Καλό μου ημερολόγιο, πάει καιρός πάλι, το ξέρω. Ξέρω όμως και ότι περνάω καλά. Πολύ καλά! Όσο πιο μακριά από τους ελληναράδες τόσο καλύτερα για μένα.
Αλητεία. Με όλη την σημασία της λέξης αλητεία. Είμαι ένας αλήτης, ένας περιηγητής. Τα χρόνια πέρασαν, από παιδιά ξεμπέρδεψα εκρεμμότητες δεν έχω, τα προβλήματά μου λυμένα, η υγεία μου ακμαία, οπότε και πέρασα στο επόμενο στάδιο της ζωής μου, το τέταρτο και προτελευταίο. Αλητεία! Μέχρι που να μην μπορώ να πάρω τα πόδια μου!
Ήταν προσχεδιασμένο και πέτυχε. Τα έφερα έτσι που πέτυχε. Ή μου ήρθαν έτσι και πέτυχε, λίγη σημασία έχει για μένα. Σημασία έχει πως π-έτυχε.
Κι εκεί που βολόδερνα από δω κι από κει να σου ένα όμορφο ηλιόλουστο πρωινό το ραβασάκι από την εφορία. Οι ελληναράδες με ψάχνουν. Να περάσω λέει από την εφορία αυτοπροσώπως παρακαλώ «δια υπόθεσίν μου».
Σκατά. Έλεγα μπας και τους ξεχάσω αλλά οι ελληναράδες δεν με ξεχνάνε. Τεςπα ευκαιρία να δω τι γίνεται στο παρελθόν….
Τα μπρος πίσω και να ‘μαι. Ερώτηση εφοριακού: Πως τα καταφέρνω κι αν έχω αδήλωτα εισοδήματα. Του ευχήθηκα να πα να γαμηθεί και θα μου κάνει λέει μήνυση. Τον έγραψα στ’ αρχίδια μου και βγήκα βόλτα στην Αθήνα να δω τι γίνεται. Ε, ό,τι γινόταν πάντα γίνεται. Οι εθελόδουλοι ραγιάδες σαν αλαφιασμένα κοτόπουλα πέρα δώθε και ξανά.
Πα να φύγω ρε. Δεν έχω δουλειά εγώ εδώ. Γεννήθηκα σε λάθος χώρα, το ξέρω.
Άντε και τα ξαναλέμε σε κάμποσους μήνες πάλι.
ΥΓ. Καλό μου ημερολόγιο δεν σε ξεχνώ αλλά ξέρεις ότι έχω ανοίξει κι άλλο ημερολόγιο, περιηγητικό και είμαι σε φάση που γεμίζω εκείνο τώρα. Όποιος με βρει, με βρήκε.
