεδονική φρουρά είτε στους εγκάθετους του Αλέξανδρου. Άλλωστε αν δεν κινδύνευε η δημοκρατία τότε δεν θα υπήρχε ο Δημοσθένης και τόσοι άλλοι. Ο Αλέξανδρος ηρωοποιήθηκε από τους ρωμαίους διότι η ιστορία του ταίριαζε απόλυτα με το ρωμαϊκό ιδεώδες. Ήταν ας πούμε ο δάσκαλος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, της pax romana και ως εκ τούτου έπρεπε να τιμηθεί όσο το δυνατόν αφού και οι Ρωμαίοι τα ίδια ιδανικά είχαν. Όλος ο κόσμος υπό έναν αυτοκράτορα. Ο δε Αρριανός γράφοντας την ιστορία του μερικούς αιώνες αργότερα καταντάει γλοιώδης με τα όσα κοσμητικά επίθετα αποδίδει στον Αλέξανδρο. Το ίδιο και ο Πλούταρχος και όσοι άλλοι ιστορικοί λάτρεις του ρωμαϊκού status.
β) το ψέμα περί ένωσης των ελληνικών πόλεων είναι το ευκολότερο για να καταρριφτεί. Οι ελληνικές πόλεις χάσανε την έως τότε αυτοτέλειά τους και γίνανε υπόδουλες στον στρατό του Αλέξανδρου. Όποια διαφωνούσε απλώς εξαφανιζόταν από τον χάρτη.
γ) λένε πως ο Αλέξανδρος έγινε δεκτός απ’ όπου πέρασε αλλά οι μαρτυρίες άλλα λένε. Δεκάδες οι γενοκτονίες απ’ όπου πέρναγε ο Αλέξανδρος. Ο άνθρωπος δεν έκανε τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο απ’ ότι έκαναν οι μετά από αυτόν κατακτητές αυτοκράτορες. Συμφωνώ πως ήταν ο πρώτος διδάξας αλλά αυτό μάλλον συνηγορεί περί των όσων υποστηρίζω. Σε τι διαφέρει δηλαδή ο Αλέξανδρος από τον Τζέκινς Χαν και τον Ταμερλάνο; Σε τίποτα απολύτως πλην της πρωτιάς στα μαζικά εγκλήματα πολέμου.
δ) η λεγόμενη ελληνιστική εποχή που ακολούθησε τον θάνατο (μάλλον από το πολύ πιοτό) του Αλέξανδρου ίσως σε κάποιους φαίνεται ως πολύ καλή εποχή αλλά εγώ δεν θα ήθελα να ζούσα σε αυτή. Οι δηώσεις συνέχισαν με απίστευτη ένταση και οι πόλεμοι μεταξύ των διαδόχων είχαν την ίδια εγκληματική μορφή του πρώτου διδάξαντα. Και πάλι θα μπορούσα να γράφω μέρες για το τι… ωραία περνούσε ο κόσμος τότε αλλά δεν χρειάζεται ούτε έχω τον χρόνο για κάτι τέτοιο. Όποιος ενδιαφέρεται δεν έχει παρά να διαβάσει το προαναφερθέν βιβλίο όπου θα βρει συγκεντρωμένα πολλά από τα εγκλήματα της ελληνιστικής εποχής που διόλου δεν διαφέρουν από τα εγκλήματα των τόσων και τόσων απεχθών “μεγάλων” της ιστορίας. 
Και μετά από όλα αυτά μπαίνει το ερώτημα. Γιατί μας τον παρουσιάζουν τον Αλέξανδρο τόσο μα τόσο εξιδανικευμένα; Η απάντηση είναι απλή. Βολεύει το σύστημα της εξουσίας. Πάντα ήταν και συνεχίζει να είναι ζητούμενο των αρχόντων η πλήρης υποταγή της ανθρωπότητας σε αυτούς και ο Αλέξανδρος δίνει τον τρόπο τον άμεσο και με το λιγότερο οικονομικό κόστος. Όλοι το ίδιο έκαναν. “Σφάχτε όποιον είναι αντίθετος και ληστέψτε τα πάντα στον διάβα σας. Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμιά αξία μπροστά στην δύναμη της εξουσίας”. Αυτό είναι το μάθημα που θέλουν να εμπεδώσουμε και φροντίζουν με κάθε τρόπο να το θυμόμαστε αυτό. Γι αυτό ο μέθυσος, ψυχοπαθής, δολοφόνος, ανθέλληνας, φαυλεπίφαυλος, ανήθικος, αγροίκος, δοξομανής, υπερφίαλος, διεφθαρμένος, φρενοβλαβής ιμπεριαλιστής Αλέξανδρος παρουσιάζεται ως μέγας. Τι άλλο θα περίμενε κανείς από ένα ιμπεριαλιστικό σύστημα των ίδιων αξιών με αυτόν;  

Ποιός ανέστη;

Με πρήξανε πάλι αυτές τις μέρες. Ανέστη ο ένας ανέστη ο άλλος… βαρέθηκα να τους ακούω. Για τους χριστιανούς αναστήθηκε ο Χριστός για άλλους ο Μίθρας για κάποιους ο Άδωνης και πάει λέγοντας. Η αλήθεια είναι πως όλες οι θρησκείες έχουν κάποιον για να αναστήσουν. Παραπλανητικό κόλπο των θρησκειών. Παραπλανητικό διότι στρέφουν την σκέψη των ανθρώπων σε μια κάποια απροσδιόριστη ανάσταση κάποιων ανύπαρκτων θεών στερώντας την κατανόηση της ουσίας και την προαγωγή του πνεύματος προς όφελος της πίστης. Της όποιας πίστης. Είναι γνωστό πως η πίστη σε όλες τις περιπτώσεις σκοτώνει το πνεύμα εκτός αν σαν πνεύμα εννοείται η άβουλη αδρανής κατάσταση που οι θρησκείες επιθυμούν.

Ένα κλασσικό παράπτωμα (ας μου επιτραπεί ο όρος) των θρησκειών προς την επιβολή της πίστης είναι η εκμετάλλευση των τεχνών. Οι τέχνες καπηλεύτηκαν άγρια από τις θρησκείες για να υποτάξουν την ελευθερία οπτικής που τις διέπει στην υπηρεσία δογματικών και άρα αναπόδεικτων αξιών των λεγόμενων και θέσφατων.

Συνήθως δεν ανοίγω συζητήσεις με τους συνανθρώπους μου αν νοιώθω πως δεν έχω τίποτα να πω μαζί τους αλλά τις προάλλες (κατά την διάρκεια του ελληνικού πεσάχ) έτυχε να έχω μια συζήτηση όπου ρωτήθηκα ποια εν τέλει είναι η ανάσταση που εγώ πρεσβεύω αφού ναι μεν δέχομαι πως υπάρχει ανάσταση αλλά την επικεντρώνω αυστηρά στα φυσικά και δη αμέσως αντιληπτά όρια, του κόσμου μας μιλώντας για ανάσταση της φύσης, άνοιξη-άνοιγμα της φύσης μετά τον λήθαργο-θάνατο του χειμώνα. Πολύ σωστά ο συνομιλητής μου σημείωσε πως ακόμη και πριν τον χριστιανισμό λατρεύονταν η ανάσταση διάφορων θεών και μου επίστησε την προσοχή στην ανάσταση του Βάκχου στην λατρεία του ελληνικού πολιτισμού. Πήρε και ύφος ο συνομιλητής μου, ύφος χιλίων καρδιναλίων πως αφού και οι Έλληνες ανέσταιναν τον Βάκχο τότε πράγματι η ανάσταση εκ νεκρών έχει μια κάποια ισχύ και συνεπώς μόνο περί του ποιού θεού ανασταίνεται μπορούμε να συζητήσουμε και να διαφωνήσουμε και όχι περί ανάστασης.

Εδώ όμως είναι το παράπτωμα. Η οπτική του συνομιλητή μου περνούσε μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς της παιδείας του. Αν βγάλουμε αυτούς τους φακούς αφήνοντας όλα όπως ακριβώς είναι τότε η πραγματικότητα φαίνεται τόσο κοινή που αρνούμαστε να την δούμε κατάματα προτιμώντας τους παραμορφωτικούς φακούς μας.

