το ψέμα Ιησούς κόλπο των ρωμαίων για έναν θεό έναν αυτοκράτορα μια αυτοκρατορία (αγία τριάς)

δεν θα επαναληφθώ για πραγματα που λέω πολλά χρόνια τώρα.

Σημειώνω μόνο αυτό που έγραψε ο Gustave le bon: την στιγμή που το δόγμα αμφισβητείται καταρέει.

Caesar's Messiah (Ο Μεσσίας του Καίσαρα)

assimilationism vs multiculturalism

δεν το συνηθίζω να βάζω ξενόγλωσσα κείμενα αλλά αυτό πρώτον αξίζει και δευτερον βαριέμαι να το μεταφράσω.

 

One of the key debates in European social policy has been that between multiculturalism and assimilationism. French ‘assimilationist’ policies are generally seen as the polar opposite of British-style multiculturalism. French politicians pride themselves in having rejected the divisive consequences of multiculturalism. Unlike in the rest of Europe, they insist, in France every individual is treated as a citizen, not as a member of a particular racial or cultural group.

The question of French social policy, and of social divisions, has come sharply into focus in the wake of the recent tragic events in Paris. Assimilationists have long held multiculturalists policies responsible for nurturing ‘homegrown’ jihadists in Britain. Now, they are forced to answer why such terrorism has been nurtured in assimilationist France, too.

I have long been a critic of British multiculturalism. This is not because I am opposed to diversity or mass immigration – far from it – but because I think it important to distinguishbetween diversity as lived experience and multiculturalism as a political process:

The experience of living in a society that is less insular, more vibrant and more cosmopolitan is something to welcome and cherish. It is a case for cultural diversity, mass immigration, open borders and open minds. As a political process, however, multiculturalism means something very different. It describes a set of policies, the aim of which is to manage and institutionalize diversity by putting people into ethnic and cultural boxes, defining individual needs and rights by virtue of the boxes into which people are put, and using those boxes to shape public policy. It is a case, not for open borders and minds, but for the policing of borders, whether physical, cultural or imaginative.

The conflation of lived experience and political policy has, in my view, proved highly invidious:

On the one hand, it has allowed many on the right – and not just on the right – to blame mass immigration for the failures of social policy and to turn minorities into the problem. On the other hand, it has forced many traditional liberals and radicals to abandon classical notions of liberty, such as an attachment to free speech, in the name of defending diversity. That is why it is critical to separate these two notions of multiculturalism, to defend diversity as lived experience – and all that goes with it, such as mass immigration and cultural openness – but to oppose multiculturalism as a political process.

But if I am critical of British multicultural policies, I am no more enamoured of French assimilationism. The two outlooks are far more similar than might be imagined, and the consequences equally damaging.

There are, it is often claimed, some 5 million Muslims in France, making it the largest Muslim community. In fact those of North African origin in France have never constituted a single community, still less a ‘Muslim’ community. Migrants from North African have been broadly secular, indeed often hostile to religion. A 2006 report by the Pew Research Center showed that the majority of those defined as Muslims identified themselves rather as ‘French citizens’. A growing number have, in recent years, become attracted to Islam. But even today, according to a 2011 study by the l’Institut Français d’Opinion Publique (Ifop), only 40 per cent call themselves ‘observant Muslims’ – and only 25 per cent attend Friday prayers.

Those of North African origin in France are also often described as ‘immigrants’. In fact, the majority are second generation, born in France and as French as any Front National voter. The use of ‘Muslim’ or ‘immigrant’ as labels for French citizens of North African origin is not, however, accidental. It is part of the process whereby such citizens are cast as the ‘Other’ and as not really part of the French nation.

As in Britain, first generation postwar immigrants to France faced considerable racism. As in Britain, the second generation was far less willing than their parents had been to accept passively social discrimination and police brutality. They organized, largely through secular movements, and took to the streets, often in violent protest. The riots that swept through French cities in the autumn of 2005 exposed the fractures in French society as clearly as had those that had engulfed British cities two decades earlier.

During the 1970s and early 1980s the French authorities had taken a relatively laid-back stance on multiculturalism, generally tolerating cultural and religious differences, at a time when few within minority communities expressed their identity in cultural or religious terms. François Mitterrand even coined the slogan, ‘droit à la differénce’.

As tensions within North African communities became more open, and as the Front National emerged as a political force, so the ‘droit à la differénce’ was abandoned for a more hardline assimilationist approach, while the problems of North African communities were presented in terms of their ‘difference’. The 2005 riots, and the disaffection they expressed, became presented less as a response to racism than as an expression of a growing threat to France – that of Islam. In principle, the French authorities rejected the multiculturalist approach that Britain had adopted. In practice, however, they treated North African migrants and their descendents, in a very ‘multicultural’ way – as a single community, and primarily as a ‘Muslim’ community. Islam became symbolic of the anxieties about values and identity that now beset France.

A much-discussed 2013 poll conducted by Ipsos and the Centre for Political Studies Sciences Po (Cevipof) found that 50 per cent of the population believed ‘the decline of France’, both economic and cultural, to be ‘inevitable’. Fewer than third thought that democracy worked well, while 62 per cent considered ‘most politicians’ to be ‘corrupt’. The report described a ‘fractured France’, divided into tribal groups, alientated from mainstream politics, distrustful of their leaders, and resentful of Muslims. The main sentiment driving French society, the report concluded was ‘fear’.

In Britain, multicultural policies were both an acknowledgement of a more fractured society and helped create a society more fractured. In France, policies of assimilation have, paradoxically, had the same result. Faced with a distrustful and disengaged public, politicians have attempted to reassert the notion of a common French identity. But unable to define clearly the ideas and values that characterize the nation, they have done so primarily by creating hostility against symbols of ‘alienness’, the most visible of which is Islam.

The 2010 ban on the burqa should be seen in this context. The number of women in France wearing the burqa is tiny. Out of the North African population of around 5 million, the French government estimates that fewer than 2000 wear the burqa or niqab. Yet, the issue has become symbolic of an existential threat to French identity and values. ‘This is not about the burqa’, claimed the philosopher Bernard-Henry Lévy. ‘It’s about Voltaire. What is at stake is the Enlightenment of yesterday and today, and the heritage of both, no less sacred than that of the three monotheisms.’

Lévy is right. The issue is not about the burqa. It is about notions of identity and values. That the entire weight of the Enlightenment tradition should seemingly rest on banning a piece of cloth worn by a couple of thousand women speaks much to the anxieties felt by the French elite.

The irony is that not only is France’s North African population predominantly secular, but even practising Muslims are relatively liberal in their views. According to the Ifop poll, 68 per cent of observant women never wear the hijab. Fewer than a third of practising Muslims would forbid their daughters from marrying a non-Muslim. Eighty-one per cent accept that women should have equal rights in divorce, 44 per cent have no problem with the issue of co-habitation, 38 per cent support the right to abortion, and 31 per cent approve of sex before marriage. Only on homosexuality is there a deeply conservative stance: 77 per cent of practising Muslims disapprove. It is debatable as to which poses a greater threat to the identity and values of the French Republic – Lévy’s illiberalism or that of France’s Muslim communities.

Far from including North Africans as full citizens, French policy has tended to ignore the racism and discrimination they have faced, and institutionalized their marginalization. Many in France look upon its citizens of North African origins not as French but as ‘Arab’ or as ‘Muslim’. But the second generation within North African communities are often as estranged from their parents’ cultures and mores, and from mainstream Islam, as they are from wider French society.

Consider, for instance, the Kouachi brothers, responsible for the Charlie Hebdo slaughter. They were raised in Gennevilliers, a northern suburb of Paris, home to around 10,000  people of North African origin. Cherif Kouachi, who appeared to mastermind the operation, only rarely attended mosque, and appeared not to be particularly religious, but was driven by a sense of social estrangement. He was, according to Mohammed Benali, president of the local mosque, of a ‘generation that felt excluded, discriminated against, and most of all, humiliated. They spoke and felt French, but were regarded as Arabic; they were culturally confused.’ According to Benali, Kouachi was most affronted by the imam’s insistence on the importance of political engagement. ‘When the imam told everyone to enrol on the register of electors so they could take part in elections, and play their part in society, he refused. He said he wasn’t a French citizen and wanted nothing to do with the democratic process. He then walked out of the mosque.’

Kouachi’s story is not that different to that of Mohammad Sidique Khan, the leader of the 7/7 bombings in London. They are of a milieu caught not between two cultures, as it is often claimed, but between no cultures. As a consequence, some of them have turned to Islamism, and a few have expressed their inchoate rage through jihadi-style violence.

At the same time, French assimilationist policy has also made worse the sense of disengagement felt by traditional working class communities. The social geographer Christophe Guilluy has coined the phrase ‘peripheral France’ to describe people ‘pushed out by the deindustrialization and gentrification of the urban centers’, who ‘live away from the economic and decision-making centers in a state of social and cultural non-integration’ and have come to ‘feel excluded’. Peripheral France has become peripheralised primarily as a result of economic and political developments; but, like many sections of North African communities, they have come to see their marginalization through the lens of cultural and ethnic identity. Hence the growing hostility to immigration and to Islam, and the attraction of groups such as the Front National. The 2013 Ipsos poll suggested that 7 out of 10 people thought that there were ‘too many foreigners in France’; and 75 per cent considered Islam to be ‘incompatible with French society’. The mainstream policy of presenting Muslims as a threat to French values has not only strengthened the notion that the problems of economic dislocation and political voicelessness faced by the working class are really issues of cultural loss, but has also sharpened the sense of disengagement with mainstream politics.

In the past disaffection, whether within North African or white working class communities, would have expressed itself through political organization and campaigning. Today it is expressed through the politics of identity. Racist populism and Islamism are both in their different ways expressions of social disengagement in an era of identity politics.

Multiculturalism and assimilationism are both policy responses to the fracturing of society. And both have made society more fractured and tribal. To get beyond the increasingly sterile debate between multiculturalism and assimilationism, we need to make three kinds of distinctions.

