το νου μας στα παιδιά μας!

Η «Σύνοδος των Εφήβων» είναι ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που απευθύνεται σε αγόρια και κορίτσια που φοιτούν στην Α’ και Β’ τάξη όλων των ενιαίων λυκείων και τεχνικών και επαγγελματικών εκπαιδευτηρίων (ΤΕΕ και ΕΠΑΛ) καθώς και των Εσπερινών λυκείων της πατρίδας μας. 

Η χριστιανική εκκλησία του ελλαδιστάν επιχειρεί να νομιμοποιήσει τον προσηλυτισμό στα σχολεία. Επιχειρεί προσηλυτιστική επέλαση στις σχολικές αίθουσες. Προσέξτε όλοι τα παιδιά σας έχετε το νου σας ποιός τα πλησιάζει και για ποιόν λόγο και που. Τα έσοδα από τα παγκάρια μειώθηκαν πολύ, τα μοναστήρια άδειασαν από καλόγερους και καλόγριες, οι παπαδοσχολές έμειναν χωρίς μαθητές, τα κατηχητικά παραπαίουν έρημα από παιδιά και η κυβέρνηση του GAP παραχωρεί παιδεία φιλανθρωπία και υγεία στην ανώνυμη επιχείρηση της εκκλησίας του ελλαδιστάν.

Κατήχηcιc αλά δημοκρατικά {http://ellinaki.blogspot.com/2010/09/cc.html}

Η σχέση του μέσου Έλληνα με τους θεσμούς του Κράτους δεν είναι και από τις καλύτερες. Για την ακρίβεια, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων αγνοεί τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες του πολιτεύματος, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους. Προκειμένου να αντιμετωπισθεί αυτή η άγνοια, έστω και σε εκπαιδευτικό επίπεδο, είχε πρωτοξεκινήσει ο θεσμός της Βουλής των Εφήβων, δανεισμένος από άλλα ευρωπαϊκά κράτη, που στόχο είχε την εξοικείωση νέων ανθρώπων με τις δημοκρατικές διαδικασίες του κοινοβουλίου, αλλά και την ευκαιρία να εκθέσουν τις απόψεις και τους προβληματισμούς τους προς τους «ενήλικες» βουλευτές.

Επί του πρακτέου, βέβαια, το όλο εγχείρημα που συνεχίζει ακάθεκτο κάθε χρονιά για λίγες μέρες, μάλλον ως φαρσοκωμωδία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, αφού επί της ουσίας, η Βουλή των Εφήβων δεν είναι τίποτα παραπάνω από 300 αριστούχους μαθητές που εκφωνούν τις γραφικές εκθέσεις ιδεών τους, και στο τέλος δέχονται τα χειροκροτήματα των «μεγάλων». Οι δε «μεγάλοι», στη συνέχεια προβαίνουν σε δηλώσεις αυτοκριτικής και κοινωνικού στοχασμού με γραφικές φράσεις όπως «πρέπει να αφουγκραζόμαστε τη νεολαία», και «καλά κάνουν και μας βρίζουν», κλπ, ενώ από την επομένη, η ολομέλεια της κανονικής Βουλής συνεχίζει ακάθεκτα την συμπεριφορά για την οποία επικρίθηκε από τα πιτσιρίκια.
Σε κάθε περίπτωση, όσο στημένος, ανούσιος και γραφικός και αν είναι ο συγκεκριμένος θεσμός, δεν παύει να αποτελεί μία στοιχειώδη επαφή κάποιων εφήβων με τις λειτουργίες του πολιτεύματος επί του πρακτέου. Σίγουρα με κάποιον τρόπο. κάτι είναι και αυτό από την πλήρη απαξίωση.
Την επαφή αυτή με το κοσμικό κράτος, τη δημοκρατία, τα ατομικά δικαιώματα και την ελευθερία λόγου, φαίνεται πως ζήλεψε η εκκλησία. Έτσι για πρώτη φορά φέτος, δημιουργήθηκε η λεγόμενη «Σύνοδος των Εφήβων», που συνεδριάζει 5-10 Σεπτεμβρίου, και για την οποία μπορεί κανείς να διαβάσει τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες εδώ.
Στη συγκεκριμένη σελίδα, αναφέρονται ρητά οι στόχοι και οι λειτουργίες της συγκεκριμένης συνόδου, αλλά και οι τρόποι επιλογής των νεαρών εκπροσώπων. Οι υποψήφιοι καλούνται να γράψουν δοκίμια πάνω σε θέματα που υποτίθεται ότι σχετίζονται με την εκκλησία, όπως η μετανάστευση, η φτώχια, η μοναξιά, η περιθωριοποίηση και ο αποκλεισμός των νέων, η ρύπανση του περιβάλλοντος, κ.α.
Το σκεπτικό, πίσω από αυτή τη «Σύνοδο» είναι απλό και μπορεί να αναλυθεί εύκολα μέσα από την τακτική επίλυσης των εξής προβλημάτων: Πώς θα επιστρέψουμε και πάλι στη νεολαία μετά τις προσεγγίσεις του μακαριστού «σας-πάω»; Πώς θα ανυψώσουμε στα μάτια των νέων τη σημασία των ιερών συνόδων της εκκλησίας μέσω και καλά δημοκρατικών θεσμών; Πώς θα εκσυγχρονίσουμε το κατηχητικό, ώστε να απευθύνεται σε ακόμα μεγαλύτερες ηλικίες; Πώς θα συσφίξουμε ακόμα περισσότερο τις σχέσεις Κράτους-εκκλησίας σε νεαρές συνειδήσεις; Πώς θα αναδείξουμε μία εκκλησία που ασχολείται ολοκληρωτικά με θέματα όπως το περιβάλλον, το πολίτευμα, η κοινωνία και η ψυχολογία; Και φυσικά η απάντηση είναι, μέσω της Συνόδου των Εφήβων.
Η τακτική της προσέγγισης μίας ακραίας, συντηρητικής ιδεολογίας, μέσω μετριοπαθών και δήθεν προοδευτικών διαδικασιών δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε στη χώρα μας, ούτε στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η ακροδεξιά, τα τελευταία χρόνια έχει εξοικειωθεί σε τέτοιου είδους προσεγγίσεις, φορώντας δημοκρατικές μάσκες που καλύπτουν φασιστικά πρόσωπα, προσπαθώντας να εντάξει στην ιδεολογία της νέους ανθρώπους που ψάχνουν μία ιδεολογική ταυτότητα. Η εκκλησία, έχει πλέον συνειδητοποιήσει τον αναχρονισμό και τη συντηρητικότητα των ιδεών που εκφράζει, οπότε υιοθετώντας τις προαναφερθείσες συνταγές, επιχειρεί για άλλη μία φορά να εισβάλλει σε νέους ανθρώπους, με παρόμοια πρότυπα.
Στην τελευταία ευρωπαϊκή χώρα που το φως του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού φαίνεται ακόμα μακριά σαν ένα κεράκι που σιγοκαίει, όπου έχουν περάσει δυόμισι χιλιάδες χρόνια από την Αθηναϊκή Δημοκρατία και δυόμισι σχεδόν αιώνες από τη Γαλλική Επανάσταση, η εκκλησία έχει το ηθικό ελεύθερο να συνεχίζει τη σκοταδιστική διείσδυσή της σε νέες συνειδήσεις. Και αυτή τη φορά το κάνει με τρόπο υποχθόνιο, χρησιμοποιώντας τους θεσμούς και τα εργαλεία που πολλές φορές στο παρελθόν είχαν εξεγερθεί εναντίον της. Αυτά της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου.