Για τις μπούρδες περί “μακεδονικού αγώνα”

Επειδή σήμερα μου τα έπρηξε ένας με τον μακεδονικό αγώνα είπα να ανεβάσω το κάτωθι. Δεν είναι πλήρες, υπάρχουν και άλλα πολλά που μπορούν να γραφτούν όμως το αφιέρωμα αυτό είναι αρκετό για ν’ αποκτήσει ο μέσος αναγνώστης μια σφαιρική άποψη που καμία σχέση δεν έχει με ότι διδάσκουν στα σχολεία.   

Μέχρι τα πρώτα μετα- πολεμικά χρόνια ο λεγόμενος «Μακεδονικός Αγώνας» ελάχιστα είχε απασχολήσει την Ελληνική ιστοριογραφία· γενιές Ελλήνων μάθαιναν κάποιες ιστορίες μόνο από τα μυθιστορήματα της Πη- νελόπης Δέλτα.

Εκτιμώντας όμως, μετά το 1946-49, ότι το θέμα προσφερόταν για προπα-γανδιστική αξιοποίηση και στο πλαίσιο του ψυχροπολεμικού κλίματος της εποχής, ο Μακεδονικός Αγώνας εντάχθηκε στην επίσημη εθνική Ιστορία. Έτσι σήμερα θεωρείται από το νεοελληνικό κατεστημένο ως ένας ηρωικός αγώνας, ένας απελευθερωτικός πόλεμος των Ελληνικών πληθυσμών της Μακεδονίας κατά το διάστημα 1904-08, κάτι σαν δεύτερο «μικρό ʼ21».

Εξετάζοντας όμως σε βάθος τα ιστορικά στοιχεία και τα κείμενα των ίδιων των μακεδονομάχων προκύπτει, ότι η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Ο δήθεν ηρωικός αυτός αγώνας υπάρχει μόνο στα βιβλία ορισμένων νεοελλήνων ιστορικών. Εκείνο, που στην πραγματικότητα συνέβη μόνο αισθήματα ντροπής και θλίψης μπορεί να μας γεμίσει.

....Οι μακεδονομάχοι δεν είχαν σκοπό την απελευθέρωση των Ελλήνων της Μακεδονίας από τον Οθωμανικό ζυγό (τα σύνορα της Ελλάδας τότε έφταναν ως τη Θεσσαλία), ούτε απέβλεπαν στην κατοχή συγκεκριμένων εδαφών, αλλά στην επαναφορά των Μακεδονικών πληθυσμών στο Πατριαρχείο της Κωνσταν-τινούπολης δεδομένου, ότι οι Βούλγαροι είχαν αποσχισθεί ιδρύοντας δική τους Εκκλησία, την Εξαρχία, στην οποία είχαν υπαχθεί τότε πολλοί Μακεδόνες. Στην Τουρκοκρατούμενη Μακεδονία αντί Ελλάδα και Βουλγαρία να πολεμούν τον κοινό εχθρό, τους Τούρκους, χρηματοδοτούσαν συμμορίες από Έλληνες ή Βούλγαρους αντίστοιχα, που ανταγωνίζονταν στο ποιός θα τρομοκρατούσε περισσότερα χωριά, ώστε να δηλώσουν υποταγή είτε στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, είτε στη Βουλγαρική Εξαρχία.