First we need to separate the idea of diversity as lived experience from that ofmulticulturalism as a political process. The experience of living in a society made diverse by mass immigration is to be welcomed. The political project of institutionalising such diversity through the public recognition of cultural differences should be resisted.

Second, we need to distinguish between colour blindness and racism blindness. The assimilationist resolve to treat everyone as citizens, not as bearers of specific racial or cultural histories, is valuable. But the insistence that individuals should not be treated differently because of their racial and cultural identities does not mean that discrimination against particular groups should be ignored. Citizenship has no meaning if different classes of citizens are treated differently, whether through multicultural policies or through racism.

Third, we need to distinguish between peoples and values. Multiculturalists often argue that the presence in a society of diversity of peoples erodes the possibility of common values. Assimilationists suggest that such values are possible only within a more culturally, and to some ethnically, homogenous society. Both look upon minority communities as homogenous wholes, attached to a particular set of cultures, faiths, beliefs and values.

The real debate is not between multiculturalism and assimilationism. It is between two distinct conceptions of multiculturalism and two distinct conceptions of assimilation. If I were to construct an ideal policy, it would be to marry multiculturalism, in the sense of the lived experience of diversity, with assimilationism, in the sense of the resolve to treat everyone as citizens, rather than as bearers of specific racial or cultural histories. In practice European nations have adopted the very opposite set of policies. Different countries have institutionalised either multiculturalism, in the sense of policies to place minorities in boxes, or assimilationism, in the sense of a common identity created by institutionalizing the differences of groups deemed not to belong.

To rethink both multiculturalism and assimilationism requires us to rediscover the progressive sense of universal values, a perspective that European liberals and the left have abandoned in two distinct ways. On the one hand, there is a section of the left that has embraced relativism and multiculturalism, that argues that the very notion of universal values is in some sense racist. On the other there are those, exemplified by a figure like Bernard-Henry Lévy, who insist that they still uphold traditional Enlightenment values, but do so in a tribal fashion; the Enlightenment, in their hands, has become a weapon in a supposed clash of civilizations rather than in the battle to define the values and attitudes necessary to advance political rights and social justice. Challenging both is a necessary first step in taking us beyond both multiculturalism and assimilationism.

We need also to challenge the assumption that has guided much policy in both Britain and France that immigration and integration must be managed through state policies and institutions. Real integration, whether of immigrants or of indigenous groups, is rarely brought about by the actions of the state; it is shaped primarily by civil society, by the individual bonds that people form with one another, and by the organizations they establish to further their shared political and social interests. It is the erosion of such bonds and institutions that has proved so problematic – that links assimilationist policy failures to multicultural ones and that explains why social disengagement is a feature not simply of immigrant communities but of the wider society, too. To repair the damage caused by disengagement, and to revive a progressive universalism, we need in both countries not so much new state policies as a renewal of civil society.

The paintings are, from top down, Grace Gardner, ‘Black is the colour of my true love’s heart‘; Bridget Riley, ‘Loss’; Piet Mondrian, ‘Composition with Red, Blue and Yellow’; and Jessica Snow’s ‘320 Dots’. The cover image is a detail from a Hans Hartung lithograph.

https://kenanmalik.wordpress.com/2015/01/12/assimilationism-vs-multiculturalism/

Απόφαση δεξιού Πρωθυπουργού που έχει κότσια.

 

Ο  ΜΑΡΙΑΝΟ  ΡΑΧΟΫ, ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ ΠΕΡΑΣΕ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟ  ΝΟΜΟ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ     ΚΑΙ   ΕΙΝΑΙ  ΚΑΙ  ΔΕΞΙΟ  ΚΟΜΜΑ  !......

 
1. Ο ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΘΗΤΕΙΑΣ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΣΥΝΤΑΞΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ

 
2. ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ. ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ (ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΠΑΡΟΝ, ΜΕΛΛΟΝ) ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΤΗΝ ΙΣΧΥΟΥΣΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΑΜΕΣΑ. Ο ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΘΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ. ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΣΚΟΠΟ.

3. ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΑΛΛΟΥΝ ΣΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΤΟΥΣ ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ

4. ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΠΑΥΟΥΝ ΝΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ ΤΟΥΣ

5. ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΧΩΡΟΥΝ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΙΣΠΑΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

6. ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΘΑ ΥΠΟΚΕΙΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΑΚΡΙΒΩΣ   ΝΟΜΟΥΣ  ΟΠΩΣ  ΚΑΙ  ΟΙ  ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ  ΙΣΠΑΝΟΙ.

7. ΤΟ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ.

ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΟΥΝ ΤΙΣ ΘΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ( ΟΧΙ  ΠΑΝΩ  ΑΠΟ  ΔΥΟ ) ΚΑΙ  ΜΕΤΑ  ΝΑ  ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ  ΝΑ  ΨΑΧΝΟΥΝ  ΓΙΑ  ΔΟΥΛΕΙΑ .

ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Ley de Reforma del Congreso de 2011 (enmienda de la Constitución de España)
1. El diputado será asalariado solamente durante su mandato. Y no tendrá jubilación proveniente solamente por el mandato.
2. El diputado contribuirá a la Seguridad Social. Todo el mundo (pasado, presente y futuro) actualmente el fondo de jubilación del Congreso pasará al régimen vigente de la Seguridad Social inmediatamente. El diputado participará de los beneficios dentro del régimen de la Seguridad Social exactamente como todos los demás ciudadanos. El fondo de jubilación no puede ser usado para ninguna otra finalidad.
3. El diputado debe pagar su plan de jubilación, como todos los españoles.
4. El diputado dejará de votar su propio aumento de salario.
5. El diputado dejará su seguro actual de salud y participará del mismo sistema de salud que los demás ciudadanos españoles
6 El diputado debe igualmente cumplir las mismas leyes que el resto de los españoles
7. Servir en el Congreso es un honor, no una carrera. Los diputados deben cumplir sus mandatos (no más de 2 legislaturas), después irse a casa y buscar emple

Το παρακράτος είναι πάντα εδώ

Σε συγκέντρωση εναντίον υπουργού της κυβέρνησης, οι διαδηλωτές επιχειρούν να λιντσάρουν βουλευτή της αντιπολίτευσης η οποία συμμερίζεται τα συνθήματα της συγκέντρωσης. Αντιθέτως και παραδόξως οι βουλευτές της κυβέρνησης οι οποίοι παραδίπλα διαδηλώνουν κατά του υπουργού τους, παρακολουθούσαν ανενόχλητοι.

Αν όλα αυτά σου φαίνονται παράλογα είναι γιατί στο ελληνικό θέατρο σκιών που έχει καταντήσει η πολιτική ζωή, όλα είναι μεταμφιεσμένα. Όλοι έχουν κρυφούς σκοπούς και επιδιώξεις, οι πόλεμοι είναι παραπλανητικοί, οι ρητορείες παραπειστικές, η κοινή γνώμη άγεται και φέρεται σε άσκοπες μάχες που κρύβουν τα πραγματικά συμφέροντα. Ο εθνολαϊκισμός έχει πλημμυρίσει τόσο πολύ όλους τους χώρους ώστε δύσκολα διακρίνονται πια οι διαφορές των κομμάτων. Καραγκιόζηδες δίνουν μάχες για το ποιος είναι περισσότερο πατριώτης, πιο Έλληνας από σένα, τη στιγμή που εσύ δεν έχεις να πληρώσεις το νοίκι σου.

Ο υπουργός μας θα μπορούσε με μια φράση στην εκπομπή να τελείωνε το θέμα, τώρα είμαι υπουργός της ελληνικής κυβέρνησης και η επίσημη ελληνική θέση είναι αυτή. Τελεία. Όμως ο πειρασμός είναι μεγάλος, η κυβέρνηση κόβει συντάξεις, κόβει μισθούς, κόβει το ρεύμα, ακριβαίνει τα εισιτήρια, τα σχολεία και τα γηροκομεία, βάζει φόρους, ανεβάζει το ΦΠΑ στα τρόφιμα, στα νησιά, είναι μια κυβέρνηση που κάνει όλα όσα κατηγορούσε ως αντιλαϊκή πολιτική. Με μια φράση σε μια τηλεοπτική εκπομπή όλα ξαναγίνονται όπως παλιά, οι αριστεροί είναι στο στόχαστρο γιατί δεν είναι «εθνικόφρονες», όχι γιατί οδηγούν την κοινωνία στη φτώχεια χειρότερα και από τους προηγούμενους. Είναι καλύτερες οι μάχες που ξέρουμε.

Έχει δίκιο ο Φίλης; Μάλλον, αλλά για κάτσε ένα λεπτό, αυτοί δεν έλεγαν για τη γενοκτονία του μνημονίου; Ο αρχηγός του δεν μιλούσε για οικονομική γενοκτονία, το κόμμα του για κοινωνική γενοκτονία, αυτοί δεν συνέκριναν τα χρόνια μας με το χειμώνα του 1942, τότε που πέθαναν 200.000 άνθρωποι από πείνα; Τώρα τον μάρανε η επιστημονική ακρίβεια; Με τους Ποντίους που θρηνούν ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς αποφάσισε να είναι ακριβολόγος στους επιθετικούς προσδιορισμούς;

Ο εθνολαϊκισμός είναι ένα τέρας που οι άφρονες δημιουργοί του δεν μπορούν να το βάλουν πίσω στο κλουβί, θα πληρώσουν και θα πληρώσουμε όλοι πολύ ακριβά την τυχοδιωκτική πολιτική τους αυτών των χρόνων. Ακόμα και σήμερα η ανευθυνότητα όλων ρίχνει λάδι στη φωτιά. Η ΝΔ κατηγορεί τον Φίλη ως ηθικό αυτουργό του λιντσαρίσματος του Κουμουτσάκου, γιατί με τις απόψεις του εξαγρίωσε τους Ποντίους.

