Ήλιος και πρωθυπουργός

Ουφ ρε γαμώτο… έχουμε πάλι εκλογές και μ’ έχουν πρήξει όλοι με τα κομματικά τους. Βρέθηκα χθες με κάποιους φίλους και αρχίσανε πάλι μέρες που είναι. Ποιος θα βγεί, ποιος θα μπεί, πόσο πολύ θα μπει και πόσο πολύ θα βγει και για πόσο θα μπαινοβγαίνει, βαρέθηκα και κάποια στιγμή απομονώθηκα στις σκέψεις μου. Σκεφτόμουν πως ο ήλιος αυτή την περίοδο έχει περιορίσει την δραστηριότητά του (χάρη μας κάνει) και είχαμε ήπιο καλοκαίρι, μπήκε βροχερό το φθινόπωρο και μάλλον θα έχουμε έναν βαρύ και δύσκολο χειμώνα φέτος συν την φτώχεια…

Την ώρα που τα σκεφτόμουν αυτά με σκούντηξε ο διπλανός μου και μ’ επανέφερε ρωτώντας με ποιος θα βγει πρωθυπουργός. Ο Παπανδρέου απάντησα θα βγει πρωθυπουργός, αλλά τι παραπάνω μπορεί να κάνει ένας πρωθυπουργός απ’ ότι κάνει ο ήλιος; Και τελικά αν θέλω καλύτερη ζωή που θα πρέπει να στραφώ, προς τον πρωθυπουργό ή προς το ήλιο; Ποιος είναι ο διδάσκαλος που έχει για να δώσει; Υπάρχει περίπτωση να υπάρξει η έννοια του «ηλιοκεντρικού πρωθυπουργού» και κατ’ επέκταση του «φυσιολάτρη πρωθυπουργού»; Και πως θα ήταν αυτός αν μπορούσε να υπάρξει; Και τι είναι αυτό που εγώ θεωρώ καλύτερη ζωή και τι χρειάζομαι γι αυτήν; Πρωθυπουργό ή ήλιο; Γιατί να θεωρούμε τον ήλιο αυτονόητο και τον πρωθυπουργό όχι; Μήπως δεν αρκεί να είναι αυτονόητος ο ήλιος; Μήπως ήρθε ο καιρός να ειπωθούν τα αυτονόητα που έχουμε παρανοήσει; Μήπως χρειάζονται οι άνθρωποι μια γενική επανάληψη των μαθημάτων-παθημάτων τους; Μήπως δίνουμε μεγάλη αξία στους πρωθυπουργούς; Μήπως παραβλέπουμε την λογική πως αυτό που μας δίνει ζωή είναι και αυτό που μπορεί να την καλυτερεύσει; Μήπως υποτιμάμε την φύση μας;

Με παράτησαν στην κοσμάρα μου όπως μου είπαν κι εγώ απάντηση δεν πήρα. Περιέπεσα σε βάσανο και πόνο του μυαλού. Είναι μια διαφορά αυτή των κυνικών με τους επικούρειους τα περί βασάνου. Αυτός ο πόνος στο μυαλό μεταξύ λογικής και πραγματικότητας πονάει περισσότερο και από τ’ αρνί που το σφάζουν. Τώρα πως γίνεται να την βρίσκει κανείς μ’ αυτόν τον πόνο, μόνο οι επικούρειοι το ξέρουν. Το γεγονός είναι πως είχα βυθιστεί στην εύρεση απαντήσεων σαν ναυαγός μες στην φουρτούνα. Και συνεχίζω. Είναι από την δική μου Οδύσσεια αυτά μάλλον…

Παναγιά η Βοήθεια

Σε «Παναγιά η Βοήθεια» μετονόμασαν Πανεπιστημιακό νοσοκομείο!

Αναβιώνει ο χριστιανικός Μεσαίωνας στην Πάτρα

Μόνο στην πνιγμένη στη διαφθορά, την υπανάπτυξη και τη θεοκρατία νεοελλάδα της Ρωμιοσύνης θα μπορούσε να ληφθεί απόφαση για μετονομασία ενός Πανεπιστημιακού νοσοκομείου σε... “Παναγιά η βοήθεια”! Συνέβη προ ημερών στην Πάτρα.

Στο από 7-8-09 δελτίο τύπου, που υπογράφεται από τον μητροπολίτη Πατρών αναφέρεται: «Μετά πολλής χαράς διαβάσαμε δημοσιευμένη στήν Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (τ. δεύτερο, α.φ. 1579, 31-7-09) την απόφαση γιά την επωνυμία του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Πατρών, “Παναγιά η Βοήθεια”... Οι αγώνες όλων μας εδικαιώθησαν και δια τούτο εκφράζομε την βαθειά μας ικανοποίηση για την απόφαση περί της ονομασίας του Γενικού Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου των Πατρών, η οποία υπογράφεται από τον υπουργό Υγείας καί Κοινωνικής Αλληλεγγύης κ. Δημήτριο Αβραμόπουλο και τους υφυπουργούς Εσωτερικών κ. Χρίστο Ζώη καί Οικονομίας και Οικονομικών κ. Νικόλαο Λέγκα και ευχαριστούμε θερμώς... Ιδιαιτέρως ευχαριστούμε τον εξοχώτατο υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης κ. Δημήτριο Αβραμόπουλο και επαινούμε καί συγχαίρουμε τον διοικητή του Γενικού Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών “Παναγιά η βοήθεια” κ. Γαβριήλ Λιατσή...».

Δεν είναι βέβαια ο υπουργός Υγείας, οι υφυπουργοί που υπέγραψαν, ή ο διοικητής του νοσοκομείου μόνοι υπεύθυνοι για αυτή την μεσαιωνικού τύπου απόφαση. Ως σχέδιο νόμου είχε περάσει πρώτα από τη Βουλή, όπου την ενέκριναν οι "εθνοπατέρες" κι ύστερα προω-θήθηκε στην Προεδρία της Δημοκρατίας, όπου την προσυπόγραψε και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Κανένας εξ αυτών δεν αντέδρασε. Και γιατί να αντιδράσει; Οι πολιτικοί επιχειρούν να συλλάβουν το σφυγμό του οχλοποιμνίου και να αλιεύσουν όσο το δυνατόν περισσότερους ψήφους, κατά προτεραιότητα από την τεράστια ευσεβή «δεξαμενή», η οποία πάντα αρέσκεται σε τέτοιου είδους θεάρεστες πράξεις.

Εντύπωση επί πλέον δεν προκαλεί η στάση μόνον των απλών Ρωμιών, αλλά κι όλου του επιστημονικού προσωπικού κι ιδιαίτερα των πανεπιστημιακών καθηγητών, οι οποίοι διέρχονται καθημερινά κάτω από τα μεγάλα μπλέ φωτεινά γράμματα, χωρίς να δείχνουν -προφανώς- ότι ενοχλούνται.

Στο νοσοκομείο υπάρχει και σχετικός ναός “Παναγιά η Βοήθεια”, όπου προσκομίζουν τακτικά τις ανάλογες θαυ- ματουργές εικόνες, κόκκαλα από πτώματα αγίων κ.λπ. κι εκτελούν «πανηγύρεις» κι όλες τις γνωστές πρακτικές χρι-στιανικού ταλιμπανισμού μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο!

[ Επισημαίνεται, ότι η έννοια του πανεπιστημιακού Ασύλου γεννήθηκε, αφού σταμάτησαν οι διώξεις των επιστημόνων και οι πυρές της Ιεράς Εξέτασης, προκειμένου να διασφαλισθεί η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελεύθερη διακίνηση ιδεών από οποιεσδήποτε επεμβάσεις της Εκκλησίας και όχι μόνον.  Το μετά την Επανάσταση του ’21 δημιουργηθέν νεοελληνικό κρατίδιο όμως, δεν απαλλάχτηκε ποτέ από τον έλεγχο της Εκκλησίας, η οποία έως και σήμερα ελέγχει πλήρως την Παιδεία -θεσμοθετημένα- μέσω του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων (πρωτοτυπία της Ρωμιοσύνης), που υπακούει πάντα αναντίρρητα στα κελεύσματα της Ιεράς Συνόδου. Οι σύγχρονοι Ρωμιοί δεν έχουν αντιληφθεί, ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά πραγματικό πανεπιστημιακό Άσυλο, γιατί παραβιάζεται νομίμως από την Εκκλησία, έχουν δε ταυτίσει (άλλη πρωτοτυπία) το Άσυλο με την επέμβαση ή μή της Αστυνομίας στους πανεπιστημιακούς χώρους - βλ. Γεμίσαμε Αλάριχους κατεδαφιστές της Παιδείας.]

                                                            *   *   *

Ο άγιος Ανδρέας μεταφέρων χιαστί σταυρό αποτελεί τον επίσημο λογότυπο του Πανεπιστημίου Πατρών (βλ. “Ένα γιαουρτάκι δεν βλάπτει μερικές φορές...”)  Oύτε εκεί αντιδρά κανείς, ούτε οι καθηγητές, οι οποίοι ήδη βέβαια αποτελούν διαπλεκόμενα γρανάζια του Ρωμιοσυνιστικού κατεστημένου (βλ. Οι εξαρτώμενοι καθηγητές και οι φοιτητοπατέρες, που βγάζουν πρύτανι!), αλλά -δυστυχώς- ούτε οι φοιτητές.

Aυτό το Σαββατοκύριακο διοργα-νώνεται επίσης στην Κλειτορία Αχαΐας πανελλήνιο επιστημονικό συνέδριο με τίτλο “O όσιος Χριστόφορος ο Παπουλάκος”. Ένας αμόρφωτος, πρώην εκδοροσφαγέας γουρουνιών, ο Παπουλάκος, αποτελεί πρότυπο επιστήμονα για τη σύγχρονη Ρωμιοσύνη. (Βλ. Τελευταίοι σε όλα! Νεορωμιοί - νεοέλληνες: Περίγελως του πολιτισμένου κόσμου).

