Δεν θα πάρω με την σειρά τα ψηφοδέλτια, ούτε θα περιμένω στην ουρά, ούτε θα παραδώσω την ταυτότητά μου να εγγραφούν σωστά τα στοιχεία μου για το εκλογικό μου «δικαίωμα». Αρνούμαι. Και ναι, αυτή την φορά δεν το κάνω με κανένα ίχνος ενοχής. Αυτή την φορά δεν θα μπω στο παραβάν, ούτε θα κλειστώ στο σπίτι εκείνη την Κυριακή. Αντιθέτως θα βάλω την πανοπλία της συνείδησης και θα βγω στα καφενεία που συναθροίζονται υποψήφιοι της κακιάς ώρας, που θεωρούν ότι η άθλια ύπαρξή τους πήρε βαρύτητα λόγω της ανάγκης του κάθε καημένου επικεφαλής να κλείσει ψηφοδέλτιο, και θα φτύσω. Όπλα δεν έχω για να τους πολεμήσω αλλά ούτε το δικαίωμα να τους απαγορεύσω την κάθοδο τους στην πολιτική, έχοντας όλοι τους κατά αυτόν τον τρόπο, υπογράψει συμβόλαιο με την κατοχική κυβέρνηση της χώρας. Μπορώ όμως να τους φτύσω στα μούτρα γιατί αυτή την φορά η συμμετοχή τους και μόνο σε εκλογές που έχουν αποφασιστεί από τους κουμαντοδόρους της Κρίσης συγκρίνεται μόνο με την συμμετοχή στην Κατοχική Κυβέρνηση των Ναζιστών.
Το παραμυθάκι των μικρών κομμάτων, του λευκού και του άκυρου, ας το πουλήσουν στον όχλο που θεωρεί ότι θα κάνει την επανάστασή του ρίχνοντας στην κάλπη την αρνητική του ψήφο. Η ιδέα και μόνο ότι τα καταστατικά ψηφοφορίας θα τα βρει η γενιά του 2045 και θα δει τις υπογραφές εκατομμυρίων Ελλήνων ψηφοφόρων να συνωμοτούν ψηφίζοντας ο,τιδήποτε εναντίον της ίδιας τους της χώρας, κάνει το αίμα να παγώνει.
Το δικαίωμα του εκλέγειν ανήκει σε μία χώρα ελεύθερη. Σε μία χώρα σκλαβωμένη είναι αποδοχή της κατάστασης και διαιώνιση της σκλαβιάς με τις ευχές του όχλου. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία από οποιονδήποτε θέλει να λέγεται ελεύθερος και ευσυνείδητος άνθρωπος. Οι διαχωριστικές γραμμές δεξιών-αριστερών, κεντρώων-οικολόγων, ακροδεξιών και απολιτίκ, έχουν σβηστεί παντελώς- και τυπικά- ένα χρόνο πριν. Όσοι συμμετέχουν σε αυτό το προδοτικό για την χώρα πισώπλατο χτύπημα που λέγεται «εκλογές του Νοεμβρίου» και για τις όποιες θα ακολουθήσουν σε υπό κατοχή συνθήκες, δηλώνουν τις ευχαριστίες τους για τα όσα δεινά έχει τραβήξει αυτός ο τόπος και για τα χειρότερα που θα έρθουν μετεκλογικά. Η ψήφος αυτή την φορά μοιάζει με την σφαίρα που θα ρίξει ο κάθε νομοταγής ψηφοφόρος στο ήδη νομίμως πληγωμένο κορμί της Ελλάδας.
Όσο για το ερώτημα: «Θα αλλάξει κάτι με την αποχή;», που λέγεται ελαφρά τη καρδία από ραγιάδες απαίδευτους, η απάντηση είναι: «Η αποχή είναι η ψήφος υπέρ της Ελλάδας». Και αυτή η χώρα δεν χώρεσε ποτέ σε παραβάν, ούτε σε κάλπη, ούτε στο όνομα του κάθε υποτακτικού που κορδώνεται για την υποψηφιότητά του. Δεν διεκδικείται με εξουσία σε όσα παζάρια της Δημοκρατίας κι αν την έχουν σύρει. Δεν μπαίνει, που να πάρει, σε ποσοστά κομμάτων. Ή την έχεις 100% στο αίμα σου ή δεν την έχεις καθόλου.
Ομολογώ πως δεν περίμενα ότι θα είσαι υπέρ της αποχής για τον κύριο λόγο ότι οι περισσότεροι προοδευτικοί μπλογκερς ας το πω έτσι, διαφημιζουν το δημοκρατικό δικαίωμα της κοινωνίας! Συμφωνώ πως η αποχή είναι ο καλύτερος τρόπος να φτύσεις το σύστημα, αν και εγώ έριξα άκυρο και μάλιστα με ειδικό μήνυμα. Όμως στο δεύτερο γύρο του δημοψηφίσματος δεν θα πάω καθόλου ΌΠΩς είχα κάνει και στις εθνικές εκλογές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν παίρνω μέρος στην κοινοβουλευτική χούντα, πήρα τους έβρισα με άκυρο αλλά ευχαριστώ δεν είμαι φίλος.