Ο Παύλος Μελάς περιγράφει χαρακτηριστικά: «Τότε, αποτεινόμενος προς όλους, απήτησα όπως εντός δέκα ημερών επιτροπή από αυτούς τους δύο και τρεις άλλους μεταβή εις την Μητρόπολιν, δηλώση υποταγήν εις τον Μητροπολίτην, ζητήση την επάνοδον του ιερέως και την ανοικοδόμησιν του καέντος Ελληνικού σχολείου. Μου το υπεσχέθησαν, τους έβαλα και ωρκίσθηκαν εις την εικόνα που έλαβα πρό τινος, ότι θα είναι πιστοί εις την Ορθοδοξίαν και ότι θα αποκρούουν τους Βουλγάρους και τας προτάσεις των. Εγώ δε τους υπεσχέθην, ότι θα περιπολώ εδώ δια να τους προστατεύω· αλλʼ άν κανείς παραβή τον όρκον, τον οποίον εκουσίως έδωκε, τότε πλέον δεν θα υπάρξη οίκτος διʼ αυτόν.» (Ναταλίας Μελά, Παύλος Μελάς, έκδ. «Σύλλογος προς διάδοσιν Ελληνικών Γραμμάτων», «Δωδώνη», Αθήνα-Γιάννινα, 1992, σελ. 386).
Το Ελληνικό εθνικιστικό παρακράτος στην αρχή, αλλά και το ίδιο το Ελληνικό κράτος στη συνέχεια συμμάχησαν άτυπα με τις Οθωμανικές αρχές. Λεφτά και όπλα διατέθηκαν άφθονα για τη συγκρότηση και αποστολή σε Μακεδονικά εδάφη -όχι τακτικού στρατού, αλλά- μισθοφορικών ομάδων, των οποίων ο αριθμός έφτασε συνολικά τους 2.000 περίπου άνδρες. Υπό την ηγεσία Ελλήνων ληστών, εξαγορασμένων Βουλγάρων ληστών ή/και Ελλήνων υπαξιωματικών - αξιωματικών δεν πολέμησαν σε μάχες ούτε με Βούλγαρους (εκτός από μικροσυμπλοκές δεν καταγράφηκε ούτε μιά μάχη με τη συμβατική της έννοια) ούτε με Τούρκους, με τους οποίους εξ άλλου συνεργάζονταν. ΄Εσπερναν τη φρίκη και το θάνατο στήνοντας ενέδρες, κόβοντας κεφάλια και δολοφονώντας μαφιόζικα εν ψυχρώ. Έμπαιναν στα εξαρχικά χωριά και τρομοκρατούσαν τους κατοίκους σφάζοντας και πλιατσι- κολογώντας, ώστε να τους υποχρεώσουν να επανέλθουν υπό το Πατριαρχείο ανταγωνιζόμενοι παρόμοιες ενέργειες, που γίνονταν κι από τη Βουλγαρική πλευρά στα πατριαρχικά χωριά (οι οποίες είναι λίγο-πολύ γνωστές, καθʼ ότι έχουν ήδη κατά κόρον παρουσιασθεί από νεοέλληνες ιστοριογράφους, οι οποίοι όμως παράλληλα αποκρύπτουν ή εξωραΐζουν τις αντίστοιχες Ελληνικές). Οι πράξεις τρομοκρατίας και αντεκδίκησης ήταν καθημερινό φαινόμενο.

* * *
..Στις σελίδες που ακολουθούν με βάση κυρίως τα δημοσιευμένα απομνημονεύματα και ημερολόγια των ίδιων των Ελλήνων μακεδονομάχων παρουσιάζεται η πραγματική φύση του Μακεδονικού Αγώνα, τον οποίο οι διαχρονικοί εθνικιστικοί κύκλοι έχουν μυθοποιήσει και χρησιμοποιούν κατά το δοκούν μέχρι και σήμερα.

Στην ουσία πρόκειται για ένα πέρασμα από το μύθο στην Ιστορία...


....Το Αφιέρωμα ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ: ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΟ... ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ περιλαμβάνει τα παρακάτω κεφάλαια:
,
...Α. Η κατάσταση στη Μακεδονία τέλη 19^ου - αρχές 20^ου αιώνα (εθνότητες, γλώσσες, παιδεία, ανταγωνισμοί μεταξύ των Εκκλησιών).
.
...Β. Μεγαλοϊδεατισμοί (Εθνική Εταιρεία - ατυχής πόλεμος 1897, Μακεδονικό Κομιτάτο).
.
...Γ. Συνεργασίες: Εκκλησίας - Τούρκων, μακεδονομάχων - Τούρκων
.
...Δ. Οι "αγαθουργοί κακούργοι" (Μαφία έμμισθων ληστών τρομοκρατεί τα Μακεδονικά χωριά)
.
...Ε. Αποκεφαλισμοί, μαφιόζικες δολοφονίες, μακελειά. (Η πραγματική δράση των μακεδονομάχων)
.
...Στ. Από τον Βασ. Βουλγαροκτόνο, στο μητροπολίτη - κυνηγό κεφαλών (Βίος και πολιτεία των Γερμανού Καραβαγγέλη, Ίωνα Δραγούμη)
...
...Ζ. Παύλος Μελάς: Ένας "ήρωας", που δεν πολέμησε ποτέ!
.
...Η. Αποτέλεσμα Μακεδονικού Αγώνα: Απολύτως κανένα! (Αποτίμηση της τετραετούς τρομοκρατίας, του πλιάτσικου και του λουτρού αθώου αίματος)
.