Η «δικαιολογημένη οργή» του Σύριζα, δηλαδή, αντεστραμμένη. Και ο Σύριζα από τη μεριά του κατηγορεί τη ΝΔ, γιατί η κριτική της στον Φίλη οδήγησε από σπόντα στον Κουμουτσάκο. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση αλληλοκατηγορούνται για ηθική αυτουργία αντί να αντιμετωπίζουν τους αυτουργούς. Η πολιτική μάχη χωρίς κανόνες τροφοδοτεί συνεχώς την ένταση, πυροδοτεί ανεξέλεγκτες αντιδράσεις και τελικά νομιμοποιεί το αδιανόητο, τη διαρκή πολιτική βία. Αντί να μιλάμε γι’ αυτό, μιλάμε για οτιδήποτε άλλο. Κομματικό σύστημα και παρακράτος δημιουργούν συνεχώς εντάσεις και ψεύτικους πολέμους που κρύβουν τις οικονομικές επιδιώξεις. Στρατόπεδα ομάδων εξουσίας δημιουργούνται και όχι απόψεων. Δεν υπάρχουν καλοί. Ανάμεσα στους εμπόρους της δυστυχίας και τους επαγγελματίες της πατριδοκαπηλείας δεν μπορείς και δεν χρειάζεται να διαλέξεις. Δεν είναι τυχαίο που τώρα με την περίπτωση Φίλη, όπως και πέρυσι με την περίπτωση Γαβριήλ για άλλους λόγους, αυτοί που αυτόματα υπερασπίστηκαν το δικαίωμα κάποιου να λέει μια πολιτική άποψη χωρίς να τον κατηγορούν για προδότη και πράκτορα των Τούρκων, ήταν οι ίδιοι που λοιδορήθηκαν και έγιναν στόχοι αυτά τα χρόνια γιατί υπερασπίστηκαν το δημοκρατικό διάλογο και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Την ίδια ώρα οι κομματικοί σύντροφοι έπαιρναν σεμνά τις αποστάσεις τους, το πολιτικό κόστος είναι μεγάλο.

Τι είπε στ’ αλήθεια ο υπουργός Παιδείας; Η «αιματηρή θηριωδία των Τούρκων» είναι υποδεέστερη της γενοκτονίας; Δηλαδή 70 χρόνια, μέχρι το 1990, που δεν μιλάγαμε για γενοκτονία αλλά για σφαγή, για Καταστροφή, υποτιμούσαμε όλοι το δράμα των Ποντίων; Υπάρχει κανένας που δεν συμμερίζεται τον πόνο, που αμφισβητεί τα γεγονότα; Τότε προς τι το μίσος κι ο αλληλοσπαραγμός; Γιατί βγαίνουν στα παράθυρα όλοι αυτοί οι πατριώτες που λοιδορούν τους «προδότες και τους πράκτορες των Τούρκων»; Απόδειξη της «εργαλειοποίησης» του πόνου και της ιστορίας για άλλους σκοπούς είναι το γεγονός ότι κανένας δεν μιλάει για το ίδιο το θέμα, αλλά για τους «εχθρούς» μας. Που είναι ανάμεσά μας. Ο «Νίκος-Κεμάλ-Φίλης» λέει φτύνοντας μίσος κάποια στην τηλεόραση. Δεξιοί, αριστεροί, ένα είναι το κόμμα του μίσους, αυτό που απελευθερώθηκε το 2010, το 2011. Αυτό που δικαιολόγησαν, χάιδεψαν, νομιμοποίησαν. Τώρα θα το αντιμετωπίσουν. Και πρέπει να είναι πάλι οι ψύχραιμοι, δημοκρατικοί πολίτες που θα τους υπερασπιστούν. Αυτοί που άκουγαν τόσα χρόνια ότι είναι «γερμανοτσολιάδες».

Πρέπει να ξέρουμε γιατί μιλάμε για να μπορούμε να καταλαβαίνουμε τα παιχνίδια, να μη γινόμαστε θύματα της προπαγάνδας. Η γενοκτονία είναι ένας νομικός όρος που εφευρέθηκε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να περιγράψει ένα νέο έγκλημα, την εξόντωση ενός λαού, των Εβραίων, όχι για κάποιο λόγο, αλλά γιατί απλώς υπάρχει. Δεν είναι βαθμός σοβαρότητας του εγκλήματος, δεν είναι υπερθετικός, δεν κάνουμε καλλιστεία πόνου και θανάτου. Ο Πολ Ποτ εξόντωσε το μισό λαό της Καμπότζης. Οι Ουκρανοί θρηνούν 10 εκατομμύρια θύματα από το λιμό που επέβαλε ο Στάλιν. Πόλεμοι, εμφύλιοι, εθνοκαθάρσεις, σφαγές, είναι η φρίκη της ιστορίας, είναι τα δράματα της ανθρωπότητας, δεν τα ονομάζουμε όλα γενοκτονίες. Όχι γιατί δεν είναι σοβαρά, ούτε γιατί τα αμφισβητούμε. Γι’ αυτό και υπάρχουν νόμοι για το έγκλημα της γενοκτονίας, γιατί αυτό είναι διαρκές, ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που λένε «θάνατος στους Εβραίους». Δεν λένε θάνατος στους Ουκρανούς, ούτε στους Ποντίους. Αν και η σουρεαλιστική αγωγή της ΧΑ εναντίον του Ν. Φίλη δείχνει πόσο προβληματική είναι η ποινικοποίηση της πολιτικής.

Στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, κάποιοι διεκδίκησαν τον ορισμό «γενοκτονία» για τα δικά τους θύματα, άλλοτε με ευγενικούς και άλλοτε όχι, σκοπούς. Άλλοτε για να αποκατασταθεί η ιστορική μνήμη από τους αρνητές, και άλλοτε για να δημιουργηθούν εντάσεις με τους «προαιώνιους εχθρούς». Άσκοπες μάχες που στη διεθνή σκηνή σπαταλούν πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο για γεγονότα ενός αιώνα παλιά, ενώ στην πραγματικότητα δημιουργούν «επαγγελματίες πατριώτες» που με πατριδοκαπηλείες, αλυτρωτισμούς, διχασμούς σε προδότες και εθνικόφρονες, σιτίζονται από τον πόνο και τη δυστυχία της ιστορίας.

Ενώ έχουμε δει τόσα και τόσα, ακόμα πέφτουμε στις ίδιες παγίδες, μας χειρίζεται ο κάθε ένας μηχανικός της εξουσίας. Το παρακράτος είναι πάντα εδώ και δημιουργεί συνεχώς εστίες σύγκρουσης, η στρατηγική της έντασης τυφλώνει τους ανθρώπους, φτιάχνει εχθρούς, νομιμοποιεί το μίσος.

Βλέπουμε συνεχώς μπροστά μας τα αποτελέσματα της απουσίας απολογισμού. Αυτό κάνουμε σ’ αυτή τη χώρα, σαν γάτες κρύβουμε στο χώμα το παρελθόν και συνεχίζουμε χωρίς να παραδεχτούμε ποτέ τι λάθη κάναμε. Γι’ αυτό τα επαναλαμβάνουμε συνέχεια. Γι’ αυτό μπορούν πάντα οι ίδιες στρατηγικές να εφαρμόζονται ξανά. Να χωριζόμαστε συνέχεια σε πατριώτες και προδότες, σε δικούς μας και εχθρούς, να μένει ατιμώρητη η βία.

Πότε η δημοκρατία μας θα λειτουργεί ως τέτοια; Πότε θα ζητήσουμε ευθύνες από το κράτος όταν η αστυνομία δεν συλλαμβάνει, η δικαιοσύνη δεν τιμωρεί, αφήνει ανενόχλητη τη βία; Τι θα λέγαμε αν με «κράτος της δεξιάς», η «αστυνομία της δεξιάς» άφηνε ανενόχλητους κάποιους «φασίστες» να λιντσάρουν ένα βουλευτή της αριστεράς;

Πότε θα ζητήσουμε ευθύνες από τους εαυτούς μας; Ως πότε θα λέμε «κάποιοι αμαύρωσαν την ειρηνική συγκέντρωση»; Με αυτούς τους κάποιους, δεξιούς ή αριστερούς αδιάφορο, εραστές πάντα της βίας, δεν διαδηλώναμε μαζί; Μετά το ξύλο, μετά τον εμπρησμό, μετά τη δολοφονία γίνονται «κάποιοι»;

Παρά τα όσα λένε τόσο καιρό για τη «δικαιολογημένη οργή», το ξέρεις μέσα σου. Δεν είναι εύκολο να δείρεις, να χτυπήσεις κάποιον. Οι κανονικοί άνθρωποι δεν γυρνάνε τρελαμένοι να βρίζουν, να χτυπάνε τους άγνωστους διπλανούς τους. Οργανωμένες ομάδες πάντα τα έκαναν και τα κάνουν αυτά. Η Βία δεν είναι ποτέ υπέρ των αδυνάτων. Τα βουλωμένα στόματα δεν είναι δημοκρατία. Προτιμώ να μιλάνε άφοβα κι ας διαφωνώ με ό,τι λένε. Όσοι σου λένε ότι αξίζει να βγούμε στο δρόμο πάλι, να σκοτωθούμε και να χωριστούμε σε εχθρούς και προδότες για τον όρο σφαγή, γενοκτονία ή εθνοκάθαρση, σε κοροϊδεύουν άλλη μια φορά. Η χώρα μας βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Οι απόψεις του Φίλη για τη γενοκτονία δεν έχουν καμία απολύτως σημασία για τα πραγματικά προβλήματά μας σήμερα. Ο τρόπος όμως που η κοινωνία αντιδρά σε κάθε γεγονός, δείχνει πόσο δύσκολη είναι η σωτηρία.

http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/546/edito-546

Τι σόι πολιτισμός είν’τούτος;

[...] Τι σόι πολιτισμός είν’τούτος;
Και ποια η απόσταση απ’την βαρβαρότητα των τζιχαντιστών ισλαμοφασιστών στην άλλη άκρη της Γης; Φαίνεται δυστυχώς πως παγκοσμίως επαναμεσαιωνικοποιούμαστε (αν φυσικά κάποτε είχαμε κατά τι εκπολιτιστεί...) [...] Πάσχουμε από γενικευμένη, καθολική πολιτισμική κρίση με πλήθος συμπτωμάτων: πολλαπλή και πολυεπίπεδη διαταραχή σεξουαλικής ταυτότητας, σύγχυση ρόλων ή πλήρης απόσυρση, πάσης φύσεως εθισμοί, κοινωνική νεοπορνεία ή ατομική αποχή, κοινωνική και προσωπική περικοπή δικαιωμάτων στη ζωή, στην εργασία, στην χαρά και στη δημιουργική αυτοεκτίμηση. [...]
Άρθρο/ομιλία του Άλκη Τερτσέτη,Ψυχοθεραπευτή - Αντιπροέδρου Εθνικής Εταιρίας Ψυχοθεραπευτών Ελλάδας, στο πλαίσιο του 20ου Συνεδρίου της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας, στο στρογγυλό τραπέζι με θέμα «ΚΡΙΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΦΥΛΟΥ ΚΑΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΚΡΙΣΗ».