* * *

Το επόμενο βήμα θα είναι να ξεκινήσει η Ρωμιοσύνη της Αχαΐας νέους αγώνες υπό την ιερή πάντα καθοδήγηση του μητροπολίτη της, ώστε να μετονομασθούν επί τέλους τα πάντα στην Πάτρα με χριστιανικά ονόματα, αρχής γενησομένης από το Πανεπιστήμιο Πατρών, το οποίο -άργησαν- έπρεπε ήδη να έχουν μετονομάσει σε... Αγιοάνδρειο Πανεπιστήμιο!

Γιάννης Λάζαρης

Ευχαριστούμε τον αναγνώστη μας Δ.Χ.,

για την αποστολή των φωτογραφιών.

25.9.2009

Ελεύθερη Έρευνα

Εβδομάδα χωρίς αυτοκίνητο

Και όταν λέμε χωρίς αυτοκίνητο δεν εννοούμε φυσικά πως ξεχνάμε την χρήση του για μια ολόκληρη εβδομάδα αλλά πως την περιορίζουμε μόνο για τις περιπτώσεις που δεν γίνεται αλλιώς.

Μέσα μαζικής μεταφοράς δεν χρησιμοποιώ παρά σπανίως όταν θέλω να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας όπου επίσης σπανίως πάω. Ωστόσο δεν χρησιμοποιώ ούτε το αυτοκίνητο. Για αποστάσεις έως δεκαπέντε χιλιόμετρα χρησιμοποιώ ποδήλατο το οποίο παρεμπιπτόντως ουδέποτε εγκατέλειψα από την παιδική μου ηλικία.

Δυστυχώς στην Ελλάδα ουδεμία μέριμνα υπάρχει για την χρήση ποδηλάτου σε καθημερινή βάση. Κι όμως παρ’ όλη την απουσία ακόμα και στοιχειωδών υποδομών μπορώ με βεβαιότητα να πω πως το ποδήλατο είναι η απάντηση σε πολλά προβλήματα που καταδυναστεύουν την καθημερινότητά μας. Εκτός του ότι η μετακίνηση γίνεται πολύ γρηγορότερα απ’ ότι με το αυτοκίνητο ή τα μέσα μαζικής μεταφοράς, η κίνηση με το ποδήλατο προσφέρει και μια σειρά άλλων ευκολιών αλλά και απολαύσεις που αλλιώς δεν γίνονται γνωστές. Έχω ξεχάσει τι πάει να πει ανεύρεση χώρου στάθμευσης όπως έχω ξεχάσει τι πάει να πει καθυστέρηση σε ραντεβού. Μια κλειδαριά ασφαλείας και ένας απλός υπολογισμός της απόστασης αρκούν για να μην έχω τέτοιου είδους άγχη. Το σημαντικότερο όμως είναι πως με το ποδήλατο γνωρίζω την πόλη μου όπως αυτή είναι, γειτονιές που αλλιώς δεν θα ήξερα ούτε την ύπαρξή τους. Διαδρομές που με το αυτοκίνητο χρειάζομαι τουλάχιστον μισή ώρα τις κάνω με το ποδήλατο στον μισό ή και λιγότερο χρόνο και αν το μετρό επέτρεπε την επιβίβαση ποδηλατών τότε πραγματικά θα ξεχνούσα σχεδόν τι πάει να πει αυτοκίνητο. Δυστυχώς όμως για κάποιον ανεξήγητο λόγο το μετρό στην Αθήνα αδιαφορεί για τους ποδηλάτες σε αντίθεση με άλλες μεγαλουπόλεις όπου θεωρείται αυτονόητος ο συνδυασμός.

Σαφώς ως μέσο μεταφοράς έχει και το ποδήλατο τις ιδιαιτερότητές του και τα προβλήματά του με κυριότερο αυτών τις καιρικές συνθήκες. Πάλι η λύση βρίσκεται στον σωστό εξοπλισμό και εκ πείρας διαβεβαιώνω πως το κυρίως πρόβλημα είναι μόνο η βροχή αλλά είναι λίγες οι βροχερές μέρες στην Αθήνα τόσο που μ’ ένα διαπνέων αδιάβροχο αντιμετωπίζονται πολύ εύκολα. Όταν με πιάνει βροχή συνήθως κάνω στάση για έναν καφέ μέχρι που να σταματήσει ή αν βρίσκομαι κοντά στον προορισμό μου φοράω το αδιάβροχο. Ακόμα όμως και στην περίπτωση που η καταιγίδα με στέλνει για καφέ τις περισσότερες φορές φτάνω στον τελικό μου προορισμό γρηγορότερα απ’ ότι με το αυτοκίνητο που σε περίπτωση βροχόπτωσης όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει. Μένουμε απλώς ακούνητοι για ώρες μέσα σε μποτιλιάρισμα χωρίς καμία έξοδο διαφυγής.

Για να μην τα πολυλογώ όσοι τυχόν ενδιαφέρεστε επισκεφτείτε την ιστοσελίδα των ποδηλατών όπου θα σας λυθούν όλες οι απορίες. Εγώ πάντως δεν αλλάζω το ποδήλατό μου με τίποτα και για κανένα λόγο. Και μην μου πει κανείς πως δεν μπορεί να κάνει κάποιος τις αγορές του με το ποδήλατο! Σας πληροφορώ πως στο δικό μου φορτώνω μισό καρότσι του σούπερ μάρκετ. Και φυσικά μια βόλτα με τα ποδήλατα οικογενειακώς είναι ότι καλύτερο για τα απογεύματα της Κυριακής έστω και αν μετά τα… των εφήβων χρειάζονται ακτινολόγηση.

 

ΥΣ όπως συνήθως ο Σεπτέμβριος και ο Οκτώβριος είναι μήνες με πολύ πίεση για μένα γι αυτό και οι δημοσιεύσεις μου έχουν περιορισθεί και να βρήκα χρόνο να γράψω στα γρήγορα αυτή την δημοσίευση το οφείλω στο ποδήλατο.

Απάντηση περί μασονίας.

Φίλε Κλείτωρ, μ’ έχουν πλησιάσει άτομα προσπαθώντας να με πείσουν ότι οι μασόνοι είναι καλοί άνθρωποι και το μόνο που προσπαθούν να κάνουν είναι να μάθουν την «αλήθεια» αλλά ο κόσμος τους έχει παρεξηγήσει και διάφορα τέτοια…

Το συζήτησα με τους γονείς μου και αυτοί μου είπαν ΜΑΚΡΥΑ από ΜΑΣΟΝΟΥΣ δεν είναι καλοί άνθρωποι όπως πολλοί φίλοι μου είπαν το ίδιο μα κανείς δεν ήξερε να μου πει το γιατί.

Σε παρακαλώ απάντησέ μου και πες μου για ποιο λόγο οι μασόνοι είναι κακοί. Θέλω την επόμενη φορά που θα με πλησιάσουν τα ίδια άτομα να ξέρω και να μπορώ να τους αντιμετωπίσω. Ευχαριστώ για τον χρόνο σου που έκατσες και διάβασες το mail μου.

Έλαβα το παραπάνω στην αλληλογραφία μου και μου έκανε εντύπωση διότι ξεφεύγει από τις συνήθεις ερωτήσεις που δέχομαι. Απαντώ δημόσια μιας και το ερώτημα κρύβει περισσότερα του ενός θέματα τα οποία θεωρώ άξια συζήτησης. Για λόγους δεοντολογίας ο αποστολέας αναφέρεται ως Χ.

Αγαπητέ Χ, και μόνο που σε πλησίασαν είναι από μόνο του αρνητικό. Το γιατί είναι εύκολο να το καταλάβουμε. Οι μασόνοι είναι μια κλειστή μυστικοπαθής κάστα ανθρώπων που δεσμεύονται μεταξύ τους δήθεν για να μην διαρρεύσουν τα δήθεν μυστικά τους και η δήθεν αλήθεια τους. Στην πραγματικότητα αυτή η μυστικοπάθειά τους δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά το διαφημιστικό τους κόλπο προς άγρα ποιμνίου.

Δεν είναι ούτε κακοί άνθρωποι ούτε καλοί άνθρωποι. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι. Δεν υπάρχει καλό και κακό γενικότερα. Οι έννοιες όπως αυτές του καλού και του κακού είναι τόσο σχετικές που αδυνατούν να ορίσουν κάτι συγκεκριμένο παρά μόνο στιγμιαία και κατά περίπτωση. Αυτό που σήμερα θεωρούμε καλό σε άλλες ιστορικές στιγμές κάποιοι άλλοι άνθρωποι μπορεί να το θεωρούσαν κακό. Αλλά και ταυτόχρονα στο σήμερα κάποια που εμείς θεωρούμε κακά άλλοι τα θεωρούν καλά. Το καλό και το κακό λοιπόν δεν έχουν κάποιες σταθερές αλλά είναι προσωπικές και κοινωνικές συμβάσεις που μεταβάλλονται από πρόσωπο σε πρόσωπο, από κοινωνία σε κοινωνία και από εποχή σ’ εποχή. Ακόμα όμως και υπό το πρίσμα συγκεκριμένων τέτοιων συμβάσεων πάλι δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε συλλήβδην. Υπάρχουν καλοί άνθρωποι μασόνοι όπως υπάρχουν και καλοί άνθρωποι ολυμπιακοί. Το ίδιο υπάρχουν κακοί άνθρωποι οικοδόμοι όπως και κακοί άνθρωποι ακαδημαϊκοί. Αν λοιπόν ερχόταν ένας μασόνος και μου έλεγε πως οι μασόνοι είναι καλοί άνθρωποι θα του απαντούσα πως μου λέει βλακείες διότι δεν είναι δυνατόν όλοι οι μασόνοι να είναι καλοί άνθρωποι. Το ίδιο σαφώς θ’ απαντούσα και σε όποιον μου έλεγε πως οι μασόνοι είναι άνθρωποι κακοί. Τέτοιου είδους τσουβαλιάσματα προέρχονται είτε από χαζομάρα είτε από ακραίες αντιλήψεις διότι είναι από μόνα τους ακραία. Συνεπώς δεν τίθεται θέμα καλών και κακών ανθρώπων.

