ανασκόπηση περί φασιστοΣαμαρά

Μιχάλης Κονιόρδος

Αν θυμάμαι καλά, ο κ. Σαμαράς ανέχωρησε από το Μαξίμου ως πρωθυπουργός πριν 3 περίπου χρόνια αμελώντας να αφήσει τα κλειδιά του κτίσματος στον διάδοχό του υπογράφοντας ένα θλιβερό υστερόγραφο και κλείνοντας μ’ αυτό το Υ.Γ την πρωθυπουργική του θητεία, που αν θυμάμαι καλά, αφενός μεν κατακρίθηκε από πολλές πλευρές τότε και σατιρίσθηκε μάλιστα  – ανάμεσά τους και ο προσφάτως αποκεφαλισθείς κ. Αντώναρος από τον διάδοχο (;) του κ. Σαμαρά  – αφ’ ετέρου για την αμέλεια παράδοσης κλειδιών εφευρέθηκε πλήθος ανήλικων αληθοφανών δικαιολογιών.

Τα βαθύτερα όμως ερωτηματικά - «…Πόσα άλλα κρυμμένα βαθιά…» - για την αμέλεια παράδοσης των πρωθυπουργικών κλειδιών, αν και χαμένα στην λήθη, φαίνεται να επανεμφανίζονται πάνω στο κλείσιμο της τριετίας από τη συγγραφή του πολιτικού του υστερόγραφου  μέσα από μία επιστροφή που θυμίζει λίγο - πολύ συνθήκες συνδρόμου καταδίωξης, ιδιαίτερα όταν υποβάλλεται κανείς από το ηχητικό απόσπασμα του Δράματος του αμελούς τέως πρωθυπουργού που καταλήγει στο ανεπανάληπτο «...Τώρα θα καταλάβουν κι εκείνοι ότι θα τους πάω μέχρι τέλους. », με μια ορμή λες και βγαλμένη από το « Η επιστροφή του Νετσάγεφ » (που ειρήσθω εν παρόδω, έφθασε μέχρι το τέλος).

Εκεί λοιπόν πάνω στο κλείσιμο της τριετίας, επανεμφανίσθηκε ως ο κορυφαίος και αυθεντικός Μακεδονομάχος έχοντας ως πλεονέκτημα της άγνοια του ακροατηρίου, κατά πως δε αφηγείται ο Θουκιδίδης «Αμαθία μεν θράσος, φέρει - Η αμάθεια κάνει τον άνθρωπο θρασύ»: “…Το σύγχρονο Μακεδονικό ζήτημα γεννήθηκε και, λίγο μετά, χάθηκε για την Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του ᾽90. Από το 1992 και μετά, η κατάσταση μόνο χειροτέρευε, χωρίς η μεγάλη μερίδα του πληθυσμού να το παίρνει χαμπάρι. Τι ποσοστό Ελλήνων άραγε μάθαινε ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι στο εξωτερικό έλεγαν την ΠΓΔΜ, απλώς, «Μακεδονία»; Και τι ποσοστό Ελλήνων ήξερε, ή ξέρει τώρα, ότι εδώ και μια δεκαετία το 73% των μελών του ΟΗΕ αναγνωρίζουν την ΠΓΔΜ επίσημα ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», ανάμεσά τους οι ισχυρότερες χώρες του πλανήτη, η ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα; Και είναι θέμα χρόνου το 73% να γίνει 99,5%. (Το 0,5% που θα μένει θα είναι η Ελλάδα)…”

Αυτά γράφει ένας κάθε άλλο παρά φιλικός - προς την κυβερνητική πλειοψηφία –αρθρογράφος, στο άρθρο του με τίτλο « Έλα όμως που ο Τσίπρας δεν είναι Τσόρτσιλ… » , θέλοντας να καταλήξει ότι για όλα φταίει ο Τσίπρας καθώς δεν είναι ο Τσώρτσιλ και ως εκ τούτου δεν αντιμετωπίζει εποικοδομητικά για την χώρα, τα ζητήματα με την ΠΓΔΜ…

