7 μέρες φαγούρα.

Ημέρα πρώτη, Κυριακή.

Αγάααπηηη μουυυ να έρθει η Μαρία να μείνει μερικές μέρες μαζί μας;

Ήμουν στον κήπο και πότιζα το ωραίο αυτό καλοκαιρινό απόγευμα όταν η σύζυγος φώναξε. Σήκωσα το κεφάλι και καθώς την κοίταζα στο παράθυρο με το τηλέφωνο στο αυτί κατάλαβα πως αν αρνιόμουν θα χρεωνόμουν πάλι ως ο… μυστήριος της παρέας.

-και δεν έρχεται, στον ξενώνα θα κοιμάται κι ένα πιάτο φαί παραπάνω δεν λέει τίποτα, απάντησα και έσκυψα πάλι το κεφάλι παρατηρώντας τις ντομάτες μήπως μου ξέφυγε καμιά ώριμη.

Η γυναίκα μου συνέχισε με περισσότερη φόρα αφού πρώτα κάτι μουρμούρισε στο ακουστικό.

-να έρθει αύριο το πρωί;

Ο αγώνας είναι στημένος σκέφτηκα, αυτές την είχαν πάρει ήδη την απόφαση και μόνο για τα προσχήματα ρωτήθηκα κι εγώ. Χωρίς να σηκώσω το κεφάλι της έγνεψα με το χέρι καταφατικά ενώ η ματιά μου έψαχνε τώρα ανάμεσα στ’ αγγούρια.

Το βράδυ στο τραπέζι είχαμε και την ανάλογη… προετοιμασία.

-Ξέρεις χαρά μου, η Μαρία περνάει δύσκολη φάση. Μάλλον χωρίζει με τον άντρα της και θέλει λίγο χρόνο να σκεφτεί. Πάντα καλόψυχη η σύντροφός μου της αρέσει να συμμετέχει στις χαρές και στις λύπες των άλλων. Έχει εκείνο το είδος της κοινωνικότητας που εγώ έχω απορρίψει από την εφηβεία μου αλλά γι αυτό είναι τα ζευγάρια, συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο. Φαίνεται όμως πως αυτό δεν ίσχυε και στην οικογένεια της Μαρίας. Δεν έκανα παραπάνω σχόλια. Δεν μ’ ενδιέφερε άλλωστε αν η Μαρία χωρίζει ή ό,τι άλλο. Δεν ασχολούμαι ποτέ με τα προσωπικά των άλλων και αρνούμαι ακόμα και να τ’ ακούσω. Έχω άλλα προβλήματα στο μυαλό μου και οι έρωτες και τα διαζύγια μου φαίνονται τόσο κοινότυπα όσο και ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Γύρισα προς την γυναίκα μου.

-Χριστίνα, ξέρεις πως εμένα δεν μ’ ενδιαφέρουν αυτά. Κατανοώ την πολύχρονη φιλία σας με την Μαρία αλλά θα σε παρακαλέσω να τηρήσεις κι εσύ μια στάση ουδετερότητας. Άλλωστε δεν θα είναι και ο άντρας της εδώ, για να ακούσουμε και την δική του γνώμη και σκέψου πως αν αύριο αυτοί τα ξαναβρούν τότε ίσως εμείς να γίνουμε οι κακοί, αν πάρουμε τώρα θέση υπέρ του ενός ή του άλλου.

Με την Μαρία είναι φίλες πολλά χρόνια η γυναίκα μου. Από το λύκειο κάνανε πολλή παρέα και μπορεί μεν να αραιώσανε μετά την γέννηση των παιδιών ωστόσο πάντα κρατούσαν επαφή μεταξύ τους. Αρκετές φορές θέλησαν πλαγίως να κάνουμε και οι σύζυγοι παρέα αλλά σκόνταψαν πάνω στην δική μου επιλεκτικότητα μάλλον που η γυναίκα μου αρέσκεται να την λέει αντικοινωνικότητα. Τρίχες. Τι παρέα να κάνω μ’ έναν άνθρωπο που το μοναδικό του ενδιαφέρον είναι η μπάλα ειδικά όταν εγώ είμαι παντελώς αδιάφορος και άσχετος με το εν λόγω άθλημα; Αυτές όμως κράτησαν την φιλία τους και πολύ καλά έκαναν. Συχνά πυκνά τα λένε, είτε τηλεφωνικώς, είτε με επισκέψεις, είτε με καμιά βόλτα γυναικοπαρέας.