αν ανατρέξεις στις δημοσιέυσεις μου των προηγούμενων εκλογικών περιόδων θα διαπιστώσεις πως η θέση μου δεν αλλάζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημοκρατία με δικάιωμα ανα τετραετία κι επιλογή μεταξύ αμετάκλητων πιονιών εγώ δεν την θεωρώ δημοκρατία.
Περισσότερη ανάλυση από την άλλη εβδομάδα που θα έχει λήξει η περίοδος χάριτος των εκλογών. :)
Σεβαστή η άποψη σου περί αποχής, αλλα νομίζω ότι εξίσου σεβαστή είναι και η άποψη (την οποία έχω κι εγώ) είναι η παρουσία μου ως ψήφος διαμαρτυρίας. Υπάρχουν-ευτυχώς ή δυστυχώς-ένα σωρό από ψηφοδέλτια για να εκφράσω την αντίθεσή μου αντί να τους κάνω χάρη να απέχω. Αν το ποσοστό της αποχής και των λευκών και άκυρων ψήφιζε κάποιο από αυτά σε αρκετές περιοχές θα είχαν ήδη διαφορετική εικόνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά πιστεύω ότι η οποιαδήποτε είδους αποχή βολεύει αυτό το δήθεν δημοκρατικό σύστημα.
Γι' αυτό και κάθε φορά περνάνε μήνες σχολιάζοντας, "ανησυχώντας" για το γεγονός, αλλά καλά κρατάει ο χορός.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένα άρθρο στους εκλογικούς νόμους που να τους απαγορεύει την διακυβέρνηση της χώρας, της περιφέρειας, του δήμου ακόμα κι αν η αποχή φτάσει το 80% και ψηφίσει το 20% των εγκάθετων πάσης απόχρωσης.
Όχι, ότι τώρα δεν είναι ανάλογα τα πράγματα. Ένα 35% δίνει τη νομιμότητα λειτουργίας αυτού του συστήματος.
Ο άλλος δρόμος αντίδρασης και προάσπισης των αυτονόητων 'είναι γνωστός σε όλους μας, αλλά όπως πιθανά θα έχεις διαπιστώσει κι εσύ, η άλωση συνειδήσεων έχει ξεκινήσει εδώ και αιώνες.
Κυριαρχεί τ0 "βόλεμα" , ή αυτό που θεωρούν "βόλεμα" και παρ' όλη την αγανάκτηση, την απογοήτευση, την πικρία που κουβαλάει ο κάθε πολίτης της Μπανανίας μας, δεν διανοείται να αντιδράσει. Αρκείται ένα μεγάλο μέρος αυτής της κοινωνίας που πλήττεται παντοιοτρόπως σε φραστική διαμαρτυρία στην παρέα, στην δουλειά, στο σπίτι, κάνοντας ζάπινγκ, βλέποντας τσόντες, σειρές και εκπομπές αποβλάκωσης.
Ο τρόπος αντίστασης σ' αυτή την κατοχή πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από αποχή.
Τουλάχιστον αυτή είναι η γνώμη μου.
Χάθηκαν και οι ομάδες κρούσης που έμπαιναν στα υπερκαταστήματα και στις λαϊκές και μοίραζαν τρόφιμα...
Άσε που ούτε καν γίνεται νύξη για το άνοιγμα αυτής της τράπεζας των φτωχών.
Κι επειδή εδώ είναι χώρος για σχόλια και όχι για πολυσέλιδες αναλύσεις,, θα ήθελα να σου εκφράσω έτσι κι αλλιώς τις ευχαριστίες μου για τα όσα μοιράζεσαι μαζί μας, μιας και το blog σου είναι από τα αγαπημένα μου.
Γειά σου Εκάτη και σ’ ευχαριστώ για το μεστό σχόλιο και τα καλά σου λόγια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως έχω έμπρακτα δείξει ότι σέβομαι την άλλη άποψη ακόμα και αν διαφωνώ, εκτός αν αυτή η όποια άλλη άποψη θέλει να μου επιβληθεί ή εκφράζει φασισμό ρατσισμό και λοιπά αδιανόητα. Σαφώς λοιπόν σέβομαι το δικαίωμά σου να ψηφίσεις ό,τι νομίζεις, άλλωστε κι εγώ διατηρώ το δικό μου δικαίωμα για αν και όταν κρίνω πως αξίζει να ψηφίσω. Μία από τις διαφωνίες μας είναι η ψήφος διαμαρτυρίας-αντίδρασης-αντίθεσης. Έχω ιδιαίτερο σεβασμό στην έννοια της ψήφου τόσο που δεν μπορώ να την χρησιμοποιήσω σαν διαμαρτυρία. Δεν μπορώ να ψηφίσω κυνηγούς ποδηλάτες κωπηλάτες και δεν ξέρω και γω τι άλλο έτσι απλά για να ψηφίσω. Νοιώθω πως ξευτιλίζω την ψήφο μου έτσι. Η ψήφος κατά την γνώμη μου δεν είναι διαμαρτυρία αλλά είναι (τουλάχιστον θα έπρεπε να) απόφαση για το τι θέλω να γίνει στον τόπο όπου ζω. Αν ψηφίσω απλά και μόνο για διαμαρτυρία τότε θεωρώ πως η ψήφος μου είναι άχρηστη και άνευ ουσίας αφού δεν αποφασίζω τι και πως θέλω να γίνει αλλά μόνο διαμαρτύρομαι για ό,τι ήδη γίνεται ή δεν γίνεται. Δυστυχώς όμως η κατάντια βλέπει την ψήφο σαν ποδόσφαιρο. Ψηφίζουμε όχι για το τι θα γίνει (αυτό το έχουν προαποφασίσει άλλοι για εμάς χωρίς εμάς) αλλά για το ποιος θα νικήσει. Για να το πω πιο απλά: όποιο κόμμα όποιος δήμαρχος και αν βγει τα ίδια θα κάνει και ίσως μόνο ο τρόπος να αλλάξει. Εκτός αν με πείσεις πως όπου έχει βγει άξιος δήμαρχος οι πόλεις έχουν άριστη ποιότητα ζωής. Λυπάμαι που θα το πω αλλά δυστυχώς ακόμα και καλός να είναι ο δήμαρχος τίποτα δεν μπορεί να κάνει πέρα από τους κανόνες που το παιχνίδι τού ορίζει.
