Χρόνια πολλά κορόϊδα.

Διαβάστε μια άποψη που με βρίσκει εν πολλοίς σύμφωνο. Δίνω μόνο ένα μικρό δείγμα. Όποιος ενδιαφέρεται για περαιτέρω ας ακολουθήσει τον σύνδεσμο.

Αλλά ειδικά στην περίπτωση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η βρετανική παρέμβαση υπήρξε η πλέον εξόφθαλμη και πιεστική (τουλάχιστον για όποιους δεν τρέφουν γραφικές αυταπάτες περί μιας Ελλάδος «πτωχής πλην τιμίας», που αντιστάθηκε στον Άξονα γιατί …«έτσι κάνουν οι Έλληνες» και άλλα φαιδρά). Γιατί, αν υποθέσουμε ότι το νεοελληνικό κρατίδιο (και όχι ο νεοελληνικός λαός) είχε κάποιο συμφέρον να εμπλακεί στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, ή στη Μικρά Ασία, ωστόσο το 1940 δεν υπήρχε απολύτως κανένας λόγος πολεμικής εμπλοκής του. Ούτε τα εγχώρια αφεντικά (πολιτικάντηδες κλήρος, εικονικοί ψευτοβιομήχανοι, παρασιτικοί μεσάζοντες και λοιποί μεταλλαγμένοι πρώην τουρκοκοτσαμπασήδες) της νεοελλάδας είχαν κάποιες βλέψεις από αυτόν τον πόλεμο (οι «σύμμαχοί» τους άλλωστε -και ειδικά οι θαλασσοκράτορες Βρετανοί- τούς είχαν κόψει τον επεκτατικό τους «αέρα» το 1922), αλλά ούτε και ο ελληνικός λαός είχε να περιμένει κάτι ο,τιδήποτε θετικό από έναν πόλεμο.

Παρ’ όλα αυτά το νεοελληνικό κρατίδιο εισήλθε στον πόλεμο με φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, σαν να επρόκειτο για δική του υπόθεση. Για τη στάση του αυτή επικαλέστηκε διάφορες αστείες δικαιολογίες, οι οποίες έχουν σαν κοινό σημείο τό ότι όλες τους ήσαν (και παραμένουν και σήμερα) παρμένες από την πολεμική προπαγάνδα της εποχής: Ο πόλεμος καθαγιάστηκε σαν «πατριωτικός», σαν «άμυνα της πατρίδας», ή σαν «αντιφασιστικός αγώνας» κ.α. Είναι ευνόητο, ότι αν αυτές οι αιτιάσεις αποδειχθούν (όπως θα επιδιώξουμε στη συνέχεια) ωραιοποιήσεις προορισμένες για τα αφελή σφάγια, που θα ντυθούνε στο χακί, τότε το μοναδικό συμπέρασμα, που οδηγείται κάποιος είναι ότι: Η Ελλάδα θα έπρεπε να αποφύγει με κάθε τρόπο την εμπλοκή της στον πόλεμο, είτε επιδιώκοντας σοβαρά μια πειστική και ξεκάθαρη ουδετερότητα, ή, αν αυτό δεν γινόταν εφικτό, μή δεχόμενη να πολεμήσει με κανένα τρόπο.

 

Οι μύθοι της προπαγάνδας

Οι αιτιάσεις, που προέβαλε το κρατίδιο, για να σύρει στον πόλεμο τον λαό, που κατέχει, είναι δύο ειδών:

α. Αρχικά, μια αιτίαση, υποτίθεται, «ευνόητη», σύμφωνα με την οποία η είσοδος στον πόλεμο παρουσιάζεται σαν περίπου αναπόφευκτη (συνήθης και διαχρονικά δοκιμασμένη μέθοδος όλων των εξουσιών να παρουσιάζουν σαν αναπόφευκτο αυτό που έχουν ύπουλα μεθοδεύσει), αφού η «κακή» Ιταλία μας επιτέθηκε και εμείς έπρεπε να «αμυνθούμε»,

β. μεταγενέστερα, μια αιτίαση «υπερβατική» και θεμελιωμένη σε μιά «πολιτική» θεώρηση επιπέδου νεοελληνικού καφενείου, σύμφωνα με την οποία ο πόλεμος δεν ήταν μόνο πατριωτικοαμυντικός αλλά και …διεθνοποιημένος αντιφασιστικός. Αυτή η αιτίαση «ανακαλύφθηκε» πολύ αργότερα τής έναρξης των εχθροπραξιών με την Ιταλία (στην πραγματικότητα εισήχθη από το ιδεολογικό προπαγανδιστικό οπλοστάσιο των συμμάχων).

Στα περί δήθεν αμυντικού πολέμου από πλευράς Ελλάδος θα πρέπει να υπενθυμισθεί, ότι ειδικά στη φλεγόμενη Μεσόγειο, υπήρξαν οι σθεναρές ουδετερότητες τής (φασιστικής!) Ισπανίας και, κυρίως, της γειτονικής και ίσης στρατηγικής σημασίας, Τουρκίας. Τί εμπόδιζε την Ελλάδα να πράξει το ίδιο, αλλά αντιθέτως προκάλεσε δήθεν την εναντίον της επίθεση και δήθεν την ανάγκασε να αμυνθεί; «Η στρατηγική σημασία της» λέει η νεοελληνική σχολική και δημοσιογραφική προπαγάνδα. Ωστόσο, οι ίδιοι λόγοι, που κατέστησαν δυνατή την τουρκική ουδετερότητα θα μπορούσαν ενδεχομένως να ισχύσουν και για μια ανάλογη ελληνική. Γιατί δεν εξηγείται το πώς μια χώρα, λόγω της υποτιθέμενης στρατηγικής της σημασίας (όπως μας λένε ότι είχε η Ελλάδα), να σύρεται σε έναν πόλεμο «παρά την φιλειρηνική θέλησή της», ενώ η αμέσως διπλανή της εξακολουθεί να διατελεί σαν να βρίσκεται εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από αυτόν. Προφανώς:

- Ή η Ελλάδα δεν είχε στρατηγική σημασία τόσο μεγάλη, ώστε να θεωρηθεί αναπόφευκτη η είσοδός της στον συγκεκριμένο πόλεμο,

- ή, αν η Ελλάδα είχε την τεράστια στρατηγική σημασία, που μας παρουσιάζουν, τότε η εξ ίσου τεράστιας στρατηγικής σημασίας Τουρκία αφέθηκε, τόσο από τους Συμμάχους, όσο και από τον Άξονα, στρατηγικώς ανεκμετάλλευτη.