Τίθεται όμως θέμα σκοπού. Είναι η μασονία κάτι καλό ή κάτι κακό; Προσωπικά την χαρακτηρίζω επικίνδυνα βλακώδη. Πρόκειται για άλλη μια κλειστή οργάνωση ανθρώπων που πουλάνε μυστικισμό, ποδίτσες, αξιώματα, τελετουργικά, μύθους, φήμες και άλλη μια μοναδική αλήθεια (διαφορετική (;) από τις μοναδικές αλήθειες ομοειδών οργανώσεων) προς άγρα ποιμνίου.

Ο άνθρωπος που θέλει να ψάξει τις αλήθειες τις ψάχνει αγαπητέ Χ στον εαυτό του. Τότε και μόνο τότε ο καθένας μας βρίσκει την μοναδική του αλήθεια. Και τότε είναι πραγματικά μοναδική επειδή μοναδικός είναι και ο καθένας από εμάς. Υπάρχουν τόσες αλήθειες όσοι σχεδόν και οι άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη. Συνεπώς αυτοί που ακολουθούν την μασονία και ότι άλλο παρεμφερές, με την πράξη τους αυτή δείχνουν πως δεν είναι ικανοί να ψάξουν για την δική τους αλήθεια και αναζητούν κάποια έτοιμη. Όμως η όποια έτοιμη «αλήθεια» σκοτώνει τον δημιουργικό άνθρωπο και στην θέση του τοποθετεί ένα ακόμα ποίμνιο. Τελικά επειδή όπως ήδη κατάλαβες και η αλήθεια είναι κάτι σχετικό, κάποιοι πονηροί πουλάνε αλήθειες και αγοράζουν ποίμνιο. Σκοπός τους δεν μπορεί να είναι άλλος από το κυνήγι της εξουσίας του χρήματος και της δόξας. Αλήθειες πουλάνε οι θρησκείες, τα κόμματα, οι ιδεολογίες, αλήθεια πούλαγαν όλοι οι δυνάστες της ιστορίας, αλήθειες πουλάνε και όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ψέματα δεν πουλάει κανείς. Έχεις ακούσει ποτέ ή σ’ έχουν πλησιάσει ποτέ και να σου πουν «έλα μαζί μας γιατί εμείς λέμε ψέματα»; Έχεις ακούσει ή σ’ έχουν πλησιάσει λέγοντάς σου πως είναι κακοί, κλέφτες απατεώνες κλπ; Όχι βέβαια και ούτε πρόκειται κανείς να το κάνει. Όλοι αυτοί αγαπητέ Χ πουλάνε το ίδιο προϊόν σε διαφορετική συσκευασία. Πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες εκμεταλλευόμενοι την ποιμνιοποίηση των κοινωνιών και λειτουργώντας προς συντήρηση αυτής.

Οι άνθρωποι εκ φύσεως έχουν ανάγκη να ανήκουν κάπου. Αυτή την ανάγκη όμως την εκμεταλλεύονται όλες οι ομάδες διαιρώντας με αυτόν τον τρόπο την ευρύτερη κοινωνία σε μικρότερες υποομάδες ώστε μέσω αυτών να είναι εύκολη η χειραγώγηση του ευρύτερου συνόλου. Είναι το γνωστό «διαίρει και βασίλευε» και οι μασόνοι δεν εξαιρούνται αυτού του άθλιου κανόνα. Άλλωστε το εσωτερικό τους σύστημα με μυήσεις αρχηγίες φωτισμένους και αφώτιστους δείχνει πως πρόκειται για άλλη μια αντιδημοκρατική οργάνωση όπου το αφελές ποίμνιο προσδοκά απαντήσεις από τον μυημένο σωτήρα και δοξασμένο αρχηγό ευελπιστώντας πως κάποτε και οι ίδιοι θα τύχουν της δόξας να είναι μυημένοι αρχηγοί μέσω της φώτισης του μύστη. Τρίχες αγαπητέ Χ. Ολιγαρχικές και αριστοκρατικές τρίχες τυλιγμένες σε όμορφες στολές μεγαλειώδη αξιώματα και προκατασκευασμένες χειροτονίες μυημένων και άλλες τέτοιες μπούρδες. Ας βρεθεί ένας μασόνος να μου πει εκτός από τις στολές και τα τυπικά σε τι διαφέρει από οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο.

Εν τέλει η γνώμη μου είναι πως οι μασόνοι δεν είναι τίποτα άλλο από μια ακόμα ομάδα ανεγκέφαλων μη δημιουργικών ανθρώπων οι οποίοι βλάπτουν την κοινωνία πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες και συντηρώντας την ποιμνιοποίησή της. Εσύ θα αποφασίσεις αν αυτό είναι «καλό» ή «κακό» και αυτή σου η απόφαση αφορά μόνο εσένα. Εσύ θα επιλέξεις αν θα είσαι ποίμνιο (με ποδίτσα ή χωρίς) ή αν θα καλλιεργήσεις το πνεύμα σου ελεύθερα. Άλλωστε αν είχαν πράγματι κάτι αξιόλογο να σου προτείνουν θα μπορούσαν να το κάνουν και χωρίς να είσαι μέλος τους. Το ότι προσφέρουν την «αλήθεια» στα μέλη τους μόνο σημαίνει πως απλώς κοροϊδεύουν τον κόσμο και το μοναδικό που προσφέρουν είναι μια ταυτότητα μέλους. Άντε και καμιά ποδίτσα.

7 μέρες φαγούρα

διαβάστε την Κυριακή και την Δευτέρα

Μέρα Τρίτη

Ξύπνησα πρωί πολύ πρωί με το πρώτο λάλημα. Όταν το πιοτό είναι αγνό και καθαρό με δύο ώρες ύπνο ξυπνάει ο άνθρωπος και είναι σαν να μην έχει πιει τίποτα. Τόσο καλά. Πλύθηκα νίφτηκα και κατέβηκα στην αυλή. Η αυλή μου είναι προσήλια την πιάνει ο πρώτος ήλιος και είναι χάρμα να κάθεσαι εκεί και να απολαμβάνεις την ανατολή κι εκείνο το πρώτο φύσημα τ’ ανέμου την ώρα που το πρώτο ζέσταμα αγγίζει το δέρμα. Πνοή ζωής στην καλημέρα. Στο κέντρο της αυλής βρίσκεται μια μεγάλη λαξεμένη πέτρα παραλληλόγραμμη με κατεύθυνση από ανατολή προς δύση, ίσα με το γόνατο σε ύψος και μια οργιά σε πλάτος. Δημιουργεί ένα φυσικό τραπέζι και η στιλπνή από τα χρόνια επιφάνεια χωρίζεται νοητά σε δύο μέρη. Αν σταθεί κάποιος μπροστά της κοιτώντας προς τον βοριά έχει στην δεξιά μεριά (την ανατολική) ένα βαθούλωμα για φωτιά και στην αριστερή (την δυτική) μια λεία γυαλιστερή επιφάνεια που πάνω της τα νερά της πέτρας είναι αρκετά για να δώσουν μια ζωγραφιά απαράμιλλης τέχνης, από αυτές που μόνο η φύση μπορεί να φτιάξει. Η δε θέα κοιτώντας βόρια, είναι απίστευτα όμορφη με σχεδόν όλη την βόρεια Πελοπόννησο με όλες τις κορυφές, σ’ ένα ενθουσιαστικό ανάγλυφο που σταματάει μόνο στον ορίζοντα. Την πέτρα αυτή την είχε στήσει ο προπάππος μου όταν σήκωσαν για πρώτη φορά το σπίτι εν έτη 1873. Αυτή είναι η ψησταριά του σπιτιού. Το μπάρμπεκιου όπως λέμε στα νέα ελληνικά.

Συμμάζεψα ένα γύρω, έβαλα πάνω στην πέτρα μια χούφτα στάρι, και βγήκα να πα’ ν’ ανοίξω το κοτέτσι που είναι μακριά από το σπίτι, ένα τσιγάρο δρόμο. Τι όμορφα που είναι αυτά τα καλοκαιρινά πρωινά στην φύση. Αναπνέει ο άνθρωπος και το χαίρεται, αναγαλλιάζει η καρδούλα του. Ο ήλιος ήδη είχε αρχίσει να δίνει τα πρώτα χρώματα στον ουρανό. Χρώματα έντονα αυτά του αυγουστιάτικου πρωινού που ζεσταίνουν το μυαλό πριν ζεσταθεί το σώμα, σαν να το προετοιμάζουν λες για την κάψα που ‘ρχεται. Ξύπνια απ’ ώρα τα πουλιά ήπιαν το νερό τους και τώρα τιτιβίζουν ολόγυρα μεσ’ στην τρελή χαρά, παίζοντας στις κλάρες και κουτρουβαλώντας μεταξύ τους όταν κάνας καλός μεζές έσκαγε το κεφάλι του από το χώμα. Ε ρε γλέντια και πανηγύρια που κάνει η ζωή. Με την πρώτη αχτίδα τα χρώματα έδειξαν όλο το μεγαλείο τους. Με κυρίαρχο το πράσινο υπάρχουν όλα σ’ ένα τρελό ανακάτεμα, σε μια τρελή συνύπαρξη που όσες φορές και να την δεις πάντα θα είναι σαν να το βλέπεις πρώτη φορά. Γνωστό και άγνωστο ταυτόχρονα όπως και η ζωή μας.