Ελεύθερη Έρευνα

“Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ” ΤΕΥΧΟΣ 10

Το 10^ο τεύχος του τριμηνιαίου φιλοσοφικού περιοδικού Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ θα κυκλοφορήσει κατά τις αρχές Δεκεμβρίου. Περιεχόμενα του τεύχους:

Σημείωμα του Εκδότη...Ηδονήν παρασκευάζειν

Μάριος Βερέττας Ποιος τελικά είναι Έλληνας;

Χρήστος Γιαπιτζάκης Ο Επικούρειος Πρόγονος της Δαρβινικής Θεωρίας της Εξέλιξης

Γιάννης Λάζαρης Η Ιερά Εξέταση του Γρηγόριου του Ε’

Tάκης Παναγιωτόπουλος “Περί Φύσεως” του Λουκρήτιου - Η περιπέτεια ενός χειρογράφου

Θεόδωρος Α. Λαμπρόπουλος Αθεΐα, η μεγαλύτερη και πιο αποσιωπημένη κατάκτηση του ελληνικού πνεύματος

Γιάννης Βαρκάς Αρχές της κυνικής φιλοσοφίας

Γεώργιος Καπλάνης Η φαντασιοπληξία ως φιλοσοφικό υπόβαθρο της πολιτικής

Δημήτρης Δημητριάδης Ο συλλογισμός του Αριστοτέλη ή μήπως του μπογιατζή ο κόπανος;

Γεώργιος Αγρόδιος Ύπαρξη (ποίημα)

Αναστάσιος Β. Κοβάτσης Η Επικούρεια φιλοσοφία για την «Ελεύθερη βούληση του ανθρώπου»

Γεώργιος Γραμματικάκης Ένας παράδοξος αγγελιαφόρος του Σύμπαντος

Σωκράτης Γκίκας Η αντιβιολογική θεώρηση του θανάτου

Χρήστος Γιαπιτζάκης Διαφορές και ομοιότητες των δύο φύλων

Στέλιος Γ. Φραγκόπουλος Ο Νεοελληνικός Διαφωτισμός

“Ιερόν Πηδάλιον” Περί Μαλακίας

Επικούρεια Βιβλιογραφία

Επικούρειες Ιστοσελίδες

Αυτο-οργανωθείτε, ώρα για δράση.

Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι που φαίνεται ποιός πραγματικά λειτουργεί και ποιός όχι. Είναι κατάλληλη η στιγμή, ας το εκμεταλλευτούμε.

Από δελτίο τύπου του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι, πληροφορήθηκα ότι έγινε και στην Ελλάδα αίτηση από μητέρα για κατάργηση της προσευχής και των θρησκευτικών συμβόλων στο σχολειο όπου φοιτά το παιδί της, διότι αυτά περιορίζουν την θρησκευτική του ελευθερία. Κατόπιν τούτου ήρθα σε επαφή με το ΕΠΣΕ και ενημερώθηκα για τον τρόπο με τον οποίο μπορεί καθένας να κάνει την ίδια κίνηση, με τον ελάχιστο δυνατό κόπο και αναστάτωση.
Οι αιτήσεις μπορούν να γίνουν με εξουσιοδότηση προς το ΕΠΣΕ και μπορούν να απευθύνονται στον Συνήγορο του Πολίτη. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι κίνησης για τους οποίους μπορείτε να ενημερωθείτε απευθείας από το ΕΠΣΕ, ο παραπάνω ωστόσο είναι ο απλούστερος και ασφαλέστερος. Το ΕΠΣΕ θα σας στείλει τα σχετικά έγγραφα και θα αναλάβει να σας ενημερώνει για τις κινήσεις που θα ακολουθήσουν.
Τα προσωπικά στοιχεία των αιτούντων είναι εμπιστευτικά και δεν θα δημοσιοποιηθούν. Ο Συνήγορος του Πολίτη κινεί την υπόθεση ερχόμενος σε επαφή με το Υπουργείο Παιδείας. Ειδικά σε ό,τι αφορά την προστασία των προσωπικών στοιχείων ανηλίκων ο νόμος είναι πολύ αυστηρός. Επομένως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας ως προς αυτό.
Οι κινήσεις μπορούν να γίνουν όλες μέσω fax και δι' αλληλογραφίας, επομένως δεν χρειάζεται να αφιερώσει κανείς χρόνο σε μετακινήσεις.
Όσο περισσότερα άτομα καταθέσουν τέτοιες αιτήσεις, τόσο μεγαλύτερη πιθανότητα υπάρχει να έχουν αποτέλεσμα.
Όποιος ενδιαφέρεται να κάνει την κίνηση ας έρθει σε επαφή με το office@greekhelsinki.gr για να τον κατευθύνουν.
Από πλευράς μου θέλω να παροτρύνω όσους γονείς έχουν παιδιά σε σχολική ηλικία, κι επομένως νομιμοποιούνται να κάνουν μια τέτοια κίνηση, να ενημερωθούν και να προχωρήσουν, εφόσον το επιθυμούν. Όσο περισσότερες τέτοιες αιτήσεις δεχτεί ο Συνήγορος του Πολίτη, τόσο το καλύτερο, διότι θα μπορέσει να κινήσει συλλογικά την υπόθεση κι ενδεχομένως να την γενικεύσει σε όλα τα σχολεία.
Ένα μικρό σπρώξιμο από τον καθένα μας μπορεί να μετακινήσει βουνά.

