«Θρησκευτικό μενού»

Εδώ στο Ελλαδιστάν δεν τα ταΐζουμε καθόλου διότι αν τα ταΐζαμε θα είχαμε διαιτολόγιο ποιμνίου, αφού στην Ιταλία τα ταΐζουν μεν τα ζωντανά αλλά... διαιτολόγος θέλει να είναι ο πάπας.

Για να ελέγχει κάποιος την διάθεση στο ποίμνιο πρέπει να ελέγχει και τις ορέξεις του. Αυτό είναι κανόνας απαράβατος στην εκπαίδευση των... ζώων.

Η απόφαση ελήφθη από τη Λάουρα Μαρσίλιο, δημοτική σύμβουλο της Ρώμης, αρμόδια για εκπαιδευτικά θέματα. Όπως αναφέρει σήμερα η εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα», η Μαρσίλιο ζήτησε μέσω φαξ από όλα τα δημοτικά και γυμνάσια της Ρώμης να σταματήσουν να σερβίρουν κρέας στους μαθητές μέχρι το τέλος της καθολικής Σαρακοστής. Η απαγόρευση δεν θα αφορά το καθημερινό διαιτολόγιο των μαθητών, αλλά θα εφαρμόζεται μόνο τις Παρασκευές. Όπως ακριβώς επιβάλλει η χριστιανική παράδοση, εν όψει του Πάσχα, που φέτος για τους καθολικούς «πέφτει» στις 12 Απριλίου.

...συνέχεια στο kathimerini.gr

ΟΙ «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ»

                                                                                                                του Διόδοτου

Και ξαφνικά(;) ξαναπήξαμε από αυτόκλητους «τιμωρούς» της Εξουσίας, «λαϊκούς εκδικητές», «σωτήρες» των αδικημένων και λοιπούς τρομοκρατίσκους της συμφοράς.

Εκεί που το νεοελληνικό κράτος το 2004, ενόψει φυσικά Ολυμπιακών Παιχνιδιών, είχε αποφασίσει να σκηνοθετήσει την «εξάρθρωση» της «τρομοκρατίας» -την οποία είχε στήσει και συντηρούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης- τώρα αποφάσισε να την ξαναβγάλει από τη ντουλάπα.

Η αιτία γι’ αυτή την επιλογή των αφεντικών της νεοελληνικής κοινωνίας, μόνο μια μπορεί να είναι: o κοινωνικός πόλεμος στην Ελλάδα ενδέχεται να ξεσπάσει με απρόβλεπτη σφοδρότητα. Η μαθητική εξέγερση του περασμένου Δεκεμβρίου, η οποία, αν και ημιτελής, εξάντλησε όλο το απόθεμα δακρυγόνων της αστυνομίας (και υποχρέωσε σε εσπευσμένη εισαγωγή νέου «υλικού»), ήταν απλώς ένα από τα προεόρτια, τα οποία το μόνο που δείχνουν είναι ακριβώς ότι, το ζήτημα δεν έχει κλείσει. Αυτό είναι κάτι που, για τους κρατούντες, πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί.

Για την κοινωνική δυσαρέσκεια (και ιδιαίτερα γι’ αυτήν τής νεολαίας) δεν φταίει φυσικά ούτε η διεθνής οικονομική κρίση, ούτε κάποια άλλη από αυτές τις κοινοτοπίες που μηρυκάζουν με ψευδοεπιστημονικό ύφος οι επικοινωνιολόγοι (βλ. ευνούχοι) της Εξουσίας (ακόμα κι αν τους βγάλει κανείς την καραμέλα της οικονομικής κρίσης από το στόμα και τούς χώσει κανένα σεξουαλικό «βοήθημα», πάλι το ίδιο ψευδοεπιστημονικό ύφος θα έχουν –άλλωστε γι’ αυτό πληρώνονται). Το μόνο που φταίει είναι η πρωτοφανής (ακόμα και για μια τριτοκοσμική χώρα σαν την Νεοελλάδα) απληστία των νεοκοτσαμπασήδων, που λυμαίνονται απροκάλυπτα τη χώρα (όπως ακριβώς έκαναν οι πρόγονοί τους τής «τουρκοκρατίας» και του Βυζαντίου).

ΠΌΤΕ ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΤΑΦΕΥΓΕΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Υπό τον φόβο λοιπόν των κοινωνικών εξεγέρσεων που πιθανότατα συσσωρεύονται περιμένοντας την ώρα να ξεσπάσουν, το νεοελληνικό κράτος αποφάσισε να παίξει ξανά το χαρτί τής «τρομοκρατίας». Άλλωστε πρόκειται για δοκιμασμένη συνταγή, την οποία έχει εφαρμόσει και το, καταταλαιπωρημένο από τον κοινωνικό πόλεμο, ιταλικό κράτος, ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1970. Είναι ιστορικώς διαπιστωμένο από όλες τις κοινωνικές εξεγέρσεις που έχουν εκδηλωθεί μεταπολεμικά στον δυτικό κόσμο (π.χ. Μάης του ’68, Η.Π.Α., Πολυτεχνείο, προπέρσινες ταραχές στη Γαλλία και όπως ξανά επιβεβαιώθηκε από τις εδώ μαθητικές ταραχές τού προηγούμενου Δεκεμβρίου ) ότι η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνει -και φοβάται- η Εξουσία είναι αυτή της ΑΥΘΟΡΜΗΤΗΣ (=αυτοορμώμενης), ΦΑΝΕΡΗΣ και ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ βίας. Δηλ. της βίας των οδοφραγμάτων, όπου η ρήση «βία στη βία της Εξουσίας» αποκτά την εκπλήρωσή της. Αλλά και της βίας τών απαλλοτριώσεων τού υπεξαιρεθέντος κοινωνικού πλούτου και τής ορθολογικότερης αναδιανομής του (βλ. τις αναδιανεμητικές τακτικές των αναρχικών, που ψυχραιμότατα ξαλαφρώνουν τα ράφια των σούπερ μάρκετς και επαναδιοχετεύουν το κοινωνικό προϊόν στην φυσιολογική κοινωφελή του ροή, π.χ. προς λιμοκτονούντες συνταξιούχους). Η γλώσσα της ΑΥΘΟΡΜΗΤΗΣ, ΦΑΝΕΡΗΣ και ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗΣ βίας είναι η μόνη γλώσσα που δεν μπορεί να οικειοποιηθεί και να αλλοιώσει η Εξουσία. Π.χ. όταν η βία των εξεγερμένων στοχεύει αυθόρμητα, φανερά και γενικευμένα σε θεσμούς της τοκογλυφίας, της διαφθοράς, ή της εικονικής ψευδοευημερίας -τράπεζες, υπουργεία, εντέχνως αποδομημένες δημόσιες «υπηρεσίες», πολυκαταστήματα κλπ.- τότε οι παραδοσιακές προβοκάτσιες των κουκουλοασφαλιτών που σπάνε πέντε μικρομάγαζα και μετά σκηνοθετούν τη λεηλασία τους φωνάζοντας εξαθλιωμένους μετανάστες για να πλιατσικολογήσουν, δεν επαρκούν για να σπιλώσουν επικοινωνιακά τήν, ευρέως αποδεκτή πλέον, βία των εξεγερμένων.