Το δεύτερο είναι αστείο και μόνο να το σκέφτεται κάποιος, οπότε καταλήγουμε αβίαστα, στο ότι: Το 1940 η Ελλάδα δεν είχε καμία στρατηγική σημασία, τέτοια που να καθιστά αναπόφευκτο το σύρσιμό της από την μία ή από την άλλη εμπόλεμη πλευρά.

Η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο μόνο και μόνο, γιατί η Βρετανία σκόπευε να την χρησιμοποιήσει σαν αεροπορική και ναυτική βάση στη Μεσόγειο. Τής δόθηκε έτσι μιά στρατηγική σημασία, που (όπως και η Τουρκία) δεν την διέθετε αφ’ εαυτής. Αυτή ήταν η αιτία, που κατέστησε την Ελλάδα στόχο του Άξονα και ειδικά της Γερμανίας. Αλλά η Βρετανία δεν είχε καμμία δύναμη επιβολής στην περίπτωση, που η Ελλάδα αρνούνταν αυτό τον ρόλο. Ήταν ήδη σε δυσχερή θέση σε όλα τα αποικιοκρατικά της μέτωπα: στην Ευρώπη, στην Βόρειο Αφρική, στην Άπω Ανατολή, παντού. Ωστόσο, το νεοελληνικό κρατίδιο δέχτηκε να παίξει τον ρόλο, που ήθελαν οι προτέκτορές του μόνο και μόνο επειδή έχει μάθει να λειτουργεί με τα αντανακλαστικά του πιστού μαντρόσκυλου. Δείχνοντας δηλαδή δουλική χαμέρπεια στους πάτρωνές του και στυγνότητα στους υπηκόους του, τους οποίους θα έστελνε αδίστακτα στο σφαγείο. Ένα γνήσιο δημιούργημα της αποικιοκρατίας…

Οι συνεχείς διπλωματικές επαφές με τους Βρετανούς τις παραμονές του πολέμου, η -έκδηλη σαν κοινό μυστικό- θέληση των Βρετανών να χρησιμοποιήσουν την «σύμμαχό» τους Ελλάδα σαν στρατιωτική βάση, η αστεία και κατάφωρη διπροσωπία της ελληνικής κυβέρνησης, που διακήρυττε τις φιλειρηνικές της διαθέσεις και την «ουδετερότητά» της δεν έπειθαν κανέναν, εκτός από τον -ως συνήθως- εύπιστο λαό.

 

Τα περί δήθεν διεθνούς «αντιφασιστικού» πολέμου είναι αρκετά ευκολότερο να τα καταρρίψει κάποιος. Ως γνωστόν μια Ελλάδα φασιστοκρατούμενη, υπό τον δικτάτορα και πίθηκο του φασισμού Μεταξά δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι πολεμά τον φασισμό. Παρ’ όλα αυτά, η προπαγάνδα τής μεταγενέστερης αυτοαποκαλούμενης «Εθνικής Αντίστασης» εισηγήθηκε την αιτίαση του πολέμου ως δήθεν «αντιφασιστικού». Αυτό το φαεινό προπαγανδιστικό εύρημα χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από το νεοελληνικό εθνοκράτος (το οποίο έχει πλέον αναγνωρίσει την «Εθνική Αντίσταση» ως έναν από τους θεμελιώδεις μύθους του). Μάλιστα στο προπαγανδιστικό αυτό εύρημα δόθηκε «αναδρομική» εξηγητική ισχύς, έτσι ώστε η είσοδος της χώρας στον πόλεμο να ερμηνεύεται ως οφειλόμενη σε μια δήθεν εξ’ αρχής αντιφασιστική στάση, παρά την ύπαρξη, κατά το πρώτο έτος του πολέμου, μιας εγχώριας φασιστικής δικτατορίας.

Στην πραγματικότητα, τα περί «αντιφασιστικού» αγώνα δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια περαιτέρω θεωρητικοποίηση και ωραιοποίηση του πολέμου. Η ωραιοποίηση αυτή, όπως άλλωστε αποδείχθηκε και από την μεταπολεμική σύρραξη των «αντιστασιακών» νεοελληνικών στρατών (στην πραγματικότητα πρόκειται για συμμοριτοπόλεμο ελεγχόμενο από ξενοκίνητες «εθνικόφρονες», ή σταλινικές ηγεσίες/συμμορίες, ο οποίος καταχρηστικά και κατ’ ευφημισμόν ωραιοποιήθηκε ως «εμφύλιος»), είχε σαν μοναδικό σκοπό να προετοιμάσει την εδραίωση των διαφαινομένων συμμαχικών μεταπολεμικών καθεστώτων και το εκ νέου μοίρασμα του πλανήτη (αφού, από το 1942 η ήττα της Γερμανίας θεωρείτο αναμενόμενη). Αυτή ήταν στην πραγματικότητα η αποστολή των κατά τόπους «εθνικών αντιστάσεων» στις κατεχόμενες από τον Άξονα χώρες⁽³⁾.

Αλλά η επινόηση του δήθεν «αντιφασιστικού» χαρακτήρα του πολέμου είχε και μια πολύ σπουδαιότερη αποστολή: να αποτρέψει τον νεοελληνικό και τους άλλους λαούς, όπου κι αν χρησιμοποιήθηκε, από το να εκμεταλλευθούν την πολεμική αναμπουμπούλα για να εξεγερθούν εναντίον των ομοεθνών αφεντικών τους. Ας μην ξεχνάμε, ότι ο μεσοπόλεμος υπήρξε μια περίοδος πλήρης κοινωνικών εκρήξεων, (στη Γερμανία το 1923, στη «σοβιετική» Ρωσία, όπου συνέβησαν επανειλημμένες εργατικές -αλλά όχι και φιλοτσαρικές- εξεγέρσεις εναντίον του «εργατικού κράτους», στην Ισπανία το 1936-1939 κ.λπ.). Μερικές από αυτές εκδηλώθηκαν ως κοινωνικές συνέπειες του Α’ παγκοσμίου πολέμου. Μάλιστα το πρόσφατο παράδειγμα της συντριβής της Ισπανικής επανάστασης από τη συμπαιγνία όλων των ισχυρών κυβερνήσεων, «δημοκρατικών», «εργατικών» και φασιστικών αποδεικνύει, ότι αυτό που ανησυχούσε περισσότερο τους εξουσιαστές του πλανήτη ήταν να μην προκληθεί γενικευμένη διεθνής επαναστατική ανάφλεξη, την στιγμή, που απεργάζονταν τον δικό τους πόλεμο για την αναδιανομή του κόσμου⁽⁴⁾. Το ενδεχόμενο να μετατραπεί ο παγκόσμιος πόλεμος μεταξύ των αφεντικών του πλανήτη σε παγκόσμιο κοινωνικό πόλεμο, δηλαδή σε μια περίπου παγκόσμια επανάσταση των λαών εναντίον των κυριάρχων τους αποτελούσε και τον κυριότερο φόβο όλων των εξουσιαστών της εποχής. Πόσο μάλλον όταν είχαν περάσει μόλις είκοσι χρόνια από τον προηγούμενο παγκόσμιο πόλεμο και η σιωπηρή ανοχή των μελλοθανάτων λαών, που προορίζονταν να σταλούν για μια ακόμη φορά στο σφαγείο, θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να φτάσει στα όριά της.