Αόρατη Μελάνη: Πρόσκληση για δράση: αιτήσεις κατάργησης προσευχής και θρησκευτικών συμβόλων

μετά τον πρωθυπουργό τώρα και ο πρύτανης αντεξουσιαστής;

Όταν σας λέω πως αυτοί εκεί μέσα στο indymedia είναι ρουφιάνοι, κάποιοι μου λέτε μακακίες. Πάρτε τώρα και την απόδειξη δια στόματος… Πρύτανη. 

Σε δηλώσεις του στον ραδιοφωνικό σταθμό ΘΕΜΑ 989, o κ. Μουτζούρης δήλωσε αποφασισμένος να μη διακόψει τη μετάδοση της ιστοσελίδας, ακόμα και αν καταδικαστεί. Ξεκαθάρισε ότι είναι υπέρμαχος της ελευθερίας της έκφρασης και στηλίτευσε την υποκρισία, όπως χαρακτηριστικά είπε, καθώς αποκάλυψε ότι οι αστυνομικές αρχές πολλές φορές του έχουν εκμυστηρευτεί ότι χρησιμοποιούν την εν λόγω ιστοσελίδα ως πηγή πληροφόρησης.

ΠΡΕΖΑ TV ©

Όταν σας λέω πως πίσω από τους τραμπούκους με τις μολότωφ που τα ΜΜΕ ονομάζουν αναρχικούς δεν κρύβονται παρά προβοκατοράκια ξεσηκώνεστε που σας θίγω τους… “αγωνιστές”. Ρε πάρτε το χαμπάρι, η έκφραση “οργανωμένος αναρχικός” μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει στους όντως αναρχικούς. Όλοι αυτοί οι… οργανωμένοι δύο πράγματα πέτυχαν μέχρι τώρα. Να ακούει ο κόσμος αναρχικό και να φοβάται αντί να χαίρεται και να ανανεώνει τον στόλο της η ελληνική αστυνομία. Α! τρία πράγματα, σόρυ το ξέχασα, ενισχύουν και τις ασφαλιστικές όταν περνούν δυσκολίες. Έχουν πια ασφαλιστεί και τα τζάμια των φωταγωγών στην Αθήνα.

Εγώ κουφάλες… (στην γενιά του πολυτεχνείου που σήμερα κυβερνά)

Εγώ κουφάλες ούτε θα κουρευτώ ούτε θα ξυριστώ. Εγώ κουφάλες δεν θα γίνω αυτό που εσείς θέλετε. Εγώ κουφάλες θα φοράω κουκούλα και σκισμένο τζιν όποτε γουστάρω. Εγώ κουφάλες την έχω χεσμένη την ταυτότητα που μου δώσατε. Εγώ κουφάλες δεν θέλω να την σβήσω την φλόγα. Εγώ κουφάλες να την φουντώσω θέλω. Εγώ κουφάλες δεν θα συμβιβαστώ. Εγώ κουφάλες δεν είμαι η γενιά του πολυτεχνείου. Εγώ κουφάλες είμαι η γενιά του πεζοδρομίου. Εγώ κουφάλες δεν πάω πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία. Εγώ κουφάλες δεν περιμένω την συντονιστική επιτροπή με τα τσιράκια σας για να μου δώσει έγκριση. Εγώ κουφάλες δεν αρκούμαι στην δήθεν δημοκρατία που μου πουλάτε. Εγώ κουφάλες δεν φαίνομαι. Εγώ κουφάλες δεν προδίδω την ελευθερία μου για τα βουλευτικά σας αξιώματα. Εγώ κουφάλες δεν θα γίνω ποτέ ο «καλός πολίτης». Εγώ κουφάλες θα σας κλέψω όσα μου κλέψατε. Εγώ κουφάλες θα γκρεμίσω όσα χτίσατε πάνω στα πτώματα των αγώνων. Εγώ κουφάλες δεν περιμένω την επέτειο του πολυτεχνείου. Εγώ κουφάλες έχω κάθε μέρα επέτειο. Εγώ κουφάλες δεν θα πάψω να γελώ. Εγώ κουφάλες δεν θα περιμένω να πεινάσω. Εγώ κουφάλες δεν θα προσκυνήσω. Εγώ κουφάλες δεν περιμένω τον παράδεισο. Εγώ κουφάλες δεν θα κάνω ότι λάχει για να ζήσω. Εγώ κουφάλες δεν θα πω ευχαριστώ για το κόκκαλο που μου πετάτε. Εγώ κουφάλες δεν θα ναρκωθώ. Εγώ κουφάλες δεν θα στρατευθώ. Εγώ κουφάλες δεν θα ακούσω τα λογύδριά σας. Εγώ κουφάλες δεν θα χάψω το παραμύθι σας. Εγώ κουφάλες δεν διαβάζω τις εφημερίδες σας. Εγώ κουφάλες δεν θα γίνω κρέας στις μηχανές σας. Εγώ κουφάλες δεν θα κρυφτώ. Εγώ κουφάλες δεν θα φοβηθώ. Εγώ κουφάλες δεν θα τρέξω να σωθώ. Εγώ κουφάλες δεν θα πάψω να πολεμώ. Εγώ κουφάλες το ‘χω κρεμασμένο το τομάρι μου. Εγώ κουφάλες. Εγώ. Το παιδί του Πανός. Μόνος εναντίων όλων σας.