Αν λοιπόν η αποχή βόλευε το σύστημα τότε θα την είχε ενσωματώσει όπως έκανε με τα λευκά αλλά δεν το βολέυει. Ο λόγος που δεν το βολεύει είναι κατά την γνώμη μου επειδή η αποχή δεν μπορεί να οριστεί από το σύστημα επειδή ακριβώς είναι εκτός συστήματος. Δεν είναι αντίθεση, είναι θέση αλλά είναι χαοτική υπό την έννοια πως κανείς μα κανείς ούτε καν οι απέχοντες οι ίδιοι δεν μπορούν να προσδιορίσουν με σαφήνεια ποια είναι τα ζητούμενα της αποχής. Το μόνο που μπορούν να κάνουν (αναγκαστικά) είναι να την θεωρήσουν ενάντια στο πολιτικό σύστημα και η όποια προσπάθεια να αποδοθεί σε επιμέρους τομείς (όπως κόμματα ιδεολογίες κλπ) καταντάει αδιάφορη εξ’ ου και σταματούν οι συζητήσεις επ’ αυτού. Σιωπούν εν τέλει (αφού πρώτα κραυγάσουν) επειδή δεν έχουν κάτι να πουν και όχι επειδή τους είναι αδιάφορο. Αν τους ήταν αδιάφορο δεν θα το ανέφεραν κάν αλλά όπως λες πρώτα γίνεται έντονη συζήτηση για μήνες και μετά ξαφνικά σιωπή. Ο χορός λοιπόν κρατεί ακόμα αλλά έχει χάσει τον βηματισμό του και το ξέρει. Και βέβαια δεν υπάρχει άρθρο που να λέει τι θα συμβεί σε περίπτωση αποχής 80%. Θα ήταν σαν το πολιτικό σύστημα να έγραφε την διαθήκη του αν υπήρχε. Αντίθετα το πολιτικό σύστημα προβλέπει την διαθήκη κομμάτων μέσω της λευκής ψήφου αλλά μόνο των κομμάτων του την διαθήκη, όχι την δική του. Ίσως επειδή θεωρεί τον εαυτό του άφθαρτο… τι να πω…
Άρχισα να πλατιάζω πολύ για σχόλιο οπότε για να συμμαζευτώ θα περιοριστώ: Το θέμα δεν είναι να αντιδράσουμε ούτε να αντισταθούμε. Το θέμα είναι να δράσουμε και να σταθούμε σε θέσεις που εμείς ορίζουμε. Οι αντιδράσεις και οι αντιθέσεις είναι μέρος της μηχανής κι έχει τους τρόπους να τις ελέγξει ακόμα και να τις εκμεταλλευτεί, τις θέσεις όμως και τις δράσεις δεν μπορεί απλά διότι δεν τις ορίζει, του είναι ξένες και άγνωστες σαν να οδηγάω νύχτα στην εθνική οδό και να βρεθεί μπροστά μου ξαφνικά ένας βράχος. Είναι βαθύτερες οι αιτίες και υπερβαίνουν των κομμάτων. Το μόνο δε που μπορεί το πολιτικό σύστημα να κάνει είναι να περιμένει να δει πως θα εκδηλωθούν και κατόπιν να δει ΑΝ μπορεί να τις αντιμετωπίσει.
Η λύση: αλλαγή του πολιτικού συστήματος μεσοσπρόθεσμα. Πιθανή αδιαφορία επί τούτου θα οδηγήσει σε κυβερνήσεις ανωνύμων εταιριών και μετά επέρχεται λαίλαπα.
ΥΓ. Οι ομάδες αναδιανομής δεν χάθηκαν, το αντίθετο μαλιστα. Όμως έπαψαν να προβάλονται οι δράσεις τους από τα ΜΜΕ. Για ευνόητους λόγους..