Αντίθετα η γλώσσα της ΜΥΣΤΙΚΗΣ, ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΗΣ και «ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ» (=ετεροορμώμενης) βίας, είναι η ίδια η γλώσσα της εξουσιαστικής βίας, μια γλώσσα που το λεξιλόγιό της δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτό των κρατικών μυστικοεπιτελείων, παρά μόνο ως προς τον ψευτοϊδεολογικό φερετζέ (όταν ζητήθηκε από Η/Υ που επεξεργαζόταν στοιχεία σχετικά με την ιταλική τρομοκρατία να δώσει συνοπτικά χαρακτηριστικά των Ερυθρών Ταξιαρχιών, η απάντηση ήταν το ακρωνύμιο «S.I.D.» δηλ. τα αρχικά των… ιταλικών μυστικών υπηρεσιών!). Η γλώσσα, τόσο τής εξουσιαστικής όσο και της «τρομοκρατικής» βίας στοχεύει στο να παροχετεύσει, να αμαυρώσει και εν τέλει να ελέγξει προκαταβολικά την γνήσια «ανεξέλεγκτη» βία, που αναμένεται να ξεσπάσει από καιρό σε καιρό. Τα σύγχρονα εξεγερτικά κινήματα του δυτικού κόσμου (και δεν εννοούμε φυσικά τα διάφορα λενινοσταλινομαοϊκοτροτσκιστικά γκρουπούσκουλα), δεν αναγνώρισαν ΠΟΤΕ ως τμήματά τους τις «επαναστατικές» οργανώσεις. Ενώ οι σπουδαιότεροι συγγραφείς του σύγχρονου ελευθεριακού στοχασμού (Ντεμπόρ, Μπούκτσιν, Σανγκουινέτι, Καστοριάδης κ.α. –βλ. εδώ) έχουν αποδείξει με ιστορικά, κοινωνικά αλλά και δικανικά επιχειρήματα ότι: όλες ανεξαιρέτως οι «τρομοκρατικές» οργανώσεις (π.χ. Ερυθρές Ταξιαρχίες, 17 Νοέμβρη κλπ.) δεν υπήρξαν παρά παραρτήματα των κατά τόπους Κ.Υ.Π. και οι «αγωνιστές» τους, πράκτορες, ή πιόνια, επίσης τών κατά τόπους Κ.Υ.Π. Σήμερα κανείς εξεγερμένος, ή απλά «διαβασμένος» πολίτης των δυτικών κοινωνιών δεν θεωρεί την «τρομοκρατία» ως κάτι παραπάνω από μια βρωμερή ιστορία, εκπορευόμενη ευθέως από τις μυστικές υπηρεσίες.

Ενώ η φανερή, αυθόρμητη και γενικευμένη εξεγερτική δράση, είναι πάντοτε αποτελεσματική, ακόμα και όταν «αποτυγχάνει» (αφού, παρά τις εμπορευματικές διαστρεβλωτικές μυθοποιήσεις που τής γίνονται, ασκεί μόνιμη επίδραση στην συλλογική μνήμη - βλ. γαλλικός Μάης).

Γι’ αυτό, τα εισαγωγικά στην λέξη «τρομοκρατία» επιβάλλεται να μπαίνουν, αφού αυτή δεν είναι φτιαγμένη για να τρομοκρατεί αυτούς που πρέπει (δηλ. την Εξουσία) αλλά, να αηδιάζει τούς υποψήφιους προς εξέγερση και να τρομοκρατεί τούς κάθε είδους χαμερπείς, όπως τους «φιλήσυχους νοικοκυραίους» και άλλα αναλώσιμα υποπροϊόντα της κοινωνικής πανίδας.

Η ΜΑΚΡΑ ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ»

Ίσως αναρωτηθούν πολλοί: μα είναι δυνατόν αυτό το καταγέλαστο, αναξιόπιστο, «ανύπαρκτο», «διαλυμένο» νεοελληνικό κράτος, να διακρίνει διορατικά σε τέτοιο βάθος χρόνου και να προμελετά με τέτοια επιμέλεια τις ενέργειές του;