Πράγματι οι Έλληνες εόρταζαν την ανάσταση του Βάκχου ο οποίος Βάκχος είναι η καλλιτεχνική-φαντασιακή απεικόνιση-έκφραση του αμπελιού. Θεός ο Διόνυσος του αμπελιού και του κρασιού και συνεπώς την ανάστασή του θα την δούμε στ’ αμπέλια και στους αμπελώνες σε όλο τους το μεγαλείο.

Αναφέρει λοιπόν η ελληνική μυθολογία πως ο Διόνυσος ή Βάκχος είναι γιός του Δία και της Περσεφόνης. Το τι συμβολίζουν στην μυθολογία-τέχνες ο Ζεύς-Δίας και η Περσεφόνη είναι επίσης γνωστό. Δεδομένου λοιπόν του συμβολισμού καλλιτεχνική αδεία, έχουμε στον μεν Δία την ζεύξη και την διάσπαση στην δε Περσεφόνη τον σπόρο {κόρη της Δή-μητρας (γης) που κατεβαίνει στα σκοτάδια του Άδη για να ξαναβγεί την Άνοιξη στο φως του ήλιου και ν’ ανθίσει ξανά η γη} που θα φυτρώσει. Μέχρι εδώ καμία ανάσταση νεκρού αφού ο σπόρος είναι γέννηση και όχι ανάσταση. Γεννητούρια είναι τ’ ανθεστήρια, για να ‘χουμε να λέμε….

Συνεχίζοντας ο μύθος αναφέρει πως η Ήρα, η γνωστή θεά σύμβολο της οικογένειας έστειλε τους Τιτάνες οι οποίοι συνέλαβαν τον Διόνυσο ο οποίος κατατεμαχίστηκε και μόνο η καρδιά του έμεινε. Ο οποιοσδήποτε αμπελοκαλλιεργητής θα έχει θέσει ήδη τον εαυτό του στην θέση των τιτάνων αναλογιζόμενος τον τεμαχισμό σε βαθμό ακρωτηριασμού, που υφίστανται τ’ αμπέλια με το λεγόμενο κλάδεμα. Τ’ αμπέλια πρέπει κυριολεκτικά να θανατωθούν και να μείνει μόνο η καρδιά τους για να αναστηθούν του χρόνου και να δώσουν καρπό, ήτοι ζωή.

 

Αναφέρεται επίσης ο Διόνυσος στην ελληνική μυθολογία ως εσταυρωμένος. Πράγματι έτσι είναι. Το αμπέλι χρειάζεται τον σταυρό του για να μπορέσει να αναστηθεί ωφελώντας τους ανθρώπους, δίνοντας δηλαδή καλύτερη και μεγαλύτερη παραγωγή. Πίσω από τους παραμορφωτικούς φακούς του χριστιανισμού τούτο εξελίσσεται σε κάποιο βασανιστήριο όπως συνηθίζονταν επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας δια της σταύρωσης να θανατώνονται οι κατάδικοι. Όμως η σταύρωση του Διόνυσου προηγείται κατά πολύ όλων τούτων αλλά ακολουθεί την εξέλιξη στην καλλιέργεια του αμπελιού και κατ’ επέκταση στην εξέλιξη της ιστορίας του Διόνυσου.

 

Έτσι πάνω στον σταυρό ανασταίνονται τ’ αμπέλια και οι άνθρωποι αυτό το γνωρίζουν εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια. Μπορεί σήμερα για εμάς αυτό να είναι πολύ κοινότυπο αλλά για τότε ήταν ζήτημα ευζωίας ολόκληρων των οίκων. Όταν τ’ αμπέλια μετά τον τεμαχισμό τους και την σταύρωσή τους ανασταίνονται ήταν (και είναι στην πραγματικότητα) για τους ανθρώπους τα καλύτερα ευαγγέλια. Μαζί με την φύση που αναγεννιέται, μαζί με την Περσεφόνη που λίγο καιρό πριν ανέβηκε στην μάνα της αναστήθηκε και η άμπελος. Η ζωή αρχίζει χαρούμενη ξανά τον αιώνιο κύκλο της και τούτα τα σημάδια χαράς εορτάζονταν και θα εορτάζονται παντοτινά από τους ανθρώπους για όσο υπάρχουν άνθρωποι. Η ανάσταση του Διόνυσου είναι κατά την γνώμη μου λοιπόν ένα πραγματικό γεγονός που συμβαίνει κάθε τέτοια εποχή σε όλους τους αμπελώνες και ναι παραδέχομαι πως την εορτάζω ιδιαίτερα τιμώντας την αναλόγως.