Έτσι τρισευτυχισμένος περπατώντας έφτασα στο κοτέτσι τ’ άνοιξα, μάζεψα τ’ αυγά στο δισάκι κι άλλαξα νερό, μα καρπούς δεν τάισα σήμερα. Όταν είναι για να φάμε πουλί δεν τα ταΐζουμε το πρωί, μόνο τ’ αφήνουμε να βόσκουν ελεύθερα. Μέχρι να συγυρίσω και να μαζέψω και μια αγκαλιά πουρναρόξυλα ξερά φώτισε πια για τα καλά και μαζί με τον ήλιο έπιασε και η ζέστη, εκείνη η πρωινή που αχνίζει την γη μέχρι να την στεγνώσει. Εντωμεταξύ από την ράχη απέναντι ακουγότανε το τροκάνι του τράγου, σήμα πως ο κουμπάρος είχε τελειώσει τ’ άρμεγμα και τα ‘χε βγάλει για βοσκή. Κίνησα προς το μαντρί συνεχίζοντας τον πρωινό μου περίπατο πήρα φρέσκο γάλα και γύρισα στο σπίτι να φάμε πρωινό.

Η μέρα κύλησε όμορφα όπως κυλούν όλες οι μέρες των διακοπών όπου η ανεμελιά έχει την εορτή της. Ήταν νωρίς το απόγευμα κι εγώ χαρχάλευα στον κήπο όταν φάνηκε ο γιός μου και μου κανε σήμα.

-Έλα μπαμπά ήρθε το δείπνο.

Τράβηξα για την αυλή. Το πετεινάρι είχε βρει τους καρπούς είχε ανέβει στην πέτρα και λάλαγε όλο καμάρι με τα λειριά φουσκωμένα. Ε ρε δόλιε σκέφτηκα, αν ήξερες τι σε περιμένει. Πλησίασα ήρεμα και μέχρι το πουλί να καταλάβει τι συμβαίνει το είχα κιόλας τελειώσει και καθώς τον ξεπουπούλιαζα πριν κρυώσει άκουσα μια πνιχτή κραυγή που μου έκανε εντύπωση. Γύρισα το κεφάλι προς το μπαλκόνι και είδα την Μαρία να με κοιτάζει με μια αποστροφή και μια αηδία λες και της είχα σφάξει τον πατέρα.

-τον προτιμάς ψητό στην κατσαρόλα με πατάτες για κοκκινιστό;

Την ρώτησα αλλά απάντηση δεν πήρα. Μου γύρισε την πλάτη επιδεικτικά και μπήκε στην κουζίνα λέγοντας κάτι στην Χριστίνα που όμως εγώ δεν άκουγα. Σε πέντε λεπτά τελείωσα το ξεπουπούλιασμα και κρατώντας το πετεινάρι από τα πόδια ανέβηκα στην κουζίνα να το ετοιμάσω για την κατσαρόλα. Μπαίνοντας έπεσα πάνω στην Μαρία που μόλις με είδε έβγαλε μια τσιρίδα και κοιτώντας μια εμένα και μια τον κόκορα τραβήχτηκε στην άκρη και σωριάστηκε πάνω σε μια καρέκλα κοιτώντας με μια απέχθεια που ούτε ο χειρότερος εχθρός μου δεν θα με κοίταζε. Άφησα το κόκορη στον πάγκο έβαλα ένα ποτήρι νερό και κάθισα στο τραπέζι απέναντι από την Μαρία. Η Χριστίνα είχε ήδη αναλάβει την προετοιμασία του δείπνου μα ήταν και αυτή σκεφτική. Είχα καταλάβει τι συμβαίνει μα δεν ήθελα να το αφήσω να περάσει έτσι οπότε άνοιξα την κουβέντα.

-Μαρία σε βλέπω λίγο χλωμή. Καλά είσαι;

-καλά. Μου απάντησε ξερά.

-ναι μα κάτι έχεις. Σε πείραξε κάτι;

-κοίτα εγώ είμαι άνθρωπος που τα λέει στα ίσα, γι αυτό θα στο πω. Είσαι εγκληματίας δολοφόνος.

Δεν πρόλαβα να απαντήσω και γυρίζοντας η Χριστίνα παραπονέθηκε.

-Ε όχι κι εγκληματίας βρε Μαρία. Έναν κόκορα έσφαξε ο άνθρωπος να φάμε για βράδυ που έχουμε τραπέζι στους κουμπάρους.

Η Μαρία δεν μίλαγε ούτε κι εγώ. Νεκρική σιγή είχε πέσει στην κουζίνα πράγμα ξένο για μένα. Εγώ έχω μάθει πως σε τέτοιες περιπτώσεις η χαρά είναι που κυριαρχεί στον χώρο, αλλά περιέργως σήμερα μόνο χαρά δεν υπήρχε.

-Μαρία μήπως είσαι χορτοφάγος; τόλμησα να ρωτήσω αλλά πριν πάρω απάντηση μπήκε η κόρη μου και μες την τρελή χαρά μου σκάει ένα φιλί όλο ζουμί και έχοντας πέσει μέσα στην αγκαλιά μου εν χορό φώναξε:

-εγώ τον θέλω ψητό της κατσαρόλας με πατάτες.

Ώχουυυ τι θελε και το ‘πε πετάγεται με μιας η Μαρία και δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει εξαφανίστηκε για τον ξενώνα.

-μπαμπα τι έπαθε αυτή κι έφυγε έτσι; Με ρώτησε η κόρη μου ενώ ταυτόχρονα μπήκε και ο γιός μου μέσα.

-μπαμπα καλά είναι η Μαρία; Την είδα να τρέχει προς τον ξενώνα σχεδόν κλαίγοντας.

Η Χριστίνα σκούπισε τα χέρια στην ποδιά την κρέμασε στην καρέκλα κι έφυγε να πάει να βρει την φίλη της. Εγώ ήδη είχα αρχίσει να τα παίρνω στο κρανίο πάλι. Εμ μου χάλασε την διάθεση και μου μαγάρισε το δείπνο, εμ θα πιάσουν τώρα την κουβέντα οπότε μένει και το μαγείρεμα σε μένα. Έστειλα τα παιδιά να πάνε να παίξουν φόρεσα την ποδιά και ανέλαβα τον κόκορα. «Μωρέ σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει θα τον κάνω εγώ λουκούμι να τον φχαριστηθούμε και χτυπήσου εσύ όσο θέλεις», σκεφτόμουνα όσο τον ετοίμαζα. Τελείωσα σκέπασα την κατσαρόλα και κίνησα για τον κήπο. Είχε πια απογευματιάσει για καλά, είχε πέσει ο ήλιος κι εγώ μ’ αυτά και μ’ αυτά δεν είχα ακόμα ποτίσει. Μετά από ώρα, στα τελειώματα, ήρθε και η Χριστίνα στον κήπο.

-ξέρεις δεν έχει ξαναδεί σφάξιμο και σοκαρίστηκε. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι μαθημένοι στα αίματα. Προσπάθησε να την δικαιολογήσει.

-εντάξει της απάντησα, το καταλαβαίνω μόνο ελπίζω το βράδυ να μην μας χαλάσει την διάθεση έτσι; Θα έρθει στο τραπέζι;

-θα έρθει, αλλά σε παρακαλώ μην της κρατάς κακία, είναι και σε άσχημη φάση με τον άντρα της…

«Νάτος πάλι ο άντρας της και τα οικογενειακά της» σκέφτηκα αλλά δεν έδωσα συνέχεια. Μαζέψαμε τα ζαρζαβατικά για την σαλάτα και κινήσαμε εγώ να κλείσω το κοτέτσι και η Χριστίνα για το σπίτι. Έπιασε να νυχτώνει πια.

Ο κόκορας ήταν από ώρα έτοιμος. Είχα στρώσει τραπέζι στην αυλή η Χριστίνα στην κουζίνα έκανε τις τελευταίες ετοιμασίες, τα παιδιά μόλις είχαν μαζευτεί και μπανιαριζόντουσαν και η Μαρία η οποία αποφάσισε τελικά να βγει από το δωμάτιο, είχε από ώρα θρονιαστεί στο μπαλκόνι και μας κοίταζε καπνίζοντας αρειμανίως το ένα τσιγάρο πάνω απ’ τ’ άλλο όταν να ‘σου και η κουμπάρα στην αυλόπορτα κουνιστή και λυγιστή.

-καλώς την κουμπάρα. Που ‘ναι ο κουμπάρος δεν τελείωσε ακόμα;

-έρχεται έρχεται όπου να ‘ναι, μου λέει και πλησιάζοντας την αρπάζω από την μέση και της δίνω ένα ρουφηχτό φιλί μέσα στο λακκάκι του λαιμού. Σας έχω πει για την κουμπάρα; Θεά η κουμπάρα. Κορίτσαρος να την πιεις στο ποτήρι με μάγουλο ροδοκόκκινο όπως των ανθρώπων που ζουν μόνιμα στην επαρχία και δέρμα ηλιοκαμένο. Κόμματος σας λέω από τους λίγους. Όχι πως ο κουμπάρος πάει πίσω. Παλληκάρι από τα λίγα αλλά να, εγώ ως αρσενικό τα θηλυκά είναι που με τραβάνε. Αγκαλιασμένοι λοιπόν με την κουμπάρα χαριεντιζόμασταν και ανταλλάσαμε φιλοφρονήσεις όταν βλέπω την Μαρία να κατεβαίνει από την σκάλα με μια σαλάτα στα χέρια. Μας καληνύχτισε περνώντας κι έφυγε για το δώμα, έτσι ξερά.

Σήκωσα το κεφάλι και βλέπω την γυναίκα μου στο μπαλκόνι μ’ ένα ύφος χαλασμένο εντελώς, που κοίταζε. «Τι σκατά έγινε πάλι»; Αναρωτήθηκα και αφήνοντας την κουμπάρα ανέβηκα πάνω.

-τι έγινε ρε Χριστίνα πάλι; Γιατί έφυγε η Μαρία έτσι χάλια;

-θα σου πω, θα σου πω μου λέει, δεν είναι ώρα τώρα. Θα τα πούμε μετά.