Το νεοελληνικό κράτος ας μήν το υποτιμάμε καθόλου αγαπητοί. Το νεοελληνικό κράτος θέλει να νομίζουμε ότι είναι αξιοθρήνητο. Θέλει να νομίζουμε ότι η «τρομοκρατία» είναι γνησίως επαναστατική κι ότι αυτό είναι ένα ανυπεράσπιστο ορφανό μπροστά της (το οποίο, κατόπιν τούτου, «νομιμοποιείται» να εφαρμόσει στην κοινωνία μέτρα, που παραπέμπουν σε κήρυξη στρατιωτικού νόμου). Ωστόσο το νεοελληνικό κράτος είναι το πρώτο τριτοκοσμικό κράτος στον κόσμο, που έστησε έναν αειθαλή πανίσχυρο μηχανισμό μυστικότητας από τη δεκαετία του 1830 ήδη. Ο μηχανισμός στήθηκε με τη βοήθεια Ρώσων τσαρικών πρακτόρων και ορθόδοξης εκκλησίας, στρατολόγησε και εκπαίδευσε πράκτορες από όλο το φάσμα της δημόσιας διοίκησης και της κοινωνίας, και φυσικά ένοπλους επαγγελματίες προβοκάτορες. Είχε σαν στόχο την εκτροπή της πορείας της νεοελληνικής κοινωνίας από την διαφαινόμενη εκκοσμίκευση και τον εκδυτικισμό της, προς μια «ήπια» θεοκρατία, μια οικονομία νεοφεουδαρχικού χαρακτήρα και, γενικότερα, μια κοινωνία νεοβυζαντινού τύπου (με ένα παραπλανητικό ωστόσο επίχρισμα ψευδοεκσυγχρονισμού). Μέσω του παρακράτους κρατήθηκαν στην εξουσία οι μεσαιωνικές κοινωνικές δυνάμεις που κυβερνούσαν επί Βυζαντίου (φεουδάρχες και φοροεισπράκτορες – δηλ. οι μετέπειτα κοτσαμπασήδες- εκκλησία κ.α.) και που, γύρω στον 15ο αιώνα, όταν ένιωθαν να απειλούνται από την πολιτισμική απομεσαιωνοποίηση της Δύσης, δεν δίστασαν να παζαρέψουν και να παραδώσουν την επικράτειά τους στους Οθωμανούς (ενώ όταν ξέσπασε η Επανάσταση, νιώθοντας δικαιολογημένα ότι απειλείται ξανά η ισχύς τους, οι επίσκοποί τους ανέλαβαν να τήν αφορίσουν). Ο μηχανισμός ονομάστηκε από τους ιστορικούς «παρακράτος», αποτελεί την πρώτη μυστική υπηρεσία του νεοελληνικού κράτους και φυσικά δεν διαλύθηκε μόλις πέτυχε τον αρχικό σκοπό του αλλά, παρέμεινε και για άλλες μελλοντικές «χρήσεις». Αυτό σημαίνει ότι το νεοελληνικό κράτος, όχι απλώς έχει τεράστια ιστορική εμπειρία σε κάθε είδους ενδοκοινωνικές μεθοδεύσεις, μυστικότητες, μυστικές υπηρεσίες, προβοκάτσιες κλπ. αλλά, αποτελεί και το πρώτο τριτοκοσμικό κράτος, που έστησε αληθινές και υποδειγματικές μυστικές υπηρεσίες. Γιατί όλες οι μυστικές υπηρεσίες του στήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν από τον πρωτογενή «παρακρατικό» του βραχίονα και αξιοποιούν την τεράστια ιστορική εμπειρία του. Το νεοελληνικό κράτος είναι λοιπόν όχι απλώς συνυφασμένο αλλά, ΣΙΑΜΑΙΟ με την έννοια του παρακράτους και των μυστικών υπηρεσιών, γνώρισμα πρωτοφανές που δεν απαντάται σήμερα σε κανέναν άλλον εξουσιαστικό μηχανισμό του πλανήτη.

Και έτσι, όσο πιο «διαλυμένο» και αξιοθρήνητο θέλει να φαίνεται προς τα έξω το νεοελληνικό κράτος, τόσο πιο αριστοτεχνικά οργανώνει στο εσωτερικό του την «τρομοκρατία». Για να την εξαπολύσει λίγο αργότερα, με τον πλέον επικοινωνιακό τρόπο τρομοκρατώντας τους νοικοκυραίους. Το «αδύναμο» μπροστά στην «τρομοκρατία» κράτος, είναι ένας ΡΟΛΟΣ που τρομοκρατεί τους ιδιώτες εξίσου με την ίδια την «τρομοκρατία».

Έκτοτε (δηλ. από τη δεκαετία του 1830) το νεοελληνικό κράτος έχει χρησιμοποιήσει την τρομοκρατία-προβοκάτσια συνεχώς και αδιαλλείπτως: από τις πρώτες εργατικές εξεγέρσεις του 20^ου αιώνα μέχρι και την συχνά ταραγμένη μεταπολιτευτική περίοδο, οι επαγγελματίες «τρομοκράτες» σκοτώνουν πότε έναν ασήμαντο κομματικό δελφίνο-μπικουτί του πολιτικού συστήματος (βλ. δολοφονία Μπακογιάννη από το μακροβιότερο και άρτι αποσυρθέν ένοπλο κλιμάκιο της ΚΥΠ που αυτοαποκαλείτο «Ε.Ο. 17 Νοέμβρη»), πότε τραυματίζουν σοβαρά έναν εξίσου ασήμαντο μπατσάκο (π.χ. συνήθης πρακτική στις προπολεμικές εργατικές ταραχές της Θεσσαλονίκης αλλά και πρόσφατα με τον πυροβολισμό ΜΑΤατζή από το νεοσυσταθέν παράρτημα της ΚΥΠ που αυτοαποκαλείται … «Επαναστατικός Αγώνας»). Αλλά ΠΟΤΕ οι «τρομοκράτες» δεν χτυπούν νευραλγικούς στόχους, π.χ. τους υπουργούς που αποφαίνονται πόσο εξευτελιστικός θα είναι ο εθνικός βασικός μισθός (και άρα το κατώτατο όριο διαβίωσης) σε αυτή τη χώρα. Ή εκείνους που υπογράφουν σωρηδόν άδειες «αξιοποίησης» των εμπρησθέντων εκτάσεων π.χ. τής Πελοποννήσου από μεγάλα «ψυχαγωγικά» συμφέροντα. Ή τον αρχισυμμορίτη κάποιου από τα τόσα καρτέλ που ως γνωστόν αλωνίζουν τη χώρα.

Καμμίας εξέγερσης δεν προηγήθηκαν «προειδοποιητικές» «τρομοκρατικές» ενέργειες, ή κομματικές, ή τρομοκρατικές ή άλλες οργανώσεις. Κι όποτε συνέβησαν τέτοιες ενέργειες, ήταν πάντα κατασκευασμένες κατά παραγγελία της Εξουσίας, η οποία πάντα επιδίωκε να έχει το πάνω χέρι τόσο ως προς τον τρόπο εκφοράς της βίας, όσο και ως προς την εικόνα της.

Οι εξεγέρσεις ξεσπούσαν ανέκαθεν αυθόρμητα, σε ανύποπτο χρόνο και χωρίς καμμία απολύτως προειδοποίηση. Ξεσπούσαν όταν κανείς φιλήσυχος νοικοκυραίος δεν τις περίμενε, κανείς μίσθαρνος κοινωνιολόγος δεν τις προέβλεψε και όταν απλώς υπήρχε κάποια μυρωδιά «καμένου» στον –κοινωνικό- αέρα (όπως σήμερα στην νεοελλάδα). Αυτό είναι και το ιστορικό κριτήριο της αυθεντικότητάς τους. Μερικές από αυτές, μάλιστα, διήρκεσαν πέρα από κάθε προσδοκία και επέδρασαν καθοριστικά τις κοινωνίες στις οποίες εκδηλώθηκαν (όπως η παγκόσμια εξέγερση των νέων στη δεκαετία του 1960).