Τώρα βέβαια όλα αυτά είναι η δική μου οπτική, ίσως μέσα από τους δικούς μου παραμορφωτικούς φακούς αλλά από την άλλη… ότι φακούς και να φορέσω μόλις τους βγάζω βλέπω πάλι το αμπέλι να θανατώνεται από τους τιτάνες προμηθείς οίνου, για το καλό της Ήρας οικογένειας να σταυρώνεται και ν’ ανασταίνεται και πάλι με την δύναμη του Ζηνός, πείτε το φωτοσύνθεση ή όπως αλλιώς θέλετε από τις τόσες ενώσεις-ζεύξεις που γίνονται.

Η συζήτηση έκλεισε όταν ο συνομιλητής μου με αποκάλεσε «κυνικό για τις απόψεις μου» και «άθεο ειδωλολάτρη που λατρεύω αμπέλια», χωρίς να γνωρίζει πως παραδέχομαι εαυτόν ως τέτοιον, οπότε και τον καληνύχτισα και πήγα για ύπνο. Είχα δουλειά στ’ αμπέλι την άλλη μέρα με την αυγούλα, να βεβαιωθώ για την ανάστασή του να το φουσκώσω και μετά να πάω να δω τον κόσμο από ψηλά. Όπως κι έκανα.

Καλωσορίσματα

Στο χωριό τους, ο θεός να τα κάνει χωριό ετούτα τα 30 καλύβια στο Κεφαλόβρυσο, δεν άκουγες άλλα ονόματα πάρεξ το Μητρ’σ, το Μητσ’ς το Δημη’ς, το Λάμπρ’ς.

Μέσα σε τούτη την άγρια βουνοθάλασσα, όπου ορθώνονται αθεόρατα και μαυριδερά κύματα οι κορυφές και χάσκουνε ακαταμέτρητοι γκρεμοί τα φαράγγια, μέσα σε τούτη την άγρια βουνοθάλασσα όπου μαυρολογάνε τα αδιαπέραστα στα δάση με τις βελανιδιές, με τις οξυές, με τον έλατο, με το πουρνάρι και με την φλαμουριά, μέσα σε τούτη την βουνοθάλασσα που ασπρολογάει πάνω ψηλά από τα χιόνια, κάτω χαμηλά από το άφρισμα των νεροσυρμών στις στενές ρεματαριές, μέσα σε τούτη την άγρια βουνοθάλασσα που ‘ναι λημέρι των αγριμιών του λύκου, του αγριογούρουνου, του ελαφιού και της αρκούδας, μέσα σε τούτη την άγρια βουνοθάλασσα όπου αν μπει ζωντανός δύσκολα ζωντανός να ξαναβγεί, γιατί μηδέ γιδόστρατο θα βρει, μηδέ και μονοπάτι, μόνο θα μπλεχτεί μες στους απάτητους σκοτεινούς πευκιάδες, μες στους βαθύσκιωτους υγρούς δρυμούς και θα δεθεί σαν σε δίχτυ μέσα στα βάτα και στ’ άλλα τα πηχτά χαμόκλαδα, μέσα σε τούτη την άγρια βουνοθάλασσα…

…όπου Τούρκου ποδάρι δεν κότησε ποτές να πατήσει, γιατί και ο βοριάς ακόμα κι αν ξεθαρρευτεί, χιμάει, μανίζει, μια, δυο, πέντε μέρες κι ύστερα χάνεται και αυτός, σβει καταπιωμένος από το δάσος, μέσα σε τούτη την άγρια βουνοθάλασσα…

….παν ν’ απολησμονήσουνε την γλώσσα τους ετούτα τα’ αγρίμια. Δεν έχουνε δα και τι να πούνε. Ίσα-ίσα ό,τι πρέπει για το βιοπόρεμα. Πιο πολύ μιλάνε με τα ζωντανά παρά αναμεταξύ τους... κανένας δεν είναι βαφτισμένος χριστιανός. Σαράντα χρόνια τώρα όσοι πέθαναν πήγαν αβάφτιστοι να τους φάνε τα σκουλήκια. Και τα ζευγάρια ζούνε αστεφάνωτα…

….μήτε που τους πολυνοιάζει που ζούνε αστεφάνωτοι με τις γυναίκες τους. Για τα παιδιά; Σάμπως Δεν τα ονοματίζουνε και μοναχοί τους; Βαφτίσια θένε;

…στα πιό πολλά καλύβια, ωστόσο το ‘χανε ξεχάσει κιόλα, το ότι ήτανε απόψε ιερωμένος στο χωριό. Κι αν έλεγε κανένας τίποτα γι αυτόν, μόνο περιγέλασμα ήταν.