Καμία Κρίση στην Ιστορία δεν ήταν ποτέ μόνο οικονομική, ούτε η παρούσα. Πάντα είναι κρίση συνολικού μοντέλου ζωής, με αξιακό κώδικα, θρησκευτικό υπόβραθρο και προσανατολισμό, νομικό καθεστώς, ιδιοκτησιακό, συγκεκριμένη σχέση με τη φύση και το περιβάλλον, εκπαίδευση και εντέλει οικονομικό στόχο. Είναι κρίση Πολιτισμού.

Δεν έχουμε όμως μια ενιαία Κρίση, αλλά πολλές. Άλλη η κρίση του Δυτικού Κόσμου κι άλλη της Ανατολής. Άλλη η κρίση στις παλαιότερες γενιές, αλλιώς βιώνεται στις μεσαίες ηλικίες κι αλλιώς στους νέους. Επίσης υπάρχει και κρίση των κρίσεων, ήδη ορατή κι εξελισσόμενη άρδην. Η κρίση του Δυτικού μοντέλου βρίσκεται σε σύγκρουση με την κρίση της Ανατολής.

Φυσικά λοιπόν οι επιδράσεις στο φύλο, στη σεξουαλικότητα δηλαδή, είναι ισχυρότατες και πιεστικές. Η σεξουαλικότητα δεν είναι κάτι το σαφές, το μονοσήμαντο, το σταθερό. Ενίοτε δε, υπό ειδικές συνθήκες, υπερκαθορίζεται συντριπτικά. Τι σεξουαλικότητα δηλαδή περίμενε κανείς απ’τους σαρδελοποιημένους των στρατοπέδων συγκέντρωσης τότε ή απ’τους Ινδονήσιους εργάτες σήμερα, αλλά κι ακόμα απ’τα ακριβοπληρωμένα και κατακαμένα στελέχη των πολυεθνικών;

Και τι σεξουαλικότητα να περιμένει κανείς από μια υπερπολύτεκνη μητέρα-μαγείρισσα που μπαλώνει πανικόβλητη δώδεκα ζευγάρια κάλτσες δίπλα στην τεράστια χύτρα που βράζει ο μπακαλιάρος, ενώ με το δεξί πόδι κουνά την κούνια του τελευταίου μωρού, επιμελής προς τα καθήκοντά της για την εξασφάλιση ενός εισιτηρίου για τον Άλλο Κόσμο, που σίγουρα Παράδεισος θά 'ναι μπροστά σ’Αυτόν;

Το περιβάλλον καθορίζει. Ο αέρας, η φωταύγεια, το πότισμα κάνουν ένα λουλούδι ν’ανθίζει ή να μαραίνεται. Σε συνθήκες Σαχάρας, ρόδο δε μοσχοβολά.
Για να δούμε λίγο το παγκόσμιο περιβάλλον και μάλιστα εν τάχει, ας επιβιβαστούμε (για βόλτες) στο Airbus της Psycho Travel για διηπειρωτικά ταξίδια. Πρώτη προσγείωση στη Ν.Υόρκη, τη μητρόπολη των αξιών του Δυτικού Κόσμου.

Το 2007, προς το τέλος της δεύτερης θητείας του, ο Τζορτζ Μπους ο Νεότερος, αυτός ο απείρου ήθους και νοημοσύνης Φάρος του Δυτικού Κόσμου, ο λατρευτός εκπρόσωπος του Tea Party, ιδεοψυχαναγκαστικού σχηματισμού θρησκευτικής σέχτας, σε ομιλία του σε σχολείο, παρουσία δημοσιογράφων και καμερών[1]εδήλωσε:

«γι’αυτό οι χρηστοί Αμερικανοί πολίτες δεν πρέπει να επιδίδονται στο σεξ παρά μόνο για την παραγωγή άξιων πολιτών που θα ανυψώσουν την κυριαρχία του Έθνους. Πρέπει να κρατάμε όλη την ενέργειά μας για την παραγωγικότητα, ώστε οι Ηνωμένες Πολιτείες να επικρατήσουν στη μάχη ενάντια στις δυνάμεις του Κακού»!

Υποθέτω υπονοούσε τον Οσάμα. Ήταν η εποχή που οι δυο αγιοπρεπείς αιρεσιδιώκτες αλληλλοκυνηγιόντουσαν απ’τα συντρίμια των Δίδυμων Πύργων μέχρι τα τρόχαλα των βουνών του Βόρειου Αφγανιστάν αναζητώντας εκατέρωθεν συμμαχίες σ’όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης προς επικράτηση του τίμιου θεόθεν Ηθοπολιτισμού τους.

Η Σκύλλα και η Χάρυβδη.

Τι μας λέει όμως μία τέτοια δήλωση;

Πρώτον, πως το Αξιακό Ιδανικό οφείλει να είναι αντισεξουαλικό και αντιηδονικό σύμφωνα με τη θρησκευτική πεποίθηση των υπερσυντηρητικών φονταμενταλιστών των ΗΠΑ.

Δεύτερον, πως οι ίδιοι είναι ένα νέο είδος επιούσιου Λαού επιφορτισμένου με τη Σωτηρία του Κόσμου.

Αυτά για ένα περίπλοκο Έθνος, γεμάτο αντιθέσεις και αντιφάσεις τύπου Λούκυ Λουκ. Αφενός ένα σαλούν γεμάτο χαρτοκλέφτες, ληστές και παράνομη παραγωγή φονικού ουίσκυ κι αφετέρου οι κυρίες του κατηχητικού που εισβάλλουν για να σώσουν τους άνδρες απ’τον κατήφορο της κόλασης τραβώντας τους στα φιλανθρωπικά τσάγια. Τα ίδια και σήμερα. Το σαλούν εξελίχθηκε σε καζίνο Λας Βέγκας κι οι κυρίες στο ηθικοπλαστικό Tea Party της Σάρα Πέιλιν...

Λεπτομέρεια που κάτι λέει. Στις ειδικές λίστες για τις πόρνες του Λας Βέγκας υπάρχει ειδική διατίμηση για χάι προτιμήσεις –μην πάει το μυαλό σας σε τίποτα Kinky(π.χ. δηλώνεις και πληρώνεις κάτι παραπάνω για να σου λέει η πόρνη: Σ’αγαπώ»! Θεέ μου!). Εικονική πληρωμένη αγάπη. Σίγουρα δεν έχουν ακούσει Beatles ή δεν τους άρεσαν καθόλου.

Το Αμερικανικό σχίσμα είναι αντίστοιχο του Ιταλικού: Υπόκοσμος ή Κατηχητικό, Μαφία ή Βατικανό. Μού’ναι εξίσου απεχθή και τα δύο. Εξάλλου όλοι γνωρίζουν ότι στα υψηλά κλιμάκια συνεργάζονται.

Ας πάμε για λίγο απέναντι, στην Ιαπωνία. Προσγειωνόμενοι με την Psycho Travel στο Τόκιο, πρώτον πρέπει να προσέχουμε πώς περπατάμε στα πεζοδρόμια των Πολυεθνικών, καθότι βρέχει στελέχη. Ίσως πρέπει να δίνουν στο αεροδρόμιο ειδικές αλεξιστελέχιες ομπρέλες για την ασφάλεια των τουριστών. Πάντα είχαν μια αυτοκτονική έφεση τύπου Καμικάζι, τώρα όμως πέφτουν χωρίς τ’αεροπλάνα.

Είναι τόση η ασφυξία του μοντέλου ζωής «ο χρόνος είναι χρήμα» και σε τόσο απόλυτη αναγωγή ώστε ο Σκρουτζ Μακ Ντακ μοιάζει με χαλαρό χίππυ μπροστά τους. Και πάλι το μοντέλο τευτονικής Ηθικής –παραγωγικότητα, επίτευξη, η μονάδα δεν έχει αξία. Δεν είναι τυχαίο πως ήταν σύμμαχοι των Γερμανών, συγγενικές αξίες τους συνδέουν, κυρίως η φυλετική ανωτερότητα λόγω άτεγκτης ομαδικόηττας και απόλυτου μηχανιστικού μοντέλου πολιτισμού.

Έτσι εδώ υπάρχει το εξής εκπληκτικό, το πολύ «προχώ»: η γιαπωνέζικη βιομηχανία πορνό ανάρτησε αγγελία στο διαδίκτυο[2] στην οποία ζητάει επιβήτορες, με 2.000 δολάρια την εβδομάδα (!) λόγω μεγάλης έλλειψης, καθότι οι θηλυκές πορνοστάρ είναι ήδη 30.000 (!) και περιμένουν ουρές ακόμα. Άξιος ο μισθός τους εφόσον πράγματι πηδιούνται στη δουλειά...