Θα ήταν ευεργετικό για τις γενιές που έρχονται αν η νεοελληνική κοινωνία διχαζόταν σήμερα από μια πραγματικά εμφύλια σύρραξη (και όχι συμμοριτοπόλεμο δεξιών και αριστερών συμμοριών), η οποία όμως δεν θα διεξαχθεί σε τίποτα έρημα βουνά αλλά, μέσα στους δρόμους των πόλεων. Έναν διχασμό ανάμεσα σε αυτούς που δικαιούνται μια ορθολογική κοινωνία Δικαίου και Πρόνοιας και σε εκείνους που έχουν βολευτεί σε μια νεοφιλελεύθερη ζούγκλα ενισχυμένη με την βυζαντινή διαφθορά, την βυζαντινή υλική υπανάπτυξη, τον βυζαντινό αντιπαραγωγικό χρηματοοικονομικό παρασιτισμό, το βυζαντινό φοροληστρικό σύστημα, την βυζαντινή (βλ. ιδιωτική) παραπαιδεία, την βυζαντινή (βλ. ιδιωτική) παραϋγεία, τον βυζαντινό αργόστροφο δημόσιο τομέα, την βυζαντινή εργασιακή δουλοπαροικία, την βυζαντινή υποκρισία που προσποιείται πως καταγγέλει τα παραπάνω.

Θα ήταν πραγματικά ευεργετικό να μάθουν όλοι σε αυτή τη χώρα ποιά είναι τα συμφέροντά τους (και όχι μόνο αυτοί που τα ξέρουν ήδη) και να υπάρξει μια μακρά περίοδος αποσταθεροποίησης τού σταθεροποιημένου βολέματος κάποιων.

Θα ήταν πραγματικά ευεργετικό να συμβεί αυτό που είπε κάποτε ο Γκυ Ντεμπόρ: η σημερινή κοινωνία να χωριστεί σε δύο «κόμματα» εκ των οποίων το ένα να επιθυμεί την καταστροφή της.

Γιατί δεν μας χωρά και τους δύο ο τόπος.

Να γιατί το κράτος ξαναστήνει την υπόθεση «τρομοκρατία»: για να μην το δούμε ποτέ αυτό το έργο.

ΔΙΟΔΟΤΟΣ

ΥΓ. Εν καιρώ θα καταπιαστούμε και με κάποιες πρόσφατες προκηρύξεις «επαναστατικών» οργανώσεων. Θα ψειρίσουμε λίγο την κρυφοασφαλίτικη ορολογία τους και τους διάτρητους ψευδοεπαναστατικούς συλλογισμούς τους. «Συλλογισμοί» που μόνο σε ένα αγράμματο ασφαλίτικο κεφάλι μπορούν να σκαρωθούν. Και που κανείς μπατσοδημοσιογράφος δεν έχει επαρκές IQ για να ξεσκεπάσει (και γι’ αυτό οι «τρομοκράτες» έχουν αναλάβει να τούς κάνουν ήρωες βάζοντάς τους βόμβες -που φυσικά δεν εκρήγνυνται…). Έτσι θα φανεί ποιοί συντάσσουν αυτά τα μνημεία βλακείας και πόσο γελοίοι (εκτός από επικίνδυνοι) μπορούν να γίνουν. Γιατί ένας εξίσου θεμελιώδης με τη βία τρόπος για να πολεμήσεις την Εξουσία είναι και το να την γελοιοποιήσεις.

Θεός εγκληματίας, εκ της αλληλογραφίας.

EINAI ΑΠΑΤΗ!

Origins: The above-displayed photographs have been circulating on the Internet since at least 2004, usually in e-mail forwards that set them in one of several Arab/Muslim areas (e.g., Iraq, Iran, Afghanistan, Palestinian territories) and claim that the boy pictured is being punished under a harsh sharia law system that imposes a penalty grossly out of proportion to the nature of the crime (i.e., having his arm crushed under a vehicle because he stole a loaf of
Adblock
Click Here
bread).

What the photographs actually depict (according to the operator of the site that originally published them) is performers hustling money from onlookers by staging an act, one in which a subject seemingly allows himself to be run over by a heavy vehicle and then emerges unscathed. (Note the man with the microphone in the first picture, who drums up business and describes the action for observers. Also note the blanket placed under the boy's arm — not a consideration persons intent on severely punishing a lawbreaker would be likely to provide.) This a common illusion, variations of which are performed by many magicians and accomplished through a variety of means. (More than that we cannot say without running afoul of the magician's code, other than to note that information about how this type of illusion is performed is readily available to those willing to expend the effort to look for it.) That the subject is a small boy who grimaces his way through the stunt is all part of the act, intended to elicit sympathy and extra cash — despite his contorted facial expressions, the boy is not seriously hurt.

The versions of these photographs circulated via e-mail generally leave out the last pictures of the original series, which show the same boy after the conclusion of the stunt:
http://img3.imageshack.us/my.php?image=bread7small.jpg
http://www.snopes.com/photos/gruesome/crushboy.asp

Βάλτε στο google "Ένα 8χρονο παιδί πιάστηκε σε μία αγορά στο Ιράν να κλέβει ψωμ" να δεις πόσο και πως δουλεύουν κάποιοι απατεώνες στο δίκτυο... με το αζημείωτο βέβαια!!

Αν αυτό αληθεύει και δεν είναι κάποιο τρυκ τότε:
Ένα 8χρονο παιδί πιάστηκε σε μία αγορά στο Ιράν να κλέβει ψωμί, ακολουθεί σε φωτογραφικά στιγμιότυπα η θεϊκή τιμωρία αυστηρώς ακατάλληλη για ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ
- Στο όνομα του θεού το παιδί πρέπει να τιμωρηθεί, ένα αυτοκίνητο θα πατήσει το χέρι του.
Θα χάσει για πάντα τη δυνατότητα να ξαναχρησιμοποιήσει το χέρι του.
- Είναι αυτή η φρίκη θρησκεία ειρήνης και αγάπης;
Καμία θρησκεία δε μπορεί ποτέ να δικαιολογήσει τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα.
Καιρός ο κόσμος να μάθει τι συμβαίνει στο όνομα του θεού. Και μην μου πει κανείς πως ο χριστιανισμός δεν έκανε τέτοια όταν μπορούσε γιατί έχω κάτι γκραβούρες... φρίκης.






εγώ πάντως είμαι διατεθιμένος να πολεμήσω γι αυτά τα παιδιά. Οι λοιποί ας πολεμήσουν για θεό, για σύνορα, για τα χωράφια και για τ' όνομα, εγώ θα πολεμήσω μόνο για το δικαίωμα του παιδιού στην ζωή. Και φυσικά θα συνεχίσω ν' απεχθάνομαι τον θεό σας και να το φωνάζω κιόλας. Έτσι, για να 'χουμε να λέμε... Διότι ακόμα και αν είναι ψεύτικες οι φωτογραφίες, το περιστατικό δεν απέχει διόλου από την πραγματικότητα όλων των θεοκρατικών κοινωνιών.