Ακόμα και μια μόνο κοινωνική εξέγερση σε κάποια χώρα του συμμαχικού συνασπισμού (είτε «ελεύθερη», είτε κατεχόμενη, π.χ. στην μονίμως «άτακτη» Γαλλία, ή στην φρεσκοεξεγερμένη Ρωσία), τόν απειλούσε με στρατιωτική κατάρρευση (το πρόβλημα είναι τόσο παληό, που το είχε επισημάνει και ο Πλάτων: πρόκειται απλώς για τον προαιώνιο φόβο των κυριάρχων να μην εκδηλωθεί ανταρσία των κοινωνικώς δυσαρεστημένων σε περίπτωση πολέμου⁽⁵⁾). Γι’ αυτό η επίκληση από τις συμμαχικές κυβερνήσεις τών αντιφασιστικών αισθημάτων των λαών τους είναι εμετικά υποκριτική: λίγους μόνο μήνες πριν το ξέσπασμα του πολέμου οι ίδιες αυτές «δημοκρατικές» κυβερνήσεις είχαν χαρίσει τη νίκη στον ισπανικό φασισμό. Η προπαγανδιστική απάτη του «αντιφασιστικού» πολέμου χρησιμοποιήθηκε από όλους τους συμμάχους ανεξαρτήτως των άλλων διαφορών τους και πέτυχε να παροχετεύσει την κοινωνική δυσαρέσκεια και υποψία για τον πόλεμο, σε ανώδυνα για την εξουσία ιδεολογικά κανάλια. Έτσι οι λαοί προσέφεραν με περισσότερη προθυμία τον αυχένα τους στα τσεκούρια των δημίων, πιστεύοντας αφελώς, ότι αγωνίζονται για «υψηλά» ιδεώδη.

Freeinquiry.gr-Ελεύθερη Έρευνα

Θέλω να γεράσω…

…φυσιολογικά. Όχι πως μ’ αρέσουν τα γηρατειά. Γενικό σακάτεμα είναι και συνειδητή αναμονή θανάτου αλλά ούτε ο χειμώνας μου αρέσει πλην όμως δεν σκέφτομαι να τον εξαφανίσω επειδή δεν μπορώ το κρύο. Θέλω να γεράσω φυσιολογικά, να προλάβω πριν πεθάνω να δω τα μέλη μου να κρεμάνε, τις ρυτίδες ν’ αυλακώνουν το πρόσωπό μου, τα μαλλιά μου ν’ ασπρίζουν και τις αισθήσεις μου να υποτονούν. Θέλω να είμαι από εκείνους τους τυχερούς που θα προλάβουν να βιώσουν τα γεράματα ως μια φυσιολογική διαδικασία του αιώνιου κύκλου της ζωής και του θανάτου. Αρνούμαι να μετασκευαστώ σε βιομηχανικό προϊόν.Σιχαίνομαι την ιδέα πως στα ογδόντα μου θα κυκλοφορώ με μεταλλικό χέρι, πλαστικό πόδι, κεραμικό εγκέφαλο, ηλεκτρική καρδιά, ημισυνθετική ουρήθρα, γαλβανιζέ νεφρό, σιλικονούχο πνεύμονα και πτυσσόμενο πέος. Θέλω όταν πεθάνω να καώ στον κλίβανο και να σκορπιστεί η στάχτη μου στο χωράφι που έσπερνα ζωντανός και στ’ αμπέλι που τρυγούσα και όχι να ανακυκλωθώ στο χυτήριο για να φτιαχτούν κατσαρόλες και πλαστικά παιχνίδια. Δεν μ’ αρέσουν τα γηρατειά αλλά δεν τα φοβάμαι. Δεν μου αρέσει ο θάνατος αλλά δεν τον φοβάμαι. Έτσι έμαθα. Προτιμώ να πηγαίνω στον γιατρό παρά στο συνεργείο έστω και αν ζήσω πενήντα κι εκατό χρόνια… λιγότερα. Γεννήθηκα έφτασα στην ακμή μου και θέλω να βιώσω και την παρακμή μου φυσιολογικά και να πεθάνω όπως γεννήθηκα. Άνθρωπος όχι μηχανή. Καλές οι μηχανές για όσο με εξυπηρετούν αλλά αν είναι να γίνω μηχανή καλύτερα να λείπει το βύσσινο. Οι μηχανές δεν ζουν κι εγώ θέλω να ζήσω. Οι μηχανές δεν πεθαίνουν κι εγώ θέλω να πεθάνω. Φυσιολογικά ως άνθρωπος.    

Για αιωνόβιους με σώματα πενηντάχρονων, χάρη στην επιστημονική πρόοδο, κάνει λόγο βρετανική επιστημονική έρευνα.

