Θα σε θυμάμαι ρε αναρχικέ κυνικέ πανθεϊστή τζίπα, θα σε θυμάμαι και θα σε τραγουδάω κι όταν σε τραγουδάω θα μελαγχολώ όπως πάντα με τα τραγούδια σου. Γι αυτό άλλωστε τα έγραφες, για να μελαγχολούμε και να σκεφτόμαστε, άσχετα αν όλοι γέλαγαν και σ' έλεγαν σατυρικό. Παπάρια! εσύ εγώ και κάποιοι λίγοι ακόμα ξέρουμε πως μόνο σατυρικός δεν ήσουν. Τζιμάκο μαλάκα έφυγες νωρίς... τα 'παιρνες όλα πολύ στα σοβαρά και σ' έφαγε η κατάθλιψη μαλάκα. Αντίο.
Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.
Τώρα που φορέσαμε όλοι μάσκες θα φανεί το πραγματικό πρόσωπο καθενός.
22 Ιανουαρίου 2018
4 σχόλια:
Σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις. Διαβάζεις ένα διαδικτυακό προσωπικό ημερολόγιο του οποίου η ανάγνωση ΔΕΝ είναι υποχρεωτική. Βαριέμαι τ' ανούσια μπλα μπλα και δαγκώνω όταν μου χαλάνε την ησυχία. Θα μπορούσα να έχω κλείσει τον σχολιασμό αλλά ακόμα νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι που όντως έχουν κάτι να πουν κι εύχομαι να είσαι ένας από αυτούς αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες και γι αυτό σου λέω: Για να μην σε φάει η μαρμάγκα σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις, σαν να δίνεις εξετάσεις. Αλλιώς άστο καλύτερα!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναγνώστες
Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους
Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα. Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του. Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη. Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό. Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη. Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.
Προσοχή στους κήρυκες, προσοχή στους γνώστες, προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία, προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια, είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα, προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν, προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους, προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα, η αγάπη τους είναι μέτρια, ψάχνει το μέτριο. Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους, υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει, να σκοτώσει τον καθένα. Δεν θέλουν μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά, θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε διαφέρει από το δικό τους. Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης, δεν θα καταλάβουν την τέχνη, θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών, μόνο ως αποτυχία του κόσμου. Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως, θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής και τότε θα σας μισήσουν και το μίσος τους, θα είναι τέλειο... Σαν ένα λαμπερό διαμάντι, σαν ένα μαχαίρι, σαν ένα βουνό, σαν μια τίγρη. Όπως το κώνειο. Η καλύτερη τέχνη τους...
Tσαρλς Μπουκόφσκι
Λυπάμαι για τον Πανούση, αλλά χαίρομαι που το blog σου είναι ακόμα ζωντανό!
ΑπάντησηΔιαγραφήναι, είμαστε ακόμα ζωντανοί! Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει! :)
ΔιαγραφήΚι εγώ πιστεύω ότι η καρδιά του τον πρόδωσε λόγω κάποιου άγχους, που του προκαλούσε κατάθλιψη. Δες και την τελευταία συνέντευξή του (αμοντάριστη):
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.youtube.com/watch?v=oelMFpcTsuI
Ποτέ δεν τον είχα ξαναδεί τόσο σοβαρό. Ειδικά στο σημείο (27:40) όπου παραδέχεται εμμέσως ότι επί χρόνια ήταν δέσμιος ενός ρόλου (περσόνας;) που έφτιαχνε ο ίδιος.
Πάντα σοβαρός ήταν (εκτός σκηνής) ιδιαίτερα χαμηλών τόνων, μειλίχιος και πράος σε βαθμό που μ' εκνεύριζε. Επί σκηνής ήταν το ανάποδο απ' ότι στην πραγματικότητα. Καταθλιπτικός κι αυτός και ο αδελφός του όλη τους την ζωή.
Διαγραφή