Το τρομερό όμως είν’άλλο: Δε βρίσκονται άνδρες, γιατί... δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν! Πού να το πιστέψει Έλληνας αυτό, ε; Κι όμως. Όποιος παρακολουθεί απλές, κοινές ειδήσεις γνωρίζει ότι έχουν ήδη ιδρυθεί στο Τόκιο και στην Οσάκα δύο Ακαδημίες (!) για να πηγαίνουν άνδρες για να μάθουν «τι είναι Γυναίκα»[3]. Πολύ θά’θελα να δω το πρόγραμμα της Σχολής. Ουδέν σχόλιο.

Για την Ιαπωνία θέλω να προσθέσω το εξής: ο Χαρούκι Μουρακάμι θεωρείται ο μεγαλύτερος σύγχρονος γιαπωνέζος συγγραφέας, υποψήφιος για Nobel κλπ. Όποιος Ευρωπαίος διάβασε το «Νορβηγικό Δάσος» το βρήκε από μέτριο έως αδιάφορο. Κι όμως έχει πουλήσει δέκα εκατομμύρια αντίτυπα, διότι το ελάχιστα και επιφανειακά συγκινησιακό του ύφος, καθώς κι η θεματολογία του επί των σχέσεων των δύο φύλων και την σεξουαλικόηττα έχει θεωρηθεί επαναστατικότερη κι από Τσε Γκεβάρα με Φρόυντ, Ράιχ και Μπητλς μαζί! Είναι τόσο μακρινό ή μήπως ήδη κι η Ευρώπη κάπου εκεί πίσω γυρνά- στην συντηρητικοποίηση, στην αφυσικότητα και στην αποξένωση;

Πίσω στο Air Bus για Μπουένος Άιρες.

Στις 3 του τρέχοντος μήνα (Ιούνιος 2015) είδαμε στους δέκτες μας την εικόνα της τεράστιας διαδήλωσης στην Αργεντινικη πρωτεύουσα με θέμα τη βία κατά των γυναικών[4]. Πώς ν’αντέξει κανείς το σοκ των αριθμών; Κάθε τριάντα ώρες μια γυναίκα νεκρή από τον «σύντροφό» της; Είτε βιασμένη στους δρόμους, είτε παντρεμένη στο σπίτι της... η νομοθεσία χαϊδεύει τους δράστες, υπονοώντας την σχεδόν σταθερή συνενοχή του θύματος!

Τι σόι πολιτισμός είν’τούτος; Και ποια η απόσταση απ’την βαρβαρότητα των τζιχαντιστών ισλαμοφασιστών στην άλλη άκρη της Γης; Φαίνεται δυστυχώς πως παγκοσμίως επαναμεσαιωνικοποιούμαστε (αν φυσικά κάποτε είχαμε κατά τι εκπολιτιστεί..).

Επειδή δεν προφταίνουμε να γυρίσουμε και όλο τον πλανήτη πάμε με Psycho Travel για... Κομπάνι· Ειδική εκδρομή περιπέτειας.

Το πολύπαθο Κομπάνι, πρωτεύουσα του Δυτικού Κουρδιστάν, στο έδαφος της Συρίας και κοντά στα σύνορα με την Τουρκία, έγινε ξάφνου διάσημο λόγω της κρισιμότητας της πολιορκίας που δέχτηκε (κι άντεξε) απ΄τους τζιχαντιστές του Ιsis.

Η αντίσταση αναλήφθηκε κυρίως (από τη) WPJ η οποία είναι μια μυστική γυναικεία οργάνωση ενάντια στην καταπίεση των γυναικών απ’το καθεστώς Άσαντ. Είν’οι άνδρες που πολεμούν πλάι στις γυναίκες κι όχι τ’αντίθετο.

(Πίσω απ’την θρησκευτικότατη σύγκρουση βρίσκεται και πάλι η ξεκάθαρα θεσμοθετημένη θρησκευτική βία κατά των γυναικών). Οποιοσδήποτε μπορεί να βρει στο διαδίκτυο[5] τις συνεντεύξεις των μαχητριών και τα βίντεο ανείπωτης φρικαλεότητας των ομαδικών βιασμών και των σφαγών γυναικών.

Κι όμως.. οι βιασμοί κι οι φόνοι των γυναικών δεν είναι μια παράπλευρη βαρβαρότητα πολέμου, αλλά ο κύριος στόχος και πρέπει να το καταλάβει καλά κανείς αυτό. Το Isis έχει κατ’επανάληψη διακηρύξει ότι ως πρώτο στόχο έχει το γυναικείο σώμα και δεύτερο οποιαδήποτε μορφή πολιτισμού και τέχνης.

Είναι συγκλονιστική κι οδυνηρή η εικόνα της κούρδισας γυναίκας μαχήτριας που πολεμά για τη ζωή και την τιμή της, πράγματα που το Ισλάμ θεωρεί ύψιστη αμαρτία- ακούς εκεί «γυναικεία αυτονομία»! Κι οι άνδρες που το αποδέχονται και πολεμούν πλάι τους είναι το ίδιο άπιστοι προδότες και πρέπει να το πληρώσουν υποχρεούμενοι να δουν τους βιασμούς των θυγατέρων και να κρατήσουν μετά το κομένο κεφάλι τους με τα ίδια τους τα χέρια πριν αποκεφαλιστούν κι οι ίδιοι προς παραδειγματισμό των υπολοίπων.

Εμείς οι Έλληνες ξέρουμε καλά πόσο κοντά μας είν’όλ’αυτά και πόσο πλησιάζουν.  Όσον αφορά δε τη γυναικεία αυτονομία, το Tea Party ουδόλως διαφωνεί, γι’αυτό πολύ δυσκολεύεται να επέμβει η πολιτισμένη Δύση...

Φαίνεται πως η γυναίκα που διεκδικεί την ελευθερία της ισούται με γυναίκα που διεκδικεί σεξουαλική ελευθερία, οπότε είναι το ίδιο μισητή και απ’το Isis και απ’το Tea Party. Aυτές τις μέρες ηττήθηκε ο Ερντογάν στην Τουρκία, κρυφίως απ’τις θέσεις του περί γυναικών κι απ’το φιλοκουρδικό.

Psycho Travel, next station Βρυξέλλες. Η πολιτική πρωτεύουσα της Ευρώπης, της ηπείρου των αξιών, της δημοκρατίας, των ατομικών ελευθεριών, του πολιτισμού, του ανθρωπισμού και της τέχνης.

Η ήπειρός μας φαίνεται πολιορκούμενη αφενός έξωθεν από ένα σωρό αξιακά συστήματα αλλά και τραμπαλιζόμενη έσωθεν από ίδιες αντιφάσεις, νοσούσα συχνά με κοινές συμπτωματολογίες με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία κι έχοντας –τουλάχιστον προς το παρόν- πλήρως απολέσει των πρωταγωνιστικό της ρόλο τόσο σε πολιτισμικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο.

Παρόλ’αυτά, κρατά θεσμικώς και ως παράδοση κάτι απ’την αξιοπρέπειά της ή έστω ένα μέρος αυτής, σε κατιούσα πορεία όμως. Δυστυχώς όλες οι νόσοι είναι μεταδοτικές, ενώ η υγεία όχι.

Αυτό είν’το περιβάλλον στο παγκόσμιο χωριό.

Πάσχουμε από γενικευμένη, καθολική πολιτισμική κρίση με πλήθος συμπτωμάτων: πολλαπλή και πολυεπίπεδη διαταραχή σεξουαλικής ταυτότητας, σύγχυση ρόλων ή πλήρης απόσυρση, πάσης φύσεως εθισμοί, κοινωνική νεοπορνεία ή ατομική αποχή, κοινωνική και προσωπική περικοπή δικαιωμάτων στη ζωή, στην εργασία, στην χαρά και στη δημιουργική αυτοεκτίμηση.

Καμία γενιά δε μένει έξω απ’αυτή την κατρακύλα άνευ αγωνίας και φόβου. Τρεφόμαστε πλέον με συναισθήματα που κυμαίνονται απ’την ανησυχία μέχρι την απόγνωση και την ψυχική κατάρρεση, ανάλογα με μια συστάδα παραγόντων που έχουν όλοι ημερμηνία λήξης. Είναι τέτοια η επίθεση ενάντια στη φυσικότητα, που θα πρέπει να επινοηθεί νέος όρος, όχι απλώς α-φυσικότητα αλλά οργανωμένη και μανιακή αντι-φυσικότητα. Ας τα δούμε κι αυτά ένα- ένα.

Διαταραχή σεξουαλικής ταυτότητας και ρόλων· Τι εστί άνδρας, τι γυναίκα; Ομοφυλοφιλία και αφυλία. Κυριαρχούν δύο ακραίες τάσεις· αφενός οι φανεροί και κρυφοί ομοφοβικοί που πολύ θά’θελαν να εξοντώσουμε ποινικά, θεσμικά, αξιακά- ακόμη και κυριολεκτικά κάθε διαφορετικότητα ως νοηρή κι αφύσικη κι αφετέρου οι άλλοι ακραίοι που αντιστεκόμενοι στην προφανή βαρβαρότητα των προηγουμένων, αρνούνται να παρατηρήσουν τη νοσηρότητα των φαινομένων κι έτσι προφανώς ποτέ δε θα βρούμε ούτε τον ιό που τα προκαλεί, ούτε τη θεραπεία τους. Μακριά από κάθε είδους ποινικοποίηση και απομονωτισμό αλλά...

Όχι, δεν είναι φυσικό φαινόμενο και υγιής η τεράστια έξαρση της ομοφυλοφιλίας του Δυτικού Κόσμου, ούτε πάντα συνέβαινε κι απλώς τώρα είναι πιο εμφανής κι αποδεκτή λόγω λιγότερης ενοχής. Χρειάζεται ερμηνεία· δεν ξέρω ποια είν’αυτή...