Εκεί που το άρθρο αναγνωρίζει το αντικειμενικά και ιστορικά επιβεβαιωμένο , πως «…το σύγχρονο Μακεδονικό ζήτημα γεννήθηκε και, λίγο μετά, χάθηκε για την Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του ᾽90. Από το 1992 και μετά, η κατάσταση μόνο χειροτέρευε, χωρίς η μεγάλη μερίδα του πληθυσμού να το παίρνει χαμπάρι…», εν συνεχεία φλερτάρει εμμονικά με το Παράλογο υιοθετώντας την λογική (;) μιας αλυσίδας φαντασιακών ετερόκλητων επιχειρημάτων προδικάζοντας και αποδίδοντας στον Τσίπρα την ιστορική ανικανότητά του να διαχειρισθεί το Μακεδονικό, εγκαλώντας τον δε,  διότι μεταξύ των άλλων « Έλα όμως που…δεν είναι ο Τσώρτσιλ! ». Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου έρχεται συνειρμικά ο « ύμνος στο Παράλογο »…

Ίσως να έχει λοιπόν δίκαιο ο Θουκυδίδης που καταλογίζει στους Έλληνες την συνήθεια « Οι έπαινοι για άλλους είναι ανεκτοί μέχρι του σημείου που νομίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε και εμείς κάτι από αυτά που ακούσαμε ».

Και καθώς παιάνιζε ο ύμνος του Παράλογου επανεμφανίσθηκε ως ο κορυφαίος και αυθεντικός Μακεδονομάχος καριέρας (;) , ο αμελής τέως πρωθυπουργός. Συνεπής πάντως με την επωδό της ανακοίνωσης « ...Τώρα θα καταλάβουν κι εκείνοι ότι θα τους πάω μέχρι τέλους. » άρχισε την διανομή μηνύσεων : πρώτα με τον πρωθυπουργό και μετά το periodista.gr που δημοσίευσε τα σχετικά περί μακεδονικής καριέρας, γεγονός που έχει αρχίσει να αναπαράγεται σαν είδηση .

Ταυτόχρονα με τις μηνύσεις απευθύνθηκε και στο Έθνος μ’ ένα διάγγελμα , όπου μεταξύ των άλλων – πάντοτε στον ρυθμό του ύμνου του Παραλόγου - για πρώτη φορά, ένας πρώην πρωθυπουργός μηνύει εν ενεργεία πρωθυπουργό και δη μεταξύ άλλων για... σύσταση συμμορίας !

Και δεν ξέρω πως, μου ήρθε συνειρμικά , ένα ταπεινός τσέχικος αφορισμός βγαλμένος από τα σπλάχνα της Άνοιξης της Πράγας :
«Για χάρη του ρυθμού
Δεν χρειάζεται να γράφουμε ποιήματα.
Μπορούμε να τινάζουμε χαλιά.»

Κι ανέτρεξα στην αρχική πηγή των πληροφοριών που όλοι επικαλούνται, την Ελευθεροτυπία της 13/12/2009 , κι επειδή το δημοσίευμα είναι μακροσκελές – οι αναγνώστες που ενδιαφέρονται για την πλήρη ανάγνωση, έχουν ήδη την δυνατότητα αυτή (βλ. προηγούμενο σύνδεσμο) , θα παραθέσω μονάχα ορισμένα βασικά σημεία από την κατάθεση του πρώην Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στις 10/3/1994 , όταν τον επισκέφτηκαν στο ιδιαίτερο γραφείο του εκπρόσωποι του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ και του Πρωτοβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου της Ένωσης :