Εμένα οι φίλοι μου είναι…,

ΥΣ. Χθες στην «επέτειο» του πολυτεχνείου, κάθε «εγώ» ειπώθηκε σε κάποιον από «αυτούς» που ήταν εκεί. Και ήταν εκεί ένα συνονθύλευμα βολεμένων νοικοκυραίων, δημοσίων υπαλλήλων, επαγγελματιών επαναστατών, σκουληκόμορφων συνδικαλιστών, «αγωνιστών» πολιτικών, συμβιβασμένων εφήβων και αηδιαστικών παπάδων.

Όταν πέθανε το πιάνο

οέμβριος του 1989. Ήταν ένα κρύο απόγευμα από εκείνα που μόνο οι παρέες μπορούν να ζεστάνουν. Είχαμε μαζευτεί στο σπίτι μου με κάποιους φίλους και ελλείψη θέρμανσης είπαμε να ζεσταθούμε λίγο πίνοντας μερικά ρακόμελα. Καλή παρέα ήμασταν, από εκείνες που λάμπουν για λίγο σαν διάττοντες αστέρες και μετά σβήνουν μέσα στην φλόγα τους. Το κρύο τσουχτερό μα τα ρακόμελα μας είχαν θεριέψει και πιάσαμε τα όργανα. Μην φανταστείτε πολλά πράγματα. Μια κιθάρα δυο βιολιά ένα κόντρα μπάσο και το πιάνο μου. Το αρχαίο εκείνο αυστριακό πιάνο του 19^ου αιώνα που μου είχε κάνει δώρο η καθηγήτρια της μουσικής που είχα ερωτευθεί κάποτε. Ήταν ένα αριστούργημα εκείνο το όργανο. Ένα αριστούργημα που πέθαινε από γηρατειά και ήταν ικανό πια να παίζει μόνο μετά από ειδικού τύπου πατέντες κάθε φορά. Εκείνο όμως το απόγευμα σαν από θαύμα όχι μόνο δεν χρειάστηκε καμιά πατέντα για να παίξει αλλά παραδόξως ο ήχος του έβγαινε αλάνθαστος και κρυστάλλινος λες και τ’ όργανο μόλις είχε κατασκευαστεί.
Ήταν αυτό το μικρό θαύμα και η επήρεια του ρακόμελου που μας ζέστανε και πιάσαμε να παίζουμε από νωρίς εκείνο το απόγευμα. Το κρύο είχε υποχωρήσει μπροστά στην κάψα μας και τα κορμιά μας μετά από λίγο άχνιζαν από τον ιδρώτα ζεσταίνοντας το δωμάτιο του πατρικού μου σπιτιού σε βαθμό που ανοίξαμε την μπαλκονόπορτα να μπει φρέσκος αέρας μέσα. Όμως δεν μας αρκούσε αυτό. Ο παγωμένος άνεμος μας αναζωογονούσε τόσο που σε μια κρίση αυθορμητισμού βγάλαμε σπρώχνοντας το γέρικο πιάνο έξω στην βεράντα και στήσαμε εκεί μεσα στο καταχείμωνο την πίστα μας. Πολύ γρήγορα ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται στην αρχή έξω από το κάγκελο της αυλής και αργότερα και μέσα στον κήπο χύμα από δω και από κει αψηφώντας και αυτοί μαζί μας το κρύο ενώ σύντομα έκαναν την εμφάνισή τους και τα πρώτα μπουκάλια οινοπνευματωδών περιφερόμενα από χέρι σε χέρι και από στόμα σε στόμα ως γνήσια θεία κοινωνία.
Θυμάμαι ακόμα κάποιες στιγμές που επαρμένος από την μουσική και το πιοτό ένοιωθα το δέρμα μου να καίει και το μυαλό μου να φεύγει από το κεφάλι μου με προορισμό στο απόλυτο πουθενά της ύπαρξης. Μέσα σε αυτήν την έκσταση κάποια στιγμή κοιτώντας τον κόσμο στον κήπο το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με αυτό μιας κοπελιάς κι έγινε εκείνη η στιγμή αιωνιότητα. Τα χέρια μου συνέχιζαν πότε να χτυπούν και πότε να χαϊδεύουν τις νότες, το μυαλό μου ήταν αλλού στο πουθενά αλλά τα μάτια μου έμειναν κολλημένα στα μάτια της αιθέριας εκείνης ύπαρξης. Είναι μερικές φορές που η στιγμή φαντάζει σαν αιωνιότητα κι έτσι ήταν και εκείνη η στιγμή.