-Ξέρεις τι άτιμοι που ‘νε τούτοι οι ρασοφορεμένοι; Ο θεός να σε φυλάει! Αγιογδύτες!

τ’ ακούνε τα παιδιά πάνω στο πρωτοΰπνι τους εκεί στην γωνίτσα του καλυβιού οπού ‘ναι πλαγιασμένα και λίγο λίγο ο φόβος που τα πλάκωσε όταν πρωτόδανε το πρωί τον καλόγερο να ‘ρχεται ροβολώντας τις ραχούλες, γίνεται γέλιο και περιφρόνεμα. Την άλλη αυγή σαν πήρε να χαράξει, πολλά παιδιά βιαστήκανε να συναχτούνε στο έβγα του χωριού, να δούνε τον παπά που θα φύγει. Τον αφήσανε και μάκρυνε κομμάτι κι ολομεμιάς απάνω απ’ το χωριό ξεσπάσανε άγρια ξεφωνητά και χοντρά χασκόγελα: παπά!… ω, παπά!… το νού σ’!… το νού σ’ μη σε πάρ’ ο κατήφορος!… ο κατήφορος!… θα σε βγάλ’ στου διαόλ’ το ρέεεμα! χα… χα… χα… ω, παπά!… ω, παπά!… ω, παπά!… 

(από το ιστορικό μυθιστόρημα «Οι Μαυρόλυκοι» του Θανάση Πετσάλη-Διομήδη. Το απόσπασμα αναφέρεται χρονολογικά περί το 1750)

Τότε ήταν η ανάγκη που έσπρωχνε τους ανθρώπους να ζούνε σαν τ’ αγρίμια μα ελεύθεροι. Και για να είναι ελεύθεροι ούτε Τούρκος ούτε παπάς έπρεπε να πατάει το ποδάρι του.

Τα χρόνια πέρασαν η χώρα, δόξα στην κλεφτουριά, λευτερώθηκε από τον Οθωμανό μα όχι και από τον παπά. Τούτη η σκλαβιά ακόμα μαστίζει τον έρμο τούτο τόπο. Τούτη η βδέλλα ακόμα ρουφάει το αίμα του κοσμάκη που βυθισμένος στην άγνοια παραδέχεται την εξουσία ενός ανύπαρκτου θεού μέσω όμως ενός υπαρκτού αντιπροσώπου που μόνη του έγνοια είναι να φάει, να φάει, να φάει… Τούτο το κρίμα δεν άφησε η ιστορία να τ’ αποτινάξουμε από πάνω μας. Τούτο το άδικο συνεχίζει ακόμα, δύο αιώνες σχεδόν μετά να κατατρώει της σάρκες της ελευθερίας που τόσο πόθησε κι έκλαψε τούτος ο λαός.

Μα να που σιγά σιγά τα σχολεία πιασαν τόπο. Να που σιγά σιγά τα κολλυβογράμματα γίναν επιστήμες όπως τους πρέπει και πια τα παιδιά δεν μαθαίνουν μήτε τους ψαλμούς μήτε τα τροπάρια. Προσπάθησαν οι παπάδες δεν λέω, προσπάθησαν κι ακόμα προσπαθούν με όλη την δύναμη που έχουν για να χωθούν μέσα στα σχολεία να τα κάνουν κατηχητικό, μα ο χρόνος άλλαξε ρότα πια και γι αυτούς μετράει ανάποδα. Κι όσο ανάποδα μετράει για αυτούς τόσο ίσια μετράει για όλους τους υπόλοιπους.