«…Περιέγραψε κατόπιν την «άσχημη», όπως τη χαρακτήρισε, κατάσταση που βρήκε στο υπουργείο Εξωτερικών, όταν το ανέλαβε ο ίδιος μετά την απομάκρυνση του κ. Αντώνη Σαμαρά, αφού στα ταμεία είχαν μείνει στο τέλος του χρόνου 40-48 εκατ. δρχ., ενώ μεγάλα ποσά (από τα μυστικά κονδύλια που είχαν διογκωθεί υπέρμετρα) είχαν διοχετευθεί σε άγνωστους παραλήπτες, χωρίς να υπάρχουν τα σχετικά δικαιολογητικά: «Έκπληκτος πληροφορήθηκα ότι το σύστημα είχε αλλάξει», είπε. «Έτσι ο υπουργός Εξωτερικών μπορούσε να διαθέτει όπου ήθελε μυστικά κονδύλια, ενώ ο έλεγχος γινόταν από μια 3μελή επιτροπή που επίσης διορίζονταν από τον ίδιο τον υπουργό. Τα σχετικά έγγραφα καταστρέφονταν δύο φορές το χρόνο».
Ο κ. Μητσοτάκης άφησε επίσης να εννοηθεί ότι τα χρήματα διοχετεύονταν σε συγκεκριμένους δημοσιογράφους, προκειμένου να «χτίσει» το πολιτικό του ίματζ ο κ. Σαμαράς, υπολογίζοντας ότι σε διάστημα ενός και μισού χρόνου διατέθηκαν από τα μυστικά κονδύλια πάνω από 1 δισ. δρχ. και προέτρεψε τα μέλη του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ και τα μέλη του Πειθαρχικού Συμβουλίου να ζητήσουν τη σύσταση εξεταστικής των πραγμάτων επιτροπής στη Βουλή για το θέμα των μυστικών κονδυλίων…

Το Πειθαρχικό Συμβούλιο αφού πήρε « καταθέσεις » από τους διάφορους εμπλεκόμενος στην διαχείριση των μαστικών κονδυλίων, στις 19.10.1994 κατέληξε σε ένα πόρισμα-γρίφο :  « θέτει την υπόθεση στο αρχείο », αλλά « αφήνει το ζήτημα ανοιχτό ». (!)

Και καθώς το ζήτημα παραμένει ανοιχτό, δεν ξέρω πως αλλά μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Αβραάμ Λίνκολν : « Όταν κάποιος διατείνεται ότι δεν πρόκειται για τα χρήματα αλλά είναι θέμα αρχής, τότε πρόκειται για τα χρήματα. »

Στην πρόσφατη μηνυτήρια αναφορά του, ο μηνυτής αναφέρει σαν καίριο επιχείρημα απευθυνόμενος στους μηνυόμενους «…θα είχατε ευχερώς διαπιστώσει την πλέον κορυφαία απόδειξη περί ανυπαρξίας οιουδήποτε “σκανδάλου”, καθόσον στις 8.12.1993 διενεργήθηκε ΕΔΕ από τον επίτιμο Αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Σπυρίδωνα Σταμούλη, ενώ στις 4.11.1995 διενεργήθηκε προκαταρτική εξέταση από τον Εισαγγελέα Εφετών, Γεώργιο Κουβέλη, οι οποίες κατέληξαν ότι οι όποιες αυξήσεις των μυστικών κονδυλίων για εθνικές ανάγκες το 1991 και το 1992 οφείλονται στις ανακατατάξεις που έγιναν εκείνη την περίοδο».

Αφού λοιπόν φαίνεται (;) να διαψεύδεται η εκδοχή του Αβραάμ Λίνκολν ( « Όταν κάποιος διατείνεται ότι δεν πρόκειται για τα χρήματα αλλά είναι θέμα αρχής, τότε πρόκειται για τα χρήματα » ), τότε δεν μπορεί, θα πρόκειται για άλλη μια παρερμηνευμένη προσφορά εθνικών αρχών, και προσπάθησα να θυμηθώ ποιες άλλες παρερμηνεύθηκαν  :