Φορούσε κουκούλα είχε τα χέρια στις τσέπες του παλτού της και τυλιγμένο ένα κασκόλ στο πρόσωπο που άφηνε μόνο τα μάτια της να φαίνονται. Τι μάτια ω θεοί. Εκεί μέσα είδα για μια στιγμή τον κόσμο όλο. Μέσα σ’ εκείνα τα μάτια είδα εκείνη την στιγμή την γέννηση και τον θάνατο του σύμπαντος. Αστέρια μυριάδες να γεννιούνται και να πεθαίνουν. Θυμάμαι ακόμα την βύθιση που ένοιωσα όταν τράβηξε τα μάτια της από τα δικά μου κι έστρεψε το βλέμμα της στο κόσμο που στο μεταξύ χόρευε και τραγούδαγε μαζί μας κι έμεινε το δικό μου βλέμμα κενό να κοιτάζει στο άπειρο δίχως σκοπό δίχως αντικείμενο δίχως νόημα. Θυμάμαι το μαράζι που ένοιωσα όταν την είδα να κοιτάζει το ρολόι της και να μου γυρίζει την πλάτη κατευθυνόμενη προς την αυλόπορτα. Έπαιζα με τα πλήκτρα ζωντανεύοντας νότες μα δεν ακολουθούσα πιά το σύνολο. Ήμουν αλλού γι αλλού όταν τα δάχτυλά μου άρχισαν να παίζουν την bella donna των UFO ενώ ταυτόχρονα ένοιωσα ένα υγρό να με περιλούζει. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν ο ιδρώτας μου αλλά αμέσως μετά είδα τον γείτονά μου να λούζει μ’ ένα μπουκάλι ρακί το καπάκι του πιάνου κραυγάζοντας εβίβα. Σαν σε συνέχεια, σαν κάποιο αόρατο χέρι να με καθοδηγούσε συνεχίζοντας το παίξιμο με το αριστερό χέρι έπιασα τον αναπτήρα με το δεξί κι έβαλα φωτιά στο οινόπνευμα που χωρίς δεύτερη προσπάθεια άναψε κι έδωσε την φλόγα στο παλιό ξύλο και αυτό με την σειρά του σαν να την περίμενε από καιρό άναψε και άρχισε να καίγεται λυτρωτικά θαρρείς ενώ εγώ χτυπούσα το τελευταίο του κρεσέντο ανάμεσα σε ζητωκραυγές πανηγυρισμούς και εκστατικά χοροπηδητά.
Είδα για μια στιγμή την κοπελιά που ανέβηκε στο κάγκελο της μάντρας για να δει μα αμέσως μετά την έχασα μέσα από τις φλόγες που πια άρχισαν να θεριεύουν σβήνοντας το κρεσέντο όπως ποτέ δεν έχω ξανακούσει να σβήνει. Συνέχισα εκστασιασμένος κι εγώ και οι άλλοι μέχρι που η φωτιά μ’ έσπρωξε να φύγω από το κλαβιέ κουτρουβαλώντας μέχρι την μπαλκονόπορτα. Εκεί τελείωσε και για εμένα το γλέντι. Δεν θυμάμαι τι έγινε μετά. Ξύπνησα την άλλη μέρα στο κρεβάτι μου μάζεψα τ’ αποκαΐδια ήπια έναν καφέ πικρό και κίνησα για την δουλειά. Έτσι πέθανε το πρώτο μου πιάνο κι έτσι γεννήθηκε ο μεγάλος μου έρωτας. Την κοπέλα εκείνη την συνάντησα εντελώς τυχαία μερικούς μήνες μετά σ’ ένα αποκριάτικο πάρτι μασκέ και από τότε είμαστε μαζί. Και θα είμαστε όπως φαίνεται για πολύ ακόμα να καθόμαστε τις κρύες νύχτες μπροστά στο πιάνο μαζί με τα παιδιά μας αγκαλιασμένοι παίζοντας την μελωδία της ζωής.