Είναι κοντά δύο δεκαετίες τώρα που οι Έλληνες μέσα από τα ψήγματα της δημοκρατίας που κατέκτησαν άρχισαν να βλέπουν τον κόσμο χωρίς παπά και χωρίς θεό. Είναι τα τελευταία χρόνια που άνθρωποι ,σπουδαγμένοι, ύψωσαν την φωνή της ελευθερίας του πνεύματος ενάντια στον σκοτεινό κατακτητή του. Τον θεό. Έναν θεό που φοβίζοντας απαιτεί από τους ανθρώπους να παραμείνουν στην σκλαβιά της αμάθειας και της πίστης. Έναν δήθεν θεό που απαιτεί να καλοζωούν οι παπάδες του στο σβέρκο το δικό μας. Μα να ήρθε η ώρα να αποτινάξουμε και τούτον τον ζυγό από το σβέρκο μας. Έλαμψαν οι επιστήμες, τα γράμματα, οι τέχνες κι όσο λάμπουν αυτά τόσο σβήνει το κακό παραμύθι του θεού τύραννου και δικαστή.

Τώρα που οι ρασοφόροι δεν έχουν δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στο… ποίμνιο, άρχισαν οι φωνές της ελευθερίας να γίνονται όλο και περισσότερες όλο και δυνατότερες. Άρχισε το πνευματικό φως να λάμπει και στην εδώ κοινωνία φέρνοντας στην πολύπαθη χώρα μας τον διαφωτισμό εκείνο που ποτέ δεν έγινε γιατί τον πνίξανε, τον έκαψαν, τον αφάνισαν πριν στεριώσει. Μα ο χρόνος είναι αμείλικτος και δεν χαρίζει κάστανα.

Πλέον δεν κρυβόμαστε στα ρουμάνια να σωθούμε όπως τότε. Πλέον δεν κινδυνεύουμε να απολησμονήσουμε την γλώσσα μας, την γλώσσα των ανθρώπων. Πλέον ακούγεται και ο δικός μας λόγος διότι έχουμε κι εμείς να πούμε και δεν είναι ανάγκη να κρυβόμαστε μην μας κάψουν ή μας δώσουν στον Οθωμανό κατακτητή. Αυτό το κέρδισε με το αίμα του ο πατέρας μου κι ας τον πολεμήσανε λυσσαλέα.  

Ανάμεσα σε όλες αυτές τις μοναχικές ως τώρα φωνές ήρθε πριν λίγες μέρες να ενωθεί άλλη μια, συλλογική ετούτη την φορά. Συλλογική όχι με την έννοια του ποιμνίου αλλά με την έννοια του ελεύθερου ανθρώπου, που φωνάζοντας τα ίδια με τον διπλανό του, αποφάσισε να το διαλαλεί ταυτόχρονα για ν’ ακούγεται δυνατότερα και συστηματικά, για να γίνει σχολείο να ακούσουν και να μάθουν και οι αμνοί πως πάει πια, το παραμύθι του θεού τελείωσε και πως ήρθε η ώρα να ζήσουμε χωρίς τον φόβο του, ελεύθεροι.

Ένα νέος ιστότοπος, ένα καινούργιο blog ήρθε να προσθέσει την συλλογική αυτή την φορά φωνή του ανάμεσα στις τόσες άλλες.

Αθεΐα ονομάζεται το blog και είμαι ένας από αυτούς που ενώνω την φωνή μου, την κραυγή μου, ν’ ακουστεί πως ο ανύπαρκτος θεός και οι ψεύτες άγιοι δεν έχουν καμιά δουλειά, μήτε μέσα στα σχολεία μας, μήτε μέσα στα σπίτια μας, μήτε μέσα στις ψυχές μας και στα μυαλά των παιδιών μας. Το σύνθημα εξακολουθεί να είναι το ίδιο όπως και τότε πριν δυό αιώνες, όπως πάντα, μόνο που τώρα στο τέλος δεν μπαίνει θαυμαστικό. Ερωτηματικό μπαίνει και ας απαντήσει ο καθένας για τον εαυτό του και τα παιδιά του: Λευτεριά ή θάνατος;

Είναι θέμα επιλογής και προσωπικά έχω επιλέξει να ζήσω λεύτερος, να λατρέψω την ζωή παρά να γίνω θανατολάγνος σκλάβος του φόβου τους, πιστό ποίμνιο, σαν και του λόγου τους.