Ένα εξαιρετικό κείμενο του οποίου ο συντάκτης δεν έχει μηνυθεί ακόμα, με τίτλο και περιεχόμενο « Η Πολιτεία Σαμαρά: 35 Χρόνια Τυχοδιώκτης – 35 Μέρες Μεταρρυθμιστής », ένα άλλο με τίτλο «Λογικό: Όταν τα ΜΜΕ τρώνε, δεν μιλάνε» και με υπότιτλο «Τα «φανερά κονδύλια» του Σαμαρά», το πολύ ενδιαφέρον «Τα Λάθη του Αντώνη Σαμαρά» δημοσιευμένο στις 9/5/2015 που καταλήγει σχεδόν προφητικά «…Το θέμα είναι ότι η δημοκρατία έχει ανάγκη από μία ισχυρή και όχι μοχθηρή αντιπολίτευση, και ότι η χώρα χρειάζεται πάντα ένα στέρεο σχέδιο για το μέλλον. », το με άμεσο και ρέοντα τρόπο γραφής « Υπάρχει Εισαγγελέας για τον κ. Σαμαρά; » , το περιστατικό που ίσως να αποτελεί θλιβερή παγκόσμια πρωτοτυπία, αν συνυπολογίσουμε το καταδιωκτικό σύνδρομο « Απολύθηκε η καθηγήτρια που έπιασε το γιο Σαμαρά να αντιγράφει », το υπό τον τίτλο « Φάκελος "Οι διορισμοί του Σαμαρά στην ΕΡΤ" » το από το 27/2/2013 με τίτλο « Ο Σαμαράς εγκαινιάζει τον νέο εθνικό Διχασμό ».

Και δεν ξέρω πως, μου ήρθε συνειρμικά , ένα ταπεινός τσέχικος αφορισμός βγαλμένος από τα σπλάχνα της Άνοιξης της Πράγας :
Ο ίδιος είναι ανεκτίμητος
όχι όμως και τα έργα του.

* Μιχάλης Κονιόρδος, Καθηγητής ΤΕΙ Πειραιά

Μια γνώμη για την κριτική που επενδύει στη σαχλαμάρα ή τη δημιουργία αυθαίρετων κανόνων

Γράφει η Ζωή Χαλιδιά

Κάθε φορά που υποχωρούν η ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, υποχωρούν μαζί τους και τα νοήματα των λέξεων. Πρόκειται για μία αλλοίωση που συντελείται συνειδητά και ουδεμία σχέση έχει με την πολυσημία και τον εμπλουτισμό της γλώσσας.

Ένα παράδειγμα προς συνεννόηση: προ δεκαετιών η λέξη Εργασία αντικαταστάθηκε σιγά σιγά από τη λέξη Απασχόληση. Παλαιά στη συνείδηση των ανθρώπων και στα λεξικά η Ασχολία είχε το νόημα «σκοτώνω το χρόνο μου». Σήμερα στη συνείδηση των νέων και στις θεωρίες, σημαίνει «μισθωτή εργασία». Κι ας μην έχει το ουσιαστικό περιεχόμενό της σχέση με τη λέξη «εργασία».

Άλλο υποθετικό παράδειγμα προς συνεννόηση: αν ο φασισμός είναι κάτι απεχθές, κάλλιστα μπορεί να γίνει ευυπόληπτος αν μετονομαστεί «ακροδεξιά». Μία λέξη που δεν αναδίδει και την απεχθή μυρωδιά των κρεματορίων του Άουσβιτς.

Όμως οι λέξεις έχουν ρίζες. Χωμένες πολύ βαθιά μες στους αιώνες των αιώνων. Για να κρατάνε στέρεη τη συνεννόηση. Για να μην άγονται και φέρονται τα νοήματα, όπως συμφέρει. Γι’ αυτό πρέπει να επανέλθουμε στο αρχικό νόημα των λέξεων. Γι’ αυτό πρέπει να λέμε, να γράφουμε και να απεικονίζουμε τα πράγματα με το όνομά τους. Μπας και αποκατασταθεί η συμβολική τάξη της γλώσσας.

