7 μέρες φαγούρα.

διαβάστε την πρώτη μέρα, Κυριακή.

Μέρα Δευτέρα

Την άλλη μέρα το πρωί κατά τις δέκα να ‘σου και η Μαρία με το μαύρο της το TOYOTA. Την είδα από μακριά καθώς έμπαινε στον περίβολο του σπιτιού και στάθμευσε μπροστά. Είχαμε βγει βόλτα με τα παιδιά και παίζαμε ποιος θα βρει την πιο μεγάλη σαύρα. Τ’ άφησα να παίζουν και πήγα προς το σπίτι να υποδεχτώ κι εγώ την καλεσμένη μας, ήταν και ώρα για καφέ, είχε πιάσει και η ζέστη, μια χαρά.

Καθίσαμε στον κήπο κάτω από την μουριά και τα λέγαμε. Η Μαρία ήταν πράγματι πολύ στεναχωρημένη. Χώρισαν γιατί έμαθε πως ο Γιώργος ο άντρας της την απατούσε με μια δασκάλα του παιδιού και αυτό δεν μπορούσε να του το συγχωρήσει με τίποτα. Δεν κάθισα πολύ ώρα μαζί τους, ήπιαμε τον καφέ μας φάγαμε το καρπούζι μας και προτίμησα να τις αφήσω να λένε τις λεπτομέρειες με την ησυχία τους. Γυναίκες είναι, φίλες είναι αλλιώς τα λένε μεταξύ τους. Έβαλα να μαγειρέψω τις κολοκυθοκορφάδες που μάζεψα το πρωί και μετά πήρα το βιβλίο μου και τράβηξα για το νερό. Τώρα το καλοκαίρι δεν υπάρχει ωραιότερο από το να κάθεσαι στο δροσό, κάτω από το πλατάνι, δίπλα στο νερό που τρέχει γάργαρο και να διαβάζεις, να σκέφτεσαι, να τραγουδάς μαζί με τα πουλιά πλατσουρίζοντας τις πατούσες και γιατί όχι να παίρνεις και κανα μισάωρο υπνάκο. Με μάζεψε η κόρη μου.

-μπαμπά θα έρθεις να φάμε; Η μαμά στρώνει τραπέζι.

-Αν θα έρθω λέει… ερώτηση και αυτή…! Χαχαχα πες πως είμαι ήδη στην καρέκλα.

Το γεύμα ήταν ευχάριστο και η καλεσμένη μας αν και δεν πέταγε από την χαρά της έδειχνε ωστόσο ευδιάθετη. Φάγαμε κουβεντιάζοντας διάφορα περί ανέμων και υδάτων και αφού τελειώσαμε άφησα τις δύο φίλες πάλι μόνες τους, νουθέτησα και τα παιδιά μην τυχόν και χαθούν και τράβηξα πάλι για το νερό, κάτω από τ’ αγαπημένο μου πλατάνι. Διαβάζω αυτές τις μέρες Πασκάλ Μπρυκνέρ «ο πειρασμός της αθωότητας» και μ’ έχει κυριολεκτικά ρουφήξει μέσα του αυτό το βιβλίο αν και το διαβάζω δεύτερη φορά. Πάντα μου άρεσε ο Μπρυκνέρ και ένας από τους λόγους είναι ακριβώς πως δεν αρκεί μια μόνο ανάγνωση, έχει πάντα κάτι καινούργιο να πει κάθε φορά που τον διαβάζεις. Ωραίο μυαλό.