MATΩΜΕΝΕΣ ΑΣΠΙΔΕΣ

Πολύκαρπος Παριορίτσας (Eκδόσεις Ενάλιος)

Μέσα στην μαζική υπερπαραγωγή τής ψευδο-ϋπαρξιακής, απρόσωπης -και με εμφανή θεματολογική πενία- νεοελληνικής λογοτεχνικής παραγωγής τών τελευταίων δεκαετιών αποτέλεσε ευχάριστο ξάφνιασμα η έκδοση του μυθιστορήματος «Ματωμένες ασπίδες» τού νέου συγγραφέα Πολύκαρπου Παριορίτσα.

Η διήγηση αφορά στο καθοριστικότερο ίσως γεγονός της Ευρωπαϊκής Ιστορίας: την απόκρουση των βαρβαρικών ορδών από Αθηναίους και Πλαταιείς στην πεδιάδα του Μαραθώνα το 490 π.Χ. και την ανάσχεση της περαιτέρω προέλασής τους στην Ευρώπη (όπου, ως γνωστόν, δεν υπήρχε τότε κανείς άλλος λαός ικανός να τους σταματήσει).

Το συγγραφικό αυτό εγχείρημα αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σπουδαιότητα αν αναλογιστεί κανείς πως το ιστορικό μυθιστόρημα με αρχαιοελληνική θεματολογία δεν έχει καλλιεργηθεί σοβαρά στην Ελλάδα (μια χώρα κατεξοχήν γνωστή για το παγκόσμιας εμβέλειας κλασικό παρελθόν της, παρά για το πολιτισμικά αυτιστικό παρόν της). Το κλασικό αυτό παρελθόν της Ελλάδας θα μπορούσε να προμηθεύσει με μια σχεδόν αστείρευτη θεματολογία, την καλλιέργεια, όχι μόνο μιας σχετικής λογοτεχνίας, αλλά και ενός εξίσου σχετικού και σπουδαίου κινηματογράφου (πράγματα τα οποία έχουν επιτύχει άλλοι λαοί με πολύ μικρότερη παγκόσμια συνεισφορά, παρουσιάζοντας την -ιστορική τους-«τρίχα» ως ολόκληρη «τριχιά»).

Μέχρι σήμερα, από τους σπουδαιότερους συγγραφείς που έχουν καταπιαστεί με το απαιτητικό αυτό λογοτεχνικό είδος (που προϋποθέτει, όχι μόνο «πένα» αλλά και εις βάθος ιστορική γνώση) κανείς δεν ήταν ελληνικής καταγωγής. Δύο παλαιότερα γνωστά παραδείγματα αποτελούν οι γλαφυροί Μαίρη Ρενώ και Ρόμπερτ Γκρέηβς. Πιο πρόσφατοι είναι ο Αμερικανός Στήβεν Πρέσφηλντ (γνωστός κυρίως για τη συναρπαστική προσέγγισή του στη μάχη των Θερμοπυλών) και ο Βρετανός Ουάλλας Μπρημ (γνωστός για την εξίσου συναρπαστική προσέγγισή του στην κατάρρευση τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του –βασισμένου κατά μεγάλο μέρος στην Ελλάδα- πολιτισμού που αυτή αντιπροσώπευσε). Όπως ήταν αναμενόμενο λόγω της ζήτησης, η εν Ελλάδι αγορά του βιβλίου έχει κατακλυστεί και από αρκετά προχειρογραμμένα σκουπίδια του είδους (μερικά εκ των οποίων είναι γραμμένα από νεοέλληνες).

Υπ’ αυτή την έννοια το εγχείρημα του Πολύκαρπου Παριορίτσα αποτελεί πραγματικό τόλμημα, αφού ο συγγραφέας θα συγκριθεί αναπόφευκτα με λογοτεχνικούς ογκόλιθους, όπως οι προαναφερθέντες. Αλλά και με τον σωρό της «αρπαχτής» των εκδοτικών οίκων, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια πλασάρουν νεόκοπους «αρχαιογνώστες» μυθιστοριογράφους σε ένα αναγνωστικό κοινό, τόσο διψασμένο, όσο και αδαές. Και από τις δύο παραπάνω συμπληγάδες, ο συγγραφέας καταφέρνει να περάσει πανάξια, με μερικές μόνο –όπως άλλωστε και η Αργώ- αμυχές.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο βιβλίο. Ας ξεκαθαριστεί από την αρχή ότι δεν πρόκειται για άλλη μία νεοελληνική εθνικιστική κορώνα από αυτές που κατά καιρούς μάς έχουν βομβαρδίσει, προσβάλλοντας τη νοημοσύνη μας. Ο χειρισμός του θέματος από τον συγγραφέα είναι τέτοιος, ώστε αποφεύγεται η κατρακύλα στην γραφικότητα του εθνικισμού και, συνακόλουθα, στον γελοίο και καλλιεργημένο από την προπαγάνδα συνειρμό τού πόσο σπουδαίος λαός υπήρξαν δήθεν ανέκαθεν οι Έλληνες. Αντιθέτως με ό,τι έχουμε συνηθίσει, ο συγγραφέας εμμένει πεισματικά στην γενεσιουργό ουσία του Ελληνικού Πολιτισμού και όχι στο σημερινό -δημιουργημένο από την προπαγάνδα- γραφικό επιφαινόμενό του. Έτσι η σύγκριση των αρχαίων με τους σημερινούς ΄Ελληνες, υποδηλώνεται αδιάκοπα μέσα στην αφήγηση και αποβαίνει συντριπτική για τους τελευταίους (οι οποίοι θα πρέπει κάποτε να πάψουν να κομπορρημονούν για τους καταξιωμένους προγόνους τους και να κοιτάξουν στον καθρέφτη την βυζαντινορωμέϊκη κενότητά τους).

Αλλά ποιά είναι η ουσία του Πολιτισμού, για τον οποίο πολέμησαν οι Έλληνες στον Μαραθώνα; Ο συγγραφέας δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για την αυθεντική ελευθερία τους δηλαδή, την άσκηση τής πολιτικής εξουσίας άμεσα και απευθείας από την αυτοθεσμιζόμενη συλλογικότητα τών πολιτών (και όχι υπηκόων) χωρίς την πολιτική «μεσιτεία» κανενός «αντιπροσώπου», «εκφραστή», «κυβέρνησης», κλπ.. Σε αυτή την αυθεντική κοινωνική αυτονομία, οι ήρωες του έργου, ο αφηγητής Αισχύλος, ο αδελφός του, Κυναίγειρος, ο πατέρας τους Ευφορίων κ.α. αποδίδουν τα θεωρούμενα σήμερα ως επιτεύγματα του Ελληνικού Πολιτισμού. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η πατρίδα υπέρ της οποίας πολέμησαν οι αρχαίοι Έλληνες εναντίων τών βαρβάρων γίνεται κάτι χειροπιαστό και συγκεκριμένο, μια όαση όπου η ανθρώπινη ύπαρξη ολοκληρώνεται και κατακτά την πληρότητα (και όχι απλώς μια αφελή «ευτυχία», ή έναν εξίσου αφελή «παράδεισο»). Αντίθετα με το σήμερα, όπου η αυθεντική έννοια τής πατρίδας έχει εκφυλιστεί στην χυδαία ιδεολογική αφαίρεση, την οποία προπαγανδίζει το νεώτερο ευρωπαϊκό «εθνοκράτος».

