Ουφ ρε γαμώτο… έχουμε πάλι εκλογές και μ’ έχουν πρήξει όλοι με τα κομματικά τους. Βρέθηκα χθες με κάποιους φίλους και αρχίσανε πάλι μέρες που είναι. Ποιος θα βγεί, ποιος θα μπεί, πόσο πολύ θα μπει και πόσο πολύ θα βγει και για πόσο θα μπαινοβγαίνει, βαρέθηκα και κάποια στιγμή απομονώθηκα στις σκέψεις μου. Σκεφτόμουν πως ο ήλιος αυτή την περίοδο έχει περιορίσει την δραστηριότητά του (χάρη μας κάνει) και είχαμε ήπιο καλοκαίρι, μπήκε βροχερό το φθινόπωρο και μάλλον θα έχουμε έναν βαρύ και δύσκολο χειμώνα φέτος συν την φτώχεια…
Την ώρα που τα σκεφτόμουν αυτά με σκούντηξε ο διπλανός μου και μ’ επανέφερε ρωτώντας με ποιος θα βγει πρωθυπουργός. Ο Παπανδρέου απάντησα θα βγει πρωθυπουργός, αλλά τι παραπάνω μπορεί να κάνει ένας πρωθυπουργός απ’ ότι κάνει ο ήλιος; Και τελικά αν θέλω καλύτερη ζωή που θα πρέπει να στραφώ, προς τον πρωθυπουργό ή προς το ήλιο; Ποιος είναι ο διδάσκαλος που έχει για να δώσει; Υπάρχει περίπτωση να υπάρξει η έννοια του «ηλιοκεντρικού πρωθυπουργού» και κατ’ επέκταση του «φυσιολάτρη πρωθυπουργού»; Και πως θα ήταν αυτός αν μπορούσε να υπάρξει; Και τι είναι αυτό που εγώ θεωρώ καλύτερη ζωή και τι χρειάζομαι γι αυτήν; Πρωθυπουργό ή ήλιο; Γιατί να θεωρούμε τον ήλιο αυτονόητο και τον πρωθυπουργό όχι; Μήπως δεν αρκεί να είναι αυτονόητος ο ήλιος; Μήπως ήρθε ο καιρός να ειπωθούν τα αυτονόητα που έχουμε παρανοήσει; Μήπως χρειάζονται οι άνθρωποι μια γενική επανάληψη των μαθημάτων-παθημάτων τους; Μήπως δίνουμε μεγάλη αξία στους πρωθυπουργούς; Μήπως παραβλέπουμε την λογική πως αυτό που μας δίνει ζωή είναι και αυτό που μπορεί να την καλυτερεύσει; Μήπως υποτιμάμε την φύση μας;
Με παράτησαν στην κοσμάρα μου όπως μου είπαν κι εγώ απάντηση δεν πήρα. Περιέπεσα σε βάσανο και πόνο του μυαλού. Είναι μια διαφορά αυτή των κυνικών με τους επικούρειους τα περί βασάνου. Αυτός ο πόνος στο μυαλό μεταξύ λογικής και πραγματικότητας πονάει περισσότερο και από τ’ αρνί που το σφάζουν. Τώρα πως γίνεται να την βρίσκει κανείς μ’ αυτόν τον πόνο, μόνο οι επικούρειοι το ξέρουν. Το γεγονός είναι πως είχα βυθιστεί στην εύρεση απαντήσεων σαν ναυαγός μες στην φουρτούνα. Και συνεχίζω. Είναι από την δική μου Οδύσσεια αυτά μάλλον…
Κλείτωρ, δεν είσαι ο μόνος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαστε αρκετοί (και ποιοτικοί πιστεύω).
Keep thinking...
Μη το παίρνεις και κατάκαρδα!
ΑπάντησηΔιαγραφή@kaliteros, ενθαρυντικό το σχόλιό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή@κουπάκια, δεν το παίρνω κατάκαρδα, στο κρανίο τα παίρνω.
''Αυτός ο πόνος στο μυαλό μεταξύ λογικής και πραγματικότητας πονάει περισσότερο και από τ’ αρνί που το σφάζουν.''
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοσο καταλαβαινω τα λογια σου, φιλε Κλειτωρ...Kαι εγω ετσι κατακαρδα τα παιρνω, πως αλλιως να τα παρεις αλλωστε οταν διαθετεις
καρδια; (Ξερεις, δεν διαθετουν ολοι....) ;)
Tα σεβη μας απο Σουηδια, (εκανα και τη σπονδη που μου ειπες...) ;)
@Elva, ευχαριστώ για την σπονδή και θ' ανταποδώσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήτε καρδιά μήτε μυαλό διαθέτουν. Κούφιοι άνθρωποι. Ποίμνιο. Δεν λυπάμαι τα σφάγια, τα οικτίρω μόνο που δεν είναι άξια ούτε ζώντας ούτε πεθαίνοντας να προσφέρουν κάτι. Γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς να ξέρουν το γιατί.
"Μήπως δεν αρκεί να είναι αυτονόητος ο ήλιος; ... Μήπως υποτιμάμε την φύση μας;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, ναι και ναι σε όλα τα ερωτήματα που έθεσες. Κι όχι τώρα, αυτό γίνεται χρόνια και εδώ και πάρα πολύ καιρό θα έπρεπε να είχε αλλάξει, να είχαμε ξυπνήσει, να είχαμε διεκδικήσει κάτι καλύτερο. Το χειρότερο είναι ότι πολύ συχνά σκέφτομαι πως δεν μας αξίζει κάτι καλύτερο, στην πλειοψηφία του ο κόσμος είναι παράξενα ευτυχισμένος στην άγνοιά του, τρέφεται από την γκρίνια του, βολεύεται στην σιγουριά του...
στην πλειοψηφία του ο κόσμος είναι παράξενα ευτυχισμένος στην άγνοιά του
ΑπάντησηΔιαγραφή-------------------------------------------------
και τα πρόβατα το ίδιο.
Είναι πολύ "κοντή" η εκτίμηση του ανθρώπου στα πράγματα που έχει απλόχερα και δε χριάζεται να σκεφτεί τι θα γίνει αν αυτά χαθούν, έστω και για λίγο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά, έχοντας συχνά πονοκεφάλους, είμαι τόσο χαρούμενη όταν δεν έχω και το εκτιμώ αφάνταστα. Κάποιος που δεν έχει τέτοιο πρόβλημα δεν το βάζει με το μυαλό του.
Ο Ηλιος λοιπόν και όσα προσφέρει καθώς και η υγεία...και άλλα λίγα πραγματάκια τα παίρνουμε δεδομένα. Δυστυχώς δεν είναι...
Η απογοήτευση και η ελπίδα είναι σύμφυτες στην πολιτική σκέψη, όποια κι είναι τούτη. Το θέμα είναι να μην κλεινόμαστε στην ατομικότητά μας και τη μετατρέψουμε ακούσια σε ατομικισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Βρομιστεράκι, δεν ξέρω αν ευτυχώς ή δυστυχώς που δεν είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφή@δείμε του πολίτη, σύμφυτες ναι αλλά όχι μοναδικός σκοπός αλλιώς δεν μιλάμε για πολιτική σκέψη.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο και καλώς έχει για μένα Κλείτωρ.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Βρομιστεράκι, αν ούτε τ' αυτονόητα δεν είναι δεδομένα τότε παύει κάθε πρόοδος. Να σταματήσουμε την εξέλιξη δεν μπορούμε. Αυτό που μπορούμε είναι να θέτουμε όλο και πιο ψηλά τον πήχη εκκίνησης πράγμα που δεν κάνουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή