Αποτύπωμα στην άμμο

Έμαθα “πολλά” την προηγούμενη εβδομάδα.

Έμαθα καταρχήν πως ο κόλπος του Μεξικό καταστράφηκε πλέον ολοσχερώς και χωρίς καμία απολύτως πιθανότητα να ξανα-υπάρξει. Μέχρι τώρα είχαμε την μία γνωστή σε όλους νεκρά θάλασσα που φυσικά μόνο νεκρά δεν είναι. Να όμως που καταφέραμε να φτιάξουμε μια νέα πραγματικά νεκρή, δολοφονημένη θάλασσα. Πλέον ο εν λόγω κόλπος έτσι θα ονομάζεται. Η δολοφονημένη θάλασσα. Και δεν θα είναι μόνο αυτή. Τα μισά παράλια του ατλαντικού ωκεανού θεωρήστε τα χαμένα. Η καταστροφή είναι ανυπολόγιστη, είναι τρομακτική, ξεπερνάει και την μεγαλύτερη φαντασία. Αν δεν με πιστεύετε περιμένετε λίγο και θα δείτε, σύντομα θα διαπιστώσουμε όλοι τι σημαίνει οργή του Ποσειδώνα. Καιρός ήταν εδώ που τα λέμε να υποστούμε αυτήν την οργή του. Το έχουμε παρακάνει με την υβριστική μας κατανάλωση και είναι καιρός να υποστούμε τις δίκαιες συνέπειες. Γελάω από τώρα για τους κλαυθμούς και τους οδυρμούς των ανθρώπων. Ξέρω είμαι λίγο περίεργος αλλά δικαίως οι άνθρωποι θα υποστούν τα της Νέμεσης και γι αυτό δεν κλαίω γι αυτούς ούτε θα κλάψω. Κλαίω και θα κλαίω και θα θρηνώ για την μάνα Γη και για όλα εκείνα τα πλάσματά της που χωρίς να φταίνε σε τίποτα πέθαναν και πεθαίνουν θυσία ανίερη στον μισαλλόδοξο βωμό της ανθρώπινης ύβρεως.

Έμαθα πως έχουμε και νέο κόμμα αριστερό. Αυτό και αν μου προξένησε γέλιο! Είμαι της πάγιας άποψης πως αριστερά εντός βουλής δεν υπάρχει. Η αριστεροί, οι όντως αριστεροί είναι άπαντες εκτός βουλής. Οι εντός βουλής που αρέσκονται να αυτό-αποκαλούνται αριστεροί δεν είναι παρά μερικοί ακόμα καρεκλοκένταυροι που λειτουργούν ανέκαθεν ως δεκανίκια και αμορτισέρ του συστήματος στηρίζοντας την εξουσία και απορροφώντας τους τυχόν κραδασμούς της κοινωνίας ώστε να μην επηρεαστεί το σύστημα που μας οδηγάει όπου του αρέσει. Εξαρτήματα της μηχανής είναι και αυτοί. Προσωπικά δεν θα τσιμπήσω το δόλωμα και ας μείνω νηστικός. Όποιος διαβάζει τακτικά αυτό το μπλογκ εύκολα θα διαπιστώσει πως εδώ και χρόνια τονίζω ότι τα ισχύοντα έχουν καταρρεύσει κλείνοντας τον ιστορικό τους κύκλο. Πάμε γι άλλα και πολύ μου αρέσει. Ελπίζω μόνο τούτη την φορά να φερθούμε σαν (όχι ως, και να θέλουμε δεν μπορούμε ακόμα ως, στερούμαστε παιδείας) σώφρονες και να επιδιώξουμε αυτό που πράγματι μας ωφελεί ως σύνολο και ως κοινωνία. Με ρωτησε ο φίλος κομιστής της είδησης περί ανανεωτικής αριστεράς (ή όπως ονομαστεί): τι λες; Θα κάνουν κάτι τούτοι; Η απάντηση είναι απλή. Θα κοιτάξουν καταρχήν πώς να μαζέψουν χρήματα για να συνεδριάζουν συνεχώς κι αδιάλειπτα εντός των τειχών. Αν δουν πως μπορούν να μαζέψουν τα χρήματα τότε θα κοιτάξουν να εξασφαλίσουν και τις αναλογες ψήφους και μετά το χάος. Εκεί θα τελειώσουν όπως ολόκληρη η κοινοβουλευτική αριστερά χρόνια τώρα. Εγώ ξέρω πως οι αριστεροί οφείλουν να συνεδριάζουν στις πλατείες και όποιος δεν έχει τα κότσια να το κάνει δεν είναι αριστερός για μένα. Άλλο ένα κομματόσκυλο είναι.