Το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο. Αφηγητής είναι ο ποιητής Αισχύλος, που πολέμησε στον Μαραθώνα και έχασε εκεί τον αδελφό του. Μέσα από τα λεγόμενά του ζωντανεύουν οι εκπληκτικές προσωπικότητες που ανέδειξε η Αθήνα της εποχής του, ο Μιλτιάδης, ο Αριστείδης, ο ποιητής Φρύνιχος κ.α..

Ο λόγος τών πρωταγωνιστών τού έργου αποκτά συχνά μια χροιά ιδεαλισμού. Κάποιες φορές, μάλιστα, κλαίνε, όπως άλλωστε κάνουν συχνότατα και οι τρομεροί πολεμιστές των ομηρικών επών. Κάτι το οποίο ίσως ξενίσει όσους έχουν συνηθίσει στην πιο «ρεαλιστική» -και «κινηματογραφικώς» οικεία - ομιλία των πρωταγωνιστών π.χ. του Πρέσφηλντ. Ωστόσο η συγκινησιακή φόρτιση δεν ξεπέφτει ποτέ στον μελοδραματισμό και γι’ αυτό δεν αποβαίνει ποτέ εις βάρος της ουσίας: οι διάλογοι ποτέ δεν ξεφεύγουν από το κεντρικό πολιτικό ζήτημα του μυθιστορήματος.

Μάλιστα, η πλήρης πολιτικών/πολιτισμικών συσχετισμών δημηγορία του Μιλτιάδη αμέσως πριν δώσει την διαταγή για την κρίσιμη έφοδο της οπλιτικής φάλαγγας, καταχωρείται κατευθείαν στις μεγάλες στιγμές του ιστορικού μυθιστορήματος: «Τί είναι πατρίδα, άντρες; […] Δεν είναι καν ο τόπος. Πατρίδα είναι ο καθένας από εσάς χωριστά και όλοι μαζί […] Πατρίδα είναι ο διπλανός σας στον στοίχο […] Στον στοίχο, άνδρες, δεν πολεμάμε για να σώσουμε τη ζωή μας, πολεμάμε για να σώσουμε τη ζωή του διπλανού μας. Ποιός θα εμπιστευθεί τη ζωή του σε εμένα, άνδρες; […] Σε ποιόν θα εμπιστευτώ τη ζωή μου άνδρες; Ποιός θα είναι η πατρίδα μου; […] όλοι ξέρουμε πόσο δοξάζονται οι Ολυμπιονίκες και πως σε όλη την Ελλάδα θεωρούνται ήρωες ή ακόμη και ημίθεοι. Σήμερα θα γίνετε όλοι Ολυμπιονίκες. Οπλίτης δρόμου είναι το αγώνισμά σας και θα νικήσετε όλοι σας. Σήμερα θα δοξαστείτε το ίδιο με τους τιμημένους Ολυμπιονίκες και ακόμη περισσότερο, άνδρες Αθηναίοι και Πλαταιείς».

Τέτοια λόγια μόνο από αυθεντικούς, δηλαδή αυτοκυβερνώμενους, πολίτες μπορούν να γίνουν κατανοητά. Στους υπόλοιπους, τους υπήκοους, τους ψηφοφόρους, τους «φιλάθλους», τους καταναλωτές άρτου και θεαμάτων, τούς αγόμενους και φερόμενους τού σύγχρονου κοινοβουλευτικού ολιγαρχισμού, ή της μεγαλομανιακής εθνικιστικής υστερίας, μόνο κούφια πατριδοκάπηλα συνθήματα μπορεί να πετάξει κανείς.

Ως προς τον ιστοριογραφικό κορμό των εξιστορουμένων, ο συγγραφέας ακολουθεί την «επίσημη»–και προβληματική σε ορισμένα σημεία- ηροδότεια εκδοχή. Σύμφωνα με την οποία οι Σπαρτιάτες δεν ανταποκρίθηκαν έγκαιρα στο αίτημα των Αθηναίων για στρατιωτική βοήθεια, λόγω του ότι προτίμησαν να τελέσουν πρώτα μια σημαντική γιορτή τους. Η εκδοχή του Ηροδότου οφείλεται σε προκατάληψη, κάτι που έχει επισημανθεί ήδη από την αρχαιότητα (βλ. Πλουτάρχου, «Περί της Ηροδότου κακοηθείας»). Για την ιστορία ας αναφέρουμε ότι ο λόγος που οι Σπαρτιάτες δεν πρόλαβαν να αποστείλουν έγκαιρα στρατιωτική βοήθεια υπήρξε η μή έγκαιρη ειδοποίησή τους: η παραγκωνισμένη ολιγαρχική μερίδα της Αθήνας καιροσκοπούσε προβάλλοντας προσχήματα που καθυστέρησαν την αποστολή αιτήματος βοήθειας στη Σπάρτη, πιστεύοντας ότι οι Πέρσες όταν νικούσαν θα εγκαθίδρυαν μια εντόπια φιλοπερσική τυραννία.