α/ίσως η ψυχή της Γυναίκας που τόσους αιώνες ποδοπατήθηκε στις πατριαρχικές κοινωνίες εκδικείται καταλαμβάνοντας τους άνδρες,
β/ ίσως η σεξουαλική δυστυχία των προηγούμενων γενεών αποτρέπει τις επόμενες απ’τη σύναψη σχέσεων με το άλλο φύλο θεωρώντας υποσυνείδητα ότι ένα τέτοιο λάθος θα οδηγήσει μαθηματικώς στην ανάλογη δυστυχία. Και ποια άραγε η ερμηνεία του νέου φρούτου της απολύτου α·φυλίας που ακμάζει στη φουρνιά μεταξύ 15-30 χρόνων;

Α) Μήπως αυτοί αδρανοποιήθηκαν σεξουαλικώς πλήρως βλέποντας πως οι προηγούμενοι ομοφυλόφιλοι, άνδρες και γυναίκες- ούτε αυτοί βρήκαν τη Σωτηρία τους, οπότε «άσε καλύτερα, τίποτα»;
Β) ή μήπως τα παιδιά του σωλήνα, των εξωσωματικών, παρένθετων κλπ παρουσιάζουν αργότερα διαταραχές σεξουαλικής φύσεως και βγαίνουν ασεξουαλικά αντίγραφα της ασεξουαλικής συλλήψεώς τους; Μου θυμίζουν τους υβριδικούς μεταλλαγμένους σπόρους ντομάτας που αφενός παράγουν ντομάτες που μόνο κατ’εικόνα προσομοιάζουν προς τις αυθεντικές, τις γνήσιες, τις φυσικές, ενώ στερούνται γεύσης, θρεπτικότητας, αρώματος και όλων των ευεργετικών ιδιοτήτων τους και παράλληλα..δεν αναπαράγονται! Είναι προφανώς μια εμπορική επιτυχία των πολυεθνικών-αλλά το κόστος των μεταλλαγμένων είναι τεράστιο διότι απ’τη μια σ’έχει πάντα πελάτη εξαρτημένο και με υποβαθμισμένο ποιοτικό προϊόν κι απ’την άλλη καταστρέφει το όλο Περιβάλλον το «κολλάει» αρρώστεια.

Ασφαλώς λοιπόν δε θα ρίξουμε στον Καιάδα όλους τους ιδιαίτερους, αλλά δεν πρέπει και να το δούμε κι ως φυσικότητα. Απ’το ένα άκρο στο άλλο...

Έτσι οι πάσης φύσεως διεθνείς φονταμενταλιστές βλέπουν τη διαρκή νοσηρότητά μας και τη χρησιμοποιούν ως το μέγιστο επιχείρημα εναντίον του πολιτισμού μας. Τι να αντιτάξεις όμως σ’αυτούς τους αφιονισμένους βάρβαρους όταν η διαφθορά της νέας Ρώμης έχει αγγίξει το Ζενίθ της αφυσικότητας· παράδειγμα των ημερών το τελευταίο εξώφυλλο του Vanity Fair, όπου ο reality celebrity Bruce Jenner, πατριός της Κιμ Καρντάσιαν ποζάρει με γυναικεια εσώρουχα στα 60φεύγα του με υπότιτλο «Call me Caitlyn” και με ύφος μοιραίας σέξι βαμπ[6].

Ακόμα κι αυτοί που παρακολουθούσαν στενά τη σταδιακή μεταφόρφωσή του από Μπρους σε Κέιτλιν σοκαρίστηκαν αφενός απ’τον τρόπο της προβολής σα να επρόκειτο απλώς για ενδυματολογική αλλαγή[7] κι αφετέρου απ’τους ρηχούς, νοσηρούς κι ασφαλώς γελοίους ισχυρισμούς του ιδίου (ιδίας;) και του ρεπόρτερ[8]. Πάμπολλοι έπευσαν να στηρίξουν ως ηρωική (!) την απόφασή του χαρακτηρίζοντας με θράσος χιλίων μπαμπουίνων κάθε άλλη άποψη ως αιρετική, προσβλητική και τουλάχιστον σεξιστική!

Το θράσος των οπαδών των μεταλλαγμένων και της φανατικής αντι-φυσικότητας σ’όλο του το μεγαλείο καθώς προσπαθεί να επιβληθεί ανοικτά ως προτυπικό ιδανικό.

Πήραν απάντηση απ΄το καυστικότατο άρθρο της Elinor Burkett στους New York Timesμε τίτλο «τι σε κάνει να είσαι γυναίκα» [9].

Νομίζω αξίζει να το διαβάσετε αυτούσιο και πλήρες· ανατρέπει φυσικά τον παντελώς αστήρικτο ισχυρισμό διαφοράς ανδρικού και θηλυκού εγκεφάλου που προορίζουν μεσω DNA την εκπλήρωση συγκεκριμένων σκοπών, ρόλων κλπ κι επιτίθεται στο θράσος του να καθορίζει αυτός τι είναι και πώς νοιώθει μια γυναίκα εφόσον ποτέ δεν το γνώρισε· μιλά για τον σεξιστικό, υποτιμητικό τρόπο που αντιμετωπίζονται σ’όλο τον κόσμο αλλά και στην Αμερική, μέσα στα meetings ισόβαθμων υποτίθεται στελεχών, με τους οποίους δεν απολαμβάνουν ούτε καν τον ίδιο μισθό αν και κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά με τα ίδια προσόντα. Καταλήγει απαντώντας στον Bruce Jenner που δήλωσε ότι αυτό που επιθυμεί περισσότερο είναι να βάψει τα νύχια του πως «το μανικιούρ δεν είναι αυτό που κάνει μια γυναίκα».

Η σύγκριση της εικόνας της 65άρας «ηρωίδας» Κέιτλιν Μπρους Τζένερ και της έφηβης Κούρδισας του Κομπάνι είναι νομίζω σκέτο LSD. Φαντάζεται κανείς την Κέιτλιν Τζένερ με σατέν εσώρουχα και βαμένα νύχια, ζωσμένη εκρητικά, να μάχεται με καλάσνικοφ για τα δικαιώματα της γυναίκας; Ψυχεδέλεια!
2.Περί σύγκρουσης ρόλων στην κρίση των στερεοτύπων άνδρας-γυναίκα. Υποτίθεται πως άνδρας σημαίνει επιθετικός, ισχυρός, κυνηγός, κουβαλητής, ενώ γυναίκα συναισθηματική, χρήζουσα προστασίας, θήραμα και τέτοια.

Η γυναίκα -ιδιαιτέρως τα νέα κορίτσια της Ευρώπης- ουδόλως δέχονται την υποδεέστερη θέση τους, προσπαθούν να κερδίσουν την επαγγελματική, υπαρξιακή και σεξουαλική τους αυτονομία παντοιοτρόπως. Οι άνδρες... κοιτούν, αποδέχονται και μπερδεύονται δικαίως- διότι καλούνται αφενός να επιτρέψουν και να υποστηρίξουν αυτή την πορεία, χωρίς να αισθανθούν απειλούμενοι κι άχρηστοι, αφετέρου όμως δέχονται και την απαίτηση να πληρούν και τις προσδοκίες-απαιτήσεις του παρελθόντος.

Εδώ συντελείται η μέγιστη καταστροφή. Μακελειό παραλογισμού και ανηθικότητας μαζί.

Παραλογισμός: δεν μπορεί διεκδικώντας ίσα δικαιώματα (που σημαίνει κι ίσες υποχρεώσεις, ε;) να απαιτείς σεβασμό αυτονομίας κι ισότητας αλλά ταυτοχρόνως αν π.χ. το αρσενικό δεν πληρώνει πάντα και παντού νάναι λόγος ακραίας επίκρισης για γαϊδουριά αναδροπρεπή. Δεν μπορεί να ζητούνται δυο αλληλλοαναιρούμενα μαζί· ή σε πληρώνει και κυριαρχεί ή δεν κυριαρχεί και δεν υποχρεούται να σε πληρώνει. Δεν μπορεί, αφού έχουν κατατρομοκρατηθεί απ’τις παράλογες υπεραπαιτήσεις να κατηγορούνται και ως άτολμοι να προσεγγίσουν τα θηλυκά. Αν «δεν υπάρχουν πια άντρες» ας αναρωτηθούν τα θηλυκά: μήπως δεν υπάρχουν πια γιατί τους ευνουχίσατε όλους με παραλογισμό;

Ανηθικότητα: άλλα μέτρα κι άλλα σταθμά. Υπάρχει και έλλειμμα νομικό, πολύ σωστά ο νομοθέτης του παρελθόντος στο οικογενειακό δίκαιο προέβλεψε την προστασία της γυναικός σε περίπτωση διαζυγίου με την καταβολή διατροφής απ’την πλευρά του ανδρός και την επιμέλεια των τέκνων οπωσδήποτε στη γυναίκα, η οποία δεν είχε κανένα περιουσιακό στοιχείο στ’όνομά της ούτε δική της εργασία.

Αυτό δυστυχώς κατέληξε πλέον στην αλαφροϊσκιωτη εκμετάλλευση μεγάλου μέρους νέων γυναικών που ακολουθούν το πρότυπο "sex and the city” στο «θέλω παιδί» (μόνο του) κι ό,τι κι αν γίνει θα το κρατήσω εγώ και θα το πληρώνει αυτός.

Μόλις πρόσφατα άρχισε να αλλάζει επιτέλους αυτή η καταστροφική δικαστική εμμονή, η οποία με την εγγύτατη συνδρομή των πεθερικών συνθέτουν μείγμα για εκρηκτικά διαζύγια. Γνωρίζω πάμπολλους νέους άνδρες –φαντάζομαι όλοι μας- για τους οποίους αυτή η συνθήκη παίζει κρίσιμο ανασταλτικό παράγοντα στη σύναψη «σοβαρής σχέσης με στόχο το γάμο».

Κι απ’την άλλη: δεν μπορεί η γυναίκα να σηκώσει το βάρος και της μητέρας και της εργαζόμενης ταυτοχρόνως και αβοήθητη. Εδώ οφείλουν κι οι άνδρες προσαρμογή κι οι Έλληνες σπανίως τη δείχνουν.