Καλό… Δεκέμβρη!

Ουφ επιτέλους έβαλα μια τάξη στην αταξία και μπορώ να πω πως ναι μεν κουράστηκα αλλά τελείωσα με τις εκκρεμότητες του 2009. Σε άφησα λίγο μόνο σου ημερολογιάκι μου αλλά είναι επειδή στον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο που μου έμενε είχα τόσα μα τόσα πολλά κι όμορφα να κάνω που για σένα δυστυχώς δεν έμενε χρόνος. Από δω και πέρα όμως θα έχουμε ημερολογιάκι μου περισσότερη επικοινωνία. Για να δούμε λοιπόν τι έγινε όλες αυτές τις μέρες που σ’ εγκατέλειψα στον μικρό μας κόσμο.

Το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβέρνηση και ο κόσμος άρχισε να ελπίζει. Τώρα τι στο καλό ελπίζουν από το ΠΑΣΟΚ δεν μπορώ να καταλάβω. Οπότε δεν μένει παρά να περιμένω λίγο μέχρι που να σβήσει η ελπίδα και να κυριεύσει πάλι η απελπισία. Διότι έτσι θα γίνει. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για την φτωχή μας χώρα. Είναι τόσο δύσκολα που πλέον πρέπει να μας ξανακλέψουν μέσω της φορολογίας αυτή την φορά, για να βγάλουν αυτά που μας έκλεψαν… άνευ φορολογίας. Με λίγα λόγια μας καταλήστεψαν τόσο καιρό και τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε αυτά που μας έκλεψαν. Μου θυμίζει ελληνική αστυνομία ένα πράγμα που τους καλείς στο σπίτι σου για να δηλώσεις διάρρηξη και μετά πρέπει να πληρώσεις και μπογιατζή αφού στο κάνουν οι μπάτσοι σε μαύρο χάλι. Καλύτερα δηλαδή να μην καλέσεις την αστυνομία αλλιώς δεν θα κλαίς μόνο τα κλεμμένα αλλά και την επισκευή του σπιτιού. Τόσο καλά.

Μιας και είπα αστυνομία θυμήθηκα τον νέο υπουργό δημόσιας τάξης. Η κοινωνία είναι καζάνι που βράζει και αυτός έχει έννοια πως θα τραβήξει την βαλβίδα για να ανακουφίσει την πίεση να μην σκάσει το καζάνι. Μόνο που δεν θα τα καταφέρεις κύριε υπουργέ μας. Δεν θα τα καταφέρεις γιατί η πίεση έχει ανέβει πολύ και μαζί με τους ατμούς πετάγονται και καυτές σταγόνες κοινωνικής αγανάκτησης, που η άχρηστη μπατσονομία σου είναι ανίκανη να διαχειριστεί. Καταλαβαίνω την ανησυχία σου μήπως έχουμε πάλι την εκτόνωση της βαλβίδας ασφαλείας του Δεκέμβρη ή και νωρίτερα αλλά δεν σε βλέπω να την γλυτώνεις έτσι όπως πάτε. Τα πράγματα έχουν σφίξει τόσο που μόνο αν σβήσετε την φωτιά που καίει έχετε πιθανότητα να την γλυτώσετε. Μόνο που για να σβήσει η φωτιά πρέπει να επιστρέψετε όλοι οι πολιτικάντηδες όλα όσα κλέψατε από την μεταπολίτευση και μετά αλλά ξέρω πως δεν πρόκειται να το κάνετε. Συνεπώς δεν έχετε παρά να περιμένετε πότε εμείς ο λαός θα σας δημεύσουμε τις κλεμμένες σας περιουσίες για να τελειώνουμε κάνοντας μια μεταπολίτευση της μεταπολίτευσης. Διότι έτσι θα γίνει αργά ή γρήγορα, θυμήσου το.

Μέχρι τότε παρατηρώ μειδιάζοντας πως χαϊδεύετε την βαλβίδα με τ’ όνομα «περιουσία εκκλησίας» και τάχα μου τάχα μου αφήνετε λίγο ατμό να βγεί από το καζάνι κάνοντας πως την φορολογείτε. Με περνάτε για ηλίθιο καθώς φαίνεται αν νομίζετε πως με μερικά τσουφ από την φορολόγηση της εκκλησίας θα γλυτώσετε το καζάνι. Καταρχήν η περιουσία αυτή είναι επίσης κλεμμένη από τον ελληνικό λαό διότι εγώ ούτε από χρυσόβουλα καταλαβαίνω, ούτε από φιρμάνια, ούτε από δωρεές. Δεν μ’ ενδιαφέρει αν τα είχαν οι παπάδες καλά ούτε με τον βυζαντινό ούτε με τον Οθωμανό κατακτητή και οι παππούδες μου τα κτήματα που άφηναν στην ενορία του χωριού ήταν για να μην τους τα πάρει ο τούρκος, αφού είχατε συμφωνία πως μόνο την περιουσία των παπάδων δεν θα πειράξει. Σας τα έγραφαν οι ραγιάδες με την προϋπόθεση πως όταν απελευθερωθούμε από τον Οθωμανό αυτά θα επιστραφούν. Άρα λοιπόν τι κάνετε; Θα φορολογήσετε ελαφρώς αυτά που μας έχει κλέψει η εκκλησία; Για να τα κατοχυρώσουν άλλη μια φορά;

Δυστυχώς για εσάς, κύριοι κύριοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι μας, η βαλβίδα της εκκλησίας έχει αχρηστευθεί. Όσο και να το παίζετε πια αυτό το χαρτί άχρηστο είναι. Το αχρηστέψαμε εμείς από μέσα. Την βουλώσαμε αυτή την βαλβίδα και είναι άχρηστη. Απαιτήσαμε περισσότερη ελευθερία και δικαιοσύνη και τα καταφέραμε. Θα γνωρίζετε βέβαια για την απόφαση του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου για αποκαθήλωση των χριστιανικών συμβόλων από δημόσια κτήρια ε; Ήρθε η ώρα που ο χριστός σας και η παναγία σας παίρνουν την άγουσα ή τον πούλο όπως το λέμε στο χωριό μου. Κάποτε έλεγα πως θα ‘ρθει ο καιρός που η αστυνομία θα μας προστατεύει από την εκκλησία όπως είναι το σωστό και να που έρχεται. Όπου να ‘ναι τελειώνουμε και μ’ αυτό και πάμε στο επόμενο που είναι η δήμευση της κλεμμένης περιουσίας. Αδίκως δε προσπαθείτε να βουλώσετε στόματα. Το έμαθα πως δωροδοκήσατε τα ΜΜΕ χαρίζοντάς τους ένα κτήριο στο κέντρο των Αθηνών για να στεγάσουν την ΕΣΗΕΑ τους αλλά πλέον στην εποχή που ζούμε δεν εξαρτιόμαστε και τόσο από τα ΜΜΕ. Βασικά δηλαδή χεσμένα τα έχουμε πιά. Ας είναι καλά η εποχή της πληροφορικής οπότε και την μισή πόλη να τους χαρίσετε πάλι δεν την γλυτώνετε.

Τι άλλο έγινε αυτές τις μέρες…; Να θυμηθώ…. Α ναι! Στη ΝΔ σφάζονται για την αρχηγία. Θα μου πεις αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Ναι αλλά βλέπω και τον πτωματολάγνο Καρατζαφύρερ που μαζεύει τα πτώματα να τα κάνει… αγίους. Φαίνεται πως τελικά η δεξιά διασπάστηκε πριν το κέντρο. Θα κυβερνήσει το ΠΑΣΟΚ για δυο τρείς τετραετίες ακόμα και μετά πάμε για κυβερνήσεις συνασπισμού. Μετά κι από εκεί… το χάος αλλά και μέχρι τότε θα έχει ενδιαφέρον η κατάσταση. Διότι τα καλύτερα (ή τα χειρότερα ανάλογα την οπτική) έπονται.

Για το τέλος κάτι που αφορά αυτό εδώ το blog. Κάποιος άγνωστος σ’ εμένα, αλλά καλή του ώρα, πρότεινε την δημοσίευσή μου “θέλω να γεράσω” στον διαγωνισμό που οργανώνει η LG. Έτσι χθες έλαβα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο ένα μήνυμα που μου ανακοίνωνε αυτή την υποψηφιότητα στον τομέα “τεχνολογία”. Όποιος θέλει συμμετέχει.