Ωστόσο, οι πάντα ετοιμοπόλεμοι Σπαρτιάτες, αμέσως μόλις ειδοποιήθηκαν, διένυσαν με μια φρενήρη πορεία τριών μόλις ημερών την απόσταση μέχρι τον Μαραθώνα (ήτοι πάνω από εβδομήντα χιλιόμετρα την ημέρα, πιθανότατα τροχάδην με πλήρη οπλισμό…) και έφτασαν ασθμαίνοντες το βράδυ της ημέρας της μάχης. Από την άλλη ο Μιλτιάδης βιάστηκε να δώσει τη μάχη χωρίς να περιμένει τους Σπαρτιάτες γιατί, φοβόταν μην εκδηλωθεί φιλοπερσικό ολιγαρχικό πραξικόπημα στα μετόπισθεν, ενόσω ο στρατός θα έλειπε στον Μαραθώνα. Η υιοθέτηση της πραγματικής αυτής εκδοχής ίσως θα έδινε ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στην αναπαράσταση των ενδοαθηναϊκών κοινωνικών συγκρούσεων και του πολεμικού πυρετού. Θα κατεδείκνυε επίσης ότι οι μαραθωνομάχοι αγωνίστηκαν σε δύο μέτωπα, ένα εσωτερικό και ένα εξωτερικό. Αλλά αυτά ανήκουν στις «αμυχές» του βιβλίου, που λέγαμε (την ηροδότεια εκδοχή ακολουθεί εξάλλου και ο Πρέσφηλντ όταν παρουσιάζει τον Λεωνίδα να διώχνει όσους Έλληνες δήθεν έκρινε άσκοπο να πολεμήσουν, ενώ στην πραγματικότητα –όπως έχει τεκμηριωθεί από αρχαίους και νεώτερους μελετητές- επρόκειτο για μαζική εγκατάλειψη θέσης από τους τελευταίους).

Εκεί όπου οι ιστοριογραφικές πηγές δεν βοηθούν με λεπτομέρειες, ο συγγραφέας αποδεικνύεται γνήσια ευρηματικός και άκρως απολαυστικός. Έτσι σκηνές, όπως η πρώτη οπτική «αναμέτρηση» των δύο στρατών, με την συντονισμένη μεταλλική κλαγγή των σιδηρόφρακτων οπλιτών να «ταπώνει» την αντίστοιχη των κατάπληκτων και υπεροπτών Περσών, καταφέρνει να γίνει από τις αρχετυπικές τής σοβαρής ιστορικής μυθιστοριογραφίας. Το ίδιο ισχύει για σύμπασα την περιγραφή της σύγκρουσης, όπου η αναπαράσταση της ιδιάζουσας ψυχικής κατάστασης/καταληψίας εκείνου που πολεμάει βρίσκεται σε στενή συνάφεια με την περιγραφή της μάχης.

Ο πόλεμος δεν έχει τίποτα το μεγαλειώδες: ο ιδρώτας από την υπερπροσπάθεια, το αίμα που αναπηδά από ένα κομμένο μέλος, η διαδεδομένη ούρηση ή αφόδευση λόγω φόβου, οι αβάσταχτες κραυγές των θανάσιμα πληγωμένων, είναι δοσμένα χωρίς ωραιοποιήσεις, όπως στα μυθιστορήματα των «μαιτρ» του είδους.

Η στρατιωτική εκπαίδευση των αυθεντικά ελευθέρων πολιτών αναπαρίσταται με τρόπο που να αναδεικνύεται συνεχώς ο στόχος της: οι ευφυέστατες ειρωνείες των εκπαιδευτών και των «παλιών» απέναντι στα «στραβάδια» έχουν σαν σκοπό να τά παρακινήσουν στο να γίνουν ολοκληρωμένοι οπλίτες/πολίτες και όχι να τά εκμηδενίσουν (όπως σε έναν σημερινό στρατό) σε αναλώσιμα στρατιωτάκια/κρέας για τα όπλα κάποιων εξουσιαστών. Η εισαγωγή των ανδρών στη στρατιωτική ζωή γίνεται με μια μεγαλοπρεπή πάνδημη τελετή (κάτι ιστορικώς εξακριβωμένο) και όχι στα μουλωχτά, σε κάποια σημερινά στρατόπεδα/καταγώγια. Οι οπλίτες μαθαίνουν αποκλειστικά την πολεμική τέχνη και δεν καταντούν αγγαρειοδόχοι και παιδιά για τα θελήματα, όπως σε έναν σημερινό στρατό. Φυσικά, αυτά τα συλλογικά ήθη δεν κατασκευάστηκαν κατά ιδεολογική, ή ηθικολογική παραγγελία αλλά, είχαν ως αποκλειστικό γενεσιουργό υπόβαθρο μια εντελώς άλλου τύπου κοινωνία, αυτοκαθοριζόμενων υποκειμένων.

Επίσης οι προβληματισμοί και οι διαξιφισμοί των Αθηναίων πολεμικών ειδικών γύρω από την δέουσα πολεμική τακτική, όπως αναπαριστώνται από τον συγγραφέα, φανερώνουν το πώς λειτουργούν και αποδίδουν οι θεσμοί μιας αυθεντικής δημοκρατίας. Φανερώνουν όμως κυρίως ότι, οι λαοί αναδεικνύουν πάντα τους ηγέτες που τους ταιριάζουν: ο Μιλτιάδης, ο Λεωνίδας, ή ο Θεμιστοκλής δεν έπεσαν ως σωτήρες εξ’ ουρανού αλλά κυοφορήθηκαν στα σπλάχνα των κοινωνιών τους.

Αλλά και άλλα ζητήματα, όπως οι θεοφάνειες του Πανός που αναφέρονται και από τον Ηρόδοτο, πραγματεύονται από τον συγγραφέα με έναν απολύτως αιτιοκρατικό (και καθόλου μεταφυσικό και θρησκευόμενο) τρόπο. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει επίσης για τον τρόπο που ο συγγραφέας παρουσιάζει τις ριζοσπαστικές σκηνοθετικές καινοτομίες του Αισχύλου.

Η σύγκρουση στον Μαραθώνα δεν ήταν «εθνική», «θρησκευτική», «πολιτισμική» και όλα αυτά τα ύποπτα που επινοούνται κατά περίπτωση για να ιδεολογικοποιήσουν, ή να εξωραϊσουν τον πόλεμο και να πείσουν τις ανθρωπομάζες να αλληλοσφαχτούν πρόθυμα για ξένες προς αυτές υποθέσεις. Ήταν πρωτίστως μια σύγκρουση μεταξύ μιας συλλογικότητας αυθεντικά ελευθέρων ανθρώπων και ενός στρατού σκλάβων.

Το βιβλίο προβάλλει με διαύγεια και δύναμη αυτή την υπόπτως αποσιωπημένη πλευρά της Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας. Εν ολίγοις θα πρέπει να επισημάνουμε ότι πρόκειται για το πρώτο σοβαρό ιστορικό μυθιστόρημα αρχαιοελληνικής θεματολογίας στην νεοελληνική λογοτεχνία Και έτσι αρχίζει να καλύπτεται ένα –αδικαιολόγητο- κενό στη νεοελληνική βιβλιογραφία. Αλλά επειδή ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη, ελπίζουμε ότι τώρα άνοιξε ο δρόμος και για άλλους.

Θεόδωρος Α. Λαμπρόπουλος

Ελεύθερη Έρευνα

Δόξα τον Καρνάβαλο!