«Σκασίλα μου ότι και να ‘γινε σκέφτηκα» και να ‘σου και ο κουμπάρος. Στρωθήκαμε στο τραπέζι και του δώσαμε και κατάλαβε μέχρι αργά την νύχτα. Πρέπει να ήταν πολύ μετά τα μεσάνυχτα όταν τελειώσαμε τους χορούς και τα τραγούδια. Λουκούμι ο κόκορας μας έκανε μια παρέα που όμοια της μόνο στα παραμύθια βρίσκεις. Γέλια και χαρά μέχρι τελική πτώσης.

συνεχίζεται>>>

Οι εκλογές χωρίς λόγια…

7 μέρες φαγούρα.

διαβάστε την πρώτη μέρα, Κυριακή.

Μέρα Δευτέρα

Την άλλη μέρα το πρωί κατά τις δέκα να ‘σου και η Μαρία με το μαύρο της το TOYOTA. Την είδα από μακριά καθώς έμπαινε στον περίβολο του σπιτιού και στάθμευσε μπροστά. Είχαμε βγει βόλτα με τα παιδιά και παίζαμε ποιος θα βρει την πιο μεγάλη σαύρα. Τ’ άφησα να παίζουν και πήγα προς το σπίτι να υποδεχτώ κι εγώ την καλεσμένη μας, ήταν και ώρα για καφέ, είχε πιάσει και η ζέστη, μια χαρά.

Καθίσαμε στον κήπο κάτω από την μουριά και τα λέγαμε. Η Μαρία ήταν πράγματι πολύ στεναχωρημένη. Χώρισαν γιατί έμαθε πως ο Γιώργος ο άντρας της την απατούσε με μια δασκάλα του παιδιού και αυτό δεν μπορούσε να του το συγχωρήσει με τίποτα. Δεν κάθισα πολύ ώρα μαζί τους, ήπιαμε τον καφέ μας φάγαμε το καρπούζι μας και προτίμησα να τις αφήσω να λένε τις λεπτομέρειες με την ησυχία τους. Γυναίκες είναι, φίλες είναι αλλιώς τα λένε μεταξύ τους. Έβαλα να μαγειρέψω τις κολοκυθοκορφάδες που μάζεψα το πρωί και μετά πήρα το βιβλίο μου και τράβηξα για το νερό. Τώρα το καλοκαίρι δεν υπάρχει ωραιότερο από το να κάθεσαι στο δροσό, κάτω από το πλατάνι, δίπλα στο νερό που τρέχει γάργαρο και να διαβάζεις, να σκέφτεσαι, να τραγουδάς μαζί με τα πουλιά πλατσουρίζοντας τις πατούσες και γιατί όχι να παίρνεις και κανα μισάωρο υπνάκο. Με μάζεψε η κόρη μου.

-μπαμπά θα έρθεις να φάμε; Η μαμά στρώνει τραπέζι.

-Αν θα έρθω λέει… ερώτηση και αυτή…! Χαχαχα πες πως είμαι ήδη στην καρέκλα.

Το γεύμα ήταν ευχάριστο και η καλεσμένη μας αν και δεν πέταγε από την χαρά της έδειχνε ωστόσο ευδιάθετη. Φάγαμε κουβεντιάζοντας διάφορα περί ανέμων και υδάτων και αφού τελειώσαμε άφησα τις δύο φίλες πάλι μόνες τους, νουθέτησα και τα παιδιά μην τυχόν και χαθούν και τράβηξα πάλι για το νερό, κάτω από τ’ αγαπημένο μου πλατάνι. Διαβάζω αυτές τις μέρες Πασκάλ Μπρυκνέρ «ο πειρασμός της αθωότητας» και μ’ έχει κυριολεκτικά ρουφήξει μέσα του αυτό το βιβλίο αν και το διαβάζω δεύτερη φορά. Πάντα μου άρεσε ο Μπρυκνέρ και ένας από τους λόγους είναι ακριβώς πως δεν αρκεί μια μόνο ανάγνωση, έχει πάντα κάτι καινούργιο να πει κάθε φορά που τον διαβάζεις. Ωραίο μυαλό.

Όταν έπιασε πια ο ήλιος να πέφτει και ο κόσμος λούστηκε τα πορφυρά του, τα μάζεψα κι εγώ και πήγα να ποτίσω τον κήπο. Το πότισμα του κήπου ξέρετε, δεν είναι αγγαρεία για μένα. Ούτε δουλειά είναι. Είναι μια ιεροτελεστία, μια ιεροπραξία που κατά την διάρκειά της καλλιεργώ και την γη και το πνεύμα. Και ομολογουμένως ο Μπρυκνέρ είναι πολύ καλό λίπασμα όπως και το φουσκί που φουσκώνει τα ζαρζαβατικά μου. Όταν ήμουν μικρός θυμάμαι, αναρωτιόμουν πως γίνεται η βρώμικη κοπριά να δίνει τόσο άρωμα στις ντομάτες και στα αγγούρια και τόση γλύκα σε κολοκύθια και μελιτζάνες. Τελικά όταν μεγάλωσα κατάλαβα πως μόνο η μάνα φύση μπορεί ακόμα και στα σκατά να δώσει αξία.

Η δύο φίλες καθόντουσαν από ώρα στην βεράντα και απολάμβαναν το απογευματινό τους φρούτο. Τις άκουγα την ώρα που πότιζα αλλά δεν καταλάβαινα τι έλεγαν. Είτε γιατί δεν μ’ ενδιέφερε, είτε γιατί το μυαλό μου ήταν αλλού, είτε γιατί μιλούσαν χαμηλόφωνα, εγώ το μόνο που είχα αντιληφθεί ήταν ένα συνεχές μουρμουρητό που κάποιες στιγμές γινόταν πιο έντονο αλλά πάντως δεν σταματούσε ούτε δευτερόλεπτο. Νίφτηκα χέρια πρόσωπο στην βρύση και ανέβηκα κι εγώ να κάτω μαζί τους. Ήθελα να φάω μισό καρπούζι τουλάχιστον τέτοια γλύκα που ‘χουν τ’ άτιμα. Καθώς όμως κάθισα αντιλήφθηκα με την άκρη του ματιού σαν να με κοίταξε υποτιμητικά η Μαρία. Μπα, θα μου φάνηκε, σκέφτηκα και δεν έδωσα σημασία. Χίμηξα στο καρπούζι και όταν είδα πως έτσι κι αλλιώς δεν μ’ έφτανε παράτησα το πιάτο και μπήκα στην κουζίνα να κόψω μερικές φέτες να τις φχαριστηθώ. Σιχαίνομαι να τρώω το καρπούζι με πιρούνι από το πιάτο. Εμένα μου αρέσει να κόβω μεγάλες φέτες και να χώνω την μούρη μου κυριολεκτικά μέσα, να βουτάω στα ζουμιά και να μου βγαίνει από τ’ αυτιά κι από την μύτη. Η απόλυτη ηδονή που μπορεί να προσφέρει ένα καρπούζι αυτή είναι για μένα. Δεν λέω, είναι μαγικό να βλέπεις την καρπουζιά να φυτρώνει και να βγάζει πρώτα ανθό και μετά μικρά καρπουζάκια σαν μινιατούρες πανέμορφα. Είναι θαύμα να τ’ ακούς να τρίζουν το βράδυ και να ξυπνάς το πρωί να τα βλέπεις διπλάσια και σε μερικές μέρες μέσα να έχουν γίνει τεράστια αλλά, η απόλυτη ηδονή είναι όταν το σφάζω και πέφτω μέσα στα ζουμιά. Τέλος πάντων, μπαίνοντας στην κουζίνα με ακολούθησε η γυναίκα μου και στριμώχνοντάς με στην γωνιά μου παρατήρησε πως δεν είναι σωστό να εμφανίζομαι έτσι μπροστά στην καλεσμένη μας, μες στις σβουνιές και στα χώματα. Καλά λέμε είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό αλλά τότε παρατήρησα πως τόσο η γυναίκα μου όσο και η φίλη της είχαν ντυθεί σινιέ και μάλιστα φόραγαν και παπούτσια.

-Βρε αγάπη μου τι είναι αυτά που μου λες; Κάθε μέρα έτσι δεν κάνουμε; Τι άλλαξε που ήρθε η φίλη σου δηλαδή; Δεν είναι δα και ο πρόεδρος της δημοκρατίας. Και γιατί παπουτσωθήκατε; Θα πάτε κάπου;

Τσίνησα και το κατάλαβε η Χριστίνα οπότε με λιγότερη απαίτηση αυτή την φορά με παρακάλεσε να φορέσω κάτι άλλο και να καθίσω μαζί τους. Τρίχες, πήρα το καρπούζι μου παραμάσχαλα και κατέβηκα στον κήπο ήρθαν και τα παιδιά έκοψα κι άλλο καρπούζι και ευχαριστηθήκαμε καρπουζοθεραπεία. Ήσυχο απόγευμα, αυτά τα μοναδικά απογεύματα της ελληνικής υπαίθρου που σε συνδυασμό με την αυτάρκειά μου μού έδινε μια απίστευτη ευδαιμονία. Ένα απόγευμα ακόμα που χαιρόμουν την ζωή μέχρι το μεδούλι. Μετά την καρπουζοθεραπεία καβαλήσαμε τα’ άλογα με τα παιδιά και πήγαμε μια βόλτα από την αρχαία διαδρομή που ακολουθούσαν οι άνθρωποι πριν ανοίξουν αυτοκινητόδρομοι. Τραβήξαμε καμιά ώρα δρόμο και γυρίσαμε αφού οι κοιλιές μας έπαψαν να κάνουν γκλου γκλού ακολουθώντας τον εκάστοτε καλπασμό. Το συνηθίζουμε αυτό με τα παιδιά μετά το πολύ καρπούζι. Είναι σαν να βάζουμε τις χορτάτες κοιλιές μας να συμμετέχουν στο τραγούδι της φύσης, χορτάτη και αυτή τέτοια εποχή και μερικές φορές μπορώ να πω, πως οι κοιλιές μας τα καταφέρνουν μια χαρά στην σύνθεση των ήχων.