Απώτερος στόχος του Ινστιτούτου είναι η επίτευξη «50 αποδοτικών χρόνων ζωής μετά την ηλικία των 50» - και για αυτό έχουν δαπανηθεί 50 εκατομμύρια λίρες μέσα σε διάστημα πέντε ετών. Σε πρώτη φάση, ο σκοπός του Ινστιτούτου είναι η δημιουργία βιώσιμων μοσχευμάτων, τα οποία θα διαρκούν για όλη τη ζωή του λήπτη- γοφούς, γόνατα, βαλβίδες καρδιάς θα αποτελέσουν τα πρώτα δείγματα, καθώς σταδιακά η επιστήμη θα βρίσκεται σε θέση να αντικαταστήσει όλο και περισσότερα τμήματα του ανθρωπίνου σώματος.
Ήδη, το Ινστιτούτο έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα εμφύτευμα γοφού του οποίου η διάρκεια ζωής του θα είναι αντίστοιχη αυτού που το φέρει, εν αντιθέσει με τα 20 χρόνια που αποτελούσαν τη συνήθη διάρκεια αυτών που χρησιμοποιούνται σήμερα. Είναι κατασκευασμένο από κράμα κοβαλτίου- χρωμίου και κεραμικού, που εκτιμάται ότι είναι αρκετά ανθεκτικό για να αντέξει τα 100 εκατομμύρια βήματα που υπολογίζονται ως ο μέσος όρος των βημάτων που θα κάνει ένας άνθρωπος από τα 50 μέχρι τα 100 του, σύμφωνα πάντα με τον καθηγητή Τζων Φίσερ, ένα εκ των ενεργών μελών του Ινστιτούτου.
Σε άλλο επίπεδο, η συνάδελφός του, Αϊλήν Ίνγκαμ και η ομάδα της εργάζονται πάνω σε μεθόδους αυτοβελτίωσης/ αυτοεπισκευής του σώματος: στο επίκεντρο της έρευνας βρίσκεται η δημιουργία μεταμοσχεύσιμων ιστών, και μετέπειρα ολόκληρων οργάνων, τα οποία το σώμα θα μπορεί να ενσωματώσει εύκολα- εξαφανίζοντας έτσι τον κίνδυνο της απόρριψης από τον οργανισμό, που συνόδευε κλασικά μία μεταμόσχευση. Μέχρι τώρα, έχουν καταφέρει να δημιουργήσει καρδιακές βαλβίδες.
Όπως είπε η καθηγήτρια Κριστίνα Ντόιλ της Xeno Medical, εταιρείας ιατρικών συσκευών η οποία δραστηριοποιείται επίσης στο χώρο, το «Άγιο Δισκοπότηρο» αυτού του ερευνητικού τομέα είναι η εξάλειψη της εξάρτησης από όργανα δοτών. «Σε εκείνο το σημείο θα μας οδηγήσει εν τέλει η τεχνολογία» είπε σχετικά, συμπληρώνοντας ότι «η ανάπτυξη τεχνολογίας που θα εξαφανίζει τον ιστό του δότη (εξαλείφοντας έτσι τον κίνδυνο απόρριψης μοσχευμάτων) θα κρατήσει 30-50 χρόνια. Κάθε όργανο θα πρέπει να σχεδιάζεται και να δοκιμάζεται ξεχωριστά».
http://www.kathimerini.gr/ με πληροφορίες από BBC

Κάποιος άγνωστος σ’ εμένα, αλλά καλή του ώρα, πρότεινε την δημοσίευσή μου “θέλω να γεράσω” στον διαγωνισμό που οργανώνει η LG. Έτσι χθες έλαβα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο ένα μήνυμα που μου ανακοίνωνε αυτή την υποψηφιότητα στον τομέα “τεχνολογία”. Όποιος θέλει συμμετέχει.

Τον αδελφό μου τον σκότωσαν στην αστυνομία

Τι να κάνω; Ας μου πει κάποιος τι να κάνω εκτός από το να φτύνω τους μπάτσους που έτσι και αλλιώς το κάνω. Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά στην χώρα μου. Δεν είναι δυνατόν! Δεν το ανέχομαι!!!! Τι να κάνω; να φυλάω σκοπιά έξω από τα σπίτια των μεταναστών; Τι να κάνω γαμώ το κέρατό μου;;;;;;;;

«Ούτε καν τον γνώρισα όταν τον πρωτοείδα. Τον είχα πεθυμήσει πολύ! Ήταν το είδωλό μου. Και τον είδα να τον σακατεύουν μπροστά στα μάτια μου. Εκείνο το βράδυ ο Μοχάμεντ είχε κουραστεί πολύ. Μαζί είχαμε πάει στην οικοδομή. Εμείς θέλαμε να μείνουμε κι άλλο το βράδυ. Μιλούσαμε και γελούσαμε. Εκείνος ήθελε να κοιμηθεί. Ξάπλωσε κατά τις δώδεκα η ώρα και αμέσως έκλεισαν τα μάτια του.

Εκεί, κοντά στη μία και μισή, ενώ είχαμε αφήσει την πόρτα μισάνοιχτη για να φύγει ο καπνός, σταμάτησαν με θόρυβο αυτοκίνητα. Με κουκούλες και κράνη μπήκαν μέσα αρκετοί άνθρωποι. Δεν καταλαβαίνω ελληνικά για να ξέρω τι είπαν. Μετά έμαθα πως ζητούσαν εκείνον. Χωρίς να μιλήσουν, έσβησαν το φως μας και άρχισαν να μας χτυπούν αδιάκριτα. Με κλωτσιές και μπουνιές. Ο αδελφός μου ξύπνησε μέσα σε εφιάλτη. Κανένας μας δεν ήξερε τι είχε γίνει.

Αφού άναψαν το φως, ρώτησαν ποιος από μας έχει ένα κομμένο δάχτυλο. Δάχτυλο κομμένο είχε ο αδελφός μου, που είχε ένα ατύχημα στη δουλειά του. Αφού τους είπε πως είναι εκείνος, τον έριξαν κάτω με κλωτσιές και μπουνιές, τον γύρισαν μπρούμυτα και του έβαλαν χειροπέδες. Από το πόδι τον τράβηξαν μέχρι έξω στο αυτοκίνητο. Το κεφάλι του χτύπησε αρκετές φορές στο τσιμέντο και στις σκάλες. Ένας από αυτούς γύρισε, μας διέταξε να κατεβάσουμε τα κεφάλια μας και μας είπε να μην βλέπουμε, αλλά και να μην πούμε τίποτα.

…Δεν κοιμηθήκαμε το βράδυ. Ούτε την επομένη, ούτε όμως και την μεθεπομένη μπορούσαμε. Δεν ξέραμε καν πού τον έχουν τον αδελφό μου.

Τον κράτησαν τέσσερις μέρες στο κρατητήριο κι εκεί τον βασάνισαν φρικτά. Ο ίδιος μάς είπε ότι τον κρατούσαν δεμένο πισθάγκωνα όλες τις ημέρες. Τον κρατούσαν κρεμασμένο με τα χέρια πίσω. Του έκαναν ηλεκτροσόκ και αυτό εύκολα μπορούσε να το δει ο καθένας. Τα χέρια του και τα πόδια του είχαν όλα τα σημάδια της φρίκης των βασανιστηρίων. Τον είδε κι ένας συμπατριώτης μας με τα μάτια του».