Εκτός όμως από τις λέξεις, αλλοίωση υπέστησαν και οι ανθρώπινες προσλαμβάνουσες. Το είδωλο υφίσταται πλέον τόση επεξεργασία που διαμορφώνει μια πλασματική πραγματικότητα όπου σε αυτή μπορεί να βασιλεύει ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή. Οι προφανείς βεβαιότητες έχουν ξεχαρβαλωθεί και ο ορθολογισμός συνήθως απουσιάζει. Από όλες τις ιδεολογίες, αυτοχριζόμενοι θεματοφύλακες ξαπλώνουν τη ζωή στο κρεβάτι του Προκρούστη και τη σμιλεύουν ανάλογα με τα συμφέροντά τους ή το φαντασιακό τους. «Έτσι είναι η ζωή», «έτσι γίνεται αυτό», «έτσι είναι ετούτο», δηλώνουν. Κι αυτό το «έτσι» δεν είναι μια άποψη που μπορεί να συνυπάρξει με τη διπλανή της. Να την εμπλουτίσει ή να την εξελίξει. Είναι ένα δόγμα που ανεβαίνει μονάχο στο βάθρο για να καταγγείλει ή να λοιδωρήσει οτιδήποτε δεν συμβαδίζει μαζί του. Είναι μία άποψη που δεν βγαίνει από τα σπλάχνα του πραγματικού αλλά από την κοιλιά της αυθαιρεσίας.

Παράδειγμα προς συνεννόηση: Οι κατοικίες στις κωμοπόλεις της Ελλάδας, σεμέν και κάδρα από την αγορά έχουν. Δεν έχουν από γκαλερί. Ο βιτρίνες των συνοικιακών ζαχαροπλαστείων προφιτερόλ και ρυζόγαλα έχουν, δεν έχουν ανάποδη πουτίγκα με τζίντζερ και μανταρίνι. Όλοι οι άνθρωποι στις συνοικίες, στην ταβέρνα της γειτονιάς τους πάνε να ξεσκάσουν ή να μιλήσουν με τον κολλητό τους. Και στις κατσαρόλες των φτωχών νοικοκυριών το φαγητό δεν φτάνει πάντα. Όμως, όταν όλα αυτά προβληθούν θα στιγματιστούν ως “λαϊκούρα”. Η λαϊκότητα δεν είναι η απαιχθής όψη της ζωής. Είναι η αλήθεια της. Και ό,τι είναι αληθινό, αυτό έχει πλέον θέση στο τραπέζι. Η εποχή που ακόμα και ο χαλβάς διαφημιζόταν δίπλα σε πισίνα τέλειωσε. Πνίγηκε μες την ίδια του την πισίνα. Σήμερα η αισθητική κυκλοφορεί ελεύθερη παντού. Υπάρχει και στο ψεγάδι, υπάρχει και στο πεζοδρόμιο, υπάρχει και στο λεωφορείο, υπάρχει και στη συνοικιακή βιτρίνα. Είτε μας αρέσει είτε όχι είμαστε σε μία φάση όπου επιστρέφουμε από κάπου που έχουμε φύγει.

Όποιος κονδυλοφόρος λοιπόν αντιδρά με ξιπασιά και αποστροφή απέναντι στη λαϊκότητα της ζωής, συμβαίνει επειδή αντιλαμβάνεται την ανθρώπινη ζωή ως θεματικό πάρκο. Όποιο φαντασιακό στρέφεται ως μαινάδα κατά των λέξεων, είναι επειδή τελεί το ίδιο σε μια σύγχυση νοημάτων,. Όλα αυτά είναι εξαιρετικά απολυταρχικά για να είναι και ανεκτά.

Αν επιθυμεί κάποιος να αποδομίσει αυτό που βλέπει και ακούει, να το κάνει με σοβαρότητα. Να ελέγξει την αλήθεια όσων εμφανίζονται, να πιστοποιήσει του λόγου το αληθές, να διερευνήσει αν υπάρχουν κενά ή ανακρίβειες. Να διατυπώσεις στοιχειωδώς στέραια επιχειρήματα. Κι όχι να κατασκευάζει αυθαίρετους κανόνες για να στηρίξει μιαν ξεκούδουνη άποψη ή τη σαχλαμάρα του.

• Ας το καταλάβουν για να ξεμπερδεύουμε: το πραγματικό δεν πα’ να απωθείται. Συνεχώς θα επιστρέφει, και κάθε φορά θα επιστρέφει όλο και πιο ορμητικά.