Είχε πάρει πια να νυχτώνει όταν φτάσαμε στο σπίτι. Η αλογίλα μας έβγαινε από τα ρουθούνια και μέχρι να πλυθούνε πρώτα τα παιδιά, τράβηξα την καρέκλα και κάθισα στο μπαλκόνι με τις γυναίκες. Όλη αυτή την ώρα καθόντουσαν και τα λέγανε και πλησιάζοντας μπήκα κι εγώ στην κουβέντα που πάνω της έπεσα.

-έλα μωρέ με το φρόκαλο την Πετρούλα κορδώνεται και νομίζει πως κάτι κάνει. Ξέρεις Μαρία από πού βγαίνει η έκφραση «κορδώνεται»; Στην αρχαία Ελλάδα κόρδαξ λεγόταν ο δήθεν χορός όπου αντί να χορεύουν τουρλώνουν τον κώλο τους και τα βυζιά τους προς προσέλκυση του αντίθετου φύλου. Ε τέτοια περίπτωση είναι και η Πετρούλα και τίποτα παραπάνω.

-καλά άσε τώρα την Πετρούλα να κορδώνεται, μου αντιγύρισε η γυναίκα μου και πετάξου μέχρι δίπλα, κάτι λέει ο κουμπάρος πως αύριο θα φάμε κόκορα. Για κανόνισε.

Το να φάμε κόκορα ή κότα ή γενικά κρέας, για την οικογένειά μου δεν είναι κάτι απλό. Ειδικά εδώ στο χωριό όταν είμαστε ξεχνάμε κατά κάποιο τρόπο τις συνήθειες της μεγαλούπολης ή για να ακριβολογώ, θυμόμαστε τις συνήθειες των παππούδων μας και των γιαγιάδων μας και τις τηρούμε ακόμα. Πήγα λοιπόν βρήκα τον κουμπάρο κανονίσαμε για το κοκόρι και μετά το ρίξαμε στις ρακές μέχρι αργά το βράδυ. Όταν πια γύρισα στο σπίτι είχαν όλοι κοιμηθεί απ’ ώρα. Μπήκα στο μπάνιο πλύθηκα από την αλογίλα κι έπεσα κι εγώ για ύπνο.

συνεχίζεται>>>

7 μέρες φαγούρα.

Ημέρα πρώτη, Κυριακή.

Αγάααπηηη μουυυ να έρθει η Μαρία να μείνει μερικές μέρες μαζί μας;

Ήμουν στον κήπο και πότιζα το ωραίο αυτό καλοκαιρινό απόγευμα όταν η σύζυγος φώναξε. Σήκωσα το κεφάλι και καθώς την κοίταζα στο παράθυρο με το τηλέφωνο στο αυτί κατάλαβα πως αν αρνιόμουν θα χρεωνόμουν πάλι ως ο… μυστήριος της παρέας.

-και δεν έρχεται, στον ξενώνα θα κοιμάται κι ένα πιάτο φαί παραπάνω δεν λέει τίποτα, απάντησα και έσκυψα πάλι το κεφάλι παρατηρώντας τις ντομάτες μήπως μου ξέφυγε καμιά ώριμη.

Η γυναίκα μου συνέχισε με περισσότερη φόρα αφού πρώτα κάτι μουρμούρισε στο ακουστικό.

-να έρθει αύριο το πρωί;

Ο αγώνας είναι στημένος σκέφτηκα, αυτές την είχαν πάρει ήδη την απόφαση και μόνο για τα προσχήματα ρωτήθηκα κι εγώ. Χωρίς να σηκώσω το κεφάλι της έγνεψα με το χέρι καταφατικά ενώ η ματιά μου έψαχνε τώρα ανάμεσα στ’ αγγούρια.

Το βράδυ στο τραπέζι είχαμε και την ανάλογη… προετοιμασία.

-Ξέρεις χαρά μου, η Μαρία περνάει δύσκολη φάση. Μάλλον χωρίζει με τον άντρα της και θέλει λίγο χρόνο να σκεφτεί. Πάντα καλόψυχη η σύντροφός μου της αρέσει να συμμετέχει στις χαρές και στις λύπες των άλλων. Έχει εκείνο το είδος της κοινωνικότητας που εγώ έχω απορρίψει από την εφηβεία μου αλλά γι αυτό είναι τα ζευγάρια, συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο. Φαίνεται όμως πως αυτό δεν ίσχυε και στην οικογένεια της Μαρίας. Δεν έκανα παραπάνω σχόλια. Δεν μ’ ενδιέφερε άλλωστε αν η Μαρία χωρίζει ή ό,τι άλλο. Δεν ασχολούμαι ποτέ με τα προσωπικά των άλλων και αρνούμαι ακόμα και να τ’ ακούσω. Έχω άλλα προβλήματα στο μυαλό μου και οι έρωτες και τα διαζύγια μου φαίνονται τόσο κοινότυπα όσο και ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Γύρισα προς την γυναίκα μου.

-Χριστίνα, ξέρεις πως εμένα δεν μ’ ενδιαφέρουν αυτά. Κατανοώ την πολύχρονη φιλία σας με την Μαρία αλλά θα σε παρακαλέσω να τηρήσεις κι εσύ μια στάση ουδετερότητας. Άλλωστε δεν θα είναι και ο άντρας της εδώ, για να ακούσουμε και την δική του γνώμη και σκέψου πως αν αύριο αυτοί τα ξαναβρούν τότε ίσως εμείς να γίνουμε οι κακοί, αν πάρουμε τώρα θέση υπέρ του ενός ή του άλλου.

Με την Μαρία είναι φίλες πολλά χρόνια η γυναίκα μου. Από το λύκειο κάνανε πολλή παρέα και μπορεί μεν να αραιώσανε μετά την γέννηση των παιδιών ωστόσο πάντα κρατούσαν επαφή μεταξύ τους. Αρκετές φορές θέλησαν πλαγίως να κάνουμε και οι σύζυγοι παρέα αλλά σκόνταψαν πάνω στην δική μου επιλεκτικότητα μάλλον που η γυναίκα μου αρέσκεται να την λέει αντικοινωνικότητα. Τρίχες. Τι παρέα να κάνω μ’ έναν άνθρωπο που το μοναδικό του ενδιαφέρον είναι η μπάλα ειδικά όταν εγώ είμαι παντελώς αδιάφορος και άσχετος με το εν λόγω άθλημα; Αυτές όμως κράτησαν την φιλία τους και πολύ καλά έκαναν. Συχνά πυκνά τα λένε, είτε τηλεφωνικώς, είτε με επισκέψεις, είτε με καμιά βόλτα γυναικοπαρέας.

Στο τραπέζι άχνιζε το μπριάμ φτιαγμένο από λαχανικά φρεσκότατα και μυρωδάτα που μαζί με την κατσικίσια φέτα του κουμπάρου και τις ελιές της μάνας μου είχαν πάρει το μυαλό κυριολεκτικά. Για την Μαρία θα σκέφτομαι τώρα; Ήταν κι εκείνο το κρασί που δεν το πρόφτασα τον χειμώνα και τώρα έπρεπε να το πιώ για να ετοιμάσω και το βαρέλι για το επόμενο. Δέκα μέρες τώρα κάθε βράδυ με οχτάρια πάω για ύπνο και μάλλον έτσι θα γίνει και σήμερα. Το κόκκινο μπρούσκο ταιριάζει και με το μπριάμ λες κι έχει φτιαχτεί το ένα για τ’ άλλο. Γέμισα τα ποτήρια μας και έβλεπα τον γιό μου που ζύμωνε την ψίχα και έκανε κάτι βούτες στην σαλάτα άλλο πράγμα. Ζηλεύω είναι αλήθεια αυτή την ακόρεστη πείνα της εφηβείας του. Μου έχει λείψει.

-Μαμά γιατί χωρίσανε; Η κόρη μου η πεντάμορφη πήρε τον λόγο σγαρλίζοντας το πιάτο μπροστά της. Να η γυναίκα, σκέφτηκα. Αμέσως να πάει το μυαλό τους στο γιατί.

-Δεν ξέρω θα μας πει αύριο που θα ‘ρθει της απάντησε η Χριστίνα και στρέφοντας το βλέμμα προς εμένα με ρώτησε αν έχω πρόβλημα με την άφιξη την φίλης της.

-Όχι δεν έχω πρόβλημα. Όχι προς το παρόν τουλάχιστον. Είμαι όμως επιφυλακτικός διότι η Μαρία θα είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και δεν ξέρω αν θα επηρεάσει κι εμάς και κατά πόσο.

Με κοίταζε και καταπίνοντας την μπουκιά της μου απάντησε κοφτά. Πολύ κοφτά.

-Μπα η Μαρία δεν είναι τέτοιος άνθρωπος. Είναι ευγενική και αρκετά έξυπνη ώστε να μην ενοχλεί.

Δεν συζητήσαμε άλλο για το θέμα όλο το βράδυ. Προτιμήσαμε εκεί που καθόμασταν στο μπαλκόνι ν’ απολαμβάνουμε μόνο την δροσιά κι εκείνη την απόκοσμη ησυχία της καλοκαιρινής νύχτας που μόνο ένας μακρινός κούκος την διέκοπτε, ίσα για να μην μας φοβίζει ο εκκωφαντικός θόρυβος που έκανε η καρδιά μας και το αίμα που ακουγόταν να ρέει στις φλέβες. Είναι εκκωφαντικός αυτός ο θόρυβος που σε στιγμές απόλυτης ησυχίας έρχεται από μέσα προς τα έξω πιέζοντας τα τύμπανα και μόνο κάποιος εξωτερικός θόρυβος μπορεί και τον αντισταθμίζει. Είναι σαν να μιλάει η ζωή απ’ όλες και προς όλες τις κατευθύνσεις. Ξεχύνεται και εισβάλει από παντού. Όσφρηση, γεύση, ακοή, αφή, και όραση είναι ευχάριστο όταν δέχονται τέτοιες επιθέσεις ζωής. Φταίει και ο Διόνυσος βέβαια…

συνεχίζεται…

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ Τεύχος Θ’

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ και απειλεί. Αιχμηρό, ατίθασο, πραγματιστικό, άφοβο, διορατικό, ειλικρινές, σκεπτόμενο, δραστικό και διαδραστικό, ανένταχτο, διαπεραστικό, έντιμο, χαρούμενο και μαχητικό είναι ότι καλύτερο για την επάνοδο στην καθημερινότητα μετά την λήξη της θερινής ραστώνης. 

Επειδή η αποβλάκωση δεν είναι λύση.

Επειδή η αποχαύνωση είναι ΤΟ πρόβλημα.

Επειδή μόνοι οι ανοήμονες βιούσιν ου τερπόμενοι βιοτή…..

Περιεχόμενα του τεύχους Θ’

Σεπτέμβριος 2009

Σημείωμα του Εκδότη...

Η σύγχρονη επικούρεια σκέψη ωριμάζει

Δεύτερη Πανελλήνια Συνάντηση φίλων της Επικούρειας Φιλοσοφίας

Επίκουρος και Πολιτική

Γιάννης Βαρκάς

Ένας Κυνικός για τη συνάντηση των Επικούρειων

Ερατώ Ζαφειρούδη

Το περιβάλλον είναι πολύ φιλόξενο και κυρίως μαγευτικό

Γιώργος Φωτεινός

Βούλα Ανθοπούλου: μια “ιέρεια” της αρχαιοελληνικής ενδυμασίας

Μάριος Βερέττας

Η δήλωση Παντερμαλή για τη λογοκρισία του Γαβρά

Στέλιος Φραγκόπουλος

Η τοποθέτηση του χριστιανισμού έναντι του ελληνικού πολιτισμού

Ιάσων Ευαγγέλου

Ο Επίκουρος και η ελληνική αισιόδοξη θέση απέναντι στο θάνατο

Μίρκα Χατζηχρίστου-Κακαδέλλη

Οι διαφορές της στωικής και της επικούρειας φιλοσοφίας

Χρήστος Γιαπιτζάκης - Σερέφογλου Ζωή

Βιολογική έρευνα και εκπαίδευση:

η σωκρατική, η αριστοτελική και η επικούρεια προσέγγιση

Μάριος Βερέττας

Τα κουνούπια του Μητρόδωρου

Γιώργος Μπακογιάννης

Καλωσόρισμα για τα Ιουλιανά ή Περί Παράδοσης

Μάριος Βερέττας

Οι καταραμένοι “Απικορσείμ”

Λουκιανός ο Σαμοσατέας

Ο Επίκουρος ως συνήγορος της Ηδονής

Στο εξώφυλλο τοιχογραφία από τoν “Οίκο του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης” στην Ηράκλεια (Erculano) της Ιταλίας, όπου βρέθηκε και η περίφημη επικούρεια βιβλιοθήκη.

Εκδόσεις ΒΕΡΕΤΤΑ

85100 Κοσκινού – Ρόδος

Τηλ: 2241072648

www.verettas.gr

info@verettas.gr

Και εις κατώτερα (από την Σκύλα στην Χάρυβδη)

Ούτε στη δικτατορία δε γινότανε τέτοιες γελοιότητες. Υπουργεία, βουλευτές, δήμαρχοι, επώνυμοι ηθοποιοί και τραγουδιστές γιόρτασαν λέει τα Θερμοπύλεια 2009 και μάλιστα με επιτυχία. Μέχρι και ο συνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος ήταν εκεί! Κάτι που ξεκίνησε ως γραφικότητα από υποτίθεται αρχαιολατρικές ομάδες (σ.σ. και την χρυσή αυγή) κατέληξε να γίνει κρατικό υποστηριζόμενο πανηγύρι. Η σελίδα μάλιστα του news.ert.gr έχει το θέμα στην θεματική ενότητα του πολιτισμού!

Το επόμενο βήμα είναι να αρχίσουν τα Μαραθώνεια, τα Πλαταιϊκά, τα Μυκάλεια, τα Γρανικά, τα Ισσικά και τα Γαυγαμηλικά με συμμετοχή των εκάστοτε  Πρωθυπουργών και Προέδρων της Δημοκρατίας. Και να γίνουν όλες αυτές οι ημερομηνίες εθνικές γιορτές με παρελάσεις έτσι ώστε μέσα στα επόμενα 20 χρόνια κάθε μέρα να έχουμε και μία μεγάλη εθνική γιορτή.

Πάντως με κάτι τέτοια καταλαβαίνει κανείς

1) το χαμηλό επίπεδο των τοπικών πολιτικών παραγόντων ανά την επικράτεια. Δεν είναι λοιπόν μόνο οι κεντρικοί πολιτικοί που είναι της πλάκας αλλά και όλο το περιεχόμενο της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

2) την απουσία οποιουδήποτε στόχου για το μέλλον

3) την απίστευτη ιδεολογική και πνευματική σύγχυση στην Ελλάδα. Λογικές της Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών αναμιγνύονται και συγχρωτίζονται στο πιο επίσημο επίπεδο με λογικές Ελλάς Ελλήνων Δωδεκαθεϊστών.

4) την παντελή έλλειψη περιεχομένου στην ελληνική πολιτικοκοινωνική σκέψη. Το να μιλάς για ελευθερία και να συνδυάζεις αυτή τη λέξη με εθνικιστικές και ρατσισικές αντιλήψεις είναι το λιγότερο αταίριαστο.

Το τελευταίο το εξηγώ για να γίνει αντιληπτό: το 1979 οι τότε Σοβιετικοί εισέβαλαν στο Αφγανιστάν και το κατέλαβαν. Απέναντι στους Σοβιετικούς αναπτύχθηκε ένα κίνημα αντίστασης. Αυτό το κίνημα το αποτελούσαν οι Ταλιμπάν. Είναι δυνατό να ισχυριστεί κανείς ότι οι Ταλιμπάν πολεμούσαν για την ελευθερία; Ποια ελευθερία; Αφού τους ξέρουμε. Και ναι οι Ταλιμπάν πολέμησαν όντως τον κατακτητή. Και λοιπόν; Τι είχαν στο μυαλό τους για το μετά όμως; Δεν είναι δυνατό άνθρωποι (και στην Ελλάδα είναι γενικευμένες τέτοιες ιδέες) με πολιτικές απόψεις τέτοιου επιπέδου να μιλάνε για ελευθερία για τους ίδιους λόγους που δεν μπορούνε οι Ταλιμπάν να επικαλεστούνε αυτή τη λέξη ακόμη και αν πολέμησαν του Σοβιετικούς. Μπορεί κανείς να θαυμάσει κανείς τους Ταλιμπάν για τον πατριωτισμό τους; Εντελώς αδιάφορος αφού αυτό που ήθελαν ήταν να ιδρύσουν την πιο βάρβαρη και εγκληματική θεοκρατία της Ιστορίας.

Οι Γερμανοί μετά το ναζισμό τράβηξαν μια κόκκινη γραμμή και χώρισαν την ιστορία τους σε π.Ν (προ ναζισμό) και μ.Ν (μετά ναζισμό). Αποφάσισαν και πέτυχαν σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα να αφαιρέσουν τα κατάλοιπα της ναζιστικης νοοτροπίας που καλλιεργούντανε για πάνω από 10 χρόνια στο πληθυσμό και έκαναν τις νέες γενιές να στέκονται κριτικά απέναντι στο φαινόμενο.

Οι Έλληνες τριάντα χρόνια μεταπολίτευσης και δεν έχουμε καταφέρει ακόμη την αποχουντοποίηση της κοινωνίας μας και το βάλσιμο στο χρονοντούλαπο της ιστορίας βλακωδών απόψεων για ελληνοχριστιανισμούς και τα συμπαρομαρτούντα που μας τυραννάνε τα τελευταία 150 χρόνια. Τώρα έχουμε και επίσημους ελληνοδωδεκαθεϊσμούς.

Περί πατριωτισμού:

Πατριωτισμός είναι η υποστήριξη κοινωνικών και πολιτικών ελευθεριών. Για έναν γεωγραφικό χώρο στον οποίο τα μέλη μιας κοινωνίας θα ζούνε με σεβασμό της ιδιωτικότητας, θα αναγνωρίζονται ατομικά δικαιώματα φυσικά και μη φυσικά, σεβασμός στον πολίτη, δημοκρατική συμπεριφορά των κρατικών δομών αξίζει κανείς να πολεμήσει για αυτόν.

Οι Έλληνες π.χ το 1940 δεν πολέμησαν για την ελευθερία. Για ποια ελευθερία μπορούμε να μιλήσουμε; Μπροστά τους πολεμούσαν υποτίθεται το φασισμό. Αν γυρνούσαν το βλέμμα πίσω τους όμως θα έβλεπαν κάτι διαφορετικό; Φασισμό είχαν και αυτοί. Τη δικτατορία του Μεταξά. Έναν τρίτο ελληνικό πολιτισμό οργανωμένο στα πρότυπα των καθεστώτων του Τρίτου Ράϊχ του Χίτλερ, του Μουσολίνι, του Φράνκο και του Σαλαζάρ. Αν δεν είχε γίνει η γερμανική εισβολή το 1941 τι θα μπορούσε να εξάγει ως παράδειγμα η Ελλάδα του 1940 σε άλλες χώρες από πολιτικής άποψης; Τι θα μπορούσε να δει μια άλλη χώρα στην τότε Ελλάδα και να ζηλέψει σε ότι αφορά το πολιτικό της επίπεδο; Δημοκρατία; Δικαιώματα; Πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες; Όχι. Το παράδειγμα που θα πορούσε να δώσει ήταν αυτό που είχε και η ίδια. Φασισμό. Αν αυτοί που πολεμούσαν στο μέτωπο γυρνούσαν ως νικητές στα σπίτια τους ποια θα ήταν η ζωή τους στην μετέπειτα καθημερινότητα σε ένα καθεστώς όπου υπήρξαν διώξεις και φυλακίσεις για πολιτικούς λόγους, βασανιστήρια, λογοκρισία και καταπίεση;