Δεν μπορώ όμως να μην κάνω και μια πολύ πολύ σύντομη (σαν κεντρική ιδέα) ανασκόπηση επί τούτου. Όταν η προηγούμενη γενιά κατέλυσε την χούντα μέσα στην δικαίως μεγάλη της χαρά έκανε ένα σημαντικό λάθος το οποίο σήμερα πληρώνουμε. Εμπιστεύτηκε το μέλλον σε ανθρώπους που ήδη ήταν στα πράγματα σε μεγάλα πολιτικά τζάκια και στους κολαούζους τους. Έφερε (έστειλαν οι μεγάλοι) έναν Καραμανλή κι έναν Παπανδρέου από το εξωτερικό. Κανας ντόπιος; Μόνο τα τσιράκια τους. Δεν ξέρω γιατί το έκανε πάλι αυτό το λάθος αυτή η γενιά. Ίσως η εμπιστοσύνη αυτή να οφείλεται στην έλλειψη επιλογής κάτι καλύτερου. Ίσχυσε ίσως το «μεταξύ δύο κακών…» αλλά δούλεψε μάλλον και η περσόνα όπου η γκάμα των επιλογών ορίζεται και περιορίζεται με τέτοιον τρόπο ώστε ό,τι και να επιλέξουμε να είναι συμφέρον για κάποιους λίγους οι οποίοι άλλωστε φτιάχνουν γι αυτόν ακριβώς τον λόγο την γκάμα των επιλογών στα μέτρα τους. Περιορισμένες επιλογές σημαίνει περιορισμένες λύσεις. Ίσως πάλι επειδή τότε στερούμασταν ακόμη περισσότερο παιδείας, αναλφάβητοι ήμασταν κι αταξίδευτοι και γι αυτό θέλαμε κάποιον «απ’ έξω». Μπορεί να είναι καλό το εισαγόμενο σε κάποιες περιπτώσεις αλλά έστω να ήταν επειδή εμείς αυτό θέλουμε. Ήρθαν όμως φυτευτοί οι «απ’ έξω» και μας την φύτεψαν! Πληρώνουμε τώρα! Εμ δαρμένοι έμ γαμημένοι. Εμ μας κλέψανε εμ πληρώνουμε. Τι καλά;!

Άραγε όμως κι εμάς όλους μας ενδιαφέρει τι μπορεί να γίνει ή μας ενδιαφέρει τι θα γίνει; Διότι απ’ όλους αυτή την ερώτηση ακούω. Όλοι αναρωτιούνται: τι θα γίνει;

Χαχα έχει πλάκα ο κόσμος! Λοιπόν ΘΑ σας πω εγώ τι ΘΑ γίνει. Πάμε σε κυβερνήσεις συνασπισμών. Δικομματισμός (όπως τον ξέρουμε) τέλος και στην Ελλάδα! Όμως τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει είμαι βέβαιος γι αυτό. Διότι ποιος θα τ’ αλλάξει; Οι ήδη κυβερνώντες εδώ και δεκαετίες είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση;

Έμαθα και ένα καινούργιο με τον Τοτό! Πρόσφατη εγκύκλιος του ΥπΕΠΘ (73735/Γ2/23-6-2010) διευκρινίζει ότι το θρήσκευμα των μαθητών θα αναγράφεται στο απολυτήριο.
Μια χαρά! Αν δεν είχαν πρόβλημα δεν θα υπήρχε η εν λόγω εγκύκλιος. Υπενθυμίζουν κάτι που τείνει να καταργηθεί στην πράξη πράγμα που σημαίνει πως είναι στριμωγμένοι. Ανακατεύουν τον βάλτο και αυτό μας συμφέρει αφού θα γίνει γνωστή η βρώμα! Ας ανοίξουν όλα τους τα χαρτιά, ας παίξουν τους άσσους τους, μετά δεν θα έχουν τι άλλο να παίξουν.  Εμείς συνεχίζουμε. Όσο περισσότερο πιέζουμε τόσο θα ανακατεύουν από μόνοι τους τον βάλτο.

Αυτά τα λίγα έμαθα από την ελάχιστη επαφή μου με τον πολιτισμό. Τίποτα το ιδιαίτερο τίποτα το καινούργιο τίποτα το ενθαρρυντικό. Σας αφήνω γεια λοιπόν και επιστρέφω στην κοσμάρα μου!