Εκεί παρεμβαίνει ο Πακιστανός που έχει δει τον Μοχάμεντ στο τμήμα: “Τον είδα με τα μάτια μου. Μια μέρα που τον σέρνανε σχεδόν από τους ώμους και εκείνος απλά ακουμπούσε τα πόδια στο έδαφος. Ήταν ένα κουρέλι, δεν έμοιαζε με άνθρωπο. Με είχαν στο απέναντι κρατητήριο. Τον ρωτούσαν για κάποιον άλλον κι εκείνος δεν απαντούσε. Μάλλον, έτσι όπως τον είδα, δεν μπορούσε κιόλας. Τον είχαν καθισμένο σε μια καρέκλα και το κεφάλι του έγερνε από την άλλη. Απλά ανέπνεε. Δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν μαζί του και τον πήραν, σχεδόν σερνόμενο, και τον έβαλαν στο κελί του”.

« Ο Δρόμος με τις Φάμπρικες | Rruga e Fabrikave

Περί ταυτότητας και άλλων δαιμονίων

 

Τι είναι λοιπόν αυτό που μας δίνει ταυτότητα, αφού προφανώς όλα αυτά δεν είναι παρά δευτερεύοντα χαρακτηριστικά που μπορούν αν ανιχνευτούν σε οποιοδήποτε κομμάτι της κοινωνίας;
Νομίζω πως αυτό που μας δίνει ταυτότητα πέρα από κάθε αμφιβολία είναι η ΠΙΣΤΗ στην θρησκεία των προγόνων μας. Και μην ακούσω τα γνωστά σχόλια για την λέξη πίστη, συνήθως απλά δείχνουν την έλλειψη ταυτότητας για την οποία μιλάω.

Λατρευτική Κοινότητα « Λ Α Β Ρ Υ Σ »

Από την μια θλίψη στην άλλη. Θ’ ακούσεις φίλε μου Πανδίων και τα γνωστά σχόλια και τ’ άγνωστα σχολιανά. Για ποιά ακριβώς πίστη μιλάς; Για ποιά θρησκεία; Σε τι με καλείς να πιστέψω; μπορείς να μου το από δείξεις; Αν όμως φαίνεται δεν χρήζει πίστης. Αν φαίνεται δεν χρειάζεται θρησκεία. Ξεκολλάτε με τις θρησκείες.

Δεν λείπει η ταυτότητα. Αυτή υπάρχει. Εμείς αρνούμαστε αυτή μας την ταυτότητα ακολουθόντας τις θρησκείες. Δεν πρόκειται για άγνοια ταυτότητας αλλά άρνηση αυτής. Και εντάξει, συμφωνώ πως έχει κάθε δικαίωμα όποιος θέλει να αρνείται αυτή την ταυτότητα αλλά το να κάνει πως την αγνοεί είναι αστείο τουλάχιστον. Διότι αν θέλει να την αγνοεί τότε συμβαδίζει με τους συνήθεις διώκτες αυτής έστω δια της σιωπής του.

Αν τώρα αναρωτιέστε γιατί αρνιόμαστε την ταυτότητά μας, πολύ ευχαρίστως να σας πω. Διότι είμαστε ξένοι με τους θεούς. Δεν τους γνωρίζουμε δεν τους αντιλαμβανόμαστε ως έχουν και ενώ είναι μπροστά μας τους αγνοούμε. Τους πατάμε και δεν γυρίζουμε καν να τους κοιτάξουμε. Διότι η παιδεία μας έχει φορέσει παρωπίδες κι εμείς δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να τις βγάλουμε. Διότι αν τις βγάλουμε φοβόμαστε μήπως η πραγματικότητα είναι τόσο απλή που θα σκοτώσει τ’ όνειρο που μας φύτεψαν στο κεφάλι. Αρνούμαστε να δούμε τον θεό στο δέντρο διότι τότε θα νοιώσουμε πόσο μικροί είμαστε στην πραγματικότητα. Αρνούμαστε να δεχτούμε το θεϊκό άγγιγμα του ήλιου διότι τότε θα πάψουμε να είμαστε οι… εκλεκτοί του παραμυθιού και γι αυτό κάνουμε πως το αγνοούμε και το λέμε… ηλιοθεραπεία. Διότι αν πούμε την ανάσα μας τελετή και ιεροπραξία τότε θα ξυπνήσουν οι δαίμονες και η μαμά μας είπε πως αυτό είναι κακό. Πολύ κακό. Φόβος ανθρώπων που ούτε την τροφή τους δεν είναι ικανοί να θυσιάσουν στην πραγματικότητα κι έτσι έγινε ο χασάπης ιερέας και το σούπερ μάρκετ ναός. Ναός ανθρώπων παρασιτικών χωρίς ταυτότητα χωρίς παρελθόν και μέλλον. Μακριά από την πραγματικότητα, μακριά από τους θεούς. Ένα χαμένο μυαλό στο υπερπέραν κάποιου άλλου κόσμου. Νοητού με φορά αντίστροφη, μηδενιστική.

Εύχομαι να βρείτε την ταυτότητα που ζητάτε. Μέχρι τότε πάρτε ένα δείγμα της δικής μου και αν σας αρέσει κάτι… ελεύθερη είναι, κρατήστε ότι θέλετε.

Πήγαινε στην διεύθυνση http://www.gfcdigital.gr/gfc/index.html?locale=el# πάνω δεξιά έχει το ψηφιακό αρχείο με αλφαβητική σειρά. Επέλεξε το γράμμα Ε και δες αποσπάσματα από το ντοκιμαντέρ του Σταύρου Ιωάννου, “Έστιν ουν τραγωδία”. Μετά συζητάμε με όποιον θέλει για την δική μου ταυτότητα και τι σημαίνει αυτή.   

Κατέστρεψαν Βελανιδιά 1600 ετών!!!

Είμαι έξω φρενών. Με το ζόρι κρατιέμαι να μην κάνω κακό. Τα πράγματα έχουν πλέον ξεφύγει από κάθε λογική και νοιώθω πως μ’ εγκαταλείπει και η δική μου και αυτό είναι πολύ άσχημο.
Διάβασα σήμερα στο μπλογκ της ομάδας Παυσανίας πως μια από τις τελευταίες στην Αττική βελανιδιές θανατώθηκε επειδή ενοχλούσε τα… κεραμίδια της παρακείμενης παναγίας.
Αντιγράφω καταρχήν την καταγγελία και παρακάτω θα σας πω.