Σύνολον: οι σύγχρονες υπεραπαιτήσεις είναι αφύσικες για όλους, απάνθρωπες και καταστροφικές. Ίσως αυτό το γεγονός αποτελεί το ψυχικό υπόβαθρο της Ευρωπαϊκής υπογεννητικότητας που πλέον θεωρείται αριθμητικώς μη αναστρέψιμη και άρα σχέση της πολιτισμικής παρακμής.
3. Εθισμοί· (ο ύπουλος δηλητηριασμός των σχέσεων). Όλοι οι εθισμοί είναι αντιεπικοινωνιακοί, όλοι αυτοαπομονωτικοί. Δράμα μέγιστο, ίσως η πλέον επικίνδυνη κοινωνική απειλή στον ορίζοντα. Περί ναρκωτικών γνωρίζουν άπαντες, η εξάπλωση είναι διαστρωματική και ταξική (οι φτωχότεροι τα ήπια, κόκα τα στελέχη κλπ. Ο αλκοολισμός- γνωστά, συν ο καθημερινός ήπιος, για βραδινή χαλάρωση...

Θέλω να σταθώ στα νέα είδη τα οποία έχουν ήδη μολύνει ανεπανόρθωτα τις σχέσεις των φύλων:

Α) Νέες ουσίες και β) διαδίκτυο. Τα τρελαμένα στελέχη είναι ιδεώδεις πελάτες αφού διαθέτουν και τα δυο κύρια χαρακτηριστικά που απαιτούνται: χρήμα και άπειρο στρες. Μέχρι πρόσφατα η κόκα ήταν το Ιερό Γκράαλ της νύχτας τους κυρίως για την ένταση αλλά και για την κρυφή ιαματική της ιδιότητα στις ανδρικές σεξουαλικές δυσλειτουργίες (είναι φάρμακο για την στυτική δυσλειτουργία και βοηθητική για την πρόωρη εκσπερμάτιση).

Τώρα όμως προσθέσαμε κι άλλα: εργασιακές ντόπες ανώτερων κι ανώτατων στελεχών για καλύτερη απόδοση, ισχυρότατα σκευάσματα που κανονικά συνταγογραφούνται σε άτομα με σοβαρές διαταραχές υπερκινητικότητας, ελλειμματικής προσοχής, βαριάς κατάθλιψης κα. Πρακτική που είναι πλέον διεθνώς γνωστή ως brain doping. Ψυχοδιέγερση ιπποδρόμου στον ανταγωνισμό επιδόσεων με φοβερές παρενέργειες.

Ο δρ. Τζορτζ Φίλντμαν, Λονδρέζος ψυχίατρος του Σίτι, ανέλυσε τη μετάδοση μεταξύ συναδέλφων ώστε να μπορέσουν ν’ακολουθήσουν την κούρσα επιδόσεων, εφόσον μάλιστα η διοίκηση δεν αποθαρρύνει τέτοιες πρακτικές[10].

Στη Γερμανία το Υπουργείο Παιδείας ανησυχεί τόσο ώστε χρηματοδοτεί ακαδημαϊκό project μελέτης του θέματος[11]. Στη Σουηδία[12] το brain doping έχει τέτοιες διαστάσεις ώστε το Εθνικό Συβούλιο Ιατρικής Δεοντολογίας διαπιστώνει αφενός τον κίνδυνο της Εθνικής Υγείας (τα εγκεφαλικά και τα εμφράγματα κάνουν πάρτι στα στελέχη) όσο και τις συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού και σκέφεται να ακολουθήσει νομοθετικά την παλαιότερη πρόταση των ΗΠΑ για ντόπινγκ κοντρόλ στις εταιρίες και τα Πανεπιστήμια κατά τα αθλητικά πρότυπα.

Ο ψυχίατρος και αθλίατρος καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μάιντς στη Γερμανία δηλώνει πως η κατάχρηση[13] είναι πιο διαδεδομένη απ’τον αλκοολισμό και τα ναρκωτικά με μόνη εξαίρεση το χασίς.

Επίσης: το 20% φοιτητών και χειρουργών κάνει χρήση έξυπνων φαρμάκων τελευταίας γενιάς. Προ τριετίας η Barbara Sahakian, Καθηγήτρια Νευροψυχολογίας του Cambridge ανακοίνωσε[14] πως το 16% των φοιτητών στις ΗΠΑ και το 10% στη Βρετανία παραδέχεται χρήση τέτοιων σκευασμάτων-ποσοστό που σήμερα ξεπερνά το 20%. Εργασιακός και μαθησιακός πρωταθλητισμός υψηλών (αφύσικων) επιδόσεων.

Ας προσθέσουμε και τα αναβολικά μυικής μάζας που απαιτούνται γαι το γραμμωμένο ιδανικό νέο άνδρα που ήδη ντοπάρεται διανοητικά και το βράδυ κοκάρεται- έχουμε ήδη έτοιμα εγκεφαλικά και ψυχωσικά επεισόδια κυρίως παρανοϊκού χαρακτήρα. Άνδρες άλογα αφηνισαμένα στα ψυχιατρεία και στις Μ.Ε.Θ.
Στο προσφάτως εκδοθέν βιβλίο του Allen Frances με τίτλο «Η διάσωση του φυσιολογικού»[15] η σκοτεινιά των αριθμών είναι πιο μουντή κι απ’των Ψαρών την ολόμαυρη ράχη.

Ο εν λόγω ψυχίατρος ήταν επικεφαλής της σύνταξης του περιώνυμου best seller που λέγεται DSM IV και τώρα γράφει το δριμύ κατηγορώ του για το παγκόσμιο ψυχοχαπάκωμα του κόσμου όλου (εκδόσεις Τραυλός).

Το 26% του ενήλικου πληθυσμού των ΗΠΑ έχει καταναλώσει τουλάχιστον ένα ψυχοχάπι «αντικάτι» τον τελευταίο χρόνο. Αν φανταστούμε και όσους δεν τό’παν, αυτούς που παίρνουν άλλα και όχι ψυχοφάρμακα και τους χρήστες ουσιών, μάλλον δε μας μένει κανένας αχαπάκωτος μεταξύ είκοσι και εξήντα χρόνων. Το μη αναμενόμενο είναι πως το ποσοστό στην Ευρώπη είναι περίπου ανάλογο, 19% με προπορευόμενους τους Βόρειους και διαρκώς αυξανόμενο.

Επίσης, για να μαυρίσουμε λίγο ακόμα, η παράνομη βιομηχανία πάσης φύσεως μη συνταγογραφούμενων και ανέλεγκτων αναβολικών (εγκεφάλου και σώματος) διακινούμενη διαδικτυακώς έχει ήδη ξεπεράσει σε κέρδη και την παγκόσμια αγορά ναρκωτικών και τη νόμιμη ψυχοφαρμακοβιομηχανία, διότι ακόμα κι αν συλληφθούν η νομοθεσία προβλέπει κατηγορίες και ποινές για πλημμέλημα κι όχι για κακούργημα, οπότε οι επενδυτές χώνουν χρήμα εκεί λόγω μικρότερης επικινδυνότητας και απείρως μεγαλύτερης ασφάλειας.

Μήπως τελικώς είν’ασφαλέστερο για την υγεία των παιδιών μας να ξενυχτάν στην Ομόνοια παρά σε γυμναστήρια και Πανεπιστήμια;

Στις φυλακές δεν τη βγάζεις χωρίς ουσίες. Επιτρέπονται ατύπως για το καλό όλων. Και προφανώς, για να χαπακωνόμαστε- τόσο φυλακισμένοι νοιώθουμε. Τι δουλειά έχουν όλ’αυτά με τις σχέσεις; Προφανώς από χαπακωμένους ανθρώπους, χαπακωμένη σχέση βγαίνει. Και τι να περιμένει κανείς; Ποιότητα; Ή επικοινωνία;

Β) Ο εθισμός των υπολογιστών. Κινητά, sms, facebook, διαδίκτυο. Τα στοιχεία και πάλι σοκάρουν· Η Ελλάδα μας είναι πρώτη (!) στον εθισμό εφήβων στο διαδίκτυο. Με την προϊούσα αφραγκιά η άμεση επαφή των νέων δυσκόλεψε περαιτέρω, οπότε κάθε επικοινωνία γίνεται απροσώπως- ούτε καν τηλεφωνικώς (εφόσον κοστίζει) οπότε εξοβελίσθηκε κι η τελευταία φυσική αίσθηση που μετείχε στην επαφή- η ακοή δηλαδή. Ας είν’καλά το skype - προσφέρει και τηλεσέξ..

Είναι απαραίτητο να δει κάθε άνθρωπος, γονέας και πολίτης αλλά επειγόντως κάθε ψυχοθεραπευτής, το φοβερό ντοκυμαντέρ της πρώτης νοσοκομειακής μονάδας απεξάρτησης στην Κίνα[16], η οποία πρώτη τον χαρακτήρισε επίσημα ως ειδική διαταραχή και κοινωνικό κίνδυνο. Η εικόνα των εισαγομένων βίαια σιδεροδέσμιων με χειροπέδες που αφρίζουν τα λέει όλα. Όλοι δε όσοι τα καταφέρνουν να γλυτώσουν αναφέρουν ακριβώς το ίδιο: το κενό της ανυπόφορης μοναξιάς.

Στις Ελληνικές παραλίες όλοι μας έχουμε δει παρέες πανέμορφων νέων αγοριών και κοριτσιών να κάθονται δίπλα κολλημένοι στο κινητό τους και να στέλνουν ο ένας στον διπλανό του sms. Δεν είν’τούτο αρρώστεια και των δύο φύλων;

Στο Βέλγιο όμως πρωτοπόρησαν.

