Συνεχόµενες αυτοκτονίες

 

Την περασµένη εβδοµάδα, µε ένα διάγγελµα διάρκειας δώδεκα λεπτών το οποίο αναρτήθηκε στο web του Λευκού Οίκου και στο Υoutube, ο Μπαράκ Οµπάµα προσπάθησε να εκφράσει τη συµπαράστασή του στους gay µαθητές που υφίστανται καθηµερινά το νταηλίκι των συνοµηλίκων τους. Οχι, δεν ήταν η παγκόσµια ηµέρα της ανεκτικότητας αλλά το τέλος ενός ελεεινού δεκαπενθήµερου που στιγµατίστηκε από µια οµοβροντία αυτοκτονιών σε αρκετές Πολιτείες των ΗΠΑ. Εφηβοι µε διάφορη της συνήθους σεξουαλικότητα τίναξαν τα µυαλά τους στον αέρα από φόβο (ή από θυµό) για έναν κόσµο που τους θεωρεί ανεπιθύµητους και µιάσµατα από πάνω. Συµβαίνει κι αλλού; Τα στατιστικά στοιχεία δεν µιλάνε από µόνα τους αν δεν τους τα βγάλεις µε το τσιγκέλι, κι εδώ έχουµε να κάνουµε µε κοτζάµ συνωµοσία σιωπής που παίζεται µέσα σε τάξεις σχολείων, εφηβικά δωµάτια και σε στρατώνες ακόµα. Σε στιγµές κοινωνικής ευφορίας, εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 1980, το ελληνικό υπουργείο Παιδείας κάτι είχε προσπαθήσει να ψελλίσει για την ανάγκη της σεξουαλικής αγωγής, αλλά από τότε ούτε φωνή ούτε ακρόαση.
Πώς να υπερασπιστεί τον εαυτό του ή να αντέξει την πίεση ένας πιτσιρικάς όταν η σφαλιάρα ή το ψυχόβγαλµα ξεκινάει από το ίδιο του το σπίτι; Οταν έχει µάθει να ζει κρυπτόµενος κι από τον ίδιο του τον εαυτό, την ώρα που η σύγχρονη (ανοιχτόµυαλη) οικογένεια υποδέχεται µε βεγγαλικά την ερωτική µύηση των (straight) τέκνων της, oh yes!
Συγγνώµη κιόλας για την κατάχρηση ξενόγλωσσων τύπων, αλλά θα σας επιβαρύνω µε έναν ακόµη:
bullying λέγεται η πράξη κανιβαλισµού, ψυχολογικής και σωµατικής βίας, το κράξιµο, η διαπόµπευση, το ηθικό ζούληγµα του «διαφορετικού». Εnjoy!

TA NEA