Κείμενο Ευρύνοος
Στην περιοχή Εννέα πύργοι στα Καλύβια Θορικού Αττικής, υπάρχει η εκκλησία της Παναγίας Μεσοσπορίτισσας.. η οποία είναι του 12ου αιώνα και είναι χαρακτηρισμένο Βυζαντινό μνημείο.. Απέναντι στην εκκλησία βρίσκεται ένας κορμός βελανιδιάς, ακέφαλος πλέον.. "κάποιοι" φρόντισαν να της στερήσουν την Ζωή.. δυστυχώς η Παιδεία έχει λείψει πλέον στις μέρες μας.. αυτό το Ιερό Δένδρο χρονολογείται απο το 400 μ.χ βέβαια ακόμη και το ταμπελάκι που το έγραφε, οι ίδιοι "κάποιοι" φρόντισαν να εξαφανιστεί..
δέν γνώριζαν όμως ότι "κάποιοι άλλοι" είχαν στα χέρια τους φωτογραφίες απο παλαιότερες εξορμήσεις τους.. είχα φωτογραφήσει το Ιερό Δένδρο εγώ ο ίδιος.. εδώ βλέπουμε τον ναό της Παναγίας πρίν απο περίπου 7-8 χρόνια υπο την σκιά της Βελανιδιάς..

κι εδώ η πανέμορφη Βελανιδιά όταν ήταν ζωντανή.. πρίν απο λίγα μόλις χρόνια.. και ψάχνοντας στο διαδίκτυο κάντε ένα κλίκ ΕΔΩ να δείτε απο το επίσημο site του Δήμου Καλυβίων στην φωτό, τις φυλλωσιές της, να σκιάζουν την εκκλησία.. πόσο να φωνάξει κανείς; ΕΔΩ ΕΓΙΝΕ ΕΓΚΛΗΜΑ.. ΔΕΝΔΡΟ 1600 ΕΤΩΝ!!! φτάσαμε στην σύγχρονη εποχή των "πολιτισμένων" βαρβάρων και καταστρέφουμε, ότι η Φύση φρόντιζε τόσους αιώνες!! ΝΤΡΟΠΗ ΑΝΘΡΩΠΟΙ! ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ.. ΤΙ ΑΛΛΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.. ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΑ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΑ? πρέπει να γίνει κάτι.. είναι κρίμα αυτό να περάσει ατιμώρητο.. μία ψυχή γηραιότατη με παρουσία 1600 ετών πάνω στην Γή μας.. έχει ζήσει όσα δέν μπορούμε κάν να φανταστούμε εμείς οι άνθρωποι..
δέν το βλέπω να απαγορεύονται τα "σκυλιά".. ζούν και βασιλεύουν.. άλλο "ωραίο"..



ναί.. μην ξεχάσουμε να "διασκεδάσουμε".. αυτό είναι πιά το μόνο που αναζητά ο σύγχρονος άνθρωπος ε; η διασκέδαση; το πανηγύρι; ο χαβαλές; ε λοιπόν όχι.. κάποιοι δέν αρκούνται σε αυτά μόνο.. http://paysanias.blogspot.com/ αυτό δέν θα περάσει έτσι.. θα ξεκινήσουμε έρευνα και άμεσα καταγγελίες.. οι υπεύθυνοι θα τιμωρηθούν..
 
 συγνώμη Κυρά μου.. το δάκρυ μου δικό σου.. δέν ξέρουν τί κάνουν οι άνθρωποι πλέον..
οι πέτρες έχουν περισσότερη αξία απο τις ψυχές σήμερα..

Αυτή λοιπόν η ιερή βελανιδιά των 1600 ετών μπορούσε να ζήσει άλλα 3500 χρόνια τουλάχιστον. Κάτω από αυτή την βελανιδιά χιλιάδες χρόνια μαζευόντουσαν οι γεωργοί και οι αγρότες μια δυό φορές τον χρόνο στην σπορά και στον θερισμό και δόξαζαν την μάνα γη για όσα μας προσφέρει. Στην σκιά αυτής της βελανιδιάς υπήρχε βωμός της Δήμητρας μέχρι που οι εγκληματίες τον κουκούλωσαν χτίζοντας απάνω του το έκτρωμα της χριστιανικής παναγίας στην προσπάθειά τους να ξεχαστεί η ζωοδότρα δύναμη της γης. Έμεινε όμως η βελανιδιά φυσικό μνημείο ιερό δέντρο που όμως με την ζωή του δημιουργούσε προβλήματα. Τι είδους προβλήματα; Τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι μη φοβούμενοι πια τις πυρές των ιεροεξεταστών του χριστιανισμού άρχισαν πάλι δειλά δειλά να μαζεύονται κάτω από αυτό το ιερό δέντρο δοξάζοντας την ομορφιά της φύσης. Κανείς απ’ όσους μαζεύονταν εκεί δεν ενδιαφερόταν για την παρακείμενη εκκλησία. Αδιαφορούσαν σαν να μην υπάρχει και όλη τους η χαρά εστιαζόταν στο ιερό αυτό δέντρο. Οι παππάδες παραπονιόντουσαν πως πάει εκεί ο κόσμος αλλά δεν μπαίνει στην εκκλησία να ανάψει ένα κερί να αφήσει μερικά ευρώ. Θύμωναν οι παπάδες που όλοι αδιαφορούσαν για τον θεός τους και γλεντούσαν τραγουδούσαν και χόρευαν κάτω από αυτή την βελανιδιά τραγουδώντας τα κάλλη της και την ιερότητά της. Πολλές φορές πήγαιναν οι παπάδες εκεί όποτε έβλεπαν κόσμο μαζεμένο και τους έδιωχναν με την παρατήρηση πως δεν είναι σωστό να περιφρονούν την παναγία για χάρη μιας βελανιδιάς. Θύμωναν ξεθύμωναν ο κόσμος τα ίδια, μαζευόταν στην βελανιδιά από κάτω και γλεντούσε αδιαφορώντας για την παναγία δίπλα. Μέχρι που οι παπάδες δεν άντεξαν άλλο αυτή την περιφρόνηση της παναγίας τους και με δικαιολογία πως τα κλαριά της βελανιδιάς με τον αέρα χαλούσαν τα… κεραμίδια έπιασαν και την έκοψαν. Θανάτωσαν μια θεά, ένα φυσικό μνημείο 1600 ετών επειδή λέει με τον αέρα τους χάλαγε τα κεραμίδια. Λες και τους είπε κανείς να πάνε κάτω από την βελανιδιά να στήσουν εκκλησία. Αλλά βλέπετε έπρεπε να θαφτεί και ο βωμός και τώρα με τον θάνατο και της βελανιδιάς ολοκλήρωσαν το σιχαμερό υβριστικό έργο τους. Σίγουρα τώρα θα κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια τα καθάρματα. Σκοτώνουν τους δικούς μου θεούς για να υπάρχει μόνο ο δικός τους ο ανύπαρκτος. Δεν φτάνει που κατέκαψαν τα δάση τώρα κυνηγάνε και τα δέντρα τα μοναχικά μέχρι που να μην μείνει κανένα. Η βελανιδιά αυτή ήταν παιδί μιας άλλης που ζούσε στις πλαγιές του Λύκαιου όρους όπου υπήρχε μέχρι τον τέταρτο μ.χ.χ. το μεγαλύτερο και ιερότερο δάσος με βελανιδιές ώσπου το κατέκαψαν οι χριστιανοί τον τέταρτο αιώνα για να αποδείξουν λέει πως δεν είναι ιερό το δάσος και πως δεν κατοικούν εκεί θεοί. Από τότε μέχρι σήμερα οι πλαγιές του Λύκαιου είναι γυμνές και μόνο σκόρπια ανά την επικράτεια υπάρχουν κάποιοι απόγονοι εκείνων των δέντρων από βελανίδια που με πόνο ψυχής διέσωσαν κάποιοι ευσεβείς τότε.
Την παναγία σας και τον χριστό σας καθάρματα.