Στους κεντρικούς δρόμους της Αμβέρσας χαράχτηκαν ειδικές λωρίδες/διάδρομοι (όπως οι ποδηλατόδρομοι) για τους χρήστες κινητών εν κινήσει[17]! Και γιατί αυτό; Αφενός στούκαραν μεταξύ τους διαρκώς όλοι μ’όλους, έπεφταν πάνω σ’αυτοκίνητα και τραμ, αρπάζονταν σαν αφιονισμένα γίδια και προκαλούσαν διαρκή επεισόδια με την Αστυνομία καθώς επίσης και κυκλοφοριακά μποτιλιαρίσματα. Το χειρότερο όμως είναι ότι το ζήτησαν οι ίδιοι μετ’επιτάσεως λόγω του ύψιστου δράματος ότι κατά τις συγκρούσεις έπεφταν κι έσπαγαν τα υπερπολύτιμα κινητά τους- ανείπωτη φρίκη δηλαδή- και φόρτωναν τα δικαστήρια με σωρεία αλληλλομυνήσεων απαιτώντας αποζημίωση όλοι απ’όλους- και από το Δήμο!

Ποιος μίλησε για επικοινωνία; Επαφή; Γίνεται σχέση διαπροσωπική μεταξύ τεχνοαυτιστικών;
Αυτό δεν είναι πλέον διαταραχή σεξουαλικής ταυτότητας αλλά απουσία ανθρώπινης οντότητας.

Διάλεξα να τονίσω το εξωατομικό, το υπερατομικό περιβάλλον, θεωρώντας την κρίση της σεξουαλικής ταυτότητας και επικοινωνίας ως υποσύνολο της παγκόσμιας κρίσης πολιτισμικού μοντέλου του οποίου υποσύνολο είναι και η Οικονομία. Όταν η κοινωνικοπολιτική libido έχει επενδυθεί στους αριθμούς των χρηματιστηρίων, τότε αποσύρεται απ’τον Πολιστισμό και τις Αξίες κι όλα τ’άλλα γίνονται ντεμοντέ και παλαιολιθικά, δεν είναι «in»... Το μοντέλο γαλέρα και καζίνο αποκλείει την ανθρωπιά.

Σ’αυτή τη μεσαιωνική παλινδρόμηση στην νεοβαρβαρότητα δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε χρόνος για ανθρώπινη επαφή και μοίρασμα. Έτσι το τευτονικό πρότυπο των αριθμητικών αποδόσεων πέρασε και στη σεξουαλικότητα, ιδίως στους νεότερους. Σ’αυτό το μοντέλο ποσοτικής επίτευξης ο νέος τύπος επιτυχούς εραστή/ερωμένης αντιστοιχεί στον ντεσπεράντο (πάλι Λούκυ-Λουκ) που σκάλιζε χαρακιές στο εξάσφαιρο Κολτ αριθμώντας πόσους έχει «φάει».

Έτσι στο καρνέ της σεξουαλικής αποδοτικότητας παίζει το «πόσες έχω πηδήξει, πόσους έχω πάρει», αρα πόσο επιθυμητός είμαι=αξίζω. Απερίγραπτη αμοραλιστική άνεση με ουδεμία ενδοψυχική ηθική σύγκρουση- οι άλλοι είναι άψυχα εικονικά όντα σε video game, μετράμε σκορ. Απέναντι οι άλλοι μισοί- έντρομοι καταφεύγουν στην ασφάλεια της φυλακής του εκκλησιαστικού ήθους.

Για τέλος- η ανεργία/φτώχεια..

Τελευταία στάση Psycho Travel, Athens, Greek summer. Δύο παραδείγματα, ένα κακό- κι ένα καλό, για τέλος με γέλιο.

Ο άνεργος άνδρας νοιώθει ευνούχος (καλώς ή κακώς) γι’αυτό οι αυτοκτονίες είναι κυρίως ανδρικές. Ας φανταστούμε λοιπόν ένα νέο ζευγάρι παντρεμένο, όπου η κυρία είναι καλοαμοιβόμενη στελεχάρα, σύζυγος και μητέρα (καμένη βέβαια). Ο νέος σύζυγος απολύεται. Ψάχνει τις τσέπες του και βρίσκει μόνο τα δάχτυλά του. Η ανεργία για τον άνδρα είναι σμίκρυνση πέους. Γίνεται απλά babysitter με αρχή φαγούρας στο στήθος-φυτρώνουν βυζιά. Το βράδυ πάνε μαζί σ’ένα απ’αυτά τα φρικτά πάρτυ κοινωνικοποίησης των συναδέλφων της εταιρίας, όπου τον αποκαλούν κατά λάθος με τ’όνομα της συζύγου. Ποιος μπορεί να φανταστεί το επόμενο σεξ; Απλά δεν μπορεί να υπάρξει. Ταπείνωση, ευνουχισμός, σμίκρυνση πέους και η κατάθλιψη προ των πυλών.

Τέλος: έχει και τα καλά της η Κρίση.

Δεδομένου ότι μόλις το 16% των Ελλήνων ανέργων είναι στο ταμείο ανεργίας, λόγω ανάγκης επιβίωσης οι οικογένειες προχώρησαν στην απόσυρση των παπουδερί πού’ταν παρκαρισμένα στα Γηροκομεία. Πίσω σπίτι τώρα, για μοίρασμα της σύνταξης.

Αποτέλεσμα: πίσω απ’την αγαθοεργία του εγγονού «βγάζω με το καρότσι τον παππού στο πάρκο» κρύβεται το παράνομο ραντεβουδάκι με την γκομενίτσα που βγάζει κι αυτή τη γιαγιά της – και τι χαρά· τους γνωρίζουμε μεταξύ τους και με διακριτικότητα τους αφήνουμε μόνους και τρέχουμε πίσω απ’τα δέντρα για φιλάκια...

Η φύση θα βρίσκει πάντα τον δρόμο της και μ’απίθανους τρόπους θ’ανακαλύπτει τις ρωγμές και τα λουλούδια θ’ανθίζουν..

Συμπέρασμα: Η Μέρκελ φέρνει τρεις γενιές Ελλήνων κοντά. Μιας κι η εν λόγω διπλή απόσυρση συμβαίνει στο Ν.Ψυχικό και τυγχάνει να γνωρίζω προσωπικά τον πιτσιρικά (γιος φίλου) κι εφόσον συνεχίσουν ν’αγαπιούνται τα παιδιά- πρότεινα στο φίλο αν πάει μακριά αυτή η δουλειά, να ζητήσουν απ’τον Ντράγκι ή τον Ντάισελμπλουμ να τα παντρέψει κάποτε τα παιδιά!
Άλκης Τερτσέτης
Ψυχοθεραπευτής
Αντιπρόεδρος Εθνικής Εταιρίας Ψυχοθεραπευτών Ελλάδας
---

Παραπομπές:

[1] Το είδαμε κι εμείς στις ειδήσεις του Mega των 8.30!

[2]Ενδεικτικά:
http://www.timeslive.co.za/entertainment/2014/09/12/japanese-porn-industry-needs-men-actor, http://www.ibtimes.co.in/japanese-porn-industry-faces-labour-crisis-seeks-male-actors-633888,http://www.muripo.com/2013/07/10/japanese-porn-industry-extremely-short-on-male-actors-as-many-as-10000-women-against-only-70-men/

[3] http://articles.latimes.com/1989-09-14/news/vw-440_1_japanese-school

[4] http://www.bbc.co.uk/news/world-latin-america-33196281 καιhttp://www.theguardian.com/lifeandstyle/2015/jun/08/argentina-murder-women-gender-violence-protest

[5]Ενδεικτικά https://www.youtube.com/watch?v=uqI0a4VgEs8, https://www.youtube.com/watch?v=UvrHEpoedcU https://www.youtube.com/watch?v=q6CB5Qnc4kU, https://www.youtube.com/watch?v=SdwQxSBk7VM καιhttp://www.foxnews.com/world/2014/10/26/women-fight-on-front-lines-battle-against-islamic-state-militants-in-syria-iraq/

[6]http://www.vanityfair.com/hollywood/2015/06/caitlyn-jenner-bruce-cover-annie-leibovitz

[7] http://www.nydailynews.com/entertainment/bruce-jenner-extreme-transformation-gallery-1.2033859

[8] ό.π.

[9]http://www.nytimes.com/2015/06/07/opinion/sunday/what-makes-a-woman.html

[10] http://www.newsweek.com/2015/05/08/bankers-are-taking-adhd-medicine-get-ahead-326679.html καιhttp://www.rawstory.com/2015/04/brain-doping-bankers-are-taking-adhd-medication-to-get-ahead/

[11] http://www.uni-mainz.de/presse/16923_ENG_HTML.php

[12] http://sjp.sagepub.com/content/26/1/71.short καιhttp://www.folkhalsomyndigheten.se/pagefiles/12497/R2010-21-Doping%20in%20Sweden-webb.pdf

[13] http://www.balboahorizons.com/smart-drugs/

[14]http://www.theguardian.com/society/2007/nov/08/health.lifeandhealth καιhttp://www.newyorker.com/magazine/2009/04/27/brain-gain

[15] https://www.psychologytoday.com/blog/saving-normal καιhttp://www.politeianet.gr/books/9789606640971-frances-allen-p-traulos-i-diasosi-tou-fusiologikou-235492

[16] http://www.dailymail.co.uk/news/article-2676733/Hundreds-military-style-boot-camps-set-China-bid-tackle-internet-addiction-teenagers.html,https://www.youtube.com/watch?v=jqctG3NnDa0 ,http://www.liveleak.com/view?i=e74_1390342039,http://edition.cnn.com/videos/world/2014/08/19/pkg-mckenzie-china-internet-addiction.cnn

[17] http://www.greenflag.pk/china-and-belgium-specific-street-to-mobile-users/,http://www.digitaltrends.com/mobile/belgian-city-launches-text-walking-lanes-for-smartphone-addicts/   καιhttp://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/europe/belgium/11674215/Antwerp-introduces-text-walking-lanes-for-pedestrians-using-mobile-phones.html