Άρα γιατί πολέμησαν οι Έλληνες το 1940; Η απάντηση είναι ότι ένας κόρακας (Ιταλία/Μουσολίνι) προσπάθησε να βγάλει το μάτι ενός άλλου κόρακα (Ελλάδα/Μεταξά) και οι Έλληνες πολέμησαν απλώς από ένστικτο. Δεν είχαν κάποια ελευθερία για την οποία πολέμησαν. Αν υποθέσουμε ότι κάποιος θα ήθελε να χειροδικήσει κάποτε ενάντια στον Πατακό αυτός θα αντιδρούσε καθοδηγούμενος από το ένστικτο της αυτοάμυνας. Τι θα λέγαμε στην περίπτωση αυτή; Ότι ο Πατακός πολέμησε για την προσωπική του ελευθερία;

Το ίδιο ισχύει και για τα κίνητρα της Αντίστασης. Ακόμη και αν υπήρχαν μεμονωμένα άτομα με όντως στόχους για δημοκρατική μεταπολεμική Ελλάδα το μεγαλύτερο τμήμα της από το ΕΑΜ οργανωμένης Αντίστασης επιδίωκε την δικτατορία του προλεταριάτου με περιεχόμενο που όλοι το γνωρίζουμε από το πρώην ανατολικό μπλόκ. Διώξεις αντιφρονούντων, φυλακίσεις πολιτικών αντιπάλων, παρακολουθήσεις από τις μυστικές υπηρεσίες του κράτους και ένα σωρό άλλα μέτρα καταπίεσης του πληθυσμού. Χώρος για προσωπικές και κοινωνικές ελευθερίες; Ανύπαρκτος. Τα άτομα στην υπηρεσία ενός αχανούς κράτους.

Όταν οι Σοβιετικοί και οι Αγγλοαμερικάνοι πάτησαν γερμανικό έδαφος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τι σήμαινε αυτό; Ότι ξαφνικά ο επεκτατικός πόλεμος των Γερμανών μετατράπηκε σε πόλεμο για την ελευθερία τους; Δηλαδή 5 λεπτά πριν γίνει η εισβολή των εχθρικών στρατών στη Γερμανία ο πόλεμος ήταν άδικος από τη πλευρά των Γερμανών και 5 λεπτά αργότερα έγιναν οι Γερμανοί μαχητές της ελευθερίας που τους πρόσφερε απλόχερα ο ναζισμός που τότε είχαν.

Εν κατακλείδει: ο πατριωτισμός πρέπει να είναι προϊόν των προσωπικών και κοινωνικών ελευθεριών σε έναν σύνολο ανθρώπων και είναι ακόλουθός τους από σχετικά μακρινή απόσταση και σε καμία περίπτωση οδηγός τους. Πατριωτισμός-οδηγός καταστρέφει τη δημοκρατική λειτουργία και φθείρει και διαστρέφει την έννοια της ελευθερίας.

Πάρης Μπρούζος

Η φωτογραφία κι εγώ

Με την φωτογραφία έχω μια περίεργη σχέση. Ξέρω πως οι περισσότεροι διαφωνούν με αυτή μου την άποψη αλλά και πάλι δεν ξέρω κατά πόσο και αυτοί καταλαβαίνουν την δική μου.

Για να γίνει κατανοητό αυτό θα πρέπει να ξεκινήσω από πολύ νωρίς, κάπου κοντά στην νηπιακή ηλικία όπου άρχισα να κατανοώ τα πρώτα βασικά στον κόσμο. Μόλις άρχισα να κατανοώ τις αισθήσεις μου η οικογένειά μου με ώθησε κατ’ αρχήν να τις παρατηρώ με μεγάλη προσοχή και στην συνέχεια να τις διασταυρώνω μεταξύ τους. Ακόμα και αν έβλεπα το ίδιο πράγμα σε διαφορετικές στιγμές έμαθα να παρατηρώ τις αλλαγές που υπάρχουν κάθε φορά έστω και αν αυτές ήταν ανεπαίσθητες. Διότι τα πάντα μεταβάλλονται συνεχώς και αδιάλειπτα από την μια στιγμή στην άλλη χωρίς τις περισσότερες φορές να το αντιλαμβανόμαστε καν. Έτσι έμαθα πως οσφραίνεται ο σκύλος, πως βλέπει το γεράκι, πως ακούει ο λαγός, και πως με την αφή και μόνο ζουν τα σαλιγκάρια.

Θυμάμαι για παράδειγμα που περπατούσαμε με τον πατέρα μου και ξαφνικά με ρωτούσε τι άκουσα εκείνη την στιγμή. Δεν του αρκούσε όμως να του πω για το κελάηδισμα ενός πουλιού ή ότι άλλο. Ήθελε πλήρη περιγραφή όλων των αισθήσεων και των συμπερασμάτων και όχι απλά της ακοής. Η ακοή εκείνη την στιγμή ήταν μεν η εντονότερη αίσθηση αλλά δεν ήταν η μοναδική. Όλες οι αισθήσεις είχαν σχέση και απλώς η ακοή ήταν η εντονότερη. Έτσι στο άκουσμα ενός πουλιού έπαιζε ρόλο σημαντικό η κατεύθυνση του αέρα οι κινήσεις γύρω μου και των δικών μα συμπεριλαμβανομένων, οι οσμές και οι γεύσεις αυτής. Η απάντησή μου δηλαδή για να θεωρηθεί ολοκληρωμένη θα έπρεπε να έχει περίπου ως εξής: «Ο υγρός άνεμος που φυσάει από πίσω μας μετέφερε το καθησυχαστικό λάλημα ενός συκοφαγά που μας αντιλήφθηκε πως περνάμε και μας πλησίασε λίγο πριν κρυμμένος να διαπιστώσει τις προθέσεις μας. Εδώ κοντά θα έχει συκιές γιατί ο αέρας μυρίζει γλυκιά μυρουδιά σύκου και αυριο εδώ θα είναι ο συκοφαγάς αυτός και αν δεν είναι κάτι τον έδιωξε».

Το αυτό συνέβαινε σε όλα, μα όλα. Κλασσικό παράδειγμα είναι αυτό του φαγητού όπου από νωρίς έμαθα πως ναι μεν το κυρίως ζητούμενο είναι η γεύση αλλά εξ’ ίσου σημαντικό ρόλο παίζει η όραση η όσφρηση και η υφή του φαγητού. Έτσι με αυτόν τον τρόπο έμαθα παιδιόθεν πως ποτέ δεν υπάρχει μια αίσθηση μόνη της. Πάντοτε είναι σε συνδυασμό με άλλες ή και όλες τις αισθήσεις και απλώς κάθε φορά κάποια είναι η εντονότερη. Έμαθα επίσης να επεξεργάζομαι το σύνολο των αισθήσεων κάθε φορά και αυτό το σύνολο να αποθηκεύω στην μνήμη μου. Τα εξωτερικά οπτικά ερεθίσματα αποτυπώνονταν στην μνήμη μου πάντα ως σύνολο και ποτέ μα ποτέ μια εικόνα δεν ήταν απλά μια εικόνα.

Η φωτογραφία μου άρεσε από μικρός. Ξεκίνησα να βγάζω τις πρώτες μου φωτογραφίες με μια lubitel 2 και νωρίς στην πρώιμη εφηβεία μου παρακολούθησα εξάμηνης διάρκειας μαθήματα φωτογραφίας. Κι ενώ απολάμβανα όλη την ιεροτελεστία της φωτογράφησης είχα ένα πρόβλημα. Οι φωτογραφίες μου άφηναν ένα κενό σε ότι μέχρι τότε είχα μάθει. Αφοσιωμένος κάθε φορά στην απεικόνιση παρατήρησα πως άρχισα να δίνω όλο και λιγότερη προσοχή στις υπόλοιπες αισθήσεις με αποτέλεσμα όταν μετά έβλεπα τις φωτογραφίες που τράβηξα να μου λείπει πάντα κάτι. Την μία ξέχναγα την μυρουδιά την άλλη την αφή την παράλλη τα ακούσματα και πάει λέγοντας. Το μυαλό μου αφοσιωνόταν τόσο πολύ στην λήψη της εικόνας που πολλές φορές αγνοούσε τις υπόλοιπες αισθήσεις. Το αποτέλεσμα ήταν για μένα τραγικό. Έβλεπα κατόπιν την εικόνα αλλά δεν μπορούσα πλέον να φέρω στην μνήμη μου όλα τα υπόλοιπα. Σαν να μου περιόριζε τον κόσμο ένα πράγμα. Στο κυνήγι της στιγμιαίας εικονοληψίας έχανα την κοσμική συνέχεια. Με παραπλανούσε η φωτογραφία και την άφησα και ούτε ασχολήθηκα ξανά μαζί της. Μου περιόρισε τον κόσμο μου και αρνήθηκα να το δεχτώ αυτό.

Σήμερα μερικές δεκαετίες μετά συνεχίζω να μην ασχολούμαι με την φωτογραφία. Θαυμάζω μεν διάφορες καλές φωτογραφίες αλλά ξέρω πως είναι ένα λειψό κομμάτι μέρος του όλου. Κρατώ όσες εικόνες με ενδιαφέρουν στην μνήμη μου και τις κρατώ ολοζώντανες και πλήρεις όπως ακριβώς τις αντιλήφθηκα. Όταν δε κλείνω τα μάτια και τις επαναφέρω από την μνήμη μου τότε αυτές έρχονται συνοδεία με χιλιάδες άλλες αναμνήσεις ολοζώντανες και πραγματικές λες και τις ξαναζώ εκείνη την στιγμή.

Προτιμώ λοιπόν να μην βγάζω φωτογραφίες. Προτιμώ αν μια εικόνα μου αρέσει πολύ να την χαράζω στην μνήμη μου μαζί με όλα όσα υπάρχουν εκείνη την στιγμή μαζί της και μέχρι τώρα δεν έχω μετανιώσει για αυτή μου την επιλογή.