ΟΜΑΔΑ ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ: Κατέστρεψαν Βελανιδιά 1600 ετών!!!

Φιλανθρωπίες δήθεν.

Αμα σας ξαναπούν για το… φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας θυμηθείτε αυτό. Πάει το ποίμνιο βελάζοντας και τους αφήνει λεφτά για φιλανθρωπικό έργο και αυτοί τα ξοδεύουν αλλάζοντας σαλόνια αγοράζοντας αυτοκίνητα και πληρώνοντας υπηρέτες και μερσεντές. Θέλουν και υπηρέτες και λιμουζίνες τα χριστιανικά κοπρόσκυλα!!!!! 

Συνολικά 1.275.170 ευρώ

Ο Αρχιεπίσκοπος αναφέρει πως «συνολικώς για λογαριασμό της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών εισεπράχθησαν 1.222.623,82 ευρώ, ενώ επιπλέον 52.546,50 εισεπράχθησαν για λογαριασμό της Αποστολικής Διακονίας, που απεδόθησαν. Συνολικώς εισεπράχθησαν από τους Ι. Ναούς 1.275.170,32 ευρώ». Και περιγράφει πού διατέθηκαν τα έσοδα από τις εισφορές των ναών. «Τα ανωτέρω χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για να καλυφθούν τα βασικά έξοδα λειτουργίας της Ι. Αρχιεπισκοπής και των υπηρεσιών της. Ετσι, κατεβλήθη η μισθοδοσία του προσωπικού (394.280 ευρώ), εργοδοτικές εισφορές (56.618,82 ), έξοδα διοικήσεως (99.684), έξοδα λειτουργίας γραφείων (201.887) και έξοδα συντηρήσεως κτιρίων-επίπλων (302.833). Επίσης διατέθησαν 29.131 ευρώ για συντήρηση τροχοφόρων, και 52.546,50 ευρώ στην Αποστολική Διακονία. Μετά την αφαίρεση των ανωτέρω εξόδων, προκύπτει υπόλοιπο 138.420 ευρώ. Εξ αυτών 50.000 ευρώ θα διατεθούν στο ίδρυμα «Μ. Κόκκορη», 50.000 θα διατεθούν για τις κατασκηνώσεις της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών, ενώ τα υπόλοιπα θα διατεθούν για την κατασκευή ειδικών αναβατήρων ώστε άτομα με ειδικές ανάγκες να έχουν πρόσβαση στο γραφείο του Αρχιεπισκόπου». Δηλαδή για τους «αναβατήρες» το προβλεπόμενο ποσό ήταν 38.420 ευρώ!

Προορίζονταν για κοινωνικά έργα

Από τον συνοδευτικό πίνακα προκύπτει πως τα έσοδα της Αρχιεπισκοπής από τους ναούς της, τα οποία δαπανήθηκαν για την κάλυψη των λειτουργικών αναγκών της, προήλθαν κυρίως από εισφορές που θεωρητικώς προορίζονται για το κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο της.

Συγκεκριμένα, η Αρχιεπισκοπή εισέπραξε για αγαθοεργίες 65.925 ευρώ, για υποτροφίες 68.085 ευρώ, για ενίσχυση των ιδρυμάτων της 66.915 ευρώ, για το πνευματικό έργο 66.705 ευρώ, για τον αντιαιρετικό αγώνα 62.415 ευρώ, για τις κατασκηνώσεις της 107.133, για το Ταμείο Ευποιΐας 70.957, για το ίδρυμα Διακονία 66.995 ευρώ, για το Κέντρο Στήριξης Οικογένειας 37.590 και για τη συντήρηση των αυτοκινήτων της 64.960 ευρώ.

Εξαίρεση αποτελούν οι τακτικές εισφορές του 7% επί των εσόδων των ναών για τη συντήρηση του Αρχιεπισκοπικού Μεγάρου (423.844,86 ευρώ) και του 2% επί των εσόδων για την απόσβεση (!) του Αρχιεπισκοπικού Οικήματος (121.098,96 ευρώ).

kathimerini.gr | Φιλανθρωπίες που έγιναν... αναβατήρες

Ελέω θεού. Φτου.

Αϊντε Παπα-νδρέου. Καλή αρχή. Καλά ξεκινάς. Προσκύνησες, ορκίστηκες στον γιαχβέ, πήρες την έγκριση και τώρα είσαι πρωθυπουργός… ελέω θεού. Σοσιαλιστάρα μου εσύ… φτου να μην σε ματιάσω βρε. Με το καλημέρα μας ανακοίνωσες τι μέλλει γενέσθαι αλλά δεν θα σου περάσει έτσι εύκολα. Την είδες την αποχή που είναι; Ε στις επόμενες σε βλέπω μαζί με τον Καραμάν αλή.  

ΜΙΑ ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΧΩΡΑ...

    

Στη νεοελλάδα, το βυζαντινό αυτό απολίθωμα, για να αναλάβει ο πρωθυπουργός πρέπει να ορκισθεί πρώτα κι οπωσδήποτε να υπογράψει ο εκπρόσωπος της θρησκευτικής Εξουσίας το σχετικό Πρωτόκολλο Ορκωμοσίας.

 

Ο βυζαντινός μεσαίωνας επιβιώνει ακμαιότατος: Ιερείς με χρυσοποίκιλτα άμφια, ευαγγέλια, ψαλμωδίες, κεριά, λιβάνια κ.τ.λ., ενώ ο ευσεβής νέος πρωθυπουργός μας σταυροκοπιέται με κατάνυξη...

Ο νέος πρωθυπουργός περικυκλωμένος από ρασοφόρους. Παρατηρείστε σε πρώτο πλάνο τον καπνό από τα λιβάνια.