Στο τραπέζι άχνιζε το μπριάμ φτιαγμένο από λαχανικά φρεσκότατα και μυρωδάτα που μαζί με την κατσικίσια φέτα του κουμπάρου και τις ελιές της μάνας μου είχαν πάρει το μυαλό κυριολεκτικά. Για την Μαρία θα σκέφτομαι τώρα; Ήταν κι εκείνο το κρασί που δεν το πρόφτασα τον χειμώνα και τώρα έπρεπε να το πιώ για να ετοιμάσω και το βαρέλι για το επόμενο. Δέκα μέρες τώρα κάθε βράδυ με οχτάρια πάω για ύπνο και μάλλον έτσι θα γίνει και σήμερα. Το κόκκινο μπρούσκο ταιριάζει και με το μπριάμ λες κι έχει φτιαχτεί το ένα για τ’ άλλο. Γέμισα τα ποτήρια μας και έβλεπα τον γιό μου που ζύμωνε την ψίχα και έκανε κάτι βούτες στην σαλάτα άλλο πράγμα. Ζηλεύω είναι αλήθεια αυτή την ακόρεστη πείνα της εφηβείας του. Μου έχει λείψει.

-Μαμά γιατί χωρίσανε; Η κόρη μου η πεντάμορφη πήρε τον λόγο σγαρλίζοντας το πιάτο μπροστά της. Να η γυναίκα, σκέφτηκα. Αμέσως να πάει το μυαλό τους στο γιατί.

-Δεν ξέρω θα μας πει αύριο που θα ‘ρθει της απάντησε η Χριστίνα και στρέφοντας το βλέμμα προς εμένα με ρώτησε αν έχω πρόβλημα με την άφιξη την φίλης της.

-Όχι δεν έχω πρόβλημα. Όχι προς το παρόν τουλάχιστον. Είμαι όμως επιφυλακτικός διότι η Μαρία θα είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και δεν ξέρω αν θα επηρεάσει κι εμάς και κατά πόσο.

Με κοίταζε και καταπίνοντας την μπουκιά της μου απάντησε κοφτά. Πολύ κοφτά.

-Μπα η Μαρία δεν είναι τέτοιος άνθρωπος. Είναι ευγενική και αρκετά έξυπνη ώστε να μην ενοχλεί.

Δεν συζητήσαμε άλλο για το θέμα όλο το βράδυ. Προτιμήσαμε εκεί που καθόμασταν στο μπαλκόνι ν’ απολαμβάνουμε μόνο την δροσιά κι εκείνη την απόκοσμη ησυχία της καλοκαιρινής νύχτας που μόνο ένας μακρινός κούκος την διέκοπτε, ίσα για να μην μας φοβίζει ο εκκωφαντικός θόρυβος που έκανε η καρδιά μας και το αίμα που ακουγόταν να ρέει στις φλέβες. Είναι εκκωφαντικός αυτός ο θόρυβος που σε στιγμές απόλυτης ησυχίας έρχεται από μέσα προς τα έξω πιέζοντας τα τύμπανα και μόνο κάποιος εξωτερικός θόρυβος μπορεί και τον αντισταθμίζει. Είναι σαν να μιλάει η ζωή απ’ όλες και προς όλες τις κατευθύνσεις. Ξεχύνεται και εισβάλει από παντού. Όσφρηση, γεύση, ακοή, αφή, και όραση είναι ευχάριστο όταν δέχονται τέτοιες επιθέσεις ζωής. Φταίει και ο Διόνυσος βέβαια…

συνεχίζεται…