                         

Βρε πανικός που τους έχει πιάσει. Βούκινο γίνανε οι απάνθρωποι και ευτυχώς σου λέω ημερολογιάκι μου που δεν μπορούν πια ν’ ανάψουν φωτιές να μας κάψουν.

Βρε παπαδαριό! Είμαι ένας από αυτούς που θέλω να πάω να πλαισιώσω το άρμα, είμαι δηλαδή ένας καρναβαλιστής κατ' εσάς "αγόμενος και φερόμενος από κάθε είδους πάθος και αναισχυντία, ασέμνως ενδεδυμένος ή και ημίγυμνος (με μια ψολάρα ΝΑ;), με μια νταμιτζάνα μαυροδάφνη στο χέρι, με απουσία κάθε ηθικού φραγμού στο πλαίσιο ενός διονυσιακού και σεξιστικού ξεφαντώματος και παραληρήματος".

Είμαι δηλαδή ω παπαδαριό ένας φυσιολογικός άνθρωπος που εορτάζει τον αιώνιο κύκλο της μάνας γης, εσάς τι σας κόφτει ρε και ζορίζεστε; Βρε ανόητοι των μοναστηριών που έχετε αρνηθεί τον άνθρωπο, βρε αόμματοι ομφαλοσκόποι, τις σας ενδιαφέρει εσάς πως και τι γιορτάζω εγώ; Βρε ανάπηροι νεκρολάγνοι, γιατί να σας ρωτήσω για τον Εφραίμ και το σούργελο που πάθατε; Εσείς είστε οι ληστές αλλά σας φταίνε οι καρναβαλιστές ε; Θέλετε και δήλωση υποταγής από τον δήμο σαν δεν ντρεπόσαστε σκοταδιστές! Αλλιώς τι; Αν δεν δηλώσει ο δήμος την πίστη του στον Εφραίμ, αν δεν φιλήσει τις κατουρημένες σας ποδιές, τι ακριβώς θα κάνετε δηλαδή; Θα βγείτε στον άμβωνα να διατάξετε το ποίμνιο να μην ξαναψηφίσουν τον δήμαρχο; Ε και; Κανείς δεν είναι για πάντα δήμαρχος έτσι κι αλλιώς. Μόνο ο Καρνάβαλος είναι αιώνιος και αυτός θα τα πει όλα, του Εφραίμ συμπεριλαμβανομένου και μαζευτείτε γιατί του χρόνου θα έχουν είκοσι άρματα, ένα για κάθε μοναστήρι και από ένα για κάθε μητροπολίτη, είναι τρελοί αυτοί οι Πατρινοί…!

Γι αυτό λοιπόν δικαστείτε εσείς με τα... ρασαντέλ σας και αφήστε εμένα ήσυχο να χορέψω και να τραγου-δήσω οργιάζοντας όπως η μάνα φύση γύρω μου. Δεν ξέρω φαιοφορούντες αν έγινα κατανοητός αλλά δεν σας δίνω έτσι κι αλλιώς το δικαίωμα να αποφασίζετε εσείς για μένα. Ούτε σε σας δίνω το δικαίωμα ούτε στον θεό σας και αν έχει πρόβλημα ας έρθει να μου το πει. Εγώ θα γιορτάζω ότι μου αρέσει, όποτε μου αρέσει και όπως μου αρέσει, στα πλαίσια των ανθρώπινων νόμων. Που ο Εφραίμ είναι υπόλογος αυτών των νόμων! Στα μάτια δε του κόσμου έχει ήδη καταδικαστεί και ως εκ τούτου εσείς όλοι μας πουλάτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες όπως ο Εφραίμ μας πούλησε τα… ψάρια του γλυκού νερού για μέγαρα και παλάτια.

                        

Το είδαμε και το ήθος και το έθος σας και δεν το έχω σε καμιά εκτίμηση. Κρατήστε το για τα μοναστήρια σας. Εγώ θα πάω να γιορτάσω τον Καρνάβαλο και μα τον Δία θέλω να δω τον Ρουσόπουλο που κάνει καντάδα στον Εφραίμ. Θα πέσει πολύ γέλιο. Ξέρω ξέρω..., είμαι ένας καταραμένος που του αρέσει να γελάει και να τραγου-δάει και που δεν μπορέσατε αιώνες τώρα να του κόψετε το γέλιο, αλλά δεν φταίω εγώ ρασοφόροι μου. Οι γελοίοι φταίνε που με κάνουν όχι μόνο να γελάω αλλά και να σαρκάζω και μαντέψτε ποίοι είναι οι γελοίοι...

Εξώδικο στο Δήμο Πατρέων και αίτηση ασφαλιστικών μέτρων στο Πρωτοδικείο Πατρών απέστειλαν τα μέλη του συλλόγου «Άγιος Μάρκος Ευγενικός» ζητώντας να αποσυρθεί από το φετινό καρναβάλι το άρμα που εμφανίζει τον Εφραίμ. Ανάλογη επιστολή διαμαρτυρίας εστάλη στον Δήμο και από 20 Μονές του Αγίου Όρους.

Το αίτημα συζητείται σήμερα στο δικαστήριο και όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η αίτηση «ακόμα και εάν δεν αποσυρθεί το εν λόγω άρμα από την παρέλαση της Αποκριάς, τότε ο Δήμος Πατρέων θα πρέπει να διακηρύξει εγγράφως ότι εκτιμά το ήθος και το έργο που έχει επιτελέσει ο ηγούμενος Εφραίμ και ιδίως στην περιφέρεια της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου».

Ωστόσο, οι καλλιτέχνες του καρναβαλιού δε δείχνουν να πτοούνται καθώς σύμφωνα με πληροφορίες, στο εργαστήρι ετοιμάζεται ακόμα ένα άρμα με τον Εφραίμ στο οποίο κάνει καντάδα ο πρώην υπουργός κ.Θεόδωρος Ρουσόπουλος.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην ίδια αίτηση του Συλλόγου «Άγιος Μάρκος Ευγενικός» αναφέρεται ότι «στο περιβάλλον αυτού του άρματος θα περιφέρονται πλείστοι όσοι καρναβαλιστές, αγόμενοι και φερόμενοι από κάθε είδους πάθος και αναισχυντία, ασέμνως ενδεδυμένοι ή και ημίγυμνοι, με μπουκάλια μαυροδάφνης στο χέρι, με απουσία κάθε ηθικού φραγμού στο πλαίσιο ενός είδους διονυσιακού και σεξιστικού ξεφαντώματος και παραληρήματος»…

Πρώτο ΘΕΜΑ