     Τριτοκοσμικές εικόνες, που δεν αρμόζουν στον πολιτισμένο κόσμο.

Ελεύθερη Έρευνα

Αφήστε το βουλευτιλίκι, γιατί ερχόμαστε σαν λύκοι*

Η ώρα σας πλησιάζει κουφάλες λαοπλάνοι κοτζαμπάσηδες και κεχαγιάδες. Κάθε φορά όλο και περισσότεροι σας φτύνουν κι εσείς νομίζετε πως βρέχει.

Η ΑΠΟΧΗ, λοιπόν, σημείωσε την μεγαλύτερη άνοδο σε αυτές τις εκλογές. Τέτοια άνοδο, που κατέστησε σχεδόν παντοδύναμο το ΠΑΣΟΚ, πάντα βάσει των συσχετισμών που δημιουργεί ο εκλογικός νόμος. Έτσι λοιπόν η ΑΠΟΧΗ, έφτασε στο 29,1%, ή αλλιώς, 2.900.000 άτομα αποφάσισαν να μην ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Κάποιοι, έπραξαν αυτό, αναλογιζόμενοι πως οι εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Κάποιοι άλλοι, επειδή σιχάθηκαν τους πολιτικούς και τις εκλογές γενικότερα. Κάποιοι τρίτοι, επειδή δεν βρίσκουν το κόμμα επιλογής που να τους καλύπτει. Το ζήτημα είναι πως ο ένας στους τρεις, που θα συναντάτε από σήμερα έξω στο δρόμο, απείχε από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου. Επίσης, ο δεύτερος από τους τρεις, έχει επιλέξει ΠΑΣΟΚ.

Σε απόλυτους αριθμούς επί συνόλου εκλογικού σώματος, (των εγγεγραμμένων), οι μόνοι που είδαν αύξηση των ποσοστών τους, ήταν το ΠΑΣΟΚ (2,8%), το ΛΑΟΣ (1,1%), τα κόμματα που έμειναν εκτός βουλής (1,1%) και φυσικά η επιλογής της ΑΠΟΧΗΣ που αύξησε κατά 3,2% το ποσοστό της.

Στο γράφημα που βλέπετε παραπάνω, παρουσιάζονται, τα ποσοστά επί συνόλου εκλογικού σώματος, την αποδοχή δηλαδή που έχει η κάθε πολιτική πράξη είτε εκφράστηκε με την επιλογή κάποιου κόμματος, είτε με την απόφαση για ΑΠΟΧΗ.

Από το 2004 και μετά, η ΑΠΟΧΗ, βλέπουμε ότι συγκεντρώνει μια συνεχώς αυξανόμενη αποδοχή, έχοντας φτάσει σήμερα να αποτελεί την δεύτερη δύναμη, μια ανάσα από το ΠΑΣΟΚ, και αφήνοντας πολύ πίσω τη Νέα Δημοκρατία, που πλέον, είναι κατά πολύ λιγότεροι από ένας στους τέσσερις. Βλέπουμε επίσης, πως το ΠΑΣΟΚ, δεν κατάφερε να συγκεντρώσει τόσο πολύ κόσμο, ώστε αυτό που πέτυχε να θεωρείται και τόσο μεγάλη εκλογική νίκη. Η αποδοχή δεν αυξήθηκε καθόλου σχεδόν από το ποσοστό του 2004, και είναι μειωμένη κατά 2 μονάδες περίπου από το ποσοστό των εκλογών του 2000. Αυτό που διαφοροποίησε τα “εκλογικά ποσοστά” ήταν η μεγάλη άνοδος της ΑΠΟΧΗΣ και φυσικά των κομμάτων που έμειναν εκτός βουλής, που λόγω και των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ, αύξησαν κατά 1,1% το ποσοστό τους, βοηθώντας έτσι το όποιο κόμμα ήταν πρώτο

DentNEWS.net

*παράφραση από το γνωστό δημοτικό κλέφτικο τραγούδι “ΚΑΤΩ ΣΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ ΤΑ ΧΩΡΙΑ” όπου ο στίχος έχει, “γρήγορα τ’ αρματολίκι γιατί ερχόμαστε σαν λύκοι” απευθυνόμενο τότε προς όλους τους προεστούς, τους Οθωμανούς και τους προσκυνημένους ραγιάδες.

Βρε για δες τι μου θύμισαν...!

Μόλις έλαβα ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταυχυδρομείου με αυτόν εδώ τον σύνδεσμο. Το θυμάστε το έκτρωμα; Εύγε, ψόφησε. Θυμάστε τώρα και τον ανόητο συμπλεγματικό προβοκάτορα; Αν ναι, τότε κακώς. Να τον ξεχάσετε. Όπως σας είχα ξεχασμένους κι εγώ μέχρι που έλαβα το ταχυδρομείο. 

Θεωρήστε το παρόν ως απόδοση τιμής για τον Χρόνο που σας αφιέρωσα κάποτε, ως αντίο. Ανταποδώστε μου κι εσείς την λησμονιά σας. Τιμά κι εσάς κι εμένα αυτό.


Αυτούς που δεν σας τιμά να ξεχάσετε και να λησμονήσετε είναι εκείνους που σας άρμεξαν, σας χυδαιοποίησαν, σας γελοιοποίησαν, σας γκετοποίησαν, σας φασιστοποίησαν, σας ποιμνιοποίησαν και σας ομαδοποίησαν ανά... κατηγορίες για να σας αφήσουν στο τέλος έρμαιους αφού πήραν τις υπογραφές σας και τις έβαλαν στα βιογραφικά τους.

Και μιας και ο λόγος…, με μια γρήγορη αναζήτηση είδα πως κάποιοι από αυτούς πήγαν στο ΠΑΣΟΚ, κάποιοι στον ΛΑΟΣ, κάποιοι άλλοι το γύρισαν στο κύριε ελέησον και κάποιοι έβαλαν τα ρούχα τους αλλιώς. Όπως σας είχα ξαναπεί θεωρώ πως δεν φταίτε εσείς. Φταίει η παιδεία σας. Αυτή πρέπει ν’ αλλάξετε κι επειδή δεν βλέπω να τα καταφέρνετε, τουλάχιστον μην την μεταδώσετε στα παιδιά σας. Τουλάχιστον σε αυτά δώστε το δικαίωμα της επιλογής. Θυμηθείτε μόνο πως η λατρεία της φύσης δεν προϋποθέτει αρχηγούς και κόμματα, το κατα φύση ζειν προϋποθέτει ΑΥΤΟγνωσία. Αντίο από μένα.-