Όταν έπιασε πια ο ήλιος να πέφτει και ο κόσμος λούστηκε τα πορφυρά του, τα μάζεψα κι εγώ και πήγα να ποτίσω τον κήπο. Το πότισμα του κήπου ξέρετε, δεν είναι αγγαρεία για μένα. Ούτε δουλειά είναι. Είναι μια ιεροτελεστία, μια ιεροπραξία που κατά την διάρκειά της καλλιεργώ και την γη και το πνεύμα. Και ομολογουμένως ο Μπρυκνέρ είναι πολύ καλό λίπασμα όπως και το φουσκί που φουσκώνει τα ζαρζαβατικά μου. Όταν ήμουν μικρός θυμάμαι, αναρωτιόμουν πως γίνεται η βρώμικη κοπριά να δίνει τόσο άρωμα στις ντομάτες και στα αγγούρια και τόση γλύκα σε κολοκύθια και μελιτζάνες. Τελικά όταν μεγάλωσα κατάλαβα πως μόνο η μάνα φύση μπορεί ακόμα και στα σκατά να δώσει αξία.

Η δύο φίλες καθόντουσαν από ώρα στην βεράντα και απολάμβαναν το απογευματινό τους φρούτο. Τις άκουγα την ώρα που πότιζα αλλά δεν καταλάβαινα τι έλεγαν. Είτε γιατί δεν μ’ ενδιέφερε, είτε γιατί το μυαλό μου ήταν αλλού, είτε γιατί μιλούσαν χαμηλόφωνα, εγώ το μόνο που είχα αντιληφθεί ήταν ένα συνεχές μουρμουρητό που κάποιες στιγμές γινόταν πιο έντονο αλλά πάντως δεν σταματούσε ούτε δευτερόλεπτο. Νίφτηκα χέρια πρόσωπο στην βρύση και ανέβηκα κι εγώ να κάτω μαζί τους. Ήθελα να φάω μισό καρπούζι τουλάχιστον τέτοια γλύκα που ‘χουν τ’ άτιμα. Καθώς όμως κάθισα αντιλήφθηκα με την άκρη του ματιού σαν να με κοίταξε υποτιμητικά η Μαρία. Μπα, θα μου φάνηκε, σκέφτηκα και δεν έδωσα σημασία. Χίμηξα στο καρπούζι και όταν είδα πως έτσι κι αλλιώς δεν μ’ έφτανε παράτησα το πιάτο και μπήκα στην κουζίνα να κόψω μερικές φέτες να τις φχαριστηθώ. Σιχαίνομαι να τρώω το καρπούζι με πιρούνι από το πιάτο. Εμένα μου αρέσει να κόβω μεγάλες φέτες και να χώνω την μούρη μου κυριολεκτικά μέσα, να βουτάω στα ζουμιά και να μου βγαίνει από τ’ αυτιά κι από την μύτη. Η απόλυτη ηδονή που μπορεί να προσφέρει ένα καρπούζι αυτή είναι για μένα. Δεν λέω, είναι μαγικό να βλέπεις την καρπουζιά να φυτρώνει και να βγάζει πρώτα ανθό και μετά μικρά καρπουζάκια σαν μινιατούρες πανέμορφα. Είναι θαύμα να τ’ ακούς να τρίζουν το βράδυ και να ξυπνάς το πρωί να τα βλέπεις διπλάσια και σε μερικές μέρες μέσα να έχουν γίνει τεράστια αλλά, η απόλυτη ηδονή είναι όταν το σφάζω και πέφτω μέσα στα ζουμιά. Τέλος πάντων, μπαίνοντας στην κουζίνα με ακολούθησε η γυναίκα μου και στριμώχνοντάς με στην γωνιά μου παρατήρησε πως δεν είναι σωστό να εμφανίζομαι έτσι μπροστά στην καλεσμένη μας, μες στις σβουνιές και στα χώματα. Καλά λέμε είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό αλλά τότε παρατήρησα πως τόσο η γυναίκα μου όσο και η φίλη της είχαν ντυθεί σινιέ και μάλιστα φόραγαν και παπούτσια.

-Βρε αγάπη μου τι είναι αυτά που μου λες; Κάθε μέρα έτσι δεν κάνουμε; Τι άλλαξε που ήρθε η φίλη σου δηλαδή; Δεν είναι δα και ο πρόεδρος της δημοκρατίας. Και γιατί παπουτσωθήκατε; Θα πάτε κάπου;

Τσίνησα και το κατάλαβε η Χριστίνα οπότε με λιγότερη απαίτηση αυτή την φορά με παρακάλεσε να φορέσω κάτι άλλο και να καθίσω μαζί τους. Τρίχες, πήρα το καρπούζι μου παραμάσχαλα και κατέβηκα στον κήπο ήρθαν και τα παιδιά έκοψα κι άλλο καρπούζι και ευχαριστηθήκαμε καρπουζοθεραπεία. Ήσυχο απόγευμα, αυτά τα μοναδικά απογεύματα της ελληνικής υπαίθρου που σε συνδυασμό με την αυτάρκειά μου μού έδινε μια απίστευτη ευδαιμονία. Ένα απόγευμα ακόμα που χαιρόμουν την ζωή μέχρι το μεδούλι. Μετά την καρπουζοθεραπεία καβαλήσαμε τα’ άλογα με τα παιδιά και πήγαμε μια βόλτα από την αρχαία διαδρομή που ακολουθούσαν οι άνθρωποι πριν ανοίξουν αυτοκινητόδρομοι. Τραβήξαμε καμιά ώρα δρόμο και γυρίσαμε αφού οι κοιλιές μας έπαψαν να κάνουν γκλου γκλού ακολουθώντας τον εκάστοτε καλπασμό. Το συνηθίζουμε αυτό με τα παιδιά μετά το πολύ καρπούζι. Είναι σαν να βάζουμε τις χορτάτες κοιλιές μας να συμμετέχουν στο τραγούδι της φύσης, χορτάτη και αυτή τέτοια εποχή και μερικές φορές μπορώ να πω, πως οι κοιλιές μας τα καταφέρνουν μια χαρά στην σύνθεση των ήχων.

Είχε πάρει πια να νυχτώνει όταν φτάσαμε στο σπίτι. Η αλογίλα μας έβγαινε από τα ρουθούνια και μέχρι να πλυθούνε πρώτα τα παιδιά, τράβηξα την καρέκλα και κάθισα στο μπαλκόνι με τις γυναίκες. Όλη αυτή την ώρα καθόντουσαν και τα λέγανε και πλησιάζοντας μπήκα κι εγώ στην κουβέντα που πάνω της έπεσα.

-έλα μωρέ με το φρόκαλο την Πετρούλα κορδώνεται και νομίζει πως κάτι κάνει. Ξέρεις Μαρία από πού βγαίνει η έκφραση «κορδώνεται»; Στην αρχαία Ελλάδα κόρδαξ λεγόταν ο δήθεν χορός όπου αντί να χορεύουν τουρλώνουν τον κώλο τους και τα βυζιά τους προς προσέλκυση του αντίθετου φύλου. Ε τέτοια περίπτωση είναι και η Πετρούλα και τίποτα παραπάνω.

-καλά άσε τώρα την Πετρούλα να κορδώνεται, μου αντιγύρισε η γυναίκα μου και πετάξου μέχρι δίπλα, κάτι λέει ο κουμπάρος πως αύριο θα φάμε κόκορα. Για κανόνισε.

Το να φάμε κόκορα ή κότα ή γενικά κρέας, για την οικογένειά μου δεν είναι κάτι απλό. Ειδικά εδώ στο χωριό όταν είμαστε ξεχνάμε κατά κάποιο τρόπο τις συνήθειες της μεγαλούπολης ή για να ακριβολογώ, θυμόμαστε τις συνήθειες των παππούδων μας και των γιαγιάδων μας και τις τηρούμε ακόμα. Πήγα λοιπόν βρήκα τον κουμπάρο κανονίσαμε για το κοκόρι και μετά το ρίξαμε στις ρακές μέχρι αργά το βράδυ. Όταν πια γύρισα στο σπίτι είχαν όλοι κοιμηθεί απ’ ώρα. Μπήκα στο μπάνιο πλύθηκα από την αλογίλα κι έπεσα κι εγώ για ύπνο.

συνεχίζεται>>>